31 augustus 2005

Over de pot en de ketel (2) (De andere kijk)

Herinnert u zich nog hoe Laurette Onkelinx het voorstel kraakte om iedere Belg een cheque van 75 € te geven om hem toe te laten zijn opgelopen stookkosten te betalen? Volgens Onkelinx hebben de meer welvarende Belgen onder ons een dergelijke cheque niet nodig. Voor hetzelfde geld kopen ze anders een vaas in hun buitenverblijf, zoals bv. de liberale excellenties Reynders en Verhofstadt.

Onkelinkx zelf lijkt een dergelijke cheque ook niet nodig te hebben. Samen met haar man, de befaamde jurist Marc Uyttendaele, bouwt ze een huis van 320 m² in het dure Waals-brabantse Lasne op een lap grond van 21,2 are en dit alles voor de gemiddelde prijs van 442.001 € (bron: De Morgen).

Van de kapitalisten zou je niets anders verwachten. Maar van topmensen van de PS? Wat zouden de armoezaaiers van de Borinage daarvan denken? Misschien stemmen ze de volgende keer wel FN. Ik hoor Onkelinx nu al fulmineren dat 'alle middelen moeten aangewend worden tegen extreem-rechts, racisme, ...'
Read more...

30 augustus 2005

Ethische hellende vlakken (Hoegin)

De Standaard bracht vandaag een stand van zaken wat betreft de ethische dossiers in het parlement. Opvallend is hoe de hellende vlakken daarbij aan het werk zijn, precies zoals de tegenstanders steeds voorspeld hebben, telkens tot grote verontwaardiging van de voorstanders. Vandaag krijgen de tegenstanders gelijk, maar het zijn de voorstanders die hun slag thuishalen.

VLD en sp.a willen vandaag de euthanasiewetgeving uitbreiden tot minderjarigen en dementerenden. Maar hoe begon het ook al weer? Eerst was er de abortuswetgeving, die absoluut geen aanleiding zou geven tot een regeling voor euthanasie. Op 16 mei 2002 werd de Belgische euthanasiewet dan ook goedgekeurd in de Kamer, en vandaag wil men dus, terwijl men nog over een paarse meerderheid beschikt, snel werk maken van een regeling voor minderjarigen en dementerenden. Een meerderheid, dat betekent wel een federale meerderheid, want aangezien zowel CD&V als Vlaams Belang tegen zijn, zou er in het Vlaamse Parlement geen meerderheid gevonden kunnen worden voor de euthanasiewet, laat staan een uitbreiding ervan. Waarvoor 175 jaar België al niet goed is.

Een herlezing van het opiniestuk van 25 augustus 1999 van Herman de Dijn over euthanasie is vandaag echter meer dan de moeite waard:
Zodra euthanasie is gelegaliseerd, staat de deur open, niet alleen voor euthanasie bij depressieve jonge mensen, maar op termijn zelfs bij ,,zelfbeschikkende'' kinderen van 12 jaar (of zal het 14 zijn?).
We zijn amper zes jaar verder, en zijn woorden lijken al waarheid te worden. O ja, Ron Berghmans reageerde een paar dagen later en vond dat het opiniestuk van De Dijn niet bepaald serieus te nemen was, en stelde daarbij een zeer rake vraag:
Waarop baseert De Dijn zijn toekomstvisie dat het recht op euthanasie niet zal stoppen bij terminale patiënten, maar onvermijdelijk uitgebreid zal worden?
Misschien moet iemand Ron Berghmans vandaag nog maar eens met die vraag confronteren…

Het opiniestuk van Jos Decorte van 31 maart 2000 en de reactie erop van Mark Depauw zijn een variatie op hetzelfde thema. Jos Decorte stelt de vraag:
Als we euthanasie mogen toepassen op terminale kankerpatiënten, waarom dan niet op comapatiënten die al jaren als een plant vegeteren, en waarom dan niet op dementerende wilsonbekwame en fysiek afgetakelde bejaarden?
Mark Depauw is het er niet mee eens en windt zich behoorlijk op:
[…] Decorte ziet het breder en past zijn theorie van het hellend vlak toe op onderwerpen als snelheidsbeperking op de autoweg, alcoholverbod in het verkeer en zelfs euthanasie.
[…]
Want wat zegt Decorte nu precies? Dat A, de positie waarop we ons nu bevinden, de enige zaligmakende is, omdat wie evolueert naar B uiteindelijk uitkomt bij E, de praktijk of de stelling die iedereen wil vermijden. Deze redenering rammelt aan alle kanten, maar misschien nog het meest bij A en bij E. Want wat is A in de meeste gevallen anders dan een vroegere positie B, C, D of zelfs E?
Zélfs euthanasie! Foei dus, maar Mark Depauw wist op dat ogenblik natuurlijk nog niet dat we in 2005 de «vroegere posities» A, B (abortus) en C (euthanasie) al achter de rug zouden hebben, en er hardop en concreet nagedacht zou worden over D (euthanasie voor minderjarigen en dementerenden). Van E is er voorlopig nog geen sprake – Mark Depauw zal het daar wel volledig eens mee zijn.

In het dossier van de holebi-adoptie zijn we ondertussen even ver. Eerst was er het samenlevingscontract, want het huwelijk was achterhaald. Dat samenlevingscontract moest natuurlijk openstaan voor holebi's, om het holebi-huwelijk te kunnen voorbereiden (juni 2003). Vandaag spreken we over holebi-adoptie, hoewel de voorstanders van dat huwelijk zwoeren dat ook hier van een hellend vlak geen sprake zou zijn.

Ook deze keer zullen de voorstanders van de «vooruitgang» in de vermelde ethische dossiers verbolgen reageren wanneer de tegenstanders zich afvragen waar al deze «vooruitgang» zal eindigen, en het hellend vlak hardnekkig afwijzen, ook al heeft de haan ondertussen al drie keer of zelfs meer gekraaid. Wat de holebi-adoptie betreft hoeven we ons echter niet teveel zorgen meer maken, aangezien er van het traditionele huwelijk nog maar bitter weinig zal overblijven in de Belgische wetgeving en er dus niet veel «vooruitgang» meer te boeken valt. Misschien een regeling voor polygamie, in een vlaag van multiculturalisme, of de mogelijkheid om met de eigen kat of hond, of waarom niet een paard te trouwen? In het euthanasiedossier zijn we echter nog lang niet aan het einde toe. Mijn vermoeden is dat de paarse federale meerderheid nog snel het onderste uit de kan zal proberen te halen, nu de CD&V in de oppositie zit, om met de opgebouwde «voorsprong» een tijdje de conservatieve winter te kunnen overleven. Regeren is immers vooruitzien, ook voor paars.
Read more...

29 augustus 2005

Monday ánd Tuesday reading about Iraq (De andere kijk)

- Another installment of good news from Iraq, here and here, and (update 30/08/05) here.

- About the Iraqi constitution, Mark Steyn.

- Grim at The Fourth Rail about the way to victory in Iraq.

- Ayatollah Sistani embarasses the Iraqi government, says Mohammed at Iraq The Model.

- The standard to judge success or failure of the constitution by according to Wretchard.

Update 30/08/05:

- Bill Roggio sheds light on the latest American air raids near Qaim at the Syrian border and the apparently continuous tribal clashes between pro-Qaeda and anti-Qaeda sunni tribes.
Read more...

Ergernis maakt plaats voor vreugde (De andere kijk)

Een selectie uit de weekendlectuur:

Uit Knack:

- Rik Van Cauwelaert, hoofdredacteur van Knack, staat stil bij de verwondering, "als het al geen ergernis is", over het succes van de Wereldjongerendagen in Keulen. "De media illustreren vaak, ongewild, het onvermogen van een samenleving om nog om te gaan met religie. (...) Zo komt het ook dat berichtgeving over een gebeurtenis als de Wereldjongerendagen dan maar wordt toegespitst op religieuze curiosa als de aflaat (...) en het aanscherpen van de tegenstellingen tussen behoudsgezinde en progressieve gelovigen." Nu begrijp ik waarom De Morgen RVC een "christen-democraat" noemt.

- De IJzerbedevaart is - dixit NVA-voorzitter Bart De Wever - een Spirit-familiefeest geworden. "Het enige probleem is wel dat Spirit geen familie heeft." In het spoor van zijn pacifistische familieleden laat de voorzitter van het Ijzerbedevaartcomité, Walter Baeten, door H(annes) C(attebeke) optekenen dat "freedom de dekmantel is geworden van de Amerikaanse oorlogsdrang". Wel, wel, wel.

- Een portret van Cindy Sheehan, een boze moeder van een in Irak gesneuvelde Amerikaanse soldaat en "de leider van een nieuwe protestgeneratie?" De zoveelste natte droom. Ik heb het niet op met Cindy Sheehan. Ik voel mee met haar voor het verlies van haar zoon, maar ik kan geen respect opbrengen voor de respectloze manier waarop ze andere ouders bejegent die in hetzelfde schuitje zitten, maar die het niet met haar eens zijn of de manier waarop ze de Amerikaanse president Bush na haar eerdere ontmoeting met hem afschildert als ongeïnteresseerd. Lees dit dan maar eens (hat tip: Chrenkoff).

Uit Gazet van Antwerpen:

- Paul De Bruyn, de buitenland-"specialist", becommentarieert de situatie in Irak met de drie huidige buzz-woorden: burgeroorlog, Vietnam, fundamentalisten. Ik hoorde gelijkaardige apocalyptische woorden bij de eerste militaire operaties ("De opmars is tot staan gebracht", "De inname van Bagdad wordt een bloedbad") en bij de verkiezingen in januari ("Ze gaan de datum nooit halen"). De rest is geschiedenis. Ongelooflijk dat journalisten niet verantwoordelijk worden gesteld voor dergelijke prietpraat, laat staan dat ze zichzelf een mea culpa zouden slaan. Maar als ze het eens goed hebben, dan springt het bovenste knoopje van hun hemd door de expansie van hun nek. "Zie je wel dat ik gelijk heb!"

Uit de Tijd:

- de onvermijdelijke Jean Vanempten, die weer een blik negativisme heeft opengedaan, deze keer over de perikelen rond de Iraakse grondwet. "Neen, het kan niet lukken" (hoe dat? zit het soms in de Irakezen hun genen? is dat dan geen racistische uitspraak die door het CGKR dient te worden onderzocht? hallo daar, zet die VB-dossiers eens even aan de kant!) en als het toch lukt, dan zal hij wel iets aan de grondwet vinden dat hem niet aanstaat. Zo zette hij dit weekend alvast een boompje op over hoe de vrouwen er onder het ontwerp van grondwet slechter zullen voorstaan dan onder Saddam Hoessein. Lees dit dan maar eens.

- maar ook: de Franse onderzoeksrechter en terreurexpert Jean-Louis Bruguière die "al in de jaren tachtig waarschuwde voor een golf van aanslagen door moslimterroristen", dus vóór de eerste Golfoorlog, vóór de bevrijding van Irak. Snappen ze het nu nog niet?

Maar om op een positieve noot te eindigen: de weekend-lectuur was - gelukkig - niet enkel een bron van ergernis, maar soms ook hartverwarmend en intellectueel uitdagend (hat tip: The Brussels Journal - zonder afbreuk te willen doen aan de vele andere bloggers):

- de beruchte toespraak van de Iron Lady, Margaret Thatcher, te Brugge op 20 september 1988: nog steeds bijzonder actueel.

- twee bijdragen van Martin De Vlieghere, over de toekomst van de Europese Muntunie en over voorzorg versus vooruitgang.

Wat ben ik blij dat ik de blogosfeer ontdekt heb en dat ik niet meer enkel kranten of televisie heb als bronnen van het nieuws!
Read more...

26 augustus 2005

Over de pot en de ketel (De andere kijk)

De Vlaamse kranten (buiten de Tijd) hebben zich de voorbije twee dagen het hoofd gebroken over de relatie tussen minister Patrick Dewael (VLD) en VRT-journaliste Greet Op de Beeck.

