De Morgen, gedriven om te weten?

Laat De Morgen zich nog eens beetnemen, nu zelfs door een namaak-Data Driven website? Of probeert DM zijn lezers beet te nemen?

De Morgen, zaterdag 26 juni ‘10, in de rubriek ‘Reporter’, onderdeel ‘Onverwijld’ (‘Niet al het belangwekkende nieuws van deze week haalde de krant’), blz. 31, naast een bericht over het proces tegen de 85-jarige buurman van actrice Veerle Baetens, en dat de RTBF 31 medewerkers naar Congo stuurt voor het bezoek van koning Albert, tegen 12 voor de VRT en vier voor VTM, kan men er ook volgend bericht lezen (met foto van Wouter Vandenhaute, chef van Woestijnvis):

Er is misschien meer duidelijkheid over de bestaansreden van Data Driven, het door Woestijnvis opgerichte onderzoeksbureau dat de media een jaar lang bestookte met nep-enquêtes. "Ik heb spijt van de methode, maar er waren wel motieven”, zegt Wouter Vandenhaute, zelfverklaard CEO van Data Driven op datadriven.be: “Wij deden dit in functie van een nieuw TV-programma dat een variatie is op het Britse tv-programma The Bubble. Daarbij wordt een aantal mensen opgesloten in een Big Brother-achtige woning en zij mogen enkel kranten lezen en aan elkaar prutsen. Hun opdracht is valse persberichten te ontmaskeren." Het artikeltje in DM eindigt met tussen haakjes: (Het bericht is nog niet bevestigd).

Heeft De Morgen zich nog eens laten beetnemen? Moest 'reporter' nog snel een laatste gaatje vullen, al was het dan maar met een nog niet bevestigd bericht? Maar die bevestiging zou er zeker nog wel komen, na redactiesluiting, anders publiceert het onafhankelijk dagblad DM zoiets toch niet? We hebben ons lesje geleerd, nietwaar?

DM citeert echter uit een satirische website, opgezet als reactie op de nep-studies van Woestijnvis. Dit is maar al te duidelijk als men de paar andere titels bekijkt:

Wouter Vandenhautte: Ik lach mij een kriek!
Wouter Vandenhautte kan niet op van het lachen: "Hahhahha ... hahaha, 't is echt plezant ... al die serieuze artikelen in den Humo, en onze Pop Poll, allemaal fake! Hahaha ... onze enquettes worden met de vogelpik uitgevoerd. En dan die "specials" zoals die Voetbalblog in Humo van Mark Uyttenhoeven uit Zuid-Afrika ... hahhaha, Huppeldepup, ... Mark zit gewoon thuis naar porno op TV te kijken." En onze kwis-programma's zoals "De slimste mens" ... ook fake.

Of kan het de bedoeling van De Morgen geweest zijn een 'grapje' te publiceren met dit nep-bericht? Daarom op het eind tussen haakjes voor de zeer aandachtige en wakkere weekendlezer: (Het bericht is nog niet bevestigd)? Pech dan voor wie het 'grapje' niet doorheeft? Dat is natuurlijk veel eenvoudiger dan zich diep buigend te verontschuldigen voor eerdere nepberichten; gewoon dezelfde toer opgaan. De vorige faux pas banaliseren. Of was het de bedoeling om zijn meeste lezers nu eens bewust en bedoeld op het verkeerde been te zetten, en niet meer ongewild, zoals met de publicatie van de nep-studies van Data Driven? Als dit laatste de bedoeling is, kunnen ze dan echt niet eens zelf iets verzinnen, in plaats van weer iets van een ander over te nemen? En dat doen op 1 april?

Het satirisch bedoelde websitje, met als kop 'DATA DRIVEN the wild wouter company' staat hier ...
Op de website van het 'originele' nep-studiebureau krijgt men alleen nog een blanco bladzijde te zien, hier ... (zover nog online als u aanklikt)

Read more...

Het «schitterende» resultaat van Yves Leterme in West-Vlaanderen (Hoegin)

Dat de CD&V op 13 juni in Vlaanderen een historisch slecht resultaat neerzette, daar twijfelt niemand aan. Maar onder de journalisten schijnt er wel een consensus te bestaan dat Yves Leterme in West-Vlaanderen een goed, ja zelfs een «schitterend» resultaat zou behaald hebben. Maar was dat resultaat dan werkelijk zo goed?

Bart Brinckman schreef afgelopen zaterdag nog in De Standaard het volgende ter verdediging van Yves Leterme: «Zijn West-Vlaamse uitslag was schitterend. Mocht elke christendemocraat het even goed hebben gedaan, CD&V keek niet aan tegen de grootste nederlaag uit de geschiedenis.» Voor zichzelf had Yves Leterme de dag vóór de verkiezingen de lat nog op 23% gelegd, met een eerste plaats voor de partij. Die lat kwam er overigens als reactie op de verwachtingen voor de CD&V op Vlaams niveau – niet het West-Vlaamse niveau dus. Daarmee hielp hij zelf, al dan niet bewust, de verwarring over het resultaat van zijn partij in zijn eigen kieskring in de wereld.

Vandaag weten we dat de CD&V op 13 juni 2010 in West-Vlaanderen 23,01% van de stemmen haalde. Op een totaal van 785.221 stemmen spreken we daarmee over een overschot van welgeteld 102 stemmen boven het eerste deel van de zelfopgelegde lat van Yves Leterme. Wat het tweede deel betreft, moeten we vaststellen dat de N-VA ook in West-Vlaanderen de grootste partij werd, met bijna één procent stemmen meer dan de CD&V. Als we dus naar de zelfopgelegde lat kijken, moet Yves Leterme al heel mild voor zichzelf zijn – en dat is hij natuurlijk ook – om tevreden te kunnen zijn over zijn resultaat van 13 juni. Maar misschien past het toch even het resultaat in een locale en historische context te plaatsen, kwestie van na te gaan of Yves Leterme de lat voor zichzelf überhaupt wel bóven de grond had gelegd…

Vergelijken we de score van deze maand immers eens met de verkiezingen van verleden jaar voor het Vlaams Parlement, dan betekent 23% in West-Vlaanderen voor CD&V wel degelijk een stevige… achteruitgang. De partij haalde er in 2009 nog meer dan 28%, een vijfde meer dus. Bovendien was ze toen tweemaal zo groot als haar eerste achtervolger, de sp.a. Zich kunnen handhaven als de grootste partij had in West-Vlaanderen dus eigenlijk een makkie moeten zijn, maar toch lukte het niet. Vergeleken met 2009 kan het resultaat van Yves Leterme in West-Vlaanderen dus moeilijk als «schitterend» omschreven worden. De achteruitgang is er misschien minder groot dan in de rest van Vlaanderen, maar het is en blijft een stevige aderlating. Over de invloed van Yves Leterme op de uitslag van de partij buiten West-Vlaanderen hebben we het dan nog niet eens gehad.

Maar gaan we nog verder terug in de tijd, dan blijkt dat CD&V en N-VA in kartel in 2007 voor de Kamerverkiezingen nog 34,2% haalden in West-Vlaanderen. In 2004 waren ze voor de Vlaamse verkiezingen nog goed voor 33% van de stemmen. In 2003 stemde iets minder dan 27% van de West-Vlamingen voor CD&V. In 1999 haalde de CVP in West-Vlaanderen nog 28% van de stemmen; vier jaar eerder zat ze nog boven de 31%. Bij elk van die verkiezingen was CVP/CD&V, al dan niet in kartel met de N-VA, met afstand de grootste partij in de provincie. Kijken we dus meer dan één jaartje terug in de geschiedenis, blijkt alweer dat het resultaat van 13 juni 2010 in West-Vlaanderen helemaal geen goed resultaat was voor de CD&V. Ook historisch gezien kan het resultaat niet anders dan slecht genoemd worden.

Blijft nog de vraag waarom zoveel journalisten denken dat Yves Leterme eerder deze maand in West-Vlaanderen een goed resultaat zou behaald hebben. Vergeleken met de Vlaamse uitslag – 17,58% – lijkt 23,01% misschien een relatief goede resultaat. Maar het West-Vlaamse resultaat dient niet vergeleken te worden met het Vlaamse resultaat, wel met de locale historische uitslagen van de partij in West-Vlaanderen. Appelen en citroenen, het blijft duidelijk een moeilijke oefening is voor onze Vlaamse journalisten…

Read more...

Wonen in eigen dorp

Het decreet 'Wonen in eigen streek' wordt gewijzigd. Bestaande woningen vallen er niet meer onder. Maar in plaats van keizer-koster bepalingen af te schaffen, wordt het nog complexer. De toepassing wordt zelfs uitgebreid naar meer soorten woongebieden. Zonder enige uitleg. Zo kunnen de gemeenten meer 'eigen volk' een voorkeurbehandeling geven. Zes van de zeven indieners van de wijzigingen zijn betrokken bij het bestuur van een gemeente. Heet zoiets in de gewone wereld niet 'belangenvermenging'?

Het decreet 'Wonen in eigen streek' bepaalt dat in woonuitbreidingsgebieden in 69 gemeenten, 'gronden en daarop opgerichte constructies' slechts mogen worden overgedragen aan personen die volgens een provinciale beoordelingscommissie beschikken over een voldoende band met de gemeente. Dat van de 'daarop opgerichte constructies' was er zogenaamd verkeerdelijk ingeslopen. Hierdoor waren er recent enkele problemen opgedoken bij de verkoop van een bestaande woning in een woonuitbreidingsgebied aan mensen van buiten de gemeente. De regeling kwam hiermee ook in communautair vaarwater terecht, want Le Soir was er als de kippen bij om te stellen dat het erom ging Franstaligen te discrimineren. Enkele Franstalige koppels konden hun 'droomhuis' niet kopen in Koksijde of in Dilbeek. Met Franstalig zijn had dit allemaal niets te maken, alleen met een onvoldoende geachte band met de gemeente. (Eerder daarover bericht, zie bv 'Reynebeau bakt het nog veel bruiner dan (ema)' en ook 'Derde keer: de kwakkels over bouwkavels')

Niet afgeschaft, wel 'verfijnd'

Minister Freya Vanden Bossche zegde daar reeds tijdens de plenaire vergadering van het Vlaams parlement op 3 maart '10 over: "We zijn het met elkaar eens dat wonen in eigen streek niet mag betekenen dat voor huizen die er al staan, allerlei stringente regels zouden gelden, maar enkel voor de nog te bouwen woningen in die woonuitbreidingsgebieden. Dat decreet moet snel worden aangepast." Het werd geen ontwerp van decreet van de minister, maar een voorstel van decreet, op 12 mei '10 ingediend door leden van de meerderheidspartijen, en op 10 juni '10 aangenomen in de commissie 'Woonbeleid, Stedelijk Beleid en Energie'. (Stuk 542 (2009-2010) – Nr. 1-3, houdende wijziging van diverse bepalingen van het decreet van 27 maart 2009 betreffende het grond- en pandenbeleid). Zo omzeilt men - nog maar eens weer - het advies van de Raad van State. In plaats van de regeling te schrappen, wordt hij alleen 'verfijnd'. In het verslag van de besprekingen kan men lezen dat er gemeld werd dat Valerie Taeldeman een schriftelijke vraag heeft gesteld over de provinciale beoordelingscommissies (Vr. en Antw. Vl. Parl. 2009-10, 11 mei 2010, eel. nr. 233 Taeldeman). Uit het antwoord van minister Van den Bossche blijkt dat die op dat moment 169 dossiers hadden beantwoord. Elf van die dossiers hadden een negatief advies ontvangen. En geen enkel parlementslid stelt zich de vraag of men nu al decreten moet maken voor enkele honderden dossiers per jaar, en of men dat niet best, als een of andere regeling gewenst is, dit op gemeentelijk vlak laat beslissen, in de gemeenten die geld willen stoppen in het aanbieden van goedkope bouwkavels aan hun trouwe bewoners. Ook geen amendementen van de oppositie. Maar ja, het decreet werd de donderdag voor de federale verkiezingen besproken en goedgekeurd, en dan hebben de meeste leden van het Vlaams parlement wel iets beters te doen zeker...

Er wordt dus weer vlijtig keizer-koster gespeeld. Hierbij wordt niet een korte tekst gemaakt die zegt: 'opgerichte constructies' wordt geschrapt, want het gaat alleen om gronden. In tegendeel, er wordt een bijkomende tekst ingevoegd. Want blijkbaar was dat van die 'opgerichte constructies' slechts een vergissing voor de woningen die er reeds stonden, niet voor woningen die er na 22 september 2009 worden gebouwd (datum waarop de regeling in werking trad). Voor die nieuw gebouwde woningen zal later wel gelden dat ze alleen nog mogen verkocht worden aan mensen met een voldoende band met de gemeente. De provinciale beoordelingscommissies krijgen zo dus gegarandeerd voor eeuwig werk. De wijziging bepaalt dat de regels van wonen in eigen streek niet van toepassing zijn:

– in gebieden waarvoor al voor 22 september 2009 een plan van aanleg was aangenomen;
– in gebieden waarvoor al voor 22 september 2009 een verkaveling was vergund;
– voor woningen die al voor 22 september 2009 zijn opgericht.

