Handleiding voor het islamdebat (6): "Jamaar, de Bijbel is ook niet fraai"

 

('tP, 15-10-15)


Mensen die de islam tegen kritiek afschermen, zullen pas in laatste instantie de islam inhoudelijk verdedigen. Eerst gebruiken zij verstrooiingstactieken, eender wat dat de aandacht van de onweerlegbare absurditeit en boosaardigheid van de Koran afleidt.

Eén ervan is het argumentum ad hominem, dat hierop neerkomt: “Ik hoef mijn gelijk niet te bewijzen, want mijn tegenstander is onwaardig.” Zo heb ikzelf pas het verwijt gekregen dat ik door mijn band met India “vooringenomen” ben tegen het islamland Pakistan, en dus ongeschikt om over de islam te informeren. Ten eerste kan zelfs een vooringenomene soms eens de waarheid zeggen, dus als ik dat al zou zijn, maakt het nog niets uit voor de juistheid van mijn stellingname. Ten tweede bén ik niet vooringenomen. Toen ik voor het eerst naar India ging, had ik aangaande de islam geen mening, maar kennismaking met de geschiedkundige en schriftuurlijke feiten heeft mij tot een bepaald standpunt gebracht. Dat is geen “vooroordeel”, wel een “geïnformeerd oordeel”.

 

Bijbel

De meest gebruikte verstrooiingstactiek is echter het “tu quoque”-argument. De aanval is de beste verdediging, dus men schermt de islam af door zelf iets wat de gesprekspartner dierbaar is, aan te vallen.

De laatste paar eeuwen is er een intens debat geweest tussen vrijdenkers en gelovigen over de absurditeiten en onfrisse elementen in de Bijbel. Daarbij werd de framasson nooit door de kaloot onderbroken met: “Jamaar, de Koran is ook niet fraai.” Durf daarentegen de Koran te bekritiseren, en onmiddellijk komt het antwoord: “Jamaar, de Bijbel is ook niet fraai.”

De Bijbel is binnenste buiten geanalyseerd, en allerlei theorieën doen er de ronde over. Er is geen behoefte aan nog meer Bijbeldebat, zeker niet ter onderbreking van het veel actuelere Korandebat.

Heel kort het verschil. Ten eerste heeft de Bijbel een bredere basis, met vele literair begaafde auteurs; daar waar de Koran de rauwe direct genoteerde “godsspraak” van één halfgeletterde bevat. Tegen de meeste bijbelteksten is er wel een bijbels tegencitaat. Het Nieuwe Testament is bovendien bijeengeschreven binnen een kleine sekte in een wereldrijk, zonder de ambitie om een eigen wet op te leggen; daar waar de islam vanuit een machtspositie gevormd is.

Ten tweede is “gewijde geschiedenis” voor joden en christenen vooral geschiedenis, geen gebod tot navolging. Om een heel geladen voorbeeld te geven: Jozua’s landname van Kanaän, waarbij hij de volledige bevolking uitmoordt. Het zionisme heeft dat voorbeeld nadrukkelijk niét nagevolgd: de plaatselijke Arabieren werden niet uitgemoord, noch zelfs maar verbannen. Zij hadden zonder integratieprobleem in de grote, vaak rijke en arbeidverschaffende Arabische wereld terechtgekund. Israël heeft maar een Palestijns probleem, met ettelijke duizenden doden, juist omdat het het bijbelse voorbeeld, zelfs in moderne light-versie, niét nagevolgd heeft. De katholieke en orthodoxe Kerken staan nog veel verder van de Schrift af. Het islamitische recht staat veel dichter bij de letter van de Schrift, die in de islam een veel centralere plaats inneemt

Dat leidt, ten derde, tot nog een ander belangrijk verschil: christenen passen zich redelijk goed aan de moderniteit aan, terwijl vernieuwing in de islam taboe is. Christenen zijn anders gaan denken over de slavernij en hebben ze afgeschaft. De islamwet erkent die instelling onverminderd, en de door het Westen afgedwongen afschaffing ervan is er nooit van harte aanvaard. De jezidi-heidenen hebben het pas nog ondervonden.  

 

Kruisvaart

De kruistochten dan? Zij zijn een volstrekt vaste waarde in elke poging tot islamdebat. Deze militaire avonturen zijn voor kritiek vatbaar, maar zeker geen provocatie tot de eeuwen oudere djihaad. De Kerk besloot ertoe na vier eeuwen islamitische agressie tegen de christenheid. De helft van de christelijke wereld was onder moslimgezag gekomen; in de Maghreb was het christendom zelfs verdwenen.

