Zijn niet alle Republikeinen achterlijk en achterbaks? (Hoegin)

Met de voorverkiezingen in Iowa is het vierjaarlijkse circus van de Amerikaanse voorverkiezingen opnieuw losgebarsten, en dus is het tijd voor onze Vlaamse kwaliteitsjournalisten om zich nog eens voluit te laten gaan in hun anti-amerikanisme. En dat ze daarbij opnieuw op overtuigende wijze illustreren dat zij noch van Amerikaanse politiek, voorverkiezingen of statistiek veel kaas gegeten hebben zal hen zeker niet tegenhouden om die voorverkiezingen met veel stelligheid te duiden zoals alleen zij dat kunnen.

Voor wie zich mocht afvragen wat Caroline Gennez vandaag in De Standaard bezielde om zich plots op te werpen als dé specialiste van de Republikeinse voorverkiezingen: om meer was het haar eigenlijk niet te doen dan eerst de baarlijke duivel –en zijn de Republikeinen dat niet?– te mogen afschilderen, om aan het einde van haar stukje to the point te komen en een flinke sneer richting N-VA neer te pennen. Alsof de sp.a zich nooit bezondigd zou hebben aan «emo». Of «off the record-gespin». N-VA was er trouwens eerder deze week zelf nog het slachtoffer van, of hoe Caroline Gennez hiermee eigenlijk vooral heel hard «houd de dief!» roept. Als er bovendien in Vlaanderen één partij aan bloedarmoede lijdt, dan toch de sp.a. Inhoudelijk stelt de partij al jarenlang niets meer voor, en in Limburg is men er zelfs niet vies van het afval van andere partijen (ook N-VA-afval) op te scheppen om toch maar de lijsten vol te krijgen. Over in zijn eigen staart bijten gesproken!

Maar wie de nationale media volgt, vraagt zich soms toch af of de journalisten die er de dienst uitmaken misschien wel denken dat Vlaanderen niet alleen een Amerikaanse swing state is, maar zonder meer dé allerbelangrijkste swing state waar alles van afhangt. En dat het dus zaak is de kijkers en lezers goed in te prenten wat voor achterlijk en achterbaks ongedierte die Republikeinen wel niet zijn, en hoe sympathiek, intelligent en vooral ook totaal onbaatzuchtig die Democraten zijn. Van enige nuance hierrond kan in onze kwaliteitsmedia geen sprake zijn, laat staan dat al eens een Republikeinse kiezer opgevoerd zou worden waar de gemiddelde Vlamingen zich misschien toch van ver een heel klein beetje mee zou kunnen identificeren. Republikeinen, en dan bij uitstek de aanhangers van de Tea Party-beweging, moeten immers afgeschilderd worden als lokale dorpsgekken en randdebielen.

Laten we het echter maar zeggen zoals het is: als de Republikeinse partij deze herfst een hond met een hoed op zou voordragen voor de presidentsverkiezingen, dan zal een derde van de Amerikaanse kiezers daar zonder meer ook op stemmen. Caroline Gennez en Bruno Tuybens, die andere specialist in Amerikaanse verkiezingen, zullen dat met veel gretigheid willen bevestigen, en zelfs aangrijpen als bewijs voor hoe dom die Republikeinse kiezers toch wel niet zijn. Maar dat er net zo goed een ander derde Amerikaanse kiezers bestaat dat hoe dan ook voor de Democratische kandidaat stemt, ook al is die dan een hond met een muts op, daar hebben onze nationale duiders en specialisten het al iets moeilijker meer. Intellectueel eerlijk kan men dat echter niet noemen.

Maar het kan natuurlijk nog straffer, zoals voormalig sp.a-specialist in bankbonussen Bruno Tuybens deze week aantoonde. Wie beweert dat de verkiezingen in Congo beter en eerlijker verlopen dan de verkiezingen in de VS, heeft ze ofwel niet allemaal op een rij, of lijdt aan een ernstige vorm van anti-amerikanisme. Of moeten we nu echt denken dat er in Congo niet meer dan een stuk of twintig stemmen verkeerd geteld werden, of dat we in Iowa over verkiezingsfraude in de grootteorde van tientallen procenten moeten spreken? Dit gaat dus al lang niet meer over intellectuele eerlijkheid, maar over eerlijkheid tout court.