De boosdoeners in het lekken van de relatie zijn het Laatste Nieuws dat wat te hardnekkig achter een primeur zou hebben gehengeld en Knack-columnist Koen Meulenaere.

Vooral De Morgen haalt het grote kanon boven om de boosdoeners op de vingers te tikken. Het Laatste Nieuws, dat ook deel uitmaakt van de Persgroep – geweldige diversificatiestrategie van baas Van Thillo –, wordt hyprocisie verweten omdat het in het verleden n.a.v. één of ander diplomaverhaal rond Freya Van den Bossche (SP.A) (of was het Anisa Temsamani (SP.A)?) had afgevraagd hoe burgers nog in de politiek zullen willen gaan als hun privé-leven te grabbel wordt gegooid.

De Morgen, hierbij bijgevallen door VRT-journalist Siegfried Bracke, verwijt Meulenaere niets minder dan fascistische methodes. Ietwat ironisch van Bracke, die door Meulenaere zelf voor een halve nazi versleten wordt omdat hij eerder een door het Vlaams Belang georganiseerde debatavond had gemodereerd en zich daarvoor had laten betalen.

De Morgen vermoedt zelfs dat Meulenaere zich voor de kar heeft laten spannen van de “christen-democratische” hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert (konden ze zijn recente stukken niet smaken misschien?) en van de “christelijke” baas van Roularta, de uitgever van Knack, Rik Denolf, die een complot zouden smeden tegen de paarse regering en tegen de VRT.

De Grote Principes achter de verontwaardiging die wordt geventileerd in De Morgen worden echter al wat minder groot als ik in De Standaard lees dat minister Dewael een mediastrategie had ontwikkeld om zijn relatie bekend te maken en dat via een interview in én met medeweten van – als ik het goed gelezen heb - De Morgen. Maar ja, dat plannetje viel dus in duigen…

En zo verwordt deze ganse affaire in een potje verwijten van de pot aan het adres van de spreekwoordelijke zwarte ketel.
Read more...

Britse studie maakt slapende honden wakker (Politiek Incorrect)


Het Britse advocatenkantoor Eversheds stelde zeer recentelijk een studie op over de toepassing van de Europese richtlijn betreffende de zogenaamde 'informatie- en consultatieprocedures', maar eigenlijk zou 'de vakbondsrichtlijn' een betere benaming zijn. Volgens deze richtlijn worden vestigingen van ondernemingen op zich reeds als autonoom functionerende ondernemingen erkend, en dienen zij reeds vanaf 20 werknemers vakbondsvertegenwoordiging toe te laten.

Eversheds onderzocht in alle 25 Europese lidstaten of deze richtlijn correct werd toegepast, en uit de resultaten moge blijken dat België - gelukkig deze keer! - een van de slechtste scoreresultaten haalt. Dit komt omdat de Belgische wetgeving bepaalt dat een onderneming als een heuse technische bedrijfseenheid - het gezamenlijk geheel van de vestigingen - erkend, en pas vanaf 50 werknemers vakbondsvertegenwoordiging dient toegelaten te worden. Tegen 23 maart 2005 diende de Belgische staat de richtlijn in nationale wetgeving om te zetten, maar zij achtte dit echter niet nodig omdat de Belgische wetgeving een technische bedrijfseenheid als een onderneming en niet als een vestiging beschouwt.

Voor die ene keer mag de Belgische wet terzake dan ook wel eens geloofd worden, alsmede de beslissing van de federale regering om de Europese richtlijn niet zo strikt toe te passen. Want tenslotte kan men zich de vraag stellen of het wel opportuun is om vakbondsafvaardiging in KMO's vanaf 20 werknemers toe te laten. Dit is een belachelijk laag aantal werknemers, en meestal zijn in kleinere ondernemingen de contacten tussen werkgever en werknemer veel opener en directer. Bovendien kan een KMO-werkgever de sociale en andere eisen moeilijker naast zich neerleggen dan de bedrijfsleider van grote ondernemingen, gezien de meeste KMO's zich meer toespitsen op kwaliteitsproductie- en diensten, en bijgevolg het personeel hoger geschoold is. Dit heeft tot gevolg dat de werknemers voor de KMO-werkgever als het ware onmisbaar zijn, en ook moeilijker kunnen vervangen worden.

Maar jammer genoeg heeft de studie van Eversheds slapende honden wakker gemaakt. Ondertussen is die slapende hond een blaffende hond geworden, en het beest heeft een naam van drie letters: ACV. Volgens deze immer verzuurde syndicale groupuscule is het ongehoord dat de Belgische regering de Europese richtlijn niet toepast. Het ACV blaft zelfs goed door, en haalt (zoals gewoonlijk...) het wapen van de onmiddellijke chantage naar boven: Indien de Belgische regering tegen september aanstaande de Europese richtlijn niet omzet in nationale wetgeving, trekt de vakbond naar de Europese Commissie om klacht in te dienen. De Commissie zal dan het laatste woord hebben, en kan in het slechtste geval de Belgische staat dwingen de richtlijn toe te passen en daarenboven nog eens veroordelen ook. Voor die ene keer is het Vlaamse gezegde 'blaffende honden bijten niet' zeker niet van toepassing, gezien het ACV en het verenigde vakbondsfront in het algemeen een moordend beest is dat ondertussen al jaren lang de maatschappij klemt in haar dodelijke muil.
Read more...

Overspel en overspel (Hoegin)

Merkwaardig hoe een «kwaliteit»skrant enerzijds het overspel van Patrick Dewael breed kan uitsmeren en in de diepte kan analyseren zonder over het overspel van Guy Verhofstadt met ook maar één woord te reppen. Een artikel met als titel «Een vice-premier is verliefd» terwijl de premier zelf ook «verliefd» is, is naar mijn mening zelfs ronduit hallucinant. Eén referentie maakt de krant –voor een goed verstaander weliswaar– om tegelijkertijd een sneer te kunnen geven naar de «weblogs»:
VLD-mandatarissen duiken wel meer op in vrouwenaffaires. Als die politiek niet relevant zijn, bericht de Wetstraatpers daar nooit over. En als het wel relevant wordt, blijft de schroom bijzonder groot. Zelfs als bepaalde weblogs, die de nodige details wel naar buiten brengen, de lijdzaamheid van die media aanklagen.
Dat een premier zijn vrouw bedriegt is natuurlijk politiek niet relevant. Ook niet als diezelfde premier zijn eigen kiezers bedriegt door desnoods een volledige uitverkoop van de Vlaamse Rand aan de Franstaligen aan te bieden in ruil voor het behoud van zijn postje. Argumenten voor waarom het wel politiek relevant zou kúnnen zijn lees je in de commentaren op een artikeltje van Luc van Braekel.
Read more...

De Londense terreurtaks (Politiek Incorrect)

Helaas, continentaal West-Europa en deze corporatistische Belgische staat in het bijzonder weigeren pertinent een kijkje te nemen over de Grote Plas of zelfs maar over de Noordzee wanneer het aankomt op de bijsturing van het sociaal-economisch model. Integendeel zelfs. Het lijkt er zelfs op dat het Angelsaksische vrijheidslievende model in gevaar dreigt te komen, en dit ten gevolge van... moslimterreur!

Na de terroristische aanslagen van 7 juli en 21 juli laatstleden in Londen, werden alle middelen ingeschakeld om de daders bij de kraag te vatten. Het probleem is natuurlijk dat deze grootscheepse zoektocht ook geld kost. Handenvol geld zelfs, volgens de Britse krant The Times. De kosten zouden per dag namelijk reeds opgelopen zijn tot £ 500.000 (€ 732.000). Dit bedrag wordt uitbesteed om 1.000 onderzoeksleden en agenten die elk dagelijks zo'n 12 uur werken uit te betalen. Maar daarenboven komen ook nog eens de kosten om nog eens een 6.000-tal agenten van de Londense en Britse politie in te schakelen om de Londense trein- en metrolijnen te beveiligen. De kosten die hieraan verbonden zijn, zijn reeds tot £ 2 miljoen (€ 2,9 miljoen) opgelopen. Daar komt nog eens bovenop dat er een bedrag van £ 14 miljoen (€ 20 miljoen) is opzijgelegd om de anti-terrorisme-eenheden te versterken.

Een enorme extra kost dus ten gevolge van de dramatische aanslagen afgelopen maand juli. En daarom hebben enkele verlichte geesten nu het lumineuze idee geopperd om een zogenaamde 'terror tax' (terreurtaks) te introduceren; een extra belasting die de Londenaars gepresenteerd zullen krijgen wanneer ze hun 'courante' gemeentebelastingen dienen te betalen.

Het geld moet uiteraard ergens vandaan komen, maar de vraag is wel of zulk een terreurtaks wel het meest efficiënte middel is. Want tenslotte bereiken de terroristen hierdoor andermaal hun doel: Ze zaaien niet alleen angst en paniek onder de bevolking, daarenboven zadelen ze de gewone, brave Londense burger nog eens op met een extra belasting die hun (financiële) vrijheid ontneemt. En vrijheid en terrorisme zijn nu eenmaal twee begrippen die onmogelijk met elkaar te verzoenen zijn. Een beter middel zou eigenlijk zijn de terroristen zelf - wanneer ze eindelijk gevat worden uiteraard - voor de kosten moeten opdraaien. Geld zat hiervoor, daar volgens het Amerikaanse onderzoeks- en voorlichtingsbureau 'Council on Foreign Relations' het persoonlijk vermogen van Osama Bin Laden alleen al geschat wordt op minstens $ 30 miljoen (€ 24 miljoen). Sommigen spreken zelfs van een fortuin dat tegen de $ 300 miljoen (€ 240 miljoen) aanleunt.

Het zijn alleszins donkere tijden voor Groot-Brittanië en Londen in het bijzonder. Indien men niet oplet stevent het land terug af op de duistere jaren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen al besloot het Britse Lager- en Hogerhuis dat de regering vrijwel alle macht kreeg over het leven, vrijheid en eigendom van de Britse bevolking. Met dien gevolge dat ondernemingen met belastingen van meer dan honderd percent op de winstmarges werden opgezadeld, en de minister van Arbeid kreeg toen volmachten om van de bevolking te eisen voor de staat te werken. Het zou ronduit een blamage zijn voor het vrijheidslievende Engeland dat die tijden terug zouden keren, zij het dan niet meer strijdend tegen het imperialistische Duitsland, maar wel tegen het islamitische gevaar. Maar jammer genoeg lijkt zo'n terreurtaks reeds de eerste stap in die richting...
Read more...

Zij die gaan Marshallplannen groeten u (Politiek Incorrect)

Er wordt dus duidelijk gevolg gegeven aan de oproep van de Waalse heer en meester Elio Di Rupo om onverwijld (?...) eens werk te maken van het ondertussen roemruchte Marshallplan dat het Waals Gewest er economisch bovenop moet helpen. Op 30 augustus aanstaande trekken de Waalse ministeriële excellenties zich terug in het kasteel van Seneffe, gelegen in Walloniës hoogconjunctureel aartsparadijs Henegouwen, op - bij wijze van spreken - wandelafstand van de Bergense voordeur van Keizer Elio I.

Maar de Waalse regering onder leiding van Jean-Claude Van Cauwenberghe krijgt, nog voor ze bijeen is gekomen, de wind reeds fel van voren. Oppositiepartij Ecolo had bij monde van volksvertegenwoordiger Jean-Marc Nollet reeds laten verstaan dat Van Cauwenberghe zijn plaats als minister-president beter zou doorschuiven aan een meer competent leidersfiguur. Dit omdat de regering-Van Cauwenberghe niet in staat blijkt de Waalse economie terug op gang te trekken. En die competente leidersfiguur dit volgens Nollet niemand minder te worden dan... Elio Di Rupo!

