Open Vld blijft bang voor haar eigen schaduw en stelt het lang beloofde "ideologische congres" uit!

Liberale studenten protesteren tegen uitstel ideologisch congres
(Een persbericht van het Liberaal Vlaams Studentenverbond)

Het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) is zwaar teleurgesteld te moeten vernemen dat de leiding van Open Vld opnieuw beslist heeft om het lang beloofde ideologische congres uit te stellen en zo de broodnodige herbronning van de partij en het liberale gedachtegoed uit de weg gaat. Wij zijn er van overtuigd dat dit een slechte keuze is, en wel net om de redenen die Open Vld zelf aanhaalt in haar ‘Verklaring van Oostende’ afgelopen weekend.

De leiding van Open Vld laat weten dat ze opnieuw wil kiezen voor ‘een toekomstgericht project’ maar negeert in één adem de wil van het congres in februari 2009, dat toen besliste om ten laatste in ‘het najaar van 2009 een ideologisch congres te houden’. Zo'n congres was reeds lange tijd aangekondigd maar is tot op heden nog steeds niet gehouden of geagendeerd.

Het LVSV vraagt zich af waarom de partijleiding van Open Vld verklaart dat ze het fundamentele debat over haar toekomst als liberale partij alsmaar blijft uitstellen, deze keer dus in de vage vorm van een 'Toekomstcongres'? De liberale studenten waren al lange tijd pleitbezorgers voor een ideologisch congres en dachten in de jonge generatie Open Vld-mandatarissen tal van bondgenoten te vinden.

Het congres moest de wortels en ideologische identiteit van Open Vld herbevestigen en niet verwateren tot een geregisseerde praktijk-politieke rimram. We leren nu dat de partijleiding de touwtjes nog altijd sterk in handen houdt en enkel opzij wil gaan volgens de richtlijnen van hun eigen regie.

Het Liberaal Vlaams Studentenverbond betreurt dan ook dat het weer wachten is op een duidelijke toekomstvisie voor Open Vld en op haar invulling van liberale waarden. Wij stellen openlijk de vraag of het Toekomstcongres er überhaupt ooit zal komen en of de partijleiding daar de fundamentele hervormingen - waar het LVSV, de liberale militanten en Vlaanderen zo naar snakken - wél zal toelaten. Wij zijn er alvast klaar voor.


Jan Hayen, Voorzitter LVSV Nationaal
Mathias Adriaenssens, Voorzitter LVSV Antwerpen
Ischa Lambrechts, Voorzitter LVSV Brussel
Wim-Alexander Vetters, Voorzitter LVSV Gent
Jens Moens, Voorzitter LVSV Leuven

Read more...

Verstoppertje spelen blijft spannend (vpmc)

Het vorige blog hier (“He dares not speak his name”) ging over de undercover Terzake-reportage waarin een Hobokense onthaalmoeder aan de schandpaal werd genageld vanwege een Hitlerportret in haar huiskamer. Ik heb dat blog verwijderd, zeker en vast niet omdat ik vond dat ik ten gronde ongelijk had, maar wel omdat inderdaad het misschien beter aan de journalist zelf kon overgelaten worden om zijn meelijwekkende "dubbele" anonimiteit ––eerst op tv, daarna nog eens in de krant–– op te geven. Aan die anonimiteit was geen aardigheid meer want zijn naam was meteen na de uitzending al op het web te vinden, en de naam van de "geïnterviewde" vrouw was zelfs op het tv-scherm verschenen in het Nieuws ...dágen voor het briefje naar de krant.

Bij valavond verstoppertje spelen blijft natuurlijk opwindend, of eens Günther Wallraffje spelen, of Tweede Wereldoorlogje. Deel van de spanning is dan, om zo laat mogelijk ontdekt te worden. Te snel ontdekt worden is teleurstellend, maar helemaal niet ontdekt worden ronduit vervelend.
In ons geval was de spanning er direct uit want zoals gezegd, de dag na de gedurfde tv-reportage stond de naam van de jonge reporter al vrijelijk op het web (hier de vroegste melding mij bekend).
Wat volwassenen over zulke spelletjes meestal denken, hebben de advocaat Hugo Lamon en de journalist Mark Grammens beter verwoord dan ik het zelf deed in mijn blogartikel, en ik besluit dus met twee citaten:

De Standaard, woensdag 23 september 2009
[...] Hugo Lamon vraagt zich af of de deontologische codes wel werken.

[...] En hoe zit het met een journalist die met een verborgen camera een losse babbel voert en daar dan later een nieuwsitem van maakt? Voor advocaten en magistraten bestaan er tuchtprocedures. De benadeelde burger is geen partij in die tuchtzaak en verneemt daar ook maar weinig over. De veelal ongeschreven regels worden dus achter hoeken en kanten door gelijken getoetst en de benadeelde wordt meestal niet eens gehoord. Vertrouwenwekkend is dat niet.
Journalisten hebben het anders aangepakt. De Raad voor de Journalistiek heeft een aantal (geschreven) regels en werkt aan een hele codex, de klager wordt uitvoerig gehoord en de beslissing wordt openbaar gemaakt. Probleem is dat die raad geen sancties kan opleggen en het enkel om een 'morele blaam' gaat, wat bij de klager vaak even weinig genoegdoening geeft.
[…]
De journalist die undercover een reportage maakte bij een onthaalmoeder met extreemrechtse sympathieën, verdedigde zich in deze krant (DS 12 september), maar vond het niet nodig daarbij te verwijzen naar de deontologische regels inzake undercoverjournalistiek. Niet nodig of niet aan gedacht? En waren de gebruikelijke journalistieke methoden van informatiegaring niet toereikend om het verhoopte resultaat te bereiken? En wat moet de burger denken van een journalist die zich ook daarna anoniem wegsteekt?
[...]
Hugo Lamon, advocaat, lid van de Hoge Raad voor de Justitie, lector journalistieke deontologie.

________________

Journaal, 24 september

Dag mevrouw uit Hoboken
Hou toch op met Hitler

Mark Grammens

I do not come to praise Caesar, but to bury him (Shakespeare, J.Caesar)

Hij mag dan 64 jaar dood zijn, als de naam Adolf Hitler valt, maakt het rationele denken plaats voor emotie, onredelijkheid en zelfs onrecht.
Dit laatste overkwam een onthaalmoeder in Hoboken (Antwerpen). Door een cynische sloeber van de VRT werd ze in de val gelokt. Onder valse voorwendsels slaagde hij erin bij haar binnen te dringen en met verborgen camera haar woning te bespieden en met verborgen microfoon haar een paar bekentenissen te ontlokken. Bleek dat deze brave mevrouw op wie professioneel niets aan te merken viel, samen met haar man een late bewonderaarster was van Hitler. Zijn portret hing in de huiskamer en volgens Gazet van Antwerpen (8.9.09) vond ze Hitler "een heel intelligente mens", die het in veel opzichten goed voorhad.
Er brak een kabaal van jewelste uit, leidend tot zelfs een "krisisberaad" op het kabinet van de Vlaamse "minister van Zorg", Jo Vandeurzen. Op initiatief dus van Vandeurzen werd de licentie van de vrouw uit Hoboken om kinderen op te vangen ingetrokken.
Juridisch heeft deze beslissing geen poot om op te staan, maar plak op iets of iemand het etiket "extreem-rechts", of erger nog: Hitler, en alle beginselen van de rechtsstaat worden terzijde geschoven. [...]

.

Read more...

Dag van de Media (Hoegin)

Vandaag is het de Dag van de Media, een gelegenheid om eens na te denken over de staat van de media in Vlaanderen. En die kan alleen maar ronduit bedroevend genoemd. De recentelijke veroordeling van de VRT door de Raad van State, opgevolgd door een interview met Kris Hoflack in Knack waarin hij verklaarde dat die veroordeling vooral betekende dat de openbare omroep in de toekomst het leper zal moeten spelen, illustreert dit perfect.

Zoals bij elke verkiezingscampagne had de VRT in 2007 weer eens het onderste uit de kan gehaald om het Vlaams Belang zoveel mogelijk van de politieke debatten te weren. Truuk van de dag was het concept van de kanseliersverkiezingen, waarbij de VRT zelf oordeelde dat partijvoorzitter Frank Vanhecke van het Vlaams Belang geen kandidaat was voor de post van Eerste Minister, en dús ook niet uitgenodigd diende te worden voor het «kanseliersdebat». Het foefje dat tot dan toe gebruikt werd –alleen maar de «grote» partijen uitnodigen– kon in 2007 niet meer toegepast worden omdat het Vlaams Belang in 2004 uitgegroeid was tot… de allergrootste partij in Vlaanderen.

Iedereen weet dat de VRT het Vlaams Belang zowel op openlijke als achterbakse wijze discrimineert, maar het probleem van de partij is dat zoiets, ondanks de herhaaldelijke en veelvuldige verklaringen van nogal wat topmensen bij de VRT, altijd moeilijk hard te maken is voor een rechtbank. In 2007 was de discriminatie echter zo flagrant dat de partij toch gelijk kreeg voor de Raad van State, met een serieuze tik op de vingers van de VRT tot gevolg. De reactie van Kris Hoflack in Knack sprak echter boekdelen. In plaats van ootmoedig te erkennen dat een openbare omroep, gefinancierd met het belastinggeld van álle kiezers, en dus ook die van het Vlaams Belang, zich niet mag gedragen als een ordinaire propagandamachine tegen het Vlaams Belang, vond hij het vooral jammer dat men het spelletje in 2007 niet slim genoeg gespeeld had. En voegde er nog aan toe dat men in de toekomst aan de Reyerslaan enkel wat voorzichtiger zal zijn – niet om aan objectieve en onpartijdige berichtgeving te doen, maar om zich niet opnieuw zo domweg te laten veroordelen. De arrogantie droop er zo van af. Het is misschien goed er even aan te herinneren dat dit diezelfde man is die begin 2006 Freya van den Bossche eens liet herkansen bij Phara de Aguirre. Je moet er allemaal maar het lef voor hebben… En geen enkele journalist uit een ander medium die daar enige bedenkingen bij wenst te plaatsen.

Dat objectiviteit bij de Vlaamse journalisten niet bepaald bovenaan het lijstje van de na te streven deugden staat was ook al eens duidelijk gemaakt naar aanleiding van de recente controverse rond het nazi-onthaalgezin in Hoboken. Terwijl de media nog steeds in opperste staat van verrukking waren als gevolg van het uitgebreide rondje zelfbevrediging dat plaatsvond na de ontdekking van deze authentieke nazi in Vlaanderen, bleek dat Hanan Taouil de pineut was als collateral damage. Of de paleo-nazi (geen neo-nazi) een dossier bij de Staatsveiligheid heeft is niet geweten, maar dat de echtgenoot van Hanan Taouil, imam Nordine Taouil, met stip als staatsgevaarlijk genoteerd staat, daar bestaat geen twijfel over. Kind & Gezin vond het daarom wijs om ook de erkenning van Hanan Taouil in te trekken, wat al iets minder in de smaak viel van de vaderlandse media. Dat er bijvoorbeeld ook mensen zijn die, ondanks alles, eerder voor de «nazi-nanny» dan voor Hanan Taouil zouden kiezen als dat de keuze zou zijn, is een nuance die men nergens in de media kon lezen. Het was duidelijk dat het ook nooit de bedoeling van de media is geweest een Berufsverbot voor álle staatsgevaarlijke individuen af te kondigen. Merkwaardig genoeg heeft nog geen enkele journalist zich tot nog toe geroepen gevoeld om eens bij mevrouw Taouil aan te bellen voor een gesprek onder vier ogen (en een verborgen lens) in haar huiskamer over, ik zeg maar wat, joden, homoseksuelen, of de plaats van de vrouw in de maatschappij. Van kinderkribben «voor het volk» waar portretten van àndere massamoordenaars aan de muren hangen heeft men blijkbaar al helemaal niet gehoord in de Vlaamse redactielokalen.

