Overpeinzingen Afscheidsspeech Guy Verhofstadt(Vincent De Roeck)

Omstreeks 21u30 gisteravond gaf uittredend premier Guy Verhofstadt in het VLD-gebouw aan de Brusselse Melsensstraat zijn eerste en enige reactie op de uitkomst van de federale stembusslag. Hij was niet aangeslagen, maar wel emotioneel. De vechtlust en strijdvaardigheid van het oerliberaal campagnebeest Verhofstadt hadden plaats gemaakt voor sereniteit en ontnuchtering. De peilingen mochten dan al wel ongelijk gehad hebben, de tendenzen waren er. Hij kon zich enkel maar optrekken aan zijn eigen persoonlijke topscore en aan het feit dat de liberale familie nog steeds niet moet onderdoen voor de katholieke fracties in de fluwelen Belgische halfronden. Zijn redevoering was krachtig en tegelijkertijd ingetogen, maar vooral recht uit het hart. Het was in een bepaald opzicht ook een afscheidsspeech. Hij nam als een groot leider zijn verantwoordelijkheid. Hij stelde zichzelf aansprakelijk voor de nederlaag en wenste de jeugd het beste toe voor de toekomst.

Het enige jammerlijke aan zijn speech vond ik persoonlijk het compleet negeren van Jean-Marie Dedecker. Hij feliciteerde Yves Leterme van CD&V en Didier Reynders van de MR, maar zweeg zijn oud-partijgenoot naar aloude gewoonte dood. Voor mij is dat een gemiste kans. Ik geloof immers sterk in een liberale, centrumrechtse frontvorming rond N-VA, VLD en nu Lijst Dedecker. Tegen de verwachtingen in, slaagde Dedecker daarin waar alle anderen faalden: de daad bij het woord voeren, en in zijn opzet slagen. Vijf kamerleden en één senatrice is niet niets. Dedecker heeft hiermee het liberalisme een dienst bewezen. Jammer dat men dat uit persoonlijke rancune en intermenselijke vetes niet wil erkennen. Het liberalisme is nog nooit zo levend geweest als vandaag in Vlaanderen.

De kiezers van ons land hebben vandaag een nieuw parlement gekozen. De uitslag van deze verkiezingen zijn duidelijk. De kiezer heeft voor een andere meerderheid gestemd dan diegene die het land de afgelopen 8 jaar bestuurde. Ik wens dan ook de verschillende winnaars van de verkiezingen te feliciteren. In de eerste plaats Yves Leterme en het kartel CD&V/NVA. Ook mijn Franstalige collega’s van de MR die in een nek aan nek race verwikkeld zijn om de leidende Franstalige politieke formatie te worden.Vanzelfsprekend dank ik onze vele kiezers. Zij die voor onze Kamerlijsten stemden en in het bijzonder zij die voor de senaat kozen waarvoor ik kandideerde.

Ik was 8 jaar lang uw eerste minister. Ik denk dat we met deze regering goed werk hebben verricht. En ik wil mijn coalitiepartners van de afgelopen jaren danken voor hun constructieve medewerking. Ik denk trouwens dat ons land in goede economische doen is, ethisch een fundamentele omslag heeft gemaakt en internationaal, ook al zijn we natuurlijk geen grootmacht, vandaag een stem heeft waarnaar wordt geluisterd. Ik was bij deze verkiezingen ook uw kopman en het gezicht van deze campagne. Ik neem dan ook persoonlijk de verantwoordelijkheid op voor de resultaten.

Wellicht heeft onze partij een prijs betaald voor het leiden van dit land. Dat moeten we erkennen. Maar anderzijds denk ik dat deze uitslag niets afdoet aan de kracht van ons project. Integendeel, het gewicht van de liberale familie is en blijft groot, wie weet het grootst. En ik ben ervan overtuigd dat deze uitslag voor onze partij een nieuw begin kan inluiden. Onder de leiding van Bart Somers, met de ervaring van onze ministers, maar ook met vele nieuwe gezichten, jongeren die voor de eerste maal kandideerden en gekozen zijn, is onze partij klaar voor de toekomst.

Wij hebben de afgelopen maanden gevochten als leeuwen. Tegen de stroom in. Ik wil de militanten en de kandidaten ongelooflijk danken. Danken voor de vriendschap, de kameraadschap, de liefde die ik de voorbije jaren allemaal van jullie heb mogen ontvangen. Het waren alvast intense jaren. Acht jaren waarin ik de kans had dit land te leiden. Boeiende jaren, inspirerende jaren, baanbrekende jaren. Ik heb daarbij het beste van mezelf gegeven.

Nog dit. Weet dat dit een prachtig land is. Niet chauvinistisch, misschien soms met iets te weinig fierheid. En weet vooral dat ik het een ongelooflijke eer heb gevonden dit land en zijn bevolking te hebben kunnen leiden.

Tot slot iets persoonlijk tot u allemaal. Ik ben trots tot deze prachtige partij te behoren, die we samen boven de doopvont hebben gehouden. Deze partij, die me al die kansen heeft gegeven.

Guy Verhofstadt was een goed mens, een doorwinterd liberaal, een gevierd politicus en een verdienstelijk leider. Hij heeft op ethisch vlak knopen durven doorhakken, heeft zijn best gedaan om jobs te creëren, om begrotingen te redden en om de economie aan te zwengelen. Hij heeft het liberalisme getracht in de praktijk om te zetten in een coalitie met zijn ideologische tegenhangers. Hij heeft met scha en schande ontdekt waar hij compromissen moest maken, en heeft écht wel alles gedaan wat hij kon. Heeft hij zijn Burgermanifesten verraden? Ik denk het niet, maar de omstandigheden lieten hem niet toe om alles te verwezenlijken. Ook de tijden waren veranderd, en ook vanuit de centrum-rechtse oppositie was er geen wil om hem voor die anti-socialistische hervormingen een wisselmeerderheid te bezorgen.

Ons land is erop vooruitgegaan de afgelopen acht jaar. Hopelijk kan de volgende regering dat beleid verderzetten, en na de ethische revolutie een economische revolutie teweeg brengen die de welvaart van ons land naar de toekomst toe kan garanderen. Daarvoor zie ik een taak weggelegd voor een centrum-rechtse blauw-roomse regering, gesteund vanuit de nog rechtsere oppositie. En wat gebeurt er nu met Verhofstadt, het Generatiepact indachtig? Het Senaatsvoorzitterschap lijkt me alvast leuker en nuttiger dan brugpensioen.


Meer teksten van Vincent De Roeck op Libertarian.be