Obama krijgt eindelijk de rekening gepresenteerd voor zijn falend links beleid (Vincent De Roeck)
Barack Obama is één jaar aan de macht in de Verenigde Staten en de desillusie onder zijn aanhangers (en tegenstanders) kon eigenlijk gewoon niet groter zijn. De man die boven de partijen uit zou stijgen, opnieuw hoop zou injecteren in de samenleving en een breuk met het verleden van zijn Republikeinse voorganger zou bewerkstelligen, blonk vooral uit in inertie, incompetentie, partijdigheid en legde bovenal een latent gebrek aan realiteitszin en visie aan de dag. Hij zou Guantanamo sluiten, maar heeft nog steeds geen datum vastgelegd. Hij zou de twee oorlogen beëindigen, maar stuurt extra troepen naar Afghanistan. Hij zou de werkloosheid aanpakken met massale staatssteun en overheidsprogramma's, maar vandaag kampen de VS nog steeds met een reële werkloosheidsgraad van 17%. Hij zou iedereen gratis gezondheidszorg geven, maar faalde ook daar schromelijk in. Hij wou de Verenigde Staten op het groene spoor zetten, maar ziet vandaag zijn "cap-and-trade" plannen sneuvelen.
Hij profileerde zich als de man van het volk, maar zijn vrouw laat zich elke dag in een andere peperdure garderobe zien. Hij zou onkreukbaar zijn, maar zijn campagnefinanciën en hulporganisaties zoals ACORN liggen constant onder vuur. Hij zou eerlijk en open zijn, maar zijn Recovery.org website pocht met jobs die niet bestaan in kiesdistricten die niet bestaan. Om over zijn dubieus geboortebewijs en zijn gebrekkige spreekvaardigheid als de telepromptor het begeeft nog maar te zwijgen... Eén jaar na diens machtsgreep is het aureool van Barack Obama al bijna volledig verdwenen. Vorige week pakte Gallup uit met een peiling waaruit blijkt dat Obama nog maar net over 50% steun onder de bevolking kan rekenen. Maar liefst 20 procentpunten lager dan enkele maanden geleden. En als klap op de vuurpijl verloor hij vorige week de senaatszetel van rode leeuw Ted Kennedy voor het eerst sinds de jaren '50 aan een Republikein.
Kennedy's zetel in Massachusetts was één van de meest veilige Democratische zetels van allemaal, tot Obama de macht greep. Door de overwinning van Scott Brown in Massachusetts verliest Obama nu ook zijn super-meerderheid in de Senaat. Voortaan zal hij dus deals moeten maken met de Republikeinen om zijn (nu al afgezwakte) wetsvoorstellen rond o.a. klimaatverandering en gezondheidszorg alsnog door het parlement te krijgen. Obama voerde uitgebreid campagne in Massachusetts voor de Democratische kandidate maar dat bleek vruchteloos. Au contraire. Zij stond net aan de leiding in de peilingen tot hij zich ermee kwam moeien... Met Scott Brown komt trouwens een integere vrijemarktliefhebber, een degelijke fiscaal en sociaal conservatief, een overtuigd klimaatscepticus en een onvermurwbare voorstander van wapenrechten in de Senaat. Browns overwinning bewees trouwens ook de alsmaar groeiende macht van de "Tea Party"-beweging - de losse koepelvereniging van honderden grassroots burgerlijke verzetorganisaties tegen belastingen en tegen een te grote overheid - op het politieke debat in Amerika.
De Amerikaanse pers laat er geen twijfel over bestaan. Barack Obama is in Massachusetts genadeloos afgestraft en zijn presidentsschap is op sterven na dood. Zelfs de linkse regimezender MSNBC was ongezien hard voor haar zwart Godenkind. Enkel Hubert Van Humbeeck volgt kennelijk geen Amerikaanse kranten of talkshows want die durfde het deze week nog aan om Obama's presidentsschap in Knack te bejubelen. "Ondanks de gênante haatcampagne tegen zijn persoon van de Republikeinse rechterzijde herstelde hij het vertrouwen van de VS in de wereld," klinkt het bij hem. "Het feest van vorig jaar zorgt nog niet voor een kater. Barack Obama tekende de contouren van wat een goed presidentsschap zal zijn." Een heel ander geluid vinden we echter terug in "The Economist" deze week. In het editoriaal "Big Government: Stop!" veegt dat weekblad de vloer met de idee van méér overheid. Enkele fragmenten daaruit:
(...)
