Rechts over Trump

 

Rechts over Trump

 

(Doorbraak, 12 januari 2021) 

Links begrijpt zeer weinig van zijn grote boeman, Rechts. De beoordeling van de zeer tijdelijke bezetting van het Capitool in Washington op 6 januari, 'staatsgreep' en al, geeft weer eens een scheefgetrokken beeld van wat er echt gebeurd is. Wij steken liever ons licht op bij de intelligente rechterzijde in de VS, eerstehands.

         Robert Spencer, beheerder van de islamkritische webstek Jihadwatch, heeft in 2020 een boek over een heel ander onderwerp geschreven: Rating America’s Presidents, een vergelijkende inschatting van alle VS-staatshoofden. Hij beoordeelt Donald Trump op basis van zijn beleidsresultaten als één van de beste. De nasleep van het Capitool-incident vergelijkt hij met de manier waarop de nazi’s van de Rijksdagbrand gebruik maakten om de oppositie te vernietigen: ‘Niemand kan enige uitspraak van president Trump aanwijzen waarin hij zijn supporters oproept om het Capitool te bestormen, laat staan een coup te plegen tegen de VS-regering, maar dat doet er niet meer toe.’ (‘The Left is enjoying its Reichtstag fire moment’, PJ Media, 9 jan.) Het Bestel en de media hebben immers anders beslist.

 

         Feitenbasis

        Een feitenbasis onder de antiracistische beroering over George Floyd, met tientallen doden, ontbrak (er was geen enkele aanwijzing voor een racistische beweegreden), en idem voor de tornado van verontwaardiging over Trumps verantwoordelijkheid voor de bestorming. Hij had opgeroepen tot een betoging, wat gewoon toegelaten is, en heeft nadien de bezetting en het geweld veroordeeld.

         Hem valt formeel geen verantwoordelijkheid aan te wrijven: ‘Nu de Democraten in het Congres besloten hebben dat wat president Trump op de 'Save America'-betoging tot een rel aanspoorde, is het een goed idee, te zien wat hij eigenlijk gezegd heeft. Vraag jezelf dan af welke woorden jou ertoe gebracht zouden hebben, in het Capitool in te breken en dingen te vernielen?’ (Victoria Taft: ‘Which of these words spoken by Trump would cause you to riot?’, PJ Media, 11–1)

        Dat pleit hem juridisch wel vrij, maar in andere opzichten geldt hij wel als politiek schuldig. Dat is ten eerste zo voor zijn eigen fans. Die simpele geesten die niet boven het niveau van personencultus uitstegen maar wel onmiskenbaar loyaal, heeft hij ‘onder de bus gegooid’ door zich meteen na de gebeurtenissen koudweg van hen te distantiëren. Ook zonder de dramatische afloop was de betoging voor de deelnemers trouwens teleurstellend: ze was niet opgevat als deel van een grotere beweging, waarin kraampjes hen opwachtten en e-mail-adressen verzameld werden om verdere agitatie te organiseren. Het ging alleen over Trump.

Ideologisch meer afgetekende types bij het online medium VDare.com wijden een artikelenreeks aan The Stupid Party, de Republikeinen die zich steeds weer in de voet schieten (de Democraten zijn dan The Evil Party). Het gaat minder tegen het ruggengraatloze partijbestuur, dat de slippen van de Democraten draagt in de aanval op Trump, wel tegen Trump en zijn aanhangers zelf.

 

Doelloos 

David Cole stelt de vraag aan alwie de inval in het Capitool steunde: 'Wat had er moeten gebeuren?... Wat had het eindspel moeten zijn? Vier betogers stierven, één (een veterane) door de stadspolitie. Agenten werden geslagen, één van hen stierf... Okee, Dat was het slechte resultaat, maar wat was het gewenste? “Niets zal ons tegenhouden”, schreef de veterane uren vóór ze doodgeschoten werd bij haar poging om door een gebroken venster het Capitool in te klimmen. “Ons tegenhouden” van wat? Wat was het doel van de hele stunt?' (‘Well, That Went Great’, Takimag, 12-1)

Soms valt zelfs bij een mislukking eer te behalen, niet echter bij zulk doelloos doch dodelijk kinderspel. En dat lag niet aan een snel-verzonnen Antifa-infiltratie, noch werd het goedgepraat doordat Antifa-BLM-betogingen ‘het óók doen’ (bv. 60+ agenten gewond bij de belegering van het Witte Huis eind mei), toch niet bij een beweging die zich als het antwoord op de linkse anarcho-tirannie presenteert. Cole noemt het 'een explosie van dwaasheid die voor een generatie aan de rechterzijde zal blijven plakken'.