Dat Bruno Tuybens het bovendien nodig vindt die ponskaarten er nog eens bij te betrekken, is ronduit pathetisch. Na meer dan elf jaar zou je toch mogen verwachten dat Europees links stilaan over het verlies van Al Gore heen zou geraakt zijn, maar blijkbaar is niets minder waar. Bovendien zijn de feiten wat ze zijn: meerdere malen werden de stemmen in Florida geteld, en telkens was er een meerderheid voor George W. Bush. Het kamp van Al Gore had graag nog een extra telling gezien, maar niet een volledige voor hele Florida, enkel één in die districten waar hij sterk stond. Het Federaal Hooggerechtshof stak daar uiteindelijk een stokje voor, omdat men nu eenmaal niet tot in het oneindige kan blijven tellen, of tot er «eindelijk» een meerderheid voor Al Gore geteld zou worden. Terecht, want alleen hertellen in districten waar Al Gore sterk stond zou fundamenteel oneerlijk geweest zijn. Zo'n gerichte hertelling zou immers vooral meer stemmen voor Al Gore opleveren, om de eenvoudige reden dat eerder verworpen stemmen in zo'n district vooral in het voordeel van Al Gore gerecupereerd zouden kunnen worden. Maar dit zijn natuurlijk nuances waar een sp.a-politicus zich niet mee kan bezighouden. Onze nationale kwaliteitsjournalisten doen trouwens niet veel beter.

Overigens, nu we toch in de statistische afdeling beland zijn: de foutenmarge voor een menselijke stemmentelling zit ergens tussen een halve en een hele procent. Je moet dus al van heel goeden huize zijn om duizend stemmen helemaal correct te tellen, zeker als het zoals in Iowa ook toegelaten is gewoon de naam van de kandidaat op het stembiljet te kriebelen. Dit betekent dan ook dat Mitt Romney niet 30.015 stemmen haalde, of Rick Santorum 30.007, maar dat ze allebei pakweg 30.000 ± 200 stemmen haalden. Een discussie, ja zelfs een kleine mediastorm over een twintigtal stemmen die ergens verkeerdelijk in het voordeel van Mitt Romney geteld werden toont dus geen boze samenzwering van het establishment in de Republikeinse partij aan, wel de totale onkunde van journalisten over stemmentellingen en statistiek. Echt nieuws is dat natuurlijk niet, zoals we al langer weten aan de hand van de ondermaatse berichtgeving over politieke peilingen, maar de statistische puntjes mogen toch nog eens op de wiskundige i gezet worden. Voeg daar bovendien nog eens aan toe dat de resultaten van de voorverkiezingen in Iowa niet bindend zijn, en dat de stemmen dan nog eens proportioneel verdeeld worden, en je vraagt je af waar men het eigenlijk nog over heeft. Of moeten we het gewoon niet verder zoeken dan dat zo'n artikeltje over hoe erg het wel niet gesteld is met die domme Amerikanen toch zo lekker zit?

Read more...

Racisme en de presidentsverkiezingen in de VS (Hoegin)

Maandenlang hebben de media doorgeëmmerd over het Bradley-effect, omdat gevreesd werd dat het wel eens roet in het eten had kunnen gooien tijdens de presidentsverkiezingen van enkele dagen geleden. Grofweg kan men stellen dat het Bradley-effect erop neerkomt dat wanneer er twee kandidaten zijn voor een ambt, de ene blank en de andere zwart, er een significant aantal blanken bestaat dat echt van plan is voor de zwarte kandidaat te stemmen, en dat ook antwoordt wanneer een opiniepeiler hen ondervraagt, maar eens in het stemhokje zetten ze toch maar een kruisje achter de blanke kandidaat. Racisme! Maar waar is de mediastorm over het feit dat maar liefst 95% van de zwarten voor Barack Obama heeft gestemd, toch wel duidelijk een racistisch getinte uitslag?

