31 oktober 2005

Herinneringen aan Chabert (Hoegin)

Hoeveel Vlamingen zouden zich deze morgen in hun ochtenkoffie verslikt hebben toen ze de titel «CD&V dreigt met Brusselse crisis» lazen in De Standaard?

Yves Leterme vertelt vandaag stoer aan De Standaard dat als het ooit tot dwangsommen zou komen, de CD&V zich terugtrekt uit de Brusselse regering. Brigitte Grouwels als de nieuwe institutionele atoombom? We weten hoe het vergaan is met de vorige institutionele atoombom van de CD&V – ze is nooit afgegaan, en wou zelfs niet afgaan. Keer op keer bleek immers dat de Franstaligen in Brussel de gekste dingen mochten uithalen, zonder dat Chabert zelfs nog maar een schijnbeweging wilde maken als zou hij zijn ministerportefeuille op tafel willen leggen. Er was immers altijd wel een reden waarom het toch maar beter was dat hij in de regering bleef – in het belang van de Brusselse Vlamingen uiteraard, of wat dacht u wel?

Ik denk dus niet dat men vannacht aan Fanstalige zijde slecht zal slapen. Zeker als men bedenkt dat Yves Leterme de laatste weken behoorlijk wat energie heeft gebruikt om stroop te smeren aan de baard van Elio di Rupo, mag men toch zo zijn twijfels hebben over het realiteitsgehalte van deze dreiging. Moeten we werkelijk geloven dat Yves Leterme een institutionele crisis van ongekende omvang zou durven veroorzaken, daarmee ongetwijfeld zijn eigen kansen om ooit nog Eerste Minister in België te mogen spelen voorgoed overboord gooiend? Dat is dan diezelfde Yves Leterme die nog niet zo lang geleden in de krant Le Soir de uitroep «Francophones, n'ayez pas peur!» liet optekenen.
Read more...

RIP Cpl. Jeffrey B. Starr, USMC

I haven't got much time to post these days, but here is a story that I just had to share with you. It is both infuriating and humbling.
Read more...

Verbod Anderstalige Opschriften Markt Merchtem

In Merchtem mogen handelaars op de markt geen anderstalige opschriften meer gebruiken. Kennelijk om de ‘verfransing’ tegen te gaan. Dit vind ik nu eens totale onzin. Iedereen mag weten dat ik Vlaamsgezind ben, maar ik ben ook rationeel, en dat rationele > vlaamsgezindheid. En in dit geval is het niet rationeel.

De handelaars op de markt zijn bezig met economische zaken. Essentieel voor hen is de oude spreuk “Klant is koning”. En niets is zo bijzonder als in een anderstalig gebied in je eigen taal bediend worden. Economisch gezien is het voor hen dus zeer rationeel om anderstaligen zich thuis te laten voelen. Dat is hun goed recht ook. Het verbieden van anderstalige opschriften is een ongeoorloofde inmenging van de overheid in de markt (als Vrije Markt). Men moet de handelaars daar toch vrij in laten, wat maakt het nu uit voor anderen dat er onder “frieten” ook “frites” staat. De overheid in Vlaanderen moet met haar burgers communiceren in het Nederlands. Elke vorm van controle op taalgebruik in het privéleven en economisch leven is zowel zinloos als onrechtvaardig.

Read more...

175 jaar België: Een reden tot feest? (Politiek Incorrect)


Onderstaande tekst is uiteraard door mijzelf geschreven geweest, en is gepubliceerd op de webstek van Tobias Bos, een kennis van ondergetekende die woonachtig is in het Nederlandse Waalre (bij Eindhoven). Zie hiervoor http://www.tobiasbos.nl/weblog/pivot/entry.php?id=300#body De reden waarom ik die tekst - die handelt over het Belgische Revolutiejaar 1830 - geschreven heb, was om ook de inwoners boven de Moerdijk te informeren over de rampzalige gebeurtenissen van 1830. Maar aangezien het goed mogelijk is dat er hiervoor ook in Vlaanderen waarschijnlijk een lezerspotentieel is, publiceer ik de tekst dan ook in haar oorspronkelijke vorm op deze webstek. De passage waarin staat dat de tekst gericht is aan 'het Nederlandse (internetsurfende) volk, is voor de Vlaamse of elders gelocaliseerde lezer uiteraard niet van toepassing.

-----------------------------------------------------

1. Inleiding

Dit jaar, we schrijven 2005, viert België – het land waar ondergetekende geboren en getogen is – de 175ste verjaardag. Op precies 4 oktober 1830 verklaarde het toenmalige Voorlopige Bewind van de nieuwgeboren Belgische staat als zijnde onafhankelijk. Ikzelf ben woonachtig in Lier, een provinciestadje dat zo’n 20 kilometer ten zuidoosten van Antwerpen is gelegen; en bijgevolg verblijvende in het noordelijke deel van België, Vlaanderen genoemd. Het is dat Vlaanderen dat na die fameuze 4de oktober anno 1830 een 175-jarig bestaan van verdrukking, tegenspoed en ellende gekend heeft, te wijten aan het ontstaan van de artificiële Belgische staat. Ik weet niet in welke mate en op welke manier de Belgische “175-25” vieringen (waarbij 175 verwijst naar het 175-jarig bestaan van België, en de 25 naar het ontstaan van het federalisme, waarbij naast de reeds uit 1970 (cultuur)gemeenschappen ook de persoonsgebonden materies (zoals bv. ruimtelijke ordening) van het federale beleidsdomein werden afgesplitst, en op die manier de gewesten ontstonden) in de Nederlandse media zoal worden gebracht, maar deze bijdrage op deze Nederlandse webstek, gericht aan het Nederlandse (internetsurfende) volk, dient alleszins om de minder fraaie aspecten van de Belgische Omwenteling aan het licht te brengen. En het weze gezegd: Als het van de Vlaamse beleidsmakers uit de vroege 19de eeuw had afgehangen, zou het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden tot op vandaag de dag nog steeds hebben bestaan. Het is echter allemaal anders verlopen. Helaas.

2. Geschiedenis der Nederlanden voor 1815

Maar vooraleer we komen tot de constructie van de Belgische artificiële staat, dienen we eerst enkele zaken te zeggen over de geschiedenis van beide Nederlanden voor het ‘memorabele’ jaar 1830. De Nederlanden, en hiermee bedoel ik de gebieden die zich uitstrekten van Luxemburg tot de Waddeneilanden, hadden reeds geruime eeuwen een gemeenschappelijke geschiedenis. Aan het begin van de 15de eeuw wist de Bourgondische Hertog Filips III De Goede de wars van elkaar functionerende hertogdommen en graafschappen die de Nederlanden domineerden min of meer te verenigen in één rijk. Tegen 1451 aan, regeerde Filips De Goede over een gebied dat Bourgondië (nabij de Franse Elzas), Vlaanderen (het huidige West- en Oost-Vlaanderen), Artesië (noordwest Frankrijk), Namen, Luxemburg, Brabant, Limburg, Henegouwen, Zeeland en Holland omvatte. Later zou een van zijn opvolgers, de wel gekende keizer Karel V, in de 16de eeuw de eenheid der Nederlanden nog verder consolideren. Dit kon echter alleen door het ondertekenen van het Verdrag van Kamerrijk (1529), waardoor Vlaanderen en Artesië uit hun leenverband met Frankrijk werden gerukt. Ook zorgde Karel V ervoor dat de Nederlanden steeds één en onverdeeld overgeërfd zouden worden op zijn opvolgers. Maar, en dit is toch wel essentieel te moeten onderstrepen, het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden van 1815 was wel degelijk een artificiële staat, omdat het minder rekening hield met de besognes van voornamelijk de inwoners uit het ‘zuiden van het zuiden’. De Nederlanden onder de Bourgondische hertogen waren dit niet, omdat er steeds een ruime autonomie werd verleend aan de deelgebieden. Hier kom ik later echter nog wel op terug.

Helaas heerste Karel V niet alleen over de Nederlanden, maar ook over Oostenrijk, Bourgondië, Zuid-Italië, de Bohemen en Spanje. Het zijn de autoriteiten van dat laatste gebied die tot de verwoestende scheiding der Nederlanden hebben geleid. In 1556 volgde Filips II – de enige zoon van Karel V – diens vader op. De Habsburgse gebieden (Oostenrijk dus), speelde Filips II weliswaar kwijt, maar hij regeerde toch nog hoofdzakelijk over de Nederlanden en Spanje. In tegenstelling tot diens vader, regeerde Filips II over de Nederlanden als een heuse tiran. Het was de tijd van het sterkhoudende Katholicisme, de oprichting van de Inquisitie en de Bloedraad van Alva. Het spreekt voor zich dat, vooral in de Nederlanden, hiertegen radicaal verzet werd geleverd. Het waren de tijden dat figuren als Willem van Oranje – ook bekend als Willem de Zwijger – hun opwachting maakten, en de zogenaamde Tachtigjare Oorlog tegen het Spaanse bewind begon. In 1648 resulteerde deze oorlog zich in de zogenaamde Vrede van Münster, waardoor de Noordelijke Nederlanden zich formeel afscheurden van het Rijk van ondertussen reeds Filips IV. Vanaf 1648 zou het tot aan de Franse Revolutie duren tot de Nederlanden terug herenigd zouden worden. In de zuidelijke Nederlanden heersten vanaf toen alternerend Spanjaarden en Oostenrijkers; terwijl de zogenaamde ‘Zeventien Provinciën’ vanaf dat jaar hun ‘gouden eeuw’ konden beleven. Ook hier is het markant te moeten wijzen op de gedecentraliseerde structuur van Noord-Nederland die tijd, die geleid heeft tot een explosieve welvaartsgroei, terwijl de zuidelijke Nederlanden armoede en ellende kenden onder centralistische en vreemde mogendheden.

Memorabele momenten in de geschiedenis van de Nederlanden dienen echter opgetekend te worden na de Franse Revolutie. In 1795 worden de Nederlanden – zowel in het zuiden als in het noorden – ingelijfd bij Frankrijk, na de machtsovername van Napoleon Bonaparte zelfs het Franse Keizerrijk. Deze situatie bleef duren tot 1815. Wanneer Napoleon uiteindelijk finaal wordt verslagen door de geallieerde troepen bij Waterloo, wordt hierna het Congres van Wenen opgericht. Dit congres; voorgezeten door de Oostenrijkse prins Klemens von Metternich, besliste dat het Franse territorium terug diende te worden gedrongen naar de grenzen van voor de Franse Revolutie. En Frankrijk diende omringd te worden door krachtige bufferstaten, die erover dienden te waken dat de Fransen geen kans meer zouden krijgen ook maar één morzel grond te heroveren. De creatie van die bufferstaten resulteerde tot de oprichting van bijvoorbeeld het ‘eengemaakte’ Pruisen, en ten noorden van Frankrijk… Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden!

3. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden van Willem I

Waarom heb ik in het tweede, hierboven vermelde deel, van deze tekst deze kroniek van de geschiedenis der Nederlanden gegeven? De reden is dus eenvoudig: Het diende om aan te geven dat er ook voor 1815 reeds historische banden bestonden tussen Noord- en Zuid-Nederland. En ja, dit impliceert ook de gebieden die vandaag de dag België omvatten. Maar één ding dient er wel bij gezegd te worden: Gezien de vroegere heersers eerder gebruik maakten van gedecentraliseerde bestuursmodaliteiten, bestond een echt ‘nationaal’ ‘Nederlands’ en/of ‘Belgisch’ identiteitsbesef hoegenaamd niet. Het Belgische nationaliteitsbesef is hoe dan ook, ook na 1830, een fetisj te noemen.

