30 november 2008

New Libertas, de Rand, Nova Civitas, de Films, LYMEC, Cleppe en ikzelf (Vincent De Roeck)

Naast wat reclame voor het internationaal liberaal tijdschrift "New Libertas" waarvan ik al enkele maanden redactielid ben, de korte bespreking van enkele films, en enkele mededelingen over Pieter Cleppe en mezelf, kunnen jullie in deze blogpost ook verslagen van enkele recente activiteiten terugvinden, zoals de lezingen van Bart Laeremans (VB) en Christian Van Eyken (FDF) in Leuven, het congres van LYMEC (de "European Liberal Youth") in Brussel, en de gespreksavond met gewezen ING-econoom Ivan Van de Cloot (Itinera Institute) en professor Jef Vuchelen (VUB) van Nova Civitas in Gent.

***

Het eerste nummer van "New Libertas" met mij als redacteur staat online en kan gratis geconsulteerd worden. Dit magazine wordt verspreid onder alle liberale verkozenen in Europa en gaat uit van LYMEC. Hoewel ik het persoonlijk niet eens ben met de volledige inhoud ervan, kennelijk stond ik met mijn kritiek op het Verdrag van Lissabon alleen, toch kan ik het magazine best aanraden. De rode draad van dit nummer is het moeilijke evenwicht tussen veiligheid en vrijheid. Europarlementslid Alexander Alvaro verwerpt de verregaande anti-terreurmaatregelen, pleit tegen grote databases en wil geen beperkingen voor passagiers in de luchtvaart. Hij verwerpt de idee van "turning civil liberties into hard currency for all round security", en groot gelijk heeft hij! Onze vrijheden zijn immers niet te koop.

Hoofdredacteur Alexander Plahr trekt evenzeer de kaart van de burgerrechten en verwerpt de inbreuken daarop in het kader van terreurbestrijding. Hij stelt dat er momenteel een strijd aan de gang is tussen de waarden van de islam en die van het Westen, en dat het Westen deze strijd enkel maar kan winnen door haar waarden niet te compromitteren, ook niet tijdens het voeren van die strijd. Verder stelt hij dat angst een zéér slechte raadgever is en ten allen tijde vermeden moet worden. Hij haalt bijvoorbeeld het feit aan dat het aantal passagiers na 9-11 enorm afgenomen is, terwijl het aantal autogebruikers dramatisch toenam met alle gevolgen van dien. In de VS stierven er in 2002 1,600 autogebruikers meer dan in de jaren daarvoor. In de luchtvaart stierf in dat jaar niemand. Of hoe de angst eigenlijk duizenden mensen nodeloos de dood ingejaagd heeft.

***

De laatste twee maandagen had het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) telkens een communautaire hardliner te gast voor een gespreksavond. VB-Kamerlid Bart Laeremans schreef vorig jaar het boek "Verbrusseling: tegengaan of ondergaan?" en kwam de cijfermatige realiteit van de Vlaamse Rand becommentariëren. Volgens hem dreigt er in vele Vlaamse gemeenten een taalculturele genocide en spreidt Brussel zich uit als een olievlek over grote delen van Vlaams Brabant. Laeremans wist het publiek te overtuigen van zijn cijfers, maar niet van zijn oplossingen. Een liberaal publiek is doorgaans niet bezig met etnische politiek en al helemaal niet als die - zoals Laeremans stelt - gepaard zou moeten gaan met (nog) méér sociale woningen en (nog) meer flamingantische beleidsmaatregelen inzake speelterreinen, bibliotheken en het sociaal leven. Laeremans toonde zich als een competent dossierkenner maar zijn premissen werden niet meteen door alle aanwezigen gedeeld.

Christian Van Eyken zit al 13 jaar in het Vlaams Parlement voor de "Union des Francophones", de éénheidslijst van de Franstaligen uit de Brusselse Rand, en was lange tijd burgemeester van Linkebeek. Hij kwam in Leuven o.a. vertellen over de kleinvlaamse pesterijen in de Rand zoals Nederlandstalige bibliotheken in gemeenten met 80% Franstaligen of de bewuste beslissingen van De Lijn om geen aansluitingen te voorzien voor de MIVB, of vreemder nog, om de MTB-pas (die in het ganse Brusselse Gewest telt) niet te aanvaarden aan de busstops net over de grens, zoals aan het station van Sint-Pieters-Leeuw het geval zou zijn. Van Eyken wierp zich op als gematigd persoon en legde uit waarom de Walen per se een corridor willen. Van Eyken zei daar zelf niet met bezig te zijn. Hij wil gewoon respect voor de Franstaligen in de Rand en riep de deelstaten op om het Minderhedenverdrag te ondertekenen, wat voor zijn achterban voldoende zou zijn om een staatshervorming te aanvaarden. Ook hekelde hij de oppositiemacht van het Vlaams Belang en LDD in het Vlaams Parlement waarbij gematigden als Marino Keulen gedwongen worden deel te nemen aan de Vlaamsgezinde opbodpolitiek.

***

Deze week organiseerde Nova Civitas haar eerste activiteit in een klein half jaar tijd. Een zestigtal geïnteresseerden, waaronder enkele parlementsleden, waren afgezakt naar het Kapittelhuis in Gent voor een discussieavond met Itinera-hoofdeconoom Ivan Van de Cloot en VUB-professor Jef Vuchelen. Het debat werd gemodereerd door NC-voorzitter Werner Niemegeers. Van de Cloot schetste de evoluties van de jongste maanden en besprak de verschillende oorzaken daarvan. Vuchelen toonde zich als een diehard-verdediger van de vrije markt en kantte zich scherp tegen de bail-outs en het daarmee samenhangende "socialisme voor de rijken". Van de Cloot erkende de monetaire grondslag van de vastgoedbubbel maar verwierp de Rothbardiaanse idee dat monetair beleid de enige oorzaak zou zijn. Volgens Van de Cloot hadden foutieve beslissingen van de banken zelf en slecht werkende regulerende instanties meer schuld dan de geldcreatie van de ECB of de FED. Van de Cloot was ook niet te vinden voor een goudstandaard en lanceerde het voorstel om voortaan investeringsbanken te scheiden van depositobanken, waarbij de consument zich niets van "fractional reserve banking" moet aantrekken omdat de bank gewoon de staatsrente aanbiedt en haar geld louter in staatsbons en risicoloze liquiditeiten mag investeren.

Vuchelen stelde dat aandeelhouders en consumentenorganisaties in wezen gefaald hebben. Niet enkel lieten de aandeelhouders begaan wanneer het management kortetermijnwinsten aanwendde om zichzelf riante bonussen toe te kennen, maar ook de consumentenorganisaties hielden zich volledig afzijdig. Idem voor instanties als de Nationale Bank of de Commissie voor het Bank- en Financiewezen die Vuchelen politisering en incompetentie verweet. Van de Cloot gaf de zaal zelfs mee dat balansen van banken in wezen niets zeggen over de solvabiliteit omdat die probleemloos naar de wil van de opstellers opgemaakt kan worden. De aankoop van massa's rommelkredieten in de VS was volgens Van de Cloot deels hieraan te wijten. Van de Cloot erkende tevens wel het gevaar van overregulering maar schaarde zich achter de bestaande plannen om de sector meer aan banden te gaan leggen. Volgens Van de Cloot is er vandaag geen andere mogelijkheid meer voor handen, net omdat de banken van hun vrijheid in het verleden misbruik gemaakt hebben en daardoor hun geloofwaardigheid volledig verloren zijn. Het herpakken en herfinancieren van rommelkredieten (het kaartenhuis gebouwd bovenop de subprime-leningen) zorgt er voor dat een intrinsieke economische schade van 300 miljard euro vandaag een veelvoud daarvan aan schade met zich meebrengt. Tenslotte waarschuwde Van de Cloot ook nog voor een liquiditeitsval en drukte hij zijn vrees uit voor een nakende deflatie met alle nefaste gevolgen van dien.

***

Ik heb de cinema herontdekt! Na twee jaar van DVD's liet ik mij vorige week nog eens verleiden voor een bioscoopbezoek, en van het één kwam het ander. Ondertussen ben ik in tien dagen tijd al drie keer geweest... "Quantum of Solace" is een beregoede actiethriller. Daniel Craig mocht in "Casino Royale" ondermaats presteren, in de nieuwste James Bond-film lijkt hij eindelijk zijn rol gevonden te hebben. De film verveelt geen seconde en de ene actiescène na de andere wordt op de kijker losgelaten. "Loft" is zonder twijfel de beste Vlaamse film in een heel lange tijd van middelmatigheid. De prent kan zich zonder problemen meten aan buitenlandse producties en het verhaal is ronduit geniaal, net als de onnavolgbare spanningsopbouw en de weergaloze plotwendingen tegen het einde. "W." van Oliver Stone is een ander verhaal. De film hangt met haken en ogen aan mekaar en straalt middelmatigheid uit. Maar dit neemt niet weg dat ik de film geapprecieerd heb en dat mijn voorliefde voor George W. Bush enkel nog maar versterkt werd door het zien van deze kritische film. Oliver Stone faalde dus in zijn opzet. Althans bij mij toch.

***

Nadat een veertigtal liberale jongeren uit evenveel Europese landen Luik al vier dagen onveilig gemaakt hadden voor een seminarie over mobiliteit, visumpolitiek en het vrije verkeer van personen stond het weekend van 21, 22 en 23 november op zijn beurt in het teken van het zesmaandelijkse “Executive Committee” van LYMEC. Meer dan negentig delegates van de verschillende LYMEC-ledenorganisaties zakten hiervoor af naar Brussel, waaronder naast mezelf ook nog vier andere LVSV’ers. Er stond immers nogal wat werk op de agenda en het LVSV had voor de eerste maal ook zelf werk gemaakt van teksten en voorstellen. De Finse Olesja Selivanova werd als kersvers LYMEC-bestuurslid verkozen, en het “plan of action” voor 2009 werd goedgekeurd, net als de voorstellen om de slechte financiële toestand van LYMEC na jaren van boekhoudkundig amateurisme aan te pakken.

De leden van de nieuwe tuchtcommissie werden aangeduid en de eerste editie van “New Libertas” onder het nieuwe redactieteam, waarbinnen ikzelf o.a. actief ben, werd officieel voorgesteld. Verder werden een hele resem resoluties besproken en geamendeerd. LYMEC steunt het gebruik van militair geweld tegen piratenschepen en piratenhavens. LYMEC besprak de Nederlandse plannen om bepaalde vrouwen in de toekomst te dwingen anti-conceptiva te gebruiken, maar nam hierover nog geen officiële positie in. LYMEC veroordeelde de confiscatie van de assets van IJslandse banken in Engeland en stelde onomwonden dat noch het liberalisme noch de vrije markt schuld hebben aan de huidige financiële crisis. LYMEC engageert zich om in de toekomst te blijven waken over overdreven reguleringsdrift en nutteloos overheidsingrijpen.

Ook enkele Belgische politici vergasten de LYMEC-congresgangers op enkele interessante speeches. Vlaams parlementslid Patrick Lachaert (Open Vld) kwam de werking en de meerwaarde van het Comité van de Regio’s binnen de Europese Unie uitleggen. Europees parlementslid en ELDR-voorzitster Annemie Neyts (Open Vld) bracht verslag uit over de resoluties die de Europese liberalen deze maand in Stockholm als nieuw partijprogramma aangenomen hadden. Vice-premier Didier Reynders (MR) hield een pleidooi voor méér regionalisme als buffer tegen separatisme, en voor minder maar wel betere regulering van de financiële markten, en dit bij voorkeur op een supranationaal niveau. Duitstalig Kamerlid Kattrin Jadin (MR-PFF) stond als academica enkele jaren geleden mee aan de wieg van het Bolognaproces en kwam het harmoniseringsmodel binnen het hoger onderwijs verdedigen. Wel liet ze in haar visie ruimte voor méér private initiatieven om de concurrentie met de topuniversiteiten in de VS aan te kunnen gaan.

