Alweer een jaar dichter bij Vlaamse onafhankelijkheid? (4) (Hoegin)

Vandaag sluiten we de reeks over het afgelopen jaar af met enkele beschouwingen over koning Albert II, en maken we de eindbalans op. Is de taak van koning Albert II er gemakkelijker op geworden, of is de koord waarop hij moet dansen dit jaar alweer wat slapper komen hangen?

Koning Albert II hoeft voorlopig zeker nog niet te vrezen voor een spontane volksopstand die hem uit zijn paleizen zal komen verdrijven, maar het is toch duidelijk dat hij het afgelopen jaar een aantal steken heeft laten vallen. In 2007 had hij al de indruk nagelaten zich eigenlijk niet zo erg te bekommeren om zijn feitelijke job: er zijn wanneer de politici hun poppenkast in Laken willen opvoeren. Op vakantie gaan naar Zuid-Frankrijk stond blijkbaar een plaatsje hoger op zijn prioriteitenlijst dan zijn rol te spelen in de formalismen rond de regeringsonderhandelingen. Dit jaar organiseerde hij dan weer een stoet van oude krokodillen naar aanleiding van de Fortis-crisis, met als toppunt een Wilfried Martens die met vrouw en kinderen teruggeroepen werd uit Eurodisney om het land te komen redden. Had men nog beter kunnen illustreren dat de koning en zijn raadgevers op een totaal andere planeet wonen dan de modale Vlaming of Franstalige?

Liet koning Albert II enkele steken vallen, hét zwaard van Damocles boven de kroon (en heel het land) is en blijft natuurlijk prins Filip, de troonopvolger. Koning Albert II mocht zopas zijn 75ste verjaardag vieren en werd daarmee de langst levende Belgische vorst ooit. Dat hij zulke records breekt hoeft eigenlijk niet te verbazen met de stijgende algemene levensverwachting, maar eeuwig jong blijft de koning natuurlijk niet. Ter vergelijking: in Nederland gonsde het op de laatste Koninginnedag van de geruchten dat zijn ambtgenote koningin Beatrix haar aftreden zou afkondigen, en zij is vier jaar jonger dan hem. In België roept echter niemand om een vervroegd aftreden van de koning. De vraag is immers al lang niet meer óf België zal kunnen overleven met een koning Filip aan het roer, maar eerder hoe lang België dat zal kunnen overleven. Niemand van de gevestigde machten wil dat proces vroeger dan strikt noodzakelijk inzetten. Dat prins Filip vrijwillig de kroon aan zich voorbij zou laten gaan, kan trouwens rustig uitgesloten worden.

Wat ook vast staat, is dat de job van koning Albert II er het laatste jaar een pak moeilijker op geworden is. Een derde van de zitjes in het Vlaams Parlement wordt nu reeds bezet door leden van separatistische partijen. De Brusselse haute finance heeft het afgelopen jaar een zware opdoffer moeten incasseren waarvan het nog steeds niet hersteld is, en waarvan het misschien ook nooit meer zal weten te herstellen. Zelf maakte hij geen al te beste beurt, en ondertussen blijft de klok om de BHV-tijdsbom onbarmhartig verdertikken. Echt kwalijk kan je het koning Albert II dus niet nemen wanneer hij liever zijn vakanties doorbrengt in het Zuiden van Frankrijk dan in «eigen» land.

Wat de Vlaamse onafhankelijkheid betreft is er het laatste jaar duidelijk vooruitgang geboekt, maar dat betekent nog niet dat die onafhankelijkheid er op korte termijn al zit aan te komen. Het dossier-Brussel-Halle-Vilvoorde kan natuurlijk altijd nog voor een kettingreactie zorgen die uiteindelijk uit de hand loopt. Ondanks de vooruitgang kan men immers rustig stellen dat de kans dat er vóór de volgende regionale verkiezingen van 2014 nog een zogenaamde «EOV» (eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring) komt bijzonder klein is.

Read more...

