8 september 2007

De weg naar de vrijheid loopt via de splitsing van België (cleppe.be)

De Belgische staat rooft jaarlijks 49% van de rijkdom van haar onderdanen. Daarmee heeft België de derde hoogste belastingsdruk ter wereld, na Zweden en Denemarken. 34% van die middelen wordt echter verspild, en de voornaamste reden hiervoor is de hoge kost van de compromissen om Vlamingen en Franstaligen bijeen te houden in één staatsentiteit. En passant worden nog eens de meest vitale zaken in tijden van vergrijzing, zoals pensioenen en sociale zekerheidsuitkeringen, verwaarloosd, door gelden hiervoor bedoeld door deelstaten te laten uitgeven aan zaken die de burger niet nodig heeft. "Ceci n’est pas un parfum de crise", zoals Magritte het aan Francis Delpérée zou uitdrukken om eigenlijk te bedoelen: "ceci est une crise de système". De Koning bindt zich beter goed vast aan zijn troon.

De Belgische staat lijkt wel op zijn grondvesten te daveren in het licht van de huidige politieke crisis. Titels zoals informateur, formateur en bemiddelaar alsook oude krokodillen die het land moeten redden zijn nagenoeg opgebruikt. Rots in de branding voor het Belgisch Koninkrijk blijkt “verkenner” Herman Van Rompuy te zijn. Indien ook hij faalt, lijkt de toekomst onzeker voor de Belgische staat. Tenzij een tripartite nog een respijt geeft, maar dan volgt de nekslag in 2009.

De Standaard doet reeds een interessante oefening die moet schetsen hoe een splitsing praktisch zou verlopen, en figuren zoals Marc Reynebau worden gretig opgevoerd om te waarschuwen voor de grote hindernissen. Net zoals nog altijd de meerderheid van de Vlamingen lijkt ook De Standaard niet erg happig op het einde van België. Grotendeels vanuit een conservatieve reflex. Een gezonde en terechte reflex overigens. Politieke revoluties en grote veranderingen moet men sceptisch bekijken.

De Belgische staat is peperduur

Niettemin zouden de hindernissen en kosten van het niet-splitsen van het land wel eens hoger kunnen uitvallen dan die van de splitsing. Dat komt vooral door ongelooflijke kosten die de Belgische staat met zich meebrengt. Volgens een onderzoek van de ECB bedraagt de input-efficiëntie van de Belgische staat slechts 66%, waarover Trends bericht.

Dat geeft het percentage aan van de overheidsmiddelen die niet worden verspild. België scoort daarbij onder het Europees gemiddelde van 79%. Buurland Luxemburg haalt zomaar even 100%. Luxemburg, voorwaar een voorbeeld.

Volgens dit weliswaar gecontesteerd onderzoek verspilt de Belgische staat dus zomaar even 34% van haar middelen. Ook als de situatie niet zo dramatisch zou zijn als deze cijfers weergeven, is het voor iedereen duidelijk dat onze overheid niet het toonbeeld van efficiëntie is, om het zacht uit te drukken. Dat de hoofdoorzaak daarvan niet enkel de welvaartstaat is, die immers ook in andere Europese landen bestaat, maar in de eerste plaats de kost van de compromissen van Jean-Luc Dehaene en andere loodgieters, is duidelijk.

België kost dus te veel. Veel te veel. Zoveel dat de kost om het land niet te splitsen hoger uitvalt dan de grote inspanning die nodig zal zijn om het land op een ordelijke manier in twee of drie delen op te delen.

Burgers willen de splitsing

Dat laatste is niet langer een taboe. 40 tot 45% van de Vlamingen is op dit moment volgens verschillende peilingen voorstander van een splitsing. Een extreem hoog percentage voor zo’n radicale ingreep. De reden is duidelijk. De burger ziet in dat België bijeenhouden een verschrikkelijk hoge prijs vergt. Ook de internationale media zien er heil in: het meest gezaghebbende magazine ter wereld, “The Economist”, pleit voor een splitsing van het land: Belgium, time to call it a day. Sometimes it is right for a country to recognise that its job is done.

De financieringswet ondermijnt België

En dan is er nog dat ene in het publieke debat onderbelichte aspect van de Belgische kwestie: de financieringswet. De regeling die de verdeling van de middelen onder federatie en deelstaten voorziet. De versie van 1989 werd in 2001 met het Lambermont-akkoord aangepast. Het noodlijdende Franstalig onderwijs kreeg handenvol geld, en als tegenprestatie kreeg ook de Vlaamse deelstaat er enorm veel middelen bij. Met als gevolg dat de deelstaten op dit moment zwemmen in het geld. Zelfs de PS-regeringen in Franstalig België slagen erin om een begroting in evenwicht te bereiken, wat als ultiem bewijs kan gelden. Tegelijk komt het water aan de lippen van de federale overheid. En daar wringt het schoentje.