Tenslotte werden ook nog twee jongerenorganisaties uit Belarus en Kroatië als volwaardige leden van LYMEC opgenomen en kregen drie andere verenigingen uit Georgië, Armenië en Oekraïne ook groen licht om “applicant member” te worden. De Azerbeidjaanse club ALYA werd afgeketst omdat deze de congresgangers niet kon overtuigen van hun liberale inslag en omdat hun ontkenning van de Armeense genocide bij vele aanwezigen in het verkeerde keelgat geschoten is. De congreswerkzaamheden vonden plaats in het partijhoofdkwartier van de MR, en het avondlijke vertier voltrok zich in de “Salons de l’Atalaïde”, in het danscafé “Celtica”, en natuurlijk in de gangen en hallen van ons hotel “Bristol Stephanie”. Het weekend werd andermaal een leuk weerzien met oude bekenden én een uitgelezen kans om nieuwe contacten te leggen met gelijkgezinden uit gans Europa. Ik kijk alvast uit naar onze volgende EC-bijeenkomst met LYMEC in het tweede semester in Rome.

***

Als toemaatje nog melden dat mede-IFF'er vorige week aan bod is gekomen in het televisiejournaal van ZDF in Duitsland naar aanleiding van het schandaalrapport van Open Europe over de budgettaire wantoestanden binnen de Europese instellingen. Jullie kunnen dat journaal via deze link herbekijken. En tenslotte wil ik hier nog even duidelijkheid scheppen over mijn politieke affiliatie want ik krijg daar de jongste weken nogal wat e-mails over. Ik ben lid van het LVSV, de Jong VLD en de Open Vld, partijbestuurslid in Berchem en Groot-Antwerpen, nationaal LVSV-ondervoorzitter, hoofdredacteur van hun kwartaalblad "Blauwdruk", bestuurslid van het LVSV in Leuven, penningmeester van de Jong VLD in Groot-Antwerpen, en redacteur van het kwartaalblad van de Europese liberale jongeren "New Libertas". Ideologisch sta ik inderdaad misschien wel dichter bij de Lijst Dedecker en ik heb met die partij zéér goede contacten, maar voorlopig blijf ik nog met volle overtuiging lid en militant van de Open Vld. En laat er aub geen twijfel over bestaan: mijn talrijke kritieken op Open Vld bewijzen mijn onafhankelijkheid wel voldoende lijkt me.

Read more...

29 november 2008

International Leaders Summit (Vincent De Roeck)

Op 12 en 13 november laatstleden vond in het Europees Parlement de vijfde editie van de “International Leaders Summit” plaats met de toekomst van transatlantische betrekkingen als congresthema. De ILS vond dit jaar zowel in Brussel als in Zagreb plaats en is een initiatief van het Kroatische “Adriatic Institute” in samenwerking met de belangrijkste Amerikaanse denktanks en een hele resem Europese politici, waaronder het gros van de Tory-delegatie in het Europees Parlement. Ik kon op deze tweedaagse dan ook niet ontbreken. De conferentie liep als een trein, de opkomst was boven de verwachtingen en het niveau van de speeches was fenomenaal. En ook de lunch van het “Brussels Network” en het “Liberty Dinner” in de private salons van de Europarlementsleden boden nog overvloed aan kansen om te netwerken en nieuwe contacten te leggen. Op alle vlakken was deze conferentie dan ook een schot in de roos. De zesde editie van de ILS staat al gepland voor oktober 2009 in India. Ik kijk daar alvast reikhalzend naar uit.

Natasha Srdoc van het “Adriatic Institute” wond er ook géén doekjes om. Zij viel in haar openingsspeech onmiddellijk de G20-top en de lokroep naar méér overheidsingrijpen aan. Verder maakte ze komaf met de ideeën van progressieve belastingen en herverdelingsmechanismen. “Ongelijkheid is net de motor van sociale promotie en economische groei,” aldus een strijdvaardige Srdoc, die daarin onmiddellijk bijgesprongen werd door gewezen Amerikaans EU-ambassadeur Clayland Boyden Gray. Gray besprak verder de historische banden tussen Europa en Noord-Amerika en hield een bevlogen pleidooi voor méér vrijheid, minder overheid en méér vriendschap tussen de Westerse landen. Fred Smith van het “Competitive Enterprise Institute” deed er nog een schepje bovenop. “De staat heeft van haar kerntaken verzaakt en door de Derde Weg heeft ze de economische neergang van het Westen op haar geweten.” De Amerikaanse droom was in zijn ogen een Amerikaanse nachtmerrie geworden door overregulering, superbureaucratie en de creatie van allerlei ongecontroleerde agentschappen met staatsmacht. Volgens Smith is een “mixed economy” gevaarlijker dan puur communisme omdat de mensen valse illusies koesteren en zo de waarheid vergeten. Volgens hem moet het oeroude kapitalisme gewoon opnieuw in ere hersteld worden.

WSJE-redacteur Daniel Schwammenthal waarschuwde de aanwezigen voor een té actieve overheid en hield vast aan de idee dat minder regels altijd betere regels zijn. Dan Mitchell van het “Cato Institute” viel de waandenkbeelden van beleidsmakers aan inzake perfecte concurrentie, geldcreatie, de meerwaarde van “trial and error” en het concept van “moral hazard” in de aanpak van de bankcrisis. Europarlementslid Roger Helmer hekelde het “tijdelijke” karakter van de overheidsingrepen en wist de zaal te melden dat de inkomstenbelasting in het VK aanvankelijk ook maar iets tijdelijk was. Chris Heaton-Harris MEP legde uit wat Keynesiaans beleid oorspronkelijk zou moeten zijn: sparen bij hoogconjunctuur en spenderen bij laagconjunctuur. De Europese overheden grijpen enkel naar Keynes als het slecht gaat en laten zo de staatsschuld ontsporen. Martin Callanan MEP kwam aandraven met een IMF-studie die aantoont dat 16% van alle overheidsuitgaven in het VK verloren gaan, nutteloos zijn of verspild worden. Europarlementslid Syed Kamall stelde dat mislukkingen in het bedrijfsleven afgestraft moeten worden om zo duurzame groei mogelijk te maken en gaf de Europese Commissie een veeg uit de pan. Die zou immers bezig zijn aan een hele resem richtlijnen om de bedrijfsregulering van de lidstaten te harmoniseren. Dit zou privé-initiatief fnuiken, harde concurrentie onmogelijk maken en uiteindelijk de ganse Europese Unie verzwakken. Politiek analiste Emma McClarkin en Daniel Hannan MEP deden elk ook hun Eurosceptische duit in het zakje maar hadden overall eigenlijk maar een beperkte rol in het geheel te spelen.

Gewezen Nieuw Zeelands landbouwminister Maurice McTigue kwam in Brussel vertellen over hoe hij tijdens de zware landbouwcrisis van de jaren 1990 voet bij stuk gehouden had en de overheid niet heeft laten tussenkomen. Maar net daardoor was de situatie in amper zes maanden terug opgelost. De markt had de crisis beter bezworen dan een overheid ooit had kunnen doen. De Europarlementsleden Christofer Fjellner en Ivo Strejcek stelden ironisch dat de Europese regulering wel degelijk jobs creëert, alleen dan buiten de Europese Unie. Bart Madden van het “Heartland Institute” uitte de idee dat consumenten beter gediend zijn met goedkope producten en eigen inzichten dan met overheidsgecertificeerde, en dus duurdere, producten. “The Daily Telegraph”-redacteur Bruno Waterfield schetste de internationale engagementen van de Europese Unie en de toekomstplannen. Peter Brookes van de “Heritage Foundation” hield een pleidooi voor een méér agressieve opstelling van het Westen tegenover Rusland en China. Ljubo Sirc van het “Centre for Research into Post-Communist Economies” kwam vertellen over zijn gevangenschap als dissident onder Tito en over de noodzaak om in de Balkan de corruptie aan te pakken. Anders zullen die landen zich nooit volledig economisch kunnen ontplooien.

Europarlementsleden Jan Zahradil en Geoffrey Van Orden gaven elk ook hun mening over tal van geostrategische onderwerpen. Iran moet beteugeld worden, totalitarisme moet overal bestreden worden en de aanpak van de Jihaddreiging moet ook in Europa een prioriteit worden, eerder dan de klimatologische nonsens van vandaag. Gewezen Slowaaks financieminister Ivan Miklos kwam in Brussel de vlaktaks bejubelen die hij in Slowakije wist door te voeren, met alle positieve gevolgen voor de Slowaakse economie van dien. Gewezen Roemeens justitieminister Monica Macovei vertelde over haar ervaringen in de strijd tegen corruptie en werd daarin bijgesprongen door gewezen Roemeens premier Theodor Dumitru Stolojan. Volgens beide is Roemenië op de goede weg, vooral dan na het invoeren van het “one stop shop” principe, maar de weg is nog lang. Waldemar Ingdahl van “Eudoxa” verdedigde de noodzaak van sterke IPR’s, Julian Harris van het “International Policy Network” zag wel degelijk een meerwaarde in “consumer driven health care”, en Alec Van Gelder van de “Atlas Foundation” kwam de gordiaanse knoop met betrekking tot energie doorhakken. De privé is in staat om te innoveren en met nieuwe technologieën op de proppen te komen. En ook Europarlementslid Adam Bielan was die mening toegedaan. Als de Polen van hun eigen overheid afhankelijk zouden zijn voor het vinden van een weg uit het energielabyrint, dan zouden ze immers eerder vandaag dan morgen terug gewoon de slaven van Moskou zijn.


Meer over deze jaarlijkse conferentie op www.ils-wde.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.


Read more...

28 november 2008

Kameraad Barack Obama en hypocriet Ron Paul? (Vincent De Roeck)



Glenn Beck is de derde meest beluisterde radiopresentator van de Verenigde Staten en ook zijn dagelijks duidingsprogramma op CNN is in de Verenigde Staten zéér populair. Beck is een libertarischgezinde conservatief en niet per toeval één van mijn meest geliefde mediapersoonlijkheden. Enkele jaren geleden interviewde hij mijn andere held Ron Paul al in zijn show en toen bekende Beck meteen al het volgende: “Ik beschouw mezelf als libertarisch Republikein, maar in vergelijking met u lijk ik Voorzitter Mao wel.” Glenn Beck tekende in oktober een contract van 50 miljoen USD voor vijf jaargangen van zijn show op “Fox News” vanaf 1 januari 2009. Prompt werd zijn show op CNN afgevoerd en werd Beck aan de deur gezet. Tot in januari krijgt Beck een gastsegment binnen “The O’Reilly Factor” van Bill O’Reilly. "Fox News" ontpopt zich dus nog meer als conservatieve nieuwszender en CNN wordt verder in de linkse hoek geduwd.

Glenn Beck is een voorstander van de goudstandaard, van een minimalistische overheid, van een strikt constitutionalisme en van verregaande individuele vrijheid. Verder pleit hij voor het afschaffen van de inkomstenbelasting en stelt hij alles in het werk om de politieke correctheid te bekampen. Als socialistenhater en wapenliefhebber is hij een “lifetime member” van de NRA en mocht hij op hun conventie in Louisville enkele maanden geleden zelfs de “keynote speech” geven. Beck was ook één van de weinige pundits die Sarah Palin tot op het einde is blijven steunen en momenteel vastberaden is over haar presidentsaspiraties in 2012. Glenn Beck heeft een grondige hekel aan Barack Obama en vreest met recht en rede dat diens presidentsschap zal uitgroeien tot een Marxistische dictatuur. Als afscheidscadeau voor CNN toonde hij in één van zijn laatste shows bovenstaand filmpje waarin hij Obama en diens personencultus op meesterlijke wijze in beeld wist te brengen als communistisch, en dat op de tonen van het Sovjet-volkslied.



