Een dreigbrief aan de burger

Vandaag publiceert De Standaard een dreigbrief van Carl Decaluwé (CD&V) aan de burgers van Antwerpen. Als ze durven tegen de Lange Wapper stemmen, moeten ze zelf maar voor alle kosten opdraaien. Daar past slechts één antwoord op: neem ontslag als 'volksvertegenwoordiger'.

Onder de titel 'BAM en Vlaams belastingsgeld' publiceert De Standaard vandaag als 'Brief van de dag' een dreigbrief van Vlaams volksvertegenwoordiger Carl Decaluwé (CD&V): "Als het referendum en vervolgens het advies van het Antwerps schepencollege en van de Vlaamse regering ertoe zouden leiden dat de plannen voor de Lange Wapper worden opgeborgen, dan moet de stad Antwerpen zelf het geld ophoesten voor het vervolgverhaal. Dit kan dan niet langer met Vlaams belastingsgeld." (Zie de volledige tekst hieronder). Voor hem kunnen de inwoners van Antwerpen alleen 'hun verantwoordelijkheid opnemen' door op 18 oktober voor de Lange Wapper te stemmen.

Dit is toch een ongehoorde chantage van een volksvertegenwoordiger. De burger bedreigen, omdat hij een democratisch voorzien recht uitoefent! Dat hebben we toch niet eerder meegemaakt. Dat 'recht' is bovendien erg zwak, gezien een referendum niet eens bindend is. Het Vlaams parlement heeft jarenlang het BAM-dossier gevolgd, schrijft hij. Maar kreeg het ook voldoende informatie van de BAM? Herinnert Decaluwé zich wellicht niet meer dat de parlementsleden zeer lang hebben moeten aandringen om een maquette te mogen zien? Weet Decaluwé niet dat zelfs de architecten van het project de aansluiting op de ring in Deurne geen goede oplossing vinden? Er zal dus ook bij een Lange Wapper nog bijkomend studiewerk nodig zijn. Hij moet toch weten dat minister Van Mechelen eind vorig jaar in het parlement bevestigde dat de financiering nog helemaal nergens staat? ("Volgens mij is de financiering in haar huidige vorm onmogelijk en zal ze grondig moeten worden herwerkt."). Het project Lange Wapper rammelt op alle mogelijke aspecten (zie het artikel 'De kwelgeest Lange Wapper').

Het zal dus niet alleen van de Antwerpse burgers afhangen wanneer die viaduct zou sneuvelen. Dan dreigen dat de Antwerpenaren zelf maar moeten opdraaien voor een andere oplossing, als ze niet voor de viaduct stemmen, is 'een brug te ver' voor een volksvertegenwoordiger. Daar past slechts één antwoord op: neem ontslag als 'volksvertegenwoordiger'. U bent deze functie onwaardig.

---------------------------------------------------

BAM en Vlaams belastingsgeld
Als het referendum en vervolgens het advies van het Antwerps schepencollege en van de Vlaamse regering ertoe zouden leiden dat de plannen voor de Lange Wapper worden opgeborgen, dan moet de stad Antwerpen zelf het geld ophoesten voor het vervolgverhaal. Dit kan dan niet langer met Vlaams belastingsgeld.
Antwerpen heeft wezenlijk een gigantisch mobiliteitsprobleem, dat weliswaar over enkele jaren kan opgelost zijn. Reeds jarenlang volg ik het BAM-dossier op in het Vlaams Parlement. Vorig jaar was het Oosterweelproject nog nagenoeg door alle politieke partijen gedragen. Dit is CD&V, SP.A, Open VLD, Groen!, N-VA, LDD en Vlaams Belang. In de betreffende parlementscommissie waren er weliswaar veel kritische vragen over de procedures, communicatie en dergelijke, maar over de Lange Wapper-brug zelf was er zelden of nooit commentaar. Dit was toen, want nu het politiek tactisch steekspel hevig woedt, wordt de Oosterweel in een andere context geplaatst. Daarom wil ik duidelijk stellen dat het voor mij niet kan dat er met Vlaams belastingsgeld opnieuw studies worden betaald na een negatief verdict. De Antwerpenaar kan die in het vervolg zelf betalen. Het kan ook evenmin dat het voorziene geld wordt herverdeeld in deelprojecten, waardoor mogelijks andere provincies vanuit het budget Openbare Werken moeten bijdragen.
Wat Karel Vinck trouwens schreef in zijn reactie, is inhoudelijk correct. De BAM wordt door het Vlaams Parlement gecontroleerd. Wij doen onze parlementaire controle. Stilaan wordt het Vlaams parlement te veel meegesleept in de Antwerpse soap. Dit moet stoppen. Ik hoop voor Antwerpen dat haar inwoners hun verantwoordelijkheid opnemen op 18 oktober bij het referendum.
Carl Decaluwé

Read more...

Hoofddoek niet islamitisch

Zowel voor de Franstalige directeur van het CGKR als - de zich, uiteraard, iets diplomatischer uitdrukkende - Marokkaanse ambassadeur in België is de zogenaamde 'islamitische hoofddoek' geen bestanddeel van de islam. Het is helemaal geen religieus voorschrift. Hoe kan een verbod om hem te dragen (beperkt tot de school) dan de vrijheid van godsdienst schenden?

Edouard Delruelle is de Franstalige (adjunct)directeur van het CGKR, naast professor politieke-, juridische- en moraalfilosofie aan de universiteit van Luik. Hij maakte in 2004-2005 deel uit van het stuurcomité van de 'Commissie voor Interculturaliteit', en nu eveneens in de op 21 september '09 opgestarte 'Assisen van de Interculturaliteit'. Naar aanleiding hiervan werd hij geïnterviewd door La Libre Belgique (21.09.09), ondermeer over de hoofddoek. Hij pleit voor een beslissing op 'het hoogste niveau', en niet meer school per school, alhoewel hij daar in 2005 nog voorstander van was. Moest hij in de plaats van de directrice van het Antwerps atheneum geweest zijn, zou hij wel dezelfde verbodsbeslissing genomen hebben:

"Het probleem is dat de scholen onder druk van elkaar tot een beslissing komen, wat betekent dat er geen autonomie meer is. Het geval van het Antwerps atheneum is daar een voorbeeld van. De directrice is een groot voorstander van culturele diversiteit, maar ze heeft, de dood in het hart, de hoofddoek moeten verbieden omdat alle andere scholen dit deden! Haar school werd een getto-school. Er was druk van fundamentalisten op de meisjes die geen hoofddoek droegen. Ze had geen keuze. Ik had hetzelfde gedaan in haar plaats. Het Antwerps atheneum, dat met een rijp overwogen pedagogisch project de keuze gemaakt had de hoofddoek toe te laten, heeft het niet kunnen behouden. Dit is wel het bewijs dat er nu op een hoger niveau moet beslist worden, om de directies van de scholen niet alleen te laten met deze problematiek." Hij pleit ervoor het onderwerp te laten sturen door een commissie van het parlement van de Franse Gemeenschap.

Dan was er in Franstalig België zeer recent nog het geval van drie meisjes van 9 en 10 jaar, die door hun ouders met een hoofddoek naar de gemeentelijke lagere school in Dison gestuurd werden, en zolang ze een hoofddoek droegen de school niet binnen mochten. (De gemeenteraad van Dison motiveerde dit op basis van het schoolreglement dat elk hoofddeksel verbiedt. De ouders zouden hiertegen nu beroep aantekenen bij de Raad van State).

Edouard Delruelle: "Een meisje van 10 jaar met een hoofddoek, dat choqeert mij. Het dragen van een hoofddoek is trouwens geen religieus voorschrift. Ik zou graag een manier vinden om hem duidelijk te verbieden, met respect voor de families, en op een transparente manier. De hoofddoek is ook een sexueel, soms een politiek teken: de kinderen mogen niet geïnstrumentaliseerd worden. De school heeft een opvoedkundige en emancipatorische opdracht. Dit maakt voor mij deel uit van legitieme en gerechtvaardigde verboden. Er zou een consensus moeten ontstaan in de Belgische maatschappij om te zeggen: vanaf 18 jaar, in het hoger onderwijs, doet men wat men wil, en aan de andere kant moet het dragen van een hoofddoek in het lager onderwijs verboden worden. De moeilijkheid ligt bij het secundair onderwijs. Wat doen? Als men het verbiedt, wordt het uitgebreid tot museabezoeken, het deeltijds leren? Daar wordt het weer concreter. De autonomie van de scholen moet omkaderd worden,gelegitimeerd worden.."
(Interview 'Une enfant voilée, ça me choque')

Marokaanse ambassadeur: hoofddoek niet noodzakelijk islamitisch

In Le Vif/L'Express van vrijdag 25 september '09 verscheen een uitgebreid interview met de ambassadeur van Marokko in België. In een inleiding meldt de interviewster al dat ambassadeur Samir Addahre "weigert de hoofddoek als 'islamitisch' te kwalificeren. Hij spreekt hiermee geen ontheiligende woorden uit, of een welwillende houding tegenover het Westen. Hij situeert zich in lijn van Hassan II die, helemaal in het begin van 'de hoofddoekenkwesties' in Creil (Frankrijk), in 1989, er aan had herinnerd dat het dragen van een hoofddoek geen verplichting is van de koran, en dat de wetten van het gastland gelden voor de jonge moslims en hun families. Deze eerste 'hoofddoekenkwestie' - zo heeft de geschiedenis nadien uitgewezen - werd opgezet, en later voor de rechtbanken gebracht, door de Moslimbroederschap. Een islamistische broederschap waarvan de ambasadeur hier de nefaste invloed aan de kaak stelt, naast deze van de salafisten en sjiieten die proberen de Belgisch-Marokkanen af te leiden van de gematigde islam van hun ouders en grootouders."

Uit het interview:
Vraag: Toen de eerste 'hoofddoekenkwestie' ontstond in Creil in Frankrijk, in 1989, is koning Hassan II tussengekomen bij de leerlingen van het lyceum via zijn ambassadeur, en nadien publiek in de uitzending "L'Heure de vérité' (France 2) om er over de Marokaanse die geen hoofddoek droegen te zeggen dat 'we niet de indruk hebben dat ze tegen de geboden van de islam ingaan, want deze geboden worden bepaald in de tijd en in de ruimte..' Nemen de verdedigers van de islamitische hoofddoek een juiste of een verkeerde richting?
Antwoord: "Ondanks het gevoelige van het onderwerp, wil ik toch volgende opmerkingen maken. De hoofddoek is niet noodzakelijk islamitisch. Hij is vooral de uitdrukking van de bevestiging van een identiteit, ten gevolge van het zich onbehaaglijk voelen in een gemeenschap, in dit geval de Belgische gemeenschap. De inhoud die ze tot uitdrukking brengt is veelvoudig. Men moet dus het begrip 'islamitische hoofddoek' relativeren. Als ambassadeur van Marokko heb ik de plicht mijn landgenoten eraan te herinneren dat ze de wetten en reglementen van het land waar ze wonen moeten eerbiedigen, maar ik stel ook vast dat de Belgische politieke partijen geen standpunt blijken te willen innemen in deze zaak. Ten persoonlijken titel wil ik zeggen dat het belangrijkste is, voor de betrokken meisjes, naar school te gaan, met of zonder hoofddoek. Nu moet men echter ook vaststellen dat een verbod, voor de vertegenwoordigers van de Belgisch-Marokkaanse gemeenschap, als een discriminatie zou aangevoeld worden."
Vraag: Hoe kan de Marokkaanse islam de jonge intellectuelen van de immigratie die bekoord werden door de Moslimbroeders terugwinnen?
Antwoord: "De opdracht zal moeilijk zijn, want deze beweging heeft zich in de Belgische politiek genesteld. Als Marokko niet ondersteund wordt, zal het alleen slechts een beperkte actie kunnen voeren. Als de wil ook niet aan Belgische zijde aanwezig is, dan zal, vrees ik, de situatie steeds ernstiger worden....

.... Wij willen de islam ondersteunen zoals wij deze altijd gekend hebben, de echte islam, niet extremistisch, niet obscurantistisch, noch gerecupereerd door politieke bewegingen: een godsdienst van vrede, openheid en tolerantie.... Het integrisme heeft reeds voet gevat in de Belgische maatschappij, daar moet men zich bewust van zijn.

Vraag: komen we terug op de Islambroederschap en een van hun emblematische figuren in Europa; Tariq Ramadan
Antwoord: Men moet vaststellen dat hij een dubbel discours houdt. Wat hij zegt voor een gehoor dat uitsluitend uit moslims bestaat is verschillend van wat hij daarbuiten laat verstaan, waar hij in overeenstemming is met onze waarden. Hij is zeer bekwaam om de aandacht van de jongeren te bekomen. Hij past zich aan aan onze politieke agenda's. Wij zijn slecht gewapend om hem tegen te spreken, vooral dat, met alle respect dat ik voor België moet betuigen, men hem al te lang heeft laten doen, onder de dekmantel van de vrijheid van meningsuiting....
Het volledig interview

Hoofddoek geen religieus voorschrift

Delruelle: "Het dragen van een hoofddoek is trouwens geen religieus voorschrift." Ook in verschillende bijdragen op internet kan men lezen dat een hoofddoek geen religieus voorschrift is, en zelfs niet eens in de koran vermeld wordt. Waar de koran het heeft over de 'hijab' betekent hij 'gordijn' of 'afscheiding'. (Zie b.v. Wikipedia). En blijkbaar heeft koning Hassan II al twintig jaar geleden gezegd dat de hoofddoek geen verplichting is, en school lopen belangrijker is. Wat we bij moslima's en hun betogende moeders vandaag zien is geen hijab meer, maar een khimar, een capevormige doek die een stuk langer is dan een hoofddoek, waardoor ook nek en schouders worden bedekt, maar het gezicht (voorlopig?) volledig vrij blijft. Er is dus een ontwikkeling naar een meer 'fundamentalistische' klederdracht, waarbij de Marokkaanse ambassadeur - op een diplomatische manier - de verbinding maakt met de Moslimbroederschap, en verklaart dat "het integrisme reeds voet heeft gevat in de Belgische maatschappij".

Als we het over een 'hoofddoekendebat' hebben, moet het dus ook gaan over het feit dat het geen bestanddeel uitmaakt van het moslimgeloof. Hoogstens kan het een uitdrukking zijn van een of ander 'religieus beleven'. Eva Brems (docente UGent) moet zich in alle mogelijke bochten wringen om van het hoofddoekenverbod toch een schending van de vrijheid van godsdienst te maken, zoals bepaald in de Europese Rechten van de Mens. Het recht om een islamitische hoofddoek te dragen valt daar volgens haar onder. "Het gaat immers om het ‘onderhouden van de geboden en voorschriften’ van de Islam. Dat er binnen de Islam discussie bestaat over de vraag of je al dan niet verplicht bent om een hoofddoek te dragen, doet niet terzake. Wat telt, is de godsdienstige motivatie van degene die de hoofddoek draagt (of bv. van haar ouders)." Artikel 'De Islamitische hoofddoek en de mensenrechten'. Maar als er al binnen de islam discussie over bestaat, hoe kan men het dan een 'islamitische hoofddoek' noemen? En de sharia, moet die ook aanvaard worden omdat die gebaseerd is op een godsdienstige motivatie?

Het recht op onderwijs ontzegd?

De Standaard, 25.09.09: "Walter Nonneman, voorzitter van de Antwerpse associatie van Universiteit en Hogescholen, kantte zich bij de opening van het academiejaar in Antwerpen op donderdag 24 september '09 fel tegen het hoofddoekenverbod in de scholen van het gemeenschapsonderwijs in Antwerpen. ‘Daardoor wordt de moslima's het recht op onderwijs ontzegd', zei hij tijdens een vlammend betoog. Hij haalde daarbij fel uit naar ‘de onruststoker' Filip Dewinter van het Vlaams Belang... Hij vergeleek de moslima's die aan de schoolpoorten actie voeren voor het recht om een hoofddoek te dragen, met seculiere strijders voor vrouwenrechten. ‘De BOEH-vrouwen (van de beweging ‘Baas over eigen hoofd', red.) zijn even strijdvaardig en radicaal als onze Vlaamse feministes', aldus Nonneman. Hij riep op ‘deze moslima's te steunen in hun strijd voor vrouwenrechten in plaats van hen en de moslimgemeenschappen te vervreemden door een blind hoofddoekenverbod ingegeven door onredelijke schrik voor de islam'. Het hoofddoekenverbod ontneemt jonge allochtone meisjes het recht op onderwijs, zei Nonneman die oproept de discussie over het verbod te heropenen."

