Kanttekeningen bij de Europese migratie (Hoegin)

Verleden vrijdag zei de Britse premier David Cameron tijdens een toespraak in een fabriek in Straffordshire de Europese interne migratie de wacht aan. Wie naar Groot-Brittannië komt, zal eerst vier jaar moeten werken voor hij gebruik kan maken van de Britse sociale voorzieningen. Bovendien zal wie niet binnen een half jaar na aankomst werk vindt, terug naar zijn land van herkomst moeten keren. Ook aan de kinderbijslagenstroom naar het thuisland voor kinderen die nooit een voet in Groot-Brittannië hebben gezet zal een einde komen.

In de rest van Europa werden de uitspraken van David Cameron meteen weggezet als verkiezingsbeloften. Niet helemaal onterecht overigens, want het is duidelijk dat de Britse Conservatieven bij de komende verkiezingen flink wat stemmen aan het UKIP van Nigel Farage zullen verliezen. David Cameron lijkt echter te denken dat hij zijn stunt van vlak voor het Schotse referendum nog eens zal kunnen herhalen. Toen slaagde hij erin op het laatste ogenblik nog snel zijn hachje te redden door enkele fikse beloften aan de Schotse kiezers te doen. Benieuwd of datzelfde recept ook zal werken op de Engelse kiezers.

Anderzijds moet toch ook opgemerkt worden dat Groot-Brittannië al lang sceptisch staat tegenover de interne Europese migratie. Meer dan tien jaar geleden, toen de EU een allereerste keer uitbreidde naar het oosten, bekwamen de Britten reeds speciale voorwaarden waardoor zij een eerste migratiegolf vanuit Polen en het Balticum met enkele jaren konden uitstellen. En ook bij de uitbreiding van de EU met Bulgarije en Roemenië werden de Britse grenzen niet meteen opengesteld voor een nieuwe toevloed van nieuwe EU-burgers.

Voor wat hoort wat

De uitspraken van David Cameron komen dus niet als een donderslag bij heldere hemel, maar stroken met wat al jarenlang de positie van Groot-Brittannië is in verband met de interne EU-migratie. Wel nieuw is dat Groot-Brittannië in de Europese Unie niet langer alleen staat met deze houding. De mening dat voor wat ook wat hoort, en dat ongebreidelde migratie niet de oplossing voor alles is, maakt ook in de rest van de EU opgang. Bijvoorbeeld in Duitsland, of binnen de Vlaamse regering.

Zo was er onlangs al een uitspraak van het Europese Hof van Justitie naar aanleiding van een zaak in Duitsland, waarbij een Roemeense vrouw bij haar zus in Leipzig was komen inwonen. Zij verwachtte prompt dat ze niet alleen kinderbijslag voor haar zoon en een onderhoudsvoorschot moest kunnen opstrijken, maar bovendien ook nog eens een basisvoorzieningsuitkering. En dat ondanks het feit dat de Roemeense niet over één diploma beschikte, en hoe dan ook duidelijk niet van plan was ooit ook maar één poot uit te steken om zichzelf te kunnen onderhouden.

De sociale diensten van de stad Leipzig weigerden de vrouw te betalen, en het Europese Hof van Justitie gaf hen daarin gelijk. Door de uitspraak is het trouwens meteen ook gedaan met het uitkeringstoerisme dat de Kathleen van Brempten van deze wereld blijven afschilderen als het toppunt van beschaving. Landen mogen voorwaarden stellen aan nieuwkomers, en de voorwaarde dat men toch bereid moet zijn om zijn steentje te willen bijdragen, is volgens het Europese Hof van Justitie dus niet onredelijk.

Te dom om Nederlands te leren?

In eigen land was er dan weer Liesbeth Homans, die vindt dat het echt niet te veel gevraagd is van bewoners van een sociale woning om tussendoor toch ook nog een paar woordjes Nederlands te willen leren. Waarna ze prompt voor zoveel hardvochtigheid de volledige linkse goegemeente over zich heen kreeg. Marino Keulen, die blijkbaar even vergeten was dat ook zijn partij deel uitmaakt van de regering waarin Liesbeth Homans zit, bestond het zelfs in het Vlaams Parlement te verklaren dat «niet iedereen intellectueel in staat is om een taal te leren». Ga er maar eens aan zitten! (En hoorden wij daar enthousiast applaus vanop de UDF-bank?)

Want, beste lezer, let wel, het gaat hier toch nog altijd om de migranten die later onze pensioenen zullen betalen. En die hier nu al voor een onontbeerlijke culturele verrijking zorgen. Hoe ze dat allemaal precies gaan doen als ze intellectueel nog niet in staat zijn vijf woorden Nederlands te leren, is ons alvast een raadsel. Ondertussen moeten we het blijkbaar normaal vinden dat iemand jarenlang in Vlaanderen in een sociale woning kan blijven wonen, zonder ook maar één woord Nederlands op te pikken. Een bekrompen en racistische fermette-Vlaming waarop links zo graag neerkijkt en die ergens veertien dagen op vakantie gaat doet al oneindig beter.

A propos, wat zou er in de federale Kamer gebeurd zijn moest niet Marino Keulen maar Theo Francken diezelfde uitspraak op Facebook gezet hebben? We durven er nog niet aan te denken!

Meer EU en meer migratie niet langer oplossing voor alles

Maar er is dus duidelijk meer aan de hand dan alleen maar Britten en zogenaamde rechts-populisten die kanttekeningen durven te plaatsen bij de ongebreidelde interne EU-migratie. Meer EU en meer migratie is niet langer de oplossing voor elk probleem, en leidt niet meer automatisch tot een soort multicultureel Europees nirwana waarin «alle Menschen Brüder werden». Zelfs bij het Europese Hof van Justitie, wat toch wel tot het groene hout zou moeten horen, begint het stilaan te dagen dat het oude principe van «voor wat hoort wat» zo gek nog niet is.