Deze week stootte ik per toeval op een interview van Ron Paul door wijlen Tim Russert in zijn televisieshow "Meet the Press" waar het libertarische congreslid uit Texas niet goed uitkomt. Het interview dateert al van december 2007 maar was tot voor kort volledig aan mijn neus voorbijgegaan. Ron Paul cultiveert het imago van "Dr. No" als het op wetten aankomt die federaal geld naar deelstaten doorsluizen tot zelfs in het absurde toe. Ron Paul stemde bijvoorbeeld tegen de federale "relief funds" voor Louisiana na de Katrina-ramp omdat in zijn optiek niet alle Amerikanen moeten opdraaien voor de risico's van enkelingen die per se aan de orkaankust willen wonen. Tim Russert doorprikt dat imago met harde feiten en somt een hele resem federale maatregelen (inclusief federale geldtransfers) op die het kiesdistrict van Ron Paul ten goede zijn gekomen. Ron Paul blijft in mijn ogen nog steeds "onze man" in Washington, daar niet van, maar zijn aureool blinkt kennelijk toch ook niet zo mooi als gedacht.

Read more...

lynchjournalistiek

Met afgrijzen las ik de redenering van Thomas Siffer (DS 27 november: "Over boekskes, bladen en e-mails") ter verdediging van de schending van het briefgeheim door Knack: 'Moesten die mails dan? Ja, omdat Morel en Vanhecke bleven en blijven ontkennen.' Siffer zegt daarmee eigenlijk dat grondwettelijke waarborgen zoals het briefgeheim (art. 29 grondwet: 'het briefgeheim is onschendbaar') en andere waarborgen voor de persoonlijke vrijheid niet meer gelden voor mensen waarvan hijzelf vindt dat ze schuldig zijn. Met dezelfde redenering kan men de rechten van verdediging van een van moord verdachte opzij zetten met de redenering dat juist omdat de verdachte ontkent schuldig te zijn men hem mag lynchen. Dat de verdachte ontkent, maakt het immers toch alleen maar erger niet, en doet hem blijkbaar zijn grondwettelijke rechten verliezen. Van dit soort lynchjournalistiek verlos ons heer.

NB. Deze brief verscheen vandaag in de Standaard. het artikel van Siffer was een reactie van o.a. Frank Thevissen en Johan Sanctorum tegen de schending van het briefgeheim (met publicatie van naar alle waarschijnlijkheid ook vervalste brieven) in Knack, petitie die te vinden is op http://www.visionair-belgie.be/Artikels/Knack_mails.htm en die ik intussen ook ondertekend heb. In dS van vandaag reageerde ook Peter Vandermeersch met een voor zijn doen vrij openhartige zelfkritiek incluis ("Knack wordt een boekske")

PS. Siffer schrijft op het einde van zijn artikel nog "PS: En nu ze hun liefdesrelatie blijven ontkennen... Iemand geïnteresseerd in foto's van Morel en Vanhecke die samen in Rijsel terrasjes doen en wat shoppen? Ze liggen op mijn bureau. Op één foto showt Morel een sexy zwart jurkje aan Vanhecke. Is dat een bewijs van hun liefdesrelatie? Neen. Maar ikzelf zou nooit met een collega van me jurkjes durven kiezen in Rijsel. Mijn vrouw zou namelijk rap overtuigd zijn dat ik met haar een relatie heb.
"
Welnu, Als zijn vrouw er daardoor al van overtuigd zou zijn dat hij een "relatie" heeft, dat zegt dat veel over de "relatie" met zijn vrouw ... ik zou gerust met een collega van me kleren durven kiezen in het buitenland ...
Read more...

27 november 2008

Dialoog over de dialoog – waar zijn we mee bezig? (Hoegin)

De Franstalige partijvoorzitters lieten vandaag na een alweer nieuwe vergadering weten dat zij een gesprek willen met de Vlaamse partijvoorzitters, «om tot een discussiekader te komen dat zich moet buigen over de ganse Brusselse problematiek, inclusief de kwestie van de burgemeesters». Een dialoog over de dialoog dus. De Vlaamse partijvoorzitters doen er goed aan die dialoog over de dialoog meteen af te wijzen, want meer dan nog maar eens een vertragingsmanœuvre is dit natuurlijk niet.

De Franstaligen willen praten met de Vlamingen, veel praten zelfs, eigenlijk zoveel dat er gegarandeerd geen vorderingen kunnen gemaakt worden met betrekking tot de staatshervorming of de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Of hun huidige taktiek veel vruchten zal afwerpen is een andere zaak, want voorlopig lijken ze bot te vangen. Of is dat wel zo?

Marino Keulen liet na zijn stoere handtekening, en nadat hij erin geslaagd was zijn Minister-President Kris Peeters ertoe te dwingen de communautaire dialoog virtueel op te blazen, in de wandelgangen weten dat er over de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse Rand misschien toch wel te praten viel als zij bijvoorbeeld de komende verkiezingen correct zouden organizeren. Als hij daarmee bedoelt dat een benoeming de eerste zes maanden uit te sluiten valt, is er eigenlijk niets aan de hand, maar zijn uitlating doet verdacht veel denken aan de traditie die de Open Vld de laatste maanden aangehouden heeft: eerst Vlaams uithalen, en vervolgens liefst nog terwijl de CD&V zich genoodzaakt ziet ook Vlaams te moeten uithalen om zich zo de wrevel van alle Franstalige partijen op de nek te halen, Belgisch zalven. Een betere bevestiging van de stelling dat de Open Vld opnieuw een politiek spelletje aan het spelen is met maar één doel, de CD&V te beschadigen, desnoods ten koste van de Vlaamse belangen, kon amper verwacht worden.

Daarmee is het duidelijk dat de eendracht aan Vlaamse zijde ver te zoeken is, daar waar de Franstaligen er voorlopig wel nog in slagen eendrachtig over de zaak te communiceren. Daarmee is echter nog niet gezegd dat de Franstaligen hun slag thuis zullen kunnen halen, want zolang de CD&V niet bereid is zware toegevingen te doen, is een handeltje over de staatshervorming niet mogelijk. En minder dan een jaar voor de regionale verkiezingen heeft die partij weinig keuze dan het been voorlopig stijf te houden, nu ze op haar Vlaamse flank belaagd wordt door maar liefst drie partijen.

Wat de komende dagen precies zal gebeuren met de drie Franstalige burgemeesters en de communautaire dialoog is uiteindelijk niet zo heel belangrijk: waarschijnlijk worden de drie burgemeesters zoals aangekondigd opnieuw voorgedragen, en kan de carrousel dus opnieuw beginnen, en valt de communautaire dialoog volledig stil. Met Kerstmis en Nieuwjaar voor de deur is er echter bij de CD&V snel een nieuw excuus gevonden om gewoon verder in de federale regering te blijven zitten; de echte reden is natuurlijk dat Yves Leterme nog liever zijn partij volledig in de vernieling rijdt en in het stof kruipt voor de Franstaligen –«zijn verantwoordelijkheid opnemen» noemt hij dat dan– dan zijn postje op te geven. En daarmee belanden we dan in januari, wanneer Brussel-Halle-Vilvoorde onherroepelijk opnieuw op de agenda zal komen. Dat zal immers de echte test zijn. Zullen de Franstaligen het hard spelen, en nog liever de federale regering opblazen dan gewoon een nieuw belangenconflict in te roepen? En zal de CD&V de nodige ruggengraat hebben om de Franstaligen de federale regering te laten opblazen in plaats van zelf voor een uitstel van een stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde te zorgen vlak voor de regionale verkiezingen? Over een paar weken weten we het antwoord.

Labels: , ,

Read more...

De Crems blogprobleem (Hoegin)

Pieter de CremMinister van Defensie Pieter de Crem heeft duidelijk een probleem met blogs, en dan niet alleen met één bepaald artikel op de blog van Nathalie Lubbe Bakker, maar ook met blogs in het algemeen, zo bleek vandaag in de Kamer: «Iedereen kan naar goeddunken en zonder verantwoordelijkheid dingen schrijven, en het is bijna onmogelijk om zich daar tegen te verdedigen. Iedereen hier is een potentieel slachtoffer. We moeten ons daar over bezinnen.»

Over de concrete zaak –een «non-event» volgens Pieter de Crem– wordt elders in de media al voldoende bericht, maar de uitlatingen waarmee de minister vandaag in de Kamer kwam zijn inderdaad een kleine bezinning waard. En eigenlijk mag de hele zaak best eens in perspectief gezet worden, wat ik overigens sterk mis in de huidige berichtgeving. Er zijn namelijk drie dingen die in deze zaak bij mekaar komen, maar niettemin van mekaar onderscheiden moeten worden.

Een eerste zaak is immers het ontslag dat Nathalie Lubbe Bakker te beurt viel. Dat ontslag is en kan niet anders dan volkomen terecht genoemd worden. Wie als barmeid in een hip café werkt en daar delegaties en hoge heren over de vloer krijgt, kan nu eenmaal niet de ochtend na een zware avond uit de biecht klappen. Nathalie Lubbe Bakker had zeker het recht aan te klagen dat er in New York een Belgische delegatie rondliep die daar eigenlijk niets te zoeken had maar nu eenmaal niets beters te doen had, maar dat ze dat op een zo concrete en gedetailleerde manier deed was voor haar werkgever een onhoudbare zaak. Welke Belgische minister, delegatie of andere belangrijke persoon heeft immers nog zin om bij een volgende gelegenheid in New York af te zakken naar het B.café, als hij riskeert de dag erna te kijk gezet te worden voor de hele blogosfeer door één van de barmeiden? Of dat ontslag er vervolgens gekomen is na een telefoontje uit de delegatie van de Minister of uit het ministerie zelf, of zelfs zonder telefoontje tout court, is daarbij totaal irrelevant.

Een tweede zaak is natuurlijk wat die delegatie daar in New York liep te doen. Het is duidelijk dat Pieter de Crem lelijk gesnapt werd, en dan niet omdat hij «stiepelzat» in een café kwam binnengewaggeld, wel omdat hij naar New York afgereisd was goed wetend dat de vergadering afgelast was. Dat is een verspilling van belastingsgeld, en bovendien extra pijnlijk wanneer men weet dat Pieter de Crem als het ware zijn carrière opgebouwd heeft met het belagen van de vorige Minister van Defensie André Flahaut voor precies hetzelfde soort gedrag. Het is jammer dat dit aspect van de hele affaire op de achtergrond is verdwenen ten voordele van het ontslag van een Nederlandse die blijkbaar niet wist dat ook barmeiden een soort van beroepsgeheim dienen te respecteren.

De derde zaak ten slotte is dat Pieter de Crem het lastig heeft met de vrije meningsuiting, vooral wanneer hij daar geen controle over kan krijgen en op die manier een onprettige waarheid aan het licht komt. Het is immers inderdaad een fundamenteel onderdeel van de vrijheid van meningsuiting dat iedereen naar eigen goeddunken dingen kan schrijven, maar dat dat zonder verantwoordelijkheid zou zijn, daar heeft de minister het wel goed mis. Tegen onwaarheden kan men zich immers wel degelijk verdedigen, maar dat is het probleem in deze affaire helemaal niet: de minister probeert zich immers tegen een waarheid te «verdedigen». Hij heeft natuurlijk wel gelijk wanneer hij stelt dat ieder kamerlid potentieel het «slachtoffer» kan zijn van een blogger die het dekseltje van een stinkende affaire oplicht, hoewel het dát niet is dat hij eigenlijk bedoelde. Het is echter ontegensprekelijk één van de grote meerwaarden van blogs dat zij het mogelijk maken waarheden aan het licht te brengen waar dat voorheen vrijwel onmogelijk zou geweest zijn. Welke journalist zou het immers aangedurfd hebben te beweren dat er in New York een Belgische delegatie rondliep zonder dat daar een goede reden voor was? Dat de minister zich echter probeert voor te doen als slachtoffer van een blogger die een onwaarheid zou verkondigd hebben, stemt echter tot nadenken. Of nog: eigenlijk stond de minister deze namiddag gewoonweg te liegen voor de Kamer.