Laten we het allemaal even narekenen om een schatting te kunnen maken. Historisch gezien hebben de zwarten altijd voor de Democratische presidentskandidaat gestemd. In 2000 behaalde Al Gore 85% van de zwarte stemmen, en in 2004 wist John Kerry zelfs 90% van de zwarte stemmen voor zich te winnen. Beiden deden het daarmee beter dan Bill Clinton, zowel voor de verkiezingen van 1992 als 1996. Nemen we nu de uitslag van John Kerry als basis, dan mogen voor elke vijf stemmen voor de Republikeinse kandidaat 45 stemmen voor de Democratische kandidaat verwacht worden. Of nog, op dinsdag gingen maar liefst 50% van de zwarte stemmen in de eerste plaats omwille van racistische motieven naar Barack Obama.

Deze afschatting houdt natuurlijk geen rekening met een ander effect dat opgetreden kan zijn tijdens deze verkiezingen: zwarten die zich anders de moeite niet zouden genomen hebben om zich zelfs nog maar te laten registreren, maar dat deze keer wel gedaan hebben en ook effectief zijn gaan stemmen voor Barack Obama omwille van de hierboven aangehaalde racistische motieven. Een verhoging van het aandeel zwarte stemmen in het totaal aantal stemmen zou zo'n effect kunnen aantonen.

Heeft dit zwart racisme echter enig effect gehad op de uiteindelijke uitslag van de verkiezingen? Om dat te controleren, moeten de 50% racistische zwarte stemmen verdeeld worden volgens dezelfde sleutel als de andere 50%: 45% voor Barack Obama, en 5% voor John McCain. Verder, hoewel zwarten 13,4% uitmaken van de bevolking van de VS, beperkt hun aandeel in de verkiezingen zich gewoonlijk slechts tot zo'n 10%. De 5% extra die John McCain dus had moeten krijgen van de zwarten, vertaalt zich daarom naar 0,5% extra in het totale aantal stemmen. Naar mijn mening is dit aantal te klein om de uitslag van de verkiezingen te kunnen veranderen.

Dat neemt echter niet weg dat het duidelijk is dat een groot deel van de zwarten in de VS zijn stem heeft laten beïnvloeden door racistische motieven. Zelfs al gaat het niet om 50% van de zwarte stemmen, maar slechts 40% of 30%, het aantal blijft enorm. Het is daarom ook verwonderlijk dat hierover nog geen mediastorm is uitgebroken, met allerlei analyses over hoe racistisch sommige delen van de VS-bevolking wel geworden zijn, om over demonstraties en strenge veroordelingen uit de hoek van allerlei anti-racistische verenigingen nog maar te zwijgen. Of is het dat soms niet?

Read more...

Hoeveel CO2 willen ze eigenlijk in hun atmosfeer? (Hoegin)

In het Westen is er een duidelijke consensus in de massamedia dat de aarde op dit ogenblik opwarmt, dat dit tot een ramp zal leiden, en dat de mens grotendeels de schuld draagt voor die ramp. Als de mens echter snel genoeg voldoende maatregelen neemt, kan die ramp nog afgewend of alleszins gedempt worden, wat impliceert dat de mens de atmosfeer en de globale temperatuur actief kan beïnvloeden. Een fundamentele vraag waar ik nog nergens een expliciet antwoord op gelezen heb is dan: wat is eigenlijk de gewenste globale temperatuur en de gewenste hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer?

Voor alle duidelijkheid: op de vragen óf de aarde opwarmt, in hoeverre dat een ramp is, en in welke graad de mens daarvoor verantwoordelijk is, wil ik me in dit artikel niet uitspreken. Wat ik wil aantonen is dat als het klimaat inderdaad maakbaar is, een stelling die impliciet in de boodschap van organisaties als het IPCC en mensen als Al Gore vervat zit, er een fundamentele vraag bestaat waar de meeste milieudoemdenkers niet of amper aan willen raken.

