Zo koopt een krant zich een jaartje vrij van alle kritiek (Hoegin)

Tussen Kerst en Nieuwjaar publiceerde de krant De Standaard een vierdelig essay van Geert Buelens, waarin hij de Vlaamse media onder handen nam. Op de inhoud viel eigenlijk niet veel aan te merken, ook al had het hier en daar misschien wat scherper geformuleerd mogen zijn. Prima initiatief van De Standaard had men kunnen zeggen, als op de vijfde dag de aap niet uit de mouw was gekomen in de gedaante van hoofdredacteur Peter Vandermeersch.

De ironie van het lot – of zou het lot er echt veel mee te maken hebben? – wou dat op hetzelfde ogenblik dat het essay van Geert Buelens in De Standaard te lezen stond, de krant zelf één van de grootste problemen in de Vlaamse media van vandaag bijzonder doeltreffend demonstreerde: het gebrek aan professionalisme. Op maandag nam de krant in haar interneteditie een bericht van persagentschap Belga over, dat een feitelijke fout bevatte. De krant was daarmee niet alleen, want zowat elk denkbaar medium in Vlaanderen nam het bericht, inclusief de fout, zo goed als letterlijk over.

Dat de redactie mijn blogartikel waarin ik de zaak op de korrel nam niet las, kan ik nog begrijpen. Ze kunnen per slot van rekening niet elke dag de blogs en meningen van jan en allemaal nalezen. Dat één van mijn tweets, waarin ik aangaf dat er een fout in het bericht geslopen was en dat door de tag #dso ook op de opiniepagina van De Standaard een tijdje te zien was, niet opgemerkt werd, vind ik al iets merkwaardiger. Straffer is echter dat ik weet dat iemand de redactie per mail van de fout op de hoogte heeft gebracht, maar dat het bericht de dag nadien toch opnieuw opgenomen werd, met precies dezelfde fout. Wat er bij mij echter helemaal niet in gaat, is dat die fout überhaupt kon gebeuren. Leest er dan niemand in Groot-Bijgaarden La Libre Belgique? Is er nu iets gemakkelijker dan een bericht van Belga te controleren door eens te gaan kijken op de internetsite van die krant, om te kijken of er misschien nog iets anders interessants in het bericht te lezen stond? Mijn verstand gaat het in ieder geval ver te boven.

Stel daar nu tegenover de stuitende zelfgenoegzaamheid die van Peter Vandermeersch' open brief «Aan de collega's van De Standaard» druipt. Stel je voor, de marketeer van het jaar 2007 heeft «met de grootste aandacht het kerstessay van Geert Buelens gelezen», en bleef nu «met gemengde gevoelens» achter! De lezer mag me gerust corrigeren als hij een andere indruk zou krijgen bij het lezen van het commentaarstuk, maar volgens mij is de voornaamste conclusie van Peter Vandermeersch dat hij van zichzelf vindt dat hij goed bezig is, en daarom van plan is precies hetzelfde verder te blijven doen.

Hoezeer die man – hoofdredacteur van wat hij in zijn «grootste bescheidenheid» een «geweldige krant en site» noemt – zijn lezers minacht blijkt wel uit zijn oproep om het debat over de functie van de VRT te starten «met de vaststelling dat nieuws en duiding op onze publieke radio en TV tot de beste van Europa behoren». Werkelijk? Wie eens een zakelijk interview of gesprek wil zien met een kopstuk van de grootste oppositiepartij van Vlaanderen, heeft geen andere keus dan af te stemmen op een Nederlandse zender wanneer het nog eens zo ver is. Een paar maanden geleden nog werden die «onze» publieke radio en TV trouwens door de Raad van State veroordeeld wegens gebrek aan objectiviteit in de aanloop naar de federale verkiezingen van 2007, nadat die publieke radio en tv eerst al eens veroordeeld was door de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM). En waarop de hoofdredacteur Duiding van diezelfde publieke radio en TV doodleuk verklaart dat ze het in de toekomst dus… leper zullen moeten spelen. Zo straf doet zelfs Silvio Berlusconi het in Italië niet, want ondanks alles is zijn controle over de publieke radio en TV er niet compleet. Dit soort toestanden doet eerder denken aan Minsk of Moskou.

