7 juli 2009

Mijn vijf favorieten voor de GOP in 2012
(Vincent De Roeck)

Een kleine drie jaar voor de start van de volgende presidentiële voorverkiezingen in de Verenigde Staten is het natuurlijk nog koffiedik kijken naar de potentiële kandidaten, laat staan naar het uiteindelijke genomineerde duo. Bij de Democraten zullen dat zonder twijfel wel Barack Hussein Obama en Joe "Gaffe" Biden, de huidige president en vice-president, zijn, maar bij de Republikeinen ligt er nog niemand echt in poolpositie. In deze blogpost zal ik even kort stilstaan bij mijn vijf favorieten voor 2012, en ook nog even mijn licht laten schijnen over andere mogelijke Republikeinse kandidaten.

Mijn eerste favoriet beantwoordt volledig aan het gezegde van James Carville, “Running for president is like having sex, most men can't do it only once.” Ik heb het natuurlijk over Mitt Romney, de gewezen gouverneur van Massachussetts en een kandidaat in de vorige primaries. Romney heeft de middelen om een nieuwe campagne op poten te zetten, heeft met zijn verleden als ondernemer, manager van sportwedstrijden en politicus wel een CV waarop hij kan bouwen, en straalt in deze Keynesiaanse tijden misschien net de “change” uit die Amerika zo wanhopig nodig heeft. Romney stond bekend om zijn flip-flops, zijn haarstijl en zijn mormoonse overtuiging, maar bovenal leerde Amerika hem kennen als een degelijke fiscale conservatief die ook centrumkiezers en progressieven voor zich won. Ik vertrouw hem en denk dat hij het libertarisme zeker van dienst zal kunnen zijn.

De tweede in mijn rijtje is Bobby Jindal, de gouverneur van Louisiana, en één van de rijzende sterren binnen de GOP. Hij is een Indische Amerikaan en dus per definitie makkelijker aanvaardbaar voor de minderheidsgroepen in de Verenigde Staten. Zijn vrouw, Supriya Jolly, wordt dan weer als de Republikeinse Michelle Obama gefêteerd en Jindal geniet tevens de onvoorwaardelijke steun van Republikeinse middenveldorganisaties zoals de NRA en de ACU. Hij was eerder dit jaar zelfs de “keynote speaker” op de CPAC-conventie. Voor libertariërs zoals mezelf is het “track record” van Bobby Jindal ook voer voor interessante vooruitzichten. Jindal is voor wapens, tegen centralisering, voor belastingverlagingen, tegen regulering en tegen elke vorm van stimulusplan. Bobby Jindal is evenwel ultra-conservatief als het op ethische thema’s aankomt en een al even uitgesproken neoconservatief op vlak van terrorismebestrijding.

Mijn derde, en misschien wel grootste, favoriet is Mark Sanford, de gouverneur van South Carolina, en een nauwe bondgenoot van Ron Paul toen die nog samen in het Congres zitting hadden. Sanford was lange tijd de voorzitter van de gouverneursbond en gold tot enkele dagen geleden als een toonbeeld van ingetogenheid en traditionele deugdelijkheid. Het onlangs opbiechten van een buitenhuwelijkse relatie heeft dat imago wel wat schade berokkent, maar Sanford blijft nog stevig in het zadel. Daarbij is het misschien goed dat dit soort skeletten nu uit de kast vallen en niet tijdens de primaries zelf. Sanford weigerde stimulusgeld voor zijn staat, maar werd door een rechtbank deze maand gedwongen om het toch aan te nemen. Verder verzet hij zich sterk tegen belangengroepen en corporatisme, en maakte hij veelvuldig gebruik van zijn gouverneursveto in budgettaire aangelegenheden. Ooit dreef hij zelfs een bende varkens het deelstaatsparlement in als verzet tegen de “pork barrel spending” van de parlementsleden. Sanford gelooft heilig in lokalisme en een minimale staat, en omschrijft zichzelf vaak als economisch libertair. Dat soort statements klinkt mij alvast als muziek in de oren.

