31 oktober 2009

BHV-carrousel draait een nieuw rondje (Hoegin)

De afgelopen weken draaide de BHV-carrousel nog maar eens een nieuw rondje. De hoofdrol was deze keer weggelegd voor de Duitstalige Gemeenschap, met aan het hoofd ervan Minister-President Karl-Heinz Lambertz. De uitslag stond echter al op voorhand vast, net zoals bij het vorige rondje: een nieuw belangenconflict werd uiteindelijk ingediend. Maar wat zal de toekomst voor BHV-dossier brengen?

Eigenlijk kan het niets anders genoemd worden dan een uiterst lamentabel schouwspel, het stukje derderangstheater dat de laatste weken opgevoerd werd rond het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde. Inderdaad, zowel aan Vlaamse als aan Duits–Franstalige zijde waren de acteerprestaties ondermaats. Wat bijvoorbeeld te denken van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen, die pleitte voor een onderhandelde oplossing van het dossier, waarop Karl-Heinz Lambertz een week later inpikte door een signaal van de Vlamingen te verlangen om al dan niet een belangenconflict in te dienen. Achter de schermen bad Eerste Minister Herman van Rompuy ondertussen rustig vast op zijn knieën om het belangenconflict toch maar in te dienen, en dat was meteen het enige signaal dat Karl-Heinz Lambertz veinsde gehoord te hebben – dat, en de toewijzing dat het Kehrweg Stadion van Eupen één van de oefenstadions zal zijn indien de Belgisch-Nederlandse kandidatuur voor het WK-voetbal in 2018 of 2022 aanvaard zou worden. Alhoewel, officieel heeft dat laatste natuurlijk niets met het eerste te maken, maar voor de volledigheid wil ik toch ook even vermelden dat Karl-Heinz Lambertz een lidkaart van de PS heeft, en laat de rest aan het oordeel van de lezer over. Voor de argumenten van N-VA-voorzitter Bart de Wever en een delegatie van de burgemeesters uit Halle-Vilvoorde bleef de man in ieder geval oostindisch doof, om nog maar over die van de «griezels» van VVB, TAK en HaViKo te zwijgen.

Wat staat ons nu verder te wachten in dit dossier? Opvallend is in ieder geval dat de Duitstalige Gemeenschap bij de vorige ronde nog optrad als reserve voor het geval het Waalse Parlement zou nalaten een belangenconflict in te roepen. De tijd die met het Waalse belangenconflict gewonnen werd –120 dagen, maar in de Belgische praktijk al gauw bijna een half jaar– werd zoals bij alle andere vorige belangenconflicten vooral gebruikt om niets te doen. Verwacht kan dus worden dat het ook deze keer niet anders zal gaan. Bovendien werd al aangeduid wat over meer dan 120 dagen te gebeuren zal staan. Het Brussels Parlement trad immers op als reserve indien Eupen zou nalaten een belangenconflict in te roepen, en zal in de lente van 2010 de eer hebben de hoofdrol te mogen spelen in het volgende rondje van de BHV-carrousel. Absurd? Indien de Duitstalige Gemeenschap zich deze keer genoodzaakt zag een belangenconflict in te roepen om de federale regering te redden en het land bij mekaar te houden, waarom zou de Belgische en Europese hoofdstad dan niet precies hetzelfde mogen doen om te vermijden dat het Belgische EU-voorzitterschap in het honderd zou lopen? Is onze dierbare hoofdstad dat niet aan zichzelf, het land en de Europese Unie verplicht? Als het moet zullen de Brusselse CD&V- en Open Vld-leden dat belangenconflict desnoods zelfs mee goedkeuren. De respectievelijke achterbannen werden in ieder geval de afgelopen week al eens goed voorbereid op dit scenario.

En wat dan na het Brusselse belangenconflict? In het Belgische leugenfederalisme kunnen 120 dagen misschien wel lang duren, maar niet lang genoeg om het BHV-splitsingsvoorstel tot in 2011 uit de Kamer te houden. Als ik een gokje mag wagen, dan zullen CD&V en Open Vld vrijwillig afzien van een onmiddellijke stemming eens het Brusselse belangenconflict afgelopen zal zijn, om heel het zaakje te verdagen tot in 2011. Een belangenconflict door het Vlaams Parlement lijkt zelfs voor Open Vld en CD&V een brug te ver. Bovendien hebben de twee partijen er geen meerderheid, en lijkt het me onwaarschijnlijk dat sp.a de federale meerderheid zou willen helpen depanneren. Daarna zijn we al zo dicht bij de volgende federale verkiezingen, dat het voor zowel de Franstalige als de Vlaamse partijen geen onnoemelijk grote nadelen meer zal opleveren om de federale regering vervroegd te laten vallen, zodat het voorstel eenvoudigweg niet meer gestemd kan worden. Meer zelfs, het zou voor iedereen alleen maar voordelen opleveren: de Franstaligen kunnen aan hun kiezers vertellen dat ze de belangen van de Franstaligen hebben kunnen verdedigen door een vroegtijdige val van de federale regering te veroorzaken, terwijl CD&V en Open Vld zullen verklaren dat ze hun best gedaan hebben, maar dat een eenzijdige splitsing nu eenmaal niet mogelijk was. En dat een onderhandelde oplossing, dat wil zeggen één met Vlaamse toegevingen, de enige mogelijke is, ook al is het eigenlijke probleem vooral de onnoemelijke lafheid en het verraad van de twee partijen. (Maar laat er geen twijfel over bestaan: sp.a is geen haar beter.) Dat de Franstaligen hun belangenconflicten in serie mochten inroepen was immers helemaal geen hinder om Brussel-Halle-Vilvoorde onverwijld –wie herinnert zich het woord nog– en met vijf minuten politieke moed te splitsen. De «Vlaamse» partijen CD&V en Open Vld, in het begin trouwens aangevuld met N-VA, lieten de Franstaligen toe hun belangenconflicten in serie in te roepen. Meer zelfs, ze smeekten en smeken hen daar nog steeds om, en rekken actief de wettelijke termijnen met alle mogelijke en onmogelijke officiële en officieuze vakantiedagen.

Bestaat er dan geen alternatief? Dat de Franstaligen zouden toegeven, lijkt me onwaarschijnlijk: zij zullen nog eerder een Brussels belangenconflict indienen of de federale regering laten vallen, desnoods zelfs tijdens het Belgische EU-voorzitterschap, dan hun «rechten» op Halle-Vilvoorde zomaar op te geven. Wie de Franstalige media een beetje volgt –de Vlaamse media berichten hier niet over, een schuldig verzuim overigens– weet dat men aan de overzijde goed weet wat op het spel staat. Er wordt daar niet gedacht in termen van solidariteit, verdraagzaamheid, flexibiliteit, wettelijkheid of zelfs nog maar grondwettelijkheid, maar territorium, en PS-voorzitter Elio di Rupo heeft dat al meer dan eens duidelijk laten blijken in interviews. De Franstalige «rechten» op Halle-Vilvoorde zullen dan ook een pak zwaarder doorwegen dan de glorie en glitter rond het Belgische EU-voorzitterschap, zeker als die glorie en glitter toch alleen maar CD&V'er Herman van Rompuy te beurt zullen vallen. Als Brussel-Halle-Vilvoorde dus gesplitst zal raken voor de volgende federale verkiezingen, zal dat alleen maar kunnen omdat CD&V en Open Vld zware toegevingen doen aan de Franstaligen. De vraag is dan of dat nog mogelijk is.

Indien CD&V van plan is zware toegevingen te doen, en zowel Marianne Thyssen als Herman van Rompuy geven sterk die indruk, dan was er eigenlijk geen beter moment geweest dan nu. Begin 2010 zullen de voorbereidingen voor het EU-voorzitterschap al volop aan de gang zijn, en lijkt het weinig waarschijnlijk dat CD&V en Open Vld veel tijd en energie over zullen hebben om een reeks Vlaamse toegevingen samen te stellen waarmee ze de Franstaligen zullen kunnen paaien. Minder dan wat hen aangeboden werd ten tijde van de regering-Verhofstadt II is voor hen waarschijnlijk hoe dan ook niet aanvaardbaar, en tegelijkertijd voor CD&V een brug te ver zolang er nog altijd een mogelijkheid is om het Brusselse Parlement een belangenconflict te laten indienen. Alsnog een Brussels belangenconflict inroepen zal dan ook de gemakkelijkste uitweg zijn, desnoods met de steun van CD&V en Open Vld dus. Nà het EU-voorzitterschap zullen we dan weer al zo dicht bij de volgende federale verkiezingen zitten, dat CD&V ervoor zal terugschrikken Halle-Vilvoorde openlijk aan de Franstaligen uit te verkopen. Dan nog liever de federale regering laten vallen in onderling overleg met de Franstaligen –al dan niet met wat theater voor de galerij– en achteraf de ongrondwettelijke verkiezingen toch maar goedkeuren in de Kamer. Het zou trouwens niet de eerste keer zijn dat men daar ongrondwettelijke verkiezingen zou goedkeuren.

Labels: , , , ,

Read more...

30 oktober 2009

Een geval van twijfel (vpmc)

Le hasard fait bien les choses. zeggen de Fransen, en ik ben niet geneigd om hen tegen te spreken.
Wat wil het geval? Eergisteren vertelt een oude vriend mij dat hij een interessante ontdekking heeft gedaan in Parijs, enkele weken geleden. Petrus Prunus heet die vriend, en hij zit vaak in Frankrijk –zo vaak zelfs dat ik hem soms Pierre noem– en bij een bouquiniste aan de Seine had hij een oud document zien liggen, zwaar gehavend en in het Latijn geschreven. Gewoon een blad papier dacht hij eerst, maar zoals later zou blijken was het velijn.

Zulke dingen zie je meer. Misschien komt dat blad uit een oud missaal of zo, maar om de een of andere reden had het toch zijn aandacht getrokken. Hij probeerde het te lezen, en begreep min of meer waar de tekst over ging, maar een goed deel van de letters was half uitgewist of ontbrak. Er waren veel scheuren en gaten. Enfin, het stuk toch maar gekocht, want veel vroegen ze er niet voor.

