Legitimiteit regering–Di Rupo I in Vlaanderen ook met vier al onder nul (Hoegin)

Zondagavond publiceerde La Libre Belgique de resultaten van haar driemaandelijkse politieke barometer. De krant zoomde vooral in op het feit dat de twee grootste partijen in beide landsdelen, de N-VA en de PS, een lichte winst maakten sedert de vorige peiling. Maar aan Vlaamse zijde was toch minstens even politiek relevant dat de komende regering van «Nationale Eenheid» ook met alle vier de partijen CD&V, sp.a, Open Vld én Groen! aan boord in Vlaanderen virtueel geen meerderheid meer heeft.

Deze peiling is de eerste die uitgevoerd werd sedert de N-VA deze zomer de federale onderhandelingstafel verliet. Er werd dan ook met spanning uitgekeken naar het resultaat van die partij, en uit deze peiling blijkt dat ze voorlopig geen kiezers verliest. Het verschil met de vorige peiling kan niet significant genoemd worden, maar de afstand die de N-VA opbouwt tegenover het verkiezingsresultaat van 13 juni 2010 wordt stilaan aanzienlijk.

De N-VA blijft daarmee ruim dubbel zo groot als de eerste achtervolger, de CD&V, die deze keer lichtjes terrein verliest. Maar zou het echt zomaar toeval zijn dat de N-VA wint wat CD&V verliest? Enkele politicologen beweren al enkele maanden dat de CD&V nu opnieuw gelanceerd zou zijn, nu ze eindelijk «verlost» is van de houdgreep van de N-VA. Voorlopig lijkt dat echter vooral wishful thinking van hun zijde, want in deze peiling is er van die herlancering nog niet veel te merken. De Vlaamse kiezer heeft blijkbaar zo zijn eigen ideeën over wie er deze zomer verantwoordelijk gehandeld heeft, en wie zijn belangen het best verdedigd heeft.

Het valt bovendien op dat de kleine winst van de N-VA niet ten koste van het Vlaams Belang gaat, ook al blijft die partij rondzwalpen op een bodemkoers waar die partij helemaal niet tevreden mee zou mogen zijn. Ook sp.a en Open Vld blijven in slechte papieren zitten, en netto staan deze drie partijen op een licht verlies sedert de verkiezingen van verleden jaar. Groen! blijft min of meer status quo.

Voor LDD moet deze peiling uitermate pijnlijk zijn. De partij scoort zo laag –minder dan een procent, heet het– dat ze niet eens meer opgenomen werd in grafieken. Het is de ultieme vernedering voor een politieke partij die nog niet zo lang geleden vijftien procent scoorde in de peilingen om vandaag in de zak van de «anderen» gestoken te worden, samen met marginale partijen zoals de PVDA. Het is maar de vraag of het recente nummertje van Lode Vereeck in het Vlaams Parlement veel aan de situatie zal kunnen veranderen.

Een simulatie voor de zetelverdeling in dat Vlaams Parlement leert overigens dat CD&V, sp.a, Open Vld en Groen! er samen niet meer over een meerderheid zouden beschikken. Zij halen precies de helft van de stemmen, terwijl N-VA en Vlaams Belang samen een zetel te kort zouden komen. In het licht van de huidige federale regeringsonderhandelingen levert de simulatie dan ook een toch wel bijzonder interessante zetelverdeling op, waarbij UF op de wip zou komen te zitten tussen de traditionele Belgische partijen en de Vlaams-nationale oppositiepartijen.

Maar ook in procenten zakken de vier partijen onder de vijftig procent. Dit betekent dat de legitimiteit van een eventuele regering–Di Rupo I in Vlaanderen nu reeds onder nul gezakt is, ook al zouden alle vier de Vlaamse onderhandelende partijen tot die regering toetreden. De term «Regering van Nationale Eenheid», zoals Elio di Rupo zijn regering graag zou noemen, houdt dan ook geen steek. Had Vlaanderen enige kritische media die naam waardig, dan zou deze vaststelling niet weggemoffeld worden in een bijzinnetje diep verscholen in een lange tekst. En het gebekvecht tussen Alexander de Croo en Wouter van Besien over partijen die wiskundig niet nodig zouden zijn in de federale regering krijgt daarmee toch wel een heel wrange bijsmaak. Hoe diep mag een federale meerderheid in Vlaanderen in een minderheid blijven steken voor de situatie onwelvoeglijk wordt?

Aan Franstalige zijde bracht deze peiling vooral voor de PS en cdH goed nieuws. De eerste klom weer lichtjes, en evenaart daarmee opnieuw haar score van 13 juni 2011. CdH evenaart haar verkiezingsuitslag van verleden jaar nog niet helemaal, maar neemt weer een klein beetje meer afstand tegenover haar grootste concurrent Ecolo. De MR gaat er dan weer bijna twee procent op achteruit tegenover de vorige peiling, en dat terwijl de peiling afgenomen werd vlak voor de breuk met het FDF. Het Front National duikt opnieuw onder de kiesdrempel, en daarmee lijkt de lichte opflakkering waarvan de partij even heeft kunnen genieten alweer voorbij.

Naar verluidt zouden De Standaard en de VRT volgende week reeds de resultaten van hun nieuwste peiling publiceren. Het wordt uitkijken of die resultaten de trends van deze peiling zullen bevestigen of niet.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

Brusselse politici lachten ons uit, en wij maar betalen

Brussel krijgt straks honderden miljoenen euro extra, op basis van een tergend mager plan met zogenaamde 'institutionele vereenvoudiging van de Brusselse instellingen'. Een beschamend vodje papier. In de kijker: de 540 vuilnismannen van Net Brussel die instaan voor het proper houden van de Brusselse gewestwegen zouden overgedragen worden naar de gemeenten. Daarop brak meteen een wilde staking uit, want die mannen verdienen nu 150 euro per maand meer dan de gemeentelijke vuilnismannen. Het is beschamend dat de 'Vlaamse' onderhandelaars een dergelijk akkoord van Les Snuls zomaar aanvaarden. Maar nadat ze de N-VA er af konden rijden, slikken ze blijkbaar alles om verkiezingen te vermijden.

Een 'werkgroep Brussel' boog zich over een 'vereenvoudiging van de Brusselse instellingen'. Kan u zich inbeelden dat daar iets wezenlijks uit voortkomt, als die werkgroep van alleen Brusselse politieke creaturen ook nog geleid wordt door specialist krabbenmandpolitiek, PS-senator en burgemeester van Molenbeek Philippe Moreaux? De werkgroep bestaat verder uit Brusselse vertegenwoordigers van de acht onderhandelende partijen. Aan tafel zitten voor elke partij een zogenaamde 'sherpa' (namen niet meegedeeld) en een Brussels kopstuk: minister-president Charles Picqué (PS), de ministers Benoît Cerexhe (CDH), Guy Vanhengel (Open VLD) en Brigitte Grouwels (CD&V), de staatssecretarissen Christos Doulkeridis (Ecolo), Bruno De Lille (Groen!), en fractieleiders Vincent De Wolf (MR) en Elke Roex (SP.A).

