11 oktober 2008

De enige oplossing voor de financiële crisis is het herstel van de goudstandaard (cleppe.be)

Maakt de jongste crisis duidelijk dat het kapitalisme, de vrije markt en het ideologische liberalisme falen? Uiteraard niet, integendeel. Nochtans is dat wat vele sociaal-democraten ons proberen wijs te maken. Dit weekend in De Morgen schrijven Yves Desmet en Caroline Gennez dat het liberalisme een nederlaag heeft geleden. Zonder veel argumenten. Elio Di Rupo schrijft op zijn website over wat hij als liberalisme beschouwt: “Basta! We willen het niet meer”. Maar hoe jammer ook voor deze oud-strijders van de linkse zaak, zij hebben de ideologische oorlog verloren met de val van de muur, en zullen nu geen overwinning boeken. Als het anti-individualisme terugkomt, zal het in een andere, veel gevaarlijker vorm zijn: die van het groene fundamentalisme. Het groene fundamentalisme van de radicale Islam. En van de menshatende eco-fundamentalisten.

Wat is de ultieme oorzaak van deze financiële crisis, die de wereldeconomie treft? Om dat te begrijpen moet men inzien waarop de wereldeconomie is gebaseerd en dat is maar op één ding: op de Amerikaanse Dollar. De rots van vertrouwen die de munt is als bekroning van de Westerse beschaving. De Westerse beschaving die zijn centrum had in ons land, meerbepaald in Brugge, het financiële centrum waar de familie van den Beurze haar naam heeft geleend aan het beursinstituut, dat natuurlijk een veel ouder bestaan heeft. Over Antwerpen, Holland en Londen, heeft een rebelse protestants-liberaal-verlichte cultuur haar bekroning gekend in de stichting van de nieuwe wereld, waar niets minder dan de absolute individuele vrijheid als voldoende werd geacht voor het mensdom en waar zonder twijfel de hoogste vorm van beschaving is bereikt, tot nijd en spijt van de minder ontwikkelde culturen buiten de nieuwe wereld, met hun repressie, jaloezie en geslotenheid die zich op gezette tijdstippen uiten in de plaatselijk oprispende zuurideologieën. De Daalder werd door de eeuwen heen de zekere rots van de zwakken, armen en ondernemenden, ook buiten de nieuwe wereld.

Helaas waren de inherente neigingen van de oude wereld niet helemaal verdwenen in de nieuwe wereld, en werd de val van de Hollandse Republiek nog eens overgedaan in de V.S. Een staand leger, een centrale bank, en eindeloze oorlogen lieten de Dollar een turbulente geschiedenis ondergaan, waardoor de munt er meer en meer verzwakt is uitgekomen. De ondergang van de Dollar is het ware drama van de huidige crisis.

Een kritisch punt was zonder enige twijfel het definitief opgeven van de goudstandaard in 1971. Onder het systeem van de goudstandaard is een bankbiljet een eigendomspapier dat men kan omruilen voor echte waarde, namelijk goud. Goud werd in de loop der geschiedenis steeds het minst imperfect geacht om “echte waarde” te vertegenwoordigen. Als Piet zijn goud aan de bank geeft en als bewijs daarvan een bankbiljet krijgt, zal hij het wellicht niet leuk vinden dat Pol, een goede vriend van de bankier, opeens ook zo’n bankbiljet krijgt, zonder goud binnen te brengen dan wel. Als gevolg vermindert het bankbiljet van Piet in waarde, maar heeft Pol gratis en voor niets waarde verkregen (gestolen) van Piet. Al te vaak is Pol natuurlijk de overheid, die op slinkse manier zo toch Piet nog wat geld weet af te troggelen, dat via belastingen nog niet is verkregen.

Door de massale militaire overheidsuitgaven in wereldoorlog I kwam de goudstandaard zwaar onder druk, waardoor die werd opgegeven. Pol hield de schijn niet langer op. In een korte periode in het Interbellum en tijdens het Bretton – woods systeem na Wereldoorlog II werd een afgezwakte vorm van goudstandaard geduld. In 1971, onder meer als gevolg van de hoge Amerikaanse overheidsuitgaven, liet men het systeem definitief varen. In plaats is een systeem gekomen dat werkt op basis van vertrouwen. Men heeft het recht niet om zijn geld om te gaan ruilen, maar de overheid (Pol) doet een plechtige belofte dat zij zo weinig mogelijk bankbiljetten zal laten bijdrukken.