Wie eens wil weten hoe de media écht zouden kunnen werken, en hoe een kwaliteitsinterview écht klinkt –niet het inquisitieverhoor waar de vertegenwoordiger van Kind & Gezin aan onderworpen werd om stante pede de erkenning van de «nazi-nanny» in te trekken– raad ik aan te abonneren op de Best of Today-podcast van BBC4. Men hoeft het niet altijd eens te zijn met de interviewer of de BBC –ook daar is de rode draad in de berichtgeving meer dan eens, inderdaad… rood– maar interessant zijn de interviews wel, zelfs al gaat het over één of andere cricket test match tussen Engeland en Pakistan die mij in se eigenlijk geen bal kan interesseren. Stel je voor, rasinterviewer John Humphrys of James Naughtie die Caroline Gennez eens op de rooster zou leggen over de «smoel» van de sp.a – het meisje zou waarschijnlijk al na een minuut huilend terug naar huis moeten gaan. Schertsfiguren als een Bert Anciaux, Freya van den Bossche of Bart Somers, om over een Jean-Jacques de Gucht nog maar te zwijgen, zouden geen kans maken om politiek door te breken of ook maar iets te betekenen. Patrick Dewael zou het onmogelijk tot kamervoorzitter geschopt hebben. Wat Herman van Rompuy tegenwoordig uitspookt in de «16» zou in een normaal land aanleiding geven tot menig hard interview, maar de media kiezen er blijkbaar liever voor het huidige non-beleid met de mantel der liefde te bedekken. Idem dito voor de échte erfenis van acht jaar paars beleid onder leiding van Guy Verhofstadt. Een Bart de Wever of een Gerolf Annemans daarentegen zouden wel perfect passen in de studio's van BBC4.

Eén keer per jaar moet het toch toegelaten zijn even weg te dromen over échte kwaliteitsmedia in Vlaanderen…

Read more...

Het VB na de kinderkribbe

Als de Hobokense opvangmoeder met Hitlerfoto niet bestond, dan had het CGKR haar moeten uitvinden. De gemonteerde oogst van de verborgen camera zoals de VRT-kijker hem te zien kreeg, bevatte precies de clichés en amalgamen waarin het Centrum grossiert. De vrouw stelde de moslims van nu gelijk met de joden uit Hitlers tijd, én ze was lid van het VB. De meeste nazi-nostalgici hebben allang het VB verlaten uit onvrede met de goedkeuring van de revisionismewet in 1995 en de koers van “jodenvriend” Filip Dewinter. Maar hier had je zo’n exemplaar van een wegdeemsterend type dat in de lagere regionen van de VB-aanhang nog wel voorkomt: mensen zonder politiek inzicht maar met een afkeer vanuit de buik tegen al wat anders is. De gedroomde etalagepop in de CGKR-propaganda tegen elke immigratie- of islamkritiek.

Over de affaire van de Hobokense onthaalmoeder met VMO-vlag aan de muur en VMO-slogans op de tong zijn reeds enkele pertinente argumenten gevallen. Zo is het inderdaad beneden peil dat de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard de infiltrant een anoniem artikel liet publiceren waarin hij zijn handelwijze goedpraat. Dit terwijl zelfs in de door redacteuren geminachte lezersbrievenrubriek anonieme schrijfsels altijd geweerd worden. De bullebakkende wijze waarop de VRT-nieuwslezer de woordvoerster van Kind & Gezin sommeerde om de onthaalmoeder onmiddellijk te schorsen in plaats van wat dan ook nog te onderzoeken, aangezien “het bewijs toch geleverd is”, hoort onder de rubriek lynchjustitie. Hoewel de Linkse Kerk de jongste jaren een toontje lager leek te gaan zingen, blijkt zij onverminderd bereid om de rechtsstaat tussen haakjes te plaatsen zodra het erom gaat, haar vijanden te beschadigen.

Het logische gevolg liet niet langer dan een week op zich wachten. Toen de geïntimideerde mensen van Kind & Gezin van de Staatsveiligheid vernamen dat een andere onthaalmoeder de vrouw was van een extremist en terrorismeronselaar (niet in 1940 maar vandaag), namelijk Nordin Taouil, ontnamen ze haar onmiddellijk haar erkenning. Een onderzoeksresultaat van de Staatsveiligheid is geen gerechtelijk vonnis en zeker niet onfeilbaar, maar is toch al veel ernstiger dan een anonieme undercover-montage. Dus als zelfs die laatste alle procedures overbodig maakte, dan moest aan mw. Taouil zeker geen onderzoek meer verspild worden. Zij heeft haar ontslag aan de door de VRT opgelegde schuldlogica te danken.

Een ander aspect dat nog een staartje kan krijgen, is een zinsnede in reacties van het CGKR en van politici, onder wie bevoegd minister Jo van Deurzen, namelijk hun kreten van verontwaardiging omdat de onthaalmoeder haar (inderdaad bedenkelijke) uitspraken “voor de camera” gedaan had. Nee, zij sprak onder vier ogen met een bezoeker in haar huiskamer. Tot nu toe werd kritiek op muilkorfwetten vaak afgewimpeld, en de omschrijving “Orwelliaans” als fel overdreven teruggewezen, met de bewering dat die wetten “alleen maar” publieke uitspraken aan banden leggen. Voor de rechtsstaat is het te hopen dat de door het CGKR gewenste rechtsvervolging er komt, want dan zal een rechtbank hierover uitsluitsel moeten geven. Het CGKR heeft alvast de klauwen ontbloot en duidelijk gemaakt dat het de muilkorf wel degelijk ook in de privé-sfeer wil toepassen, mét Orwelliaanse gedachtecontrole tot in de huiskamer.

Ook in het andere kamp heeft deze affaire enkele pijnpunten blootgelegd. VB-voorzitter Valkeniers kondigde onmiddellijk, en ook weer zonder verder onderzoek of procedure, de verbanning van het nazi-koppel uit de partij af. De oude harde kern, die zich tegenwoordig in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief hergroepeert, zal hierin weer een bewijs gezien hebben van de uitverkoop van het VB aan het zionistisch wereldcomplot. Het is natuurlijk bedenkelijk, zo’n maatregel louter op grond van een beschuldiging vanwege een anoniem (en dan nog nadrukkelijk vijandig) journalistje. In het belang van de partij zal hij echter onvermijdelijk geweest zijn. Een normale procedure zou bijvoorbeeld de aandacht hebben kunnen vestigen op precies het genoemde soort kritiek uit de eigen rangen, en met name vanwege meer gevestigde partijleden die dezelfde nazi-nostalgie delen. Alles wat minder ver ging dan de onmiddellijke uitsluiting, had het beeld van het VB als crypto-nazipartij kunnen voeden.

Zoals de Nederlandse pers deze week in commentaren op de verkiezingscampagne in Duitsland opgemerkt heeft, slaagt de neonazi-partij NPD er niet in om de breed smeulende onrust over de islamisering in steun voor zichzelf om te zetten, juist omdat zij geen anti-islamitische maar wel een anti-joodse en anti-Amerikaanse partij is. Pim Fortuyn zaliger had en Geert Wilders heeft veel meer succes juist dankzij een VS- en Israël-vriendelijk profiel en een ondubbelzinnige focus op het islamprobleem.

Waar staat het VB in dat spectrum? Elk incident met nazi-restanten in of rond de partij schaadt het VB in zijn geambieerde rol als “speer van de natie” en “verzetsbeweging tegen de islamisering”. De huidige partijleiding schijnt dit begrepen te hebben, maar is niet helemaal overtuigend zolang dit verschijnsel regelmatig de horens blijft opsteken, soms juist vanuit die kringen die ooit de partij opgebouwd hebben. Ik weet niet of dat VB-dilemma oplosbaar is.

De vraag voor buitenstaanders is natuurlijk of we überhaupt het VB nodig hebben om die rol op zich te nemen. Nu de bewustwording van het islamprobleem in veel bredere kring doorgedrongen is (zie de evolutie van een Benno Barnard, die zelfs de voorhoedefunctie van het VB erkent), wordt het tijd voor de mainstream-partijen om de oogkleppen af te zetten en de bezorgdheid van de basis ter harte te nemen. Weinigen hadden verwacht dat juist een man van het belgicistische ACW, Luc Van den Brande, de meest Vlaamsgezinde minister-president zou worden; noch dat juist anti-VB-kampioen Patrick Janssens de hoofddoek zou bannen. Best mogelijk dus dat een tsjeef of een groene de nieuwe Karel Martel wordt.

Read more...

Tijd voor Vlaamse frontvorming

(Verschenen in De Tijd van 25/9/09)

Na de riante verkiezingsoverwinning van juni gooide de N-VA het over een andere strategische boeg. De partij stapte af van het idee van een grote onderhandelingsronde met de Franstaligen. De Wever koos resoluut voor Vlaanderen en probeert vanuit de Vlaamse regering goed en degelijk bestuur na te streven. Dat staat in schril contrast met de federale overheid die in eigen schulden dreigt te verzuipen en de komende jaren budgettaire ‘hongerwinters’ tegemoet gaat. De N-VA speculeerde terecht dat het niet zo lang zal duren vooraleer de federale regering Vlaanderen zal vragen om de schulden te helpen delgen. Vlaanderen betaalt geen eurocent zonder dat het een flink pakket bevoegdheden krijgt toegeschoven, klonk het toen. De N-VA maakte van die zgn. 'Maddens-doctrine' haar belangrijkste campagnethema.