De Brussel-nota mijdt systematisch de moeilijkste vraagstukken: de fusie van de politiezones, het samenvoegen van de negentien Brusselse gemeenten, het volledig overhevelen van de mobiliteit, een gewestelijke politiemacht. En toch komt Steven Vanackere, CD&V-vicepremier en Brusselaar vertellen dat het 'Een stap in de goede richting' is. Brussels minister en partijgenoot Brigitte Grouwels erkent dat het akkoord 'geen copernicaanse omwenteling' teweeg zal brengen. Maar toch bevat het heel wat verbeteringen ten opzichte van de huidige situatie, beweert ze. En bovenal: 'Het verantwoordt dat Brussel een extra financiering krijgt.' Zo, dat was ook wel de enige bedoeling van die nota: het door Di Rupo al voor de verkiezingen beloofde extra geld voor Brussel vrijmaken. De reactie van de N-VA is ontgoochelend zwak: 'Brussel krijgt min of meer een blanco cheque van zo'n 600 miljoen euro. van een efficiënter bestuur is amper sprake.' Marc Devos, professor recht en directeur van het Itinera Instituut vindt het 'Een beetje een gemiste kans. Een grootstad en de aanpak van grootstedelijke problemen vereisen een geconcentreerde, daadkrachtige politiek. En al zeker voor een regio met 1,1 miljoen inwoners. Maar dat is nu niet het geval. De negentien gemeenten blijven overeind. Akkoord: dit is een stap vooruit. Maar een muizenstapje, met wellicht perverse effecten in de toekomst.'


Wat werd er dan beslist, met de woorden van Guy Tegenbos in het editoriaal van De Standaard van 22 september:
"De straatvegers van het Gewest worden overgedragen aan de gemeenten. De zes politiezones die de problemen niet aankunnen, blijven bestaan, maar de minister-president mag ze coördineren. Hij mag af en toe beleefd vragen beter samen te werken. Er komen overkoepelende mobiliteits-, veiligheids- en ruimtelijke plannen, en de 19 gemeenten maken die concreet. De 33 sociale woonmaatschappijen worden teruggebracht tot vijftien. De ergste uitwassen van de bestuurlijke wanorde worden weggewerkt. Meer niet. Niet alleen de Vlaamse partijen hadden beter verwacht. De 1,1 miljoen Brusselaars ook. En de tienduizenden Europeanen die zich graag met hun werkstad Brussel zouden identificeren, ook."

Knack-editorialist Rik Van Cauwelaert noemt het op zijn blog vandaag een schijnakkoord dat alle macht geeft aan Les Snuls: "Eigenlijk is het Brusselakkoord een schijnakkoord. Het vormt zelfs geen aanzet voor een oplossing van de Brusselse problemen. Kern van dit akkoord is dat iedereen zijn job behoudt – meestal al de inzet van Belgische compromissen. Met andere woorden: in Brussel blijven ‘Les Snuls’, zoals een Brusselse PS’er ze ooit noemde, aan de macht.... En daarvoor krijgt het Brussels Gewest dus jaarlijks 585 miljoen euro – dat is toch bij 25 miljard in oude frank - bijkomende financiering. In het akkoord wordt met geen woord gerept over de fusie van de 19 Brusselse gemeenten, waarvan sommige zoals het kleine Sint-Joost-ten-Node feitelijk niet veel meer zijn dan een OCMW, tot bijvoorbeeld 6 gemeenten, evenveel als er politiezones zijn. ... Met dat akkoord wordt ook geen klaarheid gebracht in de geldstromen naar en binnen het Brussels Gewest. Hoe wordt het geld van Beliris besteed? Hoeveel betaalt het Brussels Gewest voor bevoegdheden die eigenlijk tot het pakket van de armlastige Franse Gemeenschap behoren? Aan dit alles mocht niet worden geraakt. Geen van de Vlaamse onderhandelaars heeft bijkomende vragen geopperd. Brussels minister-president Charles Picqué begeeft zich eerstdaags lachend naar de bank."

Voor Hendrik Vuye, hoogleraar Staatsrecht aan de Universiteit Namen, in De Morgen van 22 september is de Brussel-nota gerommel in de marge ('Vereenvoudigen op Brusselse wijze'). Hij hekelt ook de afwezigheid van andere onderhandelaars dan 'Vlaamse Brusselaars': "Waarom zat Vlaanderen niet zelf aan de onderhandelingstafel? Waar was Kris Peeters? De machtspariteit binnen de Brusselse regering (goed voor twee ministersposten en een staatssecretariaat) en de ruime gewaarborgde vertegenwoordiging van de Brusselaars in het Vlaams Parlement (6 verkozenen), kan men uitsluitend verantwoorden omdat Brussel ook een Vlaamse stad is. De machtspositie die de Vlamingen vandaag innemen binnen de Brusselse instellingen kan enkel worden verantwoord omwille van de band tussen Vlaanderen en Brussel. Knippen de Brusselse Vlamingen deze band door, dan zagen ze de tak af waarop ze zitten. Binnen de autonome deelstaat Brussel zijn ze een bijzonder kleine minderheid. Een minderheid die zeker enige bescherming zal genieten, maar die geen aanspraak kan maken op een machtspariteit. Ook Vlaanderen mag hier eens klare wijn schenken. Wat is het nu? Is Brussel nog een Vlaamse stad of niet? Het volstaat niet om mechanisch te blijven herhalen dat Vlaanderen Brussel niet los laat en in de feiten afwezig te blijven wanneer er over Brussel wordt gedebateerd."

En meteen springt een etterbuil open

Meteen zorgde vandaag donderdag een wilde stakingsactie van de Brusselse vuilnismannen voor grote verkeershinder in en rond Brussel. Honderden werknemers van Net Brussel blokkeerden de Wetstraat en op verschillende plaatsen werd vuilnis in brand gestoken. De bijna 540 vuilnismannen van Net Brussel protesteren hiermee tegen het Brussel-akkoord dat de overdracht voorziet van de dienst die instaat voor het proper houden van de gewestwegen naar de Brusselse gemeenten. De socialistische overheidsvakbond ACOD heeft woensdagnacht in allerijl een stakingsaanzegging ingediend om de actie van het personeel in te dekken. Ook de liberale vakbond VSOA dekt de actie. Volgens federaal ACOD-secretaris Rudy Jansens vrezen de werknemers dat de overdracht tot een devaluatie van hun statuut zal leiden. Momenteel verdienen ze 150 euro netto meer dan hun collega's die bij de Brusselse gemeenten werken. Een andere bekommernis is dat er op termijn een privatisering van de huisvuilophaling in de hoofdstad zit aan te komen. Wat wordt dat als er andere potjes zouden aangeroerd worden in dit Brussels kluwen?

