Geen dienstverlening (The Flemish Beerdrinker)

woensdag 21 mei 2008 - 9.05 u: zware spits - 154 km file
woensdag 21 mei 2008 - 10.05 u: gewone spits - 89 km file

Aldus de dagelijkse live file-info op de website van Het Laatste Nieuws. Het lijkt wel alsof de treinen vandaag staken. Maar nee, dat was gisteren. En toen waren er nauwelijks files. Het zet me aan het denken. Misschien kunnen we de discussie over minimale dienstverlening bij de NMBS beter opbergen.

De voorbije twee dagen hebben aangetoond dat de spoorwegen toch geen oplossing zijn voor het fileleed. Als de treinen rijden, zitten de wegen vol. Als ze niet rijden, is het rustig. Een paar piekuurtreinen inleggen bij staking is geen oplossing en ook geen manier om reizigers te vervoeren: de treinen zitten toch overvol en zullen gegarandeerd met veel vertraging rijden.

Om het probleem in een ruimer perspectief te plaatsen. De spoorwegen moesten de voorbije jaren 25% meer reizigers vervoeren. Die doelstelling is ruimschoots gehaald. Het resultaat? Overvolle treinen, maar niet minder files. Het NMBS is dus slachtoffer van haar eigen succes geworden. Het feit dat de regering nu opnieuw een stijging met 25% oplegt in vier jaar tijd is waanzin. Het enige gevolg dat we hiervan kunnen verwachten is dat we allemaal kunnen rechtstaan.

Waarom waren er gisteren zo weinig files? Omdat we thuis bleven werken, flexibeler werkuren hanteerden, en gingen carpoolen. Als op die manier ongeveer 20% van de wagens weg blijven tijdens de spitsuren, gaat het verkeer al heel wat vlotter. Spoorwegen of geen spoorwegen. Thuiswerk en flexibele werkuren hoeven ook voor de werkgever geen nadeel te zijn, integendeel. En de overheid kan op simpele manier een private markt van gemeenschappelijk vervoer - waaronder carpooling - laten ontwikkelen (zoals ik hier al eerder heb uitgelegd). Dan hebben we die dure overvolle treinen niet nodig. En kunnen we de NMBS privatiseren.

Kortom, ik denk dat de overheid eindelijk eens de oplossing van het fileprobleem moet overlaten aan de vindingrijkheid van de mensen en de bedrijven zelf. En wat de vakbonden betreft. Die mogen in een geprivatiseerd spoorwegbedrijf staken naar hartelust.

Read more...

Asociale acties

Onderstaande tekst schreef ik gisteren op een trein met vertraging en diezelfde avond werd het naar de media verzonden als persbericht van het LVSV Leuven.

Bericht aan de reizigers, wegens sociale acties is de trein naar Brugge – Oostende aangekondigd met 18 minuten vertraging... Slechts één van de honderden meldingen die vandaag weerklonken in Belgische stations. Het treinverkeer was, volgens de omroepster zelf, ernstig verstoord. Ook verstoord was het humeur van duizenden treinreizigers die door deze acties in de problemen kwamen.

Want de treinreizigers zijn altijd opnieuw de dupe van deze “sociale acties”. Daardoor zijn zij te laat of raken zelfs helemaal niet op hun bestemming, moeten hun reis verderzetten zonder enig comfort en worden door de schaarse informatie continu aan het lijntje gehouden. Nochtans hebben zij niets met de hele zaak te maken, zij zijn slechts machteloze slachtoffers die de volle prijs betaald hebben voor geen of lamentabele dienstverlening. Natuurlijk wassen de stakers hun handen in onschuld. De filosofie van een staker is dat het incident dat voor de vakbonden aanleiding was voor de staking schuldig is aan alle gevolgen ervan, ook al wordt het ongemak enkel en alleen door de staking veroorzaakt.

De stakers hebben zelf gekozen om voor totaal onschuldige klanten en masse problemen te
veroorzaken zonder dat daar enige reden toe is. In feite zijn de slachtoffers weerloze gijzelaars die met het conflict niets te maken hebben. En dat wordt allemaal goedgepraat met het stakingsrecht, dat vroom wordt aanbeden als een onaantastbaar dogma van de welvaartsstaat. Zodanig zelfs dat de enige argumenten tegen de staking altijd haastig erbij zeggen dat men natuurlijk niet aan het stakingsrecht wil raken.

Maar is dat stakingsrecht wel nog van deze tijd? Is het nodig? Is het nuttig? Is de enorme last en kost die erdoor wordt veroorzaakt voor de samenleving nog te verantwoorden? Werknemers worden zeer goed beschermd door allerlei sociale wetten. Vakbondsafgevaardigden hebben in bedrijven vaak meer te zeggen dan de personeelsdirecteur. De grote sociale conflicten zijn gestreden en het stakingsrecht wordt nu gebruikt om zich te moeien met het dienstrooster, een extra maaltijdcheque te krijgen of om een signaal te geven aan de regering. Een oneigenlijk en niet proportioneel gebruik, zeg maar gerust een misbruik van staking als sociaal en economisch massavernietigingswapen.

Daarbovenop is het stakingsrecht grotendeels overbodig geworden. Wat is dan de grote nood aan een absoluut stakingsrecht waarbij men anderen mag verhinderen te werken desnoods met geweld, waar vandalisme en tal van andere misdaden en misdrijven getolereerd worden?

Die is er niet meer en het misbruik wordt door de burger niet langer geaccepteerd.

Daarom moet het stakingsrecht grondig worden hervormd, en aangepast aan de huidige
samenleving. Stakers mogen niemand meer verbieden om te gaan werken, mag men niets meer saboteren of blokkeren of vernielen. De enige kracht van de staking mag nog liggen in het niet-werken en het protesteren zonder te hinderen. In openbare diensten moet de minimale dienstverlening ingevoerd worden. De macht die deze diensten hebben over het leven van duizenden is te groot om de diensteverlening te laten afhangen van willekeur. En vakbonden en andere “sociale” organisaties moeten verplicht worden rechtspersoonlijkheid aan te nemen en een transparante boekhouding te voeren zodat zij verantwoordelijkheid voor hun daden moeten opnemen.

De staking is er niet omwille van een maatschappelijk probleem. De staking IS een maatschappelijk probleem.

Chris Demeyere
Politiek Secretaris LVSV Leuven.

Read more...