31 december 2009

Enkele bedenkingen bij de verijdelde aanslag op vlucht 253 vorige week (Vincent De Roeck)

Op Kerstdag probeerde een moslimterrorist zichzelf op te blazen aan boord van een transatlantische vlucht van Northwest Airlines tussen Amsterdam en Detroit. Een passagier kon een drama voorkomen en wist de jihadi te overmeesteren. Onmiddellijk werd er een onderzoek opgestart naar de motieven van de dader, hijzelf blijft beweren dat hij in opdracht van Al-Quaeda opereerde, maar ook de vraag hoe dit weer is kunnen gebeuren, moet snel een antwoord krijgen. Enkele dagen na het voorval liet de Amerikaanse president zich ontvallen dat dit soort praktijken onaanvaardbaar zijn en dat alles in het werk gesteld moet worden om dit naar de toekomst toe te vermijden.

Mooie woorden, daar niet van, maar hoe denken Barack Obama en de andere betrokkenen dit juist te realiseren? Volgens mij wordt het immers hoog tijd om de politiek-correcte paardenkleppen af te leggen en om duurzame oplossingen te vinden die de burgerrechten en individuele vrijheden niet verder uithollen. En om misschien de markt terug eens te laten spelen. Maar natuurlijk blijft dit "wishful thinking". Onze leiders beslisten namelijk om het slechtste van twee werelden te blijven combineren. Dat ze daarmee de terroristen, ongeacht het succes van hun aanslagen zelf, laten winnen, lijkt niemand nog te beseffen. We geven onze vrijheid vandaag op in ruil voor tijdelijke veiligheid, en uiteindelijk verliezen we beide.

Passagiers zullen in de toekomst nog meer dan vandaag al het geval is door de veiligheidsdiensten als misdadigers beschouwd en behandeld worden. We moeten al jaren lang onze schoenen uitdoen, onze minuscule broekriemen, ook die zonder metalen buckle, afleggen, onze laptops uit onze bagage nemen en enkel nog apart ingepakte minieme hoeveelheden vloeistoffen meenemen aan boord van het vliegtuig. Becky Ackers voert al evenveel jaar campagne tegen deze nonsensmaatregelen en zij kreeg vorige week gelijk. Ondanks al deze pestmaatregelen konden de bureaucraten niet voorkomen dat een moslimterrorist met explosieven in zijn schoen aan boord kon komen.

Het systeem biedt dus al evenmin bescherming tegen zulke terroristen dan de procedures die voor 9-11 in voege waren. Wordt het dan eens geen tijd om die procedures opnieuw te toetsen aan hun efficiëntie, hun effectiviteit en hun proportionaliteit? Ze brachten immers geen enkele meerwaarde voor de veiligheid met zich mee en veroorzaakten alleen maar extra last en ongemakken voor de passagiers. Maar neen, de bureaucraten weten het weer beter. Zij beslisten om nog strengere maatregelen van stal te halen en de passagiers nog meer te ambeteren. Het oude plan van naaktscanners dat omwille van privacyredenen eerst tegengehouden werd, zal nu mits enkele kleine aanpassingen toch standaardprocedure worden.

Nochtans zijn er tal van alternatieve oplossingen voor handen. De Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al is een gedroomd doelwit voor moslimterroristen maar toch werd nog nooit een vliegtuig van hen gekaapt of aangevallen. Waarom niet? Omdat Israël gewapende geheimagenten inzet op alle El Al-vluchten, en met succes. Een andere manier zou er uit bestaan om de politiek-correcte blinddoek uit te doen en de problemen eens bij naam en toenaam te noemen. Niet elke moslim is een terrorist, maar elke terrorist is wel een moslim. Wordt het geen tijd om "racial profiling" door veiligheidsdiensten toe te laten, of mogen we dan van de overheid niet verwachten dat zij maatschappijen die bepaalde geloofsgroepen niet langer aan boord wensen omwille van veiligheidsrisico's daartoe het recht geeft?

Want volgens mij ligt daar nu éénmaal de enige duurzame oplossing voor het terreurprobleem in de luchtvaart: concurrentie. Bureaucraten zullen nooit in staat zijn om met de beste oplossingen naar voren te komen. Zij dragen de kosten van de procedures niet, zijn niet begaan met wat passagiers willen, en zij zijn van nature inert en immobiel als het op aanpassen, terugdraaien of afschaffen aankomt. Enkel de markt en het spel van concurrentie tussen verschillende spelers zou deze uitdaging het hoofd kunnen bieden. Individuele airlines zouden vrij moeten zijn om zelf de mate van veiligheidscontrole te bepalen en zelf met eigen initiatieven op de proppen te komen.

Als een vlucht van maatschappij X gekaapt wordt, zullen passagiers nadien wel twee maal nadenken voor ze die in de toekomst zullen gebruiken. De beste experimenten zullen tot de meest rendabele maatschappijen leiden, terwijl de mindere goden van het toneel zullen verdwijnen. Waarom laten we de ene niet experimenteren met vrij wapenbezit aan boord, de andere met de traditionele controles van vandaag? De juiste aanpak zal beloond worden, de rest verdwijnt. Het is immers niet omdat veiligheid aan boord van een vliegtuig een zeer kostbaar iets is dat we het niet aan de markt kunnen overlaten. Het is net omdat het zo waardevol is, dat we dat net wel moeten doen.

Read more...

30 december 2009

Er is ons een boek met inhoud verschenen! (vpmc)

Recensies schrijven bij slechte boeken lijkt mij een fluitje van een cent. Altijd al had ik niets liever willen doen, maar ik lees geen slechte boeken. De stamina ontbreken mij. Slechte krantenartikelen zijn het uiterste dat mijn maag verdraagt.
Iets schrijven bij een goed boek, is een stuk lastiger. Zeker als het een boek betreft dat op zijn beurt niets anders doet dan weer andere boeken recenseren, zowel goede als slechte. Als de auteur daarbij nog iemand is die Chinees spreekt, wordt het hachelijk.

Uit de flaptekst van het boek dat voor mij ligt, en dat “Het boek bij het Boek” heet, maakte ik op dat de auteur, dr. Koenraad Elst, naast Chinees ook Iraans verstaat, Indisch, en zelfs Sanskriet. En in het boek zelf geeft hij toelichting bij diverse Arabische termen. Want de ondertitel zegt nog: “recensies over islam en koran, 1992-2008”.

Een mens zoals u of ik, lezer, die nog wat Latijn heeft opgespaard, of misschien zelfs een letter Grieks, weet dan dat hij het zijne moet meepikken. Tolle, lege.

Maar zo afschrikwekkend als mijn woorden laten uitschijnen, is deze dr. Elst niet. Integendeel. Ik meen zelfs dat de doorsnee hoofdredacteur van een kwaliteitskrant zijn teksten goed zou kunnen begrijpen. Of zij ook de humor ervan zouden inzien laat ik in het midden, want Elst valt hun heilige huisjes aan, en zulke dingen liggen gevoelig.
En Elst ís in zekere zin ook onbarmhartig, want auteurs die door deze journalisten ernstig worden genomen –of ze die ook achter de kiezen hebben is hier niet de vraag– zoals de Amerikaanse ex-non Karen Armstrong, of de roemruchte predikant Tariq Ramadan, of nog de lekenhelper Rik Pinxten, of in het wat lichtere genre een Lucas Catherine, zij worden door hem niet enkel met een ironische maar vaak ook met een luidop grappige zin weggeblazen. En erger: ze worden tegelijk met citaten en feiten geconfronteerd die zij liever niet wensen te kennen.

Het boek van Elst bestaat, zoals gezegd, uit een verzameling van boekrecensies en beschouwingen die hij al een kleine twintig jaar in vele tijdschriften publiceert, maar die nooit of nooit de Kwaliteitskranten inkwamen. Elst schreef wel voor bv. Trends, TeKoS, Nucleus, Punt, ’t Pallieterke, Doorbraak en Brussels Journal. Zoals hij in zijn inleiding zegt: .“Dat waren of zijn eerder marginale media, van flamingantische en/of conservatieve signatuur.”
Zoiets moet zijn redenen hebben. Misschien gaan een Vandermeersch of een Desmet er van uit dat ze in het eigen huis competentie zát hebben? Dwaasheid is een vorm van geluk, hoor je wel eens.

Wat de heren hier kunnen nagaan, zal een verrassing voor hen zijn: dit zijn stukken die na tien of vijftien jaar nog belangwekkender zijn vaak, dan toen ze geschreven werden. En natuurlijk komt dat door de indrukwekkende eruditie van Elst, en door zijn intellectuele eerlijkheid. Maar niet minder ook door zijn prachtige, afstandelijke, evenwichtige en grappige schrijfstijl.

Om iets over de uitgave zelf te zeggen: die is zoals het hoort, met zelfs een perfect personen- en zakenregister. Dat zie je niet elke dag, en de uitgever “Yang Books” verdient een pluim.

Veel van wat dr. Elst heeft geschreven was gelukkig ook op het Web al te vinden. Maar dat het nu in boekvorm gedrukt staat is een zegen, want zoals de auteur nog zegt: .“De belanghebbenden die mijn islamkritiek altijd met vage dooddoeners hebben proberen te smoren, worden hierbij uitgenodigd om met de tekst in de hand eens aan te wijzen welke bewering of zinsnede er eigenlijk zo aanstootgevend is, laat staan onjuist.”


.

Labels: , ,

Read more...

Het Christendom vormt wel degelijk de basis van onze Westerse beschaving (Vincent De Roeck)



Ik erger mij al verscheidene jaren aan de blinde strijd van seculier links tegen bepaalde Christelijke tradities van het Westen zoals Kerstmis, Pasen of de simpele vaststelling dat het Christendom en de brede Judeo-Christelijke waarden de Westerse mens gemaakt hebben tot wat hij vandaag de dag is. In de Europese Grondwet mocht geen verwijzing naar God of de religieuze onderbouw van het Europese continent staan, en ook in het Verdrag van Lissabon kon er daar geen sprake van zijn. Nochtans is het gewoon een empirisch-historische vaststelling dat wij in het Westen enkel vrij en welvarend zijn omdat onze sterke religieuze waarden zich daartoe geleend hebben.

De ontkerstening van West-Europa mag in linkse nihilistische middens dan wel bejubeld worden, toch dwalen zij en verworden zij zo tot de doodgravers van onze beschavingsvorm. Voor het eerst in jaren besliste ik dan ook om mij resoluut tegen de "War on Christmas" te keren en, in tegenstelling tot de grootmufti van Washington, ene Barack Obama, voor een sterk Christelijk geïnspireerde kerstkaart te kiezen. Niet omdat ik mijn leven naar de strikte voorschriften uit de Bijbel wil gaan leven, maar wel als erkenning van de Christelijke onderbouw van onze moderne democratische rechtsstaat. De kritieken van "liberalen" op mijn kerstkaart sprak in dat opzicht boekdelen.

Zij ontkennen bijvoorbeeld deze magistrale uitspraak van de libertarische columnist Charles Murray: "It was the transmutation of the classical liberal intellectual foundation by Christianity that gave modern Europe its impetus and that pushed European accomplishment so far ahead of all other cultures and civilizations around the world." Of de bevindingen van de liberale econoom Gary North. Die maakte zelfs een gedetailleerde economische analyse van de Bijbel en kwam tot de conclusie in zijn "Journal of Christian Economics" dat de Bijbel de basis van kapitalisme en overheidsloos samenleven zou uitdragen.

Het is voor liberalen ook schitterend om een sociale orde te kennen die al duizenden jaren vlekkeloos weet te functioneren met amper tien geboden. Het mag dan eigenlijk ook niemand verbazen dat veel échte liberalen en libertariërs godsdienst en de Christelijke leer wel omarmen in hun opvattingen en publicaties. Vele Europese "liberalen" verheerlijken de Franse Revolutie maar zij dwalen. Er was immers niets liberaal aan die revolutie. De almacht van de monarch werd gewoon vervangen door de almacht van de Staat, en daar zien we tot op vandaag in Europa nog steeds de desastreuze gevolgen van.

De Staat heeft over de jaren meer en meer de controle over bepaalde maatschappelijke projecten overgenomen van religieuze instanties tot destructie van die projecten. Denk maar aan het onderwijs van Quebec. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, waar de Staat niet zo ontploft is als bij ons en waar privé-initiatief nog steeds bestaat, tonen ons dat godsdienst en liberalisme wel degelijk hand in hand kunnen gaan. Ron Paul scoorde niet voor niets beduidend beter in Christelijke gebieden dan in seculiere "progressieve" regio's, en in het VK zien we hetzelfde stramien voor de Tories van David Cameron.

