Peiling La Libre Belgique: Zwaar verlies voor PS (Hoegin)

Zondagavond raakten de eerste resultaten bekend van een nieuwe peiling van La Libre Belgique. Het meest opvallende en meteen ook meest besproken resultaat was dat voor de PS: een achteruitgang van bijna vijf procent vergeleken met de laatste verkiezingsuitslag. Ook cdH deelt in de klappen, en scoorde het laagste resultaat sedert 2006. Aan Vlaamse zijde bevestigde de N-VA opnieuw haar score van 13 juni 2010, met nog een lichte vooruitgang erbovenop. Dé winnaar van de peiling is echter het Front National, maar daar hadden de «serieuze» media het blijkbaar liever niet over.

In deze peiling valt er aan Vlaamse zijde eigenlijk niet zo heel veel beweging te noteren. Vergeleken met de laatste federale verkiezingen gaat alleen de N-VA er significant op vooruit, terwijl de andere partijen binnen de foutenmarge lichtjes op of neer gaan. Vergeleken met de vorige peiling van La Libre Belgique is er zelfs nergens sprake van enige significante beweging. Als Eric van Rompuy stelt dat de nationale politiek zich een coma bevindt, dan lijkt dit op basis van deze peiling een stelling die ook van de Wetstraat naar de Vlaamse kiezers overgeplant kan worden.

Bij die stelling hoort echter wel een kleine nuance. Een vergelijking met de peiling van De Standaard en de VRT van amper een week eerder toont immers aan dat niet alles even stabiel is. Zo scoort het Vlaams Belang bijna drie procent hoger bij La Libre Belgique dan bij De Standaard en de VRT, terwijl CD&V en Open Vld iets meer dan twee procent lager scoren. Voor het Vlaams Belang is dit trouwens de eerste peiling die een resultaat boven dat van 13 juni 2010 geeft. Omdat het over amper een halve procent gaat is de winst statistisch gezien helemaal niet significant, maar psychologisch gezien natuurlijk wel.

Een simulatie voor de zetelverdeling in het Vlaams Parlement leert dat de zogenaamde V-partijen nog steeds over geen meerderheid beschikken. Die V-partijen zijn samen wel groter dan een klassieke tripartite met CD&V, sp.a en Open Vld. Een federale regering-Leterme III die aan Vlaamse zijde alleen maar uit die drie partijen zou bestaan beschikt dus al van voor de start over weinig of geen legitimiteit in Vlaanderen.

In verband met de existentiële problemen van LDD, die alleen in West-Vlaanderen nog uitzicht op een zetel heeft, is het interessant eens na te gaan wat het effect zou zijn als die partij zou aansluiten bij N-VA of Vlaams Belang. In de veronderstelling dat de kiezers van LDD de partij blindelings zouden volgen in een kartel met de N-VA, of zelfs een opslorping, kan LDD in deze simulatie bovenop die ene West-Vlaamse zetel nog een extra zetel in Antwerpen (Jurgen Verstrepen?) aanleveren. Het effect van zo'n aansluiting is dus al bij al beperkt. Een aansluiting bij het Vlaams Belang zou een groter effect hebben, en maar liefst drie extra zetels opleveren. Dit kan toeval zijn omwille van de grillen van zetelverdelingen, maar anderzijds moet toch ook gezegd worden dat voor een relatief kleine partij – en dat is het Vlaams Belang op dit moment – enkele procentpunten extra meteen een grote winst in zetels kunnen opleveren. Overigens zouden die drie extra zetels voor een politiek zeer onwaarschijnlijk kartel Vlaams Belang–LDD resulteren in een nipte V-meerderheid.

Niet alleen in Wallonië maar ook in Vlaanderen ontstond er naar aanleiding van deze peiling nogal wat opschudding omwille van het zware verlies van de PS. Eigenlijk is dit de eerste peiling sedert de verkiezingen van 13 juni 2010 die de PS op verlies zetten. Het verlies wordt bovendien nog dramatischer wanneer vergeleken wordt met de peilingen van ongeveer een half jaar geleden, toen de partij vlot boven de veertig procent uitkwam. Van die virtuele aanhang van een half jaar geleden is dus ongeveer een vijfde alweer naar andere partijen verdwenen. De vraag is dan natuurlijk: waar zijn die kiezers naartoe, en waarom?

Wat we met redelijk veel zekerheid kunnen stellen, is dat die PS-kiezers niet naar de cdH vertrokken zijn, want ook die partij deelt in de klappen. De strategie van Joëlle Milquet om het cdH-wagentje consequent aan dat van de PS te hangen lijkt voorlopig niet de juiste te zijn om bij de volgende verkiezingen een monsterscore te behalen. Het resultaat van de cdH in deze peiling is trouwens historisch slecht. En ter vergelijking: toen het Vlaams Belang enkele maanden geleden de psychologische drempel van de tien procent naderde, werd de partij al virtueel dood en opgedoekt verklaard.

Twee partijen die het relatief goed doen, zijn Ecolo en MR, omdat zij stilaan uit een «peilingdal» kruipen. Vergelijken we hun resultaten in deze peiling met die van de laatste verkiezingen, dan is er immers van winst helemaal nog geen sprake. Blijkbaar is Wallonië Baden-Württemberg niet, waar Die Grünen vermoedelijk dankzij Fukushima bij de laatste deelstaatverkiezingen vleugels kregen.

Daarmee blijft natuurlijk de vraag: als de PS op zwaar verlies staat, cdH op licht verlies, en Ecolo en MR geen noemenswaardige winst maken, waar zijn die PS-kiezers dan naartoe?