De decreettekst hierover is wel iets ingewikkelder. Er zullen zich later zeker problemen voordoen met wat moet verstaan worden onder een woning die 'opgericht is' voor 22 september 2009. Afhankelijk daarvan zal namelijk al of niet het voorkeurrecht gelden.

Wonen in eigen serre..

Er was nog een ander foutje in de decreettekst geslopen. De regels van wonen in eigen streek waren van toepassing op alle 'opgerichte constructies'. Dus ook op parkeergarages of zelfs serres en elektriciteitspalen. Dat was ook weer niet de bedoeling, en dus wordt 'opgerichte constructie' vervangen door 'opgerichte woningen'. Een woning wordt gedefinieerd als "elk onroerend goed of het deel ervan dat hoofdzakelijk bestemd is voor de huisvesting van een gezin of alleenstaande". Zowel eengezinswoningen als appartementen, studio’s, kamers en studentenkamers vallen onder die omschrijving.

Ruimer toepassingsgebied zonder motivatie

Het toepassingsgebied van het wonen in eigen streek wordt uitgebreid, van woonuitbreidingsgebieden naar de 'reservegebieden voor woonwijken' en naar 'woonaansnijdingsgebieden'. Dat wordt gerechtvaardigd met een verwijzing naar de wijzigingen aan de Codex Ruimtelijke Ordening die parallel in voorbereiding is, waar dit ook gebeurt. Bij die wijzigingen aan de Codex blijkt het om amendement nr. 52 te gaan (geen advies van de Raad van State dus..), waarbij daar dan weer verwezen wordt naar de geplande wijziging van het toepassingsgebied van de regeling voor Wonen in eigen streek: "Het is aangewezen om een parallele regeling uit te werken voor de mogelijkheid voor sociale woonorganisaties om woonuitbreidingsgebieden aan te snijden, geregeld in artikel 5.6.6, §1, van de Codex," leest men in de verantwoording bij dat amendement nr. 52. Handig toch: A verwijst naar B, en B verwijst naar A... In beide wijzigingen komt men echter niet te weten waarom die uitbreiding nodig is, noch wat nu eigenlijk die gebieden zijn, laat staan om hoeveel hectare het zou gaan. Dat ruikt naar zelfbediening van de gemeenten, die zo meer 'eigen volk' kunnen plezieren met een voorkeurbehandeling in meer gebieden. Want zes van de zeven indieners van amendement nr 52 (dezelfde als de indieners van het volledige wijzigingsdecreet Codex RO, stuk 349, 2009-2010) zijn betrokken bij het bestuur van een gemeente: Wilfried Vandaele (N-VA) is schepen in De Haan, Lode Ceyssens (CD&V) is burgemeester van Meeuwen-Gruitrode, Bart Martens (SP.A) is gemeenteraadslid in Antwerpen, Valerie Taeldeman (CD&V) is schepen van Maldegem, Michèle Hostekint (SP.A) is voorzitter van de gemeenteraad van Roeselare en Tinne Rombouts (CD&V) is eerste schepen van Hoogstraten. Alleen indienster Liesbeth Homans (N-VA) heeft geen functie in een gemeente. Heet zoiets in de gewone wereld niet 'belangenvermenging'?

Halle-Vilvoorde: verdere problemen aangekondigd

Wonen in eigen streek is van toepassing in 69 gemeenten, waaronder een aantal in Halle-Vilvoorde. Daar betreft het niet alleen kavels, of woningen gebouwd vanaf september 2009, maar ook het verhogen van twee naar vier bouwlagen. Geldt de voorkeur voor 'eigen volk' bij het optrekken van twee bijkomende verdiepingen alleen voor die twee nieuwe, en alleen in specifieke gebieden? Of geldt dan op heel het grondgebied van de gemeente de regels van voorkeur voor eigen volk voor de vier verdiepingen, als er twee verdiepingen worden bijgebouwd? Het debat dat daarover gevoerd werd in de commissie, heeft die vraag alles behalve duidelijk beantwoord, wel integendeel. Volgens Eric Van Rompuy zal voor het toestaan van hoogbouw in bepaalde woongebieden een gemeente een behoefte moeten aantonen en de goedkeuring van hogere overheden nodig hebben. In dat geval wordt ook het wonen in eigen streek van toepassing: "Dit zal aanleiding geven tot de vraag of voor de hogere bouwlagen andere regels gelden dan voor de lagere. Moeten kopers van appartementen in de hogere bouwlagen een band aantonen met de gemeente, in tegenstelling tot kopers van de lager gelegen appartementen", stelt hij retorisch, zonder op de vraag te antwoorden. Hij zegt nu al, in aanwezigheid van Van Eyken (Union Francophone), dat "het risico bestaat dat de Franstaligen hiervan een karikatuur zullen maken." Een voorzet voor Van Eyken, die alleen nog maar moet binnentrappen? We zijn straks dus waarschijnlijk weer vertrokken voor een rondje 'Vlamingen baschen', gesponsord en gefaciliteerd door knoeiteksten van het Vlaams parlement. Leert dit dan nooit bij? (zie hieronder: 'Wonen in de Vlaamse rand', de betreffende decreettekst en de lijst van 69 gemeenten).

De semipublieke rechtspersonen

Een van de doelstellingen van het decreet Grond- en Pandenbeleid is dat minimaal 25 percent van de onbebouwde bouwgronden en kavels in eigendom van Vlaamse besturen en Vlaamse semipublieke rechtspersonen beschikbaar moet gesteld worden voor het creëren van een sociaal woonaanbod. De gemeenten moeten, samen met de andere publieke actoren op hun grondgebied, afspraken maken die ertoe leiden dat minimaal 25 percent van de realiseerbare onbebouwde bouwgronden en kavels die eigendom zijn van de publieke sector binnen een gemeente, worden bestemd voor een sociaal woonaanbod. Echter, zoals eerder gemeld (Zie artikel: 'Impact grond- en pandenbeleid fout ingeschat? Helemaal niet ingeschat!'), is het onmogelijk te achterhalen wie die 'Vlaamse semipublieke rechtspersonen' allemaal zijn. Er is hiervoor een heel eenvoudige oplossing, die veel geld spaart, en de zeer omslachtige, niet sluitende oplijsting door de gemeenten uit de wereld helpt: schrap gewoon die schimmige semipublieke rechtspersonen in het decreet. Zo eenvoudig mag het natuurlijk nooit worden. Dus wordt nu in de decreetswijziging nog maar eens tekst toegevoegd, waarbij de berekening voor de semipublieke rechtspersonen 'facultatief' wordt gemaakt, wat dat ook mag betekenen. Meer komt men in de toelichting niet te weten. In de wijzigingstekst van het decreet zelf is er sprake van, dat "in afwijking van artikel 4.1.7, eerste lid, elke gemeente in de periode 2009-2020, voor haar grondgebied, de gezamenlijke oppervlakte van de onbebouwde bouwgronden en kavels, in eigendom van Vlaamse semipublieke rechtspersonen, kan berekenen." Ze kan, maar hoeft dus niet. Een dergelijke decreettekst trekt toch nergens op, als men niet kan achterhalen wie die rechtspersonen nu eigenlijk zijn.

Nog andere wijzigingen

Naast de wijzigingen met betrekking tot het wonen in eigen streek bevat het voorstel van decreet een aantal, volgens de indieners belangrijk geachte correcties, van bepalingen die in het Grond- en Pandendecreet tot interpretatiemoeilijkheden of juridisch-technische problemen hebben geleid: in verband met de overdracht van het leegstandsregister naar een intergemeentelijk samenwerkingsverband, over de minimumaanslag voor een leegstaand gebouw, de norm met betrekking tot het sociale woonaanbod in een vergunning van een verkavelingsproject, e.a.

Tot slot

Een advies bij de Raad van State kon dus weer omzeild worden. Uit het verslag: "De heer Christian Van Eyken merkt op dat minister Van den Bossche naar aanleiding van de hoger vermelde actuele vraag van de heer Vandaele heeft aangekondigd snel een hersteldecreet in te dienen. Persoonlijk heeft de minister aan de heer Van Eyken meegedeeld dat de regering een ontwerptekst klaar heeft. Het verbaast hem dat de meerderheid nu kiest voor de procedure van een voorstel van decreet, ondertekend door leden van haar drie fracties.
De heer Jan Penris (voorzitter van de commissie) noemt dit een omzeiling van de verplichte toetsing door de Raad van State.
Dat had ook de heer Christian Van Eyken vermoed. Dit kan volgens hem de rechtszekerheid van de tekst in het gedrang brengen. De toekomst zal dat moeten uitwijzen.
Daarom zou de heer Penris het beter hebben gevonden als de hier voorliggende verbeteringsvoorstellen wel de toets van de Raad van State hadden moeten doorstaan. Als jurist vreest de commissievoorzitter dat de zogenaamde verbeteringen die nu worden aangebracht, in de toekomst tot nieuwe betwistingen en interpretatiemoeilijkheden zullen leiden. Wie decreetgevend werk wil produceren, doet er goed aan het advies van de Raad van State te vragen. Daarvoor bestaat ook een snelprocedure. De heer Penris vermoedt echter dat de ondertekenaars een negatieve toetsing vrezen."

Net zoals voor het voorstel van amendement 52 bij de wijzigingen van de Codex RO, zijn zes van de zeven indieners van dit decreet betrokken bij het bestuur van gemeenten: Wilfried Vandaele (N-VA) is schepen in De Haan, Bart Martens (SP.A)gemeenteraadslid in Antwerpen, Valerie Taeldeman (CD&V) schepen in Maldegem, Michèle Hostekint (SP.A) voorzitter gemeenteraad Roeselare, Dirk de Kort (CD&V) burgemeester van Brasschaat, Eric Van Rompuy (CD&V) schepen in Zaventem. Liesbeth Homans (N-VA) heeft als enige indiener geen functie in een gemeente. Heet zoiets in de gewone wereld niet 'belangenvermenging'?

Het voorstel van decreet werd aangenomen met 8 stemmen bij 2 onthoudingen. De Commissie bestaat uit 16 vaste leden en 15 plaatsvervangers. Zo ontstaat dus wetgeving met slechts 8 stemmen, en zes op de zestien die afwezig waren. Waarvoor betalen we eigenlijk zoveel geld aan zoveel parlementsleden, als ze nog niet eens aanwezig kunnen zijn bij de bespreking en de stemming van decreten? Nog afgezien van het feit dat de aanwezigen dan weer lamentabele teksten produceren. Het voorstel van decreet staat op de agenda van de plenaire vergadering van 30 juni 2010. Naar gewoonte zullen alle aanwezige parlementsleden van de meerderheid op de groene knop drukken...

Parlementair dossier nr. 542, 2009-2010 ___________________________________________________________________

Wonen in de Vlaamse rand

Uit de bespreking van het wijzigingsdecreet:

De heer Christian Van Eyken (Union Francophone) komt terug op de opmerking van de heer Van Rompuy dat in de Vlaamse rand rond Brussel nog nauwelijks uitbreidingsgebieden mogelijk zijn. Maar bevatte het oorspronkelijke decreet niet precies daarom voor die regio de uitzondering dat deze principes daar van toepassing zijn op alle bouwgrond?

De heer Eric Van Rompuy antwoordt dat de gewestplannen voor Halle-Vilvoorde in de woningbouw maximaal twee bouwlagen toelaten. Maar in het planningsproces voor het ‘Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel’ staat dat gemeenten in afwijking van het gewestplan initiatieven kunnen nemen om meer woonlagen toe te staan. Vroeger was hiervoor een BPA nodig, nu kunnen de gemeenten zelf deze beslissing nemen op voorwaarde dat ze een woonstudie maken. In dat geval wordt het aspect wonen in eigen streek van het Grond- en Pandendecreet toepasbaar. De verkoop van een dergelijk appartementsgebouw met drie of vier bouwlagen is onderhevig aan deze regelgeving.
De filosofie van het VSGB komt erop neer dat inbreiding wordt aangereikt als alternatief voor de bijna afwezige mogelijkheid tot woonuitbreiding. Gronden en huizen zijn immers vaak te duur voor jonge gezinnen, vandaar de versoepeling van de mogelijkheid om appartementen te bouwen. Zo blijft ook de open ruimte buiten schot.
Al in de jaren zeventig bleek dat in gemeenten als Zellik en Sint-Stevens-Woluwe de hoogbouw van grote appartementsgebouwen vooral tot de inwijking van Franstalige Brusselaars leidde. Mede om communautaire redenen hebben de gewestplannen deze hoogbouw aan banden gelegd en de beperking tot twee woonlagen ingevoerd, legt de heer Van Rompuy uit.
Een woonuitbreidingsgebied aansnijden kan alleen op voorwaarde dat een woonbehoeftestudie aantoont dat het niet meer mogelijk is om nog woningen te realiseren aan redelijke prijzen. Ook voor het toestaan van hoogbouw in bepaalde woongebieden zal een gemeente een dergelijke behoefte moeten aantonen en de goedkeuring van hogere overheden nodig hebben. In dat geval wordt ook het wonen in eigen streek van toepassing. De heer Van Rompuy voorspelt dat dit aanleiding zal geven tot de vraag of voor de hogere bouwlagen andere regels gelden dan voor de lagere. Moeten kopers van appartementen in de hogere bouwlagen een band aantonen met de gemeente, in tegenstelling tot kopers van de lager gelegen appartementen? Het risico is dat de Franstaligen hiervan een karikatuur zullen maken. De filosofie van het decreet blijft echter duidelijk en verdedigbaar.

