Vlaanderen nog steeds even links, ook al wordt het rechtser (Hoegin)

Vlaanderen schuift steeds meer op naar «rechts». Klopt, want vandaag stemmen beduidend meer Vlamingen op liberale en rechts-nationalistische partijen dan pakweg een halve eeuw geleden. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat «links» in Vlaanderen «wegsmelt», zoals onlangs te lezen stond in het vijfde Gravensteenmanifest.

Vlak na de Tweede Wereldoorlog stemde iets meer dan een kwart van de Vlamingen BSP. Vandaag stemt nog minder dan één Vlaming op zes op de verre opvolger de sp.a. Dat is een duidelijke achteruitgang, en de socialistische partij staat dan ook op een historisch laagtepunt. Als we echter abstractie maken van de communistische partij van toen en klein-links van vandaag, dan is het grote verschil tussen nu en de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog vooral dat de BSP toen het monopolie had op de linkse kiezer, terwijl dat voor de sp.a vandaag helemaal niet meer het geval is. Groen! vertegenwoordigde in 2009 ongeveer een derde van de linkse kiezers in Vlaanderen, en slorpte sindsdien nog SLP op. Of dat laatste ook enige betekenis heeft is natuurlijk hoogst onzeker, maar het reduceert natuurlijk wel de versnippering op links. Tellen we de scores van de drie partijen bij mekaar op, komen we nog steeds een eind boven de twintig procent uit. Dat is misschien geen topnotering, zoals uit de figuur van hierboven duidelijk, maar links stond er in de jaren zeventig nog slechter voor in Vlaanderen. Stellen dat links in Vlaanderen vandaag wegsmelt is dus waarschijnlijk voorlopig toch nog iets te kort door de bocht.

Read more...

The Power of Memory and Acknowledgement (Vladimir Bukovsky)

The fall of the Berlin Wall was welcomed with great enthusiasm as the end of the Cold War, the end of communism, and even the end of history. Twenty years later, we must admit we were too enthusiastic. Not only are there still communist regimes, but countries like Venezuela are joining that would-be-extinct camp. The worst scenario we could have imagined 20 years ago is happening in Russia today, where there is a march backwards, a revisionism or restoration process. Vladimir Putin, when he was president, called the end of the Soviet Union “the greatest geopolitical catastrophe of the 20th century.” I always believed that the emergence of the Soviet Union was the greatest geopolitical catastrophe of all time, but the current Russian leader thinks the opposite -- and acts accordingly.

Russian elections are no longer actually elections. I participated two years ago in the “presidential election,” which was not a presidential election. It was a game. What would they invent to disqualify you? I managed to hold on a little longer than most. The longest was Kasyanov. He managed to get two million signatures but was then told they were forgeries, including his own. They disqualified him. Other institutions of democracy have also been dismantled. The freedom of the press is symbolic. Particularly depressing is the return of political repression. Russia today has political prisoners. Even more troubling is the resurrection of psychiatric hospitals for repression. I thought we’d buried that forever. Luckily we managed to stop it in time, but we cannot guarantee that it won’t be renewed tomorrow.

This pattern of dictatorship, oppression, and lack of freedom of speech is rising not only in third-world countries, but also in Europe and the United States. Europe faces the emerging monster of the European Union, which looks suspiciously like the Soviet Union in many respects -- though admittedly only a pale copy. There are still no Gulags in Europe. If you look at what they are doing, however -- how they are developing their future structure -- you can see how it may go very badly. For example, just now they’ve managed to force Ireland to vote for the Lisbon Treaty, which is a substitute for the EU Constitution. The treaty was previously rejected by France and Holland, but it has now been slipped in through the back door.

What does the Lisbon Treaty include? Among all the symbols of the unitary state --the presidency, the emblems, the anthem -- it also creates Europol, the European Police Force. Naturally, being an old convict, my first interest is in what these police will be doing and what power they are going to have. Unfortunately, their powers will be sweeping. To begin with, they have diplomatic immunity. How do you like that? A policeman with diplomatic immunity can come in, take whatever he likes, beat you up, and you can’t even sue him. Europol will have the right to conduct extradition from one country to another without a court appearance. Furthermore, Europol will police us on 32 criminal counts, two of which are particularly interesting because they don’t exist in the penal code of any civilized country. One is “racism” and the other is “xenophobia.”

Of course, the authorities have already explained to us, in a very quiet manner, that those who might object to the immigration policy of the European Union can be accused of racism. And those who oppose the further integration of Europe can be charged with xenophobia. We can see now where the first European Gulag is going to appear. I doubt there will ever be camps, but I wouldn’t be surprised if those who don’t like their freedoms abridged are sent for psychiatric observation. In Britain, they already have a bureaucracy which will do exactly that. It is a joint operation of the Home Office and the Ministry of Public Health, and it will recommend people for observation in a psychiatric ward if they show any manifestation of extremism. As you can imagine, the definition of “extremism” is so subjective that anyone could be labelled “extremist” at any moment.

The European Union itself is becoming more and more bizarre. Each country that joins is supposed to adopt 80,000 pages of regulations and rules. This in itself is crazy, not least because the national parliaments are not given time to consider the regulations, but are just supposed to rubberstamp them. Some of these rules are incredibly strange, a case of bureaucracy gone mad. Several years ago, I was reading a new directive of the European Union which required all the owners of pig farms to supply their pigs with coloured balls in case the animals got bored. And this year I found another new piece of legislation which prohibits Europeans from killing horses and zebras. My immediate thought was, what about giraffes? Can we at least kill giraffes?

We are living in a mad house in Europe. They decided that we produce too much garbage. As a result, our garbage is collected only once every two weeks. In the summer, the bags pile up, the rats multiply, and the stench in cities is incredible. We try to protest, but what can we do? There is no mechanism in the European Union by which you can change their mind. We’re not electing them so we cannot sack them. They appoint each other -- exactly like the Politburo. The only elected part of the European Union is the European Parliament. The Supreme Soviet of the whole Soviet Union looks like a model legislature when compared with the European Parliament.

To begin with, it is huge -- something like seven hundred people. They don’t sit throughout the year but have only a couple of weeks each month in session. As a result, every member of the European Parliament has six minutes a year to speak in chambers. Yet they are paid incredibly fat salaries that are hardly taxed. They have a personal chauffeur and secretaries. They each have 100,000 Euros a year for extra-parliamentary activities. And all of this moves. At least the Supreme Soviet stayed in Moscow. One week a month, the parliament is in Strasbourg, the other weeks it is in Brussels. The bureaucrats working in the parliament are based in Luxembourg. The cost of just moving the whole thing must be astronomical.

The European Commissioners themselves have a life that any one of us would enjoy. Not only do they not pay taxes, they also have life-long immunity from prosecution. So they can steal whatever they like -- and they do. There was once a big scandal, so big that the entire commission had to resign. It was a theatrical gesture, though, because within two months the same people came back to occupy slightly different positions. It was like a deck of cards shuffled and dealt again. The next strategy for the European Union is to spread to the Middle East, and then to North Africa, and on and on -- until the whole planet is united under the EU. It reminds me of the Soviet Union. They couldn’t stop expanding. The moment they did they began falling apart.

It is all so similar to the Soviet Union that I wake up every morning with a feeling of déjà vu. The Cold War was a confrontation between liberal democracy and totalitarian socialism. It was an ideological battle, a war of ideas. And a war we never won. We never even fought it. We called it the Cold War but there was no war whatsoever. There was détente, improved relations, relaxation of international tension, peaceful coexistence -- but there was no Cold War. Most of the time, the West engaged in a policy of appeasement toward the Soviet bloc -- and appeasers don’t win wars. Because we didn’t win the Cold War, it isn’t over. We were given a chance to win in 1991.

To do it we needed a Nuremburg trial, but not a trial of people. In a country like the Soviet Union, if you tried to find all the guilty, you would end up with 19 million people, and who needs another Gulag? This isn’t about punishing individuals. It’s about judging the system. I spent a lot of time trying to persuade the Yeltsin government to conduct such a trial. Yeltsin finally said, “No.” The reason he had to say no was the enormous pressure he felt from the West not to have such a trial. I’ve seen the cables he received from all over the world, mostly from Russian embassies, explaining that local politicians and governments were vehemently against any trials or disclosure of crimes or opening of archives. Finally Yeltsin just gave in.

Because of documents I recovered, we now understand why the West was so against putting the communist system on trial. It is not only that the West was infiltrated by the Soviets much deeper than we ever thought, but also that there was ideological collaboration between left-wing parties in the West and the Soviet Union. This ideological collaboration ran very deep. For example -- and this brings us back to the European Union -- in the middle of the 1980s the European left parties talked to Gorbachev and explained to him that because it is difficult to organize socialism in one country, it should be done in all of Europe at once. Gorbachev agreed. They launched a project called “Common European Home,” which was, in essence, the precursor to the European Union.

Prior to 1985 both the Soviets and the European Left were very much against European integration. But after 1985, when both sides understood that socialism was in a deep crisis, they thought it would be a good device to “salvage socialism.” And in its last years the West was helping -- with all its power -- to retain, salvage, and support the Soviet Union. Not only did they give Gorbachev some 45 billion dollars (at that time a considerable amount of money), but they also helped him in diplomatic ways and every other way possible, even to the point that President Bush went to Ukraine in 1991 and tried to persuade the Ukrainians not to leave the Soviet Union.

Gorbachev’s supporters’ argument was very simple: we need a strong Soviet Union, because the collapse of socialism in the East would bring a crisis of the idea of socialismin the West. In order to save their own political privilege and position, they sacrificed all of us. They sacrificed our future and its democratic possibilities for an agonizing regime that was doomed anyway. And when it finally died, none of them ever expressed jubilation. I remember this puzzled me. The biggest monster on Earth had just died in front of us -- a monster that could have killed us all many times -- and there was no rejoicing. It was quiet. A European politician said, “Let’s say nobody’s a winner. Let’s call it a draw.” I was so angry that I planted a tree in my garden, in memory of the collapse of the Soviet Union. And it is still growing -- a very beautiful cherry tree.


Vladimir Bukovsky is momenteel als Senior Fellow verbonden aan het Amerikaanse Cato Institute. Van hem komt trouwens de uitdrukking "EUSSR" die ik zo graag te mond neem. Hij was een Sovjet-dissident en overleefde de goelags. Het artikel hierboven verscheen in de winter 2010-editie van "Cato's Letter", het kwartaalmagazine van het Cato Institute. Ik dacht dat dit de lezers van deze blog wel zou kunnen boeien. Een video van zijn gelijknamige lezing voor het Cato Institute in Washington D.C. kan ook online herbekeken worden.


In augustus laatstleden kreeg Vladimir Bukovsky uit de handen van Tom Palmer, Pierre Garello en de burgemeester van Aix-en-Provence in de tuinen van het Pavillon Vendôme de sleutels van de stad en de Paul Cézanne-medaille voor burgerlijke moed. Uw dienaar was erbij en wist er een foto met Vladimir Bukovsky te versieren.