Misschien moest de Minister van Defensie maar eens het voorstel van het Estse Europarlementslid Marianne Mikko vanonder het stof halen, of beter gezegd, haar voorstel zoals dat (onterecht?) voorgesteld werd in de pers. Zolang echter dat bloggersregister nog niet bestaat, en het lijdt geen twijfel dat zo'n register best onder de bevoegdheid van het Ministerie van Defensie wordt gebracht, waarbij elk artikel op voorhand persoonlijk door de minister goedgekeurd moet worden voor het gepubliceerd mag worden, en zolang dat register niet de hele wereld omvat, inclusief de o.m. de VS en Noorwegen, zo lang zal de minister er toch mee moeten leren leven dat niet elk artikel in de blogosfeer alleen maar in lovende termen over hem schrijft. En ik vrees dat het nog een tijdje zal duren eer dat register er zal komen.

Labels: , , ,

Read more...

The real Thanksgiving story (Geoffrey Lea)

In the middle of December 1620 the Pilgrims landed at Plymouth Rock, leaving behind the sinfulness of the “old world” to make a “new Jerusalem” in America. Three years later, in late November 1623, they had a great feast thanking God for getting them through an earlier famine, and now for a bountiful crop. What had created the earlier famine and then the bountiful crops? The story is told in the diary of Governor Bradford, who was one of the elders of that early Puritan colony. At first, they decided to turn their back on all the institutions of the England that had been their home. This included the institution of private property, which they declared to be the basis of greed, avarice, and selfishness. Instead, they were determined to live the “Platonic ideal” of collectivism, in which all work would be done in common, with the rewards of their collective efforts evenly divided among the colonists. Farming was in common. So was child raising and housekeeping. This was to lead to prosperity and brotherly love.

But their experiment in collectivism did not lead to prosperity or brotherly love. Rather, it created poverty and envy and slothfulness among most of the members of this little society. Here is Bradford’s description of what communism created among the Pilgrims:
The experience that was had in this common course and condition, tried sundry years and that amongst godly and sober men, may well evince the vanity of that conceit of Plato's and other ancients applauded by some of later times; that the taking away of property and bringing in community into a commonwealth would make them happy and flourishing; as if they were wiser than God. For this community was found to breed much confusion and discontent and retard much employment that would have been to their benefit and comfort. For the young men, that were most able and fit for labor and service, did repine that they should spend their time and strength to work for other men's wives and children without any recompense. The strong had no more in division of victuals and clothes than the weak and not able to do a quarter the other could; this was thought injustice. The aged and graver men to be ranked and equalized in labors everything else, thought it some indignity and disrespect unto them.

And for men's wives to be commanded to do service for other men, as dressing their meat, washing their clothes, etc., they deemed it a kind of slavery, neither could many husbands well brook it. Upon the point all being to have alike, and all to do alike, they thought themselves in the like condition, and one as good as another; and so, if it did not cut off those relations that God hath set amongst men, yet it did at least much diminish and take off the mutual respects that should be preserved amongst them… Let none object this is men's corruption, and nothing to the course itself. I answer, seeing all men have this corruption in them, God in His wisdom saw another course fitter for them.
For two years the harvest time failed to bring forth enough to feed the people. Indeed, many starved and many died of famine. Faced with this disaster, the elders of the colony gathered, Governor Bradford tells us, and decided that another year, and they would surely all die and disappear in the wilderness. Instead, they decided to divide the property and fields of the colony, and gave each family a piece as their own. Whatever they did not use for their own consumption, they had the right to trade away to their neighbors for something they desired instead. Now, instead of sloth, envy, resentment, and anger among the colonists, there was a great turnaround in their activities. Industry, effort, and joy were now seen in practically all that the men, women and children did.

Bradford writes:
They had very good success, for it made all hands very industrious, so as much more corn was planted than otherwise would have been. The women now went willingly into the field, and took their little ones with them to set corn; which before would allege weakness and inability; whom to have compelled would have been thought great tyranny and oppression... When harvest had come, and instead of famine, now God gave them plenty, and the faces of things were changed, to the rejoicing of the hearts of many, for which they blessed God.
Indeed, their bounty was so great, that they had enough to not only trade among themselves but also with the neighboring Indians in the forest. In November 1623, they had a great feast to which they also invited the Indians. They prepared turkey and corn, and much more, and thanked God for bringing them a bountiful crop. They, therefore, set aside a day of "Thanksgiving." So this Thanksgiving, when we all sit down with our families and friends to enjoy the turkey and the trimmings, let us not forget that we are celebrating the establishment and triumph of capitalism and the spirit of enterprise in America! Happy Thanksgiving to you all!

Dit artikel van Geoffrey Lea verscheen oorspronkelijk op de website van de Foundation for Economic Education, die eerder deze maand trouwens ook een nieuwe hoogwaardige weblog lanceerde.



Dit filmpje toont een recente speech van FEE-voorzitter Lawrence Reed over Grover Cleveland, volgens sommigen samen met Calvin Coolidge de meest vrijheidslievende president van de Verenigde Staten ooit. Deze speech vond plaats in de FEE-bibliotheek op hun domein in Irvington-upon-Hudson (Westchester County, Upstate New York), daar waar ik afgelopen zomer seminarie gelopen heb.

Read more...

Commentaren bij de internationale actualiteit (Vincent De Roeck)

In mijn zoektocht naar een nieuw krantenabonnement probeerde ik de afgelopen dagen nogmaals de “International Herald Tribune” en "The Wall Street Journal Europe”, maar ook de mij voorheen onbekende media “The Bulletin” en “New Europe”. Vooral die twee laatste bleken échte aanraders te zijn, hoewel de WSJE natuurlijk ook zijn charme blijft behouden. De IHT blijft mij evenwel serieus enerveren.

Op 15 november 2008 vond de honderdste verjaardag van de stichting van Belgisch Kongo plaats. In 1908 schonk koning Leopold II zijn “Kongo Vrijstaat” immers aan de Belgische overheid. Deze gebeurtenis ging aan het gros van de Belgen voorbij, ook al bekladden enkele activisten op diezelfde dag wel het ruiterstandbeeld van onze gewezen vorst in Oostende en ook al wijdde de BBC die week (alweer) een minireeks aan de gruwelen van Leopolds regime in de Kongo. Meer dan 10 miljoen Kongolezen zouden er het leven gelaten hebben. Derek Blyth, de hoofdredacteur van het Brusselse magazine “The Bulletin”, trekt deze week dan ook van leer tegen het gebrek aan aandacht voor dit niet zo fris hoofdstuk in onze vaderlandse geschiedenis. Blyth verwijt de Brusselaars zelfs van medeplichtigheid omdat zij vandaag van de grandeur van hun stad blijven genieten, goed wetende dat eizona alle grote prestigieuze werken in Brussel met bloedgeld uit Kongo gefinancierd werden. Hoewel ik Blyth zéér hoog inschat - hij is immers net als mezelf een Euroscepticus - ben ik het niet eens met de voortdurende kritiek op ons koloniaal verleden.

Eerst en vooral zijn historici het er doorgaans over eens dat de Spanjaarden, de Fransen en de Portugezen merkelijk meer bloed aan hun koloniale handen hebben dan de Belgen. Dit is geen exoneratie van onze schuld, maar dient om alles even in perspectief te plaatsen. Verder herhaalt Blyth dezelfde methodologische fouten als een Adam Hochschild of een Edmund Morel. Tijdens de beginjaren van Leopolds bewind over Kongo waren er immers enkel maar betrouwbare gegevens voor handen over de bevolking van de kustgebieden en de oevers van de bevaarbare rivieren omdat de rest van het land nu eenmaal moeilijk of zelfs helemaal niet toegankelijk was. Later heeft men onder Belgisch bewind voor het eerst betrouwbare gegevens over de bevolking van het ganse land verzameld. En die werden vervolgens vergeleken met de geëxtrapolleerde gegevens van de kusten en de oevers. Men hield m.a.w. geen rekening met de demografische realiteit dat kustgebieden en rivieroevers omwille van de transportmogelijkheden véél dichter bevolkt zijn dan het niet omsloten binnenland. De claim van tien miljoen doden is daaruit afgeleid. In de praktijk ligt dat aantal dus veel lager. Opnieuw is dit geen poging om Leopolds terreurbewind goed te praten, maar om bepaalde foutieve idee-fixen uit de wereld te helpen.

Dat België internationaal geen al te goede beurt maakt, is al lang geweten, maar in het laatste nummer van “The Bulletin” worden enkele recente evoluties aangekaart waarvan ikzelf eigenlijk geen weet had. Door de juridische onzekerheid rond de luchthaven van Zaventem overwegen Hainan Airlines uit China en Jet Airways uit India nu om uit te wijken naar Charleroi. Jet is momenteel één van de belangrijkste spelers op Zaventem en Hainan is op zoek naar een Europese hub. Het communautaire gebakkelei in de Rand lijkt dus Zaventem te nekken. Verder zou de Belgische staatsschuld deze maand de kaap van 300 miljard euro overschreden hebben. Elke Belg heeft 28,125 euro schulden, ofwel 2,100 euro meer dan elke Amerikaan. Tenslotte hekelde “The Bulletin” ook de nieuwe website van de Brusselse stedelijke overheid, die momenteel herwerkt wordt. Het adres van het stadhuis was foutief, meer dan de helft van de links werkte niet, een groot deel van de inhoud was niet beschikbaar en de lijst van burgemeesters zat vol met onjuistheden. “Website shame” was de alleszeggende titel in “The Bulletin”. Of hoe het PS-stadsbestuur klaarblijkelijk alles in het werk stelt om het imago van Brussel in de wereld omlaag te halen door incompetente vriendjes onder de arm te nemen voor dit soort communicatieve projecten.

De "Wall Street Journal Europe" pakte deze week uit met een artikel over de stand van zaken van private scholen in West-Europa. Onderzoek toont immers aan dat de vraag voor privaat onderwijs nog nooit zo groot geweest is als vandaag, en dit ongeacht de financiële crisis, de heisa rond koopkracht, de dure energieprijzen en de stijgende voedselprijzen. Sinds het jaar 2000 zijn er in West-Europa maar liefst 1,200 privé-scholen bijgekomen. Het WSJE-onderzoek stelt ook vast dat 60% van de ondervraagden gelooft dat het niveau in private scholen hoger ligt dan in het publiek net. En ook al is de kostprijs van privé-onderwijs sinds 2000 met gemiddeld 43% gestegen, toch lijkt de rage in onze contreien nog niet over zijn hoogtepunt heen. Wel dient hier opgemerkt te worden dat het onderzoek onduidelijk is over de landelijke verschillen tussen de West-Europese landen. Dat deze trend zich in landen als het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland en Duitsland duidelijk manifesteert, lijkt me logisch, maar of deze gegevens even correct zijn voor egalitaire landen als België en Frankrijk laat ik in het midden. In ieder geval geeft de WSJE-studie wel aan dat publiek onderwijs al lang niet meer op dezelfde graad van populariteit als weleer kan rekenen.

Verder oogstte de WSJE bij mij ook lof deze week voor hun harde lijn tegenover de piraterij voor de kusten van Somalië en voor hun onverbloemde kritiek op de benoeming van Timothy Geithner als minister van financiën in de Obama-administratie. Piraterij in de wereld nam in 2008 ongeziene proporties aan en het aantal voorvallen verdriedubbelde zelfs ten opzichte van 2007. De WSJE veegde landen als Saoedi-Arabië en Frankrijk de mantel uit omdat zij piraterij zouden aanmoedigen door steevast de gevraagde afkoopsommen te betalen in plaats van daartegen in te gaan. Volgens WSJE-essayist en Georgetown-professor Michael Oren moeten de VS en de Europese landen een militaire coalitie op de been brengen om een einde te stellen aan de piraterij voor de kusten van Somalië. "Much like terrorism, piracy, unless unprooted, will mushroom," aldus Oren. Geithner wordt aan de schandpaal genageld omdat hij voorzitter was van de Fed in New York en één van de protagonisten in de recente bail-outs van de Amerikaanse financiële instellingen. Zijn koosnaampje "Secretary of Bailouts" laat maar weinig heel van zijn vermeende reputatie. Geithner is een interventionist van het zuiverste water en in de verste verte géén fiscaal conservatief. WSJE-redacteur Daniel Schwammenthal vreest dan ook voor nog meer bail-outs, ook van niet-financiële sectoren, en ziet zeker geen verbeteringen in het Amerikaanse budgetbeleid op de korte termijn.