Toch waren de kruistochten heel multicultureel. Net als in de Reconquista hoort men voortdurend van tijdelijke bondgenootschappen tussen groepen moslims en christenen, bv. tussen Tempeliers en sjiïtische Assassijnen (die steun wilden tegen hun vijand, het Kalifaat,-- de huidige strijd tussen sjiïeten en Kalifaat is niets nieuws). Onze multiculturalisten zouden pro kruistocht moeten zijn.

Daarna maakte de idee van “strijd voor het geloof” wel school, eerst in de kruisvaart van de Duitse Ridders tegen de Baltische heidenen, later in de godsdienstoorlogen en sommige koloniale expedities. Dus ja, het christendom heeft wat gebreken, maar heeft ook bijzondere verdiensten die we in de islam niet terugvinden.  

 

“Alle” religies

Sommigen gaan in hun sabotage van het islamdebat nog verder: “alle religies” zouden in hetzelfde bedje ziek zijn. Deze bewering is logisch gebaseerd op ofwel volledige inductie, dus élke religie na studie gelijkaardig aan de islam bevonden hebben (wie durft?); ofwel op deductie, dus een definitorisch kenmerk van religie als zodanig. Welnu, wie de religies bestudeert, vindt vele tegenvoorbeelden: religies die geen leer over kalifaat, sjari’a of djihaad hebben. En dat volgt uit de definitie van religie, in wezen het ontzag voor het heilige. Als zodanig is ze niet noodzakelijk (zelfs meestal niet) monotheïstisch, en draait ze niet om het geloof in Mohammeds profeetschap,-- de twee definiërende geloofspunten van de islam. Er zijn dus ook religies, volop zelfs, die geen notie van djihaad of “heilige oorlog” kennen.

Een nieuw vertoog vonden we recent op de voorbladzijde van Time: een boeddhistische monnik met het bovenschrift: The face of Buddhist terror. Als zelfs de glimlachende bedienaren van het o zo vredelievende boeddhisme al tot “terreur” in staat zijn, dan moet religieus terrorisme wel héél wijdverspreid zijn. Die “boeddhistische terreur” (die qua geweld het niveau van straatrellen niet overstijgt, maar hier toch hetzelfde etiket krijgt als 9/11) is echter slechts de tweede helft van een verhaal waarvan onze media de beginhelft verzwijgen. Telkens weer blijkt namelijk dat incidenten tussen de twee gemeenschappen uitgelokt zijn door moslimgeweld, meestal verkrachtingen. De Thai en de Myanmarezen zijn geen volgevreten Europeanen, dus zij reageren wanneer hun meisjes verkracht worden. Het is kwade trouw om die reactie, die geen enkel religieus gebod achter zich heeft en weer verdwijnt zodra de provocatie ophoudt, gelijk te stellen met veertien eeuwen islamitische agressie tegen ongelovigen.

 

Veralgemening

Deze veralgemening komt door luiheid. Die is ofwel moedwillig, omdat zij een strategisch voordeel biedt, namelijk het islamdebat verhinderen. Ofwel is zij het traagheidseffect van decennialang in de kaas van het Systeem gezeten te hebben: islamvrienden zijn zo gewend aan afscherming tegen wederwoord dat zij te zelfgenoegzaam geworden zijn voor enige onderzoeks- of argumentatieve inspanning. Een derde reden, bij gehaaide vrijzinnigen, kan zijn dat zij heel hun leven tegen religie überhaupt gefulmineerd hebben en het huidige islamprobleem tot dat bekendere religieprobleem herleiden. In ieder geval, hun vlotte veralgemening miskent de specificiteit van de islamleer.

Read more...

Islam redelijk, islam zot

Het islamdebat in Hoboken van debatkring Res Publica, donderdag 29 september, had achteraf bekeken een onevenwichtig samengesteld panel. Twee moslims versus twee islamcritici, dat bleek in de praktijk één “democratische moslim” tegen een trio dat islam en democratie volstrekt onverenigbaar verklaarde. De arme eenzaat, mr. Ergün Top, bleek tijdens de nabespreking in Terzake wel de steun de genieten van moderator Bart Brinckman en van gastvrouw Kathleen Cools. “Laten we het goede debat niet schuwen”, zo rondde zij af, maar ze had haar panel wel zo uitgekozen dat het een debat zonder meningsverschil moest worden. Ze zaten daar mekaar moed en zelfrechtvaardiging in te praten tegen de drie afwezige “extremisten”: islamkenner Wim Van Rooy (niet genoemd wegens te gezaghebbend), islambestrijder Filip Dewinter en islamvoorvechter Fouad Belkacem alias Abu Imran. Het eensgezind oordeel van deze drie, dat de islam de heerschappij over Europa nastreeft en onverenigbaar is met de democratie, werd zonder tegenspraak weggezet als krankzinnig.