Laat ons inderdaad de discussie heropenen en, zoals de Marokkaanse abassadeur nu, en koning Hassan II al 20 jaar geleden zegde: het belangrijkste is naar school te gaan, met of zonder hoofddoek. Wie eist een hoofddoek te mogen dragen als het schoolreglement het dragen van eender welk religieus teken verbiedt, wordt het recht op onderwijs niet ontzegd, maar ontzegt zichzelf van onderwijs, als een koppige islamiste die haar 'godsdienstige motivatie' om een hoofddoek te dragen belangrijker vinden dan naar school te gaan Het is bovendien een volledige omkering van de werkelijke situatie te beweren dat de moslimgemeenschap daardoor zou vervreemden. Wat zegt directrice Karin Hermemans: "De hoofddoek is steeds meer een politiek symbool geworden, en niet religieus. Het is steeds meer de uiting van een groep mensen die zich afzetten tegen de rest van de samenleving." (DS 5.09.09). Zoals leerlingen van het Antwerps atheneum die een schoolreis naar Rome helemaal niet zagen zitten, 'omdat ze helemaal niet in de Westerse cultuur zijn geïnteresseerd'. Is het onredelijk om van dergelijke uitspraken schrik te krijgen? Is het onredelijk om schrik te krijgen, als de directrice verschillende keren op straat met de dood bedreigd werd, politiebewaking moest krijgen en protesterende moeders voor het atheneum van Hoboken een teken deden van 'onthoofden'. Economist Nonneman verwisselt oorzaak en gevolg. De directeur van het CGKR, dat jaagt op elke vermeende discriminatie, heeft het nochtans wel juist begrepen: "Ik had hetzelfde gedaan in haar plaats."

Al 15 jaar hoofddoekenverbod in Brusselse Gemeenschapsscholen

De nieuwe minister van begroting van het Brussels Gewest, Jean-Luc Van Raes (VLD) werd door La Libre Belgique geïnterviewd over het Brussels budget. (LLB 29.09.09). In de marge hiervan werd hem ook volgende vraag gesteld:
Zal de beslissing van het Vlaams Gemeenschapsonderwijs repercuties hebben op de Brusselse scholen?
Antwoord: Neen, geen enkele, want dit verbod bestaat sinds 1994 in het Nederlandstalig officiëel onderwijs in Brussel..

Deze beslissing heeft dus blijkbaar tot nu zonder enig protest stand gehouden. Zonder dat iemand meende dat hierdoor aan moslima's het recht op onderwijs wordt ontzegd. Vreemd toch dat een uitbreiding van het verbod op (zogenaamde?) religieuze tekens vandaag zoveel heibel en passie oproept.

Hoofddoek = trechter

Baas Over Eigen Hoofd! (BOEH!) spoorde leerlingen en sympathisanten van het Antwerps atheneum aan op 1 september een ludiek hoofddeksel op te zetten, 'als symbool voor de onzinnigheid van het hoofddoekenverbod'. Wie van BOEH zich zonder hoofddoek niet naakt voelde of de toorn van Allah durfde trotseren, droeg dus een piratenpetje, een trechter, een vergiet, een lampenkap en meer 'ludieks'. Daarmee gaven ze eigenlijk al zelf aan dat de hoofddoek geen 'religieus teken' is, gezien ze het zelf 'ludiek' door eender wat konden vervangen. Het dragen van hoofddoeken moet dus niet verboden worden omdat het een religieus teken is, maar gewoon verboden worden zoals andere onzinnige hoofddeksels: piratenpetjes, vergieten, lampenkappen en trechters.

Uitsmijter

Wat zegt Tessa Vermeiren, vroegere hoofdredactrice van Weekend Knack, - die toen het hoofddoekenverbod werd afgekondigd aan de Antwerpse stedelijke loketten, het Boeh!-platform steunde - hierover in De Morgen van 08.09.09 (toen bekend werd dat er op de athenea van Antwerpen en Hoboken samen zo'n 200 leerlingen sinds 1 september afwezig waren gebleven):
"Bij de tweede, derde generatie moslims in Vlaanderen, zijn er inderdaad steeds meer mannen en vooral jonge vrouwen, die zich in de eerste plaats definiëren als 'moslim' of 'moslima'. Die te allen prijze willen vasthouden aan uiterlijke symbolen. Het verbaast me niet, al verdriet het mij, dat die jonge vrouwen die universitaire studies deden, een academische loopbaan hebben of zelfs voor een grote werkgeversorganisatie werken, dat zien als het meest wezenlijke onderdeel van hun toch wel complexe identiteit....
Boeh! vraagt op dit moment financiële steun aan sympathisanten buiten de moslimgemeenschap om een juridische procedure te starten en het recht op het dragen van een hoofddoek op school af te dwingen. Ik vrees dat die meiden in hun passie en hun vurigheid, want ja, de meesten van hen zijn feministen mét een hoofddoek, niet beseffen dat hun actie gekaapt is door een fractie van hun gemeenschap die veel minder open is en een veel minder brede kijk op de wereld heeft dan zij. Ook zij zouden op dit moment al die jongelui die thuis zitten, terug naar school moeten sturen en tegen de vaders, de moeders en de imams durven zeggen dat deze gepolariseerde toestand niemand een stap vooruit helpt. Dat het meer deuren sluit dan er met veel geduld, idealisme en inzet ooit geopend zijn."
Artikel 'Waarom ik geen lampenkap op mijn hoofd zet'

Read more...

Open Vld blijft bang voor haar eigen schaduw en stelt het lang beloofde "ideologische congres" uit!

Liberale studenten protesteren tegen uitstel ideologisch congres
(Een persbericht van het Liberaal Vlaams Studentenverbond)

Het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) is zwaar teleurgesteld te moeten vernemen dat de leiding van Open Vld opnieuw beslist heeft om het lang beloofde ideologische congres uit te stellen en zo de broodnodige herbronning van de partij en het liberale gedachtegoed uit de weg gaat. Wij zijn er van overtuigd dat dit een slechte keuze is, en wel net om de redenen die Open Vld zelf aanhaalt in haar ‘Verklaring van Oostende’ afgelopen weekend.

De leiding van Open Vld laat weten dat ze opnieuw wil kiezen voor ‘een toekomstgericht project’ maar negeert in één adem de wil van het congres in februari 2009, dat toen besliste om ten laatste in ‘het najaar van 2009 een ideologisch congres te houden’. Zo'n congres was reeds lange tijd aangekondigd maar is tot op heden nog steeds niet gehouden of geagendeerd.

Het LVSV vraagt zich af waarom de partijleiding van Open Vld verklaart dat ze het fundamentele debat over haar toekomst als liberale partij alsmaar blijft uitstellen, deze keer dus in de vage vorm van een 'Toekomstcongres'? De liberale studenten waren al lange tijd pleitbezorgers voor een ideologisch congres en dachten in de jonge generatie Open Vld-mandatarissen tal van bondgenoten te vinden.

Het congres moest de wortels en ideologische identiteit van Open Vld herbevestigen en niet verwateren tot een geregisseerde praktijk-politieke rimram. We leren nu dat de partijleiding de touwtjes nog altijd sterk in handen houdt en enkel opzij wil gaan volgens de richtlijnen van hun eigen regie.

Het Liberaal Vlaams Studentenverbond betreurt dan ook dat het weer wachten is op een duidelijke toekomstvisie voor Open Vld en op haar invulling van liberale waarden. Wij stellen openlijk de vraag of het Toekomstcongres er überhaupt ooit zal komen en of de partijleiding daar de fundamentele hervormingen - waar het LVSV, de liberale militanten en Vlaanderen zo naar snakken - wél zal toelaten. Wij zijn er alvast klaar voor.


Jan Hayen, Voorzitter LVSV Nationaal
Mathias Adriaenssens, Voorzitter LVSV Antwerpen
Ischa Lambrechts, Voorzitter LVSV Brussel
Wim-Alexander Vetters, Voorzitter LVSV Gent
Jens Moens, Voorzitter LVSV Leuven

Read more...

Verstoppertje spelen blijft spannend (vpmc)

Het vorige blog hier (“He dares not speak his name”) ging over de undercover Terzake-reportage waarin een Hobokense onthaalmoeder aan de schandpaal werd genageld vanwege een Hitlerportret in haar huiskamer. Ik heb dat blog verwijderd, zeker en vast niet omdat ik vond dat ik ten gronde ongelijk had, maar wel omdat inderdaad het misschien beter aan de journalist zelf kon overgelaten worden om zijn meelijwekkende "dubbele" anonimiteit ––eerst op tv, daarna nog eens in de krant–– op te geven. Aan die anonimiteit was geen aardigheid meer want zijn naam was meteen na de uitzending al op het web te vinden, en de naam van de "geïnterviewde" vrouw was zelfs op het tv-scherm verschenen in het Nieuws ...dágen voor het briefje naar de krant.

Bij valavond verstoppertje spelen blijft natuurlijk opwindend, of eens Günther Wallraffje spelen, of Tweede Wereldoorlogje. Deel van de spanning is dan, om zo laat mogelijk ontdekt te worden. Te snel ontdekt worden is teleurstellend, maar helemaal niet ontdekt worden ronduit vervelend.
In ons geval was de spanning er direct uit want zoals gezegd, de dag na de gedurfde tv-reportage stond de naam van de jonge reporter al vrijelijk op het web (hier de vroegste melding mij bekend).
Wat volwassenen over zulke spelletjes meestal denken, hebben de advocaat Hugo Lamon en de journalist Mark Grammens beter verwoord dan ik het zelf deed in mijn blogartikel, en ik besluit dus met twee citaten:

De Standaard, woensdag 23 september 2009
[...] Hugo Lamon vraagt zich af of de deontologische codes wel werken.

[...] En hoe zit het met een journalist die met een verborgen camera een losse babbel voert en daar dan later een nieuwsitem van maakt? Voor advocaten en magistraten bestaan er tuchtprocedures. De benadeelde burger is geen partij in die tuchtzaak en verneemt daar ook maar weinig over. De veelal ongeschreven regels worden dus achter hoeken en kanten door gelijken getoetst en de benadeelde wordt meestal niet eens gehoord. Vertrouwenwekkend is dat niet.
Journalisten hebben het anders aangepakt. De Raad voor de Journalistiek heeft een aantal (geschreven) regels en werkt aan een hele codex, de klager wordt uitvoerig gehoord en de beslissing wordt openbaar gemaakt. Probleem is dat die raad geen sancties kan opleggen en het enkel om een 'morele blaam' gaat, wat bij de klager vaak even weinig genoegdoening geeft.
[…]
De journalist die undercover een reportage maakte bij een onthaalmoeder met extreemrechtse sympathieën, verdedigde zich in deze krant (DS 12 september), maar vond het niet nodig daarbij te verwijzen naar de deontologische regels inzake undercoverjournalistiek. Niet nodig of niet aan gedacht? En waren de gebruikelijke journalistieke methoden van informatiegaring niet toereikend om het verhoopte resultaat te bereiken? En wat moet de burger denken van een journalist die zich ook daarna anoniem wegsteekt?
[...]
Hugo Lamon, advocaat, lid van de Hoge Raad voor de Justitie, lector journalistieke deontologie.

________________

Journaal, 24 september

Dag mevrouw uit Hoboken
Hou toch op met Hitler

Mark Grammens

I do not come to praise Caesar, but to bury him (Shakespeare, J.Caesar)

Hij mag dan 64 jaar dood zijn, als de naam Adolf Hitler valt, maakt het rationele denken plaats voor emotie, onredelijkheid en zelfs onrecht.
Dit laatste overkwam een onthaalmoeder in Hoboken (Antwerpen). Door een cynische sloeber van de VRT werd ze in de val gelokt. Onder valse voorwendsels slaagde hij erin bij haar binnen te dringen en met verborgen camera haar woning te bespieden en met verborgen microfoon haar een paar bekentenissen te ontlokken. Bleek dat deze brave mevrouw op wie professioneel niets aan te merken viel, samen met haar man een late bewonderaarster was van Hitler. Zijn portret hing in de huiskamer en volgens Gazet van Antwerpen (8.9.09) vond ze Hitler "een heel intelligente mens", die het in veel opzichten goed voorhad.
Er brak een kabaal van jewelste uit, leidend tot zelfs een "krisisberaad" op het kabinet van de Vlaamse "minister van Zorg", Jo Vandeurzen. Op initiatief dus van Vandeurzen werd de licentie van de vrouw uit Hoboken om kinderen op te vangen ingetrokken.
Juridisch heeft deze beslissing geen poot om op te staan, maar plak op iets of iemand het etiket "extreem-rechts", of erger nog: Hitler, en alle beginselen van de rechtsstaat worden terzijde geschoven. [...]

.

Read more...

Dag van de Media (Hoegin)

Vandaag is het de Dag van de Media, een gelegenheid om eens na te denken over de staat van de media in Vlaanderen. En die kan alleen maar ronduit bedroevend genoemd. De recentelijke veroordeling van de VRT door de Raad van State, opgevolgd door een interview met Kris Hoflack in Knack waarin hij verklaarde dat die veroordeling vooral betekende dat de openbare omroep in de toekomst het leper zal moeten spelen, illustreert dit perfect.

Zoals bij elke verkiezingscampagne had de VRT in 2007 weer eens het onderste uit de kan gehaald om het Vlaams Belang zoveel mogelijk van de politieke debatten te weren. Truuk van de dag was het concept van de kanseliersverkiezingen, waarbij de VRT zelf oordeelde dat partijvoorzitter Frank Vanhecke van het Vlaams Belang geen kandidaat was voor de post van Eerste Minister, en dús ook niet uitgenodigd diende te worden voor het «kanseliersdebat». Het foefje dat tot dan toe gebruikt werd –alleen maar de «grote» partijen uitnodigen– kon in 2007 niet meer toegepast worden omdat het Vlaams Belang in 2004 uitgegroeid was tot… de allergrootste partij in Vlaanderen.

Iedereen weet dat de VRT het Vlaams Belang zowel op openlijke als achterbakse wijze discrimineert, maar het probleem van de partij is dat zoiets, ondanks de herhaaldelijke en veelvuldige verklaringen van nogal wat topmensen bij de VRT, altijd moeilijk hard te maken is voor een rechtbank. In 2007 was de discriminatie echter zo flagrant dat de partij toch gelijk kreeg voor de Raad van State, met een serieuze tik op de vingers van de VRT tot gevolg. De reactie van Kris Hoflack in Knack sprak echter boekdelen. In plaats van ootmoedig te erkennen dat een openbare omroep, gefinancierd met het belastinggeld van álle kiezers, en dus ook die van het Vlaams Belang, zich niet mag gedragen als een ordinaire propagandamachine tegen het Vlaams Belang, vond hij het vooral jammer dat men het spelletje in 2007 niet slim genoeg gespeeld had. En voegde er nog aan toe dat men in de toekomst aan de Reyerslaan enkel wat voorzichtiger zal zijn – niet om aan objectieve en onpartijdige berichtgeving te doen, maar om zich niet opnieuw zo domweg te laten veroordelen. De arrogantie droop er zo van af. Het is misschien goed er even aan te herinneren dat dit diezelfde man is die begin 2006 Freya van den Bossche eens liet herkansen bij Phara de Aguirre. Je moet er allemaal maar het lef voor hebben… En geen enkele journalist uit een ander medium die daar enige bedenkingen bij wenst te plaatsen.

Dat objectiviteit bij de Vlaamse journalisten niet bepaald bovenaan het lijstje van de na te streven deugden staat was ook al eens duidelijk gemaakt naar aanleiding van de recente controverse rond het nazi-onthaalgezin in Hoboken. Terwijl de media nog steeds in opperste staat van verrukking waren als gevolg van het uitgebreide rondje zelfbevrediging dat plaatsvond na de ontdekking van deze authentieke nazi in Vlaanderen, bleek dat Hanan Taouil de pineut was als collateral damage. Of de paleo-nazi (geen neo-nazi) een dossier bij de Staatsveiligheid heeft is niet geweten, maar dat de echtgenoot van Hanan Taouil, imam Nordine Taouil, met stip als staatsgevaarlijk genoteerd staat, daar bestaat geen twijfel over. Kind & Gezin vond het daarom wijs om ook de erkenning van Hanan Taouil in te trekken, wat al iets minder in de smaak viel van de vaderlandse media. Dat er bijvoorbeeld ook mensen zijn die, ondanks alles, eerder voor de «nazi-nanny» dan voor Hanan Taouil zouden kiezen als dat de keuze zou zijn, is een nuance die men nergens in de media kon lezen. Het was duidelijk dat het ook nooit de bedoeling van de media is geweest een Berufsverbot voor álle staatsgevaarlijke individuen af te kondigen. Merkwaardig genoeg heeft nog geen enkele journalist zich tot nog toe geroepen gevoeld om eens bij mevrouw Taouil aan te bellen voor een gesprek onder vier ogen (en een verborgen lens) in haar huiskamer over, ik zeg maar wat, joden, homoseksuelen, of de plaats van de vrouw in de maatschappij. Van kinderkribben «voor het volk» waar portretten van àndere massamoordenaars aan de muren hangen heeft men blijkbaar al helemaal niet gehoord in de Vlaamse redactielokalen.

