Onderhandelingen? Waarover?
Met de uitspraken genoteerd in de 'speciale uitzending' van de Zevende Dag is de kans dat onderhandelingen over de staatshervorming tot een akkoord zullen leiden bijzonder klein. Tenzij de Vlamingen zeer grote toegevingen doen. Of veranderen de Franstaligen na de verkiezingen hun discours?
Het programma van de Zevende Dag van zondag 30 mei was opgebouwd uit diverse debatten waaraan telkens een aantal politici deelnamen. Zo was er een afzonderlijk debat met de Franstalige partijen en discussiërden de ‘zusterpartijen’ (PS - sp.a. / MR - Open Vld / Groen - Ecolo / CD&V - CdH) over gelijkenissen en verschillen. Bart De Wever en Didier Reynders debatteerden rechtstreeks met elkaar over de staatshervorming. Waren aanwezig: Marianne Thyssen (CD&V), Alexander De Croo (Vld), Caroline Gennez (sp.a), Bruno Valkeniers (VB), Jean-Marie Dedecker (LDD), Wouter Van Besien (Groen!), Bart De Wever (N-VA), Didier Reynders (MR), Melchior Wathelet (CdH), Paul Magnette (PS) en Georges Gilkinet (Ecolo).
Alle Franstalige partijen zijn niet meer 'demandeur de rien', maar zeggen nu dat ze akkoord gaan met onderhandelingen over een grondige (?) staatshervorming. Maar bij onderhandelingen moet natuurlijk elkeen 'water bij de wijn doen'. Toegevingen moeten zogenaamd 'van beide kanten' komen. Ik heb echter geen enkel punt gehoord, waarop de Franstalige partijen 'toegevingen' zouden willen doen. Tenzij men als toegevingen beschouwt dat de gewesten/gemeenschappen meer bevoegdheden zouden krijgen. Dat noem ik geen toegevingen, maar alleen dat men iets wil bespreken dat voor beiden voordelen kan bieden. Hoeveel de Franstaligen hiervoor vragen werd er echter niet bijgezegd. Anders hoorde ik alleen dat men bereid is rond de tafel te gaan zitten, te praten, te dialogeren, te onderhandelen. Het bekende refrein van de laatste maanden, zoals bij de gesprekken over de splitsing van BHV. Reynders is daar een meester in, want hij heeft het 'al altijd gezegd' dat men aan tafel moet gaan zitten. Blijkbaar is voor de Franstaligen 'toegevingen doen' dat ze niet 100% krijgen van wat ze eisen. En de Vlaamse toegevingen zijn dan dat ze 'maar' met 90% van de eisen van de 'demandeurs de rien' akkoord gaan.
Het gesprek tussen Bart De Wever en Didier Reynders was het meest verhelderende (het enige eigenlijk) van de hele uitzending. De Wever wou zelfs meegaan in de oprichting van een federale kieskring, maar dan wel als er een echte federale regering komt zoals in een normale federale staat, en dus de pariteit in de regering wordt afgeschaft, en alle dubbele meerderheden en blokkeringsmechanismen. Het antwoord van Reynders was duidelijk: "Het is altijd mogelijk om naar andere mechanismen te gaan, maar we moeten toch een bescherming voor de minderheid hebben. Dat is een voorwaarde om samen te leven, iets samen te doen, want zonder dat (noot: die bescherming dus) heeft het geen zin om verder te gaan." Hij blijft bij de eis dat tegenover de spitsing van BHV een uitbreiding van Brussel moet staan, of minstens dat de Franse Gemeenschap bevoegdheden moet krijgen in de Vlaamse Rand. Federale loyaliteit?
Als ik dit vergelijk met de drie onderdelen die ik noodzakelijk acht om tot een grondige staatshervorming en een duurzame communautaire vrede te komen, zijn twee daarvan al helemaal niet vervuld. (Zie artikel: 'Voor een federaal België: stem N-VA... (een strategische stem) ?')