Inderdaad, waar er enorm veel te doen was over het verlies van de PS, is het toch merkwaardig dat een andere verschuiving, die zelfs die van de PS overtreft, veel minder weerklank kreeg in de media. Vergeleken met de verkiezingen van 13 juni 2010 gaat het Front National er immers een goede vijf procent op vooruit, en komt daarmee voor het eerst sinds lang weer boven de kiesdrempel uit. Daar hoort natuurlijk de kleine nuance bij dat het Front National bij de laatste verkiezingen niet in alle kieskringen lijsten indiende, en het percentage voor 13 juni 2010 dus een vertekend beeld geeft. Anderzijds moet toch ook opgemerkt worden dat de partij bij de vorige peiling van La Libre Belgique reeds net onder de kiesdrempel uitkwam, en er dus niet noodzakelijk sprake is van een opflakkering in één enkele peiling. En bij dat laatste hoort dan weer de nuancering dat de peiling van Vers l'Avenir géén winst voor het Front National aangaf.

Betekent dit dat het Front Nationaal aan een heropleving toe is? Daarvoor zijn waarschijnlijk eerst nog enkele peilingen nodig die de trend kunnen bevestigen, en ook op organisatorisch vlak is er voor de partij nog veel werk aan de winkel. Spreken van een Marine Le Pen-effect is waarschijnlijk iets te gemakkelijk, al valt het natuurlijk niet helemaal uit te sluiten. Maar het is toch wel merkwaardig hoeveel aandacht er aan het verlies van de PS geschonken werd, terwijl de winst van het Front National amper een zin waard was. Daar komt nog bij dat men zich dagenlang het hoofd brak over de oorzaak van het verlies van de PS – niet bepaald een gemakkelijke opgave als men tegelijkertijd de extreem-rechtse olifant in de kamer wil negeren.

Het is dus lang niet zeker dat het verlies van de PS te wijten is aan haar positie in de federale regeringsonderhandelingen, of dat het iets met Fukushima te maken zou hebben. En zolang men peilingen organiseert die alleen maar vragen naar de partijvoorkeur, maar bij een gewijzigd stemgedrag niet doorvragen naar de reden ervan, blijft het gissen wat er werkelijk omgaat in het hoofd van de kiezers. Zo zou het theoretisch bijvoorbeeld ook kunnen dat de PS wel degelijk kiezers verliest omwille van haar communautair standpunt, maar dat de helft van het verlies naar het radicalere MR gaat, en de andere helft naar het minder radicale Ecolo. Geen kwaliteitsjournalist echter die op dat idee zelf kon komen, laat staan bereid was het ook aan zijn lezers mee te geven.

Bijlage: Overzicht van alle peilingen in Vlaanderen sedert 2004 en Wallonië sedert 2006 (PDF).

Read more...

Wat als Abu Imran een onthaalvader was geweest? (Hoegin)

De voltallige media vielen dit week-end volkomen uit de lucht toen bleek dat de achtergrond van Fouad Belkacem, alias Abu Imran, misschien toch niet helemaal zuiver op de graad was. Het is niet de eerste keer dat zoiets voorvalt, maar men kan dan ook niet verwachten dat journalisten zelfstandig zulke geavanceerde werktuigen als bijvoorbeeld Google zouden gebruiken bij het uitoefenen van hun job. Ze hebben het trouwens zo al druk genoeg met het controleren van kinderdagverblijven in Hoboken…

Wat Fouad Belkacem met een kinderdagverblijf in Hoboken te maken heeft? De overeenkomst tussen de twee is dat beiden het land dagenlang op stelten konden zeggen – of toch minstens de vele «kwaliteitskranten» die ons landje rijk is – maar de manier waarop dat gebeurde was wel radicaal anders. In het geval van het kinderdagverblijf in Hoboken kwam er immers onderzoeksjournalistiek van de bovenste plank bij te pas. Het is inderdaad geen sinecure om iemand in zijn eigen woonkamer als volbloed nazi te ontmaskeren wanneer er aan de voordeur alleen maar een VL-sticker te bespeuren valt en in het kinderdagverblijf zelf een portret van Hitler. Voor zulk kwaliteitsvol en gedurfd onderzoeksjournalistiek hoefde Fouad Belkacem echter niet te vrezen. Iemand die de sharia in België wil invoeren kan niets anders dan een rechtgeaard moslim zien, en dus hoeft het heden noch het verleden van die man niet nageplozen te worden, zo moet de vaderlandse pers gedacht hebben. En zo zou ook nooit geschied zijn, hadden de kraaien Jurgen Verstrepen en Margriet Hermans in hun zondags programma niet één en ander aan het licht gebracht.

Het weze echter duidelijk: een navraag bij het politiekorps van Boom en het parket van Antwerpen leerde onze hardnekkige persmuskieten dat de genaamde Fouad Belkacem voor hen een nobele onbekende is. En daarmee was de kous voor de persmuskieten zo goed als af. Dachten ze. Lichtjes opgelucht zelfs, meende ik hier en daar tussen de lijnen te kunnen lezen, maar het kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want toen bleek plots dat de genaamde Fouad Belkacem bij het Antwerpse parket dan toch geen nobele onbekende was, tenminste toen het Antwerpse parket er eindelijk in geslaagd was zijn naam correct te spellen. Ja, een achternaam met drie lettergrepen, ik kan ervan meespreken dat dat bij administratieve diensten wel eens fout durft te lopen. Hoe dan ook, had men de sharia een paar jaar geleden al in België ingevoerd, zou niet uit te sluiten geweest zijn dat diezelfde Fouad Belkacem die vandaag die sharia wil invoeren met één hand minder door het leven had moeten stappen. Of misschien zelfs twee. Het aantal open doekjes dat de man in de media toegeworpen kreeg is sindsdien in ieder geval sterk afgenomen. Je zou bijna gaan denken dat de media nu met de hele zaak een beetje verveeld zitten, maar ook dat kan natuurlijk alleen maar een indruk zijn waar ik mee zit.