We mogen dus wel degelijk aan nieuwkomers vragen dat ze enkele woordjes Nederlands leren wanneer ze hier van de sociale voorzieningen willen komen genieten. We mogen dus ook verwachten dat ze de handen uit de mouwen willen steken, en zelfs iets bijdragen tot de economie en de maatschappij. En wie weet mogen we binnenkort zelfs verwachten dat nieuwkomers hier ook een beetje respect opbrengen voor onze godsdienst en onze cultuur. Dan kunnen we volgend jaar onze kinderen weer naar een sinterklaasfeest sturen zonder te hoeven vrezen voor rellen zoals in Gouda. Zou het kunnen?

Dit artikel verscheen op 3 december 2014 in 't Pallieterke.

Read more...

Brussels belangenconflict wordt al klaargestoomd (Hoegin)

Het wordt met de dag duidelijker dat mijn voorspelling van twee weken geleden wel degelijk zal uitkomen: wanneer het Duitstalige belangenconflict in de lente van volgend jaar afgelopen zal zijn, zal het Brussels Hoofdstedelijk Parlement een nieuw belangenconflict inroepen. CD&V gaf gisteren bij monde van Brigitte Grouwels –ooit nog Vlaanderens hoop in Brussel– alvast het groene licht aan de Franstaligen, en het lijdt geen twijfel dat ook Open Vld en Groen! zullen volgen, wat kandidaat-voorzitter Marino Keulen ook moge beweren.

Brigitte Grouwels was gisteren te gast in het ochtendprogramma Matin Première van de RTBf, en liet zich daar ontvallen dat ze de inroeping van een belangenconflict tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde door het Brussels Hoofdstedelijk Parlement liever zou willen vermijden. Als het er echter toch van zou komen, zou dat volgens haar misschien wel tot spanningen kunnen leiden tussen de Nederlands- en Franstaligen in dat parlement, maar niet tot een crisis in de Brusselse Regering. De échte boodschap is echter dat ze daarmee de Franstaligen impliciet groen licht gaf om in de lente van volgend jaar een belangenconflict in te roepen in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, en reken maar dat wanneer die boodschap verkondigd wordt op het eerste radiokanaal van de RTBf, zij wel degelijk zal aankomen in de hoogste regionen van de Franstalige partijen. Meer zelfs, ik zou zelfs niet meer willen uitsluiten dat de CD&V zo driest zou durven zijn om zich zelfs te onthouden bij die stemming. De smoes zal dan wel iets in de aard van een betreuring van de polarisatie binnen het Brussels Hoofdstedelijk Parlement zijn, maar waar het echt om gaat is de Franstaligen een schaamlapje te kunnen leveren zodat zij zouden kunnen beweren dat dit geen stemming Franstaligen tegen Nederlandstaligen is, precies dat wat zij de Vlamingen steeds verweten hebben in dit dossier. Wat in de Kamer niet mag, mag in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement wel, zoals N-VA-voorzitter Bart de Wever terecht opmerkte.

Ach, waar is de tijd dat Brigitte Grouwels beschouwd werd als Vlaanderens hoop in de hoofdstad? Ik herinner het me nog: het was de tijd van Jos Chabert, die niet eens in Brussel woonde maar wel Belgischer dan de koning was, en in 1999 vasthield aan zijn Brusselse portefeuille om toch maar te vermijden dat die «Vlaamsgezinde» Brigitte Grouwels zou kunnen doorstoten. Misschien was het allemaal maar een begoocheling? Of is ze vandaag, na vijf jaar staatssecretaris geweest te zijn en nu eindelijk dan toch minister voor het Brussels Gewest, van haar Vlaamsgezindheid «genezen»? En wat is dan een belangenconflictje tegen een wetsvoorstel dat de eigen partij nog mee ingediend en gestemd heeft vergeleken met nog minstens vier jaar ministerschap in dat Brussels Gewest? «Minder Frans, meer Brigitte» was haar laatste verkiezingsslogan nog, maar als meer Frans nóg meer Brigitte oplevert, kan je toch niet verwachten dat zij als CD&V'ster gaat tegenpruttelen?

Zouden de Nederlandstalige coalitiepartners in de Brussels Regering dan wel durven (of willen) tegenpruttelen bij de stemming van een belangenconflict? Van Groen! hoeven we niet veel te verwachten: wat hen betreft mag Brussel-Halle-Vilvoorde immers netjes één blijven, ja zelfs uitgebreid worden tot heel België. En de andere partner, de Open Vld, had de invoering van een federale kieskring zelfs als een uitdrukkelijke eis in haar laatste verkiezingsprogramma opgenomen. Kandidaat-voorzitter Marino Keulen liet wel optekenen dat wat hem betreft het Duitstalig belangenconflict het laatste zou moeten zijn, maar wie gelooft dat dit meer is dan verkiezingspropaganda voor 5 december, de datum voor de voorzittersverkiezingen bij de Open Vld, gelooft waarschijnlijk evenzeer in de goedheilige man die de dag nadien zijn ronde maakt. Ook de reactie van Brussels Open Vld-minister Jean-Luc Vanraes is weinig geloofwaardig, aangezien hij zelf in 2006 nog een uitgesproken tegenstander van de splitsing was. Ooit weigerde hij zich zelfs uit te spreken over een uitbreiding van het Brusselse Gewest, iets wat toch een no-brainer zou moeten zijn voor eenieder die zichzelf als Vlaming gerespecteerd wil zien.