Hoe graag zouden ze bij Terzake niet een islamkenner opgevoerd hebben die kon aanwijzen wát juist in Abu Imrans discours strijdig is met de “echte” islam. Wanneer hij zegt dat door mensen democratische bedisselde wetten niet mogen want dat alleen Allah de wetgever is, dan hadden ze zo graag een Koranvers getoond dat het tegendeel zegt. Maar helaas, dat bestaat niet. Wanneer hij Marie-Rose Morel in de hel situeert, gewoon in toepassing van de Koranverzen over de helse bestemming van de ongelovigen, wat zouden ze bij Terzake dan graag bij een voetnoot opgevoerd hebben, “behalve als het om een sympathieke moeder van twee kindjes gaat”. Helaas, dat staat er nergens. Dus maar samen heel hard roepen dat de boodschapper van de ongemakkelijke waarheid over de islam zot is.


Taqijja?

In Hoboken had Top zowat iedereen tegen zich. Dewinter en het publiek namen hem vooreerst zijn dubbele Belgisch-Turkse nationaliteit kwalijk. Wat mij betreft een vals probleem, het is nu eenmaal een feit zijns levens dat hij één been in zijn huidig land en één in een ver stamland heeft, en het is niet erg als dat ook uit zijn papieren blijkt. Even dimmen, dat monotheïsme van de nationale identiteit die als een jaloerse God geen tweede naast zich duldt. (Top noemde zich overigens “Vlaming, geen Belg”.)

Van medemoslim Abu Imran kreeg de fris geschoren democratische politicus in westers pak te horen dat hij geen echte moslim is. Daarmee had de leider van Sharia4Belgium wel een punt. Mr. Top is één van die miljoenen Europese moslims die nog wel lippendienst aan de islam betuigen, die door contrast met hun omgeving nog wel een soort moslim-“identiteit” hebben, maar die de woorden van de Profeet niet ernstig nemen. Zo schijnt hij werkelijk in de integratie in een democratische samenleving te geloven, terwijl de echt islamitische Turkse premier Erdoğan de democratie slechts een trein noemt waar moslims nu even moeten instappen om daarmee eindstation Kalifaat te bereiken en dan zonder omkijken uit te stappen.

Toen Top over een “liberale islam” begon, kreeg hij van niet-moslimzijde het verwijt van taqijja, “veinzerij”. De term is inmiddels vrij bekend en komt, zoals Abu Imran opmerkte, eigenlijk van de sjiïtische moslims; die moesten in een vijandige soennitische omgeving hun lamp onder de korenmaat zetten. De term wordt echter ook breder gebruikt voor de misleiding van de niet-moslims, en die gaat terug op Mohammed zelf.

Toen de Pakistaanse dictator Perwez Moesjarraf na 9/11 door de VS tot steun aan de “war on terror” gedwongen werd, rechtvaardigde hij tegenover zijn bevolking deze samenwerking met verwijzing naar het listige precedent van de Profeet. Mohammed had, zo doceerde Moesjarraf, eerst Medina overgenomen door er met de joden samen te werken, dan een wapenstilstand gesloten met de Mekkaanse heidenen om de joden uit te kunnen schakelen, en vervolgens de wapenstilstand verbroken om ook Mekka in te nemen. Zo zou ook de samenwerking met de VS op termijn tot de ondergang van de VS bijdragen. De rede was zelf een geval van misleiding in volle zicht: hij sprak in het Oerdoe en het aangehaalde gedeelte werd in de aan de westerse perslui (die toch zo gretig zijn naar geruststelling inzake de islam) rondgedeelde Engelse tekst niet weergegeven.

Als Tariq Ramadan zoetgevooisd over een “Europese islam” spreekt, dan weet je uit zijn wat radicalere geschriften dat hij je probeert in te pakken. Taqijja bestaat. Maar doet Ergün Top aan taqijja? Ik denk het niet. Miljoenen moslims hebben zichzelf er oprecht van overtuigd dat de twee belangrijkste invloeden in hun leven niét strijdig zijn: het geloof dat ze van hun ouders meegekregen hebben, en de moderne cultuur waarvan zij de vruchten plukken. Die geforceerde oefening wordt vanuit multiculturele kringen ondersteund met de hele smoezenfabriek over het multiculturele moslim-Spanje enz.: de strohalmen waaraan mensen zich vastklampen om iets van hun wegglijdend geloof te behouden.

Moslims die zich de islam als pionier van de moderniteit inbeelden, hebben grotendeels de moderne waarden verinwendigd maar missen de volwassenheid om dan ook logisch het meegegeven geloof achter zich te laten. Zij menen echter wel wat zij zeggen, al zien meer strategisch onderlegde moslims tegelijk het nut van deze zelfbegoocheling in: het oprechte zelfbedrog onder Europese moslims is nuttig om Europese niet-moslims te misleiden. Zie hoe Bart Brinckman en Kathleen Cools zich omtrent aard en doelstelling van de islam laten misleiden door de goedbedoelende Ergün Top.