Professor Frank Van Dun sprak enkele jaren geleden op een gespreksavond in Leuven zelfs over de noodzakelijkheid van een religieuze grondslag om tot een ware vrije samenleving te kunnen komen. Volgens hem beperkt het geloof in een God - en dus de gedachte aan of vrees voor diens oordeel post mortem - de macht van de leiders op drastische wijze. Zij weten immers dat ook hun macht ondergeschikt is aan iets hogers. Andere libertariërs, zoals zij die zich verenigd hebben in het "Dignitatis Humanae Institute", verwijzen dan weer naar God om de onaanraakbaarheid van de menselijke waardigheid (intrinsieke vrijheid van handelen) te betonneren.

Volgens mij is een Christelijk réveil voor Europa niet enkel wenselijk, maar ook écht noodzakelijk. Terwijl Europa aan het slapen was en we druk bezig waren met de verheffing van het multi-nihilisme tot officiële staatsgodsdienst, is er zich in het Avondland een rampzalige evolutie voltrokken. Ondertussen werd het van kerk en kruis ontdane Europa op korte tijd immers letterlijk overspoeld door een vijandige godsdienst die zich helemaal niet schaamt over haar eigenheid en zelfs bereid is om haar levensbeschouwing met geweld uit te dragen. Het minarettenreferendum in Zwitserland schudde iedereen misschien wel even wakker, maar het schrijnende gebrek aan actiebereidheid bij onze leiders in de nasleep ervan is niet echt geruststellend.

Paul Beliën stelde deze week op de "Brussels Journal" zelfs dat de massamigratie een bewuste zet van etatisten en linkse demagogen zou geweest zijn om de liberaal-conservatieve autochtone bevolking die zich té kritisch begon op te stellen te vervangen door een aan uitkeringen verslaafd slavenvolk van onderontwikkelde allochtonen. Gewezen Eurocommissaris Frits Bolkestein wijdde deze week aan de problematiek van islamitische massamigratie ook een gasttribune in "De Volkskrant". Daarin trok hij van leer tegen de omgekeerde integratie die links in West-Europa vooropgesteld heeft waarbij mosliminwijkelingen mogen doen wat ze willen, op kosten van de autochtone belastingbetalers, en waarbij de etnische Europeanen hun kop moeten houden op straffe van politiek-correcte inquisitie.

Ondertussen worden de Christelijke ingezetenen van West-Europa dhimmi's in hun eigen land en kosten de nieuwkomers de autochtonen miljarden euro's per jaar. En dat allemaal omdat wij onze eigen religieuze wortels vergeten hebben, omdat wij laks zijn geworden als het op onze eigen cultuur aankomt en omdat wij naïef blijven geloven dat de islam zich wel vrijwillig aan ons multi-nihilisme zal gaan conformeren. Ik vrees dan ook dat het bijna nacht is voor het Avondland, een zwarte nacht zonder nieuwe ochtend wel te verstaan. Want, om de Duitse atheïstische filosoof Friedrich Nietzsche even te parafraseren, wat kunnen de door migranten gekraakte kerken anders zijn dan de graftomben van Christengod en Westerse beschaving?

Read more...

Kan iemand de VRT eens Wikipedia tonen aub?

Toen de islamitische aanslag op "Vlucht 253" van Amsterdam naar Detroit door alweer een alerte passagier verijdeld werd, vierde ik Kerstmis met enkele Engelse en Amerikaanse kennissen in Brussel. Zowel BBC als CNN waren duidelijk over de luchtvaartmaatschappij in kwestie: Northwest Airlines. Toen ik enkele uren later bij mijn ouders thuis voor de televisie zat en de VRT-berichtgeving over deze terreurpoging volgde, bleek de maatschappij plots Delta Air Lines te zijn. Ook in de dagen die daarop volgden, bleef de VRT voet bij stuk houden dat het om Delta ging. Foto's en beelden van het bewuste vliegtuig leken dat zelfs te bevestigen. Het leek me wel vreemd dat zowel BBC als CNN het bij het verkeerde eind zouden hebben, temeer daar mijn eigen summiere kennis van de luchtvaartindustrie mij ook vertelde dat Detroit-Wayne de hub is van Northwest en helemaal niet van Delta. Uiteindelijk bracht Wikipedia hier enig soelaas.

"He (the terrorist) then transferred to and left Amsterdam on a Northwest Airlines Airbus A330-300 twinjet, with 279 passengers, 8 flight attendants and 3 pilots aboard. (...) The aircraft of Northwest Airlines Flight 253 was painted in Delta Air Lines' livery, as Northwest is a wholly owned subsidiary of Delta."

BBC en CNN hadden het dus wel degelijk bij het rechte eind, en ook de - waarschijnlijk van BBC of CNN overgenomen - foto's en beelden uit de VRT-berichtgeving waren juist. Het was echter de berichtgeving van de VRT zelf die hier zéér zwaar in gebreke bleef. Zoals een eenvoudige kijk op Wikipedia, of op eender welke andere buitenlandse nieuwswebsite, ons immers toont, spreidt de VRT hier weer een latent gebrek aan fact-checking ten toon. De vlucht van Amsterdam naar Detroit waarop de moslimterrorist zijn ding deed, was helemaal géén Delta-vlucht, maar een Northwest-vlucht met een toestel in Delta-kleuren. Nu kan dit in jullie ogen misschien een verwaarloosbaar feit zijn, toch denk ik dat de VRT hier andermaal zwaar geblunderd heeft. Het is immers volledig vergelijkbaar met het benoemen van een Brussels Airlines-vlucht als een Lufthansa-vlucht.

Read more...

29 december 2009

De kredietcrisis had ook zonder bail-outs opgelost kunnen worden (Vincent De Roeck)

Ook al ben en blijf ik economisch zéér liberaal van opvatting en sta ik geheel afkerig tegenover elke overheidsinterventie in de economie, toch gebiedt de eerlijkheid mij u te zeggen dat niet alle mogelijke vormen van "interventie" tijdens de laatste kredietcrisis even slecht waren of hadden kunnen geweest zijn. Het was professor William Quirk van de University of South Carolina die in het jongste nummer van "Chronicles" teruggreep naar begin 2009 en zijn eigen alternatief voorstel van toen. Quirk stoelde dit beleidsvoorstel op het onderzoek van econome Anna Schwartz. Zij stond dicht bij Milton Friedman en diens Chicago School, en geldt tot op vandaag nog steeds als één van Amerika's grootste autoriteiten op vlak van monetair beleid.

Ben Bernanke believed the market needed more liquidity and acted to provide lots of it. But, according to economist Anna Schwartz, liquidity is not the problem: “The real problem was that because of the mysterious new instruments that investors had acquired, no one knew which firms were solvent or what their assets were worth.” Indeed, we still don’t know. But the solution, if Schwartz is right, didn’t require any money; it only required transparency and a little candor. The solution was to invite the five big banks to the Fed or Treasury and ask them to come clean about their derivative liabilities. (...) Something similar was done by the Fed in 1998 to pressure the creditor banks to save the hedge fund giant Long-Term Capital Management (LTCM) in the 1990s. Then the banks could cancel some deals. Investors - and other banks - could see what bets had been made and who was solvent. The bankrupt banks would be shut. Our current period, the time of the walking dead, would be avoided. The only problem with this approach is that it required full disclosure: Some would have had to admit that they were bust.

De oplossing die professor William Quirk hier voorstelt, lijkt me inderdaad hout te snijden. Ook sluit zij perfect aan bij wat enkele vrienden die momenteel in Londen en New York voor Goldman Sachs en Merril Lynch werken mij voortdurend zijn blijven voorhouden. De grote investeringsbanken hadden helemaal geen liquiditeitsproblemen en hun balance-sheets stelden helemaal geen noemenswaardige problemen. Daarbij hadden zij enorme buffers opgebouwd om zelfs als alle investeringen zouden mislukken, ze nog in leven konden blijven, maar het vertrouwen tussen de banken was weg en het waren de irreële angsten van elkaars portfolio's die uiteindelijk de crisis veroorzaakten en de overheid deden tussenkomen.

Het bewijs is er. Noch Goldman Sachs noch Merril Lynch hebben de "bail-out" gelden gebruikt, en zodra het vertrouwen teruggekeerd was, hebben ze dat onmiddellijk mét torenhoge interesten aan de Amerikaanse staat teruggestort. Deze ganse operatie had dus niet moeten gebeuren had men in den beginne maar naar William Quirk of Anne Schwartz geluisterd. Daarenboven ben ik er zelf ook nog niet volledig van overtuigd dat de vijf grote banken noodzakelijkerwijze door de overheid voor zo'n "alle kaarten op tafel" bespreking geconvoceerd hadden moeten worden. Alle vijf hadden ze dezelfde problemen en alle vijf kenden ze de oorzaken. Ik geloof dan ook dat zij, zonder Vadertje Staat om de hoek, het vertrouwensprobleem eigenhandig opgelost zouden hebben. Vrijwillig en marktconform. Alleen zal de Staat zo'n experiment nu net nooit laten gebeuren.

Read more...

28 december 2009

Eén derde van de Vlamingen ligt toch wakker van «probleem 177» (Hoegin)

Brussel-Halle-VilvoordeVandaag pakte de krant La Libre Belgique uit met de resultaten van een grote politieke enquête. De ondervraagden werd een aantal vragen voorgeschoteld, dat in twee hoofdstukken onderverdeeld kon worden: één over de federale regering, en dan in het bijzonder over de wissel aan de kop ervan, en één over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dit laatste vond het meest weerklank in de Vlaamse media, maar dan wel met een verkeerd geciteerd cijfer. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang slaagde erin de inhoud van het artikel van La Libre Belgique correct weer te geven, toch wel bijzonder pijnlijk voor de verzamelde «kwaliteitsmedia».

Wie het artikel in La Libre Belgique zelf naleest, komt te weten dat «à peine 35 % des Flamands jugent le dossier de la scission de l’arrondissement bilingue de BHV “prioritaire”». In de Vlaamse media wordt dat echter, zonder uitzondering, «minder dan één op de drie Vlamingen (28 procent) vindt het dossier-BHV “prioritair”.» Ga het maar na: De Standaard, de VRT, De Morgen, Metro Time, Het Laatste Nieuws, en vermoedelijk via die laatste zelfs tot in Nederland toe, namelijk in het AD. Ligt een foutief Belga-bericht aan de oorsprong ervan, en nam vervolgens geen enkele – geen enkele – journalist de moeite om het artikel zelf eens te gaan lezen in La Libre Belgique? Geen enkele journalist ook die het merkwaardig vindt dat de som van de geciteerde getallen, met inbegrip van de ondervraagden die over de zaak geen mening hebben, slechts 93% bedraagt, en niet 100%. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang vormde de uitzondering, en citeert dus wél het correcte cijfer.

Merk trouwens op dat het bericht bij het Vlaams Belang het enige in het rijtje is dat woordelijk niet quasi identiek is aan de andere, en een eigen inbreng bevat. Misschien heeft men het in de kwaliteitsredactielokalen dezer dagen te druk met de eindejaarsinkopen, en beperkt het redactionele werk zich daarom tot wat knippen en plakken uit Belga-berichten. Met uitzondering van De Standaard dan, waar men de laatste dagen terugblikken op dit decennium kon lezen, ook al heeft het nog meer dan een jaar te gaan. Ik geloof trouwens dat de definitie van wat een decennium precies is, en wanneer het begint en eindigt, stof uit de basisschool is, maar wil niet uitsluiten dat het nog een paar keer herhaald wordt in de middelbare school.

Maar goed, terug naar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en de resultaten van de peiling van La Libre Belgique. Het (foutieve) Belga-bericht lijkt immers de lezers duidelijk te willen maken dat zo weinig Vlamingen wakker liggen van het beruchte «probleem 177», dat dit geen regerings- of systeemcrisis waard zou zijn. Een correcte weergave van de feiten kan dit moeilijk genoemd worden. In elk ander land zou de splitsing van een kieskring op niet veel meer kunnen rekenen dan wat gegeeuw bij een kleine minderheid van de bevolking. Dat was ook het geval in België toen overgegaan werd van de oude arrondissementele kieskringen naar de provinciale. Vandaag vindt echter meer dan een derde van de Vlamingen, en dus niet een promille of twee–drie, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wel degelijk een prioritair probleem. Alles wel overwogen is dat een enorm aantal.