De overtreffende trap totentrekkerij werd echter afgeleverd door de Brusselse sp.a-fractievoorzitster Elke Roex. Elke Roex heeft natuurlijk groot gelijk in haar analyse, maar dat iemand met een sp.a-lidkaart ook écht een Vlaamse reflex zou kunnen bezitten is natuurlijk een stelling zo grotesk dat zelfs iemand die in Sinterklaas en de Kerstman tegelijkertijd gelooft daar niet intrapt. Of zou er toch iemand rondlopen die wil geloven dat zij precies hetzelfde zou zeggen ook indien de sp.a wel mee aan de Brusselse vetpotten zou zitten?

Wat in ieder geval opvalt, is dat CD&V én Franstaligen op dit ogenblik een pak meer energie steken in het aanvaardbaar maken van een Brussels belangenconflict over Brussel-Halle-Vilvoorde dan het voeren van onderhandelingen of wat dan ook. (Wat uiteraard niet betekent dat ik voorstander zou zijn van zulke onderhandelingen.) Maar de verklaring waarom er zo'n groot verschil bestaat tussen het CD&V-woord en de CD&V-daden is natuurlijk eenvoudig: dit is de weg van de minste weerstand. Het is immers gemakkelijker zes miljoen Vlamingen voor het lapje te houden dan enkele CD&V-mandatarissen vijf minuten politieke moed te laten opbrengen om de Grondwet te laten toepassen. Maar dat laatste zal natuurlijk geen enkele van mijn lezers verbazen.

Read more...

Dialoog over de dialoog – waar zijn we mee bezig? (Hoegin)

De Franstalige partijvoorzitters lieten vandaag na een alweer nieuwe vergadering weten dat zij een gesprek willen met de Vlaamse partijvoorzitters, «om tot een discussiekader te komen dat zich moet buigen over de ganse Brusselse problematiek, inclusief de kwestie van de burgemeesters». Een dialoog over de dialoog dus. De Vlaamse partijvoorzitters doen er goed aan die dialoog over de dialoog meteen af te wijzen, want meer dan nog maar eens een vertragingsmanœuvre is dit natuurlijk niet.

De Franstaligen willen praten met de Vlamingen, veel praten zelfs, eigenlijk zoveel dat er gegarandeerd geen vorderingen kunnen gemaakt worden met betrekking tot de staatshervorming of de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Of hun huidige taktiek veel vruchten zal afwerpen is een andere zaak, want voorlopig lijken ze bot te vangen. Of is dat wel zo?

Marino Keulen liet na zijn stoere handtekening, en nadat hij erin geslaagd was zijn Minister-President Kris Peeters ertoe te dwingen de communautaire dialoog virtueel op te blazen, in de wandelgangen weten dat er over de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse Rand misschien toch wel te praten viel als zij bijvoorbeeld de komende verkiezingen correct zouden organizeren. Als hij daarmee bedoelt dat een benoeming de eerste zes maanden uit te sluiten valt, is er eigenlijk niets aan de hand, maar zijn uitlating doet verdacht veel denken aan de traditie die de Open Vld de laatste maanden aangehouden heeft: eerst Vlaams uithalen, en vervolgens liefst nog terwijl de CD&V zich genoodzaakt ziet ook Vlaams te moeten uithalen om zich zo de wrevel van alle Franstalige partijen op de nek te halen, Belgisch zalven. Een betere bevestiging van de stelling dat de Open Vld opnieuw een politiek spelletje aan het spelen is met maar één doel, de CD&V te beschadigen, desnoods ten koste van de Vlaamse belangen, kon amper verwacht worden.

Daarmee is het duidelijk dat de eendracht aan Vlaamse zijde ver te zoeken is, daar waar de Franstaligen er voorlopig wel nog in slagen eendrachtig over de zaak te communiceren. Daarmee is echter nog niet gezegd dat de Franstaligen hun slag thuis zullen kunnen halen, want zolang de CD&V niet bereid is zware toegevingen te doen, is een handeltje over de staatshervorming niet mogelijk. En minder dan een jaar voor de regionale verkiezingen heeft die partij weinig keuze dan het been voorlopig stijf te houden, nu ze op haar Vlaamse flank belaagd wordt door maar liefst drie partijen.

Wat de komende dagen precies zal gebeuren met de drie Franstalige burgemeesters en de communautaire dialoog is uiteindelijk niet zo heel belangrijk: waarschijnlijk worden de drie burgemeesters zoals aangekondigd opnieuw voorgedragen, en kan de carrousel dus opnieuw beginnen, en valt de communautaire dialoog volledig stil. Met Kerstmis en Nieuwjaar voor de deur is er echter bij de CD&V snel een nieuw excuus gevonden om gewoon verder in de federale regering te blijven zitten; de echte reden is natuurlijk dat Yves Leterme nog liever zijn partij volledig in de vernieling rijdt en in het stof kruipt voor de Franstaligen –«zijn verantwoordelijkheid opnemen» noemt hij dat dan– dan zijn postje op te geven. En daarmee belanden we dan in januari, wanneer Brussel-Halle-Vilvoorde onherroepelijk opnieuw op de agenda zal komen. Dat zal immers de echte test zijn. Zullen de Franstaligen het hard spelen, en nog liever de federale regering opblazen dan gewoon een nieuw belangenconflict in te roepen? En zal de CD&V de nodige ruggengraat hebben om de Franstaligen de federale regering te laten opblazen in plaats van zelf voor een uitstel van een stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde te zorgen vlak voor de regionale verkiezingen? Over een paar weken weten we het antwoord.

Read more...

Communautaire dialoog of Franstalige chantage?

