Wanneer de roerganger naar wal vlucht.

De onderstaande tekst is een naar De Standaard doorgestuurd opiniestuk. Op hoop van zegen. De oorspronkelijke titel was echter: Wanneer de stuurman naar wal vlucht. Sta mij toe om de tekst eerst verder toe te lichten. 

Ik val in herhaling; de persoonlijke aanvallen op Minister Steven Vandeput gaan voorbij aan de politieke realiteit dat in België voor géén enkele politicus Defensie prioritair is. België is belastingskampioen, daarin blinken wij uit. Net zoals we uitblinken in het in elkaar moeten puzzelen van federaal regeringsbeleid met een tekort aan middelen.

Defensie is hiervan het slachtoffer en zal het slachtoffer blijven tenzij we politici kunnen wakker schudden. Anderzijds is het moeilijk te smaken dat de Minister 5 maanden voor het einde van het mandaat van de Federale regering zijn departement verlaat. Het is af te wachten wie de opvolger zal worden.

Theo Francken bevorderen tot Minister van Landsverdediging terwijl hij net zo sterk staat bij Asiel & Migratie lijkt een verkeerde politieke zet. Sommige media suggereren Zuhal Demir als Minister; een vrouw met een ‘allochtone’ achtergrond (who cares really). Alleen vergt dit redelijk wat inwerking voor iemand die het departement allicht niet kent. Karolien Grosemans, N-VA voorzitster van de Kamercommissie Landsverdediging, vormt een mogelijk alternatief. Het blijft echter een uitermate spijtige zaak dat Minister Vandeput niet aanblijft en zijn verantwoordelijkheid opneemt. Maar als het te torsen gewicht teveel is.... .

5 maanden is te kort voor een inhoudelijk persoon; zoals een Jonathan Holslag of een Alexander Mattelaer. Een Franstalige zoals Joseph Henrotin lijkt bij voorbaat uitgesloten. Het is evenzeer gemakkelijk om aan de zijlijn te staan roepen en schreeuwen dat het anders moet.

Ik daag jullie uit; ik ben beschikbaar.

 Wanneer de roerganger naar wal vlucht. 

Vier jaar lang heeft Minister van landsverdediging Steven Vandeput (N-VA) getracht de kracht van de verandering toe te passen binnen Defensie. Helaas, na vier jaar kiest hij voor de kracht van de burgemeestersjerp in Hasselt.

Verstaanbaar gezien de Minister langs alle fronten belaagd werd. Veel verandering werd hem niet toegestaan buiten veelvuldige investeringen in nieuw materieel om buitenlandse bondgenoten te kunnen overtuigen dat België pogingen waagt naar de 2%-BBP norm. Wat baat nieuw materieel als je binnenkort onvoldoende personeel en geschikte infrastructuur hebt voor een doeltreffende inzetbaarheid? Het personeel lust de Minister niet langer omwille van de gedwongen pensioen- en statuuthervormingen; los van het volgende hervormingsplan (sluitingsplan van kazernes) die in de schuif ligt.

Defensie is géén hot item. Sinds de val van Die Mauer wordt het stiefmoederlijk behandeld; het departement sleurt zich van hervorming naar hervorming, van inkrimping naar inkrimping onder het adagium 'kleiner en beter'. Het kritieke punt is bereikt; het kan niet meer kleiner en beter zonder nutteloos te worden.  Het probleem is niet louter Vandeput; maar de Belgische politiek en het grotesk belastingsgeldverslindend staatsbestel.

Politici verlenen vooral lippendienst maar durven de realiteit niet in te zien: Defensie heeft dringend nood aan 2% BBP budget om het hoofd te kunnen bieden aan de gevaren die om de hoek schuilen en de nakende stormen. Een assertief Rusland genoodzaakt een terugkeer naar een traditionelere invulling, solidair met alle andere Europese en NAVO-lidstaten. In het Midden-Oosten is het lont van de machtstrijd tussen Saoedi-Arabië; Iraan en Turkije aangestoken. IS diende te worden bestreden; op het thuisfront lonkte terreur om iedere straathoek waarbij de politie om hulp schreeuwde.

Defensie is een onderdeel van ons veiligheidsapparaat maar blijft verwaarloosd. De realiteit is dat politici géén passie noch voeling hebben met het departement, laat staan voldoende expertise om tot een werkelijk vooruitziend beleid te komen. Zelf al was dat mogelijk; de Belgische Staat heeft het geld niet want deze Staat draait failliet moest het werkelijk correct beleid willen uitoefenen. 