Interneren?

De Turkse CD&V’er oogstte in Terzake bijval met zijn mening dat Abu Imran eigenlijk rijp is om geïnterneerd te worden. Waarom toch? Is het gek dat hij zich in het Vlaanderen van 2011 kleedt als een 7de-eeuwse Arabier? Als iemand hier gekleed als Oude Belg rondloopt, vraagt men hem of het soms carnaval is; maar de islam bestaat nu eenmaal uit het vereeuwigen en universaliseren van eigenaardigheden uit een andere plaats en tijd, die van de stemmenhoorder Mohammed. Nabootsing van de Profeet is de kern van de islamwet, de sjari’a waar Abu Imran voor ijvert.

De aanblik van zijn greep op een rij jonge Marokkanen daar in Hoboken deed me terugdenken aan Amada-leider Ludo Martens in de jaren ’70. Die schuwde de krasse implicaties van zijn ideologie ook niet: openlijk het gebruik van geweld bepleiten, Stalin goedpraten e.d. Vooral kon hij alle lopende zaken vlot en overtuigend een plaats geven in termen van zijn nochtans erg houterige doctrine, het marxisme-leninisme. Het was indoctrinatie in de oorspronkelijke zin van het woord: de werkelijkheid leren zien doorheen de bril van de doctrine. Dat is wat Abu Imran doet met de islam. Net als hij nu werd Martens destijds door de rivaliserende scholen van geestverwanten (trotskisten en soft-linksen) voor gek versleten. Toen hij later dement werd door de tropische ziekte die hem onlangs geveld heeft, heb ik nog horen schamperen: “Ja, hij had het altijd al.” Zijn rechterhand Kris Merckx werd ca. 1976 voor de rechtbank daadwerkelijk als geestelijk gestoord omschreven, rijp voor internering, zoals in die dagen met Sovjet-dissidenten gebeurde. We hebben daar nog tegen betoogd, en nu moeten we ons evenzeer verzetten tegen de vervalsing van het islamdebat door de psychiatrische uitsluiting van de authentieke islamstem.

We moeten niet bij voorbaat de mogelijkheid uitsluiten dat gestoorde geesten het tot leidersposities kunnen brengen. Het beste voorbeeld was Mohammed zelf, die uit zijn hallucinaties een enorme kracht en charisma putte. Maar er is niets dat op een stoornis bij Abu Imran wijst, hij is gewoon consequent met zijn geloof. Scheelt er iets aan wat hij zegt, dan scheelt datzelfde aan de islam.

Read more...

De islam indammen

(Omdat destijds geen hond het gelezen heeft, en het nu licht werpt op de misdaad in Oslo, herpubliceren we dit stuk, in november 2006 verschenen in 't Pallieterke. Anders Breivik handelde vanuit wanhoop dat de politiek en de intelligentsia ooit het nodige zouden doen om de expansie van de islam tegen te gaan. Hij was niet bij de tijd, want in de politiek, zelfs in het progressieve Noorwegen, wordt nu langzaam maar zeker de bocht genomen naar een restrictiever immigratiebeleid en naar een aanpak zonder onzin van de de integratieproblematiek. Wat het intellectuele weerwerk betreft, zie hier.)






“Het onvermijdelijke mogelijk maken”, dat is het ambacht van de staatsman. Er zijn zo van die situaties waar een bepaalde ontwikkeling voelbaar in de lucht hangt, alleen is nog onduidelijk hoe beslissende hindernissen uit de weg zullen geruimd worden. Tot de man van het ogenblik, de langverwachte, ten tonele verschijnt. Zo zeggen talloze Waalse politici en buitenlandse Brusselcorrespondenten dat België niet lang meer te leven heeft, dat de splitsing elk moment te gebeuren staat. Maar hoe dan? Die stomme Vlamingen krijgen niet eens BHV gesplitst. De Belgische echtscheiding is dan wel onvermijdelijk, maar ze lijkt onmogelijk. Zodus, eerzuchtige jonge politicus, grijp je kans op een plaats in de geschiedenis, en vind die zwakke plek in de Belgische constructie waar één duwtje volstaat om de ineenstorting te bewerken.