Vlaams Minister Marino Keulen ondertekende vandaag een besluit waardoor de benoeming van de drie Franstalige burgemeesters uit de Vlaamse rand opnieuw afgewezen wordt. Eigenlijk is dat niet meer dan normaal –ook burgemeesters dienen immers de wetten na te leven– maar voor de Franstaligen is het een uitstekende gelegenheid om de communautaire dialoog op te blazen. Voor zover die communautaire dialoog al bestond…

Twee weken geleden bevestigde Vlaams Minister-President Kris Peeters door zijn ontkenning nog dat de communautaire dialoog al een maand volledig in het slop zit – was er wel van enige vooruitgang sprake, hij zou ongetwijfeld niet nagelaten hebben op die vooruitgang te wijzen. Vandaag grijpen de Franstaligen echter de niet-benoeming van de drie Franstalige burgemeesters uit de Vlaamse rand, die herhaaldelijk en openlijk hebben aangekondigd de taalwetten niet te zullen naleven, aan om die onbestaande communautaire dialoog niet te begraven, maar «op te schorten». Slim gezien natuurlijk van de Franstaligen, want op die manier geven ze de Vlaamse communautaire naïvisten de gelegenheid om een afkoelingsperiode in te lassen, zeg maar wat extra tijdswinst voor de Franstaligen. Hadden ze de dialoog volledig stopgezet, zou iemand als een Kris Peeters niet meer kunnen voordoen nog in de dialoog te geloven, en zou de staatshervorming terug op het bord van de federale regering terechtgekomen zijn. Met misschien wel een federale regeringscrisis als gevolg…

Het is immers duidelijk dat niet alleen de CD&V er baat bij heeft dat er kunstmatig leven gehouden wordt in de klinisch dode communautaire dialoog, maar ook de Franstaligen. Resultaten hoeven er voor hen immers niet geboekt te worden, of beter gezegd: resultaten mogen er van hen niet geboekt worden, maar een dialoog is voor hen de beste garantie dat er voorlopig op communautaire vlak niets, maar dan ook niets gebeurt. Zelfs de borrelnootjes uit de eerste fase zitten vandaag opnieuw stevig vastgevroren onder een dikke laag ijs in het vriesvak.

Maar de garantie dat zolang er een dialoog is, het communautaire stevig vast zit, is niet de enige reden voor de Franstaligen om een de onderhandelingstafel te zitten. De communautaire dialoog kan, zoals vandaag aangetoond wordt, immers ook als chantagemiddel gebruikt worden, door te dreigen de dialoog op te blazen als de Vlamingen niet afzien van hun rechtmatige eis dat ook de Franstaligen zowel de Grondwet als de taalwetten moeten naleven. Vandaag zijn het de drie Franstalige burgemeesters in de Vlaamse rand, en binnen enkele weken is het de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde die niet gestemd mag worden. Als de enige prijs die daarvoor betaald moet worden niet meer is dan te moeten voordoen alsof men ook echt zou willen onderhandelen over een staatshervorming, welaan dan, Paris vaut bien une messe, zullen ze aan de andere kant van de taalgrens gedacht hebben.

Dat de Vlaamse minister Marino Keulen niet wou buigen voor de Franstalige chantage, is echter wel een lelijke streep door de rekening van de Franstaligen, maar een nog lelijkere streep door die van Minister-President Kris Peeters, en bij uitbreiding de hele CD&V die waarschijnlijk gedacht had dat het communautaire dossier nu wel eventjes van de baan zou kunnen blijven. Dankzij de financiële crisis kon federaal Eerste Minister Yves Leterme zich immers even profileren als een waar staatsman, maar Europees Commissaris Neelie Kroes noemde hem een leugenaar, en plots stond de Ieperse keizer daar weer zonder kleren. Verder werd de Open Vld de laatste tijd geteisterd door een hele reeks schandalen, met o.m. Noël Slangen, Patrick Dewael en Karel de Gucht zelfs in het kwadraat met Congo en Fortis-aandelen, zodat de CD&V alsnog een beetje in de luwte kon schuilen na de splitsing van het kartel. Maar vandaag plaatste Marino Keulen met zijn handtekening het communautaire opnieuw op de agenda, en wordt de CD&V weer met haar verkiezingsbedrog geconfronteerd, en dat net in de aanloop naar de volgende verkiezingscampagne. Zelfs al had Marino Keulen misschien niet zo heel veel controle over de timing van dit dossier, het komt op dit ogenblik wel heel gelegen voor de Open Vld. Zou dit zomaar een toeval zijn?

Read more...

Kleine pronostiek over de staatshervorming (Hoegin)

Nu het stof rond het voormalige Vlaams Kartel stilaan weer neergedwarreld is, kunnen we ons misschien eens aan een kleine pronostiek wagen over het verdere verloop van de staatshervorming en de beruchte «interinstitutionele dialoog». Of moeten we schrijven, niet-verloop?

Nadat het partijcongres van de N-VA de «interinstitutionele dialoog» wat haar betrof naar de prullenmand zond en daarmee het vertrouwen in de regering-Leterme I opzei en zich zelfs terugtrok uit de Vlaamse regering, stemde een grote meerderheid van de leden van de CD&V in met een voortzetting van diezelfde dialoog onder het motto «met de moed om door te zetten». Ik wil echter niet uitsluiten dat een aantal van de CD&V-leden zich genoodzaakt zagen de dialoog eerder «met de dood in het hart» toch nog maar een kans te geven.

Maar valt er nu werkelijk nog iets te verwachten van die dialoog? Het is in ieder geval zo dat met het uittreden van de N-VA uit die dialoog een convergentie van belangen optreedt bij alle andere betrokken partijen. Een zeer voor de hand liggend aspect dat reeds meerdere malen aangehaald werd in de media is dat iedereen nu gemotiveerd is om aan te tonen dat de N-VA de laatste maanden de bron van alle communautaire problemen is geweest, en niet de Franstaligen (of toch niet alleen). Voor de Open Vld komt daar nog bij dat zij er belang bij heeft ervoor te zorgen dat de CD&V zo snel mogelijk stappen zet die de wig tussen CD&V en N-VA nog wat dieper kunnen drijven, zodat de bruggen tussen de twee ex-kartelpartners definitief opgeblazen kunnen worden. Een vorm van staatshervorming die groot genoeg is voor de CD&V maar veel te klein voor de N-VA zou daarbij echt niet te versmaden zijn.