Vergelijken we echter de hele affaire eens met wat Herta van den Brempt overkwam. Want het is niet zo dat maart gewoon een wat zwakke maand was voor de raspaarden waarover onze dagbladen beschikken. Op vrijdag 19 maart herinnerde De Standaard ons immers nog eens aan het vreselijke verhaal van die nazi-onthaalmoeder in Hoboken, door erop te wijzen dat zij nog steeds kindjes onder haar hoede heeft. Ja, stel je voor, Kind & Gezin trok weliswaar haar attest wel in, maar illegaal is het niet om dan toch nog kinderen te blijven opvangen. De krant schreeuwt het onrecht dan ook uit, en port de bevoegde minister van Welzijn Jo Vandeurzen niet weinig subtiel aan wat meer spoed te zetten achter een nieuw kaderdecreet, kwestie van de onnoemelijke toestanden in Hoboken zo snel mogelijk buiten de wet te kunnen stellen.

Eén zinnetje is echter cruciaal in het hele artikel: «De foto van Hitler is ondertussen weg.» Je hebt er snel overgelezen, en de functie van het zinnetje is natuurlijk in de eerste plaats aan te tonen hoe achterbaks die nazi-onthaalmoeder vandaag wel geworden is: van een openlijke nazi-onthaalmoeder naar een verdoken nazi-onthaalmoeder! De vraag is dan alleen: wat is nu eigenlijk nog het probleem? Eerst was het al vreselijk dat de kindertjes er zomaar braaf konden speelden onder de nazirelikwieën, maar dat de nazirelikwieën nu verwijderd zijn lijkt wel een nog groter vergrijp. Of maakt het allemaal niets uit, als die vrouw met haar akelige meningen maar zo snel mogelijk haar job kwijt is? Het ruikt allemaal sterk naar een Berufsverbot, en het feit dat De Standaard het de moeite waard vindt het verhaal zes maanden later nog eens op te rakelen, toont aan dat het wel degelijk de bedoeling was en nog steeds is dat ze haar job zo snel mogelijk kwijt raakt.

(Tussen haakjes: toen zes maanden geleden bleek dat de combinatie van Berufsverbot en Sippenhaft als eerste slachtoffer… de vrouw van Nordine Taouil opeiste, werd al onmiddellijk duidelijk dat het uitdrukkelijk nooit de bedoeling was geweest dat de politiek-correcte hakbijl in meer dan één richting zou vallen. De Schadenfreude die zich vervolgens in bepaalde kringen verspreidde werd echter nog minder gepast gevonden dan een portret van Hitler in een kinderdagverblijf. Ware het niet geweest dat het centrum van de meest tolerante en vredelievende godsdienst van de wereld strikt verboden terrein is voor christenhonden, waren vermoedelijk heelder kwaliteitsredacties onmiddellijk op bedevaart naar Mekka getrokken als boetedoening voor al het leed dat een moslima op die manier berokkend werd. Docht dit ter zijde.)

Het voorval toont in ieder geval afdoende aan waarom niemand de afgelopen maand de tijd had om even na te gaan wie die rare kwast van een Abu Imran nu feitelijk is. Ook onze kranten zijn nu eenmaal onderworpen aan de wet van de begrensde middelen. Net zoals onze veiligheidsdiensten overigens. Want het is allemaal goed en wel dat minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom al onmiddellijk liet verstaan dat haar diensten Sharia4Belgium – desnoods zelfs met extra h – in de gaten zou houden, maar mijn vraag is dan ten koste waarvan dat eigenlijk zal gaan. Betekent dit bijvoorbeeld dat de veiligheidsdiensten vanaf nu de bestuursvergaderingen van de afdeling van het Davidsfonds in Zwevegem niet meer zullen kunnen afluisteren? Of dat de infiltratiepogingen in de VVB-afdeling van Ardooie opgegeven zullen moeten worden? We moeten ons de vraag stellen waar de échte staatsgevaarlijke lui zitten, en of de minister haar diensten wel de juiste prioriteiten oplegt. En vooral: hoe zou die Fouad Belkacem aan de kost komen, en zou dat wel een geoorloofd beroep zijn voor zo'n sjariatist? Ik ben er zeker van dat De Standaard de zaak over zes maanden voor alle zekerheid nog eens zal opvolgen.

Read more...

Marie-Rose Morel straks ook in De Slimste Mens? (Hoegin)

Mijn artikel van gisteren over de nieuwjaarsbrief van Marie-Rose Morel bij de VRT was nog niet goed gepubliceerd, of het bleek al dat zij morgen al haar opwachting zal mogen maken bij het nieuwe praatprogramma van Siegfried Bracke. Zullen de twee daar een boompje opzetten over het orangisme, of het vakbondswerk van Marie-Rose Morel eens onder loupe nemen? Aangezien ik de Tom Cochezs van deze wereld het monopolie over de Vlaams Belang-ologie niet wil gunnen – Quizvraag: hoeveel fracties kent het Vlaams Belang? Antwoord: hangt van het artikel af –, waag ik me aan een korte beschouwing over de opties voor de nabije toekomst van de drie nauwst betrokken partijen: de VRT, Marie-Rose Morel en de partij Vlaams Belang.

