Enkele bedenkingen bij de verijdelde aanslag op vlucht 253 vorige week (Vincent De Roeck)

Op Kerstdag probeerde een moslimterrorist zichzelf op te blazen aan boord van een transatlantische vlucht van Northwest Airlines tussen Amsterdam en Detroit. Een passagier kon een drama voorkomen en wist de jihadi te overmeesteren. Onmiddellijk werd er een onderzoek opgestart naar de motieven van de dader, hijzelf blijft beweren dat hij in opdracht van Al-Quaeda opereerde, maar ook de vraag hoe dit weer is kunnen gebeuren, moet snel een antwoord krijgen. Enkele dagen na het voorval liet de Amerikaanse president zich ontvallen dat dit soort praktijken onaanvaardbaar zijn en dat alles in het werk gesteld moet worden om dit naar de toekomst toe te vermijden.

Mooie woorden, daar niet van, maar hoe denken Barack Obama en de andere betrokkenen dit juist te realiseren? Volgens mij wordt het immers hoog tijd om de politiek-correcte paardenkleppen af te leggen en om duurzame oplossingen te vinden die de burgerrechten en individuele vrijheden niet verder uithollen. En om misschien de markt terug eens te laten spelen. Maar natuurlijk blijft dit "wishful thinking". Onze leiders beslisten namelijk om het slechtste van twee werelden te blijven combineren. Dat ze daarmee de terroristen, ongeacht het succes van hun aanslagen zelf, laten winnen, lijkt niemand nog te beseffen. We geven onze vrijheid vandaag op in ruil voor tijdelijke veiligheid, en uiteindelijk verliezen we beide.

Passagiers zullen in de toekomst nog meer dan vandaag al het geval is door de veiligheidsdiensten als misdadigers beschouwd en behandeld worden. We moeten al jaren lang onze schoenen uitdoen, onze minuscule broekriemen, ook die zonder metalen buckle, afleggen, onze laptops uit onze bagage nemen en enkel nog apart ingepakte minieme hoeveelheden vloeistoffen meenemen aan boord van het vliegtuig. Becky Ackers voert al evenveel jaar campagne tegen deze nonsensmaatregelen en zij kreeg vorige week gelijk. Ondanks al deze pestmaatregelen konden de bureaucraten niet voorkomen dat een moslimterrorist met explosieven in zijn schoen aan boord kon komen.

Het systeem biedt dus al evenmin bescherming tegen zulke terroristen dan de procedures die voor 9-11 in voege waren. Wordt het dan eens geen tijd om die procedures opnieuw te toetsen aan hun efficiëntie, hun effectiviteit en hun proportionaliteit? Ze brachten immers geen enkele meerwaarde voor de veiligheid met zich mee en veroorzaakten alleen maar extra last en ongemakken voor de passagiers. Maar neen, de bureaucraten weten het weer beter. Zij beslisten om nog strengere maatregelen van stal te halen en de passagiers nog meer te ambeteren. Het oude plan van naaktscanners dat omwille van privacyredenen eerst tegengehouden werd, zal nu mits enkele kleine aanpassingen toch standaardprocedure worden.

Nochtans zijn er tal van alternatieve oplossingen voor handen. De Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al is een gedroomd doelwit voor moslimterroristen maar toch werd nog nooit een vliegtuig van hen gekaapt of aangevallen. Waarom niet? Omdat Israël gewapende geheimagenten inzet op alle El Al-vluchten, en met succes. Een andere manier zou er uit bestaan om de politiek-correcte blinddoek uit te doen en de problemen eens bij naam en toenaam te noemen. Niet elke moslim is een terrorist, maar elke terrorist is wel een moslim. Wordt het geen tijd om "racial profiling" door veiligheidsdiensten toe te laten, of mogen we dan van de overheid niet verwachten dat zij maatschappijen die bepaalde geloofsgroepen niet langer aan boord wensen omwille van veiligheidsrisico's daartoe het recht geeft?

Want volgens mij ligt daar nu éénmaal de enige duurzame oplossing voor het terreurprobleem in de luchtvaart: concurrentie. Bureaucraten zullen nooit in staat zijn om met de beste oplossingen naar voren te komen. Zij dragen de kosten van de procedures niet, zijn niet begaan met wat passagiers willen, en zij zijn van nature inert en immobiel als het op aanpassen, terugdraaien of afschaffen aankomt. Enkel de markt en het spel van concurrentie tussen verschillende spelers zou deze uitdaging het hoofd kunnen bieden. Individuele airlines zouden vrij moeten zijn om zelf de mate van veiligheidscontrole te bepalen en zelf met eigen initiatieven op de proppen te komen.

Als een vlucht van maatschappij X gekaapt wordt, zullen passagiers nadien wel twee maal nadenken voor ze die in de toekomst zullen gebruiken. De beste experimenten zullen tot de meest rendabele maatschappijen leiden, terwijl de mindere goden van het toneel zullen verdwijnen. Waarom laten we de ene niet experimenteren met vrij wapenbezit aan boord, de andere met de traditionele controles van vandaag? De juiste aanpak zal beloond worden, de rest verdwijnt. Het is immers niet omdat veiligheid aan boord van een vliegtuig een zeer kostbaar iets is dat we het niet aan de markt kunnen overlaten. Het is net omdat het zo waardevol is, dat we dat net wel moeten doen.

Read more...

Er is ons een boek met inhoud verschenen! (vpmc)

Recensies schrijven bij slechte boeken lijkt mij een fluitje van een cent. Altijd al had ik niets liever willen doen, maar ik lees geen slechte boeken. De stamina ontbreken mij. Slechte krantenartikelen zijn het uiterste dat mijn maag verdraagt.
Iets schrijven bij een goed boek, is een stuk lastiger. Zeker als het een boek betreft dat op zijn beurt niets anders doet dan weer andere boeken recenseren, zowel goede als slechte. Als de auteur daarbij nog iemand is die Chinees spreekt, wordt het hachelijk.

Uit de flaptekst van het boek dat voor mij ligt, en dat “Het boek bij het Boek” heet, maakte ik op dat de auteur, dr. Koenraad Elst, naast Chinees ook Iraans verstaat, Indisch, en zelfs Sanskriet. En in het boek zelf geeft hij toelichting bij diverse Arabische termen. Want de ondertitel zegt nog: “recensies over islam en koran, 1992-2008”.

Een mens zoals u of ik, lezer, die nog wat Latijn heeft opgespaard, of misschien zelfs een letter Grieks, weet dan dat hij het zijne moet meepikken. Tolle, lege.

Maar zo afschrikwekkend als mijn woorden laten uitschijnen, is deze dr. Elst niet. Integendeel. Ik meen zelfs dat de doorsnee hoofdredacteur van een kwaliteitskrant zijn teksten goed zou kunnen begrijpen. Of zij ook de humor ervan zouden inzien laat ik in het midden, want Elst valt hun heilige huisjes aan, en zulke dingen liggen gevoelig.
En Elst ís in zekere zin ook onbarmhartig, want auteurs die door deze journalisten ernstig worden genomen –of ze die ook achter de kiezen hebben is hier niet de vraag– zoals de Amerikaanse ex-non Karen Armstrong, of de roemruchte predikant Tariq Ramadan, of nog de lekenhelper Rik Pinxten, of in het wat lichtere genre een Lucas Catherine, zij worden door hem niet enkel met een ironische maar vaak ook met een luidop grappige zin weggeblazen. En erger: ze worden tegelijk met citaten en feiten geconfronteerd die zij liever niet wensen te kennen.

Het boek van Elst bestaat, zoals gezegd, uit een verzameling van boekrecensies en beschouwingen die hij al een kleine twintig jaar in vele tijdschriften publiceert, maar die nooit of nooit de Kwaliteitskranten inkwamen. Elst schreef wel voor bv. Trends, TeKoS, Nucleus, Punt, ’t Pallieterke, Doorbraak en Brussels Journal. Zoals hij in zijn inleiding zegt: .“Dat waren of zijn eerder marginale media, van flamingantische en/of conservatieve signatuur.”
Zoiets moet zijn redenen hebben. Misschien gaan een Vandermeersch of een Desmet er van uit dat ze in het eigen huis competentie zát hebben? Dwaasheid is een vorm van geluk, hoor je wel eens.

Wat de heren hier kunnen nagaan, zal een verrassing voor hen zijn: dit zijn stukken die na tien of vijftien jaar nog belangwekkender zijn vaak, dan toen ze geschreven werden. En natuurlijk komt dat door de indrukwekkende eruditie van Elst, en door zijn intellectuele eerlijkheid. Maar niet minder ook door zijn prachtige, afstandelijke, evenwichtige en grappige schrijfstijl.

Om iets over de uitgave zelf te zeggen: die is zoals het hoort, met zelfs een perfect personen- en zakenregister. Dat zie je niet elke dag, en de uitgever “Yang Books” verdient een pluim.

Veel van wat dr. Elst heeft geschreven was gelukkig ook op het Web al te vinden. Maar dat het nu in boekvorm gedrukt staat is een zegen, want zoals de auteur nog zegt: .“De belanghebbenden die mijn islamkritiek altijd met vage dooddoeners hebben proberen te smoren, worden hierbij uitgenodigd om met de tekst in de hand eens aan te wijzen welke bewering of zinsnede er eigenlijk zo aanstootgevend is, laat staan onjuist.”

.

Read more...

Het Christendom vormt wel degelijk de basis van onze Westerse beschaving (Vincent De Roeck)

Ik erger mij al verscheidene jaren aan de blinde strijd van seculier links tegen bepaalde Christelijke tradities van het Westen zoals Kerstmis, Pasen of de simpele vaststelling dat het Christendom en de brede Judeo-Christelijke waarden de Westerse mens gemaakt hebben tot wat hij vandaag de dag is. In de Europese Grondwet mocht geen verwijzing naar God of de religieuze onderbouw van het Europese continent staan, en ook in het Verdrag van Lissabon kon er daar geen sprake van zijn. Nochtans is het gewoon een empirisch-historische vaststelling dat wij in het Westen enkel vrij en welvarend zijn omdat onze sterke religieuze waarden zich daartoe geleend hebben.

De ontkerstening van West-Europa mag in linkse nihilistische middens dan wel bejubeld worden, toch dwalen zij en verworden zij zo tot de doodgravers van onze beschavingsvorm. Voor het eerst in jaren besliste ik dan ook om mij resoluut tegen de "War on Christmas" te keren en, in tegenstelling tot de grootmufti van Washington, ene Barack Obama, voor een sterk Christelijk geïnspireerde kerstkaart te kiezen. Niet omdat ik mijn leven naar de strikte voorschriften uit de Bijbel wil gaan leven, maar wel als erkenning van de Christelijke onderbouw van onze moderne democratische rechtsstaat. De kritieken van "liberalen" op mijn kerstkaart sprak in dat opzicht boekdelen.

Zij ontkennen bijvoorbeeld deze magistrale uitspraak van de libertarische columnist Charles Murray: "It was the transmutation of the classical liberal intellectual foundation by Christianity that gave modern Europe its impetus and that pushed European accomplishment so far ahead of all other cultures and civilizations around the world." Of de bevindingen van de liberale econoom Gary North. Die maakte zelfs een gedetailleerde economische analyse van de Bijbel en kwam tot de conclusie in zijn "Journal of Christian Economics" dat de Bijbel de basis van kapitalisme en overheidsloos samenleven zou uitdragen.