De kazakkendraaiers, deel 2

Het is beschamend dat de 'Vlaamse' onderhandelaars zo een akkoord van Les Snuls zomaar aanvaarden. De Brusselse clans lachen hen in hun gezicht uit, en ze verrroeren geen vin. De schrik voor nieuwe verkiezingen zit duidelijk heel diep. In een interview in De Standaard, vrijdag 8 juli, op de vraag 'Zal men opnieuw proberen CD&V van de N-VA los te weken?' antwoorde Wouter Beke: "Men mag altijd proberen, maar dat is zinloos'. Het zinloze was nog geen veertien dagen later een feit. Beke ging aan tefel zitten, zogenaamd 'onder zijn eigen voorwaarden'. Een deel 'balast' in de nota Di Rupo moest definitief van tafel: verzwakking van de taalwetgeving in Brussel, tweetalige kieslijsten in Brussel, federale kieskring en goedkeuring van het Minderhedenverdrag. Wat lezen we nu: de 'werkgroep' onder leiding van Moureaux gaat op vrijdag 23 september gewoon door met haar werkzaamheden: 'Er is geen resultaatsverbintenis aan verbonden', luidt het. 'Maar door op hetzelfde elan verder te gaan, is het misschien mogelijk om nog meer te deblokkeren.' De werkgroep, zo is beslist, zal eerst debatteren over het taalgebruik in Brussel en over de tweetalige lijsten. Mijnheer Beke, er is duidelijk geen enkele 'balast' afgevoerd.

CD&V heeft haar belofte om niet te onderhandelen zonder de N-VA niet gerespecteerd, terwijl ze dat even goed had kunnen doen. Men kan CD&V nu dus minstens kazakkendraaiers noemen. Als ze toch wil onderhandelen zonder de N-VA, waarom heeft Beke dan niet eerst gewacht op een duidelijk standpunt over BHV en de 'balast', voor hij aan tafel ging zitten? Volgens Dave Sinardet in La Libre, zaterdag 23 juli, bleek op de bijeenkomst van de G-20 van CD&V om 18 uur op woensdag 20 juli dat noch de CD&V-parlementsleden noch enkele 'partijtenoren' te vinden waren voor nieuwe verkiezingen. Als de angst voor verkiezingen domineert, met een mogelijke verdere afkalving van het aantal zetels, dan is men natuurlijk in een zeer zwakke positie om veel eisen te stellen aan andere partijen. Andere Vlaamse onderhandelende partijen zitten in hetzelfde schuitje. Het zijn dus de onderhandelingen van de bangerikken, bang voor de banbliksem van de kiezers. Ik schreef eerder reeds (Wouter Beke had (gedeeltelijk) gelijk, 25.07.11) dat het Franstalig front daar verder schaamteloos zou gebruik van maken, wat dus al meteen met dit Brusselakkoord bevestigd wordt. Men moet dus niet verwachten dat, als het communautaire akkoord erg zal afwijken van de Vlaamse Octopusnota, CD&V niet in een regering zal stappen. Dat is wel wat Beke in het interview van 23 juli beweerde in De Standaard: "Wij zullen pas na een communautaire deal onze evaluatie maken over een regeringsdeelname." Het wordt dan 'De kazakkendraaiers, deel 2'.

Read more...

Zo gaat de stad Gent met haar patrimonium om !

.


Zolang de nieuwe Gentse stads-feestzaal nog niet helemaal is afgewerkt, blijft voor iemand die naast het Stadhuis staat de mogelijkheid bestaan om een glimp van Sint Niklaas op te vangen. Zelfs het schip van de kerk is nog heel goed zichtbaar.

En ook wie het Belfort graag vanuit de Donkersteeg bekijkt, heeft daar nog even de kans toe! Natuurlijk, door die grote betonblokken zijn de onderste lagen van het Belfort niet meer te zien, maar in de hoogte blijft nog heel wat over.
.

_____________

De geniale architecten, de fijnzinnige betonboeren en de snuggere staalbaronnen zullen aan hun brave en ongetwijfeld ook dankbare opdrachtgevers zeker een mooie receptie gunnen, te gelegener tijd. 


Ik hoop dat alle genoemden daar op post zullen zijn, en wie weet? ...misschien stort het hele kraam net op het goede moment in !

.

Read more...

Burger telt weer niet mee

Hoe kan de burger het tot 'historisch' uitgeroepen akkoord over BHV beoordelen? Niet, gezien de onderhandelaars hun akkoordtekst niet publiceren. Wij zijn dus overgeleverd aan gefilterde en gekleurde informatie. Naar bekende Belgische traditie is elk democratisch toezicht weer onmogelijk, en regelen de partijvoorzitters de zaakjes onder elkaar. Geef mij dan maar liever directe democratie, waar de burger de politieke thema's bepaalt en de beslissingen neemt.

Wat er nu zo 'historisch' is aan het akkoord over de splitsing van BHV, ik kan het niet beoordelen. De onderhandelaars zijn namelijk (nog) niet van plan hun akkoordtekst te publiceren. Men moet zich dus baseren op wat ze willen lekken, wat de onderhandelaars aan 'bevriende' journalisten willen lossen, wat die journalisten er weer van maken in hun kranten. Zo heeft De Standaard een heel andere versie van het akkoord dan Le Soir. Enkele voorbeelden:

- Volgens Véronique Lamquin van Le Soir blijft BHV een tweetalig gebied wat het gerecht betreft, en worden die rechten vastgetimmerd in alweer een nieuwe grendelwet die slechts met een bijzondere meerderheid kan gewijzigd worden: "Droits judiciaires. Ils seront préservés pour tous les habitants de Hal-Vilvorde. En outre, les éléments relatifs à l'emploi des langues en matière judiciaire ne pourront être modifiés qu'à une majorité spéciale." Bij De Standaard heet het: "De splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV is nog niet klaar. De regering zal een formule uitwerken; de goedkeuring zou parallel verlopen met de splitsing van de kieskring." Milquet legde in het tv-journaal op La Une donderdagavond wel uit dat overeengekomen was wat in de versie van Le Soir stond.

- Volgens De Standaard is "een ander heet hangijzer, de Metropolitane Gemeenschap – de overlegvorm van Brussel en het gebied er rond – van de onderhandelingstafel verwijderd. Die Metropolitane Gemeenschap komt er, maar de betrokken gewesten – Vlaanderen, Wallonië, Brussel – moeten onderling beslissen over de werking ervan. Dat kan wat voeten in de aarde hebben." Bij Le Soir heet dat: "Communauté métropolitaine. L'idée, chère au CDH, a été retenue. L'instance y regroupera (notamment) toutes les communes de l'ancienne province de Brabant, ainsi que le pouvoir fédéral et les entités régionales. Objectif : favoriser la concertation entre Régions pour toutes les matières d'importance transrégionale. A noter que toute la problématique du Ring de Bruxelles, en particulier la fermeture de ses accès, relèvera de cette communauté." 'Le Ring relèvera de cette communauté', dat betekent toch niets anders dan dat Vlaanderen de bevoegdheid over de ring afgenomen wordt, en deze ondergebracht wordt bij de Metropolitane Gemeenschap?

