13 oktober 2009

De vredesduif is ernstig ziek (Brecht Arnaert)

Op vrijdag 9 oktober werd bekend dat Barack Obama de Nobelprijs voor de vrede krijgt, voor 'zijn buitengewone inspanningen om de internationale diplomatie en samenwerking tussen volkeren te bevorderen', aldus het Nobelcomité in Oslo. Verder motiveert het comité dat speciaal rekening gehouden is met “Obama’s visie en inspanningen voor een wereld vrij van nucleaire wapens”. Progressief Europa jubelt. Maar niets is wat het lijkt. Hold your horses.

Barack Obama moet zowat de snelste vredesbrenger zijn die het comité ooit benoemd heeft. De president, die nog maar sinds 20 januari “in office” is, krijgt dezelfde prijs als Mikhail Gorbatsjov, die jarenlang gestreden heeft voor glasnost en perestroïka in de USSR, en krijgt die sneller dan Aung San Suu Kyi, die zelfs vandaag nog in Birma haar geweldloze strijd voor democratie en mensenrechten voortzet.

Wat zijn dan de verdiensten van Obama? Reeds tijdens zijn verkiezingscampagne pleitte hij voor de verderzetting van de oorlog tegen Afghanistan. Ook de schrapping van het programma voor het rakettenschild in Centraal-Europa is een cosmetische operatie, want dat is slechts afgevoerd omdat men voortaan datzelfde rakettenschild vanop Aegis-schepen kan waarnemen, performanter én goedkoper dan de geschrapte installaties in Tsjechië en Polen.

Vooral de verwijzing naar zijn inspanningen voor nucleaire veiligheid zijn twijfelachtig. Niet enkel zijn de belangrijkste ontwapeningsverdragen telkens afgesloten door republikeinen – SALT I in 1972 door Nixon, START I door Reagan in 1982 – nog belangrijker is dat de verhoogde druk op Iran niet het doel van de vrede dient, maar de bescherming van de eigen Amerikaanse belangen. Of preciezer de Amerikaanse munt.

Sommige analisten schatten dat de Amerikaanse overheid niet minder dan 15 % van het BBP aan nieuw kapitaal in haar economie geïnjecteerd heeft. Maar waar komt dat geld vandaan? Geen dollar van het Recovery Program is echter belastingsgeld. Integendeel. Sinds het begin van de Obama Administration hebben de persen van de Federal Reserve nog geen moment stilgestaan: Amerika’s belangrijkste exportproduct is de dollar geworden. De koopkracht per dollar zakt zienderogen, en daar ligt de hond gebonden.

Iran, als tweede exporteur van de OPEC, wil af van de dollar. In 2008 verplaatste Iran zijn oliebeurs van Teheran naar het eiland Kish in de Perzische Golf. Daar werd een vrijhandelszone gecreëerd, waar voortaan olie niet meer in dollars, maar in euro’s en roebels wordt verhandeld. Ahmadinejad is actief aan het lobbyen bij de andere elf leden van de OPEC om hetzelfde te doen. Hij vindt alvast gehoor bij Chavez, die zijn Venezolaanse olie ook niet langer in dollar wil van de hand doen.

Het belang hiervan voor de Amerikaanse munt is niet te onderschatten. Sinds the Nixon Schock is ruwe olie namelijk het de facto onderpand geworden van de dollar. De troebele relatie tussen de dollar en de OPEC begon al op 15 augustus 1971. Toen besloot Nixon de band tussen de dollar en haar achterliggende waarde, goud, door te snijden. De Amerikaanse Federal Reserve had voor de bekostiging van de oorlog in Vietnam namelijk zoveel dollars bijgedrukt, dat die onmogelijk nog in goud terugbetaald konden worden. Ze stonden in die dagen bekend als Eurodollars.

Na the Nixon Schock was het hek helemaal van de dam. Nu kon de VS haar munt ongebreideld inflateren. De onderliggende waarde werd door de wereldmarkten niet meer uitgedrukt in “ounces gold”, maar aangezien de dollar nog steeds de wereldreservemunt was, in “barrels oil”. Daar zit de crux van het probleem: gegeven dat oliecontracten in dollar uitgedrukt worden, verloor met elke dollar die de Fed bijdrukte, de OPEC aan koopkracht. De prijzen van olie bleven lange tijd gelijk, maar de waarde van de contracten in termen van de eigen munt zakte.

