Gezegende Ramadan!

Moeten wij alles goedkeuren omdat het nu eenmaal bij een religie behoort? Staan religieuze gebruiken boven het oordeel van de rede? De vraag stellen is ze beantwoorden. Beoordelen wij bijvoorbeeld eens vrijmoedig de islamitische vastenmaand.



De negende maand in het moslimjaar, Ramadan of eigenlijk Ramadhân, is de vastenmaand: geen eten of drinken van zonsopgang tot zonsondergang. De naam betekent “hitte”, en in vrome predikingen legt men dat uit als de brandende zuivering die een maand van verstervingen bewerkt. Zoals het Sanskrit woord tapas, “hitte”, inderdaad ook “zelfkastijding” betekent. Maar een maand noemen naar de subjectieve ervaring van een religieus gebruik, is dat niet wat vreemd? Denkend aan termen als “hooimaand”, “oogstmaand” e.d., zou men eerder een verwijzing naar de jaarfase in de natuur verwachten, en daarom wordt Ramadan vaak uitgelegd als oorspronkelijk de naam van “kennelijk een zomermaand”, aldus Wikipedia. Als de Arabieren net als de Joden hun kalender baseerden op die van het eveneens Semitisch-sprekende Babylon, bakermat van de sterrenkunde, dan viel hun nieuwjaarsfeest na het begin van de herfst (net zoals de dag voor hen bij de vooravond begon), en dan omvatte de negende maand doorgaans de zomerzonnewende, in Arabië inderdaad schroeiend heet.

Er is echter een gegeven dat daartegen pleit. De islamitische tijdrekening begint met de hidjra, de “migratie” van Mohammed naar Medina in 622. Zijn aankomst in een voorstad van Medina viel op 8 Rabi’ al-Awwal, de derde maand, of 66 dagen na het nieuwjaarsfeest op 1 Muharram. Islamitische standaardwerken laten die datum overeenkomen met de Juliaanse datum 20 september, de nieuwjaarsdag dus op 16 juli, de zichtbare verschijning van de eerste nieuwe maan na zomerzonnewende. Het jaar beginnen in de zomer is wat ongewoon: zoals men naargelang de context de dag kan laten beginnen op de vooravond, om middernacht of bij dageraad, maar nooit ’s middags, zo zijn er kalendersystemen die het jaar laten aanvangen in het begin van herfst, winter of lente, maar nooit in de zomer. Eén uitzondering: de oudste Indiase kalender, een boerenkalender zonder sterrenkunde, begon het jaar met het regenseizoen (varsja, sindsdien ook een woord voor “jaar”), eind juni. Misschien is dat gebruik in het regen-arme maar nabije Arabië overgenomen?

In ieder geval viel Ramadan dan altijd ongeveer samen met onze maand maart. Christenen hielden dan hun vasten, maar ook de heidense Arabieren deden zoiets. Het was tijdens een vastenretraite in een grot buiten Mekka, in 610, dat Mohammed zijn eerste ingebeelde ontmoeting met de engel Gabriël had, begin van de Koran-“openbaring”. De keuze van het wintereinde als vastenmaand komt waarschijnlijk uit de antieke geneeskunde. Die schreef vastenkuren voor, niet als zelfkastijding maar als lichaamsreiniging, en merkte proefondervindelijk dat dit de geschiktste tijd van het jaar is. Hedendaagse kuurdokters vinden dat nog steeds.

De kalenderhervorming van Mohammed stuurde deze gezonde regeling echter in de war. De Ramadan en alle islamitische feesten zijn niet meer gekoppeld aan een bepaald jaargetijde maar trekken nu achterwaarts het hele zonnejaar rond, in een cyclus van ongeveer 33 jaar. Het begin van het eerste islamitische jaar viel ruim na zomerzonnewende, dat van het tweede, 12 maanomlopen later, ook nog. Nog eens 12 maanomlopen (of 354,37 dagen) later zou de nieuwe maan echter vóór de zonnewende vallen. Wat men dan deed in de meeste antieke kalenders, was een schrikkelmaand inlassen, een dertiende maand, om vervolgens het nieuwe jaar op zijn juiste tijd te laten beginnen. Met 7 extra maanmaanden per 19 zonnejaren kon men beide cycli duurzaam coördineren.

Maar toen greep Mohammed in: hij schafte in 624, in het vooruitzicht van wat de eerste schrikkelmaand van de moslimtijdrekening had moeten worden, de schrikkelmaand af. Omdat niet iedereen hem daarin volgde, zette hij dat later nog eens als “openbaring” in de Koran: "Het aantal maanden is bij God 12 maanden volgens de teboekstelling op de dag dat Hij de hemelen en de aarde schiep.(...) Het invoegen van een schrikkelperiode is enkel maar ongeloof waarmee zij die ongelovig zijn tot dwaling gebracht worden." (9:36-37)

Mohammed begreep blijkbaar de zeer elementaire sterrenkunde waarop zijn voorouders hun kalender gebaseerd hadden, niet. De enige werkelijk islamitische toevoeging aan de wetenschap is de domme vervanging van een realistische kalender door één die blind gefixeerd was op het symboolgetal 12, “het getal dat God heilig verklaard heeft”. Daardoor beweegt het islamitisch maanjaar jaarlijks ongeveer 10,87 dagen achteruit ten opzichte van het zonnejaar (365,24 dagen). En daardoor valt de vastenmaand soms in volle zomer, wanneer het zeer ongezond is om een bloedhete dag lang niets te drinken.

Ramadan is schadelijk voor de gezondheid. Op zich is een collectieve vastentijd een prachtige uitvinding: de democratisering van de ascese, anders het monopolie van monniken, in een haalbare gematigde dosis. Maar wat de islam ervan maakt, is welhaast het tegendeel. ’s Morgens verwaarlozen moslims hun normale routine om zich vol te proppen, ’s middags werken ze zich in het zweet zonder hun lichaamsvochtigheid op peil te houden, en vlak voor het slapengaan schransen ze zich nog eens vol. Terwijl kuurdokters erop hameren dat je met een lege maag moet gaan slapen.

Kortom, de Ramadan is onwetenschappelijk en ongezond. Het is onzin om moslims een fijne Ramadan toe te wensen, zoals een Belgisch overheidsbedrijf doet. Wel kan je hen een spoedig en weldoend einde van de Ramadan toewensen. En beter nog, de algehele vervanging van de Ramadan door een gezondere en meer wetenschappelijk getimede versterving.

Read more...

"En als we nu eens vergiffenis zouden schenken.."

Zijn Vangheluwe en Danneels de uitzondering of de norm?


Met de publicatie van de “Danneels-tapes” (een vertrouwelijk gesprek tussen gepensioneerd aartsbisschop Godfried Danneels, de Brugse ex-bisschop Roger Vangheluwe die zijn neef jarenlang sexueel misbruikte, en het slachtoffer zelf, aangeduid als S, die alles in het geheim opnam en naar De Standaard doorspeelde), is de Vlaams-katholieke pedofiliekwestie in een nieuwe fase getreden. De kardinaal blijkt namelijk te liegen, ook vandaag nog, en bevindt zich in staat van zonde. De vraag of de prelaat juridisch iets kan ten laste gelegd worden (waar hij met een batterij goede advocaten sowieso uitgeraakt), moet voor een gelovige toch veruit overstegen worden door de moreel-religieuze anomalie van een aartsbisschop die de tien geboden feestelijk aan zijn laars lapt. Of is dat toch niet zo abnormaal? Zijn Danneels en Vangheluwe rotte appels, of is heel de mand rot?

Ego te absolvo

Tot een jaar geleden gold kardinaal Godfried Danneels (en kranten als De Standaard hebben daar volop aan meegewerkt) als een model van deugdzaamheid, een haast onmenselijk prototype van modern pastoraat: minzaam, begrijpend, tolerant, relativerend, bereid tot een kwinkslag, maar toch vroom, rechtuit, principieel. Dit professioneel opgebouwd imago (want dat is het) was sowieso een opgetrokken façade, kaderend in het PR-verhaal van een leeglopende kerk die terrein tracht terug te winnen. Heel de Danneels-iconografie van de ideale dorpspastoor blijkt een maskerade geweest te zijn, een theatrale pose, ineengezet met behulp van professionele communicatiespecialisten. Onvermijdelijk roept dit reminiscenties op aan die andere periode waarin de katholieke kerk in het verweer was, en tot een uitzonderlijke face-lift-campagne overging: de 16de eeuwse contrareformatie en de propaganda fidei. De Lutheraanse dissidentie tegen de aflatenhandel en de hypocrisie van de toenmalige clerus gaf namelijk aanleiding tot een nog veel grotere zwendel die onrechtstreeks tot onze moderne beeldcultuur, de “communicatiewetenschap” en de logica van de massamedia zou leiden: een barokke explosie van (beeld)verhalen waarin het effect primeerde. Niet de bezinning, bewustwording en de persoonlijke piëtiteit waren hoofdzaak, wel fascinatie en manipulatie vanuit het onmiddellijke en zichtbare icoon. De propaganda (van oorsprong dus een Jezuïtische term) hanteert de leugen als weg naar de waarheid en huldigt een Machiavellistische strategie van het doel dat de middelen heiligt. Deze ontdubbeling van de moraal is de ruggengraat van het machtsinstituut “Kerk”. Niet alleen de leugen is gepermitteerd voor het goede doel: elk van de 10 geboden krijgt kleine lettertjes met uitzonderingsregels. Het adagium “Gij zult niet doden” kon zo probleemloos omzeild worden in massaslachtingen als de kruisvaarten en in het verbranden van ketters en zogenaamde heksen.
In dat perspectief is een wereldlijke macht, die met harde hand dogmatisch regeert en de aardse tuin permanent uitwiedt, noodzakelijk, tot en met het instellen van de staatsgodsdienst. De scheiding van kerk en staat is niet verenigbaar met combattieve religiositeit,- de verwantschap tussen christelijk fundamentalisme en de islam valt hier op (waar eveneens de leugen getolereerd wordt, indien nuttig voor de verbreiding van het Ware Geloof). Het persoonlijk geloof op zich is dus voor het katholicisme ontoereikend: het moet zich institutionaliseren, het moet begeleid, geïndoctrineerd en desnoods met dwang opgelegd worden, want Satan loert (Danneels, in een vroeger Humo-interview: “Satan, Diabolus, ik heb nooit aan hem getwijfeld…”). Van daaruit tenslotte is de Machiavellistische praxis van een sluwe en retorisch behendige clerus onvermijdelijk. Ook de leugen kan een middel zijn om de waarheid te verspreiden, zoals het geweld een middel is om de Vrede Gods te verwezenlijken: Satan moet als het ware met zijn eigen middelen bestreden worden.
Uiteraard opent dit de deur voor een Christendom van de haat, de dubbelzinnigheid, het geheim, de doofpot. Ooit las ik in diezelfde Standaard een vooraanstaand cultuurjournalist opperen dat heel de inquisitie en de heksenvervolging toch maar “spijtige” randfenomenen waren van het Westerse Christianisme. Natuurlijk is dat niet zo, anders zou men evengoed kunnen stellen dat de concentratiekampen maar een jammerlijke ontaarding van het originele nazisme betekenen. De Malleus Malificarum (“Heksenhamer”, het middeleeuwse handboek voor de heksenjacht waarin de vrouw als instrument van Satan wordt beschreven, en waar zeer nauwgezet de folterprocedures worden aangegeven) is geen accident maar behoort tot de normale ontwikkeling van een neo-Platonische religie die het lichaam veracht en de natuur opvat als de voortuin van Satan (met de bijbelse appelscène als absoluut model).
Als De Da Vinci Code (Dan Brown, 2003) één onbetwistbaar historisch gegeven naar voor brengt, dan is het wel het vermogen van het Christelijk kerkinstituut, doorheen de eeuwen, om de waarheid naar zijn hand te zetten. Ergo: binnen zijn personage valt Godfried Danneels niets te verwijten. Hij doet wat zijn voorgangers al eeuwen lang deden.