Monarchie en democratie? (Hoegin)

«Koning verleidt Van Rompuy,» kopte de krant De Standaard deze morgen op de voorpagina nadat koning Albert II er zondagnamiddag dan toch in geslaagd was Herman van Rompuy over te halen de formateursopdracht te aanvaarden. Zusterkrant Het Nieuwsblad schrijft «Koning wringt ‘ja’ uit Van Rompuy». Maar past het wel in een democratie dat een niet-verkozen staatshoofd politici «verleidt» of «‘ja’ uit hen wringt» om formateur of Eerste Minister te worden?

We hold these truths to be self-evident – that all monarchs are usurpers and descendants of usurpers; for the reason that no throne was ever set up in this world by the will, freely exercised, of the only body possessing the legitimate right to set it up – the numerical mass of the nation.
Mark Twain in een brief aan Sylvester Baxter van de Boston Herald, 1889

Het kan toch niet anders dan bijzonder merkwaardig genoemd worden dat amper een week nadat een Eerste Minister en een Minister van Justitie zich genoodzaakt zagen af te treden omdat zij ervan verdacht werden de scheiding der machten geschonden te hebben, een niet-verkozen staatshoofd druk kan zetten op een politicus om toch maar een politieke opdracht te aanvaarden, zonder dat ook maar één enkele krantencommentator daarover een opmerking maakt. Meer zelfs, de meeste commentatoren schijnen eerder opgelucht te reageren op het welslagen van deze zo fundamentele schending van alle mogelijk democratische principes, omdat het belang van het land op het spel stond.

Laten we de gebeurtenissen van gisteren in Laken even rustig op een rijtje zetten. Rond 15.00 kwam verkenner Wilfried Martens, het witte konijn dat koning Albert II voor Kerstmis uit zijn hoge hoed getoverd had, zijn eindverslag voorleggen, maar zelfs bij het naar buiten gaan van de verkenner mocht de bevolking niet weten wat er precies in dat eindrapport stond, en zeker niet welke aanbeveling Wilfried Martens gemaakt had wat betreft de persoon van de volgende formateur, en dus hoogstwaarschijnlijk ook Eerste Minister. Hij wou zelfs niet kwijt óf hij daarover een aanbeveling gemaakt had of niet – de pers en de bevolking had er volledig het raden naar. Een tijdje later duikt Kamervoorzitter Herman van Rompuy in Laken op, om enkele uren later weer naar buiten te komen als… formateur. Nog goed dat de bevolking dat dan ten minste nog mocht vernemen, maar wat er zich ondertussen afspeelde op het koninklijk paleis valt natuurlijk onder het beruchte colloque singulier, ook al kunnen daar toch wel enkele prangende vragen bij gesteld worden.

Een eerste vraag is immers of Wilfried Martens Herman van Rompuy aanduidde als nieuwe formateur, dan wel of de koning die beslissing op eigen houtje nam. Is het laatste het geval, dan is de koning duidelijk zijn boekje te buiten gegaan. De tweede vraag is vervolgens of Herman van Rompuy door de koning onder druk gezet werd, en of hij uiteindelijk gezwicht is omwille van persoonlijk belangen, die van zijn partij of de bevolking, dan wel omwille van ontzag voor de koning en het respect dat een Minister van Staat meent te moeten opbrengen voor de wil van die koning. In dat laatste geval is het duidelijk dat Herman van Rompuy onder valse premissen aan zijn opdracht begonnen is, en dus nooit had mogen aanvaarden.