Is het klimaat maakbaar? Het Kyoto-protocol en in het bijzonder de daaruit voortvloeiende handel in CO₂-quota suggereert het alvast: een verhoging van de hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer leidt tot een stijging van de temperatuur op aarde, een reductie tot een daling. Het Kyoto-protocol heeft als doelstelling de uitstoot van broeikasgassen te reduceren ten opzichte van het niveau van 1990, maar verder in de toekomst zou men zich doelstellingen kunnen voorstellen die het hebben over een reductie van de hoeveelheid broeikasgassen in de atmosfeer. Voorlopig is een «negatieve CO₂-uitstoot» technologisch nog niet haalbaar, zeker niet op grote schaal, maar dit hoeft op termijn niet zo te blijven. CO₂ of andere broeikasgassen uit de atmosfeer halen lijkt op dit ogenblik misschien wel science fiction, maar onderzoek is volop aan de gang en de eerste, werkende prototypes werden reeds afgeleverd, soms zelfs als bijproduct van andere chemische processen.

Indien op termijn een reductie van de hoeveelheid broeikasgassen in de atmosfeer mogelijk wordt, dringt de vraag zich op wat de gewenst hoeveelheid broeikasgassen in de atmosfeer dan wel zou zijn. Zoals reeds eerder vermeld, het Kyoto-protocol geeft geen antwoord op die vraag omdat het slechts een doelstelling op korte termijn nastreeft die alleen maar iets zegt over de uitstoot. Ook de ambitieuze doelstellingen van de EU zeggen niets over de absolute hoeveelheden broeikasgassen in de atmosfeer en hebben het alleen over een reductie van de uitstoot. En frontfiguren als een Al Gore schijnen het veel te druk te hebben met het schilderen van steeds extremere rampenscenario's om toch maar in het nieuws te blijven, in plaats van eens wat interessant denkwerk te produceren. Eén ding lijkt echter zeker: vandaag reeds is de temperatuur te hoog, ergo ligt de ideale temperatuur een stuk lager. De vraag is dan alleen nog: hoeveel lager?

Óf de temperatuur vandaag werkelijk al te hoog is, is trouwens op zich al een gewaagde stelling. Lokaal in de evenaarsgebieden bekeken is dit misschien niet moeilijk om te aanvaarden, maar landen als Canada en Rusland hebben waarschijnlijk meer belang bij een verdere stijging van de lokale temperatuur, en dus ook de globale temperatuur, dan een daling ervan. Een ontsluiting van het poolgebied zodat een verdere ontginning ervan (olie!) mogelijk wordt is één onmiskenbaar voordeel van een hogere temperatuur, een ander is de uitbreiding van het beschikbare landbouwareaal. Anderzijds, als de temperatuur inderdaad te hoog is, moet ze dan teruggebracht worden naar het niveau van, bijvoorbeeld, 1990, of willen we nog verder terug in de tijd: 1900, 1500 («kleine ijstijd»), of zelfs 10.000 v.Chr. (Jonge Dryas, ook bekend als «The Big Freeze»)?

De maakbaarheid van het klimaat leidt dus tot een aantal interessante vragen met allerlei geo-politieke en ethische aspecten. Mogen noordelijke landen als Canada en Rusland bewust de globale temperatuur opdrijven als dat economisch in hun voordeel zou zijn? Het Kyoto-protocol zegt impliciet van niet. Mogen echter de Afrikaanse landen, of misschien iets realistischer landen als Australië en Brazilië bewust de globale temperatuur met ettelijke graden doen zinken, met gletsjers over half Europa als gevolg, als hen dat economisch beter uitkomt? Of mag Europa zich daar dan tegen verzetten, ook als zo'n temperatuurdaling globaal bekeken voordeliger zou zijn dan bijvoorbeeld een status quo of slechts een lichte daling? Misschien moest iemand daar maar eens een film over maken…

Read more...