Een andere favoriet van mij is Charlie Crist, de gouverneur van Florida, en misschien wel een atypische Republikein. Net zoals Arnold Schwarzenegger in Californië is Crist begaan met het milieu, fiscaal vrij strikt maar economisch centristisch, ethisch progressief en bereid resoluut te kiezen voor een assertief opengrenzenbeleid. Crist weigert ook steevast om zichzelf als conservatief te outen. Hij houdt vast aan een “non-ideological” profiel, en laat het nu net dat soort “outreach” en bruggen bouwen zijn dat de Republikeinen in 2012 misschien opnieuw in het Witte Huis kan krijgen, zeker in combinatie met een uitgesproken Rush Limbaugh-adept als runningmate.

Tenslotte reken ik ook nog iemand als John Thune onder mijn vijf favorieten. Thune maakte als jongeling carrière in de Reagan-administratie en beschouwt Barry Goldwater als zijn grote voorbeeld. Thune kon ook in diens voetstappen treden door in 2005 de zittende fractieleider van de Democraten in de Senaat, Tom Daschle, te wippen, net zoals Goldwater zelf het hem in 1952 had voorgedaan. Thune is senator voor South Dakota en de enige met een 100-rating van de ACU. Thune is een strikte constitutionalist en een godsvruchtig conservatief. Zeker in combinatie met een iets softere Republikein of grotere centrist aan zijn zijde zou hij wel eens de verrassing van 2012 kunnen worden. Ik gun het hem alvast van harte.

Natuurlijk zijn er naast dit vijftal ook nog andere potentiële kandidaten voor de Republikeinse voorverkiezingen van 2012. Mijn held Ron Paul zal daartegen te oud zijn, maar misschien kan zijn zoon Rand Paul, die in 2010 normaliter kandidaat zal zijn voor de Senaat, de libertarische erfenis van zijn vader voortzetten. Ook gevestigde waarden als een Sarah Palin, een Jeb Bush, een Mike Huckabee, een Condoleezza Rice of een Tim Pawlenty komen opnieuw in beeld, net als de eeuwige maybe’s Newt Gingrich en Dennis Hastert, allebei gewezen Speakers. En ook partijprominenten als een John Boehner of een Mitch McConnell, de huidige GOP-fractieleiders in de twee kamers, of één van hun voorgangers Tom DeLay, Trent Lott of Bill Frist, maken natuurlijk nog altijd een kans om eveneens in deze primaries te schitteren. Tenslotte ook nog even melden dat senator Lindsay Graham misschien wel de enige échte underdog zal zijn in de voorverkiezingen van 2012. Ook deze notoire vrouwenloper, deze centrumconservatief op binnenlands vlak en ultra-havik op buitenlands vlak, en - vooral - deze maar al te graag geziene gast in Amerikaanse talkshows, wil ik nog niet onmiddellijk afschrijven.

8 Comments:

At 7/7/09 14:01, Anonymous Bomma said...

none of the above,
*** PALIN 2012 ***

 
At 7/7/09 17:56, Anonymous Marc Huybrechts said...

@ Vincent DR

1) Proficiat voor een degelijk overzicht/samenvatting van enkele belangrijke Republikeinse 'kandidaten'. Jij moet een echte snel-lezer zijn van kwaliteitsbronnen. Ik heb geen seieus probleem met uw gedetailleerde beschrijving van de kandidaten, en onze verschillen omtrent sommige van uw oordelen blijven binnen bepaalde perken. Dat belooft dat onze nakende 'Summit'/topconferentie, in 'enemy-occupied-DC', zonder grote (althans uitwendige) problemen zal verlopen. Met enige buitensporige verbeelding, zo een beetje gelijk de huidige tussen Obama en Putin/Medvedev.

2) Romney en Jindal zijn ook mijn top-twee kandidaten. Romney is ouder en heeft meer ervaring dan Jindal, terwijl Jindal een grote hoop blijft voor de toekomst.