De kracht van de verandering leidt naar een burgemeestersjerp en een ad interim Minister van Landsverdediging tot Mei 2019. 

 Beste burger. Gedenk onze terreurslachtoffers, gedenk de inzet tegen IS, gedenk het politieke gepalaver wanneer u in Mei 2019 in dat stemhokje staat.

Read more...

De kiezer vraagt een roomsblauwe beleidsrevolutie - Cetero censeo PS delendam esse (cleppe.be)

De verkiezingen van 10 juni hebben gezorgd voor een momentum. Het momentum om eindelijk af te rekenen met de PS – staat, en broodnodige hervormingen door te voeren in ons land. Bij de regeringspartijen werd sp.a (- 3,4 %) in vergelijking met 2004 zwaarder afgestraft dan VLD (-1,0 %). Oppositiepartijen Groen! (-1,1 %) en zeker Vlaams Belang (-5,1 %) konden hiervan echter niet profiteren. Integendeel verovert de liberale Lijst Dedecker meteen 6,5 % en groeit het Vlaams Kartel CD&V/N-VA tot bijna 30% van de stemmen (+3,5%). In Wallonië en Brussel verslaat Didier Reynders, de Waalse Sarkozy, overtuigend de PS. De cdH blijft status-quo, en Ecolo wint sterk.

Belangrijkste politiek feit is dat een roomsblauwe meerderheid zonder de PS mogelijk is. Het gegeven dat de PS incontournable was, beperkte in het verleden vele mogelijkheden. Van de federale regering kon per definitie niet veel heil komen, want de PS was er in aanwezig. De VLD heeft eerlijk het één en ander bereikt, maar binnen de grenzen die de PS toeliet. Nu is het denkbaar dat N-VA ook zonder megastaatshervorming het zich electoraal kan permitteren om in de regering te stappen, zodat een beleid als in Oostenrijk of Ierland kan worden gevoerd.

MR en cdH zullen tijd nodig hebben om een staatshervorming goed te keuren, maar dat zij een regering zonder PS kunnen vormen, beseffen zij maar al te goed. Even zei Joëlle Milquet dat ze niet in de regering met de N-VA wilde, maar al te gauw werd zij door partijgenoten Wathelet en Antoine eraan herinnerd dat cdH slechts een matig resultaat heeft behaald en eventueel inwisselbaar is voor Ecolo. De sfeer in cdH ademt “Belgique à papa” uit en het vooruitzicht op machtsdeelname is in die partij een niet te versmaden lokmiddel, dit in tegenstelling tot de Vlaams-nationale partijen, die macht terecht wantrouwen.

CD&V ziet tot op heden met gemengde gevoelens tegemoet naar een roomsblauwe regering. De dominante ACW-vleugel vreest voor haar privileges, en rekende eigenlijk op een travaillistische regering. Dat was buiten de MR gerekend. Didier Reynders coördineerde de opstand, Olivier Chastel voerde het veldwerk uit door de maffieuze praktijken in Charleroi naar buiten te brengen, en Alain Destexhe heeft onmiskenbaar met zijn boek “Wallonie: la verité des chifres” de grondstroom in Franstalig België in gunstige richting doen evalueren.

Roomsblauw heeft 81 op 150 zetels, en verliest die meerderheid indien N-VA het Vlaams Kartel verlaat. Het feit dat CD&V en N-VA één fractie in de Kamer zullen vormen, zal die afscheuring alleszins niet bespoedigen. Dat een staatshervorming zeker moet kunnen lukken, eveneens. Want niet alleen is er voor MR en cdH de aanlokkelijke mogelijkheid om het zonder de PS te doen, de tweederde meerderheid van 100 zetels kan bovendien nipt bereikt worden met sp.a (14 zetels) en Lijst Dedecker (5 zetels). Alternatief kunnen de 12 zetels van de groene partijen aangewend worden.

Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen moet politiek haalbaar zijn. Niet enkel winnen de Franstaligen hierdoor zetels in Brussel, bovendien duidde MR reeds aan om het ultieme voorstel uit 2005, dat inschrijvingsrecht in Brussel voor de Franstaligen uit de Rand inhield, opnieuw op tafel te willen leggen. Toen schoot Spirit dit voorstel af, maar zouden veel mensen van dit inschrijvingsrecht gebruik maken? Wellicht niet.