Het is voor liberalen ook schitterend om een sociale orde te kennen die al duizenden jaren vlekkeloos weet te functioneren met amper tien geboden. Het mag dan eigenlijk ook niemand verbazen dat veel échte liberalen en libertariërs godsdienst en de Christelijke leer wel omarmen in hun opvattingen en publicaties. Vele Europese "liberalen" verheerlijken de Franse Revolutie maar zij dwalen. Er was immers niets liberaal aan die revolutie. De almacht van de monarch werd gewoon vervangen door de almacht van de Staat, en daar zien we tot op vandaag in Europa nog steeds de desastreuze gevolgen van.

De Staat heeft over de jaren meer en meer de controle over bepaalde maatschappelijke projecten overgenomen van religieuze instanties tot destructie van die projecten. Denk maar aan het onderwijs van Quebec. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, waar de Staat niet zo ontploft is als bij ons en waar privé-initiatief nog steeds bestaat, tonen ons dat godsdienst en liberalisme wel degelijk hand in hand kunnen gaan. Ron Paul scoorde niet voor niets beduidend beter in Christelijke gebieden dan in seculiere "progressieve" regio's, en in het VK zien we hetzelfde stramien voor de Tories van David Cameron.

Professor Frank Van Dun sprak enkele jaren geleden op een gespreksavond in Leuven zelfs over de noodzakelijkheid van een religieuze grondslag om tot een ware vrije samenleving te kunnen komen. Volgens hem beperkt het geloof in een God - en dus de gedachte aan of vrees voor diens oordeel post mortem - de macht van de leiders op drastische wijze. Zij weten immers dat ook hun macht ondergeschikt is aan iets hogers. Andere libertariërs, zoals zij die zich verenigd hebben in het "Dignitatis Humanae Institute", verwijzen dan weer naar God om de onaanraakbaarheid van de menselijke waardigheid (intrinsieke vrijheid van handelen) te betonneren.

Volgens mij is een Christelijk réveil voor Europa niet enkel wenselijk, maar ook écht noodzakelijk. Terwijl Europa aan het slapen was en we druk bezig waren met de verheffing van het multi-nihilisme tot officiële staatsgodsdienst, is er zich in het Avondland een rampzalige evolutie voltrokken. Ondertussen werd het van kerk en kruis ontdane Europa op korte tijd immers letterlijk overspoeld door een vijandige godsdienst die zich helemaal niet schaamt over haar eigenheid en zelfs bereid is om haar levensbeschouwing met geweld uit te dragen. Het minarettenreferendum in Zwitserland schudde iedereen misschien wel even wakker, maar het schrijnende gebrek aan actiebereidheid bij onze leiders in de nasleep ervan is niet echt geruststellend.

Paul Beliën stelde deze week op de "Brussels Journal" zelfs dat de massamigratie een bewuste zet van etatisten en linkse demagogen zou geweest zijn om de liberaal-conservatieve autochtone bevolking die zich té kritisch begon op te stellen te vervangen door een aan uitkeringen verslaafd slavenvolk van onderontwikkelde allochtonen. Gewezen Eurocommissaris Frits Bolkestein wijdde deze week aan de problematiek van islamitische massamigratie ook een gasttribune in "De Volkskrant". Daarin trok hij van leer tegen de omgekeerde integratie die links in West-Europa vooropgesteld heeft waarbij mosliminwijkelingen mogen doen wat ze willen, op kosten van de autochtone belastingbetalers, en waarbij de etnische Europeanen hun kop moeten houden op straffe van politiek-correcte inquisitie.

Ondertussen worden de Christelijke ingezetenen van West-Europa dhimmi's in hun eigen land en kosten de nieuwkomers de autochtonen miljarden euro's per jaar. En dat allemaal omdat wij onze eigen religieuze wortels vergeten hebben, omdat wij laks zijn geworden als het op onze eigen cultuur aankomt en omdat wij naïef blijven geloven dat de islam zich wel vrijwillig aan ons multi-nihilisme zal gaan conformeren. Ik vrees dan ook dat het bijna nacht is voor het Avondland, een zwarte nacht zonder nieuwe ochtend wel te verstaan. Want, om de Duitse atheïstische filosoof Friedrich Nietzsche even te parafraseren, wat kunnen de door migranten gekraakte kerken anders zijn dan de graftomben van Christengod en Westerse beschaving?

Read more...

Kan iemand de VRT eens Wikipedia tonen aub?

Toen de islamitische aanslag op "Vlucht 253" van Amsterdam naar Detroit door alweer een alerte passagier verijdeld werd, vierde ik Kerstmis met enkele Engelse en Amerikaanse kennissen in Brussel. Zowel BBC als CNN waren duidelijk over de luchtvaartmaatschappij in kwestie: Northwest Airlines. Toen ik enkele uren later bij mijn ouders thuis voor de televisie zat en de VRT-berichtgeving over deze terreurpoging volgde, bleek de maatschappij plots Delta Air Lines te zijn. Ook in de dagen die daarop volgden, bleef de VRT voet bij stuk houden dat het om Delta ging. Foto's en beelden van het bewuste vliegtuig leken dat zelfs te bevestigen. Het leek me wel vreemd dat zowel BBC als CNN het bij het verkeerde eind zouden hebben, temeer daar mijn eigen summiere kennis van de luchtvaartindustrie mij ook vertelde dat Detroit-Wayne de hub is van Northwest en helemaal niet van Delta. Uiteindelijk bracht Wikipedia hier enig soelaas.

"He (the terrorist) then transferred to and left Amsterdam on a Northwest Airlines Airbus A330-300 twinjet, with 279 passengers, 8 flight attendants and 3 pilots aboard. (...) The aircraft of Northwest Airlines Flight 253 was painted in Delta Air Lines' livery, as Northwest is a wholly owned subsidiary of Delta."

BBC en CNN hadden het dus wel degelijk bij het rechte eind, en ook de - waarschijnlijk van BBC of CNN overgenomen - foto's en beelden uit de VRT-berichtgeving waren juist. Het was echter de berichtgeving van de VRT zelf die hier zéér zwaar in gebreke bleef. Zoals een eenvoudige kijk op Wikipedia, of op eender welke andere buitenlandse nieuwswebsite, ons immers toont, spreidt de VRT hier weer een latent gebrek aan fact-checking ten toon. De vlucht van Amsterdam naar Detroit waarop de moslimterrorist zijn ding deed, was helemaal géén Delta-vlucht, maar een Northwest-vlucht met een toestel in Delta-kleuren. Nu kan dit in jullie ogen misschien een verwaarloosbaar feit zijn, toch denk ik dat de VRT hier andermaal zwaar geblunderd heeft. Het is immers volledig vergelijkbaar met het benoemen van een Brussels Airlines-vlucht als een Lufthansa-vlucht.

Read more...

Niet alles is een mensenrecht

Kruisbeelden in openbare scholen zijn een zaak voor regering en parlement, niet voor Europese gerechtshoven, stelt advocaat Fernand Keuleneer in een artikel in Tertio, dat we hier overnemen. In de voortdurende uitbreiding van de ‘mensenrechten’ schuilt volgens hem een groot gevaar. (Met enkele door ons toegevoegde 'NvdR')

'Een kruis in openbare scholen verplichten, ja zelfs toelaten, is een schending van de basisprincipes zelf van onze samenleving. Dat een democratisch gekozen politieke meerderheid dat anders ziet, is geen punt.' Zo oordeelde het Europees hof voor de rechten van de mens onlangs in de zaak-Lautsi-Italië. De Italiaanse regering argumenteerde dat de aanwezigheid van een kruisbeeld niet strijdig is met de individuele vrijheden en dat het weliswaar een religieus symbool is, maar ook staat voor algemeen aanvaarde beschavingswaarden.

Het arrest illustreert het erg problematische karakter van de steeds verder uitdijende rechtspraak over mensenrechten. Je zou verwachten dat het bij mensenrechten gaat om zwaarwichtige aantastingen van de grondslagen van onze samenleving, zoals foltering, gevangenneming zonder proces, of de verplichting om een godsdienst aan te hangen. Maar een kruisbeeld in een school? Als in een dergelijke, excuseer, banale aangelegenheid de fundamentele rechten en vrijheden van de burger geacht worden op het spel te staan, kan om het even welke wet of beslissing door om het even wie worden aangevochten, in naam van de mensenrechten.

Als een hoog internationaal rechtscollege daarin kan tussenkomen, wordt het democratische proces van besluitvorming door verkozenen hoe langer hoe minder bepalend. Je kunt een genuanceerde afweging of compromis altijd aanvechten en op de helling zetten, als je er maar in slaagt je standpunt te doen aanvaarden als een mensenrecht. In plaats van democratisch verkozenen oordeelt dan uiteindelijk een onverkozen hof. Dat houdt voor dat het om een juridische uitspraak gaat, terwijl het in de eerste plaats een politiek oordeel is.

Zou in de zaak-Lautsi een tegengestelde uitspraak minder juridisch zijn geweest? Natuurlijk niet. Het standpunt van het Hof is juridisch omdat het in een arrest is vervat, maar er waren geen juridisch dwingende overwegingen om tot precies die uitspraak te komen. Het is bedenkelijk dat rechters zich in zo’n aangelegenheid het laatste woord toe-eigenen. Het laatste woord dient, zwaarwegende uitzonderingen niet te na gesproken, bij democratisch verkozenen te blijven. De rechters hadden moeten stellen dat er een onvoldoende basis was om het standpunt van een democratische meerderheid, in dit geschil vertolkt door de Italiaanse regering, onwettelijk te verklaren.

‘Onwettelijk’, inderdaad. Het gaat er niet om welk standpunt in te nemen in een politiek debat in het Italiaanse parlement – het is immers perfect eerbaar van mening te zijn dat kruisbeelden niet op hun plaats zijn in een publieke school. Het gaat erom of het standpunt van de Italiaanse regering ‘onwettelijk’ is omdat het indruist tegen de mensenrechten. Dat is een onaanvaardbare stelling, zoals het even onaanvaardbaar zou zijn om die reden te stellen dat een eventueel verbod op kruisbeelden in publieke scholen onwettelijk zou zijn.

Het arrest-Lautsi werd geveld door het Europees hof voor de rechten van de mens in Straatsburg. Dat rechtscollege is geen instelling van de Europese Unie (EU), maar wel van de Raad van Europa (*). Zijn arresten hebben geen rechtstreekse werking, hoewel ze binnen een nationale rechtsorde wel juridische gevolgen kunnen hebben. Was dit arrest geveld door het Europees hof van Justitie, dat wel een EU-instelling is, zou het wel rechtstreeks ingrijpen. Dat het Europees Hof van Justitie in de toekomst in vergelijkbare zaken uitspraak zal doen, met nog verderstrekkender gevolgen, lijdt geen twijfel. Door het Verdrag van Lissabon wordt het Handvest van de EU-grondrechten in de Europese basiswetgeving opgenomen, onder controle van het Europees hof van Justitie. De Tsjechische president had gelijk daartegen te protesteren alvorens hij dat Verdrag toch ondertekende, zij het met een symbolische tegemoetkoming aan zijn land.

Dit artikel van advocaat Fernand Keuleneer verscheen in Tertio, 16.11.09. Met hun toestemming overgenomen.
"Tertio is een weekblad dat de actualiteit volgt en analyseert en daar een derde dimensie aan toevoegt: duiding, opiniëring en inspiratie vanuit een christelijk en meer bepaald katholiek perspectief."