Bovendien lijkt het Belga-bericht vooral gericht te zijn aan de N-VA, om in de Vlaamse regering toch maar geen problemen te maken rond eventuele Vlaamse toegevingen die de CD&V op federaal vlak van plan zou zijn te doen. Of dit een correcte interpretatie van de resultaten, is toch maar zeer de vraag:
  • Er liggen duidelijk meer Vlamingen dan Franstaligen wakker van het probleem (35% in Vlaanderen tegenover 22% in Brussel en 15% in Wallonië). De logische conclusie is dan ook dat vooral de Franstalige partijen weinig reden hebben om het spel hard te spelen, en hun blokkering van het probleem zouden moeten opgeven.
  • Het getal 35% is trouwens amper iets groter dan het verzamelde kiezerskorps van Vlaams Belang en N-VA, tenminste als we de laatste peiling van La Libre Belgique (20 december 2009) mogen geloven. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat precies de achterban van de N-VA (en uiteraard het Vlaams Belang) het dossier prioritair vindt.
  • Volgens de peiling zou ook 36% van de Vlamingen van mening zijn dat Brussel-Halle-Vilvoorde zonder enige Vlaamse toegeving gesplitst zou moeten worden. Opnieuw ligt het voor de hand dat dit vooral de kiezers van Vlaams Belang en N-VA zijn.
De resultaten van deze peiling lijken daarom aan te geven dat de huidige strategie van Bart de Wever en de N-VA – de druk op de CD&V houden – de enige correcte is indien de partij ook de volgende verkiezingen wil overleven.

Labels: , , ,

Read more...

John Williams over het einde van de dollar
(Tuur Demeester)

John Williams is de econoom achter het gerespecteerde shadowstats.com, een Amerikaanse website waar economische statistieken aan de hand van officiële data worden berekend door gebruik te maken van de traditionele boekhoudkundige methodes. De grafieken en cijfers die hieruit voortvloeien verschillen aanzienlijk van de recente officiële berichtgeving van de economie, die worden geproduceerd met "gemoderniseerde" boekhoudkundige methodes. Zo berekende Williams met gebruik van de methodes die tot 1994 door de Amerikaanse overheid werden gebruikt, dat de werkloosheid in de Verenigde Staten momenteel niet op de officiële tien procent, maar in feite dubbel zo hoog, op twintig procent ligt.

In zijn jongste interview vermeldde Williams nog een aantal indrukwekkende cijfers, waarmee hij zijn verhaal over het nakende einde van de dollar mee ondersteunt (mijn vertaling):

Wat kunnen we doen om hyperinflatie te vermijden? Kunnen we niet gewoon de Federal Reserve sluiten of zoiets?

Dat kunnen we niet. De maatregelen om ons er in te doen verzeilen zijn al genomen. Het valt nu niet meer te controleren. De overheid publiceert gewoonlijk in december jaarverslagen die opgesteld zijn aan de hand van algemeen aanvaarde boekhoudkundige principes, waar ongefinancierde passiva zoals Medicare en de Sociale Zekerheid in inbegrepen zijn op dezelfde manier als dat bedrijven bericht geven over de passiva van de pensioenen van hun werknemers. Zo was bijvoorbeeld het op een jaar berekende tekort $5,1 biljoen dollar, in plaats van het getal van het getal van bij benadering $ 450 miljard dat officieel werd gerapporteerd.

Wow.

Deze cijfers zijn onmogelijk in toom te houden. Neem je alleen nog maar de tekorten van 2008, dan nog heb je met 100 procent van de individuele inkomens en alle bedrijfswinsten bij elkaar niet genoeg om uit de rode cijfers te komen. Het is volstrekt onmogelijk om voldoende geld in de vorm van belastingen op te halen.

Is het niet mogelijk in de overheidsuitgaven te snoeien?

Zelfs al zou je alle federale uitgaveposten behalve die van Medicare en de Sociale Zekerheid schrappen, dan nog zou je met een tekort zitten. Het zou noodzakelijk zijn om de Sociale Zekerheid en Medicare heel ernstig in te krimpen. Maar ik zie geen enkele politieke wil om de uitgaven te doen verminderen in de mate die noodzakelijk is. De totale federale schuld en de netto waarde van de onbekostigde tegoeden ligt nu rond de 75 biljoen. Dat is het Bruto Binnenlands Product maal vijf.


Het einde van de dollar is in zicht, zoveel is zeker. Maar wat ik me nu al maanden loop af te vragen, is wat het ineenklappen van de dollar (en daarmee van de Amerikaanse economie) voor ons hier in Europa zal betekenen. Ik heb het nog niet helder, er zijn zoveel factoren die spelen.

Ook houden de centrale banken van de wereld nog steeds enorm veel dollarreserves aan als onderpand voor hun eigen munten. Een Reutersbericht van vorige maand geeft aan dat het aandeel dollars in de kluizen van de centrale banken nog steeds op 62,8 ligt (teruggekeerd van 72% in 1999). De val van de dollar zal dus ongetwijfeld ook leiden tot wankelende of omvallende munten de wereld rond.

Toch misschien al volgende bedenkingen: heel veel landen bezitten schuldpapieren van de V.S: China, Japan, Saudi-Arabië en Engeland zijn de landen die de grootste dollarreserves bezitten. Als de dollar en de Amerikaanse staatsschuldpapieren zo goed als waardeloos worden, kunnen we in die landen dus een harde klap verwachten. Ook houden de centrale banken van de wereld nog steeds enorm veel dollarreserves aan als onderpand voor hun eigen munten.

Wat denken jullie dat de val van de dollar zal betekenen voor Europa?


*** Achtergrond ***

-- Jesus Huerta de Soto: "The Failure of Accounting Reform"
-- Volledige John Williams interview: "We're Screwed!"
-- William Engdahl: "The Crisis of the U.S. Dollar System"
-- 30 min. documentaire: "The Dollar Bubble"
-- Willem Middelkoop: "Als de Dollar Valt"
-- Wikipedia-artikel "Reserve currency"

Read more...

27 december 2009

Joelfeest voor inflatie

Inflatie is goed voor "de economie" — werkelijk?

In heel wat kranten en andere publicaties stond onlangs het volgende bericht te lezen: "In België is deze maand sprake van een inflatie van 0,26 procent... Het is de eerste keer in acht maanden dat zich in België geldontwaarding voordoet ... Over heel 2009 gemeten is er in België sprake van een zeer lichte 'negatieve inflatie' van 0,04 procent. Een langdurige periode van zogeheten deflatie, waarbij de prijzen dus dalen, is slecht voor de economie."

Het deed me denken aan een uitspraak van Paul D'Hoore eerder dit jaar:

"Inflatie is goed voor de economie maar slecht voor de portemonee, deflatie is goed voor de portemonee maar slecht voor de economie"

Volgens beide bronnen zou geldontwaarding op een of andere manier goed zijn voor "de economie". Een belangrijke vraag echter is: goed voor wie in de economie?

Geldontwaarding is duidelijk slecht voor mensen die geld bezitten, voor spaarders. Dat begint men in Engeland bijvoorbeeld al te merken. Hetzelfde fenomeen is daarentegen voordelig voor de mensen die aan de andere kant van de tafel zitten, voor schuldenaren. Laten we bij deze het plaatje van de grootste schuldenaar van ons kleine landje even bekijken: de staat.

De Belgische Staat houdt van inflatie

De Belgische staat zit, zoals bekend, zwaar in de financiële penarie. Zo staat volgens haar eigen berichtgeving de overheid voor 324.633.169.187,51 euro in het rood (dat is meer dan 50.000 euro voor elke belastingplichtige Belg).

En dat zijn nog maar de rentende schulden.We mogen er van uit gaan dat de niet-rentende betalingsbeloftes van onze overheid, zoals pensioenen, uitkeringen, enzovoort, samen een bedrag vormen dat nog vele malen hoger ligt.

Het inflatieverhaal is voor de overheid als bedrijf dus in feite een positief verhaal. Na een vermindering in de waarde van het geld blijft de schuld in nominale termen weliswaar staande (in euro's), maar gaat die in reëele termen wel dalen. Dat betekent dat indien die schuld in vastgoed, edelmetaal, of andere activa wordt uitgedrukt, de overheid dan minder zal moeten terugbetalen. En deze wet geldt niet alleen voor de overheid, maar voor alle schuldenaren in een economie.

Als je dus nog eens de krant openslaat en je leest er dat geldontwaarding een goede zaak is, vraag je dan altijd af voor wie dat zo is.

Van harte prettige feesten toegewenst!

Tuur

Achtergrond:

> Frank op Econoshock: Inflatie versus deflatie

> Thorsten Polleit: Inflation breeds even more inflation

Labels: ,

Read more...

22 december 2009

In necessariis diversitas

In zgn. communautaire discussies waarin Vlaamsgezinden allerlei verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië aanvoeren als argumenten voor verdere opsplitsing of althans defederalisering van bevoegdheden, wordt vaak het volgende tegenargument gebruikt: binnen Vlaanderen zijn er op die gebieden ook verschillende opvattingen en gebruiken; Vlaanderen is ook niet "homogeen". Vlaamsgezinden beroepen zich op "externe" verschillen tussen de Gemeenschappen, belgicisten op "interne" verschillen binnen die gemeenschappen.

Vergelijkbare discussies vinden ook plaats wanneer het erom gaat de rol van de Europese Unie en die van de lidstaten te beoordelen.

Wat is de waarde van het argument en het tegenargument ?

Wel, op de eerste plaats zijn er zaken waarvoor noch het ene argument noch het andere erg relevant zijn. Als het gaat over bevoegdheidsverdeling, gaat het over zaken waarin verschillen beslecht moeten worden door een regel of een beleidsbeslissing. Zaken als vriendschappen horen daar gelukkig nog niet onder. Wanneer zaken aan de markt of de samenleving kunnen worden overgelaten, zou men dit ook kunnen betogen. Evenwel is de vraag of dat moet gebeuren natuurlijk al een politieke keuze, waarover men van mening kan verschillen. Kortom, het gaat natuurlijk over de vraag op welk niveau het best bepaalde politieke keuzes worden gemaakt. En over de vraag of het iets uitmaakt dat die meningsverschillen zich niet alleen voordoen tussen de meerderheid van de ene en de andere Gemeenschap of lidstaat, maar ook binnen die gemeenschap of lidstaat.

In wezen dezelfde vraag rijst in bijna elke discussie over zgn. mensenrechten (1).

Mensenrechten pretenderen universeel te zijn, maar over de invulling ervan zijn er zeer verschillende opvattingen; die invulling houdt dus ook een politieke keuze in, en opnieuw rijst de vraag of die keuze dan moet gemaakt worden op meer bepaald europees niveau (met daarbij ook de Raad van Europa en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens) of moet worden overgelaten aan de lidstaten of hun deelstaten of kantons, of nog lokalere niveaus. Moet de betekenis van een kruisbeeld in de klas overal op dezelfde manier ingeschat worden en de regel dus overal dezelfde zijn ? Moeten het "recht op" huwelijk en echtscheiding of het "recht op" abortus of euthanasie overal in Europa hetzelfde zijn omdat het over mensenrechten zou gaan ? Moet de regel over het dragen van hoofddoekjes op school in heel Europa dezelfde zijn omdat het over mensenrechten zou gaan, is dat een zaak van elke staat of deelstaat, of zelfs van elke school apart ? Aanhangers van het democratisch centralisme zoals de Belgische grootinquisiteur vinden natuurlijk het eerste (2). In zulke materies in diversiteit blijkbaar opeens geen waarde meer.

Welnu, er zijn zeer goede redenen om precies in die zaken waarin er fundamenteel verschillende opvattingen bestaan, de beslissing aan het lagere niveau over te laten, zelfs wanneer men ook op dat niveau sterk verdeeld is. Dat laatste is met andere woorden geen goed argument. Hoe meer zo'n vragen gecentraliseerd worden, hoe scherper de tegenstellingen worden, hoe meer ideologische groepen tegen elkaar worden opgezet, hoe absolutistischer de kampen gaan denken.

Wat het voorbeeld abortus betreft, werd dit zeer scherpzinnig opgemerkt in een afwijkende opinie van de Amerikaanse opperrechter Scalia (in de zaak Planned Parenthood (3)): abortus is in Amerika een nationaal probleem geworden dat de Amerikaanse samenleving dieper verdeelt dan ooit tevoren, precies omdat de opperrechters ooit beslist hebben dat dezelfde regel moest gelden in heel de VS (nl. recht op abortus tijdens de eerste 3 maanden van de zwangerschap). Voordien bleven deze conflicten lokale conflicten.