Wie eens wil weten hoe de media écht zouden kunnen werken, en hoe een kwaliteitsinterview écht klinkt –niet het inquisitieverhoor waar de vertegenwoordiger van Kind & Gezin aan onderworpen werd om stante pede de erkenning van de «nazi-nanny» in te trekken– raad ik aan te abonneren op de Best of Today-podcast van BBC4. Men hoeft het niet altijd eens te zijn met de interviewer of de BBC –ook daar is de rode draad in de berichtgeving meer dan eens, inderdaad… rood– maar interessant zijn de interviews wel, zelfs al gaat het over één of andere cricket test match tussen Engeland en Pakistan die mij in se eigenlijk geen bal kan interesseren. Stel je voor, rasinterviewer John Humphrys of James Naughtie die Caroline Gennez eens op de rooster zou leggen over de «smoel» van de sp.a – het meisje zou waarschijnlijk al na een minuut huilend terug naar huis moeten gaan. Schertsfiguren als een Bert Anciaux, Freya van den Bossche of Bart Somers, om over een Jean-Jacques de Gucht nog maar te zwijgen, zouden geen kans maken om politiek door te breken of ook maar iets te betekenen. Patrick Dewael zou het onmogelijk tot kamervoorzitter geschopt hebben. Wat Herman van Rompuy tegenwoordig uitspookt in de «16» zou in een normaal land aanleiding geven tot menig hard interview, maar de media kiezen er blijkbaar liever voor het huidige non-beleid met de mantel der liefde te bedekken. Idem dito voor de échte erfenis van acht jaar paars beleid onder leiding van Guy Verhofstadt. Een Bart de Wever of een Gerolf Annemans daarentegen zouden wel perfect passen in de studio's van BBC4.

Eén keer per jaar moet het toch toegelaten zijn even weg te dromen over échte kwaliteitsmedia in Vlaanderen…

Read more...

Het VB na de kinderkribbe

Als de Hobokense opvangmoeder met Hitlerfoto niet bestond, dan had het CGKR haar moeten uitvinden. De gemonteerde oogst van de verborgen camera zoals de VRT-kijker hem te zien kreeg, bevatte precies de clichés en amalgamen waarin het Centrum grossiert. De vrouw stelde de moslims van nu gelijk met de joden uit Hitlers tijd, én ze was lid van het VB. De meeste nazi-nostalgici hebben allang het VB verlaten uit onvrede met de goedkeuring van de revisionismewet in 1995 en de koers van “jodenvriend” Filip Dewinter. Maar hier had je zo’n exemplaar van een wegdeemsterend type dat in de lagere regionen van de VB-aanhang nog wel voorkomt: mensen zonder politiek inzicht maar met een afkeer vanuit de buik tegen al wat anders is. De gedroomde etalagepop in de CGKR-propaganda tegen elke immigratie- of islamkritiek.

Over de affaire van de Hobokense onthaalmoeder met VMO-vlag aan de muur en VMO-slogans op de tong zijn reeds enkele pertinente argumenten gevallen. Zo is het inderdaad beneden peil dat de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard de infiltrant een anoniem artikel liet publiceren waarin hij zijn handelwijze goedpraat. Dit terwijl zelfs in de door redacteuren geminachte lezersbrievenrubriek anonieme schrijfsels altijd geweerd worden. De bullebakkende wijze waarop de VRT-nieuwslezer de woordvoerster van Kind & Gezin sommeerde om de onthaalmoeder onmiddellijk te schorsen in plaats van wat dan ook nog te onderzoeken, aangezien “het bewijs toch geleverd is”, hoort onder de rubriek lynchjustitie. Hoewel de Linkse Kerk de jongste jaren een toontje lager leek te gaan zingen, blijkt zij onverminderd bereid om de rechtsstaat tussen haakjes te plaatsen zodra het erom gaat, haar vijanden te beschadigen.

Het logische gevolg liet niet langer dan een week op zich wachten. Toen de geïntimideerde mensen van Kind & Gezin van de Staatsveiligheid vernamen dat een andere onthaalmoeder de vrouw was van een extremist en terrorismeronselaar (niet in 1940 maar vandaag), namelijk Nordin Taouil, ontnamen ze haar onmiddellijk haar erkenning. Een onderzoeksresultaat van de Staatsveiligheid is geen gerechtelijk vonnis en zeker niet onfeilbaar, maar is toch al veel ernstiger dan een anonieme undercover-montage. Dus als zelfs die laatste alle procedures overbodig maakte, dan moest aan mw. Taouil zeker geen onderzoek meer verspild worden. Zij heeft haar ontslag aan de door de VRT opgelegde schuldlogica te danken.

Een ander aspect dat nog een staartje kan krijgen, is een zinsnede in reacties van het CGKR en van politici, onder wie bevoegd minister Jo van Deurzen, namelijk hun kreten van verontwaardiging omdat de onthaalmoeder haar (inderdaad bedenkelijke) uitspraken “voor de camera” gedaan had. Nee, zij sprak onder vier ogen met een bezoeker in haar huiskamer. Tot nu toe werd kritiek op muilkorfwetten vaak afgewimpeld, en de omschrijving “Orwelliaans” als fel overdreven teruggewezen, met de bewering dat die wetten “alleen maar” publieke uitspraken aan banden leggen. Voor de rechtsstaat is het te hopen dat de door het CGKR gewenste rechtsvervolging er komt, want dan zal een rechtbank hierover uitsluitsel moeten geven. Het CGKR heeft alvast de klauwen ontbloot en duidelijk gemaakt dat het de muilkorf wel degelijk ook in de privé-sfeer wil toepassen, mét Orwelliaanse gedachtecontrole tot in de huiskamer.

Ook in het andere kamp heeft deze affaire enkele pijnpunten blootgelegd. VB-voorzitter Valkeniers kondigde onmiddellijk, en ook weer zonder verder onderzoek of procedure, de verbanning van het nazi-koppel uit de partij af. De oude harde kern, die zich tegenwoordig in het Nieuw-Solidaristisch Alternatief hergroepeert, zal hierin weer een bewijs gezien hebben van de uitverkoop van het VB aan het zionistisch wereldcomplot. Het is natuurlijk bedenkelijk, zo’n maatregel louter op grond van een beschuldiging vanwege een anoniem (en dan nog nadrukkelijk vijandig) journalistje. In het belang van de partij zal hij echter onvermijdelijk geweest zijn. Een normale procedure zou bijvoorbeeld de aandacht hebben kunnen vestigen op precies het genoemde soort kritiek uit de eigen rangen, en met name vanwege meer gevestigde partijleden die dezelfde nazi-nostalgie delen. Alles wat minder ver ging dan de onmiddellijke uitsluiting, had het beeld van het VB als crypto-nazipartij kunnen voeden.

Zoals de Nederlandse pers deze week in commentaren op de verkiezingscampagne in Duitsland opgemerkt heeft, slaagt de neonazi-partij NPD er niet in om de breed smeulende onrust over de islamisering in steun voor zichzelf om te zetten, juist omdat zij geen anti-islamitische maar wel een anti-joodse en anti-Amerikaanse partij is. Pim Fortuyn zaliger had en Geert Wilders heeft veel meer succes juist dankzij een VS- en Israël-vriendelijk profiel en een ondubbelzinnige focus op het islamprobleem.

Waar staat het VB in dat spectrum? Elk incident met nazi-restanten in of rond de partij schaadt het VB in zijn geambieerde rol als “speer van de natie” en “verzetsbeweging tegen de islamisering”. De huidige partijleiding schijnt dit begrepen te hebben, maar is niet helemaal overtuigend zolang dit verschijnsel regelmatig de horens blijft opsteken, soms juist vanuit die kringen die ooit de partij opgebouwd hebben. Ik weet niet of dat VB-dilemma oplosbaar is.

De vraag voor buitenstaanders is natuurlijk of we überhaupt het VB nodig hebben om die rol op zich te nemen. Nu de bewustwording van het islamprobleem in veel bredere kring doorgedrongen is (zie de evolutie van een Benno Barnard, die zelfs de voorhoedefunctie van het VB erkent), wordt het tijd voor de mainstream-partijen om de oogkleppen af te zetten en de bezorgdheid van de basis ter harte te nemen. Weinigen hadden verwacht dat juist een man van het belgicistische ACW, Luc Van den Brande, de meest Vlaamsgezinde minister-president zou worden; noch dat juist anti-VB-kampioen Patrick Janssens de hoofddoek zou bannen. Best mogelijk dus dat een tsjeef of een groene de nieuwe Karel Martel wordt.

Read more...

Tijd voor Vlaamse frontvorming

(Verschenen in De Tijd van 25/9/09)

Na de riante verkiezingsoverwinning van juni gooide de N-VA het over een andere strategische boeg. De partij stapte af van het idee van een grote onderhandelingsronde met de Franstaligen. De Wever koos resoluut voor Vlaanderen en probeert vanuit de Vlaamse regering goed en degelijk bestuur na te streven. Dat staat in schril contrast met de federale overheid die in eigen schulden dreigt te verzuipen en de komende jaren budgettaire ‘hongerwinters’ tegemoet gaat. De N-VA speculeerde terecht dat het niet zo lang zal duren vooraleer de federale regering Vlaanderen zal vragen om de schulden te helpen delgen. Vlaanderen betaalt geen eurocent zonder dat het een flink pakket bevoegdheden krijgt toegeschoven, klonk het toen. De N-VA maakte van die zgn. 'Maddens-doctrine' haar belangrijkste campagnethema.

Intussen heeft het overlegcomité van regeringen ingestemd met het voorstel van premier Van Rompuy voor de verdeling van de begrotingsinspanningen tot 2012. Vlaams minister Muyters stelt terecht dat Vlaanderen in 2010 meer dan negentig procent van de besparingsdoelstellingen van heel België voor zijn rekening neemt. Andere regeringen doen amper een inspanning. Kris Peeters beweert dat het akkoord voor Vlaanderen geen probleem is, wat diametraal tegen de uitlatingen van de N-VA ingaat.
De Maddens-doctrine faalt, nog voor de Vlaamse regering goed en wel van start is gegaan. Vlaanderen depanneert andermaal de rest van België, dat zich, blijkens de uitlatingen van PS-voozitter Elio Di Rupo, opmaakt voor een nieuw rondje potverteren. Vlaanderen mag andermaal federaal budgettair puin ruimen, maar de communautaire grendels blijven op hun plaats.
Na de verkiezingsoverwinning van 8 juni riep De Wever luid: “De federale uier is leeg en toch blijven de Franstaligen eraan trekken. Wat ons betreft is het genoeg: geen druppel meer… Het is tijd voor een assertief Vlaanderen. Dan zullen we zien wie vragende partij is voor een hervorming van ons land”. Dat is nu wel even anders.
Van de assertieve Vlaamse politiek blijft niet veel over. De indruk ontstaat dat Bart De Wever zich als handpop van Kris Peeters heeft laten gebruiken om de Vlaamse regering op de rails te krijgen. De Wever werd de sterkhouder van de regeringsvorming en de assertieve Vlaamse strategie. Alleen stond daarvan weinig tot niets te lezen in het Vlaams Regeerakkoord (‘Een daadkrachtig Vlaanderen in beslissende tijden’), op wat maatregelen in Brussel en de Vlaamse Rand niet te na gesproken. “Een kwestie van ons niet vast te pinnen op een strakke agenda,” heette het. Blijkbaar is niet iedereen binnen de Vlaamse Regering doordrongen van die assertieve Vlaamse strategie.
Het wordt stilaan duidelijk dat het met de Maddens-doctrine ‘wachten op Godot’ wordt. Dit is gewoon het B-luik van het participationisme dat ons ooit het onzalige Egmontpact opleverde. Kris Peeters is vast niet van plan om het federale niveau – waar zijn eigen partijgenoot de scepter zwaait – zwaar onder druk te zetten. De CD&V is nog minder van plan om de Wetstraat 16 op te geven. Wanneer het op communautaire onderhandelingen aankomt, is de kans klein dat aan Vlaamse kant het spel hard zal worden gespeeld.
Nochtans insinueerde Bart Maddens na de verkiezingen van 8 juni dat er misschien wel nog een ander scenario is: “De Vlaams-nationalistische partijen behalen een monsterscore. Vlaams Belang en N-VA halen samen 28,4 procent. Als we de stemmen voor SLP en LDD meetellen, komen we aan een nooit geziene score van 37,1 procent voor uitgesproken Vlaamse partijen. Nog nooit waren er zoveel Vlaamsgezinde stemmen.” Dat zal wel zijn, maar ondertussen wordt dat Vlaams Belang vrolijk verder gedemoniseerd door de politieke concurrentie, speciaal juist door de N-VA in haar recente electorale retoriek.
Een doorgedreven staatshervorming zal er pas komen als er langs Vlaamse kant een uitgesproken frontvorming is. De N-VA moet haar koudwatervrees overwinnen en resoluut kiezen voor een brede Vlaamse alliantie. Alleen vermag ze niets. In Vlaanderen wordt dit front ‘incontournable’ en is het onmiddellijk aan zet. Vlaanderen kan dan vragen om België onder curatele te plaatsen om zo in het budgetair en staatkundig huishouden orde op zaken te stellen. Lukt dat niet, dan ligt de weg open naar een eigen republikeins project, losgeweekt uit de Belgische chaos, en op zoek naar een eigen plaats in het Europa van de 21ste eeuw. Ongetwijfeld een brug te ver voor de traditionele partijen, maar de starre tradities, het institutioneel conservatisme en de partijlogica’s, daar baalt een ruime meerderheid van de Vlamingen van, zeker weten.
De Maddens-doctrine ligt lekker in de mond, maar winnen doe je met daden nooit met woorden.


Ludo Abicht, Julien Borremans, Frans Crols, Koenraad Elst, Johan Sanctorum, Matthias Storme en Jef Turf

De ondertekenaars zijn kernleden van de Vlaams-republikeinse denkgroep Res Publica

Read more...

(Europese) islam en democratie

Het Rotterdamse stadsbestuur zegde op 18 aug '09 de samenwerking op met Tariq Ramadan (Wikipedia: 'één van de bekendste Europese moslims'). Een aanleiding om in te gaan op een mogelijke 'Europese islam' en zijn verhouding tot de democratie. Ramadan zou volgens sommigen pleiten voor een onafhankelijke ontwikkeling van de islam in het Westen. Volgens anderen zijn de ideeën van Ramadan niet verzoenbaar met de democratie, is hij een wolf in schapenvacht, een fundamentalistische islamist met een gespleten tong. Wat volgt is een nogal uitgebreide bloemlezing van opinies n.a.v. zijn ontslag en meer in het algemeen over zijn opvattingen, aangevuld met enkele eindnoten. Als basis voor uw eigen oordeelsvorming.

Einde van de samenwerking met Rotterdam

Het Rotterdamse stadsbestuur verbrak op 18 aug '09 de banden met Tariq Ramadan. Ramadan (46) was er sinds twee jaar als 'integratieadviseur' verbonden aan de gemeente. Zijn opdracht voor dit jaar luidde: deelnemen aan dertien dialogen over het stadsburgerschap, en ‘een inhoudelijke bijdrage’ leveren over thema’s als religieuze identiteit en vrije huwelijkskeuze. Ramadan zou voorts vier masterclasses over burgerparticipatie organiseren en het college nadien van advies voorzien. De gemeente betaalde daarnaast zijn leerstoel aan de Erasmus Universiteit, waar hij sinds 1 januari 2007 werkzaam was als gasthoogleraar burgerschap en identiteit. (Ramadan kostte de gemeente tot nu toe 1,5 miljoen euro, volgens Trouw, 18.08.09). Ook daar maakte de gemeente per direct een einde aan. De reden - aanleiding - is dat Ramadan wekelijks een discussieprogramma presenteert op de Iraanse zender PressTV, die wordt gefinancierd door de Teheraanse overheid. Ramadan heeft volgens het gemeentelijk college hiermee zijn geloofwaardigheid als integratieadviseur verloren.

Op Nieuw Pierke staat dezelfde tekst, maar met ca. 30 Koppelingen naar de volledige teksten van de gebruikte uittreksels en diverse bronnen. Daarheen doorklikken leek mij eenvoudiger dan hier al die koppelingen nog eens aanmaken en controleren. U kan hier dus gewoon verder lezen, zonder 'Links'. Naar het artikel MET Links.