De oliecrisis van oktober 1973 en de dollarcrisis van augustus 1971 zijn dan ook één en dezelfde gebeurtenis. De OPEC verhoogde de dollarprijs per vat olie niet om haar monopoliepositie te misbruiken – die heeft ze niet en nooit gehad – maar wel om gelijke tred te kunnen houden met de inflatie van de dollar. De VS deed er echter alles aan om de perceptie van de oliecrisis te linken aan de Jom Kippoer-oorlog in oktober 1973, maar dat was slechts een regionaal conflict.

De OPEC werd trouwens al in 1960 opgericht en had toen al als belangrijkste doelstelling een vakbond tegen de dollar te vormen. Systematisch verhoogde zij in verschillende bijeenkomsten de prijs per vat in relatie tot de slinkende koopkracht van de dollar. Was de stijging voor 1971 echter nog relatief beperkt, vanaf januari 1970 tot het einde van de jaren zeventig steeg de prijs van een vat ruwe olie van 3,35 dollar tot 32,50 dollar per vat. In diezelfde periode swingde de Amerikaanse inflatie uit de pan.

De goede bedoelingen van Obama jegens het nucleair programma van Iran zijn dan ook hoogst twijfelachtig. Het lijkt er meer op dat Obama vooral de eigen belangen veilig wil stellen: stapt Iran succesvol af van de dollar, dan stort het wereldwijde monetaire systeem, dat nu door de VS gedomineerd wordt, ineen. Niet voor niets heeft the Central Bank of Iran de grootste goudreserves in het hele middenoosten. De dollar heeft men nooit vertrouwd. Men geeft de voorkeur aan het hawala-monetair systeem, waarbij goud een cruciale rol speelt.

Obama zou wel eens de eerste Nobelprijs-laureaat kunnen zijn die na zijn onderscheiding een oorlog begint. De hele politiek van het Midden-Oosten is er immers op gericht om net die regimes aan de macht te houden die de dollarpolitiek van de VS steunen. De Saoedi’s in Arabië, de Al Sabah’s in Koeweit, Sadam in Irak. Tot voor kort.

Die laatste, tot 1985 nog CIA-agent in Egypte, kon in de jaren negentig zonder problemen etnische zuiveringen houden bij de Koerden in het Noorden, Abu Graib exploiteren als bekentenissenmachine, en de meest gruwelijke chemische wapens van Amerikaanse makelij afvuren op Iran. Toen hij echter in 2002 openlijk verklaarde zijn olie niet meer in dollars te willen verkopen, werd hij binnen het jaar verwijderd.

Ahmadinejad kan dus maar beter op zijn tellen passen. Het in het hoogste belang van de VS om aan te kunnen tonen dat Iran een gevaarlijk land is. Het ware geheel niet verwonderlijk moest na de uitreiking van de prijs in Stockholm op 10 december, de VS gewapend met dat moreel gezag op de volgende VN-veiligheidsraad een “smoking gun” te voorschijn halen die een militaire aanpak van Iran kan rechtvaardigen, dit alles natuurlijk met het Nobele doel “voor een wereld vrij van nucleaire wapens”.

Pittig detail: de nominaties voor de Nobelprijs voor de vrede van dit jaar werden afgesloten op 1 februari 2009. Toen was Obama welgeteld 11 dagen aan de macht.

12 Comments:

At 13/10/09 21:46, Blogger Brecht Arnaert said...

Wil iemand dit artikel inkorten met die cspan stuff. Ik snap daar niets van. Dank.

 
At 14/10/09 00:48, Blogger Luc Van Braekel said...

Over Saddam: "tot 1985 nog CIA-agent in Egypte"

Saddam verbleef in Egypte van 1959 tot 1963. In 1979 was hij al staatshoofd van Irak, hoe kan hij dan in 1985 nog CIA-agent geweest zijn in Egypte?

Als je dolle samenzweringstheorieën verspreidt, probeer dan wel minstens de data juist te hebben.


"Obama zou wel eens de eerste Nobelprijs-laureaat kunnen zijn die na zijn onderscheiding een oorlog begint."

Menachem Begin kreeg de Nobelprijs voor de Vrede in 1978 en bombardeerde in 1981 de Iraakse Osirak-kernreactor in opbouw. Voor alle duidelijkheid: ik bewonder hem voor dat laatste. O ja, en in 1982 viel hij Libanon binnen, ik denk dat we gerust kunnen stellen dat hij daarmee een oorlogje begon.

 
At 14/10/09 07:21, Anonymous d'Arme Richard said...

@ LVB

Als je iemand van samenzweringstheorieën beticht, probeer dan wel een argumentje of twee aan te halen.