Om de verfransing van Brussel en de Rand tegen te gaan, moet de Vlaamse beweging misschien wat meer innovatief gaan nadenken. De Brusselse Vlamingen behelzen nu nog slechts 11% van Brussel. Franstalige partijen zullen nog steeds opkomen in Halle-Vilvoorde, dat staat vast, want in Halle-Vilvoorde wonen 22% Franstaligen.

De splitsing van het kiesarrondissement is belangrijk, want het is een stap naar een drie-staten-oplossing voor de communautaire problematiek (Vlaanderen, Brussel, Wallonië). Een onafhankelijk Brussel (wat dus een stadstaat naar het model van Luxemburg is, en niet naar het gefaalde model van Washington D.C.) is misschien wel de beste garantie voor de rechten van Vlamingen in Brussel, zoals Brusselse Vlaming André Monteyne ooit schreef.

De Walen zullen alleszins moeten inzien dat ze deze zomer – en dus niet in 2009 – zullen moeten akkoord gaan om bepaalde bevoegdheden af te staan naar de deelstaten. Dat het om kerneconomische bevoegdheden gaat, zoals sociale zekerheid, pensioenen, arbeidsuitkeringen en sociaal overleg, en niet om marginale zaken, zoals ontwikkelingssamenwerking, moet ook duidelijk zijn.

Reynders zal dus zijn drogargument dat men beter de PS en haar deelstaatregeringen geen bevoegdheden bezorgt, moeten inslikken. Niet alleen de politieke kracht van het electoraal signaal van 10 juni zal daar voor zorgen, maar nog meer het feit dat de federale overheid dankzij het Lambermont-akkoord virtueel op weg is naar het faillissement, zeker aangezien de internationale rente zal stijgen. De deelstaten hebben massaal veel middelen, en geven dit uit aan allerlei ongevraagde zaken, dit terwijl de burger zich blauw betaalt aan belastingen zodat de federale overheid toch enigszins haar schulden aan die burger op vlak van eerste pijler-pensioenen en sociale zekerheid kan voldoen.

De oplossing is overduidelijk voor iedereen: de deelstaten moeten stoppen met hun onzinnige uitgaven en moeten integendeel via een staatshervorming de schulden (en dus de sociaal-economische bevoegdheden pensioenen, gezondheidszorg en kinderbijslagen) overnemen van de federale overheid, die anders onherroepelijk failliet gaat. Aangezien de huidige middelen daarvoor toch niet zullen volstaan, moeten de deelstaten aanzienlijke fiscale bevoegdheden krijgen, wat een beslissende stap zal zijn naar het einde van België.

Naast de niet af te wenden regionalisering van ons land, heeft de kiezer, hierbij aangezet door een internationale tendens, de politici het signaal gegeven dat de tijd van verspillingen voorbij moet zijn, door het zwaar afstraffen van de socialistische partijen. Die kunnen misschien nog terugkomen door een rechts-populistisch programma over te nemen, zoals de SP van Marijnissen in Nederland deed, maar in de brave new world die de globalisering ons schenkt, steken ze beter alle ideologische onzin uit het verleden in de vergeetput.

De roomsblauwe regering moet dan ook, spijts wat het ACW daarover mag denken, een beleidsrevolutie doorvoeren:

1. Massieve lastenverlaging

Allereerste prioriteit is een zware verlaging van de vennootschapsbelasting. Nog meer dan een liberale keuze is dit een economische noodwendigheid, gezien de drastische fiscale concurrentie die op dit ogenblik plaatsvindt in Europa. Het begon bij Ierland en de Oost-Europese tijgers, en nu heeft het ook de grenzen van België bereikt, aangezien ook Frankrijk, Nederland en Duitsland op dit vlak hervormingen doorvoeren.

Toegegeven, België heeft met de notionele intrestaftrek een feitelijke venootschapsbelastingsverlaging naar 25% gedaan, maar dit zal niet genoeg zijn. Amcham luidt de alarmbel over de Amerikaanse investeringen in België en op één van hun lunches vraagt Alain Zenner (MR) dat dit tarief naar maximaal 15% gaat. Beter zou wellicht zijn om de vennootschappenbelasting volledig af te schaffen, eventueel gecombineerd met het afschaffen van aftrekposten of speciale gunstmaatregelen. Dit zou België ineens op de kaart zetten als ondernemingsvriendelijk land, en in tegenstelling tot de moeilijk communiceerbare “notionele interestaftrek” de beste reclame zijn voor buitenlandse investeerders die ons land zich kan dromen. Om nog maar te zwijgen van de weldadige effecten op binnenlandse ondernemingen en starters.