Denken we immers even na hoe zoiets in een échte democratie zou verlopen zijn. Met een al dan niet rechtstreeks verkozen president zou er immers geen enkel probleem geweest zijn: hij mag immers zoveel konkelen met of druk zetten op andere politici als hij wil, vroeg of laat zal hij toch verantwoording moeten afleggen aan de bevolking, eventueel via een omweg, en indien de bevolking zijn gekonkel of theater niet op prijs weet te stellen, riskeert hij de laan uitgestuurd te worden. Kijk naar Frankrijk, waar een Nicolas Sarkozy dit jaar zijn koers fel heeft moeten bijsturen omdat hij in het begin het al te bont maakte. Is er geen president voorhanden, zou de normale democratische weg geweest zijn dat bijvoorbeeld CD&V-partijvoorzitster Marianne Thyssen of een boegbeeld uit die partij eens een diep gesprek zou gehad hebben met Herman van Rompuy om hem over de streep te trekken, of desnoods de hele partijraad samen, maar een opvoering waarbij een koning het vuile werk moet opknappen van een partijvoorzitster die blijkbaar haar taak niet aan kan strookt alvast niet met mijn beeld van hoe een democratie in mekaar zou moeten zitten en werken.

Let wel, dat Wilfried niet aan de pers kwijt wou of hij nu Herman van Rompuy dan wel Jean-Luc Dehaene voorstelde als de nieuwe formateur is op zich geen probleem. Enige discretie kan nooit kwaad om een moeilijk politiek probleem op te lossen, maar het probleem blijft wel dat in de ketting om Herman van Rompuy te overtuigen de formateursopdracht op zich te nemen één dikke ondemocratische schakel zat. En dat de pers, die zich anders graag opwerpt als de beschermer van de democratie, zeker wanneer het erom gaat te waarschuwen tegen een bepaalde oppositiepartij die zelfs nog niet over één enkele schepen in de minste gemeenteraad beschikt, laat staan een ministersportefeuille, dit zomaar laat voorbij gaan, zonder ook maar één enkele kik te geven, en dat dan amper een week nadat de kolommen nog bol stonden van de ronkende verklaringen over hoe erg het wel was dat twee ministers de principes van de rechtsstaat geschonden hadden. Alsof dat iets nieuws zou geweest zijn in België. En het ergste van al: de pers hoefde waarschijnlijk, in tegenstelling tot Herman van Rompuy dan, niet eens onder druk gezet te worden om medeplichtig te zwijgen.

Read more...

Over programma's en postjes, en Wilfried Martens (Hoegin)

Ik kan het ook niet helpen, maar wanneer oude Belgische krokodillen zoals Wilfried Martens en Mark Eyskens zich doodergeren aan de houding van de N-VA, blijf ik met de indruk zitten dat die partij op dit ogenblik correct handelt. Maar de uitspraak van Wilfried Martens op het VTM-nieuws over de keuze van Yves Leterme voor het premierschap spreekt wel boekdelen.

Bij De Standaard wordt Wilfried Martens als volgt geciteerd:

Yves Leterme heeft ook de keuze gemaakt om premier te worden, maar zoals de N-VA zich nu gedraagt, maakt ze dit praktisch onmogelijk.

Dat is natuurlijk het verschil tussen de CVP en de N-VA: de ene partij wil de postjes gebruiken om een politiek programma te kunnen uitvoeren, terwijl de andere blijkbaar eerder het politieke programma als een middel ziet om de postjes te kunnen veroveren. De vraag is nu alleen nog wat de CD&V hierover werkelijk denkt.

Read more...

Buitenlandse pers niet onder Belgische controle (Hoegin)

Dat de federale regeringsonderhandelingen maar niet willen opschieten is natuurlijk, op zijn zachtst gezegd, vervelend voor al wie supportert voor de Belgische partij, maar minstens even irriterend is het dat men ook in het buitenland gemerkt heeft dat er in België iets aan de hand is. En dat daarover, horresco referens, zelfs artikels gepubliceerd worden die niet eerst aan de Belgische censor voorgelegd werden.

Vandaag beklaagt De Standaard er zich ferm over dat in de buitenlandse kranten kemels geschoten worden over de Belgische crisis. Dat beklag wordt weliswaar gemengd met een vorm van leedvermaak, een beetje in de trant van «zie maar eens wat die kranten ervan bakken, en die noemen zich dan ook kwaliteitskranten…» Of dat wel gepast is voor een krant die er zelf ook wel eens met de plank naast wil kloppen, of erger nog, durft verzuimen de plank op te nemen, is toch maar de vraag. Maar wat het beklag betreft valt op dat men er blijkbaar vooral een probleem mee heeft dat men duidelijk geen controle heeft over welke zaken er in de buitenlandse pers verschijnen.

