Vlaams-nationalisme en zionisme

Binnen het VB woedt al een tijd een richtingenstrijd tussen pro- en anti-zionisten. Hun dispuut is zonder belang voor het Midden-Oosten, maar bepaalt wel mede de identiteit en het imago van het Vlaams-nationalisme.



De Israëlvriendschap is bij sommige VB-ers net zo authentiek als bij Pim Fortuyn of Geert Wilders, maar bij anderen is ze gekleurd door een slecht geweten, of bestaat alvast die verdenking. Ze lijkt soms wel de bevestiging van het Joodse vermoeden dat geestdriftige filosemieten eigenlijk omgevallen antisemieten zijn. Er is echter geen natuurlijke tegenstelling tussen joodse en Vlaamse belangen. In zijn boek Jood zijn is een avontuur noemt André Gantman een aantal Joden die de Vlaamse beweging steunden. Dat was niet zo ongewoon, in Italië bv. namen joden vol overtuiging deel aan de strijd voor nationale eenmaking. Vandaag zien we dat minder, maar ook nu mislukt het FDF nog in zijn pogingen om de Joodse gevoeligheden voor zijn anti-Vlaamse kar te spannen. Na de zeer gezaghebbende David Susskind in 2010 is het nu Gantman zelf die vermanend tussenkomt wanneer Olivier Maingain de gebeurtenissen van WO2 banaliseert door flaminganten met nazi’s gelijk te stellen.

In het boek spreekt hij ook zijn erkentelijkheid uit jegens Filip Dewinter omdat die in de Antwerpse gemeenteraad een voorstel aborteerde van toenmalig collega Wim Verreycken om een straat naar de nationaal-socialist Ward Hermans te noemen. Dat incident in 1997 was al een symptoom van deze richtingenstrijd.

De Vlaamse beweging heeft wat goed te maken. De jongste maanden heeft zij in Knack meerdere (tot nu onbeantwoorde) kaakslagen gekregen van historici die haar van betrokkenheid bij het anti-joodse beleid van de Duitse bezetter beschuldigden. Hoewel de meeste VNV-leden niets met de jodenvervolging te maken hadden, waren er ook beschamende uitzonderingen. Ondermeer het VNV-blad Volk en Staat en zelfs dr. August Borms lieten een ongepaste tevredenheid blijken toen de joden gedeporteerd werden. De pro-zionistische marsrichting in het VB is ondermeer een Wiedergutmachung daarvoor.

Daarnaast heeft zij binnen de flamingantische rechterzijde ook nog deze wortels. Tijdens de Koude Oorlog was Israël een Westerse bondgenoot terwijl zijn vijandige buurstaten bij de Sovjet-Unie aanleunden. Anticommunisten namen gaandeweg de steun aan het zionisme erbij, een contrast met hun vooroorlogse strijd tegen het “judeo-bolsjevisme”. Later werd Israël als bondgenoot tegen de islamwereld omarmd. Zo had Theodor Herzl, vader van het zionisme, het zich reeds voorgesteld: Israël als voorpost van Europa tegen de Oriënt.

Dan is er de empathie onder nationalisten: net als de Vlaamse beweging is het zionisme ontsproten aan het 19de-eeuwse ideaal van de natiestaat. Lees Herzls geweeklaag over de halfslachtigheid van de joden, hun onwil om de zionistische uitweg te kiezen, en het is net de klacht die je bij flaminganten over de tamme Vlamingen hoort. Alleen hebben de zionisten hun ambitie uiteindelijk waargemaakt, en dat wekt bewondering. Met evenveel inwoners als Vlaanderen is Israël nu een militaire en technologische grootmacht. En het is een echte natiestaat, de staat van het eigen volk die geen vreemden tot meesters in ’t land duldt, noch etnische groepen noch supranationale organisaties. Vlaams-nationalisten durven daar amper nog van dromen.

Maar men moet niet overdrijven. Het is niet nodig om de staat Israël tot in zijn fouten te blijven toejuichen. Het gebruik in Libanon in 2006 van clusterbommen, die nog lang nadien onschuldige slachtoffers zouden maken (onder wie een Belgische ontmijner), was voor sympathisanten een moment om zedig de andere kant op te kijken. Dat het VB juist toen zijn steun dik in de verf zette, was onnodig uitsloverig. Men mag gerust een beleidsdaad van een Israëlische regering afkeuren terwijl men toch het bestaansrecht van Israël hooghoudt.

O, en er is nog een reden om de zionisten het hof te maken, een die ook (en zelfs bij uitstek) de eventuele antisemieten in het VB zullen begrijpen. Toen de Japanners tijdens hun geforceerde modernisering het Westerse geestesleven bestudeerden, hoorden zij de verhalen over de oppermachtige Joden die aan alle touwtjes trekken. Hun reactie was er geen van verontwaardiging, maar wel: als die Joden toch zo machtig zijn, is het dan niet beter hen tot vriend te maken? Ik heb geen bewijzen voor een verband, maar tijdens de Russisch-Japanse oorlog van 1905 financierden de New-Yorkse bankiers de Japanse oorlogsinspanning; en in 1945 is Japan veel genadiger behandeld dan Duitsland. Een liefdesverklaring hoeft niet; gewoon pragmatisch goede betrekkingen cultiveren met een drukkingsgroep die zijn doeltreffendheid bewezen heeft, dient het Vlaamse belang.

