13 februari 2010

Kouchner nam de correcte maat van Verhofstadt op (Hoegin)

Naar aanleiding van het opiniestuk dat Guy Verhofstadt eerder deze week in Le Monde liet publiceren, nam Bernard Kouchner even de maat op van de voormalige liberale kopman. «Je pense que le ridicule tue un peu, mais j'espère qu'il ira bien», aldus Bernard Kouchner, en daarmee werd Guy Verhofstadt pijnlijk op zijn plaats gezet.

Dat uitgerekend Bernard Kouchner het ballonnetje van Guy Verhofstadt doorprikte zal wel hard aangekomen zijn in Toscane. Bernard Kouchner is de mede-oprichter van Artsen zonder Grenzen (AzG), startte zijn politieke loopbaan bij de Parti Communiste Français (PCF), kwam daarna bij de Parti Socialiste (PS) terecht, vertoefde vervolgens een tijdje in de Parti Radical de Gauche (PRG) om toch maar weer te keren naar de PS, om dan uiteindelijk opgenomen te worden in de centrum-rechtse regering-Fillon van president Nicolas Sarkozy als minister van Buitenlandse Zaken. Kan je zo iemand dan beschuldigen van enggeestig nationalisme, ook al vindt hij het zingen van de Marseillaise blijkbaar geen misdaad tegen de menselijkheid?

Het is niet de eerste keer dat Guy Verhofstadt op zo'n pijnlijke en correcte wijze op zijn plaats gezet wordt. Yves Leterme deed het Bernard Kouchner al eens voor tijdens de verkiezingscampagne van 2007, met de dodelijke one-liner «Wie gelooft die mens nog?» Dodelijk, want die one-liner was niet alleen goed gevonden en op het juiste tijdstip uitgespeeld, maar vooral zo treffend. Met paars-groen en later paars alleen was de leugen aan de macht geweest, en iedereen wist dat. Sociaal-economisch werd er een sinterklaasbeleid gevoerd dat het een lieve lust was, een beleid dat alleen maar mogelijk was door de ekonomische boom waar de regeringen-Verhofstadt van konden profiteren. Zelfs de weinige maatregelen die op papier voor een reserve moesten zorgen, zoals onder meer het beruchte Zilverfonds, waren niet meer dan constructies op papier. De bevolking wist dat toen reeds, en vandaag beginnen zelfs journalisten het te geloven. De gevolgen van het rampzalige beleid van paars(-groen) laten zich echter nu pas echt voelen. Als men België vandaag het etiket «Griekenland aan de Noordzee» durft op te plakken, is dat in grote mate te wijten aan het beleid van Guy Verhofstadt.

Ook van de communautaire pacificatie onder paars-groen en paars geloofde de kiezer nooit een snars. Om veel meer dan het afkopen van de Franstaligen met veel Vlaams geld om Guy Verhofstadt in de 16 te dulden ging het uiteindelijk niet. En Brussel-Halle-Vilvoorde, waarvoor Open Vld-voorzitter Alexander de Croo vandaag een onmiddellijke en definitieve oplossing eist, kon door Guy Verhofstadt alleen maar tijdelijk opgelost worden met de hulp van wat niet meer was dan een leugen: het vervroegen van de federale verkiezingen. Alsof een kieskring plots wel in overeenstemming met de Grondwet zou zijn omdat de verkiezingen veertien dagen vroeger gehouden worden!

Laten we bovendien niet vergeten dat het precies de kieshervorming is die Guy Verhofstadt zo nodig moest doorvoeren die van die kieskring een akuut probleem maakte. Zonder de provinciale kieskringen waarmee hij zowel de CVP als de VU dacht te kunnen inpakken zou Brussel-Halle-Vilvoorde vermoedelijk nog steeds rustig verder hebben kunnen sluimeren, als een bizarre kieskring waar alleen enkele communautaire specialisten en hardliners van gehoord zouden hebben. Bovendien weten we vandaag dat Guy Verhofstadt bereid was tot zeer grote Vlaamse toegevingen om het zelfgeschaapte probleem te doen verdwijnen, en werd hij alleen maar tegengehouden door Geert Lambert onder directe instructies van wijlen Hugo Schiltz. De Franstaligen aan de onderhandelingstafel moeten zichzelf constant in de arm geknepen hebben om zeker te zijn dat ze het allemaal echt niet alleen maar droomden, want wie zou dat allemaal gedacht hebben van uitgerekend die man waarvan sommigen in de jaren negentig dachten (hoopten/vreesden) dat hij wel eens zo stout zou kunnen zijn België eigenhandig te splitsen?

