Het verdriet van Vlaanderen

Als antwoord op onderstaande post. Sorry, kan wegens uitgebreidheid hier niet volledig gepubliceerd worden:

Over collaboratie, repressie, en de noodzaak tot wedersamenstelling van een collectief geheugen

(Johan Sanctorum)

De nieuwe diffamatiecampagne vanuit de francofone hoek tegen Bart De Wever, over wiens familiale stamboom een bruinzwarte geur zou hangen, brengt, tussen het uitzichtloze gehakketak van de preformatie, nog eens het collaboratiethema onder de aandacht.

En dan lopen de emoties hoog op, wat goed is voor de politieke temperatuur in een klimaat waar doorgaans alleen nog over punten en komma’s wordt gediscussieerd....

Lees het essay

Read more...

Collabo...

Bij de Franstalige politieke partijen ontstond er enige wrevel naar aanleiding van een column geschreven door Bart De Wever waarin het collaboratieverleden ter sprake kwam. Eigenlijk ging de essentie van zijn column erom dat men moest ophouden de Vlaamse ontvoogding steeds weer te willen koppelen aan het collaboratieverleden, dat men beter - langs Franstalige zijde - eens in eigen boezem zou kijken en meer zou investeren in hun eigen collaboratieverleden. Bovendien werd aan de vooravond van de formatiegesprekken het amnestiedebat op tafel gegooid door Barones Kieboom. Het oorlogsverleden en specifiek de amnestiekwestie blijven gevoelige politieke elementen.

Sinds de uitspraken van Barones Kieboom heb ik meermaals nagedacht over een mogelijke 'politieke oplossing' voor het amnestiedebat mocht dat politiek gewenst blijken, een compromis. De column van Bart De Wever vormt voor mij een aanknopingspunt om het onderstaande artikel uit te schrijven. Er is volgens mij een noodzaak om voor eens en altijd het amnestiedebat tot een einde te brengen. Het amnestiedebat vormt volgens mij het laatste hoofdstuk om komaf te maken met het foute Vlaamse oorlogsverleden dat tegelijk de Franstaligen ertoe zou dwingen hun eigen fout oorlogsverleden onder ogen te zien.

Het collaboratieverleden, een politieke haarfijne breuklijn.


Het collaboratieverleden blijft tot op heden een moeilijk & gevoelig onderwerp, vooral dan het aspect 'amnestie'. Het blijft een politieke splijtzwam, een haarfijne politieke breuklijn dat openbarstte in 1951 met de Koningskwestie. Simpel gesteld, het gros van de Franstaligen stemden tegen de terugkeer van Koning Leopold III op de troon omwille van zijn collaboratieverleden, tegen een meerderheid Vlamingen voorstanders van de terugkeer van Leopold III op de troon. Het is tijdens deze crisis dat - volgens mij - vooral het beeld ontstond van de Vlaamse collaborateur en de Franstalige verzetsheld. De Vlamingen steunden de collaborateur Leopold III terwijl de Franstalige in het eeuwige verzet bleef.

Sommigen verklaren de demarche van Barones Kieboom als een poging om die communautaire breuklijn te dichten ten einde meer eenheid te brengen tussen de gemeenschappen. De verzoening rond het oorlogsverleden zou de motor moeten worden voor verdere communautaire verzoeningen. Alleen geloof ik niet dat het oplossen van de amnestiekwestie ineens aanleiding zou geven tot een 'totale communautaire verzoening'.

Tot op heden blijft er bij sommige Franstalige politici en media een noodzaak om alles wat Vlaams is in verband te brengen met de collaboratie. Het laatste voorbeeld hiervan was de RTBF-reportage waarvan Bart De Wever gewag maakte in zijn column, bij het graf van zijn vader werd hij gelinkt aan het VNV-verleden van zijn grootvader. De enige manier waardoor dit zou kunnen ophouden is door de Franstaligen zelf te confronteren met hun eigen oorlogsverleden, door middel van het 'amnestiedebat' kan men hen hiertoe dwingen.

Het probleem met amnestie voor collaborateurs uit WOII.


Het 'amnestiedossier' slaat - zoals ik het begrepen heb - op personen die blijvend gestraft werden, wegens collaboratie, door het ontnemen van politieke- & burgerrechten nadat ze hun gevangenisstraf uitzaten. Het probleem met een amnestieregeling is dat de straffen en veroordelingen van de betrokken personen zouden worden kwijtgescholden, alsof ze nooit iets verkeerd hebben gedaan. Het is verstaanbaar dat een amnestieregeling moeilijk ligt voor de Joodse gemeenschap en anderen die rechtstreeks getroffen werden.

Een amnestieregeling ontneemt voor de slachtoffers - uit dezelfde maatschappij - de voldoening van de bestraffing die de veroordeelden opliepen. Er is een noodzaak aan een element van bestraffing maar ook aan een element van rehabilitatie van de veroordeelden. Sommigen hebben tot op heden nog steeds geen politieke rechten of vinden dat ze te zwaar gestraft werden, soms zijn het de nazaten die van mening zijn dat hun ouders te zwaar gestraft werden. Een politieke geste vanwege de maatschappij zou hen moeten rehabiliteren of nazaten voldoening moeten geven om een einde te stellen aan hun misnoegdheid.

Eigenlijk is een bestraffing gevolgd door een verzoening een normaal fenomeen dat men kan terugvinden bij andere maatschappijen in conflictsituaties. In Colombia kunnen rebellen die zich vrijwillig overgeven gerehabiliteerd worden in de Colombiaanse maatschappij nadat ze hun straf uitzaten, tijdens hun strafperiode kunnen ze een opleiding volgen die hun re-integratie zou moeten vergemakkelijken. Hun rebellenverleden wordt hen vergeven waarna ze volledig kunnen deel uitmaken van de Colombiaanse maatschappij. Na bestraffing, verzoening.

De enige manier - die ik kan bedenken - om sommige van deze mensen (psychologisch) te kunnen rehabiliteren binnen onze maatschappij is door middel van een gratieverlening. Bij een gratieverlening schort men de lopende strafuitvoering op en schenkt de maatschappij vergiffenis aan de veroordeelden, zonder dat hun veroordelingen of uitgezeten straffen helemaal uitgewist worden.

Mocht men gratieverlening overwegen voor de personen die veroordeeld werden voor collaboratie tijdens WOII dan lijkt het logisch dat men dit zou doen op individuele basis, dossier per dossier, behandelt in het parlement net als naturalisaties. Het lijkt ook logisch dat personen die handelingen hebben gesteld die neerkomen op misdaden tegen de menselijkheid geen gratie verleent kunnen worden, daarbij denk ik o.a. aan jodenvervolgers. Sommigen stellen dat de collaborateurs zelf stappen moeten zetten om vergeving & vergiffenis te vragen, als dit een essentieel politiek punt zou worden dan kan men als voorwaarde stellen dat de betrokken personen zelf of hun nazaten gratie moeten aanvragen.

Dit lijkt mij de beste manier om een einde te brengen aan de amnestiekwestie en tegelijk de Franstaligen ertoe aanzetten om zelf komaf te maken met hun collaboratieverleden doordat men ook de dossiers van de Franstalige collaborateurs zal moeten behandelen. Er blijft echter wel nog een amnestiekwestie over dat opgelost dient te worden dat dateert uit de periode van de Eerste Wereldoorlog.

Amnestie voor veroordelingen door de Krijgsraad in WOI...

Onlangs las ik het boek 'De dood met de Kogel. Elf arme drommels ten onrechte gefusilleerd?' geschreven door Siegfried Debaeke (2008). Zoals de titel het al doet vermoeden gaat het om de executie van 10 Belgische militairen nadat ze ter dood veroordeeld werden door de Krijgsraad in WOI, vooral de manier waarop men tot deze uitspraken kwam, de gehanteerde procedures, hoe men onterecht bepaalde juridische teksten hanteerde, in welke mate een verdediging mogelijk was...komt ter sprake in dit boek.

Kortom, het boek verduidelijkt dat een reeks van deze doodstraffen eigenlijk buiten proportie en onterecht waren, buiten de gevallen waarbij de verdachte anderen vermoorden - zoals bij Alfons Van Herreweghe (6-7-1915, Wulpen) & Aloïs Wulput (3-6-1918, Koksijde). Hoewel de procedure en rechten van verdediging wellicht ook bij hen geschonden werd.

Het gaat in het boek enkel om de effectieve ter dood veroordeelden die geëxecuteerd werden en geen gratie verkregen. Daarnaast zullen er nog talloze dossiers zijn waarbij Belgische militairen veroordeeld werden op een onrechtvaardige manier...een rechtstaat onwaardig. Deze dossiers zullen eveneens herzien moeten worden, daarbij dient te worden nagegaan of er geen onrecht werd aangedaan. Onterechte veroordelingen & opgelegde straffen moeten dan ook worden kwijtgescholden & uitgewist, dat kan enkel via een amnestiemaatregel.

Het boek schenkt ook aandacht aan politieke handelingen, na de eerste wereldoorlog, rond deze specifieke executiedossiers en die van anderen - door de krijgsraad - veroordeelden die na 1918 nog een straf uitzaten. Er kwam een beperkte amnestieregeling voor Belgische oudstrijders die veroordeeld werden voor misdrijven tegenover de vijand en die hun straf nog uitzaten na het einde van de eerste wereldoorlog, over hen praat men niet meer want ze werden 'gerehabiliteerd'. Voor de tien geëxecuteerden kwam er nooit een gratieverlening, geen amnestie en blijft eerherstel uitgesloten omdat de veroordeelden dat uiteraard zelf niet meer kunnen vragen.

Spirit-Kamerlid Lionel Vandenberghe was blijkbaar het laatste kamerlid die iets deed rond deze dossiers. Hij vroeg in 2007 aan Minister van Landsverdediging Flahaut of de regering een gratie overwoog, deze kwestie was "...momenteel niet aan de orde..." volgens de toenmalige minister van Landsverdediging (aldus Debaeke,2008: pp 158). Minister Onkelinx zou in 2003 - in antwoord op een vraag van VB-senator Buysse - geantwoord hebben dat er toen enkel sprake was van "rechtsgeldig vonnis of arrest, op grond van de wettelijke bepalingen die toen terzake en in de toenmalige stand van kracht waren." (Debaeke, 2008:pp.158).

Aan de vooravond van de 100ste herdenking van de Eerste Wereldoorlog kan het interessant zijn zich eerst te richten op de dossiers van de Belgische geëxecuteerden en de wantoestanden binnen het Belgische leger in 1914-18.

Read more...

Jacques Vergès te biecht bij de RTBf (vpmc)

.
De Franse strafpleiter Jacques Vergès werd in het koninkrijk Siam geboren, de 5de maart van 1925. Ofwel een jaar eerder, de 20ste april van 1924, want zijn jongere broer Paul werd ook geboren in maart 1925. De registers van het koninkrijk waren niet feilloos.
In ieder geval,Vergès is deze week voor vier dagen in Brussel en hij geeft er elke avond een Conférence.  De RTBf-radio profiteerde daar natuurlijk van om hem voor de microfoon te halen in hun middagmagazine Culture Club. Thema van het gesprek vrijdag, was de schaduwkant die volgens Vergès in elke mens zit, la part d’ombre.
Hieronder een fragmentje uit dat gesprek, en u zult merken dat de octogénaire Vergès nog heel grappig is, en bijgevolg heel ernstig. Ik vertaal hem ook, want zijn spreeksnelheid is even hoog als altijd, en dus een stuk hoger dan die van bv. onze eigen Vermassen, die met zijn gezeur over parachutes weer van de microfoons niet is weg te slaan.