Ook de kritiek op de pro-Israëlische partijlijn heeft meerdere wortels. Er is een laatste carré van alte Kameraden, zij hebben niet allemaal de deur achter zich dichtgetrokken toen het VB in 1995 de negationismewet goedkeurde. En zij kunnen het niet opbrengen, hun afkeer voor joden om tactische redenen blijvend onder de korenmaat te zetten.

Verder is er ter rechterzijde altijd een pro-moslimstrekking geweest, die binnen het nazibewind erg sterk stond, en waarvan men sporen terugvindt in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief. De NSA klaagt de Navo-“terreur” tegen moslimlanden aan, en daar kan ik hen zelfs een eind in volgen. De moslims hebben een mentale dooi nodig, waarin zij zich kunnen losweken van hun ingeroeste indoctrinatie, en die bereik je niet door bombardementen. Maar het NSA vindt ook dat nationalisten de kant moeten kiezen van het Palestijnse volk: dat heeft immers evenzeer recht op zijn heimat als bv. het Vlaamse.

Dat veronachtzaamt de schuld van de Arabieren die het hun volksgenoten in Palestina (er bestond in 1948 geen “Palestijnse natie”) zelf aangedaan hebben door de pasgeboren staat Israël binnen te vallen. Dat de Palestijnen na 73 jaar nog steeds als “vluchteling” gelden, is absurd en vraagt om vergelijking met de 7 miljoen hindoes en sikhs die in 1947 uit Pakistan verdreven zijn (benevens een miljoen gedood), hoewel niemand agressie tegen de nieuwe staat gepleegd had. Zij zijn volledig in de Indiase samenleving geïntegreerd en stellen voor niemand een vluchtelingenprobleem. Pas wanneer de moslimwereld Pakistan ertoe brengt om die verdrevenen en hun nageslacht weer op te nemen, kunnen we de Palestijnse kwestie misschien eens herbekijken.

Bovendien zijn de Palestijnen in wat andere vluchtelingen als een luxepositie zouden beschouwen: zij kunnen zich naar taal en godsdienst thuis voelen in het uitgestrekte en deels zeer welvarende gebied van de Arabische landen. Daar kunnen zij de plaats innemen van de miljoenen leden van religieuze en etnische minderheden die er zijn moeten vluchten, ondermeer ruim achthonderdduizend Joden in de laatste dertig jaar. In dat perspectief was de bevolkingsverplaatsing van 1948, hoewel natuurlijk niet ideaal, zeker niet het ergste. Alleszins zullen nationalisten per definitie het beginsel erkennen dat de Joden als reëel bestaande natie recht hebben op een eigen staat.

Nog een haard van onvrede met de VB-partijlijn zijn degenen die, vanuit integristisch-katholieke of nieuwheidense motieven, islam en jodendom over dezelfde kam scheren: allebei volksvreemde en varkenschuwe “woestijngodsdiensten”, de duivel hale hen. Weer anderen willen tussen die twee geen partij kiezen om een meer wereldse reden: in het spoor van Pierre Vial (Terre & Peuple) vinden zij dat Europa geopolitiek belang heeft bij neutraliteit t.o.v. buiten-Europese conflicten. Wij moeten ons niet moeien wanneer in het Midden-Oosten enkele exotische sekten elkaar naar het leven staan. Je kan dat isolationisme noemen, zij noemen het eerbied voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Dat was misschien goede raad geweest in de tijd van de kruisvaarten, maar vandaag zijn Europa en zijn nabije buitenland daarvoor te nauw verweven.

Op zich is de politieke lijn van een gemarginaliseerde partij niet belangrijk, maar wat het VB zegt en doet, straalt af op de beeldvorming over de Vlaamse beweging en Vlaanderen zelf. Daarom is het wenselijk dat het VB de breuk met de antisemitische besmetting voltooit, tegen de skepsis van buitenstaanders en het verzet van sommige medestanders in.

Read more...

SNP, N-VA, sp.a en Labour (Hoegin)

Het nieuws is al enkele weken oud, maar toch willen we nog even terugkomen op de enorme overwinning die de SNP van Alex Salmond boekte bij de regionale verkiezingen in Schotland. De partij slaagde er niet alleen in in de regering te blijven, ze haalde bovendien een absolute meerderheid in Holyrood, het Schotse parlement. Maar kan die overwinning ook iets leren over het Vlaamse partijlandschap?