Leuk idee voor Le Standaard: een vaste column elke week! (victa placet mihi causa)

Ik ken zijn naam nog maar pas, maar Oscar van den Boogaard is iemand die columns schrijft in De Standaard. Beroepsjournalist is hij niet denk ik, maar hij heeft naam en faam als romancier, en kranten gaan graag op jacht naar romanciers, voor columns.
Dat komt enerzijds omdat de meeste hoofdredacteuren nog niet doorhebben dat het genre tot op de draad versleten is, en anderzijds omdat, zoals iedereen weet, in romans om het even wát kan voorvallen. Schrijvers worden bijgevolg geacht over gelijk welk onderwerp een valabele mening te hebben. Om eens een term uit de biologie te gebruiken: romanciers zijn generalisten.
Aan gewone columnschrijvers, bijvoorbeeld pastoors, komieken, spindokters, rockzangers, professors, schoonheidskoninginnen, assistent-professors, acteurs, tot politici toe, wordt die eigenschap niet toegeschreven. Dat zijn altijd in enige mate specialisten.
Ik weet niet wat voor onderwerpen er in de romans van Oscar van den Boogaard al gepasseerd zijn, maar ik hoop dat hij ooit het onderwerp censuur aanraakt. Hij is daar, tot mijn verwondering en vreugde voorstander van. Maar het begrip lijkt voor hem iets anders te betekenen dan voor mij, en dus ben ik nieuwsgierig naar zijn interpretatie.

16 juli jongstleden had hij een column getiteld Klimaatsceptici, ons waarschuwend voor een film die Channel4 in de maand maart al had uitgezonden: The Great Global Warming Swindle. Het zijn oude koeien ik weet het, maar de teneur van die film was naar het schijnt kritisch voor de eerdere film van Al Gore, die zoveel indruk had gemaakt op onze Premier en op Margareta Guidone, de huishoudster van Bruno Tobback. Dienstencheques mogen ergens voor dienen.

Ikzelf weet weinig over het klimaat, omdat ik geen romans schrijf, maar van den Boogaard treedt meteen streng op, want: ."The Swindle circuleerde vrijwel direct daarna vrijelijk op internet."
Ik vermoed dat Oscar vdB het www bedoelt met zijn term internet, en ja, dat verfoeilijke www is moeilijk te controleren, dat zal elke Chinees hem bevestigen. Vrijelijk, begot! Maar laten wij onze man niet onderbreken (en het cursief is van mij):

"Vorige week zond de Nederlandse KRO de film uit als tegenstem in het klimaatdebat. De vraag is of je klimaatsceptici wel een platform moet geven.
Zou iemand het in zijn hoofd halen een documentaire te maken over het overschatte gevaar van aids? Vertellen dat onveilig vrijen niet altijd onveilig is. Misschien zijn er wetenschappers te vinden die dit verhaal voor een camera zouden willen doen. De documentairemaker zou natuurlijk alleen die stukken uit hun betoog gebruiken die zijn stelling zouden onderschrijven. Misschien zouden het geen echte wetenschappers zijn, maar oplichters in een witte jas. Veel kijkers zouden dolgraag de geruststellende woorden van de aidssceptici willen horen. Mensen zoeken nu eenmaal altijd argumenten om hun dierbaarste gewoontes niet op te hoeven geven. Toch zou geen enkel televisiestations zo'n documentaire durven uitzenden. Mocht achteraf de inhoud onwaar blijken te zijn, dan zouden ze medeverantwoordelijk zijn voor het verspreiden van een dodelijke ziekte..."

Als wij deze paragraaf goed lezen, en ook goedmoedig voorbijgaan aan Oscars talrijke zouden's, en aan de vele wijsheden die ons met de houten lepel gedebiteerd worden, dan is van den Boogaard zijn stelling dat er weer een officiële censuur moet komen. De gewone autocensuur van redacties voldoet niet langer.

Dat is niet zo verwonderlijk als het lijkt. Er zijn nog auteurs die daarom vragen. Ons Kristien Hemmerechts bijvoorbeeld deed dat hier eerder.
Aan mijn lezers hoef ik het niet te herinneren, maar in de geschiedenis waren er talloze auteurs die de lof van de officiële censuur hebben gezongen, en zelfs van hun persoonlijke censoren die zij bij naam kenden. .Heine en Poesjkin[*] deden dat, maar er zijn er zoveel meer.

