25 mei 2007

Bont en blauw (Politiek Incorrect)

Het zit de volgelingen van de "open samenleving" niet mee de laatste dagen. Toegegeven, peilingen zijn en blijven slechts peilingen, en dienen altijd met de nodige kilo's zout geïnterpreteerd te worden. Maar de laatste maanden is de trend van de "Open" VLD wel steeds in dalende richting. Erger nog: afgaande op de laatste peiling van De Standaard en de VRT wordt de partij vooral in de kieskring Oost-Vlaanderen en Antwerpen gehalveerd. Nochtans is Oost-Vlaanderen de kieskring van twee zeer prominente partijkopstukken - zijnde de huidige eerste minister en de minister van buitenlandse zaken - en is Antwerpen de kieskring van de partijvoorzitter. Als je dan juist in die kiesomschrijvingen haast gedecimeerd wordt, belooft dit weinig goeds voor de uiteindelijke stembusslag op 10 juni. En ja, er waren ook meer dan 50% onbesliste kiezers in de peiling, maar of die allemaal zullen tekenen voor andermaal vier jaar waterverfblauw is nog maar de vraag. Misschien dat het toch wel opmerkelijk hoge aantal onbesliste kiezers aantoont dat de kiezer niet weet welke partij nu precies voor welk programma of standpunt staat? Want als de campagne van de afgelopen dagen en weken iets aantoont, dan is het wel dat de onderlinge inwisselbaarheid van de programma's van de drie grote traditionele partijen - sp.a, CD&V en VLD - opmerkelijk is. Aan de linkerzijde van het politieke spectrum zijn het dan partijen als CAP, PvdA en Groen! die samen met de rechtse partijen Lijst Dedecker en Vlaams Belang tenminste nog het voordeel bieden om zonder geitewollensokken rechtlijnig een bepaald ideaal na te streven. De kans dat de onbesliste kiezer eerder voor zulke partijen dan voor de grijze mengelmoes uit het centrum kiest, is dan ook reëel.

Maar terug naar waar we aanbeland waren: de 'Open' VLD en haar totale nederlaag. Het zit de partij evenmin goed dat een ex-senator en partijlid juist nu, in de cruciale strijd om de kiezer, roet in het eten komt gooien met een opiniestuk waaruit blijkt dat de liberalen de afgelopen acht jaar niets hebben kunnen verwezenlijken van hun programma, terwijl de socialistische coalitiepartners met alle roem en eer gingen lopen. De naam van deze melancholische verzuurde antipolitieker is Paul De Grauwe, hoogleraar aan de K.U.Leuven.

Want wat schrijft De Grauwe? De belastingdruk is de afgelopen acht jaar nauwelijks gedaald. Toen Verhofstadt in 1999 aan de macht kwam, nam deze 44,7% van het BBP in beslag. Vandaag de dag is dat 44,3%. Een daling van precies 0,4% dus. De aanwezigheid van de liberalen in de regering hebben dus hoogstens de dramatische toename van de belastingdruk tijdens het tijdperk-Dehaene hoogstens kunnen doen stagneren. Maar van een fundamentele belasingsverlaging kwam niets in huis. En wanneer Verhofstadt en co spreken over de verlaging van de personenbelasting (dit klopt; alleen kan men de vraag stellen of de daling van de tarieven geen lachertje is), dan blijkt ook dit een lege doos: de verlaging van de personenbelasting werd immers ruimschoots gecompenseerd door een stijging van de indirecte belastingen op consumptie.

Van een belastingverlaging is dus zeker geen sprake, hoezeer de VLD krampachtig het tegendeel probeert aan te tonen. Toegegeven: een terechte kritiek op het rapport van professor De Grauwe is dat de belastingdruk gemeten wordt aan de hand van de fiscale en parafiscale overheidsontvangsten. Maar zoals de Laffer-curve aantoont, kan een lager belastingtarief wel degelijk meer opbrengsten leveren. De realiteit in dit geval is echter dat er niet zozeer een fundamentele belastingverlaging, danwel maatregelen zoals de 'strijd tegen fiscale fraude' hier wezenlijker toe hebben bijgedragen. Die 'strijd' leverde in 2005 niet minder dan 600 miljoen euro op, een resultaat waar toen zowel blauwe als rode excellenties in de regering enorm verheugd over waren. Dat die 'strijd tegen fiscale fraude' zoveel opbrengt is echter helemaal niets om trots op te zijn! Het toont juist aan hoe complex, log en inefficiënt het Belgische belastingsysteem werkt, en aanzet tot belastingontduiking. De introductie van een vlaktaks kan terzake al heel wat problemen verhelpen.