Zo’n systeem kan werken, als de overheid zich inderdaad aan die belofte houdt. De Amerikaanse overheid, gecontroleerd door een strikte protestants-liberale cultuur, heeft zonder twijfel van alle overheden die de grote economieën controleren het minst die belofte overtreden, zoals ook blijkt uit het aantal aangehouden buitenlandse reserves. In 2007 was de Dollar nog steeds goed voor 63.9% van alle reserves, terwijl dat voor de Euro, de opvolger van de D-Mark, nog steeds maar 26.5% is, hoewel in stijgende lijn. Geen twijfel dus mogelijk: de wereldeconomie draait nog steeds op de Dollar. Een alternatief is er nog lang niet. De Dollar is echter sterk aan het degenereren. De Amerikaanse overheid is de val van de Hollandse republiek aan het overdoen in het groot. “A republic, if you can keep it”, zoals Benjamin Franklin antwoordde op de vraag of er nu in 1787 een Republiek of een Monarchie was gesticht. Dat Duitsland zijn D-Mark heeft opgegeven voor een ECB naar Duits model zorgt er gelukkig voor dat de smeekbedes en afdreigingen van politici als Sarkozy en Reynders om de interest te verlagen vooralsnog niet zijn doorgedrukt. De Fed is echter zeker sinds het aantreden van Clinton een politiek instrument.

Bush senior moest immers besparen en de schulden van Reagan afbetalen. De economie kende een inzinking, en Bill Clinton (president van 1993 tot 2001) werd met zijn slogan “it’s the economy, stupid”, verkozen door de Amerikanen, die de overwinning van Bush in Irak niet beloonden, maar de economie lieten primeren. De crisis onder Bush was vooral te wijten aan de opstelling van de liberaal Alan Greenspan, gouverneur van de Amerikaanse federal reserve, die terecht weigerde, vanwege de hoge kost in de toekomst, om de rente artificieel laag te laten zakken om zo de economie een duw in de rug te geven, De schulden waren gemaakt, door Reagan, en een sanering was dus nodig.

Greenspan veranderde zijn opstelling onder Clinton. Onder zware druk sloot hij met Clinton een “pact”, dat erin bestond dat Greenspan de rente artificieel laag zou houden, met als tegenprestatie vanwege Clinton dat hij een strikt begrotingsbeleid zou voeren en geen schulden zou maken. Clinton hield zich aan de afspraak, en de economie kon blijven groeien, voortgaand op Reagans hervormingen. Een poging van Clinton om de welvaartstaat weer in te stellen werd in 1994, in een vrij liberale tijdsgeest, door de kiezer afgestraft, wat Clinton noopte tot de uitspraak dat "het tijdperk van big government over was". De lage rente leidde in 2000 tot het einde van de grote groei, en een aandelencrash in maart 2000 van de IT-zeepbel.

Onder George Bush junior (president sinds 2001) kende de Amerikaanse economie harde tijden. De belofte van Clinton voor een gezonde begroting is door Bush niet verschuldigd, en Greenspan verwerd tot een lakei om de rente laag te houden. Zware schulden voor militaire uitgaven zorgden er zo voor dat de huidige Amerikaanse economische groei vals was want zij leggen een hypotheek op de Amerikaanse toekomst. Natuurlijk was de echte oorzaak van Greenspans beleid natuurlijk geen echt akkoord, maar eerder het politieke klimaat dat Clinton tot besparingen dwong en Bush na 9-11 krediet gaf om massaal geld uit te geven, maar het maakt toch duidelijk dat Greenspan - een libertariër die de Fed in feite wil schaffen - niet meer dan een marionet van de politiek was.

Na het barsten van de internetzeepbel in 2000 en de kredietzeepbel sinds 2007 staan de V.S. dus een periode van saneringen en besparingen te wachten, temeer daar het protectionisme van Bush maakt dat pijnlijke herstructureringen uitgesteld zijn en er dus nog aankomen. Bovendien zijn in de nasleep van 11 september wetten gemaakt die de burgerlijke vrijheden aantasten, wat een stap is in de richting van de aantasting van economische vrijheden, om nog maar te zwijgen van de nog altijd zwaar doorwegende Sarbanes-Oxley Act (zie ook).