Het Lautsi-arrest van 3.11.09 (in het Frans)
Samenvatting door de griffier (in het Frans)

(*) Voetnoot van Nieuw Pierke, als hulp bij mogelijke verwarring over al die 'Europese' instellingen. Zie Wikipedia: de Europese Unie (EU) met zijn momenteel 27 lidstaten is een volledig andere instelling dan de Raad van Europa met zijn 47 lidstaten, en deze laatste heeft niets te maken met de Europese Raad, waarin de 27 regeringsleiders van de EU zitten, en waarvan Herman Van Rompuy nu de voorzitter is.


NvdR, toegevoegd door Nieuw Pierke (buiten de verantwoordelijkheid van Fernand Keuleneer of Tertio)

1. zie eerdere artikels over het EHRM en de 'Rechten van de mens'
- 'Hof Tegen de Rechten van de Mens?'
In alle stilte schafte het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) op 16 juli '09 de vrijheid van meningsuiting af. Het Hof vindt sociale vrede en politieke stabiliteit belangrijker dan het recht op vrije meningsuiting.
- 'Mensenrechten: tegendraadse bedenkingen' van prof. Matthias Storme, met verdere doorverwijzingen, ondermeer naar een zeer uitvoerig en gedegen langer artikel van prof. Frank van Dun (UGent), 'De utopie van de mensenrechten'.

2. EHRM: Twee maten en twee gewichten?
Het EHRM vond het hoofddoekenverbod op Turkse universiteiten niet in strijd met het EVRM (Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens). In Frankrijk kregen twee hoofddoekdragende tieners (van 11 en 12 jaar..) geen gelijk bij het EHRM voor hun uitsluiting uit de school. Zie het artikel: 'Schendt hoofddoekenverbod mensenrechten en godsdienstvrijheid?' Hierbij baseerde het Hof zich op de appreciatiemarge die de democratische staten hebben om, in casu, al of niet een hoofddoekenverbod in te voeren. ("Dans ces circonstances et compte tenu notamment de la marge d’appréciation laissée aux Etats contractants, la Cour conclut que l’ingérence litigieuse était justifiée dans son principe et proportionnée aux buts poursuivis, et pouvait donc être considérée comme « nécessaire dans une société démocratique »." Uit de Turkse zaak). De appreciatiemarge was ook een van de argumenten van de Italiaanse staat in de Lautsi-zaak: "Les autorités nationales jouissent d’une grande marge d’appréciation pour des questions aussi complexes et délicates, étroitement liées à la culture et à l’histoire. L’exposition d’un symbole religieux dans des lieux publics n’excéderait pas la marge d’appréciation laissée aux Etats."

In de zaak Lautsi was het Hof het daarmee niet eens, en meende dat de staat geen appreciatiemarge heeft om al of niet een kruisbeeld te verbieden in openbare scholen: "Le devoir de neutralité et d’impartialité de l’Etat est incompatible avec un quelconque pouvoir d’appréciation de la part de celui-ci quant à la légitimité des convictions religieuses ou des modalités d’expression de celles-ci. Dans le contexte de l’enseignement, la neutralité devrait garantir le pluralisme."
Zijn dat geen twee maten en twee gewichten?
En bovendien, zoals advocaat Fernand Keuleneer stelt, oordeelt uiteindelijk een onverkozen hof, in plaats van democratisch verkozenen. Het arrest illustreert bovendien "het erg problematische karakter van de steeds verder uitdijende rechtspraak over mensenrechten." Prof. van Dun: "Er zijn blijkbaar weinig dingen waar mensen geen recht op hebben. Zij hebben blijkbaar recht op ongeveer alles wat zij begeren, althans wat de stemmingmakende segmenten van de publieke opinie als 'goed' of 'politiek correct' bestempelen."

3. Voorzitter van de tweede afdeling, deze van het Lautsi-arrest, is Françoise Tulkens, (titel van barones gekregen in juli '09), sinds 1998 de Belgische rechter in het EHRM. Op de website van de Vlaamse Liga voor Mensenrechten kan men lezen: "Ook tijdens haar voorzitterschap van de Ligue des droits de l'homme bleek haar duidelijke interesse voor en betrokkenheid bij de mensenrechten. Als rechter tracht ze van het E.V.R.M. een levendig instument te maken. Uit haar arresten blijkt dat ze een progressieve rechter is met bijzondere aandacht voor de individuele klager." TvMR april-mei-juni 2003.

Tulkens was in de Grote kamer met 17 rechters de enige rechter die het (grotendeels) oneens was met het Turkse hoofddoekenverbod aan de universiteiten, en een 'dissidente opinie' indiende. Ze was het om te beginnen oneens met de te ruime 'appreciatiemarge' die de andere 16 rechters volgens haar toekennen aan afzonderlijke staten om al of niet hoofddoeken te verbieden: "Or la question soulevée dans la requête, dont la portée au regard du droit à la liberté de religion garanti par la Convention est évidente, est une question qui n’est pas seulement « locale » mais qui revêt une importance commune aux Etats membres. La marge d’appréciation ne peut dès lors suffire à la soustraire à tout contrôle européen." Dat ze bij het kruisbeeldverbod geen 'appreciatiemarge' toekent aan Italië, is dus in de lijn van haar opvattingen. In haar dissidente opinie in de Turkse zaak volgt dan een pleidooi op het recht om 'altijd en overal' een hoofddoek te dragen, en dat men dit niet kan verbieden omdat men de radikale islam wil tegenhouden. ("Si tout le monde s’accorde sur la nécessité d’empêcher l’islamisme radical, une telle justification se heurte néanmoins à une sérieuse objection. Le port du foulard ne peut, en tant que tel, être associé au fondamentalisme et il est essentiel de distinguer les personnes qui portent le foulard et les « extrémistes » qui veulent l’imposer, comme d’autres signes religieux. Toutes les femmes qui portent le foulard ne sont pas des fondamentalistes et rien ne l’établit dans le chef de la requérante. Elle est une jeune femme majeure et universitaire dont on peut supposer une capacité de résistance plus forte aux pressions dont l’arrêt ne fournit, au demeurant, aucun exemple concret. Son intérêt individuel à exercer le droit à la liberté de religion et à la manifester par un signe extérieur ne peut être entièrement absorbé par l’intérêt public à lutter contre les extrémistes.")

4. Berlusconi zegde wel zich niet neer te leggen bij het arrest, en hij niet van plan is de kruisbeelden weg te halen, maar op de website van het EHRM staat tot vandaag (29.12.09) nog geen bericht ivm een mogelijk beroep van Italië bij de Grote Kamer met 17 rechters. Daar heeft Italië vanaf de datum van het vonnis, 3.11.09, drie maand de tijd voor (*). Als het zover komt, is de vraag of die Grote Kamer opnieuw een ruimere interpretatiemarge toekent aan Italië voor de kruisbeelden, zoals voor het Turkse hoofddoekenverbod, en Tulkens weer alleen een dissidente opinie indient? Is het laatste woord in deze nog niet gezegd?

(*) L’article 43 de la Convention européenne des droits de l’homme prévoit que, dans un délai de trois mois à compter de la date de l’arrêt d’une chambre, toute partie à l’affaire peut, dans des cas exceptionnels, demander le renvoi de l’affaire devant la Grande Chambre (17 membres) de la Cour. En pareille hypothèse, un collège de cinq juges examine si l’affaire soulève une question grave relative à l’interprétation ou à l’application de la Convention ou de ses protocoles ou encore une question grave de caractère général. Si tel est le cas, la Grande Chambre statue par un arrêt définitif. Si tel n’est pas le cas, le collège rejette la demande et l’arrêt devient définitif. Autrement, les arrêts de chambre deviennent définitifs à l’expiration dudit délai de trois mois ou si les parties déclarent qu’elles ne demanderont pas le renvoi de l’affaire devant la Grande Chambre.)

Read more...

De kredietcrisis had ook zonder bail-outs opgelost kunnen worden (Vincent De Roeck)

Ook al ben en blijf ik economisch zéér liberaal van opvatting en sta ik geheel afkerig tegenover elke overheidsinterventie in de economie, toch gebiedt de eerlijkheid mij u te zeggen dat niet alle mogelijke vormen van "interventie" tijdens de laatste kredietcrisis even slecht waren of hadden kunnen geweest zijn. Het was professor William Quirk van de University of South Carolina die in het jongste nummer van "Chronicles" teruggreep naar begin 2009 en zijn eigen alternatief voorstel van toen. Quirk stoelde dit beleidsvoorstel op het onderzoek van econome Anna Schwartz. Zij stond dicht bij Milton Friedman en diens Chicago School, en geldt tot op vandaag nog steeds als één van Amerika's grootste autoriteiten op vlak van monetair beleid.

Ben Bernanke believed the market needed more liquidity and acted to provide lots of it. But, according to economist Anna Schwartz, liquidity is not the problem: “The real problem was that because of the mysterious new instruments that investors had acquired, no one knew which firms were solvent or what their assets were worth.” Indeed, we still don’t know. But the solution, if Schwartz is right, didn’t require any money; it only required transparency and a little candor. The solution was to invite the five big banks to the Fed or Treasury and ask them to come clean about their derivative liabilities. (...) Something similar was done by the Fed in 1998 to pressure the creditor banks to save the hedge fund giant Long-Term Capital Management (LTCM) in the 1990s. Then the banks could cancel some deals. Investors - and other banks - could see what bets had been made and who was solvent. The bankrupt banks would be shut. Our current period, the time of the walking dead, would be avoided. The only problem with this approach is that it required full disclosure: Some would have had to admit that they were bust.

De oplossing die professor William Quirk hier voorstelt, lijkt me inderdaad hout te snijden. Ook sluit zij perfect aan bij wat enkele vrienden die momenteel in Londen en New York voor Goldman Sachs en Merril Lynch werken mij voortdurend zijn blijven voorhouden. De grote investeringsbanken hadden helemaal geen liquiditeitsproblemen en hun balance-sheets stelden helemaal geen noemenswaardige problemen. Daarbij hadden zij enorme buffers opgebouwd om zelfs als alle investeringen zouden mislukken, ze nog in leven konden blijven, maar het vertrouwen tussen de banken was weg en het waren de irreële angsten van elkaars portfolio's die uiteindelijk de crisis veroorzaakten en de overheid deden tussenkomen.

Het bewijs is er. Noch Goldman Sachs noch Merril Lynch hebben de "bail-out" gelden gebruikt, en zodra het vertrouwen teruggekeerd was, hebben ze dat onmiddellijk mét torenhoge interesten aan de Amerikaanse staat teruggestort. Deze ganse operatie had dus niet moeten gebeuren had men in den beginne maar naar William Quirk of Anne Schwartz geluisterd. Daarenboven ben ik er zelf ook nog niet volledig van overtuigd dat de vijf grote banken noodzakelijkerwijze door de overheid voor zo'n "alle kaarten op tafel" bespreking geconvoceerd hadden moeten worden. Alle vijf hadden ze dezelfde problemen en alle vijf kenden ze de oorzaken. Ik geloof dan ook dat zij, zonder Vadertje Staat om de hoek, het vertrouwensprobleem eigenhandig opgelost zouden hebben. Vrijwillig en marktconform. Alleen zal de Staat zo'n experiment nu net nooit laten gebeuren.

Read more...

Eén derde van de Vlamingen ligt toch wakker van «probleem 177» (Hoegin)

Vandaag pakte de krant La Libre Belgique uit met de resultaten van een grote politieke enquête. De ondervraagden werd een aantal vragen voorgeschoteld, dat in twee hoofdstukken onderverdeeld kon worden: één over de federale regering, en dan in het bijzonder over de wissel aan de kop ervan, en één over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Dit laatste vond het meest weerklank in de Vlaamse media, maar dan wel met een verkeerd geciteerd cijfer. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang slaagde erin de inhoud van het artikel van La Libre Belgique correct weer te geven, toch wel bijzonder pijnlijk voor de verzamelde «kwaliteitsmedia».

