De paradoxen van de uittocht uit Gaza

De terugtrekking van Israël uit Gaza is pragmatisch gezien een goede zaak. Voor de vrede, voor Israël en voor de Palestijnen. Wat de meeste commentatoren echter niet zo graag zullen horen is dat het gedwongen weghalen van de kolonisten aldaar perfect kan wordne gelegitimmerd vanuit een volksnationale logica, maar compleet in strijd is met de politiek correcte opvattingen over mensenrechten. Waarom moest Gaza zonodig judenrein worden gemaakt ? Waarom kon men niet het leger terugtrekken, de bezetting opheffen, en de joden die wensten daar te blijven wonen daar laten wonen ? Waar was kortom die etnische zuivering voor nodig ?

De waarheid is natuurlijk dat de politieke correctheid opnieuw met twee maten en twee gewichten meet. De Israëlis zijn vanzelfsprekend niet altijd lieverdjes, maar in Israël wonen er wel honderdduizenden arabische inwoners, met de Israëlische nationaliteit en stemrecht, en zonder dat zij enige bijzondere bescherming nodig hebben voor hun fysieke integriteit (ook al worden ze verder net altijd even gelijk behandeld). Dat er joodse families in gebied onder Palestijnse controle zouden wonen is blijkbaar ondenkbaar. Voor zover ze niet binnen de kortste keren zouden vermoord worden, zouden ze in ieder geval verjaagd worden. Zoals de voorbije 60 jaar gebeurd is met de joodse bevolking uit alle arabische landen behalve Marokko.

De politiek correcten die nationalisme en etnische homogeniteit zo verwerpelijk vinden en individuele mensenrechten van alle categorieëen steeds de voorrang geven, zouden nu dus luidkeels moeten protesteren tegen de verwijdering van joodse families uit Gaza.

Als volksnationaal gezinden daarentegen kunnen we de gedwongen ontruiming goed begrijpen.