En nu bleek die tekst, na voorlegging aan een college van filologen, een fragment te zijn uit een veel groter, jammerlijk verloren gegaan werk –misschien van de hand van zekere Carolus Vossius emendeerden de geleerden– waarin vermanend werd gewezen op de kwalijke rol die de Media in het Rome van het late Keizerrijk al moeten gespeeld hebben.
Het ontdekte fragment zelf is een bevlogen, bijna pathetische oproep tot matiging in de bewoordingen. Een luide schreeuw om stilte wordt erin uitgestoten. Zachtmoedigheid, medemenselijkheid en redelijkheid, kortom begrip en respect was nodig in turbulente en onzekere tijden.

Waarom val ik u met deze anekdote lastig, lezer?
Wel, omdat die dingen blijkbaar van alle tijden zijn! en de Media ook in onze dagen hun kwalijke en luidruchtige rol verder spelen.

Nemen we één voorbeeld. Vandaag had Patrik Vankrunkelsven (de afscheidnemende VLD-senator) in De Standaard een gesprekje met hun reporter Frans De Smet, die aan het slot een zogezegd guitige opmerking plaatst:
'Knack'-columnist Koen Meulenaere verliest een geliefkoosd doelwit. Hij beschreef u graag als 'kabouter drift'.
'Kijk, ook dat speelde mee om te stoppen. Want Meulenaere ging er altijd vér over. Ik kan niet ontkennen dat ik en mijn omgeving daardoor werden geraakt. Te vaak wordt door de media vergeten dat politici ook mensen zijn, die met enig respect moeten worden behandeld.'
Het is nogal evident dat Meulenaere –met zijn insinuaties altijd– hier vooruitloopt op twee onderzoeken die nog volop gaande zijn in Leuven!

Deugddoend is het dan, om te zien dat er ook vandaag wel gematigder stemmen opgaan. Deze van Carl Devos bijvoorbeeld, die als een roepende in de woestijn journalisten, en zeker bloggers tot rede probeert te brengen. Met graagte herhaal ik hier Devos zijn woorden, bis repetita placet, ook al komen zij, met wat ik nu weet, in het licht van wat vriend Prunus in Parijs pas ontdekte, helaas in een wat verdacht perspectief te staan.
Zoals het er namelijk uitziet heeft Devos (en vraag me niet hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen) vroegtijdig de hand kunnen leggen op het genoemde fragment van Carolus Vossius ...en heeft hij diens woorden meteen schaamteloos tot de zijne gemaakt (een praktijk die meer en meer ingang vindt aan universiteiten lees je).
Ik laat het oordeel aan u lezer, maar mijn vermoeden is dat hier onoorbare zaken zijn gebeurd:

EST PERICULUM NE MEDIARUM RERUM CENSURA IN ACERBAS INCURSIONES AD HOMINEM PRÆCIPITETUR.
ID ETIAM EIS ACCIDIT QUI MENTIS APERTI, PACEM AMANTES, ANIMÆ INCORRUPTÆ, ERUDITI AUT PROGREDIENTIS HUMANITATIS STUDIOSI DICI MALUNT.
ILLIS QUOQUE SENTENTIÆ AD REM PERTINENTES SÆPE, QUASI PELLE DETRACTA, IN SORDIDAS VINDICATIONES AURA QUASI DOCTA PERFUSAS MUTANT.
OLEO EX SULFURE IMBUENDA SIT CENSURA ET IN REPREHENSIONEM AD HOMINEM MUTANDA.
SINT CAPITA GLADIO TRADENDA.
EO SPECTACULO CARENTE PARUM VENTI ARGUMENTA NANCISCUNTUR.
SINT CYNICÆ SATURÆ CONTUMELIÆQUE!
LÆSIONES VIDEAMUS!
INIMICITIÆ PATENTIS CAUSA DISSENSIONES DELABUNTUR IN VINDICATIONES.
ALIQUANDO SUPER AQUAM, SÆPIUS SUB AQUA.
VEHEMENTER SE MUTUI TELORUM NUBE INFESTANT.
CENSURA RERUM MEDIARUM COMMUNITER IN SCÆNA RERUM MEDIARUM OBVENIT.
RARO OBVENIT PER LIBRUM TAMQUAM HUNC.
SCRIPTORES SE SÆPIUS MUTUI IN LIBELLO AGGREDIUNTUR μίκρῳ ῥηματι θανατηφορῳ BENE DIRECTO.
[…]
RARO FIT UT ALTER TANTUMMODO IN PROFESSIONIBUS QUÆ AD REM PERTINENT ERRET.
IN MALEDICTA DISPUTATIONIS SUBSTANTIA EVANESCIT.


Herlezen wij nu de tekst die Carl Devos afleverde:

Mediakritiek dreigt snel te vervallen in zurige, persoonlijke aanvallen. Ook bij diegenen die zich als open, tolerant, objectief, erudiet of progressief laten omschrijven. Ook bij hen vervellen inhoudelijke beoordelingen vaak tot platte afrekeningen, overgoten met een intellectualistisch sausje.
Kritiek moet in vitriool gedrenkt en gepersonaliseerd worden. Er moeten koppen zijn om op te schieten,zonder dat spektakel vangen de argumenten anders te weinig wind. Er moet cynisme en sarcasme zijn. Kwetsuren.
Meningsverschillen verloederen tot afrekeningen, omwille van openstaande vetes. Soms boven, vaker onder de waterlijn. Er wordt duchtig op elkaar geschoten.
Mediakritiek verloopt doorgaans via de media. Zelden via een boek als dit. Vaker valt de ene editorialist in zijn stukje de andere aan, met een welgemikte petit phrase qui tue. […]
Zelden gaat het erom dat de ander zich alleen maar inhoudelijk vergist. De inhoudelijke discussie verdwijnt onder de schimpscheuten.

In gemoede, lezer, kan zoiets toeval zijn?
.

Labels: , , , , , ,

Read more...

29 oktober 2009

Professor Paul De Grauwe tackelt een stroman (Tuur Demeester)

In zijn bijdrage van 24 oktober in De Morgen, getiteld "Tachtig jaar na de crash van 1929", schrijft professor de Grauwe dit: "In de jaren dertig liepen nogal wat economen rond die geïnspireerd waren door een sociaal darwinisme dat ervan uitging dat een economische recessie goed was omdat die het systeem "uitzuiverde" van de zwakken en van diegenen die grote fouten hadden begaan. Na de recessie zou de economie sterkers zijn, omdat alleen de fitste lui overleefden. De overheid moest dus zeker niet proberen de recessie tegen te gaan. Op lange termijn leidt zo'n politiek enkel tot zwakke economische structuren. Er lopen nog enkele economen rond die in dit verhaal geloven. Gelukkig vormen ze een uitzondering."

Het is niet met zekerheid te zeggen, maar het lijkt er sterk op dat de Grauwe hier verwijst naar de theorie van de Oostenrijkse School, waar hij kortgeleden in een commentaarstuk door Simon van Wambeke nog eens op gewezen werd. Maar klopt het wel het dat de reden waarom Oostenrijkse economen de crisis noodzakelijk en "zuiverend" noemen is omdat de zwakken en diegenen die grote fouten hebben gemaakt erdoor worden geliquideerd? Laat ons even naar de bron kijken. Dit is wat Murray Rothbard schrijft in een van de meest bekende beschrijvingen van de "Austrian Business Cycle Theory": "The "boom" (...) is actually a period of wasteful misinvestment. It is the time when errors are made, due to bank credit's tampering with the free market.

Met andere woorden, het krediet dat private en centrale banken uit het niets creëren zorgt ervoor dat ondernemers foute investeringsbeslissingen maken maken, beslissingen die niet zijn afgestemd op wat mogelijk en wenselijk is met het beschikbare kapitaal. Rothbard vervolgt verderop in zijn betoog: "The crisis signals the end of this inflationary distortion (...) The "depression" is actually the process by which the economy adjusts to the wastes and errors of the boom, and reestablishes efficient service of consumer desires." Tijdens de crisis wordt de door de inflatie en fractioneel reservebankieren veroorzaakte misleiding duidelijk. Mensen beseffen dat er veel minder kapitaal beschikbaar is dan ze daarvoor dachten, en gaan daardoor anders consumeren en investeren.

De "economische crisis" is dan de periode waarin de economische productiestructuur zich heraanpast aan de noden en wensen van de consumenten. Zo moeten we ook Rothbards conclusie begrijpen: "In short, and this is a highly important point to grasp, the depression is the "recovery" process, and the end of the depression heralds the return to normal, and to optimum efficiency. The depression, then, far from being an evil scourge, is the necessary and beneficial return of the economy to normal after the distortions imposed by the boom. The boom, then, requires a "bust"."

Het "uitzuiveren" slaat dus niet het uitschakelen van personen, maar wel op het rechtzetten van foute beslissingen. En dit gebeurt niet door een strijd van de sterkeren tegen de zwakkeren, maar wel in de vredevolle omgeving van de marktplaats, waar de consumenten tijdens het depressiestadium door hun koopgedrag bepalen welke bedrijven het beschikbare kapitaal op een "goede" manier gebruiken, en welke op een minder goede manier. In crisistijd gaan mensen bijvoorbeeld meer naar de Colruyt en kopen ze minder Mercedessen — en dat vertaalt zich in een heraanpassingsproces waarbij sommige bedrijven beloond worden en andere moeten besparen of, hoe jammer het ook is, failliet gaan.

Kortom, het sociaal darwinisme waar Paul de Grauwe naar verwijst blijkt niet aanwezig te zijn in de Oostenrijkse theorie. Wat "Oostenrijkers" betogen is dat, willen we niet in een permanente economische crisis en een situatie van hyperinflatie belanden, de heraanpassing van de economische productiestructuur noodzakelijk, wenselijk, en daarom "goed" is. Meer nog, een kwade pen zou de tafels kunnen omkeren en Professor de Grauwe zèlf van sociaal darwinisme kunnen beschuldigen: hij is het immers die een politiek verdedigt van het in het zadel houden van de "sterksten", in casu de onstabiele bankkartels en centrale banken.

