30 juli 2011

Nogmaals mijn standpunt over de islam

(Gezien de leugens die Le Soir, De Morgen, de BUB en andere pijlers van het Systeem momenteel over mijn islamstandpunt verspreiden, hier even een rechtzetting. Omdat er in het rijk der medialeugens weinig nieuws onder de zon is, hoef ik slechts letterlijk en ongewijzigd deze rechtzetting te hernemen die ik tien jaar geleden reeds gepubliceerd heb.)




Ik heb altijd het standpunt ingenomen dat als volgt samengevat werd in de aankondiging van een gelijkaardige lezing van mij voor het communistische Masereelfonds (Anderlecht, 23 mei 1989): "Koen Elst legt uit in welke mate Khomeiny's veroordeling [van Salman Rushdie] representatief is voor het islamitisch denken en waarom Khomeiny's veroordeling niet mag aangegrepen worden voor een hetze tegen de hier aanwezige Is¬lamitis¬che migranten".

Op uiteenlopende forums, van de Agalev-studenten tot het Davidsfonds en de Liberale VUB-studenten, heb ik sindsdien consistent hetzelfde standpunt tegenover het islamprobleem ingenomen, zoals hier in TeKoS 68 (1992), p.86: "Dat de islam aangroeit en dus in een positie komt om hier of daar de macht over te nemen en zich uit te leven, is praktisch onomkeerbaar. De enige uitweg bestaat erin, de islam zelf onderuit te halen. Dat kan alleen als de moslims zelf hun geloof in de islam verliezen. Momenteel zijn er dus al talloze moslims die niet in bepaalde (en met name de meest onverdraagzame) islam-doctrines geloven: dat is het essentiële 'onderscheid tussen moslim en islam'. (...) er is een nieuwe vertrouwenscrisis nodig, zoals die tijdens en kort na de koloniale periode bestaan heeft, toen de islam een zaak van het verleden leek. (...) De intellectuele en vervolgens de politieke elites in de islamwereld moeten gaan inzien dat er op gebied van geestelijke cultuur iets beters bestaat dan deze dogma's (...) Eindelijk is het mogelijk om aan volksopvoeding op planetaire schaal te doen, en te laten weten dat het exclusivisme van de profetische openbaring achterhaald is door meer universeel inpasbare vormen van cultuur en spiritualiteit."

Mijn boodschap is gewoon deze: de islam is een vergissing, een die overigens tot heel wat bloedbaden en onderdrukking geleid heeft, maar die ook in gekuiste en verzoete versie alleszins een vergissing blijft. De eenvoudige oplossing voor de problemen die de islam stelt, zowel aan andersdenkenden in de moslimwereld als aan de autochtonen in het Westen, bestaat erin, dat de moslims zich uit hun mentale gevangenis bevrijden. Lucas Catherine (Vuile Arabieren, EPO 1992, p.81) stelt zich voor dat Filip Dewinter weinig opgetogen kan geweest zijn bij het horen van mijn stelling dat "niet de moslims het probleem zijn, maar de islam". Mijn visie op de islam is immers niet gevormd in enige confrontatie met vreemdelingen die toevallig ook moslim waren, maar in contacten met slachtoffers van de islam in Zuid-Azië (Kasjmir, Bangladesj) en met geboren moslims die zich resoluut van hun thuisreligie afgekeerd hebben.


(Nucleus, november 2001)

Labels: , ,

Read more...

26 juli 2011

Wouter Beke had (gedeeltelijk) gelijk

"Men mag altijd proberen CD&V van de N-VA los te weken, maar dat is zinloos. Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF." Wouter Beke, vrijdag 8 juli '11. Het zinloze was gebeurd binnen de veertien dagen na zijn uitspraak, met het tweede had Beke wel degelijk gelijk. Want nadat Beke toezegde aan de onderhandelingstafel te gaan zitten zonder de N-VA, verklaarde Maingain al op 21 juli, bevestigd door MR-voorzitter Charles Michel, op de radio, vrijdagmorgen 22 juli: voor de MR/FDF blijft de basis voor onderhandelingen de (volledige) tekst van de nota Di Rupo, die ook op alle punten amendeerbaar blijft. Wouter Beke, ongeveer op hetzelfde ogenblik op Radio 1: CD&V kreeg wat ze gevraagd heeft. Wat heeft ze dan wel gevraagd, terwijl ze niets gekregen heeft? Een verhaal over kazakkendraaiers.

Interview in De Standaard, vrijdag 8 juli. Op de vraag 'Zal men opnieuw proberen CD&V van de N-VA los te weken?' antwoordt Wouter Beke: "Men mag altijd proberen, maar dat is zinloos. Op het politiek bestuur donderdagochtend heb ik gevraagd of er iemand denkt dat we er met de MR en zonder de N-VA wel uitgeraken. Niemand is toen rechtgestaan. Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF. Ik denk niet dat die partij ons een oplossing voor BHV zal aanbieden".

Interview met dezelfde Wouter Beke in De Standaard, zaterdag 23 juli. CD&V had net toch de N-VA losgelaten, en wil zonder hen onderhandelen, zogenaamd op de door Beke gestelde voorwaarden. 'En het lukte nog ook,' beweert de interviewer in zijn inleiding, over die door Beke 'gestelde voorwaarden'. Zijn uitleg: 'De vier voor CD&V onaanvaardbare toevoegingen die formateur Elio Di Rupo had gedaan aan de voorstellen van Beke zelf, verdwenen van de onderhandelingstafel. Er wordt bovendien voorlopig alleen over BHV en communautaire kwesties gepraat. De andere gesprekspartners bogen, knarsten soms op de tanden, maar stemden wel in.' Waarmee stemden ze dan wel in? Le Soir ziet dat helemaal anders (zie hierna, de 'balast'). Beke spreekt in het interview dezelfde stoere taal als in zijn perscommuniqué de dag ervoor, toen het heette 'CD&V heeft al zijn punten binnengehaald'. Beke in het interview: 'Ik besef dat ik het spel de voorbije week bijzonder hard heb gespeeld. Ik kan begrijpen dat dat vragen oproept bij de andere partijvoorzitters, maar voor ons was het duidelijk dat we alleen op onze eigen voorwaarden mee zouden onderhandelen. Ik wilde niet opnieuw meegesleurd worden in het spel waar CD&V in het verleden al het slachtoffer van is geworden, met dramatische gevolgen voor de partij.'

De 'balast'

Aan tafel op zijn voorwaarden? Neem de 'balast' in de nota Di Rupo (verzwakking van de taalwetgeving in Brussel, tweetalige kieslijsten in Brussel, federale kieskring en goedkeuring van het Minderhedenverdrag) die voor Beke van tafel moest. Volgens hem kreeg hij het engagement van Di Rupo dat die vier elementen nu weg zijn en niet zomaar via amendementen opnieuw op tafel kunnen komen. Dan moet Di Rupo ingrijpen. Ook MR-voorzitter Charles Michel zou zich daar akkoord mee hebben verklaard, terwijl die dus op de radio het omgekeerde beweerde. Wat leest men zaterdag 23 juli in Le Soir: 'Le CD&V considère que les quatre points dont il ne veut pas, "ont été rayés de la note"; les septs autres partis estiment qu'ils sont toujours là, mais confiés à des groupes de travail.' En La Libre schrijft hier dezelfde dag over: 'Sur quoi porte l’accord du 22 juillet ? Il est assez subtil mais il permet à tous les partis de sortir la tête haute. Comme le CD&V l’exigeait, la question de l’arrondissement de Bruxelles-Hal-Vilvorde sera traitée en priorité. La négociation portera d’abord sur la scission de BHV sur la base des propositions de loi déposées par le formateur. Parallèlement, seront étudiées les questions liées à la loi de financement et à l’autonomie fiscale ainsi qu’aux transferts de compétences. Ce qui constituait une demande francophone. Les deux dossiers seront liés. Quand il y aura accord sur ces questions, la négociation gouvernementale proprement dite pourra démarrer.'

En toch gaat Beke onderhandelen als achtste partij, voor het eerst op donderdagavond 21 juli. TERWIJL de acht partijvoorzitters nog samen zitten, laat FDF-voorzitter Maingain al weten dat de MR zich vrij voelt om haar amendementen in te dienen op alle punten van de nota Di Rupo. Dat CD&V probeert te doen geloven dat alle partijen haar voorstellen heeft aanvaard, noemt hij propaganda ('intoxication'). Maingain een eenzame strijder, onbelangrijk volgens Sinardet, want ze hebben slechts 3 zetels in de Kamer? Vrijdagmorgen 22 juli komt de MR-voorzitter Michel dit standpunt bevestigen op de Franstalige zender La Première: "wat de MR betreft blijft de tekst van Di Rupo op alle punten amendeerbaar. Onze positie is duidelijk. We zullen met amendementen komen op alle hoofdstukken en het finale akkoord zal de vrucht zijn van onderhandelingen." Minstens voor de Franstalige partijen is het in elk geval duidelijk: de basis van de onderhandelingen blijft de nota Di Rupo, dus inclusief de 'balast', en op alles kunnen amendementen ingediend worden. Beke gaat dus aan tafel zitten met een dode mus, maar zijn eerdere uitspraak wordt wel meteen bewezen: "Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF." En wat met de Vlaamse partijen??? Volgens Le Soir zouden ook zij er mee instemmen dat de nota Di Rupo integraal geldig blijft, en alleen dat de 'balast' van Beke in specifieke commissies behandeld wordt. VLD, SP.a en Groen zwijgen hierover in alle talen, en de Vlaamse kranten leggen hen helemaal niet het vuur aan de schenen. Het is de laatste dagen alsof deze drie partijen zelfs al niet meer bestaan. Wellicht wordt dat bij de volgende verkiezingen door de kiezer bevestigd?

De balast is dus niet van tafel, hij staat nog altijd in de nota Di Rupo, alleen worden de punten in specifieke commissies besproken. De discussie over het taalgebruik in Brussel en de tweetalige lijsten wordt behandeld in een werkgroep waarin Brusselse vertegenwoordigers van alle betrokken partijen zitten. De federale kieskring gaat naar een parlementaire commissie, alsook de ratificatie van het Europese minderhedenverdrag. CD&V kreeg wat ze gevraagd heeft ... ?

Splitsing BHV

Wouter Beke maakte er zogenaamd een breekpunt van: BHV moest eerst opgelost worden of hij zou niet aan tafel komen. Dat is niet wat er zal gebeuren, en toch zit Beke al aan tafel. In het interview in De Standaard met Wouter Beke van zaterdag 23 juli beweert hij: "Wat nu op tafel ligt, is grotendeels wat ik als koninklijk onderhandelaar ben overeengekomen met N-VA-voorzitter Bart De Wever en met PS-voorzitter Elio Di Rupo. In die voorstellen zit al een zeker evenwicht, en dat zal toch bewaard moeten blijven." 'Grotendeels' ??? Het voorstel van splitsing van BHV dat op tafel ligt is niet de negen wetsontwerpen van Beke, maar door Di Rupo gewijzigde versies, die meer voordelen zouden geven aan de Franstaligen. Welke dat zijn publiceren de kranten echter niet, als ze die al hebben. Het zijn dus niet 'de wetsvoorstellen Beke', maar 'de wetsvoorstellen Di Rupo' die worden overgemaakt aan de juridische diensten van de Kamer, die ze tegen 16 augustus legistiek moet onderzoeken. De Franstalige partijen gingen er niet mee akkoord BHV op voorhand te splitsen, als een geïsoleerd dossier. De splitsing van BHV wordt gekoppeld aan de hervorming van de financieringswet, de fiscale autonomie en de staatshervorming. De drie luiken waar men een tweederdemeerderheid voor nodig heeft. Er wordt 'parallel' onderhandeld over BHV en de andere luiken. En zelfs als er een akkoord is over al die onderwerpen, is er nog geen definitief akkoord over de splitsing van BHV. Dat komt er pas na een definitieve goedkeuring van het volgende luik: een regeerakkoord. De definitieve afhandeling en splitsing van BHV moet dus wachten tot er daadwerkelijk een regeerakkoord beklonken is. ‘Het regeerakkoord zal alle afgesloten akkoorden weergeven', is het besluit van de persmededeling van Di Rupo van 22 juli.