Johan Sanctorum vatte in een commentaar op mijn artikel eigenlijk goed samen wat er hier precies aan de hand is: twee verborgen agenda's ontmoeten elkaar, namelijk die van Marie-Rose Morel en de VRT. Nu ja, zo verborgen is die agenda van de VRT nu ook weer niet. Dat kan trouwens voor zowat alle media in Vlaanderen gezegd worden. Het adagium is er altijd geweest dat kopstukken van het Vlaams Belang in het beste geval nietsnutten en klaplopers zijn, in het slechtste geval geborneerde racisten en fascisten. Tenzij ze natuurlijk, zoals het geval was met Geert van Cleemput of Luc Sevenhans, op een bepaald ogenblik de eerste tekenen van dissidentie beginnen te vertonen. Dan blijkt plots dat het Vlaams Belang dan toch eerlijke, goedmenende en hardwerkende mandatarissen telt, en hoe kunnen zij dat beter illustreren dan door met een luide knal uit de partij te stappen? Of de media op die nogal doorzichtige manier ook echt veel zieltjes weten te winnen voor hun zaak is nog wat anders.

Voor Marie-Rose Morel betekent dit dat als ze besluit in 2010 het ingeslagen pad verder te blijven bewandelen, zij in de nabije toekomst best nog aan haar trekken zal kunnen komen in de media. Jurgen Verstrepen en Jean-Marie Dedecker hebben al een tijdje afgedaan, en op Bart de Wever begint men stilaan ook uitgekeken te raken. Als bovendien het gerucht van de dag waar is dat we binnenkort misschien wel iemand uit de N-VA-stal aan het hoofd van de VRT mogen verwachten, zal het trouwens niet meer passen Bart de Wever nog vaak de kans te geven de toffe peer uit te hangen terwijl men in de nieuwsredacties een guerrilla aan het uitvechten is. Zoiets doet men niet. Nog eens, als ze het wil, ligt er voor Marie-Rose Morel in de nabije toekomst een mooie mediacarrière weggelegd bij de VRT. Als het nog snel kan, waarom haar niet eens uitnodigen voor De Slimste Mens? Kan men aan de Reyerslaan meteen ook zeggen dat het niet meer waar is dat Vlaams Belangers nooit uitgenodigd worden voor shows en spelprogramma's.

Maar quid Morel? Politiek kan zij eigenlijk geen kant meer op. Bij het Vlaams Belang lijkt haar rol voorlopig uitgespeeld te zijn. Terugkeren naar de N-VA is geen optie. Om het lelijk te zeggen: ze is niet aan haar eerste vechtscheiding toe. Een overstap naar Lijst Dedecker lijkt zo mogelijk nog minder waarschijnlijk, want daar zit dan weer boezemvijand Jurgen Verstrepen. En wat voor zin heeft het om zelf uit de partij te stappen? Tenzij ze de politiek voor een tijdje vaarwel zou willen zeggen, rest haar alleen nog de hoop dat de partij bij een volgende verkiezing niet helemaal om haar heen zal kunnen, en dat zij op die manier ergens een mandaat in de wacht kan slepen. Verder kan zij zich bezighouden met haar vakbondswerk – overigens helemaal niet onverdienstelijk – maar riskeert ze uiteindelijk wel te verworden tot een soort Frank Vandenbroucke uit Schoten. Ik neem aan dat de lezer daar geen tekeningetje bij hoeft.

Waarom grijpt Bruno Valkeniers niet in, vroeg iemand zich af. De vraag kan met een nieuwe vraag beantwoord worden: hoe, en zou het veel zin hebben? Of er nog veel communicatielijnen open zijn tussen Bruno Valkeniers en de leiding van het Vlaams Belang enerzijds, en Marie-Rose Morel anderzijds, kan op dit ogenblik eigenlijk alleen maar sterk betwijfeld worden. Haar tot de orde roepen of zelfs uit de partij zetten zou trouwens alleen maar een averechts effect hebben, en nog meer media-aandacht uitlokken. Veel meer keus dan haar laten betijen, en hopen dat het snel over gaat, heeft Bruno Valkeniers dus niet. Probleem daarbij is dat Marie-Rose Morel, in tegenstelling tot de reeds genoemde Geert van Cleemput en Luc Sevenhans, wel mediageniek is. De leiding van het Vlaams Belang zal dus rekening moeten houden met een stoorzender in Schoten die op regelmatige tijdstippen van zich laat horen, en in de media ook gehoor zal vinden.

Read more...

Hoe betrouwbaar is Lijst Dedecker? (Hoegin)

Lijst Dedecker stelt zich graag als een salonfähig alternatief voor het Vlaams Belang voor dat nog altijd in een cordon sanitaire gevangen zit. De vraag is echter of Lijst Dedecker niet eerder een rechtse variant van SPIRIT –nu VlaamsProgressieven– is, een vehikel om het grote boegbeeld aan een ministerspost te helpen, geholpen door enkele mindere goden die in zijn slipstream hopen enkele mandaten te kunnen meepikken.

De partij SPIRIT werd, net zoals de N-VA, opgericht na de explosie van de Volksunie in twee grote brokken, en had als boegbeeld Bert Anciaux. Ideologisch had de partij niet bepaald veel kleren om het lijf, wat onder meer al tot uitdrukking kwam in de naamkeuze voor de partij, een backroniem, en hoewel de partij zichzelf een links-liberaal jasje wou aanmeten, is het waarschijnlijk correcter de ideologie te omschrijven als anciauxisme: het was vooral de persoonlijke mening van Bert Anciaux die het partijstandpunt bepaalde. Die laatste had trouwens met de partij vooral één doel klaar voor ogen: ervoor zorgen dat hij zijn ministerportefeuille kon bewaren, wat nog lukte ook, onder meer door een kartel aan te gaan met de sp.a. In 2007 kwam echter de ontnuchtering door de zware verkiezingsnederlaag van het kartel sp.a-SPIRIT, en vandaag heeft de partij zelfs geen vertegenwoordiger meer in de federale Kamer. In april van dit jaar wou de partij door een naamsverandering zichzelf een nieuw elan geven, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat de partij electoraal nog enige rol van betekenis zal kunnen spelen, en is het zeer de vraag of Bert Anciaux na de verkiezingen van 7 juni 2009 wel aan zal kunnen blijven als minister als hij vasthoudt aan de scheidingslijn tussen sp.a en de VlaamsProgressieven.