Read more...

Nigel Farage zegt wat vele anderen denken(Vincent De Roeck)

Herman Van Rompuy verscheen deze week voor de allereerste keer in zijn nieuwe functie als Europees President voor het EU-Parlement in Brussel. Wat tot in het kleinste detail georchestreerd en voorbereid was, ontaardde evenwel in een grote rel. In het EU-Parlement zeggen alle grote groepen, op enkele minieme nuances na dan, immers exact hetzelfde. De meest rabiate Eurosceptische fractie, EFD genaamd, brak alle afspraken en stuurde haar leider, de politiek-incorrecte grapjas en uitermate sympathieke Britse jingoïst Nigel Farage (die steevast garant staat voor een gezellig avondje grappen en grollen in O'Farrell's of voor een hele resem gedurfde uitspraken op de meetings van "The Freedom Association" in Brussel), de arena in om Herman Van Rompuy tot op de grond af te breken. Het kot was natuurlijk te klein in de Belgische pers. Zelfs het VRT-Nieuws besteedde voor de verandering eens wat aandacht aan het EU-Parlement, maar voor een echte objectieve weergave moeten we zeker niet bij hen zijn.

Hierboven kunnen jullie de volledige speech van Nigel Farage herbekijken. Zoals zo vaak haalt hij een aantal zaken aan die 100% juist en terecht zijn, alleen de manier waarop laat hier en daar wat te wensen over. Let ook op de desinteresse waarmee een Herman Van Rompuy of een Guy Verhofstadt in het halfrond hangen, en op de ultra-zwakke reactie van Parlementsvoorzitter Buzek. Gelukkig dat er nog mensen als Farage zijn, want anders zou er in dit circus nooit gelachen kunnen worden. Groen lachen natuurlijk wel, wanneer alweer een industrie kapotgaat door Europese overregulering, of wanneer alweer een misbruik van miljoenen euro's belastinggeld boven water komt... De VRT kon maar niet vatten waarom een Brits politicus, iemand die trouwens meer kiezers vertegenwoordigd dan Labour of de LibDems, het nieuwe Europese opperhoofd en diens land van afkomst zo moest aanvallen en onderuithalen. Maar dat de VRT met twee maten en twee gewichten werkt, is natuurlijk al langer geweten.

Toen de VRT na meer dan zes maanden stilzwijgen eindelijk eens berichtte over de "Tea Party Movement" in de VS kwamen ze niet verder dan het tonen van enkele marginale rednecks die Obama met Hitler vergeleken en de Zuidelijke Confederatie uit de Amerikaanse Burgeroorlog verheerlijkten. Maar ook deze week droop de vooringenomenheid van de VRT weer van het scherm toen ze in hun CPAC-verslag eindelijk eens wat aandacht schonken aan Ron Paul en diens gigantische invloed op het conservatisme in de VS. De CPAC-gangers mochten dan al wel - geheel onterecht - afgeschilderd worden als een bende idioten en zonderlingen, als een zootje ongeregeld, toch is aandacht nog steeds beter dan de absolute radiostilte van de laatste twee jaar. Het blijft alleen hemeltergend dat de VRT het kennelijk de normaalste zaak van de wereld vindt dat zij anderen mogen beledigen en kleineren, maar niet dat anderen dat bij "die van ons" doen. Rumpy is een grap, dat weten we allemaal, en Farage zei uiteindelijk alleen maar wat vele anderen denken. Is dat nu zo erg?


* * * * * * * * * *

Tot slot hier nog enkele quotes die de essentie van de vermaledijde Europese Unie mooi weten schetsen:

- Bertolt Brecht: "Wäre es da Nicht doch einfacher, die Regierung Löste das Volk auf und Wählte ein anderes?"

- Thomas Jefferson: "Peace, commerce and honest friendship with all nations; entangling alliances with none."

- Filip Dewinter (in de "Jerusalem Post"): "Europe is like the Roman Empire - indulged, decadent, flooded with immigrants and unprepared to fight for its culture."

- Mark Steyn: "Europe by the end of this century will be a continent after the neutron bomb. The grand buildings will still be standing, but the people who built them will be gone."

- Margaret Thatcher: "We have not successfully rolled back the frontiers of the state in Britain, only to see them re-imposed at a European level with a European super-state exercising a new dominance from Brussels."

- Roger Helmer (in de "Daily Telegraph"): "It's time to recognize that the EU is beyond reform and deserves to be put out of its misery."

- Vladimir Bukowsky (goelag-overlevende): "Europe, I have lived in your future, and I did not like it."

- Winston Churchill: "We are with Europe but not of it. We are linked, not combined. We are interested and associated, not absorbed. And should European statesmen address us in the words that were used of old -- Shall I speak for thee to the King or the Captain of the Host? -- we should reply with the Shunamite woman -- Nay sir, for we dwell among our own people."

- Christian Engström (EP-lid voor de Zweedse Piratenpartij op een debat van Open Europe deze week): "When the Berlin Wall fell, we in Western Europe thought that the former Soviet countries were going to become like us, but things are going the other way around."

Read more...

Refuse to Shake Hands with a Woman and Get 6,000 Euros (Hugin)

Earlier this month, a 28 year old Muslim from Skåne was awarded just over 6,000 euros by a Swedish judge because he had refused to shake hands with a woman. One can wonder whether the woman maybe should praise herself lucky. After all, she wasn't convicted for racism for the simple fact that she thought she could shake hands with a Muslim man.

More than four years ago, Alen Malik Crnalic entered a course with the Swedish Public Employment Centre (Arbetsförmedlingen, AF) in order to find a job. In May 2006, he was on an interview in Älmhult for a trainee job as a welder, and during that interview, he refused to shake hands with the CEO of the company. The CEO happened to be a woman, and as an active Muslim, Alen Malik Crnalic says he's not allowed to touch women outside his own family. Apparently, he also avoided eye-contact with the CEO during the interview, and rather stared to the ground.

It should probably not come as a surprise that Alen Malik Crnalic didn't get the job. According to the company and the Public Employment Centre, he wasn't qualified for the job. Later he also lost his employment benefits. Alen Malik Crnalic didn't agree with that, and instead appealed the decision to the National Labour Market Board (Arbetsmarknadsstyrelsen, AMS). The Board rejected his appeal, but then it was picked up by the Ombudsman for Discrimination (Diskrimineringsombudsmannen, DO), and brought to court. There, the judge overruled the National Labour Market Board's decision, and awarded the man a 6,000 euro compensation. According to the judge, the claim by the man that he cannot shake hands with a woman because of religious reasons is valid. He should therefore have gotten the job even though he refused to greet the company's CEO, and the Public Employment Centre should not have canceled his unemployment benefits either.

Interviewed by the Swedish public broadcaster SVT, the CEO of the company repeated that the man didn't get the job because he simply wasn't qualified for it. She also added that she felt insulted by the man's behavior, since he shaked hands with everybody else during the interview except her.

The Ombudsman for Discrimination Katri Linna on her side welcomed the court's decision. In a comment, she said that it is unreasonable to cancel somebody's unemployment benefits simply because he refuses to shake hands with a woman in accordance to his religion and beliefs. According to her, Sweden is a multicultural country now, and has to accept that people have different ways to greet other people. One could wonder though what would have happened if the CEO had refused to shake hands with a Muslim job seeker because of her religion or beliefs, or where the discrimination would have been if the CEO had been Muslim and the job seeker a woman. To be honest, I'm not sure whether I should shake hands with Katri Linna if I would ever meet her, because you never know whether maybe it could be insulting to Muslim job seekers in Älmhult…

Somebody who certainly didn't agree with the judge's decision is the liberal conservative politician Bo Frank in Växjö. Asked for his comments, he says the female CEO should feel humiliated – and she does. In Sweden, people greet each other shaking hands, he says, and immigrants who want to live and work in Sweden should do that too. After all, integration is not just something for politicians and Swedes, but for immigrants too. The Sweden Democrats (Sverigedemokraterna) should not get a monopoly on what 90% of the Swedish people think, he added, and confirmed that he agreed totally with what Nalin Pekgul from the Social Democratic Women in Sweden (S-kvinnor) had said a day earlier on Swedish public television SVT. His remark that the Sweden Democrats are probably the ones the most happy with the judge's ruling was echoed many places in the press and on the Internet.

Read more...

Drie maal een open deur blijft een open deur

Republikeinse bedenkingen bij het zoveelste Gravensteenmanifest.

Vandaag, 22 februari, verscheen in De Standaard de verkorte versie van een nieuw “Gravensteenmanifest” van de hand van Etienne Vermeersch. Het vijfde al, zo telt men. Sinds Johan Sanctorum deze groep in 2008 verliet, omdat ze zich liet domineren door de reformistische strekking van Prof. Vermeersch (voor het behoud van een hervormd België, en dus eigenlijk het status-quo) is de autonomistische punch er blijkbaar helemaal uit. Onder de nogal enigmatische en wiskundig lichtjes absurde titel “Drie maal links is ook rechts” wordt ons nu vooral een nostalgische jammerklacht gepresenteerd over de teloorgang van links in Vlaanderen, eerder dan een zelfbewust, toekomstgericht onafhankelijkheidsdiscours.

De eerbiedwaardige nestor van de Groep blijft inderdaad steken in het 20ste eeuwse begrippenkader van een linkerzijde die voor de arbeider moet opkomen en een rechterzijde die het patronaat vertegenwoordigt. En stelt vast, wat we allang wisten, dat de links-progressieve bobo’s hun neus optrekken voor het werkvolk. Terecht stelt hij ook dat een versmallend intellectueel establishment in Vlaanderen zich blijft vastklampen aan de Belgische non-identiteit, in de hoop haar eigen vel te redden, maar dat is een open deur die al honderd keer werd ingetrapt. Zijn kritiek op de linkerzijde, dat die zich niet combattief heeft opgesteld tegen de neoliberale globalisering en het postmoderne marketingdenken, is ook al terecht, maar een stamp in een even grote open deur, ten nadele van de essentie,- namelijk dat de Belgische constructie niet meer te redden is, tenzij Vlaanderen opnieuw inlevert. En dat we ons nu moeten concentreren op het post-Belgische republikeinse debat: welk soort Vlaanderen willen we? Welk zijn de kernwaarden die de nieuwe natie in zijn grondwet moet inschrijven? Hoe willen we het verschil maken met het Belgische democratisch deficit en de bestuurkundige verloedering die rechteloosheid creëert, banken aan het buitenland uitverkoopt, smurrie in de rivieren drijft en treinen op elkaar doet botsen?