Haaks op de rechtse en economisch liberale lijn van de WSJE staat de IHT (het veredelde Europese coverblad van de "New York Times") die deze week o.a. een pleidooi publiceerde om Japan internationaal te veroordelen als ze de walvisvangst niet snel volledig zouden verbieden. Verder trokken ze de kaart van de radicale sjiieten in Irak die als enige tegen het Veiligheidspact met de VS zijn. De IHT benadrukt de anti-manifestaties en zwijgt in alle talen over de instemming van het overgrote deel van de Irakese bevolking met dit pact. Afghanistan wordt steevast als "the mess" aangeduid, de kabinetsbenoemingen van Obama worden systematisch afgedaan als "valedictocracy" of zelfs als "more impressive than any other in recent memory", en de lokroep naar méér bail-outs lijkt onstuitbaar. Verder krijgen personen van uitgesproken links alooi als Paul Krugman vrije ruimte om hun gal over de vrije markt te spuien of om pleidooien allerhande te publiceren ter ondersteuning van overheidsingrijpen. En dat Guantanamo Bay dicht moet, kan ik wel inkomen, daar niet van, maar dat dit volgens de IHT nu net hét speerpunt van Obama's eerste week als president moet worden, lijkt me net een brug te ver.

In "New Europe" analyseerde MR-senator François Roelants du Vivier de historische banden tussen België en de Verenigde Staten. Wij waren doorheen de 20ste eeuw immers één van de meest pro-Amerikaanse landen van Europa en dat vertaalde zich systematisch in onze buitenlandse politiek. Hieraan kwam pas een einde in de aanloop naar de Irakoorlog. Roelants du Vivier drukt in zijn analyse dan ook zijn hoop uit dat Obama de historische band tussen de VS en Belgenland kan herstellen. En ik hoop dat samen met deze MR-senator. Verder behandelde "New Europe" deze week de beslissing van de Europese Commissie om géén staatsleningen aan Alitalia (meer) toe te laten. Tegelijkertijd stemde de EC wel in met een voorliggend privatiseringsplan, op voorwaarde dat 300 miljoen euro aan eerder verkregen leningen terugbetaald zou worden. "New Europe" stond ook stil bij de plannen van Denemarken om toe te treden tot de Eurozone en de debatten in Oslo over een Noorse opt-in betreffende de Bolkesteinrichtlijn. Een interview met Jaap de Hoop-Scheffer gaf dan weer aan dat de NAVO-secretaris-generaal Oekraïens lidmaatschap nu wel genegen is en dat daarover vorige week op een top in Estland al een eerste consensus bereikt zou zijn.

Lucas Papademos, de vice-voorzitter van de Europese Centrale Bank, wond er geen doekjes om en stelde dat de economie van de Eurozone in het derde kwartaal van 2008 een terugval van 0,2% gekend heeft en dat deze trend zich waarschijnlijk ook in het vierde kwartaal én in 2009 nog gaat doorzetten. Zijn oproep voor méér regulering en méér economische stimuli voor bedrijven deel ik natuurlijk niet, maar zijn analyse klopt als een bus. De verkoop van nieuwe wagens is in oktober met 14,5% afgenomen in vergelijking met de vorige maanden (en de verkoop van occasies zelfs met 26,8%) en doorgaans is de automobielsector een barometer voor de situatie van de ganse Europese economie. Ik houd mijn hart dus vast voor wat nog komen gaat. Tenslotte kreeg ook Eurocommissaris Siim Kallas een veeg uit de pan in "New Europe" omdat hij bij zijn aantreden in 2004 gezworen had de corruptie en fraude met Europees geld aan te pakken en weg te werken tegen het einde van zijn mandaat in 2009. Ondanks zijn pogingen werd dat doel helemaal niet bereikt. Deze maand keurde het Europees Rekenhof voor het 14de jaar op rij de EU-budgetten af wegens corruptie, fraude en onduidelijke boekhoudtechnieken.

Read more...

26 november 2008

For life, liberty and property! (Vincent De Roeck)

Een recente Zogby-peiling op vraag van het Independent Film Channel in de Verenigde Staten windt er geen doekjes om. De ondervraagden vertrouwen de nieuwsberichtgeving van het internet en "Fox News" het meest. CNN en MSNBC volgden op zekere afstand. De "New York Times" zou de meest geloofwaardige krant zijn, en Bill O'Reilly en Rush Limbaugh de twee meest gevolgde mediasterren. Satiristen als Stephen Colbert en Jon Stewart bengelen onderaan de lijst.

In Vlaanderen ziet het er niet naar uit dat we snel een breed links front in de politiek gaan krijgen. Nochtans kunnen SPIRIT, GROEN en SP.A dit best wel gebruiken. De zelfverklaarde "progressieve" partijen glijden in de peilingen alsmaar verder weg. Maar dat deert personen als Nelly Maes, Mieke Vogels en Caroline Gennez kennelijk niet, want elk voorstel voor méér samenwerking wordt door deze drie dames vakkundig de nek omgewrongen. Ondertussen plukt een partij als LDD daar de vruchten van en kunnen CD&V, VB en Open Vld verder blijven knoeien zonder daar het gelag voor te moeten betalen.

En ook in Frankrijk lijken de hoogdagen van de PS nu stilaan wel geteld. Martine Aubry won met een uitermate nipte meerderheid en een - zelfs naar Franse normen - uitgesproken links programma de voorzittersverkiezingen. Ségolène Royal blijft met lege handen achter. En deze interne splitsing had beter vermeden geworden, daar de communisten al beslist hebben om voortaan samen te werken en elkaar niet langer de duvel aan te doen.

Filip Dewinter trekt op zijn website van leer tegen de beheerders van YouTube omdat die volgens hem niet snel genoeg reageren op een filmpje waarin twee jongeren Dewinter met de dood bedreigen. "Crapuleus" vindt Dewinter het filmpje, die ook al gerechtelijke stappen aankondigde moest YouTube niet snel gevolg geven aan zijn vraag om het filmpje van de YouTube-servers te verwijderen.

"Georgië krijgt een nieuwe sterke oppositiepartij" kopte Metro deze week. De gewezen parlementsvoorzitster Nino Boerdjanadze scheurt zich af van de partij van president Saakasjvili en wil met een eigen lijst naar de kiezer stappen. Saakasjvili heeft met de steun van het Westen en de eigen oligarch Kakha Bendukidze een economisch mirakel weten te bolwerken, maar zijn autoritair optreden tijdens en na de Russische inval heeft bij vele Georgiërs kwaad bloed gezet. Deze sentimenten kon ik afgelopen zomer ook zelf in Tbilisi al detecteren. Toen werd daar de pers aan banden gelegd en moest alles en iedereen wijken voor het machogedrag van zijn regering tegenover Rusland. Nu ook de economie van Georgië na vijf jaren van 12,7% jaarlijkse groei een economische terugval kent, neemt het verzet tegen president Saakasjvili steeds grotere proporties aan.

Tussen 60% en 75% van de Groenlandse eskimo's wil méér autonomie van Denemarken en zou dat na het referendum van deze week ook krijgen. De banden tussen Groenland en het moederland zijn al jarenlang los en ook volledige onafhankelijkheid van de Arctische kolonie ligt mogelijk in het verschiet. Groenland wil zichzelf besturen en stemde in dat kader jaren geleden al tegen EU-lidmaatschap. Daarbij heeft Groenland Denemarken niet nodig. De nauwe banden met Canada en IJsland, en de militaire alliantie met de VS kunnen voor voldoende stabiliteit en toekomstperspectieven zorgen.

In het Verenigd Koninkrijk ligt het "happy hour" zwaar onder vuur. De verbiedgrage Labour-regering wil het drankmisbruik bij jongeren tegengaan en overweegt een nationaal verbod op zulke "happy hours". In 2006 en 2007 stierven 40% meer twintigers aan de gevolgen van alcoholmisbruik dan in de jaren daarvoor. Of hoe de overheid zich opnieuw beter geplaatst ziet dan de individuele burgers om keuzes over alcoholconsumptie te maken. Iedereen weet dat alcohol ongezond is en iedereen weet dat alcohol soms een leuke ervaring met zich mee kan brengen. Bijgevolg beschikt iedereen over alle informatie die nodig is om individueel een vrije keuze te maken. Tenslotte zou een verbod volgens mij ook geen zoden aan de dijk brengen maar de consumptie van (goedkope) alcohol wegtrekken uit sociaal controleerbare café's naar schimmige nachtwinkels en privé-feesten waar "binch drinking" de normaalste zaak van de wereld is.

Vlaams minister Marino Keulen houdt voet bij stuk en weigerde opnieuw om de drie gecontesteerde burgemeesters te benoemen. Hiermee zou hij zich volgens CD&V niet loyaal opstellen tegenover de regering en diens pogingen om via de "communautaire dialoog" alsnog een vis uit de brand te slepen voor de verkiezingen van juni 2009. Of hoe de CD&V bereid is om niet enkel haar verkiezingsbeloften in te slikken, maar ook haar geloof in de rechtsstaat. Deze hypocrisie is typerend voor machtwellustelingen als een Kris Peeters en een Yves Leterme, en gaat ten koste van de Vlaamse burgers die de rondzendbrief-Peeters wél naar waarde schatten en de pesterijen van de Franstaligen in de Rand grondig beu aan het worden zijn.

België staat in rep en roer omwille van een opgedoken terreurvideo. Enkele misselijkmakende moppentappers maakten een videootje waarop ze de Belgische aanwezigheid in Aghanistan aangrepen om aanslagen op België aan te kondigen. Ik geloof hier niets van en vermoed dat het om een grap gaat. Van harte hoop ik dat de grappenmakers gesnapt worden en de maximumcelstraf van 5 jaar krijgen, moslims of niet. Dit soort acties is gewoon onaanvaardbaar. En zeker al omdat er in België naar verluidt al jaren een covenant zou bestaan tussen de staatsveiligheid en terreurgroepen. Die laatste zouden - zoals volgens internetbronnen recentelijk opgebiecht werd door een interne klokkenluider - ongestoord vanuit België mogen opereren voor zolang ze géén Belgische doelwitten kiezen.

De VLD-burgemeester van Koksijde is overgestapt naar Lijst Dedecker en zou de eerste opvolgersplaats in juni krijgen. Ik begrijp de keuze van de persoon in kwestie maar al te goed. Open Vld luistert al jaren niet meer naar de basis en LDD biedt momenteel een aangenaam (en lukratief!) alternatief. Verder vind ik het moedig van de Koksijdse burgemeester om al vlak na zijn overstap te pleiten voor een kartellijst van Open Vld en LDD. Ik ben dat idee zelf ook genegen. Vlaanderen is rechts en liberaal. Een krachtenbundeling is dan ook de beste manier om daarvan te profiteren. Alleen jammer dat bepaalde karakters bij beide partijen daar anders over blijven denken.

Hugo Chavez verliest de lokale verkiezingen, maar blijft stevig in het zadel. Hopelijk betekent dit het einde van de communistische dictator die onlangs ook al een cruciaal referendum over een omstreden grondwetswijziging verloor. Die andere communistische kopman, Jacob Zuma, kwam dan weer in de pers toen die een top belegde met Jimmy Carter en Koffi Annan over de situatie in Zimbabwe. Die is immers nog veel erger dan algemeen aangenomen. De opmars van cholera is voorlopig het laatste nieuwe probleem. Zimbabwe staat op instorten. En daar kan ik alleen maar blij om zijn. Het rijk van Mugabe is ten einde. Nu alleen nog wachten tot hij dat zelf inziet...