Je ne suis pas parfait, ma part d’ombre je vous l’avouerai. C’est qu’il y a en moi un pouvoir de mépris très grand. Souvent quand les gens m’insultent, je ne me mets pas en colère, je pense en moi-même: «pauvre type». Et cela va assez loin.
Or en ce moment nous sommes envahis par des humanitaires, bon, ils ont perpétuellement le discours humanitaire à la bouche, et perpétuellement ils sont à la poursuite des gens. Je disais à un ami, membre de la Ligue des Droits de l’Homme, je disais « c’est curieux, votre ligue à été fondée pour défendre un accusé, et aujourd’hui c’est vous qui cherchez les accusés, qui les rabattez vers le procureur, et qui en même temps s’indigne que le procureur ne poursuit pas tout le monde. Et, je me rappelle un jour, un soir avoir fait une très mauvaise action, avoir dit à un de ces prétendus humanistes : «Ton humanitarisme, c’est une boutique, tu n’y crois pas toi-même. Ce que vous faites est ignoble. Vous prétendez défendre les Droits de l’Homme, et vous empêchez qu’on puisse penser différemment de vous.» Et je sais que depuis il est perpétuellement triste. Je l’ai découvert, je lui ai fait comprendre qu’il était un pauvre type, et je pense que de ma part [...c’était sa part d’ombre à lui, oui... –RTBf]] …que de ma part c’était une mauvaise action.


Ik ben niet volmaakt, en zal u bekennen wat mijn schaduwkant is. Het is zo dat er in mij een bijzonder groot vermogen tot misprijzen zit. Vaak als mensen mij beledigen, maak ik mij niet kwaad, ik denk bij mijzelf: “sukkel”. Dat gaat soms ver.
Kijk, tegenwoordig zijn wij vergeven van de “humanitairen”, bon, eeuwig hebben die de mond vol van humanitaire kletspraat, en eeuwig achtervolgen zij de mensen. Ik zei aan een vriend, lid van de Liga voor de Mensenrechten, ik zei hem: “Het is toch gek, uw liga is opgericht om een beschuldigde bij te staan, en de dag van vandaag zijn jullie het die de beschuldigden gaan zoeken, en hen naar de procureur drijven, en die tegelijk verontwaardigd zijn als de procureur niet iedereen vervolgt.
En ik herinner mij dat ik op een dag, op een avond iets heel lelijks heb gedaan, door aan één van die zogenaamde humanisten te zeggen: “Die humanitaire denkbeelden van je, dat is een rommeltje. Je gelooft er niet eens zelf in. Wat je doet is onwaardig. Je beweert dat je de Rechten van de Mens verdedigt, en je belet dat een ander anders zou denken dan jij.” En ik besef dat hij sindsdien voortdurend triestig is. Ik heb hem ontmaskerd, en hem doen inzien dat hij een sukkel was, en van mijn kant was dat [...dat was zijn schaduwkant, ja... –RTBf] denk ik iets lelijks.
.

Read more...

Meer macht, met ons geld

Het regent almaar meer ideeën om wereldwijd geld uit onze zakken te halen: bankentaks, vliegverkeertaks, tobintaks, wisselkoerstaks, CO2-taks. Rechtstreekse taksen voor de EU, taksen voor de UNO. Naast Europese obligaties om nog meer schulden te kunnen maken die wij dan weer moeten afbetalen. Moeten we niet overwegen uit al die geldverslindende molochs te stappen?

De EU wil nog veel meer geld verslinden

Minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel (MR) wil tijdens het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie, tussen juli en december, een belasting op financiële transacties bepleiten. De opbrengst van die heffing zou gebruikt worden om arme landen te hulp te schieten. Dat heeft Michel woensdag aan Belga gezegd, in de marge van een informele ontmoeting met zijn Europese collega's in het Spaanse Segovia. (Belga, 17 febr '10)

Verhofstadt: "Daar moet mijns inziens de oprichting in zitten van een Europees Monetair Fonds dat landen in nood onder zeer strikte voorwaarden te hulp kan schieten, en dat wordt gefinancierd door de lidstaten. Verder een versterking van de preventieve maatregelen in het Stabiliteitspact, de creatie van een Europese obligatiemarkt en een Europees ratingmechanisme. En dan natuurlijk de uitwerking van een economisch bestuur om de grote verschillen in concurrentiekracht tussen de lidstaten, die aan de oorsprong van de huidige moeilijkheden liggen, tegen te gaan.' 'Er is reden tot optimisme op voorwaarde dat de Commissie het heft in handen neemt en het initiatief niet langer overlaat aan de regeringsleiders." (EU-militante Evita Neefs interviewt Verhofstadt, DS 8 mei '10)

In 2013 zal 74 procent van de Europese begroting - 140 miljard euro - afhangen van bijdragen van de lidstaten. Twaalf procent komt van btw-inkomsten die de nationale regeringen doorstorten. Dertien procent zijn eigen middelen, vooral dan douaneheffingen.... Ooit krijgt de EU meer eigen middelen, daar zijn veel experts het over eens. Het is echter weinig waarschijnlijk dat dat al vanaf 2014 het geval zal zijn. Duitsland schoot het idee gisteren immers meteen af. Het druist in tegen het regeerakkoord van CDU en FDP, liet een woordvoerder weten. En minister van Financiën Wolfgang Schäuble zei ervan overtuigd te zijn dat veel 'nettobetalers' (landen die meer bijdragen aan de EU dan ervan terugkrijgen) het Duitse standpunt delen. EU-commissaris Lewandowski blijft echter optimistisch en vertrekt op rondreis om het idee te verkopen. In wezen draait het debat om macht: een directe financiering van de EU zou de lidstaten een belangrijke hefboom ontnemen. (Uit een promotieartikel van EU-militante Evita Neefs, DS 10 aug '10)

Binnenkort legt de Commissie een lijst met mogelijke nieuwe bronnen van inkomsten voor (tot de mogelijkheden behoren een belasting op het vliegverkeer, op financiële transacties of de opbrengst van de verkoop van emissierechten, red.). (EU-militante Evita Neefs, in een interview met Barosso, DS 9 sept '10)

Ook de UNO wil nog veel meer geld verslinden

Woensdag 22 september '10 krijgen we het droevig bericht te lezen: 'België geeft duw aan wereldwijde taks'.

België, Frankrijk en Japan trekken aan de kar om deze week een resolutie te laten goedkeuren voor de invoering van een wereldwijde wisselkoerstaks, die vroeger ook wel de 'Tobintaks' genoemd werd. Om de millenniumdoelstellingen in 2015 te halen - de armoede in de wereld met de helft terugdringen - is véél extra geld nodig. Het wereldwijde tekort aan ontwikkelingsgeld wordt geraamd op 180 miljard dollar per jaar. De opbrengst van zo'n taks kan daarvoor helpen.
Premier Yves Leterme pleitte gisteren op een vergadering over de minst ontwikkelde landen voor zo'n internationale taks op wisselkoerstransacties van 0,005 procent. 'Dat is 5 cent voor elke 1.000 euro. Zo'n taks zou jaarlijks 20 tot 35 miljard dollar kunnen opbrengen en zou op geen enkele manier de reële economie verstoren.' Nog volgens Leterme zijn de technische voorbereidingen voor zo'n taks klaar. 'Technisch is het volledig haalbaar. Nu is het nog een kwestie van politieke wil.'
Ondertussen steunen al zo'n 60 landen de Tobintaks. De idee komt oorspronkelijk van andersglobalisten. België heeft het herhaaldelijk op de internationale agenda gezet. Sarkozy wil de taks bespreken tijdens de vergadering van de G20 dit najaar. Frankrijk is vanaf november voorzitter van de G20. Tot nog toe kantten vooral de VS zich daartegen. (Bericht in De Standaard).


EDOCH..

"Ten slotte is het hele hulpsysteem voor ontwikkelingshulp totaal zinloos als niet tegelijk de kapitaalvlucht en de belastingsontduiking wordt aangepakt. Volgens betrouwbare en conservatieve ramingen kan de illegale kapitaalvlucht uit Afrika van 1970 tot 2008 zo'n 854 miljard dollar bedragen. Dit is onaanvaardbaar, maar voorlopig is de poltieke wil om dit aan te pakken niet aanwezig." Francine Mestrum, lector ULB en redactielid van Samenleving in Politiek, in Sampol sept '10.

Nog Francine Mestrum, in hetzelfde artikel: "Het verminderen van de moedersterfte is de milleniumdoelstelling die het verst van de eindmeet af is. Het mag duidelijk zijn dat dit niet kan te wijten zijn aan een gebrek aan middelen of aan technologie. Beide zijn voldoende beschikbaar in de wereld, en het is zeer makkelijk om zwangere en bevallende moeders te helpen, voor zover de politieke wil daartoe aanwezig is. Twintig procent van het aantal sterfgevallen is te wijten aan ondervoeding. Minder dan de helft van de vrouwen die in zwart Afrika of Zuid-Azië bevallen krijgt professionele hulp. Naast de blijvende discriminatie van vrouwen in het onderwijs, de gezondheidszorg, de arbeidsmarkt en de politiek, is dit één van de schrijnendste bewijzen dat vrouwen nog steeds niet als volwaardige burgers worden gezien. Toch is er inmiddels een zeer omvangrijke literatuur voorhanden, ook bij alle internationale instellingen, waaruit blijkt dat gezonde vrouwen die kunnen lezen en schrijven de beste waarborg zijn om niet enkel de armoede te verminderen maar ook de bevolkingsgroei te stabiliseren."

En wij maar dokken?

EU-militante Evita Neefs heeft dat goed gezien: "In wezen draait het debat om macht". Echter allemaal met ons geld, zonder dat we enige inspraak hebben bij al die internationale clubs. Op zich is het al ongehoord dat een West-Europese democratie geen volledige autonomie meer kent over zijn inkomsten en uitgaven, met een ernstige controle door verkozen organen, maar nu risceren we ook nog honderden miljarden te versluizen naar een ongecontroleerde UNO en zijn vele filialen. Een club die er niet in slaagt de corruptie in Afrika te beperken, landen met armoede te doen ophouden de vrouwen te onderdrukken, maar waar wij dan weer geld zouden moeten instoppen?

Toch niet het overwegen waard uit de Europese Unie en alle mogelijke andere 'internationale' verbanden te stappen? En alleen nog deel uitmaken van een te vormen confederaal democratisch Europa, naar Zwitsers model. Waar de burgers van elk land het laatste woord hebben via bindende referenda.

Read more...