Wie het artikel in La Libre Belgique zelf naleest, komt te weten dat «à peine 35 % des Flamands jugent le dossier de la scission de l’arrondissement bilingue de BHV “prioritaire”». In de Vlaamse media wordt dat echter, zonder uitzondering, «minder dan één op de drie Vlamingen (28 procent) vindt het dossier-BHV “prioritair”.» Ga het maar na: De Standaard, de VRT, De Morgen, Metro Time, Het Laatste Nieuws, en vermoedelijk via die laatste zelfs tot in Nederland toe, namelijk in het AD. Ligt een foutief Belga-bericht aan de oorsprong ervan, en nam vervolgens geen enkele – geen enkele – journalist de moeite om het artikel zelf eens te gaan lezen in La Libre Belgique? Geen enkele journalist ook die het merkwaardig vindt dat de som van de geciteerde getallen, met inbegrip van de ondervraagden die over de zaak geen mening hebben, slechts 93% bedraagt, en niet 100%. Alleen de persdienst van het Vlaams Belang vormde de uitzondering, en citeert dus wél het correcte cijfer.

Merk trouwens op dat het bericht bij het Vlaams Belang het enige in het rijtje is dat woordelijk niet quasi identiek is aan de andere, en een eigen inbreng bevat. Misschien heeft men het in de kwaliteitsredactielokalen dezer dagen te druk met de eindejaarsinkopen, en beperkt het redactionele werk zich daarom tot wat knippen en plakken uit Belga-berichten. Met uitzondering van De Standaard dan, waar men de laatste dagen terugblikken op dit decennium kon lezen, ook al heeft het nog meer dan een jaar te gaan. Ik geloof trouwens dat de definitie van wat een decennium precies is, en wanneer het begint en eindigt, stof uit de basisschool is, maar wil niet uitsluiten dat het nog een paar keer herhaald wordt in de middelbare school.

Maar goed, terug naar de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en de resultaten van de peiling van La Libre Belgique. Het (foutieve) Belga-bericht lijkt immers de lezers duidelijk te willen maken dat zo weinig Vlamingen wakker liggen van het beruchte «probleem 177», dat dit geen regerings- of systeemcrisis waard zou zijn. Een correcte weergave van de feiten kan dit moeilijk genoemd worden. In elk ander land zou de splitsing van een kieskring op niet veel meer kunnen rekenen dan wat gegeeuw bij een kleine minderheid van de bevolking. Dat was ook het geval in België toen overgegaan werd van de oude arrondissementele kieskringen naar de provinciale. Vandaag vindt echter meer dan een derde van de Vlamingen, en dus niet een promille of twee–drie, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wel degelijk een prioritair probleem. Alles wel overwogen is dat een enorm aantal.

Bovendien lijkt het Belga-bericht vooral gericht te zijn aan de N-VA, om in de Vlaamse regering toch maar geen problemen te maken rond eventuele Vlaamse toegevingen die de CD&V op federaal vlak van plan zou zijn te doen. Of dit een correcte interpretatie van de resultaten, is toch maar zeer de vraag:

• Er liggen duidelijk meer Vlamingen dan Franstaligen wakker van het probleem (35% in Vlaanderen tegenover 22% in Brussel en 15% in Wallonië). De logische conclusie is dan ook dat vooral de Franstalige partijen weinig reden hebben om het spel hard te spelen, en hun blokkering van het probleem zouden moeten opgeven.
• Het getal 35% is trouwens amper iets groter dan het verzamelde kiezerskorps van Vlaams Belang en N-VA, tenminste als we de laatste peiling van La Libre Belgique (20 december 2009) mogen geloven. Het lijdt dan ook weinig twijfel dat precies de achterban van de N-VA (en uiteraard het Vlaams Belang) het dossier prioritair vindt.
  
• Volgens de peiling zou ook 36% van de Vlamingen van mening zijn dat Brussel-Halle-Vilvoorde zonder enige Vlaamse toegeving gesplitst zou moeten worden. Opnieuw ligt het voor de hand dat dit vooral de kiezers van Vlaams Belang en N-VA zijn.
  

De resultaten van deze peiling lijken daarom aan te geven dat de huidige strategie van Bart de Wever en de N-VA – de druk op de CD&V houden – de enige correcte is indien de partij ook de volgende verkiezingen wil overleven.

Read more...

John Williams over het einde van de dollar(Tuur Demeester)

John Williams is de econoom achter het gerespecteerde shadowstats.com, een Amerikaanse website waar economische statistieken aan de hand van officiële data worden berekend door gebruik te maken van de traditionele boekhoudkundige methodes. De grafieken en cijfers die hieruit voortvloeien verschillen aanzienlijk van de recente officiële berichtgeving van de economie, die worden geproduceerd met "gemoderniseerde" boekhoudkundige methodes. Zo berekende Williams met gebruik van de methodes die tot 1994 door de Amerikaanse overheid werden gebruikt, dat de werkloosheid in de Verenigde Staten momenteel niet op de officiële tien procent, maar in feite dubbel zo hoog, op twintig procent ligt.

In zijn jongste interview vermeldde Williams nog een aantal indrukwekkende cijfers, waarmee hij zijn verhaal over het nakende einde van de dollar mee ondersteunt (mijn vertaling):

Wat kunnen we doen om hyperinflatie te vermijden? Kunnen we niet gewoon de Federal Reserve sluiten of zoiets?

Dat kunnen we niet. De maatregelen om ons er in te doen verzeilen zijn al genomen. Het valt nu niet meer te controleren. De overheid publiceert gewoonlijk in december jaarverslagen die opgesteld zijn aan de hand van algemeen aanvaarde boekhoudkundige principes, waar ongefinancierde passiva zoals Medicare en de Sociale Zekerheid in inbegrepen zijn op dezelfde manier als dat bedrijven bericht geven over de passiva van de pensioenen van hun werknemers. Zo was bijvoorbeeld het op een jaar berekende tekort $5,1 biljoen dollar, in plaats van het getal van het getal van bij benadering $ 450 miljard dat officieel werd gerapporteerd.

Wow.

Deze cijfers zijn onmogelijk in toom te houden. Neem je alleen nog maar de tekorten van 2008, dan nog heb je met 100 procent van de individuele inkomens en alle bedrijfswinsten bij elkaar niet genoeg om uit de rode cijfers te komen. Het is volstrekt onmogelijk om voldoende geld in de vorm van belastingen op te halen.

Is het niet mogelijk in de overheidsuitgaven te snoeien?

Zelfs al zou je alle federale uitgaveposten behalve die van Medicare en de Sociale Zekerheid schrappen, dan nog zou je met een tekort zitten. Het zou noodzakelijk zijn om de Sociale Zekerheid en Medicare heel ernstig in te krimpen. Maar ik zie geen enkele politieke wil om de uitgaven te doen verminderen in de mate die noodzakelijk is. De totale federale schuld en de netto waarde van de onbekostigde tegoeden ligt nu rond de 75 biljoen. Dat is het Bruto Binnenlands Product maal vijf.

Het einde van de dollar is in zicht, zoveel is zeker. Maar wat ik me nu al maanden loop af te vragen, is wat het ineenklappen van de dollar (en daarmee van de Amerikaanse economie) voor ons hier in Europa zal betekenen. Ik heb het nog niet helder, er zijn zoveel factoren die spelen.

Ook houden de centrale banken van de wereld nog steeds enorm veel dollarreserves aan als onderpand voor hun eigen munten. Een Reutersbericht van vorige maand geeft aan dat het aandeel dollars in de kluizen van de centrale banken nog steeds op 62,8 ligt (teruggekeerd van 72% in 1999). De val van de dollar zal dus ongetwijfeld ook leiden tot wankelende of omvallende munten de wereld rond.

Toch misschien al volgende bedenkingen: heel veel landen bezitten schuldpapieren van de V.S: China, Japan, Saudi-Arabië en Engeland zijn de landen die de grootste dollarreserves bezitten. Als de dollar en de Amerikaanse staatsschuldpapieren zo goed als waardeloos worden, kunnen we in die landen dus een harde klap verwachten. Ook houden de centrale banken van de wereld nog steeds enorm veel dollarreserves aan als onderpand voor hun eigen munten.

Wat denken jullie dat de val van de dollar zal betekenen voor Europa?


*** Achtergrond ***

-- Jesus Huerta de Soto: "The Failure of Accounting Reform"
-- Volledige John Williams interview: "We're Screwed!"
-- William Engdahl: "The Crisis of the U.S. Dollar System"
-- 30 min. documentaire: "The Dollar Bubble"
-- Willem Middelkoop: "Als de Dollar Valt"
-- Wikipedia-artikel "Reserve currency"

Read more...

Joelfeest voor inflatie

Inflatie is goed voor "de economie" — werkelijk?

In heel wat kranten en andere publicaties stond onlangs het volgende bericht te lezen: "In België is deze maand sprake van een inflatie van 0,26 procent... Het is de eerste keer in acht maanden dat zich in België geldontwaarding voordoet ... Over heel 2009 gemeten is er in België sprake van een zeer lichte 'negatieve inflatie' van 0,04 procent. Een langdurige periode van zogeheten deflatie, waarbij de prijzen dus dalen, is slecht voor de economie."

Het deed me denken aan een uitspraak van Paul D'Hoore eerder dit jaar:

"Inflatie is goed voor de economie maar slecht voor de portemonee, deflatie is goed voor de portemonee maar slecht voor de economie"

Volgens beide bronnen zou geldontwaarding op een of andere manier goed zijn voor "de economie". Een belangrijke vraag echter is: goed voor wie in de economie?

Geldontwaarding is duidelijk slecht voor mensen die geld bezitten, voor spaarders. Dat begint men in Engeland bijvoorbeeld al te merken. Hetzelfde fenomeen is daarentegen voordelig voor de mensen die aan de andere kant van de tafel zitten, voor schuldenaren. Laten we bij deze het plaatje van de grootste schuldenaar van ons kleine landje even bekijken: de staat.

De Belgische Staat houdt van inflatie

De Belgische staat zit, zoals bekend, zwaar in de financiële penarie. Zo staat volgens haar eigen berichtgeving de overheid voor 324.633.169.187,51 euro in het rood (dat is meer dan 50.000 euro voor elke belastingplichtige Belg).

En dat zijn nog maar de rentende schulden.We mogen er van uit gaan dat de niet-rentende betalingsbeloftes van onze overheid, zoals pensioenen, uitkeringen, enzovoort, samen een bedrag vormen dat nog vele malen hoger ligt.

Het inflatieverhaal is voor de overheid als bedrijf dus in feite een positief verhaal. Na een vermindering in de waarde van het geld blijft de schuld in nominale termen weliswaar staande (in euro's), maar gaat die in reëele termen wel dalen. Dat betekent dat indien die schuld in vastgoed, edelmetaal, of andere activa wordt uitgedrukt, de overheid dan minder zal moeten terugbetalen. En deze wet geldt niet alleen voor de overheid, maar voor alle schuldenaren in een economie.

Als je dus nog eens de krant openslaat en je leest er dat geldontwaarding een goede zaak is, vraag je dan altijd af voor wie dat zo is.

Van harte prettige feesten toegewenst!

Tuur

Achtergrond:

> Frank op Econoshock: Inflatie versus deflatie

> Thorsten Polleit: Inflation breeds even more inflation

Read more...

