Wanneer de roerganger naar wal vlucht.

De onderstaande tekst is een naar De Standaard doorgestuurd opiniestuk. Op hoop van zegen. De oorspronkelijke titel was echter: Wanneer de stuurman naar wal vlucht. Sta mij toe om de tekst eerst verder toe te lichten. 

Ik val in herhaling; de persoonlijke aanvallen op Minister Steven Vandeput gaan voorbij aan de politieke realiteit dat in België voor géén enkele politicus Defensie prioritair is. België is belastingskampioen, daarin blinken wij uit. Net zoals we uitblinken in het in elkaar moeten puzzelen van federaal regeringsbeleid met een tekort aan middelen.

Defensie is hiervan het slachtoffer en zal het slachtoffer blijven tenzij we politici kunnen wakker schudden. Anderzijds is het moeilijk te smaken dat de Minister 5 maanden voor het einde van het mandaat van de Federale regering zijn departement verlaat. Het is af te wachten wie de opvolger zal worden.

Theo Francken bevorderen tot Minister van Landsverdediging terwijl hij net zo sterk staat bij Asiel & Migratie lijkt een verkeerde politieke zet. Sommige media suggereren Zuhal Demir als Minister; een vrouw met een ‘allochtone’ achtergrond (who cares really). Alleen vergt dit redelijk wat inwerking voor iemand die het departement allicht niet kent. Karolien Grosemans, N-VA voorzitster van de Kamercommissie Landsverdediging, vormt een mogelijk alternatief. Het blijft echter een uitermate spijtige zaak dat Minister Vandeput niet aanblijft en zijn verantwoordelijkheid opneemt. Maar als het te torsen gewicht teveel is.... .

5 maanden is te kort voor een inhoudelijk persoon; zoals een Jonathan Holslag of een Alexander Mattelaer. Een Franstalige zoals Joseph Henrotin lijkt bij voorbaat uitgesloten. Het is evenzeer gemakkelijk om aan de zijlijn te staan roepen en schreeuwen dat het anders moet.

Ik daag jullie uit; ik ben beschikbaar.

 Wanneer de roerganger naar wal vlucht. 

Vier jaar lang heeft Minister van landsverdediging Steven Vandeput (N-VA) getracht de kracht van de verandering toe te passen binnen Defensie. Helaas, na vier jaar kiest hij voor de kracht van de burgemeestersjerp in Hasselt.

Verstaanbaar gezien de Minister langs alle fronten belaagd werd. Veel verandering werd hem niet toegestaan buiten veelvuldige investeringen in nieuw materieel om buitenlandse bondgenoten te kunnen overtuigen dat België pogingen waagt naar de 2%-BBP norm. Wat baat nieuw materieel als je binnenkort onvoldoende personeel en geschikte infrastructuur hebt voor een doeltreffende inzetbaarheid? Het personeel lust de Minister niet langer omwille van de gedwongen pensioen- en statuuthervormingen; los van het volgende hervormingsplan (sluitingsplan van kazernes) die in de schuif ligt.

Defensie is géén hot item. Sinds de val van Die Mauer wordt het stiefmoederlijk behandeld; het departement sleurt zich van hervorming naar hervorming, van inkrimping naar inkrimping onder het adagium 'kleiner en beter'. Het kritieke punt is bereikt; het kan niet meer kleiner en beter zonder nutteloos te worden.  Het probleem is niet louter Vandeput; maar de Belgische politiek en het grotesk belastingsgeldverslindend staatsbestel.

Politici verlenen vooral lippendienst maar durven de realiteit niet in te zien: Defensie heeft dringend nood aan 2% BBP budget om het hoofd te kunnen bieden aan de gevaren die om de hoek schuilen en de nakende stormen. Een assertief Rusland genoodzaakt een terugkeer naar een traditionelere invulling, solidair met alle andere Europese en NAVO-lidstaten. In het Midden-Oosten is het lont van de machtstrijd tussen Saoedi-Arabië; Iraan en Turkije aangestoken. IS diende te worden bestreden; op het thuisfront lonkte terreur om iedere straathoek waarbij de politie om hulp schreeuwde.

Defensie is een onderdeel van ons veiligheidsapparaat maar blijft verwaarloosd. De realiteit is dat politici géén passie noch voeling hebben met het departement, laat staan voldoende expertise om tot een werkelijk vooruitziend beleid te komen. Zelf al was dat mogelijk; de Belgische Staat heeft het geld niet want deze Staat draait failliet moest het werkelijk correct beleid willen uitoefenen. 

De kracht van de verandering leidt naar een burgemeestersjerp en een ad interim Minister van Landsverdediging tot Mei 2019. 

 Beste burger. Gedenk onze terreurslachtoffers, gedenk de inzet tegen IS, gedenk het politieke gepalaver wanneer u in Mei 2019 in dat stemhokje staat.

Read more...

De socialistische kruistocht tegen Vandeput en de F-35

De lopende aanbesteding om de F-16's te vervangen blijft voor politieke heibel zorgen. Deze keer beschuldigde SP.a-voorzitter John Combrez Defensieminister Vandeput (N-VA) ervan het parlement te hebben belogen. Aan de hand van doorgezonden e-mails claimt Crombez dat Vandeput wel degelijk op de hoogte was van studies omtrent de mogelijkheid van levensduurverlenging van de F-16's.

SP.a beschuldigt Minister Vandeput en Defensie ervan de F-35 voor te trekken om de F-16 te vervangen. Een aanbesteding van miljarden die beter voor 'sociale zaken' gebruikt zouden worden. Ondertussen is gebleken dat het technisch mogelijk is de F-16's een levensduurverlenging te geven van 10 jaar, doch dat dit niet kost-efficiënt is. Er is inderdaad een End Life Update (ELU) voorzien voor de meeste modellen F-16.

De realiteit is dat de F-35 eigenlijk de meest waarschijnlijke maar enige echte keuze is. De alternatieven hinken technologisch achter; gelijkwaardige alternatieven zijn er nu niet noch binnen 10 jaar. Het is het enige toestel dat klaar is voor de nucleaire afschrikking. En ja, allicht zal er wel sprake zijn van interne voorkeuren vanuit Defensie. Et alors?