Toepassing van het subsidiariteitsbeginsel - dus de zaak overlaten aan het lagere niveau - heeft precies in materies die in wezen gecontesteerd zijn ("essentially contested") (4) omzeggens enkel voordelen. Op de eerste plaats zijn er meer mensen tevreden met de geldende regel: in elke (deel)staat zal wellicht de regel gelden waarvoor men aldaar een meerderheid vindt, en die zal juist verschillen. Wie daar echt niet mee kan leven, kan overigens over de grens trekken, wat niet leuk is, maar nog veel minder leuk is wanneer een opvatting niet slechts in sommige landen, maar in heel Europa wordt opgelegd. Bij schoolreglementen die verschillen kan men naar een andere school trekken. En inwoners van Vlaanderen die echt niet zouden kunnen leven met hervormingen die de Vlaamse meerderheid zou beslissen na een defederalisering en toch zo'n schrik hebben van Vlaams cryptofascisme kunnen Tony Mary volgen naar Frankrijk - het fiscaal stelsel zal daar sowieso vaak gunstiger zijn.

Het in verschillende streken naast elkaar bestaan van uiteenlopende regels leert vele zaken ook wat relativeren en vermijdt dus de totalitaire mentaliteit die dreigt wanneer er maar één politiek correcte oplossing (want opgelegd door de mensenrechten") geldt. En ze maakt het mogelijk te leren van de ervaringen van de buren met andere regels.

Een goed voorbeeld van een domein om dit op toe te passen is justitie: zijn de verschillen in de "Vlaamse" en "Waalse" opvatting van justitie geen verschillen waarover ook de betrokkenen in Vlaanderen zelf en Wallonië zelf niet grondig verdeeld zijn ? Inderdaad, maar dat is dus veeleer een reden voor opsplitsing dan ertegen.


(verkort in Doorbraak januari 2010 als "Diversiteit of centralisme?")

(1) Zie hierover mijn "Tegendraadse bedenkingen betreffende de invulling van de mensenrechten", lezing UA-reeks 60 jaar UVRM, in Steven Dewulf & Didier Pacquée (red.), 60 jaar Universele Verklaring van de Rechten van de Mens 1948-2008, Intersentia Antwerpen 2008, p. 53-59; ook gepubliceerd in september 2008 op onder meer http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2008/09/tegendraadse-bedenkingen-betreffende-de.html
(2) Zie Jozef de Witte in De Morgen van 26 juni 2009: "Laat scholen niet zelf beslissen over hoofddoek"
(3) In zijn dissenting opinion reageert hij als volgt op de idee dat de beslissing om abortusbeperkingen in alle staten van de VS ongrondwettig te verklaren in de zaak Roe v. Wade pacificerend werkte:
"The Court's description of the place of Roe in the social history of the United States is unrecognizable. Not only did Roe not, as the Court suggests, resolve the deeply divisive issue of abortion; it did more than anything else to nourish it, by elevating it to the national level, where it is infinitely more difficult to resolve. National politics were not plagued by abortion protests, national abortion lobbying, or abortion marches on Congress before Roe v. Wade was decided. Profound disagreement existed among our citizens over the issue - as it does over other issues, such as the death penalty - but that disagreement was being worked out at the state level. As with many other issues, the division of sentiment within each State was not as closely balanced as it was among the population of the Nation as a whole, meaning not only that more people would be satisfied with the results of state-by-state resolution, but also that those results would be more stable. Pre-Roe, moreover, political compromise was possible.
Roe's mandate for abortion on demand destroyed the compromises of the past, rendered compromise impossible for the future, and required the entire issue to be resolved uniformly, at the national level"
(uit "U.S. Supreme Court, PLANNED PARENTHOOD OF SOUTHEASTERN PA. v. CASEY, 505 U.S. 833 (1992), http://caselaw.lp.findlaw.com/scripts/getcase.pl?court=US&vol=505&invol=833)
(4) Het begrip "essentially contested concept" werd ontwikkeld door de amerikaanse filosoof Walter B. Gallie, met name in een lezing uit 1956. Zie http://en.wikipedia.org/wiki/Essentially_contested_concept
Read more...

21 december 2009

Gezond verstand zegeviert in Kopenhagen
(Vincent De Roeck)

"De klimaatconferentie in Kopenhagen is uitgedraaid op een complete farce", aldus "Het Laatste Nieuws" vandaag. Het ging de politici in Kopenhagen immers helemaal niet om het redden van onze biosfeer, dat zouden ze toch niet eens gekund hebben, maar wel louter om hun gezicht te redden. Velen leggen de schuld voor deze enorme mislukking bij de gezanten die politieke spelletjes en geheime agenda's lieten primeren op visie en beleid. "Kopenhagen kreeg de chaotische en rampzalige anticlimax die het verdiende", aldus alweer "Het Laatste Nieuws". Ik ben het daar niet mee eens. Wetenschappers en economen van de vier windstreken moeten deze uitkomst op euforie onthaald hebben. Even leek het er immers op dat onze politici onze welvaart en levensstandaard zouden gaan opofferen om ecofascistoïde lobbygroepen of "one world"-extremisten te plezieren. Quod non dus. Het gezond verstand heeft andermaal getriomfeerd over geperverteerde wetenschap en gecorrumpeerde middenveldstructuren. De Ierse opiniemaker John McGuirk noemde dit het Waterloo voor de groene beweging. Ik hoop het. Het werd tijd.

Dezelfde cryptocommunisten die in de jaren 1970 van de daken schreeuwden dat het klimaat aan het afkoelen was, maar later zagen dat het niet waar was. Dezelfde personen die in de jaren 1980 een kernoorlog en het einde van de wereld voorspelden, zonder dat zoiets ook maar enigszins het geval was. Dezelfde mensen die in de jaren 1990 van leer trokken tegen de globalisering, tot ze tot hun eigen grote scha en schande moesten toegeven dat de globalisering iedereen rijker gemaakt heeft. Die zelfde linksmensen trachten onze economie in de jaren 2000 opnieuw te nekken met deze klimaatnonsens. "Global warming" is nu hun nieuwe mantra, ook al is men het er over eens dat de aardetemperaturen de laatste tien jaar niet meer gestegen zijn. Een bezorgde huisvrouw die nog niet zo lang geleden "hot" was in de media heeft haar klimaatkap ondertussen ook al over de haag gegooid en is nu met "andere, meer belangrijke dingen" bezig. Het klimaat kan haar vandaag, nu haar vijftien minuten "fame" al lang voorbij zijn, niets meer schelen. Begrijpelijk.

Moesten de mogelijke gevolgen van de klimaatnonsens en de teloorgang van bepaalde normen van goed fatsoen niet dermate beangstigend zijn, ik zou met dit alles zelfs nog eens goed kunnen lachen. 45,000 "believers" die in Kopenhagen komen opdagen met een VN-invitatie op zak, maar met amper 15,000 zitjes voor handen, moesten duizenden mensen de conferentie vanop straat volgen. Jammer genoeg vonden deze hippies het dan leuk om rel te schoppen om hun verveling te doorbreken en moest de politie bijwijlen hardhandig optreden tegen dit links tuig. Lord Monckton, een notoir klimaatscepticus, moest het hier ook ontgelden. Hij had de keuze tussen gemolesteerd te worden door de Deense politie of gelyncht te worden door de klimaatextremisten, en koos voor het eerste. Dit UKIP-lid van het "House of Lords" werd, amper enkele luttele dagen nadat hij de klimaatgelovige relschoppers nog terecht als "Hitlerjeugd" afgedaan had, door de stormtroepen van de politieke correctheid in mekaar geslagen. Als ode aan de verdraagzaamheid van pinko-links en haar handlangers kan dit zeker weer tellen.

Twee weken geleden mocht Paul McCarthny zelfs zijn allernieuwste waanidee komen voorstellen in het Europees Parlement. Niet op uitnodiging van een communistisch of ecologistisch parlementslid, maar op die van de vice-voorzitter van het Europees Parlement zelf. McCarthny gelooft dat het consumeren van vlees bijdraagt tot de opwarming van de aarde. Hij wil dan ook vlees gaan verbieden (sic) te beginnen met één dag in de week. Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat zulke ideeën terecht weggelachen werden en hun propageten terecht met pek en veren de stad uitgejaagd werden. Vandaag worden ze niet enkel gedoogd, ze krijgen zelfs een forum waar anderen alleen maar van kunnen dromen. De waanzin nabij, het avondland ligt op apegaten. En als dan een eenzame kruisvaarder deze nonsens met wetenschappelijk feitenmateriaal tracht te doorprikken, wordt hij door het establishment hiervoor gereprimeerd. Libertarisch EP-medewerker Benjamin Harnwell kan ervan meespreken. Hij waagde het om een video rond te sturen waarop John Coleman, de stichter van het "U.S. Weather Channel", manifest ontkent dat de mens verantwoordelijk zou zijn voor de klimaatsverandering. Zowel hij als zijn werkgever, Brits conservatief Europarlementslid Nirj Deva, werden hiervoor op het matje geroepen. Zogezegd niet omwille van de inhoud, maar omdat de interne EP-mailinglijsten niet daarvoor zouden dienen... Wij weten wel beter.

Phil Jones mag op kosten en met de steun van de Verenigde Nazi's rustig zijn statistieken vervalsen en als diens e-mails uitlekken met daarin niets dan wetenschappelijk bedrog en feitelijke leugens duurt het nog weken voor de pers er aandacht aan wil schenken. Vijf politici in Australië namen ontslag na het uitlekken van die e-mails, in het Amerikaanse Congres begonnen hoorzittingen, en fraudeur Phil Jones van het IPCC verdween officieel dan wel van het academische toneel, toch wist hij nog 15 miljoen EUR belastinggeld binnen te rijven voor zijn klimaatstudies. Vincent in wonderland. Echt wel. Verder worden gematigde sceptici zoals een Daniel Hannan, een Vaclav Klaus of een Roger Helmer afgedaan als radicale extremisten, "climate change deniers" en op één hoop geworpen met Holocaustontkenners en andere verwerpelijke kobolten. Nochtans zijn Helmers papers, Hannans blogteksten en Klaus' boek best interessant om lezen, net als onderzoeksjournalist James Dellingpole van "The Daily Telegraph" die de talrijke IPCC-schandalen van de laatste weken voor ons brak.



Gelukkig is er ook nog een beetje plaats voor satire in dit wansmakelijke verhaal van groteske vooroordelen, doortrapte leugens, ongeziene oneerlijkheid, hemeltergende hypocrisie en verborgen agenda's die niets of niemand schuwen om hun socialistische, ecologische, utopische heilstaat maar te kunnen stichten. Het filmpje hierboven van de EU-Referendumblog is daar een mooi voorbeeld van, net zoals de lijst van "100 zaken waarvoor je het klimaat de schuld kan geven" op de weblog van de "Heritage Foundation", of de pijnlijke vaststelling dat de overal te pas en te onpas verguisde Britse tabloids in deze zaak meer de waarheid gesproken hebben dan hun "kwaliteitsvolle" tegenhangers. Kopenhagen is dus een grote mislukking, en laat dit een reden om feesten zijn. Kijk, het klimaat is naar de knoppen, maar we hebben dit jaar wel voor het eerst sinds het midden van de jaren 1960 opnieuw een witte kerst... En geniet allemaal maar van de Kerstman want als het aan de groenen ligt, moet ook die dikke zuipende kapitalistische vervuiler er binnenkort aan geloven! Boomknuffelaars van alle landen, op naar de volgende windmolen. In ganzenpas.


Meer over de klimaatleugens op www.climatescam.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.


Read more...

Neef en nicht trouwen niet licht

In zijn overigens interessante reeks "Beiroet-Bagdad" schrijft Jorn de Cock (de Standaard van 19 december 2009) onder de titel "Neef en nicht vrij licht" over het nog steeds wijdverspreide kozijnshuwelijk in de arabische wereld:

"in de Arabische wereld is het nog altijd een hardnekkige gewoonte - vooral tussen neef en nicht - zij het met regionale verschillen. Van de Egyptenaren is 65 procent, aldus een studie, een kind van huwen binnen de familie. In Saudi-Arabië 54 procent, in Libanon 24 procent. Tegenover, vandaag, 2 procent in de VS en Europa";

maar voegt eraan toe :

"huwen binnen de familie. Bij ons was dat ook lange tijd niet abnormaal, conform het oude Nederlandse gezegde: 'Neef en nicht vrijt licht'. "

Welnu, dat is historisch onjuist, en zelfs het gezegde wordt verkeerd geciteerd. Het luidt "neef en nicht vrijen dicht maar trouwen niet licht" en zegt dus precies het tegenovergestelde. En het is niet juist dat dit bij ons lange tijd niet abnormaal was. De kerk heeft zich al van in de late oudheid ingezet voor exogamie en dat is al zowat 14 eeuwen een van de fundamentele verschillen tussen de christelijke en de moslimculturen. Zie mijn artikel "Het niet-kozijnshuwelijk" op http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/01/het-niet-kozijnshuwelijk.html.