Om een karikatuur te verhinderen, zou er toch duidelijkheid moeten zijn, repliceert de heer Christian Van Eyken. Stel dat iemand in Zaventem een appartementsgebouw bouwt met vier bouwlagen, nadat de gemeente deze afwijking op het gewestplan volgens de juiste procedures heeft toegestaan. Is dan het wonen in eigen streek van toepassing?

De heer Eric Van Rompuy bevestigt dit. In een dergelijk geval is het decreet van toepassing op alle vier lagen van het appartementsgebouw.

Mevrouw Liesbeth Homans wijst op de voorwaarde dat het betreffende gebouw in woonuitbreidingsgebied ligt. De heer Christian Van Eyken repliceert dat het voorbeeld van de heer Van Rompuy ook van toepassing is in gewone woonzones. Door de afwijking van het gewestplan worden ook dat woonuitbreidingsgebieden. Dat laatste nuanceert de heer Eric Van Rompuy. Dergelijke gebieden blijven gewone woonzones, waar men in afwijking van het gewestplan de hoogte van de woningen mag verhogen. Het commissielid herhaalt dat de gemeente zelf het initiatief moet hebben genomen.

De heer Jan Penris vindt dat de decreetgever op zijn minst moet verduidelijken of alles wat wordt gebouwd boven de woonlagen die een gewestplan in normale omstandigheden toestaat, woonuitbreidingsgebied wordt of niet. Roept de heer Van Rompuy nu verticale woonuitbreidingsgebieden in het leven?

De heer Eric Van Rompuy antwoordt dat hij het woord woonuitbreidingsgebieden niet definieert. Precies dat moet de decreetgever nochtans doen, vindt de heer Jan Penris. Dat er onduidelijkheid zal rijzen, staat nu al vast.

De heer Christian Van Eyken is het ermee eens dat dit decreet een goede communicatie vergt. Maar wie het decreet wil verantwoorden, zal op de eerste plaats duidelijkheid moeten kunnen bieden. De net gevoerde discussie bewijst dat die nog niet is bereikt. In plaats van via brieven aan notarissen duidelijker interpretaties aan te reiken, zouden de regels zelf duidelijker moeten worden. .....

Mevrouw Michèle Hostekint stelt vast dat de heer Van Eyken nu al het bestaan van interpretatieproblemen laat uitschijnen. Maar de situatie van Halle-Vilvoorde is heel bijzonder omdat daar nauwelijks woonuitbreidingsgebied ligt. Voor de rest van Vlaanderen is het decreet hoe dan ook enkel van toepassing op nieuw te ontwikkelen woonuitbreidingsgebied en is er geen enkel misverstand mogelijk.

De heer Eric Van Rompuy herhaalt dat de gewestplannen van 1976 de bepaling bevatten dat in Halle-Vilvoorde enkel woningen met twee woonlagen kunnen worden gebouwd. Via BPA’s zijn uitzonderingen toegestaan, waardoor in sommige dorpskernen wel een derde en/of vierde bouwlaag mocht worden gebouwd. De aanleiding van de beperking in het gewestplan situeert het commissielid in het begin van de jaren zeventig. Toen werden in gemeenten als Zellik en Sint-Stevens-Woluwe hoge appartementsgebouwen opgericht, waar overigens bijna uitsluitend Franstaligen kwamen wonen. Het gewestplan van 1976 heeft dit soort gebouwen vervolgens onmogelijk gemaakt in die regio, behalve voor reeds eerder vergunde bouwprojecten. Het GRUP VSGB, waarvan de voorbereiding zich momenteel in zijn eindfase bevindt, verkiest inbreiding boven het volbouwen van open ruimte. Daarom wil het de gemeenten de mogelijkheid bieden om af te wijken van het oorspronkelijke gewestplan, op voorwaarde dat ze kunnen aantonen dat dit nodig is voor hun woningaanbod. Bij de bespreking van het ontwerp van decreet betreffende het grond- en pandenbeleid in de vorige zittingsperiode van het Vlaams Parlement, is opgemerkt dat het decreet in dergelijke gevallen van toepassing zal zijn. Overigens is het nog maar de vraag of vele gemeenten echt van plan zijn om in hun dorpskern hogere gebouwen toe te staan. Zelf zou de heer Van Rompuy dat in Zaventem niet graag zien gebeuren.

Maken dergelijke initiatieven het decreet niet van toepassing op de privémarkt, vraagt de heer Hermes Sanctorum.

Dat is ook elders al het geval, antwoordt de heer Eric Van Rompuy. Ook gewone woonuitbreidingsgebieden kunnen worden ontwikkeld door privéverkavelaars.

De heer Hermes Sanctorum vindt het nogal ingrijpend dat de beoordelingscommissies plots bij de zaak betrokken worden als iemand – mits gemeentelijke toestemming – een derde of vierde bouwlaag aan zijn gebouwencomplex toevoegt.

Eerder in het debat hoorde men dan weer het volgende:
"De heer Van Rompuy beaamt de stelling van de heer de Kort dat er dringend nood is aan communicatie, niet alleen aan de notarissen maar aan de hele bevolking. Als schepen van ruimtelijke ordening in Zaventem krijgt het commissielid regelmatig telefoons van mensen die twijfelen of ze hun woning in een dorpskom of aan een gewestweg mogen verkopen aan bijvoorbeeld een Waal uit Gembloux. Ze gaan er ten onrechte van uit dat elke verkoop van een woning aan een Franstalige een zaak is voor de beoordelingscommissie van de provincie Vlaams-Brabant. De Vlaamse overheid zal dus duidelijk moeten maken dat deze reglementering uitsluitend geldt voor woningen in een beperkt aantal welomschreven gebieden, zoals woonuitbreidingsgebieden, reservegebieden voor woonwijken of woonaansnijdingsgebieden." En wat dan met die vier verdiepingen in de 'Vlaamse rand', waarop de regeling dan wel van toepassing zou zijn, volgens zijn latere tussenkomst?

Artikel 5.3.1 van het decreet Grond en Pandenbeleid

De bijzondere overdrachtsvoorwaarde, vermeld in titel 2, geldt eveneens ten aanzien van gronden en de daarop opgerichte constructies in de gebieden die voldoen aan beide hiernavolgende voorwaarden:

1° zij maken het voorwerp uit van een planologische afwijking, hervorming of vervanging van artikel 8, §2, van het gewestplan Halle-Vilvoorde-Asse, toegekend of ingevoerd bij een vanaf de datum van inwerkingtreding van dit decreet voorlopig vastgesteld of aangenomen bestemmingsplan, met dien verstande dat het bestemmingsplan méér woonlagen dient toe te laten dan voorafgaand aan de inwerkingtreding van dat bestemmingsplan het geval was;

2° zij zijn op het ogenblik van de ondertekening van de onderhandse overdrachtsakte gelegen in de doelgemeenten die voorkomen op de meest recente in het Belgisch Staatsblad bekendgemaakte lijst, vermeld in artikel 5.1.1, met dien verstande dat de onderhandse overdrachtsakte voor de toepassing van deze bepaling geacht wordt te zijn ondertekend zes maand vóór het verkrijgen van een vaste datum, indien tussen de datum van ondertekening en de datum van het verkrijgen van een vaste datum méér dan zes maand gelegen zijn.

De lijst van de 69 gemeenten

die onder die regeling vallen voor de periode van 1 september 2009 tot en met 31 augustus 2012: Aartselaar, Affligem, Antwerpen, Arendonk, Asse, Baarle-Hertog, Beersel, Bertem, Bierbeek, Blankenberge, Boechout, Boom, Boortmeerbeek, Borsbeek, Brasschaat, Bredene, De Haan, De Panne, Destelbergen, Dilbeek, Drogenbos, Duffel, Edegem, Essen, Gent, Grimbergen, Hemiksem, Herent, Hoeilaart, Hoogstraten, Hove, Kalmthout, Kapellen, Koksijde, Kortenberg, Kraainem, Leuven, Liedekerke, Linkebeek, Lovendegem, Machelen, Meise, Melle, Merchtem, Merelbeke, Middelkerke, Mortsel, Niel, Nieuwpoort, Oudenburg, Ravels, Rumst, Schelle, Sint-Genesius-Rode, Sint-Martens-Latem, Sint-Pieters-Leeuw, Stabroek, Steenokkerzeel, Tervuren, Vilvoorde, Waasmunster, Wachtebeke, Wemmel, Wezembeek-Oppem, Wijnegem, Wommelgem, Zaventem, Zingem, Zuienkerke.

Read more...

Doorgeprikt staat netjes, ook bij Evita Neefs

Evita Neefs schaart zich in De Standaard aan de kant van Barack Obama die zijn Europese collega’s waarschuwde tegen het te snel stopzetten van de economische stimulus. Neefs wil dat er een halt wordt toegeroepen aan de besparingsdrift van de Europese leiders. Die besparingsdrift dreigt ons sociaal zekerheidssysteem in gevaar te brengen. Nonsens.

Enkele maanden geleden nog lanceerde Jean-Pierre Van Rossem zijn eigen stimulusplan. Zijn voorstel bestond erin dat de overheid gedurende een periode van vijf jaar een deel van het spaargeld van de burgers in beslag zou nemen. Ze kregen het uiteindelijk terug, met rente, maar kwijt waren ze in die periode van vijf jaar wel degelijk. Een dwangmaatregel dus.

Met dat geld - tientallen miljarden euro’s - zou dan een mastodont van een staatsbedrijf worden opgericht, dat onmiddellijk honderdduizenden werkzoekenden aan een jobs zou helpen. Dit bedrijf zou dan geleid worden door CEO’s van private ondernemingen en door economisten zoals Paul De Grauwe en Geert Noels. Die CEO’s en economisten moesten dan op zoek gaan naar investeringsprojecten. Het resultaat was een onmiddelijke injectie van koopkracht, een verminderde overproductie en een economisch herstel.

Maar wat als al die extra koopkracht opnieuw zou worden gespaard? Dan wordt het een pure vestzak-broekzakoperatie. Het in beslag genomen spaargeld komt via een omweg terug terecht bij de banken. Zo zijn er nog andere gaten in het idee, maar de belangrijkste hinderpaal is toch wel het planmatig karakter van het ...plan. De planeconomie is bij het voorstel van Van Rossem volledig terug. De overheid die beslist wat met het spaargeld van de burgers wordt gedaan, de overheid die honderduizenden werklozen tewerk stelt, de overheid die de investeringsprojecten kiest. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de overheid zo’n taak tot een goed einde kan brengen, met of zonder hulp van private CEO’s en economisten.

Punt is dat de Europese besparingsdrift helemaal niet tegengesteld hoeft te zijn aan het stimuleren van de economie. Het voorstel van Van Rossem had vooral de verdienste dat er geen geld werd bijgecreëerd en dat het overheidstekort en bijgevolg de rente niet steeg.

Maar er zijn betere alternatieven.

Waarom verlagen we niet massaal de personenbelasting alsook de werkgeversbijdragen? De verlaging van de personenbelasting vertaalt zich direct in een verhoging van de private koopkracht. En een verlaging van de werkgeversbijdragen zet de bedrijven ertoe aan extra mensen in dienst te nemen. Ook dat stimuleert de economie. Het is dus niet nodig om spaargeld van de mensen in beslag te gaan nemen en een nieuw overheidsbedrijf op te richten.

Maar lopen hierdoor de overheidstekorten niet op, en daardoor de rente? Deels wel en deels niet. Er zijn uiteraard terugverdieneffecten, waarvan we kunnen aannemen dat die in tijden van crisis en overproductie, groter zijn dan anders.

Daarop volledig vertrouwen zou echter verkeerd zijn. Net daarom is die besparingsdrift zo belangrijk. Om deze vrij simpele maar effectieve stimulus voor de economie mogelijk te maken en zelfs te versterken, moet de overheid de tering naar de nering zetten. Hierdoor worden de tekorten gedrukt en stijgt de rente niet. Bovendien kan de burger erop vertrouwen dat de overheid in de toekomst de belastingen niet opnieuw moet verhogen om het tekort te dichten. Dit vertrouwen vertaalt zich doorgaans in meer consumptieuitgaven. Besparen bij de overheid is dus stimuleren van de private consumptie.

Bewijzen stapelen zich bovendien op dat het terugdringen van de overheidsuitgaven geen negatieve impact heeft op de economische groei, geen noemenswaardige gevolgen heeft inzake inkomensongelijkheid, en net de redding van de sociale zekerheid kan betekenen.

Dat is het Europa dat we willen uitbouwen, Evita!

Read more...

