Bart Brinckman: geen journalist maar propagandist
De artikels van Bart Brinckman over de N-VA, Bart De Wever en nu Bart Maddens zijn zo tendentieus, dat men zich moet afvragen of hij op de loonlijst staat van het ABVV/FGTB als militant, eerder dan op de loonlijst van De Standaard als journalist.
Bart Brinckman (Mortsel, 1963) start eind 1989 op de Wetstraatredactie van De Morgen, waar hij vanaf 1995 aan het hoofd staat van de politieke redactie. In 2000 stapt hij over naar De Standaard waar hij gedurende een klein jaar de nieuwe redactie Cultuur en Media leidt. In het najaar van 2001 wordt hij gepromoveerd tot chef van de Wetstraatredactie. Tot vandaag is hij er 'Chef Wetstraat'. Brinckman volgde het middelbaar onderwijs aan het Xaveriuscollege van Borgerhout en studeerde daarna Nieuwste Geschiedenis en Pers en Communicatiewetenschap aan de Universiteit van Gent.
In De Standaard van donderdag 28 oktober probeert hij in de rubriek 'Het verhaal' brandhout te maken van 'kontendraaier' Bart Maddens, nadat hij de dag ervoor Bart De Wever vergeleken had met Jomme Dockx, de classificeerder uit de tv-serie De collega's. De rubriek 'Het verhaal' is sinds enkele weken ook een wekelijkse rubriek op donderdag (vroeger alleen op zaterdag, denk ik toch), waarin de journalisten van De Standaard over 2 bladzijden hun ding kunnen doen. Donderdag 21 oktober was Veerle Beel aan de beurt, over 'Seks van de wieg tot het graf. Eerste grote seksonderzoek in VS na Kinsey-rapport'. Donderdag 14 oktober had Pascal Sertyn het over 'Het boete-offensief. Pol Hauspie trekt ten strijde tegen de L&H-demonen'. Donderdag 7 oktober schreef In Roox 'Gedetineerden in Guatemala doelbewust met syfilis besmet'.
Marc Reynebeau had het op donderdag 30 september over 'Het geval Carl Devos. Alom aanwezig zijn in de media en toch academisch ernstig blijven.' In tegenstelling tot een opinieartikel, kan de lezer niet online op de artikels van 'Het verhaal' reageren. Dus ook niet op de vernietigende kritiek van Bart Brinckman over Bart Maddens. Reynebeau had in zijn 'Verhaal' de correctheid Carl Devos zelf aan het woord te laten. Reynebeau: N-VA-voorzitter Bart De Wever gaf dinsdag aan de Gentse universiteit het openingscollege voor Devos' eerstejaarsstudenten politieke wetenschappen. Al een paar jaar treden daar politieke smaakmakers aan, lui met drukke agenda's, maar toch komen ze graag opdraven. ‘Dat is niet zo moeilijk', bevestigt Devos. We treffen hem tussen een commentaarsessie in het programma Villa Politica in het Vlaams Parlement en een lezing voor het Davidsfonds in Kruishoutem. ‘Meestal is één telefoontje genoeg. Politici en anderen komen graag spreken aan de universiteit, als ze er de tijd krijgen voor een grondige uiteenzetting.'
Niet zo bij Brinckman. Maddens wordt gevild en gevierendeeld zonder enig pardon, zonder enig wederwoord. Voor Brinckman is Maddens een kontendraaier, hij is uit op chaos, op onstabiliteit, zijn jongste 'oplossing' voor BHV is met een pseudo-legistieke mist omgeven, hij heeft van de politieke gebruiken geen kaas gegeten, los van zijn politiek van verschroeide aarde koestert hij een soort eendimensionaal beeld van politici waarbij hij nooit oog heeft voor de context waarin ze werken, de vijf resoluties van het Vlaams parlement uit 1999 blijven voor Maddens een evangelie waaruit hij alle politieke handelingen op een haast scheikundige en dus foute manier wil distilleren. Maar toch moet hij wel iets goeds zeggen: 'Niemand ontkent dat de Leuvenaar als politoloog zijn verdiensten heeft.'