Gaan we vertrouwen op de expertise van John Crombez om te beslissen welke gevechtsvliegtuigen goed zijn en welke niet? Of is het eerder de taak van een John Crombez om erop toe te zien dat een procedure correct verloopt en het aangekochte materiaal voldoet aan de vereisten?

Het valt ook op dat SP.a niet teert op het verhaal rond de kabinetsmedewerker van Vandeput die tegenwoordig als 'lobbyist' voor de F-35 zou werken.

ELU beter dan vervanging? 
Het argument van SP.a omtrent de levensduurverlenging van de F-16's maakt eigenlijk weinig indruk. Het is allicht technisch mogelijk de F-16's nog een upgrade te geven, maar over 10 jaar moeten deze toestellen toch vervangen worden, over 5 jaar zou dan de aanbesteding moeten aanvangen. Budget uitgegeven voor de levensduurverlenging kan niet gebruikt worden voor de hernieuwde aanbesteding. De markt in nieuwbouw gevechtsvliegtuigen zoals deze nu evolueert heeft over 5 jaar allicht géén extra alternatieve kandidaten.

De Eurofighter EF-2000, de Dassault Rafale en de SAAB Gripen NG zullen tegen dan verouderd zijn en de kinderziekten zullen uit de F-35 weggewerkt zijn. Er is sprake van twee Europese projecten voor een 5e Gen gevechtsvliegtuig; een Frans-Duits project en een Zweeds-Turks project. In Azië heeft Korea een project lopende samen met Indonesië maar dit toestel zal niet even capabel zijn. Japan en Turkije werken ook aan 5e generatie toestellen. Het is sterk betwijfelbaar dat Rusland en China met voorstellen zullen komen.

We moeten ook rekening houden met de verspreiding van bewapening in de wereld. De afweersystemen worden steeds beter en meer beschikbaar voor diverse 'armere' landen, waardoor het gevaar voor onze 'dure piloten' in hun verouderde toestellen groter wordt. Als er één ding is waarvoor de politiek angst heeft is het inzetten van militairen waarbij er een risico is dat men militairen verliest. Als we ze dan inzetten, hebben we er belang bij dat hun overlevingskansen maximaal zijn.

Kortom, de vervanging uitstellen door een F-16 ELU is geldverspilling...net datgene wat SP.a aanklaagt. Welke meerwaarde heeft dan het SP.a alternatief, buiten de teloorgang van de hoofdbrok van de luchtcomponent?

F-35 in de sterren geschreven? 
De aanbesteding gebeurt door Defensie. De procedure is bij wet bepaald maar de invulling gebeurt door materiaalexperten van Defensie om het gewenste materiaal aan te kopen. De kans is zeer groot dat de voorkeur uitgaat voor een technologisch meer geavanceerd toestel. De F-35 staat al decennia lang op de wenslijst van mensen uit luchtmachtkringen.

We moeten ook verwachten van materiaalexperten en de beleidvoerders binnen Defensie om apolitiek te kiezen voor het beste materiaal. Niet voor MPPV-voertuigen (Dingo 2) die in plaats van standaard uitgerust te zijn met Duitse dieselmotoren ineens met Franse motoren moesten worden uitgerust. Noch voor de aankoop van de Piranha IIIC - die overigens onder het aankoopbeleid van Vandeput al vervangen zal worden zonder verdere kritische noot - zodanig dat een specifiek 90mm geschut de enige optie is voor de zwaarste variant.

De F-35 is technologisch het meest geavanceerd en de enige optie in zijn categorie. De Europese alternatieven zoals de Eurofighter EF-2000 en de Dassault Rafale (buiten de normale procedure) zijn allen uitlopers van projecten uit de jaren 1980. Het zijn capabele toestellen maar eigenlijk een beetje achterhaald. De nood aan industriële meerwaarde en politieke noodzaak na de aanzienlijke investeringen zijn de hoofdredenen van hun bestaan.

De enige mogelijke alternatieven is het leasen van EF-2000's of F-35's met een eventuele aankoopmogelijkheid; wachtende op mogelijke verdere ontwikkelingen op vlak van gevechtsvliegtuigen. Op vlak van projecten zijn er drie opties: samenwerking met Japan-Verenigde Staten, samenwerking in de beide Europese projecten.

It's all about the nuclear deterrent. 
Het is opvallend dat SP.a weinig ingaat op - allicht de hoofdreden - de reden waarom de F-35 allicht toch het pleit zal winnen. De F-35 is momenteel het enige toestel in de running dat de nucleaire afschrikking binnen onze NAVO-taak kan uitvoeren. De EF-2000 moet hiervoor enkele modificaties ondergaan, met Amerikaanse samenwerking. De reden waarom Duitsland overweegt om F-35's te kopen ipv EF-2000's aan te passen.

Het nucleaire debat gaat SP.a uit de weg want ook dit debat zal ze verliezen. Kernwapens zijn de hoofdreden waarom een grootschalig conflict tussen Europa en Rusland onwaarschijnlijk is, dit neemt niet weg dat er asymmetrische opties zijn. Het sluit evenmin kleinschaligere conflicten uit (Oekraïne). Ook richting Midden-Oosten zal een nucleaire afschrikking noodzakelijk zijn. Tactische kernwapens, zoals de B-61, spelen hierin hun rol. Een kernwapenvrije wereld is een wereld vol oorlog, het is een 'efficiënt' afschrikkingsmiddel. Overigens B-61 ingezet door Belgische gevechtsvliegtuigen zijn zowat de beste garanties dat ze niet nodeloos zullen worden ingezet.

De risico's rond de keuze voor de F-35?
Er zijn uiteraard mogelijke risico's voor de keuze van de F-35.

We moeten opletten dat men niet een toestel kiest dat wegens zijn operationele kost niet inzetbaar is rekening houdend met onze defensiemiddelen. Wat is de gemiddelde operationele kost per vlieguur van een F-35 vs een EF-2000/Rafale vs F-16 en hoe vangt men de verschillen op?