De federale overheid heeft immers vitale schulden aan de Belgische burger. Pensioensschulden en sociale zekerheidsschulden. Veel van het geld dat de Belgische belastingsbetaler hiervoor heeft bijgedragen aan de federale overheid wordt doorgestort naar de deelstaten. Waar het op hooghartige wijze verspild wordt aan zaken waar de burger niet om gevraagd heeft, maar die wel snel electoraal gewin opleveren voor politici, zoals gratis openbaar vervoer voor 65-plussers.

Even recapituleren: de Belgische staat rooft jaarlijks 49% van de rijkdom van haar onderdanen. Daarmee heeft België de derde hoogste belastingsdruk ter wereld, na Zweden en Denemarken. 34% van die middelen wordt echter verspild, en de voornaamste reden hiervoor is de hoge kost van de compromissen om Vlamingen en Franstaligen bijeen te houden in één staatsentiteit. En passant worden nog eens de meest vitale zaken in tijden van vergrijzing, zoals pensioenen en sociale zekerheidsuitkeringen, verwaarloosd, door gelden hiervoor bedoeld door deelstaten te laten uitgeven aan zaken die de burger niet nodig heeft. "Ceci n’est pas un parfum de crise", zoals Magritte het aan Francis Delpérée zou uitdrukken om eigenlijk te bedoelen: "ceci est une crise de système". De Koning bindt zich beter goed vast aan zijn troon.

Een internationale stijging van de rente kan de nekslag aan België geven

We durven nauwelijks een voorspelling te maken wat er gebeurt indien ook het internationale aspect om de hoek te kijken. De subprime-crisis heeft in de V.S. de vastgoedluchtbel doorprikt die door de Federal Reserve was gecreëerd om de pijnlijke gevolgen van de vorige uiteengespatte internetluchtbel van 2000 te helpen uitstellen. Het is nog niet duidelijk wat de reactie van de Fed en de ECB op deze subprime-crisis zal zijn, maar duidelijk is dat er veel verzet is om opnieuw artificieel de rente lager te sturen.

Bovendien kan de Fed ook niet oneindig crisissen blijven oplossen door geld bij te drukken, want dan komt de dollar, die nu al in vrije val lijkt, helemaal onder druk als reservemunt voor de wereld. Bij gebrek aan alternatief, en met een overvloed aan overheden die maar al te graag de eigen munt de dieperik in helpen door geld bij te drukken, kan de dollar zijn positie sowieso nog een tijd houden, maar zeker is dat artificieel de rente verlagen niet zo makkelijk meer zal kunnen als in de jaren ’90. The party is over.

De jaren ’90: de jaren van Dehaene, die door belastingsverhogingen en - beperkte – besparingen en privatiseringen het Belgische overheidstekort van 130% verminderde. De jaren waarin hij hierbij geholpen werd door de lage rente. Die dus meer dan waarschijnlijk zal stijgen in de komende jaren. En wel eens de trigger zou kunnen worden om het ultieme zetje tegen de Belgische constructie te geven. Bij rentestijgingen kan de federale overheid het wel helemaal schudden, wil het de interesten op de nog steeds zeer hoge staatsschuld voldoen.

Kleine staten zijn rijke staten

Een vereenvoudiging van de instellingen om zo de kost van de instellingen te verminderen is de enige oplossing voor dit alles. Theoretisch kan een nieuw unitarisme hiervoor zorgen. Politiek is dit echter niet haalbaar. Enkel een splitsing lijkt voor de zo noodzakelijke fundamentele vereenvoudiging en dus grote kostenbesparing te kunnen zorgen.

En eigenlijk is dit logisch. Grote staten zijn log en duur. Kleine staten, op maat van de volkeren die er wonen, zijn meer wenselijk. Dat toont alvast een onderzoek aan van economen Spolaore en Alesina. Kleine staten zijn rijke staten, zo stellen ze.

Zoals Frans Crols in dit bijzonder lezenswaardig pleidooi voor een onafhankelijk Vlaanderen de twee economen Spolaore en Alesina citeert, mag het duidelijk zijn dat hun analyse perfect op de Belgische kwestie kan worden toegepast:

"De kosten van de heterogeniteit/rommeligheid van een land kunnen dermate hoog oplopen dat de burgers van een homogener subgedeelte besluiten de kosten te drukken door samen een lower cost country te stichten gebaseerd op meer samenhang, meer sociaal kapitaal, beter overleg, minder ruzie, minder tijdverlies."

Kleine staten zijn open multiculturele staten

Kleine staten zijn rijke staten, maar kleine staten zijn ook open staten. Een onafhankelijke republiek Vlaanderen zou geen bekrompen land zijn, maar zou zich integendeel als huidig centrum van Europa nog meer naar buiten kunnen openen. Allereerst door de vennootschapsbelasting te verlagen zoals in Ierland is gebeurd. Op dit moment is Ierland hierdoor het tweede rijkste land ter wereld (per capita ), en is het meer en meer een multiculturele smeltkroes aan het worden.