Wanneer we op zoek gaan naar een Vlaamse zusterpartij voor de SNP, hoeven we op het eerste zicht niet verder te zoeken dan de N-VA. Beide partijen zijn immers lid van de EVA, de Europese Vrije Alliantie, en zetelen daardoor in het Europees Parlement in dezelfde fractie. Nochtans bestaan er wezenlijke verschillen tussen de twee partijen. Op sociaal-economisch vlak profileert de N-VA zich immers duidelijk als een conservatieve en rechtse partij, terwijl de SNP tot het centrum-linkse kamp behoort. Op dat vlak sluit de SNP dus nauwer aan bij de sp.a dan de N-VA.

Maar ook wat betreft hun kernthema zijn er enkele verschillen tussen de twee partijen. Officieel heeft de N-VA het in haar programma wel over een onafhankelijk Vlaanderen, maar in de praktijk zweert ze wel de «revolutie» af, en stapt ze zelfs mee in de logica van evolutie en onderhandelde staatshervormingen. Zelfs de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wil de partij niet meer eenzijdig doorvoeren. Bij de SNP hoort men echter een ander verhaal, en schrikt men er niet van terug om een referendum over Schotse onafhankelijkheid in het vooruitzicht te stellen – nog vóór het einde van deze legislatuur! – zonder dat daarover blijkbaar veel onderhandeld hoeft te worden met Westminster. Het is duidelijk dat de SNP op dat punt veel meer gemeen heeft met het Vlaams Belang dan de N-VA.

Als de Schotse SNP ons dus één ding kan leren, dan wel dat nationalisme geen exclusief rechts of extreem-rechts thema hoeft te zijn. Echt nieuws is dat niet voor wie verder kan kijken dan zijn neus lang is, want in een Europese context gezien is het niet de SNP die de uitzondering op de nationalistische regel vormt, maar wel de N-VA en het Vlaams Belang. Dat het recente schotschrift van Paul Magnette tegen de N-VA in België überhaupt serieus genomen wordt zegt in dat verband trouwens meer aan over de bijziendheid en de wereldvreemdheid van onze journalisten dan de bekrompenheid van het Vlaams-nationalisme. Neen, het meest verwonderlijke aan de hele zaak is misschien wel dat links in Vlaanderen zweert en uitdrukkelijk blijft zweren bij een extreem belgicisme. De sp.a doet dat uit extreem eigenbelang (de greep op de macht via de PS en het geld van de ABVV), terwijl het bij Groen! eerder om extreem naïvisme lijkt te gaan.

Aan Groen! gaan we verder geen woorden vuil maken, maar bij de sp.a mag men zich wel gelukkig prijzen dat men nog niet te maken heeft gehad met een linkse concurrent die wél de Vlaamse kaart trekt. Zo is het voor de sp.a bijvoorbeeld nog een geluk bij een ongeluk dat Rood! zo verstrikt zit in de ABVV-netten dat men het daar nodig schijnt te vinden nog Belgischer dan de sp.a uit de hoek te moeten komen. Alsof die beweging/partij kans zou maken kiezers van de N-VA af te snoepen. Een links-regionalistische concurrent daarentegen zou zich meer kunnen concentreren op de intellectuele oneerlijkheid van de sp.a op het communautaire, en de criminele collaboratie van die partij met de PS bloot kunnen leggen zonder meteen de etiketten «populistisch» en «anti-sociaal» opgeplakt te krijgen. Alleen al daardoor zou ze meer kans op slagen maken dan Rood!, omdat ze als enige partij op links uit het petieterige roodgekleurde Belgische vierkantje in Vlaanderen zou treden.

In dat verband is het interessant te wijzen op een merkwaardige parallel tussen de sp.a en Labour. De eerste gaat er immers prat op dat er in België nog nooit een staatshervorming goedgekeurd werd zonder dat zij eraan deelnam, terwijl het precies de tweede is die de devolution doorvoerde in Groot-Brittannië. Laten we daar echter meteen ook aan toevoegen dat het in geen van de gevallen echt van harte was. En één van de redenen waarom Labour enkele weken geleden zo sterk verloor in Schotland is precies dat die partij de devolution nooit echt omarmde, dat het Schots parlement voor haar slechts van weinig tel was, en er daarom ook geen topkandidaten voor wou inzetten. Hoeft het dan te verbazen dat de partij er een pandoering kreeg? Bovendien wordt het Schots parlement volgens een naar Britse gewoonte toch wel heel proportioneel stelsel, waarbij het er vingerdik op lag dat dit moest verhinderen dat de SNP ooit een volstrekte meerderheid zou kunnen halen. Ook dat bleek dus een pijnlijke vergissing van Labour te zijn.

Het is dan ook de vraag hoe het Schotse partijlandschap er vandaag uit zou gezien hebben als het Labour wel menens zou geweest zijn met de devolution. De SNP zou dan misschien nog steeds een kleine partij geweest zijn, met misschien wel voldoende mandatarissen om niet in de marginaliteit te verdwijnen, maar zeker geen volstrekte meerderheid in een relatief proportioneel parlement. Een voor ons nog interessantere vraag is hoe het Vlaamse partijlandschap eruit zou zien als de sp.a-top liever eens wat solidair zou willen zijn met de Vlaamse werknemer dan een ingeweken Duitse familie in Laken, enkele stinkrijke Brusselse bankiers, de bonzen van het Waalse militair-industriële complex, en een corrupte vakbond annex partij die haar leden aan zich blijft binden door hen in de werkloosheid en de ellende te houden.