Men begint te vermoeden dat de Gravensteengroep gebukt gaat onder de privé-frustratie van enkele stokoude Belgen, die het Ancien Régime én traditioneel-links willen redden door datzelfde links (zeg maar: SPA en Groen) te hermobiliseren in een staatsreformistisch project. De Belgische meubelen moeten gered worden. Met Vlaams Belang, NV-A en het blauwe LDD zal het immers uit de hand lopen, beseft de professor. Hun aanhang spreekt in toenemende mate resp. de gewone man en vrouw, de middenklasse en de zelfstandigen aan, hetgeen betekent dat heel het traditionele Vlaams-Belgische politieke establishment op korte termijn irrelevant zal worden.
De vrees van Prof. Em. Vermeersch dat klassiek-links zichzelf de pas heeft afgesneden, is terecht én hopeloos achterhaald. De politieke herverkaveling in Vlaanderen wijst namelijk op een 21ste eeuwse paradigmaverschuiving waarin bv. een socialistische partij van de oude stempel als een levend fossiel moet worden beschouwd, iets uit de prehistorie. Wat voordien “rechts” werd genoemd, was veeleer een stigmatiserend etiket dan een politieke realiteit, want de drie V-partijen blijken zich te ontplooien tot een politieke diversiteit die quasi heel het electoraat dekt.

Het appèl naar klassiek-links om een grote staatshervorming te steunen, komt veel te laat, en het is te weinig. In de plaats daarvan moeten dringend alle intellectuele en academische krachten, heel de cultuursector incluis, in beweging worden gezet om mee te denken aan een pluralistisch republikeins project dat de Belgische puinhoop definitief moet doen vergeten. De Vlaamse publieke opinie is nauwelijks nog in een staatshervorming geïnteresseerd. Ze is al op weg naar de volgende statie, het eindstation, waarin solidariteit met Wallonië zal gedefinieerd worden als Europese ontwikkelingshulp. Met de kosten die we uitsparen door het ingewikkelde institutioneel complex op te doeken, moet daar zeker al een aardig budget voor vrijgemaakt worden, zonder dat de Vlaamse modale burger er armer van wordt.


Namens Res Publica, denkgroep voor Vlaamse onafhankelijkheid:

Julien Borremans
Frans Crols
Johan Sanctorum

http://www.respublica.eu.tt/

Read more...

Hogere pensioenen door minder overheidskosten (met voorbeelden)

Politici: verlaag drastisch de fiscale druk en verhoog drastisch de pensioenen, door een veel spaarzamer en efficiënter bestuur. U kan bijvoorbeeld afschaffen: Senaat, kabinetten, intercommunales, provincies en arrondissementscommissarissen. Zorg voor een veel efficiëntere administratie door veel minder wetten. Reduceer ook uw grabbelen in de ton van de overheid: minder staatstoelagen voor de partijen en minder gesubsidieerde partijgetrouwen in de parlementen. Als de belastingdruk hier daalt tot de gemiddelde belastingdruk van alle OESO-landen in 2008, daalt hij met 32 miljard euro. Fatsoenlijke pensioenen betalen kan dus, met minder lasten. Meteen verhogen we ook onze concurrentiepositie.

Een simpel rekensommetje

Als de belastingdruk van vandaag 44,3%, terug zou dalen tot de 35% die hij ooit was, in een tijd dat er wel nog redelijke pensioenen werden betaald, zou de belastingsdruk (incl RMZ) 32 miljard lager liggen. Dit is dus geen vergelijking met een of ander Utopia, maar met België vroeger, of ook nog de gemiddelde belastingdruk van alle OESO-landen samen vandaag (35,2 procent in 2008). Om 32 miljard euro te besparen moeten we het dus alleen maar even goed doen als een gemiddeld ander land. Dan zijn we nog veraf van de beste van de klas.

Zelfs voor socialist Frank Vandenbroucke (zie artikel 'Nog meer belastingen voor schamele pensioenen?') moet men 'ingrijpen in het uitzicht en in de doelstellingen van overheden', moet men het hele huis grondig vertimmeren. Maar dan ook heel grondig! Een paar maatregeltjes zoals er nu genomen worden, met zelfs weer enkele hogere lasten hier en daar, zal niet voldoende zijn. Wat volgt is geen grote omvattende studie over een 'efficiëntere overheid', maar een limitatieve verzameling van gesprokkelde mogelijkheden die aangeven dat we onze overheidskosten wel degelijk drastisch kunnen verlagen:

Efficiëntere, kleinere overheidsadministratie

- Het Itinera Institute heeft eind 2008 de volledige Belgische publieke sector aan een onafhankelijke doorlichting onderworpen, zowel op federaal als op regionaal vlak. Het verdict laat niets aan de verbeelding over: hij presteert ondermaats. In de doorlichting, 'Copernicus voorbij: van verwarring naar consensus?', stelt het Itinera Institute concrete acties voor om tot een betere performanties te komen. Alleen al de titels van de hoofdstukken zeggen genoeg over waar het allemaal beduidend beter kan:

2.1 Hoge publieke uitgaven, zowel in absolute als relatieve termen
2.2 Een zeer hoge fiscale druk, zowel in absolute als relatieve termen
2.3 De hoogste arbeidsfiscaliteit van de OESO
2.4 De hoogste publieke tewerkstelling van Europa die maar blijft stijgen
2.5 Eén arbeidsplaats op de drie is niet in de privé
2.6 Groei van de publieke tewerkstelling in alle regio’s
2.8 Een overproductie van nieuwe wetten
3.1 Een publieke sector die weegt op de economische groei
3.3 Een zwakke efficiëntie, zowel in absolute als relatieve termen
3.4 Een teleurstellende sociale bescherming
3.5 Een bevredigende gezondheidszorg die relatief veel kost
3.7 Justitie: meer budget voor minder resultaten
3.8 Politie: veel effectieven voor weinig veiligheid

- "In die Leuvense Economische Standpunten staan meer interessante zaken... zoals de conclusie van professor Wim Moesen die stelt dat België 3,9% van het BBP boven zijn ideale gewicht zit qua overheidsuitgaven, rekening houdend met de gezinsgrootte en de openheid van de Belgische economie. Met andere woorden, met 3,9% minder uitgaven zou de Belgische overheid net dezelfde diensten kunnen leveren dan ze nu doet. 3,9% van het BBP is meer dan 10 miljard euro. Dus élk jaar verspilt de Belgische overheid meer dan 10 miljard euro. (Andreas Tirez, in de nieuwsbrief Liberales, 21.03.08). Een citaat uit dat onderzoek van prof. Moesen: "Daarenboven hebben diverse studies aangetoond dat het overheidsapparaat in België significante efficiëntiewinsten kan boeken. D.w.z. dat de kwaliteit van de dienstverlening kan behouden blijven zelfs met een vermindering van de nominale overheidsuitgaven." (Wim Moesen & Kristof De Witte: 'België zit boven zijn ideale gewicht' Juli 2007)

- De werkgeversorganisatie VBO heeft de efficiëntie van de Belgische overheden vergeleken met de drie buurlanden en komt tot de conclusie dat België in verhouding niet alleen 68.000 ambtenaren te veel tewerkstelt, bovendien blijft het cijfer stijgen. Bij de lokale overheden zijn er de jongste jaren bijvoorbeeld 33.000 ambtenaren bijgekomen. (Kranten, 18 sept '09).

- België is het enige land in Europa waar het aantal ambtenaren de jongste tien jaar aangroeide, met 87.000 mensen ofwel 12,2 procent (volgens de Europese Commissie, in De Tijd, 11.6.09). België is het enige ontwikkelde land ter wereld waar de loonuitgaven voor het bestuur tussen 1995 en 2007 nog stegen, het meest in de deelstaten, provincies en gemeenten. In alle andere OECD-landen daalden ze. Volgens een rapport van de OESO kunnen we dezelfde service met een derde minder ambtenaren leveren. (Bouckaert in het Vlaams parlement, 20 jan '10)

- Een voorbeeld waarom het niet te verwonderen is dat men steeds meer ambtenaren nodig heeft: een generatie geleden bestond de volledige belastingsaangifte uit vier bladzijden, adres- en andere algemene gegevens inbegrepen. Vandaag is dat tien bladzijden, met honderden codes.

- Een recent rapport van het Rekenhof is uiterst kritisch over de gevoerde personeelspolitiek van de Vlaamse overheid. De inspanningen om processen te vereenvoudigen zijn te weinig een hefboom om taken met minder ambtenaren uit te voeren. De onvoldoende optimalisering is volgens het Rekenhof mede de oorzaak van de groei van de Vlaamse ambtenarij sinds 2004 met 10 procent.

Minder wetten

Een internationale vergelijking van de OESO leert dat België al jarenlang bij de koplopers qua toename van het volume regelgeving zit. De permanente stroom aan wetteksten leidt tot een haast onoverzichtelijk kluwen van regelgeving. (Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) schreef hierover een zakboekje 'Better Regulation 2008', te lezen via deze link )

Minder bestuurders

De politieke partijen profiteerden van de regionalisering om een onwaarschijnlijk aantal ministeriële mandaten (60) uit te vinden, verspreid over 6 verschillende regeringen. In het totaal heeft België 56 ministers (60 'mandaten' verdeeld over 56 ministers en staatssecretarissen, maar toch met 60 kabinetten!). De ministers en staatssecretarissen bevolken de kabinetten met ca. 2.500 medewerkers, een unicum in de wereld. De federale kabinetten kosten jaarlijks ongeveer 50 miljoen euro, maar voor het jaar 2008 verhoogde de Regering Leterme de kosten tot 63 miljoen euro. De kabinetsleden van de 5 andere gewestelijke en communale regeringen kosten nog heel wat meer. Naast de eerste minister tellen we niet minder dan 5 federale vice-eerste ministers. Nederland en Duitsland hebben slechts een vice-eerste minister. Op gewestelijk en communautair niveau hebben we minister-presidenten en minister-vice-presidenten waarvan de graad overeenstemt met die van de federale vice-eerste ministers, enz..

Minder wetgevers

Meer dan vijfhonderd politici krijgen een zetel in een van de zeven parlementen in België. De Belgische Senaat heeft 74 leden, de Kamer van Volksvertegenwoordigers 150 leden (1 op 70.560 inwoners), het Vlaams parlement 124 (daarvan 118 voor het Gewest Vlaanderen, of 1 op 51.830 inwoners), het Brussels 89 (1 op 11.200 inwoners), het Waals 75 (1 op 45.810 inwoners), het Duitstalig parlement 25 leden (1 op 3.000 inwoners). Het zevende parlement is dit van de Franse Gemeenschap met 94 leden, met een dubbelmandaat, met de 75 leden van het Waals Parlement en met 19 Franstalige leden van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. (Hierbij zijn de 3 Gemeenschapscommissies in Brussel niet eens bijgeteld als parlement, alhoewel de Franse Gemeenschapscommissie ook decretale bevoegdheden heeft).