Hoe de N-VA zich deze week heeft laten rollen (Hoegin)

Minder dan 24 uur na het overleg tussen Bart de Wever en Elio di Rupo werd al duidelijk dat de partijvoorzitter van de N-VA zich meesterlijk heeft laten rollen. Het zijn immers Elio di Rupo, zijn PS en België die zich met de high-levelgroep een week tijd hebben gekocht, terwijl de N-VA eigenlijk niets meer te winnen had. De Franstaligen tonen daarmee aan dat ze hun les uit 2007 geleerd hebben, terwijl de N-VA blijkbaar nog steeds in Belgische sprookjes wil blijven geloven.

Gisteren ging de zogenaamde high-levelgroep die zich zal buigen over de financieringswet aan de slag in de Kamer met een eerste vergadering. Maar wat is eigenlijk het mandaat van die groep? Volgens De Standaard moet de groep «de discussie over de financieringswet […] aanvatten, ‘zowel over de inhoud van de principes, als de gevolgen van de opties die in aanmerking kunnen worden genomen’». Lees: er zal over vanalles en nog wat gepalaverd worden, en dat minstens – niet hoogstens – een week lang. Ziedaar de eerste fout van de N-VA: geen klaar en duidelijk afgelijnd mandaat.

Tweede fout: welk resultaat moet er volgende maandag (of dinsdag, of woensdag, …) op tafel liggen? We citeren opnieuw uit De Standaard: «In de loop van volgende week volgt een evaluatie van de vooruitgang binnen de high-levelgroep en van de informele contacten die de koninklijke bemiddelaars plannen om de standpunten over de andere institutionele thema's dichter bij mekaar te brengen.» Maar wat betekent een «evaluatie van de vooruitgang»? Als de Franstaligen bij elk van de twaalf principes een zin of twee–drie bijschrijven, zal dat dan al geen «vooruitgang» zijn? En zullen hun twee bijhuizen in Vlaanderen – Groen! en sp.a – niet met veel ijver verkondigen dat er alweer veel, zeer veel vooruitgang is geboekt, dat er nog nooit zoveel op tafel heeft gelegen, en dat het jammer zou zijn dat de regeringsonderhandeling zouden stranden op zo'n korte afstand van zo'n gunstig akkoord? Je zou denken dat de N-VA na honderd dagen onderhandelen en meta-onderhandelingen tenminste díe les dan toch zou geleerd hebben.

Maar er is meer, en daar zit eigenlijk de grootste fout van de N-VA. Alweer een week tijd geeft de Franstaligen en België de gelegenheid om nog meer druk te zetten op de CD&V, een CD&V die trouwens stilaan begint te wankelen. Laurette Onkelinx liet wat dat betreft gisterenochtend bij Bel RTL al eens diep in de Franstalige kaarten kijken: wie tussen de lijnen kan lezen snapt dat de PS hoopt verder een wig te kunnen drijven tussen N-VA en CD&V, en de komende zeven dagen in de eerste plaats dáár haar energie zal willen gebruiken. En als daarvoor wat gepalaver in een high-levelgroep nodig is, dan zij het zo. Overigens zagen sommigen in de uitlatingen van Laurette Onkelinx een nodeloze provocatie aan het adres van de N-VA, maar eigenlijk ging het om niet meer dan een uitschuiver, een beetje zoals de «c'est reporté» van Joëlle Milquet. Zo gaat dat nu eenmaal wanneer men zich al in een overwinningsroes bevindt, want inderdaad: zit men niet opnieuw met zeven aan tafel, zoals de PS wil, in plaats van maar met twee, zoals de N-VA wou? En met zeven kan er urenlang, dagenlang, oeverloos en eindeloos gepraat worden. Of zou de N-VA soms niet willen dat de financieringswet uitgebreid en tot in de details doorgepraat wordt, kwestie van geen ruimte voor interpretatie meer over te laten?

Ondertussen liet Mark Eyskens – niet dat we hem verdenken van bijster veel inzicht in wat dan ook, maar toch – in de kranten van Sud Presse optekenen dat de CD&V de bocht reeds ingezet heeft. Voor één keer willen we hem geen ongelijk geven. Dat is dan ook de enige les die de Franstaligen in 2007 geleerd hebben, maar waar men het bij de N-VA blijkbaar nog steeds een beetje moeilijk mee heeft: bij het begin van federale onderhandelingen wil de CD&V nog wel moeilijk doen, en zelfs al eens stoer de Vlaamse kaart trekken zoals met de financieringswet. Maar na pakweg een honderdtal dagen komen er barsten in het Vlaamse profiel van de CD&V, en neemt de raison d'état stilaan over. Men begint ongeduldig te worden. Men begint te geloven in het verhaaltje dat de N-VA hoe dan ook geen compromis zal aanvaarden. Men raakt stilaan murw door de druk vanuit Franstalige hoek, vanuit sp.a en Groen!, vanuit ACW, vanuit de eigen middens, en niet in het minst vanuit de Noord-Belgische media om toch maar het aangeboden Franstalige compromis te aanvaarden, ook al is dat verre van een eerbaar compromis. De Franstaligen weten dat, en zien dat de CD&V-tanker, vandaag eigenlijk maar een scheepje meer en na de volgende verkiezingen misschien zelfs maar een sloepje, stilaan begint te draaien. Nog een paar dagen palaveren in een high-levelgroep. Daarna nog een paar dagen discussiëren of er wel of niet vooruitgang werd geboekt. En daarna nog een weekje of die vooruitgang significant is of niet. Elke dag die zo gewonnen kan worden, is er eentje meer waarop de CD&V overstag kan gaan.

Kijk trouwens eens met hoeveel ijver, en vooral ook veel plezier, Yves Leterme zich ondertussen kwijt van zijn taak als eerste minister van een regering van lopende zaken. In New York de grote jan mogen gaan uithangen en een pleidooi houden om voorrang te geven aan de «menselijke ontwikkeling». Of ongrondwettelijke verkiezingen organiseren en grof kiezersbedrog plegen ook tot die «menselijke ontwikkeling» behoren, dat kwamen we niet te weten. Binnenkort mag hij trouwens nog enkele Europese toppen voorzitten. En af en toe slaagt hij er ook in om het nieuws te halen met alweer een meevaller op de begroting. Hoe lang zal het nog duren voor hij zélf naar Laken trekt om voor te stellen een regering-Leterme III op de been te brengen – enkel en alleen in het belang van België, of wat had je gedacht? Dat hij daarmee in één moeite door Kris Peeters een ferme peer zou kunnen stoven en terug op zijn plaats zou kunnen zetten – één trede lager dan hemzelf uiteraard - is altijd leuk meegenomen.

De tijd werkt dus in het nadeel van de N-VA, en in het voordeel van België en de Franstaligen. Misschien blijkt binnen enkele weken wel dat de N-VA dan toch contournable is, «aangezien ze geen compromissen kunnen besluiten», en er met haar dus geen rekening hoeft gehouden te worden. Dan doet het er ook niet zoveel meer toe of een regering van Nationale Eenheid aan Vlaamse zijde een meerderheid heeft of niet. Heeft ze geen meerderheid, dan zal dat toch uitsluitend de schuld van de N-VA zijn die maar had moeten toegeven. Het precedent werd daarvoor reeds geleverd met de regering-Leterme I, inclusief de lekke argumentatie die daarvoor ondertussen al vele malen maar met weinig overtuiging opgevoerd werd.

Read more...

Vlaanderen mocht niet op zijn kop staan

Karin Heremans vindt dat de Vlaamse pers zijn verantwoordelijkheid opnam door vorig jaar geen beelden van opruiende moslims in het Antwerps atheneum uit te zenden, want anders zou Vlaanderen 'op zijn kop staan'. Is het niet eerder onverantwoord die beelden te censureren?

Dinsdag 21 september 2010 staat in De Standaard een interview met Karin Heremans, directrice van het Antwerps atheneum, naar aanleiding van de publicatie van haar boek over de problemen rond het hoofddoekenverbod op haar school vorig jaar. Titel van het interview: 'Ik zou de hoofddoek opnieuw verbieden'

Uit haar uitspraken blijkt dat ze nog altijd het goede 'progressieve' geloof belijdt dat de moslimproblematiek afdoet als een sociaal probleem van achterstelling, van kansarmoede, en niet ook als een probleem met een bepaalde militante en veroverende islam en bovenop nog een weigering om te integreren. Karin Heremans zou niet graag hebben dat het alleen gaat over die hoofddoek, omdat hij een symptoom is van een bredere problematiek: "een vicieuze cirkel van kansarmoede die we moeten doorbreken". Als volgens haar zowat zeven op de tien Turken en Marokkanen zijn of haar partner in het land van herkomst haalt, dan moet men niet, zoals Karin Heremans omzwachteld zegt: "Dit gebruik houdt de achterstelling in stand", maar moet men zeggen dat ZIJ met HUN gebruik HUN achterstelling in stand houden. Maar ze zijn zo braaf natuurlijk die immigranten die zich niet willen integreren, en ze zijn alleen maar slachtoffers. Wij zijn er voor verantwoordelijk, en wij alleen, als hun achterstelling en hun kansarmoede niet verdwijnt.

Kansarmoede een mensenrecht?

Een inkomenseis voor gezinshereniging is in strijd met de Europese verdragen. Landen van de Europese Unie mogen van hun bewoners niet eisen dat zij een bepaalde inkomensnorm halen, voor zij een partner van buiten de Europese Unie halen. Ook mogen landen geen onderscheid meer maken tussen mensen die in het land van herkomst al getrouwd waren en hun partner dan naar de EU willen halen (gezinsherenigers) en mensen die, nadat ze zijn geëmigreerd, in land van herkomst trouwen en hun partner naar de EU willen halen (gezinsvormers). Dat bepaalde begin maart '10 het Europese Hof van Justitie in Luxemburg. (Elsevier: "EU: Kansarme importbruid weren mag zo maar niet" ).

(Terzijde: op zich is het al ongehoord dat een West-Europese democratie geen autonomie meer kent als het gaat om de regels inzake immigratie en dat we dit aan Europese supranationale rechtbanken - moeten - overlaten. Toch niet het overwegen waard uit de Europese Unie te stappen?).

Met dat arrest werd de Nederlandse wet er onderuitgehaald die bepaalde dat mensen die een huwelijkspartner uit het buitenland (van buiten de EU) willen halen, minstens 120 procent van het minimuminkomen moeten verdienen. Voor gezinshereniging gold in Nederland een minimumleeftijd van 18 jaar, voor gezinsvorming 21 jaar. Als reactie trok de Nederlandse minister de minimumleeftijd voor beide groepen op: beide partners moeten minstens 21 jaar zijn. In ons land is het nog veel gemakkelijker om een heel jonge bruid te importeren. Het is hier blijkbaar zelfs nog niet eens mogelijk om de minimumleeftijd op 21 jaar te brengen voor men een bruid van buiten de EU mag importeren, omdat er in de jaren zestig bilaterale verdragen werden afgesloten met een heel aantal landen. En die bilaterale verdragen staan het verhogen van de minimumleeftijd in de weg. Het gaat meer bepaald om een aantal overeenkomsten of akkoorden met landen als Marokko, Turkije, Tunesië en Algerije betreffende de tewerkstelling in België van buitenlandse werknemers, die werden bezegeld in een wet van 13 december 1976. De Vreemdelingenwet heeft het over 21 jaar en in bepaalde gevallen met een uitzondering tot 18 jaar, maar de bilaterale tewerkstellingsakkoorden stellen dat de minimale leeftijdsvereiste voor echtgenoten de huwbare leeftijd in het land van herkomst is.