Los daarvan moet uiteraard ook een zware verlaging van de personenbelasting gebeuren, die dus NIET mag gepaard gaan met een verhoging van BTW, om redenen uiteengezet hier. Naast fiscale concurrentie is het belangrijkste argument daarvoor het eigendomsrecht: van januari tot juni voor de staat werken is immoreel, zeker wanneer men weet dat België abonimabel scoort in termen van overheidsefficiëntie. Wat ons brengt tot de tweede grote prioriteit voor de nieuwe regering: besparen, besparen en nog eens besparen. Om al die lastenverlagingen te kunnen betalen.

2. Besparen, besparen, besparen

Daarmee zal de nieuwe coalitie in rechtstreekse aanvaring komen met het hart van sp.a en PS: de overheidsvakbonden. Volgens Geert Noels in Trends berekende de ECB dat de Belgische staat maar liefst 34 % zou kunnen besparen, en toch hetzelfde eindresultaat zou kunnen garanderen. Eén derde van de jaarlijkse uitgaven door de overheid moet dus terug naar de burger. We hebben dus allereerst een zeer sterke Minister van Begroting nodig.

3. Copernicus 2.0

Alle vaste benoemingen moeten worden afgeschaft, zodat ambtenaren uitvoeren wat democratisch beslist is, en de kabinetten ook kunnen verdwijnen. Het is de evidentie zelve, en wordt nu ook politiek mogelijk met het verdwijnen van de PS uit de regering. PS’ers Marie Arena en Christian Dupont kunnen zich voortaan met andere, ongetwijfeld nuttiger zaken bezighouden dan met het tegenhouden van hervormingen van de administratie.

4. Generatiepact 2.0

Forse deregulering van de arbeidsmarkt, gecombineerd met het niet langer bindend verklaren van C.A.O.’s. Met ons systeem van sociaal overleg is op zich niets verkeerd, maar wanneer een bedrijf zich wil onttrekken aan de beslissingen die weinig legitieme “sociale partners” hen opleggen, moet dat kunnen. VBO & FGTB, eat your heart out.

5. Sociaal-economische aanpak van de vreemdelingenproblematiek

Tot nog toe werd de vreemdelingenproblematiek op een totaal verkeerde manier aangepakt. Via repressie, bureaucratie en vooral gebrek aan aanpak werden collectivistische waanbeelden in beleid omgezet. De ogen moeten nu opengaan dat de vreemdelingenproblematiek nauw verbonden is met onze uitkeringsstaat, en dus moeten werkloosheidsvallen nu voor eens en altijd worden weggewerkt. Die werkloosheidsvallen (kindergeld, onbeperkte werkloosheidssteun, …) zijn vooral nefast voor de vierde wereld die in ons land meer en meer uit mensen van vreemde origine bestaat. Yves Leterme moet zijn Rerum-Novarum belofte van 2 miljard euro uitkeringen dus inslikken, ter wille van het goede samenleven. Werkloze migranten integreren namelijk niet.

Daarnaast is een even belangrijke stap noodzakelijk, namelijk het invoeren van een green card – systeem dat aan de noden van onze arbeidsmarkt moet voldoen. Migratie is fundamenteel iets positiefs, zoals Philippe Legrain stelt, en aangezien we economische zelfmoord plegen zonder migratie, kunnen we beter het onderliggend uitkeringssysteem dat integratie verhindert aanpakken.

6. Openhouden van de kerncentrales

Nauwelijks het vermelden waard, en zoals iedereen weet het schaamlapje voor de groenen in 1999. Leuk dat de CO2 – manie in deze discussie tegen de groenen kan worden gebruikt, zoals Electrabel doet. Het afval is er, of men de centrales nu vroeger sluit of niet, dus laat ons ze dan openhouden. Voor de rest moet de overheid zich zo weinig mogelijk bemoeien met onze energievoorziening, alhoewel daar natuurlijk ook een geostrategische kant aan zit. Maar dat is een andere discussie.