Intussen heeft het overlegcomité van regeringen ingestemd met het voorstel van premier Van Rompuy voor de verdeling van de begrotingsinspanningen tot 2012. Vlaams minister Muyters stelt terecht dat Vlaanderen in 2010 meer dan negentig procent van de besparingsdoelstellingen van heel België voor zijn rekening neemt. Andere regeringen doen amper een inspanning. Kris Peeters beweert dat het akkoord voor Vlaanderen geen probleem is, wat diametraal tegen de uitlatingen van de N-VA ingaat.
De Maddens-doctrine faalt, nog voor de Vlaamse regering goed en wel van start is gegaan. Vlaanderen depanneert andermaal de rest van België, dat zich, blijkens de uitlatingen van PS-voozitter Elio Di Rupo, opmaakt voor een nieuw rondje potverteren. Vlaanderen mag andermaal federaal budgettair puin ruimen, maar de communautaire grendels blijven op hun plaats.
Na de verkiezingsoverwinning van 8 juni riep De Wever luid: “De federale uier is leeg en toch blijven de Franstaligen eraan trekken. Wat ons betreft is het genoeg: geen druppel meer… Het is tijd voor een assertief Vlaanderen. Dan zullen we zien wie vragende partij is voor een hervorming van ons land”. Dat is nu wel even anders.
Van de assertieve Vlaamse politiek blijft niet veel over. De indruk ontstaat dat Bart De Wever zich als handpop van Kris Peeters heeft laten gebruiken om de Vlaamse regering op de rails te krijgen. De Wever werd de sterkhouder van de regeringsvorming en de assertieve Vlaamse strategie. Alleen stond daarvan weinig tot niets te lezen in het Vlaams Regeerakkoord (‘Een daadkrachtig Vlaanderen in beslissende tijden’), op wat maatregelen in Brussel en de Vlaamse Rand niet te na gesproken. “Een kwestie van ons niet vast te pinnen op een strakke agenda,” heette het. Blijkbaar is niet iedereen binnen de Vlaamse Regering doordrongen van die assertieve Vlaamse strategie.
Het wordt stilaan duidelijk dat het met de Maddens-doctrine ‘wachten op Godot’ wordt. Dit is gewoon het B-luik van het participationisme dat ons ooit het onzalige Egmontpact opleverde. Kris Peeters is vast niet van plan om het federale niveau – waar zijn eigen partijgenoot de scepter zwaait – zwaar onder druk te zetten. De CD&V is nog minder van plan om de Wetstraat 16 op te geven. Wanneer het op communautaire onderhandelingen aankomt, is de kans klein dat aan Vlaamse kant het spel hard zal worden gespeeld.
Nochtans insinueerde Bart Maddens na de verkiezingen van 8 juni dat er misschien wel nog een ander scenario is: “De Vlaams-nationalistische partijen behalen een monsterscore. Vlaams Belang en N-VA halen samen 28,4 procent. Als we de stemmen voor SLP en LDD meetellen, komen we aan een nooit geziene score van 37,1 procent voor uitgesproken Vlaamse partijen. Nog nooit waren er zoveel Vlaamsgezinde stemmen.” Dat zal wel zijn, maar ondertussen wordt dat Vlaams Belang vrolijk verder gedemoniseerd door de politieke concurrentie, speciaal juist door de N-VA in haar recente electorale retoriek.
Een doorgedreven staatshervorming zal er pas komen als er langs Vlaamse kant een uitgesproken frontvorming is. De N-VA moet haar koudwatervrees overwinnen en resoluut kiezen voor een brede Vlaamse alliantie. Alleen vermag ze niets. In Vlaanderen wordt dit front ‘incontournable’ en is het onmiddellijk aan zet. Vlaanderen kan dan vragen om België onder curatele te plaatsen om zo in het budgetair en staatkundig huishouden orde op zaken te stellen. Lukt dat niet, dan ligt de weg open naar een eigen republikeins project, losgeweekt uit de Belgische chaos, en op zoek naar een eigen plaats in het Europa van de 21ste eeuw. Ongetwijfeld een brug te ver voor de traditionele partijen, maar de starre tradities, het institutioneel conservatisme en de partijlogica’s, daar baalt een ruime meerderheid van de Vlamingen van, zeker weten.
De Maddens-doctrine ligt lekker in de mond, maar winnen doe je met daden nooit met woorden.


Ludo Abicht, Julien Borremans, Frans Crols, Koenraad Elst, Johan Sanctorum, Matthias Storme en Jef Turf

De ondertekenaars zijn kernleden van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica

Read more...

Matthias Storme in Meervoud: begrotingstekort, Maddens, B-H-V, Doel en Lissabon

Interview met Matthias Storme door Bernard Daelemans in Meervoud (2009) nr. 149 p. 4-10.
Jaren terug was Matthias Storme erg actief in de Vlaamse beweging als voorzitter van het Overlegcentrum vanVlaamse Verenigingen dat toen onder meer grote meetings voor Vlaamse onafhankelijkheid organiseerde. Later vonden we hem terug bij de N-VA waar hij slechts korte tijd in het partijbestuur hoorde, omdat hij zich tot politiek niet correcte uitspraken had laten verleiden in verband met de veroordeling van het Vlaams Blok wegens racisme. De hoogleraar in de rechten hield de partijpolitiek voor bekeken en heeft vandaag slechts een beperkt aantal bestuursmandaten, vooral op lokaal vlak, bij niet partijpolitieke verenigingen (1). Maar hij blijft een uitgesproken bewogenheid ten toon spreiden over de Vlaamse emancipatiestrijd. Meervoud overliep met hem de actuele politieke dossiers, van het federale begrotingstekort, over de Maddens-doctrine en de Vlaamse regering, over B-H-V, de kwestie Doel, tot en met de Lange Wapper en het Verdrag van Lissabon.


- Ten tijde van de diepe regimecrisis van 2007-2008 stelde u dat het niet erg was om geen regering te hebben en dat daar een kans lag voor het parlement om zijn macht te herstellen. Hoe bedoelt u dat?

Matthias Storme: Of het in de praktijk niet erg is, kun je niet met zekerheid zeggen, maar het zou niet erg mogen zijn. Als je democratisch stelsel volwassen genoeg is en je hebt een goed functionerend ambtenarenapparaat en een goed functionerend parlement, dan kan je rustig een hele tijd zonder effectieve regering, volgens mij. Ons ambtenarenapparaat valt nog wel mee, zeker op Vlaams niveau, maar het parlement is volgens mij problematisch. De parlementsleden zijn totaal onmondig geworden. Ze zijn totaal bevoogd. Ze zijn niet in staat om hun eigen bevoegdheden nog uit te oefenen. Dat geldt zowel op federaal als op Vlaams niveau. Er zijn massa’s gevallen waarbij het parlement de regering smeekt om wetten te maken (2). Dat is de wereld op zijn kop. De essentie van ons grondwettelijk bestel is dat het parlement de wetten maakt en de regering moet ze uitvoeren. Maar daar is men niet meer toe in staat.

Je kan onderscheid maken tussen twee modellen van besluitvorming, en wij worden gedomineerd door het model van besluitvorming achter gesloten deuren. De besluitvorming in de openbaarheid is er alleen nog voor de show. Er zijn verschillende types politici. Politici die een vrij lange parlementaire carrière hebben, waarbij ze verplicht zijn om in de openbaarheid te argumenten, zijn meer democratische, ook in de regering, dan degenen die uit kabinetten, uit sociale organisaties komen waar de besluitvorming altijd achter gesloten deuren plaatsvindt. Dat is geen kwestie van compromisbereidheid of niet. Ook in het parlement moet je compromissen sluiten, maar ze worden in het openbaar gesloten. Jean-Luc Dehaene, Kris Peeters zijn twee voorbeelden van politici van het tweede type. Ik denk dat dat de kwaliteit van onze democratie sterk benadeelt.

Er worden ook nogal wat misverstanden gecreëerd over de bevoegdheden van een regering van lopende zaken. Men doet alsof een regering in lopende zaken niets zou kunnen doen. Nog erger: men doet alsof een parlement niets zou kunnen doen met een regering van lopende zaken. Dat is compleet absurd: een parlement dat verkozen is heeft volheid van bevoegdheid, of er nu een regering is of niet. Maar men wil dat niet. Een regering van lopende zaken kan ook redelijk wat doen onder controle van het parlement.

- Dus een regering van lopende zaken kan dingen uitvoeren waarvoor ze van het parlement een mandaat krijgt.

Evident! Alles wat het parlement opdraagt aan een regering – van lopende zaken of niet – daartoe heeft die regering de bevoegdheid en zelfs de plicht om dat te doen. Er is één discussiepunt. Ons politiek bestel heeft als onderbouw dat er algemene regels zijn op basis waarvan concrete beslissingen genomen worden (3). Op grond van die gedachte kan je concluderen dat het parlement niet de bevoegdheid heeft om individuele beslissingen te nemen. Onze Grondwet voorziet wel in een aantal uitzonderingen, bijvoorbeeld naturalisaties. Nu, in werkelijkheid blijft er van dat model nauwelijks iets over. De regering neemt massa’s regels aan en het parlement grijpt in in individuele beslissingen. Individuele beslissingen over grote infrastructuurprojecten die bij wet worden bepaald zijn legio. Maar als men vasthoudt aan die gedachte, kan men wel stellen dat er een probleem is als er geen regering is omdat je dan geen benoemingen kan doen. Dat is typisch een individuele beslissing. Maar afgezien daarvan is er toch heel wat dat het parlement vermag.

- Het parlement heeft in de regeringsloze periode wel één wet goedgekeurd, namelijk aangaande de splitsing van de kieskring B-H-V.

Ja, die wet is in commissie gestemd, maar je ziet waar we nu staan. Met de hele caroussel van bevoegdheidsconflicten, die alleen maar kan draaien omdat de Vlaamse meerderheidspartijen wil dat hij draait. Volgens mij is het circus van de bevoegdheidsconflicten ongrondwettig (4). In het verleden is het nooit zo geïnterpreteerd dat men achtereenvolgens belangenconflicten kan inroepen. Ik heb het nagegaan. Het is al voorgekomen dat tegen eenzelfde beslissing verschillende bevoegdheidsconflicten werden ingediend, maar die zijn steeds tegelijkertijd neergelegd (5). Wat er nu gebeurt is puur misbruik van het mechanisme. De termijnen worden dan nog flink opgerokken: ze worden telkenmale driemaal zo lang uitgesponnen dan wettelijk voorzien.

- Hebt u daar dan geen procedure tegen gevoerd?

Ja, bij het Grondwettelijk Hof, maar dat heeft zich in deze onbevoegd verklaard omdat ze zeggen dat een motie van belangenconflict geen rechtsnorm is (6). Maar het Grondwettelijk Hof heeft wel reeds andere beslissingen van parlementen, die ook niet de vorm van een wet hadden getoetst. Toen achtten ze zich wel bevoegd.

- We hebben dan toch een ‘volwaardige’ federale regering gekregen, want de financiële crisis moest aangepakt worden. Is de regering daarin geslaagd, volgens u?

Ik voel me niet deskundig om over de financiële crisis stricto sensu iets te zeggen, maar we hebben natuurlijk een reusachtig probleem met de overheidsfinanciering, met de financieringswet, met de verantwoordelijkheid van de federale overheid en de deelstaten. De deelstaten zijn overgefinancierd, ze krijgen teveel geld. De federale overheid is arm. Dat is voor een deel juist. Maar hoewel de deelstaten overgefinancierd zijn, slaagt men er aan Franstalige kant nog niet eens in om een begrotingsevenwicht te hebben. Niet nu, maar ook de voorbije jaren niet. Dat is een serieus probleem. Ten tweede geeft de federale regering, die zo arm is, nog altijd heel veel geld uit op domeinen waarvoor ze zelfs niet eens bevoegd is, zoals het grotestedenbeleid, preventieve gezondheidszorg, duidelijk bevoegdheden van de deelstaten, waar de federale overheid zijn bevoegdheid te buiten gaat. Als men gewoon al die uitgaven zou schrappen en de deelstaten zou zeggen: neem uw verantwoordelijkheid, dan heeft men al een stukje doorgeschoven. Er zijn ook een paar perverse effecten in de bevoegdheidsverdeling. Bijvoorbeeld de pensioenen van de ambtenaren van de deelstaten worden betaald door de federale overheid. Men heeft dat zo gewild omdat men aan de unitaire sociale zekerheid niet wilde raken, maar dat is pervers: want dat geeft de deelstaten de kans om meer ambtenaren te benoemen op kosten van de federale overheid. Er zijn dus heel wat problemen, maar geen politieke wil om er iets aan te doen. Dit zal het federale begrotingstekort natuurlijk niet volledig oplossen, maar waarom daar al niet mee beginnen?