En dan wordt er geleuterd over de rechten van de mens als men daar enige voorwaarden wil aan stellen. Men mag geen beperkingen invoeren op het huwen met een partner uit het land van herkomst. Fatma Pehlivan (SP.a): "Ik denk dat het de persoonlijke vrijheid van iedereen is om te kunnen huwen met wie men wil, van welk land hij of zij ook is." (Vlaamse Commissie voor Bestuurszaken, vergadering van 30/03/2010 ) Pehlivan en consoorten eisen dus een recht op gearrangeerde en gedwongen huwelijken, liefst met nichtjes, vanaf 16 jaar, die niet kunnen lezen of schrijven. Karin Heremans zegt over de gevolgen van die ongeletterde importbruiden: 'We moeten telkens opnieuw beginnen". Pehlivan en Co maken met hun standpunt dus van kansarmoede eigenlijk een soort mensenrecht. Het is een mensenrecht er alles te mogen aan doen om achtergesteld te blijven. (In tegenstelling tot Pehlivan noemde de voormalige - eveneens socialistische - Nederlandse minister van Ingegratie Eberhard van der Laan (PvdA) alle integratiepogingen zelfs 'dweilen met de kraan open,' als er zo veel importbruiden bijkomen).

En dan krijgen ook nog eens de lokale ingezetenen, met de ongezellige term 'autochtonen' aangeduid, het verwijt dat het hun schuld is dat al die allochtone kindertjes achterstand oplopen. Eerst ongeletterden importeren, en dan is HUN achterstand ONZE schuld. Op de regionale zender TV Oost had een Turkse moeder vorige week haar beklag gedaan dat haar dochter in een klas was beland 'met alleen maar allochtone leerlingen' en dat zij bezorgd was dat dit de schoolprestaties van het meisje en haar taalvaardigheid negatief zou beïnvloeden. Het ging om de lagere school Onze-Lieve-Vrouwcollege in Lokeren die zogenaamd een apart klasje met alleen autochtonen samengesteld had. Directeur Luc Audenaert moest zich verdedigen: "Vorig jaar zagen we dat ouders hun kinderen uit de vijfde klas van school haalden nadat ze op de klaslijsten gezien hadden dat er heel weinig Vlaamse namen op voorkwamen. We wilden voorkomen dat dit zich zou herhalen. Nu hebben we al zeventig procent allochtonen, Marokkanen, Turken en Tsjetsjenen. Als er te weinig autochtone kinderen in een jaar zitten, gaan we ze vanaf dit schooljaar niet te sterk spreiden. Drie, vier per klas is de ondergrens. Dan halen de ouders hen weg. Ze zijn bezorgd dat de kinderen geen netwerk hebben.. dat er geen verjaardagsfeestjes zullen zijn." In de praktijk gaat het om twee klasjes op de zeventien, en niet dat alle Vlamingen afzonderlijk werden gezet. Luc Audenaert: "Het klopt niet dat we autochtone en allochtone kinderen in aparte klasjes zetten. Er zitten nu zes Vlamingen in een klas van achttien."

Geen beelden op TV: de wil van Allah?

In een kaderstukje bij het interview met Karin Heremans staat een fragment uit haar boek ‘Een tip van de sluier' (Uitgeverij Houtekiet, 159 blz., 16,50 euro), met de titel ‘Als ze dit uitzenden staat het land op z'n kop'. Uittreksel:

"De speelplaats stond die avond bomvol. Op het binnenplein hadden zich zo'n vijftig mensen verzameld. Het was niet duidelijk wie tot de school behoorde, wie ouder was en wie naar de school was gekomen om keet te schoppen. ... Tot mijn allergrootste verbazing kwam hij (imam Taouil) onze afspraak van enkele uren daarvoor niet na, maar begon hij de kinderen op de speelplaats op te ruien. Hij riep de leerlingen op niet langer naar de athenea van Antwerpen en Hoboken te gaan ‘zolang het hoofddoekenverbod van kracht is'. ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.'
Waarop de hele speelplaats de takbir begon te scanderen: Allahu akhbar. Ik zag de monden van de journalisten openvallen. Precies omdat ze dat moment hebben meegemaakt, is de pers me altijd erg gunstig gebleven. Zij hebben ter plaatse kunnen ervaren waarom ik die beslissing heb genomen. Na Taouil kwamen er nog wat extremisten de boel opruien en Koranverzen reciteren. Als ze deze beelden straks uitzenden, staat Vlaanderen op z'n kop, dacht ik. Het pleit voor de verantwoordelijkheidszin van de pers dat ze dat niet gedaan heeft..."

We zijn dus al dhimmi's

De schooldirectrice verbiedt de hoofddoek omwille van de toenemende radicalisering en druk op de jonge meisjes die geen hoofddoek wensen te dragen. Met haar woorden in het interview: "Meisjes stonden onder druk. Eén strekking van de islam legde een niet te tolereren bekeringsdrift aan de dag." Maar het beste bewijs dat ze gelijk had, dat mocht blijkbaar liefst niet publiek gemaakt worden: het moment waarop die radicale islam binnen de schoolpoorten duidelijk maakt waar het hen om gaat. Niet om de hoofddoek, maar om verovering door de islam: ‘De islam is aan expansie toe. Men is bang van ons. Dit is de wil van Allah.' Een moment dat duidelijk aantoont dat het de verdedigers van 'altijd en overal een hoofddoek mogen dragen' om veel meer te doen is dan de hoofddoek. Over dat moment worden liever geen beelden getoond. Kan men zoiets 'verantwoordelijkheidszin' noemen? Waarom mocht Vlaanderen niet op z'n kop staan? Omdat de gevolgen van het moslimpamperen te duidelijk zouden zijn? Omdat 'de pers' schrik heeft van die radicale moslims? Vorig jaar deze tijd waren we dus al tot de rang van dhimmi's gereduceerd, of we dat nu zelf al of niet wilden. Dankzij de 'verantwoordelijkheidszin' van de pers.

Read more...

De mooiste Nederlandse zin van het jaar (vpmc)

.

‘Vijftien jaar had de badkamer met de caravanafmetingen probleemloos dienstgedaan, de sporadisch gekneusde knie niet te na gesproken van wie zich, zijn toilet makend of zich scherend voor het lavabootje, te bruusk omdraaide en aan den lijve moest ervaren hoe gering de speling was gebleven tussen rand en wand.’

Tja... als dàt voor de mooiste Nederlandse zin moet doorgaan, dan zullen we op den duur Marcel Reich-Ranicki nog gelijk moeten geven, met wat die ooit zei in Das Literarische Quartett op de ZDF ...over Hugo Claus nog wel: “...als dat het beste is van de Nederlandse literatuur, dan is dat voor ons Duitsers goed nieuws, want in dat geval hoeven we ons daar geen zorgen meer over te maken”. Dit belette Reich-Ranicki overigens niet om Nooteboom kort daarop miljonair te maken, met zijn lovende kritieken in het programma.


Bekijken we die winnende zin nog even. Het laatste verleden deelwoord in het rijtje, “gebleven” namelijk, had Lanoye voordelig weg kunnen laten. Dan had hij weliswaar één € minder verdiend, maar zijn zin had er bij gewonnen. Nu kun je niet uitsluiten dat Lanoye een heel sterke contextuele reden had om het woordje toch te laten staan, maar daar zou je het boek voor moeten lezen.

Helaas! zijn eerdere “sporadisch gekneusde knie” klonk al gezocht, en is grammaticaal met moeite verdedigbaar. Sporadisch hier als bijwoord? Een knie wordt niet sporadisch gekneusd, tenzij in een gewrongen stijl, al zal het sporadisch wel voorkomen dat iemand zijn knie kwetst of kneust aan rand of wand, of aan de scherpe kant van teil of tobbe, voor, tijdens of na het schrobben.
Kijk, grammaticaal had sporadische misschien net gekund, maar ook dan was de zin niet gered.

Gelukkig is er inhoudelijk weinig aan te merken op de periode van Lanoye, al zullen er ongetwijfeld hier en daar mannen zijn die onder “zijn toilet maken” weinig meer verstaan dan een snelle scheerbeurt. Zij zullen het apart vermelden ervan wellicht redundant vinden.  Ik ben het niet zeker, maar het was geloof ik bij de grote stilist Casanova dat ik een pracht van een badkamerzin las: “Le visage de l'homme se lave au rasoir”.
Die zin is maar 9 € waard, en toch vind ik hem stukken sterker dan het gekunstelde geknutsel van Lanoye.

.

Read more...

Het mea culpa van Ludo Abicht

De schending van de mensenrechten in socialistische landen niet aanklagen was schuldig verzuim van links en bracht de rechten van mensen ernstige schade toe, zegt nu Ludo Abicht.

In De Standaard van woensdag 15 september '10 publiceert Ludo Abicht een opiniestuk over de pedofiele priesters in de katholieke kerk, onder de titel 'Dutroux en Vangheluwe slaan twee keer toe'. (Het volledig artikel is vrij te lezen, hier ... ). Over het hoofdthema van het artikel heb ik het hier verder niet. Wel wil ik hier even extra stilstaan bij een mea culpa van Ludo Abicht, en het met dit artikel extra onder de aandacht brengen. Hij heeft het over schuldig verzuim van links, omdat het de schending van de mensenrechten in de socialistische staten niet wilde aankaarten. Hij vergelijkt het zwijgen van links met het zwijgen van andere kringen, waarbij het belang van de groep boven dat van de slachtoffers geplaatst wordt. De passage, met de woorden van Abicht:

"Misschien moeten we ook eens kijken naar de geschiedenis van halve en hele leugens, verdoezelingen en gedeeltelijk 'begrip' die we allemaal wel kennen, maar waar we jammer genoeg niet genoeg aandacht aan besteed hebben. Wanneer iemand uit de eigen kring (familie, kerk, partij, levensbeschouwelijk kamp) in de fout ging, hadden we al te vaak de neiging het belang van de groep boven dat van de slachtoffers te plaatsen: let op, want 'ze' zullen dit tegen ons gebruiken, naar de bekende oorlogsslogan Feind hört mit!
Zo wisten we in linkse kringen al lang dat in veel zogenaamd socialistische landen de mensenrechten niet geëerbiedigd werden, maar was het niet onverstandig en zelfs reactionair daarover te praten en op die manier met de rechtse wolven mee te huilen? Nu, na de val van de Muur, weten we dat we door dit schuldig verzuim de zaak die ons terecht dierbaar was grote schade hebben toegebracht.
Deze zelfkritiek doet uiteraard niets af van de enormiteit van de onlangs aan het licht gekomen feiten binnen de kerk, maar het verklaart wellicht, waarom men ook daar de vuile was liefst binnenskamers meende te kunnen wassen, zonder daarom de misdaden goed te keuren: te veel ruchtbaarheid geven aan zo'n schandaal zou het imago van de kerk kunnen schaden."