Hier moeten dan nog 25 euroafgevaardigden, 737 provincieraadsleden, voorzitters en leden van politiezones, enz., enz. bijgerekend worden. Frappantste voorbeeld van de woeker van politieke mandaten: de Duitstalige Gemeenschap heeft 4 ministers voor nog geen 74.000 inwoners, negen burgemeesters en tientallen schepenen. Eén fusiegemeente moet hier volstaan, met de bevoegdheden van de Duitstalige Gemeenschap, met één burgemeester en enkele schepenen. Los van communautair getouwtrek: Brussel moet dezelfde richting uit: één stad, met de bevoegdheden van het Brussels Gewest, met één burgemeester en 'zero tollerance' wat het aantal ministers en staatssecretarissen betreft (nu: 5 ministers en 3 staatssecretarissen). De Senaat kost jaarlijks 76,7 miljoen. Hij dateert nog uit de tijd dat er slechts twee parlementen waren voor heel België. Vandaag zijn dat er zeven. Afschaffen dus. Met drie parlementen moet dit land te besturen zijn (Kamer, Vlaams en Franstalig parlement, waarbij het Waals parlement samengevoegd wordt met dat van de Franse Gemeenschap).

Goedkopere politieke partijen

Vandaag gaat jaarlijks niet minder dan 53 miljoen euro belastingen naar de politieke partijen via dotaties, fractietoelagen en steun aan verbonden instellingen. Daar bovenop betalen alle parlementen ook nog, naast de wedde en de kostenvergoeding voor de parlementsleden, het personeel van de fracties en van de persoonlijke medewerkers van de parlementsleden.

Politici: aan de slag

Schaf af: Senaat, provincies, arrondissementscommisarissen, het bestuurlijk 'arrondissement Brussel-Hoofdstad' met zijn goeverneur, de honderden intercommunales en andere 'dienstverlenende verenigingen' en 'interlokale en projectverenigingen'. Vereenvoudig de regelgeving drastisch, zodat er minder ambtenaren nodig zijn, en dus ook minder werkingskosten. Zit zelf minder in de overheidskas voor uw partijwerking. Dit is zeker geen eenvoudige opdracht voor mensen die een generatie lang alleen in de roes geleefd hebben van meer wetten, meer belastingen, meer administratie, meer van alles en nog wat. Het alternatief is dat we een vervallen regio worden, waar er zelfs niet voldoende belastingen meer te rapen zullen zijn om dat duur waterhoofd in stand te houden. Laat staan pensioenen op de armoedgrens te betalen.


Lezer: laat u niet opsluiten

Zegt politoloog (en socialist) Carl Devos: "Maar wie door de straten van onze uitgeleefde staat waaiert voelt dat veel mensen zich grote zorgen maken. De evidente welvaartstoename over de generaties heen is gestopt. We verliezen toekomstperspectief. Er is op vele fronten een schok nodig... Bij nogal wat kiezers is er oprechte, grote ongerustheid over de eigen welvaart. Dat vertaalt zich niet in luidruchtig straatrumoer. Waar moeten kiezers met hun opgesloten gevoelens naartoe?" (De Standaard van 15 februari '10).

Beste lezer, u kan uw 'opgesloten gevoelens' uiten in de poll:
'Hoger pensioen en minder overheidskosten?'

- JA: de overheid moet drastisch besparen en zo hogere pensioenen betalen

- NEEN: niet minder overheidskosten. Hogere pensioenen mogen meer kosten

Read more...

Nog meer belastingen voor schamele pensioenen? (Socialistische voorstellen)

Een dertigtal jaar geleden bedroeg de belastingdruk (incl. RSZ) 35% van het BBP. Vandaag zit hij bij 44,3%. Ondanks deze forse stijging van de overheidsinkomsten met meer dan een vierde (+26,6%), daalden in die periode echter de pensioenen in België tot zowat de laagste van West-Europa. Socialistische plannen stellen nu o.a. voor de lasten nog meer te verhogen, in ruil voor een gegarandeerd wettelijk minimumpensioen, en de aanvullende pensioenen te nationaliseren. De pensioenen moeten natuurlijk fors hoger, maar alleen door besparingen op de uitgaven van de overheid, en zonder nationalisatie of hogere lasten. Laat uw stem hierover horen.

Een verhoging van de belastingdruk van 35% naar 44,3% van het BBP, het lijkt alsof het 'slechts' een verhoging is van minder dan tien procent. Als men de belastingdruk van 35% echter gelijk stelt aan 100%, de geheven belastingen, betekent 44,3% een forse stijging van de overheidsinkomsten met meer dan een vierde (+26,6%). Die 44,3% van het BBP voor personenbelastingen en sociale lasten zijn dan nog maar de gemiddelde druk (Bron: OESO, 2008), want een alleenstaande in België draagt volgens de OESO zelfs 55,7 % van zijn loon af aan de Staat. Daarmee bekleedt de Belgische alleenstaande belastingplichtige de eerste plaats van het individu dat gebukt gaat onder de zwaarste fiscale druk ter wereld. In alle OESO-landen samen bedroeg de gemiddelde belastingdruk in 2008 35,2 procent. België zit daar dus bijna 10% boven, niet boven de laagste, maar boven de gemiddelde druk, en bekleedt hiermee de derde plaats bij de ontwikkelde landen. Alleen Denemarken (48,3 procent) en Zweden (47,1 procent) gaan ons nog voor. En als we dan uitgeven wat ons nog netto overblijft, betalen we er in veel gevallen nog eens 21% BTW op, voor de staatskas. (OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling met een dertigtal industriële landen als lid, o.a. alle lidstaten van de EU, de VS, Canada en Japan).

België: bij de landen met de hoogste belastingdruk wereldwijd

Bij een andere berekeningsmethode, met een rangschikking volgens opgaande belastingsdruk, staan we met onze totale belastingdruk op de 150ste plaats wereldwijd, en op de 23ste plaats als we vergelijken met de 26 landen van de Europese Unie. We doen het bijvoorbeeld een stuk slechter dan buurland Nederland, dat op de 9de plaats staat binnen de Europese Unie. De Belgische belastingdruk bedraagt volgens deze methode 57,3%. Luxemburg heeft met 20,9% de laagste belastingdruk. Het wereldwijde gemiddelde is 48,3%; het gemiddelde binnen de EU bedraagt 44,5%. Wij liggen daar dus weer 12,8% boven, wat betekent dat we bijna 30% meer belastingen betalen (28,7%) dan het Europees gemiddelde. Bij deze berekening werd een specifieke methode van de Wereldbank gebruikt om de totale score van elk belastingsysteem te berekenen. Die houdt rekening met meer soorten belastingen dan alleen de directe belastingen en RSZ van de OESO (vennootschapsbelasting, sociale bijdragen, belasting op dividenden, belasting op financiële transacties, belasting op vuilnis, wegen- en autobelasting, belasting op onroerend goed en de vermogensbelasting, enz.) (Bron: PWC en Wereldbank, 29 nov '09: 'Belastingdruk doet België stranden op de 150ste plaats in een ranking van 183 landen')


We kregen de laatste weken voorstellen over de pensioenen van de SP.A, het ABVV, ministers Daerden en Onkelinx. Die zien er allemaal onheilspellend uit, want ze willen nog meer heffingen om de pensioenen terug op een redelijk pijl te brengen. Alsof de belastingsdruk nog niet zwaar genoeg is, zoals hierboven toch duidelijk blijkt. Alleen Frank Vandebroucke klinkt iets redelijker dan de anderen. Maar dan nog... alleen in vergelijking met de anderen.

SP.A: nationaliseren van de aanvullende pensioenen

SP.A stelde op 8 februari '10 zijn pensioenplan voor. Op korte termijn wil de partij de inkomensgarantie voor ouderen boven de armoedegrens tillen. Zo wordt elk wettelijk pensioen op zijn minst gelijk aan die armoedegrens. Daarnaast bouwt dan elke werknemer via zijn werkgever een tweede pensioenpijler op. Niet langer de privésector maar wel de overheid moet dat opgebouwd pensioen beheren. Een nationalisatie van de aanvullende pensioenen dus. Dit zal de werknemers en de werkgevers extra geld kosten, maar hoeveel zegt de SP.A er niet bij. Volgens de SP.A is dit nu eenmaal de prijs die moet worden betaald om tot (voor de lage en middeninkomens) een pensioen te komen dat 75 procent bedraagt van het laatste loon.

Alle ouderen boven de armoedegrens tillen, het klinkt natuurlijk nobel, maar het komt er in het socialistisch pensioensplan op neer dat het wettelijk gewaarborgd pensioen helemaal niets meer voorstelt. Dat 'toereikend' wettelijk 'Gewaarborgd Pensioen' (GP) zou gewoon gelijk zijn aan de armoedegrens. Het zou gefinanceerd worden uit de belastingen. Voor de SP.A heeft dit als voordeel dat de inkomstenbasis een pak groter is, "wat meer ruimte geeft om solidariteit in te bouwen (consumptie/inkomen/vermogen)". Bij de 'hogere' verdieners dus nog meer weghalen om het als milde schenkers uit te delen. Dit GP wordt volgens de SP.A aangevuld met een 'Opgebouwd Pensioen' (OP). Een zogenaamd 'gewaarborgd' geïndividualiseerd pensioen dat iedereen opbouwt door te werken. Werkgevers en werknemers nemen de kosten hiervan op zich. Het systeem van een aanvullend pensioen wordt dan verplicht voor iedereen die werkt, en het wordt genationaliseerd.

Gezien de overheid op het gebied van pensioenen al veertig jaar uiterst onbetrouwbaar gebleken is, lopen we met een genationaliseerd systeem dus het gevaar dat met de tijd ook het aanvullend pensioen tot de laagste van Europa daalt. Afslanken van de overheid om meer pensioen te kunnen betalen is een term die de SP.A natuurlijk niet kent. Benieuwd wat de kiezer van zoiets denkt.
Tekst: 'Visie 2010: sterke sociale bescherming: pensioenen'

ABVV: cadeau's op onze kosten

Op 10 februari kwam ook het ABVV met een plan om de pensioenen te hervormen. Het ABVV geeft aan zijn onderhandelaars van de pensioensconferentie 'een becijferd en realistisch voorstel' tot verbetering van de pensioenen mee: "Voor een kwart van de gepensioneerden dreigt armoede, en het werknemerspensioen staat niet in verhouding tot het vroeger loon en de betaalde sociale bijdragen. Dit moet dringend verbeteren. Daarom willen wij het wettelijk pensioenstelsel verder uitbouwen. Dat is het enige stelsel dat het verzekeringsprincipe en solidariteit waarborgt t.o.v. werknemers die afgedankt worden of het ongeluk hebben langdurig ziek te vallen... Het ABVV stelt voor om de pensioenen met een kwart te verhogen, door het progressief optrekken van het berekeningspercentage van 60 naar 75% van het vroegere loon, voor de werknemers uit de privésector. Dit zal 2,4 miljard euro kosten. Het ABVV is bereid om hiervoor de werknemersbijdrage te verhogen, op voorwaarde dat ook de werkgevers en de overheid een zelfde inspanning leveren." De verhoging van werkgevers- en werknemersbijdragen moet volgens het ABVV telkens 800 miljoen opbrengen. Voor de overheid moet deze meeruitgave gecompenseerd worden door de fiscale aftrekbaarheid van het individueel pensioensparen (870 euro per belastingplichtige) af te schaffen, wat ook 800 miljoen euro zou opbrengen.

