Virtueel België (Politiek Incorrect)

Hoewel de aloude discussie over een verdere staatshervorming nog volop woedt, is de 'feitelijke' (dus eerder sociologische) onafhankelijkheid van Vlaanderen (anders dan de strikt juridische) al jarenlang een feit. De nationale "feest"dag die vandaag weer uitbundig gevierd werd in Brussel alsook de recente enquête uitgevoerd door het Gentse onderzoeksbureau Compagnie tonen andermaal aan dat België in feite nog maar slechts een virtueel en vluchtig gegeven is.

Vanuit libertarisch oogpunt bekeken is het immers interessant om wat betreft de communautaire kwestie zich volgende vraag te stellen: stel nu dat de (Belgische) staat (zowel wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht) en haar hele entourage van gesubsidiërde instituten en pers wegvalt, wat blijft er dan nog over van België? Met andere woorden: zouden individuen uit beide landsdelen die op basis van vrijwillige interactie, organisatie en spontane ordevorming nog tot een 'Belgisch' geheel komen?

Om even terug te komen op de enquête van Compagnie die uitgevoerd werd bij 1.000 Belgen: wanneer België zou moeten rekenen op de goede wil van haar onderdanen, dan ziet haar toekomst er niet al te fraai uit. Volgens de resultaten weet slechts 1/5 van de ondervraagden wat nu de historische betekenis (i.e. de eedaflegging van Leopold I in 1831) van 21 juli is. Slechts 42% is op de hoogte dat België uit 10 en niet 9 provincies bestaat, hoewel de provincie Brabant al meer dan 12 jaar gesplitst is. Slechts 2% kan de brabançonne zingen (ondergetekende is verheugd bij de overige 98% te behoren!) , en ondertussen weten we trouwens ook dat toekomstige Belgische eerste ministers meer geïnteresseerd zijn in hun 'blackberry' dan in de nationale hymne. Hoewel Yves Leterme met zijn keuze voor de Marseillaise wel een historische kern van waarheid heeft aangeraakt, namelijk dat België al van oudsher niet meer of niet minder dan een Franse satellietstaat is... Anderzijds bleek ook dat 71% van de Vlamingen voor het behoud van België zou zijn, maar bleek diezelfde Vlaming zo vaderlandslievend te zijn dat 55% van hen op 10 juni voor ofwel ronduit separatistische ofwel autonomiestrevende partijen heeft gestemd.

Maar laat ons terugkeren naar de aanvankelijke bedoeling van deze tekst, namelijk uitmaken hoe Belgisch onze samenleving nog is zonder rekening te houden met staatsacties. Er zijn tal van indicatoren die erop wijzen dat België slechts een virtueel gegeven is, dat zonder tussenkomst van de staat zou verdwijnen. Tal van voorbeelden tonen dit aan. Werkgelegenheid bijvoorbeeld: uit een recente studie van de Federale Overheidsdienst Economie bleek dat in 2006 slechts 2,9% van de actieve beroepsbevolking in Wallonië werk vindt in Vlaanderen. Omgekeerd is de situatie nog schrijnender: amper 0,8% van de Vlaamse werkenden verdient zijn boterham ten zuiden van de grens Avelgem-Voeren. Brussel blijft dan weer een magneet voor beide landsdelen, met 8,9% der Vlamingen die in de hoofdstad werkt, en 10,4% vanuit Wallonië.

Hogergenoemde cijfers zijn een overduidelijke illustratie dat we op het terrein van de arbeidsmarkt geconfronteerd worden met twee totaal verschillende landen. Wanneer koning Albert II - net zoals zijn grootvader van een grote hoogte gevallen - in zijn 21-juli toespraak initiatieven looft die meer synergie tussen de Vlaamse en Waalse arbeidsmarkten looft, dan bedoelt hij hiermee impliciet een grotere synergie door overheidsgecontroleerde organen zoals de RVA, de VDAB en de Forem. De koning toont dus aan dat zonder overheidstussenkomst niets bestaat zoals een 'Belgische' arbeidsmarkt. Er is natuurlijk niets verkeerd met een betere samenwerking tussen Vlaanderen en Wallonië op het vlak van werkgelegenheid, maar dan dient deze op spontane basis te gebeuren door werkzoekenden en werkgevers, en niet door staatsinterventie om koste wat het kost België te behouden. De doorstroming van werkzoekenden uit Noord-Frankrijk naar (West-)Vlaanderen toont alleszins aan dat, hoewel plaats van woonst en plaats van tewerkstelling behoren tot twee verschillende staten, zulke spontante samenwerking over de grenzen heen mogelijk is.