Maar terug naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden; in het verdere verloop van deze tekst VKN afgekort. De autoriteiten van het congres van Wenen stelden de erfstadhouder Willem VI, prins van Oranje-Nassau, aan als nieuwe vorst van de nieuwbakken staat. Hij zou als vorst door het leven gaan onder de naam Willem I. Ik heb het doorheen deze tekst al reeds meerdere malen gehad over de ‘artificiële staat’. Het is misschien eens nuttig eindelijk uit te leggen wat dit concreet inhoudt: Een artificiële staat is een staat die ontstaan is hetzij uit territoriale expansiedrang, hetzij aan een conferentietafel. Kenmerkend voor de meeste artificiële staten is dat zij meestal een staatshoofd heeft die zijn of haar beleid zeer centralistisch voert, geen rekening houdt met de culturele en/of religieuze diversiteit in het land, en deze minderheden in de meeste gevallen zelfs gewoon onderdrukt; en bijgevolg heeft de artificiële staat meestal een lak aan democratie. Een democratisch functionerende staat werkt meestal op zeer kleinschalig niveau, en diens territoriale grenzen lopen meestal parallel met die van een duidelijk definieerbare gemeenschap.

Het is vanuit deze optiek dan ook dat er inderdaad gesteld kan worden dat het VKN een artificiële staat was: Zij hield namelijk geen rekening met voornamelijk de religieuze verschillen tussen Katholieken in het Zuiden, en protestanten in het Noorden. Hoewel ook de algemene geschiedschrijving ook hier terzake iets te streng is voor koning Willem: De acht artikelen van Londen van 21 juni 1814 regelden namelijk de totale godsdienstvrijheid in het nieuwe VKN. Doch, Vlaanderen – dit gebied werd toen nog niet zo genoemd, maar ik bedoel hiermee het huidige gebied gaande van Oostende tot Maaseik – had nog zekere affiniteit met de gezagvoerders uit Den Haag: de taal. In het ‘zuiden van het Zuiden’ (wat we nu dus Wallonië zouden kunnen noemen) waren er hoegenaamd geen enkele congruenties met het nieuwe bewind: De bevolking was er Katholiek en Franssprekend.

Economisch had het Zuiden in het algemeen en Vlaanderen in het bijzonder echter zeker niet te klagen over de bewindvoering van Willem I. Het is namelijk niet voor niets dat men hem ‘de koning-koopman’ noemde. Willem had namelijk meer dan aandacht voor de economische heropleving van het land. Zo richtte hij de ‘Algemene Maatschappij ter Begunstiging van de Volksvlijt’ op, een maatschappij die investeringen in nieuwe industrieën bevorderde in ruil voor aandelen in deze nieuwe industrieën als borgstelling voor de staat. Het bewind van Willem I had bijvoorbeeld tot gevolg dat de scheepvaart in de haven van Antwerpen floreerde: in 1818 voerden nog 585 schepen handel met deze haven op jaarbasis; tegen 1829 was dit getal reeds tot 1.028 opgelopen. De Antwerpse haven was tegen die tijd meer dan twee keer zo productief dan die van Rotterdam of Amsterdam. Bovendien was er sinds 1815 voor het Zuiden een enorm groot economisch probleem: Het vernederde Frankrijk gedroeg zich in het post-napoleonistische tijdperk uitermate protectionistisch; waardoor de grootste afzetmarkt voor het Zuiden wegviel. Dit probleem werd met de hereniging der Nederlanden echter opgelost; gezien het op de Nederlandse overzeese kolonies (zoals Indonesië) kon rekenen op een gigantische afzetmarkt. Ook inzake onderwijs verrichte koning Willem puik werk: Tussen 1815 en 1830 werden er in het Zuiden zo’n 1.500 nieuwe scholen opgericht. De universiteit van Gent werd ten tijde van het VKN opgericht (het zou wel tot 1930 duren vooraleer dit ook een Nederlandstalige universiteit zou worden), en ook het kanaal Gent-Terneuzen werd met Hollands geld gegraven. Ook voor Wallonië was er goed nieuwe: De onderhandelingen van koning Willem I met de Britse industrieel John Cockerill liepen gesmeerd, en weldra zou er in het Luikse Seraing een gigantisch bedrijvenimperium, genoemd naar hem, opgericht worden. Kortom, zowel Vlaanderen als Wallonië vaarden wel bij de politiek van de nieuwe staat, hoewel er ook gezien de artificiële constructie ervan nog wat mankementen waren, zoals bijvoorbeeld inzake volksvertegenwoordiging in de Staten-Generaal.

4. Het drama van 1830: Wat liep er mis?

Ondanks de economische zegening die het latere België zou hebben meegekregen, heeft het VKN het toch maar 15 jaar lang kunnen uithouden. De taalpolitiek van Willem I was er namelijk een van de allergrootste tolerantie: In Vlaanderen werd Nederlands de bestuurstaal, en in Wallonië kon men naar believen het Frans hanteren. Die ‘vernederlandsingspolitiek’ in het Zuiden was echter niet naar de zin van een burgerlijke elite. Deze elite waren voornamelijk oud-ambtenaren en –militairen die nog onder Napoleon gestreden hadden, die ten tijde van de Franse overheersing op Nederland hier waren blijven hangen. Deze elite had maar een doel voor ogen: De ‘heraansluiting’ van gans het VKN, en indien dat niet kon, dan tenminste toch van België, bij Frankrijk. Zij waren dus niets meer of niets minder dan adepten van de Groot-Franse gedachte. Het was dan ook deze ‘elite’ die de basis vormde van het corps van de Belgische revolutionairen. In 1828 reeds kwam bijvoorbeeld het zogenaamde ‘unionisme’ de kop op steken: Een monstercoalitie van liberalen en Katholieken diende het bewind van Willem I omver te werpen. Hun leiders: Charles Rogier, een advocaat uit Luik die een immigrant uit Frankrijk bleek, Felix De Merode: was Frans senator onder het bewind van Napoleon en Alexandre Gendebien, wiens vader volksvertegenwoordiger was in het Frans parlement. De weinig Nederlandstalige namen op zich al laten raden dat de Belgische Revolutie er vooral gekomen was op aandrang uit Wallonië.

In 1830 zag men echter de kans schoon liggen om van de Belgische Revolutie werk te maken: In Frankrijk was namelijk een nieuwe revolutie aan de gang, toen koning Charles X van zijn troon werd ontzet, en vervangen door ‘de burgerkoning’ Louis-Philippe d’ Orléans. In Frankrijk hoopte men dat deze nieuwe koning de Franse glorie van weleer zou herstellen, wat dus een nieuwe expansiedrift vanuit Frankrijk zou impliceren. De Belgische revolutionairen dachten er hetzelfde over. De spanning in de Zuidelijke Nederlanden was te snijden. Op 25 augustus 1830 was het dan zo ver: In de Brusselse Muntschouwburg werd het stuk ‘La muette de Portici’ opgevoerd (ook al in het Frans!), een stuk waarin de opstand van de Napolitanen tegen de Spaanse bezetter in 1647 werd verheerlijkt. En – hoe kon het ook anders? – het stuk werd geschreven door Daniel Auber… En Fransman! De opgehitste – natuurlijk Franstalige – “Belgen” konden maar niet genoeg krijgen van de vergelijking te maken tussen die Spaanse bezetter in koning Willem. Hierop stormde een door het dolle heen gedraaide menigte de operazaal uit, en die nacht ging in als de nacht van protest tegen het huis van Oranje: In Brussel werden krantenredacties overvallen en geplunderd, het huis van de Brusselse politie en het ministerie van Justitie werden platgebrand, vermeende orangisten werden gelyncht, en eensklaps werd aan het Brusselse stadhuis de Franse tricolore gehesen. Prompt stuurde koning Willem hierop zijn militaire troepen, geleid door zijn zoon en kroonprins Willem (de latere Nederlandse koning Willem II). Helaas, kroonprins Willem had andere plannen: Hij vond de Nederlanden maar wat “te plat” en wenste zichzelf liever aan het hoofd van een groot Frans-Belgisch Rijk. Bijgevolg liet hij zijn troepen gewoon achter in Vilvoorde, een dorp zo’n 20 kilometer ten noorden van Brussel, zonder de orde in deze stad te herstellen. Zijn plannen om zichzelf monarch te maken van Frankrijk-België zijn uiteraard nooit voltooid geraakt.

Opvallend hierbij was echter dat de Belgische Revolutie genoeg gehoor vond in het zuiden des lands, maar men in Vlaanderen toch trouw bleef aan koning Willem. In Luik trokken zi’n 40.000 manifestanten door de straten, in Verviers werd het stadhuis vernield en in Henegouwen werd geplunderd. In het Nederlandse leger deserteerden de Franstalige militairen onmiddellijk, de Vlaamse bleven steeds paraat. Zo mocht ook luitenant-generaal Jozef Van Geen ondervinden. Hij was namelijk opperbevelhebber van het militair commando van Namen. In september 1830 schreef hij aan koning Willem I: “Ik kan alleen nog maar rekenen op Hollandse, Vlaamse en Luxemburgse soldaten. De Walen deserteren echter massaal.” Antwerpen was in diepe rouw nadat de Nederlandse garnizoenen op 27 september 1830 de aftocht dienden te blazen in Brussel; Mechelen richtte een burgerwacht op tegen (!) de Belgische revolutionairen, Gent pleitte voor een Nederlands-Belgische confederatie onder leiding van het Huis van Oranje en de burgemeester van Turnhout smeekte de Hollandse militairen te blijven om de stad te beschermen tegen de Belgische heethoofden. Alleen Leuven vormde een uitzondering in Vlaanderen, waar de jonge journalist Adolph Roussel de gemoederen nog enigszins had opgehitst.

Het feit dat ondanks de Belgische revolutie er voornamelijk een was van Francofone muiters, en Vlaanderen willens nillens toch mee in de Belgische constructie werd opgenomen, was een combinatie van twee spijtige elementen: Enerzijds hadden de Belgische revolutionairen Vlaanderen als het ware ‘ingepalmd’ – al dan niet met steun vanuit Frankrijk. Zo werd generaal De Pontecoulant met een militaire troepenmacht in 1830 in opdracht van de Belgische revolutionairen naar Gent gestuurd om de stad er te bezetten – want men wist dat na de forse investeringen van Koning Willem in Vlaanderen, dit gebied economisch veel te bieden had. Bovendien beschikte het over een haven (die van Antwerpen) die eventueel nuttig gebruikt zou kunnen worden in een eventuele strijd van Frankrijk met Groot-Brittanië (Napoleon noemde de haven van Antwerpen reeds “een pistool dat gericht is recht in het hart van Engeland”, omdat men er makkelijk een militaire vloot kon herbergen die in één nacht tijd de Theems, en zo dus ook Londen, kon bereiken). En daarenboven beslisten de grootmachten na de Belgische onafhankelijkheid om de demarcatielijn van na de Vrede van Münster (1648) te nemen als Belgisch-Nederlandse grens, en werd ook de provincie Limburg in twee gesplitst. Koning Willem kon nog wel beschikken over het Groot-Hertogdom Luxemburg. Vlaanderen was voor de ‘Belgische revolutionairen’ dus niets meer of minder dan louter een wingewest. Maar vooral Wallonië zou profijt moeten kunnen halen uit het onafhankelijke België.