Mijn conclusie dan? Geert Buelens schreef een verdienstelijk en interessant essay, maar was voor Peter Vandermeersch in de eerste plaats een nuttige idioot om zich een jaar lang vrij te kopen van elke kritiek op zijn product krant. De hoofdredacteur snapt wel dat er iets roert in Vlaanderen (zie bijvoorbeeld Media & Journalistiek in Vlaanderen), maar wil toch wel liefst dat alles netjes bij het oude blijft. Werken in de dienst van de democratie zal hij misschien wel willen, maar waar het bij de man in de eerste plaats om draait, is er een stevige stuiver aan te verdienen. Op zich niet oneerbaar natuurlijk, maar ik zou het toch pakken beter kunnen appreciëren als er tenminste niet zo'n hypocriet gezicht bij getrokken werd.

Read more...

Kunnen alleen blanke rechtse politici racist zijn? (Hoegin)

Verleden week schoof de Braziliaanse president Luiz Inácio Lula da Silva tijdens een persconferentie de schuld voor de huidige financiële crisis in de schoenen van «blanke blauwogige» mensen. Merkwaardig genoeg heeft de wereldpers hem voor deze platte racistische opmerking nog niet aangevallen, en de Britse regering probeerde zelfs de opmerking te vergoelijken. Het contrast met wat de Italiaanse eerste minister Silvio Berlusconi een paar maanden geleden overkwam toen hij een slechte grap maakte over de pas verkozen Amerikaanse president Barack Obama is enorm. Vanwaar dit verschil in behandeling?

Laten we even een paar maanden teruggaan in de tijd, meer bepaald naar de opmerking die Silvio Berlusconi dus gaf over Barack Obama: hij is «jong, knap, en zongebrand», aldus de Italiaanse eerste minister. De hele wereldpers viel natuurlijk over hem omwille van zo'n racistische uitlating, terwijl Silvio Berlusconi Barack Obama duidelijk alleen maar een compliment wou geven. En de zaak werd er niet bepaald beter op toen Silvio Berlusconi zich later liet ontvallen dat de journalisten die hem omwille van die opmerking van racisme beschuldigd hadden, «imbecielen» waren…

Vergelijk nu wat Silvio Berlusconi over Barack Obama zei met wat Lula zich liet ontvallen over die «blanke blauwogige» mensen die dus de schuld dragen voor de huidige financiële crisis, en niet Indianen, zwarten of armen. De Britse eerste minister Gordon Brown wist als reactie op Lulas uitval niets anders te zeggen dan dat de schuld voor de crisis niet aan individuen toegeschreven mag worden. De zaak is alleen dat Lula dat ook niet deed, maar uitdrukkelijk de schuld legde bij, tja, zullen we het maar een ras noemen? De Britse regering slaagde er vervolgens in de onzinnige opmerking van Gordon Brown te overtreffen door te verklaren dat de uitspraak van Lula waarschijnlijk niet voor het grote publiek bedoeld was, alsof ze daardoor minder racistisch zou zijn. Bovendien valt dat maar moeilijk te rijmen met het feit dat Lula maar al te graag verder uitwijdde over wat hij precies bedoelde met zijn uitspraak toen de journalisten hem daarom vroegen.

Stel je nu echter voor dat iemand als een Silvio Berlusconi iets gelijkaardigs zou gezegd hebben pakweg tien jaar geleden, vlak na de financiële crisis in Azië van 1997. Het kot zou waarschijnlijk veel te klein geweest zijn, en de mediastorm zou wekenlang aangehouden hebben om zoveel primair racisme aan te klagen. De uitlating van Lula daarentegen kreeg amper media-aandacht: De Morgen bracht ze enkel als financieel (!) nieuws, terwijl bij die andere kwaliteitskrant De Standaard van een artikel hierover voorlopig nog geen spoor te bekennen valt. Ook internationaal werd er amper over Lulas opmerking gerapporteerd.

Overigens zijn het de media alleen niet die massaal niet thuis geven. Waar is bijvoorbeeld Karel de Gucht om te verklaren dat hij niet begrijpt dat een verstandig man zoiets zou kunnen zeggen? Waar zijn de paars-groene partijen om in het parlement gezamenlijk een resolutie in te dienen om de Braziliaanse ambassadeur op het matje te roepen, bij hoogdringendheid wel te verstaan? En waar is André Flahaut om te eisen dat de Belgische ambassadeur uit Brazilië teruggeroepen zou worden? Blijkbaar zijn sommige mensen racist of schuldig aan misdaden tegen de menselijkheid, wat ze ook gezegd of bedoeld mogen hebben, en anderen nooit ofte nimmer…

Read more...