Evenzeer onvermijdelijk maar schijnbaar tegengesteld aan de huidige evolutie is de implosie van de islam. Een vijftiental jaar geleden schreef ik artikels met titels als “De dreiging van de islam”. Nu die boodschap gemeengoed geworden is, ben ik er zelf niet meer zo zeker van. Eén goedgerichte ingreep, en de islam zakt ineen.
Voor de duur van dit artikel gaan we uit van de veronderstelling dat de islam zich opmaakt voor de verovering van Europa, dat dan “Eurabië” wordt. Uiteraard bedoelen de moslimleiders die ons waarschuwend toespreken, zoals Aiman al-Zawahiri van al-Qa’ida na het citaat van paus benedict XVI over Mohammed, inderdaad van bedreigend te zijn. Uiteraard menen zij het wanneer zij voorspellen dat Europa weldra als rijpe vrucht in de schoot van de islam valt. Maar is dat niet een muis die brult?

Demografisch gezien komt de islam vervaarlijk opzetten. Daarom was al-Zawahiri ook zo triomfantelijk: hij houdt geweld als optie open maar vertrouwt erop dat Europa vanzelf wel islamitisch wordt, namelijk door numerieke groei van de moslims en door bekering van de autochtonen, waartoe hij trouwens de paus en alle christenen opriep. Hoewel de geboortecijfers in de moslimwereld en bij onze moslimmigranten dalen (maar in landen als Niger en Jemen zijn ze nog altijd ruim boven de vijf per vrouw), zijn zij overal consistent hoger dan die bij hun niet-moslimse buren, en dat is wat telt. Bij voortzetting van de huidige trend is een moslimmeerderheid in vele Europese landen onvermijdelijk.

Aantallen zijn niet onbelangrijk, zie bv. Oost-Bengalen, het huidige Bangladesj, waar de hindoes de elite vormden maar de meerderheid uit moslims bestond. Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit, dachten de hindoes, die er al lang aan geboortenbeperking doen en hun kinderen de beste opvoeding geven. Maar regelmatig terugkerende pogroms, veelvuldige ontvoering van hindoe-meisjes en de stapsgewijze islamisering van de staat hebben steeds meer hindoes op de vlucht gedreven: in zestig jaar is hun aandeel in de bevolking gedaald van één derde tot één twaalfde. Weldra zal de laatste er vertrekken en het licht uitdoen, want een land met alleen moslims verzinkt in duisternis.

Een wet zonder uitzonderingen is dat overal waar moslims de meerderheid vormen, de niet-moslims daaronder lijden. Hoe zeer, dat kan dan verschillen naargelang tijd en plaats, gaande van wettelijke “positieve discriminatie” zoals in Maleisië, via etnische zuivering door kleine terreur (“één gedood, honderd op de vlucht”) zoals in Kasjmir en nu in Irak, tot en met genocide zoals in Turkije in 1915. Het vooruitzicht van een demografische omslag naar een moslimmeerderheid moet dus zeker bezorgd stemmen.

Toch is de islam een reus op lemen voeten. Het Arabisch Ontwikkelingsrapport van de VN (2002) heeft cijfermatig de achterstand en steriliteit van de Arabische kern van de islamwereld blootgelegd. Onderzoek & ontwikkeling, cultuurspreiding, mediawaaier, geletterdheid bij vrouwen, elke parameter plaatst de Arabische landen onderaan de ladder, zeker in verhouding tot hun geldmiddelen. Dezelfde tendens valt ook op bij andere moslimlanden: Pakistan in vergelijking met India, de Maleise moslims tegenover de niet-moslims, de moslimse immigranten bij ons tegenover de Chinese. Bovendien is de culturele uitstraling van de islamwereld naar buiten toe nul komma nul.

In Europa zijn we getuige van een grootschalige insijpeling van Zuid- en Oost-Aziatische cultuurelementen, die samen met de verwestersing van het Oosten het begin van een éénwordende wereldbeschaving vormt. Daartegenover zien we zelfs niet de geringste overname van islamitisch cultuurgoed. Geen niet-moslima ter wereld die uit eigen beweging de sluierdracht overneemt. De muziek- of filmproductie uit Doha of Bahrein interesseert niemand buiten de Golfregio, en zelfs daar zet het heidense Bollywood de hoofdtoon. Iran heeft een filmindustrie, maar haar interessantere producties zijn juist seculier en dikwijls voorzichtig islamkritisch. De ajatollahs wantrouwen haar terecht als een heidense infiltratie, een geval van “the medium is the message”: film als medium, zelfs die zeldzame film die een islamheld verheerlijkt, is intrinsiek modern en onislamitisch.