De kazakkendraaiers

Beke, nog steeds in dat interview in DS: "Doordat de N-VA aan de kant is gaan staan, kunnen we niet anders dan met de MR aan tafel te gaan, anders hebben we geen tweederdemeerderheid voor een communautair akkoord." Is dat zo? Kan Cd&V niets anders dan aan tafel gaan zitten? Kan ze niet, net als de N-VA een andere nota eisen van Di Rupo, een die ietwat plus équilibré is? Wat was er veranderd tussen 8 juli en 20 juli om toch te beslissen zonder de N-VA te gaan onderhandelen? Niets, behalve en alleen de houding van CD&V, die hiermee bestempeld kan worden als een partij van kazakkendraaiers. Een chronologie van de week van de kazakkendraaiers, voor besluiten kunnen getrokken worden:

Op donderdag 14 juli nog berichten de kranten dat CD&V weliswaar 'nu toch de deur op een kleine kier zet voor onderhandelingen zonder de N-VA, maar dat die lat ligt wellicht nog te hoog ligt voor formateur Elio Di Rupo. Uittreksel uit DS van die dag:
'CD&V-voorzitter Wouter Beke vroeg Di Rupo, nadat zijn partij een week had vastgehouden aan het ‘neen' op de formateursnota, om voor het deel BHV en Brussel terug te keren naar de voorstellen die Wouter Beke tijdens zijn opdracht als koninklijk onderhandelaar zelf op papier had gezet. De CD&V'er houdt vol dat hij in mei een ‘precair evenwicht' had bereikt over Brussel en BHV waar de PS en de N-VA het mee eens waren. Maar door daar eenzijdig weer tal van elementen (versoepeling taalwetgeving in Brussel, tweetalige lijsten, federale kieskring, enzovoort) in te smokkelen die voor de Vlamingen zeer moeilijk liggen, heeft Di Rupo dat evenwicht onderuit gehaald, vindt Beke. ‘Ik doe een laatste oproep aan de formateur: vertrek weer vanuit dit evenwicht, haal alle ballast weg en zoek een tweederdemeerderheid die hier achter kan staan', zei Beke op een persontmoeting. Als dat zou gebeuren, dan is dat voor CD&V ‘een belangrijk element' om weer aan tafel te gaan zitten. Desnoods zonder de N-VA dus, maar dan moet Di Rupo wel kunnen garanderen dat de MR en het FDF de voorstellen over Brussel en BHV steunen.'

Vrijdag 15 juli zet CD&V-voorzitter Wouter Beke zijn bezwaren over de nota Di Rupo uiteen. Hij zou daarbij openingen aangeven om het 'neen' van CD&V om te buigen tot een 'ja maar'.

Maandag 18 juli: Di Rupo probeert in zogenaamd 'informele contacten' met de andere Franstalige partijen te zoeken naar 'creatieve' oplossingen om tegemoet te komen aan de verzuchtingen van CD&V-voorzitter Wouter Beke over BHV.

Dinsdag 19 juli: Di Rupo doet enkele stappen om zijn formateursopdracht te redden. Tijdens een vier uur durende vergadering met CD&V en de zeven 'ja maar'-partijen, doet hij een voorstel in verband met BHV. Hij neemt zogenaamd de BHV-wetsvoorstellen die CD&V-voorzitter Wouter Beke opstelde in zijn bemiddelaarsperiode als basis, maar stelt ze 'in de details' Franstalig bij. Bovendien wil hij het hele BHV-verhaal laten verankeren in de Grondwet, zowel de splitsing van de kieskring als de garanties voor de Franstaligen in de faciliteitengemeenten. Wie daar in de toekomst nog iets aan wil veranderen, zal een tweederdemeerderheid nodig hebben, en niet, zoals nu, een gewone meerderheid. De zoveelste stap om België confederaal te organiseren, met behoud van alle transferts en alle voordelen van blokkering en veto's voor de Franstaligen.

Woensdag 20 juli gebeurt het.


's Ochtends zit de formateur samen met Wouter Beke. Beke speelt zogenaamd 'het spel bikkelhard', toch volgens de beeldspraak van hemzelf en zijn akolieten in de kranten. Hij eist dat alle 'balast' buiten de onderhandelingen worden gehouden. Zolang hij daar geen akkoord over heeft, wil Beke niet naar de onderhandelingstafel. Dus komen de zeven partijen die al te kennen gegeven hadden bereid te zijn om te onderhandelen op basis van zijn nota, om 10.15 u samen, zonder Beke. Volgens de krantenroddels is vooral Wouter Van Besien (Groen) in alle staten, en foetert hij het hardst tegen Beke en CD&V. Di Rupo stelt voor om een best and final offer op te stellen, in vijf principes. BHV wordt bovenaan op de onderhandelingsagenda gezet, samen met de andere communautaire onderwerpen. De 'balast' wordt geëncommissioneerd, zoals dat heet - naar allerlei werkgroepen gestuurd. De zeven partijen zijn het eens over een tekst. Di Rupo stelt CD&V even na de middag, kort na de rede van koning Albert naar aanleiding van de nationale feestdag, het ultimatum voor: tegen 13 uur de volgende dag, op de nationale feestdag, moet CD&V laten weten of ze akkoord gaat met de vijf principes van Di Rupo.

Zolang moet hij echter niet wachten. Op het hoofdkwartier van de CD&V komt om 18 uur de G-20 samen, een vergadering met ministers, fractieleiders en vertegenwoordigers van de verschillende geledingen van de partij. Net op tijd voor de avondjournaals zegt Wouter Beke op een inderhaast bijeen geroepen persconferentie dat het 'ja' is. Enige voorwaarde: alle partijen moeten beloven die ballast ook van de tafel te houden en BHV 'zo snel mogelijk af te ronden'. Donderdagmiddag laat Beke weten dat hij alleen aan de vergadering van donderdagavond wil deelnemen als hij zeker weet dat alle partijen die nodig zijn voor een tweederdemeerderheid, dus ook de MR, akkoord gaan met de laatste voorstellen van Di Rupo. Hij krijgt alleen een antwoord van de formateur, en dus niet van de zeven partijen. En toch gaat Beke naar de onderhandelingstafel. Uitgerekend op de Belgische nationale feestdag laat CD&V de N-VA vallen, voor een heel vage belofte over de 'prioritaire' behandeling van BHV en het encommissioneren van zogenaamde 'balast'.

Samenvatting volgens La Libre, vrijdag 22 juli, van die donderdag: Elio Di Rupo se rend au Te Deum. La vie ne s’arrête pas. Pendant l’office, il consulte les SMS qu’il reçoit. Car Wouter Beke a réussi à faire croire que tout le monde avait la même interprétation que lui de la proposition Di Rupo. Petit à petit, le message passe: pas question de décaler la négociation BHV de la négociation pour la formation du gouvernement. Di Rupo lance une invitation aux 8 présidents de parti. Rendez-vous: cabinet de Laurette Onkelinx, 18 heures. Toute l’après-midi, l’hésitation grandit. Viendra, viendra pas? Wouter Beke pose une nouvelle condition. Avant de venir à la réunion, il veut connaître la réponse des autres présidents de parti à la proposition d’Elio Di Rupo. Pour être plus clair, Elio Di Rupo prend soin de préciser qu’il confirme l’invitation lancée "aux huit partis qui sont prêts à discuter sur la base de la proposition en cinq points qu’il a formulée mercredi, en toute transparence en tant que formateur".

Er is in die versie van La Libre geen sprake van een toezegging van eender welke partij op de eisen van Beke, maar alleen van een bevestiging van Di Rupo dat hij een uitnodiging stuurde aan acht partijen die bereid zijn te DISCUTEREN op basis van de vijf punten die hij als formateur formuleerde. Beke is in de val gelokt, of wellicht had het antwoord van de partijen geen enkel belang meer: CD&V had met veel show haar bocht gemaakt, en de kranten gingen vlijtig mee in het verkondigen van de boodschap dat Beke alles binnengehaald had. Quod non.

Welke slag haalt CD&V binnen?

Vrijdag 22 juli. Titel van een onlineartikel op de website van De Standaard: Beke: 'CD&V haalt slag binnen' Tekst: 'De CD&V heeft gekregen wat ze gevraagd heeft: eerst wordt onderhandeld over BHV en het communautaire. De regeringsvorming en het sociaal-economische aspect komen later. Dat zegt CD&V-voorzitter Wouter Beke op Radio 1.'

Beke vroeg een garantie van Di Rupo voor een 2/3de meerderheid voor de splitsing van BHV, op basis van zijn wetsontwerpen. Heeft hij die gekregen? Neen, het worden de ontwerpen van Di Rupo.

Beke vroeg een garantie voor het laten vallen van de 'ballast'. Heeft hij die gekregen? Niet, of toch minstens niet echt.

Beke beloofde geen onderhandelingen te beginnen zonder de N-VA. Heeft hij die belofte gehouden? Die zeker niet.

Beke heeft enkel een bepaalde volgorde van de onderhandelingspunten bekomen. Zijn preliminaire eisen werden niet of slechts schijnbaar ingewilligd.

CD&V laat zich dus opnieuw meesleuren in het spel waar ze in 2007-2010 al het slachtoffer van is geworden, met dramatische gevolgen voor de partij bij de verkiezingen in 2010.

Wat is er aan de hand?

Wat het engagement betreft niet te onderhandelen zonder de N-VA, dat heeft CD&V in elk geval niet gerespecteerd, terwijl ze dat even goed had kunnen doen. Was het niet zelfs Di Rupo die bleef beweren dat de N-VA absoluut moest meedoen aan de onderhandelingen? Men kan CD&V nu dus gerust kazakkendraaiers noemen. Als ze nu toch wil onderhandelen zonder de N-VA, waarom heeft Beke dan niet eerst gewacht op een duidelijk standpunt over BHV en de 'balast'? Volgens Dave Sinardet in La Libre, zaterdag 23 juli, bleek op de bijeenkomst van de G-20 van CD&V om 18 uur op woensdag 20 juli dat noch de CD&V-parlementsleden noch enkele 'partijtenoren' te vinden waren voor nieuwe verkiezingen. Als de angst voor verkiezingen domineert, met een mogelijke verdere afkalving van het aantal zetels, dan is men natuurlijk in een zeer zwakke positie om veel eisen te stellen aan andere partijen. De andere Vlaamse partijen zitten trouwens in hetzelfde schuitje, de reden wellicht waarom ze zich tam aansluiten bij het Franstalig front. De onderhandelingen zijn dus de onderhandelingen van de bangerikken, bang voor de banbliksem van de kiezers. Daar zal het Franstalig front verder schaamteloos gebruik van maken, wat al meteen bewezen is door Maingain, terwijl de eerste bijeenkomst van de acht partijen nog bezig was. Het enige wat men nog een beetje kan verwachten is, als het communautaire akkoord erg afwijkt van de Vlaamse Octopusnota, CD&V niet in een regering stapt. Dat is toch wat Beke, nog steeds in het interview van 23 juli beweert: "Wij zullen pas na een communautaire deal onze evaluatie maken over een regeringsdeelname." Of wordt het dan 'De kazakkendraaiers, deel 2 (wordt nog vervolgd)'?

Schrik hebben voor verkiezingen, en evenzeer schrik hebben voor het verder zetten van de huidige regering in lopende zaken, er bleef volgens CD&V dan niets anders over dan te willen onderhandelen. Nog Beke: "Het besef is gegroeid dat de N-VA zich vrijwillig helemaal buitenspel zou zetten, zonder ook maar enig mogelijk alternatief naar voren te brengen. voor ons was dat geen optie. Hadden we dat gedaan, dan zou iedereen geschamperd hebben dat de werkelijke agenda van CD&V bovenkwam: een regering van lopende zaken tot 2014, zoals MR-vicepremier Didier Reynders al eens heeft geopperd. Laten we nu werken aan BHV en een communautair akkoord. Als dat lukt, hebben we een fundamentele stap vooruit gedaan." Nog volgens Sinardet heeft ook sterk meegespeeld bij het kazakkendraaien van CD&V, de druk van de commentatoren in de Vlaamse media. Het is altijd hetzelfde met die commentatoren. Zie ook mijn eerder artikel 'Beke had gelijk' over die commentatoren de vorige weken, waar trouwens Sinardet mee aan de basis lag van vernietigende kritiek op CD&V, die hij samen met Luc Van der Kelen 'kiezersbedrog' voorwierp omdat CD&V toen niet wou onderhandelen zonder de N-VA.

Vooreerst heeft CD&V echter alleen tijd gekocht om niet weggeblazen te worden. Ze moet niet vandaag naar een N-VA tsunami van volgende verkiezingen. Dat geldt trouwens ook voor de VLD. Als ze iets kunnen bereiken, kunnen ze wellicht over enkele jaren wat stemmen recupereren. Daarvoor moet vermoedelijk zoveel gewijzigd worden aan de nota Di Rupo, dat het Franstalig front neen zal zeggen, en zullen de onderhandelende Vlaamse partijen toch weer toegeven. Dat betekent voor VLD en CD&V alleen maar uitstel van executie, hun overleven kopen ze hiermee niet. Nu of over enkele jaren, we naderen heel dicht het door de laatste voorzitter van de nog unitaire CVP-PSC al eind van de jaren zestig voorspelde moment dat er geen Belgische regering meer zal kunnen worden gevormd.