Een onafhankelijk Vlaanderen zou ook de politieke mogelijkheden geven om uitkeringen te beperken in de tijd en een aantal andere rationaliseringen door te voeren, die het fenomeen van de uitkeringsmigratie, zoals Derk-Jan Eppink dit noemt, aanpakken. Dat dit het samenleven en de integratie ten goede zou komen, omdat er bijvoorbeeld geen Marokkaanse bejaarden meer zouden komen via gezinshereniging om hier van hun oude dag te genieten op kosten van de Belgische sociale zekerheid, is al te duidelijk. In een vrij land is migratie een wezenlijk en welkom onderdeel van de samenleving, maar komen en gaan migranten enkel in de mate dat dit economisch draagbaar is.

Situaties zoals nu in België, waar op aansteken van de PS mensen in sociale getto’s en werkloosvallen afhankelijk worden gehouden, zouden in een kleinere staat moeilijker houdbaar zijn. Wie voor integratie is, moet dus het land kleiner willen maken.

Een splitsing en een onafhankelijk Brussel zijn praktisch mogelijk

De vraag dringt zich dan op hoe de Belgische splitsing dan concreet moet verlopen. Onvermijdelijk wordt de Vlamingen dan weerspiegeld dat “wij” (de Vlamingen) Brussel zouden verliezen. Dit is een sofisme van formaat. Brussel ligt naast Vlaanderen en zal dat altijd blijven. Het is nu reeds sociologisch een ander land, maar dat belet niet om er naar toe te gaan en er economisch mee verweven mee te zijn.

Vlamingen zullen niet slechter af zijn indien Brussel een onafhankelijke staat wordt. Een onafhankelijk Brussel zou in de eerste plaats op zoek moeten naar inkomsten. In de eerste plaats zou dan het peperdure Brusselse systeem van besturen worden hervormd. Gedaan met de opdeling Gewest – VGC – Cocof - GGC. Eén bestuur. Gedaan ook met bepaalde baronietoestanden die in gemeenten bestaan. Gedaan wellicht ook met de overbelasting van het Brusselse wegennet, dit door het invoeren van een “congestion charge” zoals in Londen of Milaan. Eventueel kan een belasting worden ingevoerd voor buitenlanders die er werken (Vlamingen, Europese ambtenaren), maar Brussel zal niet zover kunnen gaan als het wil, want vitale infrastructuur voor Brussel ligt op Vlaams grondgebied (luchthaven, ring, spoor) en Europese ambtenaren kunnen perfect verhuizen naar Straatsburg of ergens anders indien Brussel zijn hand overspeelt. Vlaamse Brusselaars zouden daarom ook moeten worden gerespecteerd, en misschien zijn ze door een onafhankelijk Brussel wel beter af, zoals Vlaamse Brusselaar André Monteyne schrijft in “De stadstaat Brussel en de Vlamingen”.

Andere issues zouden de minderhedenproblematiek zijn (de Franstaligen in de rand), de verdeling van de diplomatieke assets van België en de verdeling van de staatsschuld. Geen makkelijke zaken, maar er is een compromis over mogelijk.

Luxemburg is het voorbeeld

Luxemburg is kleiner dan Brussel, en heeft ook Europese instellingen. Luxemburg is klein, rijk (het rijkste land ter wereld per capita), een belastingsparadijs. Luxemburg is een voorbeeld voor Brussel, Wallonië en Vlaanderen. Een opsplitsing van het land in twee (Vlaanderen en rest-België met Wallonië en Brussel) of drie delen (Vl-Wal-Bru) zou tot meer fiscale competitie aanleiding geven (de beroemde “race to the bottom”: minimaal betalen aan de overheid voor maximale dienstverlening), tot meer verantwoordelijk bestuur dicht bij de burger, tot het einde van de macht van de corrupte PS, die veel Vlaams geld zou verliezen.

In Wallonië zou de verticale as Waals-Brabant-Namen-Luxemburg het laken naar zich toe halen en eindelijk de broodnodige hervormingen doorvoeren die nodig zijn voor de oude industriebekkens in het Westen en het Oosten van het land. De verzwakte PS zou enkel kunnen toekijken hoe haar macht ineenstort, haar pionnen worden berecht en de burgers van Wallonië zich bevrijden van haar verstikkende wurggreep om zo op langere termijn tot een tweede Luxemburg uit te groeien.

Misschien zouden Brussel en Wallonië als rest-België wel samen voortdoen. Het lijkt mij vanuit de redenering van Spolaore en Alesina geen goede zaak voor hen, maar ook dat zou al een verbetering zijn ten opzichte van de huidige situatie.