Nobel toch, een vakbond die verklaart bereid te zijn de werknemersbijdragen te verhogen! Maar het is niet 'de overheid' die hiermee een zelfde inspanning van 800 miljoen levert, maar de burger, die de aftrekbaarheid van het pensioensparen kwijt is. Dat geld verklaart het ABVV tot 'overheidsgeld', terwijl het de werknemer is die zo twee keer 800 miljoen moet opbrengen. Een 'hervorming' die er doodeenvoudig op neerkomt dat de werknemers nog eens meer bijdragen moeten betalen om te verkrijgen waar ze zonder verhoging recht op hebben: een pensioen waar men behoorlijk kan van leven. Afslanken van de overheid is een term die ook het ABVV natuurlijk niet kent.

Daerden: meer bijdragen

En vrijdag 12 februari werd dan de ‘blauwdruk van het groenboek' bekend over de pensioenen, van minister Michel Daerden (en van zijn adviseur Michel Jadot, beiden PS). Daar waar Frank Vandenbroucke (SP.A) in zijn nota pleit voor ‘systeemveranderingen', (zie verder), suggereert de titel van het werkstuk van Jadot ('Consolider l'avenir des pensions') al dat men het systeem onveranderd wil behouden door enkele kleinere ingrepen te doen.
Het bevat vooral punten die Jadot al eerder had gesteld: het brugpensioen wordt niet afgeschaft maar afgeremd, misschien moeten werknemers zelf iets meer bijdragen betalen voor hun pensioen, het aanvullend pensioen moet worden verplicht, het Zilverfonds moet samensmelten met een reservefonds voor de ziekteverzekering en we moeten drie jaar langer werken, tot 60 of iets later. Dan zouden de meeste problemen van de betaalbaarheid zijn opgelost.

Ook hier dus moeten de werknemers 'misschien' zelf iets meer bijdragen om te verkrijgen waar ze zonder verhoging recht op hebben: een pensioen waar men behoorlijk kan van leven. Afslanken van de overheid is een term die noch Daerden noch Javot kennen natuurlijk.

Onkelinx: meer van hetzelfde

Zaterdag 13 februari publiceren Le Soir en De Standaard een interview met Laurette Onkelinx, Vice-Eerste Minister en Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, belast met Maatschappelijke Integratie. Een dame met uitzonderlijk veel lef, want onder de slogan "We moeten iets nieuws durven uitvinden," en waarin ze pleit voor "een groot sociaal pact voor groei en werk tussen overheid, werkgevers en werknemers" komt ze niet verder dan alles bij het oude te laten, wat sociale lasten te verschuiven door meer belastingen op consumptie, meer inkomsten uit de strijd tegen de fiscale fraude en uit een belasting op kapitaal.
Artikel: 'We moeten iets nieuws durven uitvinden'

Onkelinx: "Na de Tweede Wereldoorlog is er in ons land een groot pact gesloten. Waarom zou dat nu niet opnieuw kunnen? Een groot sociaal pact voor groei en werk tussen overheid, werkgevers en werknemers. We moeten iets nieuws durven uitvinden. De competitiviteit en de creatie van nieuwe ondernemingen en banen kan ondersteund worden door een lastenverlaging. Zonder daarbij ons sociale model ter discussie te stellen." Ze geeft toe dat werk in België te zwaar wordt belast. Maar ons sociaal model wil zij niet ter discussie stellen: "Onze sociale zekerheid is een geniaal systeem. De bevolking heeft er een groot vertrouwen in. We moeten het behouden, maar moderniseren. Het doel moet zijn om meer mensen aan de slag te krijgen."

Een geniaal systeem waarin de bevolking een groot vertrouwen heeft?.. Hoe men in de ivoren toren van de macht toch elke voeling met de realiteit kan verliezen. Waar de sociale zekerheid vandaag goed is voor 23 procent van het bruto binnenlands product, zal dat volgens haar door de vergrijzing stijgen tot ruim 31 procent. Om dit op te vangen stelt ze een nieuwe deal voor met de sociale partners. In plaats van een financiering van de sociale zekerheid die zoals vandaag voor twee derden gebaseerd is op de sociale bijdragen van werkgevers en werknemers, stelt ze voor dat het nog maar voor hoogstens de helft zou worden gefinancierd door sociale bijdragen. Voor de ontbrekende bedragen zouden er dan natuurlijk andere inkomsten moeten worden gevonden. Daarbij tapt ze uit het oude socialistische vaatje: de kapitalen belasten, maar stelt ze zoiets voor als 'een nieuwe deal': "Als we in de huidige situatie voorstellen om kapitaal te belasten, zullen de bedrijven hun verontwaardiging uitschreeuwen. Ze hebben echter alle belang bij een algemene deal. Een verlaging van de loonkosten is immers enorm belangrijk voor hun concurrentiepositie. In dat kader kunnen de werkgevers en de liberalen toch enige openheid tonen."

Onkelinx herhaalt niets anders dan de bekende oude gebedsmolen van Waals links: alles moet blijven zoals het is, met nog meer geld. Afslanken van de overheid is een term die Onkelinx evenmin kent als Daerden, Javot, het ABVV en de SP.A natuurlijk.

Zo een houding ligt natuurlijk in de lijn van onverantwoorde uitspraken van haar partijvoorzitter Elio Di Rupo: "Natuurlijk moeten we denken aan onze kinderen, maar de mensen leven hier en nu. We gaan de mensen van hier en nu niet opofferen in de naam van je ne sais quoi, nog een economisch probleem, nog een bankenprobleem." Of nog: "Wij hebben altijd een belastingverlaging verdedigd voor de laagste inkomens. Maar mensen die 200.000 euro per jaar verdienen, wat kan mij dat schelen dat die 75 procent belastingen moeten betalen." Bestuur daar een land mee... (Interview, De Standaard, 14 sept '09)

Frank Vandenbroucke: aanvullende pensioensbijdragen ipv loonsverhogingen

Volledigheidshalve moet nog melding gemaakt worden van het dertig pagina's tellend essay van oud-minister Frank Vandenbroucke (SP.A), met de titel 'Strategische keuzes voor het sociaal beleid', over de toekomst van de welvaartsstaat. Hij voorspelt een loodzware sanering van de overheidsfinanciën tussen nu en 2015 om de kost van de vergrijzing in de hand te houden. Het essay omvat geen globaal pensioensplan, en heeft ook niet die bedoeling. Het betreft de tekst van een lezing voor de medewerkers van het Centrum voor Sociaal Beleid Herman Deleeck (CSB), op een seminarie, gehouden in Oostende op 26 januari 2010. Er was hem gevraagd een uiteenzetting te houden om het interne overleg over de onderzoeksprioriteiten van het Centrum te voeden. Enkele uittreksels:

(Pensioenen) "Wetgeving is tot stand gekomen die toelaat dat alle werknemers toegang krijgen tot een tweede pijlerpensioen, maar willen we (in dit geval, de sociale partners) dat echt? Zo ja, dan zal gedurende heel wat jaren het loonoverleg daar prioritair moeten op gericht worden. Aanvullende pensioenen kunnen een instrument zijn van pensioenbeleid, indien de sociale partners consequent die keuze maken en loonsverhogingen inruilen voor pensioenbijdragen."
(Sanering) "De doelstelling om het primaire saldo van de gezamenlijke overheden met 5% van het BNP te verbeteren in de periode 2010-2015 impliceert een sanering die, qua impact op de lopende verrichtingen van onze overheden, de grote saneringsoperaties van de voorbije 40 jaar aanzienlijk zal overtreffen. Met efficiëntiewinsten alleen zal dit niet gebeuren: als men dit wenst te realiseren, dan zal men moeten ingrijpen in het uitzicht en in de doelstellingen van overheden en in de wijze waarop ze hun middelen verzamelen. Willen of niet, met zo’n budgettaire doelstelling wordt het hele huis grondig vertimmerd, en men zal daarbij strategische keuzes moeten maken m.b.t. het soort van huis dat men wenst."

Moeten we dat zomaar passief slikken?

Zoals Vandenbroucke aanmerkt, zal een drastische sanering van de overheidsuitgaven niet alleen uit zogenaamde 'efficiëntiewinsten' kunnen komen, maar zal men het hele huis grondig moeten vertimmeren. Een 'vertimmering' die erop neerkomt dat we nog meer belastingen en sociale bijdragen moeten betalen - wat hij versluierd noemt: 'de wijze waarop de overheden hun middelen verzamelen' - kan helemaal niet door de beugel. Als de belastingsdruk teruggebracht werd tot wat hij eerder ooit was, 35%, dan zou men wellicht nog een verhoging kunnen verdedigen. Echter: toen waren de pensioenen nog hoger dan vandaag. Vandaag durven pleiten voor nog meer heffingen is onverantwoord. Met nu al de hoogste fiscale druk van alle landen in de eurozone, mag daar niets meer bijkomen.

Als de huidige belastingdruk (44,3%) zou dalen tot de gemiddelde belastingdruk van alle OESO-landen in 2008 (35,2 procent), zou de belastingsdruk (incl RMZ) ongeveer 32 miljard euro lager liggen. Om 32 miljard euro te besparen moeten we het dus alleen maar even goed doen als een gemiddeld ander land. Dan zijn we nog veraf van de besten van de klas. Het blijkt bijvoorbeeld dat een kleinere overheid net dezelfde diensten zou kunnen leveren, maar wel 10 miljard euro goedkoper. Dat men dus niet komt aandraven om nog meer geld te vragen. Het hele huis moet inderdaad verbouwd worden, en wel door een drastische afslanking van het hele overheidsapparaat, niet alleen van de administratie. Hogere pensioenen dus, door minder overheidskosten, en niet door nog hogere lasten. In een afzonderlijk artikel ('Hogere pensioenen door minder overheidskosten') geef ik enkele voorbeelden van besparingen. Politici: slank de overheid af, uzelf inbegrepen.

Beste lezer, u kan mening hierover geven in de poll:
'Hoger pensioen en minder overheidskosten?'