Ook de CD&V heeft nu een staatshervorming nodig, zodat Kris Peeters volgend jaar niet met lege handen naar de kiezer hoeft te trekken. Verder is voor de partij een oplossing voor Brussel-Halle-Vilvoorde dringend nodig, koste wat het kost – en het zal inderdaad wat mogen kosten. Dit dossier zal de partij, en zeker Yves Leterme die er maar liefst twee keer een verkiezingszaak van maakte, immers blijven achtervolgen zolang er geen oplossing gevonden is.

Tot slot zijn er nog de Franstalige partijen, en ook zij zullen de kans niet willen laten liggen om te bewijzen dat de N-VA, en bij uitbreiding alle Vlaams-nationalisten, de oorzaak van alle problemen in België zijn. Als hen dat bovendien niets hoeft te kosten, ja meer zelfs, als ze hoe dan ook objectief een goede zaak kunnen doen omdat ze aan de onderhandelingstafel zeer gewillige Vlaamse partijen zullen vinden, dan staat niets nog een vruchtbaar verloop van de «interinstitutionele dialoog» in de weg.

De vraag is dan hoe het resultaat van die dialoog eruit zal zien. In eerste instantie mag verwacht worden dat het eerste pakket van de staatshervorming, de zogenaamde «borrelnootjes», eindelijk goedgekeurd zullen worden door het parlement, en dan in het bijzonder die borrelnootjes die het Brusselse Gewest geld opleveren. Verder mag aangenomen worden dat de studiediensten van de Franstalige partijen al aan het uitrekenen zijn in welke delen van de Sociale Zekerheid er een transfert van Zuid naar Noord opgespoord kan worden, zodat die delen toch gesplitst kunnen worden – zij raken immers niet aan de solidariteit zoals de Franstaligen dat begrip begrijpen. Hierdoor zullen de transferts van Noord naar Zuid niet afnemen, maar netto zelfs toenemen, maar de Vlamingen krijgen wel een gedeeltelijke splitsing van de Sociale Zekerheid die ze dan zelf zouden moeten afwijzen.

Mag ook nog verwacht worden in het tweede pakket: een regeling van Brussel-Halle-Vilvoorde, vermoedelijk met een federale kieskring die amper enkele dagen geleden nog opnieuw opgerakeld werd door Didier Reynders in een interview met de krant Le Monde, plus een uitbreiding van de faciliteiten door middel van één of andere vorm van inschrijvingsrecht of iets gelijkwaardigs. Het valt ook niet uit te sluiten dat Marino Keulen over enkele weken plots tot de vaststelling komt dat alle juridische middelen uitgeput zijn, en hij geen andere keuze meer heeft dan de drie Franstalige burgemeesters alsnog te benoemen. Kern van de zaak is echter dat Brussel-Halle-Vilvoorde op zo'n manier gesplitst zal worden dat in geval van een splitsing van België de Franstaligen hun aanspraken op delen van de provincie Vlaams-Brabant zullen kunnen blijven behouden, of zelfs nog uitbreiden, en CD&V zal bereid zijn die toegeving te doen om van het dossier af te raken.

O ja, terloops: enkele jaren geleden schoot het toenmalige SPIRIT een gelijkaardige regeling nog af. De VlaamsProgressieven hebben vandaag geen vertegenwoordigers meer in de Kamer, en komer er strictu sensu dus niet eens aan te pas, maar als de partij bij haar kartelpartner zou protesteren, zou het wel eens kunnen dat sp.a van de gelegenheid gebruik zou willen maken om de puntjes binnen het kartel nog eens op de i te zetten: misschien willen de VlaamsProgressieven wel het voorbeeld van de N-VA volgen, ja zelfs een kartel met hen aangaan?

Het derde pakket van de staatshervorming, ten slotte, zal hetzelfde lot beschoren zijn als die beruchte derde fase in de jaren negentig: het zal er niet komen. Eens het tweede pakket goedgekeurd zal het communautaire dossier immers opnieuw de koelkast in verdwijnen, niet tot 2011, maar als het even kan tot 2015. Alleen een separatistische meerderheid in het Vlaams Parlement in 2009 of 2014 of een accident de parcours door externe factoren zal Yves Leterme ervan kunnen weerhouden in de voetsporen van zijn voorganger Guy Verhofstadt te treden: aan de macht komen met een stoer Vlaams programma, om zich vervolgens jarenlang te laten gebruiken als de gewillige handpop van de Belgische partij. En om op het einde meer en meer te lonken naar een Europees baantje, want na Vlaanderen zal ook België voor hem te klein blijken te zijn. Zelfs in de «serieuze» media begint men dat stilaan al door te hebben.

Een eerste test of al deze voorspellingen steek houden zal de behandeling van de splitsingsvoorstellen van Brussel-Halle-Vilvoorde in de Kamer zijn. Indien de Franstaligen zonder veel morren opnieuw een belangenconflict indienen, zal het duidelijk zijn dat er afspraken zijn gemaakt. Dienen de Franstaligen geen nieuw belangenconflict in, maar zorgen Open Vld en CD&V er zelf voor dat het dossier voldoende vertraging oploopt – de financiële crisis, tegenwoordig goed om elk, maar dan ook elk normaal democratisch proces de nek om te wringen zal ook hiervoor wel van pas kunnen komen– zal ook dat aantonen dat er afspraken zijn gemaakt, en meteen ook dat de Franstaligen partijen zo sterk zijn dat ze niet alleen dénken de CD&V de kelk tot op de bodem te laten leegdrinken, maar erin slagen die partij dat nog te laten doen ook. Dat het toch nog tot een crisis zou komen die tot een vroegtijdige val van de regering-Leterme I zou kunnen leiden, daar gelooft ondertussen niemand nog in. Desnoods laat kamervoorzitter Herman van Rompuy het splitsingsvoorstel wel zoekraken, of eet Yves Leterme het persoonlijk tot de laatste papiersnipper op.