Het is uiteraard zeer tactisch goed overwogen om Di Rupo de post als Waals minister-president toe te bedelen, vooral omdat we dan zeker zijn dat het toch wel de federale overheid en bijgevolg de Vlaamse burger zal zijn die voor de kosten van dit plan kan opdraaien. Herinner u bijvoorbeeld bij de voorstelling van Di Rupo's Marshallplan enkele maanden geleden toen deze claimde dat de federale regering en de gewesten economische "synergieën" dienden uit te wisselen. De vaagheid van de bewoording zegt al genoeg over de illustere plannen van Di Rupo en de PS in het algemeen. Bovendien beschikt Di Rupo op federaal gebied, zeker na zijn erefunctie als federaal regeringsinformateur na de verkiezingen van 2003, over een uitgebreider netwerk aan 'connecties' dan Van Cauwenberghe om (eventueel) bij te lobbyen, waaronder bijvoorbeeld niet in het minst premier Verhofstadt zelf.

Van Cauwenberghe wimpelt de aanteigingen van het notoire Ecolo-Kamerlid echter af, en beweert dat de huidige Waalse regering wel in staat is om de economische problematiek aan te pakken. De minister-president krijgt in zijn missie reeds aan adrenalineopstoot wanneer hij bijvoorbeeld de statistieken over de Waalse export bekijkt. En het is juist op die exportsector dat Van Cauwenberghe zijn beleid wil focussen. Uit de cijfers, gepubliceerd door de Belgische Nationale Bank en het Instituut voor de Nationale Rekeningen, moge blijken dat de Waalse export in 2004 met maar liefst 7,5% was gestegen tot een bedrag van 30,5 miljard euro, tegenover een povere één procent het jaar voorheen. Daarmee doet de Waalse export het zelfs lichtjes beter dan die van de gezamenlijke Europese Unie, die in dezelfde periode maar met 7,2% steeg. Maar Wallonië moet het wel blijven onderdoen voor Vlaanderen, waar de export een stijging van 9,3% liet optekenen in 2004.

Maar ondanks deze onverwacht hoge groei van de Waalse export in 2004, doet ze het in de globale Belgische context nog steeds benedenmaats. In 2003 had Wallonië in de totale Belgische export een aandeel van slechts 15,7%. In 2004 - het door Van Cauwenberghe geroemde piekjaar - was dat aandeel zelfs nog lichtjes gedaald tot 15,5%. Het was vooral het Vlaams Gewest dat zowel in 2003 (80,5%) en 2004 (80,3%) de meerderheid van de Belgische export vertegenwoordigde. Voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bedroeg dit aandeel 3,8% in 2003 en 4,2% in 2004. Kortom, reden temeer om de privé-reisclub van Kroonprins Filip de Taaie - het zogenaamde 'federaal agentschap voor buitenlandse handel' - definitief op te doeken.

Van Cauwenberghe dient dan toch op zijn minst hogerstaande alinea in gedachten houden wanneer hij andermaal in een bui van extase belandt als het de Waalse economie betreft.
Read more...

25 augustus 2005

Vandenbroucke zegt A over achterstand in het onderwijs. Hier een mogelijke B

In een interview in Knack stelt minister Frank Vandenbroucke het volgende:

Hoe essentieel taal is, heeft het internationale Pisa-onderzoek naar de vaardigheden van jongeren op het vlak van wiskunde, lezen en wetenschappen aangetoond. Daarbij werden vijfduizend vijftienjarige Vlamingen getest. In het algemeen staan ze aan de wereldtop. Leerlingen die thuis Nederlands spreken, doen het veel beter dan het wereldgemiddelde. Maar degenen die thuis geen Nederlands spreken, doen het slechter dan in onze buurlanden en in de rest van de geïndustrialiseerde landen. Nergens in de wereld is die kloof zo bruut als in Vlaanderen. Daarom wil ik nuttige taaltests voor bijvoorbeeld 6-, 12-, 15- en 18-jarigen ter beschikking stellen van scholen. Ik moet die resultaten niet kennen. Ze moeten scholen helpen hun aanpak bij te stellen.

In verband met taal falen we zeker voor allochtone jongeren. Vaak mislukken zij in het hoger onderwijs omdat ze niet genoeg Nederlands kennen. Dat kan niet. Als een leerling een diploma haalt in een doorstromingsrichting, dan moet die voldoende goed Nederlands kennen om te slagen in het hoger onderwijs.


Terecht wijst hij erop dat achterstand in opleiding en daardoor ook in tewerkestelling en maatschappelijke integratie in het algemeen het gevolg is van een andere huistaal dan het Nederlands.

De remedies die voorgesteld worden zijn in dat opzicht dan toch maar halfslachtig: meer geld voor onderwijs aan kinderen die thuis een andere taal hanteren dan het nederlands. Is dat wel de juiste weg ? Valt dat geld dan weg wanneer de ouders thuis op Nederlands overschakelen (zodat dit in zekere zin wordt afgestraft) ? Maar fundamenteler: als juist de thuistaal zo belangrijk is, kan de oplossing er dan niet alleen in bestaan om iets drastischer de taal thuis te vernederlandsen, en niet alleen in het openbare leven ? Met die consequentie trapt men natuurlijk op zere tenen, want het is een heilig mensenrecht om de thuistaal te kiezen. Hola, maar is het benadelen van de eigen kinderen dan niet in strijd met de Kinderrechten ? Hallo - we gaan de staat toch niet de bevoegdheid geven om voor de ouders te bepalen welke taal hun kinderen thuis moeten spreken. Dat zou nochtans consequent zijn vanwege de socialisten. En de liberalen ? Die kunnen toch alleen maar zeggen: wie het vertikt thuis nederlands te praten, die is zelf voor de achterstand verantwoordelijk.

Kortom, er valt wel heel wat verder te denken dan wat Vandenbroucke zegt.
Read more...

24 augustus 2005

A new round of America bashing (De andere kijk)

The past few days, the United States (government) – again – got the usual treatment from the MSM.

First of all, there was Pat Robertson, a conservative evangelist, who said that killing Hugo Chavez, the president of Venezuela, wouldn’t be a bad idea. This evening, at the 7 o’clock news, there was much fuss about the fact that the US government didn’t condemn Robertson’s remarks.

Why should it? Was Robertson wrong by saying that Chavez is not particularly friendly to the US, that he is wrecking the Venezuelan economy (by squandering the windfall created by booming oil prices) and that he (together with his pall Fidel Castro, the dictator of Cuba) has turned Venezuela into a platform to spread his Chavista revolution across the Latin-American continent. I don’t think so.

It is a bit ironic then that the United States consumes two thirds of Venezuelan oil exports and de facto supports the Chavez government. 1.6 million barrels a day at a current price of about 66$ equal an annual revenue of about 39 billion $. Compare that to the 2,6 billion $ of US aid to Israel.

But apparently it is not enough that the US government did say that it has no plans to kill Chavez and that, by the way, doing so would be illegal. How much more do you need? However, that will not suffice to ease the worries about ‘US imperialism’ of journalists like the author of the article from AFP in Flemish newspaper De Tijd, who bluntly stated that Washington was behind the failed coup against Chavez in April 2002 and behind the big strikes from December 2002 to February 2003. Where is the evidence, please?

Flemish newspapers should be more careful in their selection of stories from other newspapers or news agencies. Yesterday, another newspaper, Gazet van Antwerpen, quoted a story from The Guardian, that said that the Iraqi city of Haditha has become the new Fallujah for Zarqawi, his new model for the caliphate-to-be. The past record of The Guardian has not been that excellent lately as it has published articles from Islamists and Al Qaeda terrorists, and as Bill Roggio notes, also this article raises some doubts. And even if it were true, a bit of perspective offers some positive.

Maybe we should send our press corps a copy of this book (hat tip: Witte Sokken).
Read more...

23 augustus 2005

Elio di Rupo: lichtend voorbeeld of dwaas? (Hoegin)

Bart Sturtewagen verdedigde vandaag reeds voor de tweede maal Elio di Rupo en zijn Marshall-plan, hoewel men levensgrote vraagtekens kan plaatsen bij de houdbaarheid van die verdediging. Gérard Deprez van zijn kant dan weer noemt vandaag in La Dernière Heure het Marshall-plan van Elio di Rupo «une imbécillité», onderstreept het belang van de transferts in de Sociale Zekerheid voor Wallonië en licht in één moeite door Brussel uit Vlaanderen.

Twee maanden geleden al vond Bart Sturtewagen het nodig Elio di Rupo en zijn Marshall-plan te verdedigen, en aan zijn discours is sindsdien nog niets veranderd: volgens Sturtewagen verwacht Elio di Rupo immers geen hulp vanuit Vlaanderen, en is de benaming Marshall-plan ongelukkig gekozen. Nochtans vertelde Jean-Claude van Cauwenberghe toen aan La Libre Belgique dat Elio di Rupo wel degelijk hulp van het federale –en dus ook het Vlaamse– niveau verwachtte, en werd hij voor die uitspraak nooit terechtgewezen. Meer zelfs, gisteren herhaalde Van Cauwenberghe die uitspraak nog eens door uitdrukkelijk te stellen dat wat de heropleving van Wallonië betreft, «de resultaten zullen afhangen van de internationale conjunctuur en van de maatregelen van de federale regering om werk te creëren». Noem me gerust «benepen en voorspelbaar», maar ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand als Van Cauwenberghe zulke uitspraken tweemaal kan doen zonder dat ze in overeenstemming zijn met de mening van Elio di Rupo, wat Bart Sturtewagen ook moge beweren. En dat geldt bovendien a fortiori als Jean-Claude van Cauwenberghe voor die uitspraken nooit teruggefloten wordt.

Wat vindt ondertussen Gérard Deprez van dat fameuze Marshall-plan van Elio di Rupo? Blijkbaar heeft hij de boodschap van Elio di Rupo minder goed begrepen dan Bart Sturtewagen:
C'est une imbécillité, une absurdité! Où va-t-on aller chercher les paquets de milliards de l'époque? Aux Etats-Unis? Au fédéral?
En gevraagd of er misschien niet met Vlaanderen onderhandeld kan worden, antwoordt hij als volgt:
Et les négocier contre quoi?!!! Aujourd'hui, c'est déjà l'aide de la Flandre qui fait la différence. Si la Wallonie a un PIB de 77% par habitant mais sauve la mise en terme de niveau de vie, c'est grâce aux transferts. Sans eux, il faudrait raboter les prestations sociales de 25%!
Ze zullen het in belgicistische kringen niet graag lezen. Trouwens, Bart de Wever van de N-VA werd al voor mindere uitspraken gekielhaald, om over het Vlaams Belang nog maar te zwijgen. Gérard Deprez gaat echter goed zijn gangen in het interview:
La Wallonie est sous-performante. Le décalage continue par rapport à la Flandre. Le rythme est moins soutenu. Parce que la croissance flamande se ralentit…

Prenez la moyenne du PIB par habitant. C'est 77,2 en Wallonie, 105,4 en Flandre et 216,4 à Bruxelles! Le Sud a deux fois plus de chômeurs que la Flandre. 40% des sans emploi le sont depuis au moins deux ans, contre 20% au Nord. Et avec 26,5%, on a un des taux de chômage des jeunes les plus élevés d'Europe!
Laat het duidelijk zijn: als er in het Zuiden van het land ergens spijkers met koppen geslagen worden, is het niet in de PS van Elio di Rupo zoals Bart Sturtewagen denkt, maar wel bij de MR&Co waar Gérard Deprez toe behoort. Gérard Deprez neemt in het interview trouwens uitdrukkelijk de verdediging van Alain Destexhe (MR) op. Anderzijds blijft het toch ook opletten geblazen met de recente evoluties binnen de MR, want de partij zit in het Waalse Gewest en de Franstalige Gemeenschap in de oppositie, en politieke partijen hebben het dan altijd iets gemakkelijker om de ekonomisch rampzalige toestand van een land te onderkennen. Bovendien zit het op het communautaire vlak niet helemaal snor met Gérard Deprez:
Pourquoi ne pas avoir le courage de faire coïncider la capitale wallonne avec sa capitale économique réelle qu'est Bruxelles? La capitale fédérale n'est pas en Wallonie? Elle n'est pas davantage en Flandre, ce qui n'a pas empêché celle-ci de la choisir.
Ten eerste is Gérard Deprez niet helemaal consequent met zichzelf, want eerder in het interview toont hij zelf aan dat Brussel absoluut geen reële ekonomische hoofdstad van Wallonië is:
Seul le Brabant wallon a un bon taux de développement économique, grâce à sa proximité de Bruxelles.
Een stad die te ver weg ligt van vier van de vijf Waalse provincies om er ook maar enige ekonomische invloed op te kunnen uitoefenen kan bezwaarlijk de reële ekonomische hoofdstad van dat gewest genoemd worden. Maar ten tweede kan daar tegenover gesteld worden dat Brussel sociaal-ekonomisch wél volledig geïntegreerd is in Vlaanderen, en het kaartenhuisje van Deprez stuikt meteen volledig in mekaar. Over het geografische aspect zwijgen we dan nog, tenzij Brussel sedert kort door één of andere Franstalige verordening zo'n 10 meter boven het Vlaamse grondgebied is beginnen zweven.
Read more...