Overigens, wat is het Osama-en-de-19-kapers-verhaaltje van 9/11 anders dan een dolle samenzweringstheorie? Zonder bewijs, wel uitentreure herhaald.

 
At 14/10/09 09:52, Blogger Luc Van Braekel said...

@Richard: Dat Saddam "tot 1985 een CIA-agent in Egypte" zou geweest zijn, is een straffe bewering die de eerste toets met de feiten niet kan doorstaan. Daarom noem ik het een samenzweringstheorie. U vraagt om dat met "een argumentje of twee" te staven. Dat heb ik ook gedaan hierboven, ten eerste door de periode te vermelden waarin Saddam daadwerkelijk in Egypte verbleef, en ten tweede door erop te wijzen dat Saddam al in 1979 staatshoofd was van Irak.

Maar ik neem er nota van dat u blijkbaar andere normen hanteert ten aanzien van de bewering van Brecht Arnaert dat Saddam "tot 1985 CIA-agent was in Irak" dan ten aanzien van mijn bewering dat dit niet zo was, zelfs niet zo kan zijn. Ik heb geen vraag van u aan Arnaert gezien om die eerste bewering met "een argumentje of twee" te staven.

 
At 14/10/09 10:07, Anonymous traveller said...

@ Brecht Arnaert

Luc heeft gelijk.
De wens om de dollar als wereldmunt uit te hollen is bij iedere anti-Amerikaan opgekomen. Het zou het strategisch belang van de VS gevoelig verminderen. De enigen die daar daaadwerkelijk iets konden aan doen vandaag zijn de Chinezen. Ze doen het echter niet, integendeel, ze steunen de dollar waar ze kunnen voor één enkele reden: er is geen waardig alternatief. Het zou dus oerdom zijn de wereldeconomie naar de verdommenis te helpen en er niets voor in de plaats te kunnen stellen.
Dat belet echter niet dat verschillende scenario's bestudeerd worden, vooral in de VS, om een na-dollar economie te modelleren. Het is echter tot nu toe op niets uitgelopen.

 
At 14/10/09 10:34, Anonymous Luc Van Braekel said...

Om nu wat dieper in te gaan op het verband tussen Iran en de dollar: dat verband bestaat wel degelijk, maar is mijns inziens indirecter dan wat hierboven wordt uiteengezet.

Eeder deze week maakte journalist Robert Fisk een "geheim plan" bekend van Saoudi-Arabië, Koeweit en Oman, om vanaf 2018 de olie niet langer in dollar, maar in euro te betalen. Het bericht werd prompt officieel ontkend door Riad.

De conclusie die ik hieruit trekt is ongeveer het omgekeerde van wat Brecht Arnaert hierboven beweert.

Obama is - helaas - helemaal niet happig om Iran onder druk te zetten, noch met wapens noch met handelssancties.

Hij wordt van twee kanten onder druk gezet om dat wel te doen: Israël, maar ook de soennitische westelijke buurlanden van Iran, die een sjiïtische atoommacht vrezen.

Het 'lek' over het 'geheim plan' om niet langer de dollar te gebruiken, zie ik eerder als een signaal en een ernstige waarschuwing vanwege Saoedi-Arabië aan het adres van Obama: doe iets aan Iran.

Ik hoop dat Obama inderdaad de tweede winnaar wordt van de Nobelprijs voor de Vrede die nadien een oorlog start (of laten we zeggen: mee in de strijd stapt nadat Israël de eerste slag heeft toegebracht). Het is de enige manier om geen tweede Jimmy Carter te worden.

 
At 14/10/09 12:42, Anonymous RR said...

Het pittig detail kan achterwege worden gelaten, daar bekend is dat Obama niet eens was genomineerd voor de Nobelprijs.

 
At 14/10/09 14:06, Blogger Unknown said...

@ LVB,

Bij nader inzien blijk je gelijk te hebben inzake de timing van Sadam. Bedankt voor de aanvulling en mijn excuses. Ik nam de datum over van op een forum zonder die bron te checken. Het lijkt me echter wel mogelijk dat Sadam tot bijvoorbeeld 1975 CIA-agent was, maar dan niet noodzakelijk in Egypte. De geruchten blijven dat hij aan het hoofd van Irak geplaatst is met hulp van de VS.

Maar eigenlijk is dat de essentie van mijn betoog niet, wel dat de VS er belang bij heeft Iran in de bestaande monetaire orde te houden. Daarom vind ik deze Nobelprijs hypocriet. Ik ben niet intrinsiek anti-Amerikaans, en zelfs al zou ik dat zijn, dan nog houdt mijn analyse stand.