Een blik op de financiële regelgeving zal de linkse oudstrijders snel leren dat de financiële sector wereldwijd hopeloos is gereguleerd, in die mate dat het bijvoorbeeld niet mogelijk is om een eigen bank te starten in ons land en de grootbanken in feite franchisehouders zijn die via een kartel proberen zoveel mogelijk geld te verdienen en zo weinig stimulansen krijgen om goed te werken. Dat een bank qua werking niet zoveel van de overheid verschilt zal elke bankbediende dan ook bevestigen.

Voor de huidige financiële crisis kan het niet genoeg worden benadrukt dat de overheid de schuldige is, in de eerste plaats de Amerikaanse overheid, die de Dollar kapot maakt door de invloed die ze heeft om de Centrale Bank de rente artificieel te laten zakken. Daarnaast waren er ook andere regelgevende oorzaken, zoals de Community Reinvestment Act. Ook een oorzaak is het feit dat enkel reguliere, gekende producten werden gereguleerd, waardoor investeringen meer en meer naar gesofisticeerde maar risicovolle financiële producten zijn gevloeid, zoals bijvoorbeeld de minder gereguleerde hedge funds.

Vandaag is er een groot verschil met de vele andere crisissen die we hebben gekend sinds het definitieve einde van de goudstandaard in 1971. Het gaat niet over een een regio (Azië in 1997) een economische sector (IT in 2000) of een onverwachte gebeurtenis (11 September 2001). Ditmaal gaat het over een structureel falen van een wereldwijd systeem. Tot nog toe waren de antwoorden nog meer regulering en nog meer uitgeven van belastingsgeld. Die maatregelen kunnen verdedigbaar zijn. Een overheid die het probleem creëerde en alle instrumenten naar zich toe heeft getrokken, moet op korte termijn zijn verantwoordelijkheid nemen om voor stabiliteit en vertrouwen te zorgen. Maar iedereen is zich best bewust van het feit dat het vertrouwen in het overheidsgeleide financieel systeem en meer bepaald in de Dollar, de rots waarop de wereldeconomie rust, weg is. Enkel een herinvoering van de goudstandaard kan dit terug herstellen.

Labels:

17 Comments:

At 11/10/08 20:07, Blogger Marc Vanfraechem said...

Beste Pieter Cleppe,
het is alsof ik ineens meer dan 40 jaar jonger word als ik dat lees, want in de sixties (die toen vanzelfsprekend nog niet zo heetten) zagen wij soms Charles De Gaulle op de (O)RTF, in 819 zwart-witte lijnen, en bij één van die gelegenheden sprak die een zin uit die ik altijd onthouden heb, want de generaal kon nogal emfatisch worden:
Françaises, Français, retournons à la valeur immuable de l’or!.
De Gaulle wist al dat de dollar niet deugde als referentie (tenzij voor de Amerikanen zelf natuurlijk); zijn huiseconoom was dan ook Jacques Rueff.

 
At 11/10/08 23:34, Anonymous Anoniem said...

Beste Pieter Cleppe

Ik heb natuurlijk een totaal andere visie dan die 'andere Marc', en de mijne is minder emotioneel/ideologisch geladen en meer pragmatisch/factueel (of berustend op feitelijke observaties).

1) "La valeur immuable de l'or" is nonsens. De waarde van goud verandert voortdurend, gelijk alles voortdurend verandert in waarde. Men kan "valeur" in van alles uitdrukken. Economisch bekeken is de waarde van iets wat men er voor in ruil kan krijgen. Dat 'iets' is best een representatief 'sample' van reele goederen en diensten (dingen en diensten die gewone normale mensen nodig hebben). Dus, de waarde van goud, van zilver, van enig ander materieel goed, of van een munteenheid, enz...is wat men er concreet voor in ruil kan krijgen, of wat men er mee kan kopen. Wanneer men dan grafiekjes zou maken van de waarden (of de koopkracht) van goud, of van zink, of van kabeljouw, of een Euro, of van een US dollar, of van een Koreaanse won, enz...IN TERMEN VAN EEN REPRESENTATIEF GOEDEREN PAKKET, dan kan men vlug constateren dat die allemaal fluctueren over de tijd. Man kan dan ook constateren dat de waarde van goud veel MEER fluctueert dan die van de euro of van de Australische dollar, bijvoorbeeld, maar ook minder fluctueert (in recente tijden) dan die van de Zimbabweaanse dollar enz... Goud was altijd een 'fetish' voor primitieven en ook voor Rueff (om andere redenen).

2) Enkele feitelijke correcties.