Om een oorlog te winnen heb je een leger nodig. Dat betekent niet wapens meebrengen, wel discipline, gemeenschappelijk doelgerichtheid. De Romeinen prezen de individuele moed van de Gallische krijgers maar versloegen hen wel wegens hun eigen falanx-organisatie. Dat is bij de extremen het verschil tussen links en rechts, met figuren die door hun alleengang de rechtse zaak veel schade toebrengen. Hier had je er die de politie aanvielen of vice-president Mike Pence bedreigden, niet op bevel maar uit eigen temperament. Zij zoeken niet de overwinning, wel hun emoties uitleven.

 

Ann Coulter

In de uren vóór de raid schreef Ann Coulter haar eindoordeel over dit presidentschap: 'The election is over. Here’s the truth about Trump.' (Takimag, 6-1) Dat was net na de nipte Republikeinse nederlaag in de senaatsverkiezingen in Georgia: 'Wanneer we werkelijk alle hens aan dek nodig hadden in Georgia, was Trump een sloopkogel. Hij kwam er iedereen beledigen en weigerde over iets anders te praten dan zichzelf.' 

Hij heeft deze verkiezing doen kantelen ten voordele van de Democraten. Na het presidentschap ging nu ook de senaatsmeerderheid voor de Republikeinen verloren, met enorme gevolgen in de cultuurstrijd. 'Wellicht zijn de Amerikanen doodsbang voor de Democraten, maar ze zijn ook Trump kotsbeu.'

Ja, zegt Coulter, ‘de Democraten fraudeerden. (…) Misschien had iemand daartegen moeten ingrijpen voor de verkiezing. (…) Het gebruikelijke probleem met Trump is dat hij vol praatjes is, maar geen daden. Hij praatte over de massieve fraude die uit het stemmen per post zou voortkomen (…) maar deed niets. Hij praatte over “wet & orde” toen steden platgebrand werden, maar deed niets. Hij praatte over de muur’, enzovoort.

Nochtans had Trump de wind in de zeilen: populaire thema’s die anderen niet aandurfden, toegewijde volgelingen, in zijn eerste twee jaar een meerderheid in het Huis en de Senaat: ‘Trump had een massief populaire president kunnen zijn, met gemak herkozen, als hij maar zijn kiesbeloften trouw gebleven was. (…) Trump heeft iedereen verkocht die ooit trouw aan hem was.’ Zij maakt de vergelijking met Ronald Reagan’s overweldigende herverkiezing in 1984: ‘Maar Reagan hield zijn beloften.'

Heel soms heeft Trump zich eens voor de cultuurstrijd ingezet (brandmerken van Antifa, benoemingen in het Hooggerechtshof), maar als het erop aankomt, denkt hij niet aan het Trumpisme, alleen aan Trump. Er is in de Republikeinse Partij een levensgrote vacature voor volksleider.

 

(genoemde personen: Donald Trump, Robert Spencer, George Floyd, Victoria Taft, David Cole, Mike Pence, Ann Coulter, Ronald Reagan)

Read more...

Trump zonder einde

Trump zonder einde

 

(Dit artikel, laatst ingediend bij Doorbraak op 30 oktober 2020, is in drie opeenvolgende versies door de hoofdredactie verworpen, twee keer zonder opgave van reden. Wel kreeg ik te horen dat de samenzweringstheorie van de Russische inmenging in de presidentsverkiezingen van 2016, niet als een samenzweringstheorie mag aangemerkt worden. In de geest waarin Doorbraak ooit opgericht werd, zou ik zeggen: de lezer oordele zelf.)

 

Telkens de rechtse pool in een land de verkiezingen wint, komt nieuwsanker Martine Tanghe met een grafstem de kijkbuiskinderen meedelen dat het nu om een ‘verdeeld land’ gaat. En dat is welbeschouwd ook juist: links bestaat uit slechte verliezers, die geen vrede nemen met minder dan de macht. Dit omdat links veel harder op politieke macht steunt in zijn kruistocht tegen de ‘foute kant van de geschiedenis’.