- Nog volgens De Standaard:"Halle-Vilvoorde wordt afgescheiden van Brussel en bij de kieskring Leuven gevoegd zodat een ‘zuivere' provinciale kieskring Vlaams-Brabant ontstaat. Dat is wat de Vlamingen vroegen: de taalgrens is nu ook een electorale grens. Franstaligen die hier komen wonen, ondervinden nu ook politiek dat ze in Vlaanderen wonen; ze moeten hun stem dan ook uitbrengen in de Vlaamse politieke arena." Het is dus volgens die versie een zogenaamd 'zuivere' splitsing, zonder compensaties buiten de zes faciliteitengemeenten. Bij de rubriek 'Minder senatoren in 2014' vermeldt De Standaard dat er vanaf dan vier Franstalige senatoren zullen gecoöpteerd worden '(uit Wallonië, Brussel en Halle-vilvoorde)'. Uit een document van de VLD blijkt dat de verdeling van de 4 Franstalige gecoöpteerde senatoren zal gebeuren op basis van de 'reststemmen' die de Franstalige partijen behalen voor de Kamer in Wallonië, Brussel EN Halle-Vilvoorde. BHV zuiver gesplitst, terwijl de Franstalige stemmen voor de Kamer in Halle-Vilvoorde meetellen voor het aantal gecoöpteerde senatoren?? De taalgrens wordt dus helemaal niet de electorale grens.

- Er komt zogenaamd geen uitbreiding van Brussel. Maar wat verklaarde MR-senator Armand De Decker in de zondagse tv-uitzending 'Mise au point' op de RTBF (18.09): "Dit akkoord leidt tot een electorale uitbreiding van het Brussels Gewest met de zes faciliteitengemeenten uit de Rand."

Hoe kan de burger nu dit 'historisch' akkoord beoordelen? Niet, gezien hij overgeleverd is aan gefilterde en gekleurde informatie. Bovendien weet men niet wat er daarnaast al overeengekomen is en beloofd, dat pas later formeel op papier zal gezet worden. Ik kan mij onmogelijk voorstellen dat de Franstalige voorzitters, en nog minder Di Rupo, met de splitsing van BHV zouden instemmen zonder minstens de Vlaamse toezegging van voldoende extra geld voor Brussel, en nog een paar toezeggingen. Als burger hebben we er het raden naar. Naar aloude Belgische traditie is elk democratisch toezicht weer onmogelijk, en regelen de partijvoorzitters de zaakjes onder elkaar.

Geef mij dan maar liever directe democratie, waar de burger de politieke thema's bepaalt en de beslissingen neemt.

Read more...

Reynders zorgde voor de splitsing van BHV

Dat er een akkoord is tussen acht partijen om BHV zogenaamd 'zuiver' te splitsen, heeft niets te maken met eender welke mogelijke kwaliteit van de Vlaamse onderhandelaars, maar alles met de schrik van alle vier de Franstalige partijvoorzitters dat Reynders wel eens sneller eerste minister zou kunnen worden dan Di Rupo. Blijkbaar om de Franstalige publieke opinie op de splitsing van BHV voor te bereiden, voerde formateur Di Rupo een stukje drama queen-nummer op, liet hij de koning hals over kop uit Nice terugkeren en zorgde hij voor een extra nieuwsuitzending op La Une waar Demotte moest komen vertellen dat de situatie waarin ons land zich bevindt zeer ernstig was, en waarbij hij waarschuwde 'voor ongeziene wanorde'. Maar wellicht heeft dit stukje operette nog andere totaal onbekende redenen?

Volgens De Standaard van donderdag 15 september "had Elio Di Rupo er om twintig over twee dinsdagnacht genoeg van. Hij riep de onderhandelaars bijeen, trok zijn jas aan en knoopte zijn strikje. Er volgde een emotionele uithaal van een paar minuten. Di Rupo had het gehad met de onderhandelingen, die hadden geen zin meer tenzij elke partij bereid was te bewegen. De formateur, die dat gevoel voor theatraliteit meesterlijk beheerst, wou nog één keer proberen en riep iedereen op om een ultieme blijk van verantwoordelijkheid te geven. Diezelfde tirade gooide hij tot ieders verrassing ook in een perscommuniqué. 'De formateur moet vaststellen dat ondanks alle geleverde inspanningen en een duidelijke vooruitgang op een aantal vlakken, de onderhandelingen ernstig geblokkeerd zijn', stond daarin. 'De houding van sommigen verbreekt het evenwicht dat onontbeerlijk is om een akkoord te bereiken.' De theatrale oproep heeft zijn effect niet gemist. Gecombineerd met het aangekondigde vertrek van premier Yves Leterme (CD&V) naar de Oeso en de overhaaste terugkeer van de koning uit het Franse Nice na de noodkreet van Di Rupo, werd de indruk dat België een wormstekig land is waar niets nog mogelijk is, nog versterkt. De druk op de onderhandelaars werd zo ten top gedreven. Op zo'n moment de zoveelste mislukking van de onderhandelingen moeten toegeven, was geen optie.... Een dag later zag de wereld er helemaal anders uit. CD&V ontkende stellig dat het terugkwam op engagementen. Ook Open VLD toonde zich verrast door de felle kritiek. Op de middag waren de Vlaamse partijvoorzitters bij elkaar gekomen om een laatste bod voor BHV op papier te zetten, dat erg leek op wat de avond voordien al op tafel lag. En dat kon nu plots wel op instemming rekenen bij de Franstalige partijvoorzitters, bleek wanneer de vergadering van de laatste kans om twee uur in de namiddag van start ging. De vergadering verliep in een 'positieve sfeer', klonk het snel. Al in de vooravond kon er begonnen worden met de redactie van een akkoord over de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, de procedure voor de benoeming van de drie balorige burgemeesters uit de Vlaamse Rand rond Brussel en de grondige hervorming van de Senaat. Een eerste doorbraak in de communautaire onderhandelingen was in zicht."

Wat zegt Rik Van Cauwelaert (strategisch directeur bij Knack/Roularta) hierover op zijn blog, op donderdagvoormiddag 15 september: "Het al te doorzichtige drama queen-nummer van formateur Elio Di Rupo en de truc met de vervroegde terugkeer van de koning moesten de Franstalige publieke opinie voorbereiden op de nakende splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Met het ene oog op de herfinanciering van Brussel – ruim een half miljard euro jaarlijkse bijkomende financiering – en het andere op het N-VA-kanon, was Di Rupo er zich van bewust dat hij terug moest naar de kern van wat hij in de zomer van 2010 in Vollezele al had afgetoetst met Bart De Wever en wat CD&V-voorzitter Wouter Beke op 21 juli als voorafgaande voorwaarde stelde om te onderhandelen. En de voorwaarden gesteld in Vollezele en op 21 juli waren duidelijk: een klare splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, zonder Brusselse gebiedsuitbreiding, geen benoeming van de opstandige burgemeesters en geen bijkomende rechten voor Franstalige burgers buiten de zes faciliteitengemeenten. Over dit alles was grote verscheurdheid langs Franstalige kant en vooral aan MR-zijde. MR-voorzitter Charles Michel werd zowat onnozel door de voortdurende verwijzing van Beke naar de voorwaarden gesteld op 21 juli en diens voortdurende vraag naar duidelijke, ondubbelzinnige teksten, die als ze al kwamen, nog tien keer werden uitgevlooid. Michel moest kiezen tussen het opblazen van de formatie of het opblazen van zijn eigen kartel MR-FDF. Het opera-achtige vertrek van Elio Di Rupo in de nacht van dinsdag op woensdag moest de Franstalige publieke opinie voorbereiden op de ultieme forcing."