Wanneer is een grap racistisch? (Hoegin)

Of een grap racistisch is of niet heeft veel te maken met wie de grap vertelt. Wanneer Barack Obama een racistische grap vertelt, staan de journalisten te huilen van het lachen, maar wanneer Silvio Berlusconi een compliment probeert te maken (maar dan wel op zijn eigen bijzondere manier), moet barbertje hangen.

Gevraagd welke hond hij van plan was te kopen voor zijn dochtertjes wanneer hij in het Witte Huis intrekt, antwoordde Barack Obama op zijn eerste persconferentie na zijn verkiezing dat zijn voorkeur uitging naar een hond uit het asiel. En, voegde hij eraan toe, «honden uit het asiel zijn vaak kruisingen – net als ik». Volgens doorgaans onbetrouwbare bronnen zouden enkele stamboomjournalisten met die grap zo hard hebben moeten lachen dat ze achteraf verzorging nodig hadden.

Aan de andere kant hebben we Silvio Berlusconi, en die is beslist niet grappig. Zeker niet volgens diezelfde stamboomjournalisten van hierboven. Tijdens een bezoek aan Moskou noemde de Italiaanse Eerste Minister Barack Obama «jong, knap en zongebrand», een «racistische opmerking» die nogal wat ophef veroorzaakte in Italië. Een racistische opmerking? Hoe had Silvio Berlusconi, die ervoor bekend staat zijn eigen kleurtje steeds goed te verzorgen en verder geen klein beetje ijdel kan genoemd worden, een groter compliment kunnen geven aan Barack Obama dan door de pas verkozen president aan hem te willen relateren? En ophef in Italië? Ik durf wedden dat de hele zaak het gros van de bevolking geen ene moer kan schelen, maar de media maken er nu eenmaal graag een gewoonte van het selecte clubje van 0,1% van de bevolking dat niets beters om handen heeft dan elke uitspraak van Silvio Berlusconi tegen het licht te houden om er toch maar een draai aan te kunnen geven voor te stellen als representatief voor de rest van het land.

Men kan natuurlijk altijd stellen dat Silvio Berlusconi voor die ene keer eens zijn woorden een beetje beter had kunnen wikken, en zich dat «grapje» had kunnen besparen. Anderzijds kan ook niet ontkend worden dat wat Silvio Berlusconi ook zou gezegd hebben over Barack Obamas verkiezing, de persgilde zijn best zou gedaan hebben om er toch maar iets racistisch in te kunnen vinden. Had Silvio Berlusconi niets gezegd over de huidskleur van Barack Obama was het waarschijnlijk ook racistisch geweest, want dan zou hij er niets over gezegd hebben.

Silvio Berlusconi vergist zich echter wanneer hij diegenen die voorwenden het grapje niet te begrijpen «imbecielen» noemt, want dat zijn ze natuurlijk niet. Ze begrijpen maar al te best dat wat Berlusconi zei helemaal niet racistisch was, maar zoals altijd vindt wie een Italiaanse hond wil slaan licht een stok. Barack Obama daarentegen is evenmin bijzonder grappig, maar aangezien de journalisten op dit ogenblik voor hem een boon hebben, lachen ze er maar op los. En de rest van de wereld ook, toch volgens hen, zelfs al kan er ook een flinke portie racisme in Obamas opmerking gezocht worden. Want wat bedoelde Barack Obama precies toen hij het over een kruising had? Heeft hij soms liever geen rashond in huis, omdat die niet zoals hem is? Ruikt verdacht veel naar racisme, als ik in zijn uitspraak racisme wil zoeken natuurlijk. Barack Obama heeft geluk dat hij geen halve Berlusconi is.

Read more...

Mentaal gehandicapten (Hoegin)

Herman de Croo meent dat flaminganten mentaal gehandicapt zijn, Silvio Berlusconi is dezelfde mening toegedaan over al wie niet voor rechts stemt in Palermo. En beiden trekken hun woorden terug: Berlusconi zei dat het maar een grapje was, terwijl De Croo zich verontschuldigde tegenover de gehandicapten.