“Laat de kleinen tot mij komen…”


Dat brengt ons tot een tweede bedenking rond de tapes: de virtuoze, rekkelijke omgang met begrippen als schuld, berouw en vergiffenis. Andermaal is hier het onderscheid tussen de leer van Luther en het katholicisme van belang. Voor de eerste is schuld niet afkoopbaar, noch uitwisbaar door het sacrament van de biecht, door Luther terecht gebrandmerkt als retorische flauwekul. Het is al te gemakkelijk om eerst vijf moorden te plegen en dan even te biechten te gaan. Voor het protestantisme en het calvinisme moet de schuldvraag daarentegen steeds hernieuwd worden, in plaats van de witwassing tot dagelijks ritueel te banaliseren. Weliswaar kan een proces van diep berouw tot een loutering leiden, maar van een excuusformalisme is geen sprake. Complete genocides worden immers op die manier uit het collectief geheugen gewist, zoals de Australische regering zich op 13 februari 2008 “verontschuldigde” tegenover de aboriginals omwille van de begane moordpartijen door Britse kolonisten in de 18de en de 19de eeuw.
Het hedendaagse excuuscynisme, zeer verbreid in de politiek, volgt uit de katholieke opvatting van het biechtsacrament. Het ogenschijnlijk perverse voorstel van Godfried Danneels om “vergiffenis te schenken” is dus theologisch én politiek nog zo slecht niet bekeken. Want wat zegt het evangelie van Johannes? "Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven, wier zonden gij niet vergeeft, hun zijn ze niet vergeven." (Joh. 20, 23). Als er dus iemand gevonden wordt die de absolutie wil geven, dan is er de facto ook geen zonde meer. Het slachtoffer hoeft daar zelfs niet bij betrokken te worden. Nu gij.
Naadloos glijdt deze schuldflexibiliteit over in een broeierige sexuele moraal. Men kan heel zijn leven jongetjes verkrachten, zolang men maar op zijn sterfbed alles opbiecht. Kinderen verzinnebeelden daarenboven de onschuld van de engel, ze ontplooien dus een eigen attractiviteit, zoals het Evangelie volgens Markus 10, 13 – 16 aangeeft:
“Eens brachten de mensen hun kinderen bij Jezus, met de bedoeling dat hij ze aan zou raken. Maar de leerlingen stuurden ze terug. Toen Jezus dat zag, zei Hij verontwaardigd: ‘Laat die kinderen toch bij Mij komen en houd ze niet tegen. Want het Rijk van God behoort aan hen die zijn zoals deze kinderen. Voorwaar, ik zeg u: Wie het Rijk van God niet aanneemt als een kind zal er zeker niet binnengaan.’ Toen omhelsde Hij hen en zegende hen en hij legde hun de handen op.”

Wat leert ons deze veel geciteerde passage? Dat het omhelzen van kinderen in se niet zondig is, en ons zelfs in de hemel brengt. Zij manifesteren zich als cherubijnen, en maken onszelf terug tot kind. Het aanraken van de kinderlijke onschuld doet ons delen in die onschuld. Maar dat is buiten Freud, de zwakte van het vlees en het celibaat gerekend (ingesteld in volle contrareformatie, op het Concilie van Trente in 1563). Want de sexuele opwinding die hiermee gepaard gaat, maakt de priester tot weerloze slaaf van zijn onderdrukte driften. Wie kan hier soelaas brengen? Inderdaad: de cherubijn zelf, die zich in de fantasie van de dader vrijwillig aanbiedt, tot en met fellatio en anale penetratie. Eén enkele keer levert het genietbare poëzie op, zoals “Dien Avond en die Rooze”, een liefdesdicht van priester-leraar Guido Gezelle aan zijn leerling Eugène Van Oye:

Noch nooit een blom zo schoon, van u
gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen!

De Rooze moet dus gezocht, geplukt en gelezen worden; en gezien de duivelse status van de vrouw gaat het meestal om piemeltjes. Zo wordt de homo-erotische, rituele vereniging met de engel een apart, geheim en apocrief sacrament op zich, voorbehouden aan de clerus. Het kind en de jongeling moeten onschuld brengen maar creëren tegelijk nieuwer schuld. Veel sterker dan de biecht is de recidive dan een verslavende vorm van zelfterapie: het rijke Roomse leven is complex en gecompliceerd, niet toevallig was het celibaat een mikpunt van Lutheraans protest.
Ik vermoed dat psychiaters als Peter Adriaenssens nauwelijks beseffen hoe verwrongen de sexualiteit van katholieke geestelijken in elkaar steekt. Wie het zeker wél weet is Godfried Danneels, die zich in de tapes tegenover Roger Vangheluwe zeer begrijpend opstelt. De Cherubijnen zijn overigens welwillender dan velen van ons aannemen. Direct na de bekentenissen van bisschop Van Gheluwe vertrok een cohort Vlaamse misdienaars vrolijk op bedevaart naar Rome, om op de knie van de paus te gaan zitten.

Rond den Heerd

Tenslotte wil ik nog iets kwijt over de typisch Vlaamse context van deze semi-religieuze zeepopera. De generatie die het in Vlaanderen nu voor het zeggen heeft –veertigers en vijftigers- is nog altijd door Jezuïeten gekneed, ik ken er haast geen andere. Dat weegt op onze intellectuele groeikansen, als volk, als gemeenschap. Het is veelzeggend dat slachtoffer “S” van de tapes tot in den treure heeft geprobeerd om de zaak te regelen met de clerus die hem dit gelapt heeft. De religieuze autoriteit blijft dus voor een hele hoop mensen het intellectuele referentiepunt, ook in de lekenstaat. Ze verklaart de schandaalsfeer die nu heerst, rond iets wat normaal gezien een gerechtelijke afwikkeling moet krijgen.
Het fenomeen van de kerkelijke macht die zich naast en boven de wereldlijke macht plaatst, was al het voorwerp van de middeleeuwse investituurstrijd, maar heeft in het Vlaanderen van de 19de en eerste helft 20ste eeuw een heel eigen, anti-emancipatorische rol gespeeld. Heel de Vlaamse beweging is van origine een pastoorsideologie, gecentreerd rond de kerktoren. Ik citeerde Gezelle, we kunnen er nog honderd anderen aanhalen, “priester-dichters” zoals Hugo Verriest, fanatieke ultramontanen zoals Albrecht Rodenbach, tot en met Cyriel Verschaeve, de man die vanop de kansel de katholieke plattelandsjeugd naar het oostfront joeg. Allen hebben ze geprobeerd om, rond de parochiekerk heen, een dam te leggen tegen het goddeloze verlichtingsdenken uit het Zuiden én tegen het protestantse criticisme uit het Noorden. De macht van deze dorpspotentaten in het verpauperde Vlaanderen van de 19de eeuw was vrijwel absoluut op politiek, sociaal en religieus vlak. Ik zeg niet dat er onder de soutane altijd wat bewoog. Het gaat, veel erger nog, om het conserveren van intellectuele duisternis, een geborneerd obscurantisme dat sinds 1830 door een deel van de lagere clerus werd beoefend. De Vlaming moest gelovig blijven, naar de aarde en het platteland gericht, en onderontwikkeld, “Rond den Heerd”, zoals het door G. Gezelle gestichte tijdschrift heette. Dat kwam het Belgische regime en het oer-katholieke Hof goed uit, daarom werden de flamingante pastoors gedoogd.
Godfried Danneels is een verre uitloper van dat verstikkend paternalisme, getuige daarvan de onvergetelijke openingszin op de tapes “Zeg ne keer…”. Auteurs zoals Hugo Claus hebben al in de late jaren ’50 van vorige eeuw deze tirannie van de dorpspastoor, met zijn leugenachtige retoriek, briljant geschilderd (“Omtrent Deedee”, “Het Sacrament”), maar voor de rest bleef heel de Mei ’68-beweging, die zogezegd komaf ging maken met de kerktorenmentaliteit, een tamelijk puberale opstand van misdienaars, met ex-seminarist en salonrebel Paul Goossens als absoluut prototype.
De Vlaamse kerktorenmentaliteit leeft en bloeit, samen met zijn schaduw, de links-vrijzinnige tegenkerk waarin het gros van de culturele sector is verzameld. Dat is veel verontrustender dan de Danneels-tapes op zich. We gaan mentaal niet vooruit, daarom mislukken we ook politiek, zoals vandaag overduidelijk blijkt. Wat we nodig hebben is een verlicht heidendom, of desnoods een zelfbewust protestantisme, maar geen postmoderne kwezelarij à la Rik Torfs en evenmin een modieus-links laicisme dat elke zingevingsdiscussie uit de weg gaat.

Ondertussen doet Roger Van Gheluwe boete in de abdij van Westvleteren, of all places. Weer een straf die eindigt als genot. Als dat geen engelen doet zingen…


Johan Sanctorum

Read more...

Wie zaait, die oogst...

Het is opnieuw zover. Elio Di Rupo trok gisteren terug naar de Koning om vandaag op de proppen te komen met een persconferentie, een 'Ik doe voort maar kijk ik heb mijn ontslag aangeboden dus is het menens want de vorige crisis was blijkbaar onvoldoende'-moment.

Als Elio Di Rupo zijn preformatie niet afwerkt dan dreigt er nog meer politieke & institutionele crisis want na hem zijn er maar weinig alternatieven. Ik zie Bart De Wever niet optreden als formateur noch als preformateur. Caroline Gennez heeft er de politieke macht niet voor en de CD&V zit nog met het Leterme-debacle, de enige overblijvers zijn Didier 'Non Jamais' Reynders en Joëlle 'Non' Milquet tenzij Alexander De Croo het wil proberen.

Het eerste dat mij niet zint is dat de 'sociale partners' nu in stelling worden gebracht om de situatie te deblokkeren, dat kan enkel gericht zijn op de CD&V en misschien N-VA. De situatie heeft wel verduidelijkt dat Groen! en SP.a helemaal geen communautaire partijen zijn die gemakkelijk Vlaamse zieltjes durven uit te verkopen. De positie van OpenVLD blijft alsnog onduidelijk, terwijl zij theoretisch één van de wisselpartners zijn langs Vlaamse zijde.

De onderhandelaars zijn gestruikeld over 'BHV' en het probleem 'Brussel'...of zijn ze gestruikeld over het compromis van de financieringswet?

Het compromisvoorstel 'BHV' van Elio Di Rupo omvatte - blijkbaar - een betaling van een jaarlijks vastgelegde schijf van 300 miljoen € met een optionele schijf van 200 miljoen € in ruil voor de splitsing van BHV. De zuiverheid van de splitsing blijft onduidelijk, waar is dat Franstalige inschrijvingsrecht in de taalfaciliteitengemeenten naartoe dat de afgelopen dagen op tafel zou hebben gelegen?

In alle geval, na het slikken van het compromis over de hervorming van de financieringswet met een blokkering middels 12 principes is de N-VA samen met CD&V nu op de rem gaan staan...terecht overigens. Hoe kan je nu 300 miljoen € (met optioneel 200 miljoen €) gaan inschrijven terwijl er maar een flinterdun compromis bestaat rond de financieringswet waarin de 'autonomie' en 'responsabilisering' gefnuikt worden door allerhande principes waaronder 'geen verarming' en geen 'fiscale concurrentie'. Het compromis rond de hervorming van de financieringswet leek op een contradictio in terminis en lijkt ook zo met het huidige 'BHV compromis'.

Wantrouwend vertrouwen.

Het is opvallend hoe er van de afgelopen akkoorden NIETS op papier staat, dat is op zich al een blijk van wantrouwen. Vooral dat Elio Di Rupo al eerder in de preformatie een samenvatting had opgesteld met alle opvattingen & meningen rond de noodzakelijke hervormingen waarvan de Vlamingen een mondelinge briefing kregen en de Franstaligen een schriftelijke nota...

Elio Di Rupo wees tijdens zijn persconferentie terloops op dat de problemen rond de 'overheidsfinanciën' belangrijker zijn dan de Institutionele hervormingen, maar omdat sommigen een andere mening hadden is men hiermee begonnen. Het moet frustrerend zijn om geen Premier te kunnen worden omdat die Vlamingen maar blijven zagen over hun institutionele hervormingen, nietwaar Elio? Er moet nog 25 miljard € gevonden worden over de komende jaren aldus Elio Di Rupo...maar daarnaast gaat men 1.2 à 1.5 miljard € extra uitdraaien voor 'Brussel' gespreid over de komende vier jaren, hoe geloofwaardig is dit?