Reynders premier is voor de Franstalige partijvoorzitters 'inacceptable'..

Het is duidelijk dat de operettevertoning uitsluitend bedoeld was voor de Franstalige publieke opinie. Di Rupo was erg vaag in zijn nachtelijk communiqué. Op wie sloeg: 'De houding van sommigen verbreekt het evenwicht dat onontbeerlijk is om een akkoord te bereiken.'? Bedoelde hij dat Michel bleef aandringen op een uitbreiding van Brussel, de benoeming van de drie burgemeesters? Of wou hij Beke viseren die daar mogelijk stoer neen bleef op antwoorden? Woensdagmiddag moest dan ook nog Rudy Demotte opdraven in een extra nieuwsuitzending op de tv-zender La Une van de RTBF over 'de crisis'. Vreemd toch dat het niet bijvoorbeeld Di Rupo zelf was die uitleg kwam geven, of nog PS-vicepremier Laurette Onkelinx die de onderhandelaar is voor de PS, maar de niet aan de onderhandelingen deelnemende Demotte, de minister-president van de Waalse regering en van de Federatie Wallonië-Brussel (de nieuwe benaming van de Franse gemeenschap) wordt naar de studio gestuurd. Hij komt er wijzen op de ernst van de situatie waar ons land zich momenteel in bevindt. Hij waarschuwt 'voor ongeziene wanorde'. Volgens hem is een akkoord over heel de lijn nog mogelijk, maar dan moet iedereen zijn verantwoordelijkheid nemen. En zie daar, bij toverslag komt men die zelfde namiddag al tot een akkoord over de splitsing van de kieskring BHV, de procedure voor de (niet) benoeming van de drie balorige burgemeesters en een grondige hervorming van de Senaat.

Dat er nu plots toch een akkoord is tussen acht partijen om BHV zogenaamd 'zuiver' te splitsen, heeft niets te maken met eender welke mogelijke kwaliteit van de Vlaamse onderhandelaars, maar alles met de schrik van alle vier de Franstalige partijvoorzitters dat Reynders wel eens sneller eerste minister zou kunnen worden dan Di Rupo. Het was al niet meer mooi om zien hoe er zolang NIET onderhandeld werd. Al tijdens de periode waarin Di Rupo informateur was, vielen er grote pauzes tussen de onderhandelingen, en nadat hij midden mei 2011 formateur wordt, duurt het nog tot 16 augustus voor de acht voorzitters terug samen aan tafel gaan zitten, voor het eerst sinds EEN jaar. Daarna loopt het weer heel traag, met veel aparte onderonsjes met Di Rupo of met 'pendeldiplomatie' tussen de Frantalige en de Vlaamse partijvoorzitters. Het is duidelijk te merken dat Di Rupo en Co niet uit zijn op een regeerakkoord, maar er alles op zetten om de regering Leterme in lopende zaken zolang mogelijk te behouden, minstens tot 2012, liefst zelfs voor de volle vier jaar van deze legislatuur, tot 2014. Dan krijgt Brussel wel geen extra financiering, maar lopen de veel grotere transferts onverminderd verder, tot grote vreugde van de Waalse socialisten als Di Rupo, Demotte en Magnette. Hierbij rekenden ze op ontslagnemend premier Yves Leterme (CD&V). Nu komt die maandag 12 september Di Rupo toch wel aankondigen dat hij ten laatste einde 2011 vertrekt naar de Oeso in Parijs zeker... En is er eind dit jaar nog geen nieuwe regering, wie zal dan onze aftredende regering leiden? Grondwetexpert Paul Van Orshoven (KULeuven) hierover in De Standaard: 'Koning Albert moet niet per se iemand aanduiden. ‘Hij moet alleen het ontslag van Leterme aanvaarden. Doet hij verder niets, dan wordt de eerste vicepremier in rij automatisch regeringsleider.' Die rol is voor Didier Reynders (MR), de leider van de grootste fractie aan Franstalige kant. (NvdR: volgens de verkiezingsresultaten van 2007, niet meer na deze van 2010).

Het scenario van een voortkabbelende Leterme wordt zo plots voor alle Franstalige partijvoorzitters vervangen door het horrorscenario van Reynders als premier. Brinkman formuleert het als volgt in 'de Handelingen' in DS van zaterdag 18 september: "Toen Michel het initiatiefrecht van de Franse Gemeenschap in de Vlaamse Rand liet schieten, nam hij afstand van zijn voorganger Didier Reynders en het FDF en kwam een landingsplaats in zicht...Uitgerekend diezelfde avond lekte uit dat Yves Leterme eind dit jaar de Belgische politiek verliet. De geruststelling dat er altijd iemand tijdens het geruzie op de winkel paste, spatte als een zeepbel uit elkaar. Voor Di Rupo en Michel doemde het spookbeeld op van 'waarnemend eerste minister' Reynders. De een werd panisch bij de gedachte dat de Luikenaar en niet hijzelf in de voetsporen van Edmond Leburton stapte. De andere zag zich gedegradeerd tot aanhangwagentje van zijn vermaledijde voorganger. Het vooruitzicht van een nieuwe regering kon Reynders afstoppen."

Zit er niet nog heel iets anders achter de hele operette?

Dat er dus een akkoord kwam over BHV heeft met de Vlaamse onderhandelaars niets te maken, maar ligt uitsluitend in het Franstalig kamp dat er niet lang moest over nadenken dat ze de voorkeur gaven aan het nu sluiten van een deal met de Vlamingen - die er toch ooit eens moet komen - eerder dan een Reynders de kans te geven wellicht zelfs nog tot 2014 premier te kunnen worden. En blijkbaar moest de Franstalige publieke opinie op de volte face van de Franstalige partijvoorzitters voorbereid worden, en voerde formateur Di Rupo een stukje drama queen-nummer op, liet hij de koning hals over kop uit Nice terugkeren en zorgde hij voor een extra nieuwsuitzending op La Une waar Demotte moest komen vertellen dat de situatie waarin ons land zich bevindt zeer ernstig was, en hij waarschuwde 'voor ongeziene wanorde'.

En toch lijkt die uitleg mij niet bevredigend. Moet de Franstalige publieke opinie zo sterk emotioneel aangesproken worden om een akkoord over BHV te aanvaarden? Is dat geen thema waar wel sommige Franstalige politici van Brussel en 'in de Rand' wakker van liggen, maar de Walen helemaal niet? De Franstalige schrijver Vincent Engel schreef nog in de wekelijkse rubriek in De Standaard waarin elke donderdag "een gezaghebbende Franstalige stem aan bod komt", op donderdag 15 september: "Welke Franstalige heeft de moed om hardop te zeggen dat de splitsing van BHV moet gebeuren zonder compensaties en zo snel mogelijk?. Behalve Philippe Moureaux zie ik niemand. Nochtans is het de logica zelve." Hij wist bij het schrijven natuurlijk niet dat er al bij publicatie van zijn tekst een akkoord hierover zou zijn.