De socialisten hebben wél duidelijk hun zin gekregen. Verhofstadt als marionet van een etatistisch beleid; het beeld wordt andermaal bevestigd. Dankzij de daling van de intrestlasten op de staatsschuld - en daling die al sinds 1990 aan de gang is - zijn er enorm veel financiële middelen beschikbaar (in concreto 8,7 miljard euro). Deze werden echter niet aangewend om structurele begrotingsoverschotten op te bouwen, maar om de primaire uitgaven te verhogen: van 42%/BBP in 1999 naar ca 45% in 2006. Niet minder dan 61% van die nieuwe beschikbare middelen werd aangewend voor het verhogen van sociale uitkeringen en andere niet-rente-uitgaven. 22% werd gebruikt voor de verbetering van het begrotingssaldo, en amper 16% voor extra lastenverlagingen. Een totaal gezichtsverlies voor de liberale coalitiepartners dus.

De conclusie is dus duidelijk: na acht jaar paars wandelt de gezamenlijke Vlaamse en Waalse samenleving nog steeds op de duistere kasseien van Hayeks Road to Serfdom. Guy Verhoftaks kan en wil hier blijkbaar niets aan veranderen. Vandaar dan ook dat de VLD haar traditionele waarden compleet verloochent. Je hoort de VLD nu wel blaten over "open samenlevingen", "horizontale economieën" en "positief individualisme", maar heeft iemand de laatste dagen of weken nog eens het woord 'vrijheid' horen rollen uit de mond van een blauw kopstuk? Het feit dat de partij ook nog eens dubieuze filosofen zoals Karl Popper, Isaiah Berlin en John Rawls omarmt. 20ste eeuwse denkers die zichzelf dan wel omschrijven als 'liberal', maar dat in een periode dat het liberalisme in de Anglosaksische wereld allang was gekaapt door links. Dat zegt al genoeg. Rawls maakte met zijn boek 'A theory of justice' (verschenen in 1971) komaf met de notie dat liberalen alleen maar zogenaamde 'negatieve vrijheid' zouden propageren (i.e. de traditionele liberale waarden zoals recht op leven, eigendom en naleving van contracten). Die negatieve vrijheden catalogeert Rawls onder de noemer 'first principle of justice'. Tot zover is er dus niets mis met de theorie van Rawls, totdat hij ook op de proppen komt met een 'second principle of justice', waarin 'primary goods' (i.e. zaken die iedere mens nodig heeft, zoals voedsel, onderdak, inkomen,...) worden verdedigd die nodig zijn om van negatieve vrijheden (first principle) optimaal gebruik te kunnen maken. Kort samengevat: Rawls gaat er niet alleen vanuit dat er bijvoorbeeld vrijheid van meningsuiting moet zijn, en dat deze door de staat wordt gewaarborgd, maar dat ieder individu ook nog eens op staatskosten pen, papier, inkt en een kopieerapparaat krijgt om die mening ook effectief te verspreiden. Rawls was dus duidelijk geen liberaal in de klassieke traditie, maar veeleer een egalitarist.

En daar komt het bij de 'Open' VLD nu op aan: namelijk op krampachtige wijze blijven volhouden dat het liberalisme ook in zekere zin 'egalitaristisch' is. Op die bedrieglijke manier kunnen Verhofstadt en co immers het expansieve begrotingsbeleid van de laatste jaren verdedigen. John Locke, Ludwig von Mises en anderen die eerbare vertegenwoordigers zijn van het liberalisme in haar klassieke zin draaien zich om in hun graven bij zoveel schaamteloos vertoon. "Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel". Verhofstadt weet maar al te goed uit zijn jaren van de burgermanifesten van wie dit citaat afkomstig is. En hij weet eveneens waar zijn toekomst in het hiernamaals zal liggen.

1 Comments:

At 25/5/07 20:43, Anonymous Anoniem said...

Ge moet niet lachen met horizontale economieën. Als ge heel de dag horizontaal op uw bed ligt om te mediteren bespaart ge een hele hoop energie. Bovendien voelt ge u zo vrij als een vogel. Als dat geen positief individualisme is...

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>