"Niemand kan zijn standpunten eenzijdig opleggen aan de andere partijen" zei Elio Di Rupo. Algemeen interpreteert men deze uitspraak als een refus van het private overleg tussen PS & N-VA. De N-VA mag haar standpunt niet doordrukken via de PS en de PS zal dat niet doordrukken naar de overige partners terwijl deze en enkele Noord-Belgische partijen akkoord gaan met het 'compromis op tafel'. Alleen vergeet Elio de stille reserve van 26 zetels - zelfde aantal als de PS - bestaande uit VLD (13), Vlaams Belang(12), LDD (1). De laatste twee zullen de N-VA lijn in zekere mate volgen, de VLD vermoedelijk ook. De vraag is eerder: wie legt zijn standpunten aan wie op? De Franstaligen met collaboratie van enkele Noord-Belgische linkiewinkies aan CD&V en N-VA of deze laatsten aan de Franstaligen?

De Franstaligen vinden van zichzelf dat ze al veel hebben toegegeven, 15 miljard € aan bevoegdheden gaan naar de gewesten & gemeenschappen in het kader van de huidige staatshervorming. De financieringswet zal men trachten te hervormen. Hun eisen voor BHV zijn fel verzwakt tegenover vroeger. Alleen beseffen ze blijkbaar niet dat hun 15 miljard € aan beleidsmogelijkheden 3 jaar te laat zijn, dat waren de eisen van 2007. De situatie is nu anders en ondertussen is duidelijk geworden dat er een nog meer diepgaandere Staatshervorming nodig is.

'Een politieke en institutionele chaos dreigt' aldus Elio Di Rupo. Is dit een 'Staatsmanschapuitspraak' om anderen zover te laten komen om het 'compromisvoorstel BHV' nog te versoepelen? Je weet nooit dat er een extra rondje cinema nodig is. Is dit een poging om binnen de CD&V-rangen verdeeldheid te zaaien, een waarschuwing naar de N-VA toe? Als het een waarschuwing is gericht aan de 'Vlamingen' dan moet Elio weten dat we al midden in de Institutionele chaos zitten. Een Staat waarin ongrondwettelijke verkiezingen gehouden worden is en waarbij men voor een oplossing moet onderhandelen & betalen...is namelijk al een land van institutionele chaos.

Elio Di Rupo sprak over het Vormen van een België voor de 21ste eeuw. Alleen is men niet bezig met het hervormen van België naar een 21ste eeuws template, men is aan het aanmodderen binnen de oude structuren...dat is de Staatshervorming die nu op tafel ligt. Verdeling van bevoegdheden en financiële middelen met minimale negatieve gevolgen voor de Franstalige gemeenschap, vaste verdeelsleutels zonder al teveel risico. Het enige aspect dat ze laten vallen zijn hun territoriale eisen, maar ze hebben tijd en demografische tendensen die in hun voordeel spelen. Welke rol de Duitstaligen in dit België van de 21ème siècle spelen blijft onduidelijk. Langs Vlaamse zijde spreekt met over een 'confederatie' waarbij Brussel onder beheer van de twee voornaamste gemeenschappen komt en het gros van de bevoegdheden niet langer een federale aangelegenheid zou zijn, dat is voor de Franstaligen al een stap te ver.

Zwarte Pieten samen met de Zwakste schakel.

Uiteraard probeert men de schuld voor het huidige debacle te schuiven op de weigeraars: CD&V en N-VA. Alleen, hoe kan je in 'financieel onzekere tijden' zomaar eventjes 300 miljoen € vaste schijf voor 'Brussel' verbinden aan BHV terwijl heel de materie rond de financiering van de Gewesten onderdeel is van de financieringswet! Dat men daarnaast nog eens een optionele schijf van 200 miljoen € toevoegt 'in geval dat de hervorming van de financieringswet zou doorgaan' ...dan kan terecht serieuze vraagtekens plaatsen bij de Franstalige wil om de financieringswet te hervormen.

De druk zal men nu opvoeren tegen CD&V. De sociale partners zullen hun best doen om de Belgische rangen binnen de CD&V in actie te doen schieten. Mark Eyskens kwam al in actie waarbij hij het schandalig vond dat België nog steeds geen regering had net zoals Irak...wellicht is hij vergeten dat ook Nederland nog steeds geen regering heeft. Irak is wel een land dat enige overeenkomsten heeft met België. Het is een land met ruwweg 3 gemeenschappen waarbinnen de Soennieten (vroegere machthebbers) een panisch angst hebben van een Sjiitische dominantie (meerderheid Iraki's), sounds familiar?

De 'slaafse' houding van CD&V lijkt de Franstaligen een beetje te verbazen. Alleen heb ik zo mijn bedenkingen bij de 'slaafsheid' van hun houding, misschien praten we eerder over een zeker revanchisme in samenspraak met een gebroken 'Belgische vleugel'. Yves Leterme heeft moeten zwoegen, afzien en zijn kar Belgisch moeten bijdraaien om twee keer niets uit de brand te slepen met als toppunt een electorale harde noot. De Franstaligen hebben drie lange jaren op de rem gestaan, drie jaar lang hebben ze het institutionele boeltje geblokkeerd. Wie zaait, die oogst...

Update 16:42: Ondertussen is er een reactie van Alexander De Croo. Hij ziet een intreding van de MR zitten mocht VLD ook mogen aantreden. Met MR en VLD aan de tafel kan men een kleinere regeringscoalitie vormen. Alleen vrees ik dat de MR zich niet zal aansluiten bij de reeds gemaakte afspraken gezien de hevige kritiek van de afgelopen dagen, met de MR komt ook het FDF.

Read more...

Oratio pro Godefrido (vpmc)

*.
“Kardinaal, wat hield u tegen om op te komen voor ‘de minsten der mijnen'? Wat u deed, was te weinig, kardinaal. Veel en veel te weinig.”*
Ja, Bart Sturtewagen kan wel heel gewichtig en moreel doen vandaag in zijn Standaard. Heel edel. Maar, wat had hij te vertellen toen Danneels zeven jaar geleden de Castarprijs kreeg, onder meer van zijn krant?
Hij zal misschien antwoorden, in even Bijbelse termen: dat waren de zeven vette jaren (Genesis 41:17 e.v.). Inderdaad, een goed argument en Sturtewagen mag zich geruggensteund weten door de verzamelde Vlaamse pers, vandaag niet minder dan in die jaren. Desmet bv. is al even verontwaardigd als hij nu, en even gespeeld verwonderd.
God! waar is de tijd dat ze nog supporterden voor Godefridus toen die paus moest worden?
Voor onze jongens was het toen zus, maar nu is het zo. Journalisten draaien met gemak honderd tachtig graden, en ze doen dat altijd netjes gelijk, hun bentgeest is verwonderlijk. Let bygones be bygones zal hun devies zijn.
En ik weet het lezer, het getuigt van slechte smaak om jezelf te citeren, maar tenslotte, wat ik zeven jaar geleden van Danneels dacht was voor u geen geheim.
Natuurlijk, zoiets is goedkoop: als onafhankelijke blogger kun je een oordeel uitspreken over de man die je voor je hebt, je hoort hoe hij zich uitdrukt, je ziet zijn fysieke verschijning, zijn mimiek, zijn fijne maniertjes, and you judge your man.
Dat kan een journalist niet, zelfs geen columnist, en allerminst nog wel de institutionele “bloggers”, die je overal hebt tegenwoordig met hun onafhankelijke stukken. Vaak beseffen zij dat zelf niet, maar allen zitten zij in de desk opinion gevangen.
En dat beoordelen van een man, op zijn verschijning, is natuurlijk een riskant spel waarbij de onafhankelijke blogger veel kan verliezen. Maar een figuur als Danneels, zo zichtbaar kronkelig en tam, en bovenal zo trouw als een hond aan het Belgisch regime (hij is er door benoemd tenslotte, en je bijt niet de hand die jou voedt ...wat ook voor de pers helaas geldt), zonder een teveel aan principes bovendien –geen verdomde Léonard! die soms zegt wat hij denkt, en dan ook unaniem veroordeeld wordt, of liever werd want het is de laatste tijd wat minder– onze postmoderne Godfried dus, zo iemand moest natuurlijk in de smaak van de journalisten vallen.
Zelfs de Soir was over hem te spreken, en wie zou dát een christelijke krant noemen? Ze zullen hem daar insipide gevonden hebben. Al zullen er op hun redactievergaderingen zeker nog andere omschrijvingen gevallen zijn zoals, alfabetisch in volgorde: banal, bénin, fade, futile, sans gravité, indifférent, inoffensif, insignifiant, léger, petit, quelconque, véniel.
Maar zeker ook utile.**
_________________
* Mat 25:45 Dan zal Hij hun antwoorden en zeggen: Voorwaar zeg Ik u: Voor zoveel gij dit een van deze minsten niet gedaan hebt, zo hebt gij het Mij ook niet gedaan.
** Ten behoeve van de goede Belg Wouter Van Besien, die volgens Het Laatste Nieuws niet goed Frans verstaat, en het zeker niet kan spreken, wil ik op aanvraag deze reeks termen vertalen. Het valt mij trouwens op dat de beste Belgen bijna altijd ééntaligen zijn, en dat aan beide zijden. Un parfait bilingue valt op dat punt wel eens tegen.
.

Read more...

Help Ladakh

Brandt het geld in je zakken maar wil je het niet aan terreurstaat Pakistan geven? Dan hebben de weergoden enkele bergruggen verderop voor een terreurvrij alternatief gezorgd.



Louter in eigen naam en op eigen initiatief doe ik een oproep tot steun aan Ladakh, bijvoorbeeld via de hulpactie Help Ladakh. In deze Himalaya-provincie van India is er in de nacht van 5 op 6 augustus een epische wolkbreuk geweest. Modderstromen hebben bijna heel Ladakh vernield.

De ellende in Ladakh is welbeschouwd nog erger dan in Pakistan omdat het er vanaf oktober bijzonder hard begint te vriezen, en het gebied bijna onbereikbaar wordt (de wegen sluiten elk jaar rond eind oktober). Normaal hebben zij ook geen last van de moesson, waardoor hun infrastructuur totaal niet op deze ramp voorzien was, en er nu werkelijk niets meer is. Dus op heel korte tijd moet daar héél veel gedaan worden, willen de Ladakhi de winter met zijn -30° kunnen overleven.

Initiatiefneemster Natalie Lycops was ooggetuige en heeft op Belmondo, Radio 1, haar verhaal gedaan (http://www.radio1.be/programmas/belmondo/natalie-lycops-zag-ravage-ladakh#comments). Ze schreef een verslag dat op de website van Mo te lezen is (http://www.mo.be/index.php?id=63&tx_uwnews_pi2[art_id]=29471&cHash=429119f9bf). Er is ook een facebook-groep Help Ladakh waar alle informatie wordt verspreid. Meer info bij natalie.lycops@gmail.com, en het rekeningnummer is
BE41-452-7064021-10 (BIC: KREDBEBB, reference "Help Ladakh").

Read more...

Scheiding van kerk en staat

Moet de staat de kerken financieren? Het is geen vraag die bij de levensbeschouwelijke meerderheid in Vlaanderen, de ex-katholieken, heftige hartstochten losweekt. Het huidige stelsel van kerkfabrieken en bezoldiging van priesters door de staat is historisch gegroeid en veroorzaakt geen in het oog springende problemen die dringend om een ingreep vragen, zo vindt de pragmatisch-conservatieve doorsnee-Vlaming. Het zijn alleen liberale en linkse papenvreters van de oude stempel die er echt een prioriteit van maken, de financiële scheiding van kerk en staat te eisen. Eén van die donkerblauwe liberalen heeft ooit de VLD vaarwel gezegd en zich bij het VB aangesloten, waarvoor ze nu in de senaat zetelt: schoonheidskoningin Anke Vandermeersch.



De overstap van VLD naar VB bracht wel een verandering van politieke cultuur met zich. Op de VLD-lijst beloofde de Miss België 1991 nog dat ze, indien verkozen, voor de camera uit de kleren zou gaan, maar dat feest ging niet door toen ze voor het VB haar volk ging vertegenwoordigen. Op één punt is ze nochtans een echte partijganger van Karel De Gucht gebleven.