Read more...

Flanders Today (Hoegin)

De laatste dagen is er nogal wat te doen geweest rond Flanders Today, een publicatie van de Vlaamse Regering om buitenlanders meer informatie te verschaffen over Vlaanderen. In een artikel over de niet-benoeming van de drie burgemeesters in de Vlaamse Rand was een fout geslopen, waarop de redactie van het blad de volle laag had gekregen. Vandaag doet de hoofdredacteur van Flanders Today, Derek Blyth, daarover zijn beklag in De Standaard, maar enkele fundamentele vragen over zowel de opdracht van het blad en de invulling ervan als het ontstaan van de fout in het beruchte artikel komen jammer genoeg niet aan bod.

Hoofdredacteur Derek Blyth verklaart in het interview met De Standaard dat hij geen hoofdredacteur van een Vlaamse «Pravda» wil zijn, en dat hij de onafhankelijkheid van het blad wil bewaren. Dat is meteen ook de drogreden die hij gebruikt om in de krant de vuile was tussen hem en de Ministers Geert Bourgeois en Marino Keulen buiten te hangen, want hij wil de mening weten van de Vlamingen, als belastingbetalers de aandeelhouders en geldschieters van Flanders Today, over wat de redactionele lijn van het blad zou moeten zijn.

Wat dat laatste betreft kan het antwoord kort zijn: die mening wordt uiteraard door Minister Geert Bourgeois vertolkt, die precies als Minister van onder meer Buitenlands Beleid in de Vlaamse Regering de Vlaamse belastingbetalers op dat vlak vertegenwoordigt. Als Derek Blyth dat fundamentele gegeven niet helemaal ziet zitten, moet hij misschien maar eens een basiscursus democratie volgen, hoewel dat niet echt nodig zou mogen zijn gezien zijn Anglo-Saksische achtergrond, waarover hij zo snoeft. Het zou ook kunnen dat hij dan in één moeite door ook leert waarom een vergelijking met de Pravda niet helemaal opgaat, of beter gezegd, helemaal niet opgaat: de Pravda was het propagandainstrument van een communistische dictatuur om het volk onder de knoet te houden, en dat is iets helemaal anders dan een publicatie van een Vlaamse Regering die een tegenwicht wil vormen voor de –objectief– onjuiste informatie die in Franstalige kranten verspreid wordt over Vlaanderen en het Vlaamse beleid.

Dat de Vlaamse Regering bij de oprichting van het blad onderstreept heeft dat het een zekere vrijheid en onafhankelijkheid zou krijgen mag dan wel correct zijn, het moet echter duidelijk zijn dat die vrijheid en onafhankelijkheid alleen maar onder voorwaarden kan bestaan. Eén zo'n voorwaarde is dat de journalisten van Flanders Today zich correct zouden informeren over wat er in Vlaanderen gebeurt, om vervolgens zelf hun lezerspubliek correct te kunnen informeren. En hier heeft Flanders Today overduidelijk grandioos geflaterd.

Wanneer een buitenlandse journalist in één of andere krant zou geschreven hebben dat de drie Franstalige burgemeesters in de Rand niet benoemd raakten omwille van het verspreiden van Franstalige verkiezingspropaganda, dan zou men in Vlaanderen nog maar eens gezucht hebben dat de betrokken journalist overduidelijk alleen maar de Franstalige kranten zou gelezen hebben. Dat echter een journalist van Flanders Today in staat is tot zulke flater, en daarmee niet alleen aangeeft dat hij zich niet correct geïnformeerd heeft, maar bovendien waarschijnlijk niet eens de gevoeligheid van het dossier snapt, wekt alvast bij mij toch wel enige verbazing. Dat Derek Blyth dan vervolgens nog verbaasd is dat hij daarover boze telefoontjes ontvangt vanuit de Vlaamse Regering is nog meer verbazend. Was de man de hoofdredacteur van een Wallo-Brux Today geweest, hij was al lang de laan uitgestuurd, en volkomen terecht ook.

Over Wallo-Brux Today gesproken, kan iemand zich voorstellen dat zo'n publicatie gesponsord zou worden door de Franstalige Gemeenschapsregering én tegelijkertijd volledig onafhankelijk zou mogen zijn? Kan iemand zich voorstellen dat er een hoofdredacteur zou aangesteld worden die met zulke illusie zou dúrven rondlopen? Of dat één van de journalisten een kemel zou kunnen schieten van het formaat dat Flanders Today schoot, zonder zware gevolgen niet alleen voor de journalist zelf maar ook voor de hoofdredacteur? En dat die laatste daar dan vervolgens nog eens uitgebreid zijn beklag over zou kunnen doen in de Franstalige pers? Ik heb daar behoorlijk wat problemen mee, en misschien zal dat wel aan mij liggen, maar dat ze in het Zuiden van het land begot nog niet zouden weten waarom ze een Wallo-Brux Today zouden moeten oprichten, zegt misschien toch al genoeg.

Read more...

Vlaams imagobouwen (Hoegin)

Het is weer zover: de Franstaligen zijn er opnieuw in geslaagd één of andere Europese commissie naar Vlaanderen te sturen om een slecht rapport te laten opmaken. En opnieuw schiet de Vlaamse Regering veel te laat in actie, maar, opgelet, nu het kalf reeds verdronken is gaan ze wel een lange brief schrijven. En een initiatief nemen om het imago van Vlaanderen in het buitenland wat op te vijzelen. Zo lang het met dat laatste niet echt menens is, zal dat echter boter aan de galg blijven.