Hoe flauw en kronkelig, hoe ondoordacht en onbewust, en vooral hoe naïef-moreel heel de gedachtegang van onze – wat mij betreft aankomende – auteur ook is, achter zijn kerngedachte kan ik staan: leve de officiële censuur!
En als dat niet meer met onze moderne gevoeligheden te verenigen is: geef ons dan tenminste weer een blad als Film en Televisie.
____________

[*] Bij zijn vertaler Boland las ik dat de Tsaar persoonlijk het woord "pispot" (dat Poesjkin in een moment van verstrooidheid had gebruikt) nog heeft weten te vervangen door "wekker".
Er was in het Russisch geen probleem wat metrum of rijm betrof, en Poesjkin zelf vond dat de betekenis van zijn vers behouden bleef. Hij tekende dus geen bezwaar aan, en bedankte integendeel de Tsaar voor de correctie op zijn wansmaak.
.

Read more...

Media knepen campagne zelf mee dood (Hoegin)

De campagne komt maar niet op gang, klaagt de ene. Dit is de meest bizarre campagne ooit, zucht de andere. En ondertussen blijven ze hun best doen om de campagne zelf zoveel mogelijk dood te knijpen.

Deze campagne was aangekondigd als een ware titanenstrijd, maar uit vrees voor de mogelijk diepe val kwam er van die strijd tot nog toe weinig in huis. Dat heeft veel te maken met de manier waarop de kopstukken campagne gevoerd hebben, maar het is overduidelijk dat ook de media flink geholpen hebben om de kiescampagne volledig om zeep te helpen, enerzijds door een aantal thema's volledig van de voorgrond te verbannen, en anderzijds door te pogen een aantal thema's waar geen kat in geïnteresseerd is naar de voorgrond te schuiven. Het hoeft dan niet te verbazen dat deze campagne nadrukkelijk over niets gaat.

Waar moest deze campagne dan volgens de media over gaan? Over problemen waar journalisten en de kringen waar zij zich in bewegen uren over kunnen doordrammen, maar die de gewone man in de straat volledig gestolen kunnen worden. Zo bijvoorbeeld de drukte rond het klimaat, onder meer lustig opgeklopt met de hulp van de buitenlandse nuttige idioot Al Gore. Kan je het Jan-met-de-pet nu werkelijk kwalijk nemen dat hij er maar niet in slaagt nog maar een klein beetje slecht geweten of paniek te krijgen bij het vooruitzicht dat we straks het hele jaar door van een terrasjesweer zullen kunnen genieten? En dat hij in de winter niet meer met ijzel en aanvriezende mist zal geconfronteerd worden? Niet echt iets om een campagne leven mee in te blazen dus.

Een ander thema dan: de vergrijzing, nog zo een aangekondigde catastrofe die ondertussen toch al een paar jaartjes meegaat. Want net zoals de ultieme milieukatastrofe blijkt het jaar na jaar toch maar mee te vallen met die vergrijzing. De sp.a misrekende zich in ieder geval pijnlijk op dit thema: haar wit konijn in Antwerpen bleek uiteindelijk een grijze muis te zijn waar niets mee aan te vangen viel, en het thema slaat absoluut niet aan bij de bevolking. Exit de vergrijzing dus.