Vanuit het niets verscheen op 8-8 van haar hand de column “Schaf kerkfinanciering af!” Senator Vandermeersch neemt van de CD&-V-, NVA- en VB-parlementsleden die na de recente kerkschandalen “de geestelijken van dit land een hart onder de riem [willen] steken d.m.v. een dankbetuiging in de Mariahal te Scherpenheuvel”. Zij vindt dat een impliciete “miskenning van [de] slachtoffers” van “zowel kindermisbruik als schuldig hulpverzuim door geestelijken”.

Vooral echter vindt zij die actie een zoveelste inbreuk op de “zogenaamde scheiding van kerk en staat in dit land”. Vandaar is het maar een kleine stap naar de kwestie van “de erkenning en financiering door de staat van de katholieke godsdienst”. Niet meer te rechtvaardigen, want “het aantal kerkgangers daalt gestaag, maar niet de financiering van de Kerk”. Zoals welbekend dateert die uit de tijd van de Franse bezetting, namelijk “als compensatie voor de nationalisering van de kerkgoederen”, maar inmiddels is het een “graaipotcultuur” geworden. De overheid zal haar schuld aan de kerk in twee eeuwen wel afbetaald hebben. Al is ze historisch begrijpelijk, vandaag “is de verdere erkenning en financiering van deze en andere godsdiensten zoals de islam een historische vergissing en een ondermijning van de al niet perfecte scheiding van Kerk en Staat”.

Daar vangen we een glimp op van dé reden waarom wel meer mensen die het goed menen met de Europese beschaving, recent op een radicale scheiding van kerk en staat zijn gaan aandringen: we gaan toch de islam niet financieren zeker? En vanuit het gelijkheidsbeginsel moeten we dan de geldkraan dichtdraaien voor alle religies en de institutionele faciliteiten voor religie in het algemeen beëindigen. Een vijftal jaar geleden dachten ondermeer Ayaan Hirsi Ali en Paul Cliteur in die richting: een soort staatsatheïsme met afschaffing van het confessionele onderwijs.

Merk echter op dat beide genoemde islamcritici en verklaarde atheïsten de jongste tijd veel milder geworden zijn in hun oordeel over het christendom, en dat in hun ogen een alarm jegens de islam niet automatisch ook voor andere religies moet gelden. Dienovereenkomstig hoor ik hen ook niet meer pleiten voor zo’n totale uitsluiting van religie uit het openbaar leven. Wel echter Anke: “Hoog tijd dus dat er een einde gesteld wordt aan de financiering van de bedienaren van erediensten in het algemeen.”

Het VB is een huis met meerdere levensbeschouwelijke kamers. Er zijn daar, zoals in de bredere Vlaamse samenleving, nogal wat mensen die een broertje dood hebben aan godsdienst en de Kerk, deels door de welbekende ontkerkelijking, deels omdat het nationalistisch vechtersmilieu genre Filip Dewinter temperamenteel weinig opheeft met wijwater en psalmen, deels ook door wrok teruggaand tot de repressietijd toen de Belgische Kerk haar Oostfronters deerlijk in de steek liet. Dan heb je de zogenaamde nieuwheidenen, een strekking waarvan je ook bij de N-VA aanhangers vindt, in een andere variant ook bij Groen! en SP.a, maar die in het VB enkele topfiguren telt: Wim Verreyken, Francis Van den Eynde, Peter Logghe, Hagen Goyvaerts.

Uit die twee antikerkelijke hoeken van het VB had men nog nooit een eis tot drooglegging van de kerk vernomen. Ook ex-katholieken begrijpen dat Vlaanderen niet volledig is zonder zijn abdijen en kathedralen. Bovendien hebben de levensbeschouwelijke fracties binnen het VB altijd de godsvrede (c’est le cas de le dire) in acht genomen. Bijvoorbeeld, een echt breekpunt had de vrijgeving van de euthanasie kunnen zijn. Het verbod op de “vrije” of “Romeinse” dood komt voort uit de christelijke stelling dat de mens niet autonoom is en de beslissing over zijn levenseinde aan God moet overlaten. Het VB heeft eensgezind voor de handhaving van dat verbod gestemd, terwijl sommige partijtenoren er zonder twijfel tegen waren. Dat komt mede doordat het geen concreet belang had, de VB-stemmen waren toch niet doorslaggevend; maar vooral door de zorg om de partij als instrument van de Vlaamse strijd geen schade toe te brengen. Eerst Vlaanderen onafhankelijk en van vreemde smetten vrij, daarna kunnen we de ethische kwesties uitvechten.

Dan heb je de VB-katholieken, de sociologische gewoontekatholieken zoals een Gerolf Annemans, maar ook een belangrijke (en, naar mijn indruk, groeiende) militante strekking. Hier denkt men meteen aan Alexandra Colen, maar er zijn nieuwe gezichten, zoals Tanguy Veys. Merkwaardig genoeg is het juist in deze hoek dat de stellingname van Anke Vandermeersch over de kerkfinanciering actieve steun zou kunnen krijgen, onder zekere voorwaarden. Militante christenen inspireren zich vooral op voorbeelden in de VS, waar de scheiding van kerk en staat strikt is, niet om de staat tegen de godsdienst maar om de godsdienst tegen de staat te beschermen. (Zo was kardinaal Danneels allicht nooit zo’n marionet van de Coburgs geworden als hij niet uit hun hand gegeten had.)

Daarom heeft Alexandra Colen eens gepleit tegen het burgerlijk huwelijk: voltrek een kerkelijk huwelijk en blijf voor de wet gewoon samenwonend. Er zijn genoeg landen waar het kerkelijk huwelijk door een bedienaar van een erkende religie meteen als wettelijk huwelijk geldt. Het is alleen in antiklerikale staten als Frankrijk en zijn klein broertje België dat de staat kerkelijke huwelijken niet erkent. Welnu, omgekeerd hoeven religieuze burgers ook het wettelijk huwelijk niet te erkennen.

Laat, in die filosofie, de kerken dus inderdaad maar zelfbedruipend worden en leven van de private giften van hun leden. Om dat in zijn context te plaatsen, moet men er wel bij zeggen dat private weldoenerij in de VS veel meer traditie heeft dan hier. Rijkaards financieren er bij leven of per testament cultuur en wetenschap, onderwijs en liefdadigheid, denk aan de Rockefeller Foundation, de Carnegie Endowment, of Bill Gates’ studiebeurzenprogramma. In België zou het geld dat die magnaten met hun bewezen visie en vaardigheden in hun eigen (weldoende en werkverschaffende) projecten gestopt hebben, natuurlijk door de fiscus weggegrist geweest zijn.

Anke Vandermeersch wil haar landgenoten zover krijgen, hun zielzorgers en gebedshuizen zelf te financieren in plaats van dit door de staat te laten doen. Daar valt veel voor te zeggen, maar om dat realistisch te maken, zou ze best haar liberale achtergrond en haar expertise als fiscaal jurist aanspreken om een revolutie in de hele geldhuishouding van dit land uit te denken.

Read more...

Ons Europa vereist een vrij Vlaanderen

Toespraak prof. Matthias Storme, Ijzerwake 22 augustus 2010.

Noot aan de lezer: deze tekst betreft een toespraak op een politieke meeting en heeft geen andere (bv. academische) pretentie.

Ave commilitones,
gegroet gij medestrijders, gegroet waarde landgenoten,

(1) Geen ander wapen voerend dan het woord
in deze weide waar wij van Wilderode nog steeds missen
geef ik in zijn woorden weer de slagzin van vandaag:

"De wereld die wij willen is een Vlaanderen
verlost van velerlei onvrijheid en bevoogding,
weer vaderhuis voor zijn verstrooide kinderen

De wereld die wij willen is Europa
uit zoveel eeuwen ongeduld verzameld
en toegezegd aan wie geen wanhoop kennen."

Of nog:


"De oude eis
nu in de felle gebiedende wijs!

neemt gij het lot van uw land
stevig in eigen hand!
Volk, word staat, word Vlààmse staat
om als volk te leven."

(2) Waarde landgenoten, heb ik dat wel goed gehoord ?
Dit kan toch niet correct zijn ?
Ons landje is al zo klein.
We gaan dat toch niet splitsen zeker -
we bouwen toch een Europese Unie ?
We gaan ons toch niet opsluiten
in ons eigen grote gelijk of zo ?
Daar liggen de mensen niet wakker van !
Hou U bezig met de echte problemen.
Jullie weten toch dat Vlamingen niet bestaan,
dat volkeren slechts een uitvinding zijn ?
En we gaan onszelf toch niet tot paria maken zeker ?
We worden een nieuw Kosovo - heeft profeet Eyskens ons voorspeld,
door iedereen uitgesloten en daarmee uitgeteld.
Dat was wel voor de uitspraak van 't internationaal gerechtshof
waarin erkend werd
dat een eenzijdige verklaring van onafhankelijkheid
niét strijdt met het volkenrecht.
Maar toch - hoe kan je nu een grens trekken tussen mensen ?
Da's apartheid, zegt Gosuin.
Wat een egoïsme in plaats van solidariteit,
parroteren de ongestelde lichamen erbij.

Hebt U het ook gemerkt
op welk niveau van argumentatie men asiel moet zoeken
om de vaart naar een vrij Vlaanderen te verhinderen ?

(3) De schaalvoordelen van België is er zo één.
Ach ja, wie vult de schaal, wie de voordelen.
Die schaalvoordelen dus, U weet wel,
een land van zes miljoen, dat kan niet wezen.
Tot de helft der landen van Europa kleiner bleek te zijn
- in inwoners al, en veel meer nog economisch gezien.
En waren nieuwe landen dan niet uit de tijd ?
Weet U, zes van de Europese lidstaten
bestonden twintig jaar terug niet eens.
Minstens twaalf ervan zijn minder dan een eeuw oud.
Andere nieuwe landen worden wellicht spoedig in de Unie opgenomen.
Zouden zij allen ons verweigeren wat ze voor zichzelf wilden ?

Francobelgië zal de Belgische staat voortzetten, zegt men,
en ons uit de Europese Unie houden.
Vergeet die chantage: wat van België zou resten
en wil doorgaan onder die naam,
zal ook diens schulden moeten dragen
en zijn plaats in de Unie al evenzeer weer moeten onderhandelen.

(4) Laat U ook niet langer culpabiliseren
omdat wij een volwaardig land willen,
het "vaderland waarin ons' zonen
beter zullen wonen".
Hoort u nog eens zo'n moreel gebelgde betweter,
herinner hem eraan:
wij vragen voor onszelf niets wat we anderen niet gunnen.
Wij vragen geen bevoegdheden, die we anderen niet gunnen.
Wij willen geen consumptiefederalisme.
Wij vragen geen faciliteiten over de grens, die we anderen niet gunnen.
Wij geven en vragen gelijke rechten, geen speciale rechten of privilegies.
Kunnen de gebelgden dat ook zeggen ?
Spreken zij onze taal als wij de hunne spreken ?
Passen zij zich aan zoals wij dat doen in andermans land ?
Diegenen die dat doen - en ze zijn er, ook aan franstalige zijde -
die hebben het volste begrip voor onze wens.
Wederkerigheid alleen kan de basis zijn voor samenwerking en dialoog.
Dan willen wij ook vergeven zoals men ons vergeeft.
Wij vragen geen vergeten, en zullen ook zelf niet vergeten.
Maar mag de haat eens ophouden die dagelijks druipt
van de bladzijden der Gazettes milles collines ?
Mag het gestook ophouden waarmee men Vlaanderen
elders in Europa voortdurend zwart blijft maken ?
Mogen wij na al die financiële solidariteit
ook wat morele solidariteit verwachten -
waarbij Francobelgië in Europa ook eens aan hetzelfde zeel wil trekken ?
Of kan zelfs goede nabuurschap niet meer,
omdat nog altijd geldt que l'on nous a volé la Flandre ?
En ja, onze eeuwenoude gastvrijheid is niet meer altijd
wat ze zou moeten zijn,
maar wat wil je met een buurman
die steeds weer een stuk van je huis wil inpalmen
en er ook nog een groot aantal nieuwe bewoners op jouw kosten wil herbergen.