Vroeger werd zowat alles over Belgisch politiek dat in de buitenlandse pers verscheen gefilterd door de Franstalige pers, met soms dan toch al eens een vertaald artikeltje uit een Vlaamse krant, maar vandaag kunnen buitenlandse journalisten hun mosterd ook op het internet halen en daar andere bronnen raadplegen. Een initiatief als The Brussels Journal is ongetwijfeld een nagel aan de doodskist van België en wordt duidelijk geraadpleegd door buitenlandse journalisten. Maar wat de pers nog het meest lijkt te irriteren is dat buitenlandse journalisten het aandurven zich buiten het Europese/internationale district van Brussel te begeven en zelf op pad te gaan om te horen wat de Vlaming of de Waal in zijn eigen dorpsstraat van de situatie vindt. Stel je voor zeg, die journalisten zijn duidelijk niet te beroerd om dingen zelf te gaan onderzoeken, alsof ze nog nooit gehoord hebben van een begrip als beroepsethiek!

Wie echter de artikelen in de buitenlandse pers leest stelt vast dat vrijwel niemand in het buitenland ernstige problemen lijkt te hebben met een uiteenvallen van België (op een Luxemburgse Eerste Minister na). Alle Marc Reynebeaus, Willy Claesen en Wilfried Martensen die ons al jarenlang hebben voorgehouden dat het buitenland de Vlaamse onafhankelijkheid nooit zou aanvaarden worden hiermee mooi in hun hemd gezet. Wat een belgicistische pretentie trouwens: moesten we immers werkelijk geloven dat men in de Verenigde Staten wakker zou liggen van een splitsing van een staat, amper een voorschoot groot en vrijwel onbeduidend, als het resultaat van die splitsing ternauwernood merkbaar zou zijn? Zolang men in Washington DC niet de indruk krijgt dat een onafhankelijk Vlaanderen het hoofdkwartier van de NAVO zou willen buitenjagen kan het hen geen barst schelen of dat hoofdkwartier in een Belgisch koninkrijk, een Vlaamse republiek of een Brusselse principauté zou liggen. Die vaststelling zal ongetwijfeld wel pijn doen: ten eerste aan hun Belgisch eergevoel, en ten tweede omdat ze vandaag tegenover zes miljoen Vlamingen ontmaskerd worden als patente leugenaars, 's Majesteits loopjongens en/of ultieme non-experts. Het is dan slechts een magere troost dat je collega's je ooit collectief hebben uitgeroepen tot slimste mens…

Read more...

Wilfried Martens ook al orangist? (Hoegin)

Is na Siegfried Bracke nu ook Wilfried Martens orangist geworden? Tenzij ik hem totaal verkeerd begrepen heb, wil hij vandaag in Het Laatste Nieuws de klok 180 jaar terugdraaien in de tijd.

Voor alle zekerheid citeren we hem letterlijk:

Je kunt hier, in het centrum van Europa, toch geen drie ministaatjes maken. Ik ben geen separatist.

Ten gronde heeft Wilfried Martens natuurlijk gelijk: het soortelijk gewicht in de Europese Unie van een Koninkrijk der Nederlanden met 27 miljoen inwoners dat met één stem zou spreken zou ontegensprekelijk een pak zwaarder wegen dan dat van de drie ministaatjes Nederland, België en Luxemburg elk apart, of, als het eens wil meezitten, samen. Maar hij had wel een iets beter moment kunnen uitkiezen dan de huidige eerder problematische post-electorale periode, met tot overmaat van ramp een Albert II die nog aan het herstellen is van een heupoperatie en pas vandaag voor het eerst op krukken heeft kunnen stappen.

Of zou hij soms denken dat het België van vandaag geen ministaatje is, en heeft hij nog nooit van Luxemburg gehoord?

Read more...