Het Kerkelijk Rookgordijn

Op 24 Juni 2010 viel het gerecht binnen in het Aartsbisschoppelijk paleis en Sint-Romboutskathedraal. 475 dossiers van de Commissie ‘Adriaenssens‘ werden meegenomen, archiefstukken werden in beslag genomen voor verder onderzoek omtrent Pedofiliezaken. Tijdens die ‘huiszoeking’ werd ook een crypte opengebroken nadat een plaatselijke medewerker gewezen had op recente werken die er plaatsvonden. De media springt eveneens iets te gretig op het verhaal, een smeuïg schandaal die de Belgische Kerk op haar grondvesten doet daveren met bovenop een verkiezingsnederlaag voor de CD&V (‘De Katholieke Partij’ van Vlaanderen)…times are changing?

In een eerste reactie sprak men over een schending van de privacy en vertrouwensband tussen slachtoffers & de Commissie Adriaenssens. De privacy van de meegenomen dossiers is niet in gevaar, een onderzoeksrechter mag deze niet zomaar openbaren.

Uiteindelijk is de Commissie Adriaenssens een intern Kerkelijk systeem om klachten inzake pedofilie te behandelen & af te handelen, een soort intern verwerkingsapparaat. Daarnaast bestaat het Statelijke Gerechtelijk apparaat om strafbare feiten te onderzoeken, de schuldigen te vinden & bestraffen. Eigenlijk had de Commissie Adriaenssens meteen moeten samenwerken met het Gerecht. Professor Adriaenssens verklaarde in de pers dat de Commissie goed samenwerkte met het Gerecht, alleen vergat hij te verduidelijken wat die samenwerking inhield. Wat hield het akkoord tussen de Commissie Adriaenssens (de Kerk) en Justitie – onder voogdij van Minister De Clerck – juist in? Dat blijft onduidelijk.

Ik sluit me eigenlijk aan bij de uitspraken van de Luikse procureur-generaal Cédric Visart de Bocarmé geuit in Het Nieuwsblad (27 Juni 2010) : ” ‘Het parket en de commissie hebben niets met elkaar te maken en werken absoluut niet samen in verband met individuele dossiers. Maar we kunnen die commissie niet verbieden te bestaan en dossiers te verzamelen. Ze mag verzamelen wat ze wil. En het is de verantwoordelijkheid van de commissie om te beslissen wat ze doet met die verzamelde dossiers. Maar als ze beslist dat ze sommige van die dossiers niet aan het gerecht geeft, dan loopt ze het risico dat een onderzoeksrechter zal beslissen dat ze opgehaald moeten worden. Het was te verwachten dat het zou gebeuren, en dat is nu ook gebeurd.’”

Het onderzoek lijkt mij eveneens een logisch gevolg rond de pedofiliezaak Van Gheluwe, daarin was er sprake dat de Kerkelijke autoriteiten – lees Kardinaal Danneels – op de hoogte waren van de misbruiken. Hoe is die pedofiliezaak aan het licht gekomen? Door het gedwongen ontslag van Bisschop Van Gheluwe omdat het slachtoffer niet met zich liet sollen en geen doofpotoperatie duldde. Sindsdien zijn er meer dan 400 dossiers bijgekomen! Bijgevolg lijkt het mij logisch dat de Staat verder onderzoek voert naar mogelijke doofpotoperaties binnen de Kerk en verder misbruik door geestelijken. Kindermisbruik is zowat één van de zwaarste en meest inhumane vergrijpen ten aanzien van kinderen, ten aanzien van minderjarigen…daar kunnen we geen medelijden voor hebben. Het wegmoffelen van zulke zaken evenmin.

De Kerk kloeg over imagoschade…het Gerecht heeft gewoon een huiszoeking uitgevoerd in het kader van een strafonderzoek. Het imago van de Kerk was al geschonden, dat heeft de Kerk aan zichzelf te danken in de moderne mediatieke wereld. Sinds die huiszoeking is de Kerk begonnen met het aanleggen van een rookgordijn onder de noemer ‘Kerkelijk diplomatiek incident‘. Nu spreekt men over een gebrek aan respect voor het Kerkelijk Instituut, grafschennis en disproportionele onderzoeksverrichtingen. De realiteit is dat we spreken over een onderzoek naar Pedofilie in de Kerk, daar gaat het om. Het gaat niet om de Heilige Onschendbaarheid van de Kerk.

De pogingen van de Kerk om de discussie af te wenden naar een ‘diplomatiek incident’ vind ik eigenlijk grotesk. De Kerk zou beter wat meer nederigheid en respect hebben voor de slachtoffers van pedofiele geestelijken. De Kerk heeft er baat bij om die interne rotzooi op te ruimen.

Als de Kerk deze zaak wil laten escaleren tot een diplomatiek incident waarbij ze een gebrek aan respect verwijt van de Staat dan is het tijd hen erop te wijzen op het gebrek aan respect van de Kerk aan de Staat…zoals het ondersteunen & onderdak verlenen aan illegale asielzoekers die met hongerstakingen, chantagepraktijken, trachten hun regularisering af te dwingen. De enige reden waarom de Kerk momenteel zo hoog van de toren kan blazen is omdat er tot dusver ‘niets gevonden’ werd. Er is geen ’smoking gun’, niets om de kritiek van de Kerk in de kiem te smoren. Anderzijds kan men de reactie van de Kerk ook interpreteren als een intimidatiepoging. Een donderpreek om te voorkomen dat het Gerecht nog dieper zou graven of verdere huiszoekingen zou verrichten, hetgeen de huidige crisis zou laten verder escaleren.

Read more...

De kwaliteitstabloids en de anderen

Kan u zich inbeelden dat het koningshuis een artikelreeks over zichzelf betaalt, publireportage genoemd? In de kwaliteitstabloids dan nog? En heeft Lotti er niets van begrepen als hij uit de boekskens wil blijven? Of nog: bent u echt zo dom dat u de gepubliceerde nepberichten van Data Driven niet doorhad? Prangende vragen waar we hier een antwoord op proberen te geven.

In Terzake van woensdag 16 juni kwam Peter Vandermeersch, algemeen hoofdredacteur van de VUM, toelichting geven bij de Data Driven soap. De gedrukte DS had het bericht over de VLD-seks in een rubriek opgepikt, "euh... met de bedoeling, euh...: kijk eens welke dwaze onderzoeken er allemaal gebeuren." Zoals we weten, is dit een klein leugentje, want er verscheen meer dan dat. De krant krijgt ondertussen blijkbaar niet genoeg van het bespreken van de 'onderzoeken' van het nepbureau Data Driven. Columnist Tom Naegels kwam er in zijn wekelijks stukje op terug, zaterdag 19 juni:

"Het is geen toeval dat het bij de stunts met de verzonnen berichten meestal om licht nieuws gaat: rare studies, societynieuwtjes, opvallende gebeurtenissen, liefst ver weg. Dat heeft te maken met een hiërarchie tussen genres, een afspraak tussen krant en lezer: we zullen u informeren, maar we gaan u ook verstrooien. We bieden u 'een goeie mix' tussen ernst en ontspanning, tussen hard nieuws en leuke weetjes. En in die laatste categorie nemen we het niet zo nauw met onze eigen richtlijnen over relevantie, nieuwswaarde, check en dubbelcheck. U weet dat, wij weten dat. U vindt dat niet erg, wij ook niet. De boog kan niet altijd gespannen staan. Anders zou u de krant niet meer lezen, ook al beweert u dat u enkel écht nieuws wil.
Op basis van de kwetsbaarheid voor fouten, kun je die hiërarchie, die uiteraard onuitgesproken blijft, perfect reconstrueren. De echte nieuwsstukken - de grote dossiers, het politieke nieuws, het voorpaginamateriaal - worden doorgaans volgens de regels gemaakt, tijdsgebrek of niet. Lezers zouden het niet accepteren als ze daar bedrogen werden. Niet dat je die berichtgeving niet kunt manipuleren, maar je moet er veel moeite voor doen. Naar de sectie Beroemd en Bizar daarentegen, kun je eindeloos hoaxes insturen: ze zullen verschijnen. Er gelden simpelweg andere regels. En daartussenin is het een kluwen van subtiele nuances: soms wordt een buitenlandbericht grondig gecheckt, soms klakkeloos gekopieerd van het internet; soms is een reisreportage onafhankelijk en objectief, meestal gewoon overgeschreven uit een folder (*); over marginale partijtjes kun je gemakkelijker een hoax fabriceren dan over de grote. Telkens leert het je iets over de plaats van het verhaal op de grote as tussen ernst en onzin, tussen nieuws en entertainment."

Ook Reynebeau wil weer een graantje meepikken

Ryenebeau wil het ongecontroleerd overnemen van de berichten van Data Driven in een ruimere maatschappelijke context plaatsen: "Waarom toch al dat gespeculeer dat de volgende dag al door de feiten achterhaald kan zijn? ... Die speculatiezucht vindt zijn grondslag in ongeduld. We vinden dat we de toekomst niet snel genoeg kunnen kennen... We verzinnen de toekomst waar u bijstaat, want we zijn controlefreaks. Omdat we alles willen beheersen, willen we alle feiten al van tevoren kennen en op de hoogte zijn van alle gebeurtenissen nog voor ze zich voordoen ... Want in onze beheersingsdrift zijn we vooral tuk op cijfers, tabellen en lijstjes. Dat is ook het succes geweest van die vals gebleken enquêtes van Woestijnvis. Cijfers wekken immers nu eenmaal een indruk van waarachtigheid, aldus de Antwerpse hoogleraar Hilde Van Den Bulck in De Morgen. En journalisten zouden 'cijferneukers' zijn omdat cijfers makkelijk te manipuleren vallen... En uiteindelijk doen dit soort enquêtes er ook niet toe. Net omdat ze over trivialiteiten gaan, komen ze, zoals ook Tom Naegels stelde (DS 19 juni), zonder veel omhaal in de krant. Ze dienen, net als andere trivia, toch eerder het amusement dan de informatie. Of maakt het u echt wat uit dat een Duitser het wereldrecord strijken wil verbeteren, dat Nicole Kidman misschien zwanger is en dat er iets aan de hand is met het slipje van Miley Cyrus of de enkelband van Lindsay Lohan? Wat ondergetekende betreft, had Lindsay Lohan net zo goed niet kunnen bestaan of slechts het verzinsel van een soapscenarist kunnen zijn. Met andere woorden, de grens tussen realiteit en virtualiteit is niet bijster scherp." (DS 21 juni '10)

Besluit 1

Ziezo, zal de redactie gedacht hebben, daar zijn we weer van af, zonder enige excuses. De lezer moet weten dat hij showbizznieuws en andere trivia niet te nauw moet nemen. Anders bewijst hij alleen dat hij dom is, en wie wil dat nu van zichzelf toegeven? En die trivia nemen we over om hem te amuseren. Kom dus niet lastig doen als het verzinsels zijn, u hebt het zelf gewild. Einde verhaal? Tenzij de Chef Opinie & Analyse nog een afsluitend stuk besteld heeft bij prof. em. Luc Huyse, om alles nog eens in een breed sociologisch perspectief aan de lezer uit te leggen? Zoiets van: "De kranten zijn een eendagsproduct zonder een lange looptijd. De tijd ontbreekt gewoon om dat wegwerpproduct een meerwaarde te geven die langer duurt dan een dag. De lezer weet dat hij een effemeer product koopt, of hoort dat toch te weten, zeker als hij tot het middenveld behoort."

De kwaliteitstabloids

Het standpunt van Naegels gaf Story meteen de mogelijkheid om alweer eens gratis reklame voor hun blad te maken, in de vorm van een opiniestuk in DS, op dinsdag 22 juni. Dit keer is niet de baas, Thomas Siffer, aan het woord, maar vertolkt Storyjournalist Frederik De Swaef his masters voice. Titel: 'Showbizz-journalisten nemen het wél nauw.'

"Waarom zouden we entertainmentnieuws met minder journalistieke zorg brengen dan ander nieuws? Laten we de discussie over de relevantie en de nieuwswaarde van dergelijke berichten even links liggen. Maar de basisregels van de journalistiek, zoals checken en dubbelchecken, gaan we toch niet zomaar overboord gooien omdat het over lichtere onderwerpen gaat?
Vaak gaat entertainmentnieuws over het privéleven van bekende personen. Gezien dit over mensen en hun gevoelens gaat, moeten showbizzjournalisten volgens mij juist extra goed de regels van de journalistieke deontologie proberen te volgen. Niemand gelooft het, maar bij Story nemen we dit zeer serieus. Niet minstens twee onafhankelijke bronnen? Geen artikel. Geen interview op band? Geen artikel. Geen mogelijkheid tot nalezen? Geen artikel."

En Helmut Lotti dan, die begin oktober '09 bij Phara vertelde dat hij niet langer wil praten met populaire media als Dag Allemaal, Story en Het Laatste Nieuws? "Wat vroeger op de cover van Blik stond, staat nu op de cover van Dag Allemaal en Story. Er is een opbod aan sensatie", zei hij. Maar hij heeft er dus blijkbaar niets van begrepen. Thomas Siffer mocht in hetzelfde Canvasprogramma op 15 oktober zijn blad komen verdedigen tegen de uitlatingen van Helmut Lotti. Siffer zegde toen ook al dat Story dezelfde grenzen bewaakt als de kwaliteitskranten, en heeft Lotti helemaal geen gelijk: "Hij sleurt mijn blad klakkeloos mee in het bad van Dag Allemaal. We veinzen geen interviews en gaan nooit actief een fotograaf op pad sturen om iemand te betrappen in zijn privéleven."