(5) Beste landgenoten,
Europa is geen argument tegen Vlaamse onafhankelijkheid.
De Europese Unie is zowel de belangrijkste reden
waarom Vlaamse soevereiniteit een noodzaak is,
als de evolutie die de mogelijke nadelen van die onafhankelijkheid heeft opgeheven.

Zolang Vlaanderen geen staat is,
maar slechts een deelstaat van België, of nog niet eens,
bestaat het niet voor Europa.
En hoe meer de Europese Unie belangrijk wordt,
hoe wezenlijker het is er lidstaat van te zijn,
en zelf te zetelen in de beslissingsorganen.
Het is de Europese Unie die ons dwingt de onafhankelijkheid uit te roepen
om onze belangen en vrijheden in Europa te kunnen verdedigen.
Europa kan slechts "ons" Europa zijn als Vlaanderen soeverein is.

(6) Tegelijk ontkracht de Europese Unie door zijn gemeenschappelijke markt
de zwetsers die ons bezweren ronds ons geglobaliseerd landje geen grens te leggen.
Die grens die in de hoofden van de mensen allang aanwezig is,
die mentale grens die met de dag duidelijker wordt,
omdat ze het nog steeds niet hebben begrepen,
- die grens zal immers een politieke grens zijn,
geen economische grens.
Onze economische en monetaire Unie is al meer dan 10 jaar
niet meer België, maar Europa.
Het verdwijnen van het tussenniveau België
zal dus geen contraproductieve grens creëren
en zal het vrij verkeer niet beëindigen.
Niet om ons af te sluiten willen wij een staatsgrens trekken,
maar om een einde te maken aan de staat van chantage
van grendels en belangenconflicten.
Om de democratie te herstellen moeten wij een staatsgrens trekken,
daar die zo zwaar gewond is door decennia gesjacher
dat ook de Vlaamse overheid zwaar aan de belgische ziekte lijdt.
Om internationaal duidelijkheid te scheppen moeten wij een staatsgrens trekken,
opdat anderen tenminste weten wat het is waarin zij zich moeten integreren.

(7) In plaats van enkel het recht om wat snoepjes uit te delen,
die dan gewrongen zitten tussen strijdige Belgische en Europese regels,
moet Vlaanderen zelf de sociale zekerheid bepalen.
Een solidariteit die verder reikt, hoort te liggen op Europees niveau,
wijl nu de gevestigde machten die spreken van een sociaal Europa
halsstarrig vasthouden aan achterhaalde mechanismen
die én onze economische welvaart blokkeren
én dienen om niet te moeten delen met centraaleuropese broeders en zusters.
Want zeg nu zelf:
waarom zouden wij alleen met Francobelgië
solidariteit aan de dag moeten leggen,
en waarom zouden alléén wij
met Francobelgië solidariteit aan de dag moeten leggen ?
Dus, Vlaamse onderhandelaars, splits die sociale zekerheid.

(8) Als het niet in één keer lukt, dan moet het maar in twee.
Maar wacht niet te lang, de tijd dringt.
En hou de gulden regel van Koen Baert wel steeds voor ogen.
Splits dan ook naar de Gemeenschappen, niet de Gewesten.
Want al is Brussel niet alleen van ons, het is ook van ons.
Het is ons recht daar minstens de persoonsgebonden bevoegdheden
te blijven uitoefenen,
zelfs al zou Brussel geen deel vormen van de Vlaamse staat.
Het is niet omdat de Brabantse Nederlanders in Brussel geminoriseerd zijn
door sociale druk en massale inwijking,
dat zij in hun eigen stad zouden mogen worden weggezuiverd
en er zich niet meer tot de Vlaamse en Nederlandse gemeenschap
zouden mogen bekennen.
Slechts onder die voorwaarde, vast te leggen in een Verdrag,
kan Brussel buiten de Vlaamse staat blijven.

(9) En wanneer de mentale grens een politieke grens zal zijn,
zal het geen grens meer zijn tussen mensen;
zal die het eindelijk mogelijk maken
om met Wallonië goede buur te worden
in plaats van vechtend paar,
al duurt dat misschien wel een paar jaar.
En waar versterkte samenwerking nuttig is,
kan die ook aan die kant, op een gezonde basis dit keer.
Maar vooral zal die onafhankelijkheid het ons eindelijk mogelijk maken
het kompas op het Noorden te richten.

Op 22 augustus vijftienhonderzevenenzestig kwam de hertog van Alva
met zijn Spaanse troepen naar de Nederlanden.
Wordt het vandaag 22 augustus, 443 jaar later,
geen tijd om het ravijn tussen Essen en Roosendaal
dat slechts een product is van de militaire posities van die tijd
en nooit een staatsgrens had mogen zijn,
om dat ravijn te dichten ?
Wordt het geen tijd om de confederale Unie van Utrecht te hernemen,
de grondslag van de succesvolle Republiek der Verenigde Provinciën ?
Wordt het geen tijd om met de Staatse Nederlanden
binnen Europa aan hetzelfde zeel te trekken ?
Om één lijn te trekken in onze buitenlandse politiek,
om één lijn te trekken in onze integratiepolitiek,
om één lijn te trekken in ons havenbeleid,
om één lijn te trekken in onze rechtspolitiek ?
Daar wij toch zijn in eenen stronck geplant.
En samen in Europa sterker zijn.

(10) Want ook aan Europa is nog wel wat werk
voor het echt ons Europa zal zijn.

Hoezo ons ?
Durven wij het woord ons nog gebruiken ?
We gaan Europa toch niet beperken tot de Europeanen zeker ?
Dat mag toch geen christelijke club zijn, zei Erdogan.
Zo papegaaien ook de hoge dames en heren.
Zo papegaaiden de gebroeders Verhofstadt,
die immers liever Turks dan paaps zijn,
die onze Europese identiteit willen uitwissen
omdat die nu eenmaal wezenlijk door het christendom is getekend.
Als de grens van Europa niet aan de grens met Turkije ligt,
dan kan men evengoed een Unie vormen met alle Chinezen.
Als Europa inderdaad ook op eigen waarden is gegrond,
dan moet het daar zonodig jaloers mee omspringen
en kan men politiek maar europees worden
als men eerst cultureel is geëuropeaniseerd.
Jawel, verscheidenheid is een enorme rijkdom in Europa,
en de vrijheid om te verschillen een grote Europese verworvenheid.
Jawel, wij willen een cultuur van de rede,
een cultuur van de dialoog.
Maar juist daarom
moeten wij die vrijheid, die verscheidenheid, die cultuur van de rede
bewaken en beschermen,
tegen verstikkende gelijkschakeling door de eigen overheid
zowel als tegen wetten en praktijken die van elders komen.

Want, inderdaad, zoals het hier reeds klonk net voor het vreugdeslied :
"Alleen een vrij en sterk Vlaanderen
in een Europees Europa
kan van harte en bij uitstek ons aller toekomst zijn".

Ik heb gezegd.

Read more...

Vlamingen mogen straks niet meer buiten de Franstalige omheining blaffen (Hoegin)

De Franstalige strategie van de omheining (perimeter) kan niet anders dan meesterlijk genoemd worden. Enerzijds moeten de Vlamingen vandaag, nog voor de échte onderhandelingen over de volgende staatshervorming van start zijn gegaan, al plechtig beloven dat ze geen nieuwe eisen meer zullen stellen buiten het lijstje dat de komende dagen opgesteld zal worden. De Franstaligen hoeven echter nergens te beloven dat in elk van de domeinen bínnen de omheining uiteindelijk aan de Vlaamse eisen voldaan zal worden.

De gretigheid waarmee de media het woord «perimeter» van de Franstalige partijen hebben overgenomen is opvallend. Niet dat ik rouwig ben om het einde van de discussies over de menu's, borrelnootjes, lepels suiker en vette vissen, maar een «perimeter», wat is dat eigenlijk? Net zoals een menu is het niet meer dan een beperking, een afbakening van welke eisen de Vlaamse partijen tijdens de echte onderhandelingen nog op tafel zullen mogen leggen. Maar net zoals de menu nergens garandeerde dat er uiteindelijk een akkoord uit de bus zou komen, doet ook een perimeter dat niet. Wanneer een domein toegevoegd wordt aan de perimeter, kan dat in tegenstelling tot de indruk die men in Vlaamse media probeert te wekken dan ook geen toegeving inhouden van Franstalige kant, enkel een niet-toegeving van Vlaamse kant.

Het is daarbij belangrijk te onthouden wat voor vlees men in de Franstalige kuipen heeft wanneer de echte onderhandelingen van start zullen gaan. In het bijzonder de cdH-kuip, met daarin Joëlle Milquet, wekt wantrouwen op. Als de laatste drie jaar als referentie mogen genomen worden, is het duidelijk wat haar strategie de komende weken en maanden zal zijn, eens er een akkoord over die omheining gemaakt is. Voor zover ze de onderhandelingen al niet met de regelmaat van de klok volledig zal blokkeren, zal ze telkens weer proberen die omheining naar binnenin te verplaatsen. Tot de Vlamingen alleen nog maar kunnen blaffen waar ze volgens haar ook thuishoren: veilig in hun hok, waar ze hen zelfs niet hoeft te zien.

Aanleidingen zullen er trouwens genoeg zijn: hier een kaartje dat niet duidelijk genoeg onderstreept dat Brussel geen deel van Vlaanderen uitmaakt, nooit uitgemaakt heeft en ook nooit zal uitmaken, daar een Franstalige burgemeester die niet benoemd raakt, of desnoods een Franstalige die in Herentals of Eeklo in de verkeerde richting gestuurd werd omdat hij de weg vroeg in het Frans. Dan zal het vertrouwen van de Franstaligen – mag ik hen «kaakslagfranstaligen» noemen? – immers weer hersteld moeten worden met een Vlaamse geste. De Franstaligen zullen daarbij zelfs zo vriendelijk zijn de Vlamingen zelf de keuze te laten welke toegeving ze elke keer zullen doen.

Over kaakslagfranstaligen gesproken: vandaag lopen zij er naar het schijnt «getraumatiseerd» bij omdat Bart de Wever eerder deze week de financieringswet op tafel had gegooid. Benieuwd welke compensatie zij zullen eisen om over hun trauma heen te raken. De Vlamingen hebben nochtans oneindig veel meer redenen om er «getraumatiseerd» bij te lopen, want het voorstel tot wijziging van de financieringswet dat Elio di Rupo op tafel legde, was niet bepaald van de poes. Terwijl de Vlamingen heel voorzichtig een inperking van de enorme geldstromen van Noord naar Zuid vroegen, probeerde hij en stoemelings die geldstromen nog wat te vergroten. Niemand mag armer worden van een herziening van de financieringswet, is het mantra van de Franstaligen, terwijl ze net een hold-up op de Vlaamse Gemeenschap hebben proberen uit te voeren. Kers op de taart was de herziening van de Brusselse verdeelsleutel, van 80/20 naar 93/7, een regelrechte provocatie aan het adres van de Vlamingen.

Want laten we het eens hebben over die Brusselse verdeelsleutel. In de Noord-Belgische pers bleef het daarover immers opvallend stil. Wou men geen olie op het communautaire vuur gooien? Of heeft men zoveel schroom over de Brusselse realiteit dat men het potje liever gedekt houdt voor de lezers? De Franstaligen zijn in ieder geval niet te beroerd om die realiteit te misbruiken en een verdoken talentelling uit te voeren aan de hand van de belastingbrieven. Laten we een kat echter een kat noemen: zou een verdeelsleutel 43/7/50 al niet veel dichter bij de Brusselse waarheid zitten dan 80/20 of 93/7? Ik laat het aan de lezer over te raden welke gemeenschap ongeveer 50% van de Brusselse bevolking uitmaakt, maar de Vlaamse schroom hierover laat de Franstaligen toe nog eens te proberen stevig in de Vlaamse geldbuidel te tasten. Een kleine kanttekening hierover had mijns inziens niet misstaan in de Vlaamse pers, maar hoe gebeten om te weten zij ook beweren te zijn, gebeten om te informeren zijn ze in ieder geval niet. Zij kozen liever voor het schuldig verzuim, kwestie van geen slapende honden wakker te maken.

Read more...