Wat is de analyse van Mark Grammens over de politieke situatie, welliswaar nog voor CD&V toezegde toch te onderhandelen zonder de N-VA? In Journaal van 14 juli '11, in een artikel met de titel 'Waarheen met de linkerzijde?':

'Sinds de verkiezingen van 2010 steken SP en Groen zoveel mogelijk stokken in de wielen van de dominante politieke strekking in Vlaanderen, de N-VA. Ze praten over partijvoorzitter De Wever in termen die nauwelijks verschillen van die van Le Soir. Ze noemen zich "de tegenmacht" tegen De Wever (aldus Caroline Gennez. in De Morgen, 2.7.11), en nemen klakkeloos alle stellingen van de PS, waarmee de partijen nauw samenwerken, over. Groen doet er nog een schepje bij, en reduceert zichzelf tot een aanhangwagen van Ecolo. Met een eigen standpunt komt Groen niet meer naar buiten. Hierdoor zijn SP en Groen voor hun Waalse vrienden zeer waardevol geworden. Vooreerst aritmetisch: met Groen en SP erbij kunnen de verenigde Franstalige partijen claimen een meerderheid van alle Belgen te vertegenwoordigen. Met dan ook nog VLD erbij, beschikken ze zelfs over een meerderheid in het parlement. Die kunnen op legitieme wijze België besturen en in stand houden, ook al zijn ze in Vlaanderen slechts een minderheid. Dat is het spel dat de Franstaligen thans spelen, en ze worden nog versterkt door de "oude krokodillen" in CD&V, die samen met de vakbondsleiders van ACV/ ACW het verbond van Franstalige partijen steunen. De Vlaamse politieke linkerzijde stuurt bewust aan op een polarisatie binnen Vlaanderen tussen een Belgisch-nationalistisch links (SP, Groen, vakbeweging, enz.) en een Vlaams-nationalisme dat ten dele samenvalt met de rechterzijde, waarbij VLD en de liberale opinie in het algemeen gespleten wordt tussen enerzijds een kombinatie van vlaamsgezinden (waaronder LDD) en konservatieve liberalen, en anderzijds de sterk door de belgicistische vrijmetselarij beïnvloede liberale voormannen, waarbij zich recentelijk, na enige opmerkelijke aarzeling, ook partijvoorzitter Alexander De Croo heeft aangesloten.'

Dat is dus niet alleen een verklaring voor het makke gedrag van de SP.a en Groen, maar verklaart ook de bocht die De Croo maakte. Hij die de stekker uit de vorige regering trok, gaat braafjes mee aan tafel zitten, en probeert mee Beke te lokken met valse beloften. Terwijl hij recent nog, toen hij toegezegd had mee te onderhandelen, nog verklaarde dat hij eigenlijk ook zou moeten wegblijven, zoals toen nog CD&V en N-VA, die nog geen ja gezegd hadden. Zijn 'ja' was eigenlijk een 'neen', want "we zijn bereid om aan tafel te gaan, maar dan wel om ervoor te zorgen dat men een andere richting inslaat, die van hervormingen en beperkingen van de uitgaven, en dat de weg naar nieuwe belastingen wordt gesloten." Hij bleef niet weg, volgens Grammens dus onder druk van de belgicistische vrijmetselarij. Wat ook de reden is, tegenover een front van ALLE Franstalige partijen staat maar weer eens een totaal verdeeld Vlaams politiek landschap, waarbij CD&V de doorslag gaf om rond de tafel te gaan zitten om te onderhandelen op basis van wat Mark Grammens het pamflet Di Rupo noemt, waarin "een perfide poging wordt ondernomen om de Vlaamse welvaart aan te tasten en de Vlaamse welvaartsstijging te blokkeren... Veel meer dan taalkwesties is het de transfertekonomie die België opbreekt. Dat verstaan de Walen niet, omdat ze het als een recht beschouwen dat het in hun ogen minderwaardige Vlaanderen hen onderhoudt. Hun praatjes over "solidariteit" maken de ergernis die hun hegemonistische arrogantie opwekt, alleen nog groter. Wie kan er "solidair" zijn met een volk dat alleen uit is op eigenbelang en plundering van de door een ander volk verworven welvaart?" (Journaal, 14 juli '11).

Maar zelfs bij onderhandelingen zonder de N-VA zien een behoorlijk groot aantal lezers van La Libre helemaal geen regeerakkoord tot stand komen. In een enquête op de website van La Libre stelde de krant de vraag: Pensez-vous que, sans la N-VA, les partis vont trouver un accord pour former un gouvernement ? (Stand 22.07, 18 uur)

1. Non: 85% (20640)
2. Oui: 15% (3676)

Total Votants : 24318
Read more...

25 juli 2011

Bevrijd de straat, zet de maskers op.

Pleidooi voor een carnavaleske benadering van de boerka

Nu het boerkaverbod officieel van kracht is (in een paar steden zoals Antwerpen en Brussel bestond het al langer), past enige zelfkritische reflectie over dit bizar stukje wet, dat eigenlijk niets ten gronde oplost. Noch omtrent de plaats van de islam in onze westerse samenleving, noch de associatie van dat kledingstuk met de bedreiging van onze eigen waarden en normen...

Dat onze Europees-humanistische traditie hier in een spreidstand verkeert, is al jaren duidelijk: het recht op vrijemeningsuiting en de godsdienstvrijheid zijn in een spanning komen te staan tegenover het islamkritische discours, gekoppeld aan de filosofie van de Verlichting. Dat is minder een probleem voor gelovige Christenen of Joden, dan voor vrijzinnigen die elke godsdienst per definitie gelijkschakelen. De libertariër in mij heeft bovendien altijd geaarzeld, of een boerkaverbod wel in overeenstemming kan gebracht worden met het door ons gekoesterde vrijheidsbeginsel. Van mij mag iedereen namelijk op straat lopen in eender welke outfit,- bikini, naakt, in paramilitaire uitrusting (ook verboden!), met een kruiwagen vol bijbels, een opgerolde bladzijde van de koran in het achterwerk, en dus ook in boerka, waarvan ik de onderliggende symboliek desondanks verafschuw, onder het Voltairiaans motto: “je déteste ce que vous écrivez, mais je donnerai ma vie pour que vous puissiez continuer à écrire."

En inderdaad, voor verdedigers van vrouwenrechten schijnt zo’n boerka heel ongemakkelijk te zitten, je ziet vrijwel niks, men zweet er zich in kapot. Brrr. Maar iemand die zich met Goede Vrijdag laat kruisigen op de Filippijnen hangt ook niet comfortabel, en wie houdt van SM-spelletjes flirt ook met de pijngrens, wat evenmin verboden is. Deze vrijzinnig-libertarische attitude speelt mee in mijn perceptie van wat Sam van Rooy, medewerker van Geert Wilders, overkwam. Wilders, de auteur van het Fitna-filmpje en uniek lid van de Partij Van de Vrijheid (!), kon het niet hebben dat Van Rooy ook eens een filmpje had gepleegd van gesluierde moslima’s in een winkelcentrum te Scheveningen, en dat met bijpassende commentaar op het web had geplaatst. Ik zie hier nergens een reden om iemand terecht te wijzen, tenzij Wilders zelf. Intrinsiek is er een symmetrie inzake vrijheid: het is alles of niets. Van mij mogen die moslima’s daar rondlopen, én mag Sam van Rooy ze ook filmen, net omdat het een publieke ruimte betreft. De Partij Van de Vrijheid heeft dus een compleet verkeerde naam, want ze wil van alles en nog wat verbieden, ook de Koran bijvoorbeeld. Terwijl toch ook daar bovenstaande Voltaire-quote zou kunnen gelden. Het vrijheidsprincipe botst vandaag dus tegen allerlei obstakels, waardoor het zich abstract en ontoepasbaar maakt.

De oplossing van het dilemma ligt voor mij in een diepere uitwerking van de relativerende kracht die ons door de renaissance en het humanisme werden aangereikt – een herbronning dus-, en die vreemd genoeg goed aansluit bij de ironie van het postmodernisme. Afbreken is de boodschap. Niet met bulldozers, maar met woorden en beelden. En niet met donderpreken of muilkorfwetten, maar met de lach. Heel het register van de speelsheid, de karikatuur en de parodie doorkruist de tomeloze, humorloze ernst van de islamcultuur, maar ook van het Hollands-zeurderige discours van Geert Wilders. Verbieden leidt tot niets, het roept alleen nog meer verboden op, en voor we het goed doorhebben zitten we in de wederzijdse gijzeling van een schrikdemocratie.

Daarom vormen de fameuze Mohammed-cartoons een mijlpaal in onze Westerse cultuur, ik schat ze even hoog als de Mona Lisa en het tentoongestelde fietswiel van Duchamps. Telkens gaat het om een veelbetekende knipoog, een lach die veel meer aantast dan alle verboden samen: de hedendaagse kunst wijst ons een weg naar een bevrijdende ontbinding van alle zekerheden.

Gezichtsbedekkende kledij is verboden in de publieke ruimte, behalve met carnaval. Dan verdwijnt blijkbaar ook het veiligheidsargument (maskers worden nogal eens gebruikt bij gewapende overvallen). Maar dat carnaval is rekbaar: zoals het liedje van Kamagurka en Herr Seele luidt, “In het heelal is ’t alle dagen carnaval”, is het infiltreren van de publieke ruimte met bizarre, onduidbare, zelfs angst oproepende toestanden schering en inslag. We doen niet anders dan de zotheid cultiveren.

Bij wijze van experiment defileerde vrijdag j.l. Standaard-journaliste Lieve Van de Velde in boerka op de Antwerpse Meir, en bracht in de weekendkrant verslag uit van haar bevindingen (“ongemakkelijk-verstikkend- roept agressie op - men ziet niets en wordt van alle kanten bekeken…”), zonder zich uiteraard te kunnen verplaatsen in de mind map van een gelovige moslima die dat gevoel misschien geweldig vindt.

Op het einde van haar relaas, komt ze tot volgende merkwaardige conclusie: “Mensen lijken gehecht aan een relaxed straatbeeld, een beeld dat ze kunnen vatten en plaatsen. Een boerka past daar niet in. Dat zou het besluit van deze korte wandeling kunnen zijn.”

Hoe interessant haar travestie-experiment op zich ook was, de conclusie lijkt niet te kloppen. Want onze publieke ruimte wordt nu juist gekenmerkt door een overaanbod van prikkels, die helemaal niet rustgevend zijn, doch verwondering wekken, onrust, soms zelfs angst.

Lof der Zotheid

Uitgerekend die Antwerpse Meir, waar Lieve haar gesluierde catwalk deed, is een geliefkoosde uitvalsbasis voor allerlei bizarre happeningtoestanden en performances, soms ook commerciële promotiestunts. In mei van dit jaar leurden vijf als bomen verklede reclame-acteurs met spaarpunten om bomen te planten. Het initiatief ging uit van enkele koekjesfabrikanten. Een paar weken geleden landde op de aanpalende Keyzerlei een “luchtschip” waaraan alle Sinjoren zich konden vergapen: het bleek te kaderen in een kunstproject “Aeroflorale”, door de stad Antwerpen besteld. Een luchtschip vol ruimtemannetjes: alle media speelden het spel mee, het leek wel een ludieke versie van The War of the Worlds, het beruchte hoorspel waarmee Orson Welles in 1937 de Amerikanen de daver op het lijf joeg.

Maar dé boosaardige Vlaamse kunstenaar-straatperformer is natuurlijk Benjamin Verdonck, de man die op diezelfde Antwerpse Meir tijdens de soldenperiode met enorme tassen zeulde, haast als een Christus die onder het kruis bezwijkt. Of die tijdens de eedaflegging van Barak Obama met een megafoon afwisselend 'Yes, we can' en 'No, we can't' stond te roepen. Hij klampt mensen aan, verontrust, draagt helemaal niet bij tot een “relaxed straatbeeld”.

Kijken de toeschouwers ervan op? Jazeker. Wordt er gelachen? Jawel, maar men voelt zich soms ook ongemakkelijk door de dubbelzinnigheid, men fluistert, of men loopt gegeneerd weg. Eén keer werd Verdonck ook ingerekend door de politie wegens ordeverstoring. Hij is de kruising van uiteenlopende archetypes zoals de nar, de provocateur, de demonstrant, en zo weer de kunstenaar-entertainer.

Kijk, in die zin vraag ik me af waar de boerka blijft, en waarom Benjamin Verdonck zich niet eens aan deze explosieve materie waagt. Misschien is de boerka-als-grap, het carnavalattribuut, omgeven door artistiek flou, een veel betere en verfijndere benadering van het probleem dan het simpele verbod. Niet alleen wordt de originele symboliek aangetast en van andere inhouden voorzien,- er zijn ook talloze associaties mogelijk met vormelijke analogieën zoals het klassieke spook, het ruimtepak, de Antwerpse modecreaties waar je soms van achterover valt: hoe bedenken ze het?

Deze speelse provocatie is een onweerstaanbare stijlfiguur in onze Westerse iconologie. We deconstrueren beelden, iconen, symbolen, begrippen, personen, in karikaturale voorstellingen die na het lachen weerom doen nadenken. Dat de islam daar niet mee om kan, is een veel sterker bewijs dat hij in onze samenleving niet integreerbaar is, dan het feit op zich dat hij vrouwen in een soort gesloten tentje laat lopen. Waar blijven de kunstenaars, architecten, performers, die zich, in het zog van de Deense cartoonist, hieraan wagen? Een minaret die bovenaan in een knoop eindigt; een gebedsstonde naar Mekka die bij nader toezien een groep naar hun contactlenzen zoekende paters blijkt; mode-ontwerpers die flirten met de boerka of niqab, maar dan in doorkijkversie, of met ingebouwde TV-ontvanger, of vanonder kort en op hoge hakken. Of wat als enkele westerse meisjes zich in boerka zouden mengen onder een groep moslima's, en een afwijkende lichaamstaal gebruiken? Of wat als ik op een camping een overmaatse boerka opzet tegen de ellendige Belgische zomer?