Ziedaar dus de dubbele ramp die de regeringen-Verhofstadt voor Vlaanderen waren: sociaal-economisch een sinterklaasbeleid waarvoor nu de prijs betaald moet worden, en communautair een uitverkoop aan de Franstaligen, waarbij het allerergste slechts op het laatste nippertje nog vermeden kon worden door een politicus die door een groot deel van de Vlaamse beweging verguisd werd. Vergeten we daarbij trouwens niet de rampzalige eerste vreemdelingenregularisatie waar vandaag de «vruchten» van geplukt worden en de stemming van het migrantenstemrecht, om over het veiligheidsbeleid («subjectief onveiligheidsgevoel») nog maar te zwijgen.

Misschien bracht de man tenminste voor zijn eigen partij dan toch een periode van voorspoed? Vóór Guy Verhofstadt definitief aan het roer van de liberale partij kwam, toen nog PVV, was de partij nog maar één keer door de magische grens van de twintig procent gebroken: bij de verkiezingen van 8 november 1981. In de loop van de jaren negentig tilde hij de partij ver boven die grens, om op 18 mei 2003 het absolute toppunt te bereiken met een score van 24,4%. Sindsdien is het echter spectaculair bergaf gegaan met de VLD, later Open Vld. Verleden jaar zakte de partij zelfs opnieuw onder de vijftien procent, wat geleden was van de verkiezingen van 17 april 1977. Voor nog slechtere resultaten moeten we al terug naar de vroege jaren zestig en daarvoor.

Betekent dit dat het liberale gedachtegoed er met Guy Verhofstadt netto op achteruit is gegaan in Vlaanderen? Neen, want 2007 was het eerste jaar waarin meer dan een kwart van de Vlaamse kiezers voor een liberale partij stemde. De laatste zestig jaar is de aanhang van het liberale gedachtegoed gemiddeld met 0,22% per jaar gestegen, en voorlopig is van een kentering nog geen sprake. De erfenis van Guy Verhofstadt op dat vlak is echter dat zijn beleid ervoor gezorgd heeft dat een derde van de liberale kiezers vandaag voor een andere partij dan de Open Vld stemt, namelijk Lijst Dedecker. Die partij zet zich duidelijk af tegen de Open Vld, en dat het zover is kunnen komen, is een duidelijke strategische en politieke fout geweest van de VLD-top, waar Guy Verhofstadt zo niet alles, dan toch wel heel veel te zeggen had.

Nu is het niet helemaal abnormaal dat mensen zich afscheuren en een eigen partij oprichten. Maar na de instroom van de jaren negentig vanuit zowel VU als CVP, volgde een hele reeks afscheuringen van de VLD na 2000. Eén van de eersten in het rijtje was Veilig Blauw van Leo Govaerts, daarna het Liberaal Appèl van wijlen Ward Beysen, vervolgens VLOTT van Hugo Coveliers, en uiteindelijk dus ook Lijst Dedecker van Jean-Marie Dedecker (na een korte omzwerving via N-VA). Het enige teken dat nog duidelijker aantoont dat er in het huidige decennium iets fundamenteel fout is gegaan met de VLD of Open Vld als liberale partij, is de quasi-halvering in stemmenaantal. Besluit: ook voor zijn eigen partij is Guy Verhofstadt netto een ramp gebleken.

Hoeft het dan te verwonderen dat na het afwerpen van zowel de Vlaamse als de liberale gewaden van de jaren negentig, ook België stilaan te klein is geworden voor het genie van Toscane, en hij zich nu wil opwerpen als dé Europese denker en filosoof van de éénentwintigste eeuw? Naar het schijnt werkt hij nu naarstig aan een opus magnum. Wie dacht dat de Burgermanifesten Guy Verhofstadts opus magnum waren, is er dus aan voor de moeite – tenzij dit dan zijn open maius zou worden. In dat «opus maius» is hij volgens de geruchten van plan uit te leggen hoe kosmopolitisch, multicultureel en multi-etnisch Europa in de negentiende eeuw wel was, en hoe kerktorennationalisten van het slag van een Bernard Kouchner en tribalisten van het niveau van een Bart de Wever dat aards paradijs verstoord hebben met hun enkelvoudige identiteit. Iets zegt me dat hij vooral de Dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije zal ophemelen als hét archetype van de utopische multiculturele multi-etnische staat, ook al hadden de vele volkeren die het voorrecht genoten deel te mogen uitmaken van die Dubbelmonarchie zelf weinig of geen keus. Overigens niet de enige gelijkenis met tegenpool Joegoslavië, want het startschot van Eerste Wereldoorlog, één van de bloedigste oorlogen die ons continent gekend heeft, werd niet toevallig precies in een achterhoek van die Dubbelmonarchie gelost. Het wordt interessant om lezen hoe Guy Verhofstadt dát zal weten in te passen in zijn multicultureel multi-etnisch plaatje.