Read more...

Hoe zou het nog zijn met… het VB?

De Gentse professor Helmut Gaus voorspelde in 2004 dat de rechtsradicale partijen, die toen een hoogconjunctuur beleefden, spoedig aan een neergang zouden beginnen. Hij baseerde die prognose op een beweerde correlatie tussen de fortuin van zulke partijen en de vijftig jaar durende Kondratiëv-cyclus. In 1925 lanceerde Sovjet-econoom Nikolai Kondratiëv het idee van regelmatige welvaartscycli in de kapitalistische economie. Gezien de algemene skepsis jegens deze quasi-astrologische theorie genoot Gaus’ voorspelling niet veel bijval. Toch scoort hij op korte termijn goede punten. Het Franse Front National beleefde zijn hoogtepunt in 2002, het VB in 2004, om dan verrassend snel terrein te verliezen en intern in een knoop te geraken. Hun remonte zou pas vanaf 2024 beginnen.



Bij het VB verlaten partijtenoren het huis, gemeenteraadsfracties raken ontvolkt, de militanten zijn gedemoraliseerd. De situatie van voortdurende blootstelling aan uitsluiting en genadeloze haat vanwege overheden en medeburgers leidt tot kleinmenselijk falen en noodlottige politieke fouten. Partijgetrouwen gaan betwijfelen of de partijlijn wel de juiste was, nu landen zonder dergelijke sterke nationalistische partij wél in staat blijken tot het soort maatregelen dat het VB hier tevergeefs bepleit. De partij verkeert in een existentiële crisis net nu zij inzake haar voornaamste strijdpunten gelijk lijkt te krijgen.

Zeer velen in binnen- en buitenland erkennen nu dat België vierkant draait, maar vooral: het geloof in de multicultuur stuikt ineen. Het wordt verlaten door zijn mondigste pleitbezorgers (genre Luckas Vandertaelen) en steunt nu alleen nog op repressieve wetten en de traagheid van de conformisten. Zelfs Femke Halsema bezweert haar Groenlinkse achterban dat de islam een kritischer benadering verdient. Angela Merkel verklaart nu dat "het multiculproject volledig mislukt" is.

Maar behalve Benno Barnard geeft geen enkele bekeerling het VB krediet voor zijn pioniersrol in die stellingname. Tijdens de voorstelling van het islamboek van Wim en Sam Van Rooy, Islam: kritische opstellen over een politieke religie, zat voorzitter Bruno Valkeniers er eenzaam bij. Niemand van de sprekers maakte enig gebaar van erkenning in zijn richting. Tijdens het informele gedeelte wees kamerlid Tanguy Veys de hoofdauteurs erop dat zij eigenlijk oogsten waar het VB gezaaid heeft.

Daar is iets van aan, maar niet alles. Islamkritiek als politiek thema is door het VB in de loop van de jaren 90 geadopteerd en behoort niet tot de oorspronkelijke kern van het partijprogramma. Een nostalgische fractie van de achterban en het partijkader (nu deels gehergroepeerd in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief) kon er zich niet in herkennen. Zij sympathiseert met de anti-moderne, anti-Amerikaanse en anti-zionistische agenda van de islam. Het VB heeft het islamprobleem nooit op de brede politieke agenda kunnen plaatsen zoals Pim Fortuyn en Geert Wilders gedaan hebben, omdat het ballast uit een ander domein meevoerde. Gezaghebbende islamcritici contrasteren de islam met de Verlichting en de mensenrechten; maar juist deze verworvenheden van de moderniteit zijn in sommige Vlaamse rechtse kringen nog omstreden.

Zolang het VB geassocieerd wordt met de erfenis van WO2 (en kán het die afschudden?), is het niet helemaal geloofwaardig als voorvechter van de vrijheden tegen de islam. Het blijft dan niet alleen de antifa-fantasten tot koortsdromen over een dreigende nazi-herleving prikkelen, maar ook de gemiddelde Vlaamse kiezer afstoten. Het enige scenario waarin het VB die kiezer kan (terug)winnen, is als de situatie zo grimmig wordt dat die zijn twijfels bij het aangebrande imago van de partij opzijschuift om in haar het enige alternatief voor de ondergang te verwelkomen. Daarom kwam de VB-propaganda in de jaren 90 hierop neer: we staan op het punt om overspoeld en weggevaagd te worden, en alleen het VB bepleit ondubbelzinnig een beleid dat het tij kan keren.