Zo ook in de VS. Donald Trumps verkiezing luidde vier jaar scherpe verdeeldheid in. De Democraten konden hun verkiezingsnederlaag niet verkroppen, en haalden in hun Impeachment-politiek de wildste samenzweringstheorieën boven. In 2020 kwam daarbij nog een even wilde geweldcampagne via hun extreemlinkse tentakels, en wel op basis van raciale propaganda. De dood in voorarrest van George Floyd werd, zonder enige aanwijzing, in het ideologisch verhaal van ‘systemisch racisme’ ingeweven, met de bekende gevolgen. Niet alleen werden tientallen moorden gepleegd tijdens door Democratische gouverneurs en burgemeesters gefaciliteerde ‘Black Lives Matter’-betogingen, maar blijkens officiële cijfers is ook daarbuiten het moordcijfer gevoelig gestegen.

 

Charlottesville

Joe Biden maakt zoveel mogelijk van de drie jaar oude gebeurtenissen in Charlottesville, waar wat nog overblijft van de neo-nazi’s en de Ku Klux Klan een betoging organiseerde. Ze hielden zich aan de opgelegde regels, waarbij de politie hen dwong om spitsroeden te lopen voor de tegenbetogers; die vielen hen dan ook aan. (Spike Lee’s film BlacKkKlansman doet verslag van die dag, maar verbloemt deze episode achter snel bewegende beelden om de schuld van het Antifa-kamp te verbergen.) Toch eindigde de dag redelijk geweldloos, tot een teleurgestelde rechtse betoger zijn auto in de linkse massa reed en een dodelijk slachtoffer maakte. De ‘Unite the Right’-actiedag werd een nachtmerrie, vooral voor de organisatoren, die zoiets niet gepland hadden en totaal hun gezicht verloren. Extreemrechts is nu eenmaal minder falanx dan extreemlinks, met een individualistische tegenzin om ordewoorden op te volgen en een noodlottige innerlijke dwang om aan de eigen opwellingen uiting te geven. Veel medelijden met deze anachronistische blockheads kunnen wij niet opbrengen, maar de manier waarop men er Trump in trachtte te betrekken, is veelzeggend. 

Hem neemt men kwalijk dat hij achteraf verklaarde: ‘There were good people on both sides.’ Hij gedroeg zich nu eens wél presidentieel en weigerde te polariseren. De meeste zogenaamd rechtse politici zouden zich gehaast hebben om braaf de linkerzijde na te zeggen dat alleen de rechterzijde schuldig was. Hij preciseerde wel dat die ‘good people’ niet de ‘white supremacists’ waren, maar degenen die gewoon  de geplande neerhaling van de standbeelden voor Robert E. Lee verwierpen. Het eren van de Confederatiegeneraals na hun nederlaag was deel van het verzoeningsbeleid na de Burgeroorlog, wat niet in het polarisatiebeleid van de Woke beweging past.

In het eerste verkiezingsdebat vroeg de moderator aan Trump om zich van extreemrechts te distantiëren, hoewel niet aan Biden om afstand te nemen van het pas nog door Democraten gepatroneerde extreemlinks. Dat deed Trump prompt, maar die zin is uit de meeste TV-besprekingen weggelaten. Daaropvolgend stelde Trump nog eens uitdrukkelijk dat hij in het heden vooral geweld van extreemlinks zag, wat gewoon juist is.

De nochtans partijdig-linkse bron Wikipedia, alleen betrouwbaar voor niet-betwiste onderwerpen, zegt hierover in zijn Engelstalige versie: ‘Terwijl Trump zowel neonazi's als blanke nationalisten veroordeelde, werden zijn eerste verklaring en de daaropvolgende verdediging ervan, waarin hij ook verwees naar 'zeer fijne mensen aan beide kanten', door critici gezien als een suggestie van morele gelijkwaardigheid tussen de blanke suprematiebetogers en degenen die tegen hen protesteerden, [en als] sympathiserend met de blanke supremacisten. Aanhangers hebben deze duiding als een "hoax" gekenmerkt, omdat de "fijne mensen"-verklaring van Trump uitdrukkelijk de blanke nationalisten aan de kaak stelt.’

 

Beleidsresultaten

Toekomstige generaties zullen zich verwonderen over de obsessie met de persoon van Trump, al het geëmmer over zijn lompheid en narcisme. Wij gaan een eind mee in de kritiek op Trumps persoonlijkheid, maar daarmee is het dan ook gezegd: het heeft geen politieke consequenties. Onder volwassenen focussen we liever op zijn beleidsresultaten, en op de vergelijking met de verfoeilijke implicaties van het voorradige alternatief. Ongeveer elke commentaar zou tegenwoordig het ten onrechte aan Eleonore Roosevelt toegeschreven maxime kunnen citeren: ‘Grote geesten bespreken ideeën, middelmatige richten zich op gebeurtenissen, en kleine roddelen over personen.’