3) Over de pretend-conservatieve Sanford (van South Carolina) en de libertijnse-centrist Crist (van Florida) denk ik wel erg verschillend dan gij.

-- Mark Sanford heeft zijn meest-recente buitenhuwelijkse relatie niet "opgebiecht". Integendeel, die relatie is in het openbaar gekomen door zijn 'vlucht' (voor een week) naar zijn lover in Argentina, en door de comments van zijn echtgenote. De wijze waarop hij met de media hieromtrent heeft omgegaan heeft een zeer gevaarlijke emotionele onvolwassenheid van Sanford blootgelegd. Echter, het ergste (politieke) verwijt dat men Sanford kan maken is dat hij zijn post op onverantwoordelijke wijze heeft verlaten, (i.e. vlucht naar Argentina, zonder de eigen staff en direct-betrokken andere politieke verantwoordelijken in zijn Staat daarover in te lichten). Naar mijn mening is de politieke carriere van Sanford over, en dat zal binnen afzienbare tijd duidelijk worden.

-- Het is ironisch dat je Charlie Crist 'durft' vergelijken met Arnold Schwarzenegger, terwijl deze laatste nu juist in grote mate verantwoordelijk is voor de abominable situatie vandaag in California, en niet enkel op fiskaal gebied. Ondanks zijn Hollywood-imago van 'forse man', is hij een schoothond gebleken in de strijd met de radikale 'socialisten' van de Californiaanse Democratische partij die het staatsparlement in Sacramento domineren; zo ongeveer het tegenovergestelde van zijn grote voorganger als Cal-Goeverneur, Ronald Reagan. Verder, het "assertief opengrenzenbeleid" van Charlie Crist in Florida heeft die staat opgezadeld met een serie van onoplosbare problemen, en de idee zelf van die te willen veralgemenen naar de ganse VS toe is gewoonweg rampzalig. Ik kan zijn "outreach" kwaliteiten wel erkennen, maar de belangrijkste vraag blijft: 'om wat te kunnen realiseren?'

4) Over John Thune zijn we akkoord, en over de 'oude' Ron Paul natuurlijk niet. Thune, gelijk Jindal, is een grote belofte voor de toekomst. Ik ben blij dat je ook nog Governor Tim Pawlenty van Minnesota hebt vermeld. Andere beloftevollen zijn Eric Kantor van Virginia en sommige jongere vrouwelijke Congressleden uit Tennesee en Michigan.

5) De huidige en voorbije Republikeinse Congressleden, die je vermeldt, zijn totaal kansloos om te kunnen "schitteren" in toekomstige primaries voor het Presidentschap, en dat geldt zeker voor mensen als Hastert, Delay, Frist enz... Hun performance tijdens de jaren van Republikeinse dominantie (ruwweg 2000-06) was zo slecht dat zij niet alleen veel krediet hebben verloren bij Amerikaanse 'independents', maar vooral ook bij de Republikeinse 'basis'. The next Republican revival will not come from the federal pigsty, but from the States, from the elected Governors...

 
At 7/7/09 20:35, Blogger Unknown said...

Het onlangs opbiechten van een buitenhuwelijkse relatie heeft dat imago wel wat schade berokkenD !

 
At 7/7/09 21:38, Anonymous Petrus said...

Eerste bedenking: in 2012 gaat Obama niet met Biden ten strijde trekken. Hij had Biden in 2008 nodig om een beetje meer Washington D.C.-ervaring op het ticket te zetten, maar voor het overige is Biden een grap en niet eens een goede. Obama behandelt hem ook zoals geen enkele vice-president sinds de 19de eeuw behandeld werd: als een politiek volstrekt verwaarloosbare non-entiteit. Neen, in 2012 zal Obama de kans niet laten liggen om zijn opvolger als hoofd van de Democratische partij te lanceren.

Tweede bedenking: in 2012 speelt er maar één man mee in de verkiezingen, Barack Hussein Obama. Hij zal winnen of verliezen - en maak daar maar winnen van - ongeacht wat de oppositie doet, omdat zowel zijn nogal megalomaan karakter als de idolatrie van de media alles zullen herleiden tot de vraag of de Amerikaan nog eens 4 jaar Obama wil of niet.