Een eerbiedwaardige bekentenis van formaat, nietwaar Mark Grammens, Paul Goossens, Jos Geysels, Yves Desmet, Mieke Vogels, Kris Merckx, en andere hier niet genoemde mei achtenzestigers?

TOEMAAT:
Koppige (n)ostalgie naar de 'goede oude tijd'

Kris Merckx, op zijn website, in een interview met een scholier, 'over mei ’68, marxisme en PVDA' , 5 december 2008:
"Het onrecht op wereldschaal, de onrechtvaardige en ongelijk handelsverhoudingen maakte dat wij de Marxistische analyse op de maatschappij bijtraden. Namelijk dat het kapitalisme uitbuiting meebrengt, maar ook oorlogen, honger en werkloosheid en dat het ook regelmatig financiële crisissen teweeg brengt. In die zin hebben wij ons dan achter het Marxisme gesteld. Ook omdat na de Oktoberrevolutie in de Sovjet-Unie, de overwinning van de revolutie in China en ook na de overwinning van Fidel Castro en Ché Guevara in Cuba is bewezen dat er een alternatief is voor het kapitalistische, economische systeem dat meer werkzekerheid biedt en gratis gezondheidszorg zoals op dit ogenblik in Cuba het geval is. Er zijn natuurlijk in de Sovjet-Unie en in China ook belangrijke fouten begaan. Maar goed, het was dan ook een totaal nieuw systeem. Men kon niet leren van voorgaande experimenten van socialistische maatschappijen, dus er zijn een aantal ernstige vergissingen begaan. Maar goed, er zijn ook veel positieve zaken die als ze in de toekomst ontwikkeld worden en als men die fouten kan vermijden, zal dat in mijn ogen leiden tot een goede, democratische en socialistische maatschappij."

Mark Grammens, Journal, 22 oktober '09: "De DDR was ongetwijfeld een totalitaire staat, met akelige grens-kontroles, maar de Oost-Duitsers waren wel opgegroeid in een land waar volledige werkgelegenheid heerste, - en dit al twee generaties lang, - waar konkurrentie niet bestond, en waar een aantal idealen hoog in het vaandel stonden, ook al waren vrijheid en demokratie daar niet bij. Dit was de leefwereld van de Oost-Duitser, en daarmee had men wel rekening mogen houden, maar dat is niet gebeurd. De samenleving die in de DDR werd opgebouwd, was er een van sociaal idealisme met verwaarlozing van de politieke voorwaarden waarin een demokratie kan funktioneren. Het is een optie die, afgezien van de repressieve metodes die werden gebruikt om het regime te handhaven, in se niet minder achtenswaardig is dan het tegendeel ervan."
Zie mijn critiek hierop, en op uitspraken van Paul Goossens in 'Linkse Ostalgie en Islamofilie', 30.10.09 )

Read more...

De knuffelrobot als metafoor

Het stond gisteren in De Standaard, dus moet het waar zijn: de knuffelrobot Probo, ontwikkeld aan de VUB, gaat door met onze harten te veroveren, en wordt nu naar de wereldtentoonstelling van Sjanghai gestuurd, in het kader van de Brusselse week. De Chinezen gaan omver vallen van dit technologisch hoogstandje. Het betreft een bewegende en op menselijke signalen reagerende pop die “probleemgroepen” zoals langdurig gehospitaliseerde patiënten, autistische kinderen en demente bejaarden affectie moet bezorgen. Visueel oogt de dummy als een licht plagiaat van Kermit, de populaire groene kikker uit de Muppets Show, maar dan met de slurf van het Disney-olifantje Dumbo. Origineel aan het project is anderzijds de ingenieus opgezette PR-mix: het gerucht van een wetenschappelijke innovatie, een emo-verhaal rond het goede doel, en dan nog eens een Belgisch-Brussels tintje. Genoeg voor Vlaamse kranten en weekbladen om zich blindelings op dit goed nieuws te storten. Stel u voor, al die ongelukkige kindjes getroost met een ingepluchte robot die de zorgsector het nakijken geeft, niet staakt, nooit nukkig of oververmoeid is. Achter het initiatief van de vzw Anty Foundation zit dan ook een goed-draaiende lobbymachine, in 2002 opgestart door ene Ivan Hermans.

Van een zelfverklaarde kwaliteitskrant zoals DS zou men alleszins mogen verwachten dat het hoera-geroep rond de gelukspop wat getemperd wordt, en men eens kritisch wat achtergronden gaat uitpluizen. Niets daarvan, het getoeter kan niet op. In “Media en Journalistiek in Vlaanderen”, – u weet wel, dat boek dat dankzij de Vlaamse media alleen onder de toonbank wordt verkocht, waardoor het echt een hebbeding werd- ontmaskerde Frank Thevissen het Probo-verhaal al als één langgerekte PR-stunt van een project dat uitsluitend tot doel heeft om zijn eigen kas te spijzen (en uiteraard de portefeuille van de betrokken “wetenschappers”). Het vindt daarbij blijkbaar alle Vlaamse “kwaliteitskranten”, magazines en natuurlijk de boekskens bereid om de lezer als informatie verpakte reclame op te lepelen.
“In zeven jaar tijd heeft geen enkel medium ook maar één inspanning geleverd om de communicatie van de vzw Anty Foundation te toetsen aan de concrete realisaties op het terrein, laat staan het ‘goede doel’ te doorprikken als een pretext om fondsen in te zamelen. Integendeel, letterlijk alle media, zowel televisie, radio als print media, nemen sinds 2002, jaren aan een stuk, dezelfde fantaisistische pr-boodschap over, vaak met vermelding van contactgegevens van de initiatiefnemer”, aldus Thevissen.
De Standaard produceert overigens dat soort brandend content (als nieuws vermomde publiciteit) met de regelmaat van een klok. In diezelfde editie van 16 september 2010 vinden we een 16 blz tellend redactioneel katern “Vlaming en Europeaan”, bij nader toezien een reclameboodschap van de Vlaamse overheid, en mede gesponsord door de EU. Maar wel, blijkens de colofon, helemaal op muziek gezet door DS-redacteuren, en in een redactionele opmaak die de verwisseling compleet moet maken.
De Brusselse knuffelrobot is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen.
Onverantwoord interessant, zeg dat wel. Maar de Probo-stunt brengt ons nog op andere dan mediakritische overwegingen. Het is namelijk een pseudo-wetenschappelijke draak die academici van andere universiteiten laat schudden van het lachen. Dat de VUB zich hiertoe leent, is hoogst bedenkelijk, en moet gezien worden als een wanhoopspoging om wetenschappelijke credibiliteit te verwerven. Andere universiteiten creëren spin-offs op gebied van biogenetica (zoals Leuven en Gent, de twee Vlaamse universiteiten die in de wereldtop-200 voorkomen), de VUB doet het met een automaat die in de 18de eeuw verbazing kon wekken. Als ik rector van de VUB was, ik wees dit staaltje van nep-wetenschappelijke innovatie onmiddellijk de deur. Quod non: de blijde academische tijding rond Probo blijft maar komen, al acht jaar lang.



Failliete stad vindt waardige masquotte

Interessanter nog, en daarnaar verwijst de titel van dit stukje, is het politieke piepschuim in de knuffelrobot. De bedenkers wisten namelijk ook een kransje Brusselse politici, zoals Guy Vanhengel en Benoît Cerexhe, bevoegd voor respectievelijk informatica en wetenschappelijk onderzoek, warm te maken voor Probo en van de onnoemelijke imago-waarde te overtuigen. 600.000 Euro had dit armlastig Brussels gewest over voor de gemotoriseerde teddybeer. Tja, dat vraagt natuurlijk om milde spot en enig sarcasme. Een door een operetteregering geleid gewest dat van geen kanten werkt, dat qua administratie, mobiliteit, criminaliteitsbeheersing,… eeuwen achterop loopt, en waar politici uitsluitend met zichzelf en hun goedbetaalde baan bezig zijn,- ja, die kunnen zo’n homunculus wel gebruiken. Een stad waar achter de hoge, blitse EU-buildings een allochtone subcultuur gist die aan een sneltempo radicaliseert: stuur er Probo op af, en alles is opgelost. Een paar dagen geleden nog werd een jongeman in een Brussels metrostation door twintig “jongeren” (zo worden ze in de pers neutraal aangeduid) in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten. Zo iemand verdient toch een knuffelpop aan zijn ziekenbed, met de warme groeten van minister-president Charles Picqué.
Kortom: de Brusselse knuffelautomaat is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen. Probo is de postmoderne versie van Manneken Pis: een ludiek embleem dat de tragikomische toestand van een cultuur-in-ontbinding moet verbergen. Meer nog: deze emo-pop is de ultieme, allerlaatste uitloper van het Brussels-Belgisch surrealisme, dat de schijn tot werkelijkheid promoveert, en puur teert op beeldretoriek, het welbekende façadisme, de Ensoriaanse maskers die zich rondom een skelet scharen. Probo is zo dood als dit land, maar gelukkig lopen er een aantal buiksprekers rond en worden de batterijtjes nog vervangen. Politici die steeds maar weer over “de mensen” lullen, solidariteit en sociale cohesie, maar uiteindelijk hun toevlucht nemen tot een robot om de geluksvraag op te lossen. Pathetisch en hilarisch tegelijk.
Dat brengt ons op de derde en laatste bedenking: waarom gedoogt een maatschappij, die zichzelf tot “solidaire samenleving” uitroept, dit soort piepschuim-empathie? Is het wel gezond dat wij emoties uitbesteden aan poppen, om ze zelf niet te hoeven investeren in onze omgeving? Het ligt natuurlijk in de lijn van de sociale rationalisering en het wegvallen van familiale banden: kinderen in de crèche, bejaarden in het gesticht, zodat alle fitten zich de naad uit de broek kunnen werken om die uitbesteding te kunnen betalen.
Probo is dus ook zelf een symptoom, veeleer dan een remedie: hij staat voor een verlies aan intermenselijk contact, de verdere virtualisering, en een groeiende dominantie van het instrumentele, objectivistische denken in een prestatiemaatschappij.
Men zou kunnen zeggen dat kinderen graag met poppen spelen en levenloze objecten een “leven” toekennen, maar in het geval van de knuffelrobot gaat het louter om een prothese, een surrogaat voor echte, uitwisselbare emoties. Een hoop draden, radertjes en electronica die een enorm sociaal deficit moeten compenseren.
Ondanks de mateloze media-belangstelling die de knuffelrobot geniet, heb ik nog niemand uit de politieke wereld of de sociale sector, noch van links noch of rechts, horen protesteren tegen deze robotisering van de affectie. Groenen, linksen, de kampioenen van de “warme samenleving”, maar ook de rechts-conservatieve pleitbezorgers van de “gezinswaarden”: je hoort ze niet. Zelfs de witte sector, de verplegers en verpleegsters, thuishelpers, etc.: niemand maakt zich druk over de vervanging van mensen door poppen, op een plek waar menselijk contact als cruciaal wordt gezien.
Het moet dus zijn dat mythes echt werken, ook vandaag nog. In dat opzicht is Probo zeker nog een toekomst weggelegd, en mogen we zelfs aannemen dat dit koninkrijk met zijn marionettentheater het nog wel even volhoudt.
Het simulacre regeert, om nog maar eens Jean Baudrillard aan te halen. Alleen een gezonde dosis kwaadwilligheid en onwil om mee te lopen in de parade kan ons hier redden. De knuffelpop doodknuffelen, letterlijk, ofwel in de fik ermee, het moeten niet altijd boeken of kranten zijn. Genoeg techno-euforie en zeemzoete PR-praat. Leer uw kinderen terug neen zeggen aan de nep en de pep. Of zoals ze in Shanghai zeggen: met alle Chinezen, maar niet met den dezen.