Read more...

Paul De Grauwe op zoek naar nieuwe vriendjes



Let op:
Satire!



Het leven moet hard zijn voor een econoom die jaar en dag meedraait in de liberale beweging, schittert in wat hij doet en schrijft, daarvoor beloond wordt met enkele mooie mandaten in het parlement, maar dan plots een gewenst internationaal postje aan zijn neus voorbij ziet gaan door toedoen van de Gust, zich vervolgens als een klein kind begint af te reageren op alles wat nog maar enigszins "liberaal" is, John Maynard Keynes, of all people, van stal haalt, zijn eerder werk en schrijfsels verloochent, en uiteindelijk ontdekt dat hij na dit alles ook aan de linkerzijde van het spectrum zelfs al niet meer au sérieux genomen wordt... Wil er dan niemand vriendjes met hem worden?

Read more...

20 december 2009

Peiling La Libre Belgique: algemeen status quo (Hoegin)

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004Vanavond publiceerde de krant La Libre Belgique de resultaten van haar driemaandelijkse politieke barometer. Vergeleken met de vorige peiling doen er zich amper verschuivingen voor: de twee grootste zijn de achteruitgang van sp.a in Vlaanderen (-1,6%) en van MR in Wallonië (-1,5%). Ook vergeleken met de regionale verkiezingen van 7 juni valt er eigenlijk geen enkel significante verandering te vermelden,maar in Vlaanderen blijven de resultaten wel flagrant in tegenspraak met die van de laatste peiling van De Standaard en VRT.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (12-26%)Deze peiling bevestigt opnieuw dat CD&V voorlopig afgetekend de grootste partij in Vlaanderen blijft. Op dat vlak valt er dus eigenlijk niets bijzonders te melden. Interessanter is echter wat er achter de koploper gebeurt. Vlaams Belang lijkt in de peiling van La Libre Belgique stilaan uit een dal te kruipen, maar herinner dat de laatste peiling van De Standaard en VRT een heel ander resultaat weergaf voor die partij.

Achter Vlaams Belang komt deze keer N-VA, maar het verschil met de twee achtervolgers Open Vld en sp.a bedraagt amper één procent. Statistisch gezien is het dus een riskante zaak om uitspraken te doen over die drie partijen, en zelfs de tweede plaats van het Vlaams Belang is nog lang geen zekerheid. Psychologisch is het echter ongetwijfeld een enorme opsteker voor N-VA en haar voorzitter Bart de Wever om in een peiling zowel Open Vld als sp.a eens voorbij te mogen steken.

Voor Open Vld en sp.a kunnen de resultaten van deze peiling geen prettige lectuur zijn. Ondanks de financiële crisis lijkt het verhaal van de sp.a niet aan te slaan, en blijft de partij in een neerwaartse trend gevangen. Maar ook de tegenhanger, Open Vld, zit in een neerwaartse trend, en dat ondanks een voorzittersverkiezing die de partij de laatste weken een pak media-aandacht heeft kunnen schenken. Vergelijk dat met het Vlaams Belang dat, ondanks alle strubbelingen en wrijvingen die openlijk in de media uitgevochten (en uitvergroot) werden, toch weer een lichte winst boekt.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (0-12%)De twee kleinere partijen Lijst Dedecker en Groen! kunnen zich in deze peiling troosten met een lichte winst, voor zover de minieme verschillen met de vorige peiling al winst genoemd mogen worden. Beide partijen blijven op een oncomfortabel niveau vlak boven de kiesdrempel hangen. En opnieuw kunnen we niet rond de vaststelling heen dat de ecologische boodschap van Groen! in Vlaanderen niet aanslaat, zelfs niet op een ogenblik dat het kruim van de wereldleiders in Kopenhagen verzameld is om collectief de wereld van de globale opwarming te redden. Wat een verschil met de ideologische broeders en zusters beneden de taalgrens, die stilaan zicht hebben op een tweede plaats in het Franstalige partijpolitieke landschap.

Alle Waalse peilingen sedert 2006Ook in Wallonië valt er eigenlijk amper een verschuiving te noteren vergeleken met de laatste peiling van La Libre Belgique of de verkiezingen van 7 juni. De PS bevestigt haar eerste plaats, ondertussen al met een voorsprong van meer dan tien procent op de eerstvolgende concurrent. Wie die concurrent precies is, begint echter stilaan onzeker te worden. De combinatie van een licht verlies voor de MR en een lichte winst voor Ecolo maakt dat die twee partijen mekaar stilaan beginnen te benaderen. Wat echter wel duidelijk is, is dat Ecolo een kop groter is dan cdH. Het verschil tussen die twee partijen is de laatste maanden trouwens lichtjes toegenomen.

Het Front National blijft met zijn score ver beneden de kiesdrempel een marginale partij. De Parti Populaire (PP) duikt voor de eerste keer op in een opiniepeiling, en behaalt een score die praktisch gelijk is aan die van het Front National, ver onder de kiesdrempel dus. Vergelijken we die score echter met die van LiDé begin dit jaar, dan is het duidelijk dat de PP in Wallonië in ieder geval al een veel betere start wist te nemen.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

Labels: , ,

Read more...

Labour in de touwen, Tories maken zich klaar voor "gematigd" liberaal beleid (Vincent De Roeck)

In Groot-Brittannië kijkt men stilaan reikhalzend uit naar de aanstormende verkiezing voor het Lagerhuis. Deze zou normaal in mei 2010 plaatsvinden maar er gingen ook stemmen op om ze te vervroegen naar maart. Niet dat dit iets van verschil met zich mee zou brengen. Met Labour in de touwen na de desastreuze nederlaag in de EU-verkiezingen van juni laatstleden en de historisch lage populariteit van Gordon Brown twijfelt niemand er aan dat die verkiezingen door de Tories van David Cameron overtuigend gewonnen zullen worden. De peilingen zijn in dat opzicht ook duidelijk. Labour hanteert deze dagen een vuile en op alles behalve feiten gestoelde smeertactiek, maar de kloof blijft groeien. De Tories worden aangevallen omdat hun frontbenchers allemaal uit rijke vooraanstaande families zouden komen en omdat ze in het Europees Parlement zouden samenwerken met fascisten en racisten uit Oost-Europa. Dit laatste is zelfs een hele leugen, en ook het eerste snijdt in wezen geen hout. Labour wil zich wel graag voordoen als politieke spreekbuis van het gewone volk maar nochtans liepen ook alle Labour-ministers van de huidige regering Brown school aan peperdure privé-scholen en topuniversiteiten.

De laatste peilingen mogen dan al wel aangeven dat de klinkende overwinning van de Conservatieve Partij overschaduwd zou kunnen worden door een tegenvaller op vlak van lokale zetels, het spook van een "hung parliament" waarbij geen enkele partij over een absolute zetelmeerderheid zou beschikken duikt immers de kop op, toch lijkt het zéér onwaarschijnlijk dat Labour alsnog aan de macht zou kunnen blijven. De LibDems komen wel opzetten, en ook de verschillende regionalistische partijen uit Wales en Schotland staan op winst, maar zij zouden niets willen weten van een mogelijke deal met Labour. Aan de andere kant van het spectrum bestaat dan weer de kans dat ook de extreemrechtse "British National Party" een zetel zou binnenhalen na het stunten in de laatste EU-verkiezingen en het controversiële televisieoptreden van Nick Griffin waarna de BNP-kiesintenties op een "all time high" van 20% stonden, en ook de rechtse Eurosceptici van UKIP zouden een zetel kunnen winnen. Hun charismatische leider Nigel Farage is immers de enige tegenkandidaat van de onpopulaire speaker van het Lagerhuis in diens kieskring. De BNP wordt geacht om ontevreden kiezers van Labour te kunnen strikken en UKIP zou hetzelfde doen aan Tory-kant. Dit laatste zeker na het intrekken van Camerons eerdere referendumbelofte over het Verdrag van Lissabon.

De haatcampagnes van Labour tegen de Tories en hun leider David Cameron hebben echter niet zozeer te maken met de gapende kloof in de peilingen maar wel met de angst vanuit sociaal-democratische hoek voor het nationale beleid van Cameron na de verkiezingen. Labour vreest terecht dat Cameron een centrumrechts en vrij liberaal beleid zal gaan voeren, maar wel één dat het land en haar burgers ten goede zal komen. David Cameron is geen ultra-liberaal zoals Iain Duncan Smith of Michael Howard, geen rabiate Euroscepticus zoals een William Hague en al helemaal geen grijze muis zoals een Kenneth Clarke. Cameron zal eens in Downing Street 10 wel degelijk aan de minderbedeelden denken en zich niet verliezen in sterk ideologische gevechten met de vakbonden of de armenorganisaties. Hij zal Groot-Brittannië immers stap per stap uit het slop halen en Labour zo voor lange tijd naar de oppositiebanken verbannen. Persoonlijk mag ik dan al een ideoloog verkiezen boven een pragmaticus, Cameron blijft iemand naar mijn hart. Hij wil elke EU-richtlijn m.b.t. de financiële sector vetoën, een vlaktaks van 15-25% instellen voor bedrijven, winsten op innovatie grotendeels vrijstellen van belastingen, een begrotingsoverschot nastreven door te knippen in bureaucratie en openbare uitgaven, en de staatsschuld drastisch afbouwen. Als dat beleid in het VK nog maar als "gematigd" gezien wordt, hoe laf en kortzichtig zijn onze eigen Belgische politici dan niet?


Meer over het economisch beleid van Cameron op www.ft.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Minister van Cultuur is moeilijk (vpmc)

Tijd voor een jaaroverzicht. Het is natuurlijk lang weer vergeten, maar de manier waarop Joke Schauvliege direct bij haar aantreden als Cultuurminister door de zelfbenoemde Vlaamse cultuurwereld werd getrakteerdvond ik in het afgelopen jaar een van de beschamende journalistieke dieptepunten.

Het zal Schauvliege een magere troost zijn wat ik hieronder aan te bieden heb, en bij wijze van plaatsvervangende Wiedergutmachung laat horen, want wat zij te zeggen hebben is niet met-een gunstig, maar tenmin-ste zijn hier twee echte intellectuelen aan het woord, die geen subtaaltje hanteren zoals we dat van Vlaamse auteurs kennen. Nee, we horen intelligente, beschaafde, grappige lieden. Onze werkelijke landgenoten: Nederlanders.

   Karel van het Reve werd goed twintig jaar geleden, op 15 augustus 1986, voor de VPRO geïnterviewd door Martin van Amerongen. Het interview ging live, en duurde volle vijf uur. Twee heren in gesprek, zonder muziekjes, met enkel om het uur Nieuws.
Hierboven, uit het derde uur van het marathoninterview, veertien seconden. Hieronder nog iets uit het vijfde uur.





Labels: , , , ,

Read more...

18 december 2009

Man van het jaar: Vaclav Klaus (Vincent De Roeck)

Het Engelstalige magazine "The Bulletin" dat gretig gelezen wordt onder de grote expatgemeenschap van Brussel heeft de Tsjechische president Vaclav Klaus deze week uitgeroepen tot de "Persoonlijkheid van 2009". Iedereen kent hem en zijn ideeën, en iedereen heeft over hem ook wel een mening, maar niemand zal kunnen ontkennen dat er een andere individuele persoon geweest is het laatste jaar die zo gewogen heeft op de politiek en het beleid van de Europese Unie dan Vaclav Klaus. Hij was lange tijd "the last man standing" in Europa, en ook al moest hij uiteindelijk toch inbinden en het Verdrag van Lissabon ondertekenen, toch heeft hij gedaan wat anderen niet durfden en heeft hij zijn tanden laten zien als staatshoofd van een kleine EU-lidstaat. "Hij werd gebrandmerkt tot schurk van het jaar en uitgespuwd door de Europese elite, maar in werkelijkheid bewees Klaus dat Europa een Unie is van 27 en niet slechts drie lidstaten plus 24," aldus het editoriaal van "The Bulletin".