Een Brussels waterhoofd

De Zenne was weer even de oude vuile riool, door een niet goed beheerd conflict tussen minister Huytebroeck en Aquiris. Een gelegenheid om over een grondige hervorming van Brussel na te denken. Vlaanderen moet niet alleen de volledige controle over Aquiris krijgen. Heel het Brussels bestuur moet gesaneerd worden. Als toemaat komen hier ook nog een zelfingenomen krant en een dito politicus aan bod.

De feiten zijn bekend. Aquiris (1) is sinds 2007 de uitbater van het grootste waterzuiveringsstation van ons land in Haren, in het noorden van Brussel. Na een jaar proefdraaien gaat het in juni 2008 officieel in gebruik. Meteen daarna klaagt Aquiris dat teveel aangevoerd zand de installatie beschadigt. In 2009 wordt het conflict tussen Aquiris en het Gewest vinniger, zonder oplossing. Op 25 november '09 legt Aquiris een deel van zijn installatie stil en op 8 december '09 beslist de raad van bestuur van Aquiris de installatie stante pede volledig stil te leggen. Niet meer alleen om teveel zand, maar omwille van puin in de collectoren, waardoor de valdeuren in hun veiligheidskamer (waar eventuele gevaarlijke stoffen mee uit het station kunnen worden gehouden) niet meer dicht kunnen. De twee afgevaardigden van het Brussels Gewest in die raad sturen die dag hun kat, zoals dat al ongeveer een half jaar lang het geval is. De Bond Beter Leefmilieu brengt de Vlaamse pers op de hoogte, en vanaf zaterdag 12 dec maken Vlaamse kranten er een week lang een meerpaginavullend thema van. Na veel politiek gehakketak en een procedure in kortgeding van Vlaams milieuminister Schauvliege start Aquiris als bij wonder de installatie onmiddellijk terug op. Vrijdag 18 of zaterdag 19 december, de informatie hierover is niet eenduidig.

Zand in de onderhandelingen

Zijn we van al die uitgesmeerde reportages wijzer geworden? Niet echt. Wat is de juiste contractuele verhouding tussen Aquiris en het Brussels Gewest? Wie is verantwoordelijk voor de opvolging: BIWD, BMWB, BIM, eventueel zelfs het kabinet van Huytebroeck, of allemaal samen voor een of ander aspect? Is er geen bemiddelingsclausule bij conflicten, minstens een soort 'opzegtermijn', vóór de installatie mag stilgelegd worden? Kan en mag de uitbater contractueel zonder meer de installatie volledig stilleggen? Welke clausule staat er hierover in het contract? Of heeft Aquiris bewust een dergelijk groot risico genomen - mogelijke grote schadeclaims voor de vervuiling van de Zenne en verdere rivieren - alleen om het Gewest onder druk te zetten de nodige werken aan de collectoren op eigen kosten uit te voeren, om zand en grof afval tegen te houden? Eerst was er blijkbaar anderhalf jaar alleen sprake van teveel zand, waarvoor Aquiris eistte dat het Gewest op zijn kosten een zandfilter zou plaatsen. Plots in december '09 gaat het om bouwafval dat de veiligheidsdeuren blokeert. Hoe kan Aquiris de installatie dan als bij toverslag tien dagen later wel weer in bedrijf nemen? Dat gebeurde welliswaar pas na een dwangevel van een rechter, met zware boetes van 300.000 euro per dag als niet terug gezuiverd wordt. Volgens La Libre heeft Aquiris nu zware pompen gehuurd, waarmee hij het water uit een collector kan pompen naar de installatie, zonder al de rommel mee te sleuren. Waarom kon hij dan niet al op 8 december hetzelfde beslissen? La Libre (niet DS) weet op za 19 dec. ook nog te melden dat het Brusselse Instituut voor Milieubeheer (BIM) de dag daarvoor een aangetekende brief bezorgde aan Aquiris, waarin bevestigd wordt: "la présence de quantités importantes de gravats dans les collecteurs, dont d'importants dépôts de débris de construction." Verzwakt een dergelijke brief niet ernstig de positie van de overheid? Is dit om een andere dienst een hak te zetten? Daar weten we na een week reportages niets over. (Die krant weet in hetzelfde artikel te melden dat het ook kommer en kwel is met het kleinere zuiveringsstation Brussel Zuid, dat niet uitgebaat wordt door een privé bedrijf, maar door de overheid. De uitbating is er al zeven maand onwettelijk, omdat de uitbater, de Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer (BMWB), niet tijdig de milieuvergunning verlengde. Op een eenvoudige klacht van een omwonende zou de installatie kunnen gedwongen worden te sluiten... Bovendien voldoet ze niet eens aan de huidige normen voor waterzuivering, omdat ze geen stikstof en fosfor uit het afvalwater haalt. Sommigen stonden al meteen klaar om de uitbesteding van de waterzuivering aan een privé-bedrijf aan te klagen, en te eisen dat alleen de overheid zoiets mag doen. Maar daar ligt het echte probleem dus niet.)

Vervallen rioleringen

Het Brussels Gewest heeft vier overheidsinstanties die zich met het thema 'water' bezig houden (2): een Fonds voor de Financiering van het Waterbeleid, de Brusselse Intercommunale voor Waterdistributie (BIWD), Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer (BMWB) en het Brussels Instituut voor Milieubeheer (BIM).
Daarnaast is er natuurlijk nog het kabinet van Huytebroeck, met 47 medewerkers, waarvan 3 perswoordvoerders ('slecht gecommuniceerd'?), 7 medewerkers in een cel leefmilieu, waarvan een jurist.

BIWD, de Brusselse Intercommunale voor Waterdistributie, verenigt de negentien gemeenten van het Brusselse Gewest. Ze is belast met de distributie van water en met het beheer van de rioleringen van de gemeenten. BIWD is echt een waterhoofd: een Raad van Bestuur met 28 leden, een College van Commissarissen met 20 leden en een Vast College van Deskundigen met 40 leden.
Uit het jaarverslag 2008 van de BIWD: "In tegenstelling tot ons distributieapparaat, dat dankzij ons oordeelkundig investeringsbeleid, dat we al twintig jaar voeren, uitstekend functioneert en geen bijzonder onderhoud vergt, vereist de staat van het rioolnet aanzienlijke financiële en technische middelen. De middelen die nodig zijn om de vakken van het rioolnet te herstellen die er het ergst aan toe zijn, worden vandaag geraamd op 75 miljoen euro per jaar gedurende de eerstvolgende twintig jaar."
De uitleg voor de stillegging door Aquiris is volgens die tekst dus op zijn minst plausibel: een rioolnet dat er zeer erg aan toe is, waardoor te veel puin in een collector moet aankomen. Zo erg aan toe dat er de volgende twintig jaar gecumuleerd blijkbaar anderhalf miljard euro moet in gestopt worden, alleen al voor de vakken die er het ergst aan toe zijn.
En dan nog iets over de bediening van de gemeenten in het jaarverslag 2008: "Zoals elk jaar heeft de Raad van Bestuur, die door het Vast College van Deskundigen wordt geïnformeerd, erop toegezien dat er een billijke verdeling in de tijd blijft bestaan tussen de investeringen en de lengte van het net op het grondgebied van elke gemeente en heeft hij zich heel soepel opgesteld wanneer het erop aankwam werken die bij het opmaken van het programma niet konden worden voorzien, uit te voeren met inachtneming van het budget dat hij bij het begin van het boekjaar had vastgelegd."
Niet dus de dringendste werken van de vakken die er het ergst aan toe zijn worden aangepakt, maar proportioneel per gemeente, 'volgens een billijke verdeling'. Een concreet voorbeeld van slecht beheer, veroorzaakt door het voortbestaan van de 19 Brusselse baronieën. Alleen als het echt niet anders kan, wordt daar soms 'soepel' van afgeweken. Daar kijkt een 'College van Deskundigen' nauwgezet op toe, met afgevaardigden van de gemeenten. Geen wonder dus als delen van het rioolnet wellicht binnen twintig jaar nog zullen inzakken en rommel aanvoeren naar Aquiris.

Vlaams 'actualiteitendebat'

Het Vlaams parlement moest uiteraard zijn wekelijks 'actualiteitendebat' van 16 december besteden aan "de problemen met het waterzuiveringsstation Brussel-Noord en de gevolgen voor de waterkwaliteit van de Zenne, Rupel en Schelde". Veel politiek gehakketak, meerderheid tegen oppositie, zoals we dat van die debatten gewoon zijn (de TV camera's van Villa Politica kijken mee, nietwaar). Twee uittreksels:

Sven Gatz (noemt zich 'liberaal'.. en pleit voor een Vlaamse bestuurder van de overheid bij Aquiris):
"Los van de aandeelhoudersstructuur in de vennootschap die de exploitatie doet van het waterzuiveringsstation, stellen we voor om iemand in huis te hebben. Dat kan een waarnemend bestuurder zijn, een volwaardig bestuurder of iemand anders. Het lijkt ons nodig."
Gelukkig heeft Peeters meer inzicht: "Mijnheer Gatz, het deel uitmaken van een raad van bestuur, al of niet als waarnemer, is niet de meest aangewezen oplossing... Aquiris is volledig in handen van de privésector. Ik betwijfel of het goed is om daar als overheid een bestuurder of waarnemer aan toe te voegen. ... We hebben een contractuele relatie met Aquiris. In de raad van bestuur zitten, geeft bepaalde verantwoordelijkheden. Ik vind dat die verantwoordelijkheden duidelijk moeten worden gelegd waar ze moeten worden gelegd. Het is geen goed idee om een waarnemer in die raad van bestuur te hebben, maar het is wel heel belangrijk dat we heel snel op de hoogte zijn van de toestand van het water dat in de Zenne komt en dat we zo kunnen ageren als er een probleem is."

Belangenconflict

Twee bestuurders bij Aquiris zijn door de overheid aangeduid:
- Alain Lefebvre, schepen van Oudergem, ergens 'ingénieur directeur', en ook beheerder bij Ethias Leven
- Jean-Pol Rosière, directeur van de BMWB, Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer

De bezwaren die Kris Peeters nu in het Vlaams parlement formuleert over het feit dat de overheid best niet in de raad van bestuur gaat zitten, werden al sinds 2006 gedeeld door het Rekenhof. In een rapport van oktober 2006, over de uitvoering van het project van Aquiris, wordt al aangegeven dat er een belangenconflict kan optreden: "Een probleem van functionele verenigbaarheid doet zich daarentegen voor tussen enerzijds de functie van bestuurder, die een verantwoordelijkheid impliceert voor de uitvoering van een ontvangen mandaat en voor fouten die bij het beheer worden begaan, terwijl ook sprake is van een solidaire verantwoordelijkheid ten aanzien van de vennootschap en van derden, en anderzijds de rol van de controleur belast met de verdediging van de belangen van het gewest, die wordt toebedeeld aan de vertegenwoordigers van de concessiegever. Aangezien de overheidsbestuurders in kwestie in casu hoge ambtenaren zijn die binnen de administratie rechtstreeks belast zijn met het beheer van het dossier station Noord, heeft de bijzondere situatie als gevolg tegelijkertijd de overheidscontrole doeltreffender te maken en de functionele onverenigbaarheid te doen toenemen. .. Het lijkt dan ook wenselijk te vermijden dat de concessiegever verantwoordelijkheden op zich zou nemen in tegenspraak met de basisfilosofie van de concessie, die zouden voortvloeien uit de vermenging van functies als gevolg van de aanwezigheid van de gewestelijke bestuurders."
Daar werd dus niet naar geluisterd, en ondanks een functionele onverenigbaarheid zitten er nog steeds twee bestuurders van de overheid in de raad van bestuur. Wat is hun rol in dit verhaal? Geen krant die hier iets over zegt, laat staan onderzoekt.