Ik kan er zo nog een massa bedenken, maar het lijkt me twijfelachtig of de huidige Vlaamse cultuurscène, nog steeds gebiologeerd door een steriele multiculdoctrine, klaar is voor dit soort politiek-incorrecte deconstructies. Ze missen kansen. Door te spelen met het spectrum tussen humor, travestie, parodie, verwondering en horror, ontstaan in de publieke ruimte carnavaleske bellen die de huidige antithesen ver overstijgen. We moeten onze sterkte durven tonen, en die zit in de vrolijke wetenschap. Het is dan aan de moslims zelf om te leren lachen, zoals verlichte Christenen ook met Monty Pythons kruisdoodparodie kunnen lachen. De zelfspot is de hoogste graad van vrijheid. Wie hier zelfs de onderste trede niet durft te begaan, veroordeelt zichzelf tot levenslange gevangenschap.

Volgend jaar is het 500 jaar geleden dat Desiderius Erasmus zijn “Lof der Zotheid” schreef. Misschien dit werk eens herlezen?

Johan Sanctorum
Read more...

21 juli 2011

Nabeschouwingen over de eerste écht cruciale week sedert 13 juni 2010 (Hoegin)

Als we partijvoorzitter Bart de Wever mogen geloven, had zelfs hij zelf het op voorhand eigenlijk ook niet verwacht: de N-VA antwoordde uiteindelijk «Neen» op de formateursnota van Elio Di Rupo. Voor sommigen kwam het werkelijk als een donderslag bij heldere hemel, zoals pijnlijk duidelijk werd op de stoepen voor het hoofdkwartier van de CD&V. Anderen, waaronder sp.a-voorzitster Caroline Gennez, konden dan weer nauwelijks een brede grijns onderdrukken bij het uitdrukken van hun diepste bezorgdheid over zoveel nationalistische roekeloosheid.

Een aanrader voor eenieder die eens de dingen op een rijtje wil zetten: een week vakantie op een Deens eiland, met zeer beperkte toegang tot het internet, en verder alleen maar lokale TV aangevuld met af en toe eens een exemplaar van Die Welt. (Dat laatste dankzij de vele Duitse toeristen in de buurt die ervoor zorgen dat de buurtwinkel het de moeite vindt om die krant aan te bieden.) Het is de reden waarom de onderstaande beschouwingen over wat waarschijnlijk de eerste écht cruciale week was in de federale regeringingsonderhandelinen met enige vertraging komen, bovendien met het risico dat ze gedeeltelijk al achterhaald zijn door gebeurtenissen waar ik nog geen weet van heb. Een overzicht per partij.

Groen!. Partijvoorzitter Wouter van Besien was er als de kippen bij om zich uit te drukken in termen van een kans die nu aangegrepen moest worden om met de resterende partijen verder te onderhandelen. En het ging daarbij duidelijk niet over een verspreking of een slecht gekozen formulering, want de uitdrukking werd zelfs een aantal keer herhaald. Ik heb er weinig commentaren over gelezen in de zogenaamde kwaliteitspers, maar hiermee liet Wouter van Besien natuurlijk wel finaal zijn masker vallen: voor Groen! is N-VA alleen maar een storende factor, die zo snel mogelijk van de onderhandelingstafel moest verdwijnen.

Helemaal onbegrijpelijk is de houding van Wouter van Besien natuurlijk niet, want alleen zonder de N-VA maakt de partij een reële kans om terug in de federale regering te geraken. En vergeten we ook niet: ook de N-VA was niet zo tuk op de aanwezigheid van Groen! aan de federale onderhandelingstafel. Het verschil tussen Groen! en N-VA was wel dat N-VA dat ook openlijk durfde te verkondigen, terwijl Groen! er liever een dubbele agenda op na hield. De lezer die kan raden naar welke van de twee handelswijzen mijn sympathie het meeste uitgaat hoeft echter niet te rekenen op een hoofdprijs.

Sp.a. Nog een partij waar men het hypocriete masker liet vallen, was de sp.a – of schrijven we beter ps.a, met de a van aanhangsel? Inderdaad, je moest al blind zijn om de brede glimlach op het gezicht van sp.a-voorzitster Caroline Gennez niet op te merken toen ze vanuit de Kamer voor de camera's haar commentaar mocht komen leveren op de «Neen» van de N-VA. Ook deze partij houdt er reeds lang een dubbele agenda op na wat de aanwezigheid van de N-VA aan de federale onderhandelingstafel betreft.

Erger is dat deze partij, in tegenstelling tot Groen! dat daar numeriek gewoon te klein voor is, voor Vlaanderen het afgelopen een bijzonder nefaste rol heeft gespeeld, zonder dat de media haar daarop aanspreken. Het wordt met de dag duidelijker dat de sp.a moedwillig aanstuurt op een staatshervorming die zo nadelig mogelijk is voor Vlaanderen, en dit louter uit eigenbelang. Van Caroline Gennez kan immers nog aangenomen worden dat ze, door haar totale interesse voor het communautaire vraagstuk, ook totaal incompetent is om daarover welke uitspraak dan ook te doen. (Een eigenschap die ze overigens deelt met Wouter van Besien.) Maar dat bijvoorbeeld Johan vande Lanotte niet zou begrijpen wat de precieze gevolgen voor Vlaanderen zouden zijn indien België inderdaad omgevormd zou worden tot een unie met vier deelstaten, met daar nog een «grootstedelijke gemeenschap» bovenop, daar geloof ik werkelijk geen snars van. Zulke constructie zou de prijs voor de Vlaamse onafhankelijkheid immers beduidend de hoogte invoeren, met niet alleen het zekere verlies van wat nog rest aan Vlaamse invloed in Brussel maar potentieel ook grote delen van Vlaams-Brabant en een zwakke onderhandelingspositie (drie tegen één) wat betreft de federale overheidsschuld. En dat alleen maar in de hoop blijvend de plak te kunnen zwaaien in Vlaanderen, want zonder België, geen PS, en zonder PS, geen sp.a die federale postjes mag bezetten.

Open Vld. Als iemand nog snapt wat voor koers men bij de Open Vld echt nog wil varen, mag hij of zij het me dat altijd laten weten. En Alexander de Croo ook, want ik twijfel eraan dat de voorzitter eigenlijk zelf nog goed weet waar ie mee bezig is. Wie gedacht had dat we met Caroline Gennez op een absoluut dieptepunt aanbeland waren wat betreft het voorzitterschap van een politieke partij, houdt die knaap toch nog maar best even in het oog. Je moet het immers maar presteren om eerst de ondertussen al tot vervelens toe geciteerde en tegelijkertijd beruchte stekker uit de federale regering te trekken op een communautair onderwerp, om een jaar na de verkiezingen te vinden dat het nog veel en veel te vroeg is om een einde te maken aan de non-onderhandelingen over precies datzelfde onderwerp. Met daarbovenop nog eens een pak socio-economische toegevingen aan Franstalig links, om het de N-VA nog een beetje extra gemakkelijk te maken om bij een volgende stembusgang een dikke knauw te maken in wat nog rest aan eigen achterban. Heeft immers morgen iemand die zelf niet op een Open Vld-lijst staat, of al een mandaat voor die partij uitoefent, ook maar één reden om opnieuw voor die partij te stemmen?

Natuurlijk was het strategisch correct om relatief snel «Ja, maar» te antwoorden op de nota van Elio di Rupo, maar daar hoorde minstens de voorwaarde bij dat ook de N-VA nog verder zou deelnemen aan de federale regeringsonderhandelingen. Het heeft immers geen zin rond de tafel te gaan zitten met PS, cdH, Ecolo, Groen! en sp.a, en dan te hopen dat men samen met de MR een regeringsakkoord met een centrum-rechts akkoord op papier kan zetten. Zelfs niet als ook CD&V nog zou blijven deelnemen aan die gesprekken. En als Alexander de Croo het echt meent als hij zegt dat je met deze gesprekspartners aan de onderhandelingstafel moet en kan gaan zitten om communautaire doelpunten te kunnen scoren, dan kan dat alleen betekenen dat hij de afgelopen jaren geen kranten gelezen heeft of geen TV-journaals bekeken. Iemand als Joëlle Milquet legt 's morgens drie–vier van het kaliber van Alexander de Croo tussen haar boterham, en begint pas daarna echt aan haar ontbijt. Het wordt daarom uitkijken of de Open Vld in de volgende peiling de kiesdrempel nog haalt, voor zover de partij nog een meetbaar resultaat zal halen.

CD&V. Een andere partij die goed op weg is binnenkort onder de kiesdrempel te duiken, is de CD&V. Wat een kakofonie! Eerst wil de partij «Ja, maar» antwoorden, maar wanneer het duidelijk wordt dat de N-VA het op een «Neen» zal houden, is de chaos compleet. Eerst gingen de kiezen stevig op mekaar, wat Elio di Rupo toeliet te noteren dat de partij geen antwoord had gegeven, en dus ook geen «Neen». Vervolgens werd het dan toch maar een «Neen, tenzij» –waarbij van de N-VA zelfs geen sprake meer was–, wat Elio di Rupo opnieuw toeliet daar na enkele dagen toch opnieuw een «Ja» in te zien. En dat laatste misschien vooral ook omdat Yves Leterme op aangeven van de koning zich ondertussen al met dol enthousiasme op de opmaak van de begroting van 2012 gestort had. De CD&V blijft dus de CD&V: terwijl de rechterhand weigert toe te geven aan de Franstaligen, is de linkerhand al druk in de weer diezelfde Franstaligen op hun wenken te bedienen. En dat in de overtreffende trap en tot in de puntjes.

Want het moet gezegd, als er naar iemand gewezen dient te worden als schuldige voor de vaudeville die ondertussen al meer dan een jaar duurt, dan wel naar Yves Leterme. Natuurlijk zou de PS liever al een jaar geleden een centrum-linkse regering op de been gebracht hebben, als het even kon met Elio di Rupo aan het roer, maar met een lakei als Yves Leterme was het ook al lang goed geweest. Derde keus, waar de PS zich nog altijd goed in kan terugvinden, is de voortzetting van het huidige kwakkelbeleid van de regering–Leterme II½, al was het maar omdat het aan de huidige toestand niets verandert. Vergeet niet: elke week gewonnen is zo'n 200 miljoen euro los in het handje van de Franstaligen dankzij de vele mechanismen die voor solidariteit moeten doorgaan. Wat zou de PS zich dus haasten om met de N-VA over een staatshervorming te onderhandelen, of Wouter Beke van de CD&V, als Yves Leterme van diezelfde CD&V ervoor zorgt dat het geld ondertussen toch maar blijft binnenstromen?

Hét probleem van die land is immers niet de onwil van de Franstaligen om het land te hervormen, of de koppigheid van de N-VA om niet te willen toegeven aan de Franstalige eisen, maar wel de rancune van één man – de huidige bewoner van de Wetstraat 16. Rancune tegenover Bart de Wever uiteraard, maar ook Kris Peeters en Wouter Beke. Droomscenario voor hem is onetwijfeld dat hij verder ontslag zou mogen nemen, helemaal tot in 2014, met dan zo'n pandoering voor zijn partij dat Kris Peeters de portefeuille van Vlaams minister-president voorgoed vaarwel kan zeggen, terwijl hijzelf misschien zelfs wel nog een tijdje verder federaal ontslag zal mogen nemen. Dat daarvoor in 2012 een pak CD&V-burgemeesters zullen moeten sneuvelen, en dat hij de welvaart van de bevolking op de grofste manier op het spel zet, zal hem allemaal worst wezen.

Vlaams Belang. Voor het Vlaams Belang had dit eigenlijk een triomf moeten zijn. Inderdaad: de grootste en meest directe concurrent zag zich immers genoodzaakt om na een jaar toe te geven dat het Vlaams Belang ondertussen al meer dan twintig jaar gelijk heeft: met de Franstaligen valt geen land meer te bezeilen, en een voor de Vlamingen eerbaar communautair akkoord behoort niet meer tot de mogelijkheden. In de plaats daarvan vond een ex-voorzitter het nodig de partij te verlaten, uitgerekend op Vlaanderens nationale feestdag. Zou hij ooit al van het Gebed voor het Vaderland gehoord hebben? En als het dan nog om een ideologisch conflict ging: neen, beide zijden onderstrepen immers eensgezindheid dat dat absoluut niet het geval is.

N-VA. De partij die deze week ongetwijfeld op punten won, was de N-VA. Men kan aanvoeren dat de partij er al veel vroeger had moeten uitstappen, en dat we moeten vaststellen dat de nota–Beke blijkbaar wel aanvaardbaar was voor de partij, ook al bevatte ze enkele volstrekt onaanvaardbare punten, maar na een meesterlijk uitgevoerde persconferentie zal het bredere publiek zich daar over enkele weken amper nog iets van herinneren. Tegen die tijd zullen Open Vld en CD&V trouwens volledig vastzitten in Franstalig drijfzand, en zal het niet moeilijk zijn om zich verder te profileren als de enige Vlaamse standvastige partij van betekenis.