Lectuur voor een dinsdag (De andere kijk)

- Sommigen hebben me al eens gevraagd waarom ik niet de politiek inga. Wel, daarom. Noem het gerust zelfbescherming.

- Gaan Islam en democratie samen? Een case-study: Irak.

- Voert het ontwerp van Iraakse grondwet dat gisteren aan het parlement werd voorgelegd (zonder dat het reeds tot een stemming kwam) een Islamitische staat in? Bill Roggio denkt van niet.

- Soennieten in Irak willen stemmen!

- Is de 'War on terror' wel al begonnen of zitten we zoals Britten en Fransen na 3 september 1939 te wachten op een 10 mei 1940? Wretchard spreekt alleszins van een 'twilight struggle'.
Read more...

De paradoxen van de uittocht uit Gaza

De terugtrekking van Israël uit Gaza is pragmatisch gezien een goede zaak. Voor de vrede, voor Israël en voor de Palestijnen. Wat de meeste commentatoren echter niet zo graag zullen horen is dat het gedwongen weghalen van de kolonisten aldaar perfect kan wordne gelegitimmerd vanuit een volksnationale logica, maar compleet in strijd is met de politiek correcte opvattingen over mensenrechten. Waarom moest Gaza zonodig judenrein worden gemaakt ? Waarom kon men niet het leger terugtrekken, de bezetting opheffen, en de joden die wensten daar te blijven wonen daar laten wonen ? Waar was kortom die etnische zuivering voor nodig ?

De waarheid is natuurlijk dat de politieke correctheid opnieuw met twee maten en twee gewichten meet. De Israëlis zijn vanzelfsprekend niet altijd lieverdjes, maar in Israël wonen er wel honderdduizenden arabische inwoners, met de Israëlische nationaliteit en stemrecht, en zonder dat zij enige bijzondere bescherming nodig hebben voor hun fysieke integriteit (ook al worden ze verder net altijd even gelijk behandeld). Dat er joodse families in gebied onder Palestijnse controle zouden wonen is blijkbaar ondenkbaar. Voor zover ze niet binnen de kortste keren zouden vermoord worden, zouden ze in ieder geval verjaagd worden. Zoals de voorbije 60 jaar gebeurd is met de joodse bevolking uit alle arabische landen behalve Marokko.

De politiek correcten die nationalisme en etnische homogeniteit zo verwerpelijk vinden en individuele mensenrechten van alle categorieëen steeds de voorrang geven, zouden nu dus luidkeels moeten protesteren tegen de verwijdering van joodse families uit Gaza.

Als volksnationaal gezinden daarentegen kunnen we de gedwongen ontruiming goed begrijpen.
Read more...

22 augustus 2005

Groen! en de vogelgriep (Hoegin)

Groen! eist bij monde van Jef Tavernier dat Minister van Volksgezondheid Rudy Demotte (PS) maatregelen neemt tegen de vogelgriep, en meer concreet dat hij een landelijke voorraad antivirale middelen inslaat. Maar hoe consequent is die partij met zichzelf minder dan een maand na haar noodkreet ten gunste van de homeopathie?

Jef Tavernier heeft natuurlijk gelijk: de Belgische overheid is wat de vogelgriep betreft misdadig traag in haar reactie. Je zou warempel beginnen denken dat de federale regering hier dezelfde strategie probeert toe te passen als tegen het moslimfundamentalisme: wil je vrede, doe dan of je neus bloedt zolang je niet openlijk aangevallen wordt. Ik vrees echter dat het H5N1-virus zich niet onder de indruk zal laten brengen door een appeasement-politiek.

Anderzijds is de persmededeling van Groen! merkwaardig in die zin dat de partij met geen woord rept over homeopathische middeltjes. Blijkbaar verwacht de partij, als het erop aankomt, toch alle heil van de farmaceutische industrie in de vorm van antivirale geneesmiddelen, alhoewel ze anders steeds op de barrikaden staat voor de homeopathie. Een beetje een gezworen atheist die op zijn sterfbed er toch maar gauw nog even de priester bij laat halen dus. Er is nochtans geen gebrek aan homeopathische middeltjes tegen griep, zowel preventief als na een uitbraak. Om de partij even te citeren:
Eén op de drie Belgen gebruikt homeopathie en voelt zich daar goed bij. Alternatieve verzorging valt dikwijls goedkoper uit voor patiënt en voor de overheid.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat Groen! minister Demotte niet aanmaant om ergens in het buitenland een flesje in te kopen om de weerstand tegen de griep te verhogen, en de bronnen van Spa tijdelijk te nationaliseren om het middeltje drie miljoen maal te verdunnen. Op die manier kan men alvast bij één op drie Belgen met een bijzonder krachtig middel de weerstand tegen griep opdrijven, en dit zou ongetwijfeld goedkoper zijn, zowel voor de patiënt als voor de overheid, dan een aankoop van die dure antivirale middelen. Meer dan drie miljoen quasi volledig immune Belgen zouden trouwens de verspreiding van griep in het land in grote mate kunnen vertragen, en daardoor ook de sceptici kunnen beschermen. En moest iemand dan toch nog griep opdoen –het lijkt me bijzonder onwaarschijnlijk– dan kan hij of zij natuurlijk terecht bij o.m. A. Vogel voor een Influasan-kuur. Ja toch? Het dappere België zou hiermee trouwens geschiedenis kunnen schrijven door eens en voor goed aan te tonen dat homeopathie wel degelijk werkt en niet zomaar een moderne vorm voor kwakzalverij is. Of een grote kans maken om collectief een Darwin Award voor 2005 in de wacht te slepen…
Read more...

Stemmen met de voeten (cleppe)

Decentralisatie is een belangrijk vraagstuk in de liberale theorie. Dat individuele rechten moeten worden beschermd, is zowat de kern van het liberalisme. De vraag is echter hoe dat op de beste manier te verwezenlijken.

Stellen we best ons vertrouwen in een heel sterk centraal orgaan, dat de uitwassen van lokale organen in toom moet houden? Met andere woorden, stellen we best ons vertrouwen in de federale of Vlaamse overheid die de gemeenten moet controleren, of in een Europese Unie die de lidstaten moet controleren?

Of moeten we daarentegen bevreesd zijn dat deze centrale autoriteit zelf zijn macht zal misbruiken, net zoals die gedecentraliseerde autoriteiten dat doen, maar dan op een veel grotere schaal? De EU beschikt over veel meer regulerende bevoegdheid dan de Belgische staat, en kan met deze macht dus veel meer schade aanrichten.

Is het anderzijds niet noodzakelijk om van zodra menselijke activiteiten zich afspelen op een veel groter speelveld dan voordien, de bescherming van dit speelveld ook veel groter te maken? In de vroege Middeleeuwen was handel voornamelijk lokaal. De bescherming ervan gebeurde dan ook best lokaal. Na verloop van tijd gebeurde handel op een veel grotere schaal. De groei van de natiestaat heeft aan de bescherming ervan een goede bijdrage geleverd, naast ook grote kosten. Heden wordt handel iets Europees en ook internationaals.

De vraag moet dan gesteld durven worden of de kosten van centrale autoriteiten niet ruimschoots gecompenseerd worden door de voordelen.

De oplossing van deze vraag hangt samen met de vraag hoe de kosten van centrale autoriteiten te minimaliseren. En daar kunnen antwoorden op worden gegeven. De belangrijkste reden waarom de Europese natiestaten, die supercentralisaties waren, de ontwikkeling van de cultuur niet hebben geremd zoals dat in China het geval was, is dat er door het bestaan van kleine gedecentraliseerde autoriteiten een cultuur is ontstaan die zich verzet tegen machtsmisbruik. De natiestaten konden hun macht maar langzaam opbouwen, via charters en keuren, en sinds de zestiende eeuw werden de absolutistische uitwassen ervan bestreden door verzetsbewegingen (eerst in de Nederlanden) en later ook door een intellectuele beweging die als ‘de Verlichting’ aangeduid wordt.

De cultuur als garantie tegen uitwassen is weliswaar een sterke garantie, maar de twee wereldoorlogen van de voorbije eeuw hebben bewezen dat zelfs een hoogstaande cultuur zoals de Duitse, in een mum van tijd kan ontaarden in barbarij.

Het feit dat men op het Europese continent steeds kon “stemmen met de voeten”, was een andere, en ultieme, garantie tegen de uitwassen van machtscentralisatie.

Het “stemmen met de voeten” is een nog steeds bestaande garantie tegen machtsmisbruik. Wie vindt dat hij hier teveel belastingen betaalt, kan zijn geld investeren in het buitenland. Wie vindt dat hij in zijn eigen land wordt vervolgd, kan verhuizen, althans is dat tot op zekere hoogte mogelijk. Kredietratingagentschappen, zoals “Moody’s”, beoordelen staten op hun kredietwaardigheid. Een staat die de eigen middelen verspilt, zal niet veel van haar eigen obligaties kwijtgeraken, en dus niet veel middelen krijgen. Een grotere internationale competitie en ook technologie zorgen ervoor dat geld makkelijk in andere staten kan worden geïnvesteerd, of in andere investeringen tout court. Dit mechanisme, dat als “globalisering” kan worden geduid, zorgt in feite voor een privatisering van overheden, ietwat optimistisch gesteld.

Wat dan met bestaande centralisaties, zoals de Europese Unie? De EU kan zich vooralsnog onttrekken aan de logica van de markt. Ambtenaren verspillen er veel meer dan op nationaal niveau, en de regulering is dikwijls nog schadelijker dan op nationaal niveau. De concurrentie die ervoor zorgt dat bedrijven en ook burgers voor de beste regulering kunnen kiezen, vermindert er ook door. Een negatieve evolutie dus, die EU.

Hoe dan ook is soms regulering op meer centrale schaal nodig. Hoe kan dit dan worden bereikt? Agentschappen kunnen worden opgericht om deze taak uit te voeren. Sommige EU-agentschappen kunnen hiervoor dienst doen, andere helemaal niet. Soms kan concurrentie in de regelgeving mogelijk en nodig zijn, soms niet. De EU wordt dus best als reguleringsagentschap opgesplitst, en de overgebleven delen geprivatiseerd.

Bruno Frey, een Zwitsers academicus, beschrijft in zijn studiewerk een internationaal netwerk van reguleringsagentschappen, dat hij een systeem van “functional overlapping competing jurisdictions (FOCJ)” noemt. Als embryo’s hiervan ziet hij bepaalde multinationals, maar ook efficiënte stadstaten of kleine landen, alsook internationale sportbonden en religieuze organisaties.

