Onvoorwaardelijke overgave (De andere kijk)

Tegen Israël is een tweede front geopend (of heropend). Nadat de joodse staat zich uit Libanon en Gaza had teruggetrokken, wordt zij nu vanuit Gaza en Libanon aangevallen. Ondertussen blijft het voorlopig rustig op de Westelijke Jordaanoever, het enige stukje in 1967 veroverde gebied dat nog in handen is van de Israëli’s. Merkwaardig toch voor een volk dat een eigen staat wil. Je zou toch denken dat ze zich zouden focussen op het verzet tegen de Israëlische aanwezigheid op de Westbank? Blijkbaar kunnen sommige groepen niet leven met de internationaal gesteunde tweestatenoplossing en is die voor hen maar een opstapje naar hun eigenlijke doel: de vernietiging van de joodse staat. Hopelijk heeft de huidige agressie tegen Israël na de terugtrekking uit Libanon en Gaza bij sommigen eindelijk de schellen van de ogen laten vallen.

De door Hamas en Hezbollah gebruikte methodes zijn trouwens zeer gelijkaardig: raids op Israëlisch grondgebied met de uitdrukkelijke bedoeling om Israëlische soldaten te ontvoeren en raketaanvallen. Dat doet vermoeden dat het om gecoördineerde acties gaat. Het feit dat Hezbollah een creatie is van Iran en dat de politieke leider van Hamas in Damascus verblijft, wijst er, samen met de goede banden tussen Syrië en Iran, op dat deze aanvallen tenminste de stilzwijgende goedkeuring van Damascus en vooral Teheran hebben gekregen. Naast hun vijandigheid tegenover Israël hebben Assad en de mollahs wel hun eigen redenen om de zaken te doen escaleren. Iran wil de aandacht afleiden van zijn nucleair (wapen)programma en Syrië ziet zijn kans schoon om terug invloed te winnen in Libanon.

Israël, dat zich lange tijd (en volgens sommigen ook nu nog) relatief terughoudend heeft opgesteld, zal nu wel het grof geschut bovenhalen tegen Hamas en Hezbollah. De militaire macht van Israël zou sowieso al tot nadenken moeten stemmen, maar Hezbollah vindt dat het blijkbaar nog niet genoeg geprovoceerd heeft, want vandaag vuurde het raketten af op Haifa, dat op 50 (!) km van de grens ligt. Dit is een zware escalatie die Israël niet over zich heen zal laten gaan. Israël is wel in staat om het leven van Hamas en Hezbollah tot een hel te maken, maar uiteindelijk zullen (minstens) Syrië en Iran moeten aangepakt worden om tot een duurzame oplossing van het Arabisch-Israëlisch conflict te komen. Als niemand anders het doet, dan zal Israël zich vroeg of laat wel genoodzaakt voelen om het te doen. Remember Osirak?

Fundamenteel houdt dit in dat de wil tot oorlogvoering tegen Israël moet gebroken worden. Enkel op deze manier kan deze reeds meer dan 50 jaar durende oorlog, zoals elke andere oorlog trouwens, definitief beëindigd worden. Het “vredesproces” van de voorbij 15 jaar was dan ook maar een minder hete fase (niettegenstaande de talrijke zelfmoordaanslagen) in deze oorlog . Hoog tijd dat die realiteit eens onder ogen wordt gezien. Net als het feit dat de middelen die moeten ingezet worden om deze oorlog te beëindigen op zijn zachtst gezegd niet altijd even proper zullen zijn. Maar soms heeft niks doen ergere gevolgen dan doortastend handelen.

Israël is niet het enige terrein waar islamisten de kop opsteken: je hebt natuurlijk Irak. Iran doet weinig inspanningen om de wereld ervan te overtuigen dat het niet aan nucleaire wapens werkt. Daarnaast is er het nucleair gewapende Pakistan, waarvan men zegt dat het één goed gemikte kogel richting generaal Musharraf verwijderd is van een fundamentalistische staat te worden. Nu reeds is het land een uitvalsbasis voor de Taliban die Afghanistan destabiliseren en voor opstandelingen in Kasjmir en de rest van India (remember Mumbai? gezien de gelijkenissen met Madrid en Londen is Al Qaeda de hoofdverdachte).

Dit globaal conflict tegen het islamisme is deze week een beetje heter geworden. De overwinning zal zoals in Israël enkel behaald worden na de globale onvoorwaardelijke overgave.