Derde bedenking, die samenhangt met de tweede: als het er in de zomer van 2011, wanneer de beslissing om mee te dingen genomen moet worden, naar uit ziet dat Obama zal winnen - en dat is het meest waarschijnlijke scenario - dan zal geen enkele serieuze Republikein meedoen, behalve misschien Romney (die weinig te verliezen heeft, behalve enkele tientallen miljoenen dollars, vermits hij zijn campagnes grotendeels zelf financiert). Als Romney het ook niet ziet zitten, wordt het een oudgediende uit de congressionele leiding van de partij, zoals Dole in 1996 of McCain in 2008. En de missie is dan simpel: proberen om 10 staten te winnen en boven de 40 % te eindigen, zodat de partij nog nationaal bestaansrecht kan claimen.

Ten vierde: als Obama in 2011 min of meer kwetsbaar lijkt - wat ik ongeveer even waarschijnlijk acht als een federaal premierschap voor Bart De Wever - zal het zijn omdat de economie volledig ingestort is. In dat geval is een kandidaat met het imago van een economisch veilige saaiheid (lees: Mitt Romney) de meest voor de hand liggende opponent.

Jindal is een wissel op de toekomst, als hij herkozen raakt als gouverneur van Louisiana; eerder iets voor 2016 of 2020 dus. Jindal heeft zichzelf wel beschadigd door een ondermaatse repliek op de eerste State of the Union van Obama. Alle andere personages die genoemd werden, lijken mij kansloos. Sanford is politiek dood, Pawlenty en Crist zijn niet conservatief genoeg, Thune is een senator (en na Dole en McCain gaat het lang duren voor een senator nog eens kandidaat mag zijn, tenzij als kanonnenvlees voor een op voorhand vaststaande nederlaag). Gouverneur Daniels van Indiana is een "dark horse": conservatiever dan Pawlenty, uit een battleground state én in staat om de Obama-pletwals in 2008 te doorstaan in zijn thuisstaat. Daniels maakt een kans als Romney om één of andere reden uitglijdt.

En dan zijn er nog enkele wild cards: de Tea Party movement en Sarah Palin. Laatstgenoemde heeft zichzelf uitgeschakeld voor een verkozen ambt, maar daar zal ze niet van wakker liggen. Palin is geen Republikeins partij-beest, zij is integendeel iemand die het vastgeroeste Republikeinse establishment van Alaska in zee gedreven heeft. Zij beoogt iets soortgelijks op nationaal niveau, want als volbloed populiste heeft ze zeer goed aangevoeld dat een heel grote groep Amerikanen niets liever zou willen dan beide grote partijen op het stort te gooien. De vaag anarcho-liberale Tea Parties zijn daarvan slechts één uiting. En dat gaat iedere Amerikaanse politicus die niet in een ultralinks of ultra-Afrikaans Amerikaans kiesdistrict opkomt vroeg of laat ondervinden.

 
At 8/7/09 04:22, Anonymous Marc Huybrechts said...

@ Petrus

1) Het onderwerp ging over "mijn (Vincent's)...favorieten voor de GOP". Het ging niet over allerlei pessimistische prognoses voor de toekomst. Het is alleszins niet duidelijk wie uw favorieten zijn.

2) Enkele specifieke punten:

- Wat wil u met die eerste paragraaf eigenlijk zeggen? Een loopje nemen met Biden? Verder, in de VS geschiedenis zijn er maar zeer weinig presidenten geweest die ooit "partijhoofd" geweest zijn. Dat is geen normale weg naar 'higher office'.

- Uw 2de, 3de, en 4de bedenkingen zijn wel zeer pessimistisch. Ik vermoed dat u de impact (op de Obama-manie) van zowel interne als externe toekomstige gebeurtenissen onderschat, evenals de fickleness van Jan-met-de-pet. Verder, moderne economieen storten niet "volledig" in. Zij kunnen wel langdurig onderperformeren, en dat heeft normaal wel een impact op de populariteit van 'El Supremo'.

