Het Amerikaanse volk versus Barack Obama
Na zes maanden in het Witte Huis lijken de wittebroodsweken van president Obama voorbij te zijn. Uit opiniepeilingen blijkt dat de Amerikaanse president niet langer een blanco cheque zal krijgen voor zijn hervormingen. Zijn “job approval rating”, de graadmeter voor het aantal Amerikanen dat tevreden is over het werk dat de president levert, is deze maand gezakt tot een schamele 52%. Ter vergelijking, George W. Bush had op hetzelfde ogenblik in zijn presidentschap nog een rating van 56%, dit na één van de meest gecontesteerde verkiezingen in de Amerikaanse geschiedenis. Wat zijn de oorzaken van een dergelijke daling voor Obama? Daarvoor moet er vooreerst gekeken worden naar de economie, zoals Bill Clinton al in 1992 wist.
De eerste "verwezenlijking" van Obama was het economische stimulusprogramma, dat de belastingbetalers 787 miljard dollar kostte. Deze stimulus moest allereerst jobs creëren, om zo een nog diepere depressie van de economie te voorkomen. Ondanks de voorspelling van de Obama-administratie dat het werkloosheidscijfer door deze stimulus niet boven de 8% zou stijgen, was dit in juni laatstleden toch al gestegen tot 9,5%, een stijging met 2% in vergelijking met het begin van het jaar. Maar toch vormt dit volgens mij niet het grootste probleem van de stimulus. Terwijl het programma moest dienen om de economie een snelle injectie te geven, blijkt dat het grootste deel van het programma nog moet uitgevoerd worden. Tot nu toe is er amper 7% van de stimulus uitgegeven. De laatste 30% zal zelfs maar uitgegeven worden in 2011! Van stimulus is vandaag dan ook maar weinig sprake.
Naast het tijdsbestek van de stimulus, wordt ook de inhoud ervan steeds meer op de korrel genomen. Onlangs schreef Mort Zuckerman in dat opzicht een opmerkelijke opinie in de "Wall Street Journal". Hoewel Obama erop wees dat de stimulus diende om nieuwe jobs te creëren, wordt dit door Zuckerman tegengesproken. Van de 787 miljard dollar is immers nog geen 10% gereserveerd voor nieuwe projecten, terwijl net dit nieuwe jobs zou kunnen creëren. Het grootste deel van de stimulus dient om bestaande socialistische programma’s zoals Medicare en Medicaid recht te houden. Jobs levert dit echter niet op, wat toch de bedoeling was. Bovendien verhoogt de stimulus de nationale schuld van de Verenigde Staten. Onlangs werd trouwens weer de kaap van 10 triljoen dollar gerond. Het is dan ook geen wonder dat een steeds groter deel van de Amerikaanse bevolking dit programma in twijfel trekt. Uit een recente peiling blijkt dat 36% van mening is dat de stimulus geen impact heeft op de economie, en 31% is zelfs van mening dat de stimulus negatieve gevolgen heeft voor de economie.
Terwijl het stof van dit overheidsprogramma nog niet gaan liggen is, staat de volgende grote hervorming al klaar. Het gaat om de hervorming van de gezondheidszorg, iets wat Hillary Clinton ook al probeerde in het begin van de ambtstermijn van haar man, maar daarin schromelijk faalde. Ook hierin beloofde Obama de hemel op aarde. De hervorming moest zowel iedereen aan een ziekteverzekering helpen, als de kosten van de ziekenzorg doen dalen. Hiervoor wenste hij een publieke verzekering op te richten, die naast de bestaande private verzekeringen zou bestaan. Op deze manier zou iedereen die over geen ziekteverzekering beschikt, nu ook gedekt worden. Kortweg gezegd komt dit natuurlijk neer op een verdere uitbreiding van de socialistische programma's Medicare en Medicaid, die nu al zorgen voor een ziekteverzekering voor de ouderen en de armsten in de samenleving.
Een recent rapport van het CBO, de onafhankelijke accountant van de overheid, waarschuwde echter voor de stijgende kosten en de stijgende overheidsschuld die een dergelijke publieke verzekering met zich zou meebrengen. De kost voor de overheid zou, met de hervorming voorgesteld door het Congres, zo’n 1,6 triljoen dollar bedragen gedurende het eerste decennium. Met een nationale schuld die nu al boven de 10 triljoen dollar piekt, is een dergelijke extra schuld natuurlijk niet meteen bijster populair. Obama probeerde hierop nog te reageren door te hameren op de fallacy dat de schuld misschien wel toenam op de korte termijn, maar dat op de lange termijn zowel de kosten als de schuld zullen dalen. De pijn op korte termijn zou met andere woorden de moeite waard zijn, in het licht van zijn voorspeld succes op lange termijn bekijken. Een nieuw rapport van de CBO maakt echter brandhout van deze redenering. In het tweede decennium zou de overheidsschuld als gevolg van de hervorming zelfs nog meer stijgen dan tijdens het eerste decennium.