Het zijn immers zij die met hun artificieel lage rentes de ondernemers en consumenten al jaren tot verkeerde investeringen aanzet en door hun destructieve inflatiepolitiek voor aanzienlijke inkomensherverdelingen zorgen, weg van de spaarders en de verdieners van vaste lonen, naar speculeerders, grote bedrijven, en uiteraard ook de overheid. Maar in plaats van elkaar van kwade bedoelingen te beschuldigen (overigens lijkt ons de stelling dat De Grauwe een sociaal darwinist is erg betwijfelbaar) is het wellicht constructiever het over de argumenten ter zake te blijven hebben.


Overgenomen van de weblog van het Murray Rothbard Instituut:
http://rothbard.be/blog/230-paul-de-grauwe-tackelt-een-stroman

Read more...

Opgepast! Zet beter wat centen opzij, de Europese belastingen zijn in aantocht... (Paul Vreymans)

Uit een uitgelekt document van de Europese Commissie blijkt dat Brussel werk wil maken van een directe Europese belastingen, aldus het dagelijkse persoverzicht van de Europese denktank "Open Europe" gisteren. Brussel wil zo de bevoegdheid verwerven om direct in de zakken van de Europese belastingbetalers te kunnen zitten in plaats van het huidige model waarin nationale bijdragen zijn gebaseerd op het bruto nationaal inkomen (BNI). Het document suggereert dat de EU-begroting moet worden gespijsd met heffingen op telefoon-gesprekken, vluchten, financiële transacties of koolstof-uitstoot.

http://followthemoney.eu/docs/budget-leak.pdf
Het gelekte document van de Europese Commissie.
http://www.openeurope.org.uk/media-centre/summary.aspx?id=961
Het persoverzicht van de denktank "Open Europe".

Read more...

27 oktober 2009

Walgelijk anti-semitisme/anti-zionisme in Turkije (Vincent De Roeck)



De relatie tussen Israël en Turkije wordt steeds slechter, tenminste als we Elsevier-commentator Robin van der Kloor mogen geloven. Pas als Israël een "einde maakt aan de menselijke tragedie in de Gazastrook", zou verbetering mogelijk zijn. De Turkse minister van Buitenlandse Zaken Ahmet Davutoglu eiste vorige week "veranderingen van Israël". Onduidelijkheid troef als u het mij vraagt, maar de weinig verhullende AKP-propaganda tegen Israël laat geen twijfel bestaan over de vooroordelen van Davutoglu. Hij wil dat Israël "pogingen hervat om vrede te bewerkstelligen in het Midden-Oosten".

Niets mis mee zou u zeggen? Israël wordt door moslimlanden, al dan niet in conclaaf in de VN, beschuldigd van "onnodig veel burgerdoden" gemaakt te hebben in het laatste Gazadefensief. Volgens Davutoglu hebben die Israëlische aanvallen "de kansen op vrede gedood". Deze week werden de spanningen nog meer op scherp gezet door een propagandistisch tv-programma van de Turkse STAATS-omroep. U kunt daarvan hierboven een clipje zien waarin een Israëlische soldaat zomaar een Palestijnse baby doodschiet. Turkije, een kandidaat-lidstaat van de EU, toont met dit programma andermaal haar ware gelaat, dat van anti-zionistisch en anti-semitisch land. Zum kotsen.

Read more...

23 oktober 2009

Is Lisbon in the interest of the Czech Republic? (Pieter Cleppe)

European Commission President José Manuel Barroso said that “it is not in the Czech Republic 's interest to keep postponing the completion of the ratification of the Lisbon treaty”. It’s not clear whether this remark by the top Commission official was meant as a threat or a claim, but it is worth looking into what the Lisbon Treaty would actually mean for the Czech Republic. The Lisbon Treaty means a critical transfer of power to the European Union. It will make it easier to pass laws in Brussels rather than in national parliaments like the Parliament of the Czech Republic.

Firstly, it abolishes over 60 national vetoes - a country's right to say no. The Czech Republic will give up its right to veto new EU laws on everything from what rights criminal suspects should have to aspects of foreign policy. If you don’t like what is proposed then that’s too bad, because the Czech government won’t able to say veto EU laws it dislikes. At the same time a new voting system also lowers the threshold for passing laws in the areas where majority votes are taken. The new version of the Qualified Majority Voting (QMV) system is complicated - but one of its main features is to sharply downgrade the influence of small member states.

According to a study by academics at the London School of Economics, the power of the Czech Republic to block laws it dislikes will be cut by a massive 51% under the Lisbon Treaty, compared with less than 2% for Germany. This means it will be much more difficult for the Czech Republic to steer new EU rules in the right direction. These changes to the voting system inevitably mean we will find that the EU will produce more laws than ever before. Open Europe has found that the annual cost to Europe of EU regulation has soared over the last five years by more than 50% from €108bn to over €161bn – and with Lisbon this is set to rise even higher.

Moreover, the study also found that 62 percent of the cost of regulations in the Czech Republic is already coming from the EU, where it is more difficult to exercise democratic control of laws than it is at the national level. Under Lisbon this will only get worse. If we are going to compete with America and China the last thing European business needs is to make it easier for unaccountable EU institutions to churn out even more red tape. But this isn’t just about business. If the Lisbon Treaty came into force, it would greatly expand the EU's control over important areas of public policy. For the first time the EU would begin to make important decisions over issues such as healthcare, transport and sport.

It would also give the EU huge new powers over extremely sensitive issues such as decisions on criminal justice. Under the Treaty the European Court of Justice would effectively become the Czech Republic's highest criminal court. Unelected EU judges would increasingly begin to determine Czech criminal law, for example, rather than the Czech courts and Czech voters. It has been said by EU leaders that this will be the last big EU Treaty for a long time. Indeed it is, but not because the appetite to constantly transfer power to the EU will disappear. It’s because the Lisbon Treaty introduces a system to make the Treaty self-amending, meaning EU leaders can change the treaties incrementally, without the need to go back to their electorates or national Parliaments.

It is a common myth that the Lisbon Treaty brings greater powers for national parliaments. In fact, the combination of the loss of policymaking powers to the EU level, the loss of the national veto brought by the increase in the use of majority voting, and new arrangements for amending the treaties means that national parliaments will have less influence on policymaking than ever before. As the German Constitutional Court recently pointed out: “The status of national parliaments is considerably curtailed by the reduction of decisions requiring unanimity and the supranationalisation of police and judicial cooperation in criminal matters.”

Under the Treaty the Charter of Fundamental Rights becomes legally-binding for the first time. It is likely to affect national law and give the European Court of Justice substantial new powers. The European Commission has confirmed that the Treaty of Lisbon introduces new rights. How the ECJ will use these powers is difficult to predict, so President Klaus is right to ask for stricter legal guarantees. And it would be no bad thing if this delays the Treaty for a few months. Having bullied the Irish people in voting a second time on the Treaty, when they had already rejected it, EU leaders are desperate to pass this Treaty and will stop at nothing to cajole the Czech President into signing it. We must resist this anti-democratic trend.

Polls show that a majority of people all around the EU wanted a say on any Treaty handing new powers to the EU, including 82% of Czech voters, but they were ignored. In the UK, the public is crying out for a vote, and the Conservative Party, which looks likely to win the next election in a few months’ time, has promised to give them a say if the Treaty is still not in force by then. Everything depends on what President Klaus decides to do next. It is only by resisting the entrenched forces prevalent in the EU institutions and in EU capitals that we can hope to stop this undemocratic Treaty once and for all and force Europe to change for the better.


Pieter Cleppe in de Tsjechische krant "ZPray iDnes" vorige week.

Read more...

De terugkeer van het utopisch socialisme
(Martin De Vlieghere & Paul Vreymans)

Niet het kapitalisch systeem is oorzaak van de crisis maar ons monetair stelsel. Jeffrey Sachs is topeconoom bij de VN en auteur van o.m. de bestseller "Common Wealth" en het controversiële essay "The Case for Bigger Government" in Time Magazine. In een interview in "De Tijd" wijt hij de financiële crisis aan het ongebreideld Amerikaans marktkapitalisme. Hij pleit voor het Zweeds sociaal model als alternatief. Zijn pleidooi is ideologisch en ontluisterend voor de overheersende utopisch socialistische strekking binnen de VN.

Feit is dat het Zweeds sociaal model dat Sachs zo enthousiast promoot niet alleen het grootste overheidsbeslag heeft van de Westerse Wereld, maar ook de zwakste economische prestaties levert van de OESO. In 1970 was Zweden nog de vierde welvarendste natie ter wereld. Dertig jaar later was Zweden teruggevallen tot rang 17 met alle sociale gevolgen van dien. En dat terwijl de VS zich steevast wist te handhaven tussen rang twee en drie. Veel sociaal-economische wijsheid valt er in het Zweeds sociaal Model dus niet rapen.


http://workforall.net/English/Irish_succes_story.gif

Sachs schrijft ook de financiële crisis toe aan het “ongebreideld kapitalisme”. De realiteit is dat we Westerse economieën met een overheidsbeslag tussen 40% en 55% bezwaarlijk nog kapitalistisch kunnen noemen. Maar er is niet alleen de buitensporige belastingsdruk. Ook in het westen wordt de vrije marktwerking steeds vaker verstoord door overheidsingrepen; licenties en staatsmonopolies, exploitatievergunningen, bouw- en lokalisatievoorschriften, corporatistische vergunningsstelsels, quota, prijs en kwaliteitsvoorschriften enz.... Ondernemers krijgen jaarlijks tienduizenden pagina’s nieuwe regels en wetten over zich heen, veelal gesteld in een advocatenbargoens dat de rechtszekerheid van de vrije markt compleet ondergraaft. Buitensporig dirigisme heeft ondernemen herschapen in een gokspel over de volgende politieke gril en over rechterlijke interpretaties van het juridisch jargon. De buitensporige belastingsdruk werkt zo demotiverend en het dirigisme veroorzaken dusdanige scheeftrekkingen dat een crisis niet kon uitblijven.

Monetaire Politiek

Sachs zwijgt ook over de rol van het monetair beleid in de huidige crisis. Nochtans is het de buitensporige geldschepping die de koopkracht van ons geld heeft ondermijnd. De monetaire politiek heeft onze waardemeter en ons ruil- en spaarmiddel grondig vervalst met fatale marktverstoring gevolg. Jaren van artificieel lage rente zijn directe oorzaak van onze veel te lage spaarquote en de buitensporige schuldgraad van Amerikaanse consumenten en Europese Overheden. Niet het kapitalistisch systeem maar goedkoop krediet is schuld aan de aan de overconsumptie, de beurs- en immobubbles en de onevenwichtige Amerikaanse handelsbalans. Lage rente was de fundamentele oorzaak en de concrete aanleiding tot de crisis.