Koninklijke trukendoos raakt stilaan leeg (Hoegin)

Ik benijd hem zijn baan niet: koning Albert II moest gisteren en vandaag even werken voor de kost. Nu goed, Bart de Wever en Wouter Beke zijn bij mij ook altijd welkom voor een kopje koffie of een tas thee, maar sommigen van de andere partijvoorzitter zie ik toch liever ergens anders binnenstappen. De voorbije taak van de koning moet echter ernstig genomen worden, want nooit eerder stond België zo dicht bij een finale breuk. In tegenstelling tot 2007 zijn de opties vandaag immers bijzonder beperkt moest het mislopen met de preformatie-opdracht van Elio di Rupo.

Het moet zijn dat het toch niet helemaal snor zit met die preformatie-opdracht van Elio di Rupo. Als alles koek en ei was geweest tussen de zeven partijen die deelnemen aan de onderhandelingen, zou een verlenging van de opdracht misschien wel nodig geweest zijn, maar geen pauze zoals nu het geval was, waarbij de partijvoorzitters één voor één in Laken op het matje geroepen worden. Duidelijk is hiermee in ieder geval dat Elio di Rupo deze week veel dichter bij een mislukking dan een succes stond. Blijkbaar hebben de Franstaligen aan Bart de Wever een bijzonder lastige klant. Een Vlaming die niet bereid is zijn eigen moeder te verkopen, maar zelfs verlangt dat de Franstaligen eerst hún moeder zouden verkopen voor de postjes, dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Zelfs de persoonlijke band tussen Bart de Wever en Elio di Rupo, en het «herenakkoord», konden daar niets aan verhelpen. Zou ik me dan toch in Bart de Wever vergist hebben?

En daarmee zat koning Albert II dus met de gebakken peren. Voor hem zat er eigenlijk niet veel anders op dan zijn uiterste best te doen om de plooien tegen zaterdag zo glad mogelijk gestreken te kregen, als hij niet nog voor het einde van dit jaar onvrijwillig op pensioen gesteld wil worden. Want waar we in 2007 nog gemakkelijk een plan of vijf–zes uit onze mouw konden schudden als alternatieven voor oranje-blauw, zijn vandaag de mogelijkheden en alternatieven zeer beperkt. Daar heeft vooral de Vlaamse kiezer voor gezorgd, maar ook de wereldeconomie heeft een handje meegeholpen. Overlopen we de verscheidene alternatieven:

• Als Elio di Rupo lukt in zijn opdracht, is er natuurlijk niets aan de hand, en zijn de meubelen weer eens voor vier jaar gered. Tenminste, als er niet opnieuw vroegtijdig een kink in de kabel komt.
  
• Als Elio di Rupo mislukt in zijn huidige opdracht, is het natuurlijk altijd nog mogelijk een andere coalitie op de been te brengen. De Vlaamse kiezer heeft er echter voor gezorgd dat als noch Vlaams Belang noch N-VA meedoen, alleen nog een tripartite of zelfs een regering van nationale eenheid over werkbare meerderheden beschikken. Een tripartite zou daarbij aan Vlaamse kant niet eens over een meerderheid beschikken. Zo'n scenario vergt echter wel dat bij CD&V de belgicistische vleugel opnieuw de overhand zou halen – iets wat niet uit te sluiten valt, maar op relatief korte termijn (2012!) voor de partij wel eens fataal zou kunnen zijn.
  
• Een minderheidskabinet, gedoogd door N-VA, of N-VA en CD&V, is misschien theoretisch een mogelijkheid, maar al bij al bijzonder onwaarschijnlijk. Waarom zou bijvoorbeeld N-VA zo'n minderheidskabinet steunen, om nog maar te zwijgen over hoe zoiets een N-VA-partijcongres zou kunnen overleven.
• Een zakenkabinet zou drie jaar geleden nog mogelijk geweest zijn, maar dankzij de bankencrisis hebben figuren als een Étienne Davignon veel glans verloren, en zijn anderen zoals bijvoorbeeld een Maurice Lippens zelfs volledig weggevaagd. Zo'n zakenkabinet zou dus geen enkele legitimiteit meer hebben, en is daarom een troefkaart waar de koning niet meer over beschikt.

Als Elio di Rupo zou mislukken, hetzij als preformateur, hetzij als formateur, lijkt het meest waarschijnlijke scenario op dit ogenblik eerst een nieuwe stoet van partijvoorzitters naar Laken, daarna gevolgd door enkele Ministers van Staat. Het is daarbij best mogelijk dat één van hen ijdel en vooral gek genoeg is om zich ook nog eens te laten benoemen voor één of andere opdracht met een titel die geen kat nog serieus kan nemen, kwestie van alweer een paar dagen of weken tijd te kunnen winnen. Die tijd kan dan gebruikt worden om Bart de Wever en de N-VA in de Noord-Belgische pers zoveel mogelijk te discrediteren, terwijl het ACW de druk op de CD&V kan opvoeren om toch maar in een nieuwe federale regering te stappen en de Franstaligen hun zin te geven. Maar als ook dat niet lukt, lonken nieuwe federale verkiezingen. Wat die zouden kunnen veranderen, is onduidelijk, en het risico is zelfs levensgroot dat de N-VA er nog een paar procenten bij zou doen.

De koninklijke trukendoos raakt dus stilaan leeg. Aan Vlaamse zijde lijkt het erop dat de partijen deze keer niet van plan zijn zich zomaar met een kluitje in het riet te laten sturen. Aan Franstalige kant scheert de razernij dan weer toppen, al was het maar omdat men zich herkent in Bart de Wevers onderhandelingstactiek: spiegel een Franstalige een postje voor, zodat hij de kastanjes uit het vuur moet halen en voor toegevingen moet zorgen, en leg dan op het einde van de onderhandelingen nog gauw een fundamentele eis op tafel waarvan iedereen al lang had aangenomen dat er niet meer over gesproken zou worden. Kan dit eigenlijk nog wel goed aflopen?

Read more...

Suriname onafhankelijk

Naast Nederland en Vlaanderen is Suriname het derde lid van de Nederlandse Taalunie. Het land viert het aantreden van een nieuwe president. In het moederland is de ingezworene alleen welkom als bajesklant.



Suriname of Nederlands Guiana is tot onze cultuurkring gaan behoren toen het in de Tweede Engelse-Nederlandse Oorlog (1665-67) op de Engelsen veroverd werd. In het afsluitende vredesverdrag werd overeengekomen dat de Nederlanders het mochten houden; in ruil moesten de Engelsen zich tevreden stellen met hun verovering Nieuw Amsterdam, nu bekend als New York.

Het land werd specifiek door de Zeeuwen gekoloniseerd. Een bekend overheidsgebouw in hoofdstad Paramaribo heet dan ook Fort Zeelandia. Daar loopt momenteel nog een lang aanslepend proces tegen een zekere Desi Bouterse. Die daagt echter nooit op voor de zittingen, want hij heeft het te druk met politiek. Zonet is hij na een overtuigende verkiezingszege beëdigd als negende president.

In 1975 werd Suriname onafhankelijk gemaakt door de regering van Joop Den Uyl, tegen de wil van de meerderheid van de bevolking. Vooral de Hindoestanen als grootste etnische groep (>27%) waren tegen de onafhankelijkheid gekant. Recent heeft TV-presentator Prem Radhakishun met enige emotie uitgelegd waarom hij de beslissing van Den Uyl nog steeds verfoeilijk vindt. In een wereld van natiestaten was Suriname als etnisch samenraapsel volstrekt niet de staat van een samenhangende Surinaamse natie. Dat is een fatsoenlijk politologisch bezwaar, maar het echte bezwaar van de Aziatische bevolkingsgroepen (ook Javanen, >14%, en Chinezen) was van concretere aard: zij vreesden dat de afstammelingen van de negerslaven, de zogenaamde Creolen (>17%) en Bosnegers (>14%), het land in handen zouden nemen en alles verbrodden. In het bijzonder vreesden zij een herhaling van wat zich net de jaren voordien had afgespeeld in Tanzania (de progressieve modelstaat van Julius Nyerere, veelgeprezen in het parochieblad) en Oeganda, waar de zeer ondernemende Indiase immigrantengemeenschap het land was uitgezet.

Op termijn zou het allemaal meevallen, maar de periode rond de machtsoverdracht werd toch getekend door etnische rellen. De Surinamers hadden echter een Nederlands paspoort en konden ongehinderd naar Nederland migreren. Op enkele jaren tijd migreerde zo’n 40% van de bevolking naar Nederland, nu ruim 350.000 mensen. Het zou zinniger geweest zijn als zulk percentage uit het overbevolkte Nederland naar het grotere en nagenoeg lege Suriname gemigreerd was, en het land volledig in het Nederlandse rijksverband geïntegreerd . Mocht je je afvragen wat het effect zou zijn van een consequent doorgevoerd opengrenzenbeleid zoals Groen! en de Waalse partijen dat nastreven, wel, Nederland en Suriname hebben toen het experiment gedaan: bijna de helft van de bevolking kwam over. Reken maar uit wat dat geeft als Turkije lid wordt van de EU.

Onder de Nederlandse Surinamers hebben de Hindoestanen zich gunstig onderscheiden. De Randstad, vooral Den Haag, heeft er meer dan honderdduizend onder zijn bewoners. Zij hebben enkele hindoe scholen die in tegenstelling met de islamscholen heel goede resultaten kunnen voorleggen. Zij zijn veel ijveriger op school en veel succesvoller op de arbeidsmarkt dan de moslims, die dan ook niets van hen moeten hebben. In 2002 stemden de Hindoestanen massaal voor Pim Fortuyn, in 2010 in vrij groten getale voor Geert Wilders, want velen hebben een hekel aan het allochtonengepamper. Een oudere Hindoestaanse immigrante zei me: “Ik ben al mijn hele leven Nederlander, en nou komen ze me zeggen dat ik ‘allochtoon’ ben!”

Inmiddels ging in Suriname het leven verder. De nachtmerrie leek werkelijkheid te worden toen in 1980 de Creoolse sergeant Desi Bouterse een staatsgreep pleegde. Zijn dictatuur werd getekend door strijd met het Junglecommando van de Bosneger Ronnie Brunswijk (met de Moiwana-moord op 50 Bosneger-burgers in 1986), en vooral door de onopgehelderde moord op vijftien opposanten in december 1982, en duurde tot 1990. Na vervolgens een tijdje in “zaken” bedrijvig geweest te zijn, ging Bouterse in de parlementaire politiek, waar hij recent een alliantie wist op te bouwen met ondermeer Brunswijk. Ondanks een veroordeling in Nederland in 1999 tot 11 jaar cel wegens drugshandel en een nog lopend proces wegens de decembermoorden, won hij de verkiezingen voor het parlement, dat hem nu in de machtige functie van president verkozen heeft. In de eerste rede na zijn ambtsaanvaarding, voor de verzamelde menigte op het Onafhankelijkheidsplein, verklaarde Bouterse laconiek: “Wij hebben mee de rommel gemaakt, nu moeten wij samen die rommel opruimen.”

Nederlands buitenlandminister Maxim Verhagen heeft verklaard dat Bouterse in Nederland enkel welkom is om zijn celstraf wegens drugshandel uit te zitten. Hij wil hem, binnen de perken van het diplomatiek mogelijke, boycotten. Deze tegenwerking van de vroegere kolonisator maakt dat de Surinamers zich nu rond Bouterse scharen in een affirmatie van hun onafhankelijkheid. De ambassadeur van grote broer Brazilië stelt dat Bouterse zich nu met bekwame mensen omringd heeft, en dat hij gewoon zijn kans moet krijgen. Albert Ramdin, de Hindoestaanse loco-secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten, merkt op dat Verhagen eerbied moet hebben voor de keuze van een soevereine natie: “Als je dat niet voluit accepteert, beledig je het Surinaamse volk”, aldus Ramdin (NRC, 14-8-2010).

Verhagen heeft wel vaker bezwaren tegen de stem des volks, getuige zijn obstructie tegen regeringsdeelname van de verkiezingswinnaar Wilders. Ook daarmee beledigt hij een volk.

Read more...

Kan de FIFA België redden?