Dat bleek ook zo na de onafhankelijkheid van België: de katoenproductie in Gent daalde in de periode 1829-1833 met maar liefst 73%; in de haven van Antwerpen kwamen plotsklaps nog maar 398 schepen per jaar binnen: Een daling van ongeveer 60%. Ook het aantal scholen in Vlaanderen werd na de Belgische onafhankelijkheid zowat gehalveerd. Maar het ergste van al was dat de toekomst van het Nederlands in Vlaanderen bijna teloor was gegaan. Het Nationaal Congres van de nieuwbakken Belgische staat had namelijk een grondwet goedgekeurd waarin de ‘vrijheid van taalgebruik’ werd opgenomen. Maar die vrijheid was er niet alleen voor burgers, maar ook voor overheidsinstanties. En op die manier geraakten de meeste instellingen in Vlaanderen dan ook sterk verfranst. Het is dan ook te danken aan Vlaamse taalstrijders in de loop van de negentiende eeuw zoals Albrecht Rodenbach, Jan-Frans Willems, Hendrik Conscience en Guido Gezelle dat het Nederlands toch nog heeft kunnen (!) overleven in Vlaanderen. Het duurde echter nog tot 1898 vooraleer de fameuze ‘gelijkheidswet’ er kwam, die regelde dat het Nederlands naast het Frans ook een officieel erkende taal was. En pas in 1960 (!!) kregen we de eerste vertaling naar het Nederlands van de Belgische grondwet!! En tot op de dag van vandaag denkt men ten zuiden van de taalgrens nog altijd dat Vlaanderen ooit wel eens horig zal zijn aan de taal van Molière: denken we maar aan de nog steeds ongesplitste kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en de faciliteitengemeenten (waarbij Franstaligen in enkele Vlaamse gemeenten hun officiële documenten in het Frans kunnen verkrijgen) En over de rol van Vlaanderen als economisch wingewest na de ramp van 1830, valt heel wat interessants te lezen in een studie van de Leuvense professor Juul Hannes over de financiële transfers tussen 1830 en 1912. De geïnteresseerden onder u kunnen deze studie raadplegen via volgende link: http://www.trends.be/CMArticles/ShowArticleExtra.asp?articleID=36712&SectionID=1233

Veel meer nog dan het VKN, was België dus het schoolvoorbeeld van de artificiële staat. Opvallend is dus dat de meeste van deze artificiële staten in de loop van de 20ste eeuw in Europa verdwenen zijn: de Sovjetunie, Tsjechoslowakije en Joegoslavië zijn allen landen die uiteen zijn gevallen in kleinere entiteiten. In landen als Spanje zien we dat de Catalanen langzamerhand streven naar zelfstandigheid. Alleen België is als een kwaadaardig kankergezwel nog waar te nemen op de Europese landkaart der artificiële staten. Vaak wordt België vergeleken met Zwitserland: Dit is een land dat eveneens een federale staatsstructuur kent, en waar ook meerdere taalgroepen in verenigd zijn. Deze vergelijking is echter volledig onjuist. De Zwitserse federatie (let op dit woord!) werd in 1291 opgericht als buffer tegen de imperialistische mogendheden uit Frankrijk, het Habsburgse Rijk en het Heilig-Roomse Rijk. Later traden ook kantons uit Frankrijk en Italië toe tot deze federatie. Zwitserland was dus gebouwd op de wil van het volk: De verschillende taalgemeenschappen sloten een wederzijds contract met elkaar om zich te beschermen tegen vijandige mogendheden. Voor de rest werd een heel pakket van bevoegdheden aan de kantons afgedragen. Dit is dus het grote verschil met België: Hier werd direct bij aanvang een unitaire, verstikkende structuur opgericht, en bestond er helemaal geen ‘wederzijds contract’ tussen de taalgemeenschappen; maar werd Vlaanderen gewoonweg onder de voet gelopen van een imperialistische francofiele mogendheid.

Het is dus duidelijk dat na al dit gezegd zijnde, er voor de Vlamingen dit jaar alleszins maar zeer weinig te vieren valt. Ik heb in dit artikel dan nog maar alleen de revolutie ‘an sich’ belicht, maar dat waren gebeurtenissen die plaats vonden op hoogstens enkele maanden tijd. Ik zou echter pagina’s tekort komen om ook de 175 verschrikkelijke jaren die hier nog op volgden te beschrijven.

5. De relatie Vlaanderen-Nederland vandaag

Zoals ik dus reeds enkele alinea’s eerder gezegd heb: Mocht het aan de Vlamingen gelegen hebben, zou de federatie met Oranje tot vandaag nog steeds voort hebben geleefd. De vraag is echter of zulk een ‘hereniging’ van Vlaanderen met Nederland vandaag de dag nog mogelijk zou zijn. De scheuring van 1830 heeft er voor gezorgd dat bijvoorbeeld cultureel Vlaanderen en Nederland twee aparte entiteiten vormen. In Vlaanderen zullen er bijvoorbeeld maar weinigen zijn bij wie de naam André Van Duin iets zegt; terwijl hoogstwaarschijnlijk vele Nederlanders de wenkbrauwen zullen fronsen bij het horen van namen als Geert Hoste. Nochtans zou vanuit politiek oogpunt gezien zo’n Vlaams-Nederlandse federatie een schitterend iets zijn: Met 21 miljoen inwoners zou dit nieuwe ‘VKN’ bijvoorbeeld een wichtige stem hebben in bijvoorbeeld de Europese instellingen. We zouden groter zijn dan landen als Oostenrijk, Zweden, Tsjechië of Griekenland. Bovendien blijkt dat ook vandaag de dag de afscheiding van België en Nederland tot soms wel enkele problemen kan leiden: Denken we maar aan de uitdieping van de Westerschelde en de heraanleg van de Ijzeren Rijn. Twee dossiers waartegenover de Nederlandse overheden uitermate sceptisch tegenover staan.

Maar of zo’n reunie van Vlaanderen en Nederland er ooit van zal komen, is maar de vraag. Zoals reeds eerder gezegd, kan een democratisch functionerende staat er alleen maar komen indien hiervoor de nodige volkswil bestaat. Bijgevolg dient de kwestie hoe dan ook onder de vorm van een referendum aan zowel het Vlaamse als het Nederlandse volk voor te worden gelegd. En op dit moment is de grootste prioriteit die de Vlaamse beweging te wachten staat in Vlaanderen de publieke opinie te winnen voor een onafhankelijk Vlaanderen. Iets wat op dit moment nog eens zo cruciaal is dan een Groot-Dietsland. Op dit moment is een minderheid der Vlamingen hier voor te vinden, maar toch vindt reeds een goede 60% van de Vlamingen dat Vlaanderen meer autonomie dient te krijgen. Er is dus nog een lange weg af te leggen, maar we zitten toch reeds op het goede spoor.
Read more...

30 oktober 2005

Generatiedictaat (3) (Hoegin)

Enkele verder bedenkingen over het generatiedictaat.

De «bewijsvoering» die Guy Verhofstadt aanbrengt om aan te tonen dat de eis van de vakbonden om opnieuw te onderhandelen «niet ernstig» is, houdt geen steek (om niet te zeggen dat ze niet ernstig is). Het is best mogelijk dat er meer dan honderd uur onderhandeld is tijdens ongeveer twintig vergaderingen, maar de waarheid heeft ook haar rechten, en die is dat er geen «pact met de sociale partners en de vakbonden» tot stand is gekomen, om de eenvoudige reden dat de vakbonden zich nooit akkoord hebben verklaard met dat «pact». Ik zou graag hebben dat een journalist hem eens de concrete vraag zou stellen of hij werkelijk meent dat er sprake kan zijn van een pact als één van de partijen niet akkoord is, en indien er geen akkoord van alle partijen nodig was, waarom de vakbonden überhaupt op het sociale overleg uitgenodigd werden.

Het bovenstaande is overigens een vaststelling die geldt ongeacht of men het Generatiepact nu een goed of slecht pact vindt, meent dat het te ver gaat of net niet ver genoeg. Dit heeft overigens niets met corporatisme te maken, maar met het respecteren van de spelregels zoals die vooraf vastgelegd werden. Wie het vandaag trouwens niet nodig vindt dat de vakbonden zich akkoord moeten verklaren vooraleer er werkelijk van een «pact» sprake kan zijn, moet morgen niet komen klagen wanneer het de werkgevers zullen zijn die in een toekomstig sociaal overleg aan het kortste eind trekken en een resem maatregelen waar zij niet akkoord mee zijn –echter democratisch tot stand gekomen want door het parlement goedgekeurd– over zich uitgestort krijgen. Dat is dan de keerzijde van mijn corporatisme.

Ondertussen zit één van de regeringspartijen met serieuze problemen. Mia de Vits stapte mee in de betoging en verklaarde in een onbewaakt moment dat «de partij moet luisteren» naar het «signaal» van de vakbondsaanhang. Dat zij meestapt in een betoging tegen een regering waarin haar eigen partij zetelt zonder daarvoor teruggefloten te worden is trouwens op zich al een sterk signaal. Groen! doet ondertussen wat het als linksere oppositiepartij moet doen, en praat de vakbonden naar de mond, met een felle uitval naar Patrick Dewael incluis. Dit is geen ideale situatie voor de sp.a.

Verder vraag ik me af of de leiding van het ABVV de achterban nog wel onder controle heeft, wanneer er al een nieuwe staking aangekondigd wordt nog voor de tweede gedaan is. Ik wens trouwens Guy Verhofstadt veel succes toe wanneer hij het Generatiepact «duidelijk» aan de bevolking gaat uitleggen, maar zou hem toch wel de tip willen geven dat niet te doen vanuit zijn villa in Toscane, kwestie van de «perceptie» niet onmiddellijk tegen te hebben. Waarom hij trouwens met zijn uitleg heeft gewacht tot na de tweede stakingsdag is mij een raadsel – te laat de put gedolven als er al twee kalveren verdronken zijn, zou ik zo zeggen. Ondertussen is het wel weer ACV-voorzitter Luc Cortebeeck die zich de redelijkste van de vakbondsvoorzitters toont door de federale regering nog een kans te geven. Misschien hoopt hij wel dat hij deze keer eens niet bij de bok gezet wordt door Verhofstadt?

Luc van Braekel daarentegen is van mening dat Guy Verhofstadt zich de laatste dagen gedragen heeft als een staatsman, en hij is niet de enige. De hele historie rond Luc Cortebeeck is mijns inziens al voldoende bewijs om dit te weerleggen, en ook zijn uitval naar Gerolf Annemans met daaropvolgende excuses aan het adres van Xavier Verboven zegt genoeg. Het toont aan dat Guy Verhofstadt alle zin voor rede verliest zodra het Vlaams Belang ter sprake komt, want anders dan redeloos kan die uitval niet genoemd worden. Een waar staatsman verliest zijn rede niet in het parlement.

Maar fundamenteler, indien vandaag de bevolking de noodzaak van een Generatiepact niet wil inzien, is dat grotendeels de schuld van Verhofstadt en de twee paarse regeringen. De afgelopen jaren heeft de burger een goed-nieuwsshow te slikken gekregen die geen einde kende. Ging Verhofstadt geen 200.000 banen creëren tegen 2007? We zijn halverwege, en dat getal moest een paar weken geleden al bijgesteld worden tot 115.000. Kwam die tijding als een donderslag bij heldere hemel? Neen, want de laatste jaren zijn er genoeg internationale statistieken en rapporten gepubliceerd door organisaties die niet bepaald als amateuristisch afgedaan kunnen worden, en die menig oranje knipperlicht hadden moeten doen branden. Keer op keer kwam Guy Verhofstadt echter vertellen dat de statistieken fout waren, en dat we in de beste der werelden leefden in België, en dat er dus absoluut niets aan de hand was. Minder dan een maand geleden nog wees Verhofstadt de slechte resultaten uit het rapport van het World Economic Forum (WEF) over de concurrentiekracht volledig van de hand. België doet het volgens Verhofstadt beter dan de andere landen, en de groei ligt al enkele jaren hoger dan het Europese gemiddelde. Wat is dus vandaag het probleem? En zoals Guy Tegenbos opmerkt:
De federale premier gaat niet in op de vaststelling dat België ook in andere rapporten en al verschillende jaren lang, erop achteruit gaat. De Tijd citeerde er gisteren vier recente: Human Development Report van de VN, Doing Business van de Wereldbank, Productiviteit van The Conference Board en World Economic Outlook van het IMF.
Van staatsmanschap gesproken.

Maar nu zitten we dus plotsklaps met een Generatiepact dat uitgevoerd moet worden zonder instemming van de vakbonden, omdat het «van moetes» is. Is het dan merkwaardig dat tienduizenden mensen op straat komen om hiertegen te protesteren? Als je dokter je de hele tijd verteld heeft dat het prima gaat met je grote teen, tot hij op een dag komt vertellen dat de voet eraf moet om het been te redden, ja, dan vraag je toch ook niet kalm of hij boven of onder de enkel zal snijden, maar protesteer je luidkeels waar dat dan wel nodig voor zou zijn. (Er stonden wel vijf verplegers rond je bed die beweerden dat het de slechte kant op ging, maar die werkten met de «verkeerde» cijfers volgens de dokter.) Als Verhofstadt en de federale regering vandaag dus problemen hebben om de bevolking te overtuigen van de noodzaak van het Generatiepact, zouden ze misschien eens bij zichzelf te rade moeten gaan en zich afvragen hoe dat toch zou komen.