- De regering-Van Rompuy heeft nu toch al het dispuut over de asielproblematiek opgelost…

Dit is natuurlijk totaal onverantwoord. Elke regularisatie trekt altijd weer massa’s nieuwe illegale migranten aan. We zitten met een heel ernstig integratieprobleem in dit land. Ik zeg niet dat die niet oplosbaar zijn. Omzeggens iedereen is integreerbaar, maar niet in gelijk welke hoeveelheid. Als je natuurlijk de kraan niet kan dichtdraaien, dan kan je niet dweilen. Het is perfect mogelijk om zelfs relatief grote groepen nieuwkomers te integreren, maar dat is niet mogelijk zolang de deur open blijft.

- In wiens belang is het dan om de deur open te laten staan? Waarom maken de Franstaligen daar een strijdpunt van?

Het is misschien overdreven om het zo te stellen, maar ik heb toch de indruk dat er inderdaad een zelfvernietigend schouwspel aan de gang is: ‘als wij (de Franstaligen) het niet kunnen halen, dan moeten die anderen ook maar kapot. Als wij de macht niet meer hebben in België, laat ons er dan voor zorgen dat de Vlamingen ook niets meer te zeggen hebben in hun eigen land’. En het is natuurlijk een vorm van clientelisme. Je hebt partijen die menen dat ze daardoor hun machtspositie gaan versterken. Bij de PS is dat ook duidelijk gelukt natuurlijk. Zonder de massale migratie zou de PS een heel stuk verder teruggevallen zijn.

- Hoe komt het dat ze juist de migranten aan zich kunnen binden en niet meer de autochtonen?

Omdat natuurlijk de socialisten een verhaal brengen van wij beloven op kosten van anderen. Mensen die niet veel te verliezen hebben zijn gebaat bij een politiek van wij delen uit op kosten van anderen. De dag dat mensen daar iets bij te verliezen verandert dat. Je ziet dat bij een deel van de Turkse middenstand die wel economisch goed geïntegreerd is (maar cultureel alles behalve denk ik), die vrij stevige eigenaars zijn geworden, die keren zich op dat ogenblik af van het socialisme. Socialisten hebben er belang bij dat er steeds nieuwe massa’s zijn. Maar ik verdenk er ook sommige kapitalisten van dat ze er belang bij hebben dat er altijd nieuwe, goedkope arbeidskrachten ingevoerd worden. Het lijkt wel een duivelspact. Het is niet voor niets dat een deel van de economische grootmachten (organisaties) pleiten voor migratie. Anders zijn ze verplicht zich aan te passen aan de situatie in een land. Met grote migratie kan men blijvend goedkope arbeidskrachten aantrekken. Toch denk ik dat de effecten daarvan nefast zijn, op termijn ook voor de economie. Het is allemaal korte termijn denken.

- Nog een probleem dat de regering Van Rompuy voornemens is om op te lossen voor het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie een aanvang neemt, is ‘B-H-V’.

Er is maar één oplossing: de splitsing stemmen. Al het andere is een fundamentele inbreuk op ons grondwettelijk bestel. De achtergrond van de ongrondwettigheid van B-H-V is vrij duidelijk (7). Wat sommigen ook mogen beweren: het is heel duidelijk dat de bestaande kieskring op eenzijdige manier inbreuk pleegt op de basisindeling van België in taalgebieden, gewesten en gemeenschappen. Je moet maar de artikels 1, 2, 3 en 4 van onze grondwet lezen. Daarover gaat het. De procedure die ik heb gevoerd en die tot het arrest van het Grondwettelijk hof heeft geleid, was opgebouwd rond dat argument: de indeling van het land in taalgebieden, gewesten en gemeenschappen wordt op een eenzijdige, discriminerende manier doorkruist door de gewestgrensoverschrijdende kieskring. We hebben nooit beweerd dat een gewestgrensoverschrijdende kieskring noodzakelijk ongrondwettig was, maar wel een eenzijdig gewestgrensoverschrijdende kieskring. Het argument dat er faciliteitengemeenten zijn in Vlaams-Brabant is geen tegenargument als je ook in aanmerking neemt dat er ook faciliteiten zijn in bepaalde gemeenten in Henegouwen: Edingen, Vloesberg, Moeskroen, Komen. Dan zou je die mensen dezelfde rechten moeten toekennen. Niet dat ik vind dat dit de juiste piste is. Ik stel alleen dat met betrekking tot de kiesomschrijving bepaalde faciliteiten slechts denkbaar zijn in Vlaams-Brabant indien dit op basis van wederkerigheid gebeurt.

Ik weet natuurlijk niet welke koehandel men van plan is op te zetten, maar ik denk dat de Vlamingen daar echt moeten zeggen : dit gaat enkel over de uitvoering van een arrest en niets anders.

- Een federale kieskring dan?

Een federale kieskring vergt een wijziging van de grondwet. Voorts heb ik er niet zoveel schrik van, maar ik vind het wel totale nonsens. Trouwens, de voorstellen die er zijn voor een federale kieskring, zijn natuurlijk contradictorisch. Men wil zogezegd een federale kieskring om de Belgische natie in zijn geheel de kans te geven om een beperkt aantal mensen ‘nationaal’ in de oude betekenis te kiezen, maar men gaat wel op voorhand vastleggen hoeveel Nederlandstaligen en Franstaligen er verkozen zijn. Dat is natuurlijk bedrog! Dat is geen federale kieskring. Bovendien - ik heb het onderzocht: een federale kieskring bestaat in geen enkel federaal land, behalve in Irak (8). Als dat het voorbeeld is waaraan we ons willen spiegelen? Het bestaat nergens, ook niet in Amerika.

- Over naar het Vlaamse niveau: de Vlaamse regering, zegt men, wordt geïnspireerd door de Maddens-doctrine. Is dat een gunstige evolutie?

Ik heb er nog niet veel van gemerkt, maar natuurlijk : we zijn nog maar begin september. De Maddens-doctrine, als ze ernstig effectief wordt uitgevoerd is het proberen waard, maar ik heb er mijn twijfels over of men daartoe bereid is. Uitvoering van de Maddens-doctrine zou op zijn minst betekenen dat men alle middelen inzet tegen de federale begroting. Te beginnen met een belangenconflict. De federale begroting bevat al jaren uitgaven die tot de bevoegdheid van de gewesten en gemeenschappen behoren. Het allereerste wat men dus moet doen is de federale begroting saboteren. Als men daartoe bereid is, dan kunnen we au sérieux nemen dat de Vlaamse regering de Maddens-doctrine effectief wil toepassen. Dat zal, denk ik, de eerste test zijn om de ernst vast te stellen waarmee de Vlaamse regering de eigen doctrine trouw is die ze beweert aan te hangen.

- Dat komt dan neer op het onder curatele stellen van de federale staat, zoals Bart De Wever zich in een onbewaakt moment heeft laten ontvallen?

Dat is nog niet eens de federale staat onder curatele stellen. Dat is alleen maar de bevoegdheidsoverschrijdingen van de federale staat stoppen. Gewoon de wet toepassen.

- Kris Peeters zei dat er geen euro van Vlaanderen mag dienen om de federale begroting op te smukken.

Daar moet het argument zijn: wij zijn bereid om bij te dragen tot de vermindering van het federale begrotingstekort door ons meer bevoegdheden te geven, zonder dat daar evenredige bedragen mee overgeheveld worden. Ten eerste: stop met het besteden van middelen op domeinen die niet tot de federale bevoegdheid behoren; ten tweede geef ons nieuwe bevoegdheden en we zijn bereid die over te nemen met een korting op de bestaande uitgaven daarvoor.


- Zijn er eigenlijk alternatieven voorhanden voor de Maddens-doctrine?

De Maddens-doctrine is natuurlijk geen definitieve oplossing. Het kan niet de bedoeling zijn om het te houden bij de bestaande bevoegdheidsverdeling. Het is de bedoeling om de bevoegdheden van Vlaanderen drastisch te verhogen.

- Intussen is de Vlaamse beweging een beetje wakker geschud door de uitlatingen van Frans Crols op de Ijzerwake in verband met Brussel.

Die zijn op zijn minst een ernstig debat waard…

- Het debat is al jaren geblokkeerd uit angst om knopen door te hakken in de ene of de andere zin.

Dat is juist. Crols heeft luidop gezegd wat heel wat mensen misschien niet als een definitieve mening hebben, maar waarvan vele mensen denken dat dit in de openbaarheid mag gebracht worden en dat dit een discussie waard is.

- ‘Brussel loslaten’. Is het niet de onmacht om een grotere Vlaamse ontplooiing tot stand te brengen projecteren op het probleem-Brussel?

Soms moet je ook je beperkingen inzien. Wat kunnen wij bemeesteren met steeds minder Vlamingen.

- Steeds minder Vlamingen in Brussel?

Neen steeds minder Vlamingen in Vlaanderen ook. Onze demografie is rampzalig. De bevolking blijft alleen op peil door immigratie. In Brussel is het nog rampzaliger. Je moet natuurlijk weten welke spankracht je hebt. De mentaliteit, de deugden en ondeugden van onze bevolking kennende uit de geschiedenis heb ik er ernstige twijfels bij of wij in staat zouden zijn om Vlaanderen inbegrepen Brussel Vlaams te houden. Een onafhankelijk Vlaanderen met Brussel als integraal bestanddeel zonder meer, is jammer genoeg nefast voor Vlaanderen. Dat kan niet functioneren. Daar hebben we niets mee gewonnen ten aanzien van de situatie in België vandaag. Dat wil niet zeggen dat we Brussel volledig moeten loslaten.

- Een condominiumstructuur wordt toch ongelofelijk ingewikkeld en weinig transparant.

De vraag is hoeveel we willen loslaten? Op korte termijn is het toch in eerste instantie de Brusselse bevolking die zichzelf zal moeten besturen. Mijn stelling is natuurlijk dat Vlaanderen de bevoegdheden die het nu heeft in Brussel niet mag loslaten: de gemeenschapsbevoegdheden niet, en evenmin de federale bevoegdheden die vandaag mee door Vlamingen beheerd worden. Het is evident dat elke regeling minstens zal moeten inhouden dat de Vlaamse gemeenschap autonoom het eigen onderwijsnet, het net van persoonsgebonden materies en instellingen zal moeten behouden en blijven besturen. Er zou dan een soort subnationaliteit of dubbele nationaliteit aan gekoppeld moeten worden. Als Crols ook dat wil loslaten, kan ik hem totaal niet volgen.

- Ik begrijp toch niet hoe 15% Franstaligen in Vlaanderen de ontplooiing van Vlaanderen zouden beletten.

Ik heb er mijn twijfels over, als men ziet hoe we in het verleden niet in geslaagd zijn om relatief kleine minderheden binnen de perken te houden, vrees ik dat dat een olievlek blijft. Een unitair Vlaanderen inclusief Brussel betekent ook dat het hele nationale niveau tweetalig zou moeten zijn. Wat heb je dan gewonnen, vergeleken bij vandaag?

- Op dat ogenblik is er toch een enorme machtsverschuiving?

Zijn wij er ooit in geslaagd om onze meerderheid te gebruiken?

- Er is toch een verschil tussen een meerderheid van 60/4O die dan nog grondwettelijk met allerlei pariteitssystemen is geblokkeerd en een unitair Vlaanderen met 15% Franstaligen.