In "De Standaard" becommentarieert Rudy Aernoudt deze week de analyse van 12 christen-democratische medici. Zij pleitten voor de overheveling van de gezondheidszorg naar de gewesten en gemeenschappen. Aernoudt is het daar niet met eens. Hij pleit voor een Europese harmonisering van de gezondheidszorg en voor het herfederaliseren van alle geregionaliseerde aspecten van de gezondheidszorg. In het algemeen deelt hij wel de analyses dat er momenteel teveel ministers verantwoordelijk zijn voor de materie, dat het huidige systeem te complex is en dat hervormingen nodig zijn. Hij reikt andere oplossingen aan en verwerpt de voortdurende verwijten van culturele verschillen tussen Vlaanderen en het 'hospitalocentrische' Wallonië. Of hoe Aernoudt verblind door de drang naar Belgische recuperatie de waarheid oneer blijft aandoen.

Tenslotte nog dit. De titel van dit stuk "For life, liberty and property!" is de slogan van de Britse "Libertarian Alliance" en geldt al van oudsher als de kernspreuk van de libertarische beweging. Het recht op leven, het recht op vrijheid en het recht op (privaat) eigendom zijn de drie basisrechten die libertariërs doorgaans verdedigen en aan de hand van de welke men een ganse samenleving zou kunnen ordenen. Deze drie rechten werden voor het eerst gevonden in de teksten van Thomas Jefferson die omwille van pragmatische redenen en politiek-maatschappelijke aanvaardbaarheid in de "Declaration of Independence" uiteindelijk voor het bravere "pursuit of happiness" in plaats van voor het radicale "property" gekozen heeft.

Read more...

24 november 2008

Twijfels bij een terreurboodschap



VTM, VRT en Indymedia ontvingen vandaag een DVD met een video-terreurboodschap. De tekst ervan is te vinden op mijn citatenblog en bij De Standaard Online. Er zijn een aantal redenen om te twijfelen aan de authenticiteit van deze dreigvideo:
  1. De tekst van de Nederlandstalige onderschriften is niet de tekst van het islamitische strijdlied dat te horen is. De specifiek op België gerichte dreigtekst kan dus door een Nederlandstalige grappenmaker toegevoegd zijn aan een bestaande terreurvideo.
  2. De makers lijken niet te weten dat België al sinds maart 2002 troepen heeft in Afghanistan.
  3. De specifieke verwijzing naar pedofilie lijkt ongeloofwaardig vanwege een religie die meisjes vanaf 9 à 12 jaar geslachtsrijp acht.
  4. Bij Al Qaeda is het de gewoonte dat de dreiging vooraf wordt uitgesproken door één niet-anonieme persoon (Bin Laden, Al Zawahiri, Azzam the American), en dat een collectieve videoboodschap gebruikt wordt om de aanslag posthuum, na het plegen van de aanslag, op te eisen.
  5. De dreigvideo werd enkel naar Nederlandstalige media gestuurd.
  6. Dat de terroristen spreken over "dit kleine land" in plaats van over "jullie kleine land" lijkt eigenaardig.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.

UPDATE: Op de website van De Standaard werd naar aanleiding van deze terreurvideo onmiddellijk een discussieforum opgestart. U mag drie keer raden wat het onderwerp was. "Moet België zijn troepen terugtrekken uit Afghanistan?" Als reactie op een terreurvideo zou ik een dergelijke vraag bijna inciviek durven noemen. Als reactie op een terreurdreiging onmiddellijk een maatschappelijk debat beginnen over de vraag of er op de eisen van de terroristen moet worden ingegaan, dat is bedenkelijk. De vraag op zich en de timing van de vraag zegt méér dan de honderden of duizenden berichten in het forum ooit zullen kunnen doen. Mijn antwoord in het forum was dan ook:
Eerst moet de authenticiteit van de videoboodschap nauwgezet worden nagegaan. Als video authentiek blijkt te zijn en niet het werk van grappenmakers, als de bron van de dreigementen wel degelijk in Afghanistan of bij Al Qaeda blijkt te liggen, dan moet dat juist een reden zijn om de Belgische troepen niet terug te trekken. Aan terreur mag nooit worden toegegeven, want dat geeft het signaal dat terreur werkt.
Read more...

Communautaire dialoog of Franstalige chantage?

Marino KeulenVlaams Minister Marino Keulen ondertekende vandaag een besluit waardoor de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters uit de Vlaamse rand opnieuw afgewezen wordt. Eigenlijk is dat niet meer dan normaal –ook burgemeesters dienen immers de wetten na te leven– maar voor de Franstaligen is het een uitstekende gelegenheid om de communautaire dialoog op te blazen. Voor zover die communautaire dialoog al bestond…

Twee weken geleden bevestigde Vlaams Minister-President Kris Peeters door zijn ontkenning nog dat de communautaire dialoog al een maand volledig in het slop zit – was er wel van enige vooruitgang sprake, hij zou ongetwijfeld niet nagelaten hebben op die vooruitgang te wijzen. Vandaag grijpen de Franstaligen echter de niet-benoeming van de drie Franstalige burgemeesters uit de Vlaamse rand, die herhaaldelijk en openlijk hebben aangekondigd de taalwetten niet te zullen naleven, aan om die onbestaande communautaire dialoog niet te begraven, maar «op te schorten». Slim gezien natuurlijk van de Franstaligen, want op die manier geven ze de Vlaamse communautaire naïvisten de gelegenheid om een afkoelingsperiode in te lassen, zeg maar wat extra tijdswinst voor de Franstaligen. Hadden ze de dialoog volledig stopgezet, zou iemand als een Kris Peeters niet meer kunnen voordoen nog in de dialoog te geloven, en zou de staatshervorming terug op het bord van de federale regering terechtgekomen zijn. Met misschien wel een federale regeringscrisis als gevolg…

Het is immers duidelijk dat niet alleen de CD&V er baat bij heeft dat er kunstmatig leven gehouden wordt in de klinisch dode communautaire dialoog, maar ook de Franstaligen. Resultaten hoeven er voor hen immers niet geboekt te worden, of beter gezegd: resultaten mogen er van hen niet geboekt worden, maar een dialoog is voor hen de beste garantie dat er voorlopig op communautaire vlak niets, maar dan ook niets gebeurt. Zelfs de borrelnootjes uit de eerste fase zitten vandaag opnieuw stevig vastgevroren onder een dikke laag ijs in het vriesvak.

Maar de garantie dat zolang er een dialoog is, het communautaire stevig vast zit, is niet de enige reden voor de Franstaligen om een de onderhandelingstafel te zitten. De communautaire dialoog kan, zoals vandaag aangetoond wordt, immers ook als chantagemiddel gebruikt worden, door te dreigen de dialoog op te blazen als de Vlamingen niet afzien van hun rechtmatige eis dat ook de Franstaligen zowel de Grondwet als de taalwetten moeten naleven. Vandaag zijn het de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse rand, en binnen enkele weken is het de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde die niet gestemd mag worden. Als de enige prijs die daarvoor betaald moet worden niet meer is dan te moeten voordoen alsof men ook echt zou willen onderhandelen over een staatshervorming, welaan dan, Paris vaut bien une messe, zullen ze aan de andere kant van de taalgrens gedacht hebben.

Dat de Vlaamse minister Marino Keulen niet wou buigen voor de Franstalige chantage, is echter wel een lelijke streep door de rekening van de Franstaligen, maar een nog lelijkere streep door die van Minister-President Kris Peeters, en bij uitbreiding de hele CD&V die waarschijnlijk gedacht had dat het communautaire dossier nu wel eventjes van de baan zou kunnen blijven. Dankzij de financiële crisis kon federaal Eerste Minister Yves Leterme zich immers even profileren als een waar staatsman, maar Europees Commissaris Neelie Kroes noemde hem een leugenaar, en plots stond de Ieperse keizer daar weer zonder kleren. Verder werd de Open Vld de laatste tijd geteisterd door een hele reeks schandalen, met o.m. Noël Slangen, Patrick Dewael en Karel de Gucht zelfs in het kwadraat met Congo en Fortis-aandelen, zodat de CD&V alsnog een beetje in de luwte kon schuilen na de splitsing van het kartel. Maar vandaag plaatste Marino Keulen met zijn handtekening het communautaire opnieuw op de agenda, en wordt de CD&V weer met haar verkiezingsbedrog geconfronteerd, en dat net in de aanloop naar de volgende verkiezingscampagne. Zelfs al had Marino Keulen misschien niet zo heel veel controle over de timing van dit dossier, het komt op dit ogenblik wel heel gelegen voor de Open Vld. Zou dit zomaar een toeval zijn?

Labels: , , , , ,

Read more...

Coveliers, Bush en Romney zeggen zinnige dingen (Vincent De Roeck)

Een uiteenzetting over de visie van de klassiek liberale partij VLOTT op de maatschappij en op de economie als onderdeel daarvan kan anno 2008 niet voorbijgaan aan de zogenaamde kredietcrisis. Betekent deze crisis het faillissement van het liberale denken? Is het kapitalisme dan toch hetzelfde als het liberalisme? Beide vragen moeten negatief worden beantwoord. (...) Het ontstaan van de huidige crisis moet gesitueerd worden op de Amerikaanse vastgoedmarkt. Deze stortte ineen begin 2007, met als grondoorzaak een wet van 1977 de zogenaamde “Community Reinvestment Act”, die onder de Clinton-administratie werd aangescherpt. Deze wet verplicht Amerikaanse banken om op grote schaal hypothecaire leningen te verstrekken aan mensen met onvoldoende spaargelden of inkomen. Dit systeem kon gedurende geruime tijd goed gaan door het optreden van de Amerikaanse Centrale Bank. Deze instelling zorgde voor rentetarieven beneden het marktniveau (zo werd gedurende de periode 2001-2003 de rente verlaagd van 6% naar 1%). Dit kon enkel gebeuren omdat deze bank in staat is geld te scheppen uit het niets, m.a.w. geld zonder economische tegenwaarde. Dit wakkert echter inflatie aan en uiteindelijk spat de luchtbel aangezien de Centrale Bank uiteindelijk de rente fors moet verhogen om hyperinflatie te vermijden.

Dit gebeurde in de Verenigde Staten. In 2006 moest de Centrale Bank de rente verhogen (in 17 stappen van 1% naar 5,25%). Het gevolg hiervan was dat veel bezitters van vastgoed hun lening niet meer konden betalen. De vastgoedmarkt stortte in mekaar gevolgd door de beurzen. (...) Aangezien het Amerikaanse hypotheekrisico mondiaal was doorverkocht breidde de ramp zich uit naar Azie en Europa. De crisis is dus niet het gevolg van het vrije markt systeem maar wel van het overheidsgegoochel met de geldhoeveelheid. (...) Maar er zijn natuurlijk ook liberale recepten voor een oplossing! (...) De eerste stap naar een fundamentele oplossing is het terug op gang krijgen van het bancaire systeem. Het vertrouwen tussen de banken moet hersteld worden, echter zonder dat dit leidt tot een ontsporing van de begroting. De tussenkomst moet dus beperkt blijven tot het garanderen van spaargeld en interbancair krediet.

Wij wensen geen “socialisme voor de rijken” waar de bevoorrechte grootbankiers de winsten mogen houden wanneer het goed gaat, maar wanneer het fout loopt de belastingbetaler moet opdraaien voor de genomen risico’s. Het weze hier toch nog even herhaald: wij Vlaamse Liberalen beschouwen de individuele vrijheid als hoogste goed omdat wij ervan overtuigd zijn dat de mens de grootste kans op geluk heeft wanneer hij of zij zich zo vrij mogelijk kan ontplooien zonder al te veel overheidsingrijpen. (...) Natuurlijk veronderstelt deze vrijheid een verantwoordelijkheid, wij moeten namelijk aan iedereen een zelfde vrijheid en kans op geluk garanderen. (...) Kan men nog van vrijheid spreken wanneer de materiele mogelijkheden van de werkende burger door de staat via belastingen voor meer dan de helft worden afgeroomd?

