De Standaard steunt islamfundamentalisme (2)

De Standaard bracht recent een reeks reportages onder de titel ‘Racisme in Vlaanderen’. De reeks start in de zaterdageditie (26 oktober), met 6 van de 19 getuigenissen over discriminatie van moslims, omwille van hun geloof. De islam valt dus volgens de krant ook onder de noemer racisme, en stelt zo ‘islamofobie’ gelijk met racisme. Hierdoor gaat De Standaard mee in het discours van de meest fundamentalistische islamisten, die islamofobie, zelf eender welke kritiek op de koran of hun profeet willen laten verbieden en bestraffen. De Standaard steunt zo het idee van het inperken van de godsdienstvrijheid en het aan banden leggen van godsdienstkritiek.
Deel 2: De Standaard in dienst van de Moslimbroeders?

In zijn artikel als ombudsman in diezelfde week (woensdag 30 okt ’13) gaat Tom Naegels wel in op het thema ‘racisme’ van de reeks: “Dit dossier ‘racisme in Vlaanderen’ gaat over de houding van de autochtone meerderheid tegenover etnische minderheden. Terwijl ook Marokkanen, Turken, Joden, Russen… elk op hun manier racistisch kunnen zijn.” Hij stelt dat de reeks zich mag beperken tot het doorlichten van het racisme bij de autochtone bevolking, want “elk journalistiek verhaal bakent grenzen af”. Dan gaat hij verder in op het probleem van het behandelen van het thema racisme, “een van de lastigste thema’s om journalistiek rond te werken”, en sluit zijn stuk af met volgende bedenking: “Ik hou mijn hart wel vast als ik zie dat zoveel aspecten van het verstoorde emancipatieproces van culturele minderheden onder de sterk beladen term ‘racisme’ worden geplaatst, die velen als agressief en culpabiliserend ervaren. Maar anderzijds: zo’n kanonschot helpt ook wel om een thema op tafel te leggen, dat velen er zo snel mogelijk weer af willen.”

De reeks mag zich volgens Tom Naegels dus beperken tot het doorlichten van het racisme bij de Vlamingen. Maar dan zou het wel over racisme moeten gaan, en niet een bladzijde lang over een Limburgse schrijver met Turkse roots die geen uitgever vindt voor zijn boek over ‘seks, drugs en rock’n roll’ (artikel: “dat kunstenaars met een migratieachtergrond als ‘ander’ of ‘speciaal’ worden gezien, blijkt niet altijd in hun nadeel te spelen..” – racisme?) , of dat er weinig Marokkaanse ouderlingen naar een rusthuis gaan (dat zouden er eventueel iets meer kunnen zijn met arabisch te spreken, halalvoeding, en een imam die komt bidden. Artikel: “In veel rusthuizen is er niemand die Berbers spreekt, vaak de enige taal die de ouderen van de eerste generatie beheersen. Bovendien vrezen de families dat de oudere in het rusthuis geen halalmaaltijden kan krijgen” – racisme?). Geen woord bij Tom Naegels over het feit dat de islam in de reeks zo prominent aan bod komt, en de krant islamofobie toevoegt ‘aan de 'al sterk beladen term racisme’. Volgens de krant valt discriminatie op basis van het specifieke geloof van moslims ook onder de noemer racisme.

Bij de promotie vooraf was een van de afbeeldingen deze van een jonge vrouw met islamitische hoofddoek. Die werd ook elke dag als beeld bij de reeks gebruikt in de krant, als een soort grote ‘postzegel’ of logo voor de reeks, met als titel boven de foto ‘De zwarte lijst’, en met de ondertitel ‘leven in een kleuronvriendelijk land’. In de zaterdageditie (26 oktober) wordt het thema ‘discriminatie’ behandeld, waarbij het in 6 van de 19 getuigenissen gaat over de moslims die zouden gediscrimineerd worden omwille van hun geloof. Dat heeft niets te zoeken in een reeks over racisme. De islam is geen ras, maar een godsdienst. De reeks doet echter wel alsof ‘islamofobie’ een vorm van racisme is. Hierdoor gaat De Standaard mee in het discours van de meest fundamentalistische islamisten, die islamofobie, zelfs eender welke kritiek op de koran of hun profeet willen laten verbieden en bestraffen. In de meeste democratieën wordt tegen racisme (alsook tegen negationisme en antisemitisme) veel strenger opgetreden dan tegen discriminatie. Er staan op racisme gevangenisstraffen tot een jaar, plus meestal forse boetes. Bij discriminatie kan de gediscrimineerde meestal een vergoeding krijgen voor de geleden schade, in het kader van een burgerlijke procedure. Wat de islamisten dus beogen, is een veel grotere druk op kritiek op de islam en de mogelijkheid om klacht neer te leggen tegen iedereen die hun verbod op kritiek niet respecteert. De Standaard steunt zo het idee van het inperken van de godsdienstvrijheid en het aan banden leggen van godsdienstkritiek.