Een stap te ver: PressTV

Ramadan presenteerde sinds 24 april '09 wekelijks een programma op de Iraanse zender PressTV, zonder dat daar vooreerst veel commotie rond ontstond. Donderdag 13 aug. las men dan in de Nederlandse pers over het bezwaar dat de partij CDA hiertegen maakt, omdat 'iemand die in Nederland een rolmodel moet zijn, niet omstreden kan zijn'. De zaak kwam helemaal in een stroomversnelling door een artikel in NRC Handelsblad op 15 augustus, geschreven door Afshin Ellian, columnist van deze krant, (Afshin Ellian vluchtte in 1989 vanuit Iran naar Nederland en is intussen hoogleraar aan de universiteit van Leiden), met de titel: 'Rotterdam moet af van deze islamist.'
Uittreksels: "Tariq Ramadan bouwt bruggen. Ja, naar het fascistoïde islamitische regime van Iran.
Doet Ramadan naast het bouwen van bruggen in Nederland nog iets anders? Ja, hij werkt voor PressTV.
PressTV is een Iraanse zender. Op 2 juli 2007 werd hij door president Ahmadinejad geopend. Hij is onderdeel van de Iraanse staatsomroep. Wat wil het islamitische regime bereiken met PressTV, dat toch een aardig zak duiten kost?
Zoals alle andere staatsomroepen in Iran, beoogt deze zender staatspropaganda uit te zenden. Op wie is die gericht? Op de moslims in Europa. Propaganda tegen Israël en de VS, en het verheerlijken van de Iraanse staat is de core business van PressTV. De boodschap luidt, samengevat: alle problemen in de wereld zijn terug te brengen tot de Israëliërs, de zionisten....
PressTV is niets anders dan de Engelstalige arm van antisemitische tirannie. En ook Ramadan, die leuke bruggenbouwer, werkt voor deze zender... De berichtgeving van PressTV werd zo bont dat in Groot-Brittannië een onderzoek is gestart over de vraag of PressTV onafhankelijk genoeg is om vanuit Londen te mogen uitzenden. PressTV beschikt daar over een enorm gebouw. Terwijl Teheran bijna alle westerse journalisten het land heeft uitgezet en de eigen media aan banden heeft gelegd, zitten de Engelstalige Iraanse propagandisten in Londen.
Dag in dag uit zijn we getuige geweest van gruwelijke optredens van de Iraanse regering tegen weerloze burgers. En dat gaat onverminderd door. Nu schrijft zelfs Karoubi (een moellah en tegenkandidaat) dat in de Iraanse gevangenissen de gearresteerde betogers werden verkracht. En wat doet onze bruggenbouwer Ramadan? Hij maakt programma’s die rechtstreeks door de Iraanse regering worden betaald. Als een moslim in Palestijnse gebieden omkomt, dan is de wereld te klein voor Ramadan en de zijnen. Maar de verkrachte, mishandelde en vermoorde Iraanse jongeren hoeven niet op zijn sympathie te rekenen. Hij werkt voor een regering van moordenaars en verkrachters, terwijl wij hem in Rotterdam aan een leuke zakcent helpen als beloning voor minimale inspanningen. De verlichte Ramadan maakt talkshows voor de islamo-fascisten van Teheran; zonder gewetenswroeging, want de islamitische republiek is kennelijk zijn ideale republiek. Het is duidelijk waarheen deze door Nederland gesubsidieerde bruggenbouwer zijn bruggen bouwt. Naar het fascistoïde islamitische regime van Ahmadinejad.... Wie zonder enige noodzaak en geheel vrijwillig voor het gewetenloze, extreem gewelddadige en antisemitische Iraanse regime werkt, mag en kan nooit en te nimmer met Nederlands geld bruggen gaan bouwen...."

Reactie van Ramadan

Hij reageerde op Afshin Ellian in dezelfde krant, met een artikel op 18 augustus met de titel: 'Ik heb het Iraanse bewind niet gesteund'
"Wie werkt voor een Iraanse tv-zender steunt daarmee niet het bewind van dat land. Nederland drijft ook handel met Iran.
Toen ik in april 2008 de afspraak maakte om een televisieprogramma te presenteren op PressTV, de Iraanse nieuwszender die 24 uur per dag wereldwijd in de lucht is, volgde deze beslissing na drie maanden zorgvuldige afweging en gesprekken met Iraanse vrienden en mediadeskundigen. In de loop der tijd heb ik de politieke ontwikkelingen en toenemende binnenlandse spanningen in Iran nauwlettend gevolgd. Ik behoorde tot de eerste islamitische denkers in het Westen die zich verzetten tegen de fatwa tegen Salman Rushdie. De afgelopen 25 jaar heb ik vastgesteld dat Iran, in vergelijking met de Arabische landen, aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt inzake vrouwenrechten en democratische normen. Maar ik heb ook kritiek geleverd op het gebrek aan de vrijheid van meningsuiting, de verplichting voor vrouwen om een hoofddoek te dragen.... Het spreekt vanzelf dat ik het neerschieten van betogers en de onderdrukking na de verkiezingen van juni heb veroordeeld. ... Wie mij ‘uit principe’ veroordeelt omdat ik een televisieprogramma op een Iraanse zender presenteer krijgt van mij als antwoord: wie werkt voor een televisiezender in een land, steunt daarmee nog niet het bewind van dat land."

Diezelfde dag zegde echter het Rotterdamse stadsbestuur de samenwerking op met Ramadan. Op 19 aug. maakte deze bekent dat hij zijn ontslag als integratieadviseur bij de rechter aanvecht: "Ik accepteer niet dat mijn geloofwaardigheid zo te grabbel wordt gegooid."

Steunbetuigingen

In NRC Handelsblad verschenen enkele reactie-artikels van mensen die het niet eens zijn met het ontslag van Ramadan aan de universiteit:

- Dick van Lente en andere medewerkers van de Erasmus Universiteit, bijna allen uit de Faculteit der Historische en Kunstwetenschappen: 'Ontslag Ramadan tast de academische vrijheid aan' "Ramadans ontslag ontneemt ons de kans om een open gesprek aan te gaan over twee belangrijke thema’s: de academische vrijheid en de verantwoordelijkheid van wetenschappers in politiek gevoelige discussies. Ramadan is een man die in alle omstandigheden, zelfs tegen de klippen op, gelooft in de open, constructieve discussie; een uitermate deskundig man ook, die de moslimwereld in het Westen en daarbuiten beter kent dan de meesten van ons." (NCR 22.08.09)

- Herman Philipse, universiteitshoogleraar aan de Universiteit Utrecht: 'Ontslagen Ramadan moet terug' "Natuurlijk had Ramadan er verstandig aan gedaan zijn contract met PressTV eerst aan het college van bestuur voor te leggen. Immers: academici zijn verplicht hun nevenfuncties te melden aan hun universiteit. Zelfs als het college deze nevenfunctie ongewenst acht, is een ontslag op staande voet echter een onaanvaardbare maatregel. Men had met Ramadan in discussie kunnen gaan over het continueren van de nevenfunctie... Kortom: het Rotterdamse college van bestuur moet zijn besluit onmiddellijk in heroverweging nemen." (NCR 25.08.09)

- de Nederlandse recensente, columniste en hoogleraar Elsbeth Etty (van 1973 tot 1982 betrokken bij het communistische dagblad De Waarheid. In een artikel in 1991 probeerde ze afstand te nemen van haar communistische verleden. Sinds 1989 is ze redacteur literatuur bij NRC Handelsblad) bekijkt de zaak in een ruimer perspectief en heeft het over 'Rotterdams exorcisme' "De woeste scheldpartijen tegen Ramadan – wat er ook zij van diens opvattingen – lijken trouwens sterk op de verwijten die Spinoza’s navolgers te horen kregen van het gezag, ook van het universitaire gezag, in Europa van noord tot zuid. Zij heetten verraders, die de fundamenten van de samenleving aantastten. Zij verdienden eeuwige verdoemenis wegens de duivelse opvattingen die zij bij Spinoza "uit zijn vergiftigde prammen gezogen” hadden.... Het boek van Jonathan Israel, waar ik dit aan ontleen, bevat leerzame stof voor iedereen die zich op de Verlichting beroept, zoals Ellian, en het bestuur van de Erasmus Universiteit. Dat verwijt, samen met de gemeente Rotterdam, Ramadan een ‘indirecte relatie’ met het regime in Iran, maar maakt niet duidelijk hoe uit een ‘indirecte relatie’ ongeoorloofde wetenschappelijke opvattingen kunnen voortkomen. En evenmin welke wetenschappelijke opvattingen volgens de Rotterdamse Alma Mater ongeoorloofd zijn en op welke gronden." (NCR 25.08.09)

Reacties tegen de verdedigers

- Journalist en auteur Joost Niemöller, 22 aug. '09: 'Antwoord aan de woeste academici'
"Ze zijn door het dolle, de academici, nu hun speeltje Tariq Ramadan hen is afgepakt. Open brieven. Geroep over de vrijheid van wetenschappelijk denken die beknot zou zijn. En dat om een man die zelf de vrijheid aan banden wil leggen. Hoe dom kun je zijn. Bezorgd over de academische vrijheid zijn nu ook ineens een aantal woeste academici, naar aanleiding van het ontslag van islam prediker Tariq Ramadan. Dat is om twee redenen bizar. Ten eerste omdat niemand op de Erasmus universiteit dat riep toen Ramadan op de universiteit werd aangesteld met geld van de gemeente. Het was destijds een honderd procent politiek gemotiveerde benoeming, van buitenaf opgelegd, in alle openlijkheid. Geen spoor van protest! De universiteit leent zich veel te veel voor dergelijke niet-academische invloeden. Daarmee komt inderdaad de vrijheid van denken en wetenschap in het geding. Maar nu pas klinkt het protest. Dat is natuurlijk totaal ongeloofwaardig. Ten tweede is het bizar om over de bedreiging van de academische vrijheid te spreken nu het gaat om iemand die zelf die academische vrijheid juist wil afschaffen... In de Volkskrant stond er deze week een woest blazende brief van Mohammed Benzakour en anderen met een academische titel, met de pathetische kop ‘Alle bruggen van Ramadan verpulverd’. De kritiek op Ramadan wordt zonder enige argument terzijde geschoven als ‘aantijgingen’ en ‘aanhoudende laster.’ De ratio, zo schrijven de wetenschappers, zou zijn uitgeschakeld, en ‘insinuaties’ zouden de overhand hebben gekregen. In werkelijkheid gaat het in het geval van Ramadan om al jaren bestaande, zeer concrete kritiekpunten, waaruit blijkt dat Ramadan met verschillende tongen spreekt, homo’s veroordeelt, steniging goedpraat, terrorisme heilig verklaart en nog zo wat van die zaken die in het Midden Oosten normaal zijn, maar in Europa niet."

- Elma Drayer ('bestiert bij Trouw het verdiepende katern Letter & Geest') in dagblad Trouw, 27.08.09:
"Tweeëntwintig wetenschappers van de Erasmus Universiteit schreven zaterdag in NRC Handelsblad dat diens gedwongen vertrek ’de academische vrijheid’ aantast. Die is immers gebaat bij "de vrije argumentatie, ook als de emoties hoog oplopen". Zij roemen hun voormalige collega als ’een uitermate deskundig man’, iemand die de moslimwereld "beter kent dan de meesten van ons”. Het is derhalve ’onbegrijpelijk’ dat de universiteit hem heeft ontslagen. Roerend, die solidariteit. Maar misplaatst is ze wel. Tariq Ramadan is allerminst de mond gesnoerd. Het enige wat het universiteitsbestuur dwarszat was dat hij zich liet betalen door een abject regime dat zelf alle vrijheid – ook de academische – onderdrukt. Dat de man daar persoonlijk hoegenaamd geen been in ziet, maakt het eigenlijk alleen maar gênanter. En zijn ontslag des te meer gerechtvaardigd."

Wie is Tariq Ramadan? Twaalf meningen.

Ramadan, van Egyptische komaf, is geboren in Zwitserland (Genève) en heeft ook de Zwitserse nationaliteit. Hij studeerde er o.a. filosofie en Franse literatuur, en islam in Egypte. Momenteel woont hij in Londen. Hij geeft sinds 2005 gastcolleges in Oxford. De gastleerstoel 'Contemporary Islamic Studies' die Ramadan daar vanaf 1 september '09 bekleedt, wordt gefinancierd door de Qatar Foundation for Education, Science and Community Development. Aan de leerstoel zit tevens een baan in Qatar vast, als gasthoogleraar aan de in 2007 opgerichte faculteit Islamitische Studies. Decaan van de Islamitische Studies van de Qatar University is Yusuf al-Qaradawi, tevens ideoloog van de Moslim Broederschap. Ramadan spreekt Frans, Engels en Arabisch, maar geen Nederlands.

1. Volgens Wikipedia
"Ramadan beweert met grote stelligheid dat er géén conflict bestaat tussen de voorschriften van de Koran en de Hadith enerzijds en de seculiere wetten van de Europese landen anderzijds. Volgens Ramadan schrijft de sharia voor dat moslims in landen waar zij een minderheid vormen zich moeten houden aan de plaatselijke wetgeving, tenzij die wetgeving moslims zou dwingen te handelen in strijd met belangrijke principes uit de koran. Want moslims moeten zich wel steeds houden aan de koran en de sharia volgen, de sharia is voor Ramadan hèt centrale begrip De Bron. Volgens Ramadan kunnen moslims dankzij de vrijheid van meningsuiting zonder problemen deelnemen aan de niet-moslim samenleving, ze mogen immers voor hun mening uitkomen.... Ramadan heeft de islamitische leiders opgeroepen de toepassing van de doodstraf en lijfstraffen op te schorten totdat overeenstemming is bereikt over de vraag in hoeverre en op welke manier deze straffen heden ten dage mogen en kunnen worden toegepast. Dat hij enkel een opschorting vroeg van deze straffen leidde tot kritiek van zowel moslims als niet-moslims. Zij zagen het als een halfslachtige poging om zich enerzijds als modern voor te stellen, en anderzijds de sharia niet af te vallen door deze straffen te verwerpen."

2. Volgens historica Amanda Kluveld
'Tariq Ramadan is geen wetenschapper' De Volkskrant, 25.08.09. "De topuniversiteit Oxford laat een oliestaatje een leerstoel kopen voor een van de nakomelingen van de adel van de Moslimbroederschap. Daar komt het op neer."

3. Volgens Frits Bolkestein
Frits Bolkenstein, oud-eurocommissaris, publiceerde in De Volkskrant van 12.09.08 de tekst die hij de dag daarvoor, op 11 september '08, uitgesproken had voor zijn debat met Tariq Ramadan in Rotterdam, onder de titel 'De ideale wereld van Tariq Ramadan'. met als ondertitel: 'De geglobaliseerde islam die Tariq Ramadan in het verschiet ziet, zou de Nederlander, hopelijk ook als hij moslim is, met weerzin vervullen'. Enkele uittreksels:

"Nu wil ik dieper ingaan op enkele zaken waarover ik graag de duidelijke mening van Tariq Ramadan zou vernemen. Hij heeft zelf gezegd (Tariq Ramadan cassette: “Le renouveau islamique”, QA 23 Tawhid, in: Caroline Fourest: Brother Tariq p. 228): ‘Je moet je manier van spreken afstemmen op het oor dat naar je luistert.’ Met andere woorden: als je spreekt voor een islamitisch gehoor kun je scherp zijn tegen het Westen; voor een westers gehoor moet je je toon matigen.
Dit heeft Ramadan de beschuldiging bezorgd dat hij praat met dubbele tong. Ik hoop dat hij deze aantijgingen tot zwijgen brengt door ons het volle profijt te schenken van zijn onverbloemde opvattingen, zonder mitsen en maren.
Ramadan strijdt voor het recht van Franse meisjes om de hoofddoek op school te dragen. Maar strijdt hij ook voor het recht om de hoofddoek niet te dragen? Nee, want het dragen van de hoofddoek is een plicht, hoewel niemand ertoe gedwongen kan worden (Tariq Ramadan cassette: 'La femme musulmane. Realités et espoirs', 1, QA 19, Tawhid, in Caroline Fourest: Brother Tariq p. 141). ‘De hoofddoek is een daad van geloof.’ Maar dat is precies wat er gebeurt in de voorsteden van Parijs, waar meisjes die de hoofddoek niet dragen, gewelddadig bejegend worden. Vandaar de beweging 'Ni putes ni soumises' (‘Hoeren noch slaven’). Steunt Ramadan deze beweging?.....
En dan was er het fameuze debat met Sarkozy op de Franse televisie, waarbij Ramadan weigerde het stenigen van overspelige vrouwen onvoorwaardelijk te veroordelen, maar in plaats daarvan vroeg om een opschorting. Waarom? Een absolute veroordeling zou moslimhervormers steun hebben kunnen geven. Moeten moslims in Europa nog steeds in debat over het stenigen van overspelige vrouwen? Dat zou me verbazen. Er is één land dat Ramadans goedkeuring wegdraagt en dat is Iran: ‘Iran is zonder twijfel een van de moslimlanden die de afgelopen twintig jaar het meest hebben gedaan aan de bevordering van de vrouwenrechten.’ (Tariq Ramadan, 'Peut-on vivre avec l'Islam, p.126 in Caroline Fourest: Brother Tariq p. 152) Ik vraag het me af....
Dan de afvalligheid... Nu beveelt de islam de dood voor een moslim die zijn godsdienst verlaat of inruilt voor een andere. Nasr Abu Zaid werd gedwongen van zijn vrouw te scheiden. Zijn opvattingen werden niet geaccepteerd door de theologen van de Al Azhar-universiteit in Cairo. Dat maakte hem tot een afvallige die niet gehuwd kon blijven met een moslimvrouw. Hij doceert nu in Leiden. Hoe denkt Ramadan hierover?...
Ten slotte wil ik de kwestie van de rede ter sprake brengen. Het rationalisme van een kritische geest vindt Ramadan afschuwelijk. Hij denkt dat het een typisch westers extremisme is. Dat soort rede eindigt met de permissiviteit die kenmerkend is voor het morele verval van het Westen, zegt hij... Voor Ramadan staat de rede gelijk aan het geloof. Daarom doet hij een openlijke aanval op het ‘liberale reformisme’ dat gebaseerd is op de rede en dat progressief is. Liberale hervorming symboliseert voor hem onderwerping aan de westerse kolonisator, terwijl de salafistische hervorming opnieuw een moslimwereld zal vestigen die sterk is en zegeviert (Tariq Ramadan: 'Les musulmans d’ Occident et l’ avenir de l’ Islam', pp. 55, 56, 397, in Fourest p. 136).