Na de vele gênante momenten voor de Mandarijnen van Brussel en de zelden voorspelbare handelingen van Vaclav Klaus zullen de grote lidstaten in de toekomst wel twee maal nadenken alvorens ze weerom zullen vergeten de kleintjes mee in het bad te trekken. En ook voor Tsjechië zelf heeft Klaus achter de schermen een grote slag weten thuishalen. De ultra-linkse "mensenrechten" die Lissabon de EU-lidstaten opdringt, zoals extra zwangerschapsverlof en verregaande stakingsrechten, zullen immers niet van toepassing zijn op zijn land. Tsjechië zal dus - samen met de twee andere slimme opt-outlanden Ierland en het Verenigd Koninkrijk - een enorm concurrentievoordeel ten opzichte van de andere EU-landen kunnen opbouwen. Klaus had het verdrag gelezen en begreep de gevaren die erin vervat zaten. Hij stond in de branding, moederziel alleen, en vocht tegen de golven, maar uiteindelijk moest hij bakzeil halen. "Geleidelijk aan zullen de Europese leiders meer en meer de draagwijdte van Lissabon leren kennen en alle veranderingen van dat verdrag zullen stap per stap duidelijk worden". Met die woorden becommentarieerde Rob Heirbaut op de laatste top voor het VRT-nieuws de aanwezigheid van een tiental buitenlandministers die vergeefs binnen wilden op de top, maar dat niet mochten. Zij wisten niet eens dat Lady Ashton voortaan in hun naam buitenlands beleid zou gaan voeren. I rest my case.


Meer over dit eerbetoon aan Vaclav Klaus op www.elsevier.nl.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.


Read more...

16 december 2009

In memoriam Yegor Gaidar, 1956-2009
(Vincent De Roeck)

Yegor Gaidar is niet meer onder ons. Deze Russische econoom en politicus overleed vandaag geheel onverwachts in zijn huis in Moskou. Hij laat een vrouw en vier kinderen achter. Gaidar is 53 geworden. Voor de jongeren onder ons mag Gaidar misschien niet meteen bekend zijn, zijn hoogdagen speelden zich nu eenmaal af in het begin van de jaren 1990, toch is hij iemand om even bij stil te staan. Als we ons hem vandaag nog enigszins voor de geest kunnen halen, heeft dat waarschijnlijk te maken met zijn recent werk als anti-Poetinactivist (in 2006 zou hij in Ierland zelfs vergiftigd geweest zijn door de Russische geheime dienst) of met zijn Nostradamus-inzichten (hij was na de onafhankelijkheid van Kosovo de eerste om de Georgische invasie te voorspellen), maar Gaidar is veel meer dan dat. Zelf hoorde ik het eerst over hem in augustus 2009 tijdens één van mijn zomerse diners met Vladimir Bukowsky op de campus van de Université Paul Cézanne van Aix-en-Provence. Bukowsky legde mij de details van de transitie van de Sovjet-Unie in het begin van de jaren 1990 uit en had enkel maar lof voor Gaidar. In tegenstelling tot de andere politici uit die tijd verrijkte Gaidar zich niet op de kap van de burgers en had hij het beste met hen voor.

Yegor Gaidar geldt als dé grondlegger van de moderne Russische markteconomie. Het was immers hij die als hoofdredacteur van het Sovjet-partijblad "Communist" de krijtlijnen voor de perestroika van Michael Gorbatsjov uittekende en zich later ook volledig achter de liberale ideeën van Margaret Thatcher en Ronald Reagan begon te scharen. In 1991 trad hij eindelijk uit de schaduw van Gorbatsjov en verliet hij prompt de Communistische Partij om in de nieuwe regering van Boris Jeltsin enkele ministerportefeuilles aan te nemen. In 1992 werd hij weliswaar premier van Rusland onder president Jeltsin maar toch zou hij amper 6 maanden op post blijven. De linkse oppositie weigerde zijn voordracht als premier te ondersteunen en ook binnen het Jeltsin-kamp was er toen veel verzet tegen zijn "ultra-liberalisme". Uiteindelijk vond men in Viktor Chernomyrdin een consensuspremier en moest Gaibar tevredenheid nemen met de ministeries van financiën en economische zaken. Gaidar bracht in de praktijk wat hij predikte, en koos resoluut voor de "shock therapy". Dit werd hem niet in dank afgenomen, maar hij wou van geen wijken weten. Hij schafte alle prijszettingen door de overheid af, voerde een fiscaal ultra-conservatief beleid om het begrotingstekort weg te werken, knipte in de uitgaven voor sociale diensten en defensie, en schafte een heleboel industriële subsidies en staatsmonopolies af.

De gewone burgers waren het niet altijd eens met de politiek van Gaibar die o.a. de munt devalueerde en zo de spaarcenten van de burgers afnam. De "wilde" privatiseringen van de overheidsbedrijven en de uitverkoop van staatseigendommen aan een bevoorrechte elite van oud-partijbonzen werden hem ook al niet in dank afgenomen, net zo min als de enorme prijzenstijgingen na het afschaffen van de prijszettingen. Na zijn hoogdagen als minister trok hij zich terug op de oppositiebanken en voerde hij een verbeten strijd tegen de oude Jeltsin en later tegen Vladimir Poetin omdat die zich té autoritair zouden opstellen en niets van economie zouden begrijpen. Gaibar zou ook tot aan zijn dood aan het hoofd blijven staan van het prestigieuze "Institute for the Economy in Transition", een denktank die landen bijstaat in decollectivisering en het openen van de economie. Gaibar werkte samen met topeconomen zoals Jeffrey Sachs en werd nog wel ereprofessor aan de Amerikaanse universiteiten Duke en Berkeley, maar buiten het academische wereldje begon zijn ster de laatste jaren zwaar te tanen. De teruggetrokken en sterk gemarginaliseerde dronkaard die vandaag in Moskou aan een bloedklonter het leven liet, lijkt in niets nog op de moedige politicus en knappe econoom van twee decennia geleden, maar desalniettemin verdient hij ons respect en onze oprechte eerbetuigingen. Hij redde Rusland immers van de economische ondergang en toonde de wereld dat het anders kon.


Meer over het overlijden van Gaibar op www.bbc.co.uk.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.


Read more...

Een stevige breinstorm zou Vlaanderen deugd doen

Denkgroep ResPublica wil publiek debat rond de toekomstige Vlaamse natie aanzwengelen

Het gaat niet goed met België. Dat zou ons, autonomisten, moeten verblijden, maar hoe is het ondertussen met Vlaanderen gesteld, als een democratisch-gedragen politieke entiteit? Niet alleen de lokale Turkse of Marokkaanse allochtonen kunnen zich bij “Vlaanderen” bitter weinig voorstellen, zoals uit een recente studie bleek; ook bij het gros van de inboorlingen ontbreekt de emotie rond een nieuw politiek-maatschappelijk project dat in alle opzichten het verschil zou kunnen maken met het Belgique de papa.

Onvermijdelijk stelt dit de vraag naar de bewustzijnsvernauwende rol van de Vlaamse media (een krant als De Standaard heeft al wel bijzondere tricolore edities verzorgd, soms met melige trouwbetuigingen aan de monarchie, maar heeft bij ons weten nog nooit een positief autonomistisch verhaal gebracht). Ook de geregionaliseerde cultuursector is voornamelijk geïnteresseerd in budgetten en subsidies, niet in zelfbeschikking als gevoelswaarde, laat staan als motor van een identiteitsproces.
Meer nog echter moeten we kijken in de richting van de Vlaamse besturende elite zelf: willen Kris Peeters en zijn entourage wel een breed, open burgerdebat over een republiek die zich in alle aspecten los maakt van het oude Belgische denk- en bestuurskader? Natuurlijk niet. Het regentaat dat zich als “Vlaamse regering” presenteert, lijkt dan ook veeleer op een muf boekhoudkantoor (waar niet iedereen even goed kan tellen) dan op de commandokamer van de Enterprise. Vooral geen avonturen, dat is de boodschap. En vanuit zijn Machiavellistisch perspectief klopt de logica van Peeters perfect: waarom zou een partij als CD&V haar traditionele Belgische machtspositie opgeven, tenzij ze die vrij geruisloos kan copiëren naar het deelstaatniveau, waarbij België als een soort scharnierstaat zou blijven functioneren tussen de regio’s en de Europese voogdij? De carrière van Herman Van Rompuy blijkt in dit scenario alleszins perfect te passen.
België zal blijven verdampen, maar Vlaanderen geraakt niet uit de mist. Het resultaat is een steriel regionalisme dat zich van het historisch gegroeide democratisch deficit niet kan ontdoen. De achterkamertjespolitiek, de ons-kent-ons-cultuur, de bureaucratische overwoekering, het hanteren van complexiteit als buffer tegen burgerprotest,… het keert allemaal terug. Onvervalst Belgisch was bv. de manier hoe de Vlaamse regering het Lange Wapper-dossier mismeesterde: flou, ondoorzichtig, technocratisch, om uit te lopen in een surrealistisch imbroglio. Maar hoopgevend is ook de vastberadenheid waarmee de burgerinitiatieven het politieke establishment counterden en een referendum afdwongen.
De denkgroep ResPublica wil op deze autonomistische golf voortsurfen: de Antwerpse opstand is de referentie. We hebben geen roestige vadsigheid nodig, maar vooral durf en verbeelding. Het project Vlaanderen is te belangrijk om aan een klasse van beroepspolitici en cabinetards uitbesteed te worden. Het gaat om schaalverkleining en opwaardering van de democratie, waarbij elke burger zich bij het debat moet betrokken voelen. Een debat over maatschappelijke kern-issues zoals: het evenwicht tussen economie en milieu, de grote ethische thema’s, welzijnszorg en sociale solidariteit, energie, mobiliteit, migratie en inburgeringsnormen, recht en billijkheid, en uiteraard het institutionele kader zelf. Een breinstorm die moet overgaan in een echt constitutioneel debat (de “Vlaamse grondwet”), en die zeker ook de linkerzijde uit haar Belgicistische kramp moet halen. Een eerste vrije tribune verscheen in De Tijd van 25/9/09, mede ondertekend door Ludo Abicht, Frans Crols, Koenraad Elst, Matthias Storme en Jef Turf. Momenteel werken we aan een platformtekst die het eigenlijke startschot voor de denkgroep moet vormen.
Het zou daarbij goed zijn dat de “V-partijen” zich bewust worden van hun vernieuwende, stichtende rol in de post-Belgische republikeinse context. In de laatste rechte lijn naar de secessie is een frontvorming van de drie essentieel. De N-VA vergist zich schromelijk als het met zijn 13%-aandeel het monopolie op het Vlaamse zelfbeschikkingsverhaal zou claimen. Ook het Vlaams Belang zal als radicale “volkspartij” de politieke diversiteit moeten invullen, gesteld dat Bruno Valkeniers zijn hervormingsplannen kan doorzetten. Waarbij het meer burgerlijk-conservatieve N-VA veeleer de vrije beroepen en de middenklasse bedient. Daar is niets mis mee, maar men moet zijn grenzen kennen. Beide formaties zijn dus tot elkaar veroordeeld en zullen vroeg of laat een strategisch bondgenootschap moeten sluiten. Op dat moment zal uiteraard ook de derde V-formatie, het rechts-blauwe Lijst Dedecker, duidelijk moeten kiezen.
Het secessieproces gaat dus gepaard met een politieke herverkaveling die de traditionele B-partijen buiten spel zet. Res Publica nodigt de academici, mensen uit de cultuursector en het middenveld, uit om niét aan de zijlijn te blijven staan en deze transitie mee kleur te geven. De klassieke Vlaamse beweging heeft haar rol van voorhoede gespeeld. Het is nu aan de republikeinse beweging om de gewone Vlaming te verleiden, een kantelmoment in de publieke opinie te creëren, en het partijpolitieke spectrum te helpen hertekenen.

Namens de denkgroep ResPublica
Julien Borremans
Johan Sanctorum


Read more...

14 december 2009

Minaretten zonder cordon (vpmc)




Moeten er aan de directe democratie grenzen gesteld worden? Of dreigt er veeleer miskenning van de volkswil, door de politiek? Het socialistische parlementslid voor Zürich,
Andreas Gross, en de ideoloog van de Zwitserse Volkspartij, Christoph Blocher kruisen de degens.


