Democratie/Démocratie (Hoegin)

Een accent aigu, wat is het eigenlijk? Volgens de Nederlandse Wikipedia is het een «streepje op een letter dat van linksonder naar rechtsboven wijst». In het Nederlands wordt het schriftteken gewoonlijk gebruikt om aan te duiden dat de klemtoon op een bepaalde lettergreep of een bepaald woord in de zin valt. In het Frans wordt het alleen boven de letter e gebruikt wanneer die open uitgesproken dient te worden, zoals bijvoorbeeld het geval is met de eerste e in démocratie. Ware het niet voor het accent aigu, zouden het Nederlandse en het Franse (geschreven) woord voor democratie identiek zijn.

Maar dat er wel degelijk een groot verschil bestaat tussen democratie en démocratie werd verleden donderdag afdoende aangetoond in de Kamer. Daar stemden alle Vlamingen (behalve Kamervoorzitter Herman de Croo) unaniem voor de inoverwegingneming van een voorstel van resolutie van het Vlaams Belang dat de regering vraagt voorbereidingen te treffen om de Belgische staat te ontbinden. Niet dat er enig gevaar bestaat dat de regering die voorbereidingen daadwerkelijk in gang zal moeten zetten, want Dirk van der Maelen van de sp.a liet al weten dat zijn partij absoluut niet voor een splitsing van België te vinden is. Samen met Fons Borginon, vandaag fractievoorzitter van de VLD maar vroeger nog de laatste voorzitter van de Volksunie geweest, verklaarde hij wel dat «teksten die niet indruisen tegen de grondwet of Europese verdragen moeten kunnen voorgelegd worden aan de Kamer». Ik noteer dus dat zowel sp.a als de VLD hiermee erkennen dat de splitsing van België in principe niet tegen de grondwet indruist. (En hoe zouden de brabançonne-zangers van Groen! eigenlijk gestemd hebben hadden ze een vertegenwoordiger in de Kamer gehad?)

Maar zo hadden de Franstaligen het niet begrepen, en ten Zuiden van de taalgrens zitten ze vandaag met een kater van formaat. Schrijft La Libre Belgique: «Le cordon saute sur un vote anti-belge». Een ongeluk komt dus blijkbaar nooit alleen. En een dag later, même après avoir dormi une nuit dessus, snapt Christian Laporte nog steeds niet wat die Vlaamse politici eigenlijk bezield heeft. En ergert hij zich ook nog eens aan de kwaliteitspers in Vlaanderen die het blijkbaar niet nodig vindt hierover groot misbaar te maken.

Wat dat laatste betreft is er inderdaad stof genoeg om daar eens een boompje over op te zetten. In het elektronisch archief van De Standaard ben ik er alvast niet in geslaagd ook maar één vermelding van het voorval te vinden, en bij de VRT ving ik ook al bot. Bij Trends en Metro vond ik wel twee artikels, dat wil zeggen een overname van het bericht van Belga, en Het Laatste Nieuws besteedde er enige aandacht aan, maar die laatste kan bezwaarlijk tot de kwaliteitspers gerekend worden. Boven de Moerdijk vonden echter zowel Het Parool, De Volkskrant, Trouw, De Telegraaf als een rits lokale dagbladen plaats in hun kolommen voor een artikeltje. Zouden dat wel kwaliteitskranten zijn?

Maar terug naar Christian Laporte. Zijn onbegrip situeert zich eigenlijk op drie niveaus. Ten eerste het simpele feit dat de Vlaamse partijen het cordon sanitaire hebben laten springen amper een paar dagen na de deugddoende uitspraken van Karel de Gucht die toch minstens de indruk gaven dat zij nooit ofte nimmer met het Vlaams Belang zouden samenwerken, op welk niveau dan ook. Ten tweede dat de Vlaamse democratische partijen er blijkbaar geen graten in zien om over een opdeling van de België te discussiëren. En ten derde, dat zij dat dan nog doen naar aanleiding van een tekst die bol staat van de anti-Franstalige propaganda, zelfs na de herhaalde en dwingende oproep van MR-fractievoorzitter Daniel Bacquelaine. Het is pijnlijk te moeten vaststellen dat die Vlamingen niet meer naar het Franstalige pijpen willen dansen en een tekst durven in overweging nemen die stelt dat België geen democratie is omdat de Franstalige minderheid er evenveel macht zou hebben als de Vlaamse meerderheid. Non mais sans blague…

In zijn betoog herinnert Christian Laporte de Vlaamse Kamerleden trouwens nog eens aan de beruchte amnestievoorstellen, jarenlang tevergeefs ingediend door de Volksunie en later het Vlaams Blok. Wat dit met deze zaak te maken heeft? Eigenlijk niets, behalve dan dat hij de Vlamingen nog eens met nazi-collaborateurs kan associëren. Of misschien bestaat er wel een hellend vlak dat van de splitsing van België recht naar het nazisme gaat?

Hoe dan ook, als Christian Laporte iets illustreert, dan wel, ongewild, dat België niet meer gesplitst moet worden om de eenvoudige reden dat het niet meer bestaat. Geen enkele Vlaming ziet graten in een overweging en bespreking van een opsplitsing van België, terwijl de Franstaligen moord en brand schreeuwen, zowel vooraf als achteraf, en het zelfs «na een nachtje slapen» met de beste wil van de wereld nog niet kunnen snappen. Wat bezielt toch die Franstaligen om nog te willen samenleven met die Germaanse aterlingen uit het Noorden die –geef het maar toe– 's nachts heimelijk dromen van hun nazi-republiekje waar ze lekker hun zin kunnen doen zonder hen. Vendelzwaaien in korte broek bijvoorbeeld, om maar iets te zeggen. Het antwoord is eenvoudig, want in tegenstelling tot de Franstaligen die de Vlamingen niet begrijpen, zijn er steeds meer Vlamingen die de Franstaligen maar al te goed begrijpen: 11 miljard euro per jaar in de Sociale Zekerheid, en als het meezit hier en daar nog een paar lapjes grond in de buurt van Brussel. Als dat maar goed afloopt volgend jaar tijdens «la mère de toutes les négociations communautaires»!

(Oorspronkelijk verschenen bij Diogenes)