Sic Semper Tyrannis

President Musharraf kondigde in Pakistan de noodtoestand af. Duizenden mensen kwamen op straat, maar betogingen werden uiteen geslagen en er gebeurden tal van arrestaties. Dat verbaast me eigenlijk helemaal niet. Musharraf wordt door het Westen als een bondgenoot beschouwd, en dat is een grote fout, een zielige grap, een oud zeer van de Westerse democratie.

Het Westen heeft immers de vreemde gewoonte om autoritaire, zelfs totalitaire regimes, met militaire dictators aan het hoofd, te steunen als die het Westen gunstig gezind zijn. We vergeten gemakshalve dat mensen zoals Pinochet en Musharraf via militaire staatsgrepen aan het bewind kwamen, dat ze de gewoonte hadden om dissidenten te martelen en zelfs te vermoorden en dat elke democratische legitimiteit later in scene werd gezet. Maar ze steunen het Westen tegen een “gevaarlijker” bondgenoot en dus zijn ze onze vrienden. Larie en apekool.

Regimes die de mensenrechten niet respecteren, die de democratie vervalsen en hun volk onderdrukken kunnen nooit echt bondgenoten zijn van regimes die mensenrechten en democratie uitdraagt en strijdt tegen onderdrukking. Tenzij wij vinden dat die volkeren geen vrijheid verdienen, dat hun rechten minder belangrijk zijn dan politieke rust en stabiliteit, dat het opofferen van een paar dissidenten in ruil voor militaire en economische bondgenootschappen een aanvaardbare prijs is. Hoe hypocriet kunnen we zijn? Wie onze waarden met de voeten treedt kan toch geen objectieve bondgenoot zijn?

Musharraf is onze bondgenoot hoewel hij staat voor zaken die wij verafschuwen. Enkel en alleen omdat we zijn steun willen tegen een nog ergere vijand. Maar de vijand van onze vijand is niet onze vriend. Bovendien hebben ze de neiging om zodra de vijand verslagen is, of niet meer als gevaarlijk wordt aanzien, onze grote vijand te worden. Saddam Hoessein was onze grote bondgenoot tegen Iran en kreeg zelfs wapens toegestuurd. De Mudjahedeen en Taliban waren door het Westen gesteunde krijgers tegen de Soviets in Afghanistan. De Sovietunie was onze bondgenoot tijdens de tweede wereldoorlog, kreeg de helft van Europa als beloning en daarna kwam de koude oorlog. En Hitler werd lange tijd getolereerd omdat hij een dam zou vormen tegen het bolsjevisme. De geschiedenis is behoorlijk helder.

Bovendien is een steun aan die dictators ook een steun aan de onderdrukking van hun volk. Zijn die mensen minderwaardig? Zijn ze “expendable”? Zijn ze de eieren die gebroken worden om een omelet te maken? Wat een arrogantie, wat een hypocrisie. We moeten onderdrukking streng veroordelen en indien mogelijk ongedaan maken. Het westen moet ophouden dictators en totalitaire regimes te steunen want zo maken we ze sterker en ontnemen we de onderdrukte bevolking de hoop dat ze ooit in een vrij land zullen leven. Want hun onderdrukking wordt door de vrije landen goedgepraat.

Daarom moeten we consequent samenwerking met elk totalitair, dictatoriaal regime weigeren, moeten we consequent onderdrukking en mensenrechtenschendingen veroordelen en moeten we tussenkomen waar we kunnen. Zo wordt het Westen opnieuw een baken van vrijheid voor de wereld en de bevrijde volkeren die ofwel zichzelf bevrijd hebben ofwel door ons bevrijd zijn, worden onze natuurlijke bondgenoten in een wereld waar een dictator de gevangene is van zijn eigen macht.