Je gaat er nooit in slagen om dat tot stand te brengen zonder dergelijke garanties.

- Die zullen toch niet van dezelfde orde zijn als vandaag: pariteit in de Vlaamse regering met evenveel Franstalige als Nederlandstalige ministers?

Dat is waar. Het probleem is dat de vijandigheid vanuit Brussel en de vervreemding zo groot is. De argumenten die wij hanteren voor een splitsing van België zijn in feite ook argumenten voor een scheiding tussen Vlaanderen en Brussel. Zeggen dat Vlaanderen en Wallonië twee verschillende landen zijn met twee publieke opinies, dat er geen behoorlijk bestuur mogelijk is omdat er andere preferenties leven, en andere politieke landschappen, dat gaat allemaal ook op voor Brussel. Ook al zeggen wij, voor een deel terecht, dat Brussel economisch dichter bij Vlaanderen staat. Maar er zijn vlakken waar de verhouding tussen Brussel en Vlaanderen veel meer vergiftigd is dan met Wallonië.

- Alain Deneef, voorzitter van de Staten-Generaal van Brussel verklaarde wel op de Waalse Staten-Generaal dat ingeval België zou uiteenvallen, Brussel zeker nooit in alliantie zou willen treden met Wallonië omdat 80% van zijn economie in Vlaanderen verankerd ligt.

Brussel zou toch ook nooit voor een alliantie met Vlaanderen kiezen. De Brusselaars zijn zichzelf aan het wijsmaken dat ze zelfstandig kunnen bestaan. Als ze dat geloven, dan heb ik daar geen enkel probleem mee.

- Van de hoofdstad naar het bedreigde dorpje Doel: wat vindt u van het beleid van de Vlaamse regering?

Het wanbeleid bedoel je natuurlijk! Dat is een schoolvoorbeeld van een verhaal van bedrog. Men speculeert erop dat men door bedrog en illegaal handelen uiteindelijk zijn slag zal thuishalen. Het is een beleid van het fait accompli. We handelen onwettig, maar we doen het maar. Achteraf zal het dan wel geregulariseerd worden. Men wil het dorp weg. Men heeft nooit durven zeggen wat men allemaal van plan was. Men is begonnen in 1998 met het excuus: Doel moet weg in het belang van zijn inwoners want Doel zal onleefbaar worden als het Deurganckdok er ligt. Om dat dok aan te leggen waren er redelijke argumenten, maar we zien dat het nog steeds half leeg staat. Er zijn containerkaaien teveel in Antwerpen. Nog maar eergisteren hebben we vernomen dat PSA, de grootste goederenbehandelaar in Antwerpen twee grote containerkaaien gewoon gaat sluiten omdat er niet genoeg trafiek is(9).

Nu, dat het dorp niet kan samenleven met dat dok is een grote leugen gebleken. Dat dorp heeft perfect kunnen samenleven met het Deurganckdok. Men heeft er niet veel last van. Het blijft nog steeds een ongelofelijk mooie plaats om te wonen, ware het niet dat men het half afgebroken heeft en een verrottingspolitiek heeft gevoerd. Maar als plaats voor een dorp blijft het ondanks de haven nog steeds een perfect bewoonbare plaats. Er zijn natuurlijk mensen geweest die het zekere voor het onzekere namen en die onteigend wilden worden. Die huizen zijn door de intercommunales aangekocht, maar men heeft daarna de herbevolking gesaboteerd. Er zijn altijd massa’s kandidaten geweest die daar wilden gaan wonen. Het is daar ook heel mooi. Of beter gezegd: het was er heel mooi. Men heeft dat gesaboteerd. Men heeft de huizen bewust verkrot. Men heeft mensen weggepest. Men heeft huizen afgebroken. Allemaal, zogezegd, in hun eigen belang. Nu ook weer hoor ik de potentaten van de intercommunales verklaren: we gaan de huizen afbreken, de mensen wegjagen om ramptoerisme te voorkomen. Wat voor nonsens is dat. Het is evident: men wil het dorp weg, of men dat nu nodig heeft of niet. Want in de megalomane plannen wordt er gesteld dat er nog plaats moet zijn voor industrieterreinen, ook als er geen bijkomend Saeftingedok komt. Dat is klinkklare nonsens. Als er geen dok komt kan je perfect elders in Vlaanderen industrieterreinen hebben, zelfs op linkeroever, zonder dat het dorp weg moet. Het is een onbegrijpelijke vernielingsdrang die ik alleen maar kan verklaren uit rancune. Het is een symbooldossier: het dorp moet kapot, ook al hebben we het niet nodig, ook al verspillen we daar massa’s belastinggeld. Het is een schande hoeveel geld men daarin gestoken heeft om dat dorp kapot te maken. Het is allemaal volstrekt illegaal. Het is woongebied. Maar men speculeert erop: eerst maken we het kapot. En als dat gebeurd is schaffen we het woongebied af. Illegaal handelen loont. Dat is de hele politiek die de Vlaamse regering voert.
Een tweede element van die politiek is dat men probeert zichzelf een imago van goed bestuur aan te meten door altijd te verwijzen naar beslissingen die men zou genomen hebben, maar die niet bestaan of die anders waren. Wat Doel betreft zegt men dat men de mensen kan buitenzetten en dat men huizen mag afbreken omdat er al sinds jaren een ‘uitdovingsbeleid’ gevoerd wordt. In een rechtsstaat ligt beleid echter vast in beslissingen die een bepaalde vorm moeten hebben en die gepubliceerd moeten worden in het Staatsblad. Dan zijn ze ook aanvechtbaar voor de rechtbanken enz. Die beslissingen bestaan niet. Het ‘uitdovingsbeleid’ is niet als een formele overheidsbeslissing vastgelegd. Je kan ze dus ook niet aanvechten want ze bestaat niet. Toch wordt steeds gesteld: we hebben dit jaren geleden al beslist. Men bedriegt de mensen dus. Bovendien heeft men de inhoud in de loop der jaren gewijzigd. Men heeft destijds gesteld dat er woonrecht in Doel zou blijven zo lang er geen vergunning is afgeleverd voor de bouw van het Saeftingedok. Het was pas omwille van het Saeftingedok dat het dorp zou moeten verdwijnen. Het is evident dat er vandaag bijna niemand nog ernstig denkt aan de bouw van dat Saeftingedok, gezien de evolutie in de trafiek. En toch beroept men zich nu op dezelfde zogenaamde beleidsbeslissing om de bevolking te deporteren. Dat is puur bedrog.

- Wat is dan het perspectief?

Als men de wet respecteert moet men de huizen terug bewoonbaar maken en bewoning toelaten. Het gaat niet over het feit dat men het recht niet zou hebben om een huurder die zijn huur niet betaalt zijn contract niet zou kunnen opzeggen. Waar het hier om gaat is dat de overheid niet het recht heeft om de bestemming van de huizen te veranderen. In Brussel mag je ook van je woning geen kantoor maken zonder vergunning. Maar in Doel wordt dus de bestemming van elk van die woningen veranderd van een bewoonbare woning in een krot. Dat is een illegale wijziging van de bestemming.

- Wie zijn de eigenaars van die woningen?

Dat zijn de intercommunales. Dat zijn staten in de staat. Dat zijn lokale machtsbaronieën die van vader op zoon overgaan. Dat zijn potentaten. Mensen die regeren op een dictatoriale manier over de plaatselijke bevolking. Men kan zich dat niet voorstellen welke chantage daar wordt toegepast. We hebben het in Doel verschillende keren meegemaakt dat mensen gechanteerd geweest zijn om niet te procederen. Men dreigt de bevolking af, dat men er zal voor zorgen dat ze geen woning krijgen als ze durven te procederen, of dat ze hun job zullen verliezen. Dat zijn de praktijken van Interwaas, voorzitter: Freddy Willockx, directeur: Bart Casier. Dat zijn de praktijken van maatschappij Linkerscheldeoever, directeur Peter Deckers, zoon van Gust Deckers. Dat is de chantage waarmee de bevolking in het Waasland onder de knoet gehouden wordt. Met als argument: het is allemaal in het belang van de werkgelegenheid. Dat verschijnt niet in de media, maar dat is de realiteit.

- Is er nog hoop?

Als men behoorlijk bestuur toepast, en als men de wet toepast, is het perfect mogelijk om dat dorp morgen te herbevolken. Er is geen enkele twijfel over dat er vele Vlamingen zijn die bereid zijn in dat dorp te gaan wonen.

- Van het kleine Vlaamse dorpje naar de Europese moloch. Straks moeten de Ieren zich opnieuw uitspreken over het Verdrag van Lissabon, de variant van de Europese Grondwet. Maar behalve de Ieren hebben ook de rechters van het Duitse Grondwettelijke Hof zich over dat verdrag uitgesproken.

Het is bedroevend dat er in België bijna geen politiek Europa-debat is, dat wij compleet alles slikken. Er is bij ons geen mogelijkheid dat de bevolking zich hierover uitspreekt bij referendum. Het gaat hier over een fundamentele wijziging van ons grondwettelijk bestel door het verdrag van Lissabon. In Duitsland evenmin, maar gelukkig heeft het Duits Grondwettelijk Hof de moed gehad om te zeggen dat eerst de inspraak van het (Duitse) parlement drastisch verstevigd moet worden vooraleer het verdrag van Lissabon kan geratificeerd worden. Dat arrest is een pareltje (10). Hier zijn de beste magistraten van Europa aan het werk geweest. Met een ijzeren logica stellen ze het democratisch deficit en de misbruiken aan de kaak. Ze zeggen dat er een enorme kloof bestaat in Europa tussen de democratische legitimatie en de macht. Het Europees parlement is niet in staat om dat op te vangen want er is geen Europees volk, geen Europese publieke opinie. De democratische legitimiteit van Europa kan alleen berusten op de effectieve inspraak van de nationale parlementen en de nationale bevolkingen. En die is er niet, behalve voor een stukje in Denemarken, ook een beetje in Oostenrijk en nu ook een klein beetje in Duitsland dank zij dit arrest van het Grondwettelijk Hof. Bij ons is het in elk geval nul.

Een tweede zaak is dat het Duitse Grondwettelijk Hof zegt dat voor een heel aantal domeinen het zwaartepunt van de besluitvorming moet blijven liggen bij de staten omdat dat de enige zijn die democratisch gelegitimeerd zijn. Alles wat te maken heeft met nationaliteitswetgeving, met justitie... Op dit ogenblik hebben we te maken met een zeer zware uitholling van de nationale bevoegdheid inzake het strafrecht. Er worden via kaderbesluiten door de Europese Unie massaal verplichtingen opgelegd aan de lidstaten, inzake strafrechtelijk beleid, vervolgingen, die compleet ingaan tegen onze grondwettelijke vrijheden. Ons Grondwettelijk Hof heeft één keer gedurfd om in te gaan tegen Europa wat betreft het beroepsgeheim van de advocaat(11). Maar wat het aanhoudingsmandaat betreft, heeft men dat niet gedurfd (12).

- In welk opzicht worden de grondwettelijke vrijheden uitgehold door die Europese kaderwetten.