Kortom, de “soft power”, de culturele uitstraling, ligt volledig bij de niet-moslims, en werkt bij moslims de de-islamisering in de hand. Spijts al haar crisissen en decadentie blijft onze beschaving veruit superieur aan de grote weerstandshaard daartegen, de islam. Wij zeggen dat de islam het Westen bedreigt, maar de islam heeft eigenlijk meer reden om zich door het Westen bedreigd te voelen.
Als we ons laten doen, dan krijgen we een situatie als in de gouden tijd van de islam: moslim-veroveraars genieten de vruchten van de technologie en de cultuur die opgebouwd zijn door niet-moslims. Concreet voorbeeld: in plaats van zelf aan een islamitische bom te zwoegen, nemen ze Frankrijk en zijn kant-en-klare force de frappe over. Wij hebben immers het vernuft, zij niet. Als we dat vernuft nu eens richten op de strategische vraag hoe we de uitdijende islam te slim af kunnen zijn, dan zullen wij winnen, hij niet.

Als wij er niet in slagen, de inname van Europa door de islam te verijdelen, dan zal de geschiedenis oordelen dat wij onze zegekansen lichtzinnig vergooid hebben; dat wij onze sterke punten onbenut gelaten hebben; dat wij in een strijdperk door vijanden belaagd werden maar toch voortdeden alsof er niets aan de hand was. Tegen deze vijand kunnen we niet verliezen tenzij we weigeren om zijn uitdaging onder ogen te zien en te beantwoorden.

Ik heb wel degelijk “vijand” geschreven, en ik durf ook de veel gesmade uitdrukking “wij en zij” gebruiken. Die vijandige verhouding is ons immers door hen opgelegd. Reeds van in de Koran heeft de islam besloten om de niet-moslims als vijanden te bejegenen. Inzake het bestaan van die vijandschap hebben wij niets te kiezen: ze is er al.

Maar is dat reden om de moed op te geven? Henryk Broder raadt de Europeanen aan om hun werelddeel aan de islam over te laten en zich in Oceanië te hergroeperen. Als Jood is hij erfgenaam van een traditie van landverhuizing telkens het in een gegeven land te heet onder de voeten werd. Voor een kansloze minderheid als de Joden was dat de beste strategie, maar wij zijn hier nog lang niet in de minderheid, wij kunnen het tij keren.

Ik hoor ook veel christenen zuchten dat de islamisering van Europa nu onvermijdelijk geworden is. Tot hen zou ik zeggen: dat overtreedt een belangrijk christelijk gebod. Naast geloof en naastenliefde leert Paulus nog een derde deugd, de hoop. Wanhoop is zonde. Het is beter om heel hard in het duister te turen tot men een lichtpuntje aan het einde van de tunnel ziet.

Wanneer mensen de ernst van het islamprobleem aan de orde stellen, dan hoor je welgedane predikanten zalvend verklaren dat “we ons niet door angst mogen laten leiden”. Dat is zeker niet wat ik hier bedoel. Angst kan een zeer goede raadgever zijn. Het geitje dat geen angst kende, werd door de wolf opgegeten. Het is een volkomen normale reactie dat men angst voelt wanneer men de demografische ontwikkelingen ten voordele van de islam bekijkt en dan vooruitdenkt.

Echter, wanneer men de situatie iets nauwkeuriger onderzoekt, dan kan men de angst weer laten varen. Niet omdat de elite na de haat nu ook de angst (bv. de “islamo-fobie”) bij de verboden gevoelens geklasseerd heeft, maar omdat de feiten genoeg uitzicht laten op een oplossing. Zonder dat wij één serieuze vinger hebben uitgestoken om de islam te verzwakken, tekenen zich een aantal trends af die op termijn de nederlaag van de islam inluiden.

Er is een uittocht bezig van moslims uit de islam. De voorhoede breekt volledig met de islam en engageert zich ook om hem te bestrijden, zie het pionierende boek van Ibn Warraq: “Why I Am Not a Muslim”, en zijn vervolgboek met getuigenissen van afvalligen: “Leaving Islam: Apostates Speak Out”. Er is niets intrinsiek islamitisch aan moslims. Laat papen en papenvreters wedijveren in het bekeringswerk onder moslims, zodat we straks op TV een debat tussen logebroeder Ahmed en kardinaal Moestafa kunnen bekijken.

Nog veel meer moslims nemen het met de islam niet nauw. Het is allicht een meerderheid, toch in België, die wel vasthoudt aan enkele rituelen maar de Westerse samenleving niet voor een islamitische zou willen ruilen. Je ziet in de politiek heel wat dadelbabes en andere geboren moslims van leer trekken tegen allerlei onderdrukkend obscurantisme. Bij toename van het aantal moslims kan de greep van de islam op die randmoslims weer sterker worden, maar het is niet zeker dat dit effect duurzaam is. Zij, en zelfs ook de moslims in Iran of Saoedi-Arabië, ondervinden nu eenmaal in gestadig toenemende mate de invloed van de niet-islamitische wereldcultuur.