Dat rentemanipulatie massale scheeftrekkingen veroorzaakt komt omdat rente de cruciale factor is in alle bestedings- en investeringsbeslissingen. Niet alleen in de keuze tussen sparen en consumeren, maar ook in de keuze tussen kapitaalintensieve en arbeidsintensieve productieprocessen. Te lage rente leidt al jaren tot buitensporige investeringen in futuristische automatisering en onzinnige uitstoot van laag gekwalificeerde arbeid uit de productieprocessen. Die massale werkeloosheid bij laaggeschoolden keldert de globale productiviteit en is oorzaak van de aanslepende stagflatie en onze zeer suboptimale welvaart.

Veel te lage rente heeft ook geleid tot extreme hefboomratio’s en onderkapitalisatie van banken, maar vooral ook tot het zware competitief nadeel van arbeidsintensieve KMO’s ten voordele van de grootindustrie. Systeembedreigende concentratie en monopolievorming zijn het gevolg. Grootindustriële overproductie en massale tekorten aan zorg- en dienstverleners zijn de concrete symptomen.

Nieuw Monetair stelsel

Technologische en commerciële vooruitgang zorgen jaarlijks voor gemiddelde productiviteitswinsten van 2 à 3%. Prijzen zouden daarom jaarlijks met 2 à 3% moeten dalen en niet omgekeerd zoals we dit sinds mensenheugenis meemaken. De positieve inflatiedoelstelling die centrale banken werldwijd hanteren roomt systematisch de profijten van de vooruitgang af ten gunste van bankiers, en ontfutselt Jan Modaal jaarlijks 4 à 6% van zijn toegevoegde waarde. Die inflatie leidt tot zware scheeftrekkingen. Het is puur bedrog omdat de collectieve verworvenheid van vooruitgang aan de gehele samenleving hoort, en in de eerste plaats wie er hardst aan meewerkt. De inflatie vreet bovendien ook nog eens de spaarreserve aan die Jan Modaal tijdens zijn loopbaan aanlegt tot de reële koopkracht ervan nog amper één derde bedraagt als hij zijn pensioenleeftijd bereikt.

We hebben helemaal géén Zweeds Sociaal model nodig zoals Sachs beweert, maar een eerlijk monetair stelsel. Dit zal pas billijk zijn en bijdragen tot optimale toewijzing van productiefactoren als de geldgroei nul is of hoogstens wordt beperkt tot de groei van de reële economie. Terugkeer naar de goudstandaard is daartoe een valabele optie.

Kyoto en Emissierechten

Sachs behoort ook tot het kamp van “klimaatmanagers” die de zware controverse over trendmatige opwarming van de aarde al hebben omgedoopt tot “wereldwijde consensus” en die blijven volhouden dat menselijke ingrijpen die trend heeft veroorzaakt en zelfs kan omkeren. Volgens Sachs zal Zuid Europa straks uitdrogen en zal een massale vluchtelingenstroom op gang komen naar het noorden. Zulk klimaatalarmisme in de aanloop naar de klimaatconferentie van Kopenhagen volgende maand is bombastisch en bedoeld om de conferentie te laten meestappen in de wereldomvattende bureaucratie van emissierechten.

Met dit stelsel van Emissierechten werd een nieuwe en totaal fictieve grondstof gecreëerd die onmisbaar is in productieprocessen en waarvan de politiek straks de mate van schaarste en de regionale toewijzing zal bepalen. Emissierechten verzwaren niet alleen de productiekosten, maar ze vervalsen ook de concurrentie. Productiekosten worden voortaan deels politiek bepaald en losgekoppeld van de marktrealiteit, met al de scheeftrekkingen van dien. Het systeem is bovendien bijzonder fraudegevoelig.

Omdat schaarste en toewijzing van CO2 rechten het resultaat zijn van arbitraire politieke beslissing, dreigt voorkennis bovendien de globale emissiehandel de doen ontaarden in één grote zwendel met al de catastrofale gevolgen van dien. Het Sovjet debacle heeft geleerd tot welke systeemvernietigende verspilling de verstoring van marktwerking leidt. Subsidies bijvoorbeeld voor laagproductieve windmolens en zonnepanelen in het Westen leiden tot zwaar suboptimale aanwending van schaarse middelen wereldwijd.

Marktconform Alternatief

Laat ons, vooraleer we hypothetische kwesties aanpakken, eerst de reële problemen oplossen die de mensheid bedreigen. Eén enkele waterpomp met dezelfde kostprijs als een paar laagproductieve zonnepanelen kan honderden Sahel vrouwen dagelijks de kilometerlange tocht naar de bron besparen en vele infecties voorkomen en levens redden.

Emissiecertificaten zijn ten gronde niets anders dan een Wereldtaks op existentieel menselijke behoeften, en daarom onverenigbaar met het mensenrecht op ontwikkeling. Het systeem zal de Belgische belastingbetaler in de eerste fase jaarlijks al 3 à 5 miljard € kosten; zowat de verspilling van een “Lange Wapper” elk jaar.

Voor zover ooit zou vaststaan dat menselijke CO2 emissies effectief het klimaat beïnvloeden, kunnen nationale overheden ook zonder de verkwisting van die wereldbureaucratie bestaande taksen op fossiele brandstoffen optrekken. Omdat consumenten maar substantieel energie besparen als die duur wordt, is het de enige marktconforme manier om efficiënt emissies terug te dringen. De administratieve kost van zo’n belastingsverhoging is nul, terwijl een verschuiving van de belastingsdruk van inkomen op vervuilende consumptie bovendien ook nog eens de stimulansen herstelt en de economie stimuleert.

Het stelsel van emissierechten en de nieuwe Wereld Klimaat Organisatie waar Sachs op aanstuurt zijn een gevaarlijke stap naar een “Nieuwe Wereldorde” met een stelsel van Wereldbelastingen die het schrikbeeld van een Wereldregering onder VN dictaat dichterbij brengt.

Sachs noemt het griezelig dat het lot van de wereld afhangt van wat (democratisch verkozen nationale) senatoren over klimaatopwarming denken. Nog griezeliger is onze levenswijze en welvaart toe te vertrouwen aan enkele aan democratische controle ontsnappende VN despoten. Zelfs Marx zag in het bourgeois idealisme van zulke utopisch socialisten nog de allergrootste bedreiging voor de mensheid.


Martin De Vlieghere
Paul Vreymans

http://workforall.net

Read more...

Een goede les ! (vpmc)

Lezer! ik zal in dit blog zo voorzichtig mogelijk blijven bij mijn bewoordingen, schroomvallig welhaast. Elk sarcasme, cynisme of zelfs intellectualisme zal ik uit de weg gaan, laat staan dat ik mij tot platte persoonlijke afrekeningen zou laten verleiden.

Dat komt omdat ik het voorwoord heb gelezen dat professor doctor scientiæ politicologicæ Carl Devos* schreef bij het pas verschenen boek “Media & Journalistiek in Vlaanderen, kritisch doorgelicht”.**

Ik ben het met de professor namelijk eens, en in het verleden heb ik wellicht zelf tegen de regels gezondigd die Carl Devos hieronder zo eenvoudig en klaar op een rijtje zet.
Op haar tijd kan een kleine codificatie een groot gerief zijn! Zelfs buiten de journalistiek kan zij tot nut strekken, ik denk hier aan de uitgeschreven regels voor email-verkeer, die we nu bij de SP-a mogen verwachten, of, als we even in de tijd teruggaan, aan de fatsoensregels voor Senatoren, die in het vooruitzicht werden gesteld toen hun voorzitter Lizin het principe van de Scheiding der Machten onvoldoende onder de knie bleek te hebben.
Journalisten in het algemeen, en bloggers in het bijzonder kunnen er enkel bij winnen als zij de woorden van Devos tot de hunne maken:


Mediakritiek dreigt snel te vervallen in zurige, persoonlijke aanvallen. Ook bij diegenen die zich als open, tolerant, objectief, erudiet of progressief laten omschrijven. Ook bij hen vervellen inhoudelijke beoordelingen vaak tot platte afrekeningen, overgoten met een intellectualistisch sausje. Kritiek moet in vitriool gedrenkt en gepersonaliseerd worden. Er moeten koppen zijn om op te schieten,zonder dat spektakel vangen de argumenten anders te weinig wind. Er moet cynisme en sarcasme zijn. Kwetsuren. Meningsverschillen verloederen tot afrekeningen, omwille van openstaande vetes. Soms boven, vaker onder de waterlijn. Er wordt duchtig op elkaar geschoten.

Mediakritiek verloopt doorgaans via de media. Zelden via een boek als dit. Vaker valt de ene editorialist in zijn stukje de andere aan, met een welgemikte petit phrase qui tue. […] Zelden gaat het erom dat de ander zich alleen maar inhoudelijk vergist. De inhoudelijke discussie verdwijnt onder de schimpscheuten.

Laat mij een voorbeeld geven van hoe ik deze tekst vroeger had aangepakt.
Ik zou het, vrees ik, niet hebben kunnen nalaten om de professor te wijzen op het zinsdeel …zonder dat spektakel vangen de argumenten anders te weinig wind, en hem hebben gezegd dat zijn woord “anders” lichtjes dubbel-op is met “zonder”, en dat hij dat woord dus beter had geschrapt, toch in een tekst die voor een echt boek bedoeld was. Of ik had Devos een alternatieve zin aangeboden, met behoud van zijn anders, maar dan zonder zonder.
Verder had ik misschien nog gezegd dat hij het zinnetje “Soms boven, vaker onder de waterlijn” beter als slot van zijn paragraaf had kunnen bewaren, want vetes zijn nooit boven of onder de waterlijn, maar schoten wel, en onzekerheid moet de lezer bespaard worden, ook al duurt zij maar een kort moment.
Misschien had ik de professor ook gezegd dat men bij citaten uit vreemde talen altijd dubbel moet uitkijken een beestigheid is rap gebeurd en dat phrase in het Frans feminien is.

