Komaan Ierland! (vpmc)

Met vandaag het referendum in Ierland voor ogen, hadden ze bij deBuren gisteravond een panelgesprek over Europa, in het mooie Flageygebouw in Brussel. Tenminste, op de aankondigingen heette het Europa, maar het debat ging enkel over de EU.

Deelnemers waren Bart Staes van Groen!, Saïd El Khadraouï van de Sp.a, Derk-Jan Eppink van LDD, en Hendrik Vos als stem van de Wetenschap. Moderator was Rob Heirbaut, maar die speelde verder geen rol in het stuk, aangezien er in de persoon van Vos in het panel zelf al een soort redelijkheid was ingebouwd. Op Eppink na dus vier mensen die het au fond met elkaar eens waren.

Voorafgaand aan het debat werd er kort iets voorgelezen door twee beduusde, bedeesde, bedremmeld stamelende Vlaamse jongens, David Van Reybrouck en Peter Vermeersch. Zij lazen enkele stukjes voor uit de “Europese Grondwet”, zo begrepen we, maar ze vertelden ons vooraf wel dat we naar Poëzie zouden luisteren. Erg tactvol, want anders denken de toehoorders misschien dat ze onzin horen.
Na een kort inside-grapje tussen de moderator en de wetenschapper, over een boek dat zij samen geschreven hadden, en dat van hoge kwaliteit is begreep ik, begon het debat.
Bart Staes kreeg het woord en na hem, hop, meteen Eppink. Eppink wilde iets kwijt over regelgeving in verband met zelfstandigen, want dat was ’s ochtends nog het onderwerp geweest van een debat in het “Europees Parlement”, maar hij kon zijn zin niet afmaken omdat Staes zei dat het daar enkel over de oostblokvrachtwagenchauffeurs op de EU-wegen ging. Niet over zelfstandigen in het algemeen dus. Goed, een debat over Europa moet ergens beginnen.
El Khadraouï kwam nu aan het woord, en hij was interessanter. Volgens hem was een referendum geen goed instrument voor zo iets ingewikkelds als een Grondwet. De mensen stemmen dan over dingen die ze niet begrijpen. We mogen geredelijk er van uitgaan dat El Khadraouï zelf die tekst wél goed begrijpt, en ook ...dat de gewone kiezer bij de gewone stembusgang gewoon weet waar hij voor stemt. Zoniet wordt het hele stelsel van de vertegenwoordigende democratie op de helling gezet, en voor zulke consequentie leek Saïd mij nog niet klaar.
De opmerking van El Khadraouï maakte bij het panel geen reacties los. Niemand die bijvoorbeeld opmerkte dat Dehaene destijds vond dat zo’n EU-grondwet liefst zo onverstaanbaar mogelijk moest zijn. Misschien bedoelde Jean-Luc zelfs dat de onverstaanbaarheid ook voor iemand als El Khadraouï intact moest blijven?

Passons! het werd stilaan tijd voor een wetenschappelijk praatje. Prof.dr.Vos verklapte ons dat hij een boekje, nee zelfs een dik boek had gelezen over Europa, geschreven door een Hollander.
Daaruit was hem gebleken dat het onhaalbaar was om een soort Europees gevoel aan te kweken bij de onwillige massa.
Professor Vos, dat zullen de lezers al begrepen hebben, bedoelde natuurlijk dat er bij de onwetenden geen EU-gevoel wilde ontbotten, maar in zijn wetenschappelijk jargon heet dat anders, omdat je ook als wetenschapper niet té veel onderscheiden moet maken als je nog ergens wilt raken. Een Europees voetbalteam bv zag Vos niet direct zitten, en ook vlaggen en hymnen leek hij met wetenschappelijke skepsis af te wijzen (ja, skepsis met een Europese kappa voor mij).
Moest “Europa” dan misschien, als tweede mogelijkheid om in de volksgunst te komen, maar “brood en spelen” geven? Ik dacht eerst nog dat die mogelijkheid al in Vos zijn eerste punt vervat zat, maar blijkbaar behoort voetbal niet meer tot de spelen. Voetbal is oorlog.
Brood, naar onze eigen tijd vertaald, zo verklaarde vorser Vos, kon misschien de gedaante aannemen van …Europese subsidies voor allerhande projecten?
Alle Europeanen zouden dan bv. via Erasmusprogramma’s een poosje in een ander stuk van het continent kunnen doorbrengen. Maar ook deze denkoefening, zo was Vos zijn vrees, zou niet werken...

Op dat moment, met mijn excuses beste lezer, maakte zich een hevige vermoeidheid van mij meester. Ik verlangde plots naar de aangename Brusselse buitenlucht, en wat verder Spelen, afgezien van het voetbalspel, voor Vos nog konden inhouden heb ik niet meer mogen vernemen, want ik heb de zaal verlaten voor hij zijn periode kon afmaken.

Wat zonde dat dit debat niet rechtstreeks op de Ierse televisie was!

.

Read more...