Wat is de volgende stap?
Dat lijkt allemaal meer op een escallerend verhaal van een linkse vakbondsactivist om de N-VA in discrediet te brengen. De dag ervoor, woensdag 27 oktober, schreef Brinckman nog uitvoerig over het probleem dat Bart De Wever 'ten prooi valt aan stemmingswisselingen':
"Wat scheelt er met Bart De Wever? Er gaat geen dag voorbij of de N-VA-voorzitter zit met een larmoyant verhaal in het nieuws. Het begon vorige week met de aanstelling van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte (SP.A). De partij was bij de besluitvorming niet betrokken. Prompt leek het of de koning wilde 'achter de rug' een regering vormen zonder de N-VA. 'De sossen zijn tegen ons', klonk het een dag later. De oproep van ABVV-voorman Rudi De Leeuw om een 'progressief front' te vormen, irriteerde. Daarop entte zich een oeverloze cijferdiscussie over het voorstel De Wever om de personenbelasting gedeeltelijk te regionaliseren. In een opiniestuk kankerde hij over het gebrek aan 'intellectuele eerlijkheid'. De tussenkomsten herinnerden spontaan aan Jomme Dockx. Ook deze classificeerder uit de tv-serie De collega's kon oeverloos emmeren over oneerlijke complotten waar hij niet tegen op kon."
De opdracht van De Wever als 'verduidelijker' vond Brinckman al meteen tijdverlies, want niets versterkte de indruk dat hij een positief rapport zou voorleggen: "Aan Vlaamse kant wordt dit alles met argusogen gevolgd. Lang niet iedereen is ervan overtuigd dat de N-VA een oplossing wil. ‘Misschien heeft de N-VA het Oosterweelcompromis enkel aanvaard om te bewijzen dat het Vlaamse niveau werkt, in tegenstelling van het federale niveau,' klinkt het bezorgd. De uitspraken van De Wever dit weekend in de Concentrakranten dat men ‘nog lichtjaren van een akkoord' was verwijderd, versterkte niet de indruk dat de ‘verduidelijker' komende maandag na 130 dagen politieke crisis een positief rapport voorlegt. ('Verduidelijken wordt tijdverlies', DS maandag 11 okt '10)
De week daarvoor zagen volgens Brinkman een deel van alle Vlamingen in de eis van de N-VA voor meer fiscale autonomie daarin een beetje het onvermogen van de N-VA om een globale deal te maken. "Bij de N-VA lijkt het optimisme omgekeerd evenredig. De Vlamingen willen een federalisme met fiscale autonomie, waarbij de deelstaten zelf verantwoordelijk zijn voor hun belastingen. Het zuiden van het land houdt het bij een systeem waarbij de federale overheid een deel van de belastingen doorstort naar de deelgebieden. Jambon sprak van een 'fundamenteel verschillende visie'. Toch delen niet alle Vlamingen dat pessimisme. Ze zien er een beetje het onvermogen van de N-VA in om een globale deal te maken. Al geeft iedereen toe dat er van een doorbraak geen sprake is." (DS 2 okt '10) De eis voor meer fiscale autonomie is toch een eis van alle Vlaamse partijen. Of zijn ze allemaal onvermogend om een globale deal te sluiten?
'Men' zegt..