De garantie dat die agentschappen hun macht niet zullen misbruiken, ligt in het recht om te stemmen met de voeten. Ten allen tijde moet men zich eraan kunnen onttrekken, en voor een ander agentschap kunnen kiezen. Onderlinge samenwerkingsakkoorden, zoals die nu al tussen staten bestaan, moeten ervoor zorgen dat men zijn eigen afspraken nakomt. Wie toegezegd heeft zich aan de jurisdictie van een bepaald agentschap te onderwerpen, moet uiteraard ook eventuele bijdragen of boetes betalen die worden gevraagd. Bovendien ligt de ultieme garantie tegen machtsmisbruik in een door burgers gekoesterde moraal dat individuele rechten moeten worden gerespecteerd, en dat inperkingen daarop niet mogen worden aanvaard.
Read more...

2005 Index of Economic Freedom (cleppe)

The Heritage Foundation and the Wall Street Journal publish every year their Index of Economic Freedom. Most free is Hong Kong, and least free is North Korea. Belgium is 21th, and according to the report:

"Belgium has one of Western Europe’s most punishing tax systems and one of the world’s highest total tax burdens. Its social transfer system remains one of the world’s most extensive and expensive; on average, one working-age adult supports slightly more than one benefit recipient."

The Index offers a very clear overview of the countries of the world. China is only ranked 112th, which means China still has an amazing potential for development, given it does the right reforms. The same goes for India (118th), Russia (124th) and Brazil (90th).

The United States are said to be "at a crossroads: It will either continue to be a leader in economic freedom or idly watch other countries pass it by."
Read more...

21 augustus 2005

Straffe taal (4) (De andere kijk)

De straffe taal van Rik Van Cauwelaert valt niet bij iedereen in goede aarde. In de editie van Knack van deze week stond de volgende lezersbrief:
Sedert twee weken is Rik Van Cauwelaert ons volop aan het bewerken met Amerikaanse neoconservatieve en joodse propaganda.



Waarom mag de joodse staat van Amerika en vrienden over de gehele wereld over de nucleaire macht beschikken en Iran niet?
Aan een antwoord op een dergelijke vraag moeten geen woorden vuil gemaakt worden.

Niettemin volhardt Van Cauwelaert in de ‘boosheid’. Een selectie van straffe taal van deze week.
Iedereen mag naïef zijn, maar de Europese diplomatie maakt wel wat misbruik van dat voorrecht. Want denken dat Iran bereid zou zijn in ruil voor wat economische bijstand af te zien van het heropstarten van zijn nucleaire programma, getuigde van een verregaande goedgelovigheid.



De Europese grootmachten Duitsland, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk hebben Iran tot 3 september de tijd gegeven om de heropende kerncentrale van Isfahan opnieuw te sluiten. Alleen is het niet duidelijk wat er volgt als de Iraniërs dit ultimatum naast zich leggen.
En zo gaat het door.
Read more...

20 augustus 2005

The postman always rings twice (victa placet mihi causa)

Kristien Hemmerechts schreef enkele dagen terug in De Standaard een recensie rond de The Postman always rings twice, het boek van James M. Cain (1934) en de verfilmingen ervan. Ik heb haar bedenkingen gelezen en besproken, en ik was daarbij naïef en geweldig toegeeflijk.
Dat boek, schreef Hemmerechts, was een klassieker ondanks: “ondanks het vaak schokkende racisme”.
Nu weet ik niet of een literair werk aan morele normen moet voldoen – ik denk van niet, zulke overwegingen zijn op hun plaats in burger- romannetjes en in het socialistisch realisme, om even Vergès te citeren, maar al van in de Oudheid, bijvoorbeeld in sprookjes en fabels waren ze van geen tel. Ook werden lezers altijd verondersteld het onderscheid te weten tussen een auteur, of een acteur, en zijn personage. Zo weiger ik te geloven dat Shakespeare een doorslechte mens was.
In het geval van iemand die zelf boeken schrijft zou je deze gave des onderscheids bijna vooropstellen.
Ik had die postman rings twice ook gelezen, en herinnerde mij niets van racisme, niet van de auteur Cain, en niet van zijn personages. Maar ik las dat pocketje wel dertig jaar geleden. En ik vond het thuis niet meer terug, dus moest ik het opnieuw kopen, want ik wilde speciaal het citaat van Cora, het vrouwelijke hoofdpersonage eens bekijken, waar die het heeft over haar echtgenoot. Hemmerechts had hier opmerkingen bij.
Wat blijkt? Mijn dertigjarige geheugen is scherper dan haar directe geheugen, want zij slaagt erin om uit dat dunne boekje …vals te citeren.
Cora is volgens Hemmerechts “racistisch”, want zij spreekt over haar echtgenoot als “a little soft greasy Greek guy with black kinky hair”. (Kleine opmerking: of zulke uitspraak “racisme” zou inhouden betwijfel ik, maar dat zei ik al in de eerste blog.)
Meer ten gronde: heeft Cora dat wel gezegd? Neen!
Nee, want wat Cora aan haar minnaar vertelde was veel erger:

And you’re hard all over. Big and tall and hard. And your hair is light. You’re not a little soft greasy guy with black kinky hair that he puts bay rum on every night.
First Vintage Crime
Black Lizard Edition
New York, August 1992, p.16

Cora hééft het niet over a Greek, maar over een vent die haar tegensteekt ...ook al is haar wettige echtgenoot inderdaad een Griek.
Slordigheidje van Hemmerechts? Een gebrek aan elementaire eerbied voor de teksten van een getalenteerde vakbroeder? Of goedbedoelde, maar kwade trouw?… want zonder dat woordje "Greek" bleef van heel haar racismeverhaal niet veel over.
Ik houd het op slordigheid, omdat Hemmerechts ook op andere plaatsen slecht heeft gelezen. Zij schrijft bijvoorbeeld: "5. de titel: wordt niet verklaard; klinkt goed." Cain had zijn titel moeten verklaren! Dat hij eerst een mislukte moordpoging beschrijft, en daarna een gelukte volstond niet voor onze Vlaamse schrijfster.
Verder zegt ze dat Cora “woest was” omdat de man die kort daarop haar minnaar zou worden haar voor een Mexicaanse hield.
Wat er in het boek gebeurt is heel iets anders: het verhaal speelt aan de Tex-Mex-grens, en de vagebond die halt houdt bij haar pompstation en kennis heeft gemaakt met haar man Nick, eet een enchilada die zij heeft klaargemaakt. We gaan nu even terug, en zitten weer op pagina 6.

“Enchiladas? Well, you people sure know how to make them.”
“What do you mean, you people?”
“Why, you and Mr. Papadakis. You and Nick. That one I had for lunch it was a peach.”
“Oh.”
“You got a cloth? That I can hold on to this thing with?”
“That’s not what you meant.”
“Sure it is.”
“You think I’m Mex.”
“Nothing like it.”
“Yes, you do. You’re not the first one. Well, get this. I’m just as white as you are, see? I may have dark hair and look a little that way, but I’m just as white as you are. [...]"

Ik zie het racisme niet van een vrouw die bij een eerste kennismaking met een brutale kerel, die haar belangstelling heeft ...haar eigen duidelijke plaats wil afbakenen, maar Kristien Hemmerechts is gechoqueerd! Wat haar vooral zou moeten choqueren is dat Cain een levendige dialoog weet te schrijven... en dat kan niet elke schrijver.
Vakmanschap komt eerst, daarna komt de moraal.

Weer verder zegt Cora (we zitten dan al op p. 38, en een derde van het boek is verorberd: "a good, swift, violent story"Dashiell Hammett) aan haar dan al minnaar Frank, dat haar man Nick een kind van haar wil, maar dat zij enkel een kind van hém wil, ook al maakt ze zich weinig illusies over Frank.

"I can’t have no greasy Greek child Frank. I can’t, that’s all. The only one I can have a child by is you. I wish you were some good. You’re smart, but you’re no good."

Ik daag Kristien Hemmerechts uit om haar overigens niet ter zake doende racisme-aanklacht te stofferen met andere citaten uit het boek.
Read more...

19 augustus 2005

Tobbacks hoge rentetarieven (Politiek Incorrect)

Sinds vorig jaar is de zogenaamde Wet op de Aanvullende Pensioenen (WAP) van kracht. Een van de elementen uit deze wet bepaalt dat de minimumrente voor groepsverzekeringen - deze zijn een globaal omvattend kader voor de zogehete tweede pensioenpijler - gelijk moet worden gesteld aan de maximumrente voor individuele levensverzekeringen. Dit rentetarief werd per Koninklijk Besluit vastgelegd op 3,75%.

"Te hoog", aldus de verzekeringswereld, die dit element uit de WAP na een jaar heeft geëvalueerd. De verzekeraars kunnen namelijk onmogelijk zulk een hoge rente aan hun cliënten blijven uitkeren, gezien de langetermijnrente van Belgische lineaire obligaties amper 3,3% bedraagt. Bijgevolg volstaan de beleggingsopbrengsten niet meer om de verplichte rendementen te halen. Daarom vragen de verzekeraars nu aan de federale regering om dit rentetarief te doen dalen, of op zijn minst te laten bepalen door een onafhankelijke instelling zoals de Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen (CBFA).

Minister van Economie Marc Verwilghen (VLD) heeft wel oren naar de verzuchtingen van de verzekeringssector. Hij heeft als minister de sleutel in handen om de maximumrente op levensverzekeringen te laten dalen. Het probleem is echter dat hierdoor de minimumrente op groepsverzekeringen cfr de WAP mee zal dalen, en daar ziet Bruno Tobback (SP.A) als bevoegde minister van Pensioenen tegen op. Volgens Tobback is de minimumrente een vastgesteld recht dat los van de internationale conjunctuur aan het cliënteel moet worden kunnen uitgekeerd. Indien Verwilghen dan toch zijn plan wil uitvoeren, dan heeft Tobback reeds aangekondigd dat hij twee aparte rentetarieven voor beide verzekeringsproducten wenst.

In zekere zin valt de houding van Tobback nog te begrijpen, gezien de modale Belg in vergelijking met andere Europese landen nog steeds erg weinig beroep doet op extralegale financieringsmechanismen om zijn pensioen aan te dikken. Een verlaging van de rente op groepsverzekeringen is dan ook niet direct meteen een aangewezen houding om dit aan te moedigen. Anderzijds kan men de verzekeraars toch ook niet in de schulden laten verzeilen door de WAP-rentetarieven niet aan te passen aan de internationale marktsituatie.

De beste remedie is dan ook dat - zoals de verzekeringssector reeds heeft voorgesteld - hoger genoemde bepalingen uit de WAP worden verwijderd, en het de CBFA of zelfs de verzekaar zelf die het rentetarief zal bepalen. Voor de rest kunnen we alleen maar hopen dat het Amerikaans begrotingstekort ten belope van 4%/BBP - dat in combinatie met een hogere economische groei de voornaamste reden is waarom de rente aldaar hoger ligt, en bijgevolg de Europese rente zo bedroevend laag - zo spoedig mogelijk zal worden aangezuiverd, zodat de OLO-rentetarieven in België en Europa vanzelf terug zullen stijgen.
Read more...

Met Bert naar Brussel (Politiek Incorrect)

Dit jaar viert de Vlaamse sportieve manifestatie De Gordel haar 25ste verjaardag. Het project werd indertijd opgericht om Vlamingen te laten genieten van het mooie Vlaamse groen in de randgemeenten rond Brussel. Na 25 jaar steeds weer te moeten fietsen of wandelen langs Zaventem, Overijse, Dilbeek en Sint-Genesius-Rode, moet Vlaams minister voor Cultuur, Sport en Brusselse aangelegenheden Bert Anciaux het blijkbaar tijd gevonden hebben om eens van discours (en parcours...) te veranderen. Zo wil hij dat de manifestatie zich in het vervolg niet alleen beperkt tot de rand rond Brussel, maar moet de Gordel ook door Brussel zélf passeren. Want, aldus Anciaux: "Na 25 jaar mogen we vanuit een gezond zelfbewustzijn ook de hand reiken naar Brussel. Brussel moet niet steeds als vijand bekeken worden. Brussel is ook een stuk van ons. Brussel is niet de boeman, de boosdoener. Het is onze Vlaamse hoofdstad. Daarom moeten we na 25 jaar Gordel ook Brussel volwaardig durven opnemen in het traject."