Een ander voorbeeld; de media. Hoeveel Vlamingen lezen nog de Waalse pers en kijken/luisteren naar de Waalse audiovisuele media? En vice versa? De Standaard en Le Soir hadden al behoefte aan een heus samenwerkingskartel om de lezer te informeren over de stand van zaken in het andere landsdeel! En het hoeft niet alleen tot de media beperkt te blijven. Tandartsverbonden, universiteiten, tennisverenigingen, hobbyclubs, cultuurverenigingen,... Allen zijn ze op op hetzij Vlaamse, hetzij Waalse leest geschoeid.

We kunnen natuurlijk eindelijk zo blijven doorgaan om aan te tonen dat België sociologisch gezien een lege doos is. Mocht u toch niet helemaal overtuigd zijn, gelieve dan voor uzelf volgende vragenlijst te beantwoorden. Indien u meer dan 5/10 'ja' heeft geantwoord, bent u een trouwe patriot. Zelfs zinder staat.

1) Bent u de afgelopen maand nog in Wallonië geweest? (doorreizen naar Frankrijk, Groothertogdom Luxemburg en Duitsland uitgezonderd)
2) Heeft u meer dan vijf familieleden/vrienden die woonachtig zijn in Wallonië?
3) Leest/bekijkt/beluistert u meer dan één keer per week de Waalse media?
4) Gaat u soms in Wallonië op vakantie?
5) Werkt of studeert u in Wallonië?
6) Kent u de titel van het Waalse volkslied?
7) Bent u lid van een vereniging (indien niet, hou dan met deze vraag geen rekening bij het berekenen van uw score) en zo ja, is deze dan op Belgisch niveau georganiseerd?
8) Kunt u meer dan vijftien namen van Waalse gemeenten opnoemen?
9) Een citaatje van koning Albert I, tijdens een toespraak in 1917 om vrijwilligers in het Belgisch leger te recruteren: "Vlamingen, gedenk de slag der Gulden Sporen, en gij, Luikerwalen, de slag der 600 Franchimontezen." Weet u, al dan niet bij benadering, naar welk historisch feit de slag der 600 Franchimontezen verwijst?
10) Kunt u meer dan vijf biersoorten die in Wallonië gebrouwen worden opnoemen?

De score van ondergetekende is 3/10, mocht u dit interesseren. Alleszins een score die te laag ligt om me echt 'Belg' te noemen. Tot slot kan ik het niet nalaten u volgende anekdote mee te delen: afgelopen week werd van 14 tot 20 juli het Liberty Seminar in Leuven georganiseerd door het - nochtans in Frankrijk en aldus deels Franstalige - Institute for Economic Studies Europe, in samenwerking met het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV), een evenement waar ook ikzelf aanwezig was. Van de 34 deelnemers waren er - afgaande op de naamplaatjes - 9 afkomstig uit 'Belgium'. Of toch het Noordelijk deel ervan, gezien Wallonië geen enkele delegatie heeft gestuurd. Anderzijds vonden deelnemers uit verre uithoeken van de wereld zoals India, Guatemala, Israël, Oekraïne en Rusland hun weg naar Tobbackgrad-aan-de-Dijle. Ofwel was er in Wallonië wel degelijk interesse voor zulk seminarie, maar hebben de deelnemers geen geldig reisdocument verkregen van de autoriteiten uit Pyongang, excuseer, Namen; ofwel is het zeer droevig gesteld met het liberalisme en de intellectuele erfenis van Gustave de Molinari in Wallonië (liberalisme in haar klassiek-liberale tot libertarische betekenis van negatieve vrijheden; niet het waterverfblauw van de MR dat daarenboven nog eens extra gecompromiteerd wordt door franskiljoon FDF-imperialisme). Het bleek echter al van de eerste dag dat de facto niet België, maar wel Vlaanderen het gastland was.