Is het niet immoreel dat de overheid, in casu de Vlaamse, profiteert van het overlijden van haar burgers via exuberante successierechten? Waarom moeten spaargelden en dividenden nog eens extra belast worden terwijl al deze gelden toch reeds belast worden als inkomen? Is het systeem van de onroerende voorheffing dan zo eerlijk? Hier wordt iemand belast louter op basis van het feit dat hij of zij een onroerend goed bezit! (...) Indien tegenover deze belastingen dan nog een prestatie van de overheid zou staan, maar voor iedere bijkomende daad van de overheid wordt wel een nieuwe belasting uitgevonden. Voor ons Vlaamse Liberalen is de maat vol. De staat leeft beduidend boven zijn stand. In de (nieuwe Vlaamse) grondwet dient bepaald te worden dat iedere burger maximum 25% van zijn inkomen als belasting moet afstaan. (...) De overheid moet het met deze inkomsten stellen. Dit zal leiden tot de beperking van de staat tot diens basistaken. Enkel wat met deze inkomsten kan betaald worden zal de overheid doen. De niet betaalbare prioriteiten moeten aan het privé initiatief worden overgelaten!

Een liberale maatschappij is enkel mogelijk in een onafhankelijk Vlaanderen! Het hoeft geen betoog dat de creatie van een echte liberale maatschappij onmogelijk is in de huidige Belgische staatsstructuur. Op het einde van de vorige eeuw werd in België een Gents man premier. Aanvankelijk dacht die dat het liberalisme in dit land mogelijk zou zijn. (...) Na meer dan acht jaar proberen is gebleken dat niet het land maar de Gentenaar veranderd was. De stoere verklaringen over de Belgische ziekte en de remedies daarvoor zijn ingeslikt. De corrumperende werking van het typische Belgische salonsocialisme deed zijn werk. Van enige grotere vrijheid voor de Vlaamse burger is geen sprake, wel integendeel: de vrijheid van meningsuiting is meer dan ooit ingeperkt (een links Nederlandstalig blaadje vooral bekend voor zijn overzichten van TV programma’s werd gecensureerd door een Franstalige rechter!).

De veiligheid, een noodzakelijke voorwaarde voor een vrij bestaan, wordt nog steeds bedreigd. De staatsuitgaven worden op alle mogelijke manieren verhoogd door een manifeste onwil om een halt toe te roepen aan de illegale immigratie, terwijl wettelijke mogelijkheden zoals familiehereniging op de meest geraffineerde en uitgekookte manier worden misbruikt. Het jeugdsanctierecht, gebaseerd op de idee dat ook jongeren het onderscheid moeten kunnen maken tussen goed en kwaad, wordt op een schandelijke manier door de Walen geboycot! (...) De Gentenaar die acht jaar geleden nog liberaal en een beetje Vlaams was trok zich beschaamd terug in zijn Toscaanse kasteelhoeve! (...) Een andere nam het over. Hij komt uit Ieper, en het is zo mogelijk nog erger.Deze man zegde dat hij, na vijf minuten politieke moed, de hemel op aarde zou creëren voor de Vlamingen. Het heeft wat geduurd voor hij kon beginnen. Eerst moest hij enkele naïevelingen misleiden die nog dachten dat BHV in vijf minuten zou gesplitst zijn, een paar keer door het slijk kruipen voor de Parti Socialiste, en dan was hij premier. Ook deze man brengt er niets van terecht. Volgens een Nederlandse die in Brussel werkt zou Yves Leterme een leugenaar zijn. Men kan van Neelie van alles zeggen maar mensenkennis heeft ze in ieder geval.

Het Belgische staatsbestel rammelt aan alle kanten. De zogenaamde liberalen eisen enkel de aandacht op als het over schandalen gaat van de “poppemiekes” (een steeds weerkerend item bij de Belgische politieke topklasse), over de communicatieadviseur-directeur van de partij (met weinig contracten maar veel geld) tot het misbruik van voorkennis bij de verkoop van aandelen (maar dan zijn wij blijkbaar terug bij een poppemieke). (...) Werkt de Belgische bourgeoisie dan toch zo corruptogeen dat al die stoere mannen en vrouwen de regering ingaan als reuzen maar na enkele maanden tot slaafse dwergen herleid zijn. Zelfs voor wie ziende blind is moet het nu duidelijk zijn: 178 jaar België bewees dat een correcte liberaal georganiseerde maatschappij in dit corrupt land onmogelijk is. (...)

Dit is een samenvatting van de speech die senator Hugo Coveliers op 15 november in Berchem gehouden heeft op het VLOTT-congres.

***


(...) I appreciate you giving me a chance to come and for me to outline the steps that America and our partners are taking and are going to take to overcome this financial crisis. (...) People say, are you confident about our future? And the answer is, absolutely. And it's easy to be confident when you're a city like New York City. After all, there's an unbelievable spirit in this city. This is a city whose skyline has offered immigrants their first glimpse of freedom. This is a city where people rallied when that freedom came under attack. This is a city whose capital markets have attracted investments from around the world and financed the dreams of entrepreneurs all across America. This is a city that has been and will always be the financial capital of the world. (...) We live in a world in which our economies are interconnected. Prosperity and progress have reached farther than any time in our history. Unfortunately, as we have seen in recent months, financial turmoil anywhere in the world affects economies everywhere in the world. (...) We need to focus on five key objectives: understanding the causes of the global crisis, reviewing the effectiveness of our responses thus far, developing principles for reforming our financial and regulatory systems, launching a specific action plan to implement those principles, and reaffirming our conviction that free market principles offer the surest path to lasting prosperity.

First, we're working toward a common understanding of the causes behind the global crisis. Different countries will naturally bring different perspectives, but there are some points on which we can all agree: Over the past decade, the world experienced a period of strong economic growth. Nations accumulated huge amounts of savings, and looked for safe places to invest them. Because of our attractive political, legal, and entrepreneurial climates, the United States and other developed nations received a large share of that money. The massive inflow of foreign capital, combined with low interest rates, produced a period of easy credit. And that easy credit especially affected the housing market. Flush with cash, many lenders issued mortgages and many borrowers could not afford them. Financial institutions then purchased these loans, packaged them together, and converted them into complex securities designed to yield large returns. These securities were then purchased by investors and financial institutions in the United States and Europe and elsewhere -- often with little analysis of their true underlying value.

The financial crisis was ignited when booming housing markets began to decline. As home values dropped, many borrowers defaulted on their mortgages, and institutions holding securities backed by those mortgages suffered serious losses. Because of outdated regulatory structures and poor risk management practices, many financial institutions in America and Europe were too highly leveraged. When capital ran short, many faced severe financial jeopardy. This led to high-profile failures of financial institutions in America and Europe, led to contractions and widespread anxiety -- all of which contributed to sharp declines in the equity markets. These developments have placed a heavy burden on hardworking people around the world. Stock market drops have eroded the value of retirement accounts and pension funds. The tightening of credit has made it harder for families to borrow money for cars or home improvements or education of the children. Businesses have found it harder to get loans to expand their operations and create jobs. Many nations have suffered job losses, and have serious concerns about the worsening economy. Developing nations have been hit hard as nervous investors have withdrawn their capital.

We are faced with the prospect of a global meltdown. And so we've responded with bold measures. I'm a market-oriented guy, but not when I'm faced with the prospect of a global meltdown. (…) This crisis did not develop overnight, and it's not going to be solved overnight. But our actions are having an impact. Credit markets are beginning to thaw. Businesses are gaining access to essential short-term financing. A measure of stability is returning to financial systems here at home and around the world. It's going to require more time for these improvements to fully take hold, and there's going to be difficult days ahead. But the United States and our partner are taking the right steps to get through this crisis. In addition to addressing the current crisis, we will also need to make broader reforms to strengthen the global economy over the long term. (…) History has shown that the greater threat to economic prosperity is not too little government involvement in the market, it is too much government involvement in the market. (…)

We saw this in the case of Fannie Mae and Freddie Mac. Because these firms were chartered by the United States Congress, many believed they were backed by the full faith and credit of the United States government. Investors put huge amounts of money into Fannie and Freddie, which they used to build up irresponsibly large portfolios of mortgage-backed securities. And when the housing market declined, these securities, of course, plummeted in value. It took a taxpayer-funded rescue to keep Fannie and Freddie from collapsing in a way that would have devastated the global financial system. And there is a clear lesson: Our aim should not be more government -- it should be smarter government. (...) All this leads to the most important principle that should guide our work: While reforms in the financial sector are essential, the long-term solution to today's problems is sustained economic growth. And the surest path to that growth is free markets and free people. (...)

This is a decisive moment for the global economy. In the wake of the financial crisis, voices from the left and right are equating the free enterprise system with greed and exploitation and failure. It's true this crisis included failures -- by lenders and borrowers and by financial firms and by governments and independent regulators. But the crisis was not a failure of the free market system. And the answer is not to try to reinvent that system. It is to fix the problems we face, make the reforms we need, and move forward with the free market principles that have delivered prosperity and hope to people all across the globe. (…) Like any other system designed by man, capitalism is not perfect. It can be subject to excesses and abuse. But it is by far the most efficient and just way of structuring an economy. At its most basic level, capitalism offers people the freedom to choose where they work and what they do, the opportunity to buy or sell products they want, and the dignity that comes with profiting from their talent and hard work. The free market system provides the incentives that lead to prosperity -- the incentive to work, to innovate, to save, to invest wisely, and to create jobs for others. And as millions pursue these incentives together, whole societies benefit.

(…) Free market capitalism is far more than economic theory. It is the engine of social mobility -- the highway to the American Dream. It's what makes it possible for a husband and wife to start their own business, or a new immigrant to open a restaurant, or a single mom to go back to college and to build a better career. It is what allowed entrepreneurs in Silicon Valley to change the way the world sells products and searches for information. It's what transformed America from a rugged frontier to the greatest economic power in history. (…) Ultimately, the best evidence for free market capitalism is its performance compared to other economic systems. Free markets allowed Japan, an island with few natural resources, to recover from war and grow into the world's second-largest economy. Free markets allowed South Korea to make itself into one of the most technologically advanced societies in the world. Free markets turned small areas like Singapore and Hong Kong and Taiwan into global economic players. Today, the success of the world's largest economies comes from their embrace of free markets.

Meanwhile, nations that have pursued other models have experienced devastating results. Soviet communism starved millions, bankrupted an empire, and collapsed as decisively as the Berlin Wall. Cuba, once known for its vast fields of cane, is now forced to ration sugar. And while Iran sits atop giant oil reserves, its people cannot put enough gasoline in its -- in their cars. (…) The record is unmistakable: If you seek economic growth, if you seek opportunity, if you seek social justice and human dignity, the free market system is the way to go. (…) And it would be a terrible mistake to allow a few months of crisis to undermine 60 years of success. (…) Just as important as maintaining free markets within countries is maintaining the free movement of goods and services between countries. When nations open their markets to trade and investment, their businesses and farmers and workers find new buyers for their products. Consumers benefit from more choices and better prices. Entrepreneurs can get their ideas off the ground with funding from anywhere in the world. Thanks in large part to open markets, the volume of global trade today is 30 times greater than it was 6 decades ago -- and some of the most dramatic gains have come in the developing world.

(…) We're facing this challenge together and we're going to get through it together. The United States is determined to show the way back to economic growth and prosperity. I know some may question whether America's leadership in the global economy will continue. The world can be confident that it will, because our markets are flexible and we can rebound from setbacks. We saw that resilience in the 1940s, when America pulled itself out of Depression, marshaled a powerful army, and helped save the world from tyranny. We saw that resilience in the 1980s, when Americans overcame gas lines, turned stagflation into strong economic growth, and won the Cold War. We saw that resilience after September the 11th, 2001, when our nation recovered from a brutal attack, revitalized our shaken economy, and rallied the forces of freedom in the great ideological struggle of the 21st century. (…) The world will see the resilience of America once again. We will work with our partners to correct the problems in the global financial system. We will rebuild our economic strength. And we will continue to lead the world toward prosperity and peace. (…)

Dit is een samenvatting van de speech die George W. Bush op 13 november in New York gehouden heeft voor het Manhattan Institute.