Directe Democratie
Het grote debat



De oerdemocraten Christoph Blocher en Andreas Gross over de lessen van het minarettenreferendum. Beiden zijn vehemente voorvechters van de directe democratie – en bevechten elkaar nu verbeten wat betreft de grenzen van de rechten van het volk, en de interpretatie van de Grondwet. Ex-minister Christoph Blocher spreekt van een “dictatoriale reactie van de classe politique”, die de volkswil niet in praktijk zou willen brengen. Het Züricher SP-parlemenstlid Andreas Gross noemt hij een “pseudomonarch”. Deze verwijt Blocher weer “volksabsolutisme” en pleit voor een nieuwe commissie, die nieuwe volksinitiatieven zou onderzoeken op hun verenigbaarheid met de mensenrechten. Want het is “niet zeker dat de meerderheid zich nooit vergist”. Voor Blocher is de directe democratie “het correctief op de willekeur van regering en parlement”. Gross daarentegen opteert voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dat de mensenrechten zou beschermen tegen de “tirannie der meerderheden”. (daf/lf)



Na het Ja op het minarettenverbod, wordt er heftig gediscussieerd, hoe men met dat volksbesluit moet omgaan. Hebt u dit eerder al meegemaakt?
Christoph Blocher: Een dusdanig dictatoriale reactie van de classe politique, die op de avond zelf van de stemming al verklaarde, dat zij de volksbeslissing noch wilde, noch kon of mocht uitvoeren: dat is nieuw, maar wel typerend.
Hoe verklaart u dat?
Blocher: De grond van de zaak ligt bij de toenemende aandrang van de classe politique om het volk te slim af te zijn. Omdat men bij de EU wil komen, kan men de directe democratie niet meer hebben.
Ziet u dat ook zo, mijnheer Gross?
Andreas Gross: Helemaal niet. Zeker zijn er velen geschrokken van de uitslag. De beslissing wordt echter door iedereen aanvaard. Nochtans moet niemand om die reden nu maar berusten. Ook de rechterzijde heeft na de stemming in de UNO lucht gegeven aan haar ontevredenheid, en gedreigd met een referendum om opnieuw uit de organisatie te stappen. In de democratie geldt: na de stemming is het zoals voor de stemming. Het behoort tot het wezen van de democratie dat zij open is: men mag altijd op democratische manier terugkomen op dat wat eerder was beslist. Want er is geen zekerheid dat de meerderheid zich nooit vergist.
Blocher: We moeten niet in huichelarij vervallen (hij imiteert de stem van Gross): “Langs democratische weg en geplogenheid kan men gelijk welke beslissing opnieuw in twijfel trekken.” U wilt een democratische beslissing ignoreren! De woede van de bevolking richt zich tegen deze poging om de stem van het volk te ontkrachten. En in het vervolg zouden zulke initiatieven [i.e. referenda; die komen er namelijk op initiatief van de bevolking zelf] zelfs niet aan het volk worden voorgelegd, zoals wij nu zien bij het initiatief tot uitwijzing van criminele buitenlanders. Dat is dictatoriaal: het Parlement meet zich aan, te zeggen waarover het volk mag stemmen. En rechters, vooreerst ook nog eens vreemde rechters, zouden zeggen wat er zich in praktijk laat brengen, en wat niet. We hebben een duidelijke grondwettelijke bepaling: eenheid van materie en het dwingende Volkenrecht zijn de enige beperkingen bij volksinitiatieven.
Is er een duidelijke definitie van dit dwingend Volkenrecht?
Blocher: Jazeker. Conclusief. Daaronder vallen het verbod op foltering, slavernij, genocide en vijandelijke bezetting, het verbod op agressie tegen andere staten. Sinds 150 jaar al hebben wij goede ervaringen gehad met de directe democratie: zij is een bolwerk tegen despotisme en extremisme, ook als de kopstukken van de staat minder standvastig waren. In de tijd van het nationaalsocialisme en het communisme heeft het volk alle verleidingen weerstaan. Om die reden is de Zwitserse Volkspartij niet bereid om te wrikken aan de volkswil. De Zwitserse Volkspartij heeft vele verkiezingen verloren, maar heeft de uitslag altijd aanvaard.
Gross: U kunt mij niet verwijten dat ik de democratie buiten spel wil zetten!
Blocher: Toch wel, dat is net wat u wilt!
Gross: Onzin. De heer Blocher heeft daarentegen wel gelijk als hij zegt dat de kern van het dispuut ons begrip van democratie is.
Blocher: Het gaat om de directe democratie.
Gross: Precies. Interessant is het dat u van dictatuur en despotisme spreekt: het volk zelf namelijk heeft in de nieuwe Grondwet –die u, mijnheer Blocher, hebt bestreden– vastgelegd dat het niet despotisch wil zijn, en het heeft zichzelf overeenkomstige limieten gesteld. Zo staat daar expliciet dat het volk minderheden, en de grondrechten van elkeen zal respecteren. De vrijheid van godsdienst behoort tot de grondrechten. Daarom ook dat zovele mensen verontwaardigd waren na de stemming: omdat er nu aan het eind van de grondwet een bepaling ingevoegd zou moeten worden, die datgene wat daarvoor staat tegenspreekt. Deze tegenspraak willen velen niet voor lief nemen, maar corrigeren.
Blocher: Niet afwijken graag. Ik heb het over de ondemocratische niet-naleving van stembusuitslagen, en over het ongeldig verklaren van initiatieven zoals het initiatief over de uitwijzing [van criminele buitenlanders].
Gross: Wat helemaal correct en passend is, omdat wij al eens een gelijkaardig volksinitiatief om dwingende volkenrechtelijke redenen afgewezen hebben: omwille van het beginsel dat vluchtelingen niet aan een staat kunnen uitgeleverd worden waar zij vervolgd of gefolterd worden. Door dit beginsel van het “non refoulement”, dat nu eenmaal tot het dwingende Volkenrecht behoort, werd al in 1995 een volksinitiatief van de Nationale Actie ongeldig verklaard.
Vraag blijft om welke reden men het uitwijzingsinitiatief dan ongeldig wil verklaren, terwijl de regering en het parlement beide ogen gesloten hielden bij het minaretteninitiatief.
Gross: Ik heb in een motie gevraagd om ook het minaretinitiatief ongeldig te verklaren, maar wist dit niet gedaan te krijgen.
Blocher: De regering en de meerderheid van de Commissie van de Senaat hebben nog voor de stemming over het minaretverbod gestemd ten gunste van de geldigheid van het uitwijzingsinitiatief. Nu –na de aanname van het minaretinitiatief– wil men dit initiatief ongeldig verklaren, omdat men bang is dat de burgers ook de criminele buitenlanders willen uitwijzen.
Hoe komt het dat regering en parlement plots zo wankelmoedig zijn?
Gross: In Zwitserland is er geen traditie van interpretatie van grondwetsartikelen. Een rechter zou in het geval van het minaretinitiatief een afweging gemaakt hebben tussen de verschillende grondrechten, met het oog op de Mensenrechtenconventie. Het Parlement, dat over de toelaatbaarheid van initiatieven oordeelt, doet dat niet. Het voelt zich daar eenvoudig niet toe in staat. Toch pleit ik ervoor, dat wij in de toekomst initiatieven ook toetsen aan de kerninhoud van de Mensenrechtenconventie.
Blocher: (spottend) En wat kerninhoud is, bepalen de bijzondere theorieën van de heer Gross.
Gross: Dat zijn geen bijzondere theorieën.
Blocher: Feit is dat het minarettenverbod geen uitstaans heeft met de godsdienst- of gewetensvrijheid.
Gross: Toch wel, heel zeker.
Blocher: Dat zegt u.
Gross: …velen zeggen dat…
Blocher: Als een islamitische staat een kerktoren niet toestaat, dan gaat dit voor mij als christen de geloofs- of gewetensvrijheid ook niet aan. Als christenen vervolgd worden of gebedsruimtes gesloten, dan wel. Ik heb er wel alle begrip voor als een islamitisch land geen kerkklokken wil. Muezzin en klokken gaan niet samen. Maar wij vervolgen geen moslims, en laten hen hun gebedsruimten. Maar het volk heeft beslist: geen minaretten!
De moslims vinden dat discriminatie.
Blocher: Een verbod is voor diegene die het treft altijd een discriminatie. Maar mij gaat het om meer: de groeiende tendens bij de classe politique, om de Grondwet uit te hollen. Bij de stemming over het vrije personenverkeer heeft men twee zaken bijeengepakt –de uitbreiding en de verdieping–, waardoor een onvervalste stemming onmogelijk werd: men kon niet meer voor het ene, en tegen het andere stemmen;
Gross: Wat ook volkomen terecht was, aangezien beide ontwerpen verbonden waren. De EU had een verder gaan van het vrije personenverkeer nooit geaccepteerd als niet ook Bulgarije en Roemenië mee opgenomen werden. Het was feitelijk onmogelijk om de twee ontwerpen te scheiden.
Blocher: (luid) Excuus mijnheer Gross, maar dat beslissen wij zelf toch! Voor u geldt de mening van de EU nu al als rechtsnorm.
Gross: Neen, u kunt uw partner niet eenvoudig over het hoofd zien, de EU had dit nooit geaccepteerd.
Blocher: (nog altijd luid) Voor ons eenvoudige luiden, volstaat het dat wij niet in de EU zitten! Voor professoren zoals u ligt dat anders.
Gross: Nu wordt het wel pijnlijk: noch bent u een eenvoudige man, zomin als ik professor. U bent een van de rijkste Zwitsers, en een van de hoogste representanten van de politieke klasse, want ooit was u zelfs nog minister.
Blocher: De regering legde in verband met het vrije verkeer van personen volkomen correct twee ontwerpen voor aan het parlement. Het parlement bond ze snel samen in een nepverpakking, om een duidelijke uiting van de volkswil onmogelijk te maken! Toen al werd de democratie met voeten getreden – natuurlijk met “edele” motiveringen. Huichelachtige despoten hebben altijd “edele motieven”.
Gross: (wordt nu ook luid) Dit volstaat wel! Iedereen die niet uw mening deelt wordt zwart gemaakt. Noch uw voormalige collega’s ministers, noch ik zijn despoten.
Blocher: Ik meen het ernstig: er valt niet naast te kijken. De despoot herkent men bij een voor hem negatieve stembusuitslag. De democraat zegt daarentegen: “Ik was hier weliswaar tegen, maar het volk heeft anders beslist. Dat moet dan ook uitgevoerd worden.” Ik moest bij het initiatief over de hechtenis voor de camera’s komen en verklaren: “De beslissing is geldig, ik heb hier niets aan toe te voegen.”
U had wel problemen met het omzetten van het initiatief.
Blocher: Wat dan nog? Wij zijn niet verkozen om geen problemen meer te hebben. Het initiatief is in wet omgezet.
Met beperkingen.
Blocher: Ja, en? Wij hebben zo gehandeld, zoals wij aan het volk –in geval van goedkeuring– hadden voorzegd. Dat was zonder beperkingen niet mogelijk. Elk nieuw Grondwetsartikel moet in overeenstemming gebracht worden met de overige. De initiatiefneemsters en –nemers hebben mij bedankt, nadat de tegenstanders van het intiatief, tegen de wet in, hadden gepoogd om het initiatief niet om te zetten.
Juridische experten waarschuwen dat er in onze Grondwet nu princiepsbepalingen staan die elkaar tegenspreken.
Blocher: Daar is niets buitengewoons aan. Wij hebben bijvoorbeeld de vrijheid van handel en beroep in de Grondwet gewaarborgd. Tegelijk bevat de Grondwet vele bepalingen die deze vrijheid tegenspreken. Bij de vrijheid van geloof en geweten was er van 1848 tot 1999 het verbod op de Jezuïetenorde, nochtans gold toch die vrijheid. Omdat het minarettenverbod aangenomen is, is het niet in tegenspraak met de Grondwet.
Gross: Wat de heer Blocher zegt spreekt voor zich: van de Grondrechten kan er geen enkel als absoluut gelden, het is eerder zo dat het ene tegen het andere opbotst. Intussen blijf ik erbij, dat er met het minaretverbod een discriminatoir artikel is ingevoegd, dat de grondwettelijke, en door de Conventie van de Mensenrechten beschermde vrijheid van godsdienst tegenspreekt. Voor mij is evenwel volgend punt van belang: allen die niet zijn mening delen, bestempelt de heer Blocher als despoten.
Blocher: …Nee, niet allemaal, maar diegenen wel die de volkswil miskennen, die “daarboven”.
Gross: Wie daarboven wel? U was toch één van hoogsten daarboven.