Wat betreft China is het verkeerd te stellen dat zij de enigen zijn die hier iets aan kunnen doen. Het is zelfs omgekeerd: de jarenlange torenhoge groei van China kon enkel plaatsvinden door het kunstmatig laag houden van de Rembini in vergelijking met de Dollar. De Chinese centrale bank kocht jaarlijks enorm veel dollars op, om de prijs hoog te houden in vergelijking met de Rembini. Zo kon China haar export aanzwengelen.

Probleem is nu wel dat China met gigantische dollarreserves zit en Amerikaans schuldpapier. Zij zijn dus de LAATSTEN die er iets kunnen aan doen. Ik verwacht dan ook dat zij de lijn van de VS zullen volgen, en hopen dat de dollar intact blijft.

Verder zie ik een objectief bondgenootschap ontstaan tussen Iran en Rusland, die beiden belang hebben bij een andere monetaire wereldorde. Clinton's mislukte diplomatieke reis naar de USSR van laatstleden past perfect in dat plaatje.

@ RR: als Obama niet eens genomineerd is geworden, dan is dat nog een pittiger detail.

 
At 14/10/09 14:43, Anonymous traveller said...

@ Brecht Arnaert

De Chinezen niet onderschatten aub. Ze hebben inderdaad een berg papier van de Amerikanen maar dat papier hebben ze niet nodig om te eten en dat papier geeft hen een strategisch overwicht op de Amerikanen.
Ze zijn echt in staat om de dollar te kelderen, weliswaar met enorme verliezen voor henzelf maar dat zou strategisch gezien minder kosten dan een wereldoorlog voor de economische suprematie.
Er is echter geen alternatief voor het ogenblik en dat geeft de Amerikanen respijt om hun huis in orde te zetten, zodra Obama vervangen wordt door een echte Amerikaan met echte Amerikaanse interessen voor ogen natuurlijk.

 
At 14/10/09 22:01, Anonymous Belgica Dividenda Est said...

@ Brecht Arnaert

Interessant artikel.

Wat is uw bron in verband met die grote goudvoorraden van de Iraanse centrale bank?
Ik herinner mij hoe ik de afgelopen maanden in Asia Times Online vaak berichten las als zou Ahmadinejad tijdens zijn eerste ambtsperiode een heel groot deel van Iran's spaarpotje er door hebben gejaagd.
Toegegeven ik heb het de laatste weken niet meer gevolgd.

Ik deel de visie van Luk Van Braekel, want 2018 lijkt me wat te ver af om het als een echt plan te beschouwen. Waarom nog zo lang wachten?
Anderzijds valt het op hoe er nu een datum wordt gelekt die valt na het einde van Obama's eventueel tweede ambtsperiode.

Met vriendelijke groeten,

 
At 15/10/09 01:26, Anonymous Marc Huybrechts said...

Part 1

Zelden zoveel "dolle samenzweringstheorieen" op een rijtje gezien. Sommige absurde aspecten van de ruimere wereldvisie die de auteur 'tekenen', zijn wel degelijk courante kost in naief-links Vlaanderen vandaag.

1) De auteur heeft duidelijk een zeer oppervlakkige visie omtrent het concept "vrede". Dat Roosevelt en Churchill vrede hebben kunnen brengen in West-Europa voor de tweede helft van de 20ste eeuw, en dat dat eerst een oorlog vereiste, dat gaat hij zeker niet kunnen erkennen. Hij lijkt me eerder een 'peace of the grave' te verkiezen, of een soort islamitische 'onderwerping'. In een dergelijke naieve wereldvisie zou men Stalin een nobelprijs moeten geven voor het brengen van 'vrede' over een enorm territorium (van meer dan 11 tijdszones). En, natuurlijk gaat de tragische Aung San Suu Kyi, met haar "geweldloze strijd" geen echte 'vrede' kunnen brengen in Birma, want zij staat niet enkel tegenover de lokale 'socialistische militaire junta' maar wel tegenover hun paymaster, het Politbureau in China. "Geweldloze strijd" werkt enkel tegenover democratische (doorgaans Westerse) overheden, maar is nutteloos tegenover totalitaire krachten. Enkel 'macht' kan deze laatsten doen 'bewegen', en dat was dan ook de grote verdienste van Reagan. Zonder de 'druk' van Reagan, had Gorbatshov hetzelfde lot ondergaan als de Chinese CCP Secretary-General na Tienanmen Square. Trouwens Rusland is vandaag al terug tot een 'onvrije' autocratie afgedaald.