Vandaag schijnt de bevolking er, terecht of ten onrechte, van overtuigd dat het niet zo’n vaart zal lopen. Men is nu veel meer gewend aan de aanwezigheid van allochtonen dan in de beginjaren van de partij. Zij ziener ook niet zo vervaarlijk uit. Ondanks hun militante taal lijken moslimagitatoren toch maar papieren tijgers te zijn, die bv. het hoofddoekverbod niet kunnen verhinderen. Hun projecten voor een islamitische zuil met eigen banken en scholen, of voor een aparte moslimpartij, hebben weinig succes. Maatregelen tegen de hoofddoekprovocaties blijken bovendien uit te gaan van mainstream-politici als Nicolas Sarkozy en Patrick Janssens, dus de nood aan een radicaal nationalistische partij is minder evident.

Als deze nieuwe marsrichting van de gevestigde partijen uiteindelijk slechts een oefening in “perceptie” blijkt te zijn, een onoprechte imitatie, kan het VB als origineel een tweede adem vinden. Maar onder het motto: “optimisme is een plicht”, kan men zich ook voorstellen dat zij onder druk van de feiten en de kiezers echt de problemen van de multicultuur ernstig gaan nemen en zo het VB overbodig maken.

Read more...

Dag van de Media (Hoegin)

Vandaag is het de Dag van de Media, een gelegenheid om eens na te denken over de staat van de media in Vlaanderen. En die kan alleen maar ronduit bedroevend genoemd. De recentelijke veroordeling van de VRT door de Raad van State, opgevolgd door een interview met Kris Hoflack in Knack waarin hij verklaarde dat die veroordeling vooral betekende dat de openbare omroep in de toekomst het leper zal moeten spelen, illustreert dit perfect.

Zoals bij elke verkiezingscampagne had de VRT in 2007 weer eens het onderste uit de kan gehaald om het Vlaams Belang zoveel mogelijk van de politieke debatten te weren. Truuk van de dag was het concept van de kanseliersverkiezingen, waarbij de VRT zelf oordeelde dat partijvoorzitter Frank Vanhecke van het Vlaams Belang geen kandidaat was voor de post van Eerste Minister, en dús ook niet uitgenodigd diende te worden voor het «kanseliersdebat». Het foefje dat tot dan toe gebruikt werd –alleen maar de «grote» partijen uitnodigen– kon in 2007 niet meer toegepast worden omdat het Vlaams Belang in 2004 uitgegroeid was tot… de allergrootste partij in Vlaanderen.

Iedereen weet dat de VRT het Vlaams Belang zowel op openlijke als achterbakse wijze discrimineert, maar het probleem van de partij is dat zoiets, ondanks de herhaaldelijke en veelvuldige verklaringen van nogal wat topmensen bij de VRT, altijd moeilijk hard te maken is voor een rechtbank. In 2007 was de discriminatie echter zo flagrant dat de partij toch gelijk kreeg voor de Raad van State, met een serieuze tik op de vingers van de VRT tot gevolg. De reactie van Kris Hoflack in Knack sprak echter boekdelen. In plaats van ootmoedig te erkennen dat een openbare omroep, gefinancierd met het belastinggeld van álle kiezers, en dus ook die van het Vlaams Belang, zich niet mag gedragen als een ordinaire propagandamachine tegen het Vlaams Belang, vond hij het vooral jammer dat men het spelletje in 2007 niet slim genoeg gespeeld had. En voegde er nog aan toe dat men in de toekomst aan de Reyerslaan enkel wat voorzichtiger zal zijn – niet om aan objectieve en onpartijdige berichtgeving te doen, maar om zich niet opnieuw zo domweg te laten veroordelen. De arrogantie droop er zo van af. Het is misschien goed er even aan te herinneren dat dit diezelfde man is die begin 2006 Freya van den Bossche eens liet herkansen bij Phara de Aguirre. Je moet er allemaal maar het lef voor hebben… En geen enkele journalist uit een ander medium die daar enige bedenkingen bij wenst te plaatsen.

Dat objectiviteit bij de Vlaamse journalisten niet bepaald bovenaan het lijstje van de na te streven deugden staat was ook al eens duidelijk gemaakt naar aanleiding van de recente controverse rond het nazi-onthaalgezin in Hoboken. Terwijl de media nog steeds in opperste staat van verrukking waren als gevolg van het uitgebreide rondje zelfbevrediging dat plaatsvond na de ontdekking van deze authentieke nazi in Vlaanderen, bleek dat Hanan Taouil de pineut was als collateral damage. Of de paleo-nazi (geen neo-nazi) een dossier bij de Staatsveiligheid heeft is niet geweten, maar dat de echtgenoot van Hanan Taouil, imam Nordine Taouil, met stip als staatsgevaarlijk genoteerd staat, daar bestaat geen twijfel over. Kind & Gezin vond het daarom wijs om ook de erkenning van Hanan Taouil in te trekken, wat al iets minder in de smaak viel van de vaderlandse media. Dat er bijvoorbeeld ook mensen zijn die, ondanks alles, eerder voor de «nazi-nanny» dan voor Hanan Taouil zouden kiezen als dat de keuze zou zijn, is een nuance die men nergens in de media kon lezen. Het was duidelijk dat het ook nooit de bedoeling van de media is geweest een Berufsverbot voor álle staatsgevaarlijke individuen af te kondigen. Merkwaardig genoeg heeft nog geen enkele journalist zich tot nog toe geroepen gevoeld om eens bij mevrouw Taouil aan te bellen voor een gesprek onder vier ogen (en een verborgen lens) in haar huiskamer over, ik zeg maar wat, joden, homoseksuelen, of de plaats van de vrouw in de maatschappij. Van kinderkribben «voor het volk» waar portretten van àndere massamoordenaars aan de muren hangen heeft men blijkbaar al helemaal niet gehoord in de Vlaamse redactielokalen.