De ontstaansgeschiedenis van Lijst Dedecker is niet helemaal dezelfde, maar heeft toch enkele punten van overeenkomst. Jean-Marie Dedecker werd na een jarenlange aanslepende ruzie net zoals Hugo Coveliers uit de Open Vld gezet, probeerde zich aan uit te sluiten bij de N-VA maar botste er op het njet van het ACW via kartelpartner CD&V, en zag zich uiteindelijk genoodzaakt een eigen lijst op te richten voor de verkiezingen van 2007. Vlaams Belang had hem graag in zijn rangen opgenomen, desnoods via het achterpoortje van kartelpartner VLOTT of met LDD als derde kartelpartner in een Forza Flandria-constructie, maar daar wou Jean-Marie Dedecker niet van weten. Meer zelfs, na de oprichting van zijn eigen partij ging Jean-Marie Dedecker in de mandatarissenvijver van het Vlaams Belang vissen, en wist onder meer Jurgen Verstrepen aan de haak te slaan, al werden er ook drenkelingen uit andere partijen, zelfs uit de sp.a met Mimount Bousakla, aan boord gehaald. Ideologisch stelt de partij zich rechts-liberaal of libertair op, en gebruikt de slogan «Gezond verstand» om dat te onderstrepen. Wat dat rechts-liberalisme precies inhoudt is niet altijd even duidelijk, maar opvallende elementen zijn de vrijheid van meningsuiting, de afbouw van de staat en reductie en vereenvoudiging van het belastingstelsel. Ethisch stelt de partij zich bijzonder «progressief» op, is ze tegen de strenge rook- en verkeerswetgeving –en sommigen van haar mandatarissen, Jean-Marie Dedecker incluis, nemen zich zelfs regelmatig de vrijheid de bestaande wetgeving aan hun voeten te lappen–, maar in andere dossiers eist de partij dan weer een strengere wetgeving en rechtspraak, en wat corruptiezaken betreft probeert de partij duidelijk haantje-de-voorste te zijn.

Idelogisch staat de partij er dus nog niet, en vaak heeft men de indruk dat, net zoals de ideologie van SPIRIT best omschreven kon worden als anciauxisme, de ideologie van Lijst Dedecker niet veel meer is dan een dedeckerisme, de denktank Cassandra en het lidmaatschap van Boudewijn Bouckaert ten spijt. Die laatste moest dat trouwens al eens op een pijnlijke manier ondervinden toen hij in een interview met Knack pleitte voor het doorbreken van het cordon sanitaire bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012: hij werd prompt teruggefloten door Jean-Marie Dedecker met de dodelijke one-liner dat «politiek nog wat anders is dan professorale hersenspinsels».

En Boudewijn Bouckaert is de enige niet die al moest ondervinden dat het soms toch beter is eerst eens met de voorzitter te telefoneren vóór men uitlatingen doet in een kranteninterview (een beetje zoals die andere voorzitter in een andere partij ooit ook eens eiste). Zo dacht Isabelle van Laethem, voorzitster van Jong Gezond Verstand, de jongerenafdeling van LDD, in een interview met de krant De Zondag zomaar haar beklag te kunnen doen over de slagzin «Met België als het kan, zonder als het moet», en wou dat de partij duidelijk en onomwonden voor Vlaamse onafhankelijkheid zou kiezen. Zij werd prompt op het matje geroepen, en kreeg van Jean-Marie Dedecker te horen dat het partijstandpunt toch wel meer dan duidelijk genoeg is. Iedereen weet natuurlijk dat dat standpunt helemaal niet duidelijk is, en meer zelfs, bewust onduidelijk is en gehouden wordt omdat Jean-Marie Dedecker de mogelijkheid achter de hand wil houden om vroeg of laat een Franstalige vleugel te kunnen oprichten. Kiest de partij onvoorwaardelijk voor Vlaamse onafhankelijkheid, kan Jean-Marie Dedecker het in Franstalig Brussel en Wallonië wel schudden met een Liste Dedecker en de mogelijkheden die zo'n Franstalige vleugel zou kunnen bieden.

Het is het enige institutionele thema niet waar de partij bewust een zekere onduidelijkheid over wil blijven bewaren. Zo hangt de partij ook het republicanisme aan, maar is de partijvoorzitter ten zeerste verontwaardigd wanneer het Paleis hem «vergeet» uit te nodigen om eens op de koffie te komen in verband met de regeringsonderhandelingen. En toont hij zich enkele weken later blij als een kind wanneer het de koning dan toch eens beliefd heeft hem te ontvangen om hem naar zijn mening te vragen. Niet dat het allemaal veel verschil maakte, maar de erkenning tot de groten te behoren, de media-aandacht, en de kans om voor de rollende camera's nog eens te onderstrepen hoeveel nuttiger een stem voor LDD wel is vergeleken met een stem voor Vlaams Belang, dat wil de republikein zich niet laten ontzeggen. En dat hij in één moeite door het Paleis duidelijk heeft kunnen maken dat hij ondanks zijn ideologisch republicanisme opportunistisch er niet vies van is om eens een gezellige babbel te doen met een gekroond hoofd –versta, en later zich ook de eed te laten afnemen– is ook al mooi meegenomen.