In zijn jongste State of the Union, in januari jongstleden, ratelde Trump zijn vele economische successen af: indrukwekkende groeicijfers, laagste werklozencijfer voor Afro-Amerikanen en andere groepen, enzovoort. Democratisch Kamervoorzitster Nancy Pelosi beleefde vóór de camera’s een crescendo van woede en viel volledig uit haar rol door de tekst van zijn rede ostentatief te verscheuren. Laten we het echter niet over haar pubergedrag hebben, wel over die beleidsresultaten. Hij heeft blijkbaar toch iets goeds gedaan, en kiezers zouden, ongeacht hoe narcistisch hij is, de komende vier jaar nog eens dergelijke groeicijfers kunnen verkiezen.

 

Cultuurstrijd

Door tegen het links-vergoelijkende maar rechts-dramatiserende mediaverhaal in te gaan, toont Trump dat hij de cultuurstrijd af en toe ernstig neemt. Daarom ook dat hij snel een nieuwe kandidaat-opperrechter lanceerde en daarmee de linkse controle op het Hooggerechtshof doorbrak. Dat is precies wat bij de meeste rechtse ‘macht’-hebbers ontbreekt. In Vlaanderen heeft de N-VA nog niets gedaan om de drooglegging van talloze niet-multiculturele Vlaamse verenigingen zoals het Zangfeest ongedaan te maken. Trump maakt een einde aan de neoracistische indoctrinatiecursussen die het overheidspersoneel gedwongen ingelepeld krijgt, terwijl men hier het per definitie anti-meerderheid Minderhedenforum blijft subsidiëren. Trump treedt tenminste op tegen die haatzaaierij.     

Dat Trump warempel van ‘antisemitisme’ beschuldigd wordt terwijl zijn schoonzoon en rechterhand zelf Jood is, en terwijl hij diplomatiek veel gedaan heeft voor de verplaatsing van ambassades naar Jeruzalem en de aanvaarding van een Joodse staat door Arabische landen, zet maar in de verf hoe onder zijn vijanden alle rede zoek is. Ook met de zwarten is hij destijds als zakenman altijd normaal omgegaan; mocht er daarop in zijn altijd zeer openbare leven iets aan te merken geweest zijn, hadden we dat allang op de voorpagina’s gelezen. Hij behoort gewoon tot een samenleving die het racisme grotendeels ontgroeid is, tot chagrijn van de neoracisten.

Op het wereldtoneel heeft Trump een einde gemaakt aan de sabelslepende VS-bemoeizucht. Barack Obama kreeg al bij zijn aantreden de Nobelprijs voor de Vrede, om dan in Libië en Syrië oorlog te gaan stoken. Trump zal wel niet die prijs krijgen, maar hij is geen landen binnengevallen, heeft een geplande militaire actie tegen Iran afgeblazen, en heeft een vredesproces met Noord-Korea op gang gebracht. Hij verdient beter dan de universele schietschijf te zijn.

 

Read more...

De olifant danst

(’t Pallieterke, maart 2017)

“De man die de Indiase olifant laat dansen”, zo noemt zelfs het extreemlinkse blad De Wereld Morgen (lente 2017) de “rechtse” Indiase premier Narendra Modi. En dat was nog vóór de recente verkiezingen in de deelstaat Uttar Pradesh, die Modi’s partij een spectaculaire zege opleverden. UP telt ruim 200 miljoen mensen, met een dubbel zo grote bevolkingsdichtheid als het overbevolkte Vlaanderen. En om nog andere redenen was deze staande ovatie voor Modi, naast onverwacht, politiek zeer belangrijk.

Modi is sedert zijn jeugd militant van de hindoe-nationalistische zuil, waarvan de Bharatiya Janata Party (BJP) de politieke belichaming is. Voor die partij werd hij in 2001 premier van de westelijke deelstaat Gujarat, waar hij bijna meteen geconfronteerd werd met grootscheepse godsdienstrellen. Moslims hadden een treinwagon met hindoe bedevaarders in brand gestoken, en de 59 slachtoffers werden grootschalig gewroken. Uiteindelijk vielen er een 1100 doden, van wie driekwart moslims. Het is in India al vaker gebeurd, en een politicus van de sociaaldemocratische Congrespartij zou er mee weggekomen zijn, maar dit keer eisten de media en allerlei gesubsidieerde of vanuit het buitenland gesponsorde NGO’s Modi’s vel.