Technologisch en op vlak van onderhoud is men inderdaad 'opnieuw' afhankelijk van de Verenigde Staten van Amerika. Allicht iets meer dan zijn Amerikaanse voorganger, de F-16, omwille van veiligheidsoverwegingen die zich in commerciële voordelen zullen uiten. Anderzijds zijn er ook de Europese investeringspartners die economische baat zullen hebben bij de keuze voor de F-35.

Het grootste gevaar voor de F-35 vanuit de partnerlanden is Turkije. Turkije glijdt steeds verder weg van Europa en de NAVO. De notie van regionale grootmacht in het Midden-Oosten - als power broker - heeft een ijlend effect op Turkije met een toenemend Neo-Ottomaanse identiteit. Rusland, traditionele vijand, zou wel eens een nuttige bondgenoot worden voor de Turken...en informatie zou uitgewisseld kunnen worden. De Verenigde Staten hebben overigens de eerste stappen gezet om alle militaire technologische export naar Turkije een halt toe te roepen, specifiek de verkoop en overdracht van F-35's. Welke zijn de alternatieve scenario's indien Turkije zorgt voor een veiligheidslek richting Rusland?

Een volgend risico is niet zozeer verbonden met de keuze voor de F-35 want indien men voor een alternatief toestel kiest dan zal men nog steeds slechts 34 toestellen aankopen. In de jaren 1970 toen de F-16 door Minister Vanden Boeynants werd aangekocht bestelde Defensie destijds 160 F-16's. 105 kregen de MLU update, daarna werd hun aantal gereduceerd naar 72 in 2005; tegenwoordig hebben we er een 45-tal in dienst?

In totaal 58 Belgische F-16's waren betrokken bij ongevallen - 17 keerden terug in actieve dienst; dat is 36.25% van de vloot betrokken in incidenten en 25.63% van de vloot ging verloren. Indien we hetzelfde voorhebben met de  vervangende vloot dan zal deze reduceren van 34 naar 23 toestellen tijdens de levenscyclus. Defensie is ook een getallenspel. Het is niet omdat de F-35 een vliegend 'Zwitsers zakmes' is dat hiermee men het aantal aangekochte vliegtuigen kan reduceren. 34 nieuwe gevechtsvliegtuigen is een laag aantal. Ieder nieuw gevechtsvliegtuig vervangt de facto 4.7 toestellen uit de vorige vloot (op basis van aankoopcijfers).

Read more...

België, Staat zonder Staatsmannen

België is geen failed State. Neen, België is een failing State door langdurig wanbeleid, een grotesk tekort aan visie en financiële middelen. De radertjes in het uurwerk zijn versleten, de opstelling van het raderwerk is verouderd en er is geen geld om alles te vernieuwen.

De Belgische Staat komt decennia niet meer toe aan beleid. Er dient héél veel werk te worden verricht maar de budgettaire middelen zijn onbestaande, in het beste geval een druppel op een hete plaat. De politieke versnippering en het verouderde politiek systeem is alles behalve bevorderend om effectief beleid te voeren. De Staatsstructuren zijn dermate complex dat de verschillende bestuursniveaus een te versnipperde impact hebben of elkaars beleid teniet doen. Er zal echter geen parlementaire onderzoekscommissie komen naar de oorzaken van het financiële en beleidsmatige faillissement van de Belgische Staat. 

Het gebrek aan beleidsvisie is tekenend.

België is een land zonder Staatsmannen, politici die in het kader van het algemeen belang een nieuw concept van een staatsorganisatie kunnen uittekenen en doorvoeren, mensen met een gefundeerde lange termijnvisie.

Terreur, symbool van een staatsfalen.

Het recente veiligheidsprobleem is tekenend voor het nakend failliet van de Belgische Staat.  Het is het resultaat van decennia wanbeleid op vlak van asiel-, migratie- en integratiebeleid waarbij men resoluut koos voor een geldverslindende 'sociale(istische)' aanpak om 'allochtonen kansen te geven'. Alle andere ideeën of opvattingen waren/zijn politiek incorrect en de facto of bij wet ‘verboten’.

Het gevolg van dit beleid is de balkanisering van onze maatschappij. Binnen onze maatschappij leven andere maatschappijen die gedijen in eigen omgevingen met eigen taal, cultuur en religie. Er is geen sprake van integratie noch samenleving in de multiculturele maatschappij, maar van zelfsegregatie. Sommige bevolkingsgroepen binnen onze maatschappij zijn ronduit ‘geradicaliseerd’ maar hierop wijzen is en blijft politiek incorrect en wordt geklasseerd zonder gevolg – zie het verhaal van Hind Fraihi (Undercover in Klein-Marokko, 2005). Abdeslam en co zijn eigenlijk het slachtoffer van het Belgische wanbeleid inzake integratie, het linkiewinkie laissez faire beleid waarbij alles met de mantel der liefde diende te worden bedekt tegen de stoute Blanke Belg (en vooral die stoute racistische Vlamingen) – want ook dit is communautair.

De terroristen van enkele weken geleden waren de boefjes van destijds waarbij Justitie faalde in haar taak om het recht te laten gelden en deze personen ‘op het juiste pad te brengen’. Tot op heden laat men zelfs terroristen vrij rondlopen die onthoofdingen bekend hebben, enkelbandjes voor veroordeelden in terreurprocessen of radicaliseringsprocessen. Reden? De gevangenissen zitten overvol, men moest hoognodig gevangenissen huren in Nederland in afwachting van de bouw van nieuwe gevangenissen…en nog is het probleem niet verholpen. De oplossing in dit land is voorwaardelijke straffen, alternatieve straffen (werkstraffen) en niet-gecontroleerde enkelbanden. Vooral voor mensen met een ‘moeilijke jeugd en van slechte deugd’, mensen die ‘sociaal achtergesteld’ zijn. Hoeveel decennia praat men over de hervorming van Justitie? Ooit al iets van gemerkt?