Wie eens wil weten hoe de media écht zouden kunnen werken, en hoe een kwaliteitsinterview écht klinkt –niet het inquisitieverhoor waar de vertegenwoordiger van Kind & Gezin aan onderworpen werd om stante pede de erkenning van de «nazi-nanny» in te trekken– raad ik aan te abonneren op de Best of Today-podcast van BBC4. Men hoeft het niet altijd eens te zijn met de interviewer of de BBC –ook daar is de rode draad in de berichtgeving meer dan eens, inderdaad… rood– maar interessant zijn de interviews wel, zelfs al gaat het over één of andere cricket test match tussen Engeland en Pakistan die mij in se eigenlijk geen bal kan interesseren. Stel je voor, rasinterviewer John Humphrys of James Naughtie die Caroline Gennez eens op de rooster zou leggen over de «smoel» van de sp.a – het meisje zou waarschijnlijk al na een minuut huilend terug naar huis moeten gaan. Schertsfiguren als een Bert Anciaux, Freya van den Bossche of Bart Somers, om over een Jean-Jacques de Gucht nog maar te zwijgen, zouden geen kans maken om politiek door te breken of ook maar iets te betekenen. Patrick Dewael zou het onmogelijk tot kamervoorzitter geschopt hebben. Wat Herman van Rompuy tegenwoordig uitspookt in de «16» zou in een normaal land aanleiding geven tot menig hard interview, maar de media kiezen er blijkbaar liever voor het huidige non-beleid met de mantel der liefde te bedekken. Idem dito voor de échte erfenis van acht jaar paars beleid onder leiding van Guy Verhofstadt. Een Bart de Wever of een Gerolf Annemans daarentegen zouden wel perfect passen in de studio's van BBC4.

Eén keer per jaar moet het toch toegelaten zijn even weg te dromen over échte kwaliteitsmedia in Vlaanderen…

Read more...

Het CERD-rapport en de Vlaamse Wooncode (Hoegin)

Verleden week brak er een kleine rel uit over een rapport van de CERD (Comité tegen Rassendiscriminatie van de Verenigde Naties) waarin de Vlaamse Wooncode onder vuur genomen werd. De rol die de Liga voor Mensenrechten daarbij gespeeld heeft is op z'n minst merkwaardig te noemen.

Laten we het maar zeggen zoals het is: de Liga voor Mensenrechten heeft op een achterbakse manier verklikkertje gespeeld via de Franstalige tegenhanger La Ligue des droits de l'Homme. Het eigenlijke bezwaar van de Liga voor Mensenrechten tegen de Wooncode heeft betrekking op asielzoekers en immigranten, maar de vereniging maakt zonder scrupules gebruik van de communautaire kant van de zaak om uit rancune de Vlaamse Regering onnodig in een slecht daglicht te stellen. Was de Liga voor Mensenrechten echt bekommerd geweest om de communautaire aspecten in België en de gevolgen daarvan voor de mensenrechten, dan had zij immers even goed het gebrek aan tweetaligheid in de Brusselse OCMW-ziekenhuizen kunnen aankaarten, of de problematiek rond de MUG-dienst in Halle-Vilvoorde, maar daar pleegde de Liga schuldig verzuim. Een Franstalige inwijkeling die geen door Vlaanderen betaald dak boven het hoofd krijgt omdat hij het beneden zijn waardigheid vindt Nederlands te moeten leren is voor de Liga blijkbaar een veel ergere zaak dan een Vlaams lijk in Halle omdat een Franstalige dokter of verpleger nu eenmaal geen Nederlands wou leren.

Want laten we de zaken even omkeren. Kan iemand het zich voorstellen dat een Vlaming die geen gebenedijd woord Frans zou spreken aan de andere zijde van de taalgrens een sociale woning zou kunnen bekomen? En a fortiori als die dan nog uitdrukkelijk zou weigeren Frans te leren? Het Waalse Gewest heeft daar zelfs geen Waalse wooncode voor nodig: dat zaakje regelt zichzelf wel, en geen haan die daar naar kraait.