In the aftermath of the Senate election in Massachusetts, the focus of attention is inevitably on what it means for Barack Obama. The impact on the Democratic president of the loss of the late Ted Kennedy’s seat to the Republicans will, no doubt, be significant. Yet the result could be remembered as a message more profound than the disparate mutterings of a grumpy electorate that has lost faith in its leader—as a growl of hostility to the rising power of the state. America’s most vibrant political force at the moment is the anti-tax tea-party movement.
Even in leftish Massachusetts people are worried that Mr Obama’s spending splurge, notably his still-unpassed health-care bill, will send the deficit soaring. In Britain, where elections are usually spending competitions, the contest this year will be fought about where to cut. Even in regions as historically statist as Scandinavia and southern Europe debates are beginning to emerge about the size and effectiveness of government.
There are good reasons, as well as bad ones, why the state is growing; but the trend must be reversed. Doing so will prove exceedingly hard—not least because the bigger and more powerful the state gets, the more it tends to grow. But electorates, as in Massachusetts, eventually revolt; and such expressions of voters’ fury are likely to shape politics in the years to come.
The immediate reason for the rise of the state is the financial crisis. Governments have spent trillions propping up banks and staving off depression. In some countries they now play a large role in the financial sector; and thanks to bail-outs, stimulus and recession, the proportion of GDP made up by state spending and public deficits has rocketed.
But the rise of Leviathan is a much longer and broader story. Long before AIG and Northern Rock ended up in state custody, government had been growing rapidly. That was especially true in Britain and America, the two countries in which “the end of big government” had been declared in the 1990s. George Bush pushed up spending more than any president since Lyndon Johnson. Britain’s initially frugal Labour government went on a splurge: the state’s share of GDP has risen from 37% in 2000 to 48% in 2008 to 52% now. In swathes of northern Britain the state now accounts for a bigger share of the economy than it did in communist countries in the old eastern bloc.
The change has been less dramatic in continental Europe, but in most of those countries the state already made up around half of the economy. Demography is set to push state spending up further. Ageing populations will consume ever more public health care and ever bigger pensions. Unless somebody takes an axe to them, entitlements will consume a fifth of America’s GDP in 15 years, compared with 9% now.
Rising government spending is not the only manifestation of growing state power. The spread of regulation is another. Conservatives tend to blame the growing thicket of rules on unwanted supranational bodies, such as the European Union, and on the ever growing industry of public-sector busybodies who supervise matters like diversity and health and safety. They have a point.
But voters, including right-wing ones, often demand more state intrusion: witness the “wars” on terror and drugs, or the spread of CCTV cameras. Mr Bush added an average of 1,000 pages of federal regulations each year he was in office. America now has 250 million people devising and implementing federal rules.
Globalisation, far from whittling away the state, has often ended up boosting it. Greater job insecurity among the voting middle classes has increased demand for safety nets. Confronted by global market failures, such as climate change, voters have demanded a public response. And the emergence of new economic powers, especially China, has given fresh respectability to the old notion of state capitalism: more and more of the world’s biggest companies are state-owned, and more and more of its biggest investors are now sovereign-wealth funds.
Many difficulties present themselves to those who would reform the state. One is the danger posed by the fragility of the world economy. Government stimulus may still be needed to ward off a new slump. But even in the most vulnerable countries, governments need to be planning for withdrawal.
(...)
6 Comments:
Mooie reactie ook van Scott Brown toen ze hem vroegen wat hij zou doen als hij de zetel van Ted Kennedy zou winnen:
"De zetel is niet van Ted Kennedy, en ook niet van de Democraten, de zetel is van het volk van Massachussetts."
De Dems hadden ook wel een echte tuttebees als kandidate in Massachusetts. Ze dacht dat de Bostonse tophonkballer voor de New York Yankees speelde, ze deed handjes schudden buiten stadions af als belachelijk, en ze spelde de naam van de staat verkeerd op haar affiches!