- JA: de overheid moet drastisch besparen en zo hogere pensioenen betalen

- NEEN: niet minder overheidskosten. Hogere pensioenen mogen meer kosten
___________________________________________________

Toemaat: het Nep-Zilverfonds

In 2001 richtte de paars-groene regering het Zilverfonds op. Dat zou overschotten opsparen die door zuinig beleid op de begroting zouden worden geboekt. Die jaarlijks groeiende reserve zou de pensioenschok tussen 2010 en 2030 helpen opvangen. Sinds 2007 wordt er echter geen cent meer in gestort. Vorig jaar haalde de huidige regering er bijna 800 miljoen euro uit. In tegenstelling tot de jubeltonen bij de oprichting van het Fonds, was dit nooit het tovermiddel waarvoor het vooral door Johan Vande Lanotte werd verkocht. De regel dat vanaf 2007 een vast percentage van het BBP naar het Fonds moest gaan, is nooit toegepast. Over de bestemming van overschotten moet in vele jaren niet meer worden gesproken: er zijn geen overschotten, er zijn alleen nog tekorten. Bart Sturtewagen hierover in De Standaard van 10 februari '10: "Dat het in de goede jaren niet is gelukt om met deze aanpak, of met een andere, serieuze bedragen opzij te zetten voor de vergrijzing: dat is het echte probleem. Dat is een drama en het is een schandaal. Het gaat niet om de aangewende techniek. De noodzaak om keuzes te maken, daar ging het om. Er werd honderden keren in toespraken en debatten op die nagel gehamerd. Maar de kille vaststelling is dat er niets mee is gedaan. Zonder de dwingende plicht om jaarlijks iets opzij te zetten, in een Zilverfonds of op een andere manier, is de hele oefening een lege doos. De conclusie is ontnuchterend: iedereen, ook de socialisten, geeft nu toe dat de enige manier om een deftig pensioen te hebben, is er een op te bouwen naast het wettelijke stelsel. Ons basispensioentje zal hooguit de armoededrempel halen. We zullen er langer voor moeten werken, maar het zal amper wat voorstellen."

Read more...

George Leef over hoe een laks en naïef slavenvolk haar vrijheden langzaam en verzetsloos opgeeft

George Leef is als Amerikaans liberaal econoom verbonden aan de "Foundation for Economic Education" in Irvington, New York. Hij is voornamelijk bekend als boekenrecensent voor Amerikaanse libertarische publicaties zoals de "Mises Review", "The Freeman", "Reason Magazine" en de "Independent Review". Af en toe verblijdt Leef ons ook met een column in die tijdschriften of op de FEE-blog. Zo ook deze week. Leef buigt zich over de staat van de vrijheid in de Verenigde Staten en valt de personen aan die in hun slaafse laksheid en domme naïviteit al tevredenheid nemen met een halfvol glas vrijheid. Leef ziet het vrijheidsglas als halfleeg en weigert zich daar zonder verzet naar te conformeren. Meer nog, hij merkt in zijn "Freedom in America: Is the Glass Half-Full or Half Empty?"-column terecht op dat het net de personen zijn die de "kleine" inperkingen van onze liberale vrijheden klakkeloos aanvaarden eigenlijk de doodgravers van onze vrijheid en dito beschavingsvorm zijn.

It is an age-old question of perception. Show a person a glass with some liquid in it and ask, “Is it half-full or half-empty?” The importance of the answer depends on the interests of the person asking the question. If you owned a restaurant and wanted to skimp on the wine, you would rather your customers focused on what they are getting and not on what they aren’t. You won’t get many complaints if your patrons think that half a glass of wine is normal. (...) We are facing exactly that problem in America with respect to freedom. “Half-empty” people notice that a lot of freedom is missing. They are aware that they’re prevented by force of law from doing many things they would like to do, and compelled by force of law to do many others that they would prefer not to do. Most of those people also know that in the past there were far fewer restrictions on freedom than today; they sense that every year, the glasses contain less and less wine.

(...)

“Half-full” people, in contrast, rarely think about the government’s innumerable laws and taxes as deprivations of their freedom. They focus on what freedom they still have and regard it as enough. Just as restaurateurs prefer customers who see half-full glasses and are content with that, so rulers prefer citizens who are content with whatever freedom they choose to permit. For that reason, crafty rulers—and the form of government doesn’t matter—try to condition the people to think that they are enjoying the best possible state of affairs. Rulers want the people to believe that all the state’s numerous mandates, prohibitions, and confiscations are actually good; they’re done not to take away freedom but only to improve society. If you can get your citizens to look at things that way, they will be as docile as sheep.

(...)

A survey by George Mason University economics professor Daniel Klein helped me (a half-empty person) to see what’s going on. Klein had written critically about minimum-wage legislation, mentioning that such laws not only have adverse economic consequences but also abridge freedom—namely, freedom of contract. Imposing a minimum wage commands employers: Either pay each employee at least the legal minimum or else face prosecution. To Klein’s surprise a number of economists responded that they did not think that law has any important impact on freedom. Klein subsequently conducted a poll asking economists if they felt that minimum-wage laws were an attack on freedom. A majority of those who responded said that they regarded them as having little or no impact on freedom. (...) So here is a government mandate—do this or you’ll be punished—yet a majority of economists see no loss of freedom. An obvious explanation is that the minimum wage simply has no effect on professors. They are not the ones hiring low-wage workers.

Verder in zijn column geeft George Leef een hele resem voorbeelden van vrijheidsbeperkingen die de "half-full glass"-mensen schijnbaar probleemloos lijken te aanvaarden. De geïnstitutionaliseerde roof van een groot deel van iemands inkomen, beter bekend als belastingen. De erosie van de contractvrijheid door een wettig minimumloon, anti-discriminatiewetten, wettelijk vastgelegde arbeidsvoorwaarden en verregaande maatregelen die bepalen welk soort producten onder welke voorwaarden verkocht mogen worden. Leef staat ook stil bij bepaalde "kleine" vrijheidsinperkingen die de mensen zelfs actief ondersteunen. Het gaat dan niet enkel om anti-terreurmaatregelen, maar ook om anti-woekeraarswetten en zelfs om staatsverplichtingen om in de toekomst nog maar één bepaald soort spaarlamp te mogen gebruiken. Leef spreekt verder ook nog over het verplicht dragen van een gordel in de wagen, het verplichten van banken om iedereen een hypotheeklening toe te kennen, ongeacht de kredietwaardigheid van de persoon in kwestie, en het verplichten van een overheidsstempel op tal van documenten alvorens ze rechtsgeldig zouden zijn.

Skeptics may be thinking, “Okay, some peripheral bits of freedom may have been whittled away over the years, but the government would never deprive the people of any really important aspect of freedom.” Put aside the riposte that what one person thinks peripheral may be extremely important to another. I think that the “glass half-full” view most people apparently have puts all of our freedom at risk. Could we lose, say, freedom of the press the way we have lost other, “peripheral” freedoms? I think so.

(...)

“Half-full” people would probably fall for that since they focus on the freedom that’s left, not that which has been taken away. They’d never give a thought to the consequences of putting federal officials in a position, for instance, to harass those who write what the government does not want the public to read. With such a pro-censorship law in place, the baseline concept of what freedom means would adjust downward again. No, even the freedoms protected by the First Amendment are not secure. Nothing is if people only look at the freedom that’s left, not that which is being taken away. (...) Frederic Bastiat taught that people’s thinking is usually influenced by what they see, not what they do not see. His point is at the root of the slow death of freedom in America.

Read more...

Kouchner nam de correcte maat van Verhofstadt op (Hoegin)

Naar aanleiding van het opiniestuk dat Guy Verhofstadt eerder deze week in Le Monde liet publiceren, nam Bernard Kouchner even de maat op van de voormalige liberale kopman. «Je pense que le ridicule tue un peu, mais j'espère qu'il ira bien», aldus Bernard Kouchner, en daarmee werd Guy Verhofstadt pijnlijk op zijn plaats gezet.

Dat uitgerekend Bernard Kouchner het ballonnetje van Guy Verhofstadt doorprikte zal wel hard aangekomen zijn in Toscane. Bernard Kouchner is de mede-oprichter van Artsen zonder Grenzen (AzG), startte zijn politieke loopbaan bij de Parti Communiste Français (PCF), kwam daarna bij de Parti Socialiste (PS) terecht, vertoefde vervolgens een tijdje in de Parti Radical de Gauche (PRG) om toch maar weer te keren naar de PS, om dan uiteindelijk opgenomen te worden in de centrum-rechtse regering-Fillon van president Nicolas Sarkozy als minister van Buitenlandse Zaken. Kan je zo iemand dan beschuldigen van enggeestig nationalisme, ook al vindt hij het zingen van de Marseillaise blijkbaar geen misdaad tegen de menselijkheid?

Het is niet de eerste keer dat Guy Verhofstadt op zo'n pijnlijke en correcte wijze op zijn plaats gezet wordt. Yves Leterme deed het Bernard Kouchner al eens voor tijdens de verkiezingscampagne van 2007, met de dodelijke one-liner «Wie gelooft die mens nog?» Dodelijk, want die one-liner was niet alleen goed gevonden en op het juiste tijdstip uitgespeeld, maar vooral zo treffend. Met paars-groen en later paars alleen was de leugen aan de macht geweest, en iedereen wist dat. Sociaal-economisch werd er een sinterklaasbeleid gevoerd dat het een lieve lust was, een beleid dat alleen maar mogelijk was door de ekonomische boom waar de regeringen-Verhofstadt van konden profiteren. Zelfs de weinige maatregelen die op papier voor een reserve moesten zorgen, zoals onder meer het beruchte Zilverfonds, waren niet meer dan constructies op papier. De bevolking wist dat toen reeds, en vandaag beginnen zelfs journalisten het te geloven. De gevolgen van het rampzalige beleid van paars(-groen) laten zich echter nu pas echt voelen. Als men België vandaag het etiket «Griekenland aan de Noordzee» durft op te plakken, is dat in grote mate te wijten aan het beleid van Guy Verhofstadt.

Ook van de communautaire pacificatie onder paars-groen en paars geloofde de kiezer nooit een snars. Om veel meer dan het afkopen van de Franstaligen met veel Vlaams geld om Guy Verhofstadt in de 16 te dulden ging het uiteindelijk niet. En Brussel-Halle-Vilvoorde, waarvoor Open Vld-voorzitter Alexander de Croo vandaag een onmiddellijke en definitieve oplossing eist, kon door Guy Verhofstadt alleen maar tijdelijk opgelost worden met de hulp van wat niet meer was dan een leugen: het vervroegen van de federale verkiezingen. Alsof een kieskring plots wel in overeenstemming met de Grondwet zou zijn omdat de verkiezingen veertien dagen vroeger gehouden worden!

Laten we bovendien niet vergeten dat het precies de kieshervorming is die Guy Verhofstadt zo nodig moest doorvoeren die van die kieskring een akuut probleem maakte. Zonder de provinciale kieskringen waarmee hij zowel de CVP als de VU dacht te kunnen inpakken zou Brussel-Halle-Vilvoorde vermoedelijk nog steeds rustig verder hebben kunnen sluimeren, als een bizarre kieskring waar alleen enkele communautaire specialisten en hardliners van gehoord zouden hebben. Bovendien weten we vandaag dat Guy Verhofstadt bereid was tot zeer grote Vlaamse toegevingen om het zelfgeschaapte probleem te doen verdwijnen, en werd hij alleen maar tegengehouden door Geert Lambert onder directe instructies van wijlen Hugo Schiltz. De Franstaligen aan de onderhandelingstafel moeten zichzelf constant in de arm geknepen hebben om zeker te zijn dat ze het allemaal echt niet alleen maar droomden, want wie zou dat allemaal gedacht hebben van uitgerekend die man waarvan sommigen in de jaren negentig dachten (hoopten/vreesden) dat hij wel eens zo stout zou kunnen zijn België eigenhandig te splitsen?