En trouwens, over het Generatiepact gesproken, hoe zit dat nog met het fameuze Zilverfonds van wonderminister Johan vande Lanotte, want dat was toch onze redding voor de Sociale Zekerheid? Vandaag is hij veilig en wel partijvoorzitter van de sp.a, dat zegt misschien genoeg.

En dan het Vlaams Belang, dat in een bijna even grote spreidstand als de sp.a terecht is gekomen. Die partij ontdekt vandaag wat het is een volkspartij te zijn, iets waar de CD&V veel meer ervaring mee heeft, en dat dezer dagen ook duidelijk bewijst door haar betere aanpak van de materie. Voor de leiding van het Vlaams Belang is dit een eerste test, en het wordt afwachten of zij de proef zal weten te doorstaan.
Read more...

«Tieners» in een Parijse voorstad (Hoegin)

Bij rellen in de Parijse voorstad Clichy-sous-Bois waren alleen maar «tieners» en «jongeren» betrokken.

Althans, dat is het enige dat de Vlaamse pers wil loslaten over de incidenten van de laatste dagen. Bij Libération en Le Figaro wordt echter toch een tip van de sluier opgelicht: de twee «jongeren» die donderdag door elektrocutie omkwamen, heetten merkwaardig genoeg niet Pierre en Louis, maar wel Ziad en Banou. Het zal wel toeval geweest zijn.

Op zaterdag was er trouwens een samenkomst en stille optocht om de twee jongeren te herdenken. Belhacen, voorzitter van de Association Culturelle Musulmane de Clichy-sous-Bois, en Chouaïeb, voorzitter van de Fédération d’Associations Musulmanes de Clichy-sous-Bois, spraken daarbij de 300 deelnemers toe en veroordeelden het geweld van de dag ervoor, en riepen op tot kalmte. De burgemeester van Clichy-sous-Bois, Claude Dilain (PS), zei dan weer van zijn kant dat er een onderzoek naar de omstandigheden ingesteld zou worden. Hij riep ook de bewoners van Clichy op «à montrer qu’il est possible de vivre ensemble» en «rendre hommage aux victimes dans le respect et la dignité».

Als socialistisch burgemeester is het voor hem natuurlijk dansen op een slappe koord, want wanneer je daar voor een herdenkende menigte staat kan je maar beter niet doen herinneren aan wat men tot dusver weet over de omstandigheden waarin de «slachtoffers» Ziad en Banou omkwamen. Nicolas Sarkozy zette nochtans in een reactie even de puntjes op de i:
Lorsque la police est arrivée [op de bouwwerf van Livry-Gargan], un certain nombre de jeunes sont partis en courant. Trois d'entre eux, qui n'étaient pas poursuivis physiquement par la police, sont allés se cacher en escaladant un mur d'enceinte de trois mètres de haut qui abritait un transformateur.
Ongeveer een uur later kreeg EDF een eerste alarm, en om 18:53 kwam de brandweer ter plaatse. Zodra het bericht van de dood van de twee «de straat» bereikte, werd er verzamelen geblazen onder de «vrienden», en werd de brandweer bekogeld. De brandweermannen, die dus uitgerukt waren uitgerekend om de slachtoffers te komen helpen, zagen zich uiteindelijk genoodzaakt om zich in alle haast terug te trekken. Daarna was het hek van de dam, en de rellen waarbij 23 voertuigen in brand werden gestoken bleven duren tot 2 uur in de morgen.

Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar de enige slachtoffers die ik in dit verhaal kan ontdekken zijn de brandweerlui die bekogeld werden, de politiemannen die een stadsguerilla moesten uitvechten, en de sukkelaars die hun auto op het verkeerde ogenblik in de verkeerde straat geparkeerd hadden. Ik betwijfel het sterk dat burgemeester Claude Dilain het over deze slachtoffers had in zijn toespraak.
Read more...

29 oktober 2005

Staatsman Verhofstadt in de lift (LVB)

Guy VerhofstadtAls de federale regering de komende dagen of weken zou vallen (wat ik niet verwacht), dan zou dat electoraal een goede zaak zijn voor de VLD. De partij heeft namelijk de voorbije dagen bewezen dat zij de enige is die nog een dam vormt tegen de arrogantie en het conservatisme van de vakbonden. Bij de sociologische recruteringsbasis van de VLD, ook en vooral bij dat deel dat de partij bij recente verkiezingen afvallig was geworden, komt premier Guy Verhofstadt dezer dagen over als een echte staatsman. Ook minister van binnenlandse zaken Patrick Dewael maakte een goede beurt door de gespierde taal waarmee hij het recht op werken en op vrij verkeer verdedigde. De vaak gehoorde kritiek dat de VLD te weinig weerwerk biedt tegen de socialisten, lijkt ver weg.

Opvallend is verder dat enkele bekende centrum-rechtse critici van Verhofstadt hem nu lof toezwaaien. Leo Delcroix, twee weken geleden op zijn weblog:
Hoewel er zéér vele one shots in de recente begrotingsopmaak zitten en er dus weinig sprake is van een echt structurele aanpak, dient toch erkend dat het recente optreden van de Eerste Minister getuigt van een nieuwe benadering. Veel minder voluntarisme, wel meer realisme.

Derk-Jan EppinkDerk-Jan Eppink, vorig weekend op Actua-TV:
Ik steun de heer Verhofstadt in deze, en ik vind dat de vakbonden de machten van gisteren zijn. Door op die manier te ageren, maken zij eigenlijk werkgelegenheid kapot, omdat in het buitenland een vreemde indruk gaat ontstaan dat België wordt gezien als een land dat om de haverklap staakt. [...] We zijn voor werkgelegenheid, en staken helpt niet. [...] Ik ben onlangs verhuisd van Leuven naar Vorst, en ik was met verstomming geslagen toen ik zag dat de werknemers van Volkswagen in Vorst begonnen te staken. Dat is werkelijk een klap voor Volkswagen, omdat de Volkswagendirectie dit op een bepaald moment zal aangrijpen om [...] de fabriek te sluiten. De mensen van Volkswagen-Vorst zijn bezig met hun eigen baan kapot te maken. Al dat staken lijkt stoer, maar het leidt tot niets, behalve tot werkloosheid.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de nieuwe stijl van de heer Verhofstadt: een rustige stijl, een kalme stijl, een breuk met de methode-Verhofstadt zoals we die vroeger hebben gekend. Dat is een goede zaak. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Ik denk ook dat de heer Verhofstadt in deze een tweede adem kan vinden als hij laat zien dat hij leiderschap heeft op een agenda van economische hervormingen, en in staat is om deze richting aan te geven en door te zetten, en de socialisten daarin mee te nemen. Op deze manier kan hij zich herstellen, en ik wens hem dat ook toe. [...] Hij heeft al de heer Verboven de wacht aangezegd, dat is verstandige taal van Verhofstadt en ik hoop dat we dat in de toekomst nog meer mogen horen.

Paul Belien, begin deze week in The Brussels Journal:
Verhofstadt en Dewael [zal] veel vergeven worden indien zij tegen de dictatuur van de syndicaten durven ingaan terwijl andere partijleiders de stakers naar de mond praten.
Vlaams Belang liet de voorbije dagen zien dat de partij het zich tegenover haar grotendeels travaillistische achterban niet kan permitteren om economisch-liberale ideeën te verkondigen. De partij heeft begrip voor de eisen van de stakers, hoewel ze de staking als actiemiddel afkeurt. Blogger Nicolas Raemdonck heeft het over "het janusgezicht van Vlaams Belang". De geruchten dat het VB zich binnenkort op zijn economisch congres als "ultra-liberaal" zou profileren om misnoegde VLD-kiezers te charmeren, kunnen definitief naar het rijk der fabelen worden verwezen. De vlaktaks was al gesneuveld in de ontwerpteksten voor het congres, en nu verdedigt de partij het status-quo inzake de brugpensioenen. Desondanks distanciëren enkele moedige VB-dissidenten zich van het officiële partijstandpunt: Jurgen Verstrepen ontpopt zich op zijn weblog als een ervaringsdeskundige op het vlak van ongewenste vakbondsinitimiteiten, Freddy Van Gaever verklaarde aan De Morgen dat de stakingen de investeerders wegjagen, en Alexandra Colen en Ortwin Depoortere tekenden de petitie ter verdediging van het recht op werken. Blokwatch geeft een overzicht met citaten uit het partijstandpunt en van enkele dissidente stemmen.

Waar Noël Slangen niet in slaagde, dat krijgt Xavier Verboven nu wel voor elkaar. Elke keer als het tv-journaal Verboven aan het woord laat, keert een lading verloren kiezers terug naar de VLD-stal. Viva de vakboungd!
Read more...

28 oktober 2005

Het gezicht van Mohammed (2) (Hoegin)

Paul Beliën beschrijft in Brussels Journal het verdere verloop van de controverse rond de Deense cartoons over Mohammed. Ik zou er nog twee puntjes aan willen toevoegen.

Allereerst de houding van Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen. Deze week weigerde hij de elf moslim-ambassadeurs te ontmoeten die hem een brief hadden geschreven over de cartoons. Zijn weigering was principieel omdat (i) hij als Eerste Minister gewoonweg niet over de mogelijkheid beschikt om in te grijpen tegenover de pers, en (ii) hij over die mogelijkheid zelfs niet wenst te beschikken. Ik kan me voorstellen dat het tweede argument alvast voor sommige van de staatshoofden van die ambassadeurs totaal vreemd in de oren moet geklonken hebben. Verder verklaarde hij dat het voor iedereen duidelijk moet zijn dat de Deense maatschappij op enkele fundamenten gebouwd is, en dat de vrijheid van meningsuiting één van die fundamenten is. Hij begrijpt dan ook niet waarom daarover vergaderd zou moeten worden. Tot slot herhaalde nog eens dat indien de ambassadeurs zich gekrenkt voelen, zij hun zaak altijd voor de rechtbank kunnen brengen.

Niet iedereen in Denemarken is het echter eens met Fogh Rasmussen, en de oppositie was van mening dat de Eerste Minister beter wel had deelgenomen aan een vergadering, «om het wederzijds begrip te verbeteren». Dat neemt niet weg dat de Sociaal-Democraten, de Radikalen en de Socialistische Volkspartij (SF) Fogh Rasmussen wel steunen in zijn afwijzing om de persvrijheid te beknotten en zijn suggestie dat de zaak eerder voor de rechtbank uitgevochten moet worden.

Het tweede punt is dat de cartoons niet de enige steen des aanstoots zijn voor de moslim-ambassadeurs. In hun brief aan Fogh Rasmussen hadden zij het namelijk niet alleen over de zaak van de cartoons, maar ook de uitspraken van volksvertegenwoordigster Louise Frevert (Deense Volkspartij) en Minister van Cultuur Brian Mikkelsen (Conservatieve Volkspartij), en de zaak rond Radio Holger.

Louise Frevert schreef verleden maand op haar webstek dat «moslims het blijkbaar als hun recht beschouwen Deense meisjes te verkrachten en Deense burgers in mekaar te slaan,» en «aangezien de wet het verbiedt onze tegenstaanders te doden, we geen andere keuze hebben dan onze gevangenissen vol te stoppen met deze criminelen.» Zij vindt echter dat er ook alternatief nagedacht moet worden, en het aanbod om criminelen in Russische gevangenissen te plaatsen voor 3-4 euro per dag ernstig overwogen moet worden.

Brian Mikkelsen had dan weer opgeroepen tot een nieuwe cultuurstrijd, tegen de moslims. Tijdens een partijcongres van de Conservatieve Volkspartij zei hij dat «er zich een parallelle samenleving ontwikkelt in ons land, waar minderheden hun middeleeuwse normen en ondemocratische denkwijzen cultiveren». Volgens hem is dat onaanvaardbaar, en hij meent daarom dat het daar is dat een nieuwe cultuurstrijd plaats zal moeten vinden.

Radio Holger is dan weer de Kopenhaagse stadsradio die deze zomer een tijdje gesloten werd door de Deense autoriteiten omwille van enkele uitspraken van de eigenaar. Kaj Wilhelmsen had immers in de nasleep van aanslagen in Londen in één van zijn programma's ertoe opgeroepen alle moslims uit Europa te zetten of te doden om nieuwe aanslagen te voorkomen.