Een slecht draaiende justitie zorgt voor een nullificatie van al het politiewerk. Het boefje dat voor de zoveelste keer betrokken is bij een klein crimineel feit dat verticaal geklasseerd zal worden door Justitie, zonder gevolg of misschien eens aanleiding zal geven tot een werkstrafje kwestie van zijn ‘toekomst’ niet te nullificeren. De flitsboete die zal men als de kippen komen innen, verkeersveiligheid loont. Criminelen aanpakken kost geld, operationele kosten voor het onderzoek, het proces en bijhorende verdediging, kosten voor huisvesting en rehabilitatie.  Zelfde politiediensten waarin mensen door een slecht draaiende justitie gedemotiveerd worden, waarvan  middelen worden weggenomen of ontbreken om echt baanbrekend werk te kunnen verrichten.

Is het dan niemand opgevallen dat de Politie steeds meer taken niet meer kan uitvoeren? Gasboetes uitgeschreven door ambtenaren om de openbare orde in toom te houden, parkeerboetes uitgeschreven door private bedrijven want de politie heeft er geen tijd voor. Men zou de snelheidsboetes (ea.) ook ‘administratief’ willen vereenvoudigen zodat er ‘meer blauw op straat kan komen’. Wanneer was het de laatste keer dat u de federale wegpolitie op de autosnelweg zag? De vervoersmaatschappijen hebben hun eigen veiligheidsdiensten omdat de politiediensten tekort schoten (gebrek aan motivatie, middelen, visie).

De politie kan niet eens meer instaan voor de openbare veiligheid, hiervoor dient Defensie op te draven om politiekantoren en openbare plaatsen te beschermen in tijden van terreur. Destijds heeft men de gemilitariseerde politie – de Rijkswacht – afgeschaft en samengevoegd met de lokale politie want zo’n paramilitaire organisatie was ‘buiten deze tijd’, maar nu zetten we militairen in. Mensen die de politiewereld kennen zullen u weten te zeggen dat er een breuk is tussen de oude garde en de jonge garde, tussen de dienstplichtigen en ex-vrijwilligers tegenover de post-dienstplicht ‘sociaal gerekruteerde’ lichtingen. De sterke arm der wet moest plaats maken voor de sociale gewauwel der ‘politievriend’.

Het gevolg is dat het blauw op straat zich terugtrekt en eigenlijk onttrekt aan haar primaire taak: handhaving van de openbare veiligheid. Voorbeeld? Luchthaven Zaventem, eis van de luchthavenpolitie dat eenieder eerst gecontroleerd wordt voordat men de luchthavenhal kan betreden. Controle wordt uitgevoerd door private bewakingsdiensten, daar waar mogelijk trekt men zich terug achter commerciële check-ins of private bewaking terwijl de politie net de eerste veiligheidslijn moet vormen. De oorzaken hiervan ligt niet bij de politiemensen zelf, maar is het resultaat van decennia wanbeleid op hoger niveau. Wie staat zoiets toe?

Defensie moet de bressen in de veiligheidsdijk dichten maar zit op haar tandvlees door opeenvolgende beleidsjaren aan besparingen. Defensie was ‘onbelangrijk’ en niet ‘populair’ want daarmee kon je de kiezer niet verleiden met mooie beloftes. Defensie was een nutteloze overheidsdienst, maar nu zijn ze meer dan ooit nodig. Alleen is er een personeelsgebrek bij het terreinpersoneel, er zit nog redelijk wat administratief volk. Op papier bestaat zoiets als de Militaire Reserve, maar er zijn geen oproepingen. De militaire aanwezigheid redt levens, door militaire technieken en tactieken. Maar op vlak van ordehandhaving hebben ze geen wettig beleidskader tenzij ondersteunt door een politiebeambte. Dit land heeft nog steeds geen wettelijke kader voor een noodtoestand waardoor al onze veiligheidsdiensten geketend moeten blijven ageren tegen een tegenstander die zich niet houdt aan de wet tenzij ter zijn verdediging.  

Oorzaken van het staatsfalen?

Het beleidsgebrek in België heeft een financiële oorzaak: geen geld, geen ruimte voor beleid. België kampioen in belastingdruk komt niet rond, hoe komt dit? Onze dames en heren politici streven toch al decennia naar meer ‘efficiëntie en bijhorende besparingen’. Het moet zijn dat er structurele problemen zijn die men verbergt. Nochtans dient men niet ver te zoeken.

De nakende pensioengolf van de babyboomers gaat ons heel veel geld kosten. Uw pensioengeld beste babyboomers is opgesoupeerd door voorgaande regeringen die gemakzuchtig dit geld gebruikt hebben voor uitgaven met als eindrekening ‘latere schulden’. Kortzichtig wanbeleid.

De complexiteit van de Belgische Staat op alle vlakken bemoeilijk coherent en degelijk beleid. Elk jaar produceren we duizenden pagina’s Staatsblad met daarin wetgevende werk waar geen kat haar jong meer kan in terugvinden. Overal achterpoortjes. Mooiste voorbeeld is de blijvende mogelijkheden van belastingontduiking (Panama papers) waarbij de huidige oppositiepartijen het hardste schreeuwen, maar beleidsmatig mee aan de basis liggen.

De Belgische Staatsstructuren zijn een financieel en beleidsmatig rampgebied. Versnippering alomtegenwoordig, tegenstrijdig beleid en vooral een zware financiële last. De realiteit is dat België als Staatsstructuur veel kost-efficiënter kan. In het zog van de Belgische politieke geschiedenis heeft men slechts twee keuzes: het opsplitsen van België of een radicalere hervorming van België. Merk vooral op dat ik het heb over de Belgische Staat, niet louter de federale overheid want alle bestuursniveaus liggen in hetzelfde bedje ziek.

De politieke kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is al gekend, al decennia stemt men anders en wil men elk een ander beleid. De eerste federale coalitie met slechts één Franstalige partij benadrukt dit nogmaals; via Vakbondistan verduidelijkt men vooral ten Zuiden van de taalgrens dat men een andere koers wil varen. Hoe kan je dan nog aan gezond beleid toe komen?