Het laatste brengt ons trouwens meteen ook bij de cruciale vraag over Jean-Marie Dedeckers houding tegenover het Vlaams Belang en het cordon sanitaire: is zijn dubbele houding tegenover het cordon sanitaire, door er enerzijds in woorden tegenstander van te zijn, maar anderzijds in daden een bestendiger van te willen zijn, ingegeven door een ideologische afkeer, of een opportunistische afkeer om zijn kansen op een toekomstige ministerportefeuille gaaf te houden? Laten we niet vergeten dat Jean-Marie Dedecker uiteindelijk niet zelf uit de Open Vld is opgestapt, maar buitengezet moest worden, en er daarbij zijn beklag over deed dat hij verraden werd door zijn ex-partijgenoten die hem toch wel een ministerpost hadden beloofd. Laten we ook niet vergeten dat op het moment van zijn toetreding tot de N-VA het uitzicht op een N-VA-ministerpost voor Jean-Marie Dedecker bijzonder tastbaar was, indien niet concreet beloofd, en hij ook daar uiteindelijk buitengezet moest worden. Lijst Dedecker maakt er een sport van om met de regelmaat van de klok het ontslag te eisen van zowel Vlaamse als federale ministers, maar zelf heeft Jean-Marie Dedecker nog nooit verzaakt aan een mandaat of de mogelijkheid op een mandaat omwille van principiële of ideologische redenen. Ik heb problemen om me voor te stellen dat Jean-Marie Dedecker nog liever in de oppositie zou blijven zitten dan zijn programma te verkopen om samen met de PS, sp.a of Groen! in een regering te stappen. Maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Ik twijfel niet aan de oprechtheid van de vele militanten van Lijst Dedecker: er bestaat wel degelijk een gat in de Vlaamse politieke markt tussen Vlaams Belang en de traditionele partijen, een gat dat trouwens zowel door het Vlaams Belang als die traditionele partijen vaker onbewust dan bewust in stand gehouden wordt. Hetzelfde geldt voor een pak van de mandatarissen die zijn komen overgelopen zowel uit de ene als de andere hoek. Maar de klacht van Guy Geens, gewezen voorzitter van Lijst Dedecker Limburg, dat er een aanhoudende sfeer van postjespakkerij zou bestaan in de lokale afdeling kan niet bepaald ophefmakend nieuws genoemd worden. Dat die toestand uniek voor Limburg zou zijn en dat nationaal voorzitter Jean-Marie Dedecker daar niet op de hoogte van zou zijn is al een stuk minder geloofwaardig. Maar indien Lijst Dedecker na de verkiezingen van 2009 op de wip belandt, zullen we volgend jaar rond deze tijd misschien al het antwoord kennen op de vraag in de titel en veel beter weten wat voor vlees er precies schuilt in de LDD-kuip.

Read more...

Hopelijk is ook zij toch wel een beetje veranderd… (Hoegin)

Het nieuws sloeg in als een bom: Mimount Bousakla, tot dan senatrice voor de sp.a, duwt bij de komende verkiezingen de Lijst Dedecker in Antwerpen. Op de persconferentie liet ze weten dat niet zij, maar wel de sp.a veranderd is, maar ik hoop voor Lijst Dedecker dat dat een leugentje om bestwil was.

Nu ben ik misschien niet van de slimsten, maar ik lig toch al een paar nachten wakker van de verklaring van Mimount Bousakla dat niet zij maar de sp.a veranderd is. Volgens haar was de nationale sp.a-top immers zo uit op stemmen dat er geen ideologie meer aanwezig was, en dat was één van de redenen waarom ze opstapte. Ik neem aan dat dat betekent dat zij vindt dat er bij Lijst Dedecker wél nog plaats is voor een ideologie –waar ik overigens niet aan twijfel met een zwaargewicht als Boudewijn Bouckaert in de rangen– maar ideologie en ideologie is natuurlijk wel twee. Want hoe zit deze zaak nu eigenlijk werkelijk in mekaar? Ik heb immers altijd gedacht dat de sp.a een socialistische partij was, en als Mimount Bousakla zich een paar jaar geleden als een vis in het rode water thuisvoelde bij de sp.a, is zij dan vandaag bij Lijst Dedecker nog steeds onveranderd socialiste? Of is zij altijd al liberale geweest, en was de sp.a vroeger een liberale partij? Of was haar lidmaatschap van de sp.a reeds van in het begin maar een schijnhuwelijk, een materie waar zij iets van kent? Ik raak er eerlijk gezegd niet aan uit. Misschien moest haar peetvader Jürgen Verstrepen haar maar eens uitnodigen voor een pod- of videocast en er een boompje over opzetten?

Over Jürgen Verstrepen gesproken, reeds op 5 november 2004 deed hij al een oproep aan Mimount Bousakla naar aanleiding van haar uitspraken over fundamentalisme in de Antwerpse moskeeën, om samen «elke dag een moskeetje [te gaan] screenen». Had iemand hen toen verteld dat ze tweeëneenhalf jaar later samen campagne zouden voeren voor dezelfde partij, ze hadden hem of haar ongetwijfeld mentaal gehandicapt verklaard. 't Kan dus verkeren, zoals Bredero al wist. Vandaag zegt Jürgen Verstrepen over haar dat «ze zal meewerken aan de structurele uitbouw van bepaalde thema's zoals immigratie.»

En dat kan best nog interessant worden. Ik heb het partijprogramma van Lijst Dedecker nog eens nageplozen, op zoek naar het standpunt over migrantenstemrecht, maar heb er niets over teruggevonden. Een leemte dus die zij onmiddellijk kan beginnen opvullen. Benieuwd of voorzitter Jean-Marie Dedecker zal kunnen leven met wat Mimount Bousakla hierover zal voorstellen. Bij de stemming hierover een paar jaar geleden was de ene nochtans fervent voorstander en de andere fervent tegenstander, maar misschien is het toch niet alleen de sp.a die de laatste tijd veranderd is. De twee kunnen het bij gelegenheid trouwens ook eens hebben over Mimount Bousaklas handtekening onder de petitie «Weg met “Stadsplan Veilig”», tenzij ook daar misschien vandaag een verandering te noteren zou vallen…

Een andere zaak is dan weer het communautaire luik. Ik hoop werkelijk dat Mimount Bousakla aan dat deel niet zal meewerken. Twee jaar geleden stond zij bijvoorbeeld nog gunstig tegenover een uitbreiding van Brussel, al gaf ze toe dat het haar eigenlijk allemaal geen bal kon schelen. En een jaar eerder was zij nog lid geworden van het selecte groepje Belgische Progressieve Socialisten, zoals zij toen trots lieten weten. Boudewijn Bouckaert zal dus over meer dan de principes van het liberalisme alleen eens een serieus gesprek moeten voeren met de nieuwste aanwinst van Lijst Dedecker.