Brinckman - en helaas niet hij alleen, maar steeds meer gazettenschrijvers - gebruikt constant anonieme bronnen of niet nader omschreven 'kringen' om zijn punt te maken, zoals uit hiervoor geciteerde uittreksels blijkt: 'zowel bij CD&V als de SP.A klinkt de mantra...', 'aan Vlaamse kant...', 'Lang niet iedereen...', 'een deel van alle Vlamingen...'. Hij gebruikt dezelfde taktiek om Maddens er onderuit te halen als een subject dat 'uit is op chaos, op onstabiteit'. Want voor de uitspraak: 'De man schrijft in een droogdok, hij heeft geen enkele voeling met de politieke realiteit,' haalt hij geen preciese bron aan, maar het is dat wat 'zelfs in Vlaams-nationale middens klinkt'. Dan weer zijn er 'anderen' die iets opmerken: 'Anderen merken op dat hij al te makkelijk gebruikt maakt van zijn professorale titel om zijn politieke stellingen te overgieten met een wetenschappelijke saus.' Niet ik Brinckman zegt dat, maar 'anderen' Het wordt heel geraffineerd wanneer Brinckman hem indirect ervan beschuldigd een vrijbuiter te zijn die het land in een avontuur wil storten. Dat doet hij met behulp van de N-VA, want hij stelt zonder enig bewijs dat die partij liever niet geassocieerd wordt met de Leuvenaar: "De professor en de N-VA worden dikwijls in een adem vernoemd. Toch ziet de partij zich liever niet geassocieerd met de Leuvenaar. De N-VA wil door het leven gaan als een fatsoenlijke partij, niet als een bende vrijbuiters die het land in een avontuur wil storten dat op termijn de welvaart van de Vlamingen bedreigt."
Snertsjournalistiek
Brinckman onderbouwt zijn eigen stellingen niet, of als hij dat al eens doet, kloppen zijn uitspraken niet. Nemen we 'De Maddens-doctrine'. Brinckman: "Die doctrine bepleit het ultieme status quo. De Vlamingen zouden net als de Franstaligen niets meer moeten eisen. Ondertussen moesten ze hun bevoegdheden op een maximale manier interpreteren, voor het minste een belangenconflict starten wanneer de federale overheid zich op Vlaams terrein waagde en het tenslotte vertikken om de federale overheid budgettair bij te staan. Die grote lijnen kwamen in 2009 ook in het Vlaams regeerakkoord terecht. Zo komt er een Vlaamse kinderbijslag en een Vlaamse hospitalisatieverzekering. Budgettair heeft Vlaanderen voorlopig geen overschot maar als dat er in 2012 komt, moet de federale regering daar niet op rekenen. Als legitimatie van de doctrine kon dat tellen.... De doctrine gaat ervan uit dat zo'n aanpak de Franstaligen wegens geldgebrek vroeg of laat tot een akkoord dwingt.... Dat in de eerste plaats de federale overheid daarbij in de soep draait, zal Maddens worst wezen. Die federale overheid garandeert ook voor de Vlamingen pensioenen en een gezondheidszorg."
Het zou dus de schuld zijn van Maddens, door de toepassing van de Maddens-doctrine, dat de betaling van de pensioenen en een gezondheidszorg in de problemen komen, omdat de federale overheid hierdoor 'in de soep draait'. Terwijl het helemaal niet gaat om het federaal budget maar alleen om tekorten van de 'gefedereerde entiteiten' waarvoor de Franstaligen meer geld zouden vragen. Angstzaaierij dus, en dan komt het: 'op het moment dat er echt wordt gepraat blijft de professor best uit de buurt. Een compromis komt er nooit wanneer de meerderheid de minderheid zijn wil oplegt'. Daar gaat het dus om: de Vlaamse meerderheid mag nooit gebruik maken van haar meerderheid, maar moet zich schikken naar de wil van de minderheid, wat dan 'een compromis' heet.