Maar u hebt begrepen lezer, dat ik de teneur van Devos zijn stuk goedkeur, en dan zijn zulke zaken niet op hun plaats.

Als bewijs van mijn goede voornemens, zal ik nu een stuk van Standaardjournalist Lieven Sioen bespreken, zonder enige stijlkritiek, ook niet op behaagzieke clichés als zijn “Nog iets..Ik zal deze journalist –die in een kwaliteitskrant wordt gevraagd om een duidingsartikel te schrijven, in een rubriek die stoutweg "Vlam" heet, over een onderwerp waar hij blijkbaar niet de eerste letter van afweet– ik zal hem er op wijzen dat hij zich alleen maar inhoudelijk vergist.


[...] Nog iets. Wat hoor ik vrijdagavond op ATV? Het neen-kamp heeft de imams in alle moskeeën tijdens het vrijdaggebed laten oproepen om tegen de brug te stemmen. Het was SP.A-gemeenteraadslid Karim Bachar die op ATV kwam vertellen dat er bovendien 50.000 folders met Arabische en Turkse tekst tegen het BAM-tracé werden verspreid in de moskeeën, vzw's en verenigingen. 40.000 moslimstemmen, dat legt gewicht in de schaal.


Onvoorstelbaar! Dat uitgerekend de socialistische partij de klok honderd jaar terugdraait, naar de tijd toen de pastoors van op de preekstoel opriepen om tegen de goddeloze socialisten te stemmen, dat kan er bij mij niet in. Politici mogen uiteraard hun achterban mobiliseren. Dat hoort bij het politieke spel. Maar pastoors, imams en rabbijnen horen geen stemadvies te geven. Dat is nu net een van de essentiële aspecten van de scheiding tussen kerk en staat. [...]
Beste kwaliteitsjournalist Sioen: een pastoor mag op zijn kansel, en een imam mag op zijn matje gelijk wat verkondigen (we begrijpen elkaar: binnen bepaalde grenzen, bv. die van het Strafrecht), en dat is juist een toepassing van de Scheiding van Kerk en Staat.

Dixi.

___________________

* Het zou een impertinentie van mij zijn om deze man hier nog uitgebreider voor te stellen, aangezien hij genoegzaam bekend is van radio en tv, en ook van zijn showproducties in de Universiteit, waar hij geregeld bevriende politici een plek geeft op de politicologisch-wetenschappelijke bühne.
** bezorgd door Johan Sanctorum en Frank Thevissen (Van Halewyck, 2009).
____________________________


P.S. (24 oktober)
Al kan ik er geen aparte blog aan wijden, bang als ik ben om mijn lezers te vervelen, maar vandaag heeft alweer een Standaardcolumnist (weliswaar een minderbegaafde, dus respect graag) een artikel gewijd aan de “Scheiding van Kerk en Staat”. Paul Goossens heet de knaap, en hij weet niet het verschil tussen een privébezoek aan de Paus, zoals het echtpaar Coburg er een aflegde, en een Staatsbezoek. Och ...diezelfde jongen schrijft ook dingen als "fine fleure", dus wat kun je verwachten?
Maar als ik de Marketeer een suggestie zou mogen doen, dan deze: nodig op een rustige dag een jurist uit die aan de voltallige redactie enkele basisbegrippen bijbrengt, Kerk&Staat, Scheiding der Machten &c.
Veel kan dat niet kosten, en de return zou enorm zijn Peter, we vertrekken immers van NUL.
(en vergeet ook niet de gastcolumnisten méé uit te nodigen, en dan vanzelfsprekend ook een drankje te voorzien).



Labels: , , , ,

Read more...

19 oktober 2009

Een avondje in Goed Gezelschap

VB- en NV-A aanhangers niet welkom op “The Sound of Music”-première

Zaterdag 17 oktober j.l. ging in de Antwerpse Stadsschouwburg “The Sound of Music” nog maar eens in première. De voorstelling werd bijgewoond door hunne hoogheden Prins Filip en prinses Mathilde, naar verluidt twee fervente musical-liefhebbers: de kroonprins en zijn echtgenote leggen de culturele lat vrij laag, maar laat dat onze zorg niet zijn. Ergerlijk is wel de manier hoe de organisatoren hun eigen publiek schoffeerden door alle instructies van het Paleis klakkeloos op te volgen.

Dat zit zo. Blijkbaar waren Filip en Mathilde maar te elfder ure op het idee gekomen om de première bij te wonen (die mensen hebben het ook zo druk) en was de zaal eigenlijk al uitverkocht. Al wie tickets had op de drie eerste rijen was er aan voor zijn moeite en mocht thuis blijven: die plaatsen waren herbestemd voor het prinselijk paar en heel hun gevolg. Als charme-offensief naar de Vlamingen, die de dag van vandaag toch al koele minnaars van het koningshuis zijn, kan dat tellen.
Uit inside-informatie blijkt er ook politieke stront aan de knikker. Op aanvraag van het Paleis werden alle aanwezigen namelijk op voorhand netjes gescreend op hun vaderlandsliefde, en waren lui met NV-A- of VB-connecties ongewenst, aldus luidden de expliciete instructies. Ook zij mochten dus hun gekochte tickets terug inleveren. Hoe en waar die persoonlijke dossiers inclusief politieke voorkeuren bijgehouden worden, en of dat niet in strijd is met de privacy-wet, wie zal het zeggen. Maar de veiligheid van de kroonprins gaat natuurlijk voor. Het is alleszins goed om weten dat geen enkele als “links” bekend staande partij het koningshuis verontrust (Groen! of SP.A bijvoorbeeld), noch LDD dat af en toe republikeinse oprispingen ventileert. Neen, het zijn weer die twee loten van de oude Volksunie-stam die de avonturen van de familie von Trapp moeten missen. Terecht, want het verhaal speelt zich af in het nazi-tijdperk, en de fascisten in de zaal zouden maar eens uit pure nostalgie het Horst Wessel lied kunnen aanheffen.
Maar nu serieus: ongewild duiden Filip en Mathilde precies het politieke pad aan dat ons een alternatief kan bieden voor het vermolmde Ancien Régime, beheerst en uitgebaat door een Franco-Belgisch netwerk waarin koningshuis, aristocratie en haute finance de dienst uitmaken. De cultureel-taalkundige band met Parijs wordt economisch-financieel bezegeld én geconsumeerd; dat was al zo ten tijde van de Société Generale, vandaag is het met Fortis/Suez niet anders.
De uit de zaal gebonjourde separatisten moeten dus van twee één maken, dat is de duidelijke hint van het Hof: de Vlaamse onafhankelijkheid uitroepen en een sterk republikeins verhaal uitwerken. Het een kan niet zonder het ander. Economisch, sociaal, cultureel, en politiek. Elk conservatisme is in deze context misplaatst. Het gebaar van Jan Peumans om een uitnodiging in Laken af te slaan, was pertinent en symbolisch zinvol. Maar het Vlaams parlement is en blijft een praatbarak, als het ingebed blijft in een hoogst verwarrende deelstaatconstructie, gedomineerd door grendels, pariteiten en belangenconflicten.
Ik zou dus zeggen: dat de twee politieke formaties, in wiens gezelschap Filip en Mathilde geen avondje uit wensen door te brengen, toch maar eens nagaan hoe diep het water tussen hen eigenlijk nog is.
Het is ooit begonnen met een derderangsopera in Brussel,- het zou wel eens kunnen eindigen met een grijsgedraaide musical in Antwerpen.

Johan Sanctorum
Read more...

16 oktober 2009

Malika Sorel valt Luckas Vander Taelen bij (vpmc)

.
Mignonne, allons voir si la rose

A Cassandre


Mignonne, allons voir si la rose
Qui ce matin avoit desclose
Sa robe de pourpre au Soleil,
A point perdu ceste vesprée
Les plis de sa robe pourprée,
Et son teint au vostre pareil.

Las ! voyez comme en peu d'espace,
Mignonne, elle a dessus la place
Las ! las ses beautez laissé cheoir !
Ô vrayment marastre Nature,
Puis qu'une telle fleur ne dure
Que du matin jusques au soir !

Donc, si vous me croyez, mignonne,
Tandis que vostre âge fleuronne
En sa plus verte nouveauté,
Cueillez, cueillez vostre jeunesse :
Comme à ceste fleur la vieillesse
Fera ternir vostre beauté.

Pierre de Ronsard
1524-1585


Wie geen hoofdtelefoon of oortjes bezit, zal verderop aan de mp3-s op dit blog weinig vreugde beleven, en daarom zijn we maar met een klassiek gedrukt gedicht begonnen.
Alle Franse schoolkindjes moeten dit gedicht van buiten leren, en vroeger moesten zelfs Vlaamse kindjes dat. De Vlaamse kindjes moeten dat al een poos niet meer, meen ik, en als het van de HALDE afhangt –de Franse tegenhanger van het CGKR, de zedenbrigade van onze Jozef De Witte– zullen binnenkort ook de Franse kindjes er van verlost worden ...want het is een discriminerend gedicht! Minstens moet er een bijsluiter komen.
Auteur Malika Sorel, française van Algerijnse komaf, legt dat straks uit maar nu nodigt Alain Finkielkraut haar uit, om zich voor te stellen aan de luisteraars van zijn Répliques op France Culture (een transcriptie plus vertaling van de klankfragmenten vindt u hier):

De tegenspeler van Malika Sorel in dit debat is de filosoof Alain Renaut, maar ik geef hem in de uittreksels hieronder nauwelijks het woord, want de man was gewoon geen partij. Sorel veegde met groot gezag zijn politiek-correcte standpunten van tafel. Wie dit liever zelf beoordeelt, verwijs ik naar de volledige uitzending, waarin natuurlijk ook de schitterende radioman Finkielkraut te horen is. Maar eerst lopen we wat vooruit en laten Sorel verklaren waarom Ronsard zo’n verwerpelijke dichter is. Als aanloop daartoe, heeft ze het over positieve discriminatie en over de nefaste invloed van de officiële racismebestrijding, in Frankrijk dus toevertrouwd aan de genoemde HALDE:

Renaut in zijn boek, was volgens Sorel wat licht omgesprongen met bepaalde onderwerpen, zoals bijvoorbeeld het lapje stof:

Alle onheil, als er van onheil sprake mag zijn, is tenslotte terug te voeren zegt Renaut op het verschrikkelijke koloniale verleden van Europa en van Frankrijk in het bijzonder:

Ze legt nu aan de filosoof Alain Renaut nogmaals uit wat diversiteit betekent, een uitleg die Malika Sorel ook bij ons eens mocht komen geven:


Er is een onwil om te integreren constateert Sorel, en als politici dit feit liever ontkennen, dan bewijzen zij in de eerste plaats een slechte dienst aan de kinderen van de immigatie:

Hoe zit het met het ingebakken racisme van Fransen en Europeanen? Is er voor het wantrouwen van de inheemse bevolking misschien een verklaring mogelijk die niet op inherente slechtheid terug te voeren is?