Op naar de splitsing van Vlaanderen

In Vlaanderen zou de nieuwe grote uitdaging zijn om fors te gaan snijden in het ambtenarenapparaat en het oerwoud aan Vlaamse regelgeving. Dat ook Vlaanderen bovendien beter af zou zijn met kleinere gedecentraliseerde entiteiten, is zeker. West-Vlaanderen, stad Antwerpen en Limburg vormen als Vlaamse regio’s waar een sterke eigen identiteit bestaat evidente kandidaten hiervoor. Is het niet voor volledige onafhankelijkheid, dan misschien als vennootschapsbelastingsvrije zones. Na de splitsing van het land geldt: “l’imagination au pouvoir”.

Last but not least zou de splitsing van ons land ook een mokerslag zijn voor diegenen die de Europese Unie willen doen evolueren naar een corporatistische superstaat waar overregulering en bureaucratisering aan de orde van de dag zijn en een artificieel Europees semi-racistisch natiegevoel wordt gepropageerd gericht tegen onze Amerikaanse vrienden en Aziatische handelspartners. Een opsplitsing van de macht in het hart van de Europese Unie zou een mooie stap vooruit zijn op weg naar een vrije wereld met kleine als bedrijf bestuurde staten die vrij handel drijven in vrede.

Labels: , , , , ,

11 Comments:

At 8/9/07 15:47, Blogger Vincent De Roeck said...

Volledig met eens, Pieter. Stadsstaten zijn de toekomst. Fiscale piratennesten met "crossboarder competition" zullen de socialistische welvaartsstaten in de vernieling rijden, en dat is al een overwinning op zich. En de fabeltjes van "toch niet meer grenzen" of "toch niet meer munten" zijn ook op niets gestoeld. De stadsstaten kunnen evengoed een eigen Schengen-zone vormen, of gewoon toetreden in de bestaande verdragen, en kunnen evengoed samen één monetair beleid gaan vormen, of toetreden tot een bestaande muntzone (en bij voorkeur dan de Dollar, niet de Euro).

 
At 8/9/07 20:31, Anonymous Anoniem said...

Pieter : De eerste 90% kan ik je voluit volgen, maar de laatste 10% gaat er ver over. Je volgt de weg van het VB. Die enkele conclusies die overdreven zijn, doen je de das om.

Vlaanderen is nu al één grote stad. Wat wil je dat nog verder opdelen ? De problemen waarmee we nu te kampen hebben, zijn de gevolgen van de onvolkomen beslissingen van het verleden, de onwil van de Walen om het Nederlands als een volwaardige taal te bestempelen en solidair te zijn binnen één bestel. Hun verlangen om zaken nooit definitief af te sluiten, en altijd erop terug te kunnen vallen en terug ter discussie te kunnen stellen, hun wens om altijd maar opnieuw de rekening te heropenen. Het feit dat zij de tweetaligheid geweigerd hebben en blijven opteren voor de superioriteit van het Frans.

Wat je doet is de 90% logische redenering overnemen maar aan de 10% eindconclusies een zodanige wending geven dat de overige 90% in een negatief licht gesteld en door de buurlanden als "ongewenst" bestempeld wordt (want gevaarlijk voor de regionale stabiliteit).

Je dweept altijd met die superrijke stadsstaten. Maar leg mij eens uit welke superrijke eilanden (kleine staten) je vindt in de Stille Oceaan ? Geen of nauwelijks. Dat is het bewijs dat je je miskijkt op de schaalvergroting. Of op de "gemiddelden". Bepaalde stadsstaten zijn effectief rijk omdat ze op de economische kruispunten liggen en zich zodoende een bepaalde buitenproportionele rijkdom kunnen toeeigenen. Of omdat ze door gebrek aan natuurlijke rijkdom moeten terugvallen op extra hoge productiviteit en zodoende rijker worden dan het hinterland. Maar dat is omdat je de rijkdom bekijkt vanuit het oogpunt van die artificiële grenzen die ontstaan zijn door bepaalde gebeurtenissen uit hun geschiedenis en gezorgd hebben voor een onevenredige concentratie van de rijkdom. Integreer die stadsstaten in het arme hinterland en je hebt onmiddellijk een "matig gemiddelde rijkdom" voor het geheel.

Of vergelijk het met de rijkdom in een West-Vlaamse industriezone : wat is die rijkdom waard zonder de werklieden die uit de stad komen ? Of zonder de aan- en afvoerwegen ?

Of anders gesteld : je gaat van het ene extreme (de verdeelde Belgische staat die twee entiteiten op kunstmatige manier tot elkaar wil dwingen) over een efficiënte kleinere staat die kort op de bal kan spelen en de wil van de burger moet uitvoeren, naar het andere extreme, de stadsstaten die elk voor zich willen beslissen over alles wat binnen hun stadsgrenzen gebeurt, en op hun beurt zullen zorgen voor extra versnippering van bevoegdheden en zodoende de vrije handel onmogelijk zullen maken of in belangrijke mate zullen hinderen.

