19 september 2008

Over de "schoonheid van België"

Vandaag verscheen een gelegenheidsnummer van De Standaard, onder het motto ‘De schoonheid van België’, en samengesteld door Jan Fabre. Wat zich aandient als een politiek-correcte marketingstunt, is journalistiek een absoluut dieptepunt. Via een opdringerige beeldretoriek wordt nog maar eens de verwarring geënsceneerd tussen multiculturaliteit, de Belgische frietkotfolklore, het artistieke surrealisme en de fundamenteel ondemocratische institutionele ruïne die ‘België’ heet. Van Jacques Brel tot Marc Reynebeau, van baggerkoning De Nul tot Tia Hellebaut,- allemaal mochten ze dit verlaat 21-juli-defilé opfleuren.

Salonrebel Jan Fabre, decorateur van het Koninklijk Paleis, mocht nog eens zijn aanhankelijkheid betuigen aan de monarchie, en orakelen dat “België een kunstwerk is”.

Via platitudes als "Wanneer de Belgische politici de schoonheid zouden zien in de andere, in het onbekende, zouden ze sneller tot oplossingen komen" wordt ons nog maar eens verzocht om de vrolijke onernst van deze operettenatie te appreciëren en tot hoofdkenmerk te maken van een soort non-identiteit.

Sorry, ik kan de man af en toe wel smaken, maar ik wens niet te leven in een Fabriaans cirkus. Een staatsvorm moet niet ‘schoon’ zijn, of grappig of ludiek, maar vooral democratisch, transparant en efficiënt. We hebben al Margriet Hermans in het parlement, dat lijkt me al meer dan voldoende vrolijke onzin.

Over de foute (vooral onder paars gecultiveerde) link tussen de estethica van het surrealisme en de absurditeit van de Belgische constructie heb ik het al meermaals gehad ‘Schoonheid’ is overigens een term die helemaal niet bij Fabre’s morbide kunst past. De perversiteit van de macht wel. Ongewild geeft deze editie van DS een hallucinant beeld, van de manier hoe macht, media en establishment in elkaar vloeien tot een vettige stroop postmodern pattriotisme. Kan kunst de wereld redden? Eén ding weet ik pertinent: Fabre en Vandermeersch zullen België niét redden. Hoe hard het applaus in Laken ook klinkt.

5 Comments:

At 19/9/08 19:37, Blogger Marc Vanfraechem said...

Vanmorgen kocht ik, bij wijze van protest, De Morgen.
(héroïsme du kiosque!)
Een ernstige krant leent zich niet tot zulke fiorituren, zoals Vandermeersch denkt er te moeten vertonen.
Het wordt voor deze jongen moeilijk om te ontkennen dat hij gewone, feitelijke verslaggeving grondig veracht, zelfs wenst te weren, en dat hij liever propaganda wil maken voor het Belgische establishment.
Echter, als hij daar au sérieux wil worden genomen, op termijn misschien zelfs er toe behoren ...dan zal hij eerst Frans moeten leren, hetgeen op basis van zijn gebrekkige kennis van de eigen taal geen eenvoudige klus wordt.

 
At 19/9/08 20:08, Anonymous Anoniem said...

Opmerkelijk is ook dat er in die krant kunstenaars worden opgevoerd die de grap doorzien en Belgiê helemaal niet genegen zijn, zoals architect Johan Van Geluwe ("Sire, il n'y a pas de primitifs flamands") en Johan Muyle ("B. au bord ds lèvres"). Toch worden ze schaamteloos gerecupereerd en meegesleurd in dit marionettentheater. Walgelijk.
Hoe diep kan een krant vallen.

 
At 19/9/08 22:14, Anonymous Anoniem said...

Qua beeldvorming trok de krant op niet veel. Elke tweede bladzijde met een grote opzichtige foto, terwijl het toch om de artikelen te doen is in een krant...

Wat bovendien de bedoeling was om in ieder artikel een zin van een ander artikel in te voegen (in rode letter weliswaar), zal ik nooit weten.

Alleszins was het toch niet zo erg als de stripavonturen van sommige andere kranten.

 
At 20/9/08 11:25, Anonymous Anoniem said...

In zijn DS-column van dit weekend rekent Tom Naegels zelf af met die Fabre-idiotie van gisteren.
Moedig en briljant verwoord. Chapeau. Zou hij Sanctorums bericht gelezen hebben? Enne... wat zou zijn grote baas Vandermeersch daarvan vinden?

 
At 20/9/08 23:15, Anonymous Anoniem said...

Een kritiek die op dit masculiene forum misschien irrelevant wordt geacht, maar desondanks volgens mij maatschappijkritisch zeer terzake, vindt u op mijn blog. Het gaat over - schrik niet - vrouwen. Ik denk dat hier een grens bereikt is.
De sympathieke boergondische goedzakken alla Michiel Hendrycks dekken de Vlaamse lading niet meer.

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>