Het spreekt voor zich dat Anciaux overschot van gelijk heeft. Brussel is vanuit historisch en geografisch oogpunt gezien onomkeerbaar een Vlaamse stad. De vraag is alleen of Anciaux wel steun zal vinden voor zijn ideetje, en daar lijkt er blijkbaar toch wel iets mee te schorten. Zo verklaarde de Brusselse burgemeester Freddy Thielemans (PS) dat hij er niets op tegen heeft dat Vlaamse toeristen rustig Brussel komen bezoeken (stel je het omgekeerde voor, zeg!); maar volgens burgemeester Thielemans draagt De Gordel een te uitgesproken politieke betekenis, zogezegd 'tegen Brussel gericht', en bijgevolg worden de Vlaamse fiets- en wandeltoeristen komende 4 september zeker niet een hartelijk welkom annex bienvenue gewenst. We hebben er uiteraard het raden naar waarom Thielemans zulk een aversie koestert jegens een sportieve manifestatie.

Nog radicaler is de reactie van het FDF (hoe kan het ook anders?), dat spreekt van een heuse 'provocatie' aan het adres van Franstalig Brussel. Meer zelfs. De FDF-burgemeester van Watermaal-Bosvoorde Martine Payfa heeft reeds aangekondigd dat ze de Gordel-manifestanten zeker niet door haar gemeente zal laten passeren: "De Gordel is een Vlaams-nationalistische manifestatie die de appreciatie van de Brusselse bevolking en die van de rand zeker niet verdient. Deze vijandige manifestatie jegens Brussel en haar rand heeft geen recht om er te passeren."

Tja, hoe gaat Anciaux tegen deze vorm van uitermate doorwinterde Franskiljone arrogantie ageren?...
Read more...

Tot ziens, pestheffing! (Politiek Incorrect)

Vlaams minister van Energie Kris Peeters (CD&V) wil eindelijk werk maken van de totale afschaffing van de vermaledijde Elia-heffing. De totstandkoming van deze heffing is welliswaar een federale beslissing; de gewesten beschikken echter wel over de bevoegdheid hun inwoners al dan niet vrij te stellen van deze heffing. In Brussel en Wallonië is er bijgevolg zulk een vrijstelling, om de logische reden dat de energiemarkt er naar alle waarschijnlijkheid pas tegen 1 juli 2007 (de uiterste datum dat cfr. de Europese richtlijn de energiemarkt in heel de Europese Unie geliberaliseerd dient te zijn) zal worden vrijgemaakt. Bijgevolg is er dan ook nog geen reden om tot de inschakeling van deze heffing over te gaan, daar de gemeenten nog steeds hun inkomsten via de intercommunales kunnen putten.

In Vlaanderen ligt de situatie anders. Hier werd in 2003 reeds beslist de energiemarkt volledig vrij te maken, met dien gevolge dat de gemeenten hun inkomsten zagen dalen tengevolge van de kwijtspeling van hun monopoliepositie in de intercommunales. Hierdoor werd de beruchte Elia-heffing dan ook geïntroduceerd; jawel, onder het goedkeurend oog van toenmalig Vlaams minister van Energie Gilbert Bossuyt (SP.A). Ja, de socialisten wisten toen ook al duidelijk wat 'goed was voor de mensen'... Vreemd toch dat zijn voorganger Stevaert juist op tijd het Vlaams regeringsschip had verlaten om deze 'onpopulaire' maatregel mee te moeten invoeren.

De Elia-heffing wordt vandaag de dag dus alleen maar in Vlaanderen geïnd, en bedraagt dan ook 4,91 euro per 1.000 kilowattuur. Voor de meeste gezinnen betekent deze heffing een jaarlijkse meerkost van 25 euro op de elektriciteitsfactuur. Ook het ondernemingsleven kloeg reeds geruime tijd steen en been, daar voor hen de meerkost van 250 euro tot zelfs 2.500 euro per jaar zouden toenemen ten gevolge van de Elia-heffing.

Normaliter zou de Elia-heffing op 1 juli 2007 tot 2,50 euro per kilowattuur gereduceerd worden, om dan tegen 2010 helemaal te verdwijnen. Het is dan ook zeer positief dat de minister met de afschaffing van deze contraproductieve pestheffing niet tot 2010 wenst te wachten. De Vlaamse gemeenten sidderen en beven dan ook nu reeds bij het horen van Peeters' plannen, maar eigenlijk beschikken zij over genoeg financiële middelen om hun overheidsfinanciën te bezoldigen.

Vooreerst is het perfecte motief dat Peeters nu aangrijpt om de Elia-heffing naar de geschiedenisboeken te verplaatsen, het bod van Suez op Electrabel. Indien de gemeenten op het bod van Suez ingaan en hun aandelen verkopen, levert hen dit 598 miljoen euro extra op. Op zich is dat toch al een serieuze meevaller, gezien de gemeenten na de vrijmaking van de energiemarkt op jaarlijkse termijn toch maar 'slechts' 350 miljoen euro per jaar over minder inkomsten beschikken (in feite maar 243 miljoen, wanneer de opbrengsten van de Elia-heffing mee in rekening worden gebracht). Maar dan zijn er nog de financiële reserves van de gemengde intercommunales die toch op zijn minst begroot worden op 4,5 miljard euro. Volgens de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten kan men echter geen beroep doen op dit kapitaal, gezien er bepaald is dat Electrabel tegen volgend jaar slechts 30% van de aandelen in de gemengde intercommunales mag beschikken, en de gemeenten bijgevolg met een grote uitkoopoperatie moeten starten. Mis dus, gezien men op dit moment nog onmogelijk kan zien hoeveel deze uitkoopoperatie zal kosten. Het is dus raadzaam een deel van deze reserves reeds aan de gemeenten uit te keren, plus de opbrengsten van de verkoop van de Electrabel-aandelen. En indien dat niet volstaat, zullen de Vlaamse gemeenten toch maar eens moeten leren de tering naar de nering te zetten
Read more...

18 augustus 2005

«‘Jongen’ sterft tijdens maken van bom» (Hoegin)

Volgens De Standaard stierf gisteren een «jongen» tijdens het maken van een bom in Grorud, een wijk van Oslo. Een beetje informatie over de achtergrond van de «jongen» en de omstandigheden van de ontploffing geven het bericht mischien toch wel een ander kleurtje.

In totaal waren vijf personen aanwezig in het huurappartement toen de bom ontplofte. Allereerst is er de zeventienjarige jongen die bij de ontploffing omkwam. Hij heeft de Noorse nationaliteit, maar is van Syrische afkomst. Zijn negentienjarige broer raakte zwaargewond, en moest naar het ziekenhuis van Ullevål gevoerd worden voor onmiddellijke operatie. Verder was er een twintigjarige vriend van de twee broers, van Pakistaanse afkomst, al beweert zijn advocaat vanavond dat hij op het ogenblik van de ontploffing niet aanwezig was. Hij zou namelijk buiten geweest zijn om een sigaret te roken. Ten slotte waren ook de twee vriendinnetjes van de broers in het appartement, beiden Noors. Aangezien zij wat verder weg van de twee broers pizza zaten te eten, raakten zij slechts lichtgewond bij de ontploffing.

De «jongen» die omkwam bij de ontploffing was echter niet bepaald een onbekende bij de politie. Verleden jaar werd hij veroordeeld voor 17 strafbare feiten, waaronder een gewelddadige overval op een superette in Romsås, geweld tegen een werknemer van de kinderbescherming, bedreigingen, geweld tegen personen, bezit van hasj, autodiefstal en geweld tegen een vrouwelijke gevangenisbewaakster. Tijdens zijn gevangenschap zou hij een beker met urine en water naar de bewaakster hebben gesmeten, waardoor zij de inhoud in haar ogen, mond en op haar kleding kreeg. Zijn negentienjarige broer zou dan weer iemand neergestoken hebben met een keukenmes.

Op hun palmares staat ook het opblazen van bankautomaten, en dat zou meteen ook het motief zijn. Concreet zouden zij de bom gemaakt hebben om de nieuwe biljetautomaten van Oslo Sporveier, het openbaar vervoer in Oslo, te kunnen kraken. Oslo Sporveier liet al weten dat het de laatste tijd ondervonden heeft dat meerdere automaten vernield werden. Bovendien meldden buren dat ze de laatste tijd al vaker opgeschrikt werden door ontploffingen, maar dan wel buiten. Eén van de buren van de «jongens» vertelde alvast aan Aftenposten dat hij eigenlijk al lang een ongeluk als dat van gisteren verwachtte. Andere buren wouden dan weer geen verklaringen afleggen aan journalisten, omdat zij vreesden dat de broers bestempeld zouden worden als terroristen. Het is inderdaad al ver gekomen als twee criminele broers niet meer rustig in hun appartementje mogen experimenten met het maken van bommen zonder dat ze zo een stempel opgedrukt krijgen!

Maar goed, gisteren is dus een «jongen» omgekomen tijdens het maken van een bom. Van terrorisme is er waarschijnlijk geen sprake, ook al werd in eerste instantie even de Noorse Veiligheidsdienst PST ingeschakeld. Maar dat de «jongen» niet bepaald een nazaat van de vikingen was, en volgens zijn strafbaar ook niet echt een lieverdje, is blijkbaar van geen tel wanneer «neutraal en kwaliteitsvol» over het voorval bericht moet worden. Het contrast met de Noorse media, waar een kat wel degelijk een kat genoemd wordt, is in ieder geval groot.
Read more...

How to avoid depression? Do not read newspapers! (De andere kijk)

Yesterday, 43 Iraqis were killed by three very well coordinated suicide bombs. The first terrorist blew himself up in a bus station; shortly afterwards, a second one detonated himself at the exit of the bus station; the last one went off at the nearby hospital, where the wounded were rushed to. The bus station was mostly used by Sheats heading to southern Iraq. It is another cruel example of Al Qaeda-types deliberately targeting fellow Muslims. They offer no future to Iraqis.

The latest attack took place just before the negotiations about the constitution resumed after the deadline for reaching agreement was extended with one week after missing the initial deadline on Monday. In my newspaper today, the journalist called the delay very bad news for the Iraqi ‘regime’ (he consistently calls the elected government that way, it is a disgrace). The extension would be viewed as a sign of weakness, inciting more violence from the ‘insurgents’. That interpretation is probably the favourite for many journalists.

Another interpretation of the delay is however possible. Just read the following post by Bill Roggio. Despite the, admittedly, disappointing delay, he lists 4 positives:

1) Iraqi’s have followed the appropriate legal and political process to demand an extension;
2) The parties in power have a vested interested in seeking a compromise now;
3) The requested extension of one week indicates there is room for negotiations to succeed in such a short amount of time;
4) The delay was not brought on by any actions of the ‘insurgency’.

This may be an optimistic view, but like Roggio, I bet the pessimists didn’t think Iraqis would now be at this stage of the political process either. So wait and see.

The above shows again that, if it weren’t for the blogosphere offering a competing view, we would have to rely on the MSM’s coverage alone. It goes without saying that we would all be very depressed by now by the continuing reports about car bombs. But luckily there are bloggers, like Arthur Chrenkoff (he will retire soon now, but others will follow his footsteps), who bring the good news. Their message reaches a lot of people in America, creating a lot of debate about the MSM’s coverage, as this story shows. But we cannot underestimate the role of US soldiers in this as well. If even they, vulnerable to the enemy’s bullets and IED’s, say that morale is high, things can’t be that bad, can they? It seems that journalists live in another universe, blinded by their prejudice, as the following exchange between a journalist and a captain again shows (hat tip: Chrenkoff). After the journalist was told by the soldiers that morale was high, disbelievingly, he chose to pursue this:
LAUER: Don't get me wrong, I think you're probably telling the truth, but there might be a lot of people at home wondering how that might be possible with the conditions you're facing and with the insurgent attacks you're facing... What would you say to people who doubt that morale could be that high?