Ook op het vlak van de gezondheidszorg ziet het er dus niet meteen rooskleurig uit voor president Obama. Wil dit zeggen dat er helemaal geen hervorming komt van de gezondheidszorg? Met een volledig Democratisch Congres, zelfs met een filibustervrije Senaat, lijkt dit weinig waarschijnlijk. Toch zal het niet de grote overwinning worden waar Obama op hoopte. Een strengere wetgeving voor de bestaande private verzekeringen is waarschijnlijk het hoogste wat Obama kan bereiken. Maar wedden dat dit toch in de pers zal voorgesteld worden als een historische hervorming? De grootste vraag blijft welke les Obama hieruit zal trekken. Het falen van zijn grote gezondheidszorghervorming zorgde ervoor dat Bill Clinton zich meer in het politieke centrum plaatste, waar hij intens samenwerkte met het in 1994 Republikeins geworden Congres. Trekt Obama ook deze les, dan geef ik hem kans om in 2012 zijn termijn te verlengen. Blijft hij echter regeren vanaf de linkerzijde, dan zou het me niet verwonderen dat Amerikanen zich binnen vijftig jaar afvragen waarom hun ouders toch zo positief waren over een president die zo hard leek op die andere één-termijnpresident, Jimmy Carter.
Dit opiniestuk werd door Stijn De Ruytter bij IFF ingestuurd.
De eerste "verwezenlijking" van Obama was het economische stimulusprogramma, dat de belastingbetalers 787 miljard dollar kostte. Deze stimulus moest allereerst jobs creëren, om zo een nog diepere depressie van de economie te voorkomen. Ondanks de voorspelling van de Obama-administratie dat het werkloosheidscijfer door deze stimulus niet boven de 8% zou stijgen, was dit in juni laatstleden toch al gestegen tot 9,5%, een stijging met 2% in vergelijking met het begin van het jaar. Maar toch vormt dit volgens mij niet het grootste probleem van de stimulus. Terwijl het programma moest dienen om de economie een snelle injectie te geven, blijkt dat het grootste deel van het programma nog moet uitgevoerd worden. Tot nu toe is er amper 7% van de stimulus uitgegeven. De laatste 30% zal zelfs maar uitgegeven worden in 2011! Van stimulus is vandaag dan ook maar weinig sprake.
Naast het tijdsbestek van de stimulus, wordt ook de inhoud ervan steeds meer op de korrel genomen. Onlangs schreef Mort Zuckerman in dat opzicht een opmerkelijke opinie in de "Wall Street Journal". Hoewel Obama erop wees dat de stimulus diende om nieuwe jobs te creëren, wordt dit door Zuckerman tegengesproken. Van de 787 miljard dollar is immers nog geen 10% gereserveerd voor nieuwe projecten, terwijl net dit nieuwe jobs zou kunnen creëren. Het grootste deel van de stimulus dient om bestaande socialistische programma’s zoals Medicare en Medicaid recht te houden. Jobs levert dit echter niet op, wat toch de bedoeling was. Bovendien verhoogt de stimulus de nationale schuld van de Verenigde Staten. Onlangs werd trouwens weer de kaap van 10 triljoen dollar gerond. Het is dan ook geen wonder dat een steeds groter deel van de Amerikaanse bevolking dit programma in twijfel trekt. Uit een recente peiling blijkt dat 36% van mening is dat de stimulus geen impact heeft op de economie, en 31% is zelfs van mening dat de stimulus negatieve gevolgen heeft voor de economie.
Terwijl het stof van dit overheidsprogramma nog niet gaan liggen is, staat de volgende grote hervorming al klaar. Het gaat om de hervorming van de gezondheidszorg, iets wat Hillary Clinton ook al probeerde in het begin van de ambtstermijn van haar man, maar daarin schromelijk faalde. Ook hierin beloofde Obama de hemel op aarde. De hervorming moest zowel iedereen aan een ziekteverzekering helpen, als de kosten van de ziekenzorg doen dalen. Hiervoor wenste hij een publieke verzekering op te richten, die naast de bestaande private verzekeringen zou bestaan. Op deze manier zou iedereen die over geen ziekteverzekering beschikt, nu ook gedekt worden. Kortweg gezegd komt dit natuurlijk neer op een verdere uitbreiding van de socialistische programma's Medicare en Medicaid, die nu al zorgen voor een ziekteverzekering voor de ouderen en de armsten in de samenleving.
Een recent rapport van het CBO, de onafhankelijke accountant van de overheid, waarschuwde echter voor de stijgende kosten en de stijgende overheidsschuld die een dergelijke publieke verzekering met zich zou meebrengen. De kost voor de overheid zou, met de hervorming voorgesteld door het Congres, zo’n 1,6 triljoen dollar bedragen gedurende het eerste decennium. Met een nationale schuld die nu al boven de 10 triljoen dollar piekt, is een dergelijke extra schuld natuurlijk niet meteen bijster populair. Obama probeerde hierop nog te reageren door te hameren op de fallacy dat de schuld misschien wel toenam op de korte termijn, maar dat op de lange termijn zowel de kosten als de schuld zullen dalen. De pijn op korte termijn zou met andere woorden de moeite waard zijn, in het licht van zijn voorspeld succes op lange termijn bekijken. Een nieuw rapport van de CBO maakt echter brandhout van deze redenering. In het tweede decennium zou de overheidsschuld als gevolg van de hervorming zelfs nog meer stijgen dan tijdens het eerste decennium.