Op 11 augustus j.l. streek de internationale FIFA-delegatie in Amsterdam neer. De heren wilden nagaan in hoeverre het bod (“The Bid”) van België en Nederland om het WK voetbal 2018 te organiseren, au serieux mag genomen worden, en werden daartoe warm welkom geheten: een diner in het Rijksmuseum, onder het toeziend oog van Rembrandts Nachtwacht,- het was maar een van de incentives die het gezelschap te beurt vielen.

Ik weet niet of deze museale enscenering ironisch was bedoeld. Neen, wellicht niet, gezien de tomeloze ernst waarmee de FIFA-entourage zichzelf neemt, en de onderdanige blijken van respect waarmee ze wordt bejegend. Toch is dat Rembrandt-doek zelf in sarcasme gedrenkt, en portretteerde de schilder zijn opdrachtgevers in een zodanig protserige, zelfvoldane pose, met zoveel toeters en bellen, dat sommigen zich achteraf beledigd terug uit het doek lieten verwijderen. De Nachtwacht als schimpscheut naar het toenmalige establishment: Peter Greenaway heeft er in het Rembrandtjaar 2007 een complete video-installatie aan gewijd. Een hedendaags kunstenaar moet dat doek eens herschilderen en het “The Bid” dopen.
De foto van het banket in het Rijksmuseum levert ons meteen een boeiend perspectief om een en ander scherp te stellen, en om de ruis uit het FIFA-debat te filteren. Want ruis zit er zeker op, en dat is waarschijnlijk zelfs strategisch zo bedoeld. In het handboek van spindoctor en manipulatie-expert Noël Slangen kan men nalezen hoe “miststrategie” werkt: verdrink een fundamenteel debat in een zee van kleine discussies, tot iedereen het vermoeid opgeeft. Dat gebeurt vandaag ook met het WK Voetbal-verhaal in de media: krijgen de organisatoren nu aparte rijstroken of niet? Hoeveel? Hoe breed? Voor welke tijdsspanne? Leiden de nieuw te bouwen stadions tot overcapaciteit (de zgn. witte olifanten) of hadden we die toch sowieso nodig? Zullen er voldoende kaarten te krijgen zijn voor de gewone voetballiefhebber, of gaan de zitjes vooral naar de officiëlen allerhande (de zgn. bobo’s)? Wat is de return inzake nationaal imago en toeristische uitstraling? Betaalt dit als “vzw” gecamoufleerd Zwitsers evenementenbedrijf zijn BTW? Belastingen? Zo ja, waar? En dan dé Byzantijnse discussie waar een falanx van denktanks en experten tot compleet tegenstrijdige conclusies komt: de eigenlijk onbecijferbare financiële eindbalans,- scheuren we er collectief onze broek aan of niet?
Allemaal interessante kroegdiscussies, die echter als een mistgordijn werken voor wat zich “achter het plaatje” bevindt. De kern van de zaak is namelijk, enerzijds, de toenemende greep van de private spektakelindustrie op de publieke ruimte. Dat fenomeen heb ik al in een eerdere column geanalyseerd. De Ronde van Frankrijk, Rock Werchter, de catastrofaal afgelopen Love Parade in Duisburg, tot zelfs onze Ronde van Vlaanderen (het privé-speeltje van Woestijnvisbaas Wauter Vandenhaute),- alle zijn het privé-ondernemingen die zich met massa-evenementen in de publieke ruimte nestelen en zich soms als een echte bezettingsmacht gedragen. De FIFA wil het monopolie voor zijn biersponsors in een wijde perimeter rond de stadions? De FIFA zal ze krijgen. De al sinds de jaren ’90 gedelegitimeerde politieke klasse wil immers koste wat kost het verloren, verzuurde volk terugwinnen, en zoekt die positieve, “warme” golfstroom in grootschalige massa-evenementen. Voetbal is leuk, volks, uitbundig, al wordt het supportersgeroep zorgvuldig gecheckt op zijn politieke correctheid. Waar het volk verschijnt, zie je ook de politicus. Ooit was dat omgekeerd en kwam de massa waar de leider verscheen. De mobilisatie van die massa is vandaag in handen van een bloeiende industrie waar de politiek zich aan onderwerpt (dat schijnt zich ook in Duisburg te hebben afgespeeld, in hoofde van de nu verguisde burgemeester Adolf Sauerland ). Het enige wat de politicus dan nog kan en wil, is een prominente, zichtbare plaats in de parade innemen. Pronken dus, zoals Rembrandt’s Nachtwacht.
Je krijgt dan een samenloop van twee nefaste verschijnselen: het terugwijken van de politieke, door de burger gemandateerde orde (premier Leterme kuste nog net niet de voeten van de FIFA-delegatieleider), en de evenredige groei van een puur marktmatig redenerende organisatorische machine die haar wil aan de overheid kan opleggen. Dat laatste is een opmerkelijke evolutie. Geen enkele politicus voelt zich blijkbaar nog geroepen om het voor de publieke ruimte op te nemen en het gemeenschapsgoed (res publica) als een kwaliteitsvol gegeven af te schermen tegen al te opdringerige marktmechanismen. De politiek is angstig en in het defensief, het populisme is de enige maatstaf. Zijdelings speelt dan ook nog de obsessie mee dat een stad, een regio of een land zich via dit soort evenementen “op de wereldkaart” kan zetten (City marketing heet dat). Elke negorij moet zijn rockfestival hebben,- dat genereert naambekendheid en een florerende middenstand, en dus populariteit voor de locale bewindvoerders, althans dat geloven ze zelf. Maar op het einde willen vooral de sponsors winstname voor hun investeringen, wie zal het hen kwalijk nemen. Dus gaat het meer om wat er rond de sport gebeurt, dan het ding zelf. Sowieso is voetbal, als mannensport, vooral een middel om meer bier te verkopen: in Zuid-Afrika was Inbev de dominerende sponsor, in België heet de 1ste klasse-afdeling officieel “Jupiler Leage”. Santé.

Voetbal maakt ons vriendelijk, open, Belgisch en… zwaarlijvig.

Brood-en-spelen dus, en hoe de handige jongens van de spektakelindustrie inspelen op de radeloosheid van de politieke klasse. Dat brengt ons nog op een andere dimensie van het FIFA-verhaal, meer specifiek op de Belgische context van toepassing: het mondiaal voetbalfeest moet vooral terug meer Belgen genereren. Het verschijnsel is bekend: er lijkt alleen nog Belgisch patriottisme te bestaan als de Rode Duivels spelen (hoe bekakt ze het er ook van af brengen). De monarchie hoopt op onze kampioenen en honoreert ze ook. Tia Hellebaut en Kim Gevaert, na hun dubbelzege triomfantelijk gehuld in een tricolore vlag: het moet Albert II in zijn oude dag zowat een orgasme bezorgd hebben.
Ook de Belgische voetbalbond is nog altijd een zeer unitair gebeuren, met goede connecties naar de Brussels-francofone salons en het koninklijk hof. Het is dus logisch dat dit (overigens, zoals alles in België, slecht beheerd en corrupt) instituut wordt ingezet om het sportpatriottisme aan te zwengelen. En zo is de Belgische FIFA-lobby, waarin ook de Waalse tennisster Justine Henin mag opdraven, zonder twijfel Belgicistisch geïnspireerd. Bekijk gewoon de figuur van KBVB-voorman François De Keersmaecker, derde in een familiedynastie van bondsvoorzitters: het vleesgeworden compromis, alle kritiek druipt van deze man af als regenwater van een oliejekker. Hij is de Belgische hoop in bange dagen, nog meer dan de Rode Duivels. 2018 is opeens, als de FIFA wat meewil, terug een reële horizon voor het huidige regime, terwijl de politieke situatie vandaag iets helemaal anders voorspelt, namelijk een ontklede Belgische staat, of zelfs helemaal geen.
Ik denk dan ook dat het Belgische sportpatriottisme, zeker aan Vlaamse zijde, veeleer als compensatiegedrag moet beschouwd worden: de Vlaming is vandaag vaderlandloos, en wil wel graag eens af en toe, zoals Duitsers, Engelsen of Fransen, doen alsof hij tot een natie behoort. De hoop van de KBVB-clan en heel de FIFA-lobby is echter tamelijk ijdel: het voetbal zal België niet redden, daarvoor is de autonomistische grondstroom te diep. Ook al worden alle registers geopend om duidelijk te maken dat wij, Vlamingen, slechts mentaal voor vol kunnen worden aanzien als we ook goede Belgen zijn. Sportjournalist François Colin, die in De Standaard tegen onze FIFA-kritiek fulmineerde (pas nadien vernamen we dat Colin ook nog perswoordvoerder is van… The Bid), verwoordde het zeer treffend:
“Hoe zien we de toekomst van onze landen? Als bange, bekrompen, in zichzelf gekeerde naties die langzaam verschrompelen? Of als blije, optimistische ondernemende landen die de deuren opengooien voor de wereld en daar de vruchten van plukken?”
Die retoriek komt ons bekend voor: het doet denken aan de stigmatiserende clichés omtrent het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven als zou het achterlijk, bekrompen en provincialistisch zijn. Van twee één: wie de 19de eeuwse Belgische staatsbureaucratie contesteert, en/of wie vraagtekens plaatst bij het nut en de zin van een megalomaan spektakel als het WK voetbal, is “bang, bekrompen, en in zichzelf gekeerd”. Het slecht begrepen kosmopolitisme van de Belgicistisch-gezinde cultuursector herhaalt zich dus ook in de demagogie van de sportpatriotten. Geen van beide deugt, om een identieke reden: een socio-culturele opwaardering in Vlaanderen zal maar plaats grijpen als we de context van het Belgische koninkrijk achter ons kunnen laten. België is het verleden en voetbal is het nostalgisch argument. Het is niet bekrompen om zich als republikein op te stellen, integendeel zelfs, en het is ook niet achterlijk om het voetbalcircus te relativeren.
Meteen hoop ik ook dat het Vlaamse beleid accenten zal leggen die veel meer op actieve sportbeoefening aan de basis gericht zijn, dan op topsport of passieve consumptie van massa-evenementen. Er is immers ook nog deze realiteit: in onze hooggeïndustrialiseerde landen nemen overgewicht en obesitas steeds meer toe, ook bij kinderen en jongeren. De cijfers zijn alarmerend: één kind op vijf mag bij ons als zwaarlijvig beschouwd worden. Het oorzakelijk verband met o.m. suikerziekte is medisch bewezen. Veranderen van voedingsgewoonten is één remedie, lichaamsbeweging is er een ander. Maar de topsportcultus schijnt de massasport niet te bevorderen, integendeel. Het wordt vooral een kwestie van chips knabbelen en bier slurpen voor de buis, ook en vooral bij supergemediatiseerde evenementen zoals het WK voetbal (dat naar het schijnt ook een enorme boost geeft aan de verkoop van TV-toestellen).
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik Roger Vercarre, voorzitter van Tempo Overijse, parmantig op zijn grasmat zag paraderen, geflankeerd door de FIFA-inspecteurs. Het stadion van deze vierdeklasser (ik woon er op een boogscheut vandaan) zou m.n. uitstekend geschikt zijn als oefenplek voor een van de nationale ploegen in 2018. Het toerisme van de Druivenstreek zou er naar verluidt enorm mee gediend zijn. Of hoe een plek, waar amateurs zoals u en ik hun vet kunnen verbranden, wordt ingepalmd door een spektakelkaravaan die ons vooral een bierbuik bezorgt. Topsport op de grasmat, vetkussentjes errond: als boodschap kan dat tellen.
Afgezien dan nog van de heikele kwestie, hoe dit land er in 2018 institutioneel zal uitzien, is elk ernstig maatschappelijk debat nefast voor de kansen van The Bid. Misschien is het witboek daarom alleen in te kijken op een obscure plek, ergens in Eindhoven. Consensus creëren, een minimum aan debat uitlokken, in kleine cenakels de open democratie passeren,- ja, daarin lijken beide koninkrijkjes aan de Noordzee toch wel wat op elkaar…


Johan Sanctorum

Read more...