Besluit 2

Ziezo, dat weten we dan ook al weer. Vlaanderen beschikt dus minstens over twee kwaliteitstabloids die, elk wat hun 'core bussiness'-nieuws betreft, dit dubbel en dik checken. Wel alleen naar eigen zeggen, want we kunnen die beweringen helemaal niet dubbelchecken, gezien ze geen enkel bewijs van de betrouwbaarheid van hun uitspraak geven. In beide tabloids kan men lezen over Bart De Wever, de familie Alexander De Croo, Wendy Van Wanten en Betty. In verschillende doseringen. Er hoeft volgens Storyjournalist Frederik De Swaef geen enkele discussie over de relevantie en de nieuwswaarde van de berichten gevoerd te worden. Elk medium doet zijn ding, en de lezer moet weten dat het showbizznieuws en andere trivialiteiten bij de ene even grondig worden gecheckt als de politieke berichten in de andere tabloid. Tenminste, als het niet van Data Driven komt, want daarvan moet de lezer van alle tabloids onderhand weten dat hij die niet te nauw moet nemen. Maar voor de rest, gezien de (beweerde) doorgedreven kwaliteitscontrole op het entertainmentnieuws bij Story, moet het dan ook niet verbazen dat De Standaard veel van zijn binnenlandse trivia uit Story haalt met verwijzing naar de bron. Kwaliteitsbladen onder elkaar nietwaar? (Details, zie **) Trouwens, als minister van Media Ingrid Lieten op vraag van 'Volt' van woensdag 28 april '10 een dag meedraait als reporter van Story, mag men zelfs als linkse rakker dat geen opium-voor-het-volk-blad meer noemen. Voor Volt (TV Eén) interviewde ze in de coulissen van het vtm-programma 'Sterren op de dansvloer' enkele deelnemers. Ze bepaalde ook mee de cover van het blad. Wat maakt u zich nog druk over de kwaliteit van de media in Vlaanderen?

Mathias Danneels wel...

Voormalig ‘Dag Allemaal'-hoofdredacteur Mathias Danneels bespreekt zijn zorgen over de teloorgang van de tabloids, in een opiniestuk van De Standaard, en dan vooral over zijn eigen blad Dag Allemaal. Vooral de affaire-Rouffaer stuit hem tegen de borst:

"Het gaat niet goed met het zelfreinigend vermogen van de Vlaamse media. De rij slachtoffers van ontketende, van journalistieke basics losgezongen bladen en hun hoofdredacteuren die menen boven de wet te staan en zich werkelijk alles straffeloos veroorloven, wordt langer. Alarmerend langer. Als ex-hoofdredacteur van Dag Allemaal, maar meer dan ooit bezorgd om de toekomst van de journalistiek in Vlaanderen, wil ik hieromtrent graag een en ander kwijt. Niet om te polemiseren. Noch om enig groot gelijk te staven. Maar wanneer ik het blad waaraan ik met hart en ziel een groot deel van mijn journalistieke loopbaan heb gewijd, niet meer herken, hoef ik ook niet langer te zwijgen.
Even het geheugen opfrissen. De vileine, gissende en ronduit vulgaire aanvallen op Marianne Dupon, jarenlang partner van de betreurde chanteuse Yasmine. De aanhoudende campagne tegen Wendy Van Wanten en haar Frans. Mevrouw Helmut Lotti zoals u ze nog nooit zag! (Na een foute voorzet in De Slimste Mens waarvoor Woestijnvis zich terecht heeft verontschuldigd.) Niet alleen Helmut Lotti, ook Marcel Vanthilt, publicist Tom Naegels en steeds meer BV's weigeren nog langer mee te draaien in dit harder wordende, commercieel gelikte spel dat een loopje neemt met journalistiek-deontologische regels en juridische wetmatigheden. Een spijkerharde strijd om oplage, geld en macht die in wezen niks meer te maken heeft met het correct invullen van een journalistieke opdracht, zelfs al betreft het verstrooiende infotainmentjournalistiek — die overigens geenszins minderwaardig is." (DS 23 maart '10)

De vetsmelters Verkest van het gedrukt papier

Maar laat ons nog eens Tom Naegels het woord geven, de meestal spitante en originele columnschrijver. Dit keer in de rubriek Scoop. (U weet wel: "Scoop kiest elke week een aantal citaten, met een kritische blik op sterke verhalen en hoe ze in de media gebracht worden")

Het citaat: 'Wat deze rechter doet, is platte censuur en dat is zeer, zeer fout.' (de Vlaamse Vereniging van Journalisten over 'TV-Familie')

Het antwoord van Tom Naegels: "TV-Familie komt overigens de eer toe van vaakst door de rechter beknotte blad van Vlaanderen. Een paar weken geleden werd het nog uit de handel genomen, nu werd er preventieve censuur toegepast: de rechter verbood het een aangekondigd stuk te publiceren. Alweer een over de Pfaffs. Na de ranzige laster van vorige week kan ieder verstandig mens dat begrijpen, maar niet de Vlaamse Vereniging van Journalisten. 'Dit gaat niet over de inhoud van dit stuk, maar om het principe, want hiermee wordt een gevaarlijk precedent gecreëerd.' Altijd dat principiële protest, het komt mijn strot uit. Lees mijn lippen, VVJ: dat - blad - bedrijft - geen - journalistiek. Ze zijn de vetsmelters Verkest van het bedrukte papier. Als ze denken dat dit de enige manier is waarop ze hun kopers kunnen overtuigen, hey, oké, da's de vrije markt. Maar níet in onze naam." (DS, 24 sept '09)

Besluit 3

Ziezo, dat weten we dan ook al weer. Er zijn bladen die journalistiek bedrijven, en andere media die dat niet doen. En dat de VVJ het opneemt voor de Verkests van de media, komt hem de strot uit. Story neemt die journalistieke regels au sérieux, toch naar eigen zeggen, anderen als Dag Allemaal en TV-Familie dus blijkbaar niet. Is er dus toch een verschil in kwaliteit? Is Tom Naegels niet een wat naïeve ziel als hij beweert dat de grote dossiers, het politiek nieuws 'volgens de regels' worden gemaakt (zie begin van dit artikel, zijn column van zaterdag 19 juni '10)? Het zal wel kloppen dat er inhoudelijk minder kwakkels in staan dan in de Data Driven persberichten en nepstudies. De misleiding zit hem hier niet in het feit dat er verkeerd bericht wordt, maar wel in: waarover wel, en waarover niet. Waarom zijn er in alle kranten meer sportbladzijden dan bladzijden over het buitenland? Die dan nog dikwijls 'faits divers' zijn over Berlusconi-affaires, Carla Bruni, het huwelijk van een Zweedse princes, e.a. Kon men de berichtbeving over presidentskandidaat Obama objectief noemen, of eerder een hang naar idolatrie? Waarom komen sommige opiniestukken wel, en andere niet in de krant? Waarom maakt De Standaard samen met La Libre in maart '10 een week lang een dossier over het koningshuis?

Iets meer over die reeks

Op zijn blog meldt Eric Van Rompuy midden maart dat hij 'zo moe werd' van het gebrek aan beslissingen in de politiek. Van Rompuy stipt aan dat de serie over de rol van koning bij DS en LLB hem mee geïnspireerd had tot zijn verzuchting. Zo ongeveer: Op een ogenblik dat er zo fundamentele hervormingen aan de orde zijn, lanceert DS een debat over de bevoegdheden van de koning, die de aandacht afleiden van de fundamentele problemen waar dit land mee te kampen heeft. Op dat moment lanceert de pers zijgaaien die de aandacht afleiden.

Peter Vandermeersch in Phara, 22 maart '10, mag alweer tekst en uitleg komen geven. Op de vraag "of ze er ook last mee hebben bij het maken van de krant" (bedoeld wordt van het gebrek aan beslissingen in de politiek), is het antwoord: "Ja en neen. We moeten vaststellen dat discussies in de marge worden opgeklopt - ook door ons overigens - tot de grote gebeurtenissen van de dag en dat we dan ook niet schrijven over fundamentele zaken, omdat de politiek er niet mee bezig is, zoals de sociale zekerheid, de staatshervorming, BHV..."

Een echt diep-katholieke houding: hij biecht op dat DS discussies in de marge opklopt tot de grote gebeurtenissen van de dag. Waarschijnlijk in de hoop een volledige absolutie te krijgen van de lezers. Maar als marketeer is hij sluw en slim genoeg om te weten dat niemand zonder zonden is, en hij de dag erna dus vrolijk terug mag zondigen door 'faits divers' op te kloppen tot HET NIEUWS VAN DE DAG.

En over deontologische regels

De reeks over de monarchie in DS en LLB kreeg de steun van het Prins Filipfonds. Dat lijkt toch een heel rare bedoening. Waarom moet een krant subsidies krijgen voor een reportagereeks? Is berichtgeving niet de kernopdracht van een krant? En dan nog uitgerekend, en alleen, subsidies van het Prins Filipfonds? Dat geeft de indruk dat het een zeer, zeer lange publi-reportage is, gemaakt in opdracht van het koningshuis, om de overgang van Albert II naar prins Filip te ondersteunen. Hoeveel bedroeg die toelage per krant? Mijn vraag hierover aan het Filipfonds bleef zonder antwoord. Ik stelde dezelfde vraag aan De Standaard, en kreeg van Hoofdredacteur Bart Sturtewagen volgend antwoord:

"Hoeveel de tussenkomst van het Prins Filipfonds bedraagt, weet ik niet. Het gaat hier om een individueel initiatief van twee journalisten (een van La Libre en van De Standaard) die, onafhankelijk van hun werkgever dit project zijn gestart. Ik zou hen dus kunnen vragen welke tussenkomst het fonds heeft gedaan, maar dat doe ik niet. De reportages, dat weet ik wel, zijn tot het allerlaatste moment gebeurd. Pas nadat gaandeweg duidelijk is geworden wat de nieuwswaarde van het journalistieke werk zou kunnen worden, is met ons en met La Libre overleg gehouden over de publicatie van de reeks.
Dat het hier op een publireportage zou gaan, lijkt mij een loze bewering die niet standhoudt bij lezing. Mogelijk zijn er mensen bij het prins Filipfonds die zich afvragen waaraan ze zijn begonnen. Maar ook dat weet ik niet en ik ga het niet uitzoeken, aangezien het voor mij irrelevant is." (Mail, 22.03.10)

Een medewerker van de krant in vast dienstverband (bediende, met het aureool van 'beroepsjournalist') gaat dus in zijn zogenaamde vrije tijd ('onafhankelijk van hun werkgever') een thema uitspitten, en krijgt op zijn privé rekening hiervoor een bedrag betaald door het Prins Filipfonds. Wanneer de 'nieuwswaarde' voor de krant vaststaat, beslist deze tot publicatie. Als deze manier van werken kan bij de krant, dan opent men toch nog meer de deur voor het binnensluizen van (bedrijfs)reklame onder de mom van nieuws en reportages. Het is bekend, en er werd al door anderen verwezen naar het boek ‘Gebakken lucht’ (oorspronkelijke titel 'Flat earth news') van The Guardian-journalist Nick Davies, zelfs in De Standaard in een interview met hem, waarin deze beschrijft hoe pr-professionals, lobbyisten en woordvoerders hun boodschappen steeds agressiever via de sluipweg van de nieuwsredacties aan de man brengen, in vrijwel alle categorieën van het nieuws: "Wat je echter steeds meer ziet gebeuren, is dat de pr-industrie die keuzes voor ons maakt. In plaats van zélf onderwerpen te kiezen, die bijvoorbeeld complex zijn, gaan we voor het simpele verhaal dat de krant zal doen verkopen. En de pr-industrie levert ons die verhalen. Voor mijn boek heeft de universiteit van Cardiff uitgezocht hoeveel procent van de verhalen in de beste Britse kranten geheel of gedeeltelijk gebaseerd zijn op pr-materiaal: 54 procent. Als het om leugens gaat, zie je meteen waarom dat problematisch is. Maar meestal is het subtieler en gaat het om een zorgvuldig geselecteerde waarheid die de belangen van een bepaalde organisatie dient. Zo verstoort de pr-industrie ons eigen oordeel." (DS 6 febr '10). Bij de reeks over de monarchie wordt een vaste medewerker extra en rechtstreeks betaald door de sponsor, voor werk dat zogenaamd 'buiten zijn werkuren' gebeurde, maar wel gepubliceerd wordt. Een heel vreemde manier van doen.

Geen publireportage van het koningshuis?