A propos kosmopolitische, multiculturele en multi-etnische staten, hoop ik van harte dat één of andere journalist bij de publicatie van dat «opus maius» het lef zal hebben Guy Verhofstadt de vraag voor te leggen of de onafhankelijkheidsverklaring van Congo in 1960 dan in se niet betreurd dient te worden. Stel je voor wat voor een kosmopolitische, multiculturele en multi-etnische staat het federale België had kunnen worden met niet alleen een Vlaams, Brussels en Waals gewest, maar bovendien ook een Congolees, Rwandees en Burundees gewest? Met misschien wel een kieskring Brussel-Halle-Lubumbashi erbovenop? En reflecteren in de Senaat! Ze hadden er in Oostenrijk en Hongarije een puntje kunnen aan zuigen, maar de vraag is natuurlijk maar of bijvoorbeeld een Joseph Kabila of Paul Kagame even opgezet geweest zouden zijn met zo'n constructie. Of zou Guy Verhofstadt het allemaal ook weer zo niet bedoeld hebben?

Om kort te gaan: veel meer dan interessantdoenerij met veel moeilijke woorden, wereldvreemde staatsconstructies en referenties naar dikke boeken die vooral chique moeten staan in het voetnotenapparaat of de bibliografie is dat Europees gedaas van Guy Verhofstadt niet. Als morgen ET aanklopt, zal hij wel een opus maximum willen schrijven over hoe interstellair die Azteken of Egyptenaren wel niet waren. Zou de wereld er trouwens niet veel beter uitzien als we allemaal een beetje meer marsmannetje zouden zijn, in plaats van met onze enkelvoudige menselijke identiteit en daarbij horend tribalisme mekaar de eng-nationalistische duvel aan te doen? En als ET zich niet snel genoeg aandient, kan hij misschien nóg verder in de geschiedenis terugkeren, naar de tijd toen de dieren nog spraken. Dat de os en de ezel, de bloemetjes en de bijtjes zich al maar klaar houden voor het geval hij zich ook in hen wil verdiepen!

Labels: , , , , , , , , ,

7 Comments:

At 14/2/10 01:01, Anonymous Weer vergeten said...

De meest komische vertoning van Verhofstadt, da's toch de totstandkoming van de Snel-Belg-wet?!?

Plus: klopt het dat het Toscaanse genie gebruik maakt van spookschrijvers voor zijn schrijfsels?

 
At 14/2/10 09:18, Anonymous Anoniem said...

"klopt het dat het Toscaanse genie gebruik maakt van spookschrijvers voor zijn schrijfsels?"

Gezien zijn daden steeds in schril contrast staan met zijn woorden kan men redelijkerwijs aannemen dat niet Verhofstadt maar terug een ghostwriter - zoals destijds wijlen Frans Verleyen - er de auteur van is.

 
At 14/2/10 09:48, Anonymous Anoniem said...

The following is an excerpt from an email I sent to Paul Gottfried.


Liberalism in the American sense differs substantially from classical liberalism and there exists a classical liberal approach to international relations. American-style liberalism, has much in common with European social democracy: a call inspired by Immanuel Kant and Woodrow Wilson for a world federation of the brotherhood of man, cosmopolitanism, a belief in the goodness of people, optimism about the peace-enhancing outcomes of increased intergovernmental international organisation, and so forth.

Classical liberalism is characterised by a firm belief in individualism, negative freedom, non-religious natural law, spontaneous order, a limited state, and the rule of law (cf. David Conway, Classical Liberalism, The Unvanquished Ideal). In his book, A Nation of Immigrants? David Conway takes issue with those who minimise the threat posed by mass immigration by claiming that this is nothing new and, in his book, In Defence of the Realm: The Place of Nations in Classical Liberalism, he denies that nationalism and liberalism are mutually incompatible. David Conway argues for the perfect compatibility between the equal moral standing of all human beings and their enjoying particularistic nationalistic attachments and affiliations! In his 1899 book(!), The Society of Tomorrow, Gustave de Molinari (a Belgian-born economist associated with the French économistes, a group of laissez-faire liberals) defended The Free Constitution of Nationality. He wrote: "internal troubles, caused by differences of race, custom, and language (...) will disappear when a community of interest and action, founded on a common choice of, and common love for, a fatherland freely chosen, is established as the sole and sufficient basis of nationality."

According to classical liberalism, man is governed by an interplay of passion and reason. Human intellectual capacities can be impressive, but are always limited: reason is not omnipotent, particularly not when processing information or attempting to predict or plan complex societal phenomena. Human reason is an important tool for individuals to adapt to change, but reason is incapable of permanently overcoming certain innate natural traits.