Bosbranddiplomatie

Iedere zomer mogen we steevast een aantal nieuwsberichten verwachten over hevige bosbranden en aangeboden buitenlandse hulp, zowaar ontstaat er een heuse bosbranddiplomatie. Vlaanderen en België doen niet mee aan het jaarlijks wederkerend fenomeen van de bosbranddiplomatie, in mijn hoofd zijn dit gemiste 'promotionele diplomatieke kansen'.

Het sturen van hulp ter bestrijding van een bosbrand is uiteraard een positief gegeven dat men in een latere fase kan hanteren in het kader van de Economische diplomatie. De 'onbaatzuchtige daad van hulpverlening' kan gebruikt worden om de relaties tussen twee landen te verbeteren, vooral handelsrelaties maar ook om gespannen relaties te milderen. De zware aardbeving in Turkije anno 1999 was een mooi moment voor Griekenland om hulp aan te bieden aan Turkije om de gespannen relaties te overbruggen. Enkele weken later bood Turkije hulp aan Griekenland nadat deze op zijn beurt getroffen werd door een aardbeving, de Aardbevingdiplomatie. Voor mij bestaat iets gelijkaardigs rond bosbranden.

1. Scenario's in Bosbranddiplomatie.

Momenteel zijn er twee scenario's zichtbaar: Bosbranddiplomatie tussen EU-lidstaten en Internationale Bosbranddiplomatie.

a. Rusland, Internationale Bosbranddiplomatie.

De afgelopen weken kwamen de bosbranden in Rusland bijna dagelijks in het nieuws, enkele dagen gelden kwam daar een Portugees-Spaanse bosbrand bij. Diegene die de afgelopen dagen goed heeft opgelet zal in Rusland een Italiaans blusvliegtuig aan het werk gezien hebben. Italië heeft namelijk 2 blusvliegtuigen ter hulp gezonden, twee dagen geleden hebben de Amerikanen 2 C-130s met hulpgoederen gezonden. Polen heeft eveneens hulp gezonden. Duitsland, Oekraïne, Wit-Rusland, Armenië hebben allemaal hulp geboden...en Rusland heeft de aangeboden hulp aanvaard.

De landen die hulp aangeboden hebben aan Rusland hebben allemaal - voor hen - belangrijke handelsrelaties met Rusland. Rusland is de 4e belangrijkste uitvoerbestemming voor de Italiaanse economie, 5e voor Duitsland en de 2e belangrijkste voor Armenië; Polen; Wit-Rusland en Oekraïne (WTO, Maart 2010 profiles). Rusland komt niet voor in de top 5 van belangrijkste uitvoerbestemmingen voor de VSA maar de VSA komt wel voor als 5e belangrijkste herkomstland van ingevoerde producten in Rusland.

b. Portugal, Bosbranddiplomatie tussen EU-lidstaten.

Portugal krijgt vooral steun van de Europese lidstaten, binnen het kader van de European Civil Protection, om te vechten tegen de bosbranden. Italië, Frankrijk en Griekenland hebben hulp aangeboden (AFP, Juli 2010) . De Portugezen zijn ingegaan op de Italiaanse hulp die inmiddels sinds 31 Juli terugkeerde naar huis (ECP). Frankrijk heeft hulp aangeboden aan de Spanjaarden (BBC, 13 Aug).

Portugal krijgt voornamelijk hulp vanwege Europese landen die ervaring hebben met het bestrijden van bosbranden en deze zijn tegelijk interessante handelspartners. De voornaamste herkomst van ingevoerde goederen in Portugal zijn afkomstig uit de EU, voornamelijk Spanje; Duitsland; Frankrijk en Italië (AICEP 2009, p.6-7). Overige belangrijke uitvoerders naar Portugal zijn Nigeria, Brazilië; China en de VSA (WTO Profile, 2010). Grienkenland is 'the odd one out' want ze komt niet voor als belangrijke handelspartner in de AICEP-folder.

2. België/Vlaanderen en de mogelijkheden voor bosbranddiplomatie.

Bosbranddiplomatie is een jaarlijks wederkerend fenomeen. Als er geen bosbranden uitbreken in Zuid-Europa dan is het wel de Verenigde Staten (vooral Californië krijgen we te zien) of Oost-Europa. Ter promotie van onderlinge handelsrelaties zou Vlaanderen (of België) hulp kunnen aanbieden. Drie vragen dringen zich op: Aan wie, hoe en aan welke kost?

Tegen welke kost kan ik niet berekenen, daarvoor heb ik de middelen noch de tijd voor.

a. Aan Wie?

De voornaamste Vlaamse exportmarkten zijn Duitsland; Nederland; Frankrijk; Verenigd Koninkrijk; Italië; de Verenigde Staten v Amerika; Spanje; India; Polen en Zweden (FIT factbook 09, 2010). Het gros van de buitenlandse goederen in Vlaanderen zijn afkomstig uit Nederland, Duitsland, Frankrijk, Verenigd Koninrijk, VSA, China, Italië, Japan, Zweden en de Russische Federatie. De belangrijkste exportmarkten voor België zijn de EU-lidstaten; de VSA; India; Zwitserland en de Russische federatie volgens het WTO (profile, Maart 2010).

Vlaams/Belgische hulp zou zich kunnen richten op de EU-lidstaten binnen de European Civil Protection - specifiek Frankrijk; Italië; Spanje - en op Rusland en de VSA buiten EU-verband.

b. Hoe?

Ik zie twee mogelijkheden: Investeren in Technologie en eigenlijke hulp in Bosbrandbestrijding.

Investeren in Technologie kan zich richten op minstens vier deelaspecten: Preventie, Bewaking, Bestrijding, Herbebossing. Daarbij denk ik aan systemen die gemakkelijker een terrein in kaart kunnen brengen en bijhorende blusstrategieën kan ontwikkelen naargelang de omstandigheden. Onderzoek naar alle aspecten van een bosbrand om efficiënter een bosbrand te kunnen bestrijden. Systemen waarmee men een beter toezicht kan houden op de evolutie van bosbranden maar ook toezicht op de inzet & whereabouts van personeel & materieel. Investeren in betere vuurbestrijdingsmiddelen en nieuwe 'delivery systems'. Alleen, moet dit allemaal economisch rendabel zijn en mag de bestaande technologiemarkt al niet verzadigd zijn.

Eigenlijke hulp bij bosbrandbestrijding: Vlaanderen, België, kan brandweermannen & uitrusting sturen misschien zelfs militairen inzetten. Alleen vereist dit veel logistieke steun & middelen. Blusvliegtuigen zijn sneller inzetbaar...alleen hebben we geen gespecialiseerde blusvliegtuigen zoals de Bombardier 415. We hebben wel C-130's en via MAFFS zijn die inzetbaar als blusvliegtuig. Het inzette van de C-130's is een federale aangelegenheid en zou de aankoop van MAFF-systemen genoodzaken.



MAFFS missie - Californië 2007.

Read more...

Twist ten dode rond Marie-Rose Morel

Sommige mensen hébben het. Als de debatten rond Marie-Rose Morel in het VB verstommen, beginnen ze elders, in de kringen van voor- en tegenstanders van alternatieve kankertherapieën. Nu de klassieke geneeskunde haar geen kans meer geeft, verklaart zij alles daarbuiten te zullen proberen dat haar zou kunnen genezen. Haar vertrek uit het VB was alvast punt één uit de zachte geneeskunst: elimineer stressfactoren.



Enkele artsen en professoren van SKEPP-strekking hebben haar openlijke toevlucht tot “kwakzalverij” streng veroordeeld. Een publieke figuur heeft een voorbeeldfunctie en mag mensen niet op het idee brengen dat de maretak van druïde Panoramix beter is dan chemo en bestraling in de bestrijding van kanker. Ze zou haar laatste maanden beter aan haar memoires wijden en aan het treffen van de best mogelijke schikkingen voor haar kinderen in plaats van een geitenwollen fata morgana na te jagen.

Deze skeptici veronachtzamen (maar andere beseffen ongetwijfeld) het schitterende potentieel van de situatie die de Aardbeiprinses geschapen heeft. Hier is immers alles voorhanden voor een volkomen openbaar experimentum crucis dat de pretenties van de alternatieve therapieën kan onderuit halen.

Als een onbekende Vlaming zijn toevlucht neemt tot zulk een therapie, en hij sterft toch, dan heeft dat weinig bewijskracht tegen het geloof in haar werkzaamheid. Om te beginnen hoort niemand ervan. Bovendien, misschien was hij dom en vertrouwde hij op het eerste het beste dat hem onder de aandacht kwam, in plaats van kritisch de beste oplossingen uit te zoeken en die te proberen; zodat zijn geval geen test vormde voor de echt serieuze alternatieven. Misschien had hij het geld niet voor juist die dure therapie in een kuuroord in Oostenrijk of Thailand die hem wél geholpen zou hebben. Of was hij niet echt gemotiveerd en paste hij de voorschriften maar halfslachtig toe. Of was hij al te oud en verzwakt om van een geneeswijze te profiteren die bij een gezondere basisconstitutie wel effect gehad zou hebben. En omgekeerd, als hij wél van zijn kanker geneest (zoals Aleksandr Solzjenitsyn in Het Kankerpaviljoen, geclaimd als effect van de komboecha-zwam), dan kan gezegd worden dat het helemaal geen kanker geweest was, gewoon een foute diagnose. Hoe nauwkeurig was immers een diagnose in een Sovjet-gevangenishospitaal een halve eeuw geleden?

Welnu, hier zijn al die factoren van onduidelijkheid er niet. Hier hebben we een onmiskenbaar intelligente, welgestelde, fel gemotiveerde, jonge en gezond levende vrouw, bij wie de beste specialisten nu reeds voor de tweede keer de diagnose kanker gesteld hebben. Als het zelfs Marie-Rose niet lukt om met een alternatieve geneeswijze van kanker te genezen, dan staan de alterneuten echt in hun hemd. En dat dan niet op bladzijde zevenveertig van een obscuur vaktijdschrift maar op de voorpagina van alle boekskes. Dan bereikt de waarschuwende boodschap die SKEPP met zoveel moeite probeert te verspreiden, in één klap het grote publiek.

Kortom, skeptici hebben reden om het finale strijdplan van mevrouw Morel toe te juichen. Als zij overeenkomstig hun verwachting binnen de zes maanden sterft, dan zal zij daarmee het leven redden van talloze mensen. Namelijk van alle huidige en toekomstige kankerpatiënten die overwegen om de klassieke behandeling met haar vervelende neveneffecten links te laten liggen ten voordele van iets alternatiefs dat softer inwerkt maar wel naar de dood leidt.

Maar ook de alternativo’s hebben reden om te juichen, en wel om identiek dezelfde reden. Zij verwachten dat hun behandeling de genezing zal bewerkstelligen, en dat iedereen nu eens en voorgoed haar superioriteit boven de klassieke benadering zal kunnen zien. De voorziene tegenwerping uit skeptische hoek dat het een eenmalige gril was waaruit men geen algemene besluiten mag trekken, of een placebo-effect, schrikt hen niet af. Veel belangrijker is immers dat de massa in veel groteren getale dan tot nu toe op hun diensten beroep zal doen.

Kortom, of Marie-Rose Morel nu geneest of sterft, haar aankondiging dat ze de grote geneeskundige gok gaat wagen, maakt veel belanghebbenden blij. Zij dwingt duidelijkheid af in een keuzesituatie waarvoor talloze mensen met kankerdiagnose zich geplaatst zien, ontnuchterd door de beperkingen van de wetenschappelijke geneeskunde en bekoord door de beloften van zachte en volledige genezing elders. Ze wekt in beide kampen de verwachting dat hun gelijk, samen met het dramatische ongelijk van de tegenpartij, klinkend bewezen gaat worden. De enen tellen af naar haar spoedige dood, de anderen duimen voor haar lang leven, en beiden doen dat in naam van een verstandiger therapiekeuze annex overlevingskansen bij miljoenen die na haar kanker zullen krijgen.

Ziedaar een nieuwe rol voor Miss Vlaanderen 1993. Binnen haar partij was zij naar verluidt een splijtzwam die oude vrienden tegen elkaar opzette, onwillekeurig maar noodlottig, zoals Yoko Ono de Beatles uiteendreef. Nu brengt ze mensen samen. Althans voor enkele maanden, want na haar voorziene dood of ondood volgt in één van beide kampen geween en tandengeknars.

Read more...