Ook op het vlak van de gezondheidszorg ziet het er dus niet meteen rooskleurig uit voor president Obama. Wil dit zeggen dat er helemaal geen hervorming komt van de gezondheidszorg? Met een volledig Democratisch Congres, zelfs met een filibustervrije Senaat, lijkt dit weinig waarschijnlijk. Toch zal het niet de grote overwinning worden waar Obama op hoopte. Een strengere wetgeving voor de bestaande private verzekeringen is waarschijnlijk het hoogste wat Obama kan bereiken. Maar wedden dat dit toch in de pers zal voorgesteld worden als een historische hervorming? De grootste vraag blijft welke les Obama hieruit zal trekken. Het falen van zijn grote gezondheidszorghervorming zorgde ervoor dat Bill Clinton zich meer in het politieke centrum plaatste, waar hij intens samenwerkte met het in 1994 Republikeins geworden Congres. Trekt Obama ook deze les, dan geef ik hem kans om in 2012 zijn termijn te verlengen. Blijft hij echter regeren vanaf de linkerzijde, dan zou het me niet verwonderen dat Amerikanen zich binnen vijftig jaar afvragen waarom hun ouders toch zo positief waren over een president die zo hard leek op die andere één-termijnpresident, Jimmy Carter.
Dit opiniestuk werd door Stijn De Ruytter bij IFF ingestuurd.
6 Comments:
Ik deel grotendeels de mening van Stijn De Ruytter met diens verstande dat ik het stimulusplan volledig verwerp. Het is niet duidelijk of de auteur dat ook denkt, of dat hij al tevreden is moest de uitvoering ervan 'beter' en 'sneller' gebeuren. Idem voor de verdere socialisering van de gezondheidszorg. Ik ben daar over de ganse lijn tegen, Stijn De Ruytter is daar een beetje onduidelijk over. Zelfs een 'verstrenging' van de regulering vind ik al veel té ver gaan. Jullie gedachten?
Ik ben alvast volledig gekant tegen de stimulus. Wat ik hierin vooral wou aantonen was dat er zelfs niet echt over een stimulus gesproken kan worden, dit terwijl bepaalde columnisten al pleiten voor een nieuwe stimulus.
Aan de gezondheidszorg zal er allicht toch wat moeten gedaan worden. Telkens een Democraat aan de macht komt, is gezondheidszorg het eerste wat op zijn lijstje staat. Daarom moeten Republikeinen nadenken hoe zij de hervorming zouden doorvoeren, anders zal het ooit de Democraten wel eens lukken. Van een nieuwe publieke verzekering kan natuurlijk geen sprake zijn. Wel dient er nagedacht te worden over hoe de kosten gedrukt kunnen worden.
"één van de meest gecontesteerde verkiezingen in de Amerikaanse geschiedenis"?
Ik kijk uit naar data om deze uitspraak te ondersteunen. Ik geloof er alvast niets van. De verkiezingen van 2000 waren gecontesteerd, in vergelijking zijn de verkiezingen van 2008 helemaal niet gecontesteerd.
Het zijn de verkiezingen van 2000 die gecontesteerd waren, wat de lage approval ratings voor Bush kan verklaren.
Obama heeft een nog lagere rating, wat toch opvallend is na de euforie van november (vooral in de media dan).
@ Vincent De Roeck:
Die "verstrenging" van de regulering haalde ik uit een column van Charles Krauthammer:
In the end, Obama will have to settle for something very modest. And indeed it will be health-insurance reform.
To win back the vast constituency that has insurance, is happy with it, and is mightily resisting the fatal lures of Obamacare, the president will in the end simply impose heavy regulations on the insurance companies that will make what you already have secure, portable and imperishable: no policy cancellations, no preexisting condition requirements, perhaps even a cap on out-of-pocket expenses.
Nirvana. But wouldn't this bankrupt the insurance companies? Of course it would. There will be only one way to make this work: Impose an individual mandate. Force the 18 million Americans between 18 and 34 who (often quite rationally) forgo health insurance to buy it. This will create a huge new pool of customers who rarely get sick but will be paying premiums every month. And those premiums will subsidize nirvana health insurance for older folks.
Net result? Another huge transfer of wealth from the young to the old, the now-routine specialty of the baby boomers; an end to the dream of imposing European-style health care on the United States; and a president who before Christmas will wave his pen, proclaim victory and watch as the newest conventional wisdom reaffirms his divinity.
Geen scenario waar ik tevreden mee zou zijn, maar het verhindert alleszins de uitbouw van een grote publieke zuil in de gezondheidszorg.
De man zal de geschiedenis ingaan als een Jimmy Carter II. Gewoon een zaak van nog 3.5 jaar.
Een reactie posten
<< Home