Ziedaar dus de dubbele ramp die de regeringen-Verhofstadt voor Vlaanderen waren: sociaal-economisch een sinterklaasbeleid waarvoor nu de prijs betaald moet worden, en communautair een uitverkoop aan de Franstaligen, waarbij het allerergste slechts op het laatste nippertje nog vermeden kon worden door een politicus die door een groot deel van de Vlaamse beweging verguisd werd. Vergeten we daarbij trouwens niet de rampzalige eerste vreemdelingenregularisatie waar vandaag de «vruchten» van geplukt worden en de stemming van het migrantenstemrecht, om over het veiligheidsbeleid («subjectief onveiligheidsgevoel») nog maar te zwijgen.

Misschien bracht de man tenminste voor zijn eigen partij dan toch een periode van voorspoed? Vóór Guy Verhofstadt definitief aan het roer van de liberale partij kwam, toen nog PVV, was de partij nog maar één keer door de magische grens van de twintig procent gebroken: bij de verkiezingen van 8 november 1981. In de loop van de jaren negentig tilde hij de partij ver boven die grens, om op 18 mei 2003 het absolute toppunt te bereiken met een score van 24,4%. Sindsdien is het echter spectaculair bergaf gegaan met de VLD, later Open Vld. Verleden jaar zakte de partij zelfs opnieuw onder de vijftien procent, wat geleden was van de verkiezingen van 17 april 1977. Voor nog slechtere resultaten moeten we al terug naar de vroege jaren zestig en daarvoor.

Betekent dit dat het liberale gedachtegoed er met Guy Verhofstadt netto op achteruit is gegaan in Vlaanderen? Neen, want 2007 was het eerste jaar waarin meer dan een kwart van de Vlaamse kiezers voor een liberale partij stemde. De laatste zestig jaar is de aanhang van het liberale gedachtegoed gemiddeld met 0,22% per jaar gestegen, en voorlopig is van een kentering nog geen sprake. De erfenis van Guy Verhofstadt op dat vlak is echter dat zijn beleid ervoor gezorgd heeft dat een derde van de liberale kiezers vandaag voor een andere partij dan de Open Vld stemt, namelijk Lijst Dedecker. Die partij zet zich duidelijk af tegen de Open Vld, en dat het zover is kunnen komen, is een duidelijke strategische en politieke fout geweest van de VLD-top, waar Guy Verhofstadt zo niet alles, dan toch wel heel veel te zeggen had.

Nu is het niet helemaal abnormaal dat mensen zich afscheuren en een eigen partij oprichten. Maar na de instroom van de jaren negentig vanuit zowel VU als CVP, volgde een hele reeks afscheuringen van de VLD na 2000. Eén van de eersten in het rijtje was Veilig Blauw van Leo Govaerts, daarna het Liberaal Appèl van wijlen Ward Beysen, vervolgens VLOTT van Hugo Coveliers, en uiteindelijk dus ook Lijst Dedecker van Jean-Marie Dedecker (na een korte omzwerving via N-VA). Het enige teken dat nog duidelijker aantoont dat er in het huidige decennium iets fundamenteel fout is gegaan met de VLD of Open Vld als liberale partij, is de quasi-halvering in stemmenaantal. Besluit: ook voor zijn eigen partij is Guy Verhofstadt netto een ramp gebleken.

Hoeft het dan te verwonderen dat na het afwerpen van zowel de Vlaamse als de liberale gewaden van de jaren negentig, ook België stilaan te klein is geworden voor het genie van Toscane, en hij zich nu wil opwerpen als dé Europese denker en filosoof van de éénentwintigste eeuw? Naar het schijnt werkt hij nu naarstig aan een opus magnum. Wie dacht dat de Burgermanifesten Guy Verhofstadts opus magnum waren, is er dus aan voor de moeite – tenzij dit dan zijn open maius zou worden. In dat «opus maius» is hij volgens de geruchten van plan uit te leggen hoe kosmopolitisch, multicultureel en multi-etnisch Europa in de negentiende eeuw wel was, en hoe kerktorennationalisten van het slag van een Bernard Kouchner en tribalisten van het niveau van een Bart de Wever dat aards paradijs verstoord hebben met hun enkelvoudige identiteit. Iets zegt me dat hij vooral de Dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije zal ophemelen als hét archetype van de utopische multiculturele multi-etnische staat, ook al hadden de vele volkeren die het voorrecht genoten deel te mogen uitmaken van die Dubbelmonarchie zelf weinig of geen keus. Overigens niet de enige gelijkenis met tegenpool Joegoslavië, want het startschot van Eerste Wereldoorlog, één van de bloedigste oorlogen die ons continent gekend heeft, werd niet toevallig precies in een achterhoek van die Dubbelmonarchie gelost. Het wordt interessant om lezen hoe Guy Verhofstadt dát zal weten in te passen in zijn multicultureel multi-etnisch plaatje.

A propos kosmopolitische, multiculturele en multi-etnische staten, hoop ik van harte dat één of andere journalist bij de publicatie van dat «opus maius» het lef zal hebben Guy Verhofstadt de vraag voor te leggen of de onafhankelijkheidsverklaring van Congo in 1960 dan in se niet betreurd dient te worden. Stel je voor wat voor een kosmopolitische, multiculturele en multi-etnische staat het federale België had kunnen worden met niet alleen een Vlaams, Brussels en Waals gewest, maar bovendien ook een Congolees, Rwandees en Burundees gewest? Met misschien wel een kieskring Brussel-Halle-Lubumbashi erbovenop? En reflecteren in de Senaat! Ze hadden er in Oostenrijk en Hongarije een puntje kunnen aan zuigen, maar de vraag is natuurlijk maar of bijvoorbeeld een Joseph Kabila of Paul Kagame even opgezet geweest zouden zijn met zo'n constructie. Of zou Guy Verhofstadt het allemaal ook weer zo niet bedoeld hebben?

Om kort te gaan: veel meer dan interessantdoenerij met veel moeilijke woorden, wereldvreemde staatsconstructies en referenties naar dikke boeken die vooral chique moeten staan in het voetnotenapparaat of de bibliografie is dat Europees gedaas van Guy Verhofstadt niet. Als morgen ET aanklopt, zal hij wel een opus maximum willen schrijven over hoe interstellair die Azteken of Egyptenaren wel niet waren. Zou de wereld er trouwens niet veel beter uitzien als we allemaal een beetje meer marsmannetje zouden zijn, in plaats van met onze enkelvoudige menselijke identiteit en daarbij horend tribalisme mekaar de eng-nationalistische duvel aan te doen? En als ET zich niet snel genoeg aandient, kan hij misschien nóg verder in de geschiedenis terugkeren, naar de tijd toen de dieren nog spraken. Dat de os en de ezel, de bloemetjes en de bijtjes zich al maar klaar houden voor het geval hij zich ook in hen wil verdiepen!

Read more...

A Religious Strike in Norway (Hugin)

Last week-end, almost a thousand taxi drivers went on what could be called a religious strike in the Norwegian capital Oslo and neighboring municipality Bærum. Muslim taxi drivers parked their cars both on Friday evening and Monday morning as a protest against Wednesday's front page of the Norwegian tabloid paper Dagbladet. That day, the tabloid ran an article about some of the “dangerous” pages the website of the Norwegian security service PST links to, and illustrated that with a screen shot of a cartoon showing the prophet Muhammad as a pig trampling the Qur'an.

Let's not be naive: the tabloid Dagbladet knew very well that it would create a new controversy when it put the cartoon on its front page. By its very nature, this type of newspaper depends on shocking front pages. Just like its biggest competitor in the market, VG, you can't get Dagbladet delivered to your door every morning, but have to go out and buy it at a shop. Therefore, its front page usually carries a big fat title involving celebrities, sex and violence – if possible, all three of them together – but occasionally, politics or religion will do as well. Apparently, on 3 February, Dagbladet's best shot at getting as many copies as possible sold that day was to put the cartoon, which already caused a stir in the nineties of the previous century, on is front page.

Whether or not the 3 February edition of Dagbladet sold particularly well remains unclear, but it sure got plenty of attention. Attention is seldom a negative thing for a tabloid, but it may well be that Dagbladet got just a little bit more attention than it really wanted. On Friday evening, Muslim taxi drivers parked their cars in protest, and repeated their action once more on Monday morning. Some of the interviewed taxi drivers said they were Norwegian citizens, and therefore deserved respect. They also wanted to show how much power they have in today's society, and that Norway – in particular its capital Oslo – heavily depends on them. This is certainly true when it comes to low status service jobs like e.g. taxi driving and cleaning, where Muslim immigrants are heavily overrepresented. And they illustrated their point very effectively both on Friday and on Monday: both times their actions resulted in long queues near railway stations and other popular taxi stops. If they had involved all Muslim bus, train, subway and tramway drivers too, the Norwegian capital probably would probably have come to a complete standstill.

A question that could be asked is, whether this really was such a smart move by the taxi drivers. Certainly, when asked for their opinion, people in the long taxi queues expressed their sympathy for the taxi drivers, though certainly not all of them. I'm not sure what I would have said to an interviewer with a thousand angry taxi drivers in the background, if I was still planning to take a taxi later on. But during the last years, immigrant taxi drivers in Oslo have been hit by a series of scandals involving drivers running multiple licenses at the same time while still cashing in on welfare benefits. While they work multiple shifts in their taxis, huge luxurious houses – some qualify them as “castles” – were built in their home countries, usually Pakistan. Once they've managed to gather enough money, they leave the country before the Norwegian tax authorities find out what's going on. Needless to say, Norway has missed out on several millions of dollars of tax money money due to this sort of schemes. Remarkably, none of these scandals has ever resulted in a strike or protest whatsoever by immigrant taxi drivers.

Recently, another issue has been added to the controversies surrounding immigrant taxi drivers in Norway. As in many other Western European countries, there has been a lot of discussion in Norwegians press lately about niqabs and burqa appearing in the streets, and in general the control immigrant women from Muslim countries are subject too. As some of the participants in the still ongoing debate pointing out, this “moral policing” is often performed by Muslim taxi drivers, as many of them work during the evenings and nights and effectively can hold an overview over who's doing what where together with whom in their neighborhoods – and in effect the rest of Oslo too. I probably don't have to spell out to the reader exactly what the goal of this “moral policing” is, but it probably suffices to say that the picture drawn of taxi drivers in this controversy again wasn't a very pretty one. At least not as perceived by the vast majority of Norwegians, but this could of course be different in the eyes of the Muslim taxi drivers themselves. Anyway, not so many protests where heard, nor were there reports of strikes against the lack of respect.