Wellicht had de operette dinsdagnacht en woensdag ook nog een heel andere, nog totaal onbekende reden? Ik weet het niet, maar vermoed het wel.

Read more...

De Van de Looverbosch-saga

Twee microblogs samen maken één blog, en laat dit meteen de aanzet zijn voor wat een mooi feuilleton belooft te worden.
De eerste aflevering was donderdag al geschreven maar raakte toen niet gedrukt, en dus beginnen we  –zoals dat hoort in een weekend– met een dubbele portie:

Read more...

Voorakkoord BHV nader bekeken

De regeringsonderhandelingen gaan door na het eerste voorakkoord rond BHV. Er blijft heel wat onduidelijkheid over de exacte inhoud van het voorakkoord en men is niet van plan het voorakkoord te openbaren. Dat schept het beeld dat men iets te verbergen heeft.

Ondertussen heb ik een document van OpenVLD grondig doorgenomen over het voorakkoord (en de externe communicatie van VLD), opgesteld door Tom Ongena, met wat meer details die ik niet had gelezen in de media (DS, 15 sep 2011) inzake BHV en de Senaat. Tijd om nog eens een aantal elementen van het voorakkoord nader te bekijken en mogelijke implicaties te identificeren rekeninghoudend met de informatie uit het VLD-document.

Kiesarrondissement BHV.

In het VLD-document verduidelijkt men dat het kiesarrondissement BHV gesplitst wordt in een kieskring Brussel-Hoofdstad en een Kieskring Vlaams-Brabant, dat komt neer op een zuivere splitsing maar er is een compensatie die de zuiverheid zwaar aantast.

In de plaats komt een dubbele kiesbrief zodat inwoners van de 6 taalfaciliteitengemeenten in de Vlaams Rand rond Brussel ('de Zes') kunnen kiezen tussen de kieslijsten van Vlaams-Brabant of die van Brussel-Hoofdstad. Men zou deze oplossing betonneren in Artikel 63 van de Belgische Grondwet (63GW) en via een Bijzondere wet. Hoe men deze betonnering gaat verwoorden blijft onduidelijk en dat knaagt.

Ik lees niet onmiddellijk een duurzame oplossing voor BHV in de weinige vrijgegeven elementen uit het voorakkoord. Er waren 2 GW-problemen met BHV volgens het GW-hof:

(1) Kandidaten van HV die het moeten opnemen tegen Kandidaten uit Brussel. Dit blijft feitelijk nog voortbestaan met de dubbele kiesbrief in de Zes maar met gescheiden kieslijsten.

(2) Er was een probleem bij de berekening van de zetelverdeling (Kamer) in Vlaams-Brabant waarbij men rekening hield met het bevolkingsaantal. Met de dubbele kiesbrief zullen inwoners uit de kieskring/Prov Vlaams-Brabant kunnen stemmen op kieslijsten uit de andere kieskring Brussel-Hoofdstad, dat kan quasi niet anders dan gelijkaardige GW-problemen veroorzaken voor de zetelverdeling.

Het systeem van dubbele kiesbrief is anders dan het inschrijvingsrecht waarbij Franstaligen uit de Vlaamse Rand tijdelijk als in het Brusselse ingeschrevenen werden beschouwd en daar konden stemmen. Alle kiezers in de Zes zullen kunnen kiezen tussen kieslijsten uit één van de 2 kieskringen, daarmee krijgen ze in het kiesstelsel een uniek en specifiek statuut/stelsel. Ik zie een GW-probleem met dat uniek statuut/stelsel.

Het is een uitzonderingsbepaling uitsluitend voor de inwoners uit die Zes gemeenten, dat is discriminerend ten aanzien van alle andere Belgische ingezetene van het land (10GW) en specifiek voor de Vlamingen. Het doel van de dubbele kiesbrief is Franstaligen het mogelijk te maken om te stemmen op Franstalige kieslijsten uit het Brusselse, er is nergens sprake van wederkerigheid voor de Vlamingen in Brussel die willen stemmen op de Vlaams Brabantse kieslijst.

Het unieke stelsel in de Zes geeft bijkomstig het signaal van een soort van condominium tussen Vlaanderen en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest over de Zes, kan een rol spelen bij een secessie. Het stuurt ook het signaal dat Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel wel degelijk bijzondere rechten hebben, op lange termijn heeft dat mogelijk gevolgen. Het zou niet de eerste keer zijn dat men akkoorden herinterpreteert of anders interpreteert zoals nu nog over het tijdelijk karakter van de taalfaciliteitengemeenten, de volwaardigheid van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest of de taalwetgeving in het tweetalig taalgebied. Het signaal kan ook geïnterpreteerd worden als de opgave van de Zes tav/d Franstaligen.

Franstaligen woonachtig in de Vlaamse Rand rond Brussel en vooral Franstalige Brusselaars krijgen hiermee een extra incentive om te verhuizen naar de Zes indien zij heel veel belang hechten aan het kiezen voor Franstalige politici op Brusselse kieslijsten. Kortom, men stuurt de Verfransing - dat eigenlijk een verbrusseling is - naar de Zes taalfaciliteitengemeenten. Past perfect in een Plan B waarbij de Federatie Wallo-Bruxelles de Zes meeneemt gezien de hoge graad van Verfransing en de (onbestaande) 'Vlaamse onderdrukking van Franstaligen'...Maingain's Carcan de Bruxelles is hiermee doorbroken en Milquet heeft haar corridor op Lange Termijn. Olivier Maingain is vooral kwaad omdat hij geen absolute zekerheid heeft op korte termijn, geen expliciete betonnering in regelgeving. De splitsing van BHV stopt de verfransing van Halle Vilvoorde niet, daarom dat ik voorstander was van een ander kiessysteem.

Hervorming Senaat.

De Senaat wordt een niet-permanent orgaan met beperkte bevoegdheden: herziening GW, Bijzondere Wetten, goedkeuren van gemengde verdragen, belangenconflicten en voordragen leden Grondwettelijk Hof. 50 Senatoren (29N, 1D, 20 FR) zullen afgevaardigd worden uit de deelparlementen en zouden hierdoor 'echte gemeenschapssenatoren' worden, impliceert regionale verkiezingen...samenvallend met Federale verkiezingen of niet?

Er zijn dan nog eens 10 gecoöpteerde Senatoren waarbij rekening gehouden zal worden met de reststemmen van de Kamerverkiezing o.a. uit Halle Vilvoorde via de kieskantons, dus voert men een soort BHV in voor de gecoöpteerden. Het VLD-document benadrukt dat voor de 4 gecoöpteerden Franstalige Senatoren de reststemmen in Wallonië, Brussel en Halle-Vilvoorde gelden, men rept met geen woord over de Vlaamse gecoöpteerde Senatoren.