Ons electoraal systeem komt neer op versnippering waarbij de democratische legitimiteit van onze beleidsmakers al decennia onbestaande is, zelfs ongrondwettelijk (BHV). Onze parlementen zijn praatbarakken die papier produceren, met een coalitie voor de regering en een oppositie met beperkte controlemogelijkheden. Parlementsleden vertegenwoordigen het volk niet, controleren de regering niet maar werken voor politieke partijen. Controle op de overheid kan enkel via informanten die op eigen risico hun job riskeren om wantoestanden trachten aan te kaarten.

Johnny Thijs heeft gelijk, dit land werkt niet meer…alleen werkt ze al decennia lang niet meer. 

Read more...

Over BHV, conflictpotentieel en het incident Gennart.

Het zijn de woorden van Steven Samyn (De Morgen) uit zijn opiniestuk dat vandaag gepubliceerd werd: "De scenario's over wat er moet gebeuren als het land uiteenvalt, beginnen trouwens wel heel concrete vormen aan te nemen. De Franstalige partijen zetten naar verluidt al enige tijd professoren aan het werk die alle mogelijke denksporen onderzoeken, zelfs een burgeroorlog. Door te spreken over een Plan B willen de Franstaligen hun kiezers niet alleen tonen dat ze met alles rekening houden. Ze hopen de Vlaamse publieke opinie ook te waarschuwen voor het einde van België. Alleen lijken ze te vergeten dat zoiets voor de N-VA niet het absolute horrorscenario is."

Spijtig dat hij er niet dieper op ingaat, een interessante evolutie langs Franstalige zijde dat we nauw in het oog moeten houden. Alle mogelijke denksporen...wellicht binnen het kader van het behoud van territoriale integriteit en expansie in een as Brussel-Wallonië. De Franstaligen hebben de afgelopen jaren al meermaals verklaart dat 'Brussel' in hun visie zomaar meegaat met Wallonië in geval van een 'Vlaamse Secessie'. Diezelfde Franstaligen die uitermate gevoelig zijn voor de (voor)rechten van de Franstaligen in Vlaanderen gaan telkens kort door de bocht met hun uitspraken rond Plan B. De Duitstaligen en de Brusselse Vlamingen moeten zich maar akkoord stellen met de 'wil' van de Franstalige meerderheid, o wee als de Vlamingen hun 'wil van de meerderheid' wensen te gebruiken. Niet alleen 'Brussel' en Wallonië hebben in hun visie een gezamenlijke toekomst ook de Randgemeenten 'rond Brussel' behoren daar automatisch bij.

BHV splitsen is een verkeerde beleidskeuze.

Al in 2007 kwam ik tot de conclusie dat de 'splitsing van BHV' een verkeerde beleidskeuze is en een tactische, mogelijk strategische, fout is. Ik ben blij dat Philippe Van Den Abeele recent tot een gelijkaardige conclusie kwam.

Het is duidelijk dat wij, Vlamingen, in ons recht zijn als het gaat om het probleem BHV. In een Democratische Rechtsstaat kan men enkel verkiezingen houden op een Grondwettelijk georganiseerde manier, enkel in bananenrepublieken & dictatoriale regimes doet men het anders. Een terugkeer naar het oude kiesstelsel lost het probleem BHV niet op, er zal nog steeds een discriminatie onder Belgen en de overschrijding tussen gewestgrenzen en taalgebieden vormen eveneens een blijvend probleem. Er zijn dan maar twee mogelijke oplossingen: BHV splitsen of het kiesstelsel aanpassen.

We moeten maar met onze meerderheid het Belgische systeem boycotten zolang er geen democratische verkiezingen plaatsvinden die op een rechtsgeldige manier gehouden worden, conform de Grondwet. Ik zou aansturen op een hervorming van het kiesstelsel waarbij men de puntjes op de i zet & de fouten binnen het Belgisch labyrint wegwerkt (zie artikel), dan pas zouden we spreken over een Copernicaanse revolutie.

Het probleem met de splitsing van BHV is dat we een signaal van afstoting de wereld in sturen. We betoneren de electorale en gerechtelijke grenzen van Vlaanderen rond het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, terwijl Brussel nog steeds de hoofdstad van Vlaanderen is. Het enige dat overblijft is de fysieke aanwezigheid van de Vlaamse overheidsadministratie, de band via het Vlaams Parlement en de Brusselse machtsverdeling tussen beide hoofdgemeenschappen. Een splitsing van BHV versterkt het beeld van een Brussels Hoofdstedelijk Gewest à part entière.

Tegelijk zullen de Franstaligen er verder politieke (en diplomatieke) garen van spinnen door een retoriek te hanteren van 'etnische onderdrukking'. Quasi geen enkel land zal zich scharen achter een volk van onderdrukkers die hun medeburgers 'hun rechten ontnemen', dat is één van de te verwachte tactieken die de Franstaligen zullen hanteren. In de eerste plaats zal men dit verhaal breed verspreiden in Parijs om de patron van de Wereldwijde Franse Gemeenschap achter zich te krijgen. De Vlamingen zullen de Serviërs aan de Noordzee worden in de verzinsels van de Franstaligen. Terwijl het net de Franstaligen zijn die de taalwetgeving niet respecteren en territoriale structuren van de Belgische Staat voortdurend in vraag stellen & ondermijnen. Ik verwacht dan ook dat de Franstaligen opnieuw zullen toestaan dat de Vlamingen hen een BHV-kaakslag toedienen om dan de retoriek opnieuw op te starten en mogelijk door te drijven.

Het is een uitputtingsslag...de aanhouder wint (meestal).

Het conflictpotentieel en de gevoelige territoria.


In alle relaties zit er conflictpotentieel, het is niet omdat het 'potentieel' er is dat het ook moet komen tot een conflict. Het probleem is het inschatten van dat conflictpotentieel...dat blijft natte vingerwerk. Er zijn maar enkele heethoofden in een zeer gespannen licht ontvlambare situatie nodig om de vuurbal aan het rollen te brengen. Dat de Franstaligen rekening houden met een mogelijke burgeroorlog lijkt mij normaal. Iedereen die bezig is met veiligheidsbeleid leert rekening te houden met een brede waaier aan scenario's en mogelijke evoluties. Er zijn worst case scenario's maar ook best case scenario's en een hele waaier aan scenario's daartussen.