- In uw voorlaatste paragraaf schrijft u dat, uitgezonderd Jindal, alle andere vermelde personages "kansloos" zouden zijn. Tegelijkertijd schrijft u dat Daniels een kans maakt als Romney zou uitglijden. Dit is allemaal niet erg consistent, noch overtuigend.

- Het publiek is dikwijls ook niet consistent en rationeel, maar de twee grote partijen "op het stort willen gooien" is niet serieus. Men moet een onderscheid maken tussen (a) lawaai tussen verkiezingen, en (b) feitelijk gedrag tijdens verkiezingen (when push comes to shove). Ik denk ook dat uw visie op de Tea party movement veel te pessimistisch is.

 
At 8/7/09 09:56, Anonymous Petrus said...

@Marc: mijn inschatting over de toekomst van de GOP is inderdaad niet optimistisch. Er zal altijd een partij zijn die tegenover de Democraten staat, maar dat zal niet de GOP in haar huidige gedaante zijn, net zomin als het na 1850 de Whigs waren die tegenover de Democraten overeind konden blijven. De GOP heeft in 2008 de Hispanics definitief weggejaagd op nationaal vlak, net zoals ze dat in 1994 in California heeft gedaan. Bovendien heeft de congressionele GOP in september-oktober 2008 de economische issues zo gespeeld dat haar eigen zittende president in hetzelfde kamp terecht kwam als de Democratische kandidaat Obama; de eigen kandidaat McCain is daar gewoon door zijn eigen partij tussen hamer en aambeeld gelegd (de zelfverklaarde economische ongeletterdheid van McCain hielp natuurlijk ook niet).

Wat Biden betreft: Obama zou heus niet de eerste president zijn die voor zijn tweede ambtstermijn een andere vice-president zoekt. F.D. Roosevelt heeft zelfs twee wissels doorgevoerd. Een vice-president heeft per slot van rekening zijn verkiezing volledig te danken aan het feit dat de winnende presidentskandidaat hem (of haar) mee op het ticket genomen heeft.

De president is wel degelijk het politieke hoofd van zijn partij. Dat blijkt onder andere uit het feit dat hij ook de voorzitter benoemt. Zo vreemd is dat trouwens niet: in Duitsland twijfelt er ook niemand aan dat Angela Merkel de politieke leider is van de CDU.

Ik zie geen inconsistentie in de paragraaf over Jindal en de anderen. De kansen waarvan sprake zijn kansen op de Republikeinse nominatie. Jindal kan die krijgen wanneer hij ervoor opkomt. Maar Jindal is op een leeftijd dat hij zich kan permitteren om te wachten met een gooi naar de nominatie tot hij ook een goede kans maakt om de eigenlijke presidentsverkiezingen te winnen. Herverkozen geraken in zijn huidige functie is daar een vrijwel onmisbare voorwaarde (Obama is op dit punt een zeer grote uitzondering, wat de twijfels bij zijn kandidatuur in 2007 verklaart). De andere namen lijken mij inderdaad kansloos om de nominatie te winnen in een partij waarvan het primary-publiek alsmaar rechtser wordt. Daniels is een mogelijke uitzondering, vandaar dat ik hem als dark horse vermeld. Ik merk trouwens op dat Daniels in de oorspronkelijke blogpost niet genoemd werd.

Waar u het haalt dat mijn visie op de Tea Parties pessimistisch zou zijn weet ik niet. Ik noem ze een wild card en ik stel vast dat ze "vaag anarcho-liberaal" zijn. Dat lijkt mij de beste omschrijving van hun ideologie, voor zover de ideeën voldoende uitgekristalliseerd zijn om van een ideologie te spreken. Ik vind niet-ideologisch zijn trouwens een groot pluspunt, want ideologieën zijn de voedingsbodem van totalitaire systemen.

