Een gestreden strijd (Vincent De Roeck)

Zoals ik in één van mijn vorige artikels al aanhaalde - en tja, moet er nog wel zand zijn? - ben ik van mening, ondanks mijn pleidooi voor homogene bevoegdheidspakketten en de herfederalisering van bepaalde overheids- taken, dat alle socio-economische hefbomen moeten worden overgeheveld naar de deelstaten. Zachte heelmeesters maken vieze wonden, is een populair gezegde, maar het incarneert wel een zuivere waarheid. We kunnen nog decennialang ruziën en bakkeleien over socio-economische hervormingen of over een uniform beleid voor het ganse land, maar uiteindelijk zal iedereen tot de constatatie komen dat twee socio-economische entiteiten met twee totaal verschillende klemtonen en snelheden elk een beleid op maat van de eigen noden en behoeften verdienen. De rol van de Belgische federatie in de economie is immers uitgespeeld, niet zozeer door de acties van de flaminganten, maar door de toenemende kloof tussen Noord en Zuid op socio-economisch vlak. Niet “rechts Vlaanderen” heeft daar trouwens enige schuld aan. In de verdamping van de Belgische federatie en de neergang van het Zuiden heeft “links Wallonië” een verpletterende verantwoordelijkheid te dragen.

Het artikel waarin ik pleitte voor homogene bevoegdheidspaketten, inclusief herfederalisering, kan je hier terugvinden.

Sinds 2000 nam de werkzaamheidsgraad in Vlaanderen toe met 3,5% tot 66% vandaag. In Wallonië was de toename maar 1,9% en staan ze vandaag nog steeds op 56%. Brussel spant de kroon en tekende voor een afname van 0,2% tot 54%. Volgens de Lissabonagenda moeten alle EU-lidstaten tegen 2010 een werkzaamheidsgraad hebben van 70%. Het fabeltje van de Franstaligen dat een onafhankelijk Vlaanderen per definitie uit de Europese Unie gezet zou worden, lijkt dan ook op niets gestoeld te zijn, want het “België” dat dan nog overblijft komt zelfs niet meer in aanmerking voor de toetredingscriteria tot de EU, in tegenstelling tot het stabiele en welvarende Vlaanderen.

Dat liberalisme en Vlaams-nationalisme hand in hand kunnen gaan, ook in de 21ste eeuw, blijkt uit dit opiniestuk.

Hetzelfde verhaal vinden we terug inzake de werkloosheid waar Vlaanderen kennelijk véél meer weet te profiteren van de aanhoudende hoogconjunctuur dan Wallonië. Vlaanderen zag in 2007 zijn werklozenaantal met 16% afnemen, terwijl Wallonië het met een schamele 6% moest stellen. Van hetzelfde laken een broek op vlak van faillissementen. Volgens het onderzoeksbureau Graydon doet Wallonië het ook in die parameter slecht. In 2007 gingen 25% meer bedrijven over kop in Wallonië dan in 2006, met als pijnlijke uitschieter Henegouwen met een toename van 49%. In Vlaanderen daarentegen nam het aantal faillissementen in 2007 met 10% af. Dit betekent ook, in tegenstelling tot de fraaie praatjes van de Waalse politici, dat de werkloosheidskloof tussen Noord en Zuid verder blijft groeien.

Nog meer Belgische cijfers en Waalse toestanden in deze tekst.

Een ander pijnpunt blijven de transfers van Noord naar Zuid in ons land. Nu mag men over de details en de omvang ervan discussiëren, maar niemand trekt het fenomeen in twijfel. Volgens de meest Belgicistische redenering bedragen de transfers 3 à 4 miljard euro per jaar en zijn deze de allerkleinste van alle EU-lidstaten. Volgens de meest radicaal-Vlaamse cijfers bedragen de transfers 19 à 20 miljard euro per jaar. Het Warande-manifest bevindt zich tussen beide extremen en gaat uit van 12 à 14 miljard euro per jaar. De cijfers van de Warande lijken ook bevestigd door zowel het Abafim-rapport uit 2004 als door een voorpublicatie van de Interuniversitaire Transfertenwerkgroep rond de liberale VUB-professor Jef Vuchelen. Deze werkgroep is nota bene paritair samengesteld uit drie Franstalige en drie Vlaamse professoren.

Een aantal citaten van Franstalige politici in de pers worden genadeloos onderuit gehaald in deze tekst.