N-VA en LDD wisselen kiezers uit (Hoegin)

Vrijdagavond publiceerden VRT en De Standaard de resultaten van hun eerste peiling in 2009. Voor de meeste partijen betekende deze peiling een status quo vergeleken met de vorige peiling van oktober verleden jaar, uitgezonderd de achteruitgang van Lijst Dedecker ten voordele van de N-VA. Het resultaat van Bart de Wevers optreden in De Slimste Mens?

«Kartelbreuk zegen voor CD&V en N-VA», kopte De Standaard. Een zeer misleidende titel, want niettegenstaande N-VA in deze peiling op een bijzonder hoog niveau scoorde noteert CD&V historisch laag. Het valt dan ook sterk te betwijfelen of men zich binnen die laatste partij veel zal kunnen verheugen over de puur hypothetische oefening dat de twee partijen samen vandaag meer zouden scoren dan ooit tevoren. Ik ken weinig gescheiden mensen die er oprecht plezier aan zouden beleven als hun voormalige partner nieuw fortuin zou maken…

Kijken we verder naar de andere partijen, dan merken we op dat Open Vld opnieuw net onder de twintig procent scoort. Vergeleken met de laatste verkiezingen is er voor die partij dus nauwelijks een verschil merkbaar. Vlaams Belang gaat in deze peiling lichtjes vooruit, maar blijft het slecht doen tegenover de laatste verkiezingsuitslag. Hopen op een betere uitslag op 7 juni dan het resultaat van deze peiling is waarschijnlijk het enige realistische voor deze partij op dit ogenblik. Een andere partij die het de laatste tijd niet bijster goed doet is de sp.a, zelfs nu de financiële crisis –Elio di Rupo noemt ze aan de andere kant van de taalgrens consequent de «liberale» crisis– stilaan begint door te dringen tot de bevolking.

Lijst Dedecker is één van de twee partijen met een significant verschil tegenover de vorige opiniepeiling: een duik van 4,4%. De partij die daar het meest van profiteert lijkt de N-VA te zijn, die er 3,0% op vooruit gaat. Is dit het gevolg van het optreden van partijvoorzitter Bart de Wever in De Slimste Mens, gekoppeld aan het sputteren van de PR-machine van LDD? Het is een feit dat het de laatste tijd niet zo lekker meer loopt bij Lijst Dedecker, met onder meer verhalen van interne ruzies en postjesjagerij. Zelfs de toetreding van Derk Jan Eppink tot de partij verliep niet helemaal rimpelloos omdat ze samenviel met de toetreding van Anne de Baetzelier. Die laatste liet enkele steken vallen door te bekennen dat ze politieke raad had gevraagd aan één van haar kinderen, terwijl de eerste dan weer geconfronteerd werd met enkele van zijn eigen uitspraken over BV's en politiek. De volgende peilingen zullen moeten aangeven of deze mindere peiling voor LDD slechts een alleenstaand geval was, dan wel het begin van een neerwaartse trend.

Om dezelfde reden wordt het ook uitkijken naar de resultaten van de N-VA in de komende opiniepeilingen. Kan de partij dit niveau aanhouden, of is het enkel een tijdelijke opflakkering? Waar de laatste weken eerder nadelig waren voor Lijst Dedecker, waren de goden de N-VA de laatste tijd wel bijzonder gunstig gezind. Zo was er naast «slimste mens» Bart de Wever ook Vlaams Minister-President Kris Peeters die door het begraven van de communautaire dialoog de N-VA impliciet gelijk gaf, met als kers op de taart een drie CD&V-burgemeesters die dat in een open brief nog eens expliciet nadeden. Het is maar de vraag of dit voordeel voor de N-VA zal blijven bestaan eens de kiesstrijd voluit losbreekt.

Zowat de meest stabiele partij qua aanhang in de opiniepeilingen is Groen!, dat nog steeds rond de zeven procent blijft schommelen. De partij blijft daarmee weliswaar op een veilige afstand van de kiesdrempel, maar de ambitie zou voor een ecologische partij in deze tijden van globale opwarming toch een beetje hoger mogen liggen. Voor het mini-partijtje SLP laat deze peiling dan weer weinig hoop.

Wat de zetelverdelingen betreft klopt het dat de resultaten van deze peiling ook een coalitie van CD&V, Open Vld en N-VA in de Vlaamse regering toelaat, maar een simulatie toont aan dat die coalitie waarschijnlijk over een wel heel nipte meerderheid zou beschikken, als ze al een meerderheid zou kunnen halen. Erg realistisch is dat scenario voorlopig dus nog niet, tenzij de N-VA dit niveau werkelijk zou kunnen aanhouden.

Read more...