Dat neemt niet weg dat de partij op termijn met een zwaar probleem zit. De volgende verkiezingen zal ze nog kunnen winnen – en waarschijnlijk nog winnen ook – precies op basis van de getoonde Vlaamse standvastigheid. Maar wat daarna? De basisthese van de N-VA is immers dat er met de Franstaligen onderhandeld moet worden om iets te bereiken, het «participationisme». Die these blijkt echter op een valse premisse te berusten, namelijk dat de Franstaligen überhaupt geïnteresseerd zijn in eerlijke onderhandelingen. Wanneer de persoonlijke populariteit van Bart de Wever verdwenen zal zijn, zal dan ook bij een deel van de aanhang de vraag rijzen waarom ze ook al weer voor de N-VA stemden in plaats van voor het Vlaams Belang.

Laurette Onkelinx. Tot slot nog een opmerking over de uitspraak van Laurette Onkelinx, die liet weten dat Elio di Rypo «onrustig» was. Volgens de specialisten bedoelde ze «ongerust», maar ik blijf erbij dat «onrustig» wel degelijk de correcte omschrijving was van de gemoedstoestand van Elio di Rupo. Onrustig, omdat hij zag dat na meer dan een jaar wroeten, plan A eindelijk begon te werken. En we weten vandaag dat het inderdaad gewerkt heeft, want dankzij een ultiem goedgemikt kluitje in het riet wil CD&V verder onderhandelen, terwijl N-VA definitief aan de kant staat. Laat daar nog een week of twee overgaan, en de afstand tussen CD&V en N-VA zal zo groot geworden zijn, dat de kritiek van de N-VA op de CD&V zo scherp zal zijn dat die laatste nog liever een slecht akkoord aanvaardt, dan dit jaar nog opnieuw naar nieuwe federale verkiezingen te gaan. Concreet: ik denk niet dat CD&V er niet toe zal in staat zijn om op haar stappen terug te keren, en dat we nog voor het einde van de zomer naar een regering–Di Rupo I (of toch Leterme III, in ruil voor nog wat extra Vlaamse toegevingen?) afstevenen. Benieuwd wat het wordt, maar een goed oog hebben we er niet in.

Labels: , , , , , , , , ,

Read more...

Vlaams-nationalisme en zionisme (2)

Ons vorig artikel over “Vlaams-nationalisme en zionisme” heeft nogal wat wederwoord losgeweekt. De meerderheid was veeleer instemmend, maar dat is minder interessant voor verdere bespreking. Aan de negatieve zijde vond iemand het “beneden alle peil” dat ik de landname van Palestina door “de Joodse roofstaat” goedkeur. Het is op de argumenten van zulke critici dat ik hier inga.




Sommigen vinden dat de Vlaamse beweging zich niets moet aantrekken van wat de buitenwereld over haar zegt; en dat de flamingant die iets tegen Joden heeft, zich maar lekker ongemuilkorfd moet laten gaan. Wel, ten eerste vind ik niet dat Jodenhaat onwenselijk is louter omwille van wat anderen daarover denken. Die obsessie met een inderdaad zeer schrander (goochem, in hun eigen taal) en bedrijvig volkje getuigt van een gebrek aan zelfrespect, het is een zwaktebod waarvoor ik me, alleen tegenover de spiegel, zou schamen. Ten twee heeft de mening van de buitenwereld natuurlijk wel gevolgen voor je eigen politieke kansen. De dag dat België uiteenvalt (waarop de Franstaligen zich in alle ernst voorbereiden, de Vlamingen nauwelijks), zal het voor de erkenning van de Vlaamse republiek en voor haar aanspraken op haar eigen Brusselse rand en op Brussel zelf alle verschil maken of buitenlandse machtscentra de Vlaamse beweging al dan niet als een bende neo-nazi’s beschouwen.

En het gaat mij niet om het VB als partij; dezelfde richtingenstrijd en hetzelfde risico op imagoschade vinden we in de N-VA en de niet-partijpolitieke beweging. Hoe zou bijvoorbeeld het volgende citaat van een zeer achtbare flamingant in Washington overkomen? In een voordracht voor NSV-Gent op 23 maart 2011 (afgedrukt in Kort Manifest, mei 2011, p.6) zei de onafhankelijke prof. Joost Rampelberg: “Na de Amerikaanse invasie in Europa, die in de officiële geschiedschrijving de bevrijding wordt genoemd, viseerde de repressie al wat Vlaams was, zonder onderscheid.” De Belgische repressie in 1944 was voor de Vlamingen misschien geen “bevrijding”, maar de geallieerde invasie die de Duitse bezetter verdreef, was dat volkenrechtelijk zeker wel. De Duitsers waren hier toch niet op uitnodiging? Ze waren toch niet tot onze bestuurders verkozen? Zulke slordigheden in de Vlaamse kijk op WO2 wekken onvermijdelijk wantrouwen op.

Sommigen verwonderen zich erover dat een skepticus als ik meega in antieke godsdienstige begrippen als “uitverkoren volk” en “beloofde land”. De waarheid is dat ik daar helemaal niet in meega,-- net zomin als de pioniers van het zionisme. De staat Israël is de schepping van moderne Joden, enerzijds bankiers en anderzijds socialisten, de meesten agnostisch of atheïstisch. Leg gerust alle “openbaringen” over het “Verbond” terzijde, en stel (zeker als nationalist) gewoon vast dat het Joodse volk nu eenmaal een reëel bestaande natie is. Volgens het beginsel van de natiestaat, waarop de Vlaamse beweging zich beroept om een Vlaamse staat op te eisen, hebben de Joden recht op een eigen staat.

Blijkbaar heeft die eenvoudige overweging een aantal nationalisten overtuigd, vandaar de beginselverklaring die Filip Dewinter en andere Eurorechtse leiders op 7 december 2010 in Jeruzalem ondertekend hebben. De verklaring wekt de afkeuring van Jan Sergooris, die in het nieuw-rechtse tijdschrfit TeKoS een reeks wijdt aan de diverse rechtse partijen in Europa: “Verder heet het dat ‘zonder enige beperking het bestaansrecht beleden wordt van de staat Israël binnen veilige en volkenrechtelijke grenzen’. Dit laatste is niet meer dan een openlijke goedkeuring en steunbetuiging aan de volkenmoord tegen de Palestijnen.” (“Vlaams Belang, nood aan ideologische herbronning”, TeKoS 142, p.37)

Kijk eens wat een sprong: het bestaansrecht van Israël gelijkstellen aan “volkenmoord” op de Palestijnen. Israël kan natuurlijk maar een duurzaam probleem hebben met de Palestijnen omdat het juist géén volkenmoord gepleegd heeft. Het heeft hen zelfs niet uitgewezen of weggepest, zoals moslimlanden met hun minderheden doen. Weinig gebieden op aarde kennen zulke bevolkingsgroei als het Palestijnse Gaza, niet meteen een teken van uitroeiing. Bekritiseer gerust het Israëlische beleid als je wil, maar ontwaard de Nederlandse woordenschat niet door meteen naar grote kanonnen als “volkenmoord” te grijpen.

Uit de linkervleugel van de Vlaamse beweging vangen we gelijkaardige geluiden op. Zopas hebben oud-N-VA-jongerenvoorzitter Bas Luyten en oud-N-VA-senatrice Kim Geybels een protestartikel gewijd aan de recente pro-zionistische zwenking van de partij die hen ontslagen heeft (“Quid volkssoevereiniteit?”), waarin zij de situatie van de Palestijnen aldus beoordelen: “Slechter af dan in de grootste openluchtgevangenis van de wereld kan men niet zijn, dat is wel zeker.” Blijkbaar hebben zij weet van een Palestijnse asielzoekersstroom in Noord-Korea? Dat soort overdrijvingen doet denken aan de klachten over “mensenrechtenschendingen” waarmee de Franstaligen uit de Brusselse rand internationale media en gerechtshoven bestoken.

Overdrijving, dat is waartegen we in dit dossier vooral moeten waarschuwen. Vlaamse steunbetuigingen aan Israël bij monde van Jan Jambon en Tanguy Veys klinken hol wanneer ze al te ijverig de Israëlische regeringsstandpunten napraten. Uitdrukkelijk het bestaansrecht van Israël erkennen en zich afzijdig houden van anti-Israëlische agitatie zoals die met de recente flotiljes, dat volstaat voor een beweging wier standpunt concreet geen enkel gevolg heeft in het Midden-Oosten. Wie anderzijds verkiest om het vergrootglas op de Israëlische acties in Palestijns gebied te richten, gelieve zich te onthouden van (ook impliciete) steun aan terrorisme en religieuze dictatuur zoals die van Hamas. En houd er rekening mee dat eenzijdige en al te gretige aandacht voor de fouten die ook Joden maken, een voorgeschiedenis heeft.

Een toonaangevend deel van de Vlaamse beweging heeft in 1940-44 zijn vingers gebrand aan collaboratie met een jodenhatend regime. Of dat een tragisch accident was (zoals ik meen), of integendeel iets zegt over de wezensaard van die beweging (zoals haar vijanden u willen aanpraten), valt af te leiden uit haar huidige omgang met die geschiedenis en met de Joodse staat. Daarom moeten VB en N-VA heel zorgvuldig zijn in hun standpunten terzake.

Labels: , , , ,

Read more...

18 juli 2011

Gidsland Marokko

Het staatshoofd van Marokko, koning Mohammed VI, heeft door vertrouwelingen een nieuwe grondwet laten opstellen en deze in een volksraadpleging door een ruime meerderheid van de bevolking laten goedkeuren. Hij houdt daarmee vooral het lot van zijn Egyptische collega Hosni Moebarak op afstand: geen verdrijving van de macht noch rechtsvervolging, maar een gedoseerde machtsoverdracht aan min of meer democratische bestuurslichamen. Wij delen de mening van de Marokkaanse oppositie dat dit slechts een zeer gedeeltelijke democratisering is, en toch moeten wij deze voorzichtige stap in de goede richting verwelkomen.





Monarchisten, en ze bestaan nog, hebben er weinig moeite mee voorbeelden uit de geschiedenis aan te halen van goed bestuur door koningen en hun erfelijke leenmannen. Zopas kregen we een klinkend voorbeeld uit Zuid-India: in de schatkamer van een tempel beheerd door het vorstenhuis van Travancore werd een fabelachtige goudschat aangetroffen. In het kader van een gerechtelijke procedure moest die ruimte geopend worden nadat de vorst (die van zijn macht beroofd is maar plaatselijk nog een ceremoniële rol vervult) bekendgemaakt had dat hij een deel van de schat wilde aanspreken. Hijzelf was uiteraard op de hoogte van de juwelen en ander flonkeringen dat vrome gelovigen de jongste eeuwen aan de tempel geschonken hadden. Stel nu, zeggen de monarchisten, dat die schatkamer in handen geweest was van de door en door corrupte regering van de “democratische” Congrespartij: dan zou zij allang leeggeplunderd zijn.

En inderdaad, oude adel heeft vaak een ouderwets eergevoel dat behoedt tegen de vulgariteiten van het parlementarisme. Anderzijds, laat het allerlei disfunctionele willekeur toe. Zo wilde de vorst zijn goudvoorraad aanspreken om warempel de tempelpoort te vergulden, niet om bijvoorbeeld het godsdienstonderricht of de religieuze kunsten te bevorderen. Dat zou zeker aan de bedoeling van de vrome schenkers beantwoord hebben, meer dan die rijkdom daar werkeloos te laten beschimmelen. Het geval illustreert dat vorsten, ook al staan ze boven de verleiding van de corruptie, niet van deze tijd zijn, niet als instelling en vaak ook niet qua mentaliteit. Zonder hun verdiensten te ontkennen, sturen we vorsten vandaag beter op pensioen, die van hier zowel als die van ginds.

Mohammed VI behoort echter tot een nieuwe lichting monarchen. Hij heeft rechten en politologie gestudeerd en enkele maanden in Brussel stage gelopen bij toenmalig EU-tsaar Jacques Delors. Hij heeft officieel maar één echtgenote en na negen jaar huwelijk slechts twee kinderen (zijn illustere voorzaat Mulai Ismaïl had er 867), wat voor een moslimvorst en afstammeling van de profeet erg progressief mag heten. In dat licht is het veeleer teleurstellend dat hij pas na twaalf jaar bewind een bestuurlijke modernisering doorvoert.

Eén vernieuwing kunnen we alvast voluit toejuichen: de opwaardering van het Berbers tot “een” (naast het Arabisch als “de”) officiële taal. Niet overal hebben inheemse talen het arabiserende effect van de islam overleefd, en waar dat wel gebeurd is, moeten we hun volledige herleving als cultuur- en bestuurstaal aanmoedigen. Merk overigens op dat het Frans in de grondwet niet genoemd wordt.

De goedkeuring van de grondwet per referendum oogt wel democratisch, maar een grondwet in zijn geheel moeten nemen of laten, maakt het de kiezer onmogelijk om over specifieke grondwetsartikelen te beslissen. Dat is bedoeld om in een overwegend gunstig pakket, dat maar weinigen zouden afwijzen, ook enkele onzuivere elementen mee te smokkelen, vooral regelingen die de positie van de huidige bestuursklasse bestendigen. Verder geldt als algemeen democratisch beginsel dat een referendum en de vraagstelling daarin van de burgers moeten uitgaan, niet van de regering. Maar laat ons aannemen dat dit alles slechts een eerste stap is naar nog meer democratie.