Maar stel dat La Ligue des droits de l'Homme in een onbewaakt ogenblik ook die bedenking zou maken, kan iemand zich dan voorstellen dat die Ligue het in haar hoofd zou halen daarover een rapport af te scheiden? En die dan vervolgens door zou spelen naar haar Vlaamse tegenhanger in verband met een bezoekje van de CERD? Men moet al van een goed jaar zijn om zoiets te willen geloven. Voor Franstaligen is het voor anderstaligen immers niet meer dan een mensenrecht verplicht te worden Frans te leren, liefst nog op eigen kosten ook, terwijl het voor Franstaligen uiteraard het hoogste mensenrecht is zich te kunnen onttrekken aan elke verplichting om een andere taal te leren, ook al vestigt men zich pardoes in het midden van de Mongoolse steppe. Het is al bijna een krenking van de mensenrechten van de Belgische Franstaligen dat zij het land moeten delen met een volkje dat te lomp en te boers is om te snappen dat verfransing voor hen alleen maar een zegening zou zijn – dat dat niet opdook in het CERD-rapport is bijna een wonder te noemen, maar misschien heeft La Ligue des droits de l'Homme dat wel achtergehouden voor een volgend rapport.

Laten we trouwens de situatie eens overplaatsen naar een ander land. Ik neem aan dat Duitsers die zich in Spanje vestigen ook Spaans moeten leren als ze daar aan een sociale woning willen geraken, maar zou de Duitse tegenhanger van de Liga voor Mensenrechten het ooit in haar hoofd halen daarover haar beklag te doen bij de CERD? De Duitse liga zou waarschijnlijk nog niet eens snappen wat het probleem zou zijn. En dat ze bij de CERD niet eens de bedenking gemaakt hebben waarom het Vlaams Gewest überhaupt zo'n bepaling in zijn Wooncode heeft opgenomen, spreekt ook al boekdelen. Enige contextstudie was duidelijk niet nodig. En opnieuw: in je eigen geboortedorp verfranst worden is naar CERD-normen misschien wel niet meer dan een mensenrecht, en dus geen probleem.

Er staat in het CERD-rapport trouwens nog één en ander dat de moeite waard is (nou ja). Zo wordt België ook op de vingers getikt en streng aangemaand om zo snel mogelijk wetten aan te nemen om racistische partijen en organisaties, en dan in het bijzonder het Vlaams Belang, te verbieden. Wie had gedacht dat de CERD misschien een beetje kritisch zou zijn over het schijnproces dat tegen het Vlaams Blok werd gevoerd komt zwaar bedrogen uit, maar anderzijds hoeft dat eigenlijk niet te verwonderen als de CERD (al dan niet via-via) de mosterd haalt bij organizaties als, inderdaad, de Liga voor Mensenrechten, één van de burgerlijke partijen in dat schijnproces.

En ook het Minderhedenverdrag komt aan bod in het rapport, uiteraard, met de wens dat België dit verdrag zou snel mogelijk zou ratificeren. Tot slot vindt de CERD dat er in België te weinig anti-racismeprocessen gevoerd worden, en stelt daarom onder meer voor dat er meer informatiecampagnes gevoerd zouden worden rond de wetgeving hierover. Blijkbaar heeft de CERD weet van meer racisme dan nu al door het gerecht behandeld wordt, want iets anders durf ik daar echt niet achter zoeken.

Het is niet moeilijk te concluderen dat de Franstaligen met dit CERD-rapport alweer een slag thuis halen op de internationale scène, maar anderzijds moet het toch ook toegelaten zijn enkele kritische vragen te stellen rond de werkethiek van de CERD-inspecteurs. Men zou toch mogen verwachten dat zulke inspecteurs, die zichzelf ongetwijfeld heel gewichtig zullen voelen –en waarschijnlijk ook niet slecht betaald worden–, zich een beetje willen inzetten in de lokale context. Zeker als men hun arrogante toontje leest waarmee zij aanbevelingen en wensen aanbrengen. Wanneer men er dan bijvoorbeeld in slaagt één enkele concrete paragraaf te lichten uit de wooncode van één van de gewesten, kan het toch niet anders dan merkwaardig genoemd worden dat de opmerking daarrond zo duidelijk blijk geeft van een gebrek aan zelfs nog maar een begin van een studie van de context waarin die wooncode is opgesteld. Of hoe de CERD-inspecteurs zich toch wel heel gemakkelijk laten ontmaskeren als ordinaire afschrijvers van andermans teksten. Nog goed dat hun rapport geen schools huiswerk was, of er zou wat gezwaaid hebben…

Read more...