Volgens Bart Sturtewagen is het een loze bewering dat het om een publireportage gaat. Daarover heeft Mark Grammens een heel andere mening, die mijn veronderstelling bevestigde, zoals blijkt uit zijn artikel 'Albert II bereidt zijn afscheid voor' in Journaal nr. 572 van 25 maart '10:
"Na zijn bezoek aan Kongo, dat hij zelf heeft gewild, zal Albert II niet veel jaren meer wachten om af te treden. Het bewijs daarvan werd verleden zaterdag geleverd, toen La Libre Belgique uitkwam met over de hele voorpagina het bericht dat de Franstalige politieke partijen het erover eens waren om de macht van de volgende koning der Belgen te beperken. De Standaard bracht, in samenspraak met La Libre, een zelfde voorpagina en dezelfde inhoud, maar het initiatief lag bij La Libre, of bij het Hof. Want u moet weten dat La Libre het blad is dat de leden van de hofhouding bij hun ochtendkoffie te lezen krijgen, en dat de afgevaardigd-bestuurder van La Libre, Dominique Le Hodey, tot de intiemste vriendenkring van Albert II behoort. In dat blad verschijnt niets dat de monarchie onwelgevallig kan zijn, zeker niet over Albert II. Het echtpaar Le Hodey heeft al herhaaldelijk samen met Albert en Paola vakanties doorgebracht, en zijn regelmatig te gast op het yacht van Albert in de Italiaanse wateren.
Kortom, dit is een signaal van de koning zelf, dat hij denkt aan aftreden maar voordien nog wil bijdragen tot de beperking van de macht van zijn opvolger, die niet te vertrouwen is. De Franstalige wereld wil België handhaven, vooral om de welvaartsoverdrachten van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel, die jaarlijks toenemen, veilig te stellen. Om België te handhaven moet de monarchie aanblijven, en om de duurzaamheid van de monarchie veilig te stellen mag Alberts opvolger geen macht bezitten, want daar zou hij met zijn eigenzinnige natuur misbruik van maken. Dus heeft La Libre, spreekbuis van de vorst, besloten de wereld mede te delen dat de francofonie bereid is mee te werken aan een grondwetsherziening die de rol van de koning beperkt tot het doorknippen van lintjes en het afnemen van een militair défilé."

(Uiteindelijk werd bij de herziening van de grondwet in mei beslist niet aan de artikels te raken die de bevoegdheden van de koning beperken. Dat was ondertussen weer een Franstalige eis geworden, na paniek over de goede scores van N-VA in de peilingen).

Een mogelijk voorbeeld uit De Standaard

Een mogelijk voorbeeld van het aanleveren van een kant en klaar verhaal is een berichtgeving in De Standaard rond de olieramp aan de Amerikaanse kust. Maandag 7 juni '10, bladzijde 2, titel: 'VS bestrijden olie met verouderde technologie'. "Dankzij de concurrentiestrijd van de jongste decennia beschikken de Belgische baggeraars nu over technologie die hen wereldwijd aan de top heeft gebracht. Bagger- en milieubedrijf Deme kan naar eigen zeggen bij elk aspect van de olieramp in de Golf van Mexico technologie inzetten die ter plaatse niet beschikbaar is.... Olie die al op de zee drijft kunnen Deme en zijn onmiddellijke concurrenten met 'skimming' te lijf gaan." Vijf keer komt de naam Deme er in voor, 'wereldwijd aan de top'. Wie de 'onmiddellijke concurrenten' zijn, komt men niet te weten.
Dezelfde maandag, eerste bladzijde economie, vier keer 'Deme' in het artikel van dezelfde Luc Coppens, Redacteur Economie. Titel: ‘Olieramp bestrijden met toptechnologie'. "‘De Amerikaanse autoriteiten', zegt woordvoerder Hubert Fiers van de Belgische bagger- en milieugroep Deme, ‘schatten dat ze negen maanden nodig hebben om de klus te klaren. Wij kunnen dat in vier maanden. En als we samenwerken, kan er misschien nog een maand af'. Deme kan naar eigen zeggen bij zowat elk aspect van de strijd tegen de olie technologie inzetten die in de VS niet beschikbaar is... De toptechnologie zit volgens specialisten nu geconcentreerd bij de twee Belgische baggeraars – Deme en De Nul – en bij hun Nederlandse concurrenten."

Besluit 4

Was Luc Coppens van weekeinddienst op de redactie op zaterdag 5, zondag 6 juni om die artikels, aangereikt door Deme, te knippen en te plakken? Of heeft hij 'individueel en onafhankelijke van de redactie' contact gehad met Deme, die hem een verhaal leverde, en waarvoor Deme dan 'een tussenkomst' betaalde aan Coppens? Een gelijkaardige manier van werken als bij de reeks over de monarchie? Ik beweer voor alle duidelijkheid niet dat Coppens hiervoor geld ontvangen heeft. Alleen belichten die artikels uitsluitend wat Deme allemaal kan, zonder dat andere bedrijven met hun mogelijkheden aan bod komen. Minstens het vermoeden is dus gerechtvaardigd dat hier de stof aangeleverd werd door Deme of zijn pr-bureau, en DS dit nogal klakkeloos overnam.

Een kritische journalist doorprikt onmiddellijk nepberichten

Tom Cochez (werkte van 1997 tot 2008 voor De Morgen) van de nieuwswebsite Apache kan bij zijn bespreking van het geval Data Driven ('Dank u Woestijnvis') zijn linkse geaardheid niet tegenhouden, want het is natuurlijk allemaal de schuld van de bazen, de kapitalisten dus:
"Dat journalisten op de werkvloer worden bedrogen door hun directies (en steeds vaker ook de daarmee samenspannende hoofdredacties), lijkt een correctere weergave van de feiten.
De simpele waarheid, en tevens ook de verklaring voor de publicatie van dat soort nonsens, is immers dat journalisten vandaag gewoon geen tijd meer krijgen om journalist te zijn. Voor checken is er geen tijd. Samen met de commerciële druk om dit soort dwaze berichten – ook in kwaliteitskranten – op te nemen, levert die situatie de kranten en krantenwebsites op die we vandaag hebben: informatiebronnen die steeds meer, steeds dwazere en steeds minder goed gecheckte informatie op hun lezer loslaten. Een systeem waarbij de inkomsten omgekeerd evenredig evolueren met de geloofwaardigheid van de media."
Hij spreekt zichzelf echter tegen: "Een kritische blik is een grondhouding – niet enkel voor een journalist overigens – die dergelijke nepberichten onmiddellijk doorprikt. Niet per se omdat de basis achter dit soort berichten wordt uitgevlooid, gewoon omdat ze compleet irrelevant zijn en dus weggegooid moeten worden." Is het nu een kwestie van tijd, of alleen maar van gezond verstand?

De moraal van het verhaal?

Hiermee zijn we nog niet eens toe aan een grondige bespreking van de kwaliteit van de pers en over 'journalistieke kwaliteitszorg'. Maar genoeg voor vandaag. Alleen ter afsluiting een 'quote' van een lezer op de website van De Standaard, als reactie op het opiniestuk van Storyjournalist Frederik De Swaef: "Het is niet omdat je volgens de HACCP-normen bloedpens maakt, dat je die kunt serveren in een kwaliteitsrestaurant." (***) Of op zijn Dag Allemaaltjes: een goedgebrachte peepshow is nog geen revue in de Moulin Rouge.



(*) Heeft Tom Naegels iets goed te maken tegenover iemand? In De Standaard van 12 december '09 schreef hij nog: "Elke reportage in Vlaanderen Vakantieland - elke reisreportage tout court, in om het even welk medium - wordt betaald door reisbureaus, luchtvaartmaatschappijen en diensten voor toerisme, en heeft als enige bedoeling om zo veel mogelijk mensen de auto of het vliegtuig in te jagen. Het is reclame, vermomd als entertainment."

(**) Een greep uit de showbuziness nieuwsjes uit De Standaard, eerste helft 2010, waarbij expliciet naar de bron, Story, wordt verwezen:
- 'Goedele is de reden van onze huwelijksbreuk.' Dat zegt Jill Andersen, de toekomstige ex-vrouw van Pieter Loridon in het weekblad Story. (DS 16 juni '10)
- Nu blijkt dat Loridon haar bedroog met een ander: "Hij heeft een affaire met Goedele Liekens en loog daar voortdurend over", klinkt het in weekblad Story. (DS 15 juni '10)
- Kraaienpootjes zijn voortaan uit den boze bij Betty, de blonde stoot uit de allereerste "Big Brother"-reeks. De 34-jarige tv-ster heeft in weekblad Story toegegeven dat ze een botoxbehandeling heeft ondergaan om die hardnekkige rimpeltjes te verwijderen. (DS 10 juni '10)
- Eva Pauwels (33), de ex van Jacques Vermeire, is vorige week voor de derde keer getrouwd. Eva beloofde haar Franky eeuwige trouw op de Dominicaanse Republiek, zo schrijft weekblad Story. (DS 18 mei '10)
- Alexandra Potvin en Suzy Rombouts vormen een koppel. Daar is niets vreemds aan, ware het niet dat beide vrouwen ooit ook een relatie hadden met de overleden zangeres Yasmine. Suzy Rombouts was samen met Yasmine voor de zangeres een relatie kreeg met Alexandra Potvin (44). ‘Ik ben vijf jaar samen geweest met Hilde (Rens, echte naam van Yasmine, nvdr.), maar dat moest allemaal verzwegen worden, want ze had toen nog niet bekendgemaakt dat ze lesbisch was. Het was echt geen gemakkelijke periode', vertelt Rombouts in het weekblad Story. (Woensdag 12 mei '10)
- Jacky Lafon werd als tiener misbruikt door een priester. De actrice was 12 jaar op het moment van de feiten.
'Ook ik werd misbruikt door een priester. Ik heb geluk dat ik al een groot meisje was. Ik heb het een plaats kunnen geven', vertelt Lafon in het weekblad Story. (DS 4 mei '10)
- Het sprookjeshuwelijk van Pieter Loridon en de Deense Jill Andersen is voorbij. Dat vertelt de ex-basketbalspeler in een interview aan Story. (DS 6 april '10)
- Verschillende bronnen beweren in het weekblad Story dat het huwelijk van prinses Claire en prins Laurent geen lang leven meer beschoren is. (DS 9 febr '10)
- Is Niels Albert de Vlaamse Tiger Woods? Verschillende meisjes stappen naar de pers met het verhaal dat ze zijn ex-minnares zijn. Albert zelf begrijpt niet waarom die oude roddels opnieuw opduiken.
'Die verhalen doen hier in Baal-Tremelo al een hele tijd de ronde', vertelt de veldrijder in Story. (DS 2 febr '10)
- Na de Nederlandse zangeres Patricia Paay (60) is nu ook Wendy Van Wanten bereid om volledig uit de kleren te gaan voor Playboy. Dat vertelde Wendy, die aanstaande zaterdag vijftig wordt, in het weekblad Story. (DS 2 febr '10)

(***) HACCP: de organisatie- en controleprocedures waarmee de voedselveiligheid in de voedingssector bewaakt wordt. HACCP wil alleen de veiligheid van het voedsel garanderen, maar zegt niets over de smaak- of andere kwaliteiten van het eten.

Read more...

Lessen voor de verliezers

Er is nog rechtvaardigheid in deze wereld. Terwijl Bart De Wever zijn informateursopdracht doorworstelt, bekijken wij hier eens rustig hoe zijn verkiezingszege enkele andere politieke actoren hun eerlijk verdiende loon bezorgd heeft.



Tinne Van Der Straeten, Groen!-parlementslid voor Brussel, verloor door het systeem van de apparentering haar zetel aan Eva Brems, Groen!-kandidate te Leuven. Wat een onrecht, zul je zeggen, zo’n doorgewinterde trouwe partijmilitante die baan moet ruimen voor een wit konijn dat nooit iets aan de partij of de Groene zaak bijgedragen heeft. Wel, er is ook een andere kant aan. Alleen in Brabant bestaat het systeem van de apparentering nog, elders is het door de invoering van provinciale kieskringen verdwenen. De uitzonderingspositie van Brabant is een gevolg van de niet-splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En wie stal ook weer het hart van het FDF en de Coburgs door zich tijdens de BHV-stemming van de Vlaamse consensus te desolidariseren en niet voor de toepassing van de Grondwet (d.w.z. de splitsing) te stemmen? Groene Tinne toch wel zeker. Zij heeft haar uitstoting uit het parlement hartsgrondig verdiend. Hopelijk put zij nog lang troost uit de schouderklopjes die ze destijds in Le Soir gekregen heeft.

De Lijst Dedecker, ooit gelanceerd als de “partij van het gezond verstand”, kan over gezond verstand wat leren bij de N-VA. De partij had zich in enkele jaren kunnen profileren als het écht liberale alternatief voor de verworden Open VLD. Daartoe hoefde ze niet eens een programma te schrijven, ze had kunnen beginnen met de oude Burgermanifesten van Guy Verhofstadt. Er is daar een breed liberaal publiek voor, dat teleurgesteld is in het feitelijke gedrag van de Open VLD en rijp voor een alternatief. Nu is het omgekeerde gebeurd: een aantal van die teleurgestelden vonden hun ideologische gading niet in de LDD, die alleen negatief het nieuws haalde, en gaven hun oude partij onder de geïnspireerde leiding van Alexander De Croo een nieuwe kans. Maar vooral, zowat een derde van de LDD-kiezers heeft de beschaafde N-VA als een beter voertuig voor een beleid van het gezond verstand herkend.