-- Wat bedoelt u met "harde tijden sinds 2001"? De gemiddelde werkloosheid in de VS lag substantieel lager sinds 2001 dan in de periode 1992-2000, en de groei in per capita inkomen was marginaal hoger sinds 2001 dan in de 'gouden jaren van Bill Clinton'. Er valt natuurlijk veel meer te zeggen (zowel ten goede als ten kwade) omtrent die 'big picture' interpretatie, maar uw karakterisatie is zeker incorrect.

-- Wat bedoelt u met "protectionisme van Bush"? Men kan weer van alles gaan beweren omtrent Bush, maar "protectionisme" is niet typisch Bush. Integendeel. Protectionisme is altijd populair bij het grote publiek (dat geen economie begrijpt), en een belangrijke reden waarom Bush zo onpopulair is - naast standvastigheid in Irak' - is precies zijn weigering van de protectionistische toer op te gaan (die het gros van het parlement hem wil opdringen).

3) De goudstandaard is een gecompliceerd onderwerp, maar ik ben er praktisch zeker van dat 'de wereld' nooit een goudstandaard zal adopteren. Hier en daar zullen er wel partiele pogingen ondernomen worden om een soort van goudstandaard gedeeltelijk te volgen, maar dat gaat nooit op ruime schaal gevolgd kunnen worden. Dat sluit niet uit dat sommige landen wel een beperkte rol zouden kunnen blijven toekennen aan goud (en eventueel andere grondstoffen) als onderdeel van hun officiele monetaire reserves. Maar het is onvoorstelbaar dat ze de waarde (goederenpakket) en de wisselkoers van hun eigen munteenheden (in termen van andere munten) zouden laten afhangen van de beschikbaarheid van een grondstof (gelijk goud).

4) Ter herinnering.

-- Conjunctuurgolven in de reele economie zijn er altijd geweest, en speculatieve bubbles ook. Ook onder tijden van een 'goudstandaard'.

-- Economische specialisatie en de complexiteit van economieen (in het algemeen) is veel verder gevorderd vandaag dan in de 19de eeuw en daarvoor. Het is precies die specialisatie en complexiteit die een scherpe verhoging van het gemiddeld inkomensniveau heeft mogelijk gemaakt (althans in sommige plaatsen ter wereld). In moderne economieen komt het er op aan van het geldaanbod te kunnen aanpassen aan de geldvraag, om zowel deflaties als inflaties te kunnen bezweren. Dat kan men onmogelijk laten afhangen van de 'vagaries' van de beschikbaarheid van 1 bepaald materieel product (gelijk goud, of eender wat).

-- Voor de aangekweekte Amerika-haters, en ook voor westerse perverse zelfhaters, is er de geruststelling dat de rol van de dollar als onderdeel van de monetaire reserves van andere landen helemaal niet vastligt. Of die rol groter of kleiner zal worden, en of de rol van andere munten in dit opzicht groter en/of kleiner zal worden over de tijd, gaat bepaald worden door de relatieve kwaliteit van het economische beleid, en nog meer door de kwaliteit van het politieke bestel (in termen van confidence-building en geloofwaardigheid), in een beperkt aantal 'grote' landen. Voorlopig gaat de wereld verder moeten werken met 'gemengde monetaire reserves van dollars/euros/ yen/pounds'. En de wisselkoersen tussen die grote munten zullen moeten blijven fluctueren omwille van (a) differentiele economische evoluties in die landen en omwille van (b) economische inflexibiliteit, i.e. de praktische onmogelijkheid om snellere relatieve aanpassingen te kunnen bekomen in prijzen en lonen in die landen.

 
At 12/10/08 00:25, Blogger Karel Jansens said...

Voor wie het nog niet wist, ik ben een fervent science fiction-lezer en een van mijn favoriete schrijvers is Jack Vance (bij mijn weten is hij trouwens nog niet dood).

Vance is een space opera-schrijver, iemand die volledige universa uitbouwt en verschillende boeken rond zo'n constructie schrijft. Een daarvan is "the Gaean Reach" (het Gaeaanse Gemenebest) waarin de mensheid -- duizenden jaren na nu -- bijna ontelbaar vele planeten heeft gekoloniseerd.

Ik dwaal af; het komt hierop neer: Vance gebruikt in zijn boeken als munteenheid de SOL, Standard Of Labour, waarbij één SOL wordt gedefinieerd als de tegenwaarde van één uur ongeschoolde arbeid onder standaardomstandigheden.