Of ook nog corruptie?

Wie hier wel iets meer meent over te weten is het Brussels satirisch tijdschrift Père UBU. In zijn uitgave van 29 juni '09 vertelt het een smeuig verhaal over Aquirisbestuurder Jean-Paul Rosière. Die was vanaf het begin betrokken bij het dossier voor de aanbesteding van het waterzuiveringsstation Brussel Noord. Hij zou volgens Père UBU tijdens een weekend het evaluatierapport van de offertes vervalst hebben, omdat een ander consortium dan Véolia als beste uit de bus kwam, dat 600 miljoen euro goedkoper was. Hij zou ook de biedingscriteria gewijzigd hebben, zodat alleen de experimentele technologie van Véolia in aanmerking kon komen. En dan werd er gelobbyd bij politici, door Guy Coëme, om de zaak er door te krijgen. Met ondermeer een snoepreisje naar St-Tropez voor alle betrokken politici en ambtenaren, kort voor de beslissing.
Dat Rosière nog steeds in de raad van bestuur van Aquiris zetelt, is dit een beloning voor bewezen diensten? Mij is geen klacht van Rosière bekend tegen het artikel in Père UBU, of een recht van antwoord. Heeft de hele bestuurlijke klasse boter op zijn hoofd? Artikel: 'Station d’épuration Bxl Nord : encore un marché truqué'

Heel Brussel moet gesaneerd worden

Uit de antwoorden van Huytebroeck op de parlementaire vragen op 17 december '09 blijkt dat er op de stillegging snel gereageerd werd. De overheid werd voor een voldongen feit geplaatst op 8 december: pas op het einde van de dag werd de BMWB ervan op de hoogte gebracht dat de installatie al was stilgelegd. Daarna werden inspecteurs gestuurd, PV opgesteld, het parket verwittigd. Maar Huytebroeck heeft dus niet snel genoeg Aquiris in kortgeding gedagvaard om ze te dwingen terug op te starten, wat Schauvliege wel deed. De Brusselse ruzie over de waterzuivering zal nu dus voor rechtbanken uitgevochten worden. In het Brussels parlement werd er vorige donderdag over Aquiris alleen wat gebekvecht tussen partijen: meerderheid tegen oppositie. Meer hield het debat niet in, en iedereen kon daarna weer overgaan tot de orde van de dag. Met schepenen en burgemeesters die het Gewestparlement en de gewestregering domineren is er ook geen kans op verbetering. Kersvers Ecolo-covoorzitter Sarah Turine (° 1973, violiste, licentiate islamologie, was actief in Palestina, bij de 'altermondialisten', Oxfam, om dan vanaf 2003 zeer snel op te klimmen in de Brusselse partijafdeling van Ecolo) verklaarde zondag 20.12 op RTL-TVi dat Vlaamse journalisten en politici overgereageerd hebben op de dode vissen in de Zenne en dat die reactie er kwam ‘om Brussel te denigreren'. Kan men een dommer standpunt verzinnen? Ook Turine behoort tot de Brusselse politieke nomenclatura. Voor ze covoorzitter werd was ze gemeenteraadslid in Molenbeek, en lid van zowel het Brussels parlement als van het parlement van de Franse gemeenschap.

De Vlaamse politici zouden juist veel harder moeten durven reageren, en minstens eisen dat Vlaanderen het toezicht op Aquiris volledig overneemt. Dat zou een minimum moeten zijn, gezien alleen Vlaanderen de risico's van een slechte exploitatie ondergaat. Maar er is veel meer nodig dan sanering van het Brussels afvalwater: heel het bestuur van Brussel moet gesaneerd worden. Ik kom terug op mijn voorstel van april 2008: de huidige 19 gemeenten fusioneren tot één stad Brussel, met één bestuur en eventueel districtsraden zoals in Antwerpen, en opname van de 17 regionale en pararegionale instellingen in de diensten van de stad. Ook het bestuurlijk arrondissement Brussel-Hoofdstad moet geïntegreerd worden in het bestuur van Brussel. Brussel moet het met minder dan de huidige 89 volksvertegenwoordigers kunnen stellen (1 op 11.200 inwoners!), hoogstens met (een zestigtal) gemeenteraadsleden, zonder ministers. VGC, COCOF en GGC afschaffen, en hun taken overdragen aan het Brussels bestuur. Brussel beschikt dan over alle bevoegdheden om zijn eigen culturele en persoonsgebonden aangelegenheden te regelen binnen het tweetalig (of eventueel drietalig, met Engels) bestuur van de stad. Die Hoofdstad Brussel staat dan (een deel) van zijn Gewestbevoegdheden aan Vlaanderen af, waardoor er uniforme geluidsnormen komen, MIVB en De Lijn kunnen fusioneren, en nog veel andere rationalisaties mogelijk worden. Vlaanderen geeft in ruil (een deel van) zijn Gemeenschapsbevoegdheden voor Brussel af aan de hoofdstad. Artikel: 'Brussel efficiënter besturen zonder ondemocratisch Europees statuut.'
Een eis voor een diepsnijdende hervorming lijkt mij belangrijker dan een koehandel over BHV. Grijp drastisch in om in onze hoofdstad eindelijk een goed werkend bestuur te installeren. Het blijft anders een bodemloze put, met gegarandeerd een volgend onbeheerst probleem op de agenda.

Toemaat 1: een opgeblazen journalistenkikker

In De Standaard van donderdag 17 dec bewierookt Bart Brinckman - chef Wetstraat - de verslaggeving van zijn krant over de stillegging van het waterzuiveringsstation; dat ze veel sneller waren dan in de Franstalige pers, waar het onderwerp 'met moeite' de regionale pagina oversteeg. Het omgekeerde zou pas triestig zijn. Hij schrijft zelf: "toegegeven, Vlaamse journalisten zouden er zich minder gretig op storten wanneer het om een louter Waals probleem zou gaan." Huytebroeck stond die dag wel met een kleurfoto als belangrijkste item op de voorpagina van La Libre, en ik heb in die krant zeker niet minder informatie gelezen (al was dat ook daar dunnetjes) over dat zuiveringsstation dan in DS. Hij weet ook al te berichten dat het om "een stuitend voorbeeld van ministeriële slordigheid en het criminele gedrag van een privébedrijf" gaat, "waar Franstalige journalisten argeloos mee omgaan." Enig hard bewijs van 'crimineel gedrag' heb ik in De Standaard echter een week lang tevergeefs gezocht. Eventueel onverantwoord gedrag, niets ontziend zijn belangen verdedigen, maar 'crimineel'? Zou Aquiris hem hiervoor niet kunnen aanklagen? De krant stond wel vol met foto's, schema's en chronologische overzichten, maar meer dan iemand een micro onder de neus duwen was dat allemaal niet: Huytebroeck zegt dit (met een interview van haar, over 2 blz. uitgesmeerd in DS van 17.12, zonder enig wederwoord, van Aquiris of van eender wie anders), een ander zegt dat... Erg mager voor een thema waarover in een week tijd niet minder dan zes verschillende journalisten berichten. Kon niet wat dieper gegraven worden? Geen enkele van de in het begin van dit artikel gestelde vragen kreeg een antwoord in de vele reportages. Is het kenmerk van een 'kwaliteitskrant' niet uitgebreid internationaal nieuws? In La Libre was er die week b.v., zoals altijd, veel meer internationaal nieuws dan in DS. Bijvoorbeeld op maandag 14 dec: 6 blz. internationaal, tegen slechts 2 in DS, die wel 5 blz. bericht over het voetbal in eerste klasse. Er zijn gemiddeld meer bladzijden sport in DS dan internationaal nieuws. En wat daar staat zijn meestal anecdotes, 'lifestyle': over prins Charles, de esbattementen van Berlusconi en de fouten van zijn bodyguards, de Iraakse Koerd 'Ali' die dankzij DNA-testen na 21 jaar terug thuis is.. Allemaal zeer ontroerend, voor P-Magazine of Story. Of voor een nieuwe reeks 'Jambers goes international'?

Toemaat 2: een ordinaire politicus

Evelyne Huytebroeck is geen nieuwkomer in het vak. Ze zat van 1989 tot 2002 in het Brussels parlement en fractieleidster Ecolo. Vervolgens is ze van 2002 tot 2004 medevoorzitster van Ecolo, om dan minister te worden. Ze was dus reeds minister van het Brussels Gewest voor Leefmilieu, Energie, Toerisme en Sociale zaken in de vorige regering (2004 – 2009), en nu is ze opnieuw minister, voor Leefmilieu, Energie, Stadsvernieuwing en Bijstand aan personen, PLUS Minister van de Franse Gemeenschap voor Jeugd en Jeugdbijstand. Haar trage en niet doortastende aanpak van dit dossier is duidelijk meer dan wat ze beweert: alleen maar 'een communicatieprobleem'. Een man die met heel zijn familie al jaren in het politiek theater meespeelt, ook het Brusselse, maakte van de gelegenheid gebruik om in het nieuws te komen, en hij kreeg warempel een opiniestuk in De Standaard van anderhalve bladzijde (DS vrij 18 dec). Zelfs Ramadan moest met één bladzijde tevreden zijn, terwijl andere opinieschrijvers al 'dankbaar' mogen zijn met een gecensureerde halve bladzijde. Maar soit, bij anderhalve bladzijde moet die man wel veel te vertellen hebben. En wat dacht u, dat valt natuurlijk tegen. Bert Anciaux, over hem gaat het, de man uit Neder-Over-Heembeek die begin dit jaar nog krampachtig probeerde terug schepen in de stad Brussel te worden (hij was dat al van 1992 tot 1995), gaat van leer tegen Huytebroeck, tegen de ondoorzichtige netwerken van de Brusselse politiek ("Hier wordt plots ijzingwekkend duidelijk dat deze Brusselse cenakels zich zelfs niet meer kunnen inbeelden dat er rondom hen nog een echte wereld zou bestaan. Hun aandacht zit hopeloos gevangen in hun eigen wereldje, enkele vierkante kilometers groot. Tunnelzicht, ultieme myopie, de werkelijkheid beperkt tot de eigen navel. .."), tegen de Brusselaars, ook de Vlaamse, die 'zich koesteren in het moeras', om zijn stuk te eindigen met een pleidooi voor een 'interculturele' stad. ("Brussel moet een echte interculturele stad worden. Dit betekent zoveel meer dan te aanvaarden dat er vele culturen naast elkaar leven (multicultureel). Interculturaliteit beoogt de actieve betrokkenheid van deze vele gemeenschappen."). Dat zal natuurlijk voor een goede waterzuivering zorgen, met sluitende contracten. Dankzij een interculturele stad wordt de Zenne de zuiverste rivier van het land. Wat een zever!