Daarbij zijn een aantal van die moslim-‘getuigenissen’ in DS-reeks waardeloos, en flauwe voorbeelden die in elk geval niets met racisme te maken hebben, zelfs niets met ‘islamofobie’. Mustapha Bencherif is sinds kort de uitbater van de cafetaria van de tennisclub van Meulenberg (Houthalen-Helchteren). Er wordt hem soms gevraagd of er alleen nog couscous en tajine op tafel komt, en of er iemand met een hoofddoek zal komen opdienen. Hij vindt dat zelf niet eens beledigend, wel storend. Imade Annouri verdiende als student wat bij in een cocktailbar, terwijl hij zelf geen alcohol drinkt. Hij werd daar op aangesproken en klanten boden hem aan er zelf eentje te pakken. Ayfer Kuru klaagt erover dat haar zoon op de voedingsschool Ter Groene Poorte in Brugge varkensvlees moest proeven. Dat was de regel in die school: alles wat je klaarmaakt, moet je opeten. Hij verhuisde naar een andere school en volgt de richting kantoor. Wat heeft dat allemaal met ‘racisme’ en ‘leven in een kleuronvriendelijk land’ te maken?

Hanane Azzouzi, de dame met islamitische hoofddoek op de dagelijkse logofoto van de reeks, zegt in de uitgave van 26 oktober: ‘Mijn hoofddoek zal voor veel werkgevers een beletsel zijn’.
Op de foto in de zaterdags krant staat ze met drie boeken in de hand: ‘Economic teachings of prophet Muhamad’, ‘The principles of islamic jurisprudence’, en tussen de twee, half leesbaar, iets over de sharia (zichtbaar: Sah.. en Mu..). Heeft dus, nogmaals, allemaal niets met racisme te maken.

Daar is de hoofddoek weer

De Standaard doet er dus aan mee om islamofobie voor te stellen als een vorm van racisme. Veel meer is er dan niet nodig voor Rachida Lamrabet om in een opiniestuk die foute voorstelling te voeden. In de krant van dinsdag 28 oktober krijgt ze die kans, met een opiniestuk dat de boventitel kreeg ‘Allochtone leerkrachten zouden een tegenstem kunnen zijn in de ‘witte’ leraarskamers, maar dan moeten ze wel de kans krijgen om er binnen te geraken’. Rachida Lamrabet wordt aangekondigd als ‘Marokkaans-Belgische schrijfster’, maar er wordt niet bij vermeld dat ze juriste is bij het CGKR (Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding). Eerst heeft ze het over leerlingen van Marokkaanse of Turkse afkomst, en dat er te weinig leerkrachten zijn met Marokkaanse of Turkse roots. Een familielid van haar volgt een lerarenopleiding, maar krijgt blijkbaar nergens een stageplaats, waardoor ze geen diploma kan krijgen. Nu blijkt dat echter helemaal niets te maken te hebben met haar Marokkaanse roots, maar alles met het feit dat ze haar islamitische hoofddoek niet wil afdoen. Lamrabet noemt dit broodroof, en ze doet op het eind van haar opiniestuk een oproep naar schooldirecties: “geef haar een kans om haar opleiding verder te zetten, geef haar een stageplaats op uw school zonder dat ze de immense vernedering moet ondergaan om haar hoofddoek af te zetten.”

Het is dus ‘onze’ schuld dat ze geen stageplaats krijgt, en we willen haar dan ook nog eens ‘een immense vernedering laten ondergaan’ als we haar verplichten haar hoofddoek uit te doen. Gelukkig krijgt de volgende dag een leraar van het Koninklijk Atheneum van Antwerpen de ruimte voor een lezersbrief om op Lamrabet te reageren: “uw familielid hoort voorlopig niet thuis in ons onderwijs of in eender welke openbare functie, omdat zij het afzetten van haar hoofddoek in de publieke ruimte ‘als een immense vernedering’ voelt… Ze begrijpt blijkbaar nog niet dat zij in de eerste plaats een mens is, net zoals u en ik. Uw familielid heeft slechts een overtuiging in haar hoofd die maakt dat zij die belangrijker moet vinden en ook nog eens uitdragen… Haar overtuiging is een subjectiviteit die niet kan in het onderwijs, want zoals u vermoedelijk wel weet is het op school verboden om te spreken over de eigen politieke voorkeuren tijdens de lesuren, en dat geldt ook voor de religieuse overtuigingen. Het lijkt me moeilijk om daar aan te voldoen als je ernaar gekleed bent… We kunnen haar goed gebruiken, maar alleen als ze de volwassenheid heeft bereikt die haar doet inzien dat haar hoofddoek geen stuk van haar identiteit is, maar slechts de uiting van haar overtuiging.”