Nog meer Brinkmansiaans: "Maddens bewijst steevast dat hij van de politieke gebruiken geen kaas heeft gegeten. Los van zijn politiek van verschroeide aarde koestert hij een soort eendimensionaal beeld van politici waarbij hij nooit oog heeft voor de context waarin ze werken. Een mooi voorbeeld hiervan blijft zijn haast sacraal geloof in de ‘vijf resoluties' die het Vlaams Parlement in 1999 goedkeurde. Volgens Maddens zijn die de voorbode van een soort big bang waaruit het nieuwe Vlaanderen moet ontstaat. Hij gaat daarbij voorbij aan de electorale context en bijgevolg het electorale opbod waarin die resoluties tot stand kwamen. De diverse partijen wilden voor elkaar niet onderdoen. Lang niet alle verzuchtingen waren trouwens haalbaar en werden later verfijnd. Voor Maddens blijft het echter een evangelie waaruit hij alle politieke handelingen op een haast scheikundige en dus foute manier wil distilleren."
Brinckman kan schrijven, maar het is nonsens. Kan men 'uit een evangelie' op 'haast scheikundige wijze' alle politieke handelingen 'fout distilleren'? Dat is precies gedrogeerdentaal die nergens op slaat. Waar haalt hij het vandaan dat Maddens 'een haast sacraal geloof' heeft in de resoluties? En passant worden ook de resoluties zelf op een geniepige manier als onhaalbaar en voorbijgestreefd bestempeld, want 'de diverse partijen wilden niet onderdoen voor elkaar', en 'niet alle verzuchtingen waren haalbaar', waarom ze 'later werden verfijnd'. Alleen Maddens, alhoewel 'kontendraaier', houdt dus blijkbaar vast aan die resoluties.
Wat staat er echter in de regeringsverklaring van de nieuwe Vlaamse regering in 2009: "De regering behoudt de ambities van haar voorganger zoals het meest recent verwoord in de Octopusnota van 2008." En wat was deze nota: niets anders dan een actualisering van de vijf resoluties uit 1999. Waarom? Omdat: "Deze resoluties deels uitgevoerd werden door de Hermes-, Lambermont-en Lombardakkoorden van begin 2001, maar ze bieden nog meer dan voldoende elementen om het denkkader te vormen waarin het Vlaams Parlement en de Vlaamse Regering de staatshervorming benaderen. Zowel het Vlaams Regeerakkoord uit 1999 als dat van juli 2004 en de aanvullende regeerverklaring van 18 mei 2005 bouwen er verder op."
Vakbondsmilitant?
Men mag nu voor of tegen de opvattingen van Maddens zijn, of voor of tegen die van professoren als Marc Hooghe, Luc Huyse of Philippe Van Parijs, maar ze hebben recht op gedegen kritiek, met argumenten. Wat Brinckman (kontendraaier van De Morgen naar De Standaard?....) doet is scheldproza, geen journalistiek, geen nieuws. Hij is slim genoeg om het niet te publiceren in het binnenlands nieuws, maar in een rubriek waar men alle kanten mee uitkan, en ook niet als opiniestuk, want daarop kan men online reageren. Het lijkt beuken op Maddens om meteen ook de N-VA te isoleren. Werkt Brinckman voor het ABVV?
Artikel: 'Professor in een droogdok'
NOOT: ik heb op geen enkele manier de bedoeling om specifiek de N-VA te verdedigen, of de stellingen en standpunten van Bart Maddens. De enige bedoeling is een kritisch stuk over de media en over een gazet die zichzelf een kwaliteitskrant noemt. Mediakritiek, zoals ik eerder een artikel met een zelfde titel schreef over de vraag of Evita Neefs, met haar zeer eenzijdige artikels vóór de Europese Unie, zonder enig kritisch geluid, niet op de loonlijst staat van de Europese Commissie als militante. Artikel: 'Evita Neefs: geen journaliste maar propagandiste'. Of over 'belgicist' Marc Reynebeau, die onder de mom van een reportage van volle 2 blz. over 'wonen in eigen streek' een berg foutieve informatie publiceerde (leugens dus) om de 'Vlaams-nationalisten' toch maar in een slecht daglicht te kunnen plaatsen: 'Reynebeau bakt het nog veel bruiner dan (ema) ' Read more...