In dezelfde geest zullen we maar wat geduld oefenen met artikel 4: “De islam is de godsdienst van de staat, die aan elkeen de vrijheid van godsdienst waarborgt.” De afschaffing van de islam als staatsgodsdienst was in dit stadium allicht te hoog gegrepen. Ze zou niet eens echt democratisch zijn, in deze zin dat de meerderheid van de bevolking aan die staatsgodsdienst gehecht is. De moslims tot geestelijke vrijheid brengen, doet men door hen geestelijk aan bevrijdende invloeden bloot te stellen, eerder dan hen institutioneel de lekenstaat op te leggen. Wel moet men naar die lekenstaat en het levensbeschouwelijk pluralisme toewerken, en in dat opzicht treft het tweede deel van de zin alvast de juiste toon.

Met zijn gedoseerde hervormingen neemt de Marokkaanse koning een voorbeeld aan de Britse Glorious Revolution van 1688, die het zwaartepunt van de macht van de troon naar het parlement verlegde. Heel revolutionair was die omwenteling op het eerste zicht niet. Ze liet het koningschap, de staatskerk en allerlei erfelijke voorrechten intact, maar stelde een mechanisme in werking dat geleidelijk tot verdere democratisering moest leiden. Bij behoud van de vorm mocht de inhoud verregaand evolueren: zo kent het Verenigd Koninkrijk nog steeds een staatskerk met het staatshoofd als Defender of the Faith (zoals de koning van Marokko ook de titel 'Amîr-al-Mo'minîn, "aanvoerder der gelovigen", voert), maar is er volledige godsdienstvrijheid. Precies door die geleidelijkheid bereikten de Britten de buitengewone stabiliteit die gunstig afstak tegen de burgeroorlogen en revoluties die onder meer Frankrijk en Rusland troffen.

Zij dient dan ook tot voorbeeld voor democratiseringsbewegingen elders. In China probeerden hervormers rond Kang Youwei eind 19de eeuw het bewind van de Qing-dynastie tot een grondwettelijke monarchie naar Brits model om te vormen. Zij wisten de regentes Cixi te overtuigen en kregen de vrije hand om alvast een deel van hun programma door te voeren. Na honderd dagen draaide het keizerlijk hof de klok echter terug en tekende daarmee zijn eigen doodvonnis: in 1910 riep de Nationale Volkspartij (Guomindang) de republiek uit.

Dat is dus wat Mohammed VI wil vermijden door alvast zelf en op eigen voorwaarden een mate van democratisering door te voeren. Als hij op koers blijft en geen provocerende fouten begaat, zal hij nog lang van zijn erfelijke status kunnen genieten. Wat de oppositie betreft: als zij het goede van de nieuwe grondwet, de daarin beloofde burgerlijke en politieke vrijheden, als basis neemt om het betere te verwezenlijken, dan kan Marokko binnen afzienbare tijd een echte democratie worden. Om het in de taal van de revolutie te zeggen: Ce / n’est / qu’un début./ Continuons le / combat!

Labels: , , , ,

Read more...

15 juli 2011

Vlaams-nationalisme en zionisme

Binnen het VB woedt al een tijd een richtingenstrijd tussen pro- en anti-zionisten. Hun dispuut is zonder belang voor het Midden-Oosten, maar bepaalt wel mede de identiteit en het imago van het Vlaams-nationalisme.



De Israëlvriendschap is bij sommige VB-ers net zo authentiek als bij Pim Fortuyn of Geert Wilders, maar bij anderen is ze gekleurd door een slecht geweten, of bestaat alvast die verdenking. Ze lijkt soms wel de bevestiging van het Joodse vermoeden dat geestdriftige filosemieten eigenlijk omgevallen antisemieten zijn. Er is echter geen natuurlijke tegenstelling tussen joodse en Vlaamse belangen. In zijn boek Jood zijn is een avontuur noemt André Gantman een aantal Joden die de Vlaamse beweging steunden. Dat was niet zo ongewoon, in Italië bv. namen joden vol overtuiging deel aan de strijd voor nationale eenmaking. Vandaag zien we dat minder, maar ook nu mislukt het FDF nog in zijn pogingen om de Joodse gevoeligheden voor zijn anti-Vlaamse kar te spannen. Na de zeer gezaghebbende David Susskind in 2010 is het nu Gantman zelf die vermanend tussenkomt wanneer Olivier Maingain de gebeurtenissen van WO2 banaliseert door flaminganten met nazi’s gelijk te stellen.

In het boek spreekt hij ook zijn erkentelijkheid uit jegens Filip Dewinter omdat die in de Antwerpse gemeenteraad een voorstel aborteerde van toenmalig collega Wim Verreycken om een straat naar de nationaal-socialist Ward Hermans te noemen. Dat incident in 1997 was al een symptoom van deze richtingenstrijd.

De Vlaamse beweging heeft wat goed te maken. De jongste maanden heeft zij in Knack meerdere (tot nu onbeantwoorde) kaakslagen gekregen van historici die haar van betrokkenheid bij het anti-joodse beleid van de Duitse bezetter beschuldigden. Hoewel de meeste VNV-leden niets met de jodenvervolging te maken hadden, waren er ook beschamende uitzonderingen. Ondermeer het VNV-blad Volk en Staat en zelfs dr. August Borms lieten een ongepaste tevredenheid blijken toen de joden gedeporteerd werden. De pro-zionistische marsrichting in het VB is ondermeer een Wiedergutmachung daarvoor.

Daarnaast heeft zij binnen de flamingantische rechterzijde ook nog deze wortels. Tijdens de Koude Oorlog was Israël een Westerse bondgenoot terwijl zijn vijandige buurstaten bij de Sovjet-Unie aanleunden. Anticommunisten namen gaandeweg de steun aan het zionisme erbij, een contrast met hun vooroorlogse strijd tegen het “judeo-bolsjevisme”. Later werd Israël als bondgenoot tegen de islamwereld omarmd. Zo had Theodor Herzl, vader van het zionisme, het zich reeds voorgesteld: Israël als voorpost van Europa tegen de Oriënt.

Dan is er de empathie onder nationalisten: net als de Vlaamse beweging is het zionisme ontsproten aan het 19de-eeuwse ideaal van de natiestaat. Lees Herzls geweeklaag over de halfslachtigheid van de joden, hun onwil om de zionistische uitweg te kiezen, en het is net de klacht die je bij flaminganten over de tamme Vlamingen hoort. Alleen hebben de zionisten hun ambitie uiteindelijk waargemaakt, en dat wekt bewondering. Met evenveel inwoners als Vlaanderen is Israël nu een militaire en technologische grootmacht. En het is een echte natiestaat, de staat van het eigen volk die geen vreemden tot meesters in ’t land duldt, noch etnische groepen noch supranationale organisaties. Vlaams-nationalisten durven daar amper nog van dromen.

Maar men moet niet overdrijven. Het is niet nodig om de staat Israël tot in zijn fouten te blijven toejuichen. Het gebruik in Libanon in 2006 van clusterbommen, die nog lang nadien onschuldige slachtoffers zouden maken (onder wie een Belgische ontmijner), was voor sympathisanten een moment om zedig de andere kant op te kijken. Dat het VB juist toen zijn steun dik in de verf zette, was onnodig uitsloverig. Men mag gerust een beleidsdaad van een Israëlische regering afkeuren terwijl men toch het bestaansrecht van Israël hooghoudt.

O, en er is nog een reden om de zionisten het hof te maken, een die ook (en zelfs bij uitstek) de eventuele antisemieten in het VB zullen begrijpen. Toen de Japanners tijdens hun geforceerde modernisering het Westerse geestesleven bestudeerden, hoorden zij de verhalen over de oppermachtige Joden die aan alle touwtjes trekken. Hun reactie was er geen van verontwaardiging, maar wel: als die Joden toch zo machtig zijn, is het dan niet beter hen tot vriend te maken? Ik heb geen bewijzen voor een verband, maar tijdens de Russisch-Japanse oorlog van 1905 financierden de New-Yorkse bankiers de Japanse oorlogsinspanning; en in 1945 is Japan veel genadiger behandeld dan Duitsland. Een liefdesverklaring hoeft niet; gewoon pragmatisch goede betrekkingen cultiveren met een drukkingsgroep die zijn doeltreffendheid bewezen heeft, dient het Vlaamse belang.

Ook de kritiek op de pro-Israëlische partijlijn heeft meerdere wortels. Er is een laatste carré van alte Kameraden, zij hebben niet allemaal de deur achter zich dichtgetrokken toen het VB in 1995 de negationismewet goedkeurde. En zij kunnen het niet opbrengen, hun afkeer voor joden om tactische redenen blijvend onder de korenmaat te zetten.

Verder is er ter rechterzijde altijd een pro-moslimstrekking geweest, die binnen het nazibewind erg sterk stond, en waarvan men sporen terugvindt in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief. De NSA klaagt de Navo-“terreur” tegen moslimlanden aan, en daar kan ik hen zelfs een eind in volgen. De moslims hebben een mentale dooi nodig, waarin zij zich kunnen losweken van hun ingeroeste indoctrinatie, en die bereik je niet door bombardementen. Maar het NSA vindt ook dat nationalisten de kant moeten kiezen van het Palestijnse volk: dat heeft immers evenzeer recht op zijn heimat als bv. het Vlaamse.

Dat veronachtzaamt de schuld van de Arabieren die het hun volksgenoten in Palestina (er bestond in 1948 geen “Palestijnse natie”) zelf aangedaan hebben door de pasgeboren staat Israël binnen te vallen. Dat de Palestijnen na 73 jaar nog steeds als “vluchteling” gelden, is absurd en vraagt om vergelijking met de 7 miljoen hindoes en sikhs die in 1947 uit Pakistan verdreven zijn (benevens een miljoen gedood), hoewel niemand agressie tegen de nieuwe staat gepleegd had. Zij zijn volledig in de Indiase samenleving geïntegreerd en stellen voor niemand een vluchtelingenprobleem. Pas wanneer de moslimwereld Pakistan ertoe brengt om die verdrevenen en hun nageslacht weer op te nemen, kunnen we de Palestijnse kwestie misschien eens herbekijken.

Bovendien zijn de Palestijnen in wat andere vluchtelingen als een luxepositie zouden beschouwen: zij kunnen zich naar taal en godsdienst thuis voelen in het uitgestrekte en deels zeer welvarende gebied van de Arabische landen. Daar kunnen zij de plaats innemen van de miljoenen leden van religieuze en etnische minderheden die er zijn moeten vluchten, ondermeer ruim achthonderdduizend Joden in de laatste dertig jaar. In dat perspectief was de bevolkingsverplaatsing van 1948, hoewel natuurlijk niet ideaal, zeker niet het ergste. Alleszins zullen nationalisten per definitie het beginsel erkennen dat de Joden als reëel bestaande natie recht hebben op een eigen staat.

Nog een haard van onvrede met de VB-partijlijn zijn degenen die, vanuit integristisch-katholieke of nieuwheidense motieven, islam en jodendom over dezelfde kam scheren: allebei volksvreemde en varkenschuwe “woestijngodsdiensten”, de duivel hale hen. Weer anderen willen tussen die twee geen partij kiezen om een meer wereldse reden: in het spoor van Pierre Vial (Terre & Peuple) vinden zij dat Europa geopolitiek belang heeft bij neutraliteit t.o.v. buiten-Europese conflicten. Wij moeten ons niet moeien wanneer in het Midden-Oosten enkele exotische sekten elkaar naar het leven staan. Je kan dat isolationisme noemen, zij noemen het eerbied voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Dat was misschien goede raad geweest in de tijd van de kruisvaarten, maar vandaag zijn Europa en zijn nabije buitenland daarvoor te nauw verweven.

Op zich is de politieke lijn van een gemarginaliseerde partij niet belangrijk, maar wat het VB zegt en doet, straalt af op de beeldvorming over de Vlaamse beweging en Vlaanderen zelf. Daarom is het wenselijk dat het VB de breuk met de antisemitische besmetting voltooit, tegen de skepsis van buitenstaanders en het verzet van sommige medestanders in.

Labels: , , , , ,

Read more...

12 juli 2011

Wouter Beke had gelijk

Volgens Dave Sinardet pleegt de CD&V kiezersbedrog als ze niet verder wil onderhandelen zonder de N-VA, terwijl hij zelf een loopje neemt met de waarheid. Verder konden we vorige week nog veel meer verdraaiingen lezen in de kranten, van socialistische propagandisten en belgicisten die zich uitgeven voor journalisten.