***


If General Motors, Ford and Chrysler get the bailout that their chief executives asked for yesterday, you can kiss the American automotive industry goodbye. It won’t go overnight, but its demise will be virtually guaranteed. (...) Without that bailout, Detroit will need to drastically restructure itself. With it, the automakers will stay the course — the suicidal course of declining market shares, insurmountable labor and retiree burdens, technology atrophy, product inferiority and never-ending job losses. Detroit needs a turnaround, not a check. (...) First, their huge disadvantage in costs relative to foreign brands must be eliminated. That means new labor agreements to align pay and benefits to match those of workers at competitors. Furthermore, retiree benefits must be reduced so that the total burden per auto for domestic makers is not higher than that of foreign producers. That extra burden is more than $2,000 per car. Think what that means. (...) Considering this, Detroit has done a remarkable job of designing and engineering cars. But if this cost penalty persists, any bailout will only delay the inevitable.

Second, management as is must go. New faces should be recruited from unrelated industries — from companies widely respected for excellence in marketing, innovation, creativity and labor relations. The new management must work with labor leaders to see that the enmity between labor and management comes to an end. This division is a holdover from the early years of the last century, when unions brought workers job security and better wages and benefits. (...) You don’t have to look far for industries with unions that went down that road. Companies in the 21st century cannot perpetuate the destructive labor relations of the 20th. This will mean a new direction for the U.A.W., profit sharing or stock grants to all employees and a change in Big Three management culture. (...) The need for collaboration will mean accepting sanity in salaries and perks. (...) Investments must be made for the future. No more focus on quarterly earnings or the kind of short-term stock appreciation that means quick riches for executives with options. Manage with an eye on cash flow, balance sheets and long-term appreciation. Invest in truly competitive products and innovative technologies — especially fuel-saving designs — that may not arrive for years. Starving research and development is like eating the seed corn.

Just as important to the future of American carmakers is the sales force. When sales are down, you don’t want to lose the only people who can get them to grow. So don’t fire the best dealers, and don’t crush them with new financial or performance demands they can’t meet. (...) It is not wrong to ask for government help, but the automakers should come up with a win-win proposition. (...) But don’t ask Washington to give shareholders and bondholders a free pass — they bet on management and they lost. (...) The auto industry is vital to our national interest as an employer and as a hub for manufacturing. A managed bankruptcy may be the only path to the fundamental restructuring the industry needs. It would permit the companies to shed excess labor, pension and real estate costs. The government should guarantee post-bankruptcy financing and assure buyers that their warranties are not at risk. (...) In a managed bankruptcy, the government would propel newly competitive and viable automakers, rather than seal their fate with a bailout check.

Dit is een samenvatting van het stuk "Let Detroit Go Bankrupt!" van Mitt Romney dat op 19 november in de New York Times verscheen.


Meer over de toestand op de financiële markten op www.ies.org.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.


Read more...

Free Kareem! (Werner Vandenbruwaene)

Een persbericht van het Liberaal Vlaams Studentenverbond

Abdelkareem Nabil Soliman, een 22-jarige Egyptische blogger, werd op 6 november 2006 gearresteerd door de politie van Alexandria wegens kritische artikelen die hij op zijn blog publiceerde. Drie maanden later werd hij veroordeeld tot vier jaar cel: drie jaar voor het beledigen van de Islam en één jaar voor gezagsondermijning.

Begin 2006 leerde de blogwereld Abdelkareem kennen als rechtenstudent die uit de universiteit van Al Ahzar werd gezet. Deze universiteit was het niet eens met enkele berichten op de blog van Abdelkareem. Hij bekritiseerde daarin de godsdienstige en autoritaire overmaat van de Egyptische overheid. Dit debat ging hij ook aan met enkele radicaal Islamitische professoren. Abdelkareem volharde en bleef zijn ideologische strijd voor vrouwenrechten, godsdienstvrijheid, vrijheid van onderwijs en tegen sektarisch geweld verder zetten. Hiervoor werd hij uiteindelijk gearresteerd en berecht. Vooral zijn aanklacht tegen het gebrek aan een strikte scheiding tussen kerk en staat was voor de Egyptische autoriteiten een brug te ver en een duidelijk signaal drong zich op. Hierbij werd Abdelkareem op 6 november gearresteerd en op 22 februari veroordeeld. Hiermee bewees de overheid dat de kritiek van Abdelkareem terecht was.

Deze zaak toont aan dat de strijd voor individuele vrijheden nog lang niet gestreden is. Conform de rechten van de mens, moet elk individu – los van de inhoud van zijn uitspraken – vrij zijn mening kunnen uiten en is religie een strikte privé zaak. Het is beangstigend vast te stellen dat in 2008 één van de belangrijkste landen uit de Arabische wereld nog steeds geen respect voor deze fundamentele vrijheden toont. Daarom werd op donderdag 6 november 2008, twee jaar na de arrestatie van Kareem, een internationale protestactie op touw gezet.

In meer dan veertien hoofdsteden wordt wereldwijd actie gevoerd. Op initiatief van de Jong VLD en het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) hebben in België Jong VLD, LVSV, Jeunes MR en de Fédération des Etudiants Libéraux (FEL) samen een duidelijk signaal aan de Egyptische regering willen sturen. Meer informatie over de internationale rally kan u op de website www.freekareem.org terugvinden. De Belgische protestactie vond doorgang om 12u aan de Egyptische ambassade in Brussel op 6 november 2008.

Wij roepen de Egyptische regering op zich te bezinnen over hun huidige opvatting ten aanzien van vrije meningsuiting, gelijkheid tussen man en vrouw en godsdienstvrijheid. Tegelijk vragen wij zo snel mogelijk de vrijlating van Abdelkareem Nabil Soliman.

Read more...

23 november 2008

Nieuw VB-schandaal: ook Annemans en Dewinter een koppel? (Hoegin)

Filip Dewinter en Gerolf AnnemansNadat het schandaal rond de relatie tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel eerder deze week een toppunt bereikte als gevolg van een artikel met enkel spectaculaire onthullingen in het gezaghebbende tijdschrift Knack, ontploft er opnieuw een bom in de top van het Vlaams Belang nu blijkt dat Gerolf Annemans en Filip Dewinter een relatie met mekaar hadden, en nog steeds hebben.

Uit e-mails en SMSjes waarop ondergetekende de hand kon leggen, blijkt dat de relatie tussen Gerolf Annemans en Filip Dewinter al sedert het begin van de jaren '90 aan de gang zou zijn. Hun relatie heeft natuurlijk zowel haar hoogte- als laagtepunten gekend, maar de stabiliteit van de relatie tussen de twee valt toch op. De aard van de relatie veranderde natuurlijk wel grondig in de loop van de jaren: druipt in de eerste jaren de passie en het verlangen nog van de e-mails, de laatste jaren heeft er duidelijk een verdieping van de relatie plaatsgevonden. Zo maakten de twee de afgelopen maanden, naarmate de aanhang van het Vlaams Belang in de peilingen afnam en de fut uit de partij leek te lopen, steeds concretere plannen om Vlaanderen de rug toe te keren, en naar San Francisco uit te wijken om er een nieuw leven op te bouwen – samen. Het zou overigens niet de eerste keer geweest zijn dat de twee samen het land verlieten, want beide heren trokken vaak samen naar een buitenhuisje van Jean-Marie Le Pen in de buurt van Marseille, waar ze dagenlang ongestoord konden genieten van de Middellandse Zee en mekaar.

Alle gekheid op een stokje: wanneer een weekblad als Knack uitpakt met e-mails als het ultieme bewijsstuk voor een relatie tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel, en dat vervolgens zonder al te veel kritische noten rondgetoeterd wordt in de rest van de Vlaamse «pers», dan vraag je je toch af of het echt nog dommer (of valser) kan. De enige reden waarom ik bij het bovenstaande stukje geen «authentieke» mails heb bijgevoegd, is dat ik gewoonweg geen zin had om mijn tijd te spenderen aan het creëren van passionele mails tussen Gerolf Annemans en Filip Dewinter. Was ik een Knack-journalist geweest, zou ik er waarschijnlijk nog goed voor betaald worden ook, en op de redactie misschien zelfs tot held van de week voor uitgeroepen worden. Kan je al je twijfels hebben rond handgeschreven brieven, een e-mail of een SMS is werkelijk niets waard, zeker als ze uit een (v)echtscheidingsdossier komen. Met e-mails kan immers om het even wie aan om het even wie gekoppeld worden. Misschien heeft Bart de Wever wel iets met Joëlle Milquet, en overcompenseerden ze hun geheime relatie wel door de communautaire dialoog zo professioneel te kelderen? Of had Jurgen Verstrepen wel een relatie met de biseksuele Frank Vanhecke, tot Marie-Rose Morel opdook in het leven van de laatste, meteen ook de verklaring waarom Jurgen Verstrepen en de ex-man van Marie-Rose Morel vandaag gemene zaak maken? Een namiddagje met vrije tijd en een fles whiskey voor de inspiratie, en een journalist kan een volledig dossier produceren, inclusief suggestieve koosnaampjes en geheime groeten.

Er is echter aan de affaire tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel één eigenaardigheid die ik niet helemaal begrijp. Hoe is het immers mogelijk dat zulke relatie, die al jaren aan de gang zou zijn en zelfs een vast liefdesnestje had, om nog maar te zwijgen over de vele Vlaams Belang-afdelingen die hebben moeten betalen voor hotelkamers voor de twee tortelduifjes, nog niet één foto heeft doen opduiken waarop de feiten ontegensprekelijk vastgelegd werden? Of moet ik werkelijk geloven dat Knack-journalisten die er geen problemen van maken om in het «beste» geval authentieke mails geplukt van een ontvreemde laptop, in het slechtste geval gewoonweg zelf mee verzonnen, die mails zonder problemen publiceren in hun blad, maar plots wel een bijna ontroerende schroom aan de dag leggen om eens een fotograaf erop uit te sturen om één ander op de gevoelige lens vast te leggen? Of meer zelfs, dat er op die laptop die blijkbaar kraakte van de passionele mails, niet één foto van het koppel te vinden was die het liefdesverhaal beter had kunnen illustreren dan de brave campagnefoto's waar we het nu mee moeten stellen? Een Frank Vanhecke die tijdens één of andere partijdag halfverlegen naar Marie-Rose Morel lacht, da's echt wel een smoking gun zonder weerga. Zelfs een prins Filip ziet er op een onbewaakt ogenblik naast zijn prinses Mathilde bronstiger uit.

Ook de discretie van het Europees Parlement, anders niet te beroerd om de onschendbaarheid van één van haar leden op te heffen zonder zelfs nog maar het dossier te moeten inkijken, valt op. Zou er nu werkelijk geen enkel EP-lid rondlopen dat voor de camera wil bevestigen dat de twee wel al eens in mekaars armen gesnapt werden op één of andere vochtige receptie? Er moet nochtans volgens de geruchten daar in Straatsburg nogal één en ander afgevreeën geweest zijn tussen de twee. Ook daar klopt het plaatje niet helemaal, of moeten we zeggen: helemaal niet.

Laat me afsluiten met een verwijzing naar hoe de pers andere toppolitici behandelt die een scheve schaats reden en rijden. Hoe lang zou de pers op de hoogte geweest zijn van de relatie tussen Patrick Dewael en Greet op de Beeck –en ik heb het daarbij niet alleen over de VRT– vóór ze er ook melding van wilde maken? Hoe ver was Sophie Pécriaux al in haar zwangerschap toen de pers haar relatie met Rik Daems openbaar maakte? Er zit een pak meer substantie aan het gerucht dat Patrick Janssens in Antwerpen zijn maîtresse bevorderde tot een zeer lucratief postje dan aan de story rond Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel, maar daarover zwijgt de pers zeer zedig. De vermeende relatie tussen Frank Vanhecke en Marie-Rose Morel moet echter in het lang en het breed uitgesmeerd worden, wegens de relevantie ervan voor de nationale politiek, maar een minister in functie die in bed duikt met de journaliste die hem moet interviewen, een fractieleider die een lid van een andere partij bezwangert en een burgemeester die op kosten van de belastingbetaler zijn lief aan een riant maandelijks loon helpt, dat heeft natuurlijk uitdrukkelijk geen politieke relevantie, maar behoort strikt tot de privé-sfeer van de politici. Of wat had u gedacht?

Labels: , , , , , , , ,

Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>