Het systeem dient als extra compensatie voor de splitsing van BHV voor de Kamerverkiezing waarbij men tracht Franstalige stemmen uit Halle-Vilvoorde maar ook Vlaamse stemmen uit de kieskring Brussel te recupereren, Vlaanderen verliest 2 Kamerzetels met de zuivere splitsing van BHV en het éénrichtingsverkeer van de Dubbele Kiesbrief. Merk op dat er i/d Senaat wel sprake is van wederkerigheid tussen Vlamingen en Franstaligen in BHV.

Maar opgelet, voor de Franstalige gecoöpteerde Senatoren aan te duiden mag men gebruik maken van reststemmen in Wallonië-Brussel EN Halle-Vilvoorde terwijl voor de Vlaamse gecoöpteerde Senatoren (wellicht) enkel gebruik mag worden gemaakt van de reststemmen uit Vlaanderen en Brussel (het VLD-document blijft daarin vaag). Inzake de reststemmen is er dus geen werderkerigheid.

Uiteindelijk doet men de Vlamingen tekort als men hiermee 2 verloren Vlaamse Kamerzetels wenst te recupereren, gezien een Kamerzetel belangrijker is dan een Senaatszetel en het gebrek aan wederkerigheid i/d Kamerverkiezing. Met daar bovenop geen wederkerigheid mbt de reststemmen. De 10 gecoöpteerde Senatoren zijn eigenlijk ook geen gemeenschapssenatoren maar niet-verkozen Kamerleden.

In het VLD-document benadrukt men dat 43 parlementsleden verdwijnen en dat de 'politiek' op zichzelf bespaard, alleen verduidelijkt men niet waar het 'vrijgemaakte budget' naartoe vloeit. Als men dat indeelt naar het werkingsbudget van andere instellingen gevuld met politieke mandatarissen dan is er niet echt sprake van een besparing maar herschikking.

Niet-Benoemde Burgemeesters

De 3 Niet-benoemde burgemeesters zullen niet benoemd worden. Voortaan zal de gemeenteraad in de taalfaciliteitengemeenten een burgemeester naar voor schuiven - de aangewezen burgemeester - die over de volle beleidsbevoegdheid beschikt. Het Vlaams Gewest kan de benoeming weigeren waarna een beroepsprocedure gestart kan worden bij de Algemene Kamer (tweetalig) van Raad van State. Zolang er geen uitspraak is vanwege de Algemene Kamer RvS beschikt de niet-benoemde doch aangewezen burgemeester over volheid van bevoegdheden.

Het is onduidelijk of deze procedure voor alle burgemeesters van taalfaciliteitengemeenten geldt of niet. Het is een toegeving dat eigenlijk het gezag van de Vlaamse rechters en de Vlaamse Kamer van RvS ondermijnt. Zou de volgende stap zijn dat Franstaligen in Vlaanderen enkel berecht mogen worden door Franstalige rechters of dat er minstens een taalevenwicht zou moeten zijn?

Goed nieuws is het bericht dat men de omzendbrief Peeters ging betonneren, blijkbaar is een wijziging van de beroepsprocedure bij RvS nog steeds noodzakelijk. Men blijft verder vaag over welke 'Franstalige rechten' men eveneens zal betonneren.

Gerechtelijk Arrondissement BHV

Het voorakkoord heeft het over het doorschuiven van een splitsing van het Gerechtelijk Arrondissement BHV naar een latere fase i/d onderhandeling samen met meer geld voor Brussel, zonder verdere details. Als men het Wetsvoorstel Vandenberghe hanteert dan splitst men het gerechtelijk arrondissement BHV niet territoriaal maar deelt men het in per gemeenschap met een apart parket HV en Brussel. Is bij mijn weten geen echte splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV maar opnieuw een compromis. Vraag is in hoeverre we dit voorstel moeten toetsen aan 4GW, de indeling in taalgebieden.

Metropolitane gemeenschap.

Er was sprake van een Metropolitane gemeenschap dat een adviesorgaan moet worden waarbij alle bestuursactoren gelegen in de oude provincie Brabant betrokken zouden worden.

Bedenking hierbij is dat de term gemeenschap reeds een invulling heeft binnen de Belgische Staatsstructuren, men schept hiermee toch wel het beeld dat het gaat om een vierde gemeenschap. Via dit adviesorgaan krijgt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest meer inspraak op aangelegenheden in heel Brabant, sluit net iets teveel aan bij 'le très grand Bruxelles'. Het orgaan kan evengoed een praatbarak worden maar het is een ongewenste evolutie dat op termijn aangewend kan worden om het gezag van het Vlaams Gewest rondom het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te ondermijnen.

Read more...

Quid CD&V? (Hoegin)

Er is dus een akkoord over de splitsing van de beruchte kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Teksten zijn er voorlopig nog niet, en het valt dus nog af te wachten of er toch niet plots een Franstalig duiveltje zou opduiken wanneer het akkoord op papier gezet moet worden. Het zou trouwens de eerste keer niet zijn dat Elio di Rupo zich aan zoiets zou wagen. Maar wat betekent dit akkoord voor de Vlaamse partijen?

Is het akkoord, of beter, wat we voorlopig te weten zijn gekomen over het akkoord, aanvaardbaar? Het is duidelijk dat het een pak slechter had gekund, maar dat betekent uiteraard nog niet dat dit een goed akkoord is. Dat de Vlaamse Regering een deel van haar bevoegdheden verliest in de Rand is absoluut geen goede zaak, net zoals de oprichting van een –voorlopig– symbolische Hoofdstedelijke Gemeenschap over de oude unitaire provincie Brabant. Die Hoofstedelijke Gemeenschap werd echter wel zo groot gemaakt (en bovendien symmetrisch) dat ze bij een Belgisch scheidingsverhaal niet meer gebruikt kan worden om de staatsgrenzen te verleggen. Ook de Vlaamse toegevingen in de Rand zijn niet van die aard dat ze buitenlanders er zomaar van zouden kunnen overtuigen om in voorkomend geval de Zes aan Wallo-Brux toe te wijzen.

De stelling van Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers dat Vlaanderen een been is kwijtgeraakt bij het trekken van een wijsheidstand gaat daarom volgens mij niet helemaal op. Correcter is misschien dat Vlaanderen inderdaad een wijsheidstand moest laten trekken, en vreesde daarbij een heel been kwijt te raken, maar bij het ontwaken vaststelde dat het uiteindelijk maar een voet mist. Dat is nog altijd een zwaar verlies waarvoor de Vlaamse onderhandelaars vroeg of laat de historische rekening gepresenteerd zullen krijgen, maar waarschijnlijk zal hen dat vandaag weinig kunnen schelen. De reeds klaarstaande dampende borden linzensoep zullen op dit ogenblik trouwens hoe dan ook de meeste aandacht opeisen.