Een samenvatting van een lezer op de website, als reactie op het artikel van Bolkenstein: al de argumenten van Tariq Ramadan zijn van het type: 'Geloof mij nou maar, het gaat de goede kant op'. Een paar voorbeelden:
- ik heb 22 boeken geschreven, dus heb ik gelijk
- de vrouwen zijn er in Iran de laatste 20 jaar op vooruit gegaan
- ik haat de rede niet, want ik heb filosofie gestudeerd
- de cijfers spreken voor zich... er wordt geen enkel cijfer genoemd
En het hele verhaal staat los van de politieke werkelijkheid in het Midden Oosten en de kwalijke authoritaire (geloofs)rol van Iran, Syrie, Hamas en Hezbollah.

De schriftelijke - uit het Engels vertaalde - repliek van Ramadan verscheen in De Volkskrant op 20.09.08 onder de titel 'Bolkensteins retoriek is gevaarlijk', waarin hij helemaal niet concreet antwoordt op meerdere punten van Bolkenstein, maar zeer vaag blijft.

4. Volgens arabist Simon Admiraal
Ramadan heeft toen dus verontwaardigd gereageerd op de aantijgingen van Bolkenstein. Volgens hem is 95 procent van de uitspraken waarnaar Bolkestein verwijst, onjuist. Simon Admiraal, arabist, komt daar in de Volkskrant van 4.10.08 op terug: "De uitspraken van Tariq Ramadan over integratie zijn, hoewel hij daar zelf anders over denkt, niet mis te verstaan: openbare scholen moeten islamiseren. 'Bolkestein heeft op het net gesurft’, schrijft Ramadan. Alsof daar iets mis mee is. Daar staat bruikbaar bronnenmateriaal. Op YouTube staan bijvoorbeeld gefilmde lezingen van Ramadan. Ik bekeek er een die hij op 4 januari hield in het Marokkaanse Oujda, verzameld door iemand die zich ‘franceislam’ noemt. Hij spreekt daar zijn eigen mensen toe, in het Frans, doorspekt met Arabische theologische termen. Vrijuit. Daarin zegt hij dat er voor hem maar één islam is en dat de principes ervan geldig blijven voor alle tijdperken en alle samenlevingen. Dat ook zij die de grondteksten letterlijk toepassen er volledig bijhoren – hij maakt geen uitzondering voor de radicale broeders (‘Er is maar één sharia, één weg voor alle moslims, maar we lopen allemaal in ons eigen tempo’)... Dat voor hem het principe van de hoofddoek de belangrijkste les is terug te keren naar ‘de absolute waarheid van de koran en overgeleverde uitspraken van Mohammed om uit te vinden wat wij van de diverse hedendaagse culturen kunnen integreren in de islam’.

5. Volgens Caroline Fourest
Volgens haar is Tariq Ramadan een wolf in schaapsvacht. Caroline Fourest is een Franse schrijfster, journaliste en redactrice van het tijdschrift Prochoix. Ze publiceerde in 2004 een studie van de opvattingen van Tariq Ramadan onder de titel ‘Frère Tariq’ (Grasset) en in 2005 het boek ‘La tentation obscurantiste’ (Grasset). "Ik houd mij sedert 2003 bezig met Ramadan en zijn gedachtegoed en heb er nu geen enkele twijfel meer over dat Ramadan een gekuist, elliptisch, ja zelfs misleidend discours voert in de media terwijl hij ‘intern’ standpunten predikt die trouw zijn aan de strategie van de Moslimbroederschap. Dat is trouwens precies de aanbeveling van Hassan El Banna, een man die gevormd werd in een soefi genootschap en die zijn getrouwen de aanbeveling meegaf een bepaald discours te houden voor binnen en een ander voor buiten... “Een moslim, resident of staatsburger moet zich beschouwen als gebonden door een moreel en sociaal contract met het land waar hij verblijft”, aldus Ramadan. Of anders gezegd, hij moet de wetten naleven. Maar in zijn cassettes vraagt Ramadan aan de moslims om de religieuze identiteit ‘boven alles’ te plaatsen. Hij preciseert dat de Grondwet en wet weliswaar moeten geëerbiedigd worden, maar dit voor zover zij niet in strijd komen met een islamitisch principe dat erboven staat." Artikel 'Tariq Ramadan, een wolf in schaapsvacht', Liberales, 15 mei '09

6. Volgens Ralph Ghadban, Duitse islamwetenschapper en politieke publicist van Libanese afkomst
"Ramadan is een kleurrijke persoonlijkheid die in het Westen totaal verkeerd wordt ingeschat. Ja, hij is een Zwitsers staatsburger, loopt modern gekleed en geeft retorisch knappe lezingen, maar daarom is hij nog geen democraat. Eigenlijk heeft hij slechts minachting voor de decadentie van het Westen en voor de zwakte van het christelijk geloof; en verheerlijkt hij de superioriteit van de islam.... Ramadan pleit principieel voor de steniging van overspelige vrouwen in de zin van de sharia. Maar gezien er voor de toepassing van de straf in de staten waar de sharia officieel van kracht is verschillende rechtsinterpretaties zijn, pleit Ramadan voor een moratorium, dit is het opschorten van de uitvoering tot wanneer er in de islamitische wereld juridische eensgezindheid zal bestaan... Maar voor Ramadan is er absoluut geen sprake van het afschaffen van de steniging.... Ramadan is evenwel geen lid van het Moslimbroederschap, opgericht in Egypte door zijn grootvader El Banna en door zijn vader over Europa verspreid vanuit Genève. In zijn denken is Ramadan evenwel zeer duidelijk verstrikt in het net van die fundamentalistische gedachtewereld. Hij wil het westen islamiseren van onderaan. Moslims moeten de vrijheden van de democratie enkel gebruiken om hun leefomgeving islamitisch te kleuren. Het gaat niet om de integratie van de moslims in democratische organen maar wel om de islamisering van de westerse instellingen..." Artikel: 'Ramadan verdedigt een middeleeuws concept', Liberales, 19 juni '09

7. Volgens Carel Brendel, auteur van 'Het Verraad van Links' (Aspekt)
In de Volkskrant van 22.08.09 schrijft hij dat de benoeming van Ramadan aan de Erasmus universiteit het echte schandaal is. "Het echte schandaal is niet het ontslag, maar de benoeming van Ramadan. Zo’n beetje alles over de man was bekend toen Rotterdam hem in 2006 binnenhaalde. Zoals zijn zeer relevante familiale en ideologische banden met de Moslimbroederschap. Voortdurend prijst Ramadan zijn grootvader en vader, de ideologen van een beweging waarvan hij geen lid zegt te zijn. Rotterdam ging voorbij aan het debat tussen Ramadan en Sarkozy. Daarin weigerde Ramadan het stenigen van overspelige vrouwen ondubbelzinnig te veroordelen. Hij kwam niet verder dan een opschorting van deze barbaarse straf. Steniging moeten we volgens hem in de religieuze context zien. Zijn homofobe opvattingen waren toen al te vinden in zijn toespraken en geschriften..... Hij vindt dat Europa en moslims door één deur kunnen. Voor Ramadan betekent dat niet dat de islam zich aanpast aan Europa, maar dat Europa concessies doet aan de islam en tolereert dat moslims niet volgens de Grondwet maar volgens de sharia leven. Dit is een onontkoombaar gevolg van Ramadans basisprincipe: de islam bepaalt de identiteit van de moslimburgers. Ramadan adviseert een Britse Labourregering die in tientallen steden invoering van shariarechtspraak heeft toegelaten. Hij doceert in Oxford, waar het kerstfeest nu Winter Licht Festival heet, en waar de traditionele kerstverlichting is afgeschaft om geen aanstoot te geven aan orthodoxe moslims. De autoriteiten in Oxfordshire laten toe dat geüniformeerde politievrouwen namens de ‘neutrale overheid’ rondlopen met de nikab, de sluier waarin miljoenen islamitische vrouwen gevangen worden gehouden."

8. Volgens Fouad Laroui, wetenschapper en schrijver, geboren in Marokko, studeerde exacte wetenschappen in Parijs, werkt en woont nu in Nederland
Voor Laroui is Ramadan een epigoon van het fundamentalistische islamisme: "De echte islamitische hervorming komt niet van islamisten zoals Tariq Ramadan, maar van normale moslims. En die hervorming is trouwens allang gaande.... Neem als voorbeeld de hudûd, de lijfstraffen zoals de Koran en de soenna die voorschrijven. Tot de dag van vandaag worden de handen van een dief afgehakt in Saoedi-Arabië, Soedan of bij de Taliban, en worden overspelige vrouwen gestenigd; dat zijn de hudûd. Maar in de meeste moslimlanden bestaan dat soort straffen niet. Ze zijn de facto afgeschaft. In een diep islamitisch land als Marokko is al eeuwen geen hand afgehakt en niemand gestenigd. En wat stelt Tariq Ramadan voor, als het gaat om diezelfde hudûd? Een moratorium! Dat is wat hij ta‘lic noemt in het Arabisch: ta‘lic wil zeggen ‘opschorting’. Dus terwijl in feite al die dingen zijn afgeschaft, van Turkije tot Jemen, van Indonesië tot Marokko, maakt Ramadan zich druk over het instellen van een pauze... En toch, zelfs voor dit voorstel dat eigenlijk erg bangig is, is hij zo fel bekritiseerd door de meest bekrompen moslims, dat hij in Saoedi-Arabië een persona non grata is geworden." Artikel 'Echte en valse hervormers'.

9. Shervin Nekuee, socioloog, redacteur van eutopia.nl en auteur van 'De Perzische paradox'
Nekuee verdedigt ten dele Ramadan, in NRC Handelsblad: "Ik denk wel dat Ramadan beter had moeten uitkijken bij het kiezen van Press TV als zijn internationale podium, en vooral bij het continueren van zijn programma’s na de Iraanse verkiezingen. Maar er is geen bewijs dat hij de Iraanse regering, laat staan het radicale islamisme, zou ondersteunen. In zijn programma laat hij zich op geen enkele manier uit over de Iraanse machthebbers of andere ‘schurken’. Hij organiseerde als presentator en programmamaker een dialoog tussen sunnieten en shi’ieten en dat is heel belangrijk gezien de huidige situatie in Irak. Ook ging hij in op de positie van moslims in Europa..... Gezien de gebeurtenissen de laatste tijd in Iran en de brute wijze waarop de democratische oppositie is neergeslagen door het regime, moet hij dat televisieprogramma opgeven. Maar het is geen reden om hem als het ware te willen wegzuiveren als hoogleraar aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit en als bruggenbouwer voor de gemeente Rotterdam. De authentiek intellectuele poging van Ramadan om trouw te zijn aan de islam, gepaard gaande met een vurig enthousiasme om de moslims te willen overtuigen dat hun geloof niet in strijd hoeft te zijn met democratische principes en Europese burgerschapsnormen, maakt hem een bijzondere en broodnodige stem in het Europa van onze tijd. Wie een faire studie maakt van Ramadan kan hem niet veel meer verwijten dan dat hij, zoals elke geëngageerde intellectueel, wel eens te veel opgaat in zijn eigen enthousiasme."

10. Afshin Ellian, Iranees, nu hoogleraar aan de universiteit van Leiden (zie hoger)
"De taak van de staatsomroep is het verspreiden van propaganda, zoals dat de opdracht is van elke staatsomroep geleid door een totalitair regime, of het stichten van verwarring, wat een opdracht is van elke islamitische propagandist die de ongelovigen in de luren wil leggen. Iemand die gewetensvol is, hoeft geen drie maanden na te denken over de vraag of nu samenwerken met de staatsomroep van Iran moreel geoorloofd is. Sinds de onrust kan de Iraanse tv geen serieuze filosoof, kunstenaar, schrijver en zelfs jurist vinden die aan intellectuele of amusante apolitieke programma’s wil deelnemen. Want iedereen weet wat de bedoeling is wanneer je nu deelneemt aan het propaganda-apparaat van de staat: het afleiden van de aandacht van gepleegde misdaden en demonstraties die nog steeds soms overdag en vaak ook ’s avonds doorgaan - en daarmee legitimiteit verlenen aan het regime... Maar de Prinzipienreiter die als bruggenbouwer door de gemeente Rotterdam werd aangetrokken, bleef unverfroren quasi-intellectuele programma’s maken voor de Iraanse staatsomroep PressTV. Dat was niet verenigbaar met zijn politieke functie in Rotterdam. Hij was niet bereid om bij de Iraanse staatsomroep te stoppen. Zelfs in zijn reactie vergoelijkte hij zijn daad. In deze krant schreef hij: "De afgelopen 25 jaar heb ik vastgesteld dat Iran, in vergelijking met de Arabische landen, aanzienlijke vooruitgang heeft geboekt inzake vrouwenrechten en democratische normen.” Welke vooruitgang? De steniging sinds de invoering van de sharia? De ongelijke behandeling? Hij is een hardcore islamist die niet beperkt wordt door de grenzen van de waarheid - in zijn wereld is het geoorloofd om de kafirs te belazeren: "Het spreekt vanzelf dat ik het neerschieten van betogers en de onderdrukking na de verkiezingen van juni heb veroordeeld.” Ik ben nergens zo’n veroordeling tegengekomen, zelfs niet in zijn verweer. De Egyptische prins benadrukt de complexiteit van het conflict in Iran. Pardon, is het in naam van Allah plegen van moord op de eigen bevolking een complexe zaak die om intellectuele terughoudendheid vraagt?.... Elk mens met een normaal gevoel voor verhoudingen had direct zijn betrokkenheid bij de staatspropaganda van het Iraanse regime beëindigd. Maar niet de grote bruggenbouwer. Hij komt aan met het bekende halfzachte argument dat hij van binnenuit het nodige had willen veranderen. Wat een grootheidswaanzin: een niet-Nederlands sprekende prins wil in Nederland culturele bruggen bouwen en Perzië, (ook al is hij geen Pers en spreekt hij geen Perzisch) van binnenuit veranderen. Maar uiteindelijk zijn het niet zijn opvattingen, noch zijn geschriften geweest die tot zijn ontslag bij de gemeente en de universiteit hebben geleid. Zijn kritiekloze samenwerking met het hart van een terroristisch staatsapparaat heeft zijn val ingeleid. Uit het artikel 'De echte bruggenbouwers heten Ahmed' (NRC Handelsblad, 03.09.09)

11. Marietje Schaake, Europarlementariër voor D66
"Het aannemen van een orthodoxe, Engelssprekende Moslim als integratieadviseur van Rotterdam laat het failliet zien van het vertrouwen op de eigen oplossingskracht vanuit diverse Nederlanders. Hoe dicht stond Ramadan bij de gemiddelde Rotterdammer? En hoe kon hij juist sceptici over Islam bereiken terwijl hij steeds als orthodoxe Moslim spreekt? Ook legt de keuze voor Ramadan de geleidelijke verschuiving van de scheiding tussen kerk en staat bloot die integratie via religie veroorzaakt. Ramadans observaties en adviezen aan Moslimjongeren kunnen nog zo nuttig zijn, het is niet de taak van de overheid om een Moslimtheoloog en -activist in te huren om integratie te stimuleren. Hoewel Ramadan wellicht sommige Moslims aanspreekt, voelen anderen zich door de keuze voor Ramadan juist vervreemd en onbegrepen door hun gemeente die zo voorkeur voor een bepaalde religieuze visie geeft... Medewerkers van de Erasmus Universiteit en ook Oxford University benadrukken het belang van vrijheid van meningsuiting. Volledige vrijheid van meningsuiting is Ramadan’s goed recht, en ook dat van alle Iraniërs. Overigens gaat het om het dienstverband dat Ramadan had met een onvrije omroep in een repressieve dictatuur; dat heeft niet veel met vrijheid van meningsuiting te maken. Het is dan ook verbijsterend met welk gemak vervolgens Ramadan’s werk bij de Iraanse staats TV, Ramadan’s meningen en persoon, en de positie van Nederlandse Moslims aan elkaar verbonden wordt door verdedigers van Ramadan. Dit is een vorm van paternalisme die Moslims onnodig collectief in een slachtofferrol duwt en mensen niet stimuleert zichzelf, op individuele basis te identificeren of uit te spreken". Gastcolumn website sargasso, 01.09.09.