De conclusie van de moslim-ambassadeurs is daarom dat zij zich vandaag samen met hun geloofsgenoten geviseerd voelen in Denemarken. Het is in ieder geval duidelijk dat er in Denemarken een heel andere wind waait dan in Vlaanderen, en het contrast tussen de twee Ministers van Cultuur amper groter had kunnen zijn. Waar de Deense Minister van Cultuur middeleeuwse normen wil bestrijden en immigranten wil laten kennismaken met H. C. Andersen, krijgen in Vlaanderen anti-semitische «theaterstukken» subsidies toebedeeld, en heeft de Vlaamse Minister van Cultuur het op zijn eigen blog liever over de «verrijkte samenleving».
Read more...

Regering volhardt in de boosheid (Politiek Incorrect)

Alle critici en sceptici ten spijt: De federale regering moet en zal 240 miljoen euro puren uit de 15%-bronheffing op kapitalisatiebeveks. En hoewel analysten al weken claimen dat het misschien maar een tiende van het vooropgestelde bedrag zal opleveren, gezien het alleen de fondsen met een Europees paspoort zijn die geviseerd zullen worden, wil de regering willens nillens geld in de kas.

En als je het verhoopte niet bedrag kunt halen waar je het aanvankelijk vandaan wou, dan haal je het toch gewoon ergens anders. Want de nieuwe creatieve 'regeling' van de regering is nu zeer eenvoudig: Haal het geld gewoon bij de banken zelf. De banken worden nu namelijk door de regering gedwongen de 240 miljoen euro aan de regering voor te schieten. En bijgevolg zullen de banken het geld gewoon terug recuperen bij hun klanten door een meerkost aan te rekenen bij de uitkering van de meerwaarde van hun obligatiefondsen. Maar wat als de meeropbrengsten van obligatiefondsen plotsklaps zouden dalen, en de banken hierdoor de voorgeschoten 240 miljoen euro niet gecompenseerd zullen krijgen via de spaarder? Dan zit er voor de banken nog maar slechts één oplossing op: Alle bankproducten - dus ook bijvoorbeeld zichtrekeningen - met een meerkost belasten. En dan kunnen we bij het afhalen van de bankafschriften allen in koor zingen: "Dank u wel, regering!"
Read more...

27 oktober 2005

Generatiedictaat (2) (Hoegin)

«Het pact blijft intact,» aldus Eerste Minister Guy Verhofstadt. Waarmee hij bevestigt dat het pact geen pact maar een dictaat is.

De zelfgenoegzaamheid droop gisteren op de persconferentie van Guy Verhofstadt af. «Het pact blijft intact,» en er kan alleen nog «klassiek overleg» komen over de implementatie van het pact. Wat nog ontbrak is dat Verhofstadt aankondigde dat het Generatiepact «snel en efficiënt» uitgevoerd zal worden. De uitvallen van de VLD van de laatste dagen zijn hoe dan ook niet bepaald van die aard om de bevolking, en in het bijzonder het stakende gedeelte ervan, te overtuigen van het nut en de noodzaak van het Generatiepact.

Ondertussen lijkt Verhofstadt bijzonder tevreden met zichzelf te zijn, alhoewel daar eigenlijk weinig reden toe is. Hij en Freya van den Bossche zijn immers, nuchter bekeken, mislukt in hun sociaal overleg, want de drie vakbonden wijzen het «pact» af, en alle drie worden daarin massaal gesteund door hun leden. Het ACV werd er zelfs tot een afwijzing gedwongen door haar leden. Gevolg is dat morgen het land al voor de tweede keer plat zal gaan. Ik wil er mij niet over uitspreken of dat op zich gepast is of niet, maar ik stel me wel de vraag in hoeverre de werkgevers van hun zijde nog tevreden kunnen zijn met een akkoord dat blijkbaar zo onaanvaardbaar is voor de vakbonden dat zij zich genoodzaakt zien («niet») tot een nationale staking op te roepen.

Ondertussen raakt de sp.a meer en meer geïrriteerd door de houding van de VLD, en vooral dan sommige VLD-ministers, en ik zou niet willen uitsluiten dat sommigen in de partij ondertussen al de rekening gemaakt hebben dat als de vakbond genoeg mensen kan mobiliseren, en de VLD zich blijft profileren op de manier van de voorbije dagen, er voor de partij meer te verliezen dan te winnen valt bij een eindeloze verdediging van het Generatiepact. En ja, de partij ging achteruit in de laatste twee opiniepeilingen, maar er vallen zeker een paar procentjes te winnen in een verkiezingscampagne waarin de partij zich opwerpt als de verdediger van de verworven rechten in de Sociale Zekerheid.

Bovendien probeert die partij dezelfde truuk uit te halen als in het dossier van Brussel-Halle-Vilvoorde, namelijk door het spelen van de rol van de «redelijke» partner die als bemiddelaar wil optreden. Haar voorzitter Johan vande Lanotte heeft nog ervaring als biechtvader die misschien wel van pas kan komen de komende dagen en weken. Het toont in ieder geval aan dat de partij niet van plan is het even hard te spelen tegenover de vakbonden als haar regeringspartner, als ze zich dat op termijn al kon veroorloven als het conflict blijft aanslepen.

Hoe dan ook zou men er bij de VLD beter aan doen wat diplomatischer op te treden in plaats van nog wat zout in de socialistische wonde te strooien. Want als de partij het te ver drijft, zou het resultaat wel eens kunnen zijn dat noch het Generatiepact, noch de federale regering intact zullen zijn op het einde van de rit. Met gewonde dieren als de sp.a (slechte vibe in de peilingen) en de PS (het Carolorégienne-schandaal) past men tenslotte toch maar beter op.
Read more...

26 oktober 2005

De nieuwe specialiteit van Jean Vanempten (De andere kijk)

De Tijd heeft een nieuwe monetaire expert. Zijn naam: Jean Vanempten, nochtans eerder bekend van Bush Bashing, part 1, 2, 3 tot 3542. Uit mijn lectuur van zijn commentaar op de benoeming door president Bush van Ben Bernanke als opvolger van Alan Greenspan aan het hoofd van de Amerikaanse centrale bank bleek echter al snel dat we toe waren aan Bush Bashing part 3543 en dat de benoeming van Bernanke daartoe eerder een welgekomen aanleiding was.

Daarbij voelde Vanempten zich helemaal niet gehinderd door enig gebrek aan kennis van monetaire zaken. Hij noemde Bernanke een inflatiehavik, terwijl op bladzijde 1 van dezelfde krant te lezen stond dat de markten Bernanke als een ... inflatieduif beschouwen. Maar goed, zodra je ergens het woord havik leest, dan weet je dat de toon meteen gezet is.

Iets verderop staat te lezen dat Bush de laatste tijd personen heeft benoemd (zoals eerder Paul Wolfowitz aan het hoofd van de Wereldbank of John Roberts aan het hoofd van het Hooggerechtshof) om er zich van te verzekeren dat zijn ideeën verder leven na het einde van zijn termijn. Oh the horror!

Nog iets verder noemt hij de band van Bernanke met Bush (Bernanke was voor zijn nieuwe benoeming namelijk voorzitter van de Presidentiële Raad van Economische Adviseurs) een "handicap". Op zich (uiteraard!) is er niets verkeerd met een dergelijke persoonlijke band, ware het niet voor het risico op vriendjespolitiek (in het geval van Bush, moeten we daar natuurlijk bijdenken).

Vanempten besluit dat Bernanke zijn onafhankelijkheid zal moeten bewijzen om het wantrouwen (bij wie? bij hem?) weg te nemen. De beurzen hadden daar blijkbaar minder last van, want die gingen na de aankondiging van de benoeming prompt de hoogte in.
Read more...

News from Iraq (De andere kijk)

Some news from Iraq, besides the approval of the constitution and the 'grim milestone' of the 2000th US military death:

- Did you hear about the poll of the Daily Telegraph which says that 'millions of Iraqis believe that suicide attacks against British troops are justified'? Omar from Iraq The Model gives his comments on that one.

- There are strong indications that British MP George Galloway lied to a US Senate committee and received oil vouchers worth millions from the Oil-for-Food program. This puts Galloway's opposition to the Iraq war into a different perspective, doesn't it? Wretchard offers his own thoughts here and here.

- A few days ago, Iraqi 'insurgents' failed to attack hotels in Baghdad where many foreign journalists reside. How come I have not heard any journalist outcry about this attack, while there is so much fuss about the undeliberate killing of journalists by US forces?

- Last, but not least, blogger Bill Roggio who is doing an excellent job covering (military) events in Iraq, will soon be going - not without exposing himself to personal risk - to that country to see things there with his own eyes. See what you can do to support his endeavour.
Read more...

Petitie voor het recht om te werken en het recht op mobiliteit (LVB)

Het Institut Hayek en LVB.net organiseren gezamenlijk een nationale petitie ter ondersteuning van het wetsvoorstel van Rik Daems (VLD) ter bescherming van het recht om te werken en het recht om zich vrij te verplaatsen tijdens stakingen. Het wetsvoorstel werd intussen mee ondertekend door Daniel Bacquelaine en wordt gesteund door de fracties van VLD en MR.

Onderteken de petitie.
Read more...

25 oktober 2005

Omgekeerde solidariteit? (Politiek Incorrect)

De kersverse minister van Begroting Freya Vandenbossche - die ondertussen hopelijk wel zal weten wat de vierkantswortel van 25 is... - begint haar werk goed door de tricolore loftrompet vanuit haar begrotingsdepartement luidkeels te laten schallen. Ja hoor, die azijngehumeurde Vlaamse separatisten hebben het ongelijk aan hun kant: De transfers beginnen eindelijk van zuid naar noord te vloeien!

Zo moge toch blijken uit cijfers vrijgegeven door de FOD Begroting. Hieruit blijkt namelijk dat Wallonië - voor het eerst sinds 1966!! - een stijging van haar aandeel in de personenbelasting laat optekenen. In 2004 (aanslagjaar 2003) - dus vorig jaar - was Wallonië goed voor een aandeel van 28,1% in de personenbelasting, tegenover 63,2% voor Vlaanderen en 8,7% in Brussel. Vandaag de dag, anno 2005, is dit aandeel in Wallonië gestegen tot maar liefst het buitensporige percentage van 28,2%!! Dat is dus een stijging van... jawel... 0,1%!!! Vlaanderen, is dit jaar goed voor een karige 63,1% (dus een daling van 0,1%) en Brussel 8,7%.

Meteen werden alle registers opengetrokken om deze heuglijke gebeurtenis - voor het eerst sinds 1966... - uitgebreid in de bloemetjes te zetten. Men spreekt nu zelfs van de "eindelijke heropleving van de Waalse economie" en een "gestage daling van de transfer naar Wallonië via de financieringswet". Helaas voor de feestvierders moet er echter toch wel op gewezen worden dat zulk een marginaal kleine stijging van het Waalse aandeel in de opbrengsten van de personenbelasting - amper 0,1%... - toch maar weinig kan getuigen van een echt structurele verandering. Bovendien zijn de transfers via de financieringswet - de regeling die de gewest- en gemeenschapsregeringen financiert - slechts goed voor 19,9% ofte 1,32 miljard euro van de totale transfers. De grote 'aandeelhouders' in het totaalpakket aan transfers blijven nog steeds de sociale zekerheid (56,6%) en de federale begroting (23,5%). Om het dan nog even niet te hebben over de supplementaire transfer van ongeveer 5 miljard euro via de afbetaling van de staatsschuld. En in deze twee 'transfertakken' blijft de situatie jammer genoeg onveranderd.

Neen, de plotse stijging van 0,1% is veeleer een statistische toevaligheid. Het bewijst absoluut niet een mentaliteitswijziging of dergelijke in het zuiden des lands. Bovendien blijkt uit de berekeningen en simulaties van ABAFIM - de Vlaamse administratie die de meest recente publicatie over de financiële transfers vrijgaf - dat de totale geldtransfer van Vlaanderen naar Wallonië, zelfs rekening houdend met de demografische evoluties (dus ook met de sneller toenemende vergrijzing in Vlaanderen!), tegen 2030 tot 7,4 miljard euro zal oplopen.