Want laten we het inderdaad maar eens zeggen zoals het is: voor iemand als een Wouter van Besien of een Caroline Gennez is een communautair akkoord altijd mooi meegenomen om mee uit te pakken binnen de partij of in de media, maar eigenlijk is dit een onderwerp dat hen nog kouder laat dan een dame blanche putje winter in Siberië. Meer zelfs, het enige communautaire belang dat hun respectievelijke partijen Groen! en sp.a hebben is een zo lang mogelijk uitstel van het einde van België, eventueel met een bemoeilijking ervan. In die zin had dit akkoord voor hen ongetwijfeld beter gekund met bijvoorbeeld enkele reële bevoegdheden voor die Grootstedelijke Gemeenschap, zodat zij later tegenover separatisten zouden kunnen zwaaien met het vooruitzicht van een zeker verlies van heel de provincie Vlaams-Brabant.

Belangrijkst voor sp.a en Groen! is echter dat er nu –eindelijk– een federale regering gevormd kan worden, en dat de verkiezingen van 2014 niet noodzakelijk communautair getint hoeven te verlopen. En ach, laat het dan zo zijn dat die federale regering amper iets meer dan twee jaar effectief zal kunnen regeren, dan nog zal er hopelijk tijd genoeg zijn om wat extra belastingen te kunnen heffen, en enkele milieuwetjes af te kondigen die het bloed onder de nagels van ieder weldenkend mens kunnen wegpesten. Of misschien kan een minister Eva Brems (door het wegvallen van de N-VA kan Groen! nu aanspraak maken op de zesde federale ministerportefeuille) al enkele voorbereidingen maken voor het volgende grote mensenrecht dat dringend in België ingevoerd moet worden: polygamie naar islamitisch recht. Als de hoofddoek wel moet kunnen als de vrouw daar zelf voor kiest, waarom dan niet de veelwijverij?

Politicologen als o.m. Carl Devos en Dave Sinardet schijnen ervan uit te gaan dat dit akkoord vooral een overwinning voor Wouter Beke en de CD&V is. (Over Open Vld heeft niemand het eigenlijk nog.) Hun stelling is dat CD&V nu heeft aangetoond dat het wél een communautair akkoord kan sluiten dat het land vooruithelpt, daar waar hoofdconcurrent N-VA zo'n akkoord alleen maar tegenhield of bemoeilijkte. Bovendien zou dit akkoord niet zo heel veel verschillen van wat Bart de Wever in zijn nota zélf voorstelde aan Vlaamse toegevingen, waardoor de kritiek van de N-VA op dit akkoord bij het publiek weinig geloofwaardig overkomt. Op termijn zou dit volgens hen zelfs moeten betekenen dat de CD&V een aanzienlijk aantal kiezers terug zou kunnen winnen van de N-VA, omdat zij de waren leverden waar de N-VA-kiezers zo om riepen.

Zij hebben ongetwijfeld gelijk wat betreft het punt dat de N-VA het lastig heeft om veel fundamentele kritiek te uiten op dit akkoord. Maar ik betwijfel het of de CD&V met dit akkoord opnieuw electoraal gelanceerd is. Meer zelfs, door het vertrek van Yves Leterme naar de OESO geeft de partij impliciet haar claim op de Wetstraat 16 op, en zal zij in de volgende federale regering alleen maar een ondergeschikte rol kunnen spelen. Dit kan het relatieve gewicht van Kris Peeters in de partij doen toenemen, maar tegelijk ook voor verwarring zorgen bij de eigen kiezers. Men kan immers moeilijk naar de verkiezingen gaan met een zelfverzekerd Vlaams profiel –wat trouwens meer reclame voor de N-VA dan voor de CD&V zou zijn– als men er net voor gekozen heeft federaal openlijk deurmat te spelen voor de Franstaligen, en dan in het bijzonder de PS. En dit akkoord is hoe dan ook niets om over twee jaar nog mee uit te pakken in een verkiezingscampagne.

De twee politicologen vergissen zich in elk geval zwaar wat betref de toekomst van de CD&V op langere termijn. Een partij die een halve eeuw geleden nog de helft van Vlaanderen achter zich kon verzamelen, en vandaag amper nog een zesde, is gedoemd om op termijn te verdwijnen. Wie de beelden van de viering tien jaar CD&V in Kortrijk zag, begrijpt trouwens waarom. Samen mag dan nog super zijn, het «enerzijds-anderzijds»-etiket dat de partij graag op zichzelf plakt klopt al lang niet meer. De CD&V is vandaag vooral een «noch-noch»-partij: noch links noch rechts, noch N-VA noch sp.a, maar ook noch Vlaams noch Belgisch, en zelfs noch christelijk (laat staan katholiek) noch vrijzinnig. Wat moet je daar dan als kiezer mee?

De tijd is trouwens definitief voorbij dat men de Vlamingen in het Belgisch gareel kan laten lopen aan de hand van een Stockholm-syndroom waar de Kortrijkse CD&V-besjes/militanten duidelijk nog veel last van hadden. Jarenlang kon men Vlaanderen behandelen als een kind dat 's morgens slaag kreeg, 's middags het zelfverdiende geld van de krantenronde moest afgeven aan het morsige broertje, 's avonds brutaal in het eigen bedje verkracht werd, en dan nog eens dacht daar allemaal zeer dankbaar voor te moeten zijn omdat dat allemaal zo nu eenmaal hoorde. Vandaag gaan de jongeren echter net iets te veel op ERASMUS of in het buitenland op vakantie om niet door te hebben dat dit niet de normale toestand is in een land. Want die geroemde meertaligheid van de Vlaming reikt uiteindelijk toch ook niet veel verder dan het door de strot geduwde Frans, voor velen al even positief ervaren als de uitgebreide seksuele ervaring die kinderen in een incestueuze relatie opdoen. Complete nonsens dus, en het staatsmanschap waar men bij de CD&V nog steeds zo gehecht aan is pakt dan ook minder en minder. Een communautair akkoord zal daar niets aan veranderen, en een ondergeschikte rol in een federale regering nog veel minder. Als de partij bij de volgende stembusslag nog steeds een zevende van de kiezers zal weten te bekoren, zal ze al zeer tevreden mogen zijn. De enige echte interessante vraag is daarom ook wie het vacuüm dat de partij nalaat zal weten op te vullen.

In tegenstelling tot wat Carl Devos en Dave Sinardet beweren, was het ook geen strategische fout van de CD&V om in 2004 een kartel met de N-VA aan te gaan. De strategische fout werd gemaakt in 2007, toen de overambitieuze Yves Leterme door zijn ontslag als Vlaams minister-president alle Vlaamse bruggen achter zich verbrandde lang vóór hij veilig en wel in de Wetstraat 16 was aanbeland. Gevolg was een kwakkele regeringsvorming, die uiteindelijk leidde tot de breuk met de N-VA, en daarmee ook een terugval van de aanhang naar het verschrompelende segment in de Vlaamse bevolking dat zijn Stockholm-syndroom nog niet van zich heeft kunnen afleggen. Het is begrijpelijk dat Carl Devos en Dave Sinardet, beiden uitgesproken belgicist en socialist, graag zouden hebben dat morgen tien procent van de N-VA-kiezers terug zou vloeien naar de CD&V, maar jammer genoeg voor hen is dat iets dat alleen in hun dromen zal gebeuren.

Read more...