Two's company, three's a crowd (victa placet mihi causa)

Ik heb de indruk dat die Freddy Thielemans van Brussel onze minister De Gucht een ferme peer heeft gestoofd. Je ziet of leest of hoort er niets over, maar Karel De Gucht moet zich eergisteren onmiddellijk en formeel verontschuldigd hebben bij de Italiaanse regering. Italianen kunnen nogal op hun eer gesteld zijn, en er zal geen ontkomen aan zijn geweest. Karel zal met de rug tegen de muur hebben gestaan.
Wat wil het geval?
Zoals wij in onze pers vernamen begin deze week, had burgervader Thielemans twee kerels laten oppakken bij gelegenheid van die bijna-betoging dinsdag – namelijk ene Frank V. en ene Filip D. .Deze individuen hadden een buschauffeur lastiggevallen, iets dat in Brussel te vaak gebeurt. Naderhand bleken ze nog lid te zijn van het Vlaams Belang.
Tot hier is er niet veel aan de hand zult u zeggen. Onder omstandigheden mag en moet een democratie zich teweer stellen. Inderdaad, maar wat heeft Italië daar mee te maken? en onze minister van Buitenlandse Zaken?
Freddy Thielemans zijn Luikse stormbrigade moet in haar ijver te ver zijn gegaan. Zij hebben waarschijnlijk één man teveel opgepakt, zekere Mario, of Mauro Borghezio, die met het busincident niets te maken had. Jamais deux sans trois zullen die mannen gedacht hebben, maar nu bleek die Mario B. ...mais parbleu! parlementslid te zijn. En zo iemand is onschendbaar houdt de Italiaanse regering vol, ook al is de man lid van de Lega Nord en is de regering zelf niet van die strekking.
’s Lands wijs, ‘s lands eer en wij hebben ons daar niet over uit te spreken.
De Gucht heeft zijn excuses aangeboden in ons aller naam. Met mijn volle steun moet ik zeggen, al vind ik het niet aangenaam dat onze journalisten mij niet op de hoogte brachten van dit feit en de precieze toedracht. Die jongens en meisjes kunnen best hun redenen hebben, maar hun stilzwijgen bij deze mooie geste van De Gucht vind ik toch ongepast.
Ik wil namelijk altijd graag weten, en u ook, wáár precies ik mij voor verontschuldig, ook al gebeurt dat verontschuldigen par personnes interposées.
Maar om op een vrolijke noot te eindigen: elkeen een goede ramadan gewenst. Santé!
.

Read more...

Etatist vs. etatist

Een wettelijk genomen beslissing, door een democratisch verkozen burgemeester, daarop door een (administratieve) rechtbank bevestigd, tegen een grondrecht van het EVRM in, en op zero-tolerante wijze afgedwongen met veel blauw op straat?

Me dunkt proefden Filip Dewinter en Frank Vanhecke dinsdag een koekje van eigen deeg.

Foto: Skender

Read more...

Winst en verlies bij het Vlaams Belang (Hoegin)

Het Vlaams Belang probeert sedert 10 juni vol te houden dat het eigenlijk meer dan een procent vooruit is gegaan bij de laatste verkiezingen. Het is echter duidelijk dat de partij fors achteruit is gegaan, al naargelang men wil ofwel vijf ofwel minstens twee procent.

Het Vlaams Belang wou vóór 10 juni om strategische redenen de lat niet al te hoog leggen, en legde ze daarom op het niveau van de vorige kamerverkiezingen, 18,1% dus. Het haalde deze keer 19,4%, een vooruitgang van 1,3% als we mee in de redenering van de partij willen stappen. Maar is die stelling werkelijk houdbaar?

Het meest logische vergelijkingspunt voor de verkiezingen van 10 juni zijn de verkiezingen voor het Vlaams Parlement uit 2004, en dat levert een achteruitgang van liefst vijf procent op. Zeker, het gaat dan wel over verkiezingen voor twee verschillende parlementen en regeringen, maar voor de gemiddelde Vlaming zal dat in het stemhokje weinig of geen verschil maken. En dat is zeker zo als men bedenkt dat de kieslijsten toch bijna identiek zijn.

Daar komt nog bij dat het Vlaams Belang sedert 2004 de verkiezingsuitslag van het Vlaams Parlement gebruikt heeft voor al wat hij waard is. De partij heeft immers de laatste drie jaar bij de openbare omroep en in andere media voor zichzelf een plaatsje willen opeisen met als argument dat het (i) de grootste partij (niet formatie) van Vlaanderen is en (ii) een kwart van de Vlamingen vertegenwoordigt. Maar wanneer we dan verkiezingsuitslagen gaan vergelijken wil de partij plots dat we dat helemaal vergeten, en doen alsof ze maar de vierde partij in Vlaanderen is en minder dan een vijfde van de Vlamingen vertegenwoordigt! Helemaal zuiver op de graat is dat toch niet.

Derde probleem is de uitslag van de provincieraadsverkiezingen van verleden jaar. De partij behaalde toen gemiddeld 21,5% van de stemmen, meer dan twee procent hoger dan wat ze eerder deze maand haalde. Ook verleden jaar wou de partij niet dat die verkiezingsuitslag vergeleken werd met 2004 en wou ze van geen nederlaag weten, omdat de partij het bij provincieraadsverkiezingen «altijd» slechter doet dan bij federale of regionale verkiezingen. Alleen, als een uitslag van 21,5% een goed resultaat was in een verkiezingen waarin de partij het gewoonlijk «slecht» doet, is acht maanden later 19,4% dan plots een goed resultaat in verkiezingen waarin de partij het dus beter had moeten doen?

Read more...