Bij politicoloog Dave Sinardet valt socialistisch propagandist (lid van de redactie van Sampol, socialistisch tijdschrift) en belgicist (lid Pavia) samen. Journalist Luc Van der Kelen, belgicist, (lid van B-Plus) interviewde Sinardet en Carl Devos in het Laatste Nieuws van zaterdag 9 juli, over driekwart bladzijde, ter ondersteuning van zijn editoriaal van die dag. In zijn editoriaal stelt Van der Kelen dat de N-VA geen akkoord wil, 'want ze blijft haar programma handhaven als vertrekbasis'. Twee keer al vals in één zin: N-VA zegt niet dat ze geen akkoord wil, alleen dat ze geen akkoord kan aanvaarden op basis van de nota van Di Rupo, en ze handhaaft niet haar programma als vertrekbasis, want ze heeft al in de nota De Wever vorig jaar veel punten van haar programma laten vallen. Daarna probeert Van der Kelen de CD&V los te weken van de N-VA: de CD&V heeft niet minder dan 'het lot van het land in haar handen. De CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover haar kiezers, aan wie ze dialoog en een onderhandelde oplossing heeft beloofd'. Voor Van der Kelen draagt de CD&V zelfs niet alleen verantwoordelijkheid tegenover haar kiezers, maar: 'CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover alle burgers van dit land'. Dat hoor ik voor het eerst over een politieke partij, dat ze niet alleen tegenover haar kiezers verantwoording moet afleggen, maar verantwoordelijk is voor alle burgers, en van heel België dan nog. Voor Van der Kelen betekent dit niets anders dan een verplichting om te onderhandelen, want 'niet onderhandelen is een bestuurspartij onwaardig'. Wat Di Rupo dus ook uit zijn hoed tovert, dat heeft geen belang, er MOET op basis hiervan verder onderhandeld worden. Om zijn thesis te ondersteunen gaat Van der Kelen dus Sinardet ïnterviewen. Een handige truk van Van der Kelen, want 'zo hoor je het ook van een ander...'. Een uitspraak van Sinardet wordt als heel vette titel uitgesmeerd op bladzijde 4: "Volgzame CD&V bedriegt haar kiezers". In het artikel: "CD&V doet aan kiezersbedrog. Haar toenmalige voorzitster, Marianne Thyssen, heeft campagne gevoerd met de boodschap dat de partij geen politieke spelletjes zou spelen en zou inzetten op dialoog en onderhandelingen als contrast met de radicale houding van de N-VA... Hoe denkt CD&V ooit haar verloren kiezers terug te winnen, als ze een jaar lang de N-VA gelijk geeft?"

Nu geen kiezersbedrog, integendeel juist wel in 2007

Moet het niet eerder zijn: hoe kan de CD&V ooit haar verloren kiezers anders terugwinnen, dan dit keer wel het been stijf te houden, en niet in een regering te stappen zonder de toezegging van een grondige staatshervorming? Sinardet draait de zaken helemaal op hun kop. CD&V heeft - totnogtoe - niet vandaag, maar integendeel in 2007 kiezersbedrog gepleegd, want toen beloofde ze niet in een regering te stappen zonder dat er een akkoord was over een grote staatshervorming. Ze pleegde kiezersbedrog, omdat ze toen toch in een regering is gestapt, en ze leverde sindsdien zelfs twee keer de eerste minister (Van Rompuy en Leterme). Juist dat kwam haar bij de verkiezingen in 2010 duur te staan. Ze zakte van 23 naar 17 Kamerleden en moest de N-VA laten voorgaan als grootste partij, zowel als Vlaamse en als Belgische partij. Haar kiezersbedrog was mee de oorzaak van het succes van de N-VA (van 8 naar 27 Kamerleden) in 2010. Helaas voor de CD&V heeft Wouter Beke vorige week donderdag heel onhandig gecommuniceerd, door zijn bericht te beginnen met het standpunt dat CD&V niet zou onderhandelen zonder dat de N-VA mee aan tafel zat. Pas veel zinnen later in zijn boodschap kwam de eigenlijke reden: CD&V wou bij verdere onderhandelingen niet gegijzeld worden door het FDF. Beke: "Op het politiek bestuur donderdagochtend heb ik gevraagd of er iemand denkt dat we er met de MR en zonder de N-VA wel uitgeraken. Niemand is toen rechtgestaan. Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF. Ik denk niet dat die partij ons een oplossing voor BHV zal aanbieden". En inderdaad: al dinsdag zegde MR-voorzitter Charles Michel dat ze bereid waren om verder te onderhandelen, maar een reeks bijsturingen van de nota zouden vragen: "vooral om de bescherming van de rechten van de Franstaligen in de Vlaamse rand nog te verhogen." Dus is de hoofdreden waarom CD&V niet wil onderhandelen niet dat ze niet zonder de N-VA wil onderhandelen, en zich zogenaamd verstopt achter de N-VA, maar dat de CD&V niet wil onderhandelen in een constellatie waarbij de onderhandelaars afhankelijk worden van het FDF. Dat is heel iets anders dan kiezersbedrog, wel integendeel.

Volgens Sinardet is het een excuus dat Beke zegt dat hij zonder de N-VA gegijzeld zou worden door het FDF: "Dat is een excuus. Het FDF heeft drie zetels in de Kamer. In dertig jaar is er niet zo'n gunstig voorstel aan de Vlamingen gedaan voor de splitsing van BHV." Natuurlijk is dat geen excuus van Beke, maar een correcte inschatting van de politieke realiteit. Voor een tweederdemeerderheid zijn, zonder de N-VA, zowat alle partijen nodig, gezien men geen VB in een regering wil. Maar de MR is met haar 18 zetels hierbij absoluut nodig. Zonder CdH met zijn negen zetels, of Ecolo (8), of Groen (5) heeft men nog een - desnoods zeer krappe - tweederde meerderheid in de Kamer als de N-VA (en VB) niet meedoet, maar zonder MR komt men slechts op een meerderheid van 91, terwijl er 100 nodig zijn. Carl De Vos in De Standaard, zaterdag 9 juli:"CD&V wil niet rond de tafel zonder de N-VA. Daar heeft de partij goede redenen voor. Beke heeft geen vertrouwen in de MR-FDF – en zelfs niet meer in de PS en N-VA. Zonder de N-VA is de MR onmisbaar voor een staatshervorming. CD&V wou gisteren geen afstand nemen van de N-VA, Charles Michel heeft de voorbije weken geen afstand willen nemen van het FDF." Dus is FDF = MR, en klopt helemaal niet wat Sinardet beweert.

Het gunstigste voorstel in dertig jaar?

Nog straffer is wellicht de uitspraak van Sinardet dat er "in dertig jaar niet zo'n gunstig voorstel aan de Vlamingen gedaan is voor de splitsing van BHV." Hendrik Vuye, hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit Namen, somt in De Morgen van 09.07.11 een aantal elementen op van dat 'gunstig voorstel' over BHV, met als besluit: "Wat Di Rupo voorstelt is geen zuivere splitsing van B-H-V, maar wel een onzuivere uitbreiding van Brussel." Meer in detail
- De rechtbanken in BHV worden horizontaal gesplitst in eentalige rechtscolleges. Welhaast onschuldig voegt de nota eraan toe dat binnen het gerechtelijk arrondissement B-H-V partijen zich kunnen wenden tot de rechtbank van hun taalkeuze. En voor de randgemeenten zullen er "bijzondere modaliteiten" komen. Wat een prachtige valkuil! Di Rupo wijzigt wezenlijke elementen van de taalwet in gerechtszaken van 1935 en niemand bemerkt het. Voor de burger die dit wenst, wordt Frans de gerechtstaal (in Halle-Vilvoorde), net alsof men niet in Vlaanderen woont.
- Indien de Vlaamse regering weigert een burgemeester te benoemen, dan kan deze benoemd worden door het Grondwettelijk Hof. Op deze wijze ontsnapt de benoeming aan de Vlaamse voogdij, net alsof deze gemeenten geen Vlaamse gemeenten zijn
- Als toetje maakt de nota ook het Brusselse en het Waalse Gewest bevoegd voor de ring rond Brussel. Ook dit zijn extraterritoriale bevoegdheden.
(Artikel: 'Geen staatsmanschap maar boerenbedrog').

Komt daar nog bij dat de toegevingen in Brussel en omstreken om BHV te splitsen, waaronder jaarlijks een extra 460 miljoen voor het Brussels Gewest en de al betaalde 125 miljoen federaal geld van Beliris, zouden vastgebeiteld worden in een 'bijzondere wet', die zoals een grondwetsartikel later slechts met een tweederdemeerderheid plus ook nog eens een gewone meerderheid van elke taalgroep kan gewijzigd worden. Het is evident dat daar later in der eeuwigheid geen Franstalige meerderheid meer voor te vinden is om daar eender wat aan te wijzigen.

Politicologen: gekleurde opinies

De meeste politicologen doen helelaal geen pogingen om objectief te proberen de politieke wereld waar te nemen. Iedereen weet dat Carl Devos en Dave Sinardet van linksen huize zijn, en Bart Maddens sterk aanleunt bij Vlaamse independistische strekkingen, om slechts die drie te noemen. Hierbij is wellicht Carl Devos hier te lande de enige die zijn oorsprongskleur het meest heeft afgelegd, en behoorlijk objectieve analyses kan maken. Politicologen geven dus meestal geen afstandelijke maar gekleurde berichten over de politieke wereld, waarbij Dave Sinardet echter stilaan meer uitmunt in het manipuleren van de waarheid, wellicht gebaseerd op zijn ernstige allergie voor de N-VA en alles wat maar samenhangt met meer Vlaamse autonomie. Slechts één voorbeeld, buiten wat hiervoor al beschreven werd: hij beweerde zonder blikken en blozen in zijn column van 6 juni '11 ('Inconvenient truths') dat "Vlaamse onafhankelijkheid zelfs veeleer averechts zou werken. Die komt er immers enkel zonder Brussel, dat wellicht zal behoren tot een Waals-Brussels rest-België. De Vlaams-Brusselse minderheid zal nog wel enige bescherming genieten, maar lang niet zo riant als vandaag. Ondertussen moet het onafhankelijke Vlaanderen wel officieel zijn Franstalige minderheid erkennen, al was het maar om toe te treden tot de EU, die in ruil de ratificatie van het minderhedenverdrag van de Raad van Europa vraagt." Een aaneenschakeling van onzin en onwaarheden. Waar haalt hij het vandaan dat Vlaamse onafhankelijkheid er alleen kan komen 'zonder Brussel', en dat de EU de ratificatie van het minderhedenverdrag als voorwaarde zal stellen om toe te mogen treden tot de EU? Een prominent EU-lid, Frankrijk heeft dit verdrag niet geratificeerd, en is helemaal niet van plan dit ooit te doen. Bovendien is dat verdrag een niet bindende aangelegenheid binnen de Raad van Europa, en heeft het niets te maken met de 'acquis communautaire' die een land moet aanvaarden om lid te worden van de EU.

Propagandisten i.p.v. journalisten

Als politicologen eerder woordvoerders van politieke stromingen zijn dan wetenschappers, dan zijn veel journalisten van zogenaamde 'kwaliteitskranten' eerder socialistische propagandisten dan objectieve journalisten. Vorige week kregen we daar weer een ruim staal van in De Standaard.

Dinsdag 5 juli heft hoofdredacteur Bart Sturtewagen in het editoriaal de loftrompet voor de nota Di Rupo: "hij komt met een compromisvoorstel dat op diverse punten zo radicaal is dat het velen naar adem doet happen." Geen kritische noot van geen enkele DS-journalist bij de presentatie van de nota in zeven bladzijden, behalve bij Guy Tegenbos, die het heeft over de 'wellicht vele dubbele bodems' in het voorstel over de financieringswet.

In zijn editoriaal van de volgende dag heet het dat de kiezers en het middenveld door de een jaar durende uitputtingsslag wellicht "rijp gemaakt zijn voor keuzes die ze bij het begin voor onaanvaardbaar of onmogelijk hielden? Alleen als die evolutie er is, heeft zijn radicale compromisvoorstel een kans op slagen." En hij eindigt met een soort dreiging tegenover De Wever: "Maar als De Wever aan tafel gaat zitten, zal hij donders goed moeten weten wat hij nog uit de brand wil slepen. en als hij prioriteit legt bij het communautaire, zal hij inleveren op het sociaal-economische. Dat is de keuze die Di Rupo oplegt." En het is juist die dwang die De Wever niet aanvaardde, en hem tot een neen bracht. Sturtewagen geeft hem hiermee eigenlijk al de pap in de mond, alleen bedoelde hij het natuurlijk omgekeerd. De Wever had voor Sturtewagen geen keuze: hij moest ja zeggen.

SP-propagandist Bart Brinckman, die dag zelfs ook een beetje waarzegger, doet daar die woensdag 6 juli nog een hele schep bovenop. In zijn zogenaamde 'Analyse' met de titel 'Openheid zet alle partijen tegen muur' kan men lezen: "Alle partijen zullen positief antwoorden... De haast structurele impasse laat de partijen moreel geen keuze.. Wie neen zegt, verliest een plaats aan de onderhandelingstafel. Die partij wordt bovendien als onverantwoordelijk uitgejouwd... Opstappen terwijl de andere Vlaamse partijen blijven zitten, lijkt evenmin zonder risico voor De Wever. Met het vastzetten van de N-VA heeft de formateur alvast zijn eerste morele overwinning binnen." (Brinckman was van eind 1989 tot 2000 werkzaam bij De Morgen, daarna bij De Standaard). Belgicist Marc Reynebeau wordt er ook nog ter versterking bijgehaald om de lof van de nota Di Rupo te zingen: "Zijn nota roept ook een opmerkelijke waardering op.. Deze tekst roept de suggestie op van wat een redelijk bestuurscompromis zou kunnen zijn - en wekt daarmee de indruk dat het eindelijk ernst is met de vermaledijde regeringsvorming."