Bestaat er een manier om deze muntstandaard in de praktijk in te voeren? Geef toe dat zo'n standaard -- indien mogelijk -- een aantal interessante voordelen in zich bergt. Geen inflatie, geen speculatie... wat nog?

 
At 12/10/08 01:41, Anonymous Anoniem said...

@Karel Janssens: SOL als munteenheid zou geen inflatie opleveren. Inderdaad niet, maar wel deflatie.

Eén uur arbeid levert immers, over de jaren en over decennia beschouwd, dankzij innovatie en technologie, steeds meer nuttige resultaten op. Ik was zonet zeer toevallig net aan het kijken naar een pagina die dat met een tabel illustreert: http://myslu.stlawu.edu/~shorwitz/Good/myths.htm , eerste tabel op de pagina.

Vermits de output van 1 SOL varieert naargelang de graad van technologische evolutie en innovatie, kan men daar ook op speculeren. Gelukkig maar, want speculatie is goed.

Maar het is natuurlijk onzin dat 1 uur ongeschoolde arbeid op 1 gegeven moment hetzelfde waard zou zijn, ongeacht de persoon die deze arbeid uitvoert en ongeacht de aard van die arbeid. Ik denk trouwens dat er bij de topwielrenners en topvoetballers ook heel wat ongeschoolden zitten, die voor hun "arbeid" wel wat meer vangen dan de gemiddelde ongeschoolde vuilkar-operator.

 
At 12/10/08 01:56, Blogger Marc Vanfraechem said...

@Marc Huybrechts: ik ben minder "emotioneel/ideologisch geladen" dan u wellicht gelooft. De goudstandaard is onrealistisch en vandaar ook onwaarschijnlijk voor de toekomst, dat weet ik ook wel, en dat wisten sommigen, bv Galiani, zelfs al in de XVIIIde E., nog voor de Industriële Revolutie.
Maar dat de dollar als standaard zal verdwijnen lijkt mij nogal wiedes. Het relatieve gewicht, louter economisch, van de VS maakt zulke standaard ongeloofwaardig.

 
At 12/10/08 02:09, Blogger Marc Vanfraechem said...

@Luc: jouw tabel is natuurlijk zeer overtuigend, louter economisch, maar hij geeft impliciet ook weer, denk ik, dat de ecologische prijs nooit meegerekend wordt...

 
At 12/10/08 03:06, Blogger Marc Vanfraechem said...

@Marc Huybrechts:
mag ik u een goede raad geven?
U zou het moeten afleren om standaardzinnetjes te gebruiken.
Dingen als "aangekweekte Amerika-haters, westerse perverse zelfhaters" zijn behalve gratuit, ook bijzonder vervelend om te lezen, toch na de zevende keer.
Een beetje schrijver zal zijn lezer enige verrassing gunnen.
Het ergste gevolg daarvan is, dat uw lezers ook van uw redelijke beweringen genoeg krijgen, of ze zelfs overslaan.
Als u bijvoorbeeld zegt dat 'gemengde monetaire reserves van dollars/euros/ yen/pounds' een plausibel toekomstbeeld geven, dan wil ik u misschien volgen, maar ik was bijna niet meer aan die passage toegekomen.
Een filosofisch moeilijkere kwestie is dat u nogal lichtzinnig omspringt met zinnen als "pragmatisch/factueel (of berustend op feitelijke observaties)".
De naïviteit die daaruit spreekt wil ik uit pudeur niet schenden.

 
At 12/10/08 04:31, Anonymous Anoniem said...

@ Marc vf

1) Goede raad is altijd welkom. Minder goede zelfs ook. En van "pudeur" heb ik u nooit verdacht. Van naiviteit en van emotioneel/ideologische geladenheid dikwijls wel (en berustend op "feitelijke observaties" van wat er in sommige van uw steeds-verrassende teksten staat).

2) Er zijn twee belangrijke afzonderlijke aspecten aan deze problematiek (van de dollar als "referentie") die u (vandaag) en Rueff (vroeger) aanbelangen: monetaire reserves en wisselsystemen.