CAPTAIN SHERMAN POWELL: Well sir, I'd tell you, if I got my news from the newspapers I'd be pretty depressed as well.
So Americans may be offered a competing view, in Europe things are a little bit different as European countries have no or relatively few (compared to the US) soldiers on the ground who can communicate their experiences and as the blogosphere doesn’t have the same influence like in America: we haven’t pulled off a Rathergate or an Easongate, yet. Like in many other areas, Europe is lagging the US in countering the MSM’s information monopoly. Hopefully, we will catch up quickly.
Read more...

Nice strategy (The Flemish Beerdrinker)

Here is Robert Pape, the man who wants to show that the occupation of Iraq leads to more suicide terrorism:

In the 1970s and the 1980s, the United States secured its interest in oil without stationing a single combat soldier on the Arabian Peninsula. Instead, we formed an alliance with Iraq and Saudi Arabia, which we can now do again. We relied on numerous aircraft carriers off the coast of the Arabian Peninsula, and naval air power now is more effective not less. We also built numerous military bases so that we could move large numbers of ground forces to the region quickly if a crisis emerged. That strategy, called “offshore balancing,” worked splendidly against Saddam Hussein in 1990 and is again our best strategy to secure our interest in oil while preventing the rise of more suicide terrorists.

I have a big problem with this. Not so much with his theory but with his political conclusions. According to Pape if we go back to our old imperialist habits - cozying up with vile regimes as that of the Saudi’s - so that we can buy our oil on the cheap, everything will be fine. Supporting Saddam and supplying him with chemical weapons so that he can keep Iran in check is ok for Pape, but overthrowing his regime is not, because that could lead to terrorism. "Offshore balancing" kept Saddam in power for over two decades (it did not really work against him, for a time it lead the U.S. to support Saddam, it was the intervention and occupation that did him in) and it still keeps the Saudi’s in power. And it was the prime motivation for Al-Qaeda against America. The U.S. was considered to be weak, unprepared to offer a single combat soldier to keep safe it’s oil interests. So let’s attack it, it would not dare to come to us. Pape’s strategy maybe will lead to less suicide terrorists, but it will not diminish the hatred against the United States. And it would do nothing to give a schredd of chance for a democratic Middle-East. Nice strategy.
Read more...

17 augustus 2005

Liever geen geld terug van de fiscus (De andere kijk)

Zoals elke Belg vul ik dezer dagen mijn belastingaangifte in. Als werknemer is dat niet erg moeilijk: enkel het bedrag van de bezoldigingen, bedrijfsvoorheffing en bijzondere bijdrage sociale zekerheid overschrijven van mijn loonfiche. De fiscus kan dan controleren of ik me bij het overschrijven niet vergist heb, want die fiche heeft de fiscus zelf al in zijn bezit. Je vraagt je dan ook af waarom de fiscus zichzelf en mezelf niet al die moeite bespaart.

Via een berekeningsprogramma heb ik dan eens nagekeken welke afrekening ik volgend jaar mag verwachten. Daarbij wachtte me een onaangename verrassing: ik krijg volgend jaar zomaar eventjes 279,54 € terug, bijna genoeg om twee verkeersboetes te betalen. De instinctieve reactie van de modale burger is er misschien eerder één van blijheid om zoveel gulheid van de fiscus. Feit is wel dat je twee jaar lang een renteloze lening hebt gegeven aan de Staat. Twee jaar, want op de inkomsten van 2004 werd dat jaar bedrijfsvoorheffing (de voorafbetalingen in de personenbelasting) ingehouden, in 2005 dien je je aangifte in en het jaar daarop valt dus de afrekening in de bus. Ik betaal dus liever bij (maar nu ook niet te veel) dan dat ik terugkrijg.

De verklaring van dit (relatief) hoge bedrag is eenvoudig: de regering rekent haar belastingverlaging niet door in de bedrijfsvoorheffing, maar pas bij de afrekening twee jaar later. De belastingverlaging komt dus niet nu zoals de excellenties beweren, maar pas later echt op kruissnelheid. De reden van de vertraging is duidelijk: de regering heeft het geld niet en verschuift het probleem naar de toekomst. Maar als de regering besluit om volgend jaar de belastinghervorming volledig in de bedrijfsvoorheffing door te rekenen, zal het de schatkist dubbel zoveel kosten: enerzijds vermindert ze de in te houden bedrijfsvoorheffing, maar anderzijds moet ze de burgers (waaronder dus mezelf) een pak geld teruggeven Bij de opmaak van het budget voor volgend jaar, waarvoor het Planbureau bij ongewijzigd beleid een put van 5 miljard € verwacht, is dat voorwaar geen gemakkelijke opgave, zeker nu met de nakende vergrijzing en de nog steeds torenhoge schuldenlast stilaan budgettaire overschotten i.p.v. een budgettair evenwicht moet worden gehaald.

De oorzaak van deze put is echter niet alleen de belastingverlaging, maar zeker ook de te grote groei van de niet-renteuitgaven (al een geluk dat de rente momenteel zo laag staat), voornamelijk in de ziekteverzekering. Het zou daarom des te jammer zijn als de broodnodige belastingverlaging het slachtoffer zou worden van de begrotingsbesprekingen.
Read more...

Another world is possible (The Flemish Beerdrinker)

Is Nozick’s nightwatchman state impossible to achieve? It probably isn’t. But to get from here to there we have to reform capitalism aswell. Spreading the wealth (not just income) by spreading the ownership of assets would be the basis of this reform. And we have to say goodbey to the protestant work ethic where full employment is considered as the ultimate goal of the capitalist system. What do we have now? We have a capitalism locked into a degenerate spiral. It needs growth because less growth means more unemployment. If there is no private welfare than less employment increases public welfare. More public welfare means more taxes, more government and more inefficiency. All this leads to even less growth and thus the circle starts all over again. This vicious circle can be broken if many citizens are permitted to obtain a living income without employment. And this is possible by spreading assets so that citizens not only get an income from labour but an income from capital aswell. What we get then is unemployment without welfare, which is the same as leisure with a basic income. Personal fulfilment will be sought in either work or leisure. The consequence of this reform would be a reduced role of the government. Private welfare would replace public welfare. Central governments no longer would need to collect taxes to finance welfare and social security. The nightwatchman state has arrived. Maybe even less.

Much more here. From the introduction:


The new approach for democratising the wealth of nations is based on four novel ways in which people may acquire wealth. All four methods have a number of common features and they all reduce, in various ways, the manifold inequities and inefficiencies of conventional capitalism. The four capitalistic innovations in the way that people can own and control things are:1. Employee Share Ownership Plan (ESOP). The logic of business cash-flow financing is used to allow directors, managers and other employees to acquire part-ownership in the growth of their enterprise.2. Ownership Transfer Corporation (OTC). Corporate employees can be remunerated with part-ownership of the enterprise, according to their contribution to new values.3. Land Bank (community-owned land or town co-operative). New wealth created in land values of the community can be shared by all residents in the region, according to their contribution to its creation.4. Producer-Consumer Co-operative (PCC). Wealth created from the ownership of depletable natural resources can be pooled and so shared with the wealth created by regenerative consumer enterprises.The novel methods for distributing new wealth create a capitalistic alternative for achieving some of the more idealistic objectives of Karl Marx.(a) The introduction of change into society on a continuous basis but without revolution.(b) The democratising of industry but avoiding the transitory phase of State ownership. (c) The withering away of the State but by natural attrition, not anarchy.

Read more...

Ché (The Flemish Beerdrinker)

Ché Guevara was a rather awefull man. In a sense i guess we were very lucky that this guy preferred the life of a rebel touring through Latin-American over that of a dictator (the choice Castro made). But the result of this choice is also that Guevara became an idol of millions of young people while he was just an ordinary thug and murderer. Who else can write something horrible as this?

Crazy with fury I will stain my rifle red while slaughtering any enemy that falls in my hands! My nostrils dilate while savoring the acrid odor of gunpowder and blood. With the deaths of my enemies I prepare my being for the sacred fight and join the triumphant proletariat with a bestial howl!

What would have happened if such a man got the apparatus of the state to work with? Well here are some clues:

Less than a year after the Cuban revolution, one of its original leaders was sentenced to 20 years in prison. Although Comandante Huber Matos had supplied weapons for the revolutionary forces and had triumphantly rode alongside Fidel Castro as the rebels victoriously entered Havana, 10 months later he would be labeled as a traitor. His crime? Refusing to be part of a government that had turned its back on democracy. For this, Ernesto “Che” Guevara wanted him killed, or better put: sent to el Paredón, “the wall” for execution by firing squad. Castro eventually spared Matos’ life, fearing a death sentence would make him a martyr. Ask yourself, should a man that openly favored the murder of someone who spoke out for democracy really be the poster child for justice in the world? And Matos is not alone in this experience. Eusebio Penalver and Chanes De Armas are but two more that fought against Batista, only to be turned upon by Che and Castro when they publicly voiced concern over the new government’s consolidation of power. Hardly the leadership one would expect from such an idol. In addition to this, Guevara personally shot a young man under his command for the crime of stealing food in order to set an example for the rest of his subordinates, he founded the Cuban labor camps thus setting up a system that would be a means to terrorize “enemies of the revolution” (i.e. political dissidents, homosexuals, AIDS victims), and by his own account ordered over two thousand executions while in charge of La Cabaña prison and other posts. Again and again he proved that human life posed no obstacle in reaching his goal of creating a “new man”.

When protesting against war criminal G.W. Bush be sure not to wear a t-shirt with Ché on. The pot and the cattle you know.
Read more...

Free Cuba! (The Flemish Beerdrinker)

Alas. A free Cuba will not come from the policies of G.W. Bush:

By continuing to enforce these restrictions on travel and trade, the U.S. gives Castro a scapegoat for his country’s poverty. They are poor, he states, because of the U.S. embargo. (Of course, the logic seems to escape Castro that if Communism works so well, why then is their economy dependent on the capitalistic government to the north?) And there is no doubt that Castro’s message does hold sway with some Cubans. I’m sure they wonder… why does the U.S. government have these restrictions against Cuba but not against China, which is also a communist state? When one looks at the recommendations put forth by President Bush and his commission it only gets all the more bizarre. Since May 2004 Cubans in the United States can only go to visit family members once every three years (instead of once a year which was the previous policy), the definition of family members has been restricted to include only immediate family, and Cubans visiting family are only allowed to spend $50 dollars a day in the country instead of the previous amount which was $164. If that were not enough, cash remittances can now only be sent to immediate family members, they remained limited to $300 per family every three months, and gift parcels must be worth less than $200 (not counting food which is excluded). The administration also further restricted the travel by students to Cuba through educational programs. Are we not punishing the wrong people here?

Cuba would be free if Bush would live up to his own free market rethoric. Read the whole thing.
Read more...

Open source: good and bad (The Flemish Beerdrinker)

Firefox is losing market share lately. And the winner of that is...Internet Explorer. It seems that security concerns with Firefox made some users return to IE. When it gets as much attention from hackers as Microsoft, open source software like Firefox does not appear superior anymore. Anyway, a really safe internet is not in the offering right now, if ever. Open source or not. Another such "open source" project is running into trouble. It concerns Google’s online library so that you can browse books. Naturally publishers and content companies are crying "copyright infringment" and are afraid it will hurt sales of books. It’s rather difficult the see why: it’s almost not done to read entire books with Google’s library unless you are a masochist. But maybe by reading some portions of it, it can increase the appetite to buy the book. It could easily lead to more sales, instead of less. All in all, the effect of online libraries should not be that different with the brick and mortar versions of it. For consumers it just is an easier way to browse books. It’s time and energy saving compared to going to a real library. In this way it can attract more people towards reading - and thus ultimately buying - books.
Read more...