Een eeuw geleden, toen Europa van zelfvertrouwen blaakte, dronken de elites in Kaïro en Teheran gulzig aan het Europese model, terwijl zij de islam alleen nog als folklore eerbiedigden en hun identiteit in hun vóór-islamitisch nationaal erfgoed zochten. De politieke machtsverhoudingen zijn sindsdien gewijzigd, de culturele veel minder. Er is een race aan de gang tussen twee tegengestelde tendenzen: de opmars van de islam en de uitholling van de islam onder invloed van het kritische denken en aantrekkelijke culturele voorbeelden van buitenaf. Aan ons om de tweede tendens te versterken.

Helaas, ook na 11 september en de moord op Theo van Gogh volharden onze overheden en toonaangevende intelligentsia in de dwaasheid. Zij zijn nog steeds de eerste verdediginglinie van de militante islam. In Le Soir (21-11-2006, “Sire, il n’y a pas d’islam belge”), stelt Chemsi Chéref-Khan, die zich “humaniste de culture musulmane” noemt, het onverstand van het Belgische islambeleid aan de kaak. België kiest als gesprekspartner een raad die via de moskeeën verkozen wordt, wat noodwendig de religieuze apartheid versterkt “ten nadele van de geseculariseerde islam van de grote meerderheid van de medeburgers die men moslim noemt”. Men negeert de vrijheidslievende stemmen (of bestraft ze zelfs, zoals Ayaan Hirsi Ali) en duwt de geboren moslims terug in hun moslimidentiteit. Tijdens de Deense cartooncrisis hebben zeer veel opiniemakers en politici tegen de vrije meningsuiting gekozen en vóór appeasement van de islam.

De wedloop tussen expansie en verdamping zal nochtans eindigen met de verdwijning van de islam. De vraag is alleen wanneer. In 1920 voorspelde Bertrand Russell de onhoudbaarheid en noodwendige neergang van het Sovjetsysteem, maar wie toen 20 werd, moest tot zijn 90 wachten eer het systeem implodeerde. De dreiging van de islam is beperkt en betrekkelijk, maar toch wel formidabel genoeg om de komende generatie nog veel ellende te bezorgen.

Echter, als wij ophouden met de uitdaging van de islam te negeren, als wij in hem de vijand erkennen die hij zelf verklaart te zijn, dan zijn wij zeker bekwaam om dit probleem in te dammen en het binnen zekere perken te laten uitzieken. De details van een strategie kunnen we in dit korte bestek niet afhandelen, maar we zullen op dit thema nog vaak terugkomen. De actualiteit zal er immers regelmatig aanleiding toe geven.

Read more...

Nogmaals het islamdebat

Het zijn sombere tijden voor de pleitbezorgers van de multicultuur. Zopas heeft de Maastrichtse onderwijskundeprofessor Jaap Dronkers aangetoond dat etnisch gemengde scholen voor alle betrokkenen tot slechter onderwijs leiden. Moslimscholen hebben een lager niveau dan redelijk homogene inheemse scholen, maar zelfs zij zijn beter dan de echt gemengde scholen. Diversiteit is beslist geen verrijking. Etnisch aparte scholen, waar het VB twintig jaar geleden voor pleitte, zouden volgens hem een verbetering zijn.



Dronkers is nog zeer voorzichtig in zijn verklaring van de feiten. Zo waagt hij zich niet aan een raciale uitleg zoals de jongste jaren uitgewerkt door evolutionair-psychologen. Dat Chinezen het beter doen dan Europeanen, en die weer beter dan Arabieren, zou volgens hen aan de IQ-gemiddelden liggen: boven 105 voor Oost-Aziaten, rond 100 voor Europeanen, minder dan 95 voor Turken, minder dan 90 voor Maghrebijnen. Uit Dronkers’ gegevens blijkt trouwens dat andere factoren dat eenvoudige plaatje doorkruisen.

Eerder onderzoek in het Verenigd Koninkrijk en de dagelijkse ervaring in India hadden al uitgewezen dat hindoes en moslims, raciaal identiek maar cultureel zeer verschillend, ook erg verschillen in schoolprestaties. De hindoecultuur motiveert meer tot kennisverwerving en onderwerping aan de schooldiscipline dan de islam.

Motivatie maakt een wereld van verschil. Nog in het VK is gebleken dat bij meisjes uit Afrika, zogezegd met een lager IQ begiftigd maar meestal overtuigde christenen, het beter doen dan hun ongemotiveerde inheemse medeleerlingen. Bij deze “white trash” is het de genotcultuur die hen ongeïnteresseerd maakt en te blasé voor studie. Bij de Pakistani’s heeft de islam datzelfde effect. De scholen weerspiegelen daarmee de grotemensenwereld, waar de moslimlanden opvallen door intellectuele dorheid en geringe creativiteit.