Wat mij echter het meest tegen de borst stootte, walgelijk vond, was de woordkeuze waarmee hij Huytebroeck aanpakt:
"Deze minister, toch ooit synoniem voor 'dienaar van het volk', speelt gewoon de rol van een in deux-pièce gehulde belle de jour. Haar glamour als ganzenveren, waarop elke kritiek parelt maar niet doordringt... ". Hij maakt dus Huytebroeck uit voor niet minder dan een hoer. Wellicht bent u geen lezer van Humo, maar enkele weken geleden publiceerde dit weekblad een artikel over 'belle de jour'. Tekst uit hun inleiding:
"Mogen wij u voorstellen: Belle de Jour, de anonieme blogster en voormalige prostituee wier 'Diary of a London Call Girl' door miljoenen nieuwsgierigen wereldwijd gelezen werd.... Haar 'nom de plume' plukte ze uit de gelijknamige Buñuel-film waarin Catherine Deneuve schittert als de welgestelde huisvrouw die uit verveling aan seks tegen betaling gaat doen." En dan volgt een interview met die Londense ex-call girl (Humo 24.11.09). Anciaux zal 'belle de jour' dus in het Humo-artikel gevonden hebben. Men kan het ook niet anders verstaan dan dat hij Huytebroeck een hoer noemt: in haar 'deux-pièce', 'glamour als ganzenveren'. En een of andere cultuurloze eindredacteur vond die benaming waarschijnlijk zo 'onverantwoord interessant', en zette 'BELLE DE JOUR' maar meteen in heel vette hoofdletters als titel boven het opiniestuk. Hoe lager kan men nog vallen? Moest ik Huytebroeck zijn, ik denk dat ik Anciaux - en DS - een proces aandoe voor smaad. Maar ze zal waarschijnlijk al zorgen genoeg hebben met de procedures tegen Aquiris, of van Aquiris tegen haar, om haar dagen te vullen.

--------------------------------------------------------------------------------

(1) Wie is Aquiris?
Volgens de website van Aquiris, in het 'Nederlands': "Verscheidene ondernemingen hebben zich gegroepeerd (het is een consortium) om de openbare aanbesteding voor de bouw en de exploitatie gedurende 20 jaar van een nieuw zuiveringsstation die door het Gewest werd gelanceerd, te kunnen beantwoorden. Eens de markt hen was toegewezen, heeft de groepering een vennootschapsvorm aangenomen met het oog op het beheer van het volledige project. Het ontwerp, de bouw en de exploitatie gedurende 20 jaar van het station werden het voorwerp van een offerteaanvraag en de opdracht toevertrouwd aan AQUIRIS, een ondernemingsgroep onder leiding van Veolia Water, wereldleider in waterbehandeling. Dit station zal operationeel zijn in de herfst 2006."
De website van Aquiris is sinds ergens in 2005 (of 2006) op geen enkele manier bijgewerkt. De laatste stand van de werken dateert er van 08.09.05. En het station werd niet operationeel in de herfst van 2006, zoals vandaag nog op die website staat, maar draaide pas een jaar later proef. Niets hierover op die website. Niets over eender wat trouwens, behalve wat uitleg over hoe de installatie zal functioneren. 'On se fout de tout le monde', die Fransen van Aquiris.


(2) De vier Brusselse instellingen rond water:
- Fonds voor de Financiering van het Waterbeleid
"Om zijn waterbeleid te financieren, met name wat waterzuivering betreft, heeft het Gewest besloten geen vreemd kapitaal aan te trekken, maar een Fonds voor de Financiering van het Waterbeleid op te richten. Dit fonds is op 28 juni 2001 opgericht en heeft als hoofdopdracht het aanleggen van spaarkapitaal, met name om de overname van de collector van het waterzuiveringsstation ten noorden van Brussel te financieren. Dit fonds betrekt zijn middelen uit diverse bronnen:
- de ontvangsten uit de belasting op afvalwaterlozing
- een financiële bijdrage van het Vlaamse Gewest
- niet-gebruikte ordonnanceringskredieten van het Waterbeleid.
Na de overname van de collector (eind 2006), zal het fonds vanaf eind 2007 instaan voor de aflossing van de annuïteiten."
(Die informatie is dus al niet bijgewerkt de laatste drie jaar..)

- BIWD, Brusselse Intercommunale voor Waterdistributie.
"Deze maatschappij, opgericht op 1 juli 1989, verenigt de negentien gemeenten van het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest. Ze is belast met de distributie van water aan de inwoners en de ondernemingen in het Gewest evenals met het beheer van de rioleringen van de negentien brusselse gemeenten en de strijd tegen de overstromingen in deze gemeenten." (Frans: IBDE, Intercommunale Bruxelloise de Distribution d'Eau).
Vergoedingen voor die 28 bestuurders, 20 commissarissen en 40 deskundigen? In de balans 2008: 'Rechtstreekse en onrechtstreekse bezoldigingen aan bestuurders en zaakvoerders: 350.000 euro'. In de commentaar: 'De vergoedingen, sociale bijdragen en verzekeringen van de bestuurders, commissarissen en deskundigen (442 K€)'. Samen dus goed voor 792.000 euro (31,680 miljoen BEF). Jaarverslag 2008

- Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer (BMWB)
"Bij Ordonnantie van 20.10.2006 werd de Brusselse Maatschappij voor Waterbeheer opgericht die tot doel heeft de openbare sanering van het stedelijk afvalwater te verzekeren op het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewestelijk Gewest. In het kader van deze opdracht heeft de BIWD een dienstencontract voor sanering afgesloten met de BMWB voor de sanering van het water dat de BIWD verdeelt. De kostprijs van deze prestatie zal door de BIWD worden verrekend in de prijs van het water dat zij factureert aan haar klanten vanaf 31.12.2006, datum waarop de gewestelijke heffing op de lozing van afwalwater wordt afgeschaft." (Frans: SBGE, Société Bruxelloise de Gestion de l'Eau).
BMWB heeft een website, maar daar hoeft u niet heen voor meer informatie. Daar staat tot vandaag alleen: "weldra online"..
Waarom moet er nog een maatschappij voor waterbeheer worden opgericht, als de volledige 'sanering' al gebeurt in twee zuiveringsstations? Wie zit in het bestuur van de BMWB? Daar weet ook DS niets over te vertellen. Volgens een persbericht van Huytebroeck (14.12.09) betaalt BMWB de jaarlijkse vergoeding van de exploitatie door Aquiris. Waarom niet het Fonds voor de Financiering van het Waterbeleid?

- Dan is er ook nog het Brussels Instituut voor Milieubeheer (BIM - IBGE) , de overheidsdienst voor milieu en energie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Deze bevat ook de milieuinspectie.

Read more...

In necessariis diversitas

In zgn. communautaire discussies waarin Vlaamsgezinden allerlei verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië aanvoeren als argumenten voor verdere opsplitsing of althans defederalisering van bevoegdheden, wordt vaak het volgende tegenargument gebruikt: binnen Vlaanderen zijn er op die gebieden ook verschillende opvattingen en gebruiken; Vlaanderen is ook niet "homogeen". Vlaamsgezinden beroepen zich op "externe" verschillen tussen de Gemeenschappen, belgicisten op "interne" verschillen binnen die gemeenschappen.

Vergelijkbare discussies vinden ook plaats wanneer het erom gaat de rol van de Europese Unie en die van de lidstaten te beoordelen.

Wat is de waarde van het argument en het tegenargument ?

Wel, op de eerste plaats zijn er zaken waarvoor noch het ene argument noch het andere erg relevant zijn. Als het gaat over bevoegdheidsverdeling, gaat het over zaken waarin verschillen beslecht moeten worden door een regel of een beleidsbeslissing. Zaken als vriendschappen horen daar gelukkig nog niet onder. Wanneer zaken aan de markt of de samenleving kunnen worden overgelaten, zou men dit ook kunnen betogen. Evenwel is de vraag of dat moet gebeuren natuurlijk al een politieke keuze, waarover men van mening kan verschillen. Kortom, het gaat natuurlijk over de vraag op welk niveau het best bepaalde politieke keuzes worden gemaakt. En over de vraag of het iets uitmaakt dat die meningsverschillen zich niet alleen voordoen tussen de meerderheid van de ene en de andere Gemeenschap of lidstaat, maar ook binnen die gemeenschap of lidstaat.

In wezen dezelfde vraag rijst in bijna elke discussie over zgn. mensenrechten (1).

Mensenrechten pretenderen universeel te zijn, maar over de invulling ervan zijn er zeer verschillende opvattingen; die invulling houdt dus ook een politieke keuze in, en opnieuw rijst de vraag of die keuze dan moet gemaakt worden op meer bepaald europees niveau (met daarbij ook de Raad van Europa en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens) of moet worden overgelaten aan de lidstaten of hun deelstaten of kantons, of nog lokalere niveaus. Moet de betekenis van een kruisbeeld in de klas overal op dezelfde manier ingeschat worden en de regel dus overal dezelfde zijn ? Moeten het "recht op" huwelijk en echtscheiding of het "recht op" abortus of euthanasie overal in Europa hetzelfde zijn omdat het over mensenrechten zou gaan ? Moet de regel over het dragen van hoofddoekjes op school in heel Europa dezelfde zijn omdat het over mensenrechten zou gaan, is dat een zaak van elke staat of deelstaat, of zelfs van elke school apart ? Aanhangers van het democratisch centralisme zoals de Belgische grootinquisiteur vinden natuurlijk het eerste (2). In zulke materies in diversiteit blijkbaar opeens geen waarde meer.

Welnu, er zijn zeer goede redenen om precies in die zaken waarin er fundamenteel verschillende opvattingen bestaan, de beslissing aan het lagere niveau over te laten, zelfs wanneer men ook op dat niveau sterk verdeeld is. Dat laatste is met andere woorden geen goed argument. Hoe meer zo'n vragen gecentraliseerd worden, hoe scherper de tegenstellingen worden, hoe meer ideologische groepen tegen elkaar worden opgezet, hoe absolutistischer de kampen gaan denken.

Wat het voorbeeld abortus betreft, werd dit zeer scherpzinnig opgemerkt in een afwijkende opinie van de Amerikaanse opperrechter Scalia (in de zaak Planned Parenthood (3)): abortus is in Amerika een nationaal probleem geworden dat de Amerikaanse samenleving dieper verdeelt dan ooit tevoren, precies omdat de opperrechters ooit beslist hebben dat dezelfde regel moest gelden in heel de VS (nl. recht op abortus tijdens de eerste 3 maanden van de zwangerschap). Voordien bleven deze conflicten lokale conflicten.

Toepassing van het subsidiariteitsbeginsel - dus de zaak overlaten aan het lagere niveau - heeft precies in materies die in wezen gecontesteerd zijn ("essentially contested") (4) omzeggens enkel voordelen. Op de eerste plaats zijn er meer mensen tevreden met de geldende regel: in elke (deel)staat zal wellicht de regel gelden waarvoor men aldaar een meerderheid vindt, en die zal juist verschillen. Wie daar echt niet mee kan leven, kan overigens over de grens trekken, wat niet leuk is, maar nog veel minder leuk is wanneer een opvatting niet slechts in sommige landen, maar in heel Europa wordt opgelegd. Bij schoolreglementen die verschillen kan men naar een andere school trekken. En inwoners van Vlaanderen die echt niet zouden kunnen leven met hervormingen die de Vlaamse meerderheid zou beslissen na een defederalisering en toch zo'n schrik hebben van Vlaams cryptofascisme kunnen Tony Mary volgen naar Frankrijk - het fiscaal stelsel zal daar sowieso vaak gunstiger zijn.

Het in verschillende streken naast elkaar bestaan van uiteenlopende regels leert vele zaken ook wat relativeren en vermijdt dus de totalitaire mentaliteit die dreigt wanneer er maar één politiek correcte oplossing (want opgelegd door de mensenrechten") geldt. En ze maakt het mogelijk te leren van de ervaringen van de buren met andere regels.