In de 20ste eeuw is het communautaire conflict een aantal keer uitgelopen tot gevechten onder burgers, de Koningskwestie, Voeren, de Marsen op Brussel, Leuven...maar nooit ontaarde dit tot een grootschalig blijvend gewapend conflict op het niveau van een burgeroorlog of internal conflict. We hebben nooit echt Ierse en Noord-Ierse toestanden meegemaakt. Anderzijds mag men de verschillende opstanden in Vlaanderen & Brabant in de loop der eeuwen niet vergeten, het potje kan overkoken.

Het lijkt er echter sterk op dat de Vlamingen zeer diepe emmers hebben, daar kan veel water in maar ook deze emmers zullen ooit eens overlopen. Anderzijds bestaan de 'Vlamingen' nog en zijn de verschillende heersers uiteindelijk moeten afdruipen, de Franstaligen kan men beschouwen als de zoveelste 'buitenlandse heerser' in een hele reeks die uiteindelijk wel eens het onderspit zal delven. Alleen is het buitenlandse karakter van die 'heerser' wel zeer beperkt en gaat het hier vooral om een lokaal gebonden 'heerser'.

Langs Franstalige zijde heb ik er minder vertrouwen in, vooral door de grimmigere vakbondsacties uit het recente verleden. De beelden van de staking bij Forges De Clabecq onder leiding van Roberto D'orazio zijn mij steeds bijgebleven. Voeg daar het recente incident tegen Jan Peumans aan toe. Sale Flamand hoor je sporadisch in Brussel, vooral dan uit de mond van jongeren die het gebruiken als belediging tegenover leeftijdsgenoten. Hou rekening met de 'probleemjongeren' die zich niet achter de Vlamingen zullen scharen en mogelijk misbruik zullen maken van chaotische situaties om keet te schoppen, de zogenaamde casseurs zoals we nu in de Franse betogingen zien.

De gevarenzone strekt zich langsheen heel de taalgrens maar de voornaamste gevarenzone ligt in & om Brussel. De taalgrens blijft gevoelig, vooral rond de taalfaciliteitengemeenten maar die problematiek lijkt grotendeels gepacificeerd...buiten een sluimerende spanning in Voeren. In en om Brussel is het gevaar het grootst. We zitten zeer dicht op de taalgrens dat tevens de gewestgrens vormt tussen Vlaanderen & Wallonië. We hebben het tweetalig Hoofdstedelijk Gewest waar het gros van de bevolking Franstalig is, bevolking waarvan men kan stellen dat ze de Vlamingen niet genegen zijn mede dankzij mediatieke & politieke opjutting. We hebben 6 taalfaciliteitengemeenten rondom het Brussels Hoofdstedelijk Gewest waar de communautaire spanning steeds aanwezig is en verhoogt door de niet-benoeming van Franstalige burgemeesters & het probleem BHV. Finaal, hebben we de Franstalige territoriale eisen en verzuchtingen gericht tegen alle 'Brusselse' randgemeenten in het kader van Plan B en het probleem BHV.

Mocht de boel ooit in de lucht vliegen dan verwacht ik dat het wellicht in de 'Brusselse gevarenzone' zal plaatsvinden.

Communautaire spanningen binnen het leger?

Dat communautaire spanningen doordringen tot binnen het Leger is normaal, dat is al zo sinds de luide eisen van de Frontbeweging. Het Belgische leger is ook mooi in twee verdeelt. Alleen komt het bijna nooit tot uitspattingen zoals die van Kolonel Gennart.

Het is opvallend hoe gretig en op welke onbehoedzame & verbeten wijze Franstalige politici zijn omgegaan met het Gennart-incident, specifiek Denis Ducarme (MR) gevolgd door de PS. Anderzijds kan het ook zijn dat dit louter een handig incident was om politieke druk uit te oefenen gericht tegen een mogelijke toekomstige opvolgende Vlaamse minister van Landsverdediging. De tijd zal het duidelijk maken.

In de recenste Kamercommissie Landsverdediging ging het over de 'Vervlaamsing van het leger' na de uitspraken van Kolonel Gennart. Het is duidelijk dat langs Franstalige zijde een angst bestaat dat ze hun militaire capaciteit verliezen, naast de bijhorende tewerkstelling. Gelijkaardige beschuldigingen van 'Verfransing' van het Belgische leger werden ook geuit tijdens de beleidsjaren van Flahaut, vooral toen men nieuwe (onnodige) opleidingsinfrastructuur begon te bouwen in de Ardennen; door de verhuis van de pilotenopleiding naar Frankrijk en door het bevoordelen van Franstalige eenheden bij het ontvangen van nieuw materieel.

Tijdens de vorige legislatuur waren er al kritische vragen over het 'netto Noord-Zuidtransfer' van militairen & capaciteit in het kader van het voltooiingsplan. De uitspraken van Kol. Gennart over een 'Vervlaamsing' van het officierenkorps lijkt - vooral bij MR & PS - het beeld te bevestigen van een 'Vervlaamsing' van het leger. De verhuis van in Wallonië gevestigde artillerie naar Vlaanderen alsook de verhuis van de Agusta's van Bierset (Luik) naar Bevekom lijkt men nu nog meer te kaderen in een snoodaardig 'Vervlaamsingsplan' van het Leger in plaats van het voltooiingsplan opgesteld door de Franstalige (meertalige) CHOD (Chief of Defense). Ten gevolge van de uitspraken van Kol. Gennart ontsproot ineens de vrees voor een sluiting van Florennes en een verplaatsing van de F-16's naar Vlaanderen, naast het verlies aan tewerkstelling. Terwijl het verhaal Gennart één is van rancune wegens een gemiste promotie & fin de carrière.