Schade aan het onderwijs is natuurlijk niet het meest gehoorde bezwaar dat tegen de islam geopperd wordt. Het bevestigt wel het beeld van een islam die tegen integratie in de moderne samenleving militeert.

Aan die verdenking jegens de islam heeft de Vrijzinnige Dienst van de Universiteit Antwerpen op 23 juni een debat gewijd. Tegenover elkaar stonden Wim Van Rooy, ervaren beleidsman in de onderwijswereld, en Tom Naegels, schrijver-columnist. Van Rooy behoort tot de alarmistische school, Naegels ziet het allemaal zo’n vaart niet lopen. Voor hem zijn de moslims in zijn Antwerpen gewoon brave sloebers die niets te maken hebben met de vervolging van niet-moslims in Egypte, Irak of Bangladesj. Je moet mensen in hun context zien, en de context van de Vlaamse samenleving is van die aard dat hier wel geen djihaad zal ontbranden. .

Vooral geen geopolitieke verbanden zien in de plaatselijke faits divers, zo pleitte de Antwerpse schrijver. Hier treedt hij toch even de culturele elite bij die anders haar banbliksems op de “bekrompen” en “xenofobe” volksmens laat regenen, maar zelf onze horizon zo klein mogelijk wil houden. Toen het VB op het platteland stembuswinst boekte, commentarieerde men dat dit toch absurd was, aangezien er in Zoersel of Waasmunster nauwelijks vreemdelingen wonen. Zij impliceerden dat die dorpers nooit verder kijken dan hun kerktoren en niets geven om de bredere maatschappelijke trends. Tom Naegels zegt ons datzelfde doen geloven over de moslims. De geafficheerde solidariteit van Marokkaanse jongeren met Gaza zou slechts een uiting zijn van identiteitsaffirmatie, of wat jongeren nu eenmaal doen. Immers, “Borgerhout is Pakistan niet.”

Veel van die VB-stemmers in Zoersel waren inwijkelingen die in Antwerpen gezien hadden wat er in een diverse samenleving fout kan gaan. Zij brachten hun “perceptie” mee. Wel, ook de moslims hebben hun wereldbeeld van elders meegebracht. Zelfs de hier geboren jongeren staan voortdurend bloot aan invloeden uit het thuisland, ondermeer via importpartners. Natúúrlijk moet men de ontwikkelingen in de Vlaamse moslimmilieus in geopolitieke termen begrijpen,-- zijzelf doen dat alleszins. In de o zo geruststellende “Vlaamse context”, waar de overheid het islamonderwijs en de zelforganisatie langs religieuze lijnen bevordert, komen alle specifieke ervaringen van Tsjetsjenen of Palestijnen of Vlaams-Marokkaanse “’racismeslachtoffers” samen in de molen van de politieke islam.

Van Rooy citeerde de pro-moslim onderzoeker John Esposito, dat 7% van de moslims wereldwijd zich tot een militante islam bekent en terreuracties goedkeurt. Dat zijn zo’n 91 miljoen mensen, zelfs als “kleine” minderheid nog altijd een serieus aantal. Bovendien toont de geschiedenis van burgeroorlogen en revoluties aan dat een kleine maar gemotiveerde minderheid de weifelende meerderheid voor haar kar kan spannen.

Hoeveel ruggengraat heeft de “gematigde moslim”? Er is nader onderzoek nodig van wat de werkelijk opiniebewegingen onder moslims eigenlijk zijn. Van Rooy wees erop dat geen enkele van de gesubsidieerde Deense moslimverenigingen de uitingsvrijheid van de Mohammed-cartoonisten wilde eerbiedigen, Naegels counterde dat de belangrijkste Vlaamse moslimverenigingen na het UA-incident wél het spreekrecht van Benno Barnard verdedigd hebben. Was dit laatste louter bedrieglijke tactiek, of dringt de geest van de Europese vrijheden stilaan toch door in het moslimmilieu? Voor beide is wat te zeggen.

Vooral zou de alarmistische school wat oplossingen moeten gaan formuleren. Van Rooy laat zich daartoe niet uitdagen door de beleidsvoerders die de huidige islamproblematiek hebben laten verrotten, maar onder moeten we wel degelijk de eindoplossing van het islamvraagstuk in Europa uitstippelen. Het centrale bestanddeel daarvan is dit.

Er is geen enkele reden waarom mensen vandaag moeten blijven steken in het illusoire geloof dat de stem die Mohammed hoorde, van goddelijke oorsprong was. De Koran was slechts het product van zijn eigen zieke geest. Het is te gek voor woorden dat hedendaagse mensen zich bij levensbeslissingen, en ook in hun houding tegenover andersdenkenden, door zijn woorden laten leiden. De inspanning van overheid en cultuurelite moeten erop gericht zijn, hen uit die onzin te bevrijden.

Read more...