Iets dergelijks geldt ook voor het VB. Een groot deel van het kiespubliek wil wel voor een uitgesproken Vlaamse en verklaard conservatieve partij stemmen, maar nooit voor het VB. (Om die reden was al het gepraat over een “Forza Flandria” bij voorbaat kansloos: in verspreide slagorde trekken de V-partijen meer kiezers dan als een ééngemaakte “partij van Filip Dewinter”.) De “vuile” stijl en de formeel afgestoten maar nooit echt volledig uitgewiste nazi-connotaties blijven een hindernis. Zelfs kiezers die vorige keer dat bezwaar doorgeslikt hebben, vonden deze keer in Bart De Wever een voldoende geloofwaardig alternatief. Hij brengt de fatsoenlijk conservatieve partij waar E.H. Johan Leman vijftien jaar geleden al om vroeg.

De partij die meer dan alle andere een ernstige les te trekken heeft uit haar nederlaag, is echter CD&V. Zij is niet alleen het meeste zetels verloren, maar ook haar statuut van Vlaanderens natuurlijke volkspartij. Doorheen de decennia hebben de Vlaamse kiezers heel veel verraad van haar op de koop toe genomen, trouw als zij waren aan hun zuil, aanhankelijk aan de typische CVP-vaderfiguren. Omdat de partij zich, net als talloze kiezers, in het centrum positioneerde, groeide de indruk dat haar ruggengraatloosheid nu eenmaal de onvermijdelijke prijs is die je voor een christendemocratische politiek moet betalen.

Maar dat is natuurlijk niet zo. Terwijl hier de CVP altijd naar de kiezer moest met een reeks leugens en uitvluchten om een regeringsbeleid te verdedigen dat niet haar eigen programma verwezenlijkt had maar wel dat van de PS, zien we in Duitsland dat de CDU-CSU wel degelijk een eigen programma nastreeft en uitvoert, en daar in coalitiebesprekingen een breekpunt van kan maken. De Duitse christendemocraten hebben ook weinig last van de ontkerkelijking die CD&V gestadig doet afkalven: zij hebben een duidelijk politiek profiel als gematigd conservatieve partij, die ook voor rand- en ex-christenen aantrekkelijk blijft. CD&V daarentegen teert nog op historische banden met de zuil, bij gebrek aan een overtuigend politiek-ideologisch palmares.

Toch kan zelfs CD&V al eens de rug rechten: bij het veto tegen de opname van Jean-Marie Dedecker in kartelpartner N-VA werd geen enkele toegeving gedaan. Toen kon zij wel vijf minuten politieke moed opbrengen. Dat zij dit zelfs lang kon volhouden, bleek bij het tragikomische mandement van de zuilverwante vakbondsleiders om vooral niet voor de N-VA te stemmen. Voorzitster Marianne Thyssen toont ook veel lef in het feitelijk verwerpen van de vijf Vlaamse resoluties en de grondwettelijke regeling inzake BHV. CD&V-ers met lef, wat gaan we nog meemaken?

De bezadigde centrumkiezer zou dat graag wat vaker zien, maar dan bij andere controverses: een partij die zijn eigen opvattingen uitdraagt en daarin kan volharden, één die niet bij de minste tegenwind door de knieën gaat. En kijk, niemand zag het aankomen, maar nu is er blijkbaar zo’n partij. Uit zijn geliefde Beieren heeft Bart De Wever een politiek model meegebracht dat mutatis mutandis tot de natuurlijke volkspartij van Vlaanderen kan worden. We weten nog niet of de indruk die hij persoonlijk van zijn overtuiging geeft, en die goed bij la Flandre profonde aansluit, ook het politiek profiel van de partij is, maar voorlopig is de kiezer bereid om dat aan te nemen. Als CD&V nog een toekomst wil, dan moet ze zichzelf tot Vlaamse CSU omvormen. Anders valt die rol voor lang aan N-VA toe.

Read more...

We are NOT all socialists now! (Nick Roskams)

Een persbericht van het Liberaal Vlaams Studentenverbond

Het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) waarschuwt voor ‘Griekse toestanden’ als men nog langer wacht met het voeren van een strikt budgettair beleid. Als liberale studenten zijn we vooral bezorgd om de gevaarlijke houding van de Franstalige socialisten naar aanleiding van de regeringsvorming. Het is duidelijk dat de PS geen voorstander is van de broodnodige budgettaire discipline, men komt zelfs met nieuwe belastingen en nieuwe uitgaven op de proppen. De verkiezingen van 13 juni hebben de PS wel een overwinning bezorgd, maar dat betekent niet dat de economische logica van de socialisten geloofwaardig is geworden, integendeel!

Met een hoge belastingsdruk, uitgaven die men niet onder controle krijgt en een stijgende rentelast vormt de huidige budgettaire situatie een gevaar voor de toekomstige generaties. Besparingen en de afslanking van het overheidsbeslag zijn essentieel als we willen vermijden dat België het Griekenland aan de Noordzee wordt. Alle internationale rankings geven aan dat het slecht gesteld is met de efficiëntie van de Belgische overheden en wijzen op een betere besteding van de middelen als beste oplossing. België zit bovendien aan zijn limiet van fiscale druk. De lage economische groei en een grote zwarte economie zijn hier het beste bewijs van. Het probleem van de ontsporende begroting ligt dus niet aan de inkomsten maar aan de uitgaven.

Ondanks deze feiten blijven sommige politieke partijen, met de PS op kop, nog steeds blind voor de noodzakelijke hervormingen. Zij weigeren de zuinigheid te tonen die de modale Belg al jaren noodgedwongen toepast. Ze vragen zelfs dat wij allemaal nog meer van ons geld op tafel leggen om deze inefficiëntie te blijven bekostigen. In deze economisch onzekere tijden is er niets asocialer dan de mensen te laten betalen voor de eigen inefficiëntie van de overheid en de schulden door te schuiven naar de toekomst. De liberale studenten waarschuwen: “Alle verspilling die men vandaag gedoogd, zal door de jonge generatie dubbel worden betaald.”

De liberale studenten roepen alle partijen op om de ernst van deze situatie in te zien en niet mee te stappen in de socialistische retoriek van de PS. Beleidskeuzes moeten gebaseerd worden op feiten en rationaliteit, niet op de sentimentele houding van sommige politici. Besparen heeft immers niets te maken met harde maatregelen maar met verantwoordelijkheid jegens de bevolking. Met besparen raakt men niet de modale Belg maar wel de inefficiënte werking van de overheid waar de modale Belg onder lijdt. Het is de socialistische laksheid die de huidige begrotingssituatie heeft gecreëerd. De oplossing voor dit probleem is niet meer van hetzelfde maar minder!


Voor meer informatie:
Franc M.J. Bogovic, voorzitter LVSV Nationaal
Nick Roskams, politiek secretaris LVSV Nationaal

Het LVSV is een onafhankelijke studentenvereniging die al sinds 1930 de liberale studenten aan de Vlaamse universiteitssteden verenigt en ideologische bewogenheid verzoent met studentikoziteit. Vanuit een overtuiging van individuele vrijheid pleit het LVSV boven partijen heen voor een consequente liberale koers binnen het politieke landschap.

Read more...

Wat zal er eerst veranderen: België, of de N-VA? (Hoegin)

De N-VA van Bart de Wever won overtuigend de verkiezingen van verleden week. De vraag die de komende dagen en weken opgelost dient te worden is echter wat Bart de Wever voor die overwinning koopt: zal hij Vlaanderen na jarenlange stilstand vooruit kunnen helpen, of zal blijken dat zijn ergste vijand – het Vlaams Belang – toch gelijk heeft en dat met de Franstaligen in België eenvoudigweg niet meer samen te werken valt?

Dat de overwinning van N-VA verleden week enorm was, staat buiten kijf. De partij werd de grootste in de federale Kamer, waardoor koning Albert II genoodzaakt was Bart de Wever uit te nodigen voor een gesprek over hoe het nu verder moest. Sindsdien werd Bart de Wever aangesteld tot informateur om een regering op te bouwen rond de as N-VA–PS, vermoedelijk onder leiding van huidig PS-voorzitter Elio di Rupo. Wie zou het enkele jaren geleden hebben durven voorspellen? Noch Bart de Wever, noch Elio di Rupo zouden zulke voorspelling ernstig hebben willen nemen.

Ondertussen wordt met de dag duidelijker hoezeer de N-VA met haar eigen succes worstelt. De problemen begonnen eigenlijk verleden jaar al, toen de partij onverhoopt goed scoorde in de regionale verkiezingen, en warempel op eigen kracht in de Vlaamse regering verzeild raakte. Vóór de verkiezingen klonk het nog dat de partij voorstander was van het toepassen van de Maddens-doctrine in de Vlaamse regering, maar eenmaal de partij deel uitmaakte van die regering, kwam er van die Maddens-doctrine niet veel meer in huis. Blijkbaar was de partij te groot geworden en had ze door haar toetreding tot de Vlaamse regering teveel verantwoordelijkheid op zich genomen om op die harde Vlaamse lijn te blijven staan. Van belangenconflicten was er bijvoorbeeld geen sprake meer – op die enkele dreiging na – ook al trad de federale regering naar slechte oude gewoonte meermaals buiten haar bevoegdheden. Merkwaardig genoeg werd dit kiezersbedrog tijdens de recente verkiezingscampagne de partij niet één keer voor de voeten geworpen, noch door haar politieke tegenstanders, noch door de pers. Men kan zich afvragen hoe dat toch zou komen…

Tijdens die verkiezingscampagne kwam de partij trouwens opnieuw in de problemen. Hoewel het partijprogramma van de N-VA weinig ruimte voor twijfel overlaat, ontkende boegbeeld en nieuwkomer Siegfried Bracke herhaaldelijk en nadrukkelijk dat de partij separatistisch zou zijn. Door de partijleiding werd hij daarover overigens niet één keer teruggefloten. Meer zelfs, hoe verder de peilingen de partij omhoog stuwden, hoe minder ze nog vandoen wou hebben met welk separatistisch discours dan ook, uit schrik middenkiezers af te stoten. Na de Maddens-doctrine moest door het succes van de partij ook het separatisme eraan geloven ten voordele van het confederalisme en de zelfverdamping van België in de Europese Unie.

Toen vervolgens op de verkiezingsavond zelf tot ieders verbazing bleek dat de peilingen het succes van de N-VA niet over- maar onderschat hadden, kwam de partij voor een derde keer met zichzelf in de problemen. Dat partijvoorzitter Bart de Wever inging op de uitnodiging van het Paleis hoefde niet te verbazen, maar dat hij zich als republikein hield aan het zogenaamde colloque singulier was toch wel opmerkelijk. Als er in België één ding in aanmerking komt voor wat verandering – «Nu durven veranderen», nietwaar? – dan toch wel de koninklijke poppenkast in Laken en de manier waarop de politici daarin meespelen. Dat Bart de Wever zich vervolgens laat benoemen tot informateur hoefde ook niet te verbazen, maar ik zal wel niet de enige zijn die toch wat gemengde gevoelens heeft rond het feit dat hij voor rekening van Elio di Rupo rijdt. En dus ook Joëlle Milquet, want de enige andere partij naast de N-VA en de PS die al zeker lijkt te zijn van een toegangsticketje tot de volgende federale regering is inderdaad… de cdH.

In dat verband is de reactie van de Franstalige pers op het eentalige «schoonheidsfoutje» van Bart de Wever best wel interessant. Niet alleen vergat hij op zijn eerste persconferentie als informateur een hele reeks Franstalige journalisten uit te nodigen, bovendien was er van zijn mededeling geen Franse tekst beschikbaar. Je zou verwachten dat de voltallige Franstalige pers moord en brand zouden schreeuwen, maar blijkbaar beseft men ten Zuiden van de taalgrens maar al te goed hoe de zaken in mekaar zitten, en was men bereid het zaakje door de vingers te zien. Want inderdaad, het is niet in Wallonië of Bruxelles dat Bart de Wever zijn taaiste klanten zal vinden om de regering-Di Rupo I aan te verkopen. En kan men dan Bart de Wever afkraken omwille van een taalformaliteit, op hetzelfde moment dat hij in Vlaanderen het bedje probeert te spreiden voor een zo goed als Nederlandsonkundig Franstalig politicus? Wanneer de Franstalige pers mild of vergevingsgezind is tegenover een Vlaams politicus, is het altijd opletten geblazen. Wanneer het over een Vlaams-nationalist gaat, kan dat alleen maar a fortiori gelden.

Want het lijkt er inderdaad sterk op dat na de Maddens-doctrine en het separatisme, nu ook het confederalisme en de verandering in de vuilnisbak van de N-VA zijn beland. De partij kende een te groot succes, en van zodra bleek dat meer dan een kwart van het Vlaamse kiezerskorps wel pap lustte van de verandering die de N-VA beloofd had, werd de verandering onmogelijk. Nederlandsonkundige Franstaligen in de federale regering – ziet iemand daar een grote verandering in? De enige verandering die daar te noteren valt, is dat men tot voor kort aan Franstalige zijde toch nog de schroom had om te willen begrijpen dat op z'n minst de eerste minister een woordje Nederlands zou moeten kennen, maar voor Bart de Wever hoeft dat dus blijkbaar niet. Vermoedelijk vraagt meer dan één N-VA-kiezer zich af of dat nu werkelijk de verandering was waar hij of zij voor gestemd heeft. Als de partij op die ingeslagen weg verder blijft rijden, zou het wel eens kunnen dat de volgende verkiezingscampagne voor het Vlaams Belang net iets gemakkelijker zal lopen dan de vorige.