Die raadgeving van haar aan de verzamelde journalisten, over hun onophoudelijke, goedbedoelde, maar natuurlijk valse gebruik van de term "jongeren", zal ik te hunnen behoeve in voetnoot vertalen.*
Maar wat vindt men in Algerije zoal van uw opvattingen? vroeg Finkielkraut nog aan Sorel, en haar antwoord zal Luckas Vander Taelen plezier doen, en Paul Goossens wellicht minder plezier doen, want zij wil waarden aan de schoolkinderen opdringen. Of hoe moet je anders des valeurs non negociables verstaan? En in Algerije is men verbijsterd om Europa plat op de buik te zien gaan voor dreigementen. Ook vindt men dat immigrantenouders hun kinderen verwaarlozen.
Nog iets dat Vander Taelen liet verstaan, en dat hem evengoed kwalijk werd genomen door lichtgewicht Goossens en enkele anderen, was ...dat je geen waarden kunt opdringen als je er zelf geen hebt. Zoiets vraagt zelfs geen uitleg vindt Sorel, c'est quand-même le b.a-ba de la psychologie! .Ook wijst Sorel op het determinerend belang van taalbeheersing bij immigranten: bij ons heeft Laurette Onkelinx het liever over seulement une des conditions...

Wat we zeker kunnen overwegen, en wat de politici wellicht ook het liefst van al zouden doen, is de kat uit de boom kijken. Maar zoals Sorel bij het begin van het gesprek opmerkte tikt de tijdbom, en politicologenpraatjes of bakerpraatjes à la Renaut houden niet langer stand. De kans bestaat dat een bevolking die haar vertrouwen in de politici totaal is kwijtgeraakt, het lot in eigen hand neemt:


___________________

*
En ik wil nog even zeggen, een aanbeveling doen: laat de media er mee stoppen, om blindelings het woord “jongeren” te gebruiken. Want ook dat op zich is een ernstig probleem. Het is de oorzaak van vooroordelen tegen onze jongeren, tegen onze jeugd die zich daarna in het economische leven wenst opgenomen te zien. Telkens als er delinquenten en schoften in het spel zijn, zegt men “Jongeren hebben agressie gepleegd”, en men geeft zich er geen rekenschap van, in wat voor mate het slechte gebruik van het woord “jongere” problemen stelt voor de "goede jeugd" tussen aanhalingstekens, die eenvoudig haar plaats in onze samenleving wenst in te nemen.


Het was, om kort te gaan, een pracht van een radioprogramma. Eén woord, vond ik, ontbrak opvallend, al had dat ene woord wellicht veel zaken kunnen verklaren. Het had misschien zelfs kunnen verklaren waarom ik op het web nergens een foto van Malika Sorel heb gevonden. En ook voor Finkielkraut leek het wel een soort vijfletterig tetragrammaton ...dat woord islam.

Bon, laten we maar eindigen met een vers dat vroeg of laat misschien ook in het vizier zal komen, een van Pierre Corneille. Tristan Bernard voegde er nog een strofe aan toe, en Georges Brassens .zette het op muziek: . . Marquise.







Labels: , , , , , , , , , ,

Read more...

13 oktober 2009

De vredesduif is ernstig ziek (Brecht Arnaert)

Op vrijdag 9 oktober werd bekend dat Barack Obama de Nobelprijs voor de vrede krijgt, voor 'zijn buitengewone inspanningen om de internationale diplomatie en samenwerking tussen volkeren te bevorderen', aldus het Nobelcomité in Oslo. Verder motiveert het comité dat speciaal rekening gehouden is met “Obama’s visie en inspanningen voor een wereld vrij van nucleaire wapens”. Progressief Europa jubelt. Maar niets is wat het lijkt. Hold your horses.

Barack Obama moet zowat de snelste vredesbrenger zijn die het comité ooit benoemd heeft. De president, die nog maar sinds 20 januari “in office” is, krijgt dezelfde prijs als Mikhail Gorbatsjov, die jarenlang gestreden heeft voor glasnost en perestroïka in de USSR, en krijgt die sneller dan Aung San Suu Kyi, die zelfs vandaag nog in Birma haar geweldloze strijd voor democratie en mensenrechten voortzet.

Wat zijn dan de verdiensten van Obama? Reeds tijdens zijn verkiezingscampagne pleitte hij voor de verderzetting van de oorlog tegen Afghanistan. Ook de schrapping van het programma voor het rakettenschild in Centraal-Europa is een cosmetische operatie, want dat is slechts afgevoerd omdat men voortaan datzelfde rakettenschild vanop Aegis-schepen kan waarnemen, performanter én goedkoper dan de geschrapte installaties in Tsjechië en Polen.

Vooral de verwijzing naar zijn inspanningen voor nucleaire veiligheid zijn twijfelachtig. Niet enkel zijn de belangrijkste ontwapeningsverdragen telkens afgesloten door republikeinen – SALT I in 1972 door Nixon, START I door Reagan in 1982 – nog belangrijker is dat de verhoogde druk op Iran niet het doel van de vrede dient, maar de bescherming van de eigen Amerikaanse belangen. Of preciezer de Amerikaanse munt.

Sommige analisten schatten dat de Amerikaanse overheid niet minder dan 15 % van het BBP aan nieuw kapitaal in haar economie geïnjecteerd heeft. Maar waar komt dat geld vandaan? Geen dollar van het Recovery Program is echter belastingsgeld. Integendeel. Sinds het begin van de Obama Administration hebben de persen van de Federal Reserve nog geen moment stilgestaan: Amerika’s belangrijkste exportproduct is de dollar geworden. De koopkracht per dollar zakt zienderogen, en daar ligt de hond gebonden.

Iran, als tweede exporteur van de OPEC, wil af van de dollar. In 2008 verplaatste Iran zijn oliebeurs van Teheran naar het eiland Kish in de Perzische Golf. Daar werd een vrijhandelszone gecreëerd, waar voortaan olie niet meer in dollars, maar in euro’s en roebels wordt verhandeld. Ahmadinejad is actief aan het lobbyen bij de andere elf leden van de OPEC om hetzelfde te doen. Hij vindt alvast gehoor bij Chavez, die zijn Venezolaanse olie ook niet langer in dollar wil van de hand doen.

Het belang hiervan voor de Amerikaanse munt is niet te onderschatten. Sinds the Nixon Schock is ruwe olie namelijk het de facto onderpand geworden van de dollar. De troebele relatie tussen de dollar en de OPEC begon al op 15 augustus 1971. Toen besloot Nixon de band tussen de dollar en haar achterliggende waarde, goud, door te snijden. De Amerikaanse Federal Reserve had voor de bekostiging van de oorlog in Vietnam namelijk zoveel dollars bijgedrukt, dat die onmogelijk nog in goud terugbetaald konden worden. Ze stonden in die dagen bekend als Eurodollars.

Na the Nixon Schock was het hek helemaal van de dam. Nu kon de VS haar munt ongebreideld inflateren. De onderliggende waarde werd door de wereldmarkten niet meer uitgedrukt in “ounces gold”, maar aangezien de dollar nog steeds de wereldreservemunt was, in “barrels oil”. Daar zit de crux van het probleem: gegeven dat oliecontracten in dollar uitgedrukt worden, verloor met elke dollar die de Fed bijdrukte, de OPEC aan koopkracht. De prijzen van olie bleven lange tijd gelijk, maar de waarde van de contracten in termen van de eigen munt zakte.

De oliecrisis van oktober 1973 en de dollarcrisis van augustus 1971 zijn dan ook één en dezelfde gebeurtenis. De OPEC verhoogde de dollarprijs per vat olie niet om haar monopoliepositie te misbruiken – die heeft ze niet en nooit gehad – maar wel om gelijke tred te kunnen houden met de inflatie van de dollar. De VS deed er echter alles aan om de perceptie van de oliecrisis te linken aan de Jom Kippoer-oorlog in oktober 1973, maar dat was slechts een regionaal conflict.

De OPEC werd trouwens al in 1960 opgericht en had toen al als belangrijkste doelstelling een vakbond tegen de dollar te vormen. Systematisch verhoogde zij in verschillende bijeenkomsten de prijs per vat in relatie tot de slinkende koopkracht van de dollar. Was de stijging voor 1971 echter nog relatief beperkt, vanaf januari 1970 tot het einde van de jaren zeventig steeg de prijs van een vat ruwe olie van 3,35 dollar tot 32,50 dollar per vat. In diezelfde periode swingde de Amerikaanse inflatie uit de pan.

De goede bedoelingen van Obama jegens het nucleair programma van Iran zijn dan ook hoogst twijfelachtig. Het lijkt er meer op dat Obama vooral de eigen belangen veilig wil stellen: stapt Iran succesvol af van de dollar, dan stort het wereldwijde monetaire systeem, dat nu door de VS gedomineerd wordt, ineen. Niet voor niets heeft the Central Bank of Iran de grootste goudreserves in het hele middenoosten. De dollar heeft men nooit vertrouwd. Men geeft de voorkeur aan het hawala-monetair systeem, waarbij goud een cruciale rol speelt.

Obama zou wel eens de eerste Nobelprijs-laureaat kunnen zijn die na zijn onderscheiding een oorlog begint. De hele politiek van het Midden-Oosten is er immers op gericht om net die regimes aan de macht te houden die de dollarpolitiek van de VS steunen. De Saoedi’s in Arabië, de Al Sabah’s in Koeweit, Sadam in Irak. Tot voor kort.