16 augustus 2005

Klacht tegen Luxemburgs referendum (Hoegin)

Op 10 juli stemde 56,5% van de Luxemburgse bevolking Ja in een referendum over de Europese Grondwet. Morgenvoormiddag start in Luxemburg de behandeling van een klacht hierover, ingediend door Roy Reding voor de Administratieve Rechtbank van het Groothertogdom.

Roy Reding diende een klacht in bij de Administratieve Rechtbank omwille van het feit dat de regering door haar campagne voor een Ja het gelijkheidsbeginsel, ingeschreven in artikel 10 van de Luxemburgse Grondwet, geschonden zou hebben. In zijn klacht wijst hij er overigens op dat hij het principe zelf van de volksraadpleging niet in vraag stelt, maar wel de «anti-democratische houding van een regering» die belastingsgeld gebruikte om de mening van de bevolking in één bepaalde richting te beïnvloeden. De regering-Juncker maakte daarvoor gebruik van advertenties in kranten en reclamespots op radio en televisie om de bevolking te overtuigen Ja te stemmen. Roy Reding hoopt echter dat door zijn klacht in de toekomst de spelregels wat betreft de publieke financiering van de campagnes van een volksraadpleging duidelijk zullen zijn. Wat het concrete geval van 10 juli betreft, stelt hij dat een annulatie van het referendum en de uitslag ervan de enige mogelijke oplossing is.

Roy Reding heeft geluk dat hij maar in Luxemburg woont. Indien hij in Vlaanderen zou wonen, zou hij zijn handen meer dan vol hebben om anti-democratische houdingen van regeringen te bestrijden – Matthias Storme kan er waarschijnlijk over meespreken. Ook het befaamde Handvest van het Staatsburgerschap, waarvan de federale regering onlangs beviel, zou misschien op weinig sympathie van hem kunnen rekenen. Dat handvest propageert immers uitdrukkelijk het recht op abortus, euthanasie en het holebi-huwelijk als een onderdeel van de Belgische democratie, niet alleen op kosten van de belastingsbetaler maar binnenkort misschien zelfs als onderdeel van de eindtermen van het onderwijs.
Read more...

Wat voor ne kwiet is me dat? (De andere kijk)

QUOTE
"At the Conference of the Americas, I’m going to sneak up on him [Bush] real quiet and shout BOO!"

Hugo Chavez, speaking at the Tribunal Against Imperialism this evening. (Imperialism got convicted, you'll be pleased to hear.) He doesn’t often refer to him as Bush. Calls him Mr Danger.

Ladies and gentlemen, the President of the Republic.

(hat tip: Publius Pundit)
Read more...

15 augustus 2005

De verpletterende verantwoordelijkheid van de pers inzake Irak (De andere kijk)

Jean Vanempten van de Tijd mag dit weekend weer eens beweren dat het Amerikaans leger in Irak in een uitzichtloze situatie lijkt te zijn verzeild geraakt. Als je enkel afgaat op de berichten in de pers ben je geneigd hem te geloven. Weer een zelfmoordenaar, weer Amerikaanse GI’s dood. Ongetwijfeld zal er morgen veel te doen zijn over het feit dat de deadline voor een nieuwe Iraakse grondwet met een week is verlegd.

Niettemin gebeuren er ontzettend veel positieve zaken in Irak die de pers niet halen. Mocht de blogosfeer er niet zijn, dan hoorde je er nooit iets van. Twee recente voorbeelden die de pers nauwelijks zullen halen: soennieten die de aanhangers van Zarqawi verdrijven uit Ramadi nadat die de sjiieten in de stad een ultimatum hadden opgelegd en Sistani die aankondigt dat hij bij de volgende verkiezingen geen politieke partijen meer zal ondersteunen.

Wie een overzicht wil van het goede nieuws uit Irak kon tot voor kort terecht bij Arthur Chrenkoff. Maar wanneer die binnenkort met bloggen ophoudt, wordt het gat opgevuld. Ga eens hier en hier langs.

De pers toont dus zeker niet het volledige beeld. Hoe komt dit? Voor een stuk kan dit verklaard worden door het commercieel aspect: enkel slecht nieuws verkoopt. Tot daaraan toe.

Maar de ‘opiniemakers’ kunnen zich toch nauwelijks achter dit excuus verschuilen. Van hen wordt toch verwacht dat zij met kennis van zaken een oordeel vellen over de feiten. Niks daarvan. Kan de verklaring misschien zo simpel zijn, namelijk dat zij niets van de Amerikaanse president Bush moeten hebben. Zij zullen het hem dan ook niet gemakkelijker maken, integendeel. Het is evenwel gemakkelijk om kritiek te geven, zeker op iemand die zowat het tegengestelde voorstaat als zij, maar een alternatief geven, ho maar. Bovendien weigeren zij de verantwoordelijkheid op te nemen voor de gevolgen van wat zij schrijven op de publieke opinie, terwijl er zoveel op het spel staat in Irak. Het is gewoon schandalig. Zij zouden beter de goede raad van hun oude held, Bill Clinton, opvolgen:

Ex-president Clinton said it is time to forget the divisions over the Iraq war and work together on establishing a democracy in the heart of the Middle East:

"Whether it's a mistake or not, we ought to try to make this strategy succeed and support that strategy. It's the only option having to make the sacrifices mean something," the ex-president told CNN television.

"We did what we did, we are where we are," Clinton said.

"So where we are now, it's important to try to continue this effort to train the security forces and the military forces, which the administration and our military have undertaken. We have to try to make this work," Clinton said.

Goed geprobeerd Bill, maar ik betwijfel of het iets zal uithalen.
Read more...

14 augustus 2005

Om Verhofstadt de veder uit de hand te slaan (victa placet mihi causa)

Er worden te veel boeken geschreven. Tenminste, iedereen mag boeken schrijven maar er worden er te veel uitgegeven. Dat is geen nieuw fenomeen of iets dat ik plots uitvind, Marguerite Yourcenar vond dat bijvoorbeeld ook: “Tant de gens n’ont rien à dire”.
Yourcenar was zelfs tegen haar eigen nieuwe boeken! Een journalist vroeg haar of we weer iets nieuws mochten verwachten: “Oh, vous savez, un chef d’œuvre de plus ou de moins…”.
Guy Verhofstadt ziet dat helemaal anders. Hij schrijft onbekommerd aan een nieuw meesterwerkje.
Wij weten allemaal: aan Brussel-Halle-Vilvoorde heeft die man veel nutteloze tijd moeten besteden, en ondertussen kon hij geen deugdelijk werkgelegenheidsplan opstellen, maar nu ook dat achter de rug is kan er tijdens de Grote Vakantie gerust een nieuw manifest af. Een defaitist à la Yourcenar kun je onze man niet noemen en zijn boek zal vast borrelen van de zekerheden en overtuigingen.

Echter, laat ons serieuze dingen bezingen: paulo maiora canamus.
In de nasleep van Brussel-Halle-Vilvoorde – en misschien komt dat onderwerp aan bod in het werkje van onze premier? –, las ik een uitstekend boek, Quand l'Europe parlait français van Marc Fumaroli (de l'Académie Française), een brievenboek met korte biografische schetsen van markante XVIIIde eeuwers uit heel Europa, Russen, Duitsers, Italianen, Polen, Engelsen die allemaal Frans spraken en schreven. Ik interesseer mij namelijk nogal voor de theoretische vraag: Waarom kunnen Franstaligen zich zo moeilijk aanpassen en waar blijven zij hun pretentie halen? ... ook als zij om vele redenen een toontje lager mochten aanslaan, bijvoorbeeld omdat ze gedeeltelijk van de liefdadigheid van andere taalgroepen leven. Je constateert dat in België, in Zwitserland, ook in de EU (denken wij aan de Franse landbouwsubsidies). Hoe is zoiets mogelijk vraagt een mens?



Dat komt natuurlijk omdat zij in de XVIIIde E. inderdaad de heersers van de beschaafde wereld waren, en een cultuur uitstraalden die nergens haar gelijke had. Rivarol heeft dat toen voor altijd verwoord. Hij schreef het mooie, en achteraf grappige boekje “De l’Universalité de la Langue française”, waarin glashelder wordt bewezen dat het Frans superieur is aan alle andere talen, zowel wat betreft grammatica als woordenschat. Het Frans was voorbestemd om de Wereldtaal te worden, en bijvoorbeeld het Engels was om tal van redenen ongeschikt. “On peut dire, en outre, que, si l'anglais a l'audace des langues à inversions, il en a l'obscurité, et que sa syntaxe est si bizarre que la règle y a quelque fois moins d'applications que d'exceptions.

Ik weet niet, lezer, wat u hiervan denkt, maar ik lees zulke dingen graag. Ze bewijzen dat er veel waarheid zit in de woorden die de Napolitaanse abbé Galiani, in andere omstandigheden maar in schitterend Frans toen schreef aan zijn beminde correspondente Louise d’Épinay: "Vos propos me prouvent de plus en plus ce que j’ai toujours cru, qu’un Français quelque esprit qu’il ait, ne saurait jamais se former l’idée d’un pays différent du sien."

Heeft dat iets te betekenen voor probleem 177 zal Verhofstadt vragen. Ik denk van wel, en daarbij, zou ik hem antwoorden: in plaats van boeken te schrijven zou je beter boeken lezen die al geschreven zijn, anders geraak je nog in het straatje van Simenon die zei dat hij geen tijd had om boeken te lezen omdat hij er altijd moest schrijven.
Maar die Simenon schreef goede boeken, en in goede boeken zou Guy le Décalé kunnen leren dat feiten belangrijker zijn dan meningen of plannen. En dat theorietjes na enkele jaren altijd infantiel blijken te zijn, en dat je je eigen boekjes van vroeger dan carrément moet tegenspreken met weer nieuwe theorietjes. Maigret zegt dat ook.

Een klassieke auteur die ik hem kan aanraden in dit verband is de bloednuchtere Montaigne (die weliswaar in het Frans schreef, maar opgevoed was in het Latijn! ...maar hij had levend Frans opgestoken bij het huispersoneel).
Over de Essais van Montaigne, die veel feiten en weinig meningen of plannen bevatten, schreef in een brief aan Voltaire la marquise du Deffand het volgende (ik heb het uit Fumaroli, en er is sindsdien geen betere bespreking van de Essais meer geschreven zegt hij):

“On y trouve tout ce qu’on y a jamais pensé, et nul style n’est plus énergique; il n’enseigne rien, parce qu’il ne décide de rien; c’est l’opposé du dogmatisme; il est vain, et tous les hommes ne le sont-ils pas? Et ceux qui paraissent modestes ne sont-ils pas doublement vains? Le “je” et le “moi” sont à chaque ligne, mais quelles sont les connaissances qu’on peut avoir, si ce n’est le “je” et le “moi”? Allez […], c’est le seul bon philosophe et le meilleur métaphysicien qu’il y ait jamais eu. Ce sont des rhapsodies, si vous voulez, des contradictions perpétuelles, mais il n’établit aucun système, il cherche, il observe, et reste dans le doute; il n’est utile à rien, j’en conviens, mais il détache de toute opinion et détruit la présomption de savoir.”

“Je vindt er alles in wat je nooit had gedacht, en een energiekere stijl is er niet; hij leert je niets, want hij velt nergens een oordeel; het is het tegendeel van dogmatisme; hij is ijdel, maar zijn niet alle mannen dat? En zijn niet de schijnbaar nederigen dubbel zo ijdel? Op elke regel staat er een “ik” en een “mij”, maar waar kunnen wij kennis van hebben, tenzij van het “ik” en het “mij”? Vooruit […], het is de enige goede filosoof en de beste metafysicus die er ooit is geweest. Rapsodieën zijn het, als je wil, voortdurende contradicties, maar hij zet geen enkel systeem op, hij zoekt, hij observeert en blijft in twijfel; hij kan nergens voor dienen, ik geef het toe, maar hij verlost je van elke overtuiging en vernietigt elke aanmatiging van kennis.”
Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>