-- Het aanhouden van dollar-gedenomineerde activa in de monetaire reserves van andere landen gaat waarschijnlijk gradueel verminderen. Maar dat aandeel is niet direct verbonden met het "relatieve gewicht" van de VS economie (in de wereldeconomie). Het heeft meer te maken met vertrouwen (niet zozeer in de VS, maar eerder in dat van andere landen/regimes) en met relatieve diepgang van kapitaalmarkten. Dat aandeel van dollar activa is zowel omhoog als naar beneden gegaan in recente dekaden, zodat de toekomstige omvang ervan erg onzeker blijft en in beide richtingen kan evolueren.

-- We leven vandaag (al meer dan 3 dekaden) in het tijdperk van zwevende wisselkoersen, tenminste tussen de grote munten of muntblokken, en zelfs vele kleine landen laten in grote mate wisselmarkten bepalen wat de externe waarde van hun munt moet zijn. Anderen, daarentegen, volgen meer 'vaste' of minder flexibele wisselsystemen (en zijn dus bereid van hun monetaire reserves te gebruiken om dat mogelijk te maken via interventies op wisselmarkten). Sommigen daaronder ankeren de wisselkoers van hun munt aan die van een grote/dominante 'buur' of handelspartner, en nog anderen volgen de waarde van een index of een berekende 'korf' (van de munten van handelspartners). Er bestaat dus nu al geruime tijd een grote diversiteit van wisselregimes in de wereld. Het is dan ook verbazend dat u nog steeds de behoefte heeft om een VS-hater als De Gaulle te moeten achternahollen in het jaar 2008. In de tijd van De Gaulle was de dollar nog een echte "standaard" omwille van de (enigzins fictieve) officiele convertibiliteit van de dollar in goud aan een 'vaste' prijs. Nixon heeft die prijs eerst gewijzigd, en daarna de (belofte van) convertibiliteit zelf afgeschaft. De dollar is dus al geruime tijd geen "standaard" meer. En het is dus een beetje 'raar' dat u zijn "verdwijnen" met duidelijk genoegen voorspelt.


3) Ik kan begrijpen dat het "vervelend" kan worden wanneer men regelmatig zelf in een spiegel moet kijken die voor de neus wordt gehouden door iemand anders.

 
At 12/10/08 09:56, Anonymous Anoniem said...

@Marc: Wat je daar zegt over de milieukost... In die bewuste tabel valt het me op dat het enige product dat vandaag méér tijd kost om te maken dan 25 jaar geleden, de Levis-jeansbroek is. Ik durf wedden dat dit komt door de gewijzigde milieureglementering, met al die kleurstoffen, wasprocedés en het daarbij horende afvalwater. Zelfs zonder een speciale mileubelasting zorgt de milieureglementering ervoor dat sommige productieprocessen duurder worden.

Over de standaardzinnetjes van Marc Huybrechts: ik merk dat zelfs Vincent De Roeck nu het woord "parotteren" begint te gebruiken. Ik zou dus durven stellen dat het steeds weer herhalen van een bepaalde beeldspraak door MH stilaan zijn vruchten begint af te werpen. Om het in moderne termen te stellen: hij slaagt erin om nieuwe "memen" te lanceren.

 
At 12/10/08 13:56, Blogger Marc Vanfraechem said...

@lvb: zeker Luc, die beeldspraak van MH en zijn neologismen blijven niet zonder gevolgen, dat was mij bij Vincent zijn tekst ook opgevallen.
Als dit zo doorgaat, vrees ik, zullen wij MH nog voor het schervengerecht moeten dagen quod corrumperet juventutem.

 
At 12/10/08 14:22, Blogger Vincent De Roeck said...

@ Luc en Marc

Ik heb het woord 'parroteren' inderdaad van MH overgenomen. Ik vind het een verrijking van de Nederlandse taal en hoop van harte dat het bij de volgende herziening van het Groene Boekje opgenomen wordt.

 
At 12/10/08 14:43, Blogger Marc Vanfraechem said...

@ Vincent: ter vervanging van na-apen dan?

 
At 12/10/08 14:57, Blogger Karel Jansens said...

@ Luc (ivm arbeid als goudstandaard):

Het zijn natuurlijk goede punten die ge aanhaalt, maar toch een paar opmerkingen.

Allereerst is het zo (en ik haal hier uit memorie opmerkingen uit Vance's werken aan) dat de standaard duidelijk gedefinieerd moet worden, reden waarom Vance over "standaardomstandigheden" spreekt. In zijn context gaat het -- natuurlijk -- over dingen als plaatselijke zwaartekracht, type mensachtige en meer van dat, maar dezelfde redenering kan toegepast worden op onze "gewone" Aardse omstandigheden.