2) Arnaert beweert dat Obama een "oorlog TEGEN Afghanistan" voert. Is dat een eerlijke representatie van de realiteit, of is dat een bevooroordeelde parrotatie van anti-Amerikaanse nondemocraten? Het is waar dat de Amerikanen (om goede redenen) het middeleeuwse Taliban regime hebben verwijderd (dat hun manifeste vijand, Al Qaeda, herbergde), en het is waar dat zij (tesamen met Europese minimale hulp, en nu ook met allerlei VN-instanties, een meer geciviliseerd regime (met een beetje meer respect voor echte mensenrechten) proberen op gang te krijgen daar. Maar, justifieert dat van te spreken van een "oorlog tegen Afghanistan"? Was de Amerikaanse tijdelijke 'invasie' in Normandie in 1944 een "oorlog tegen Belgie", of is het eerlijker van te zeggen dat het ook een "oorlog VOOR de BelgEN" was? Men kan gerust denken, gelijk ik doe, dat men de Afghaanse totalitairen beter van de lucht zou blijven bombarderen en bestraffen, in plaats van eigen geld en bloed op te offeren voor hun 'democratische kansen', maar het taalgebruik van Arnaert spreekt boekdelen over zijn naief-linkse wereldvisie.

3) De auteur verwijt Obama van het rakettenschild (in Europa) te hebben afgevoerd enkel om kosten te besparen. Het is duidelijk dat Arnaert niet gelooft in de nuttigheid van een rakettenschild. Wat gelooft hij dan wel? Dat men zich zou moeten bloot stellen aan 'chantage' van totalitairen? Denkt hij dat dat iets raar zou geweest zijn in de mensengeschiedenis, of dat er geen totalitairen meer zouden bestaan? Wat onderwijst men tegenwoordig in het naief-linkse onderwijs: 'hoop', of echte geschiedenis?
...

 
At 15/10/09 01:31, Anonymous Marc Huybrechts said...

...
Part 2

4) En onderwijst men nog economie in den Belgique tegenwoordig, of is het nu allemaal naief-linkse 'ideologie'? De pogingen van Amerikanen (en sommige meer zeldzame Europeanen) om een tweede islamitische nucleaire macht te voorkomen, dateert al van veel langer dan gisteren. Daar was men al mee bezig toen de dollar nog 'toppen' scoorde in de 1990's. De notie dat het conflict met Iran te maken heeft met de rol van de dollar in het internationaal monetair systeem is ABSURD. Iran is straatarm vandaag, en heeft geen groot gewicht in OPEC vandaag. Verder, de bewering van Arnaert dat OPEC een "vakbond tegen de dollar" zou zijn is ronduit belachelijk. Het anti-Amerikanisme tegenwoordig is een echte pathologie die velen 'infantiliseert'. Voor zij die het nog steeds niet zouden beseffen: OPEC IS EEN VAKBOND TEGEN OLIECONSUMENTEN, dat betekent concreet (in de huidige omstandigheden) dat het primair een conspiracy is tegen arme landen-zonder-olie, secundair tegen Europeanen, en pas tertiair tegen Amerikaanse consumenten.

5) De bewering van Saddam-als-vermeende-CIA-agent werd door anderen al behandeld. Ik denk dat er evenveel (non-)evidentie is dat koning Albert een CIA-agent was (toen hij nog maar een 'prins' was), dat Louis Michel (nog steeds) een agent van Castro in de EU commissie is, om over andere fantasie-rijke "dolle samenzweringstheorieen" ten aanzien van andere Europese politiekers maar te zwijgen.

6) Arnaert slaagt er zelfs in van 'de Amerikanen' (indirect) te blameren voor...de koerden-zuveringen door Saddam in het Noorden (waar waren de Belgen toen de VS air force de Koerden beschermde tijdens de ganse decade van de 1990's?), voor Saddams' "bekentenissenmachine" en voor de 'chemische Iran-Irak oorlog. Waarom er niet de Spaanse griep aan toevoegen?

Pittig detail: In Amerika zijn er tegenwoordig vele naief-linksen die naievelijk geloven dat de verkiezing van Obama terug tot wat meer 'gezond verstand' onder naief-linksen in Europa zou leiden. Ik zou zeggen dat ze Arnaert zouden moeten lezen en dat ze zo vlug mogelijk van dergelijke naiviteit zouden moeten vanaf geraken. The 'rot' (of blind and cultivated anti-Americanism) sits much too deep

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>