7. Afschaffing van het CGKR en opheffing van alle vrije meningsbeperkende wetgeving

Discriminatie, racisme en negationisme zijn ongetwijfeld afkeurenswaardig (hoewel discriminatie soms net de mooiste dingen des levens mogelijk maakt), maar in een rechtsstaat is dat geen voldoende reden om ze te bestraffen. Het succes van Lijst Dedecker maakt duidelijk dat een groeiende groep in de bevolking zich stoort aan deze extreem-linkse inperkingen van de vrijheid, waartoe de jacht op de automobilist en het rookverbod ook behoren. Gehoor aan geven dus.

8. Volledige privatisering van Belgacom

Een recente enquête van Test-Aankoop maakt duidelijk dat internet in België veel te duur is in verlijking met de buurlanden. Als voornaamste oplossing stelt Test-Aankoop om Belgacom (en ook Telenet) te privatiseren. Doen dus. Het kan het gebruik van internet, dat een vitale functie bekleedt in de economie, enkel ten goede komen.

9. Rem de privatisering van de gezondheidszorg niet af

Van alle Europeanen betalen Belgen procentueel het meest zelf (naast het belastingsgeld) voor hun ziektezorg. Als de gezondheidszorg hier zo goed is, zou dat dan daar niets mee te maken hebben? Of met het feit dat vele spelers (ziekenhuizen, dokters, …) private spelers zijn? De regering mag dus geen verstaatsing van de gezondheidszorg laten gebeuren. Integendeel moet de lastenverlaging de burgers de mogelijkheid geven om zich privaat te verzekeren. Dat laatste wordt noodzakelijk gezien de onvermijdelijke evolutie naar een systeem met meerdere snelheden, dat enkel een overheidssysteem ZONDER SNELHEID als alternatief heeft.

10. Hervorming van Justitie

De PS – protectoraten in het Justitieel apparaat worden opeens heel kwetsbaar, hoewel Justitie wellicht nog jaren politieke benoemingen zal mogen uitzweten. Het excuus om die te doen omdat de PS het ook deed is alleszins verdwenen.

De PS hield onder meer het voorstel van Marc Verwilghen om bemiddeling te veralgemenen tegen. Deze remedie, die destijds het Amerikaanse Justitie-apparaat van de ondergang heeft gered, is een wondermiddel tegen gerechtelijke achterstand: geef partijen de mogelijkheid om zelf hun rechter aan te duiden. Wat al jaren gebruikelijk is in het internationaal zakenleven, moet ook mogelijk worden voor de gewone burger.

Read more...

Federaal voorakkoord? (Hoegin)

Zowel Jean-Marie Dedecker als CD&V zeggen er zeker van te zijn dat er een federaal voorakkoord bestaat. Of er werkelijk een voorakkoord bestaat weet ik niet, maar minstens één van hen heeft ongelijk aangezien ze het over twee totaal verschillende voorakkoorden hebben. Waarom zij ieder hun eigen versie voor het federale voorakkoord hebben heeft zo zijn redenen.

Fundamenteel zijn er slechts twee voorakkoorden die zin hebben: een voortzetting van de paarse coalitie, desnoods aangevuld met de groenen (en Groen! zegt uitdrukkelijk aan de macht te willen deelnemen), of een tripartite die een nieuwe communautaire ronde moet afwerken. Een voorakkoord voor een tripartite is volgens mij alleen maar mogelijk als de Franstalige partijen nu reeds erkend hebben dat een nieuwe communautaire ronde nodig is, wat volkomen in strijd met hun retoriek van vandaag, en als de VLD Guy Verhofstadt als Eerste Minister opgegeven heeft. Een tripartite met Guy Verhofstadt aan het hoofd ervan lijkt me niet aanvaardbaar voor bijvoorbeeld de CD&V. Ik denk daarom dat aan geen van beide voorwaarden voldaan is, en hou het dus op een al dan niet expliciet paars voorakkoord, wat eigenlijk niet meer dan normaal is voor een regering die niet in slaande ruzie eindigt.