Ondertussen hoop ik maar dat niemand bij Lijst Dedecker het in zijn hoofd zal halen haar over bepaalde thema's het zwijgen op te leggen, want daar is zij niet voor overgestapt.

Read more...

Lijst Dedecker opnieuw ver onder de kiesdrempel (Hoegin)

Le Soir en RTBf hebben op iets meer dan een maand voor de federale verkiezingen een nieuwe peiling laten uitvoeren. Opnieuw blijft Lijst Dedecker ver onder de kiesdrempel steken. Verder klopt de conclusie dat de liberalen de premier niet zouden mogen leveren, maar daar kan ook aan toegevoegd worden dat het een dubbeltje op z'n kant zal worden voor Yves Leterme en Elio di Rupo, met voorlopig een licht voordeel voor Yves Leterme.

De resultaten van deze peiling zijn opvallend gelijklopend met de twee andere peilingen van een maand geleden. Meer zelfs, de afwijkingen met de peilingen van maart vallen allemaal binnen de foutenmarge: de grootste afwijking is die voor het Vlaams Belang, dat bij La Libre Belgique in maart 2,0% hoger scoorde. Belangrijkste nieuws is misschien echter dat dit de derde peiling is die bevestigt dat de Lijst Dedecker weinig of geen kans maakt om in juni de kiesdrempel te halen. Een simulatie voor de zetelverdeling leert verder dat socialisten en christen-democraten even groot worden, waarbij CD&V-N-VA afgetekend de grootste partij wordt in de Kamer.

Voor CD&V-N-VA bevestigt de peiling overigens de lichtjes dalende trend van de laatste maanden. De vorige peiling van Le Soir en RTBf is echter zo oud dat de piek die het kartel bij de twee andere peilers had niet zichtbaar is. Voor het Vlaams Belang zijn de resultaten bij de drie peilers veel meer gelijklopend, en de partij is er gemiddeld ongeveer twee procent op achteruit gegaan de laatste twaalf maanden. Daarmee staat ze trouwens vandaag in de peilingen op ongeveer hetzelfde niveau als vlak voor de verkiezingen van 2004.

sp.a-SPIRIT blijft rond de twintig procent schommelen, deze keer met een score er net boven. Gemiddeld zit het kartel daarmee op hetzelfde niveau als de verkiezingsuitslag van 2004, maar een goede twee procent onder dat van de laatste peilingen van voor die verkiezingen. Dan zijn de zaken voor de Open Vld duidelijker: de partij staat een groot verlies te wachten, en de vraag is alleen maar hoe groot dat verlies zal zijn. Vergeleken met de verkiezingen van 2004 gaat het daarbij al gauw om een derde van de aanhang.

Groen! blijft stabiel tussen de zes en de zeven procent, genoeg om met wat reserve de kiesdrempel te halen in een aantal van de kieskringen. Voor Lijst Dedecker geeft deze peiling dan weer een resultaat dat tussen dat van de twee andere peilers ligt, en daarmee ver onder de kiesdrempel. Tenzij de lijst in Antwerpen of West-Vlaanderen lokaal kan stunten dankzij de naambekendheid van Jurgen Verstrepen of Jean-Marie Dedecker zit er voor die lijst dus voorlopig geen zitje in de Kamer in.

Over naar een simulatie voor de zetelverdeling in de Kamer, deze keer op basis van het gemiddelde van de laatste peilingen van de drie peilers. Wat onmiddellijk opvalt is dat CD&V-N-VA afgetekend de grootste partij in de Kamer wordt. De liberale familie verliest veel pluimen, zowel aan Vlaamse als aan Nederlandstalige zijde, maar socialisten en christen-democraten komen in deze simulatie op precies evenveel zetels uit. Dat geeft meteen een licht voordeel voor CD&V-N-VA om als grootste partij de post van Eerste Minister te mogen opvullen – Yves Leterme dus.

Ook over de mogelijke coalities kan één en ander gezegd worden. In principe zijn alle zes «redelijke» coalities mogelijk (paars, paars-groen, tripartite, rooms-rood, rooms-rood-groen en rooms-blauw). Alleen een tripartite beschikt daarbij over een bijzondere meerderheid om de Grondwet te kunnen hervormen, en die meerderheid is zeer ruim. Kijken we echter naar de meerderheden binnen de taalgroepen, dan blijkt dat noch paars noch paars-groen aan Vlaamse zijde over een meerderheid beschikken. Rooms-blauw dan weer heeft aan Franstalige zijde net geen meerderheid. Op basis van die regel blijven er dus nog slechts drie mogelijke coalities over: een tripartite, rooms-rood en rooms-rood-groen. Merk op dat slechts in één ervan de liberalen vertegenwoordigd zijn, wat kan verklaren waarom de Open Vld recentelijk zoveel belang is beginnen hechten aan een staatshervorming.