Eigenlijk streef je het recht op lokale monopolies na. Het recht om je stadsmuren te omwallen, wachten op te stellen en cijnzen te innen op al wat de doorgangsweg gebruikt. Of in uw bewoordingen : het recht om je af te sluiten van de rest van de wereld. Dat is niet meer of minder dan het recht om iedereen te veroordelen tot algehele solidariteit, maar dan gewoon in spiegelbeeld.

 
At 8/9/07 20:46, Blogger Philip Vanheessen said...

1) Wat heeft het redeneren over stadsstaten nu eigenlijk weer zo nodig met het VB te maken?
2) Dat je geen rijke eilandstaatjes kent heeft o.a. logistieke redenen (bereikbaarheid, ...).
3) Ik lees helemaal geen pleidooi voor lokale monopolies of voor protectionistische stadstaten. De redenering lijkt me volledig gelijkvormig aan die voor een open (en dus niet op zichzelf teruggeplooid) onfhankelijk Vlaanderen.

 
At 8/9/07 21:53, Anonymous Anoniem said...

Echt goed ingelicht lijkt die Economist-schrijvelaar toch niet te zijn. Het zegt veel over wat het werkelijk voorstelt om een "gezaghebbend magazine" te zijn. Echt snappen doet de man het niet (en hij is the singing nun en manneken pis nog vergeten) : "True, in opinion polls most Belgians say they want to keep the show on the road. But when they vote, as they did on June 10th, they do so along linguistic lines, the French-speaking Walloons in the south for French-speaking parties, the Dutch-speaking Flemings in the north for Dutch-speaking parties. The two groups do not get on�hence the inability to form a government."

 
At 8/9/07 22:00, Blogger Vincent De Roeck said...

Anonieme, leg mij eens uit wat nu juist je stelling is over die Stille Oceaan-staten? Is dat om aan te tonen dat kleine staten niet per definitie rijker zijn?

Mag ik u erop wijzen dat de twee armste landen ter wereld, Malawi (12,5 miljoen inwoners) en Somalië (11,5 miljoen inwoners) allebei groter zijn dan België, en dat de twee rijkste landen ter wereld, Luxemburg en Equatoriaal Guinea (allebei 0,5 miljoen inwoners), allebei niet groter zijn dan Antwerpen stad. Deze gegevens komen van het CIA World Factbook. Als je de IMF-cijfers (zoals Pieter Cleppe hierboven) neemt, zijn Luxemburg en Ierland de rijkste (allebei even groot of kleiner dan Vlaanderen) ter wereld, en Burundi en Malawi de armste (allebei groter dan Vlaanderen).

Mag ik u er ook op wijzen dat uw argumentatie op niets berust. U verkiest het West-Vlaanderen of Antwerpen stad te vergelijken met Nauru, Tonga of Fiji dan met Luxemburg en de mini-staten in Europa (Monaco, Liechtenstein, Andorra). Mag ik u vragen waarom? Omdat de Stille Oceaan-eilanden meer gemeen hebben met West-Vlaanderen en Antwerpen dan Luxemburg? Als u dat beweert, bent u van lotje getikt, en woont u waarschijnlijk in Limburg.

 
At 9/9/07 14:05, Anonymous Anoniem said...

""1) Wat heeft het redeneren over stadsstaten nu eigenlijk weer zo nodig met het VB te maken?"""

Daar wil ik ook op terugkomen. Het VB wil helemaal niet Vlaanderen opsplitsen in verscheidene stadsstaten. Ze willen enkel een onafhankelijk republiek Vlaanderen (waarin ze dan volop hun corporatistische geneugten kunnen botvieren) Waarschijnlijk refereer je naar de filosoof Hoppe die uitgenodigd werd door het VB. Maar Hoppe zijn gedachtengoed werd misbruikt door het VB (en zij bedoelden waarschijnlijk Vlaanderen als grote stadstaat).

 
At 9/9/07 16:15, Anonymous Anoniem said...

"de twee rijkste landen ter wereld, Luxemburg en Equatoriaal Guinea (allebei 0,5 miljoen inwoners)"
Rijden de pygmeëen daar nu met Bentleys ?

Als je consequent met die (op zich waardevolle) idee van stadstaten wilt omgaan zul je toch eerst het belang van die taalperikelen wat moeten leren relativeren.
Kortrijk en Menen horen bijvoorbeeld eerder in een stadstaat Lille(Fr)-Tourcoing(Fr)-Mouscron(Wall.) en de invloedssfeer van Brussel rijkt blijkbaar van halverwege Oost-Vlaanderen tot in Waals-Brabant. Dit blijkt ook uit recent onderzoek van prof. Van Hecke naar pendelbewegingen (i.k.v. de Stadsgewesten).