Dat neemt niet weg dat zowel Jean-Marie Dedecker als de CD&V zo hun redenen hebben om het bestaan van een federaal voorakkoord uit te bazuinen. Om met de CD&V te beginnen: voor die partij is het van uiterste belang dat de paarse meerderheid gebroken wordt om er zeker van te zijn mee aan de onderhandelingstafel te mogen zitten na 10 juni. Tenzij de VLD zich opnieuw zou willen wagen aan een paars-groen avontuur –wat ik niet uitsluit als dat alles is wat nodig is om de post van Eerste Minister te mogen behouden– zullen de paarse partijen dan geen andere keuze hebben dan met de christen-democraten te onderhandelen. Slaagt paars erin een meerderheid te behouden, ook al is het maar een krappe, is de positie van de christen-democraten meteen veel zwakker, en kunnen zij veel minder eisen stellen tijdens de onderhandelingen.

Jean-Marie Dedecker gelooft niet in het paarse voorakkoord, en meent dat er nu reeds een tripartite is afgesproken. Dit past trouwens perfect in de apenaffiche die het Vlaams Belang onlangs lanceerde om te onderstrepen dat de drie traditionele politieke families, christen-democraten, liberalen en socialisten, één pot nat zijn. (Wie heeft overigens al opgemerkt dat de groenen op die affiche niet voorkomen? Geen enkele kwaliteitskrant die daar eens een sappig stukje aan gewijd heeft, misschien omdat de conclusies die men daaruit kan maken niet echt in het kraam van de gemiddelde Vlaamse kwaliteitskrant passen…) Maar van één pot nat naar een rooms-paars voorakkoord is een stap die niet bepaald in het voordeel van het Vlaams Belang speelt. Voor Jean-Marie Dedecker is dat voorakkoord immers van existentieel belang: áls er inderdaad een rooms-paars voorakkoord bestaat, maakt het uiteindelijk niet zoveel uit als hij alleen naar de kiezer stapt en onder de kiesdrempel blijft hangen. Zeker, er gaan dan enkele rechtse stemmen en dus ook zetels verloren, maar de verhoudingen in Kamer en Senaat worden daardoor niet fundamenteel gewijzigd vergeleken met hoe de situatie zou zijn als Vlaams Belang, VLOTT en Lijst Dedecker samen in één kartel zouden opkomen en een paar extra zetels in de wacht zouden slepen: rooms-paars zou dan evenzeer een comfortabele tweederde meerderheid hebben.

Dat wordt echter helemaal anders wanneer de inzet van de verkiezingen de voortzetting of het breken van paars is: elke niet-paarse zetel is dan immers van belang. En als de Lijst Dedecker dan alleen opkomt, drie-vier procent haalt en dus geen zetel, kan zij er onrechtstreeks voor zorgen dat paars in stand gehouden wordt. Het is begrijpelijk dat Jean-Marie Dedecker liever niet wil dat de potentiële kiezer daaraan denkt en op 10 juni voor alle zekerheid toch maar zijn stem aan Vlaams Belang of CD&V-N-VA geeft. Zonder rooms-paars voorakkoord loopt hij dus het risico een pak stemmen te verliezen, en heeft hij eigenlijk amper een poot om op te staan om een kartel met Vlaams Belang en VLOTT te blijven afwijzen.

Jean-Marie Dedecker speelt daarmee echter hoog spel: als hij op 10 juni alleen naar de kiezer trekt, de kiesdrempel niet haalt en paars nipt de coalitie kan verderzetten en dat ook doet, misschien zelfs met Guy Verhofstadt opnieuw aan het hoofd, dan zal hij daar achteraf ongetwijfeld de rekening voor gepresenteerd krijgen, zowel bij Vlaams Belang en VLOTT als N-VA en CD&V. En is hij de risee van paars, Guy Verhofstadt, Johan vande Lanotte en Elio di Rupo incluis. Dat zou dus wel eens een bijzonder eenzame en bittere fin de carrière in het Vlaams Parlement kunnen worden.

Read more...

Antwerpse zetelverdeling, systeem-Brinckman (Hoegin)

Bart Brinckman is de «Chef Wetstraat» van de krant De Standaard, en schrijft in die hoedanigheid het gros van de politieke analyses in die krant, inclusief de meer reken-technische. Maar de kapstok waaraan hij de nieuwsanalyse van deze morgen ophangt in verband met de moeilijke klus waar Gerolf Annemans zou voorstaan in de kieskring Antwerpen is niet helemaal betrouwbaar.