12. Een zekere 'Mohibbon lil-Haq' (geen idee wie dit kan zijn, heb nergens iets op internet over hem gevonden), op de website van imam Sheik Fawaz Jneid van de As-Soennah moskee in Den Haag. (Deze laatste vervloekte eerder Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh. Dat deed hij twee maanden voor de moord op Van Gogh)
"Met een ‘hervorming van de Islam’ wordt meestal een of andere vorm van modernisering bedoeld. Een aanpassing aan de moderne tijd. De ‘oude’ - traditionele - Islam zou namelijk niet van deze tijd zijn. Het gaat daarom ook bijna altijd om dezelfde zaken: de rechten van de vrouw, het recht op een eigen individuele interpretatie van het geloof (de vrijheid van denken), politieke betrokkenheid (democratie), een scheiding van ‘kerk’ en staat, openheid naar anders- en ongelovigen (dialoog en tolerantie) en deelname aan het moderne leven (integratie en participatie). Wat men maar niet kan - of wil - begrijpen is dat de Islam wezenlijk elke vorm van hervorming of vernieuwing radicaal afwijst. De Islam is namelijk onze bescherming tegen elke aanpassing aan de tijd. En dat is geen halsstarrigheid of ‘isolationisme’. Dat is de Genade van onze Heer. De Islam gaat niet ‘mee’ met de tijd. De Islam beschermt ons tegen de tijd. Mohammed (vrede zij met hem) heeft als de Laatste Profeet onze godsdienst voor eens en voor altijd vastgelegd. Dit te geloven en hieraan vast te houden, behoort tot de kern van ons geloof. Hoe kan men dan spreken over hervorming en vernieuwing van de Islam? Laat staan een noodzaak tot vernieuwing?...
Bassam Tidi is de bedenker van de term ‘Euro-Islam’. Daarmee doelt hij op ‘een Islam’ die de Shariah verbindt met Europese moderne waarden en tradities. Hij denkt dan aan de rechten van de mens, democratie en de rechten van de vrouw. In deze lijn past ook Tariq Ramadan. Hij is de kleinzoon van Hassan el-Banna, de oprichter van de ‘Islamitische Broederschap’ in Egypte. Tariq Ramadan spreekt met veel bewondering over zijn grootvader. Zijn gedachtegoed wijkt dan ook niet veel af van dat van de verschillende vertakkingen van deze zogenaamde broederschap. Zelf is hij de bekendste promotor van een ‘hervorming van de Islam’. In zijn boek ‘Radical Reform’ doet hij voorkomen dat ‘hervorming’ iets is wat bij de Islam hoort. Hij haalt grote geleerden aan in de hoop sympathie en vertrouwen te wekken bij de lezer.
Zijn boodschap wordt echter door zowel moslims als niet-moslims terecht gewantrouwd. Het is een listig in elkaar gewoven betoog met een verborgen agenda. Enerzijds toont hij sympathie voor de weerstand van moslims tegen een hervorming. Anderzijds zegt hij dat er altijd al sprake is geweest van hervorming. Dan komt hij met zijn eigen voorstel tot hervorming en geeft daarvan aan dat dit eigenlijk helemaal geen hervorming is. Wat wil hij nu eigenlijk? Door een ingewikkelde argumentatie probeert hij de lezer te verwarren. Of beter: Hij is zelf verward en brengt deze over op de lezer. Het is de typische verwarring van Kalaam (de rede, het denken). Het is niet voor niets dat de vier imams eensgezind zijn in hun veroordeling van Kalaam. Kalaam is een groot gevaar. En in de confrontatie met het Westen is Kalaam misschien wel het grootste gevaar. Voor de moderne westerse wereld bestaat er namelijk niets anders dan Kalaam. Alles is Kalaam. Alles moet Kalaam worden. Alles moet beschreven, besproken en begrepen worden. Het Westen laat zich leiden door Kalaam. Het kan ons dan ook alleen ontmoeten binnen de sfeer van Kalaam. In een dialoog of een debat. In een ‘voorlichtingsbijeenkomst’. Dit is de zogenaamde vrijheid van het Westen. Het wil iedereen binnenvoeren binnen de sfeer van het praten. Maar de Islam laat zich hier niet binnenvoeren. Wij blijven buiten. Misschien dat een enkele moslim zich laat verwarren door Kalaam, maar de Oemmah blijft buiten. Dus zal er ook nooit een ontmoeting plaatsvinden tussen het Westen en de Islam. Er is geen gemeenschappelijke grond. Tariq Ramadan kan of wil dat niet begrijpen." Artikel 'Hervorming van de islam?'

Aan u om te oordelen...

Noot 1: het is mijn bedoeling in de volgende tijd een aantal artikels te publiceren over '(Europese) islam en democratie', om elementen aan te brengen voor een diepgaander debat. Als eerste aan de beurt is Tariq Ramadan, naar aanleiding van zijn ontslag als 'integratieadviseur' van de gemeente Rotterdam en als gasthoogleraar aan de Erasmus Universiteit. Aan de hand van dit voorbeeld kan men zich 'opwarmen' voor de vraag of de islam, ook een zogenaamde 'westerse islam', compatibel kan zijn met een democratie, waarin alle burgers vrij zijn en gelijke rechten en plichten hebben. (Waarbij we hier niet ingaan op de 'kwaliteit' en het niveau van de democratie in België in het algemeen, los van de islam. Dat is een ander - treurig - verhaal). Bij deze Ramadan-saga wordt uitvoerig geciteerd uit artikels en opiniestukken in Nederlandse kranten, waaruit nogmaals blijkt dat er daar wel een stevige debatcultuur gehuldigd wordt, en er een ruim debat over de plaats van de islam in het land gevoerd wordt, in tegenstelling tot Vlaanderen. Hier presteert het een 'kwaliteitskrant' (ook 'kwaliteitstabloid' genoemd) twee volle bladzijden te publiceren met tien grote foto's van meisjes, ingepakt in een stevige islamitische hoofddoek (niet zomaar een fichuutje), en over hoeveel hoofddoeken ze wel hebben. Om het artikel te besluiten met 'Want het is uiteindelijk maar een stukje stof'... (DS 19.09.09 'De meisjes en hun hoofddoek'). Niet in een of andere modebijlage, gepresenteerd door Oscar van den Boogaard, maar in de rubriek 'Binnenland'. Anderen gebruiken dan weer de hoofddoekenkwestie om het debat om te leiden naar een pleidooi om elke levensbeschouwing zoveel mogelijk terug te dringen naar de huiskamer. Politicoloog Bilal Benyaich en prof. Patrick Stouthuysen (VUB) in De Morgen, 16.09.09, 'Schaf lessen levensbeschouwing ook maar af'': "Een logische consequentie van het bannen van islamitische en, nemen we aan, andere levensbeschouwelijke symbolen of praktijken uit de publieke schoolsfeer is nu eenmaal dat men ook de levensbeschouwelijke lessen (islam, niet-confessionele zedenleer, katholieke godsdienst) opheft". Daar willen ze ook nog het debat aan vastkoppelen over de afschaffing van de subsidiëring van alle godsdiensten, en menen ook nog 'dat een specifieke levensbeschouwing voorgetrokken wordt tegenover alle andere', omdat 'officiële vakantiedagen gerelateerd zijn aan de feestdagen binnen het christelijke geloof'. Niet dat dit geen interessant debat zou kunnen zijn, maar het is in deze toch niet echt de kern van de zaak. (Een van de uitzonderingen op de regel is het stuk van Johan Sanctorum, mede ondertekend door schrijver Benno Barnard en publicist Wim Van Rooy, dat in verkorte vorm gepubliceerd in De Standaard van 10/9/09 met de titel 'Zomaar een lapje stof?')

Noot 2: Met welke moslims kan er hier een vrij gesprek gevoerd worden over wat de kern is van deze godsdienst, en wat lokale, tijdsgebonden en/of culturele gebruiken zijn uit het Midden-Oosten? Of riskeren ze van de islamisten meteen een fatwa over zich te krijgen? Of gedood te worden, zoals Mahmoed Mohammad Taha (Rufa'a, 1909 - 18 januari 1985)? Taha was een Soedanees politicus en islamitisch theoloog die een prominente rol in Soedans onafhankelijkheidsstrijd speelde en een van de grondleggers van de Soedanese Republikeinse Partij. Tijdens het regime van president Jafaar Mohammed Numeiri werd hij geëxecuteerd om staats- en religieus-politieke redenen. Centraal in Taha's filosofie staat de gedachte dat alleen de Mekkaanse openbaringen universele en tijdloze geldigheid bezitten (van de eerste periode in Mekka, toen Mohammed nog geen macht bezat en alleen optrad als profeet), en dat de openbaringen uit de tijd van Medina (waar hij ook werelds- en militair leider was, zoals daarna in zijn tweede Mekka-periode) gericht waren op het inrichten van een zo rechtvaardig mogelijke samenleving binnen de beperkingen van de toenmalige bedoeïenensamenleving, die derhalve slechts geldig was voor het Medina uit de tijd van Mohammed. Het Medinische deel van de openbaring is veel meer politiek en wettisch van karakter, terwijl het Mekkaanse deel voornamelijk mystieke en universele ethische waarden verkondigt. Het Medinische deel noemt Taha 'de eerste boodschap' van de islam, de Mekkaanse 'de tweede boodschap'. Op basis van die 'tweede boodschap' wilde Taha een voor de huidige tijd geschikt islamitisch rechtssysteem afleiden, dat de klassieke sharia volledig zou moeten vervangen. (Noot. Het is bij eerste lectuur van de zinnen hiervoor wellicht wat verwarrend: de 'eerste boodschap' is deze die in de tijd gezien de tweede is: in de periode in Medina, na de eerdere openbaringen in Mekka, terwijl de 'tweede boodschap' er kwam vóór de eerste, in de eerste Mekka-periode. Het lijkt logischer de universele als de 'eerste boodschap' van de islam te beschouwen, maar toch heet het boek van Taha hierover 'The Second Message of Islam', Syracuse University Press, 1996. Een 'tweede' boodschap, bedoeld als antwoord op de groeiende dominantie van een fundamentalistische islam en de sharia - de 'eerste' verkondigde boodschap in Saoedi-Arabië en gepropageerd door de Moslim Broederschap in andere Arabische landen.)

Taha onderscheidde daarbij drie basisbeginselen:
1. Ieder mens is vrij, want vrijheid is een natuurlijk recht, die de plicht om daar op een verantwoordelijke manier mee om te gaan in zich draagt.
2. Bezit moet gelijkelijk onder de mensen verdeeld worden. Ieder heeft recht op een bepaald bestaansminimum. Privébezit zou beperkt moeten worden tot een huis, een tuin, meubilair en een auto. Niemand zou bezit moeten vergaren ten koste van de bestaanszekerheid van anderen. (NvdR: hij streefde naar een 'islamitisch socialisme').
3. De islam schrijft absolute gelijkberechtiging van mannen en vrouwen voor. Huwelijken tussen leden van de Republikeinse Broederschap werden gesloten op basis van een overeenkomst die polygamie uitsloot en de vrouw uitdrukkelijk het recht op echtscheiding gaf. Zie Wikipedia.

Volgens Fouad Laroui (zie hoger onder 8) "moet de overheid ophouden met islamisten te spreken. Het zijn alleen de islamisten die de sharia opnieuw willen invoeren. En toch lijken de overheden in Nederland alleen met die islamisten te willen praten, die niets kunnen hervormen. Hierbij moet men een onderscheid maken tussen ‘moslim’ (hij die de algemene en geestelijke strekking van de Koran tot persoonlijke leidraad van zijn leven maakt) en ‘islamist’ (hij die de politieke macht wil grijpen om zijn eigen opvatting van de Koran aan allen op te leggen). Zolang men die twee met elkaar blijft verwarren - en men verwart ze vaak met elkaar, in Den Haag en elders - sleept men zich van debacle naar debacle, zoals de affaire Ramadan laat zien. De zogenaamde hervormers onder de islamisten, zoals Ramadan, zijn bij naïevelingen als Tony Blair, de stad Rotterdam, sommige Nederlandse universiteiten en alle ministers van Integratie nog te geliefd." Zijn er hier moslims, zelfs imams, die opvattingen zoals deze van Mahmoed Mohammad Taha bij de moslims van hier bespreekbaar willen maken?

Noot 3: volgend artikel gaat in op een project waar Ramadan bij betrokken was in Rotterdam, en over heel Europa gepropageerd werd: ‘Hand in hand tegen huwelijksdwang’. Dat brengt ons dan meteen bij het door - in dat project zelf aangehaald en uitvoerig besproken - 'eergelateerd geweld' dat ook samenhangt met 'gearangeerde huwelijken'.

Read more...

Matthias Storme in Meervoud: begrotingstekort, Maddens, B-H-V, Doel en Lissabon

Interview met Matthias Storme door Bernard Daelemans in Meervoud (2009) nr. 149 p. 4-10.
Jaren terug was Matthias Storme erg actief in de Vlaamse beweging als voorzitter van het Overlegcentrum vanVlaamse Verenigingen dat toen onder meer grote meetings voor Vlaamse onafhankelijkheid organiseerde. Later vonden we hem terug bij de N-VA waar hij slechts korte tijd in het partijbestuur hoorde, omdat hij zich tot politiek niet correcte uitspraken had laten verleiden in verband met de veroordeling van het Vlaams Blok wegens racisme. De hoogleraar in de rechten hield de partijpolitiek voor bekeken en heeft vandaag slechts een beperkt aantal bestuursmandaten, vooral op lokaal vlak, bij niet partijpolitieke verenigingen (1). Maar hij blijft een uitgesproken bewogenheid ten toon spreiden over de Vlaamse emancipatiestrijd. Meervoud overliep met hem de actuele politieke dossiers, van het federale begrotingstekort, over de Maddens-doctrine en de Vlaamse regering, over B-H-V, de kwestie Doel, tot en met de Lange Wapper en het Verdrag van Lissabon.


- Ten tijde van de diepe regimecrisis van 2007-2008 stelde u dat het niet erg was om geen regering te hebben en dat daar een kans lag voor het parlement om zijn macht te herstellen. Hoe bedoelt u dat?

Matthias Storme: Of het in de praktijk niet erg is, kun je niet met zekerheid zeggen, maar het zou niet erg mogen zijn. Als je democratisch stelsel volwassen genoeg is en je hebt een goed functionerend ambtenarenapparaat en een goed functionerend parlement, dan kan je rustig een hele tijd zonder effectieve regering, volgens mij. Ons ambtenarenapparaat valt nog wel mee, zeker op Vlaams niveau, maar het parlement is volgens mij problematisch. De parlementsleden zijn totaal onmondig geworden. Ze zijn totaal bevoogd. Ze zijn niet in staat om hun eigen bevoegdheden nog uit te oefenen. Dat geldt zowel op federaal als op Vlaams niveau. Er zijn massa’s gevallen waarbij het parlement de regering smeekt om wetten te maken (2). Dat is de wereld op zijn kop. De essentie van ons grondwettelijk bestel is dat het parlement de wetten maakt en de regering moet ze uitvoeren. Maar daar is men niet meer toe in staat.

Je kan onderscheid maken tussen twee modellen van besluitvorming, en wij worden gedomineerd door het model van besluitvorming achter gesloten deuren. De besluitvorming in de openbaarheid is er alleen nog voor de show. Er zijn verschillende types politici. Politici die een vrij lange parlementaire carrière hebben, waarbij ze verplicht zijn om in de openbaarheid te argumenten, zijn meer democratische, ook in de regering, dan degenen die uit kabinetten, uit sociale organisaties komen waar de besluitvorming altijd achter gesloten deuren plaatsvindt. Dat is geen kwestie van compromisbereidheid of niet. Ook in het parlement moet je compromissen sluiten, maar ze worden in het openbaar gesloten. Jean-Luc Dehaene, Kris Peeters zijn twee voorbeelden van politici van het tweede type. Ik denk dat dat de kwaliteit van onze democratie sterk benadeelt.

Er worden ook nogal wat misverstanden gecreëerd over de bevoegdheden van een regering van lopende zaken. Men doet alsof een regering in lopende zaken niets zou kunnen doen. Nog erger: men doet alsof een parlement niets zou kunnen doen met een regering van lopende zaken. Dat is compleet absurd: een parlement dat verkozen is heeft volheid van bevoegdheid, of er nu een regering is of niet. Maar men wil dat niet. Een regering van lopende zaken kan ook redelijk wat doen onder controle van het parlement.

- Dus een regering van lopende zaken kan dingen uitvoeren waarvoor ze van het parlement een mandaat krijgt.