Het moet eigenlijk hard aankomen bij de zelfverklaarde intelligentsia die Noord-België rijk is: amper een paar dagen geleden nog monkelden ze binnensmonds met de uitschuiver van Herman de Croo, want, alles wel beschouwd, er lopen er onder hen maar weinig rond die niet vinden dat flaminganten niet in speciale instellingen thuis zouden horen. En als Herman de Croo over de schreef zou gegaan zijn, dan inderdaad tegenover mentaal gehandicapten. Die verdienen immers respect. Vandaag doet Silvio Berlusconi precies hetzelfde als Herman de Croo, alleen is het deze keer links dat het slachtoffer van de vergelijking moet zijn. En dat maakt dat de zaak deze keer natuurlijk helemaal anders is: deze keer zijn het niet de mentaal gehandicapten die geschoffeerd werden omdat ze met links vergeleken werden, maar wel links omdat ze met mentaal gehandicapten vergeleken werden. Stel je even voor!

Als deze twee zaken al één ding duidelijk maken, dan wel dat er een klare rangorde bestaat in de media: aan links mag niet geraakt worden, mentaal gehandicapten verdienen respect, maar flaminganten mag men uitmaken voor rotte vis zonder dat daar iemand over maalt. Tenzij om excuses tegenover de rotte vis te eisen. Het is echter wel merkwaardig dat men in de berichtgeving in Vlaanderen wel de link weet te leggen van de «mentaal gehandicapten» van Berlusconi naar zijn «klootzakken» van verleden jaar, maar niet naar de «mentaal gehandicapten» van Herman de Croo van amper een week of twee geleden. Zou dat iets te kies liggen, heren en dames journalisten – of moet ik schrijven typisten en vertalers van internationale persberichten zonder enig eigen reflectievermogen? Misschien kan één of andere hippe columnschrijvelaar er anders tegen maandag wel iets mee doen. Feit is dat Silvio Berlusconi, zonder het zelf te weten en vanop zo'n duizend kilometer afstand Herman de Croo en zijn heimelijke supporters eens ferm de broek heeft afgedaan omwille van hun gehuichel. Je zou warempel nog gaan denken dat Silvio Berlusconi een geheime lidkaart van Forza Flandria op zak heeft!

Wat me echter enorm ontgoochelt in Silvio Berlusconi is dat hij zijn woorden terugtrok. Hij had beter volhard in de boosheid, en geantwoord dat zijn rechtse kiezers al jaren moeten aanhoren dat er bij hen toch wel een vijs moet loszitten als ze voor rechts kiezen, en dan zeker voor een rechtse Berlusconi. Hoe dikwijls hebben al moeten aanhoren dat «linkse intellectuelen» een pleonasme zijn, en «rechtse intellectuelen» een contradictio in terminis? (Met excuses aan mijn rechtse lezers voor zulke moeilijk woorden, niet waar.) En als er dan al eens een intellectueel ontdekt zou worden tussen het rechtse gepeupel, is de ondertoon gezet: wat jammer toch van de verspilling van zulk intellect aan het rechtse gedachtengoed. Ondertussen mogen en mochten linkse intellectuelen hand- en spandiensten verlenen aan de meest moorddadige régimes, zonder ter verantwoording geroepen te worden of wat dan ook. Voor sommigen was het vaak zelfs het ultieme bewijs van hun hogere intellect!

En meer zelfs, links maakt er graag een sport van om over rechtse achterlijkheid ook een wetenschappelijk sausje te gieten. Hoeveel wetenschappelijke studies zijn er ondertussen al in Vlaanderen gepubliceerd die zwart op wit moeten aantonen dat de kiezers van het Vlaams Blok/Belang laag geschoold zijn, als ze al geschoold zijn? Dat de mandatarissen ervan in de verscheidene parlementen en raden niet bepaald grote lichten zijn? En wie herinnert zich nog het lijstje met de IQs van de Amerikaanse presidenten dat een paar jaar geleden plots opdook, en waaruit moest blijken dat George W. Bush de domste Amerikaanse president ooit was? De studie was een hoax natuurlijk, maar ging er anders wel in als zoete koek. Trouwens, over George W. Bush gesproken, bestaan zijn kiezers niet uitsluitend uit achterlijke idioten, religieuze fanatiekelingen en kapitalistische schurken, de twee laatste categorieën overigens niet meer dan subvarianten van de eerste? Ik kan me niet voorstellen dat een links politicus of commentator ooit voor zulke stellingen in de pers zijn excuses zou moeten aanbieden.

Read more...