Read more...

Nepjournalisten?

Stel dat Woestijnvis niet wou bewijzen dat men met wat slimheid eender wat kwijt kan in de media, maar wou zien hoe de media reageren wanneer uitkomt dat ze een jaar lang nepberichten hebben gepubliceerd. Wat hebben we dan geleerd?

De gilde van de zogenaamde 'professionele journalisten' was deze week in rep en roer. Door 'onderzoek' van journalist Ruben Steegen van Het Belang van Limburg bleek dat alle kranten en de VRT zich al een jaar lang hadden laten beetnemen door persberichten van het niet bestaande onderzoeksbureau Data Driven dat met resultaten van neponderzoeken kwam. Dat melden zijn krant en Gazet van Antwerpen op woensdag 16 juni. Het spook Data Driven blijkt opgezet door Woestijnvis, volgens eigen zeggen als voorbereiding op een programma dat ze aan het uittesten zijn. Data Driven haalde vorig jaar de voorpagina van Het Laatste Nieuws met een onderzoek naar de tijd die Vlamingen doorbrengen in het stemhokje. De krant legde toen de resultaten van het onderzoek voor aan politicoloog Marc Hooghe, die uitgebreid commentaar gaf. Dit jaar deed Data Driven een gelijkaardig onderzoek. Deze keer zouden de kiezers opmerkelijk sneller hebben gestemd dan vorig jaar. Maar het nep Woestijnvis-onderzoeksbureau scoorde vooral met een onderzoek over het verband tussen politieke voorkeur en seks: Open Vld-kiezers hebben het meeste en de beste seks. Sp.a- en Groen!-kiezers doen het het minst, maar de groene kiezers masturberen dan weer het vaakst.

Er werd dus herhaaldelijk door diverse 'professionele media' een dubbele beroepsfout gemaakt: de bron werd niet gecontroleerd (wie is Data Driven, en is dit wel te betrouwen?), noch de waarachtigheid van de inhoud van de onderzoeken. Ze werden gewoon klakkeloos overgenomen.

De leugentjes van De Standaard

Onder dat 'onderzoek' van de Belang van Limburg journalist moet men zich geen diepgravende en uitputtende 'onderzoeksjournalistiek' voorstellen. "Na enkele klikken op de website van Data Driven, stelde ik vast dat Woestijnvis achter het onderzoeksbureau zat. Het was niet zo moeilijk om dat vast te stellen, ik ben lang geen computerfreak," vertelt hij aan De Standaard, die er op donderdag 17 juni een volledige achterpagina aan besteedt. Niet om zich uitgebreid en diep te verontschuldigen. In dat artikel in DS kan men lezen: "Ook de website van De Standaard nam die informatie over. In de krant kwam het nieuws enkel op een ironische manier aan bod." Dat is dan weer een leugentje, want wie was er in de zaterdagse rubriek 'Winnaars en Verliezers' vorige week de 'Winnaar van de week'? Juist, de Open VLD-kiezers: "Jazeker, een geïnspireerde bende, die van het onderzoeksbureau Data Driven, die deze relevantie openbaarde. Creatief zijn met verkiezingsstatistiek, je moet het uiteindelijk maar doen. (En wat een media-aandacht; kijk, nu weer!)." En de verliezer van de week...? De Groen-kiezer natuurlijk. Diezelfde zaterdag gaat columnist Jo Vandamme verder in op dat persbericht, een 'originele insteek van het onderzoeksbureau Data Driven'..

En donderdag 10 juni nam de gedrukte Standaard in zijn rubriek 'Scoop' het VLD-seksbericht van DS online van 8 juni over, met commentaar van Bart Dobbelaere, Adjunct-hoofdredacteur & Nieuwsmanager: "Aan nuttige onderzoeken geen gebrek dezer dagen....". ("Scoop kiest elke week een aantal citaten, met een kritische blik op sterke verhalen en hoe ze in de media gebracht worden"). In Terzake van woensdag 16 juni kwam Peter Vandermeersch, algemeen hoofdredacteur van de VUM, toelichting geven bij de Data Driven soap. Om te zeggen dat de gedrukte DS het bericht over de VLD-seks in een rubriek had opgepikt, "met de bedoeling: kijk eens welke dwaze onderzoeken er allemaal gebeuren." Bart Dobbelaere zal wel niet tevreden geweest zijn dat zijn 'kritische blik op sterke verhalen' nu plots het melden van dwaze onderzoeken betreft. Dwaze onderzoeken? Waarom laat DS online dan reacties toe op het webartikel 'Open Vld-kiezers hebben meeste en beste seks'? (Waar trouwens 95 reacties op kwamen...).

De Standaard heeft zich niet alleen door Woestijnvis laten beetnemen met het VLD-seksbericht. Op hun website kan men, maandag 14 juni '10 een artikel lezen met de titel 'Vlaamse kiezer stemde dubbel zo snel als vorig jaar', en maandag 8 juni '09 'Vlaming deed er twee keer langer over om te kiezen'. Vandermeersch hierover in Ter Zake van 16 juni '10: "onlinesites kunnen dit checken, eigenlijk wel, maar dan zullen ze voor een stuk niet meer doen waar ze goed in zijn: snel nieuws geven, en inderdaad soms foutief nieuws." Snelheid voor juistheid. Kan men nog duidelijker zeggen dat de juistheid van de berichtgeving geen belang heeft? Dat het belangrijker is 'smeuïge' berichten online te zetten die veel worden aangeklikt? Daar zijn dergelijke berichten nuttig voor, naast een permanente rubriek 'Beroemd en bizar', en geven het antwoord op bovenstaande vraag, waarom DS reacties toelaat op een dergelijk artikel: hoe meer klikken, hoe hoger de advertentietarieven.

In datzelfde Ter Zake kwam ook Marc Van de Looverbosch, VRT-wetstraatjournalist en voorzitter van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ), aan het woord, die meent dat de journalisten ook in eigen boezem moeten kijken: "Amateurs gooien om het even wat op internet, zonder controle. Dan is het aan de beroepsjournalisten, de serieuse journalisten, om het ABC van de journalistiek toe te passen: check en dubbelcheck. Het moet wel juist zijn wat gepubliceerd wordt. Als door snelheid fouten gemaakt worden zijn we allemaal verkeerd bezig."

Zijn sommige 'amateurs' niet accurater bezig dan de verzamelde 'serieuze' 'beroepsjournalisten', die zich met dergelijke herhaalde uitschuivers echte amateurs in hun beroep tonen?

De journalisten voelen zich ocharme bekocht...

In eigen boezem kijken was er niet bij in een opiniestuk met de titel 'De gevaarlijke spelletjes van Woestijnvis' van Pol Deltour, Nationaal secretaris van de VVJ (*). Hij ziet twee hypothesen: "Ofwel was het er entertainmentproducent Woestijnvis om te doen een spelletje met de Vlaamse pers te spelen. Ofwel ging het er informatieleverancier Woestijnvis om - in Man bijt hond of elders - een pijnlijke zenuw in de Vlaamse media bloot te leggen.
De eerste hypothese is de ergste. Het zou betekenen dat Woestijnvis in het kader van een of ander lichtvoetig ontspanningsprogramma zwaar doortackelt op de journalistiek.... Maar hoe lichtzinnig kan men eigenlijk zijn, wetende hoe kostbaar betrouwbare informatie is? Niet enkel als intellectuele voeding voor elke individuele mens maar tevens als elementaire grondstof voor een democratische maatschappij?

In de tweede hypothese zou het er de Woestijnvissers om te doen zijn geweest informatief aan te tonen dat er iets loos is met de manier waarop redacties vandaag nieuws garen. Dat veronderstelt dan dat Wouter Vandenhaute straks uitpakt met de mededeling dat zijn mensen onderzoeksjournalistiek hebben verricht. Een brok mediakritisch onderzoek, zowaar, ten nutte van iedereen. Als dàt de uitleg wordt, klinkt ze toch verschrikkelijk zuur. ..

Journalisten voelen zich ronduit bekocht, en komen in de verleiding elke nieuwsbron voortaan te wantrouwen. Zo’n sfeer van paranoia is dodelijk voor de vlotte nieuwsstroom. Het publiek, dat een jaar lang nepberichten te slikken kreeg, is een nog grotere verliezer. Zijn frustratie dreigt zich faliekant tegen de hele mediawereld te keren." (Zijn volledig artikel hier ... )

De rol van de media

Wat leest men in dagblad Trouw, 18 juni '10, dat bericht over de beetgenomen journalisten: "Vele van de berichten werden door media klakkeloos overgenomen, maar in plaats daarvan te schrikken, haalt de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) zwaar uit naar Woestijnvis. Volgens nationaal secretaris Pol Deltour voelen journalisten zich 'ronduit bekocht', zo schrijft hij in een heel boze column, 'en komen ze in de verleiding elke nieuwsbron voortaan te wantrouwen'. Daarmee breekt Deltour met het idee dat het journalisten juist geraden is om hun nieuwsbronnen te wantrouwen en check, check en dubbelcheck te doen. Volgens hem staat dat echter een vlotte nieuwsstroom in de weg."

Hoogleraar mediarecht Leo Neels (K.U.Leuven en UA) mag hier uiteraard niet ontbreken: "Het is natuurlijk volkomen laakbaar van Woestijnvis om fictieve persberichten rond te sturen, maar dit gebeuren dwingt anderzijds de media eens diep in de spiegel te kijken en na te denken over de wijze waarop het journalistieke beroep wordt uitgeoefend.... Dat dergelijke berichten kritiekloos overgenomen worden, wijst op een groot probleem in de media. Dé journalistieke basisregel is toch dat elk bericht voldoende gecontroleerd wordt. De rol van de media is toch het omgekeerde van het kritiekloos reproduceren en distribueren van berichten. Gelukkig is er in de affaire-Woestijnvis toch één journalist geweest die die draad opgepikt heeft en het bedrog ontmaskerde. Mochten alle media hun elementaire deontologische plicht vervuld hebben, had men dit niet zo lang kunnen volhouden." (De Morgen, 16 juni '10)

Het grote mediaprobleem

Welk programma Woestijnvis aan het uittesten is, komen we niet te weten. Als het nu eens hun bedoeling met Data Driven was, niet om spelletjes met de media te spelen, en niet om aan te tonen dat men met wat slimheid eender wat kwijt kan in de media, maar om te registreren hoe de media reageren wanneer uitkomt dat ze een jaar lang nepberichten hebben gepubliceerd? Wat hebben we daardoor dan bijgeleerd? Daardoor weten we nu uit de mond van marketeer Vandermeersch zelf dat hij de voorkeur geeft aan snelheid boven juistheid en dat de secretaris van de beroepsjournalisten eveneens liever een 'vlotte nieuwsstroom' ziet dan het controleren van inkomende berichten. De juistheid checken van inkomende berichten noemt hij 'een sfeer van paranoia'. Daarbij heeft hij nog de lef om te stellen dat het publiek, dat hierbij 'de grotere verliezer' is, zijn 'frustratie' tegen de hele mediawereld dreigt te keren. ZIJN FRUSTRATIE?... Zo een houding à la Deltour en Vandermeersch is dodelijk, niet voor een vlotte nieuws(???)stroom, maar voor het al zeer diep gezonken vertrouwen in 'professionele journalisten'. Woestijnvis heeft duidelijk aangetoond dat deze hovaardige club geen kritiek verdraagt en alleen zijn stekels bovenhaalt als bewezen wordt dat ze hun werk niet doen.

En dan voelen zij zich bekocht, en zitten zij met de schrik dat hun desinformatie zich tegen hen zou keren. Geen enkele sorry, geen enkel mea culpa, geen enkele informatie over wat ze in hun organisatie zullen verbeteren om er voor te zorgen dat ze dergelijke nepinformatie niet meer publiceren. Een correct bedrijf dat foute producten levert, haalt ze uit de handel. Maakt grotere acties zelfs bekend met advertenties in de kranten. Betaalt uw aankoopprijs terug, en verontschuldigt zich voor het ongemak. Maar bij de 'beroepsjournalisten' kan er nog niet eens een excuus van af. We moeten het vanwege Deltour stellen met: "Dat een nieuwsmedium al eens de fout ingaat, het is en blijft jammer maar helaas van alle tijden." In plaats van een excuus durft hij nog te beweren: "Maar over de ware aard van het journalistieke functioneren leren we intussen niets bij. Want die is dat journalisten wel degelijk hun informatie controleren en hun bronnen verifiëren." Lef, lef, lef...

'Wie gelooft die mensen nog'?....


(*) De VVJ is de vereniging van de journalisten die voltijds als bediende werken bij kranten, algemene weekbladen en magazines en radio en TV, en door het Ministerie van Binnenlandse zaken kunnen worden erkend als 'beroepsjournalist'. Dames en heren met meestal een groot bord achter de voorruit van hun auto met daarop 'PRESSE - PERS'. Zou indruk moeten maken. Ze hebben ook recht op een wettelijk pensioen dat ongeveer een derde hoger ligt dan dat van een 'gewone' bediende.

Read more...