Coalitie	Uitslag 2003	Prognose 2007	NL	FR
Paars	97	76	36	40
Paars-groen	101	84	41	43
Tripartite	126	119	66	53
Rooms-rood	77	86	49	37
Rooms-rood-groen	81	94	54	40
Rooms-blauw	78	76	47	29

Deze simulatie moet natuurlijk met een grote korrel zout genomen worden, maar het is hoe dan ook duidelijk dat als paars, paars-groen of rooms-blauw aan een meerderheid zouden raken, die meerderheid niet bepaald ruim zal zijn en daarom moeilijk werkbaar. Het is daarom niet ondenkbeeldig dat de volgende federale regering van start zal gaan als een tripartite, met als vangnet een afslanking naar een rooms-rode coalitie na de staatshervorming moesten er onderweg problemen optreden.

Read more...

«Business as usual» bij het Vlaams Belang (Hoegin)

Jurgen Verstrepen stapt over van het Vlaams Belang naar de Lijst Dedecker, maar wil de vuile was van de partij niet buitenhangen – Jean-Marie Dedecker doet het daarom in zijn plaats. CD&V schrijft een open brief, niet naar het Vlaams Belang, maar naar de kiezers ervan. Karel de Gucht publiceert een boek over extreem-rechts, want daar was blijkbaar een acuut gebrek aan. En ondertussen analyseert de pers de spanningen en de tweespalten in het Vlaams Belang dat het een lieve lust is. Moet er nog zand zijn?

Jurgen Verstrepen bedankte voor de laatste plaats op de kamerlijst van het Vlaams Belang in Antwerpen, en gaat in de plaats daarvan op de eerste plaats staan bij concurrent Lijst Dedecker. Het hing al een tijdje in de lucht, maar toch kwam de aankondiging nog als een verrassing. Amper twee maanden geleden had hij immers nog formeel bevestigd dat hij niet zou overstappen en voor het Vlaams Belang aan de verkiezingen zou meedoen. Hiermee wordt nog maar eens bewezen dat twee maanden een eeuwigheid kunnen zijn in de politiek, zeker voor een zo snelle jongen als Jurgen Verstrepen.

Ondertussen is er een geregelde oorlog uitgebroken tussen Lijst Dedecker en het Vlaams Belang. Jurgen Verstrepen en Jean-Marie Dedecker hebben zich de laatste dagen met graagte laten interviewen door de journalisten. En gelijk hebben ze natuurlijk, want elk minuutje of zinnetje mediabelangstelling dat ze vandaag kunnen krijgen is mooi meegepikt. Morgen, wanneer het écht menens wordt in de verkiezingscampagne, zou dat wel eens helemaal anders kunnen worden. Maar het is de vraag of de profilering van Lijst Dedecker in deze oorlog wel de juiste is: Jean-Marie Dedecker komt immers niet naar voren als slachtoffer en underdog, maar als de aanvaller. Zou dit wel pakken bij het soort kiezers waarnaar hij hengelt, of stoot hij daarmee precies potentiële kiezers af richting Vlaams Belang?

Wat met het Vlaams Belang trouwens? Die partij kan zich gewoon blijven nestelen in haar vertrouwde rol van de gebeten hond. Dat CD&V precies in deze dagen een brief schrijft naar haar kiezers, en Karel de Gucht een boek over extreem-rechts, versterkt alleen maar het gevoel van één-tegen-allen. Ook op dat punt zit de boodschap en de profilering van Lijst Dedecker misschien toch niet helemaal goed, want als hij op dit élan voortdoet wordt hij binnenkort misschien wel het vierde aapje op de verkiezingsaffiche van het Vlaams Belang. Anderzijds zit de lijst natuurlijk wel met een zwaar probleem wat betreft de positionering: hij wil noch Vlaams Belang noch Open Vld noch N-VA zijn, en moet dus zijn grenzen definiëren en een reden vinden waarom de kiezer morgen op hem zouden moeten stemmen. En met de onvoorwaardelijke fans van Jean-Marie Dedecker en Jurgen Verstrepen alleen zit er voorlopig toch nog geen kamerzetel in.

En dan is er nog de pers, die de laatste dagen haar best heeft gedaan om de tweespalt en de problemen bij het Vlaams Belang te analyseren als volleerde kremlinologen. Voor één keer ben ik het volmondig eens met Tom Naegels die opmerkt dat de analyses van maand tot maand, van week tot week, van dag tot dag en op dezelfde dag zelfs van bron tot bron volledig in tegenspraak met elkaar kunnen zijn, maar toch worden ze met de grootste ernst gepubliceerd en vooral ook gecultiveerd. Er is altijd nog wel plaats voor nóg een nieuwstere analyse die één of andere kloof binnen het Vlaams Belang moet onthullen. Het is nu alleen nog maar wachten op een analyse die de tweespalt tussen de clan-Gerolf en de clan-Annemans eens uitgebreid uit de doeken zal doen, want vermoedelijk zal die ook wel bestaan.

Conclusie? Voor het Vlaams Belang is het vandaag niets anders dan business as usual. Zowat alle partijen richten hun pijlen op het Vlaams Belang, waardoor ze van die partij de inzet van de verkiezingen maken. CD&V had daarom alleen al beter een brief geschreven naar de kiezers van sp.a en/of Open Vld, maar doet dat om één of andere reden niet. Zou er soms waarheid zitten in de «schandelijke» verkiezingsaffiche van het Vlaams Belang? Ook de pers draagt daar haar steentje bij, enerzijds door de spreektijd die ze vandaag aan Lijst Dedecker geeft, en anderzijds door haar analyses die vaak niet meer dan gewichtige bladvulling en wishful thinking zijn. Doe daar nog bij dat men de partij in oktober een nederlaag heeft proberen aanpraten, en zij het in de laatste peilingen slecht heeft gedaan, en het wordt duidelijk dat ze eigenlijk bijzonder goed geplaatst zit om in juni opnieuw een overwinning binnen te halen. Die waarschijnlijk weer voor «iedereen» als een complete verrassing zal aankomen.

Read more...