Johan Sanctorum

Read more...

Evita Neefs: geen journaliste maar propagandiste

De artikels van Evita Neefs zijn zo eenzijdig vóór de Europese Unie, zonder enig kritisch geluid, dat men zich moet afvragen of zij op de loonlijst staat van de Europese Commissie als militante, eerder dan op de loonlijst van De Standaard als journaliste.

Het werkt al langer op mijn zenuwen, het wierook zwaaiende geschrijfsel van Evita Neefs over de Europese Unie, waarbij ze het meestal over 'Europa' heeft als ze de instellingen van de 'Europese Unie' bedoelt. Alsof Noorwegen en Zwitserland geen deel uit maken van 'Europa'. (Naast haar ophemeling van Obama, annex verkettering van de Republikeinen, in het bijzonder van de Tea Party, maar daarover hebben we het nu verder niet). In mijn bijdrage in het boek met mediacritiek ‘De vierde onmacht’ (onder regie van Frank Thevissen, komt uit eind oktober '10 bij Van Halewyck - Video-trealer hier ... ) schrijf ik over haar in het algemeen: "De ‘Europa’-artikels van De Standaard-journaliste Evita Neefs bijvoorbeeld zijn een soort veredelde publireportages voor de huidige instellingen, waar de naam ‘Europa’ steevast gebruikt wordt om de Europese Unie aan te duiden. Doorgaans ontbreekt elke kritische noot, tenzij dan door standpunten aan te halen van ‘eurosceptici’, die Neefs dan meteen in het verdomhoekje stopt van lieden die er niets van begrijpen, of die in elk geval niet ernstig genomen hoeven te worden."

Met kritische journalistiek hebben haar schrijfsels weinig of niets te maken, maar alles met hagiografie, idolatrie, of wellicht verblinding? Het resultaat is desinformatie, die wellicht tot doel heeft één wel bepaalde vorm van 'Europa' als de enige ware te verkopen, en elke andere te verketteren. Het Franse incident met de Roma geeft mij nu de gelegenheid om de vooringenomenheid en tendentieuse berichtgeving uit de pen van Neefs op een eenvoudige manier aan te tonen. Vergelijk hieronder een commentaar van Carla Joosten, de correspondente van Elsevier bij de Europese Unie in Brussel, met het editoriaal door Evita Neefs dezelfde dag over hetzelfde onderwerp. Waar Neefs in kreten blijft steken ("De EU mag niet met zich laten sollen"...), slaagt Joosten er in, met slechts 800 tekens meer (3.400 tegen 2.600 bij Neefs), een veel vollediger beeld te schetsen, zonder passie. Enkele voorbeelden:

- over het recht op vrij verkeer:
Neefs: "Het land dat Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid als motto heeft, overtreedt hiermee het Europees, en wellicht ook het Franse recht.... Niemand mag de indruk krijgen dat het aanvaardbaar is ook maar een klein beetje aan de rechten van medeburgers te morrelen."
Joosten: "Voor alle inwoners van de Europese Unie geldt vrij verkeer van personen. Sommige landen hebben na de toetreding van Roemenië en Bulgarije een uitzonderingsclausule opgenomen. Na drie maanden moeten Roemenen en Bulgaren in Frankrijk een verblijfsvergunning aanvragen, aantonen dat ze werk hebben en verzekerd zijn. Indien ze dat niet doen, zijn ze voor de wet illegalen." (Evita Neefs had al in DS op 10 sept, in een artikel 'Europees Parlement veroordeelt Sarkozy' de verkeerde voorstelling gepubliceerd: "De Roma zijn sinds de uitbreiding van de Unie Europese burgers en hebben dus alle rechten vervat in de Europese verdragen en charters. Beperkingen van het vrije verkeer en verblijf kunnen alleen worden gebaseerd op persoonlijk gedrag, en niet op algemene preventieve overwegingen noch op etnische of nationale afkomst". Dat is dus niet de waarheid over het zogenaamde vrij verkeer. En als een heel kamp Roma illegaal in Frankrijk verblijft, dan mag die groep, als Roma, de deur gewezen worden. Dat heeft niets met racisme te maken, noch met het feit dat ze tot een bepaalde ethnische groep behoren).

- over de beoordeling van het incident:
Neefs: "Op het respect voor de fundamentele waarden kan geen millimeter worden toegegeven. En de Commissie heeft geen dag te vroeg een streep in het zand getrokken. De EU mag niet met zich laten sollen."
Joosten: "Het resultaat van de larmoyante ophef in het Europees Parlement en de woedende eurocommissaris Viviane Reding en de verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog – die te pas en te onpas wordt gemaakt – maken het probleem alleen maar groter. Roma en andere probleemgroepen zullen alleen maar gesterkt worden in hun slachtofferschap en in de overtuiging dat ze hun leven van wetteloos rondtrekken kunnen voortzetten. De Europese Commissie heeft haar tanden laten zien, maar niemand schiet er iets mee op."

- en over ons geld voor de Roma
Neefs spreekt met geen woord over de discriminatie van de Roma in de Oost-Europese landen van herkomst, en het vele geld dat 'Europa' daarvoor geeft, en dat niet hiervoor gebruikt wordt. Moet hier niet kritisch de vraag gesteld worden over misbruik van belastingsgeld? Dat past Neefs natuurlijk niet in haar kraam.
Joosten daarentegen, schrijft daar wel over: "De lidstaten van de Europese Unie moeten ervoor zorgen dat afspraken worden nagekomen: zo moeten landen als Roemenië de miljoenen aan Europese subsidie om de Roma in eigen land te integreren daadwerkelijk aan dat doel besteden. Dat geld wordt nu vrolijk aan andere doelen uitgegeven."

Multicultureel verblinde Neefs

Heeft Evita Neefs er wel even bij stil gestaan dat het hele incident (bijna) niets met de rechten van de Roma te maken heeft, maar alles met de machtsstrijd binnen de Europese Unie? Dat de Commissie dit voorval aangrijpt om haar macht te versterken, en dominant te worden tegenover de lidstaten? De Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) van 16 sept '10 maakt wel die verbinding. Naar aanleiding van de top van regeringsleiders van 16 sept '10 in Brussel schrijft hun correspondent in Brussel, Nikolas Busse, dat veel hoofdsteden zich zorgen maken dat de Commissie zich al te zeer met de landelijke sociale politiek zal mengen. ("Formal ist der Streit eine Sache zwischen der Kommission und Frankreich. Trotzdem sind die anderen Mitgliedstaaten hellhörig geworden, denn es geht hier nicht zuletzt um Zuständigkeiten. In manchen Hauptstädten gibt es Sorgen, dass sich die Kommission bei Fragen wie der Behandlung der Roma zu sehr in die Sozialpolitik einmischt, was unter anderem nach deutscher Rechtsauffassung Sache der Nationalstaaten ist, nicht der EU").

Het probleem met de Roma gaat niet zo simpelweg over de kreten van Neefs die het heeft over "respect voor de gelijkheid en de waardigheid van alle mensen, dat is de essentie van het Europese project, de bestaansreden zelf van de Unie. De EU is niet in de eerste plaats een vrijhandelszone. Het is een waardengemeenschap." Hebben we niet ook een probleem met de Roma zelf, die onaangekondigd met honderden neerstrijken op een weide van een boer? Waar is daar hun respect voor de gelijkheid en waardigheid van alle mensen? De FAZ van 15 sept publiceert een interview met de Franse Europaminister Lellouche. Uit Frans perspectief is het volgens hem de taak van Roemenië en Bulgarije de Roma te integreren. Hij verwijt het Europees parlement dat dit het vrije personenverkeer wil herschrijven, als het van Frankrijk verlangt dat het meer dan drie maanden Roma uit Roemenië en Bulgarije op zijn grondgebied moet toelaten. (Artikel Gegen die „Verlogenheitsblase“, 15.09.10).

In Le Monde klaagt een commissaris voor de mensenrechten dan weer de behandeling van de Roma aan in sommige oorsprongslanden. Ze hebben het beter als opgejaagde in West-Europa dan in hun oorsprongsland, waar ze bij het grof huisvuil gezet worden. Vertaling met mijn woorden van zijn meer diplomatisch verpakte boodschap: "Renvoyer des familles roms d'un pays européen à l'autre ne résout rien. Il s'agit de reconnaître que des membres de la minorité rom ont des raisons de tenter de s'installer à l'étranger, en quête d'une vie meilleure, et que ces problèmes concrets doivent être traités. En effet, la majorité des Roms d'Europe vivent dans une misère sordide et sont très défavorisés en matière d'emploi, de logement et d'accès aux soins. Dans certains pays, les enfants roms, considérés comme des élèves en difficulté, sont systématiquement placés dans des classes spéciales. Beaucoup subissent des brimades à l'école et le taux d'abandon scolaire est élevé chez ces enfants. En Europe, des dizaines de milliers de Roms sont apatrides, ce qui aggrave encore leurs difficultés d'accès aux services sociaux." (Thomas Hammarberg, commissaire aux droits de l'homme du Conseil de l'Europe, Ne stigmatisons pas les Roms, 16.09.10). Kan Evita Neefs het daar eens over hebben? En aanklagen hoeveel van ons Europees geld jaarlijks, bedoeld voor de Roma, door Roemenië en Bulgarije wordt versluisd voor andere doeleinden.

Die Welt schrijft dan weer dat de Roma zichzelf in de weg staan, en men voor een dilemma staat: de onbekwaamheid van veel Roma, omdanks (of juist omwille van) hun geschiedenis, zich verder te ontwikkelen en met de tijd mee te gaan, zich te integreren dus. ('Die Roma stehen sich selbst im Weg' 16.09.10)

Terloops dus hiermee wat medicijn, om uw immuniteit op peil te houden tegen de virussen van passionaria Neefs.

Anti-democrate Neefs

Evita Neefs is de EU-militante die meende dat 'Europa gegijzeld' wordt omdat de Ieren in een referendum een tweede keer voor of tegen het verdrag van Lissabon konden ('moesten') stemmen: "Als de Ieren 'neen' antwoorden, betekent dat het einde van het verdrag — het is immers ondenkbaar dat 'Lissabon' een derde keer aan de Ieren wordt voorgelegd. En dan kraakt en kreunt en sputtert Europa.... Belangrijker is echter dat een Iers 'neen' de institutionele moeilijkheden waarmee de Unie al jaren worstelt, uitdrukkelijk op het voorplan houdt. Ze zouden enorm veel tijd en energie opslorpen, terwijl Europa met gigantische problemen kampt, van economische crisis tot klimaatverandering.... Drie miljoen Ieren gijzelen 500 miljoen Europeanen. Daar komt het op neer. De vraag kan worden gesteld of zo'n referendum wel een goed idee is. Meer zelfs: of een dergelijke doorgeschoten democratie wel democratisch is." (DS 02.10.09).