 
At 10/9/07 00:02, Anonymous Anoniem said...

1) Op lange termijn wordt de welvaart van een bevolking bepaald door:

- culturele gedragspatronen (zoals arbeidsinspanningen, spaarzucht, fairplay, rechtsgevoel enz...);

- de kwaliteit van het overheidsbeleid;

- en externe factoren (hoofdzakelijk van geopolitieke aard).

2) Men kan redelijkerwijze veronderstellen dat de factor "culturele gedragspatronen" zowel op positieve als negatieve wijze kan werken naarmate men meer 'zelfbestuur' of autonomie verwerft. In een cultuur met positieve gedragspatronen gaat meer autonomie een goede zaak zijn, en in een cultuur met meestal negative patronen gaat autonomie een slechte zaak zijn. 'Vlaamse patronen' zijn doorgaans veel positiever (voor economie en welvaart) dan typisch 'Belgische'.

2) Wat de tweede factor (overheid) betreft komt het erop aan van te bepalen op welk specifiek niveau men tot een 'beter' overheidsbeleid zou kunnen geraken. Het lijkt me nogal evident te zijn dat dit beter op het 'Vlaamse' niveau gaat kunnen dan op het huidige Belgische of dan op een provinciaal of stadsniveau. Het is dus zeker geen kwestie van "stadsmuren" of "locale monomopoles nastreven" (en andere 'stromannen' van de anoniemeling hierboven). Marktstructuren en 'competitie'worden tegenwoordig grotendeels op Europees niveau bepaald). Waar het wel om gaat is op welk niveau gaat men een overheid kunnen bekomen die erin zou slagen van de arbeidsmarkt effectief te flexibiliseren, van meer rechtszekerheid te kunnen verzekeren, en van een 'gezond' fiskaal beleid te kunnen voeren. Mensen die denken dat men dat zou kunnen bekomen met een overheid die 'afhangt' van de PS, of die zich beperkt tot Antwerpen, enz... leven in een fantasiewereld.

3) Op de externe geopolitieke factoren heeft men in Belgie /Vlaanderen geen vat, en men kan die dus grotendeels enkel 'ondergaan'. Grosso modo gaat de toekomstige welvaart van de komende generaties van Vlamingen bepaald worden door de mate waarin men de 'vrijheden' van de westerse beschaving op wereldniveau effectief gaat kunnen verdedigen en behouden (althans voor sommigen). In dat opzicht is het Belgische beleid over de laatste kwarteeuw desastreus geweest, want geinspireerd door naief-linkse illusies. Men kan enkel verhopen dat soevereine 'Vlaamse' regeringen in de toekomst meer realiteitszin en standvastigheid zouden kunnen betonen.

 
At 10/9/07 07:24, Anonymous Anoniem said...

@ allen :"Dat ook Vlaanderen bovendien beter af zou zijn met kleinere gedecentraliseerde entiteiten, is zeker. West-Vlaanderen, stad Antwerpen en Limburg vormen als Vlaamse regio’s waar een sterke eigen identiteit bestaat evidente kandidaten hiervoor. Is het niet voor volledige onafhankelijkheid, dan misschien als vennootschapsbelastingsvrije zones."

Of Pieter, wat bedoelde je met "Splitsing van Vlaanderen" ? Of bedoelde je gewoon splitsing van België ? Als je oproept tot splitsing van Vlaanderen begrijp ik dat als oproep tot verdere verdeling, misschien wel enkel maar in regio's, of in provincies maar waarom dan niet tot het extreme, de (oude) stadsstaten, elk met hun eigen beslissingsbevoegdheid en grenzen (gesymboliseerd door stadswachten aan de "stadsgrenzen") en de monopolies op bepaalde activiteiten?

Dat was toch het beeld van de oude structuren die de economische ontwikkeling van het land tegenhield ? De schaalvergrotingen die doorgevoerd werden eerst in Duitsland daarna in de Benelux en uiteindelijk via de EU (over de landsgrenzen heen) heeft ons op korte termijn tot grote rijkdom gebracht en relatief lange vrede. Moeten we dat nu overboord kieperen ? Juist de vorming van de EU heeft gezorgd voor de grootste vrijhandelszone in de wereld. Wil je die realisatie ondergraven ? Ik heb dat hier al uitgelegd.

Anderzijds : ik dacht niet dat het hier zo een VB-bastion was ! Want men (sommigen toch) gaat in de verdediging van die partij (die indruk krijg ik toch) waarvan iedereen weet dat ze eigenlijk geen uitstaans heeft met economie of goed beleid. Als ik verwees naar het VB was het enkel om het "extreme" van de eindredenering van Pieter onder de aandacht te brengen. Als je je extreem uitdrukt kan je dat enkel als "denkoefening" doen maar mag je dat niet verheffen tot einddoel of algemene regel.