Evident! Alles wat het parlement opdraagt aan een regering – van lopende zaken of niet – daartoe heeft die regering de bevoegdheid en zelfs de plicht om dat te doen. Er is één discussiepunt. Ons politiek bestel heeft als onderbouw dat er algemene regels zijn op basis waarvan concrete beslissingen genomen worden (3). Op grond van die gedachte kan je concluderen dat het parlement niet de bevoegdheid heeft om individuele beslissingen te nemen. Onze Grondwet voorziet wel in een aantal uitzonderingen, bijvoorbeeld naturalisaties. Nu, in werkelijkheid blijft er van dat model nauwelijks iets over. De regering neemt massa’s regels aan en het parlement grijpt in in individuele beslissingen. Individuele beslissingen over grote infrastructuurprojecten die bij wet worden bepaald zijn legio. Maar als men vasthoudt aan die gedachte, kan men wel stellen dat er een probleem is als er geen regering is omdat je dan geen benoemingen kan doen. Dat is typisch een individuele beslissing. Maar afgezien daarvan is er toch heel wat dat het parlement vermag.

- Het parlement heeft in de regeringsloze periode wel één wet goedgekeurd, namelijk aangaande de splitsing van de kieskring B-H-V.

Ja, die wet is in commissie gestemd, maar je ziet waar we nu staan. Met de hele caroussel van bevoegdheidsconflicten, die alleen maar kan draaien omdat de Vlaamse meerderheidspartijen wil dat hij draait. Volgens mij is het circus van de bevoegdheidsconflicten ongrondwettig (4). In het verleden is het nooit zo geïnterpreteerd dat men achtereenvolgens belangenconflicten kan inroepen. Ik heb het nagegaan. Het is al voorgekomen dat tegen eenzelfde beslissing verschillende bevoegdheidsconflicten werden ingediend, maar die zijn steeds tegelijkertijd neergelegd (5). Wat er nu gebeurt is puur misbruik van het mechanisme. De termijnen worden dan nog flink opgerokken: ze worden telkenmale driemaal zo lang uitgesponnen dan wettelijk voorzien.

- Hebt u daar dan geen procedure tegen gevoerd?

Ja, bij het Grondwettelijk Hof, maar dat heeft zich in deze onbevoegd verklaard omdat ze zeggen dat een motie van belangenconflict geen rechtsnorm is (6). Maar het Grondwettelijk Hof heeft wel reeds andere beslissingen van parlementen, die ook niet de vorm van een wet hadden getoetst. Toen achtten ze zich wel bevoegd.

- We hebben dan toch een ‘volwaardige’ federale regering gekregen, want de financiële crisis moest aangepakt worden. Is de regering daarin geslaagd, volgens u?

Ik voel me niet deskundig om over de financiële crisis stricto sensu iets te zeggen, maar we hebben natuurlijk een reusachtig probleem met de overheidsfinanciering, met de financieringswet, met de verantwoordelijkheid van de federale overheid en de deelstaten. De deelstaten zijn overgefinancierd, ze krijgen teveel geld. De federale overheid is arm. Dat is voor een deel juist. Maar hoewel de deelstaten overgefinancierd zijn, slaagt men er aan Franstalige kant nog niet eens in om een begrotingsevenwicht te hebben. Niet nu, maar ook de voorbije jaren niet. Dat is een serieus probleem. Ten tweede geeft de federale regering, die zo arm is, nog altijd heel veel geld uit op domeinen waarvoor ze zelfs niet eens bevoegd is, zoals het grotestedenbeleid, preventieve gezondheidszorg, duidelijk bevoegdheden van de deelstaten, waar de federale overheid zijn bevoegdheid te buiten gaat. Als men gewoon al die uitgaven zou schrappen en de deelstaten zou zeggen: neem uw verantwoordelijkheid, dan heeft men al een stukje doorgeschoven. Er zijn ook een paar perverse effecten in de bevoegdheidsverdeling. Bijvoorbeeld de pensioenen van de ambtenaren van de deelstaten worden betaald door de federale overheid. Men heeft dat zo gewild omdat men aan de unitaire sociale zekerheid niet wilde raken, maar dat is pervers: want dat geeft de deelstaten de kans om meer ambtenaren te benoemen op kosten van de federale overheid. Er zijn dus heel wat problemen, maar geen politieke wil om er iets aan te doen. Dit zal het federale begrotingstekort natuurlijk niet volledig oplossen, maar waarom daar al niet mee beginnen?

- De regering-Van Rompuy heeft nu toch al het dispuut over de asielproblematiek opgelost…

Dit is natuurlijk totaal onverantwoord. Elke regularisatie trekt altijd weer massa’s nieuwe illegale migranten aan. We zitten met een heel ernstig integratieprobleem in dit land. Ik zeg niet dat die niet oplosbaar zijn. Omzeggens iedereen is integreerbaar, maar niet in gelijk welke hoeveelheid. Als je natuurlijk de kraan niet kan dichtdraaien, dan kan je niet dweilen. Het is perfect mogelijk om zelfs relatief grote groepen nieuwkomers te integreren, maar dat is niet mogelijk zolang de deur open blijft.

- In wiens belang is het dan om de deur open te laten staan? Waarom maken de Franstaligen daar een strijdpunt van?

Het is misschien overdreven om het zo te stellen, maar ik heb toch de indruk dat er inderdaad een zelfvernietigend schouwspel aan de gang is: ‘als wij (de Franstaligen) het niet kunnen halen, dan moeten die anderen ook maar kapot. Als wij de macht niet meer hebben in België, laat ons er dan voor zorgen dat de Vlamingen ook niets meer te zeggen hebben in hun eigen land’. En het is natuurlijk een vorm van clientelisme. Je hebt partijen die menen dat ze daardoor hun machtspositie gaan versterken. Bij de PS is dat ook duidelijk gelukt natuurlijk. Zonder de massale migratie zou de PS een heel stuk verder teruggevallen zijn.

- Hoe komt het dat ze juist de migranten aan zich kunnen binden en niet meer de autochtonen?

Omdat natuurlijk de socialisten een verhaal brengen van wij beloven op kosten van anderen. Mensen die niet veel te verliezen hebben zijn gebaat bij een politiek van wij delen uit op kosten van anderen. De dag dat mensen daar iets bij te verliezen verandert dat. Je ziet dat bij een deel van de Turkse middenstand die wel economisch goed geïntegreerd is (maar cultureel alles behalve denk ik), die vrij stevige eigenaars zijn geworden, die keren zich op dat ogenblik af van het socialisme. Socialisten hebben er belang bij dat er steeds nieuwe massa’s zijn. Maar ik verdenk er ook sommige kapitalisten van dat ze er belang bij hebben dat er altijd nieuwe, goedkope arbeidskrachten ingevoerd worden. Het lijkt wel een duivelspact. Het is niet voor niets dat een deel van de economische grootmachten (organisaties) pleiten voor migratie. Anders zijn ze verplicht zich aan te passen aan de situatie in een land. Met grote migratie kan men blijvend goedkope arbeidskrachten aantrekken. Toch denk ik dat de effecten daarvan nefast zijn, op termijn ook voor de economie. Het is allemaal korte termijn denken.

- Nog een probleem dat de regering Van Rompuy voornemens is om op te lossen voor het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie een aanvang neemt, is ‘B-H-V’.

Er is maar één oplossing: de splitsing stemmen. Al het andere is een fundamentele inbreuk op ons grondwettelijk bestel. De achtergrond van de ongrondwettigheid van B-H-V is vrij duidelijk (7). Wat sommigen ook mogen beweren: het is heel duidelijk dat de bestaande kieskring op eenzijdige manier inbreuk pleegt op de basisindeling van België in taalgebieden, gewesten en gemeenschappen. Je moet maar de artikels 1, 2, 3 en 4 van onze grondwet lezen. Daarover gaat het. De procedure die ik heb gevoerd en die tot het arrest van het Grondwettelijk hof heeft geleid, was opgebouwd rond dat argument: de indeling van het land in taalgebieden, gewesten en gemeenschappen wordt op een eenzijdige, discriminerende manier doorkruist door de gewestgrensoverschrijdende kieskring. We hebben nooit beweerd dat een gewestgrensoverschrijdende kieskring noodzakelijk ongrondwettig was, maar wel een eenzijdig gewestgrensoverschrijdende kieskring. Het argument dat er faciliteitengemeenten zijn in Vlaams-Brabant is geen tegenargument als je ook in aanmerking neemt dat er ook faciliteiten zijn in bepaalde gemeenten in Henegouwen: Edingen, Vloesberg, Moeskroen, Komen. Dan zou je die mensen dezelfde rechten moeten toekennen. Niet dat ik vind dat dit de juiste piste is. Ik stel alleen dat met betrekking tot de kiesomschrijving bepaalde faciliteiten slechts denkbaar zijn in Vlaams-Brabant indien dit op basis van wederkerigheid gebeurt.

Ik weet natuurlijk niet welke koehandel men van plan is op te zetten, maar ik denk dat de Vlamingen daar echt moeten zeggen : dit gaat enkel over de uitvoering van een arrest en niets anders.

- Een federale kieskring dan?

Een federale kieskring vergt een wijziging van de grondwet. Voorts heb ik er niet zoveel schrik van, maar ik vind het wel totale nonsens. Trouwens, de voorstellen die er zijn voor een federale kieskring, zijn natuurlijk contradictorisch. Men wil zogezegd een federale kieskring om de Belgische natie in zijn geheel de kans te geven om een beperkt aantal mensen ‘nationaal’ in de oude betekenis te kiezen, maar men gaat wel op voorhand vastleggen hoeveel Nederlandstaligen en Franstaligen er verkozen zijn. Dat is natuurlijk bedrog! Dat is geen federale kieskring. Bovendien - ik heb het onderzocht: een federale kieskring bestaat in geen enkel federaal land, behalve in Irak (8). Als dat het voorbeeld is waaraan we ons willen spiegelen? Het bestaat nergens, ook niet in Amerika.

- Over naar het Vlaamse niveau: de Vlaamse regering, zegt men, wordt geïnspireerd door de Maddens-doctrine. Is dat een gunstige evolutie?

Ik heb er nog niet veel van gemerkt, maar natuurlijk : we zijn nog maar begin september. De Maddens-doctrine, als ze ernstig effectief wordt uitgevoerd is het proberen waard, maar ik heb er mijn twijfels over of men daartoe bereid is. Uitvoering van de Maddens-doctrine zou op zijn minst betekenen dat men alle middelen inzet tegen de federale begroting. Te beginnen met een belangenconflict. De federale begroting bevat al jaren uitgaven die tot de bevoegdheid van de gewesten en gemeenschappen behoren. Het allereerste wat men dus moet doen is de federale begroting saboteren. Als men daartoe bereid is, dan kunnen we au sérieux nemen dat de Vlaamse regering de Maddens-doctrine effectief wil toepassen. Dat zal, denk ik, de eerste test zijn om de ernst vast te stellen waarmee de Vlaamse regering de eigen doctrine trouw is die ze beweert aan te hangen.

- Dat komt dan neer op het onder curatele stellen van de federale staat, zoals Bart De Wever zich in een onbewaakt moment heeft laten ontvallen?

Dat is nog niet eens de federale staat onder curatele stellen. Dat is alleen maar de bevoegdheidsoverschrijdingen van de federale staat stoppen. Gewoon de wet toepassen.

- Kris Peeters zei dat er geen euro van Vlaanderen mag dienen om de federale begroting op te smukken.

Daar moet het argument zijn: wij zijn bereid om bij te dragen tot de vermindering van het federale begrotingstekort door ons meer bevoegdheden te geven, zonder dat daar evenredige bedragen mee overgeheveld worden. Ten eerste: stop met het besteden van middelen op domeinen die niet tot de federale bevoegdheid behoren; ten tweede geef ons nieuwe bevoegdheden en we zijn bereid die over te nemen met een korting op de bestaande uitgaven daarvoor.


- Zijn er eigenlijk alternatieven voorhanden voor de Maddens-doctrine?

De Maddens-doctrine is natuurlijk geen definitieve oplossing. Het kan niet de bedoeling zijn om het te houden bij de bestaande bevoegdheidsverdeling. Het is de bedoeling om de bevoegdheden van Vlaanderen drastisch te verhogen.

- Intussen is de Vlaamse beweging een beetje wakker geschud door de uitlatingen van Frans Crols op de Ijzerwake in verband met Brussel.

Die zijn op zijn minst een ernstig debat waard…

- Het debat is al jaren geblokkeerd uit angst om knopen door te hakken in de ene of de andere zin.

Dat is juist. Crols heeft luidop gezegd wat heel wat mensen misschien niet als een definitieve mening hebben, maar waarvan vele mensen denken dat dit in de openbaarheid mag gebracht worden en dat dit een discussie waard is.

- ‘Brussel loslaten’. Is het niet de onmacht om een grotere Vlaamse ontplooiing tot stand te brengen projecteren op het probleem-Brussel?

Soms moet je ook je beperkingen inzien. Wat kunnen wij bemeesteren met steeds minder Vlamingen.

- Steeds minder Vlamingen in Brussel?

Neen steeds minder Vlamingen in Vlaanderen ook. Onze demografie is rampzalig. De bevolking blijft alleen op peil door immigratie. In Brussel is het nog rampzaliger. Je moet natuurlijk weten welke spankracht je hebt. De mentaliteit, de deugden en ondeugden van onze bevolking kennende uit de geschiedenis heb ik er ernstige twijfels bij of wij in staat zouden zijn om Vlaanderen inbegrepen Brussel Vlaams te houden. Een onafhankelijk Vlaanderen met Brussel als integraal bestanddeel zonder meer, is jammer genoeg nefast voor Vlaanderen. Dat kan niet functioneren. Daar hebben we niets mee gewonnen ten aanzien van de situatie in België vandaag. Dat wil niet zeggen dat we Brussel volledig moeten loslaten.

- Een condominiumstructuur wordt toch ongelofelijk ingewikkeld en weinig transparant.

De vraag is hoeveel we willen loslaten? Op korte termijn is het toch in eerste instantie de Brusselse bevolking die zichzelf zal moeten besturen. Mijn stelling is natuurlijk dat Vlaanderen de bevoegdheden die het nu heeft in Brussel niet mag loslaten: de gemeenschapsbevoegdheden niet, en evenmin de federale bevoegdheden die vandaag mee door Vlamingen beheerd worden. Het is evident dat elke regeling minstens zal moeten inhouden dat de Vlaamse gemeenschap autonoom het eigen onderwijsnet, het net van persoonsgebonden materies en instellingen zal moeten behouden en blijven besturen. Er zou dan een soort subnationaliteit of dubbele nationaliteit aan gekoppeld moeten worden. Als Crols ook dat wil loslaten, kan ik hem totaal niet volgen.

- Ik begrijp toch niet hoe 15% Franstaligen in Vlaanderen de ontplooiing van Vlaanderen zouden beletten.

Ik heb er mijn twijfels over, als men ziet hoe we in het verleden niet in geslaagd zijn om relatief kleine minderheden binnen de perken te houden, vrees ik dat dat een olievlek blijft. Een unitair Vlaanderen inclusief Brussel betekent ook dat het hele nationale niveau tweetalig zou moeten zijn. Wat heb je dan gewonnen, vergeleken bij vandaag?

- Op dat ogenblik is er toch een enorme machtsverschuiving?

Zijn wij er ooit in geslaagd om onze meerderheid te gebruiken?

- Er is toch een verschil tussen een meerderheid van 60/4O die dan nog grondwettelijk met allerlei pariteitssystemen is geblokkeerd en een unitair Vlaanderen met 15% Franstaligen.

Je gaat er nooit in slagen om dat tot stand te brengen zonder dergelijke garanties.

- Die zullen toch niet van dezelfde orde zijn als vandaag: pariteit in de Vlaamse regering met evenveel Franstalige als Nederlandstalige ministers?

Dat is waar. Het probleem is dat de vijandigheid vanuit Brussel en de vervreemding zo groot is. De argumenten die wij hanteren voor een splitsing van België zijn in feite ook argumenten voor een scheiding tussen Vlaanderen en Brussel. Zeggen dat Vlaanderen en Wallonië twee verschillende landen zijn met twee publieke opinies, dat er geen behoorlijk bestuur mogelijk is omdat er andere preferenties leven, en andere politieke landschappen, dat gaat allemaal ook op voor Brussel. Ook al zeggen wij, voor een deel terecht, dat Brussel economisch dichter bij Vlaanderen staat. Maar er zijn vlakken waar de verhouding tussen Brussel en Vlaanderen veel meer vergiftigd is dan met Wallonië.

- Alain Deneef, voorzitter van de Staten-Generaal van Brussel verklaarde wel op de Waalse Staten-Generaal dat ingeval België zou uiteenvallen, Brussel zeker nooit in alliantie zou willen treden met Wallonië omdat 80% van zijn economie in Vlaanderen verankerd ligt.

Brussel zou toch ook nooit voor een alliantie met Vlaanderen kiezen. De Brusselaars zijn zichzelf aan het wijsmaken dat ze zelfstandig kunnen bestaan. Als ze dat geloven, dan heb ik daar geen enkel probleem mee.

- Van de hoofdstad naar het bedreigde dorpje Doel: wat vindt u van het beleid van de Vlaamse regering?