1. de 'grenskwestie'
Reynders wil dus, zoals het hele Franstalig Front, nog steeds geen vrede sluiten. De huidige taalgrens is 'onaanvaardbaar'... Milquet noemde eerder in de week het feit dat de faciliteitengemeenten in de jaren '60 niet opgenomen werden in het tweetalig (tweetalig..?) gebied Brussel een 'sociologische vergissing'. Het blijft dus de houding van gebiedsverovering, colonialisme, dat nog steeds de bijna vijftig jaar geleden afgebakende taalgebieden niet wil aanvaarden, noch de grenzen van de gewesten en gemeenschappen. In naam van de 'waardigheid' van en het 'respect' voor de Franstaligen. Respect voor de Vlamingen? Neen, nog steeds het principe: nous devons nous sentir 'chez nous' dans toute la Belgique.
2. herziening van de financieringswet
Daar is helaas veel te weinig over gezegd om dit punt hier te behandelen. We hadden weer recht op idiote filmpjes van klanten die aan het inkopen waren op markten ('wie staat u het meest aan?', een fotoboek tonend van politici), op vragen waar alleen met 'ja' of 'neen' mocht op geantwoord worden ('bent u bang voor N-VA, of 'is Reynders voor u aanvaardbaar als premier?'). Waarom kunnen ze geen filmpjes inlassen die bijdragen tot het debat, in plaats van ons voor simpele geesten te houden met georchestreerde en gemonteerde stukjes interviews met de 'man in de straat': met de voorzitter van het VBO, Voka, UWE, Renders (ACV), de VVB, Geert Noels, enz..Om maar enkele mogelijkheden te noemen die mij zonder veel nadenken te binnen schieten (Ik heb geen 'research-ploeg' zoals de VRT). Er zijn honderden mensen die iets inhoudelijks zouden kunnen bijdragen. Helemaal geen debat over naturalisatie, justitie, de noodzakelijke drastische besparingen, de afslanking van de overheid, om er maar enkele te noemen. De gewone oppervlakkigheid van het entertainmentprogramma 'de Zevende Dag'. (En helemaal aan het slot kon Dave Sinardet, lid van de Paviagroep, als een van de twee 'eminente politicologen' die voor 'de duiding' moesten zorgen, nog even kort reklame maken voor een federale kieskring..)
3. Omvormen van de staat tot een echt federaal land
De logica voor het federaal niveau in een normale federale staat wordt nog steeds niet aanvaard: één man, één stem, zonder beschermingsmechanismen voor zogenaamde 'minderheden'. Zelfs als Bart De Wever zegt met een federale kieskring akkoord te gaan ('hoewel dat in geen enkele federale staat bestaat'), mits alle andere ingrediënten van een federale staat worden toegepast, krijgt hij als antwoord van Reynders: 'dan heeft het geen zin om verder te gaan'.
Je moet je dus afvragen: waar kunnen onderhandelingen met die instelling toe leiden? Zullen we moeten wachten tot een grote ploeg van het IMF en de OESO hier neerstrijkt om onze 'Griekse' boel op te kuisen? Of houden de Franstalige partijen NA de verkiezingen een heel ander discours? Het is hun denk ik geraden, als ze het echte menen voor het behoud van België te zijn. Zoniet zullen toch steeds meer Vlamingen vinden dat het geen zin heeft om verder te gaan?
En dan maakt de journalist van dienst zondagmorgen op De Standaard daar op hun website een artikel van met de titel: 'Verschillen tussen N-VA en MR lijken niet onoverbrugbaar'. We hebben naar een verschillende uitzending gekeken zeker? Gelukkig werd dat niet klakkeloos overgenomen in de gedrukte editie op maandag, waar de titel over heel blz 1 heet: 'Geen Franstalig 'non' tegen N-VA', en kon men lezen dat 'Inhoudelijk het water nog bijzonder diep is.' Te diep om tot een akkoord te komen dat voldoende tegemoet komt aan de al of niet 'confederale' verkiezingsprogramma's van de meeste Vlaamse partijen? Ja toch? Read more...