@ Vincent
Je artikel geeft een goede algemene beschrijving van de huidige Amerikaanse atmosfeer weer, en die is er een van graduele terugkeer naar planeet aarde na de gekke bevlieging van Obamamania over de laatste twee jaren. Waar het eigenlijk op neer komt is dit: extreem-links wil nog een extremer beleid, gezond-verstand Democraten staan 'paf' van de absurditeit van sommige van O's benoemingen van radikale nutcases, en politiek rechts begint zich terug te verenigen.
Het is natuurlijk wel een beetje unfair van uwentwege om al die disparate klachten ten aanzien van O over dezelfde kam te willen scheren. Men kan niet iedereen content stellen, en sommige van die dingen waar jij anderen laat over klagen zijn dat klagen niet waard. Guantanamo bijvoorbeeld. Het is maar goed dat het nog niet gesloten is, en de idee zelf van het te willen sluiten is een zeer slechte idee. Het is absurd van in oorlogstijd uw vijanden te gaan laten bepalen waar u uw krijgsgevangenen gaat vast houden.
Enkele verdere puntjes:
- Scott Brown is niet "sociaal conservatief". Gelijk een typische New Englander (i.e. uit het noord-oosten van de VS) is hij sociaal eerder 'liberaal', maar hij is wel een fiscale conservatief en ook aanhanger van een 'sterk' defensie en buitenlands beleid (gelijk zijn mentor Romney).
- Bij Van Humbeeck gaat het niet om "durven", maar wel om gewoon voort te parroteren, i.e. dezelfde linkse VS media bronnen te blijven napraten. De 'grote' Vlaamse media doet dat nu al zo lang dat de doorsnee Vlaming vandaag een totaal vertekend beeld heeft van de Amerikaanse realiteit. Die media zijn ideologisch 'geinvesteerd' en kunnen zich niet meer op tijd aanpassen aan de observeerbare realiteit. En niet alleen op dit punt van O, maar op andere punten ook. De ontnuchtering zal des te groter zijn wanneer dat wereldbeeld uiteindelijk zal moeten ineenstorten onder de druk van de komende gebeurtenissen.
- Bij The Economist zouden ze beter met rode kaken schrijven in plaats van vandaag over "the rise of Leviathan" te komen klagen. Zij hebben hun steentje bijgedragen om Obamamania te genereren bij een bepaald soort van intellectuelen. Maar ik verwacht niet dat ze daar nog in staat zouden zijn om op de eigen borst te kunnen kloppen.
@ Marc Huybrechts
Ik deel je mening over The Economist. Hun endorsement van Obama en het Verdrag van Lissabon waren in mijn ogen desastreus, net als hun neoklassieke licht Keynesiaanse insteek tijdens de financiële crisis. De laatste maanden echter lijkt er een ommeslag plaatsgevonden te hebben. Hun nieuwe column "Schumpeter" is ultra-vrijemarkt, hun leaders zijn terug zéér overheidskritisch en ook Obama krijgt meer en meer kritiek over zich heen.
Ik weet dat onze mening over Gitmo lichtjes van elkaar verschillen. Ik vind dus wel dat de gevangenen volgens de Amerikaanse rechtsregels behandeld moeten worden, maar dat kan voor mij net zo goed op Cuba gebeuren. Ik wou gewoon even kort een overzicht geven van enkele Obama-beloften in de campagne en hoe hij die nadien allemaal met de voeten trad.
Scott Brown was volgens mij tegen homohuwelijk en abortus, waardoor ik dacht dat hij "sociaal conservatief" was, maar je hebt inderdaad een punt. Misschien is hij naar Massachusetts-normen conservatief, maar dat maakt hem naar Amerikaanse nationale normen eerder progressief. Hij is tegen een anti-homohuwelijkamendement in de Grondwet, ook al gelooft hij niet in het homohuwelijk zelf, en hij wil Roe vs. Wade niet terugdraaien, ook al is hij persoonlijk wel pro-life.