Trouwens, als "push comes to shove" gaat zelfs in een uitzonderlijk jaar als 2008 bijna 50 % van de Amerikanen niet stemmen en stemt een gedeelte wel voor de presidentsverkiezingen, maar slaat het Congres over. De "approval index" van het Congres zit al decennia onder het vriespunt. Er is alleen (nog) geen aanlokkelijk alternatief voor de twee nationale partijen. Maar van zodra dat alternatief opduikt, zitten de Republikeinse partij en alle Democraten die niet uit streken komen die de facto éénpartij-regimes geworden zijn, met een huizenhoog probleem. En te oordelen aan hun prestaties zou dat ook volkomen terecht zijn.

 
At 8/7/09 16:36, Anonymous Marc Huybrechts said...

@ Petrus

1) "Definitief weggejaagd"? Is er in de politiek wel zoiets als "definitief"? Ik durf het betwijfelen. Eigenlijk houdt u een zeer negatieve visie omtrent Hispanics aan. De implicatie van uw stelling is (a) dat 'die mensen' onherroepelijk geen rechtsstaat zouden aanhangen, niet kunnen leren uit de immigratieperikelen, en dus eigenlijk 'racisten' zijn (want de wet zou niet voor Hispanics moeten gelden), en ook (b) dat zij de absurditeiten van de contemporele Democratische partij m.b.t. tot sociale, economische, en ethische kwesties gedwee zouden blijven slikken.

2) Akkoord dat de President het de facto politieke hoofd is van zijn partij, en dat dat niet de 'voorzitter' van de partij is. Nu begrijp ik beter wat u eerder bedoelde met "lanceren als hoofd van de partij". U bedoelde dat Obama een nieuwe Vice-President zou kiezen in een 2de termijn (lijkt me onwaarschijnlijk), terwijl ik dacht dat u bedoelde dat hij zijn favoriete opvolger voorzitter van de partij zou maken. Duidelijk is anders.

3) Uw visie omtrent de kansen voor de Republikeinse nominatie van verschillende kandidaten berust op de voorveronderstelling dat "het primary publiek alsmaar rechtser wordt". Ik verwacht juist het omgekeerde: naarmate de nefaste gevolgen van 'Obama economics and foreign policy' duidelijker zullen worden, gaat er terug een verschuiving plaats grijpen van het centrum en van independents naar de GOP als vehicle om 'change' te bewerkstellingen. Dat is het historisch patroon, en als dat patroon aanhoudt dan wordt het 'primary publiek' niet alsmaar 'rechtser'. Daar ligt ook een grote kans voor Romney, en er zijn nu al indicaties dat die verschuiving gradueel onderwege komt.

4) Ik noem uw visie omtrent de Tea Parties "pessimistisch" omdat u denkt dat ze grotendeels "anarcho-liberaal" zouden zijn. Ik heb een betere opinie van de 'gemiddelde Amerikaan', en verwacht dat die zoals in het verleden een onderscheid kan maken tussen 'tussentijds protest' en pragmatisme in verkiezingstijd (om verandering te kunnen bekomen). Niet alle "ideologieen" zijn totalitair van inslag, en er is een verschil tussen pragmatisme en fundamentalisme bij het aanhangen van een ideologie.

5) Over de approval index van Congress op het vriespunt zijn we natuurlijk akkoord. 'Disgust met de politiek' is een oud zeer. Het is in feite een kenmerk van echte 'democratie', en betekent eigenlijk 'disgust met de (eigen) menselijke natuur'. Uw impliciete hoop voor een "aanlokkelijk alternatief voor de twee nationale partijen" is ook een regelmatig wederkerend fenomeen. Niettemin denk ik juist dat dat 'systeem' de beste garantie is om democratie te kunnen behouden (vooral in tijden van culturele/morele verloedering) omdat het helpt om extremisten uit (coalitie-) regeringen te kunnen houden. Ik schreef "helpt", want soms slippen er wel uitzonderingen door het net (zoals vandaag).

 
At 5/1/10 14:30, Anonymous Anoniem said...

Vraagje.
Wanneer word de tegenkandidaat van Obama gekozen? Welke datum?

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>