Een goed voorbeeld van een domein om dit op toe te passen is justitie: zijn de verschillen in de "Vlaamse" en "Waalse" opvatting van justitie geen verschillen waarover ook de betrokkenen in Vlaanderen zelf en Wallonië zelf niet grondig verdeeld zijn ? Inderdaad, maar dat is dus veeleer een reden voor opsplitsing dan ertegen.


(verkort in Doorbraak januari 2010 als "Diversiteit of centralisme?")

(1) Zie hierover mijn "Tegendraadse bedenkingen betreffende de invulling van de mensenrechten", lezing UA-reeks 60 jaar UVRM, in Steven Dewulf & Didier Pacquée (red.), 60 jaar Universele Verklaring van de Rechten van de Mens 1948-2008, Intersentia Antwerpen 2008, p. 53-59; ook gepubliceerd in september 2008 op onder meer http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2008/09/tegendraadse-bedenkingen-betreffende-de.html
(2) Zie Jozef de Witte in De Morgen van 26 juni 2009: "Laat scholen niet zelf beslissen over hoofddoek"
(3) In zijn dissenting opinion reageert hij als volgt op de idee dat de beslissing om abortusbeperkingen in alle staten van de VS ongrondwettig te verklaren in de zaak Roe v. Wade pacificerend werkte:
"The Court's description of the place of Roe in the social history of the United States is unrecognizable. Not only did Roe not, as the Court suggests, resolve the deeply divisive issue of abortion; it did more than anything else to nourish it, by elevating it to the national level, where it is infinitely more difficult to resolve. National politics were not plagued by abortion protests, national abortion lobbying, or abortion marches on Congress before Roe v. Wade was decided. Profound disagreement existed among our citizens over the issue - as it does over other issues, such as the death penalty - but that disagreement was being worked out at the state level. As with many other issues, the division of sentiment within each State was not as closely balanced as it was among the population of the Nation as a whole, meaning not only that more people would be satisfied with the results of state-by-state resolution, but also that those results would be more stable. Pre-Roe, moreover, political compromise was possible.
Roe's mandate for abortion on demand destroyed the compromises of the past, rendered compromise impossible for the future, and required the entire issue to be resolved uniformly, at the national level"
(uit "U.S. Supreme Court, PLANNED PARENTHOOD OF SOUTHEASTERN PA. v. CASEY, 505 U.S. 833 (1992), http://caselaw.lp.findlaw.com/scripts/getcase.pl?court=US&vol=505&invol=833)
(4) Het begrip "essentially contested concept" werd ontwikkeld door de amerikaanse filosoof Walter B. Gallie, met name in een lezing uit 1956. Zie http://en.wikipedia.org/wiki/Essentially_contested_concept

Read more...

Gezond verstand zegeviert in Kopenhagen(Vincent De Roeck)

"De klimaatconferentie in Kopenhagen is uitgedraaid op een complete farce", aldus "Het Laatste Nieuws" vandaag. Het ging de politici in Kopenhagen immers helemaal niet om het redden van onze biosfeer, dat zouden ze toch niet eens gekund hebben, maar wel louter om hun gezicht te redden. Velen leggen de schuld voor deze enorme mislukking bij de gezanten die politieke spelletjes en geheime agenda's lieten primeren op visie en beleid. "Kopenhagen kreeg de chaotische en rampzalige anticlimax die het verdiende", aldus alweer "Het Laatste Nieuws". Ik ben het daar niet mee eens. Wetenschappers en economen van de vier windstreken moeten deze uitkomst op euforie onthaald hebben. Even leek het er immers op dat onze politici onze welvaart en levensstandaard zouden gaan opofferen om ecofascistoïde lobbygroepen of "one world"-extremisten te plezieren. Quod non dus. Het gezond verstand heeft andermaal getriomfeerd over geperverteerde wetenschap en gecorrumpeerde middenveldstructuren. De Ierse opiniemaker John McGuirk noemde dit het Waterloo voor de groene beweging. Ik hoop het. Het werd tijd.

Dezelfde cryptocommunisten die in de jaren 1970 van de daken schreeuwden dat het klimaat aan het afkoelen was, maar later zagen dat het niet waar was. Dezelfde personen die in de jaren 1980 een kernoorlog en het einde van de wereld voorspelden, zonder dat zoiets ook maar enigszins het geval was. Dezelfde mensen die in de jaren 1990 van leer trokken tegen de globalisering, tot ze tot hun eigen grote scha en schande moesten toegeven dat de globalisering iedereen rijker gemaakt heeft. Die zelfde linksmensen trachten onze economie in de jaren 2000 opnieuw te nekken met deze klimaatnonsens. "Global warming" is nu hun nieuwe mantra, ook al is men het er over eens dat de aardetemperaturen de laatste tien jaar niet meer gestegen zijn. Een bezorgde huisvrouw die nog niet zo lang geleden "hot" was in de media heeft haar klimaatkap ondertussen ook al over de haag gegooid en is nu met "andere, meer belangrijke dingen" bezig. Het klimaat kan haar vandaag, nu haar vijftien minuten "fame" al lang voorbij zijn, niets meer schelen. Begrijpelijk.

Moesten de mogelijke gevolgen van de klimaatnonsens en de teloorgang van bepaalde normen van goed fatsoen niet dermate beangstigend zijn, ik zou met dit alles zelfs nog eens goed kunnen lachen. 45,000 "believers" die in Kopenhagen komen opdagen met een VN-invitatie op zak, maar met amper 15,000 zitjes voor handen, moesten duizenden mensen de conferentie vanop straat volgen. Jammer genoeg vonden deze hippies het dan leuk om rel te schoppen om hun verveling te doorbreken en moest de politie bijwijlen hardhandig optreden tegen dit links tuig. Lord Monckton, een notoir klimaatscepticus, moest het hier ook ontgelden. Hij had de keuze tussen gemolesteerd te worden door de Deense politie of gelyncht te worden door de klimaatextremisten, en koos voor het eerste. Dit UKIP-lid van het "House of Lords" werd, amper enkele luttele dagen nadat hij de klimaatgelovige relschoppers nog terecht als "Hitlerjeugd" afgedaan had, door de stormtroepen van de politieke correctheid in mekaar geslagen. Als ode aan de verdraagzaamheid van pinko-links en haar handlangers kan dit zeker weer tellen.

Twee weken geleden mocht Paul McCarthny zelfs zijn allernieuwste waanidee komen voorstellen in het Europees Parlement. Niet op uitnodiging van een communistisch of ecologistisch parlementslid, maar op die van de vice-voorzitter van het Europees Parlement zelf. McCarthny gelooft dat het consumeren van vlees bijdraagt tot de opwarming van de aarde. Hij wil dan ook vlees gaan verbieden (sic) te beginnen met één dag in de week. Er was een tijd, nog niet eens zo lang geleden, dat zulke ideeën terecht weggelachen werden en hun propageten terecht met pek en veren de stad uitgejaagd werden. Vandaag worden ze niet enkel gedoogd, ze krijgen zelfs een forum waar anderen alleen maar van kunnen dromen. De waanzin nabij, het avondland ligt op apegaten. En als dan een eenzame kruisvaarder deze nonsens met wetenschappelijk feitenmateriaal tracht te doorprikken, wordt hij door het establishment hiervoor gereprimeerd. Libertarisch EP-medewerker Benjamin Harnwell kan ervan meespreken. Hij waagde het om een video rond te sturen waarop John Coleman, de stichter van het "U.S. Weather Channel", manifest ontkent dat de mens verantwoordelijk zou zijn voor de klimaatsverandering. Zowel hij als zijn werkgever, Brits conservatief Europarlementslid Nirj Deva, werden hiervoor op het matje geroepen. Zogezegd niet omwille van de inhoud, maar omdat de interne EP-mailinglijsten niet daarvoor zouden dienen... Wij weten wel beter.

Phil Jones mag op kosten en met de steun van de Verenigde Nazi's rustig zijn statistieken vervalsen en als diens e-mails uitlekken met daarin niets dan wetenschappelijk bedrog en feitelijke leugens duurt het nog weken voor de pers er aandacht aan wil schenken. Vijf politici in Australië namen ontslag na het uitlekken van die e-mails, in het Amerikaanse Congres begonnen hoorzittingen, en fraudeur Phil Jones van het IPCC verdween officieel dan wel van het academische toneel, toch wist hij nog 15 miljoen EUR belastinggeld binnen te rijven voor zijn klimaatstudies. Vincent in wonderland. Echt wel. Verder worden gematigde sceptici zoals een Daniel Hannan, een Vaclav Klaus of een Roger Helmer afgedaan als radicale extremisten, "climate change deniers" en op één hoop geworpen met Holocaustontkenners en andere verwerpelijke kobolten. Nochtans zijn Helmers papers, Hannans blogteksten en Klaus' boek best interessant om lezen, net als onderzoeksjournalist James Dellingpole van "The Daily Telegraph" die de talrijke IPCC-schandalen van de laatste weken voor ons brak.



Gelukkig is er ook nog een beetje plaats voor satire in dit wansmakelijke verhaal van groteske vooroordelen, doortrapte leugens, ongeziene oneerlijkheid, hemeltergende hypocrisie en verborgen agenda's die niets of niemand schuwen om hun socialistische, ecologische, utopische heilstaat maar te kunnen stichten. Het filmpje hierboven van de EU-Referendumblog is daar een mooi voorbeeld van, net zoals de lijst van "100 zaken waarvoor je het klimaat de schuld kan geven" op de weblog van de "Heritage Foundation", of de pijnlijke vaststelling dat de overal te pas en te onpas verguisde Britse tabloids in deze zaak meer de waarheid gesproken hebben dan hun "kwaliteitsvolle" tegenhangers. Kopenhagen is dus een grote mislukking, en laat dit een reden om feesten zijn. Kijk, het klimaat is naar de knoppen, maar we hebben dit jaar wel voor het eerst sinds het midden van de jaren 1960 opnieuw een witte kerst... En geniet allemaal maar van de Kerstman want als het aan de groenen ligt, moet ook die dikke zuipende kapitalistische vervuiler er binnenkort aan geloven! Boomknuffelaars van alle landen, op naar de volgende windmolen. In ganzenpas.


Meer over de klimaatleugens op www.climatescam.com.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.

Read more...

Neef en nicht trouwen niet licht

In zijn overigens interessante reeks "Beiroet-Bagdad" schrijft Jorn de Cock (de Standaard van 19 december 2009) onder de titel "Neef en nicht vrij licht" over het nog steeds wijdverspreide kozijnshuwelijk in de arabische wereld:

"in de Arabische wereld is het nog altijd een hardnekkige gewoonte - vooral tussen neef en nicht - zij het met regionale verschillen. Van de Egyptenaren is 65 procent, aldus een studie, een kind van huwen binnen de familie. In Saudi-Arabië 54 procent, in Libanon 24 procent. Tegenover, vandaag, 2 procent in de VS en Europa";

maar voegt eraan toe :

"huwen binnen de familie. Bij ons was dat ook lange tijd niet abnormaal, conform het oude Nederlandse gezegde: 'Neef en nicht vrijt licht'. "

Welnu, dat is historisch onjuist, en zelfs het gezegde wordt verkeerd geciteerd. Het luidt "neef en nicht vrijen dicht maar trouwen niet licht" en zegt dus precies het tegenovergestelde. En het is niet juist dat dit bij ons lange tijd niet abnormaal was. De kerk heeft zich al van in de late oudheid ingezet voor exogamie en dat is al zowat 14 eeuwen een van de fundamentele verschillen tussen de christelijke en de moslimculturen. Zie mijn artikel "Het niet-kozijnshuwelijk" op http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/01/het-niet-kozijnshuwelijk.html.

Read more...