@ Vincent DR
Wat je schrijft over The Economist is waar. Het bevestigt dat de media dikwijls meelopen met de tijdsgeest en niet principieel zijn. Dat is eigenlijk normaal, vermits zij ook bedrijven zijn die winst beogen, wat betekent dat ze op de markt moeten inspelen...tot op zekere hoogte. Tegelijkertijd helpen zij ook de tijdsgeest 'maken', of eerder bestendigen. Het is een 'conundrum' waarvoor geen echte oplossing bestaat. Maar, het zou goed zijn als de meeste mensen dit beter zouden kunnen beseffen wanneer ze de media 'consumeren'.
Ik denk dat we meer dan "lichtjes" over Gitmo verschillen. Natuurlijk moeten "Amerikaanse rechtsregels" gevolgd worden bij de behandeling van gevangenen van de Amerikaanse overheid. Geen serieuse mens zou daar anders over denken, en dat is ook zo in de praktijk. Maar de VS is een echte democratie, wat betekent dat het publiek invloed heeft op de evolutie van die rechtsregels (direct via zowel de Wetgevende als de Uitvoerende Macht). Vermits het hier om een zeer speciaal en 'nieuw' fenomeen gaat - i.e asymmetrische oorlog met transnationaal terrorisme dat gesteund worden door vijandige staten - betekent dat concreet dat die regels aan interne politieke strijd onderhevig zijn in de VS zelf. Er is niemand die betwist dat Amerikaanse rechtsregels moeten gevolgd worden. Het grote debat gaat over de keuze tussen de toepasselijkheid van krijgsrecht of van 'normaal' criminal law voor burgers. Bij de bepaling van de veranderende 'praktijk' in deze kwestie over recente jaren bleef het normale democratische spel tussen de drie onafhankelijke constitutionele Machten gerespecteerd. In feite, in deze problematiek representeer ik het 'harde' (in mijn visie 'realistische') standpunt, terwijl jij het extreem-liberale (in mijn visie 'utopische) standpunt aanhangt. Gelukkig kunnen wij dat voorlopig nog openlijk doen zonder onmiddelijk gevaar van een 'centrum' of andere gedachtenpolitie over ons hoofd te krijgen.
Wanneer een politieker gelijk Obama, i.e. een populist die aan iedereen iets probeert te geven (met andermans geld), dan is het zeer normaal dat hij niet al zijn beloften kan invullen. And thank God for that!
Nee, ik denk niet dat Scott Brown zelfs naar Massachusetts-normen "sociaal conservatief" zou zijn. Ik denk dat hij een typische New England 'centrist' is omtrent ethische kwesties, met genuanceerde posities omtrent zowel het homohuwelijk als abortie. Geen van beide kwesties is simpel. Het is maar goed dat hij niet met de Grondwet wil sollen over een futiliteit als eender welk soort van "huwelijk", en dat hij persoonlijk "pro-life" zou zijn is zijn goed recht ook al zegt die slogan op zich eigenlijk niets concreet.
P.S. Ik vond je artikel over het populisme van De Grauwe 'super'. Zijn "verraad" zou ik niet onvergeeflijk noemen, maar eerder spijtig.
De in Amerika tanende populariteit van Obama is voor mij de logica zelve: in feite is hij niet door de Amerikanen verkozen, maar door de media in de rest van de wereld.(denk niet dat onze dwerg-VRT de enige was die meeheulde, hoewel zij het uiteraard wel héél erg te pakken hadden) Deze hebben in aanloop naar de verkiezing gezamenlijk een beeld opgehangen van "je bent een crimineel, een onnozelaar als je niet voor Obama stemt". Zodoende hebben vele Amerikanen hem gewoon mee gehyped, want dat kwam over als "intellectueel, plichtsbewust en ernstig". Bijkomend is een 2de ambtstermijn voor Obama uitgesloten, gewoon omdat hij niet de ingesteldheid heeft van de meerderheid der Amerikanen:vrijheid-blijheid-vooruitgang interesseert hem niet, enkel het reeds verdiende geld herverdelen; en zoals een goede socialist betaamt "laat anderen bomen planten en bemoei u pas als het fruit klaar hangt om geplukt te worden"...Bye bye Obama, jammer voor u.
Een reactie posten
<< Home