Tot slot de kanseliersverkiezingen dan. De bedoeling was uiteraard alle aandacht te kunnen focusseren op de drie «grote», «democratische» partijen, met voor elk wat wils: de Open Vld kon zich zo tot boven haar niveau optrekken door Guy Verhofstadt in de clinch te laten gaan met Yves Leterme; de CD&V kwam met Yves Leterme nadrukkelijk als de favoriet in de wedstrijd en kon op die manier veel aandacht opslorpen; en Johan vande Lanotte van de sp.a voorkwam dat hij tussen uittredend Eerste Minister Guy Verhofstadt en uitdager Yves Leterme platgedrukt werd. Met als extra bonus dat het Vlaams Belang wél uit beeld gehouden kon worden, met de nogal doorzichtige smoes dat Frank Vanhecke niet echt kandidaat-premier was. Benieuwd trouwens wat ze in 2009 zullen uitvinden, want dan zal deze drogreden niet gebruikt kunnen worden. Maar het resultaat kennen we dus: tenzij er deze avond toch nog een verrassing uit de bus zou komen, kregen we telkens drie keer hetzelfde zien. De pre-campagne van het Vlaams Belang met de drie aapjes kon niet beter geïllustreerd worden.

Deze strategie zou zich trouwens op 10 juni wel eens kunnen wreken. De «presidentiële» campagne van Patrick Janssens in Antwerpen zorgde immers voor een aardverschuiving binnen de gemeenteraad, maar in de districtsraden zagen de zaken er helemaal anders uit. Daar bleken de kiezers immers op partijen gestemd te hebben. Als volgende zondag hetzelfde fenomeen zich voordoet, en de kiezers voor de Senaat op een Eerste Minister stemmen en vervolgens voor de Kamer op een partij, dan zou het wel eens kunnen dat het Vlaams Belang met zijn 18% de lat belachelijk laag gelegd heeft… in de Kamer. En er drie heren met een zware kater zullen opstaan op maandagmorgen. Ondertussen heeft de kiezer wel de indruk gekregen dat het wel degelijk en alleen maar om het postje te doen is, of zou dat alleen bij de verzuurde kiezer zo zijn?

Waar had deze campagne dan wel over kunnen gaan? Over het communautaire bijvoorbeeld, in het bijzonder Brussel-Halle-Vilvoorde. Even leek het erop dat CD&V samen met N-VA van het communautaire ook een verkiezingsthema ging maken, maar dat ging uiteindelijk niet door. Volgens Herman van Rompuy omdat «iedereen onze standpunten al kent» en «er geen enkele reden is om daar nu nog agressief op te blijven hameren». Volgens Gerolf Annemans van het Vlaams Belang omdat CD&V nu al de bocht aan het nemen is. Wat in ieder geval tegen de verdediging van Herman van Rompuy pleit is dat iedereen ook de boodschap van geloofwaardigheid en goed bestuur van de CD&V al lang kent, maar de partij daar in tegenstelling tot het communautaire wél agressief op blijft doorhameren. Hoewel: op die agressiviteit komen we straks nog even terug.

Als er echter één ding opvalt, dan wel dat het communautaire thema met man en macht uit de verkiezingscampagne gehouden werd. Bart Brinckman schreef het gisteren nog in een parenthese bij de acties rond de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde in 2004: «tijdens deze campagne compleet genegeerd». Goed opgemerkt door Bart Brinckman, maar de vraag is: compleet genegeerd, door wie? Meer dan honderd zogenaamde dienstweigeraars werden reeds geregistreerd, en in sommige plaatsen in Halle-Vilvoorde zijn er problemen om de kiesbureaus samengesteld te krijgen. In ieder ander land zou zoiets al wekenlang voorpaginanieuws zijn, maar in België anno 2007 wordt dit echter compleet genegeerd dus. We moeten daar anderzijds ook niet naïef over doen: van een krant die zich een tijdje geleden nog vrijwillig een maand lang omvormde tot een propagandainstrument pour la patrie une et indivisible kan eerlijke berichtgeving over zulke zaken ook niet verwacht worden.