Alle Belgische krokodillen in dit land kunnen gerust zijn: België zal wel degelijk blijven bestaan, gezien de 'solidariteit' voor immer en altijd uit het noorden zal komen. Pas wanneer die situatie op het totale saldoplaatje mocht omkeren, pas dan zal België barsten. Als het van de Belgische machthebbers afhangt natuurlijk.
Read more...

is het ABVV een criminele organisatie ?

Sinds het schabouwelijke arrest van het Hof van Beroep te Gent in de zaak ingespannen door de Belgische inquisitie tegen het Vlaams Blok, is het bon ton om het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang te verdedigen met het argument dat het een racistische organisatie is. Mocht men iets zorgvuldiger zijn, zou men zeggen dat het gaat om een organisatie die aanzet tot niet gerechtvaardigd onderscheiden op basis van nationaliteit, want dat is wat het arrest heeft beslist. De organisatie werd zelfs niet eens schuldig bevonden aan het aanzetten tot geweld op basis van nationaliteit of enige andere grond.

Als zovelen al uit zo'n zwakke veroordelingsbasis het recht menen te putten om de leden van genoemde organisatie als lepra- of pestlijders en ongedierte te behandelen, hoeveel meer moet dan niet rond het ABVV en zijn leden een cordon sanitaire leggen, hen uit het maatschappelijk debat uitsluiten en de financiering van deze organisatie droogleggen.

Het ABVV is immers manifest een organisatie die aanzet tot geweld en tot discriminatie in de toegang tot economische activiteiten. Ze zet ertoe aan werkwilligen uit te sluiten, bedrijfsterreinen te blokkeren, personen die wensen te werken de uitoefening van hun vrijheid van arbeid onmogelijk te maken.

Art. 2 § 4 van de fameuze antidiscriminatiewet van 25 februari 2003 dat "Elke vorm van directe of indirecte discriminatie is verboden bij (...) de toegang tot en de deelname aan, alsook elke andere uitoefening van een economische, sociale, culturele of politieke activiteit toegankelijk voor het publiek." Stakingspiketten die werkwilligen hinderen, vormen duidelijk een dergelijke discriminatie. De vakbond zet daartoe aan en zet zelfs aan tot het gebruik van fysiek geweld bij dergelijke acties.

Dit is natuurlijk een verwerpelijke wet, maar nog verwerpelijker is dat er met twee maten en twee gewichten wordt gemeten.

Met andere woorden, als men uitgaat van de antidiscriminatie-ideologie, die ik verwerp, is het ABVV een criminele organisatie.

Maar er is meer. In de nooit aflatende ijver om te proberen het Vlaams Blok uit te schakelen, werd de strafwet meermaals op buitensporige wijze aangescherpt. In een normaal strafrecht kan men wel gestraft worden voor medeplichtigheid aan een misdrijf, maar niet voor medewerking aan een organisatie, wanneer die medewerking geen medewerking aan een misdrijf is. In de racismewet heeft men dat veranderd, en de medewerking aan een discriminerende organisatie strafbaar gesteld, ook zonder medeplichtigheid aan enig misdrijf. Het is die venijnige truc waarmee men de vzw's van het Vlaams Blok uiteindelijk heeft gepakt (nadat twee eerdere rechtbanken geweigerd hadden het spelletje mee te spelen).

Willen we ook hierbij eens ophouden om met twee maten en twee gewichten te meten ? Dan is elke ABVV-vakbondsmilitant een crimineel, vermits hij medewerking verleent aan een discriminerende organisatie, zelfs als hij persoonlijk niet discrimineert.


Bijkomend "detail": die buitensporige strafwet is er gekomen omdat de meeste politieke partijen, behalve de N-VA, zich tegenover mogelijke aansprakelijkheid afschermen door geen rechtspersoonlijkheid ana te nemen. Als het erom gaat geld van de overheid binnen te rijven, hebben ze echter wel rechtspersoonlijkheid (een neven-vzw). Hetzelfde geldt voor vakbonden. Zij weigeren hun rechtspersoonlijkheid op te nemen om aldus nooit te kunnen worden aangesproken of gedagvaard (de rechters doorprikken dit gelukkig soms wel),niet aan de normale boekhoudverplichtingen te moeten voldoen e.d.m. - maar krijgen wel overheidsgeld én het recht om zelf als eiser naar de rehctbank te stappen.Een ongrondwettige regeling met twee maten en twee gewichten die allicht binnenkort wel eens zal sneuvelen bij toetsing aan het grondwettelijk gelijkheidsbeginsel. Want het is duidelijk dat alle andere verenigingen hier gediscrimineerd worden in vergelijking met de vakbond.

En wie zei er ook weer dat discriminatie toch het ergste kwaad is in een samenleving? Ik niet hoor, maar wie het woord spreekt leve er ook naar.
Read more...

Geen politiek in VRT-reclamespots? (LVB)

De VAR, de reclameregie van de VRT, weigerde een reclamespot van Voka waarin de werkgeversorganisatie zich profileert met haar juridische ondersteuning ten voordele van het recht op werken tijdens stakingen. De VAR verwijst naar het omroepdecreet, dat zegt dat radio- en televisiereclame geen ,,politieke, filosofische, syndicale, godsdienstige of ideologische'' boodschap mag bevatten. Waarvan akte.

Voka is geen politieke partij. Maar de boodschap van Voka is inderdaad politiek getint in zoverre hij een maatschappelijke visie vertolkt waarin het recht op staking niet ten koste mag gaan van het recht van werkwilligen om te werken. Dat is inderdaad een socio-politieke visie waarover geen volledige maatschappelijke consensus bestaat. De hamvraag is of alle reclamespots die op de VRT worden uitgezonden, vrij zijn van politieke inhoud in de ruimste zin van het woord.

Ik stel voor dat iedereen straks de reclame op radio en televisie ten voordele van 11.11.11 in de gaten houdt. Elke politieke inhoud, bijvoorbeeld de schuld voor de armoede in de wereld afschuiven op de vrijhandel, het kapitalisme of de financiële wereld, of het afwijzen van de privatisering van de drinkwatervoorziening (tv-spot uitgezonden in 2003), zal uiteraard om dezelfde reden geweerd worden. Ook reclamespots voor Oxfam ten voordele van de zogenaamde "eerlijke handel" (een concept met een duidelijke politiek-ideologische boodschap) kunnen dus niet op de VRT. We houden het voortaan in de gaten.

O ja, om alle misverstanden te vermijden: ik ben voor een zo verregaand mogelijke vrijheid inzake omroepreclame. Ik ben tevens voorstander van een reclamevrije openbare omroep die zich beperkt tot die taken die de privésector niet kan invullen.
Read more...

24 oktober 2005

Generatiepact of -dictaat? (Hoegin)

Ongeacht wat men vindt van de inhoud van het Generatiepact of de reactie erop van de vakbonden, één ding is duidelijk: van een generatiepact is al lang geen sprake meer.

Wat is een «pact»? Volgens het woordenboek is het een schriftelijke overeenkomst tussen twee of meer partijen van een bindende aard. En van een overeenkomst kan er moeilijk nog sprake zijn nu de drie vakbonden gezamenlijk het akkoord verworpen hebben en zelfs de grote middelen willen inzetten om de uitvoering ervan tegen te houden. Bovendien weigeren de twee andere partijen, de federale regering en de werkgeversorganisaties, opnieuw te onderhandelen, en één van die partijen, de federale regering, heeft al duidelijk laten verstaan dat het «pact» hoe dan ook uitgevoerd zal worden. Met andere woorden, deze overeenkomst wordt door de regering aan de vakbonden opgelegd, een dictaat dus. Meer zelfs, Minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael lijkt de confrontatie zelfs een beetje te zoeken door zijn uitval aan het adres van de vakbonden. Dit staat dichter bij een oorlogsverklaring dan een toenaderingspoging.

Het is me dus volkomen een raadsel waarom de media nog steeds over een generatiepact spreken wanneer een generatiedictaat me een meer gepaste term zou lijken. En straks misschien zelfs een generatieoorlog?
Read more...

Verder herstel voor VLD (Hoegin)

Twee weken geleden publiceerden de krant Le Soir en de Franstalige openbare omroep RTBf de resultaten van een opiniepeiling, die echter aan mijn aandacht ontsnapte. Hieronder alsnog een overzichtje van de resultaten.

Deze opiniepeiling is ondertussen al de twaalfde van de traditionele peilingen sedert de verkiezingen van 2004, de peilingen van De Stemmenkampioen niet meegerekend dus.

Voor de twee grootste politieke formaties valt er weinig verandering te noteren, zowel wat de peiling van Le Soir/RTBf betreft als voor de gemiddelde resultaten. De stijging van de laatste maanden is niet significant te noemen, maar ik kan me voorstellen dat beide partijen tevreden zijn met de resultaten van deze peiling, zeker vergeleken met de verkiezingen van verleden jaar.

Bij de nummers drie en vier valt er wel behoorlijk wat beweging te noteren. Wie even terugspoelt naar de figuren van een maand geleden zal merken dat sp.a/SPIRIT veel sterker achteruitgaat dan toen, en VLD krachtiger herstelt. Dit is inderdaad de tweede opiniepeiling die een achteruitgang voor sp.a/SPIRIT weergeeft, deze keer 3,2%, en een herstel voor de VLD, nu 2,6%. Deze peiling is trouwens voor de sp.a/SPIRIT de allerslechtste sedert de verkiezingen, terwijl de VLD net herstelt van haar allerslechtste. Gevolg is dat de twee partijen terug in mekaars vaarwater komen, met een verschil van net geen percent. Merk ten slotte ook op dat het verschil tussen het gemiddelde voor de VLD en de uitslag van De Stemmenkampioen nu bijna vijf procent bedraagt.

Voor Groen! is er een kleine correctie naar beneden, maar verder valt er weinig te zeggen over de uitslag voor die partij. Gemiddeld blijft de partij ongeveer een halve procent onder de uitslag van de vorige verkiezingen hangen.

Wat het globale beeld betreft valt vooral op hoe sp.a/SPIRIT en VLD weer naar mekaar toe groeien, terwijl de drie andere partijen vooral een stabiele uitslag schijnen te halen.

Bij deze resultaten moet opgemerkt worden dat de laatste opiniepeiling van de derde peiler ondertussen al vijf maanden oud zijn, en er dus nog een correctie van de figuren verwacht mag worden wanneer die nieuwe resultaten publiceert.
Read more...

23 oktober 2005

Sunday reading (De andere kijk)

Some interesting reading to start a new week:

- At the time of Saddam's capture, one could already guess what the reaction on a possible trial would be. So today's reaction on the trial that started a few days ago, should come at no surprise. Further: more about Iraqis' attitude to the trial.

- I suggest a new strategy to take care of the Islamists: why not send a few of our finest comedians after them, because they seem to have absolutely no sense of humor, as the new outrage about the burning of corpses in Afghanistan (hat tip: Publius Pundit) and about a few Danish cartoons depicting their prophet has shown. And if that doesn't help, well, then we can still count on the American soldier (not soildier like in the recent ad for Belgian magazine Mo that shows a few servicemen holding a gas pump instead of their usual rifle). Recently, a Nobel Peace Prize winner (could you believe it?) paid tribute to those fine warriors (hat tip: Daily Demarche). We should not rob "the war dead of their sacrifices and their achievements, their honor and their pride" (registration required) by cutting and running (hat tip: LGF).

- Finally, just finished viewing "The Sum of All Fears", a film adaptation of the book with the same title by Tom Clancy. Great movie. Another one of his books, "Executive Orders" ("Uitstel van Executie" in Dutch) is definitely my favourite one.
Read more...

De cultuurconventie van de Unesco (Politiek Incorrect)


In Parijs keurde de Unesco - de cultuur- en onderwijsinstantie van de Verenigde Naties - met een overweldigende meerderheid van 148 voor-stemmen op een totaal van 154 de zogenaamde 'conventie voor culturele diversiteit' goed. Door de goedkeuring van deze conventie wordt cultuur (boeken, films, muziek, musea,...) niet door de internationale rechtsorde gelijkgesteld met 'gewone' commerciële activiteiten. Door de goedkeuring van deze conventie, is dus benadrukt dat de Wereldhandelsorganisatie niet bij machte is om eventuele overheidssubsidies, staatssteun of beschermende maatregelen te veroordelen wegens concurrentievervalsend. Bij de stemming waren er slechts twee tegenstemmen, zijnde die van de Verenigde Staten en Israël.