Bart Brinckman stelt dat het Vlaams Belang in de kieskring Antwerpen met een «wellicht krimpende lijst» te maken heeft. Zijn rekenstukje gaat als volgt:

De groeimarges in de provincie Antwerpen zijn beperkt. Vier jaar geleden won de partij twee zetels doordat de N-VA en Groen! de kiesdrempel niet konden slechten. Dat zit er niet meer in. Zonder stemmenverlies valt de partij bijgevolg terug op vijf zetels. Met wat winst worden dat er zes.

Eigenlijk hoef je geen politiek-wiskundige bolleboos te zijn om te snappen dat dit moeilijk waar kan zijn. Waarom zou precies het Vlaams Belang niet één maar zelfs twee zetels verliezen als N-VA (in kartel met CD&V) en Groen! (alleen) over de kiesdrempel raken? De zetel die N-VA wint kan net zo goed van de CD&V komen, en de zetel van Groen! van sp.a-SPIRIT of VLD-Vivant. Er is dus een woordje uitleg nodig om de stelling van Bart Brinckman aanvaardbaar te maken.

Maken we even de simulatie op basis van de uitslag van de federale verkiezingen van 2003 voor de federale Kamer, dan blijkt dat het Vlaams Belang inderdaad een zetel verliest, maar niet meer dan één. De tweede zetel komt immers van sp.a-SPIRIT als we even geen rekening houden met de kiesdrempel van 5% en Groen! toch een zetel toewijzen. De verschuivingen zijn aangeduid met een oranje respectievelijk groene achtergrond op de eerste pagina van het overzicht.

Nu heeft partijvoorzitter Frank Vanhecke wel aangekondigd dat hij de score van het Vlaams Belang bij de komende federale verkiezingen vergeleken wil zien worden met de verkiezingen van 2003, maar iedereen weet dat het wel degelijk de verkiezingen van 2004 voor de Vlaamse Raad zullen zijn die het werkelijke ijkpunt zullen vormen. Een simulatie met de uitslag van die verkiezing geeft aan dat het Vlaams Belang niet op een status quo staat, maar zelfs een zetel winst zou maken (paarse achtergrond). De bewegingen van 2003 naar 2004 zijn overigens relatief groot: de paarse partijen verliezen samen drie zetels die verdeeld worden over Vlaams Belang en Groen!. Op basis van 2004 –en toetert De Standaard nu niet al dagenlang rond dat het Vlaams Belang op die verkiezingen afgerekend zal moeten worden?– heeft het Vlaams Belang dus helemaal geen krimpende lijst in Antwerpen.

Komen we echter nog een stapje dichter bij de verkiezingen van dit jaar, en nemen we de uitslagen van de provincieraadsverkiezingen van de herfst van verleden jaar als basis voor een derde simulatie. Vergeleken met 2004 treden er dan eigenlijk weinig wijzigingen op, behalve één verschuiving: een zetel van het Vlaams Belang naar sp.a-SPIRIT (rode achtergrond). Is dit het Janssens-effect uit de stad Antwerpen? Zeker, de zevende zetel van het Vlaams Belang zit niet helemaal veilig, maar de kans dat het Vlaams Belang zou terugvallen tot slechts vijf zetels schat ik toch zeer klein in op basis van de uitslag van 2006. Combineren we met de uitslag van 2004 dan lijkt het waarschijnlijker dat het Vlaams Belang in Antwerpen op acht zetels uitkomt dan op zes, en is de suggestie van een terugval op slechts vijf zetels zelfs zeer merkwaardig te noemen.

Conclusie: ofwel maak ik een zware rekenfout bij de zetelverdeling in de kieskring Antwerpen, ofwel heeft Bart Brinckman zijn huiswerk niet gedaan en niet nagerekend wat de werkelijke gevolgen zijn van de kiesdrempel en het Vlaams Kartel in Antwerpen. Of het gaat om een nogal doorzichtige en oneerlijke poging om het Vlaams Belang, dat zich de laatste dagen in de media niet bepaald gestroomlijnd gedragen heeft, om het mild uit te drukken, nog wat meer in het nauw te brengen.

Read more...

Comical Didier

Onder de titel «Kiezers nog laten genieten van paars», beviel Didier Reynders voor de microfoon van de VRT van volgende uitspraak:

We hebben een zeer goede ploeg en met zo'n ploeg moeten we minstens tot in juni kunnen doorgaan.

De vraag van één miljoen is dan natuurlijk: waarom dan toch niet helemaal tot 24 juni?

Read more...