Nadert dat niet het delirium tremens? Een referendum is 'doorgeschoten democratie' en dus niet democratisch. Dat is nu wel echt de 'fundamentele waarden' van de democratie op zijn kop zetten, waar Neefs beweert mee te zwaaien: de burger mag zijn mening niet geven en moet alles overlaten aan een niet democratisch verkozen Europese Commissie. Kan men dan niet evengoed alle verkiezingen afschaffen en de partijvoorzitters in het parlement installeren? En in de Europese Unie het schijnparlement afschaffen en de commissarissen laten beslissen? Hiermee maakt Evita Neefs natuurlijk duidelijk dat ze, met haar eenzijdige vooringenomenheid ten gunste van de instellingen van de huidige Europese Unie, of ze dat nu bewust wil of niet, reklame maakt voor een dictatoriaal Europa, waar de burger overgeleverd is aan een steeds omvangrijker wordend heir aan ambtenaren die heel ons leven bepalen. Een EUSSR die er zit aan te komen, het tegendeel van een confederaal democratisch Europa, naar Zwitsers model. Simpel besluit: Evita Neefs is een gevaar voor de democratie.


UITSMIJTER
En wat die mensenrechten betreft, de reactie op de website van DS van Eddy Daniels, vroeger hoofdredacteur van Imediair/Intermediair, auteur van ‘De Open Samenleving en Haar Nieuwe Vijanden’, op het stuk van Evita Neefs:

"Het lijkt mij dat racisme eerder uitgaat van een groep die alle niet-leden aanduidt als 'gadje's', minderwaardigen voor wie je niet het minste respect dient op te brengen, en dat zo ook zijn kinderen leert. Met als automatische consequentie dat zij zonder enige rekening te houden met eigendomsrecht of openbare orde hun woonwagens neerzetten kunnen waar zij dat aangewezen achten. Om daarna te klagen dat ze overal verdreven worden. Dat ze ook wel eens structureel zelf aan kampeerplekken hadden mogen werken - als ze dan toch zo graag rondtrekken, al zie ik niet in waarom - dat lijkt hen ten enenmale te ontgaan. Het zijn de anderen die voor hen moeten zorgen en dat heet dan 'mensenrechten'."
____________________________________________________

EU mag niet met zich laten sollen
COMMENTAAR
woensdag 15 september 2010
Auteur: Evita Neefs


Frankrijk loog over zijn behandeling van de Roma. Dat staat nu als een paal boven water: de uitgelekte rondzendbrief viseerde wel degelijk de Roma als groep. Deze Europese burgers werden over de grens gezet omdat ze tot een bepaalde etnische groep behoorden. Er werd helemaal niet geval per geval gekeken of ze een misdaad hadden begaan of een gevaar voor de openbare orde betekenden.

Het land dat Vrijheid, Gelijkheid en Broederlijkheid als motto heeft, overtreedt hiermee het Europees, en wellicht ook het Franse recht. De Europese commissaris voor Justitie, Viviane Reding, kondigde gisteren juridische stappen aan tegen Parijs. Dat is groot nieuws. En goed nieuws.

De Europese Commissie kan het Franse beleid niet negeren. Het respect voor de gelijkheid en de waardigheid van alle mensen is de essentie van het Europese project, de bestaansreden zelf van de Unie. De EU is niet in de eerste plaats een vrijhandelszone. Het is een waardengemeenschap.

Het is trouwens bijzonder verontrustend dat het haatdiscours niet langer tot de marge van de Europese politiek is beperkt. Het ‘vijanddenken' is zelfs in het taalgebruik en in het beleid van centrum-politici doorgedrongen. Het gevaar dat hiervan uitgaat, kan niet genoeg worden onderstreept.

Op het respect voor de fundamentele waarden kan geen millimeter worden toegegeven. Niemand mag de indruk krijgen dat het aanvaardbaar is ook maar een klein beetje aan de rechten van medeburgers te morrelen.

Dat ‘vijanddenken' wordt maar al te vaak verpakt in een ‘veiligheidsdiscours'. Het is waar, zoals Commissievoorzitter Jose Manuel Barroso vorige week zei, dat aan het onveiligheidsgevoel van de mensen aandacht moet worden besteed. Maar niet zoals de Franse regering het aanpakt. Zo worden de ongeruste burgers alleen nog banger.

Er is aan dit dossier overigens nog een ander, niet minder verontrustend aspect: Frankrijk, een stichtend land van de Europese Unie, toont schaamteloos zijn misprijzen voor de Europese Commissie. De Franse houding getuigt van arrogantie: Parijs loog vlakaf tegen de Commissie.

Het misprijzen is evenwel niet beperkt tot de instelling of de mensen die er deel van uitmaken. Het straalt af op het hele Europese project. De Commissie trad in deze immers op als behoeder van de Europese verdragen. Die taak is haar grondwettelijk toevertrouwd. Europa is welkom als het de Franse grandeur versterkt, niet als het verplichtingen oplegt.

Dat is onaanvaardbaar. Of zoals Reding het gisteren uitdrukte: een schande. En de Commissie heeft geen dag te vroeg een streep in het zand getrokken. De EU mag niet met zich laten sollen.
_________________________________________________


Elsevier, woensdag 15 september 2010

Larmoyante ophef Brussel over 'zielige' Roma

De Brusselse woede op Frankrijk zal contraproductief uitpakken. Roma worden gesterkt in hun slachtofferschap en niet gewezen op eigen verantwoordelijkheid.

Door Carla Joosten, sinds 2000 redacteur bij Elsevier, correspondent Europese Unie in Brussel.

Mogen grote groepen mensen zomaar overal neerstrijken, hun tenten opslaan, caravans en auto’s parkeren om er al dan niet tijdelijk gaan wonen?
Die vraag kan simpelweg met 'nee' worden beantwoord. Toch gebeurt het. Soms op dermate grote schaal dat overheden optreden omdat de overlast te gortig wordt. Zo ook Frankrijk dat sinds de toetreding van Roemenië en Bulgarije tot de Europese Unie verhoudingsgewijs veel Roma-zigeuners uit die landen trok.

Voor alle inwoners van de Europese Unie geldt vrij verkeer van personen. Sommige landen hebben na de toetreding van Roemenië en Bulgarije een uitzonderingsclausule opgenomen. Na drie maanden moeten Roemenen en Bulgaren in Frankrijk een verblijfsvergunning aanvragen, aantonen dat ze werk hebben en verzekerd zijn. Indien ze dat niet doen, zijn ze voor de wet illegalen.

Dispuut
De Franse regering heeft sinds vorig jaar duizenden Roma uitgezet omdat ze volgens de regering illegaal waren. Over de rechtmatigheid hiervan laaide de afgelopen weken een dispuut op tussen de Franse regering en de Europese Commissie in Brussel. Die laatste ziet er op toe dat lidstaten zich houden aan de Europese verdragen.
Gisteren oordeelde Brussel dat de Franse regering dat kennelijk niet doet omdat de uitzettingen niet op individuele basis maar op grond van etniciteit plaatshebben: zo worden in strijd met de Europese regels specifiek Roma uitgewezen. Als Frankrijk daarmee doorgaat, sleept de Europese Commissie Frankrijk voor het Europees Hof van Justitie.

Onmacht
De diplomatieke rel is een manifestatie van de onmacht van de politiek om een eeuwenoud probleem op te lossen. De naar schatting 12 miljoen Roma vormen niet alleen de grootste minderheid van Europa, maar ook de grootste grensoverschrijdende probleemgroep.
Tot voor enkele jaren woonden ongeveer 2,5 miljoen van hen in Roemenië. Intussen hebben tienduizenden een heenkomen gezocht in Europese landen waar het leven beter is.
Tot op de stoep van de Europese Commissie - en trouwens in heel Brussel - is te zien waar dat toe leidt: zelfs in de strenge winterkou wordt er met kindjes op de schoot gebedeld.

Afspraken nakomen
De lidstaten van de Europese Unie moeten ervoor zorgen dat afspraken worden nagekomen: zo moeten landen als Roemenië de miljoenen aan Europese subsidie om de Roma in eigen land te integreren daadwerkelijk aan dat doel besteden. Dat geld wordt nu vrolijk aan andere doelen uitgegeven.
Ook moeten politici, zoals de immer verontwaardigde europarlementariërs, Roma op hun eigen verantwoordelijkheid wijzen. Roma moeten ervan doordrongen raken dat moderne landen het niet pikken dat her en der illegale kampementen verrijzen, dat er volop gebedeld wordt of op grote schaal criminaliteit wordt gepleegd. En de strijd tegen discriminatie - waar deze groep zeker mee te maken heeft - valt alleen te winnen als de Roma zelf actie ondernemen, te beginnen kinderen naar school sturen.

Larmoyant
Het resultaat van de larmoyante ophef in het Europees Parlement en de woedende eurocommissaris Viviane Reding en de verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog – die te pas en te pas wordt gemaakt – maken het probleem alleen maar groter.
Roma en andere probleemgroepen zullen alleen maar gesterkt worden in hun slachtofferschap en in de overtuiging dat ze hun leven van wetteloos rondtrekken kunnen voortzetten.
De Europese Commissie heeft haar tanden laten zien, maar niemand schiet er iets mee op.

Read more...

Peiling Vers l'Avenir: PS blijft flirten met zetelmeerderheid (Hoegin)

Deze ochtend publiceerde de krant Vers l'Avenir de resultaten van een nieuwe opiniepeiling, zij het alleen in Franstalig België. Uit de resultaten blijkt dat PS in de Franstalige Gemeenschap met een zetelmeerderheid blijft flirten. Vergeleken met de huidige zetelverdeling zou de winst van de PS overigens vooral ten koste van cdH en Ecolo gaan.

Over het algemeen bevestigt de peiling van Vers l'Avenir de trends die al zichtbaar werden in de peiling van La Libre Belgique van verleden week. De PS bereikt nieuwe hoogten, met nu zelfs een score boven de veertig procent. De liberale MR herstelt zich tegenover de peilingen van voor de verkiezingen, en blijft daarmee op het niveau van de laatste verkiezingsuitslag. CdH zakt echter weg naar de vierde plaats, terwijl Ecolo opschuift naar de derde plaats. Dat opschuiven is echter behoorlijk relatief, want de partij blijft status quo tegenover de laatste verkiezingsuitslag.

Misschien illustreert de prognose voor de zetelverdeling in de Franstalige Gemeenschap nog het beste de huidige bewegingen in het Franstalige partijlandschap. Terwijl MR stabiel blijft tegenover de verkiezingen van 2009, maakt de PS een enorme sprong voorwaarts en behaalt ei zo na een meerderheid. Die winst van de PS staat echter tegenover verlies voor zowel cdH als Ecolo, overigens netjes verdeeld tussen die twee partijen. Voor elk van de twee maakt het verlies ongeveer een derde van het huidige aantal zetels uit.