Die laatste, tot 1985 nog CIA-agent in Egypte, kon in de jaren negentig zonder problemen etnische zuiveringen houden bij de Koerden in het Noorden, Abu Graib exploiteren als bekentenissenmachine, en de meest gruwelijke chemische wapens van Amerikaanse makelij afvuren op Iran. Toen hij echter in 2002 openlijk verklaarde zijn olie niet meer in dollars te willen verkopen, werd hij binnen het jaar verwijderd.

Ahmadinejad kan dus maar beter op zijn tellen passen. Het in het hoogste belang van de VS om aan te kunnen tonen dat Iran een gevaarlijk land is. Het ware geheel niet verwonderlijk moest na de uitreiking van de prijs in Stockholm op 10 december, de VS gewapend met dat moreel gezag op de volgende VN-veiligheidsraad een “smoking gun” te voorschijn halen die een militaire aanpak van Iran kan rechtvaardigen, dit alles natuurlijk met het Nobele doel “voor een wereld vrij van nucleaire wapens”.

Pittig detail: de nominaties voor de Nobelprijs voor de vrede van dit jaar werden afgesloten op 1 februari 2009. Toen was Obama welgeteld 11 dagen aan de macht.

Read more...

12 oktober 2009

Peiling De Standaard/VRT levert vooral twijfelachtige analyses (Hoegin)

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004Vrijdagavond werden de resultaten van een nieuwe peiling van De Standaard en VRT gepubliceerd. In tegenstelling tot de peiling van La Libre Belgique van twee weken geleden registreerde deze peiling wél enige verandering in het partijpolitieke landschap in Vlaanderen: Vlaams Belang zou achteruitgaan, en Groen! vooruit. Zowel bij het ene als het andere kunnen echter vraagtekens geplaatst worden.

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (12-26%)Starten we onze analyse bij de grootste Vlaamse partij, dan is het duidelijk dat CD&V de grootste blijft in Vlaanderen, met een ruimte voorsprong op de achtervolgers. Die achtervolgers zijn Open Vld, sp.a, N-VA en Vlaams Belang, deze keer in die volgorde. Het verschil van de grootste (Open Vld) tot de kleinste (Vlaams Belang) bedraagt deze keer trouwens iets meer dan vier procent, beduidend meer dan wat het geval was bij La Libre Belgique. Bovendien is de volgorde van de vier partijen bijna omgekeerd: bij La Libre Belgique was immers Vlaams Belang nog de grootste en Open Vld de kleinste.

In de berichtgeving werd vooral ingezoomd op het resultaat van het Vlaams Belang, waarvan de partijvoorzitter Bruno Valkeniers zich zelfs bij De Standaard stevig diende te verdedigen onder de titel «Ik laat me niet opjagen». Gazet van Antwerpen kopte dan weer Vlaams Belang verder achteruit, Open Vld kruipt uit dal. Eerlijk gezegd, beide stellingen lijken me eerder gewaagd, zeker in het licht van de resultaten van de peiling van La Libre Belgique van amper twee weken geleden die een totaal omgekeerd resultaat weergaf. Zulke conclusies trekken op basis van één enkele peiling zijn trouwens hoe dan ook onverantwoord, maar onze journalisten staan er natuurlijk niet bepaald voor bekend met kennis van zaken commentaar te kunnen geven bij de resultaten van een nieuwe opiniepeiling…

Alle Vlaamse peilingen sedert 2004 (0-12%)Onderaan treffen we tot slot de partijen Lijst Dedecker en Groen! aan. Lijst Dedecker scoort op hetzelfde niveau als haar verkiezingsuitslag, terwijl Groen! er deze keer lichtjes op vooruitgaat. «Significant», aldus Ivan de Vadder van de VRT, maar ik zou daar toch ook twee vraagtekens durven bij te plaatsen. Het eerste vraagteken gaat over de significantie van de vooruitgang: het verschil met de laatste verkiezingen bedraagt slechts 1,7%, wat in het beste geval slechts net iets minder dan een foutenmarge is. Dat is op het randje af dus om voor die partij winst te voorspellen. Maar er is meer.

De resultaten van Groen! in alle Vlaamse peilingen sedert 2004Hoe zou TNS Media de ruwe resultaten van de enquête verwerken? Geeft het peilingsbureau zonder meer de resultaten weer, d.w.z. staat een partijaanhang van 8,5% gelijk met een aandeel van 8,5% onder de ondervraagden die antwoordden voor Groen! te willen stemmen? In dat geval kan er immers van winst moeilijk sprake zijn: de oververtegenwoordiging van Groen! in het panel van TNS Media van voor de verkiezingen zette dich dan gewoonweg door, zoals de grafiek hiernaast in dat geval duidelijk zou aantonen. Of worden de resultaten daarentegen gewogen in functie van de demografie van de ondervraagden en in het bijzonder hun stemgedrag bij de laatste verkiezingen? In dat geval spreken we natuurlijk wel van een lichte vooruitgang, of misschien beter gezegd, een vermoeden dat de partij er voorlopig toch niet op achteruitgaat. Het is echter jammer dat zulke cruciale informatie niet beschikbaar is, ondanks het oeverloos gezwam uitgesmeerd over drie bladzijden over minimale veranderingen die uitgezoomd worden dat het een lieve lust is.

Bijlage: Overzicht alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 (PDF).

Labels: , , , ,

Read more...

Vaticaanse diplomatie of Belgisch symptoom ?

In de homilie bij de heiligverklaring van pater Damiaan hield de paus een homilie (1) met een passage in het Nederlands, vervolgens in het Duits en tenslotte in het Frans; het is interessant om het woordgebruik even vanuit "communautair" perspectief te bekijken. In het deel in het Nederlands spreekt de paus van het geboorteland Vlaanderen, en spreekt dus met inleving in het perspectief der Vlamingen, die Vlaanderen (veeleer dan België) als hun land beschouwen, Vlaanderen in de moderne betekenis welteverstaan.

In de Franse tekst spreekt hij over "L'Eglise en Belgique"; de paus is zo slim om Belgique hier niet als het "land" van pater Damiaan voor te stellen, maar voor de Franstaligen die "natuurlijk" heel België als "hun" land beschouwen (2) klinkt het alvast wel zo.

Dan volgt het zinnetje dat "saint Damien nous entraîne à choisir les bons combats (cf. 1 Tim 1, 18), non pas ceux qui portent la division, mais ceux qui rassemblent".

Leuk detail is natuurlijk dat deze aanmaning enkel in het Frans wordt gezegd. Als men de toespraak communautair wil duiden, zijn het dus wel de Franstalige Belgen en niet de Vlamingen die de aansporing krijgen om de strijdbijl te begraven.

Natuurlijk moet men niet te rap veronderstellen dat de paus ook maar enige bedoeling had iets te zeggen over onze communautaire twisten, maar uit goede bron weet ik alvast wel dat er over de woordkeuze in deze tekst wel degelijk gesproken is met onze diplomaten in Rome, en dat zonder deze bespreking de tekst de harten van de Vlamingen minder zou hebben bekoord. Het Vaticaan heeft in het verleden meermaals last gehad van eenzijdige geïnformeerdheid over de situatie bij ons (3), maar deze tekst toont aan dat ze wellicht toch bijgeleerd hebben.

(1) homilie op http://www.kerknet.be/microsite/damiaan/nieuws_detail.php?subsiteID=2328&nieuwsID=88163
(2) Zie mijn "Nog steeds "Ils nous ont pris la Flandre"" op http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/09/nog-steeds-ils-nous-ont-pris-la-flandre.html
(3) Zie "De nuntius en de Vlamingen", Doorbraak 2004, http://www.secessie.nu/?tekst=toonhtml&artikel=904-46
Read more...

11 oktober 2009

Laudatio Richard Celis

Laudatio Richard Celis
n.a.v. de viering van zijn 80e verjaardag, Antwerpen 10 oktober 2009
door prof. Matthias E. Storme

Herr, der Sommer war sehr groß
Befiehl den letzten Früchten voll zu sein; 

gieb ihnen noch zwei südlichere Tage, 

dränge sie zur Vollendung hin und jage 

die letzte Süße in den schweren Wein.

(R.M. Rilke)

(1) beste Richard, beste vrienden uit alle seizoenen, de zomer was zeer groot. Een zomer van reeds meer dan een halve eeuw.

Misschien verwacht U van mij dat ik uitleg waarin die lange zomer zo groot was. Dat ik uitleg wat Richard Celis allemaal gepresteerd heeft, wat hij bereikt heeft, hoe hij daarvoor reeds erkend en gewaardeerd werd.

Ik zal U dan moeten teleurstellen. Dit gaat mijn krachten en vooral mijn tijdsbestek te boven. Ik zou er Ademloos van worden.

Maar ik wil graag een poging doen om luidop denkend te antwoorden op de vraag waarom de zomer zo groot was. Ook dat gaat allicht mijn krachten te boven maar ik probeer het toch. En gezien onze Nederlandse liederenschat Richard zo nauw aan het hart ligt, zal ik ten dele daaruit putten.

Waarin schuilt het geheim van Richard Celis ? In een hele reeks deugden.

(2) Laat me beginnen met de leergierigheid.

de jongen kijkt door de geopende ramen
waarlangs de wereld slaat;
zonder zich te beraden
stapt hij de deur uit, helder en zonder vrees.


(H. Marsman, De grijsaard en de jongeling)

Leergierigheid die wel zal aangewakkerd zijn geworden door de jezuïeten in Turnhout, die de jonge student naar Leuven bracht, naar de Sorbonne in Parijs, naar Antwerpen, leergierigheid die tot op vandaag nooit heeft opgehouden. Zij gaat over in een openheid op de wereld en gepaard met luisterbereidheid. Want al kon en kan Richard Celis veel en soms ook snel praten, hij luisterde ook voortdurend.

(3) Dan is er het doorzettingsvermogen. Richard Celis is vaak een man van het woord geweest, maar nog meer een van de daad.

Geboren uit droom van 't verleden
Gegroeid tot de welige daad

(J.Smeyers - Armand Preud’homme, Weest paraat)

Richard heeft voortdurend gewerkt om andere mensen rondom zich mee krijgen, mee te trekken, mee te stuwen, maar bleef ook doorvechten als hij in de steek werd gelaten of er tegenslag was:

Als gij morgen valt en ik blijf alleen,
Kameraad ik blijf en ik vecht voor twee.