Bijvoorbeeld de strafbaarstelling van discriminatie en vrije meningsuiting wat dat betreft en het Europees aanhoudingsmandaat zijn daar sprekende voorbeelden van. Dat leidt tot hallucinante toestanden. Mensen worden uitgeleverd en moeten in voorhechtenis zitten in een ander land waarvan ze de taal niet kennen. En dat gaat om futiele misdrijven, zelfs als ze zouden begaan zijn. Mensen worden bij verstek veroordeeld voor drugsbezit bijvoorbeeld. Dat systeem is uitgedacht voor de zwaarste criminaliteit, maar als men ziet wat men onder ‘zware criminaliteit’ begrijpt? Discriminerende uitlatingen wordt als topcriminaliteit behandeld. In Engeland is daar nu heel veel weerstand tegen. Er zijn Britten uitgeleverd aan Frankrijk, aan Griekenland, aan Polen. Men houdt de fictie op, uit respect voor de gelijkwaardigheid van de lidstaten, dat de justitie in alle landen van de Unie even goed functioneert. Ten eerste is dat niet waar, maar zelfs als het waar was ten aanzien van de eigen burgers, een buitenlander die in een procedure verzeild geraakt in een land waarvan hij de taal niet kent, het rechtssysteem niet kent, de advocaten niet kent, die bevindt zich in een totaal verzwakte positie. Ik vind de uitlevering van eigen burgers onaanvaardbaar. Het gebeurt zelfs dat men uitgeleverd wordt naar landen waar de feiten zich niet hebben voorgedaan. Spanje vraagt de uitlevering van Basken ook voor feiten die zich niet in Spanje maar elders in Europa hebben voorgedaan. Dit kan dus niet.

- Ik hoorde u daareven een lans breken voor een referendum over zaken als de Europese grondwet. Bent u voorstander van directe democratie?

Ik denk dat we dringend een scheut directe democratie nodig hebben, maar op een ernstige manier. Dat betekent dat vragen in een volksraadpleging bepaald worden door degenen die de handtekeningen verzameld hebben, en niet door de meerderheid die aan de macht is. Tot op zekere hoogte moet er ook een bindend referendum mogelijk zijn. Er moet een correctiemogelijkheid zijn, zoals dat in Zwitserland bestaat. Daar is het zo dat wanneer een vraag wordt voorgelegd op volksinitiatief, de overheid het recht om een tegenvraag te stellen. Dat systeem is nuttig, wanneer je een keer ja en een keer neen kan stemmen of zelfs twee keer ja en twee keer neen. Dat zou in Antwerpen een oplossing geweest zijn. Dat wil men echter niet, omdat men de handen wil vrij hebben om na een referendum zijn goesting te doen.

- Wat Antwerpen betreft, in hoeverre is het aanvaardbaar dat de Antwerpenaren alléén een stem krijgen over een infrastructuurproject dat in functie staat van de mobiliteit in heel Vlaanderen?

Een referendum kan alleen bindend zijn indien het geplaatst wordt op een niveau dat daar de bevoegdheid toe heeft. Indien een vergunning mag uitgereikt worden door de stad Antwerpen, dan is een Antwerps referendum volgens mij verantwoord. Hier gaat het slechts om een advies dat de stad zal uitbrengen, omdat het uiteindelijk niet de stad is die de bouwvergunning mag uitreiken. Als je over de uiteindelijke beslissing een referendum wil organiseren op de correcte manier, dan zou je het inderdaad in heel Vlaanderen moeten doen.

- Ziet u nog domeinen waar referenda de democratie kunnen opwaarderen?

Op heel veel vlakken maar je moet concrete vragen stellen. Dat vergt ook dat de burgers opgevoed worden. We zijn het natuurlijk verleerd om een mening te vormen over concrete vragen.We mogen nog alleen onze mening vormen over de perceptie van personen. Over de glamour en de sympathie voor mensen. Dat is ongevaarlijk. Maar als de burgers een mening hebben over concrete punten waarover beslissingen moeten genomen worden dan is dat blijkbaar voor het politiek systeem gevaarlijk.

(1) Bestuurslid Vlaanderen-Europa en Orde van de Vlaamse Leeuw – lokale besturen vlaamse verenigingen in Gent
(2) Zie http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/de-onzin-van-de-resolutie-over-de.html
(3) Zie http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/bedenkingen-over-de-scheiding-der.html
(4) Belangenconflict Waals Parlement abusief en onwettig, http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/belangenconflict-waals-parlement.html.
(5) Wanneer meerdere parlementen een belangenconflict willen inroepen moeten zij dat tijdens dezelfde termijn doen. Dit is de grondwettelijke praktijk, zoals zij werd nageleefd in het verleden, d.w.z. in de zittijden voorafgaand aan de verkiezingen van 2007. Samen met de belangenconflicten ingeroepen tegen een voorstel van interpretatief decreet in het Vlaams Parlement betreffende de schoolinspectie in de faciliteitengemeenten is het BHV- belangenconflict het enige waarbij een parlement een belangenconflict heeft ingeroepen tegen eenzelfde voorstel nadat de behandeling van een belangenconflict tegen hetzelfde voorstel door een ander parlement was beëindigd. In het zeldzame geval waarin meerdere parlementen een belangenconflict inriepen tegen eenzelfde voorstel is in het verleden het tweede belangenconflict ingeroepen binnen de eerste periode van 60 dagen en had het overleg gezamenlijk plaats met alle betrokken parlementen. Zie met name de belangenconflicten tegen het ontwerp wetsvoorstel betreffende de Vlaamse Wooncode, waar de moties van belangenconflict het Parlement van de Franse Gemeenschap en het Waals Parlement elkaar onmiddellijk opvolgden (2 mei 2006, en 10 mei 2006 en vervolgens 5 juli 2006 en 12 juli 2006) en een gezamenlijk overleg plaatsvond in de Gemengde Overlegcommissie op 4 september 2006 (zie Stukken Senaat 2006-2007, nr. 3-1853/1).
(6) Arrest nr. 131/2009, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2009/2009-131n.pdf
(7) Zie mijn "Interpretatie zonder te zinzen: waarom de splitsing van BHV grondwettelijk moet", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html en het vervolg "De kern van de zaak: BHV discrimineert in strijd met het belgisch evenwicht", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/10/de-kern-van-de-zaak-bhv-discrimineert.html
(8)" Dewael's bedrieglijke rechtsvergelijking", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/10/dewaels-bedrieglijke-rechtsvergelijking.html
(9) Mottenballenplan voor Antwerpse containerkaaien, de Standaard 3 september 2009, http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=UR2EG4IG
(10) Lissabon-Urteil, Bundesverfassungsgericht 30 juni 2009, http://www.bundesverfassungsgericht.de/entscheidungen/es20090630_2bve000208.html
(11) Arrest 10/2008, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2008/2008-010n.pdf
(12) Arrest 128/2007 van het Grondwettelijk Hof van 10 oktober 2007, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2007/2007-128n.pdf. Het Hof gaat daarin nogal kort door de bocht door te stellen dat de motivering van het HJEG inzake de geldigheid van het kaderbesluit mutatis mutandis ook geldt ten aanzien van de Belgische omzettingswet van 19 december 2003, omdat het HJEG had geantwoord dat de kritiek op het Kaderbesluit tegen de verkeerde wetgever was gericht en de aangevoerde discriminatie een gevolg was van de wijze van omzetting in het Belgische recht. Ook het HJEG ging daarbij kort door de bocht: het weigerde het kaderbesluit te toetsen aan het legaliteitsbeginsel in strafzaken (i.h.b. de afschaffing van de dubbele strafbaarstelling), omdat het Kaderbesluit zelf geen strafbaarstellingen zou inhouden, maar "vergat" in overweging te nemen dat het inzake uitlevering voor bepaalde misdrijven wel de afschaffing van het vereiste van dubbele incriminatie oplegt aan de lidstaten.

Read more...

Wapens zonder kogels in de VS, Dhimmi-apartheid in Nederland en vrouwen met ballen in Iran

Telkens collectivisten aan de macht komen in de Verenigde Staten, zien we doorgaans een "run on the gun store" optreden. Dit was met het aantreden van Barack Hussein Obama dit jaar zeker niet anders. De twee eerste maatregelen die een collectivistisch regime steevast neemt, zijn nu eenmaal de confiscatie van privé-wapens en het verbieden van privé-onderwijs. Zonder deze twee acties is elke vorm van collectivistisch bewind onhoudbaar. Barack Hussein Obama kent deze vuistregel voor collectivisten en is bereid deze opnieuw van stal te halen. De aanval op de vrijheid is ingezet. Deze persoon met een wel zéér onduidelijke afkomst, een schimmig verleden, een vrouw die openlijk met het communisme dweept(e) en er zelf bepaalde naïef-linkse waandenkbeelden op nahoudt, is in de ogen van een groot deel Amerikanen dan ook een regelrechte bedreiging. En gelijk hebben ze.

We herinneren ons allemaal nog de duistere zaakjes die Barack Obama in het verleden met ACORN (de organisatie die in een recente undercover-reportage adviezen in belastingontduiking blijkt te geven aan illegale vreemdelingen, mensenhandelaars en crackhoeren) en andere maffieuze groepjes gedaan heeft, en kennen zijn totalitair-socialistische kijk op de samenleving. Glenn Beck zei het nog in zijn show enkele weken geleden: "Ik herken Amerika niet meer!" en zeker nu ook de "leeuw van de senaat" Ted Kennedy het tijdelijke voor de hel ingeruild heeft, zal het niet lang meer duren voor Obama bureaucraten tussen patiënten en hun dokters zal plaatsen, ambtenarenpanels in het leven zal roepen om te beslissen over leven en dood van oudere patiënten, en het privaat wapenbezit verder aan banden zal leggen. Het overlijden van de grote anti-wapenadept en notoire socialist Kennedy biedt immers opnieuw perspectieven om die agenda door te drukken. We zullen maar vergeten dat socialisme enkel op twee plaatsen écht kan bestaan: in de hemel waar ze het niet nodig hebben, en in de hel waar ze het hebben ;-)

Maar Amerika zou Amerika niet zijn, moesten ze dit zomaar over zich heen laten gaan. Het was vandaag dan ook leuk om lezen dat de wapenhandelaars in de Verenigde Staten met een chronisch tekort aan kogels zitten. De laatste weken en maanden hebben zoveel Amerikanen wapens gekocht dat de kogelfabrikanten de vraag naar kogels niet meer kunnen volgen. Zalig gewoon. Ook tal van ludieke anti-Kennedy-bumperstickers gaan opnieuw vlotjes over de toonbank. Mijn favoriete sticker is die met het opschrift "Mijn geweer heeft minder mensen vermoord dan de auto van Ted Kennedy". Ted Kennedy was een moordenaar, maar dat wordt in linkse middens zeker niet tegen hem gehouden. Socialisten, de volgelingen van ultra-linkse massamoordenaars als Ché Guevara, Adolf Hitler en Joseph Stalin, zijn immers niet begaan met menselijk leven. Hun ideologie kan enkel bestaan als, om het met de woorden van Bernard Shaw te zeggen, "bepaalde groepen in de samenleving uitgemoord worden."