De reacties waren dan ook zeer euforisch na het beëindigen van de stemming, in het bijzonder vanuit Frankrijk dat de initiatiefnemer van de conventie was. Dat land vreest al jaren 'overspoeld' te zullen worden door de (Amerikaanse) popcultuur. Het is daarom ook dat de Franse overheid de eigen filmindustrie fors subsidiërt, alsook ruime zendtijd op televisie en radio voorbehoudt aan producties van eigen bodem. Recentelijk was het Franse ultranationalisme in al haar bekrompenheid nog eens naar boven gekomen, toen het Amerikaanse PepsiCo plannen had de Franse zuivelgigant Danone over te nemen. Tot eerste minister De Villepin toe werd er toen georakeld dat deze "vijandige overname" ten alle prijze diende vermeden te worden.

Het is alleszins verheugend te moeten vaststellen dat de VS in het Unescodebat toch een andere viool stemde dan in Europa. Het is namelijk beklijvend te moeten vaststellen dat cultuurproducties op het Oude Continent - en bijgevolg jammer genoeg ook in Vlaanderen - blijkbaar alleen maar kunnen overleven met de nodige overheidssteun. Het valt op dat hier in Vlaanderen zaken als cultuur & sport samen met het onderwijs blijkbaar zeer heilige huisjes zijn die koste wat het kost onder de beschermende vleugels van Vadertje Staat dienen geplaatst te worden. Men gaat er steevast van uit dat culturele diversiteit niet meer kan overleven zonder het nodige overheidsgeld.

De eerste vraag die men zich namelijk kan stellen is waarom juist een legertje overheidsambtenaren beter in staat zou zijn om te bepalen wat 'cultuur' zoal is, en welke projecten zoal in aanmerking zouden kunnen komen om overheidsgelden in de wacht te kunnen slepen. Vaak valle andere cultuurprojecten, die andere mensen misschien wel zouden kunnen appreciëren, buiten de subsidieboot. En het is juist dan dat de overheid zo oneerlijk is tegenover de belastingbetaler: Zij dient namelijk - in sommige gevallen - haar geld op te hoesten aan zaken waar zij niet voor heeft gevraagd. Zeker naar de lagere inkomensklassen toe zijn cultuursubsidies totaal onrechtvaardig. Het is namelijk begrijpelijk dat zij liever extra geld overhoudt om bijvoorbeeld eens op reis te kunnen gaan, danwel een goedkoop entreeticketje voor bijvoorbeeld een operavoorstelling in de wacht te slepen. Die operavoorstelling - of de entrees nu bijvoorbeeld €35 of €25 na overheidsdotatie zouden kosten maakt absoluut de zaak niet - wordt meestal toch bijgewoond door de welstellende midden- en hogere klasse. Dat verschil van tien euro maakt voor hen echt het verschil niet. In feite dienen dus ook de lagere inkomensgroepen in de samenleving de hobby van de rijkeren in de samenleving mee te financieren, iets wat totaal onaanvaardbaar is. En zoals reeds gezegd, wordt door de overheid soms stukken gefinancierd waar de mensen niet voor vragen. Een zeer recent voorbeeld is de subsidie die de Vlaamse regering zal uittrekken voor het toneelstuk 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen'. De scenarist van dit stuk is een Vlaming van Tunesische afkomst. Het stuk is echter zeer controversieel omdat het de christenen ronduit beledigt, gezien op de affiche een madonna - wie weet zelfs de heilige maagd Maria? - afgebeeld staat met ontblote borsten (zie afbeelding bovenaan). Het zou dan ook maar al te begrijpelijk zijn dat overtuigde christenen hier in Vlaanderen zich geschoffeerd zullen voelen, wanneer ze te weten komen dat hun belastinggeld gespendeerd wordt aan zulke zaken. Het spreekt voor zich dat zowel de opvoering van het stuk, alsook de verspreiding van de affiche zelf wel degelijk aanvaardbaar is; maar dit wil niet zeggen dat hier overheidsgeld aan moet gespendeerd worden. Daarvoor ga je dan maar beter zelf op eigen kosten, en eigen vrije wil naar het stuk kijken.

Een ander veelgehoord argument - zeker vanuit nationalistische hoek - is dat zonder cultuurbeleid en/of -subsidies het eigen cultureel erfgoed teloor zou gaan. De vraag die men zich dan kan stellen is of de eigen cultuur - of welke overheidsdefinitie hier ook aan moge gegeven worden - dan echt wel zoveel voorstelt. Het is niet juist met de subsidies, maar zonder subsidies dat de eigen cultuur kan floreren. Laat het nu juist de VS zijn die de wereld overspoelen met hun culturele (hoewel...) producties op vlak van muziek en film. Het is juist dat land dat een pleidooi houdt voor de afschaffing van overheidsbemoeienis op cultureel vlak. En waarom overheerst de Amerikaanse popcultuur nu juist de wereld? Niet omdat de VS zo'n geweldig groot land is - China is bijvoorbeeld groter dan de VSA, maar van een culturele Chinese overheersing valt eigenlijk niet veel te merken - en ook niet omdat men er Engels spreekt en Engels een internationale wereldtaal is. De meeste films van Amerikaanse makkelij die hier worden vertoond, worden zowel in het Nederlands als het Frans ondertiteld. En zonder die ondertitels zouden heel wat mensen afhaken nog naar anderstalige films te gaan zien. Schaf dus de cultuursubsidies af, en Vlaanderen kan de ambitie koesteren om de wereld te veroveren!
Nog een zwaktebod in het hele debat is dat wanneer cultuur aan de privé-sector zou overgeleverd worden, de toegankelijkheid hiertoe enorm zou afnemen. Steeds weer worden doemscenario's alsof de maatschappij zou onderverdeeld worden in twee categorieën - de ene helft van de bevolking horig aan een massacultus; en een andere elitaire helft die klassieke kunsten kan gaan opsnuiven - naar voren gebracht. Ook de privé-sector beseft maar al te goed dat de bevolking geen homogene entiteit is met een en dezelfde smaak voor cultuur. Daarom zal ook in een systeem van vrije concurrentie het culturele aanbod onomstotelijk breed zijn, en naar alle waarschijnlijkheid zelfs breder dan onder het huidge systeem van overheidspaternalisme. Ook zal de privé-sector wel tot inzicht komen dat zij geen al te hoge toegangsprijzen voor (klassiekere, meer "elitaire") concertbezoeken en musea niet al te hoog kan opdrijven, want dan komt er uiteraard niemand meer zien.

In de uitgavenbegroting van 2005 van de Vlaamse regering stond een budget van maar liefst 33,7 miljoen euro klaar, alleen al als subsidie voor de Vlaamse Opera en het Vlaams fonds der letteren. Met dit gegeven vertrekkende zal naar alle waarschijnlijkheid wel een veelvoud van dat bedrag naar het Vlaams cultuurbeleid gaan. Het wordt dus tijd dat deze toch wel hoge sommen terug aan de bevolking worden teruggeschonken, opdat zij op eigen initiatief naar eigen gewenste museumbezoek voor voorstelling kunnen gaan. En Bert Anciaux ineens ook zijn valies maken: Niet alleen omdat deze man gewoonweg onuitstaanbaar is, maar omdat zijn departement van jeugd, cultuur en sport gewoon geen enkele releventie heeft om onder toezicht van de overheid te staan.
Read more...

Alles puik in de Struik? (Politiek Incorrect)

Het voedingsbedrijf Struik Foods in Schoten is in opspraak gekomen wegens het tewerkstellen van illegale Polen in het bedrijf. Zo'n 10 Polen zouden er tewerkgesteld worden, en per uur minstens 10 euro minder kosten dan de Belgische werknemers. Naar verluidt zouden de Polen zelfs maar 7 euro per uur betaald zijn geweest, wat dus ruim beneden het Belgische minimumloon is.

Struik Foods kon de Polen recruteren via het Nederlandse uitzendkantoor Covebo. Het is dan ook dit uitzendbureau geweest dat verantwoordelijk was voor het uitbetalen van de lonen. Het probleem was echter dat het Nederlandse Covebo in België niet erkend was, waardoor de tewerkstelling van de Poolse uitzendkrachten dus illegaal was. Bovendien beschikten de Poolse werknemers niet over een arbeidsvergunning.

Dit voorbeeld heeft veel wind in zowel politieke kringen als in het maatschappelijk middenveld doen opwaaien. Het zijn eigenlijk de vakbonden in het bedrijf geweest die de wanpraktijken op het spoor zijn gekomen, en als teken van protest het werk neergelegd hebben afgelopen woensdagnamiddag. Ze vreesden dat de Poolse (goedkope) arbeiders de plaats in zouden nemen van vaste werknemers.

En hiermee is het debat van het vrij verkeer van diensten dan ook terug in volle gang gezet. Het dient gezegd te worden dat het in zekere mate de Belgische regering zelf is, die verantwoordelijk is voor deze wantoestanden. Toen in mei vorig jaar de tien nieuwe Oost-Europese landen toetraden tot de Europese Unie, is er beslist dat zij nog niet onmiddellijk tot de Schengenconventie zouden kunnen toetreden. Bijgevolg konden de individuele lidstaten van de 'oude vijftien' zelf opteren in welke mate ze het vrij verkeer van personen zouden toelaten in hun landen. De enige landen die voor volledige vrije migratie hebben gekozen, waren het Verenigd Koninkrijk, Zweden en Ierland. België is echter de ronduit fascistische toer opgegaan, en heeft de grenzen voor de nieuwe lidstaten (behalve voor Malta) gesloten. Tegen mei 2006 zouden de landen dan wel deel uit maken van de Europese Economische Ruimte, maar de vijftien lidstaten van de 'oude' EU behouden nog wel tot 2009 in zekere mate het recht migratiebeperkingen op te leggen; zij het wel dat dit vanaf mei 2006 alleen maar kan met goedkeuring van de Europese Commissie. Dat de Belgische regering er dus voor heeft gekozen de grenzen volledig te sluiten, heeft er dus toe bijgedragen dat er nu nogal veel illiegaal 'sluikverkeer' van goedkopere Oost-Europese arbeidskrachten zal plaatsvinden.

En dit brengt ons natuurlijk tot de vraag in welke mate de veel gewraakte, en langs andere zijde zo geprezen Bolkestein-richtlijn voor het vrij verkeer van diensten nu dient toegepast te worden. Zoals het nu is, kan het alleszins niet meer langer. Het vrij verkeer van diensten binnen de Europese Unie moet absoluut van start kunnen gaan. Het spreekt natuurlijk voor zich dat uit de Bolkesteinrichtlijn het nogal perverse 'Oorspronglandbeginsel' geschrapt dient te worden: Een Oost-Europese werknemer die in België komt werken, moet dan ook aan de Belgische arbeids- en loonsvoorwaarden tewerkgesteld te worden. Het spreekt namelijk voor zich dat het vrije verkeer van diensten maar weinig succes zal kennen wanneer bijvoorbeeld een Litouwer helemaal naar België zou moeten komen afreizen, om er hetzelfde loon als in Litouwen betaald te krijgen. Niemand die op zulk een aanbod zou ingaan natuurlijk. Wanneer diezelfde Litouwer echter naar België zou komen afzakken om er te werken voor een hoger Belgisch loon, en nog andere Litouwers volgen zijn of haar voorbeeld en komen alleen onze contreien op, wat dus een zogenaamde 'braindrain' uit Litouwen tot gevolg zou hebben, dan lijkt het zeer plausibel dat op termijn de gemiddelde lonen ook in Litouwen omhoog zullen gaan, met een stijging van de koopkracht voor de modale Litouwer tot gevolg. En het is juist dit dat het mooie gevolg is van de (fiscale) concurrentie tussen landen; omdat beide partijen hier altijd bij winnen. Het is daarom ook dat we steeds op de hoede moeten blijven dat er bijvoorbeeld van fiscale harmonisatie binnen de EU zo weinig mogelijk in huis komt (zoals bijvoorbeeld Europees Commissievoorzitter Barroso wel poogt te doen. Hij stelde namelijk onomwonden dat er dringend werk moet worden gemaakt van meer 'sociale en fiscale samenhang' binnen de EU), omdat dit de heilzame competitiviteit tussen de lidstaten ondermijnt.