Ook over migranten mocht deze campagne niet gaan. Ik zou zelfs durven zeggen, uiteraard niet. Probleem is echter dat Groen! dat in Antwerpen zo niet begrepen had, en het hoefddoekendebat letterlijk de straat op trok. Dat Groen! dat deed is begrijpelijk: de partij was in de media immers opgeofferd om te kunnen blijven verantwoorden dat ook het Vlaams Belang niet aan bod mocht komen, en moest op zoek naar een ander thema dan klimaat en milieu waar het zich wat op kon profileren. De keuze voor het hoofddoekendebat was daarbij een schot in de roos: niet alleen slaagde de partij erin in één klap nationaal opnieuw onder de aandacht te komen, bovendien zorgt ze voor behoorlijk wat problemen bij directe concurrent sp.a. Dat ook het Vlaams Belang hier garen bij spint zal de partij trouwens worst wezen. Of beter gezegd, vergroot misschien zelfs haar kansen om na 10 juni zelfs mee te mogen regeren. Ondertussen reageren de media eerder afhoudend. Dit was immers een gelegenheid om het debat eens open te trekken, maar het lijkt erop dat kranten, radio en televisie meer tegen dan met hun zin hierover berichten, en zeker over de perikelen binnen de sp.a. Had wat vandaag gebeurt bij de sp.a bij het Vlaams Belang plaatsgevonden, de artikels over de scheuring binnen die partij zouden niet te tellen geweest zijn.

Tot slot het goed bestuur en geloofwaardigheid dan. Zeker, Yves Leterme herhaalt zo ongeveer in elk debat zijn mantra, maar die mantra zou hem de komende maanden wel eens kunnen blijven achtervolgen wanneer hij in bed kruipt met de PS. Want er valt echt wel wat meer te zeggen over goed bestuur en geloofwaardigheid dan de oppervlakkige verwijten die hij richting Guy Verhofstadt stuurt. Hij zou ze immers even goed richting Elio di Rupo en de PS kunnen sturen, en bij uitbreiding ook de sp.a, maar doet dat niet. Het lijkt er zelfs op dat de N-VA de anti-verst(r)ikkingscampagne van een paar weken geleden wat heeft moeten afzwakken om de komende partner toch niet al te veel voor het hoofd te stoten. Dat de MR in Charleroi de corruptieschandalen weer onder de aandacht bracht had voor Yves Leterme een gouden kans kunnen zijn om zowel Open Vld als de sp.a eens zwaar te vloeren, maar blijkbaar hoeft de FGTB alleen in Wallonië te waarschuwen dat de corruptie de inzet van de verkiezingen niet mag zijn. Overbodig te vragen wat daar achter zou zitten.

Maar ook op dit thema laten de media het dus afweten. Dat Johan vande Lanotte door zijn geloofsbroeders niet ondervraagd wordt over zijn relatie met de PS is nog begrijpelijk. Maar ook Yves Leterme wordt nadrukkelijk niet het vuur aan de schenen gelegd over de corruptieschandalen in Wallonië, en hoe hij, als zelfverklaard zinnebeeld van goed bestuur en geloofwaardigheid , straks zal omgaan met de PS. Sommige journalisten merken op dat Yves Leterme in deze campagne blijkbaar niets verkeerd kan doen, maar wanneer hem geen hindernis in de weg gelegd wordt, is het voor hem ook niet moeilijk een foutloos parcours te rijden.

Deze campagne werd dus doodgeknepen door zowel de politici als de media, enerzijds omdat ze hun geliefkoosde thema's niet konden opdringen, anderzijds omdat ze de thema's waarover deze verkiezingen hadden moeten gaan angstvallig onderdrukt hebben uit vrees dat anders de partij die niet vernoemd mag worden teveel in beeld zou komen. Deze samenwerking is niet nieuw –in sommige gevallen liggen politici en journalisten immers niet alleen figuurlijk samen in bed– maar het is misschien wel de eerste keer dat die samenwerking zo goed standgehouden heeft. Wie bijvoorbeeld iets wilde lezen over het stukje misselijkmakend theater dat Guy Verhofstadt en Yves Leterme opvoerden rond hun debat, kon alleen op onwelvoegelijke plaatsen zoals deze blog of Vrij van Zegel terecht. Als iemand dus goede contacten heeft bij het OVSE mag hij of zij dit artikel altijd in vertaling doorspelen aan de leden van de missie die de verkiezingen van 10 juni zal komen observeren. Er is immers heus wel wat meer mis in dit land dan het elektronisch stemmen alleen.

Read more...