Telkens ik nadenk over potentiële conflictscenario's kan ik het niet nalaten mijn aandacht te vestigen op de hervormingen & aankopen onder het bewind van Flahaut. Het Mediane voertuigenpark dat beter geschikt is voor operaties op verharde wegen blijft mij bij, rupsvoertuigen zijn nog steeds mobieler op een bredere waaier aan ondergronden dankzij een betere gewichtsverdeling, terwijl onze bondgenoten minder gretig zijn om over te schakelen naar een medianisering. De verdere uitbouw van de Krijgsmacht naar een 'vredesmacht' beter geschikt voor 'humanitaire operaties' zoals in Kosovo en andere etnische conflictgebieden. Het zijn evoluties dewelke eveneens toepasbaar zijn in een opstandig Vlaanderen, sterk geürbaniseerd, overal verharde wegen, geen actieve milities, enkel potentieel gevaar vanwege opstandige militairen en een beperkte groep licht bewapende burgers (de Jagers van Minister-President Peeters). Het 'poolen' van voertuigen zou in een worst case scenario wel eens kunnen eindigen aan de verkeerde kant van de taalgrens op het verkeerde moment.

Als de Franstaligen werkelijk vrezen voor hun veiligheid en een groter Franstalig officierenkorps willen...dan moeten we eens overwegen om Defensie te 'regionaliseren', al dan niet met een federaal coördinatiedepartement. We verdelen het Defensiebudget, het patrimonium en het materieel tussen Vlaanderen en Wallonië; het Brussels Hoofdstedelijk Gewest krijgt geen militaire bevoegdheden & dient als vestiging voor de centrale diensten. Vlaanderen en Wallonië mogen dan zelf bepalen over de grootte van het militaire contingent, welk materieel ze aankopen...weliswaar op eigen kosten. Zou dat een betere situatie zijn voor de Franstaligen?

Read more...

Generaal-Majoor Testelmans heeft tenminste kloten aan zijn lijf (Brigand)

De discussie omtrent het inzetten van de krijgsmacht in een gevechtsmissie laait weer op. Genoeg, gedaan met de onzin.

Generaal-Majoor Testelmans liet gisteren duidelijk verstaan dat de Krijgsmacht paraat is voor meer militaire taken in plaats van humanitaire missies. Een duidelijk signaal dat er nood is voor 'meer'.

"'Zijn uitspraken waren toen al totaal misplaatst en het tragische ongeval bewijst dat nu op een pijnlijke manier. Elke operatie is risicovol', stelt Open VLD-kamerlid Hilde Vautmans.

Ook de PS en de SP.A reageren scherp en verwijzen naar 'misplaatste verklaringen' van De Crem over 'gemakkelijke humanitaire missies'.

'Dit verschrikkelijke ongeval bewijst hoe fout de machohouding van onze huidige minister van Defensie is', reageert Groen!-kamerlid Wouter De Vriendt. 'Dat we risico nemen in een land als Libanon, dat is nog verdedigbaar. Maar in een uitzichtloos conflict zoals Afghanistan de levens van onze militairen riskeren, zou onverantwoord zijn.'" (DS)

Eigenlijk is het schandalig. De leden van de krijgsmacht worden opgeleid voor militaire taken, gevaar en de mogelijkheid te sterven tijdens de dienst horen bij het beroep. Als men niet met deze gevolgen kan leven dan hoort men simpelweg niet thuis in de Krijgsmacht.

Waarom zou Libanon meer verantwoord zijn dan Afghanistan? De Hezbollah is beter uitgerust en opgeleid dan de Taliban. We hebben geen mandaat om de Hezbollah te ontwapenen noch hebben we enige kans om de Israëlische krijgsmacht te weerhouden om manu militari in het gebied in te grijpen. Uiteindelijk ruimen we daar gewoon de rotzooi op zodat de Hezbollah het terrein later kan hergebruiken bij een volgend conflict met Israël.

Het is aan de politici en de minster van Landsverdediging om te zorgen dat de krijgsmacht inzetbaar is. Dat onze 'krijgslui' opgeleid en uitgerust zijn om hun taken uit te voeren met de hoogst mogelijke kans op overleving. Het heeft geen nut te investeren in mensen, uitrusting en opleiding als men niet over de politieke moed beschikt om ze ook in te zetten.

Stel u voor dat we Brandweerlui opleiden en uitrusten maar dan weigeren in te zetten bij branden omdat brandweerlui mogelijk kunnen sterven. Dan nog het lef hebben om de dood van twee brandweerlieden in Ukkel te gebruiken om hun standpunt kracht bij te zetten. Waarom geen voorstel om de brandweer enkel in te zetten bij het bevrijden van slachtoffers uit autowrakken en bij het leegpompen van ondergelopen kelders?

Politieagenten kunnen ook omkomen tijdens hun dienst. Moeten we ze daarom niet meer inzetten? Enkel boetes uitschrijven en toeristen de weg wijzen dan? ONZIN.

Soldaten zijn niet gemaakt om te sterven.

Soldaten zijn gemaakt om de veiligheid te garanderen in de hoogste niveau's van het geweldspectrum.Het is ONZE verdomde plicht ervoor te zorgen dat er voldoende budget is, dat de opleiding en de uitrusting tip top in orde zijn!

Read more...

Hoe reageren tav/d Russische beer?

Na het gadeslaan van de recente Russische handelingen in het Georgische conflict is het tijd voor een reactie. De Europese Unie, bij monde van de Franse president en minister v Buitenlandse Zaken, kwam tussenbeide als een 'soft power actor' om een staakt-het-vuren tot stand te brengen dat door Rusland geschonden blijft (gezien de blijvende bezetting van Poti). Angela Merkel was duidelijk niet al te blij met Rusland.

A) Geen Sancties. Wel het stilletjes verwijderen van Gazprom en het wegwerken van de afhankelijkheid aan Russische energetische grondstoffen.

B) de vorming van een Europese Defensie Gemeenschap.

Opvallend is de aandacht tav/d aankomst van Amerikaanse oorlogsbodems, een duidelijk Amerikaans signaal van gematigde 'hard power response'. Dit weekend zou er een Europese reactie uit de bus moeten komen. Een 'duidelijke' reactie vanwege een economische grootmacht met 'nothing to back it up with real power' door een gebrek aan gecoördineerde powerprojection. Rusland liet ondertussen al verstaan de export van energetische grondstoffen naar Europa stop te zetten indien de EU sancties nemen tegen Rusland.