Vervolgens is het natuurlijk perfect mogelijk dat iemand een veelvoud van één SOL per uur verdient, afhankelijk van b.v. scholing, vraag en aanbod, eigendom van andere productiemiddelen...

Uw opmerking over deflatie is correct, maar ik vraag me af of dat op lange termijn geen goede zaak zou kunnen zijn, aangezien het m.i. een goede manier is om vooruitgang voor de hele bevolking te belonen.

 
At 12/10/08 20:25, Anonymous Anoniem said...

@Marc Huybrechts:
"een belangrijke reden waarom Bush zo onpopulair is - naast standvastigheid in Irak' - is precies zijn weigering van de protectionistische toer op te gaan"

Als hij zo tegen protectionisme is, waarom heeft hij dan in 2002 importheffingen op staal ingevoerd?

 
At 13/10/08 03:52, Anonymous Anoniem said...

@ johan b

Tja, ik heb ook niet gezegd dat hij een 'purist' zou zijn op dit vlak, noch op enig ander vlak, en gelukkig maar. Puristen zijn gevaarlijke mensen.

Politiekers functioneren niet in een vacuuum, en ook niet voor een academische klas (zonder directe konsekwenties). Er worden alle dagen, overal ter wereld, talrijke handelsmaatregelen genomen. Sommige met betere justificatie dan andere. Ik vermoed dat het 'staal' geval een compromis betekende tussen verschillende krachten, en dat het een onderdeel vormde van een breder handelsbeleid (e.g. retaliatie voor iets anders? om 'ergere' wetgevong van het parlement te voorkomen?, enz....). GWBush is niet in staat om zo maar altijd zijn eigen goesting te kunnen doen. Hij functioneert in een complex systeem van verdeelde macht (zowel intern als extern). Kijk, ik ben op reis naar de Rockies in Colorado, en ben nu in de buurt van Bush's ranch in Texas. Ik zal hem eens gaan vragen waarom hij toen die 'slechte' maatregel heeft genomen (of moeten nemen), omdat Johan b daarom vraagt. Ik weet dus ook niet de echte reden of de volledige verklaring voor die tijdelijke maatregel.

Maar, in vergelijking met de meeste alternatieve krachten in het VS politiek bestel, en zeker in vergelijking met politieke (en commerciele) krachten in de rest van de wereld, is GWBush iemand die vrijwel steeds aandringt op verdere handelsliberalisatie.

En zoals het er staat in Wikipedia, die staalheffingen werden al lang geleden terug afgeschaft. En dat werd ondernomen TEGEN de wensen in van Obama en zijn vakbondsbazen. Gaat u GWB daar een dankwoordje voor sturen?

 
At 13/10/08 20:47, Anonymous Anoniem said...

@Mark H:
"GWBush is niet in staat om zo maar altijd zijn eigen goesting te kunnen doen."

Dat kan zijn, maar met die importheffingen heeft hij wel zijn eigen goesting gedaan, want hij verdedigt ze in zijn statement bij de invoering en de opheffing ervan. In dat laatste statement zegt hij dat er voldoende bijkomende socialistische maatregelen genomen zijn ter bescherming van de staalarbeiders en staalproducenten en dat er nog genoeg andere protectionistische maatregelen overblijven om de importheffingen tot nader order op te heffen. De werkelijke reden waarom Bush de heffingen afschafte was echter het dreigement van de EU om heffingen in te voeren op strategisch gekozen Amerikaanse exportproducten.

Een andere protectionistische maatregel van Bush die me te binnen schiet is zijn biofuelbeleid. Amerikaanse biodiesel B99 is sinds 2004 zo zwaar gesubsidieerd (20 eurocent per liter) dat hij in Europa arriveert aan 15 cent onder de Europese kostprijs. Eerder was al een andere biofuelsubsidie ingevoerd die door de WHO werd verboden wegens exportbevordering.

Dus jouw bewering dat Bush "weigert de protectionistische toer op te gaan" blijkt niet te kloppen. Je moet niet naar zijn woorden kijken maar naar zijn daden.

 
At 22/10/08 16:51, Blogger Pieter Cleppe said...

Zie ook:

"We're coming to the end of the largest paper-money experiment the world has ever seen.

It may take a few years, but when it ends, whoever is in charge will implement a gold standard."

http://britanniaradio.blogspot.com/2008/10/end-of-paper-money-experiment-by-tom.html

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>