Nu zullen er in elk land inderdaad wel transfers zijn, en waarschijnlijk zullen deze nooit helemaal verdwijnen, ook niet na een Vlaamse onafhankelijkheid, maar toch moet Vlaanderen, zoals het al doet voor ontwikkelingshulp, beginnen met het opleggen van een aantal voorwaarden aan Wallonië. Vlaanderen heeft nood aan een rijke dynamische regio aan zijn zuidergrens waarmee het kan handel drijven, maar deze onvoorwaardelijke geldinjecties wiegen Wallonië in slaap, met alle nefaste gevolgen van dien. Wallonië is immers tot de grote verbazing van elke historicus die de welvaartsgeschiedenis van die regio bestudeerd heeft, verworden tot hét internationale schoolvoorbeeld van de “Homo Sovieticus”, het wezen dat dermate afhangt van de giften van derden dat het aan die giften verslaafd geraakt is en niet meer in staat is om zonder die giften te overleven.

De denkgroep "Jonge Vlamingen" haalde met deze tekst een foute Waalse idée-fixe over de Vlaamse vergrijzing onderuit.

Ook de staatsschuld is van groot belang want vanaf 2012 gaan de naoorlogse babyboomers massaal op pensioen en moet de overheid hen gigantische bedragen uitkeren. Willen we deze pensioenen niet laten verworden tot de allerlaatste aderlating van de federale begroting, dan zijn er maar twee alternatieven voor handen. Ofwel hevelen we de staatsschuld over naar de deelstaten, die momenteel in uitstekende financiële papieren zitten, ofwel hevelen we de pensioenverplichtingen over naar de deelstaten. De federale overheid heeft, zeker na de Lambermont-akkoorden, immers gewoon de middelen niet (meer) om beide lasten te blijven torsen. Vlaanderen is in 2008 schuldenvrij. Wallonië moet dan nog 6,8 miljard euro en Brussel nog 1 miljard euro afbetalen. De federale overheid heeft echter nog 287 miljard euro (87% van het BBP) af te betalen, als gevolg van de mislukte Keynesiaanse ingrepen uit de afgelopen dertig jaar. Alleen Griekenland en Italië doen het nog slechter in de EU, en die kunnen moeilijk als budgetvoorbeelden beschouwd worden.

Dat cijfers meer zeggen dan 1,000 woorden blijkt hier.

Volgens Dirk Laeremans in Doorbraak, en op basis van cijfers van het “Belgian Debt Agency”, heeft de federale staat, na het uitbetalen van de EU en de deelgebieden, jaarlijks een budget van 40 miljard euro, waarvan het al 12 miljard euro moet gebruiken om de rente op de staatsschuld te betalen. 21 miljard euro wordt gebruikt voor de gezondheidszorg, 6 miljard voor de uitkeringen, 2,5 miljard voor de NMBS, en 4,5 miljard voor justitie en defensie. En dan moet men al weten dat België vandaag al de hoogste (reële) belastingen heeft van gans Europa, wat dus géén enkele ruimte meer laat om ze verder te verhogen. Saneren en privatiseren lijken mij dan ook de enige mogelijke oplossingen. De NMBS moet als eerste voor de bijl gaan, zeker gezien de gigantische hap die de spoorwegen jaarlijks uit het budget neemt. Verder moet de gezondheidszorg meer private incentives krijgen om haar aandeel in de begroting terug te dringen, met in het achterhoofd dat de gezondheidszorg de komende jaren door de vergrijzing nog meer uitgaven zal kennen. Via een activeringsbeleid moet tenslotte ook het aantal steuntrekkers drastisch teruggedrongen worden.

Gelukkig kan het tij nog gekeerd worden, zolang politici als Alain Destexhe en zijn getrouwen niet van hun taken verzaken.

En misschien zeggen vele Franstaligen dat de overheveling van alle socio-economische hefbomen naar de deelstaten, inclusief natuurlijk fiscale onafhankelijkheid, neerkomt op een uitverkoop van de federale staat ten voordele van de deelstaten, en dus in wezen een onomkeerbare stap is naar Vlaamse onafhankelijkheid, maar toch is dat de enige manier om België als structuur in stand te houden en om de wind uit de zeilen van de andere niet-rationele eisen van bepaalde radicale flaminganten te halen. Maar daarvoor hebben de Walen in de allereerste plaats een grote scheut zelfvertrouwen nodig. De vraag is immers al lang niet meer of men de status quo kan behouden, maar of men België als staatsstructuur überhaupt nog wel wil behouden. Of zoals Sun-Tzu lang geleden al stelde: Vecht enkel de strijd die je kunt winnen. Hopelijk is dat een les die de Walen in 2008 zullen leren, tenzij ze Vlaanderen liever écht kwijt dan rijk zijn.


Meer over de Belgische staatsschuld op www.debt-agency.be.
Meer teksten van Vincent De Roeck op www.libertarian.be.