Iedereen die zich in "extremen" uitdrukt wordt op termijn monddood gemaakt. Dus Pieter als je een extreem discours koppelt aan je redenering geef je de tegenstanders het alibi om je uit het debat te sluiten.

Als je oproept tot "vennootschapsvrije zones" dan denk je in dezelfde logica als de "Walen" die hoge belastingen eisen voor iedereen maar zich daarvan een onevenredig groot aandeel toeeigenen (dus een onevenredige besteding van de belasting en dus een onevenredig rendement van hun bijdrage). Want als je belastingvrije zones hebt wil dat zeggen dat degene die niet in die zone zit wel "meer" zal betalen want hij moet betalen voor degene die wel een aandeel krijgt maar niet solidair is en "weigert" bij te leggen (opteert voor investeringen in een belastingvrije zone).

De Waalse "hangmat"-methode is daarvan gewoon het omgekeerde : zelf niet bijdragen (door niet productief te zijn) maar wel maximaal recupereren.

Trouwens als je dergelijke zones installeert wil dat ook zeggen dat je extra ambtenaren nodig hebt om te controleren of die winsten nu in of buiten die zones gerealiseerd worden, extra "risico" op fraude, extra kansen op onevenwicht inzake de behandeling en discriminatie van de belastingplichtigen. Wil je dat voorkomen dan moet je "eilandjes" maken (stadstaten met eigen fiscaliteit, eigen boekhouding en volledig gescheiden van de rest van het land) en afgeschermd door "stadswachten".

En wat ik bedoelde met die 10% dat was de retoriek die door anderen als racistisch bestempeld werd en daardoor het geheel (de 90% nuttige standpunten) in het verdomhoekje duwde.

Waar Pieter hier fout gaat is hetzelfde, door altijd maar op te roepen om nog verder te splitsen (of wat bedoelde hij met "Dat ook Vlaanderen bovendien beter af zou zijn met kleinere gedecentraliseerde entiteiten, is zeker. West-Vlaanderen, stad Antwerpen en Limburg vormen als Vlaamse regio’s waar een sterke eigen identiteit bestaat evidente kandidaten hiervoor."?) wordt zijn discours eigenlijk ongeloofwaardig. Je moet niet meer uitzonderingen hebben maar minder.

Zeker vanuit de lezing door bvb de buurlanden kan het gewoon als een oproep tot verdere destabilisatie van de regio geïnterpreteerd worden en dus de wens om zich (afhankelijk van waar de betrokkene zich bevindt) een eigen fiscaliteit aan te meten dat voornamelijk voordelig is voor de inwoners van die "regio" en niet voor de rest van het grotere bestuurlijke geheel. Dus eigenlijk een "bedekte" oproep tot het opbouwen van eigen (regionale) fiscale paradijzen. Als je dergelijke retoriek koppelt aan de wens tot splitsen van België krijg je automatisch alle buurlanden tegen je en zal dat door hen afgeblokt worden.

Of bedoel je dat die "regio's" geen belasting willen betalen en dus ook geen militaire bescherming wensen ? Of waar gaan ze dan wel vanaf zien ?

De oproep tot splitsing van België kan je vanuit fiscaal oogpunt enkel verdedigen door aan te tonen dat België als staat de belastingen onevenredig int en spendeert, of dat de aanwending op een "kleiner" niveau veel efficiënter kan gebeuren. Als je terugvalt op een nog lager niveau met zeer specifieke regionale fiscaliteit verlies je automatisch de behaalde voordelen. De vraag tot splitsing van België zal maar door de buurlanden aanvaard worden als je kunt overtuigen dat er een stabiele economische regio kan ontspruiten uit het oude en dat dus voordelig is voor de buurlanden. Als je evenwel oproept om onfaire fiscale statuten in het leven te roepen kelder je gewoon je eigen project.

@ De Roeck : mijn vergelijking over de Stille Oceaan is maar enkel om te demonstreren dat het helemaal niet gaat over de afmeting van de staat. Maar als je enkel je wijsheid haalt uit boeken weet je natuurlijk niet wat ik bedoel.

Het gaat over specifieke logistieke kwaliteiten, ofwel om natuurlijke rijkdommen of hoge productiviteit (zie de uitleg van Marc Huybrecht punt 2).

Trouwens je hebt zelf de aanzet gegeven :"Stadsstaten zijn de toekomst. Fiscale piratennesten met "crossboarder competition" zullen de socialistische welvaartsstaten in de vernieling rijden, en dat is al een overwinning op zich."

Misschien moet je je eigen geschrijf soms toch wel eens nalezen. Als je de socialistische welvaardstaten in de vernieling wil rijden moet je ze geen alibi verschaffen om je in een "cordon" te sluiten.