Stelling 177: over de staat België valt geen serieus woord meer te zeggen (victa placet mihi causa)

.
Nu deze stelling op het bord staat, voelt iedereen wellicht aan dat ze correct is. Een beetje zoals in de klas: tot zelfs de stomste leerling op de laatste bank ziet het voor zijn ogen als twee bepaalde hoeken gelijk zijn, of twee lijnstukken even lang. Maar een gevoel is nog geen bewijs, en onze zintuigen kunnen bedriegen.
Hoe eenvoudiger de stelling, des te ingewikkelder vaak was het bewijs! En de meester stond niet toe dat wij ons er van af maakten met: "ik heb een echt merkwaardig bewijs gevonden, maar mijn blad is te klein en het kan er niet op" ...terwijl dat de beroemdste zin nochtans was van de grote wiskundige Pierre de Fermat: .“j'ai découvert une preuve réellement remarquable, que cette marge trop étroite ne me permet pas de détailler”. Wij mochten zulke dingen niet. Terecht, want het heeft nog ruim drie eeuwen geduurd voor die stelling van Fermat ook echt bewezen was.
Zo lang wachten kan niemand nog, besef ik, maar helaas is een blog te smal voor een sluitend bewijs, en trouwens: het zal een bewijs uit het ongerijmde moeten worden. Wij zullen dus alle mogelijkheden van het tegendeel zorgvuldig moeten uitvlooien, en pas als die allemaal tot tegenstrijdigheden leiden, kunnen wij besluiten tot de geldigheid van onze oorspronkelijke stelling.
.
Dat is een moeizaam proces, maar gelukkig heeft Benno Barnard al een deel van de voorbereidende werken voor zijn rekening genomen. In het prachtige Nederlandse weekblad Opinio, dat verder niets dan goede artikelen heeft, gaat onze man een twistgesprek aan met Derk Jan Eppink. Oordeelt u zelf of u de poging van Barnard goed rekent, want de man probeert iets zinnigs te zeggen over België:

België biedt alle voordelen van een meervolkerenstaat. Wij, inwoners van dit land op de grens van de Germaanse en Romaanse wereld, zijn door zijn ligging, cultuur en geschiedenis ware Europeanen. Ons land is zo groot als zijn talen, waartoe ook het Duits behoort – het strekt zich dus in zekere zin uit van de Waddenzee tot de Pyreneeën, en van de Noordzee tot Polen. Wrijvingen zijn vervelend, maar ze scherpen onze zin voor democratie, wat van de Belgen de beste diplomaten ter wereld maakt. Tegen elkaar aanwrijven is niet altijd onprettig: België heeft ook wel iets van een vrijpartij, met licht sadomasochistische trekken misschien. In elk geval heeft een en ander gemaakt dat de Belgische literatuur en kunst zowel expressionistisch als surrealistisch zijn, en bovenal uitzonderlijk vitaal.

De vereniging B-plus druipt van de ernst, maar ze hebben toch ook een nar in dienst.
__________________________

P.S. .Maar om iets dieper in te gaan op dat laatste, die typisch “Belgische” kwaliteiten van onze kunst: als ik daarover iets wil vernemen dan lees ik, met mijn excuses, nog altijd liever de grote August Vermeylen dan Benno Barnard.

Hier twee uittreksels uit lezingen die die man gaf, niet toevallig in ...1930. Die speeches zijn, behalve bij De Slegte, ook te vinden bij de Bibliotheek der Nederlandse Letteren.

August Vermeylen riskeert wel een schokje te geven aan Benno B-plus, vrees ik:

Geachte Toehoorders, - Het is zeker een zonderling feit, dat, terwijl wij de gebeurtenissen van 1830, met het oog op de algemene kultuur, als een ramp mogen beschouwen, de Vlaamse letterkunde toch ongeveer van dat onzalige jaar 1830 dagtekent. Dat verklaar ik aldus: niet aan de Belgische onafhankelijkheid hebben wij onze letterkunde te danken, maar ondanks de Belgische onafhankelijkheid is zij ontstaan. […]

Vermeylen, als altijd bijzonder erudiet en genuanceerd, heeft het niet over "Belgische kunst", of in dit geval over "littérature belge", maar over "une littérature de Belgique…":

Ce sont celles [ttz. de kwaliteiten die gemeenschappelijk zijn aan meerdere «Belgische» schrijvers, zowel benoorden als bezuiden de taalgrens] que je signalais plus haut comme ‘flamandes’, et spécialement le goût de la couleur (tradition de la peinture!), l'attachement sensuel aux matérialités, qui se combine de surprenante façon au sens du mystère qu'on devine derrière ces matérialités. Si dissemblables qu'ils soient, c'est ce qui unit pourtant Verhaeren, van de Woestijne, Gezelle, Maeterlinck (ces trois derniers nourris d'ailleurs du mysticisme de Ruusbroec). Certains poèmes de van de Woestijne ont exactement la même splendeur de tons et la même concentration torturée que certains poèmes de Verhaeren, comme certains contes de Demolder procèdent de la même vision que certains récits de Timmermans, comme Baekelmans n'est parfois pas loin d'Eekhoud. Les rapports de mentalité sont suffisants pour qu'on puisse parler d'une littérature de Belgique. Mais pour qui voit toutes les nuances de la réalité, le danger serait ici de donner à cette littérature ‘belge’ un caractère national trop strictement délimité.
.

Read more...