(Roger Lammens - Jef Tinel, Wij zijn bereid)

(4) Met een afgrijselijk Nederlands woord kunnen we Richard Celis een beroepsoprichter noemen. Mooier is het van een stichter te spreken, een stichtend voorbeeld. Zijn stichtingsdrang heeft het maatschappelijk leven in onze Zuidelijke Nederlanden verrijkt met talloze organisaties, gaande van de scouts van Sint-Pieters-Lille, 21e Kempen, waarvan de themata mogen doorklinken in mijn citaten, over Campinia Academica, de Kempische koffietafel, Nekka, de Vlaamse culturele koepel, de Elfdaagse Vlaanderen-Europa en vele andere. Als het gekund had ook het nieuwe Gemenebest der Lage Landen, waarvan hij een waardige président-fondateur zou zijn.

Stel met uw broeders de dienende daad,
bouw voor uw volk, wroet aan uw taak !
Voel dat ge weer op de wereld bestaat,
eén met uw volk, rijk om uw taak !

(Renaat Van Daele - Armand Preud'homme, Daglied)

(5) Een met uw volk, Richard. Maar niet zomaar een abstracte eenheid, die sommigen ook in de Vlaamse Beweging er wel toe heeft gebracht van het reële volk te vervreemden doordat ze doorholden in extremisme. Je hebt altijd geprobeerd mensen te verenigen in plaats van ze te verdelen. Niet: wie niet met ons strijdt, is tegen ons, maar omgekeerd: wie niet tegen ons strijdt is met ons. Je hebt altijd geprobeerd de lauwen, de onverschilligen mee te krijgen door op zoek te gaan naar het gemeenschappelijke, naar datgene wat hen warm kon maken. Met het oog op de samenwerking keek je eerst naar de kwaliteiten die iemand te bieden had, en vervolgens hoe je diens gebreken erbij kon nemen.

Ook politiek probeerde je steeds te benadrukken waarin we één moeten zijn, en de mensen daarbuiten vrij te laten. Wellicht heb je het van de Jezuïeten in Turnhout ook zo geleerd:

in necessariis unitas
in dubiis libertas
in omnibus caritas.

(6) De noodzaak om niet alleen te preken voor de overtuigden betekende ook voor jou natuurlijk niet dat je niet kritisch mocht zijn of de mensen niet mocht wakker schudden. Vanuit de idealen van je jeugd die je steeds bent blijven uitdragen klinkt het als volgt:

Wij hebben de vreugd' niet verloren
de vriendschap die alles bestaat
ons lied, het schoon en sonore
onze stap die de lauwen moet storen
klinkt voort tot de wereld vergaat.

(Anton van Wilderode - Renaat Veremans, Vlaanderen herrijst)

(7) Richard, de zomer was ook zeer groot omdat jij anders dan vele anderen niets hebt verloochend. Niet Lille noch de Kempen, niet de Jezuïeten noch de kerk, niet de culturele volksverheffing noch de politieke autonomie, niet het Europese ideaal noch dat van Heel-Nederland. Tevelen in ons volk verkondigen een tegenstelling tussen dialoog met de andere en trouw aan het eigene, wellicht om aldus hun eigen ontrouw, hun zelfverloochening te verdoezelen. Uw trouw heeft U nooit verhinderd te dialogeren en uw dialoogbereidheid heeft U nooit verhinderd trouw te blijven en ook radicaal.

Je hebt dus ook nooit afvalligheid moeten verbergen achter het mantra van de politieke of andere haalbaarheid. Ik heb in uw streven steeds realisme gezien en veel zakelijkheid, maar de zakelijkheid ging niet ten koste van de ziel en het realisme belette U niet om de lat toch altijd net iets hoger te leggen dan het haalbare. Plus est en vous.

(8) Natuurlijk, je behoorde niet tot het gild der roepers. Noch tot dat van de roepers aan de zijlijn, de stuurlui aan wal, noch tot dat van de roepers op het podium, die meer in de schijnwerpers en het applaus geïnteresseerd waren dan in de boodschap of het resultaat. De show was aan U niet besteed, de diplomatie des te meer.

(9) Dat je niet stond te roepen betekende dus ook niet dat de boodschap niet duidelijk werd verwoord, en die luidt nog steeds:

fier vol vroom vertrouwen
met nooit gebroken moed
ons land weer op te bouwen
tot statig als een eik
voor U ons volk herbloeit

(Remi Pirijns - Gaston Feremans, Gebed voor het vaderland).

Je hebt er ook nooit aan getwijfeld dat ons volk het Nederlandse volk is, weliswaar in zijn zuidelijke variant, getekend door zijn eigen wisselvalligheden van de geschiedenis ....

Dat opbouwen verloopt tergend traag en wanneer een doorbraak in zicht is, schrikken onze leiders ervoorterug en kruipen ze weer in hun mosselschelp. Het is maar een groot geluk dat, met het citaat uit Jozef Simons' Eer Vlaanderen vergaat, dat U ook dierbaar is,

"Gelukkig is het niet juist dat het uur der volkeren maar eenmaal slaat".

Dit mag er ons evenwel niet van weerhouden om de kansen voor autonomie die zich aandienen te grijpen, we hebben wel degelijk al te veel kansen gemist, ook recent en zeer recent nog.

(10) Je bent altijd de weg blijven wijzen naar dit doel van emancipatie van ons volk, een doel dat geen klein-Vlaams maar enkel een Nederlands doel kan zijn. Als oud-scout was je ook hier een gids voor vele verdwaalden:

Patrouilleleiders komen getreden, verbonden door éénzelfde wet.
Zij willen een spoorteken wezen, een spoor dat de anderen redt.

(R. de Meester, Patrouilleleiderslied)

Nog elk jaar zorg je mee voor de uitreiking van Gulden Sporen voor culturele of economische uitstraling. En die spoortrekkers blijven onontbeerlijk in de woestenij van onze publieke cultuur.

Zeker voor de Vlaamse instellingen van vandaag moet ik je woorden herhalen:

"Wat heeft het voor zin autonomie te verwerven als die vervolgens helemaal uitgehold wordt door het afglijden van de cultuur naar het niveau van de soap opera (....) , een culturele abdicatie"

(Zangfeestrede als ANZ-Voorzitter "De grenzen voorbij").

Het is vandaag overigens niet enkel cultureel dat we afgegleden zijn naar het niveau van de soap opera, de politiek doet nog beter.

(11) Tegen het consumptieculturalisme heb je steeds de waarde verdedigd van de volkscultuur, van de cultuur ingebed in de lokale gemeenschap, in de eigen taal; van de waarde van die lokale gemeenschap, ook van het dorp - al trok je van Lille naar Parijs en Antwerpen. Mijn oud-grootvader trok van Antwerpen zonder Wapper naar de Arenbergpolder naast Doel. Nu men die vructhbare polder wil volgieten met beton, nu Vlaanderen door de illegale kuiperijen van zijn eigen regering Doel-loos dreigt te worden citeer ik al even graag een andere duidelijke uitspraak van jou in het blad waarvan je 40 jaar eerder zelf hoofdredacteur was, Ons Leven:

"Aan een Vlaanderen dat volstaat met fabrieksschouwen en dat volgegoten is met beton heb ik GEEN boodschap"

(Ons Leven, jaargang 103 nr. 9-10).

Met in hetzelfde nummer een pleidooi jegens de studenten voor het einde van België, het Nederlandse Gemenebest, Nederlandse fierheid, een mentaliteit weg uit de zelfgenoegzaamheid, krachtdadige beëindiging van de verloedering van ons natuur- en cultuurpatrimonium, bezieling tegen het geestdodende materialisme en de vervlakkende vervreemding, nationaal zelfbewustzijn. Zeventien jaar later heeft de tekst zijn actualiteit niet verloren.

Als zoon van de Kempen weet je ook :

Uw echte kindren blijven trouw
aan deugd en taal en zeden

(J. Demoulin - Emiel Hullebroeck, De Kempen)

(12) In dat streven ben je nooit het zicht op het grotere geheel verloren, in het bijzonder de Europese context. Met de luciditeit je eigen heb je altijd ingezien dat ons volk gediend is met een grote mate van culturele en andere uitwisseling met andere volkeren, op wederkerige en transparante basis, en daar steeds concreet aan gewerkt, met de interlands, met bilaterale verenigingen, enzovoort.

Met dezelfde luciditeit leer je dat wij helemaal niet gediend zijn met complexe en intransparante politieke structuren waarvan de belangrijkste doelstelling wellicht is, het de burger onmogelijk te maken er wijs uit te geraken om dan een excuus te hebben om diezelfde burger elke inspraak te ontnemen.

(13) Een hele zomer van een leven lang heb je naast grotere ook en vooral talloze kleine initiatieven ondernomen om concreet, onder de mensen, die zelfgenoegzaamheid door fier zelfbewustzijn te vervangen. Al heeft de vervlakking en vervreemding veel verwoest, overal bij de volksbasis zijn er nog brokstukken van traditie en cultuur, van fierheid en bezieling. De cultuur die we zelf maken, vaak rond de waardering van dagelijkse dingen, is het kostbaarste weefsel van ons volk. De Vlaams-nationale en Nederlandse geest daar inbakken is wellicht de kern van de methode-Celis.

Herr, der Sommer war sehr groß

(14) De vruchten zouden zo rijp niet zijn geworden was er ook niet de omgeving thuis, de familie, je vrouw. An zal daar meer over zeggen.

Je had en hebt een Kempische terugvalbasis om het contact met landschap en natuur te behouden, want:

"op de heide waait de wind alle zorgen weg"

(Jozef Simons - Armand Preudhomme, Kempenland)

En je hebt een vrouw - Mieke - die ook vandaag dit alles heeft georganiseerd. Wat mij toelaat te eindigen met een nostalgisch vers uit dit Afrikanerliedje:

In die arms van my edele nooie
sal die dood my alleen daar weghaal

(Die Vaalrivier vlei)

Maar laat de herfst ons eerst nog rijpe zoete vruchten brengen.
Read more...

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>