Zijn onverwoestbare reputatie van Hindu Hrdaya Samrat, “keizer van het hindoe hart”, heeft Modi toen verworven. Enerzijds greep hij onmiddellijk in en bedwong hij de rellen zo efficiënt als mogelijk. Dat hebt u niet in de media vernomen, waar Modi integendeel van niets minder dan “genocide” beschuldigd werd. Maar anderzijds boog hij niet voor de lasteraars. Over allerlei specifieke incidenten waarvoor hij verantwoordelijk gesteld werd, zijn processen gevoerd, aangespannen door Modi’s tegenstanders maar gewonnen door Modi. Zijn in de leugenpers zeer gevierde critici vielen één voor één door de mand eens ze aan een formele ondervraging onderworpen werden. Ondanks een vijandige centrale regering (Congres 2004-14) werd zijn naam over de hele lijn gezuiverd.

Het nam niet weg dat de VS-regering hem in 2005 de toegang tot het land ontzegde toen hij uitgenodigd werd om over Gujarats economische doorbraak te komen vertellen. Ook zijn eigen partijleiding trachtte af te blokken dat hij in 2014 de BJP-kandidaat voor het premierschap werd, maar de basis wist haar ertoe te dwingen. Zelfs op de vooravond van die verkiezing riep The Economist op om vooral niet voor Modi te stemmen, hoewel het hele zakenmilieu voor hem duimde; precies zoals het blad in 2016 fel pleitte tegen Donald Trump.

Modi’s klinkende kieszege in 2014, één week voor die van de N-VA bij ons, was dé grote trendsetter voor de populistische doorbraak in het VK en de VS van 2016. Ook Boris Johnson en Trump moesten zowel tegen de verenigde media als tegen hun eigen partijleiding opboksen. Zelfs DWM geeft toe: “De electorale aardverschuiving die Narendra Modi in 2014 in India teweeg bracht, kreeg nog geen fractie van de aandacht die blijft uitgaan naar de verkiezing van Donald Trump in de VS. Daardoor weten wij niet dat Modi qua electorale strategie diens perfecte voorloper was; al gedroeg Modi zich, vergeleken met zijn Amerikaanse evenknie, als een koorknaap”.

Modi, van zeer arme komaf en spartaans in zijn levenswijze, deed eigenlijk veel straffer dan Trump. Deze overwon tegen beschuldigingen van ocharme belastingontduiking en seksuele onwelvoeglijkheid, terwijl Modi tegen een wereldwijde reputatie voor massamoord moest optornen. Maar een winner is hij wel. Economisch is India nu het enige BRICS-land met hoge groeicijfers. Ook zijn campagnes voor onder meer algemene properheid en een toilet per gezin komen beter van de grond dan in India gebruikelijk was. Verder oogst hij veel steun met zijn beleid van nationale eenheid, tegen de langdurig opgebouwde kankercultuur van quota en voorrechten voor minderheden.

Het ideologisch gemotiveerde deel van zijn steunbasis, waaronder de campagnevrijwilligers, werden echter wat teleurgesteld. Precies zoals de N-VA bij ons zette hij het institutionele en culturele deel van zijn agenda (waaronder de afschaffing van de bestaande wettelijke discriminaties tegen de hindoe-meerderheid) in de koelkast, om de economie aan te zwengelen. Die was onder de vorige regering terug in het socialistische moeras terecht aan het komen, en Modi was de geknipte man om er weer vaart in te krijgen.

Toch gooit de BJP haar basis wat kruimels toe, symbolische wapenfeiten die tenminste het gevoel wekken dat de partij ideologisch nog op koers zit. Verder mag zij de haar vijandige media dankbaar zijn: die schilderen haar af als hindoe-fanatici, wat volstrekt niet met het feitelijke beleid klopt, maar bij de kiezers beter ligt dan de lauwe werkelijkheid. Alleszins zijn de hindoe-kiezers van UP in veel groteren getale gaan stemmen dan in het verleden, uitgesproken ideologisch en in blok. Daarmee hebben ze de BJP een historisch grote zege bezorgd: meer dan 80% van de zetels.

Read more...