Blocher: (lacht) U hebt gelijk: bovenaan hoort het volk te staan. De Soeverein. Bijgevolg bent u het, en zijn het de volksvertegenwoordigers die onderaan staan, die despotisch zijn.
Gross: Wat u oproept is een volksabsolutisme. Terwijl wij in de Grondwet bewust verwezen hebben naar de Conventie van de Rechten van de Mens. In 1974, toen het vrouwenstemrecht eindelijk erkend was, konden wij ons bij die conventie aansluiten. Hier gaat het om die kern van de mensenrechten, die geen staat mag inperken. Dat was de les uit drie grote oorlogen tussen 1870 en 1945.
Blocher: Maar dat is theorie. Daar heeft niemand bezwaar tegen.
Gross: Neen, dat is volkomen praktisch en werkelijk: geen staat heeft in Europa nog het recht om een mens te kortwieken in zijn meest fundamentele grondrechten. Wij hebben ons onderworpen aan het Mensenrechtenhof, omdat wij gezegd hebben dat ook wij aan deze verworvenheid deel wilden hebben. Elke burger kan zich tot die rechtbank wenden, als hij gelooft dat zijn rechten geschaad worden. Dat zijn geen vreemden, maar internationale rechters, ook Zwitserland heeft daar een vertegenwoordiger.
Blocher: Mag ik nog iets zeggen?
Gross: Ik weet, dat u een dergelijk gerechtshof vandaag niet meer zou accepteren. Maar men moet inzien na welke lessen het tot stand is gekomen. Bij het minaretteninitiatief wisten wij dat het voor het Mensenrechtenhof niet stand zou houden. Om de directe democratie te beschermen had men het dus ongeldig moeten verklaren. De directe democratie wordt immers beschadigd als men het volk laat stemmen over iets dat men helemaal niet uitvoeren mag. Dat wilde ik verhinderen. De directe democratie ligt me na aan het hart, want de volkssoevereiniteit mag niet teruggebracht worden tot het verkiezen van vertegenwoordigers, maar de burgers moeten zelf direct kunnen ingrijpen in het constitutioneel en wetgevend werk.
Hoe komt het dat men de directe democratie wel op kantonaal niveau kan inperken, maar niet op federaal niveau?
Blocher: Er zijn pogingen om de mensenrechten een extensieve interpretatie te geven – vanwege parlementsleden, vanwege de ambtenarij en de gerechtshoven. Langs die weg wil men de volkswil in Zwitserland inperken. De geschiedenis heeft al aangetoond dat het volk trouwer was aan de grondrechten en de democratie dan administraties en parlementen. De geschiedenis leert ook: staatsmacht streeft naar steeds meer macht ten koste van de burger.
Gross: Dat is dan ook theorie.
Blocher: Neen, realiteit.
Nogmaals, hoe komt het dat men enkel op kantonnaal niveau een eis voor ongeldig kan verklaren?
Blocher: Omdat kantons geen soevereine staten zijn. Kantons mogen enkel stemmen over zaken die hen zijn voorbehouden. Maar Zwitserland is een soevereine staat. Hij moet enkel met het dwingende Volkenrecht rekening houden.
Behoort het non-refoulement-gebod tot het dwingende Volkenrecht?
Blocher: Neen.
Gross: Toch, wis en zeker.
Blocher: Het non-refoulement-gebod geldt niet absoluut. Als bijvoorbeeld een zware crimineel onze veiligheid in gevaar brengt, dan geldt het verbod op uitwijzing slechts beperkt. Maar wat het federale gerecht met zijn extensieve interpretaties doet, dat weten wij niet.
Gross: In 1995 heeft men met dit argument het NA-intiatief ["Maat houden bij de immigratie"] ongeldig verklaard. U, mijnheer Blocher, was toen volksvertegenwoordiger ["Volksraadslid": sommige termen zijn specifiek voor Zwitserland, en ik vertaal ze met analogieën; een Franse en Duitse woordenlijst geeft meer duidelijkheid] en hebt daarmee ingestemd.
Blocher: Dat was een ander geval. Het ging om vluchtelingen – niet om criminelen! Daarom hebben zowel de regering als ook de raadgevende commissie ons initiatief voor geldig verklaard. Tot aan de laatste zondag van het referendum. Nu wil men plots de democratie ondergraven, en het initiatief niet toelaten.
Gross: Het gaat er mij niet om de democratie te ondergraven, maar hierom: haar zo gestalte te geven dat zij geen fundamentele rechten schendt.
Blocher: En mijnheer Gross bepaalt dat minaretten grondrechten zijn.
Gross: Neen, dat zegt de commentaar van Mark Villiger, de Züricher professor mensenrechten, die in Liechtenstein rechter is aan het Mensenrechtenhof. Daar houdt men het voor vaststaand dat een minarettenverbod tegen de godsdienstvrijheid ingaat. Dat is niet een “extensieve uitlegging”, maar een correcte interpretatie van de godsdienstvrijheid.
Blocher: De kiezers zijn een ander mening toegedaan. Zij hebben beslist. Dat geldt! Als men dat niet will, moet men de Conventie van de Mensenrechten opzeggen, en opnieuw onderschrijven met een aangepast voorbehoud.
Gross: Dat zou voor Zwitserland een schande zijn, en een feitelijk isolement.
Blocher: Voor de classe politique zou het wellicht een schande zijn. Voor ons is dat de eerbiediging van de volkswil.
Tegenwoordig verklaart het parlement met zijn wisselmeerderheden initiatieven voor geldig of ongeldig. Kon dat niet beter aan een andere instantie overgedragen worden?
Blocher: Wie zou de burgers meer respecteren? Ook het Bondsgerecht houdt zich vandaag in vele gevallen niet meer aan de scheiding der machten, maar maakt te pas en te onpas zelf recht.
Gross: Dat is opnieuw een van uw typische insinuaties – enkel omdat u het vaak oneens bent met het Arbitragehof!
Blocher: Er zouden tal van voorbeelden gegeven kunnen worden. Het Bondsgerecht is niet de belichaming van de zuivere rechtspraak en de feilloosheid.
Gross: Of een initiatief geldig is of niet, zou een puur rechterlijke toetsing moeten vaststellen. Dit is duidelijk een geval voor de rechterlijke macht. In Zwitserland is dat niet zo geregeld, omdat men zegt dat de burger op elk moment en via het kieshokje zich tegen een besluit van het parlement kan teweerstellen. Dat is echter enkel nog in beperkte mate mogelijk, omdat men niet voortdurend initiatieven of referenda kan organiseren. Bij de intensiteit waarmee men vandaag wetten moet aftoetsen aan Recht van hogere orde, is met dit systeem niets meer aan te vangen. Misschien zou men zoals in Frankrijk met dit doel een nieuw college in het leven moeten roepen, bestaande uit voormalige parlementsleden en rechters.
Blocher: Alweer een nieuw college? Hou eindelijk eens rekening met de volkswil, en dan zult u niet voortdurend behoefte hebben aan nieuwe artificiële constructies. Het correctief op de willekeur van regering en parlement is het referendum. Alleen moeten die opnieuw ernstig genomen worden, en moet men zich niet te zeer op het buitenland richten. In het jaar 1848 hebben de Europese naties ook gedreigd: “Als jullie een zo democratische grondwet maken, dan bezetten we jullie land.” Er werd druk uitgeoefend. Net zoals vandaag: voor de buitenlandse regering komt het niet te pas dat ons volk kan stemmen over een onderwerp als de constructie van minaretten, en nog eens tegen de overheid in kan beslissen.
Gross: (verontwaardigd) Dat is een ongelooflijke belediging van onze buren! Ik protesteer ertegen dat landen van vandaag, die democratisch zijn, en Rechtsstaten, vergeleken worden met de absolutistische en mensenverachtende periode van Metternich. Komt nog bij dat Zwitserland de gunstige afloop in 1848 ook te danken had aan de revolutionairen, die in Wenen, Parijs en Berlijn de straat opgingen en zo verhinderden dat deze landen konden interveniëren.
Blocher: Ook vandaag staan die burgers aan onze kant, maar niet de classe politique. De reacties vanuit het buitenland op de goedkeuring van het minarettenverbod tonen dit aan. Onze nabuurlanden zijn evenwel geen directe democratieën.
Gross: Ik strijd al twintig jaar voor meer directe democratie in Europa.
Blocher: En op dit moment strijdt u samen met andere pseudomonarchen voor de inperking van de directe democratie in Zwitserland.
Gross: U bent tot niets anders in staat, dan om alles wat anders denkt te discrediteren! Ik wens de directe democratie niet in te perken, maar compatibel te maken met de mensenrechten – zodat ze in Europa een kans maakt.
Blocher: Het recht om te kiezen is voor veel burgers ook een mensenrecht. En Zwitserland staat steeds weer voor dezelfde fundamentele vraag: willen wij onafhankelijk blijven? De bevolking wenst die onafhankelijkheid – de meeste politici niet. Deze laatsten willen onze staatinrichting een dusdanige vorm geven, dat Zwitserland tot de EU toetreedt.
Gross: Zwitserland kan helemaal niet meer autarkisch voortbestaan. Dat beseft u als internationale ondernemer heel goed. Onze soevereine beslissingsmacht wordt krachteloos van zodra het om transnationale zaken gaat. Daarom moeten wij de afzonderlijke soevereiniteiten bij elkaar leggen, want samen staat men sterker dan elk voor zich. Dat toont de Libiëcrisis wel aan. Omdat wij lid zijn van de Schengengroep konden wij in heel Europa een inreisverbod voor Libische vertegenwoordigers bewerkstelligen. Pas dit heeft Khadaffi serieus pijn gedaan.
Blocher: En de gijzelaars zijn er nog altijd!
Leidt de globalisering er toe, dat de speelruimte voor nationale wetgeving kleiner wordt? Zwitserland sluit altijd maar meer staatsverdragen af, en het Volkenrecht ontwikkelt gestaag. Is dat een reden voor de toenemende problemen met de volksraadplegingen?
Blocher: Er zijn altijd maar meer mensen die menen dat zij het Volkenrecht moeten ontwikkelen. Dat zijn moderne voogden, die op kousenvoeten komen. Want zij zetten onze eigen handelingsruimte buiten spel. Wat het Volkenrecht precies inhoudt is niet te vatten.
Gross: Het Volkenrecht wordt door elke staat geratificeerd, ook door Zwitserland. Het is dus wel degelijk te vatten en democratisch gelegitimeerd. Vervolgens zijn het geen voogden die onze speelruimte inperken, maar de globale markt. Tot goed 60 jaar geleden kon binnen een nationale staat de democratie nog grenzen stellen aan de markt. Dat is niet meer mogelijk. Om de beloften van de democratie vandaag te realiseren, is uw nationaal-conservatieve soevereiniteitsthesis ongeschikt. Democratie en soevereiniteit moeten vandaag op een internationale leest geschoeid worden. Dat moet vooreerst op Europees niveau geschieden en aansluitend –zoals bijvoorbeeld voor de klimaatverandering– op globaal niveau.
Blocher: Van zulke wereldregering moet ik niets hebben. Waar zouden de burgers dan kunnen meepraten op dat globale niveau? Waar? Grootheidswaanzin is dat. De EU op zich is al een foute intellectuele constructie: ze is bureaucratisch, onoverzichtelijk, ondemocratisch. De burgers staan machteloos!
Gross: En u discrediteert de directe democratie, als uw partij zoals bij het uitwijzingsinitiatief aan het volk initiatieven voorlegt die later door het Hof voor de Rechten van de Mens verbroken zullen worden. Dit Hof beschut de mensenrechten tegen de tirannie van meerderheden.
Blocher: En u hebt angst voor de „tirannie van het volk“. De moderne geschiedenis laat evenwel zien dat een volksstemming nog nooit grondrechten heeft afgeschaft.
Gross: In 1959 hebben Zwitserse mannen het vrouwenstemrecht afgewezen. Dat was een meerderheidsuitspraak tegen de grondrechten. Het was niet anders bij het interneringsinitiatief [2004, ”Levenslange internering voor niet-behandelbare, extreem gevaarlijke seksuele en geweldmisdadigers”], bij het initiatief rond de niet-verjaring [2008, "Voor de niet-verjaarbaarheid van pornografische strafbare feiten in verband met kinderen"], en nu bij het minaretteninitiatief. Des te meer is het betreurenswaardig dat er voorafgaand aan het minaretteninitiatief geen breed debat heeft plaatsgehad. Want de discussie over een beslissing, is van doorslaggevend belang voor de waarde ervan. Misschien is dit wel het eerste volksinitiatief waar naderhand meer over werd gediscussieerd dan ervoor.





Labels: , , , , , ,

Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>