Donderdagmorgen 7 juli heeft N-VA noch CD&V reeds een antwoord gegeven op de nota Di Rupo. Sturtewagen doet een laatste poging om hen te overtuigen de nota als basis te aanvaarden: "De plaats van degenen die zich om legitieme redenen niet in zulk een project herkennen, is de oppositie. In de democratie is dat geen oneervolle plek." Voor Sturtewagen is de wereld dus heel simpel: ofwel aanvaardt men dit links manifest van Di Rupo, of men moet naar de oppositie. Een tegenvoorstel zit er niet in: het is zwart of wit.

De Wever een soort Osama bin Laden?

Vrijdag moet Sturtewagen vaststellen dat De Wever niet onder de indruk was, noch van zijn schrijfsels in DS, noch van de nota van Di Rupo: "De strategie van Elio Di Rupo is mislukt. Hij probeerde de N-VA te dwingen tot een compromis tussen haar communautaire en haar sociaal-economische agenda. Zo hoopte hij weg te komen met een naar Franstalige normen ruime, maar voor Vlaanderen bescheiden staatshervorming... Tot ontzetting van Di Rupo koos De Wever voor de vlucht voorwaarts. Diens dilemma was te kiezen tussen het risico van de zwartepiet en het verlies van zijn unieke verkoopsargument: standvastigheid. Iedereen had moeten weten dat als deze keuze ooit op de spits zou worden gedreven De Wever voor het laatste zou opteren." En dan volgt een heel klein zinnetje, dat echter aantoont dat Sturtewagen helemaal geen journalist is, maar een linkse fundamentalist: "7/7/2011 is het 9/11 van België geworden." Het neen van De Wever op de nota van Di Rupo wordt vergeleken met de inslag van twee Boeings in de WTC-torens door terroristen van de laagste soort! De Wever een soort Osama bin Laden? De N-VA een soort Al Qaida? Dan heb je geen Maingain meer nodig natuurlijk die het 'alleen maar' bij negationist houdt. Sturtewagen doet duizenden keren beter. Of weet hij helemaal niet wat hij schrijft en moet hij ergens opgenomen worden? Of is dat een specifiek trekje van linkse fundamentalisten? De weigering van Liedekerke om eentalig-Franse kinderen uit Brussel verder toegang te verlenen tot zijn gemeentelijke speelpleinen noemde Hugo Camps in 2008 in De Morgen een 'genocide'....

Over 'de sokkel'

Woensdag 6 juli gaat Guy Tegenbos wat nader in op de door hem de vorige dag vermoede 'vele dubbele bodems' in de nota, in een artikel met de titel 'Tekst van Di Rupo bevat veel dubbele bodems'. Hij haalt er vier aan, waaronder de 'perverse effecten' van de huidige financieringswet die Di Rupo er zogenaamd zou uithalen. Die perverse effecten betekenen bijvoorbeeld dat het Waals en het Brussels Gewest er meer voordeel bij hebben dat de Vlamingen meer werken en verdienen, dan dat hun eigen inwoners meer werken en verdienen. Die Rupo gaat daar zogezegd op in door het solidariteitsmechanisme tot 80 procent te herleiden. MAAR, gaat Tegenbos verder: 'De zogenaamde egalisatiefactor blijft wel bestaan. Die zegt dat als alle verdeelsleutels zijn toegepast, het eindresultaat wordt aangepast zodat geen gewest minder krijgt dan voorheen. Het eindresultaat voor het Waals en het Brussels Gewest blijft dus gelijk.'

Daar wordt dan een ervaren socialist op afgestuurd om de bevindingen van Tegenbos tegen te spreken. Vrijdag 8 juli krijgt professor André Decoster, hoogleraar economie aan de KUL, een volle bladzijde om de lof te zingen van de voorstellen tot hervorming van de financieringswet van Di Rupo, met de titel 'Het ongelijk van N-VA'. Daarin krijgt Tegenbos een sneer, want zijn weergave was zogenaamd "vertekend, en dat er een 'sokkel' wordt ingevoerd en dat daardoor alles bij het oude blijft, snijdt geen hout. Die sokkel tast op geen enkele manier de kwaliteit aan van het voorstel van het solidariteitsmechanisme en moet garanderen dat er geen ontwikkelingsval is." Dixit de professor die voor Groen aan de tafel zat als 'expert' bij de besprekingen van de financieringswet.

Wat staat er echter op blz. 103 van de nota Di Rupo:
"2.10. Egalisering (sokkel)
Een egaliseringsfactor garandeert dat bij het aanvangsjaar geen enkele deelstaat wint of verliest. Het egaliseringsbedrag zal in nominale waarde constant blijven en dus in reële termen afnemen."
Dat is toch wat Tegenbos beschreef, in zijn woorden? Alleen was zijn stukje erg kort, en schreef hij er niet nog bij dat die sokkel niet geïndexeerd wordt. Verder klopt het dus helemaal wat hij zegt, en blijft alles bij het oude.

Sociaal-democratische Belgische propagandakrant

Zaterdag 9 juli heeft Sturtewagen blijkbaar een soort kater overgehouden aan zijn mislukte gokken en zijn tevergeefs de les spellen aan de N-VA, en wordt hij iets grimmiger: "De N-VA gaat met niets ontziende gretigheid achter haar handelsfonds aan. In de strijd om de hardwerkende Vlaming, oogt de partij van Alexander De Croo nog slechts als een wazige kopie. Toch is die evolutie ook voor de N-VA op langere termijn niet zonder fundamentele gevolgen. Ze is stevig op weg meer een antibelastings- en antistaatspartij te worden den een compromisloze anti-België-partij... De snelle groei van De Wevers aanhang gaat ten koste van een genadeloze tweedeling van de Vlaamse bevolking. Dat is een ontwikkeling die haaks staat op de grondslagen van het volksnationalisme waarin collectieve waarden als solidariteit, gemeenschapszin en compassie nog bestaansrecht hebben." Van der Kelen spelt de CD&V de les ('CD&V draagt verantwoordelijkheid tegenover alle burgers van dit land'), bij Sturtewagen krijgt de N-VA een grote donderpreek. Zouden zij een belerende toon aanslaan bij andere partijen die hen wel genegen zijn?

Dat Sturtewagen een onopereerbare linkse krul in zijn hersenen heeft die volledig zijn denken bepaalt, wordt duidelijk in zijn editoriaal van maandag 11 juli: "De beste stuurlui gaan de woelige zee op. Het risico op schipbreuk bestaat. Maar dat de welvarende Belgische deelstaat Vlaanderen vandaag kan feesten, blijft in de eerste plaats de verdienste van eigen politici die onder een lawine van verwensingen ooit de borst hebben nat gemaakt." Het zijn dus niet inde eerste plaats de 'hardwerkende Vlamingen' of ondernemers die zorgen voor een welvarend Vlaanderen, het is vooral de verdienste van de politici. Nochtans, als je Unizo of Voka hoort is de welvaart er soms eerder ondanks de politici..

Niet dat Sturtewagen en Co van De Standaard geen eigen mening mogen hebben, maar hun belerende moraliserende karakterisering van het politiek pokerspel, hun linkse inkleuring van de politieke situatie is toch wel heel manifest, en ze doen geen poging om enige objectiviteit na te streven: als De Wever terug aan tafel gaat zitten zal hij donders goed moeten weten wat hij nog uit de brand wil slepen, want Di Rupo legt hem een keuze op ... de partijen hebben moreel geen keuze ... men wordt als onverantwoordelijk uitgejouwd ... de formateur heeft, met het vastzetten van de N-VA, zijn eerste morele overwinning binnen ... de nota van Di Rupo roept een opmerkelijke waardering op ... wie zich niet in zulk een project kan herkennen moet naar de oppositie ... 7/7/2011 is het 9/11 van België geworden ... de niet ontziende gretigheid van de N-VA, ze is stevig op weg meer een antibelastings- en antistaatspartij te worden ... Allemaal uitspraken die moeilijk kunnen gelden als pogingen tot objectieve en afstandelijke berichtgeving. Toen De Standaard in zijn kop AVV-VVK schrapte, had ze dit wellicht eerlijkheidhalve beter vervangen door de ondertitel: 'geëngageerd maar niet partijgebonden Belgisch dagblad dat de sociaal-democratie wil propageren'.

La Flandre profonde (*) laat zich echter niet meer intimideren

B-Plus was er als de kippen bij om met een persbericht op vrijdag 8 juli '11, net voor Di Rupo naar de koning ging, te pleiten voor een regering zonder de N-VA (met de beginzin in hoofdletters):

"B PLUS IS VOORSTANDER VAN DE VORMING VAN EEN REGERING ZONDER N-VA EN PLEIT VOOR EEN VOLKSRAADPLEGING INDIEN DE FORMATEUR VAN ZIJN TAAK ONTSLAGEN WORDT.
B PLUS ziet de institutionele formateursnota van Elio Di Rupo als een uitstekende onderhandelingsbasis. In het bijzonder zijn we zeer verheugd dat het idee van een federale kieskring in de nota werd opgenomen. We herhalen dat zulke kieskring geen unitair manoeuver is, maar een geschikte techniek om de democratie op het Belgisch niveau te versterken. ... Tenslotte stelt B PLUS de negativistische houding vast van N-VA. Gezien deze partij zichzelf buiten spel zet, dient ernstig werk gemaakt te worden van de vorming van een federale regering zonder deze partij. Indien formateur Di Rupo van zijn taak ontslagen wordt zullen nieuwe verkiezingen niets oplossen. In dit geval pleit B Plus dan ook openlijk voor een volksraadpleging in de drie Regio's over de toekomst van het land."

B-Plusser Van der Kelen probeerde dan al de N-VA af te schilderen als onbekwaam om een compromis te sluiten, Het Laatste Nieuws kon moeilijk anders dan diezelfde zaterdag op de voorpagina de resultaten van een door haar betaalde enquête te publiceren, onder de titel: 'FANCLUB DE WEVER GROEIT'. Uit die enquête bij 1.018 Vlamingen blijkt dat 54% van de Vlamingen het eens zijn met het 'NEEN' van De Wever, en bij nieuwe verkiezingen zou niet opnieuw 27,8% van de Vlaamse kiezers voor de N-VA stemmen zoals in 2010, maar niet minder dan 40%. Een groei van 16%, of méér dan SP.a of VLD in 2010 in het totaal aan stemmen verzamelde.
Gazet van Antwerpen publiceerde die zaterdag zijn enquête. Bij een bevraging bij ruim 500 inwoners van de provincie Antwerpen blijkt dat 70% van de bevraagden (568) achter de beslissing van De Wever staat om nee te zeggen tegen de nota-Di Rupo. Bijna 40% dringt aan op nieuwe verkiezingen. Volgens 43% van de ondervraagden wordt het tijd om te praten over de splitsing van België. En tenslotte is volgens een 'snel-enquête' van VTM Nieuws, meegedeeld op vrijdagavond 8 juli, 2 op 3 Vlamingen het ermee eens dat De Wever neen zegde.

De Vlamingen laten zich dus duidelijk niet meer intimideren door de Franstalige partijen die De Wever betichten van 'leugens' en 'een sinister spel', noch door Van der Kelen, Sinardet of Sturtewagen. Ook de aanval op De Wever, die 'intellectuele oneerlijkheid' verweten wordt door Groen-voorzitter Wouter Van Besien in De Standaard van maandag 11 juli bij de berekening die de N-VA gebruikte in haar 'neen-nota' van 7 juli, zullen weinig mensen nog kunnen overtuigen voor dat soort links te stemmen. In het opiniestuk komt hij beweren dat de N-VA "helemaal niet de hardwerkende Vlaming verdedigt, maar alles doet om de rijke en zelfs de frauderende Vlaming buiten schot te houden," terwijl in diezelfde krant op donderdag 7 juli over de hele laatste bladzijde een artikel staat met de titel 'Di Rupo kost modaal gezin jaarlijks minstens 735 euro'. In het artikel wordt zelfs gezegd dat de rekening voor een modaal gezin vlug kan oplopen tot meer dan 1.000 euro. Met een dergelijke linkerzijde die om de postjes meedoet met een Di Rupo die slechts minimaal wil besparen en vooral nieuwe belastingen wil invoeren (de nota Di Rupo is het nakomen van de verkiezingsbeloften van de PS: tijdens de verkiezingscampagne beloofde de PS 5 tot 7 miljard meer uit te geven, en 500 miljoen extra voor Brussel), kan het niet anders dan dat de N-VA slapend groter en groter wordt. Als de CD&V niet eveneens haar been stijf houdt, wordt ze volgende keer in de tsunami van nog veel meer N-VA stemmen mee de dieperik in getrokken. Al vindt men de N-VA niet leuk.

(*) ‘La Flandre profonde’: het is bon ton in de Franstalige pers om het te hebben over ‘La Flandre profonde’. Daarmee bedoelen ze de domme, boertige Vlaming, het benepen, in zichzelf gekeerd nest rond de kerktoren met minstens fascistische, eventueel zelfs nazistische trekjes. Een cliché om ons te beladen met een stigma van culturele achterlijkheid. Voldoende voorbeelden te vinden via Google.
Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>