Socialistische hypocrisie (Politiek Incorrect)

In verkiezingstijden gaan politici over lijken. Humanistisch geïnspireerde open samenlevingen (sic) ten spijt, is het een en al Machiavelli die de klok slaat naar aanloop voor de komende stembusslag. Zo ook voor de Vlaamse socialisten, die zich weer knusjes in haar slachtofferrol van 19de eeuwse proletarische underdog draait. Deze keer was de eer aan staatssecretaris Bruno Tuybens om de kapitalistische goegemeente met het belerende vingertje te wijzen. Immers, als het van de sp.a afhangt, zal er in de volgende legislatuur een 'plafonnering' komen van de ontslagvergoedingen die topmanagers nu opstrijken bij hun vertrek. Tuybens hekelt het feit dat sommige van die managers een vergoeding opstrijken die equivalent is aan vier jaarlonen. Het doet wat denken aan de bitse commotie die ontstond na de bekendmaking van de riante vergoedingen die Picanol-baas Jan Coene opstreek.

Je moet eigenlijk maar durven! Immers, vorige week raakte bekend dat Belgacom-topman Didier Bellens niet minder dan 6 miljoen euro heeft kunnen incasseren met de verkoop van Belgacom-aandelen. Kleine 'bemerkingen': Belgacom is niet zomaar 'een' beursgenoteerde NV, maar een parastatale (ofte een "autonoom overheidsbedrijf" , om het in Newspeak te zeggen) waarvan de Belgische staat de meerderheidsaandeelhouder is met 50% + 1 aandeel. En het is de toenmalige, socialistische, voogdijminister Johan Vande Lanotte die Bellens zo rijk heeft gemaakt. Een schets van het verhaal.

Bij de beursgang van Belgacom in 2004 werd het zogenaamde 'Discount Shares Purchase'-plan opgesteld. Dit plan hield in dat alle werknemers van Belgacom voor vijf jaarlonen aandelen met een korting van 16,6% op de introductieprijs konden aankopen. Het plan werd goedgekeurd door zowel de raad van bestuur van Belgacom, alsook door Johan Vande Lanotte die toen als minister van Overheidsbedrijven optrad namens de Belgische staat. Onder de categorie "werknemers" kan men proletarische verworpenen der aarde plaatsen zoals topman Didier Bellens, die bij de beursgang 300.000 aandelen kocht ter waarde van 6 miljoen euro. Onlangs heeft hij 180.000 van die aandelen verkocht, die hem nu - drie jaar later - een winst van ca 4 miljoen euro heeft opgeleverd.

De socialisten hebben zich echter in een serieus wespennest gestoken, want toen Vande Lanotte in 2005 partijvoorzitter werd en de portefeuille overheidsbedrijven werd overgenomen door staatssecretaris Bruno Tuybens, gaf eerstgenoemde alsnog de opdracht aan Tuybens om het DSP-plan aan te pakken. Iets knaagde aan zijn geweten. In het najaar van 2005 gooite Tuybens het op een akkoordje met Bellens: hij mocht slechts 60.000 aandelen met korting in portefeuille houden; voor de overige 240.000 aandelen zou hij de volle introductieprijs betalen. Dit kostte Bellens een miljoen euro, wat van zijn toekomstig loon wordt afgehouden. Ook moest Bellens 180.000 aandelen langer bijhouden dan voorzien (tot nu dus), maar hiervoor kreeg hij wel een vergoeding van 2% op misgelopen winsten, uitgekeerd door de Belgische staat.

Dit verhaal is duidelijk: zowel Vande Lanotte als Tuybens hebben kapitalistische boter op het hoofd (waarmee andermaal duidelijk is dat een verstrengeling van privé-management met de overheid de meest gevaarlijke combinatie is die er bestaat). Het is dan ook zeer verwonderlijk - of misschien juist niet omwille van electorale redenen? - dat de socialisten de zaak-Bellens volledig in de schaduw laten wanneer zij proletarisch blaten over 'riante vergoedingen van kapitalistische onderdrukkers'; een eis die zelfs zonder de zaak-Bellens in beschouwing te nemen compleet laakbaar is. Als in Nederland zelfs de PvdA van Wouter Bos tegen een zogenaamde "graaitaks" op managerslonen- en vergoedingen is; dan kunnen we alleen maar huilen met de pet op bij de aanschouwing van de achterhaalde 19de eeuwse retoriek van het Belgisch socialisme.