Waar het op aan komt dat is dat je binnen de grote vrijhandelszone van de EU aan de top moet geraken door je overheidswerking te optimaliseren en zo efficiënt en transparant mogelijk te maken en zodoende erin slaagt om het rendement van alle actieve burgers te optimaliseren. Dus een minimale overheid (die de EU reglementen efficiënt implementeert , weinig belastingen int en maximale vrijheid geeft aan de burger, maar zodoende zorgt voor een optimale dienstverlening) past daar echt wel volledig in.

 
At 10/9/07 10:57, Anonymous Anoniem said...

"de twee rijkste landen ter wereld, Luxemburg en Equatoriaal Guinea (allebei 0,5 miljoen inwoners)"


@Vincent, kun je dat verhaal van Equatoriaal Guinea nu eindelijk nog eens toelichten voor ons allen ?
"rijkste" : over wat spreken we nu, BNP, economische groei, BBP ?
(dat BNP is trouwens niet bepaald indrukwekkend voor een oliestaat)
Ik mag aannemen dat het niveau van de praatjes op dit forum hoger is dan de tooggesprekken in den (b)engel.
"inwoners" : volgens mijn informatie heeft EG er (meer dan) twee keer zo veel als uwe metropool :http://unstats.un.org/unsd/demographic/products/dyb/DYB2004/Table03.pdf

 
At 10/9/07 17:27, Anonymous Anoniem said...

@ Steven


1) Vincent gebruikt duidelijk BBP per hoofd (Bruto Binnenlands Produkt per hoofd, Gross Domestic Product per head) als maatstaf van "rijkdom". Zijn bron is Wikipedia, en meer bepaald twee vergelijkende tabellen afkomstig van het IMF en van de CIA.

2) "Rijkdom" is in principe een 'stock concept', i.e. dus een foto op een bepaald ogenblik van wat men 'bezit'. Dat is praktisch onmogelijk om te meten voor landen, omdat er geen echte overeenkomst bestaat omtrent wat 'kapitaal' in die contekst omvat. Het is echter niet onredelijk om "nationaal inkomen" (=BBP) te gebruiken als een approximatie voor "rijkdom", en inkomen valt veel gemakkelijker te meten dan kapitaal. Inkomen is geen stock concept, maar wel een flow concept. Het geeft weer - niet wat men 'bezit' - maar wel wat er in een bepaalde tijdsperiode bijkomt (of wat men 'verdient'). Dat verdienen berust natuurlijk op bestaand (onderliggend) 'kapitaal', en het is dus redelijk van inkomen (BBP) te gebruiken in rijkdomsvergelijkingen tussen landen.

3) De specifieke stelling van Vincent dat "kleine staten zijn rijke staten" houdt geen steek. Er bestaat geen duidelijke correlatie tussen rijkdom en omvang van staten. Enkele observaties ter zake:

- Er zijn natuurlijk veel meer kleine staten dan grote staten in de wereld. Men vindt dus meer kleine staten onder zowel de rijke als onder de arme landen. En er bestaan rijke grote staten als de USA en Japan, en (nog steeds) arme grote staten als China en India.

- Luxemburg staat doorgaans aan de top bij inkomensvergelijkingen tussen landen. Maar, Luxemburg is eigenlijk eerder een 'stad' (van West Europa) dan een echt land. In een aantal serieuse grote landen (Japan, USA, Duitsland...) bestaan er ook rijke steden of 'streken' waarvan het inkomen min of meer vergelijkbaar is met dat van Luxemburg.

- Luxemburg, als soeverein land, moet natuurlijk wel minder van zijn rijkdom (eerder 'inkomen') weggeven aan anderen, dan vergelijkbare rijke steden in grotere landen moeten doen. Luxemburg ontsnapt dus aan de herverdelinsgmechnismen die doorgaans werken in grotere landen.

- Het geval van Equatoriaal Guinea zou ik eerder negeren, omdat de statistieken daaromtrent erg 'onzeker' en 'verdacht' zijn. Volgens Wikipedia plaatste het IMF dat land op de 37ste plaats, en de CIA plaatste het op de 2de plaats. Dit laatste kan men niet serieus nemen. Het is ook belangrijk van te beseffen dat niet alle 'nationale inkomens' echt vergelijkbaar zijn. Inkomen dat berust op arbeid en 'kennis' (menselijk kapitaal) is sustainable, en kan dus permanent herschapen worden en groeien (via besparingen en investeren). Daarentegen, inkomen dat berust op een grondstof (als olie, bijvoorbeeld) kan zo verdwijnen voor de zon (vele scenarios mogelijk).

4) Ook al is Vincent's specifieke stelling (supra) verkeerd, zijn bredere stelling - dat men een beter en meer efficient overheidsbeleid zou kunnen voeren op Vlaams niveau dan op het Belgische niveau - is hoogstwaarschijnlijk correct.

 

Een reactie posten

<< Home

<<Oudere berichten     Nieuwere berichten>>