As stated by Edwin van de Haar in his book, "Classical Liberalism and International Relations," the classical liberal view on human nature is supported by research in the fields of evolutionary biology and neuroscience, which point out that struggle, competition, the protection of honour, and tribal and ethnic conflict remain crucial elements in explaining both individual and group behaviour! In the same vein, Sir Arthur Keith, in his book "Evolution and Ethics," wrote: " If we desire all national and racial frontiers to be broken down, and humanity to be united into one vast world state, then we shall count the submergence of one people in another as beneficial or good; but if we desire a world studded with free and independent nations, engaged in friendly and peaceful rivalry, then we shall regard the interminglings of peoples, whether by conquest or by peaceful penetration, as prejudicial or evil. I hold that, if mankind is to be vigorous in mind and progressive in spirit, its division into nation and races must be maintained!"

 
At 14/2/10 09:50, Anonymous Anoniem said...

Excerpt Continued.

It is the impossible to root out the causes of friction and conflict between people. The ultimate goal of classical liberalism in international relations is the same as in domestic politics: to maximise individual freedom for all people. For classical liberals the nation, or the country, is the largest group in society which is the object of human passion, both positive in the sense of national pride and negative in the sense of shame and humiliation. Hume noted that few men are entirely indifferent to their country, and both he and Adam Smith underlined that humans sympathise more with people to whom they are close than with strangers or foreigners. Feelings for the nation are strong, natural motivational forces for individuals.

This also applies in the age of modern states and nationalism. Mises and Hayek never predicted nor called for the end of the nation state. Mises thought that language was the essence of nationality, and with the fragmentation of the polyglot Austro-Hungarian Empire in mind he argued that multi-language countries were doomed to failure. His solution was an increase in possibilities for individual self-determination and group secession, but not in the expectation that this would lead to a world without sovereign states. Hayek saw the nation as a prime source of human bonding and individual loyalty. Often, although certainly not in all cases, the nation as a group is politically organised as a sovereign state. In the classical liberal view, states are the most important actors in international relations. To maximise individual freedom the state should only have a limited number of tasks. The state is an important protector of natural rights, but history has shown that it is also the biggest abuser of these rights. The principle of the rule of law intends to protect the negative liberty of individuals. Classical liberals think the state can best be bound by a combination of constitutions; separation of the legislative, executive and judicial powers; and the limitation of positive law.

In international affairs this means that states should be cautious about concluding and ratifying treaties and other forms of positive law. These are often binding commitments that are very hard to change or to get rid of, with a large possible negative impact on individual freedom. Consequently, attempts to build a better world by establishing international organisations and regimes are rejected. Mises and Hayek were strong critics of the League of Nations and its successor the United Nations, and Hayek was a fierce critic of the International Labour Organization. Their main concern was that these and other organisations were taking up tasks they should not perform, just like overactive states in national circumstances. Social constructivism is bad, no matter at what level it is performed.(Ludwig von Mises, Nation, State and Economy; Ludwig von Mises, Omnipotent Government: The Rise of the Total State and Total War; Friedrich Hayek, The Road to Serfdom.)

A European superstate with many tasks performed at the central level was opposed by both. It is therefore likely that they would disapprove of the current European Union.

 
At 14/2/10 10:58, Anonymous Anoniem said...

In 1919, Mises wrote a book called "Nation, State, and Economy." One of the many great discoveries of Guido Hulsmann was that Mises's original title is better translated in one word: Imperialism. It is a relentless attack on the idea of democratic empire, and an investigation of the role of the democratic state in foreign policy matters.

In the old world that was then passing, Mises wrote, imperial monarchs had ruled over large-scale, multi-ethnic, multi-lingual, and sometimes multi-religious territories with an eye to carefully balancing the relationships among groups and avoiding policies that set group against group. It was the only policy that made their rule viable. If they failed to do this, their rule was threatened. Royal families specialized in linguistic proficiency. They adopted an air of fairness, and tended over time to liberalize economic structures in the interest of harmonizing groups.

Mises welcomed the age of democracy because he believed that political democracy was the closest analogy to applying a market principle to the sphere of civic life. But he made an important proviso. Under a democratic regime, empires would have to come to end. There could be no rule over multi-ethnic, multi-lingual, multi-religious populations. Every group would need to be permitted self-determination. Democracy meant, in Mises's view, the right of groups and even individuals to choose their own state. There could be no rule over a people or part of a people without their consent.

http://www.lewrockwell.com/rockwell/iraq-democraticempire.html

 
At 15/2/10 15:27, Anonymous Anoniem said...

Het is een publiek geheim dat (zeker de laatste) boeken van Guy Verhofstadt niet door hijzelf geschreven zijn. Niet enkel zijn broer Dirk maar ook zijn hulpje Koert Deboeuf schrijven die voor hem.

 
At 16/2/10 23:36, Blogger Marc Vanfraechem said...

Zijn al-ler-eer-ste burgermanifesten waren van hemzelf, al waren die eigenaardig genoeg in het Gentse dialect geschreven. Een merkwaardige prestatie (dat zal iedereen toegeven) voor iemand van Dendermonde.

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>