De reacties in het binnenland waren echter teleurstellend. De VLD heeft een pleidooi gehouden voor onbeperkte migratie vanuit Oost-Europa naar hier, wat natuurlijk een zeer terecht pleidooi is, maar ondertussen kennen we ook wel het grote verschil tussen woord en daad bij de VLD. De SP.A met de nieuwe grote Oostendse roerganger aan top spreekt van 'propere mensenhandel', en het Vlaams Belang - deze partij zou in aanloop van haar economisch congres eind november echter beter moeten weten - heeft schrik dat de Oost-Europese arbeidskrachten de jobs van de Vlaamse werknemers komen inpalmen. Grote flauwekul natuurlijk. Het gaat namelijk meestal om jobs waarvoor bij het Vlaams arbeidspotentieel geen kandidaten voor te vinden zijn. Knelpuntvacatures dus. Doch, de arbeidsmigratie uit Oost-Europa is iets totaal anders dan de circa 30.000 niet-Europese vreemdelingen die in dit land gevestigd zijn. Zij zijn doorgaans goed als nieuw electoraat voor de socialisten en de uitkeringseconomie. De Oost-Europeanen zullen echter alleen maar naar hier migreren om te komen werken. En gezien ook zij op het loon sociale bijdragen en dergelijke meer zullen moeten betalen in normale omstandigheden, wordt de basis van de financiering van de sociale zekerheid alleen maar breder. Ook dat is dus een pluspunt.

Het moet dus maar eens uit zijn met het vermaledijde protectionistische vingertje waarmee deze regering zwaait. Dat men nu maar eens eindelijk migratie toelaat die wél een meerwaarde kan betekenen voor onze maatschappij.
Read more...

22 oktober 2005

Het gezicht van Mohammed (Hoegin)

Op 30 september publiceerde de Deense krant Jyllands-Posten een artikel waarin twaalf tekenaars met enkele karikaturen betoogden dat de vrije meningsuiting boven het islamitische verbod om de profeet Mohammed af te beelden staat. Gevolg: twee van de twaalf tekenaars moesten twee weken later op aanraden van de Deense geheime dienst Politiets Efterretningstjeneste (PET) onderduiken.

In verband met de bedreigingen is de politie op zoek naar een «geestesgestoorde» man van «niet-Deense» origine. Eerder werd al een 17-jarige jongeman uit Århus opgepakt en drie weken in verzekerde bewaring geplaatst, zoals dat heet, omdat hij vlak na de publicatie de krant gebeld had en doodsbedreigingen had geuit aan het adres van de twaalf tekenaars.

De hetze tegen de krant en de twaalf tekenaars gaat overigens veel verder dan deze twee alleenstaande gevallen. Op vrijdag 14 oktober werd in Kopenhagen een betoging gehouden waaraan 3500 mensen deelnamen uit protest tegen de publicatie van de tekeningen. Verder kropen elf ambassadeurs in hun pen om een brief te schrijven naar de Deense Eerste Minister Anders Fogh Rasmussen waarin ze verklaarden zich gekrenkt te voelen en een officiële verontschuldiging verwachtten. In een reactie hierop schreef Rasmussen echter dat de vrije meningsuiting één van de fundamenten van de Deense democratie is, en dat wie zich gekrenkt voelt altijd naar de rechtbank kan stappen.

Ondertussen raast het debat verder. Zestien moslimorganisaties vroegen juridische experten te onderzoeken of de publicatie van de tekeningen als blasfemie opgevat kan worden. Professor dr.jur. Vagn Greve van de Universiteit van Kopenhagen is daarover alvast formeel: volgens hem kan er geen sprake van zijn dat de tekeningen onder de blasfemiewet zouden vallen. In één moeite wijst hij er op dat ook de wet op het racisme niet van toepassing kan zijn. De laatste keer dat de Deense blasfemiewet tot een veroordeling leidde was in 1938, toen een aantal Deense kunstenaars veroordeeld werden omdat ze het jodendom beledigd. Sedertdien werd nog maar één klacht ingediend op basis van de wet, namelijk tegen de schilder Jens Jørgen Thorsen die Jezus met een erectie had afgebeeld, maar de zaak werd uiteindelijk afgewezen.

In de Lage Landen bij de Noordzee gaat het er ondertussen iets anders aan toe. In Nederland is PvdA-fractievoorzitter Wouter Bos van plan om volgende week een dagje ramadan te doen op vraag van de Nederlandse Moslim Omroep. Zijn vastendag zal op video opgenomen worden en later uitgezonden. Diezelfde Wouter Bos was op 5 oktober 2002 in zijn verkiezingsspeech echter wel bijzonder kritisch over de terugkeer van de Bede in de Troonrede. Wie het ene niet aan het andere kan rijmen, weet waarschijnlijk niet dat er volgend jaar op 7 maart gemeenteraadsverkiezingen zijn in Nederland. De kans dat hij volgend jaar een dagje christelijk vasten op video laat opnemen lijkt me echter hoe dan ook eerder verwaarloosbaar.

In dat andere land dat grenst aan de Noordzee gaat men zelfs een stapje verder, en krijgt het «toneelstuk» Onze-Lieve-Vrouw van Vlaanderen subsidies toebedeeld om zowel christenen als joden door de mangel te halen. Het toneelstuk is doorspekt met antisemitisme omwille van de Palestijnse kwestie, aldus de toneelschrijver Chokri Ben Chikha. Alles doet vermoeden dat hetzelfde soort zelfverklaarde intellectuelen dat in Denemarken ervoor pleit de moslims toch vooral niet voor het hoofd te stoten met karikaturen van de profeet heftig in de handjes zal klappen wanneer het stuk opgevoerd wordt.
Read more...

Corruptie stijgt in België (Politiek Incorrect)

De weinig vleiende rankings voor Verhofstadts 'modelstaat' blijven maar binnenstromen, zo ook deze van het Duitse onderzoeksbureau 'Transparency International'. Deze organisatie poogt wereldwijd de corruptie uit de wereld te bannen, en maakt ook jaarlijks een internationale rankinglijst op van de minst corrupte landen. Transparency International omschrijft corruptie in een land als de misbruik van publieke (financiële) middelen voor persoonlijke doeleinden. Een prachtig recent voorbeeld hiervan is uiteraard het schandaal bij de socialehuisvestingsmaatschappij in Charleroi, waarbij Jean-Claude Van Cauwenberghe in opspraak is gekomen. De resultaten van Transparancy International zijn gebaseerd op een tiental enquêtes uitgevoerd bij ondernemingen in 159 verschillende landen.

In de top drie van die lijst - dus de landen waar corruptie haast aan banden ligt - prijken respectievelijk IJsland, Finland en Nieuw-Zeeland. Dat is ongeveer hetzelfde resultaat als vorig jaar, met dien verschille dat Finland en IJsland toen in omgekeerde volgorde op de lijst voorkwamen. Met 'ons' België gaat het echter minder goed: Het land staat genoteerd op de 19de plaats, wat dus impliceert dat de corruptie in ons land het afgelopen jaar alleen maar is toegenomen, gezien we vorig jaar nog de 17de plaats konden bekleden. En met een 'corruptieperceptieindex' van 7,4 op een schaal van 10 scoort België ook maar uitermate gemiddeld. Vorig jaar lag die index trouwens ook iets hoger: 7,5/10 (hoe hoger de index, hoe minder corrupt het land). Van alle EU15-lidstaten zijn er overigens maar vier die het slechter doen dan België. Het betreft Spanje (23ste), Portugal (26ste), Italië (40ste) en Griekenland (47ste). En dat zijn nu niet meteen de landen die het meest aan 'propere handen' doen denken.

Feit is wel dat België het nog niet zo slecht doet als bijvoorbeeld Bangladesh of Tsjaad, die een gedeelde triestige 158ste plaats innemen. Maar desalniettemin is de corruptie in België - en in welke helft van het land zou dat toch kunnen zijn?... - er toch maar op vooruitgegaan. Of gaat Verhofstadt ook van dit rapport zeggen dat het gebaseerd is op 'foute gegevens', zoals hij reeds eerder beweerde over de OESO-berichtgeving omtrent de fiscale druk?
Read more...

Zeg nee tegen de algemene staking (LVB)

De drie grote vakbonden pakken volgende week vrijdag uit met een algemene staking. Alleen de treinen zullen blijven rijden, zodat de vakbondsmilitanten naar Brussel kunnen sporen waar een grote betoging is gepland. Maar niet iedereen is gelukkig met deze acties. Een overzicht:
  • Een Gents advocatenkantoor pakt uit met een originele stunt. Voor en tijdens de stakingsactie bieden De Schrijver, Van de Gehuchte en Partners een 48-urenpermanentie aan. Werkgevers die een kortgeding willen aanspannen tegen stakingspiketten die werkwilligen hinderen, kunnen dag en nacht beroep doen op het kantoor, van donderdagochtend tot vrijdagavond. "De nodige voorzieningen werden getroffen om eventuele procedures zonder tijdsverlies te kunnen inleiden, en met een netwerk van deurwaarders zijn afspraken gemaakt in verband met hun beschikbaarheid zowel overdag als 's nachts op 27 en 28 oktober", aldus de nieuwsbrief van deze Gentse advocatenassociatie. Pittig detail: één van de vennoten van het kantoor, Dirk Van de Gehuchte, was enkele decennia geleden geassocieerd met de huidige premier in het advocatenkantoor Verhofstadt & Van de Gehuchte.

  • De Vlaamse werkgeversorganisatie Voka - Vlaams Economisch Verbond, die de staking als economisch terrorisme bestempelt, heeft intussen een juridisch draaiboek van 13 pagina's verspreid onder zijn leden. Voka verwijst daarbij naar een uniek juridisch precedent dat zich twee weken geleden in Haasrode voordeed, toen een stakingspiket aan werkwilligen de toegang tot een industrieterrein ontzegde. Een Leuvense rechter legde daarop een dwangsom van 1000 euro per uur op aan wie de toegang tot het terrein belette. Een uittreksel uit het vonnis:

    1. Wordt gezegd voor recht dat eenieder verboden wordt om op welke wijze dan ook de vrije toegang tot de gebouwen en terreinen van verzoeksters nl. fysiek te belemmeren, te verhinderen of onmogelijk te maken, hetzij rechtstreeks of onrechtstreeks, op straffe van een dwangsom van 1000,00 EUR per uur per persoon die de vrije toegang fysiek belemmert, verhindert of onmogelijk maakt na de betekening van de tussen te komen beschikking en dit vanaf de betekening van deze beschikking.

    2. De door verzoeksters te kiezen gerechtsdeurwaarder voor de uitvoering van deze beschikking wordt gemachtigd:
      • om de identiteit te eisen van elke persoon aan wie hij de beschikking zou wensen te betekenen en van elke persoon die zich zou gedragen in strijd met de tussen te komen beschikking;
      • om beroep te doen op bijstand van de openbare macht om de identiteitsbewijzen te vorderen van elke persoon aan wie hij de beschikking zou wensen te betekenen en van elke persoon die zich zou gedragen in strijd met de tussen te komen beschikking, op straffe van een dwangsom van 1000,00 EUR per persoon die zou weigeren zijn identiteit bekend te maken na de betekening van de tussen te komen beschikking

    Het Voka-draaiboek bevat flowcharts, typebrieven en gedetailleerde informatie over de rol van burgemeester, politie en justitie bij het vrijwaren van de rechten van de werkwilligen.

  • Volksvertegenwoordiger Rik Daems heeft intussen een wetsvoorstel ingediend dat de rechten van de werkwilligen bij stakingen beter moet beschermen. Niet alleen het recht om te gaan werken, maar ook het recht om zich vrij te verplaatsen wordt in het wetsvoorstel beschermd. LVB.net lanceert binnenkort in samenwerking met het Brusselse Institut Hayek een internetpetitie om het wetsvoorstel van Daems een duwtje in de rug te geven.
Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>