Deze laatste vaststelling kan de oorzaak zijn van de huidige preformatieproblemen. Indien cdH en Ecolo op dit ogenblik inderdaad met de indruk zitten dat zij geen winst kunnen maken, en electoraal zelfs aan de kant zitten waar de klappen vallen, dan hebben zij er inderdaad geen belang bij om snel tot een akkoord te komen. En nog minder om erg toegeeflijk te zijn tegenover de Vlamingen, in het bijzonder dan de N-VA. Wie niet verder dan de eigen aanhang kijkt, kan ondertussen misschien de indruk krijgen dat de PS versterkt uit deze peiling komt, maar het kan voor die partij toch moeilijk een voordeel zijn opgescheept te zitten met twee kregelige regeringspartners in de regionale regeringen én aan de federale onderhandelingstafel. Een beetje minder winst voor de eigen partij en een wat milder resultaat voor Ecolo en cdH zou voor Elio di Rupo ongetwijfeld veel gunstiger geweest zijn.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

Jan Peumans oogstte wat Béatrice Delvaux iedere dag zaait (Hoegin)

Voorzitter van het Vlaams Parlement Jan Peumans werd zondagavond het slachtoffer van fysiek geweld bij het verlaten van een ijssalon in Wezet (Visé). In de Vlaamse media wil men daar opvallend SEREEN over doen, maar het voorval roept toch enkele vragen op. Hoe zit het bijvoorbeeld met de morele schuld van Béatrice Delvaux, die in het verleden in haar krant Le Soir oproepen tot fysiek geweld tegen de N-VA liet publiceren? En waar is het CGKR om zich «voor alle zekerheid» al burgerlijke partij te stellen in dit overduidelijke geval van racistisch geweld?

Jan Peumans werd samen met zijn vrouw achtervolgd door een «opgehitste Waal» – het zou gaan om Robert Liebens, overigens een militant van de beruchte Action Fouronnaise (AF) – toen hij zondagavond een ijssalon verliet in het Waalse Wezet. De belager schold de voorzitter van het Vlaams Parlement uit voor het vuil van de straat, en deelde uiteindelijk ook een paar rake klappen uit. Resultaat was een scheve kaak en een interne bloeding aan het hoofd, maar het had ook veel erger kunnen zijn als er niet toevallig een politiecombi voorbij reed. Opmerkelijk aan de zaak is echter dat de agenten niet bepaald vriendelijk waren voor Jan Peumans, en de zaak liever blauwblauw hadden gelaten wegens «geen tijd». Uiteindelijk werd er toch een proces verbaal opgesteld, maar daar moest Jan Peumans eerst wel lang op aandringen.

In de Vlaamse media wil men duidelijk niet al te veel woorden vuil maken aan deze zaak. Er wordt wel degelijk over bericht, maar meer dan dat is het ook niet. Stel je echter voor dat Jan Peumans' Waalse collega Emily Hoyos ergens in Vlaanderen een paar rake klappen zou krijgen, de toon zou al helemaal anders zijn. Als dan bovendien zou blijken dat toevallig voorbijrijdende agenten de zaak eigenlijk de moeite niet waard vinden om er een proces verbaal van op te stellen, zou het hek helemaal van de dam zijn. En dan hebben we het nog niet gehad over de taal waarin dat proces verbaal opgesteld zou moeten worden – faciliteitengemeente of niet.

Spijkers op laag water? We hoeven maar een jaar terug te spoelen, meer bepaald naar februari 2009, om de proef even op de som te nemen. Supporters van Genk zongen tijdens een wedstrijd tegen Tubeke «Les Wallons, c'est du caca», en meteen stond het land in rep en roer. Aan Franstalige zijde vond men dat de KBVB niet streng genoeg kon optreden tegen de Vlaamse clubs, terwijl de commentatoren aan Vlaamse zijde niet diep genoeg in het stof konden kruipen om een mea culpa uit te schreeuw. Let wel, in die voetbalstadions ging het om niet meer dan verbaal geweld, en dus niet om fysiek geweld. En er is nog altijd een wezenlijk verschil tussen iets kwetsend vinden, en letterlijk gekwetst worden.

Mogen we verder ook even herinneren aan wat nog niet zo heel lang geleden zwart op wit gedrukt stond in Le Soir, en wat die krant de bijnaam Gazette Mille Collines opleverde? Op zaterdag 22 maart 2008 bijvoorbeeld mocht Pierre Bouillon uit de doeken doen hoe hij de «regering-Leterme ¾» wou redden:

Petit a : convoquer la N-VA au port d’Ostende. Et quand on dit N-VA, c’est toute la N-VA : président, vice-présidents, secrétaire général, trésorier, sénateurs, députés, élus régionaux, élus communaux, élus provinciaux, présidents des sections locales, militants, sympathisants, électeurs. Petit b : embarquer tout ça dans un cargo et l’emmener au milieu de l’Atlantique. Petit c : couler le rafiot.

De N-VA diende klacht in wegens racisme, maar het CGKR verklaarde zich onbevoegd. Begin dit jaar was het echter weer prijs, toen de krant een foto van een massagraf afdrukte naast een vrije tribune van Jean-Paul Marthoz over de Vlaamse wooncode. Opnieuw diende de N-VA klacht in, alweer zonder resultaat. Of toch: politiek-correct Vlaanderen vond het nodig Bart de Wever door de mangel te halen.

Hoofdredactrice Béatrice Delvaux was zich hardnekkig van geen kwaad bewust, noch bij het eerste noch bij het tweede artikel. Meer zelfs, volgens haar was het tweede artikel een oproep tot meer democratie en samenhorigheid. Ze mocht daarbij haar standpunt uitgebreid verdedigen in de Nederlandstalige en in Noord-België verschijnende krant De Standaard, en krijgt daar tot op de dag van vandaag trouwens nog regelmatig ruimte om haar mening te ventileren. Het is een voorrecht waar niet iedereen van kan genieten. Mandatarissen van een bepaalde partij bijvoorbeeld moeten al minstens een aura van dissidentie binnen de partij rond zich hangen hebben om nog maar in aanmerking te kunnen komen voor één enkel opiniestuk. Die partij werd dan ook in tweede herkansing veroordeeld wegens racisme, in tegenstelling tot de in de ogen van de redactie van De Standaard eerbiedwaardige krant Le Soir.

Maar zoals de kogels in Nederland niet van rechts kwamen, of de messteken uit islamofobe hoek, zo werden ook de rake klappen zondagavond niet uitgedeeld door een extreem-rechtse Vlaming. Toen Hans van Themsche het vier jaar geleden in zijn zieke hoofd kreeg twee mensen op klaarlichte dag neer te schieten, werd onmiddellijk het concept «morele schuld» gecreëerd om te bewijzen dat het Vlaams Belang achter de moord zat. Noch het Vlaams Belang, noch het Vlaams Blok hebben ooit opgeroepen tot het gebruik van fysiek geweld tegenover buitenlanders, maar toch had de partij met haar discours een atmosfeer gecreëerd waarin de moorden mogelijk geworden waren. Of zo ging toch de redenering. Hoeveel zwaarder moet dan niet de «morele schuld» van Béatrice Delvaux en Le Soir vandaag wegen, wanneer men de gebeurtenissen van zondagavond naast de twee hierbovenvermelde artikels plaatst? Moest een idioot het ooit eens in zijn hoofd halen de hoofdredactrice van Le Soir te «komen vinden» in Dilbeek, moet men er niet aan twijfelen dat de morele schuld binnen de kortste keren in de schoenen van Bart de Wever en de N-VA zou geschoven zijn. Ook door Vlaamse commentatoren overigens.

De Waalse minister-president Rudy Demotte raakte vandaag trouwens niet veel verder dan Jan Peumans obligaat beterschap te wensen, en iets te wauwelen over «Waalse waarden», namelijk openheid en goede ontvangst. Maar wat zou hij met die «Waalse waarden» eigenlijk bedoeld hebben? Ik neem aan dat hij het eigenlijk over «Belgische» waarden had, ja toch? Of nam hij de gelegenheid te baat om de Vlamingen nog eens impliciet diets te maken dat zij die waarden van openheid en goede ontvangst niet zouden kennen? En wat te denken van de voorzitster van het Waals Parlement Emily Hoyos, die het had over de «natuurlijke gastvrijheid en vreedzaamheid van de mannen en vrouwen in Wallonië», en dat de Walen «des gens de dialogue» zouden zijn. Ik hoop maar dat ook dat niet impliciet «in tegenstelling tot» stond. Bij geen van de twee kon er trouwens een opmerking over het gedrag van die politieagenten af. Misschien waren het wel toevallig allochtone politieagenten, die ondanks alles nog niet zo goed geïntegreerd waren in de Waalse maatschappij?

Heeft iemand trouwens al een reactie van het CGKR opgevangen? Het centrum is er anders als de kippen bij om elk voorval waar van ver of dichtbij racisme bijgesleurd kan worden te veroordelen in de media, maar vandaag heb ik hen nog niet gehoord. Bij Gazet van Antwerpen luidt het nochtans dat de Waal onder meer «sale Flamand» zou geroepen hebben, wat weinig twijfels overlaat wat betreft het motief van de dader. Stel je voor dat de dader geen Waal, maar een Vlaming was geweest, het slachtoffer een Marokkaan, het voorval niet in Wezet maar in Antwerpen had plaatsgevonden, en de dader onder meer «vuile Marokkaan» of «vuile moslim» had geroepen. De vraag zou dan niet geweest zijn óf het CGKR daarover een persmededeling met veel grote letters de wereld zou insturen, maar wel hoeveel minuten, geen uren het centrum daarvoor nodig zou gehad hebben. Maar ja, het slachtoffer was maar een flamin, en Franstaligen kunnen hoe dan ook en principieel niet van racisme verdacht worden. Zelfs al zouden er ooit doden vallen, dan nog zal het CGKR nadrukkelijk de handen in onschuld blijven wassen.

Reeds 180 jaar spreken de Franstaligen Frans wanneer ze met Vlamingen aan tafel zitten, en vinden dat niet meer dan normaal. Wanneer een Bart de Wever het na meer dan zestig dagen Franstalig onderhandelen in zijn hoofd haalt eventjes Nederlands te spreken, wordt dat al opgevat als een provocatie. Aan Franstalige zijde heeft men de mond vol over het principe dat geen enkel gewest of gemeenschap mag verarmen door een herziening van de financieringswet, om vervolgens een blanco cheque van 500 miljoen euro voor Brussel te vragen, neen, te eisen. Alsof dat geen verarming voor Vlaanderen zou inhouden. Wanneer Genkse voetbalsupporters idiote slogans scanderen, staat het land in rep en roer, maar wanneer de voorzitter van het Vlaams Parlement een pak slaag krijg, probeert men aan Franstalige zijde, bewust of onbewust, de Vlamingen nog eens in te peperen dat zíj, en zij alleen, de echte racisten en agressoren in België zijn. Een mens kan zich dan alleen maar afvragen wat Bart de Wever eigenlijk bezielt om met dit soort volk nog steeds aan de onderhandelingstafel te willen blijven zitten.

Read more...