Het Congres van Lokale en Regionale Overheden in Europa moet wel een onmetelijk belangrijk orgaan zijn als tot verleden week bijna niemand –letterlijk!– in Vlaanderen iets van het bestaan ervan afwist. Dat een commissie van dat congres Vlaanderen slechte punten geeft is uiteraard niet leuk, en wanneer het breed uitgesmeerd wordt in de Europese pers al helemaal niet, maar het belang ervan mag misschien toch wel tot de ware proporties gereduceerd worden. Is het de eerste keer in de geschiedenis dat een commissie van dat congres aan een land of een regio een slecht rapport uitdeelt, of zou het kunnen dat zulke rapporten van nul of generlei tel zijn? Ik ben geneigd eerder het laatste te denken.

Het enige vervelende aan het rapport is dus dat het breed uitgesmeerd werd in de pers – niet alleen de Vlaamse en de Waalse, maar in heel Europa. En dat is toch een merkwaardige zaak. Het volstaat immers om even in het archief van de organisatie te duiken om er allerlei andere rapporten over problemen in andere landen op te vissen waar de pers in België, zowel de Vlaamse als de Waalse, nog met geen woord over gerept heeft, en dat waarschijnlijk ook nooit zal doen. Hoe het dan komt dat dit bezoek en het rapport dat de commissie zal afleveren vlotjes in de Europese media terecht kan komen kan alleen maar een groot raadsel zijn, want ik zou er niet durven van dromen de Franstaligen ervan te beschuldigen een kant-en-klare persmededeling op grote schaal uitgestuurd te hebben.

Want als we één ding mogen uitsluiten, dan toch wel dat de Franstaligen niet absoluut loyaal zouden zijn aan de Belgische federatie, zeg maar de Bundestreu waar ze het amper een week geleden zelf nog zo druk over hadden. De Vlamingen moesten toen maar eens het bewijs afleveren dat ze het einde van België niet nastreefden. Franstaligen hoeven dat bewijs van Bundestreu natuurlijk niet te leveren, nooit ofte nimmer, ook al hebben ze de Vlamingen er deze week weer maar eens mooi ingelapt.

Over Franstaligen gesproken, het is toch op z'n minst merkwaardig te noemen dat de voorzitter van de commissie een… Fransman was! (En hoe sommige «Noord-Belgische» kranten die Fransman graag omschreven als een «Bretoen» terwijl ze anders nog liever dood zouden vallen dan zichzelf Vlaams te moeten noemen.) Stel het je even voor: drie Duitstalige burgemeesters ergens in de Elzas overtreden herhaaldelijk de Franse taalwetten en raken daarom niet benoemd door de Franse Minister van Binnenlandse Zaken, er wordt een commissie opgesteld om de zaak eens van naderbij te onderzoeken, en de voorzitter van de commissie blijkt dan een Duitser te zijn. Pardon, een Beierse burgemeester. Je ziet van hier dat die commissie in Frankrijk nog maar voet aan de grond zou kunnen zetten, laat staan dat die commissie als onderdeel van haar opdracht eerst even zou kunnen gaan vergaderen met de Minister-President van Baden-Württemberg, net over de grens. Marino Keulen daarentegen geeft sterk de indruk al blij te zijn dat hij door de commissie waardig genoeg bevonden werd om ook zijn uitleg over het dossier te mogen doen. «Ik ga er alles aan doen om een negatief rapport te vermijden,» liet Marino Keulen op voorhand optekenen. Het zou er eigenlijk nog aan ontbroken hebben ook.

En daar ligt eigenlijk een groot deel van het probleem: wat doet Marino Keulen eigenlijk als Vlaams Minister van Binnenlands Bestuur? Wil hij écht de Vlaamse belangen verdedigen als lid van de Vlaamse Regering, of kan hij de drie burgemeesters nu eenmaal niet benoemen omdat hij de regeltjes wil volgen? Op voorhand in de Vlaamse pers verklaren dat je heel flink je best zal doen tijdens de vergadering met de commissie kost niets, maar die commissieleden op voorhand al goed bewerken, en misschien meer nog de internationale journalisten die in Brussel werken, dat vraagt inzet en vooral ook wilskracht natuurlijk. En als er dan achteraf een slecht rapport uit de bus komt dat in alle Europese media flink verspreid wordt, helpt het niet meer nog een lange brief naar het congres te schrijven. Ten eerste zal geen kat over die brief een artikel schrijven in de Europese media, en ten tweede zal die brief bij de congresleden in het beste geval niet compleet pathetisch overkomen. Dat pas in díe brief –achteraf, nà het slechte rapport dus– een klacht geformuleerd wordt over de samenstelling van die commissie onderstreept eens te meer hoezeer Marino Keulen er geen flauw benul van heeft tegen welke vijand hij het eigenlijk dient op te nemen.

Het plannen van «acties tegen slecht imago» zal dan ook niets uithalen, als er al van veel actie sprake zal zijn. Hoe vaak zijn zo'n acties nu al aangekondigd geweest de afgelopen jaren? Hoe kan Vlaanderen trouwens in de internationale pers een goed imago krijgen, als de internationale journalisten in de meeste gevallen enkel de Franstalige pers lezen, en de enkele uitzonderingen die dan toch Nederlands geleerd hebben en de Vlaamse pers kunnen lezen, daar ook al niet bijster veel positieve informatie over Vlaanderen te lezen krijgen. Lees de artikels over deze commissie in de Vlaamse pers maar na: of de ondertoon dan wel de boventoon verkneukelend is weet ik niet, feit is dat de «Noord-Belgische» journalisten alleen maar met weerzin over de Vlaamse Beweging of de Vlaamse belangen kunnen schrijven, en liefst van al de belgitude willen bejubelen als het even kan. Welke internationale journalist gaat het dan in zijn hoofd halen om nog iets lovends over Vlaanderen te schrijven? «Verbeter de wereld, begin in eigen huis» zou daarom misschien een passend motto zijn voor de Vlaamse voorlichtingsambtenaar die zich met dat Vlaamse imago zal moeten bezighouden.