Het wanbeleid bedoel je natuurlijk! Dat is een schoolvoorbeeld van een verhaal van bedrog. Men speculeert erop dat men door bedrog en illegaal handelen uiteindelijk zijn slag zal thuishalen. Het is een beleid van het fait accompli. We handelen onwettig, maar we doen het maar. Achteraf zal het dan wel geregulariseerd worden. Men wil het dorp weg. Men heeft nooit durven zeggen wat men allemaal van plan was. Men is begonnen in 1998 met het excuus: Doel moet weg in het belang van zijn inwoners want Doel zal onleefbaar worden als het Deurganckdok er ligt. Om dat dok aan te leggen waren er redelijke argumenten, maar we zien dat het nog steeds half leeg staat. Er zijn containerkaaien teveel in Antwerpen. Nog maar eergisteren hebben we vernomen dat PSA, de grootste goederenbehandelaar in Antwerpen twee grote containerkaaien gewoon gaat sluiten omdat er niet genoeg trafiek is(9).

Nu, dat het dorp niet kan samenleven met dat dok is een grote leugen gebleken. Dat dorp heeft perfect kunnen samenleven met het Deurganckdok. Men heeft er niet veel last van. Het blijft nog steeds een ongelofelijk mooie plaats om te wonen, ware het niet dat men het half afgebroken heeft en een verrottingspolitiek heeft gevoerd. Maar als plaats voor een dorp blijft het ondanks de haven nog steeds een perfect bewoonbare plaats. Er zijn natuurlijk mensen geweest die het zekere voor het onzekere namen en die onteigend wilden worden. Die huizen zijn door de intercommunales aangekocht, maar men heeft daarna de herbevolking gesaboteerd. Er zijn altijd massa’s kandidaten geweest die daar wilden gaan wonen. Het is daar ook heel mooi. Of beter gezegd: het was er heel mooi. Men heeft dat gesaboteerd. Men heeft de huizen bewust verkrot. Men heeft mensen weggepest. Men heeft huizen afgebroken. Allemaal, zogezegd, in hun eigen belang. Nu ook weer hoor ik de potentaten van de intercommunales verklaren: we gaan de huizen afbreken, de mensen wegjagen om ramptoerisme te voorkomen. Wat voor nonsens is dat. Het is evident: men wil het dorp weg, of men dat nu nodig heeft of niet. Want in de megalomane plannen wordt er gesteld dat er nog plaats moet zijn voor industrieterreinen, ook als er geen bijkomend Saeftingedok komt. Dat is klinkklare nonsens. Als er geen dok komt kan je perfect elders in Vlaanderen industrieterreinen hebben, zelfs op linkeroever, zonder dat het dorp weg moet. Het is een onbegrijpelijke vernielingsdrang die ik alleen maar kan verklaren uit rancune. Het is een symbooldossier: het dorp moet kapot, ook al hebben we het niet nodig, ook al verspillen we daar massa’s belastinggeld. Het is een schande hoeveel geld men daarin gestoken heeft om dat dorp kapot te maken. Het is allemaal volstrekt illegaal. Het is woongebied. Maar men speculeert erop: eerst maken we het kapot. En als dat gebeurd is schaffen we het woongebied af. Illegaal handelen loont. Dat is de hele politiek die de Vlaamse regering voert.
Een tweede element van die politiek is dat men probeert zichzelf een imago van goed bestuur aan te meten door altijd te verwijzen naar beslissingen die men zou genomen hebben, maar die niet bestaan of die anders waren. Wat Doel betreft zegt men dat men de mensen kan buitenzetten en dat men huizen mag afbreken omdat er al sinds jaren een ‘uitdovingsbeleid’ gevoerd wordt. In een rechtsstaat ligt beleid echter vast in beslissingen die een bepaalde vorm moeten hebben en die gepubliceerd moeten worden in het Staatsblad. Dan zijn ze ook aanvechtbaar voor de rechtbanken enz. Die beslissingen bestaan niet. Het ‘uitdovingsbeleid’ is niet als een formele overheidsbeslissing vastgelegd. Je kan ze dus ook niet aanvechten want ze bestaat niet. Toch wordt steeds gesteld: we hebben dit jaren geleden al beslist. Men bedriegt de mensen dus. Bovendien heeft men de inhoud in de loop der jaren gewijzigd. Men heeft destijds gesteld dat er woonrecht in Doel zou blijven zo lang er geen vergunning is afgeleverd voor de bouw van het Saeftingedok. Het was pas omwille van het Saeftingedok dat het dorp zou moeten verdwijnen. Het is evident dat er vandaag bijna niemand nog ernstig denkt aan de bouw van dat Saeftingedok, gezien de evolutie in de trafiek. En toch beroept men zich nu op dezelfde zogenaamde beleidsbeslissing om de bevolking te deporteren. Dat is puur bedrog.

- Wat is dan het perspectief?

Als men de wet respecteert moet men de huizen terug bewoonbaar maken en bewoning toelaten. Het gaat niet over het feit dat men het recht niet zou hebben om een huurder die zijn huur niet betaalt zijn contract niet zou kunnen opzeggen. Waar het hier om gaat is dat de overheid niet het recht heeft om de bestemming van de huizen te veranderen. In Brussel mag je ook van je woning geen kantoor maken zonder vergunning. Maar in Doel wordt dus de bestemming van elk van die woningen veranderd van een bewoonbare woning in een krot. Dat is een illegale wijziging van de bestemming.

- Wie zijn de eigenaars van die woningen?

Dat zijn de intercommunales. Dat zijn staten in de staat. Dat zijn lokale machtsbaronieën die van vader op zoon overgaan. Dat zijn potentaten. Mensen die regeren op een dictatoriale manier over de plaatselijke bevolking. Men kan zich dat niet voorstellen welke chantage daar wordt toegepast. We hebben het in Doel verschillende keren meegemaakt dat mensen gechanteerd geweest zijn om niet te procederen. Men dreigt de bevolking af, dat men er zal voor zorgen dat ze geen woning krijgen als ze durven te procederen, of dat ze hun job zullen verliezen. Dat zijn de praktijken van Interwaas, voorzitter: Freddy Willockx, directeur: Bart Casier. Dat zijn de praktijken van maatschappij Linkerscheldeoever, directeur Peter Deckers, zoon van Gust Deckers. Dat is de chantage waarmee de bevolking in het Waasland onder de knoet gehouden wordt. Met als argument: het is allemaal in het belang van de werkgelegenheid. Dat verschijnt niet in de media, maar dat is de realiteit.

- Is er nog hoop?

Als men behoorlijk bestuur toepast, en als men de wet toepast, is het perfect mogelijk om dat dorp morgen te herbevolken. Er is geen enkele twijfel over dat er vele Vlamingen zijn die bereid zijn in dat dorp te gaan wonen.

- Van het kleine Vlaamse dorpje naar de Europese moloch. Straks moeten de Ieren zich opnieuw uitspreken over het Verdrag van Lissabon, de variant van de Europese Grondwet. Maar behalve de Ieren hebben ook de rechters van het Duitse Grondwettelijke Hof zich over dat verdrag uitgesproken.

Het is bedroevend dat er in België bijna geen politiek Europa-debat is, dat wij compleet alles slikken. Er is bij ons geen mogelijkheid dat de bevolking zich hierover uitspreekt bij referendum. Het gaat hier over een fundamentele wijziging van ons grondwettelijk bestel door het verdrag van Lissabon. In Duitsland evenmin, maar gelukkig heeft het Duits Grondwettelijk Hof de moed gehad om te zeggen dat eerst de inspraak van het (Duitse) parlement drastisch verstevigd moet worden vooraleer het verdrag van Lissabon kan geratificeerd worden. Dat arrest is een pareltje (10). Hier zijn de beste magistraten van Europa aan het werk geweest. Met een ijzeren logica stellen ze het democratisch deficit en de misbruiken aan de kaak. Ze zeggen dat er een enorme kloof bestaat in Europa tussen de democratische legitimatie en de macht. Het Europees parlement is niet in staat om dat op te vangen want er is geen Europees volk, geen Europese publieke opinie. De democratische legitimiteit van Europa kan alleen berusten op de effectieve inspraak van de nationale parlementen en de nationale bevolkingen. En die is er niet, behalve voor een stukje in Denemarken, ook een beetje in Oostenrijk en nu ook een klein beetje in Duitsland dank zij dit arrest van het Grondwettelijk Hof. Bij ons is het in elk geval nul.

Een tweede zaak is dat het Duitse Grondwettelijk Hof zegt dat voor een heel aantal domeinen het zwaartepunt van de besluitvorming moet blijven liggen bij de staten omdat dat de enige zijn die democratisch gelegitimeerd zijn. Alles wat te maken heeft met nationaliteitswetgeving, met justitie... Op dit ogenblik hebben we te maken met een zeer zware uitholling van de nationale bevoegdheid inzake het strafrecht. Er worden via kaderbesluiten door de Europese Unie massaal verplichtingen opgelegd aan de lidstaten, inzake strafrechtelijk beleid, vervolgingen, die compleet ingaan tegen onze grondwettelijke vrijheden. Ons Grondwettelijk Hof heeft één keer gedurfd om in te gaan tegen Europa wat betreft het beroepsgeheim van de advocaat(11). Maar wat het aanhoudingsmandaat betreft, heeft men dat niet gedurfd (12).

- In welk opzicht worden de grondwettelijke vrijheden uitgehold door die Europese kaderwetten.

Bijvoorbeeld de strafbaarstelling van discriminatie en vrije meningsuiting wat dat betreft en het Europees aanhoudingsmandaat zijn daar sprekende voorbeelden van. Dat leidt tot hallucinante toestanden. Mensen worden uitgeleverd en moeten in voorhechtenis zitten in een ander land waarvan ze de taal niet kennen. En dat gaat om futiele misdrijven, zelfs als ze zouden begaan zijn. Mensen worden bij verstek veroordeeld voor drugsbezit bijvoorbeeld. Dat systeem is uitgedacht voor de zwaarste criminaliteit, maar als men ziet wat men onder ‘zware criminaliteit’ begrijpt? Discriminerende uitlatingen wordt als topcriminaliteit behandeld. In Engeland is daar nu heel veel weerstand tegen. Er zijn Britten uitgeleverd aan Frankrijk, aan Griekenland, aan Polen. Men houdt de fictie op, uit respect voor de gelijkwaardigheid van de lidstaten, dat de justitie in alle landen van de Unie even goed functioneert. Ten eerste is dat niet waar, maar zelfs als het waar was ten aanzien van de eigen burgers, een buitenlander die in een procedure verzeild geraakt in een land waarvan hij de taal niet kent, het rechtssysteem niet kent, de advocaten niet kent, die bevindt zich in een totaal verzwakte positie. Ik vind de uitlevering van eigen burgers onaanvaardbaar. Het gebeurt zelfs dat men uitgeleverd wordt naar landen waar de feiten zich niet hebben voorgedaan. Spanje vraagt de uitlevering van Basken ook voor feiten die zich niet in Spanje maar elders in Europa hebben voorgedaan. Dit kan dus niet.

- Ik hoorde u daareven een lans breken voor een referendum over zaken als de Europese grondwet. Bent u voorstander van directe democratie?

Ik denk dat we dringend een scheut directe democratie nodig hebben, maar op een ernstige manier. Dat betekent dat vragen in een volksraadpleging bepaald worden door degenen die de handtekeningen verzameld hebben, en niet door de meerderheid die aan de macht is. Tot op zekere hoogte moet er ook een bindend referendum mogelijk zijn. Er moet een correctiemogelijkheid zijn, zoals dat in Zwitserland bestaat. Daar is het zo dat wanneer een vraag wordt voorgelegd op volksinitiatief, de overheid het recht om een tegenvraag te stellen. Dat systeem is nuttig, wanneer je een keer ja en een keer neen kan stemmen of zelfs twee keer ja en twee keer neen. Dat zou in Antwerpen een oplossing geweest zijn. Dat wil men echter niet, omdat men de handen wil vrij hebben om na een referendum zijn goesting te doen.

- Wat Antwerpen betreft, in hoeverre is het aanvaardbaar dat de Antwerpenaren alléén een stem krijgen over een infrastructuurproject dat in functie staat van de mobiliteit in heel Vlaanderen?

Een referendum kan alleen bindend zijn indien het geplaatst wordt op een niveau dat daar de bevoegdheid toe heeft. Indien een vergunning mag uitgereikt worden door de stad Antwerpen, dan is een Antwerps referendum volgens mij verantwoord. Hier gaat het slechts om een advies dat de stad zal uitbrengen, omdat het uiteindelijk niet de stad is die de bouwvergunning mag uitreiken. Als je over de uiteindelijke beslissing een referendum wil organiseren op de correcte manier, dan zou je het inderdaad in heel Vlaanderen moeten doen.

- Ziet u nog domeinen waar referenda de democratie kunnen opwaarderen?

Op heel veel vlakken maar je moet concrete vragen stellen. Dat vergt ook dat de burgers opgevoed worden. We zijn het natuurlijk verleerd om een mening te vormen over concrete vragen.We mogen nog alleen onze mening vormen over de perceptie van personen. Over de glamour en de sympathie voor mensen. Dat is ongevaarlijk. Maar als de burgers een mening hebben over concrete punten waarover beslissingen moeten genomen worden dan is dat blijkbaar voor het politiek systeem gevaarlijk.

(1) Bestuurslid Vlaanderen-Europa en Orde van de Vlaamse Leeuw – lokale besturen vlaamse verenigingen in Gent
(2) Zie http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/de-onzin-van-de-resolutie-over-de.html
(3) Zie http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/bedenkingen-over-de-scheiding-der.html
(4) Belangenconflict Waals Parlement abusief en onwettig, http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2009/01/belangenconflict-waals-parlement.html.
(5) Wanneer meerdere parlementen een belangenconflict willen inroepen moeten zij dat tijdens dezelfde termijn doen. Dit is de grondwettelijke praktijk, zoals zij werd nageleefd in het verleden, d.w.z. in de zittijden voorafgaand aan de verkiezingen van 2007. Samen met de belangenconflicten ingeroepen tegen een voorstel van interpretatief decreet in het Vlaams Parlement betreffende de schoolinspectie in de faciliteitengemeenten is het BHV- belangenconflict het enige waarbij een parlement een belangenconflict heeft ingeroepen tegen eenzelfde voorstel nadat de behandeling van een belangenconflict tegen hetzelfde voorstel door een ander parlement was beëindigd. In het zeldzame geval waarin meerdere parlementen een belangenconflict inriepen tegen eenzelfde voorstel is in het verleden het tweede belangenconflict ingeroepen binnen de eerste periode van 60 dagen en had het overleg gezamenlijk plaats met alle betrokken parlementen. Zie met name de belangenconflicten tegen het ontwerp wetsvoorstel betreffende de Vlaamse Wooncode, waar de moties van belangenconflict het Parlement van de Franse Gemeenschap en het Waals Parlement elkaar onmiddellijk opvolgden (2 mei 2006, en 10 mei 2006 en vervolgens 5 juli 2006 en 12 juli 2006) en een gezamenlijk overleg plaatsvond in de Gemengde Overlegcommissie op 4 september 2006 (zie Stukken Senaat 2006-2007, nr. 3-1853/1).
(6) Arrest nr. 131/2009, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2009/2009-131n.pdf
(7) Zie mijn "Interpretatie zonder te zinzen: waarom de splitsing van BHV grondwettelijk moet", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/09/interpretatie-zonder-te-zinzen-waarom.html en het vervolg "De kern van de zaak: BHV discrimineert in strijd met het belgisch evenwicht", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/10/de-kern-van-de-zaak-bhv-discrimineert.html
(8)" Dewael's bedrieglijke rechtsvergelijking", http://vlaamseconservatieven.blogspot.com/2007/10/dewaels-bedrieglijke-rechtsvergelijking.html
(9) Mottenballenplan voor Antwerpse containerkaaien, de Standaard 3 september 2009, http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=UR2EG4IG
(10) Lissabon-Urteil, Bundesverfassungsgericht 30 juni 2009, http://www.bundesverfassungsgericht.de/entscheidungen/es20090630_2bve000208.html
(11) Arrest 10/2008, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2008/2008-010n.pdf
(12) Arrest 128/2007 van het Grondwettelijk Hof van 10 oktober 2007, http://grondwettelijkhof.be/public/n/2007/2007-128n.pdf. Het Hof gaat daarin nogal kort door de bocht door te stellen dat de motivering van het HJEG inzake de geldigheid van het kaderbesluit mutatis mutandis ook geldt ten aanzien van de Belgische omzettingswet van 19 december 2003, omdat het HJEG had geantwoord dat de kritiek op het Kaderbesluit tegen de verkeerde wetgever was gericht en de aangevoerde discriminatie een gevolg was van de wijze van omzetting in het Belgische recht. Ook het HJEG ging daarbij kort door de bocht: het weigerde het kaderbesluit te toetsen aan het legaliteitsbeginsel in strafzaken (i.h.b. de afschaffing van de dubbele strafbaarstelling), omdat het Kaderbesluit zelf geen strafbaarstellingen zou inhouden, maar "vergat" in overweging te nemen dat het inzake uitlevering voor bepaalde misdrijven wel de afschaffing van het vereiste van dubbele incriminatie oplegt aan de lidstaten.

Read more...