Zondag was het in veel steden in België en Nederland een autovrije dag en dat hebben we zeker geweten. Ondergetekende heeft zondagnamiddag twee uur kunnen doen over het traject van Knokke naar Berlare. Zondag vierden de moslims echter ook het einde van de ramadan. Natuurlijk waren ze niet zo blij met het samenvallen van hun suikerfeest met deze autovrije zondag omdat ze dan hun familie willen bezoeken en daarvoor meestal de auto moeten gebruiken. Ik vind het suikerfeest zelf ook het hoogtepunt van de ramadan, het is immers de enige dag van de vasten dat er in Brussel voor de verandering eens geen auto's in brand gestoken worden, en ik begrijp de grieven van onze islamitische medeburgers. De dag was inderdaad wat ongelukkig gekozen. In Nederland lanceerde de hoofdgedoekte wethoudster Fatima Elatik van de islamosocialistische Partij voor de (overbelasting van) Arbeid het voorstel om moslims zondag wel de auto te laten gebruiken in de autoloze stadsdelen. Gelijkheid en non-discriminatie te pas en te onpas aangrijpen als het hen uitkomt, maar tegelijkertijd openlijk een apartheidspolitiek verdedigen als dat hen beter uitkomt. Zo schandalig, maar ook zo typisch... De PVV-blog "The West is the Very Best" fotoshopte bovenstaande afbeelding om de wansmakelijke ideeën van Elatik te visualiseren. Knap werk!


Via de Facebook-pagina van Frédérique Ries, oud-staatssecretaris voor Europese zaken en momenteel Europarlementslid voor de MR, vond ik vandaag dit snapshot terug van een hoofdgedoekte vrouw die Mazoet Achmadinges met haar middelvinger eens flink haar gedacht zegt. Net als uw dienaar is Ries een fervente voorstander van Israël en staat zij afkerig tegenover het "appeasen" van het islamisme bij ons en de radicale islam in de wereld. Jammer dat zei zo weinig de pers haalt met haar schitterend werk en verfrissende ideeën.

Read more...

Moest God vandaag Noach vragen om een ark te bouwen, de Europese Unie zou het verbieden!

Daniel Hannan vertelt het verhaal op de "campaign trail" met zijn vriend en ideologische evenknie Mark Reckless. Hij schetst op een wel zéér ludieke manier een beeld van de wirwar van Europese overregulering en toetst die aan het Noach-verhaal uit de Bijbel.

Read more...

Laat niet Brussel, maar de hoop op exclusiviteit erover los! (Hoegin)

De Crols-doctrine, zoals die verleden maand door Frans Crols verdedigd werd op de IJzerwake, zorgde voor heel wat beroering, niet alleen binnen de Vlaamse Beweging, maar ook daarbuiten. Maar schiet de Crols-doctrine, kort samengevat als «Wij laten Brussel los», niet iets te veel door in de juiste richting?

Op dit ogenblik domineren twee doctrines het debat binnen de Vlaamse Beweging: de Crols- en de Maddens-doctrine. Objectief bekeken kan men echter niet anders dan vaststellen dat beiden een zwaktebod inhouden, en Vlaanderen nog steeds geplaagd zit met een minderwaardigheidscomplex tegenover de Franstaligen. Inderdaad: simplistisch voorgesteld houdt de Crols-doctrine in dat Vlaanderen haar hoofdstad moet opgeven om eindelijk aan te durven de onafhankelijkheid uit te roepen, terwijl de Maddens-doctrine zegt dat Vlaanderen van de communautaire dialoog weg moet blijven tot de Franstaligen om nieuwe centen vragen. Het probleem met die laatste doctrine is echter dat zolang Vlaanderen van de communautaire dialoog wegblijft, de Franstaligen elk jaar enorme bedragen geld toegestopt krijgen via de federale solidarité –«solidariteit» kan men dat immers bezwaarlijk noemen–. Ondertussen gooien de Franstaligen in hun eigen Gewest en Gemeenschap het geld langs deuren en vensters naar buiten in de gewisse zekerheid dat Vlaanderen vroeg of laat via de federale begroting wel zal bijpassen. Van een Vlaanderen dat assertief is, initiatief neemt en niet met zich laat sollen is daarmee absoluut geen sprake, iets wat overvloedig geïllustreerd wordt in het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde.

De Maddens-doctrine schiet echter te kort om de eenvoudige reden dat als de Vlaamse politici de ruggengraat zouden hebben om haar uit te voeren, ze meteen ook totaal overbodig zou zijn. Die politici zouden dan immers ook de ruggengraat hebben om niet met de klak in de hand bij de Franstaligen te gaan bedelen naar wat hen rechtmatig toekomt, zoals de Plantentuin van Meise om maar één voorbeeld te noemen. Anderzijds kunnen er toch wel enkele vraagtekens geplaatst worden bij enkele punten die Frans Crols aanhaalde in zijn toespraak. Dat Vlaanderen Brussel als woongebied al lang kwijt is, is inderdaad een feit, maar de bewering van Mark Grammens dat Vlaanderen aan Brussel niet veel meer verliest dan wat bakstenen en architectuur is naar mijn mening niet correct. Vlaanderen verliest aan Brussel veel meer, namelijk ook veel staal, glas en beton. Een korte wandeling in de buurt van het Noordstation –aan de ene zijde, niet aan de andere– leert dat Vlaanderen hier en daar in Brussel zeer nadrukkelijk aanwezig is en ondanks alles toch nog één en ander te verliezen heeft.

Wat meer is, indien het Vlaams Parlement de Crols-doctrine zou volgen, zou het waarschijnlijk voor een unicum in de geschiedenis zorgen. Welk ander volk zou het Vlaanderen al voorgedaan hebben: eenzijdig de onafhankelijkheid uitroepen in de eigen hoofdstad, die prompt buiten het eigen pas onafhankelijke land gelegd zou worden? Alsof de Timorezen in 2002 hun hoofdstad Dili aan Indonesië cadeau zouden gedaan hebben bij hun EVO! Alsof de Schotten nog maar zouden overwegen Edinburg af te staan aan Engeland. Neen, als er één ding duidelijk is, dan wel dat Vlaanderen zich in zo'n geval voor de hele wereld onsterfelijk belachelijk zou maken. Of zou het Vlaams Parlement vóór de EVO een EVT moeten stemmen, een Eenzijdige Verklaring van Terugtrekking, om in Mechelen te gaan resideren? Dit eenvoudige praktische gevolg toont aan dat er toch iets niet helemaal juist zit met de Crols-doctrine.

De denkfout die Frans Crols m.i. maakt, is dat Vlaanderen wat Brussel betreft slechts twee keuzes ter beschikking zou hebben: Brussel vasthouden, of Brussel volledig loslaten. Er bestaat echter ook een derde keuze, die verdedigd wordt door Bart de Wever, maar die jammer genoeg niet voldoende uit de verf komt. Vlaanderen hoeft Brussel niet los te laten, maar wel de hoop op een exclusiviteit erover. Heeft het er iets mee te maken dat die derde keuze voorlopig nog niet samengevat werd in een korte en krachtige slogan, maar telkens weer verpakt zat in een lange uitleg met veel nuances en moeilijke woorden? Een condominium bijvoorbeeld, waar Bart de Wever het over heeft, wat moet een mens zich daar eigenlijk bij voorstellen?

Wikipedia definieert een «condominium» als een staat van gedeelde soevereiniteit. Andorra is een voorbeeld van een hedendaags condominium, al blijkt dat in de praktijk vooral een symbolisch condominium te zijn. Een ander voorbeeld is Neutraal Moresnet, door artikel 32 van het Verdrag van Versailles in 1919 trouwens integraal bij België gevoegd, maar qua oppervlakte en bevolking amper te vergelijken met het hedendaagse Brusselse Gewest. Misschien levert het Brčko-district in Bosnië-Herzegovina meer inspiratie op, al loopt ook hier de vergelijking mank. Het district wordt weliswaar niet gedeeld door twee soevereine staten, maar maakt wel tegelijk deel uit van de Moslim-Kroatische Federatie en de Servische Republiek. In de praktijk geniet het gebied echter een grote vorm van zelfbestuur, en staat het onder het toezicht van een zogenaamde Internationale Supervisor.

Volgende vraag is hoe zo'n Brussels condominium eruit zou kunnen zien. Naast Vlaanderen, Brussel zelf en Wallonië (of Frankrijk als Wallonië aansluiting zou zoeken), is ook de Europese Unie betrokken partij in Brussel. Wat Vlaanderen betreft zal het dan belangrijk zijn over politici en onderhandelaars te beschikken die zich niet van bij het begin al ondergeschikt maken aan de Franstalige tegenpartij(en). Die politici en onderhandelaars zullen er trouwens zelf voldoende van overtuigd moeten zijn dat Vlaanderen wel degelijk over een heel deel historische, sociaal-economische en geografische rechten beschikt in Brussel, en de wil bezitten om die rechten ook effectief te laten gelden.

Wat in ieder geval een misstap zou zijn, is zoals Gerolf Annemans geloven dat als we Brussel tijdelijk loslaten, het wel vanzelf, ja zelfs «op de knieën», zou terugkeren naar Vlaanderen. Hij haalt daarvoor economisch en geografische redenen aan, maar ik zou daar toch raciaal-religieuze redenen tegenover willen stellen. Mijn vrees is dat een onafhankelijk Brussels Gewest versneld zou evolueren tot een volledige failed city state. En wat we vandaag meemaken in Molenbeek en Kuregem is daar trouwens slechts nog maar een voorafspiegeling van. Indien Brussel onafhankelijk zou worden, is de vraag niet hoe lang het zou duren eer het zelf weer om aansluiting bij Vlaanderen zou vragen, maar wel wanneer en in welke wijken de sharia niet alleen de facto maar ook de jure afgekondigd zal worden. Ik zie dan ook Brussel nog eerder aansluiting zoeken bij Marokko dan bij Vlaanderen. Of dat op middellange termijn ook aanvaardbaar zal zijn voor de Europese Unie, is een andere zaak, maar misschien al bij al nog niet eens zo heel relevant. Relevanter zal onwaarschijnlijk de mening van de VS zijn, die er misschien niet zo happig op zullen zijn dat er midden in West-Europa, nota bene dan nog rond het hoofdkwartier van de NAVO, één of andere islamitische republiek zou ontstaan. Dat vooruitzicht alleen al zou voldoende moeten zijn om in Washington steun te krijgen voor het Vlaamse standpunt dat Brussel ook Vlaams is.

Read more...

Professor De Grauwe, er bestaat al degelijkemacro-economie! (Simon Van Wambeke)

In een recent artikel wijt Professor Paul De Grauwe het falen van de voorspellingen van economen terecht aan hun onrealistische modellen. Zij baseren zich namelijk op twee absurde hypotheses; deze van de “rationele verwachting” en deze van de “efficiënte markt”. Professor De Grauwe stelt dat economie een andere soort wetenschap is dan fysica, waardoor modellen opstellen en voorspellingen doen veel moeilijker wordt. Hoe ga je bijvoorbeeld een economische crisis experimenteel proberen te verklaren? Ga je alle variabelen constant kunnen houden (de vraag, het aanbod, de rente, de verwachtingen van mensen, … ), zoals een fysicus dat doet in zijn labo? Gecontroleerde experimenten in de economie gelijkend op deze in de fysica, zijn dus quasi onmogelijk, zelfs in de meest totalitaire maatschappij. Een ander soort wetenschap vraagt logischerwijze een andere methodologie. Professor De Grauwe roept, na het falen van het huidige paradigma, dan ook op tot het uitvinden van een nieuwe (macro-economische) theorie.