Ik zou opteren voor het niet nemen van sancties tegen Rusland. Voor een doorgedreven liberalisering van de energiemarkt en het subtiel verjagen van Gazprom e.a. Russische energiebedrijven/investeringen binnen de EU (Nordstream). Naast een actief beleid om de afhankelijkheid van Russische energetische grondstoffen af te bouwen (onder alle EU-leden) gepaard met opgevoerde investeringen in alternatieve 'brandstoffen' voor consumptie. Officieel geen sanctie, enkel 'gezond verstand'-beleid. Sancties werken hier contraproductief...enkel meer olie op het vuur gooien. Het helpt Georgië niet, het helpt de Oost-Europese lidstaten niet en het zal de confrontatie tussen Rusland en de EU-leden niet verzachten.

Tweede beleidsoptie zou de vorming zijn van een Europese Defensie Gemeenschap die de Europese partnerlanden binnen de NAVO samenbrengt in één defensieorganisatie, ten einde het machtsevenwicht binnen de NAVO te herstellen. Het EDG komt feitelijk neer op een Europese variant van de NAVO, geïntegreerd/verbonden (met) in de NAVO (kwestie van moeilijk te doen) en slechts losjes verbonden met de Europese Unie.

De primaire rol van het EDG is een defensieve rol op het Europese continent. Indien de territoriale soevereiniteit van een lidstaat geschonden wordt door een andere Staat (die niet tot het EDG behoort) dan komt dit neer op een aanval op alle EDG-leden, deze laatsten zijn genoodzaakt militaire bijstand te verlenen om de territoriale soevereiniteit van de getroffen lidstaat te herstellen. Secundaire rol van het EDG is het vrijwaren van de communicatiekanalen (handelstransport & energetisch transport) van de Europese Unie en het militair beschermen van de Exclusieve Economische Zone van de Europese lidstaten [expeditionair karakter]. Landen van Strategisch belang voor de EU of het EDG kunnen onder de bescherming geplaatst worden van het EDG (mits beperkingen & onder voorwaarden) zonder volwaardig lidmaatschap te bekomen tot het EDG, de NAVO of de Europese Unie. Ik denk hierbij - voorlopig - aan Georgië en Oekraïne [zouden dan geen lid worden van de NAVO]. Ik ga ervan uit dat de huidige lidstaten van de Europese Unie en de overige Europese leden van de NAVO (vb. Noorwegen) zouden toetreden tot het EDG. Het is de bedoeling om een alternatief aan te bieden dan het NAVO-lidmaatschap en het ontstaan van een Europese persoonlijke ruimte voor handelingen zonder dat de VSA het voortouw nemen of beslissingen opdringen. Het EDG werkt eigenlijk zoals de NAVO...maar dan onder Europees gezag.

Het politieke orgaan van deze organisatie zou moeten bestaan uit 2 niveau's: een besluitvormingsniveau en een politiek coördinatieniveau. Op het Besluitvormingsniveau zullen de Staats- en Regeringsleiders van de lidstaten alsook hun Ministers van Buitenlandse Zaken zetelen, zij moeten finale beslissingen nemen over expansie van het bondgenootschap en andere algemene beleidsbeslissingen. Op het coördinatieniveau zullen de Ministers van Landsverdediging van de lidstaten zetelen, zij moeten zorgen voor meer streamlining van de nationale veiligheidsbeleiden. Het politieke orgaan zou (theoretisch) los moeten staan van de politieke Europese Unie en strikt intergouvermenteel handelen.

Onder het gezag van het politieke orgaan zouden drie suborganisaties ontstaan:
- De Europese Militaire Organisatie - EMO.
- De Europese Militaire Inlichtingenagentschap - EMI.
- Het Europese Defensie Agentschap - EDA.

De EMO zou een Centrale Staf vormen die nu al bestaat als de Staf van het EUROCORPS, haar taak zou erin bestaan om de militaire coöperatie tussen de lidstaten op poten te zetten, coördinatie met de NAVO, beheer van gezamenlijke infrastructuur en materiaal [Ballistic Missile Defense], coördinatie van mulitnationale militaire oefeningen, coördinatie van opleiding, enz. . Onder het militaire gezag van de EMO zouden de Europese Battle Groups komen (nu onder EU gezag, Europese Raad). Deze zouden bestaan uit nationale en multinationale BG's met respectievelijk nationale en multinationale BG-command & control. Het is aan de lidstaten uit te maken met wie ze samenwerken. In een eerste fase zouden de BG's moeten ageren als snelle interventiegroepen voor europese defensie en de basis vormen voor expeditionaire eenheden.

Het EMI moet zorgen voor een doorgedreven coördinatie op vlak van inlichtingen [infrastructuur, verzamelen, delen, gebruiken]. Het EDA bestaat al onder het gezag van de Europese Unie. Deze zou ik plaatsen onder het gezag van het EDG.

Het is de bedoeling om geen 'Europees Leger' tot stand te brengen maar de Europese Unie wel te voorzien van een militaire arm om haar politieke macht in haar eigen achtertuin te versterken. Diplomatiek zal men eerder nog steeds de 'soft power approach' hanteren (Economische macht & diplomatie) en hopelijk zal deze geloofwaardiger worden door het EDG.

Ergens is er een noodzaak deze organisatie los te koppelen van de Europese Unie. De EU is verwikkelt in een existentiële (doch ontkende) crisis van haar Politieke Unie [evolutie 'Confederaal' naar 'Federaal'] terwijl de Economische Unie stabiel blijft bestaan (voorlopig). Het zou onvoorzichtig zijn de Europese Unie een Gemeenschappelijk Defensie beleid toe te vertrouwen, het zou tevens de federalisering van de Europese Unie enkel versterken. Het EDG kan een voorlopig framework voor Europese coördinatie vormen tot er een echte [democratisch gedragen] bereidheid is voor verdere integratie.

Read more...