I therefore doubt whether the Muslim taxi drivers, and by extension all immigrant taxi drivers, gained so much extra credit by their actions on Friday and Monday. In fact, as Per-Willy Amundsen, MP for the Progress Party (Fremskritsspartiet , Frp), the largest opposition party in the Norwegian parliament, pointed out, the strike was not only unacceptable, but also unconstitutional. Interviewed by commercial broadcaster TV2, he said that Dagbladet had the right to print the cartoon, and that the taxi driver's actions were in effect strikes against the freedom of press and opinion, which are guaranteed by the Norwegian constitution. He remarked that if these strikes should continue, they could have many consequences, e.g. with regards to the taxi licenses. It should be noted that the Progress Party shares power with the Conservative Party (Høyre), the other big opposition party in the Norwegian Parliament, in the municipal council of Oslo.

The religious strike by the taxi drivers wasn't the only protest against Dagbladet's printing of the cartoon. On Wednesday evening, what appears to be Turkish hackers brought down the website of the newspaper in a so-called DDoS attack. Eugene Brandal Laran from Dagbladet reported from his Twitter account that not only Dagbladet, but also its competitor VG, were hit by the attack.

Arfan Qadeer Bhatti, the first person in Norway that was brought to court on the suspicion of terrorism, called for a demonstration in the streets of Oslo for tomorrow, Friday 12 February. According to the Norwegian newspaper Aftenposten, he had expressed hopes on his Facebook account that the demonstration could remain peaceful. Another person who expressed hopes that the printing of the cartoon would not result into any violence was imam Malana-hafiz Mehboob-ur-Rehman, even tough he feared the worse after an, according to him, “disappointing” meeting with Dagbladet's chief editor Lars Helle about the matter. During that meeting, the chief editor of the newspaper had refused to offer his apologies to the imam.

In these matters, I always find it difficult to know exactly what these men are hoping for and what they are fearing, and whether or not they're trying to sow thoughts in the heads of potential demonstrators. Last year, Oslo saw its most violent demonstration in twenty years when demonstrators smashed windows and damaged other properties in the center of the city as a reaction to Israel's Operation Cast Lead on the Gaza strip. New violence in the streets of the Norwegian capital can therefore not be ruled out. However, we have to assume that the two are honorable man, and that they're sincere in their feelings.

The cartoon that Dagbladet used on its front page resulted in mass demonstrations, the burning of flags, and probably a suicide attack back in 1997, when a Russian immigrant in Israel, the then 28 year old Tatiana Soskin, had put it up all over Hebron. She had to appear in court, and was later sentenced to two years in prison. Lars Helle seemed not to be aware of the fact that it was the very same cartoon that he had put on his front page that caused the mass demonstrations in Hebron in 1997.

Read more...

Lang leve de filosoof Botul (vpmc)

Het is deplorabel maar waar. Wie meent dat er in de filosofie nooit eens gelachen kan worden heeft gelijk. En die eindeloze ernst en droefgeestigheid van filosofen gaat een mens op de duur tegenstaan.
Uitzonderingen op de regel zijn er altijd, zo leert ons de filosofie, en dus bestaan er ook grappige filosofen. Schopenhauer is een goed voorbeeld, maar Augustinus in zijn tijd kon ook geestig uit de hoek komen. En Baltasar Gracián niet te vergeten, al vermaande deze jezuïet juist diegenen die voortdurend geestigheden willen verkopen. Dan word je aan het eind niet meer ernstig genomen, waarschuwde hij. Er zijn nog voorbeelden te noemen, maar in het algemeen gesproken vormen filosofen toch een trieste, zeurderige bende, zelfs als ze het over hun zogenaamd vrolijke wetenschap hebben.
Dan is het avontuur dat de filosoof Bernard-Henri Lévy deze week overkwam een welkome afwisseling. Weliswaar gaat het bij Bernard-Henri niet om een geestigheid die hijzelf zo bedoeld had (waartegen Gracián immers waarschuwt), maar helaas om een onbedoelde beestigheid, een pure bêtise.
Zeker, de lezers hier weten dat BHL strikt genomen geen filosoof is, maar in de wereld rondom ons zijn er nog velen die denken van wel. Yves Desmet bijvoorbeeld loopt hoog op met de man, en als hij iets van hem hoort dan herhaalt hij dat ook, ook al werd er dertig jaar geleden al ernstig gewaarschuwd voor die jongen. Vidal-Naquet schreef in 1979 dat hij in hem niet méér zag dan “un médiocre candidat au baccalauréat”. Hij staafde dat met enkele afgrijselijke, beschamende, bloedstollende blunders van BHL, met feiten die deze man niet kent, zaken die hij verdraait. Maar misschien werd Vidal-Naquet niet op alle redacties goed gelezen.

Nu heeft deze BHL zonet weer een boekje gepubliceerd, en onvervaard neemt hij daarin niets minder dan de Aufklärung zelf op de korrel, meer bepaald dus Immanuel Kant.
Ik heb zijn boekje niet gelezen, het is er pas morgen, en ik weet bijgevolg niet of hij ook de modeterm “verlichtingsfundamentalisme” bezigt, maar aangezien BHL eerder al partij koos voor de UCK van de moslims in Bosnië Kosovo, en luidkeels Amerikaanse bombardementen op Belgrado afriep en goedkeurde (met even later applaus van Desmet vanzelfsprekend), zou de term althans van enige suite dans les idées getuigen.

In een boekje dat ik wél gelezen heb, lang geleden, en dat Pieter Bas heet, vertelt de auteur Godfried Bomans dat het onder studenten wel eens voorkwam dat laat op de avond in de sociëteit iemand uitriep: “Kant kletst!”, en dan veel bijval oogstte.
Iets dergelijks heeft nu BHL in Parijs ondernomen, maar helaas voor hem en voor zijn bewonderaars liet Bernard-Henri het niet bij een zatte kreet in een café.

Ter staving van zijn aanval op Kant zoekt BHL overigens steun bij een andere filosoof (op zich een eerbare en aanbevelenswaardige wetenschappelijke procedure), namelijk bij de relatief onbekende Jean-Baptiste Botul (1896-1947), auteur van o.m. La vie sexuelle d'Emmanuel Kant (conférences «retrouvées» par Frédéric Pagès), vertaald als Das sexuelle Leben des Immanuel Kant, een Reclamboekje. Deze auteur schreef nog meer werken, zoals Landru, précurseur du féminisme: Correspondance inédite, 1919-1922 en Métaphysique du mou, waarin hij de aard van het begrip “zachtheid”, of “weekheid” ontrafelt:
En 1938 Botul crée et explore le concept de mouïté. Il en tire des idées étonnantes, qui bouleversent la phénoménologie ambiante, sur l’Être, le néant, la charcuterie, le fromage, les seins des femmes, le transport des valises et les années trente.
In 1938 creëert en exploreert Botul het concept der weekheid. Hij komt tot verbluffende ideeën, die de doordeweekse fenomenologie overhoophalen, betreffende het Zijn en het niet-zijn, de charcuterie, de kaas, de borsten der vrouwen, het transporteren van valiezen en de jaren dertig.

Dat alles moet voor BHL zeer overtuigend geklonken hebben, en blakend van zelfvertrouwen schrijft hij over Kant het volgende:

Ou bien encore Kant, le prétendu sage de Königsberg, le philosophe sans vie et sans corps par excellence, dont Jean-Baptiste Botul a montré, au lendemain de la Seconde Guerre mondiale, dans sa série de conférences aux néo-kantiens du Paraguay que leur héros était un faux abstrait, un pur esprit de pure apparence - et cela à deux titres au moins: le concept de monde nouménal où s’entend l’écho d’une jeunesse spirite, vécue parmi les ombres et les limbes, dans un royaume d’êtres énigmatiques et accessibles par la seule télépathie; l’idée, ensuite, des catégories de l’entendement, la manie du transcendantal, l’obsession de catégories rigides fonctionnant comme un corset et qui semblent parfois là pour contenir une folie souterraine, donner forme au flux chaotique des sensations, faire barrage à la confusion mentale dont les biographes savent, aujourd’hui, qu’elle le menaçait plus qu’aucun autre - Kant, ce fou furieux de la pensée, cet enragé du concept, dont toute la Critique de la raison pure pourrait se lire, dans ce cas, comme le récit d’un drame intime, une autobiographie secrète et cryptée…Pourquoi est-ce que je dis tout cela ?...

Of nog Kant, de zogenaamde wijze van Königsberg, bij uitstek de filosoof zonder lijf en zonder leven, van wie Jean-Baptiste Botul heeft aangetoond, vlak na de Tweede Wereldoorlog, in zijn reeks voordrachten voor de neo-Kantianen van Paraguay, dat hun held een abstracte vervalsing was, een loutere schim en verschijning – en dat om minstens twee redenen: het concept van de noumenale wereld [Platoons-Kantiaanse term voor “idee”, een “Ding an sich”, dat we ons enkel geestelijk kunnen voorstellen, los van zijn zintuiglijke verschijningsvormen of fenomenen], waarin wij de echo kunnen horen van het spiritisme van zijn jeugd, die hij beleefde tussen schaduw en schemer, in een koninkrijk van raadselachtige wezens die zich enkel telepathisch lieten benaderen; vervolgens de idee van de categorieën der rede [van de ratio, het vernuft], de manie van het transcendentale, de obsessie met strakke categorieën die als een korset functioneerden, en die er soms enkel lijken te zijn om een ondergrondse gekte in toom te houden, om vorm te geven aan de chaotische stroom van gewaarwordingen, een dam op te werpen tegen die geestelijke verwarring, waar de biografen vandaag van weten dat deze hem meer dan wie ook bedreigde – Kant, die razende gek van de gedachte, die bezetene van het concept, wiens hele Kritiek van de Zuivere Rede je kunt lezen als, in dit geval, het relaas van een innerlijk drama, een geheime en versleutelde autobiografie …Waarom vertel ik dit alles? …

Ja, waarom vertelt BHL zoveel? .omdat hij niet wist dat zijn filosoof Jean-Baptiste Botul, een verzonnen personage was van een echte filosoof, en journalist bij de Canard Enchaîné, Frédéric Pagès* ?
Of misschien gewoon omdat hij zijn geparfumeerde bek niet kan houden?
_____________________

* «Il n’a jamais été établi explicitement que Botul n’a pas existé et il n’est donc pas à exclure qu’un jour, l’histoire rende raison à Bernard-Henri Lévy», commentait hier Frédéric Pagès.
"Er is nooit ondubbelzinnig aangetoond dat Botul niet bestaan heeft, en dus kun je niet uitsluiten dat op een dag Bernard-Henri Lévy van de geschiedenis gelijk krijgt", gaf Frédéric Pagès gisteren als commentaar.

Benêt Honteux de la Littérature

.

Read more...