Wat hij niet zegt, is dat er reeds een economische school bestaat die niet lijdt aan de ziekten van de huidige macro-economie. De naam van deze school is de Oostenrijkse school. Deze economische strekking bestaat al meer dan honderd jaar en haar oorsprong ligt nog vele honderden jaren eerder. De Oostenrijkse school gebruikt geen modellen die menselijk gedrag negeren, maar vertrekt juist van het feit dat mensen doelgericht handelen en leidt daaruit economische principes af. Terwijl de mainstream economen de crisis ontkenden terwijl ze al bezig was, hadden de Oostenrijkse economen ze lang van tevoren zien aankomen. De youtube-video waarop één van hen, Peter Schiff, in 2006 en 2007 de crisis herhaaldelijk voorspelt op de Amerikaanse televisie, geldt als een opvallend bewijs hiervan (hij is al meer dan 1,5 miljoen keer bekeken).

Hulp vragen in verband met de crisis aan economen volgens wiens modellen de crisis niet kan bestaan, is niet verstandig. Zich tot de Oostenrijkse school wenden is dit des te meer. Het paradepaardje van de Oostenrijkse school is namelijk hun verklaring voor de steeds wederkerende plaag van crisissen: de ABCT (Austrian Business Cycle Theory). Voor deze theorie kreeg de econoom Friedrich von Hayek in 1974 de Nobelprijs economie. De ABCT acht het artificieel verlagen van de rente door de centrale bank als cruciaal om de economie op een pad van onstabiele groei te sturen (de bubbel). De vereenvoudigde versie van de theorie gaat als volgt. De centrale bank creëert geld en drijft zo de rente lager. Deze lage rente leidt tot optimisme op de markt en verleidt ondernemers tot investeren en het uitbreiden van productie. Wanneer de centrale bank minder (of minder snel) geld creëert en de rente terug stijgt, blijken al deze investeringen onhoudbaar en staan we aan de rand van de crisis. Als je de rente bekijkt van de laatste jaren, worden de bubbel en daaropvolgende crisis makkelijker te begrijpen.

Het recept van de Oostenrijkse school om zo snel mogelijk weer over te kunnen gaan naar een stabiele situatie is verrassend eenvoudig; niets doen. Op die manier kunnen foute investeringen verdwijnen en middelen terug naar hun juiste plaats in de economie, daar waar de consument ze wil. Juist het in leven houden van bedrijven en het bijcreëren van geld door de centrale bank, leidt tot het ophopen van foute investeringen en het aanslepen van de depressie. Het voorkomen van een volgende crisis is, volgens de Oostenrijkse school, enkel mogelijk zo de centrale bank zich onthoudt van geldcreatie en het manipuleren van de rente. Hopelijk toont deze korte uiteenzetting voor de wanhopende macro-economen een mogelijke uitweg. Naast het - weerom - verder prutsen aan modellen zijn er andere, vruchtvollere manieren om aan economie te doen. Deze zijn te vinden in de boeken van Ludwig von Mises, Friedrich von Hayek en Murray Rothbard.


Simon Van Wambeke is oud-hoofdredacteur van Blauwdruk en bestuurslid van het Leuvense Liberaal Vlaams Studentenverbond.

Read more...

Wie vraagt Taouil naar zijn mening over Kuregem? (Hoegin)

Je zou het niet geloven als je het niet met je eigen ogen zou kunnen zien: dit week-end pakte De Standaard, een krant die van zichzelf vindt dat ze kwaliteit aflevert, uit met een reeks artikelen over de moslima's in Antwerpen en de criminaliteit in Kuregem, maar zonder dat er ergens ook maar de minste link gelegd werd tussen de twee verhalen.

Ondanks de herhaaldelijke oproepen en schijnoproepen voor een debat zonder taboes –we hadden het er eerder al eens over– blijven de media in de boosheid volharden: moslima's in Antwerpen die weigeren hun hoofddoek af te leggen hebben niets, maar dan ook niets te maken met moslimo's die elders voor overlast zorgen. Een beeld dat nochtans ferm aan diggelen geslagen werd toen bleek dat het hulpje van één van de superboeven die deze zomer met een helikopter uit de gevangenis van Brugge wisten te ontsnappen… een vrome (bekeerde) moslima bleek te zijn die nog niet zo lang geleden op TV nog zo over haar hoofddoek had zitten snoeven. Je hoeft dus niet eens in het geniep met een videocamera in een huiskamer binnen te dringen om de link van het ene naar het andere te leggen, maar geen enkele journalist of commentator die het daar eens een beetje uitgebreider over wil hebben in één of ander commentaarstuk.

De mening van imam Nordine Taouil, die zich ondertussen al de kalief van Antwerpen lijkt te wanen, over wat de moslima's in Antwerpen wel en niet mogen doen is ondertussen al ruim aan bod gekomen. Geen kwaliteitsjournalist echter die het aandurft diezelfde imam ook eens aan de tand te voelen over die bendes in Brussel. Of over moslimo's in het algemeen. Mogen moslimo's wel naar school gaan waar er ongesluierde meisjes rondlopen? Ik heb daar nog geen oproepen over gehoord uit de mond van de imam. Mogen die moslimo's op café en naar de discotheek, waar Vlaamse meisjes rondlopen met soms heel veel minder aan dan een sluier, en er bovendien ook nog alcohol geschonken wordt? Het moet zijn dat het met de kuisheid van de moslimo's niet zo nauw zit, want KifKif vond het zelfs nodig hiervoor een gespecialiseerde brigade op te richten. Of zit de zaak zo in mekaar, dat die moslimo's –in tegenstelling tot de moslima's dus– de kans moeten krijgen zich een beetje te «oefenen» vóór ze trouwen, en dat dat dan even goed, om niet te zeggen liefst, op één van die blanke hoeren kan die toch niet liever hebben? (Het CGKR moet er de Deense kranten van deze zomer maar eens op naslaan.) Is het trouwens echt puur toeval dat het in nogal wat islamitische landen de vrouw is die veroordeeld wordt wanneer ze verkracht wordt? Zíj gaf haar verkrachter immers de gelegenheid door zonder mannelijke begeleider het huis te verlaten – hij deed niet meer dan wat van hem verwacht kon worden.

Bij dit alles loopt bovendien Vlaams (nou ja) Minister van Onderwijs Pascal Smet met een dikke lip rond. Hij is er namelijk niet zo opgezet mee dat er binnenkort in Antwerpen madrassa's opgericht zullen worden waar de moslima's hun hoofddoek niet hoeven af te zetten vóór ze de schoolpoort binnen stappen. O ja, imam Nordine Taouil bestrijdt dat het om madrassa's zou gaan, maar veel meer dan een semantische discussie is dat natuurlijk niet: kweekscholen voor vrome moslims zullen het zijn. Waarom zouden ze anders opgericht worden? Het lijdt bovendien geen twijfel dat de moslima's op die scholen van prima moslimonderwijs zullen kunnen genieten. Zo zal hen wel overvloedig ingeprent worden welke rol de vrouw volgens heerschappen als imam Nordine Taouil in de maatschappij te vervullen hebben: geen, behalve het eten voor de man klaar te maken, op tijd en stond de benen te openen –in sommige landen bestaan er zelfs uitdrukkelijke richtlijnen over hoe vaak de man daar recht op heeft– en verder nog zoveel mogelijk kinderen te baren. En wat de moslimo's betreft, hen zal wel duidelijk gemaakt worden wat zij dienen te doen met mensen die de seksuele geaardheid van Pascal Smet delen. Ik kan zijn ongemak dus begrijpen –waar is de tijd dat Pascal Smet en Nordine Taouil partijgenoten dreigden te worden?–, en het gaat om meer dan het overduidelijke bewijs dat als er vandaag integratieproblemen bestaan, het meer aan een bepaalde groep immigranten ligt die zich uitdrukkelijk niet willen integreren in een maatschappij die zij met elke vezel van hun lichaam verachten, dan wel aan de «onverdraagzame» en «racistische» Vlaming die weigert zich te laten «verrijken» door de islam. Dat er op die madrassa's ook katholiek godsdienstonderwijs voorzien zal worden als daar vraag naar zou rijzen, is echt wel loeier. Het zal al goed zijn als er hier en daar misschien een leraar Nederlands of wiskunde les zal mogen geven die zich nog niet bekeerd heeft tot de islam.

A propos, het zal interessant zijn om te zien of er eerlang ook journalisten zullen opstaan die zich geroepen voelen om under cover eens na te gaan wat er in die madrassa's zo allemaal verkondigd wordt tijdens de lessen godsdienstonderricht of biologie, en welke portretten er daar aan de muur zullen hangen. We zullen ons daarover maar niet te veel illusies maken…

Read more...

He dares not speak his name (vpmc)

Ik vertel niets nieuws, als ik zeg dat in de nabijheid van luidsprekers of tv-toestellen, een magnetisch kompas geen betrouwbare indicaties laat lezen. Het ding raakt als het ware in de war. Minder bekend is dat ook het morele kompas (waar Immanuel Kant zo enthousiast over was) soms eenzelfde gevoeligheid kan vertonen.

Vorige week, lees ik in de krant, was er op tv een reportage die veel stof heeft doen opwaaien. Er moet zich daarbij een deontologisch vraagstuk hebben voorgedaan. Het werkstuk zelf heb ik niet gezien, want ik kijk al lang geen tv meer, omdat het leven te kort is.

Maar de reportage werd blijkbaar gedraaid met gebruikmaking van valse voorwendsels, met een verborgen camera, en wél in de huiskamer van een privépersoon. Zoiets kan, heel soms, onder bepaalde en zeer strikte voorwaarden gerechtvaardigd zijn, maar als ik de berichten daarover lees in de krant, dan waren die voorwaarden in dit geval niet aanwezig.
Ook op blogs wordt misprijzend gereageerd. Bij Frank Albers lees ik bijvoorbeeld:

[…] er zal toch een man voor je deur staan die zegt dat hij een kinderdagverblijf zoekt voor zijn dochter, en die later een reporter blijkt te zijn. Filmt stiekem je lelijke woonkamer, neemt je achterlijke praatjes op en toont dat de volgende dag allemaal op de televisie aan de bevolking. Je bent belazerd, in een val gelokt, in een hinderlaag gelopen. Zo zien wij dat niet natuurlijk. Wij noemen dit undercoverjournalistiek. Niet netjes, maar soms onvermijdelijk.
Mag alleen, zei de Raad voor de Journalistiek twee jaar geleden, als “de informatie, die de journalist op die manier hoopt te verkrijgen, een grote maatschappelijke relevantie heeft, zoals het geval is bij ernstige misstanden of schending van mensenrechten.” (Er zijn nog drie andere voorwaarden.)
Toonde de reportage “ernstige misstanden of schending van mensenrechten” aan? No way. Uit niets bleek dat de bruine ideeën van het kieken haar werk als onthaalmoeder beïnvloeden. […]

Sterker nog vind ik, dat de dappere undercover man vandaag een anonieme verantwoording mag geven in de Kwaliteitstabloid. Ja, met naam en toenaam een briefje ondertekenen doen niet àlle journalisten.

En wat Robin Ramaekers, want zo heet die jongen, in zijn briefje presteert, grenst aan het ongelooflijke. Hijzelf wil anoniem blijven, heeft daar goede redenen voor, ach, ach …en hij heeft ook de anonimiteit van zijn slachtoffer gerespecteerd, beweert Robin in ernst.
Terwijl zelfs ik, die zijn laffe reportage niet heb gezien, nu weet waar ik de betreffende vrouw kan vinden.

Zoiets heet, in een gezonde journalistieke omgeving: ontslag!

.

Read more...