Montenegrijns referendum in Vlaanderen (Hoegin)
De situatie en de positie van Montenegro is totaal verschillend van die van Vlaanderen. Om te beginnen is Montenegro het kleine broertje in de unie met Servië: het Montenegrijnse aandeel in het bevolkingsaantal van de unie bedraagt/bedroeg minder dan 10%. Bovendien heeft het land een slechte reputatie: in de dagen voor het referendum werd de deelrepubliek omschreven als een «roversnest», waar de corruptie welig zou tieren en met als belangrijkste inkomst de smokkel. Verder staat Montenegro er allesbehalve goed voor op het ekonomische vlak. De deelrepubliek bevond zich dus in een uiterst zwakke positie, en een eenvoudige stemming in het Montenegrijnss deelparlement zou waarschijnlijk door de internationale gemeenschap niet aanvaard worden. Dit wordt perfect geïllustreerd door het feit dat zelfs een gewone meerderheid in het referendum nog niet volstond om zeker te zijn van een Europese erkenning van de zelfstandigheid: de opkomst moest volgens de EU minstens 50% bedragen, met een meerderheid van minstens 55% Ja-stemmen.
Vergeleken met Montenegro bevindt Vlaanderen zich in een totaal andere positie. Ondanks alles gaat het ekonomisch goed in Vlaanderen, en met zo'n 60% van de Belgische bevolking is het zeker niet het kleine broertje in de federatie. Vlaanderen heeft zijn corruptieproblemen, zoals elk land, maar die zijn niet te vergelijken met wat zich in Montenegro (of Wallonië) afspeelt. De stemming van een onafhankelijkheidsverklaring in het Vlaamse Parlement heeft dus wel een goede kans om internationaal aanvaard te worden, als het ooit zover zou komen.
En dat is meteen ook de reden waarom een Montenegrijns referendum in Vlaanderen nooit zal plaatsvinden: het klimaat dat nodig is om zo een referendum mogelijk te maken, maakt dat zelfstandigheid net zo goed in het Vlaams Parlement gestemd kan worden, zonder meer. Het is immers niet de Vlaamse bevolking die de Vlaamse onafhankelijkheid tegenhoudt, maar wel de politici. Tegen de tijd dat een meerderheid van politici over de brug gehaald zal zijn, zal de Vlaamse bevolking dat ook zijn, als ze dat nu al niet is (cfr. de beruchte Weekvraag 30 van De Stemmenkampioen). Een referendum zou daarom alleen maar energie-, tijd- en geldverspilling zijn.
Nog anders bekeken: in feite is een referendum een teken van zwakte van het parlement. Indien er in het Montenegrijnse parlement geen meerderheid was geweest voor afscheuring, dan zou er ook geen referendum gehouden zijn. Die meerderheid was er wel, maar kon een afscheuring niet internationaal erkend krijgen, en moest daarom de weg van het referendum gaan. Een ander voorbeeld van parlementaire zwakte zijn de referenda over de zogenaamde EU-grondwet: in dat geval is het de grondwet van een land die de macht van het nationale parlement beperkt en een referendum oplegt om een belangrijke beslissing te nemen. Zo bekeken is de kwestie van een referendum over Vlaamse zelfstandigheid eigenlijk een kwestie over de sterke van het huidige Vlaamse parlement: is dat sterk genoeg om op eigen houtje een beslissing over zelfstandigheid te nemen en die beslissing internationaal erkend te zien, of heeft het ook een referendum nodig? Mijn stelling is dat het antwoord op die vraag is dat het Vlaams parlement geen referendum nodig heeft, en zelf de Vlaamse zelfstandigheid kan uitroepen indien daarvoor een meerderheid gevonden kan worden. De vraag is alleen: wanneer zal die meerderheid gevonden worden?
3 Comments:
Op dat referendum zou ik zeker gaan stemmen voor afscheiding. Afscheiding van alle VB'ers uit de Belgische samenleving. Een kleine formaliteit slechts: uit zichzelf waren ze al geen medemens. Dump ze maar in Voeren en afscheiden die handel.
Ik ben het toch niet echt eens met de stelling dat een referendum, naar Montenegrijns voorbeeld, niet nodig zou zijn in Vlaanderen. Vanuit mijn persoonlijk oogpunt dient te staat namelijk inferieur te zijn aan de individuele vrijheid van de burger, en is het dus vanuit die hoedanigheid dat de staat, met een beperkt pakket aan bevoegdheden, zo dicht mogelijk bij de individuele burger moet staan (naar model van Aristoteles' polisgemeenschap). Het is dan ook vanuit dat oogpunt dat ikzelf Vlaams-nationalist (met koppelteken!!) ben.
Maar om een (minimale) staat dichtbij de burger te creëren, is het van cruciaal belang dat die burger ook akkoord moet gaan met de staat waaraan hij of zij onderworpen wordt. En de enige, meest transparante, manier om te achterhalen in hoeverre deze burger akkoord gaat met de staat - in dit geval een Vlaamse staat; dus Vlaamse onafhankelijkheid - is een bindend referendum. Ik weet het: Het resultaat geeft eerder de mening weer van een collectieve gemeenschap danwel die van een indivuele burger, maar het is toch een transparanter middel dan het parlement haar werk te moeten laten doen. En stel dan dat het resultaat van dit referendum negatief mocht uitvallen, dan lijkt het me logisch dat de Vlaamse onafhankelijkheid in de koelkast wordt gestopt. Niet dat ik denk dat dit zal gebeuren, gezien de bevolking hier natuurlijk warm voor moet gemaakt worden. Onder meer door de Vlaams-nationalistische propaganda op deze website, waar ondergetekende geregeld zijn bijdrage toe levert ;-)
Tot slot nog, en nu keer ik terug naar mijn rol als Vlaams-nationalist, stel ik mij de vraag wanneer we ooit een parlementaire meerderheid zullen vinden voor de Vlaamse onafhankelijkheid. De heren en dames Vlaamse politici krijgen nog geeneens een simpele kieskring gesplitst!
Het is maar de vraag of er ooit zo een referendum KAN komen. Het Belgische regime en het belgicistische establishment zullen daar wel voor zorgen. Zolang Vlaamse bewindslieden zich voor de Coburgsche kar laten spannen en zich tevreden stellen met snoepjes , zoals barons , graven en andere titels is deze vraag om een referendum zelfs overbodig. Toch weten de Vlaamse politici blijkbaar niet wat er in deze leeft onder de bevolking. Ikzelf hoop maar op een ding : een nieuwe communautaire ronde in 2007 na de verkiezingen met verdere federalisatie tot gevolg.
Een reactie posten
<< Home