Read more...

Elio di Rupos respect voor Vlaanderen (Hoegin)

Elio di Rupo schreeuwt, na de niet-benoeming van enkele Franstalige burgemeesters-recidivisten door Marino Keulen, moord en brand, en gaat zelfs een lijstje opstellen van eden die de Vlamingen aan hem en zijn volksgenoten zullen moeten betuigen om het «respect tegenover de Franstaligen» te herstellen. Maar hoe zit het eigenlijk met zijn respect voor de grenzen van de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaamse Gewest?

Elio di Rupo was donderdagochtend te gast bij RTBf om commentaar te geven bij de actualiteit. Tijdens het persoverzicht (La Revue de la Presse Belge) kwam uiteraard de zaak van de burgemeesters uit de Rand ter sprake, en liet hij diep in zijn kaarten kijken wat betreft zijn respect voor de territoriale integriteit van het Vlaamse Gewest en de Vlaamse Gemeenschap. Kort samengevat: Elio di Rupo beschouwt zowel de Rand als Voeren nog steeds als een onderdeel van Wallonië, zoals duidelijk op te maken valt uit zijn emotionele uitval (te horen [MP3] na ongeveer 4 m 40 s):

Et quand on parle des francophones en général, qu'ils soient de Bruxelles, de Wallonie, de la Périphérie, des Fourons, ce sont des belges, des gens qui parlent leur langue dans leur pays, dans notre pays, et donc ils ont des droits, des droits démocratiques. Ce qui est terrible avec les bourgemestres, c'est que, ils ont été élus, élus par les citoyens dans notre propre pays et ils parlent notre langue, ils n'ont rien, ils ne font mal à de personne et ils ne peuvent pas exercer leur fonction avec la nomination, c'est quelque chose inimaginable, et ça, ont doit pouvoir l'expliquer aux démocrates flamands, parce que je reste convaincu que de l'autre côté de la frontière il y a encore quelques personnes raisonables, il faut discuter avec ces personnes raisonables.

Is het aan deze man, die nog niet eens de taalgrenzen wenst te respecteren («notre propre pays»), dat wij ons respect zullen moeten betuigen in de hoop dat we zijn Sociale Zekerheid verder zullen mogen blijven betalen? (Zal dat ook op zijn lijstje staan?) Het valt trouwens op hoe taalnationalistisch («notre langue») Elio di Rupo is: het volstaat blijkbaar Franstalig te zijn om waar dan ook in de wereld speciale «democratische» rechten te verwerven, namelijk het recht om overal en steeds Frans te mogen spreken. Of de Vlamingen die zich de laatste jaren in Waals-Brabant zijn gaan vestigen evenveel democratische rechten hebben om Nederlands te spreken is waarschijnlijk een domme vraag – het democratische recht om verfranst te worden en nooit nog een woord Nederlands te spreken zullen zij in ieder geval wel hebben. Dat een ambtenaar aan het gemeenteloket ergens in Wallonië plots zijn Nederlands zou moeten bovenhalen voor zo een boerke dat niet gesnapt heeft dat hij in «notre propre pays» is komen wonen, is waarschijnlijk een krenking van de mensenrechten van… die ambtenaar, of wat had je soms gedacht?

Elio di Rupo schijnt echter de hoop nog niet opgegeven te hebben dat er in Vlaanderen nog idioten te vinden zouden zijn die met plezier de rode loper uitrollen voor Franstalige kolonisten wanneer zij ergens komen neerstrijken in een Vlaamse gemeente. Hij heeft natuurlijk gelijk: zowel Brigitte Raskin als Jan Segers zijn zelfs bereid een paar Vlaamse gemeenten te verkopen, pardon, gratis weg te geven aan de Franstaligen, maar waarom of wat hij met deze collaboristen zou willen discussiëren ontgaat mij volledig: die zitten immers al volledig in zijn zak. Erger voor Elio di Rupo is echter dat er van dit soort collaboristen steeds minder exemplaren rondlopen. Zelfs Mia barones Doornaert is hem spuugzat, in die mate zelfs dat ook zij stilaan begint in te zien dat er met de Franstaligen geen land meer te bezeilen valt. De volgende passage van haar hand zou eigenlijk ingekaderd moeten worden om naar Laken te sturen, al vrees ik dat men daar de boodschap niet zal willen begrijpen ook al komt ze van een barones:

En wat ik spuugzat ben –ras-le-bol– zijn de voortdurende Franstalige beschuldigingen, die overigens niet beperkt blijven tot de PS, over het zogenaamde imperialisme van de Vlamingen. Bij mijn weten zijn het niet de Vlamingen die de taalgrens voortdurend negeren en aanvechten.

Ik ben het spuugzat dat vele Franstaligen zich wetens en willens in Vlaanderen blijven vestigen,maar dan niet het elementaire respect voor afspraken en hun omgeving opbrengen door Nederlands te leren. Neem bijvoorbeeld Dilbeek, waar steeds meer Franstaligen zich vestigen. Het stoort me telkens weer hoe ze, als in veroverd terrein, winkels binnenkomen en in het Frans beginnen, zonder zelfs de elementaire beleefdheid om ten minste te vragen «spreekt u Frans»? En voor we het weten, is er een beduidende Franstalige «minderheid» die faciliteiten en later aansluiting bij Brussel gaat eisen. En die dan de Vlamingen voor imperialisten of fascisten zal uitmaken als zij respect voor de taalgrens vragen.

Read more...