Het ruimere plaatje

Islamofobie is een misleidend begrip. Het begrip ‘fobie’ suggereert een ziekelijke en zwaar overtrokken angst, in dit geval voor de islam. Dat kun je onwenselijk vinden, maar het is niet strafbaar. Die angst hoeft niet eens overtrokken te zijn, als je in De Standaard leest: “Brunei gaat de sharia invoeren. Sultan Hassanal Bolkiah kondigde in een officiële toespraak aan dat het islamitische strafrecht het komende half jaar ingevoerd zal worden. ‘Zo vervullen we onze plicht tegenover Allah’. De nieuwe wetgeving voorziet onder meer amputatie van ledematen bij diefstal, geseling bij alcoholgebruik en steniging in het geval van overspel.” (DS, 23.10.13).
Maar wie het over islamofobie heeft, geeft er een andere invulling aan dan deze van al of niet terechte (overtrokken) angst. Het woord 'islamofobie' zou uitgevonden zijn door islamisten, niet om diegenen aan te duiden die de islam vrezen, maar om diegenen aan te duiden die deze godsdienst durven bekritiseren en de mond moeten gesnoerd worden. ‘Fobie’ als afkering, afwijzing dus.

Mia Doornaert, in een opiniestuk in De Standaard, 28.10.13, verslag uitbrengend over een debat op de Moslimbeurs in Turn & Taxis waar ze op zondag 27.10.13 aan deelnam: “Stap voor stap hebben we de te pas en te onpas gebruikte term ‘islamofobie’ opgeklaard, in een debat tussen drie ‘autochtonen’ en een islamitische ‘allochtoon’. Consensus: kritiek op de islam is geen ‘islamofobie’ en geen vorm van racisme. Het behoort tot de vrije meningsuiting om kritiek te hebben op elke overtuiging, elke constructie van de menselijke geest. Als kritiek op (bepaalde aspecten van) de islam ‘islamofobie’ is, dan is antiklerikalisme net zo goed ‘christianofobie’. … Bestaat er dan geen ‘islamofobie’? Ja, die is er als men alle moslims aankijkt op terreurdaden die in naam van ‘de islam’ zijn begaan. Die is er ook wanneer een sollicitant die Mohammed of Fatima heet, al op voorhand wordt uitgesloten van een baan ten voordele van mensen met ‘ongevaarlijke’ namen. Maar die vooroordelen pakt men niet aan door een vrij en vrank debat te onderdrukken.”

Was zij de excuus-autochtoon voor de Vlaamse facade, die mocht verklaren dat kritiek op de islam geen ‘islamofobie’ is, en ook geen vorm van racisme? Op diezelfde beurs ging een dag eerder een debat door over ‘Libertés réligieuses & islamophobie’, met als deelnemers Marwan Mohamed van het CCIF, Collectif Contre l’Islamophobie en France, Hajib El Hajjaji, Muslim Rights Belgium, Julie Pascoët, European Network against Racism en Patrick Charlier, directeur van het CGKR. Op de Facebookpagina van de beurs was tot enkele dagen na de beurs een filmpje te zien met een interview van Julie Pascoët, waarin ze duidelijk het omgekeerde van Mia Doornaert stelde: ‘l’islamophobie, c’est une question de racisme’. Na enkele dagen was het filpje verwijderd… Op de Facebookpagina van de Muslim Rights Belgium stond wel langer een interview met Patrick Charlier, met de melding dat het CGKR volgend jaar een speciaal accent zal leggen op racisme, en binnen het racisme bepaalde fenomenen zoals islamofobie, antisemitisme en negrofobie zullen belicht worden. De Standaard is dus in goed gezelschap van het CGKR bij het mengen van islamofobie met racisme. Het CGKR gaat hiermee zijn wettelijk boekje te buiten: discriminatie kan in sommige gevallen wettelijk aangeklaagd worden, onder meer wanneer de discriminatie gebeurt op basis van de godsdienst, maar in de racismewet is er geen sprake van godsdienst, wel van ras.

In Frankrijk is het CCIF (Collectif Contre l’Islamophobie en France) actief, in Nederland het Collectief Tegen Islamofobie en Discriminatie. In eigen land is mij een dergelijke actiegroep niet bekend, maar daarvoor hebben we het CGKR, dat met meer dan honderd medewerkers en volledig door de overheid gesubsidieerd, die taak op zich neemt. Bijvoorbeeld via Rachida Lamrabet en haar schrijfsels. De strijders tegen islamofobie lijken steeds actiever te worden. Het Nederlandse Collectief Tegen Islamofobie en Discriminatie organiseerde samen met het Euro-Mediterraan Centrum voor Migratie en Ontwikkeling (Emcemo) een Europese Islamofobie Conferentie, op 18 oktober 2013 in het Concern Congres Centrum te Amsterdam. Brussel kreeg ook Islamofobiedebatten, tijdens de Moslimbeurs in Turn & Taxis (25-28.10.13). Deze tweede Moslimbeurs in Brussel werd georganiseerd door de Liga van de moslims van België.

De Moslimbroeders aan het werk

Carel Brendel, Nederlands journalist en blogger, heeft het niet begrepen op een strengere repressie van islamofobie. Uit een artikel op de website ‘Republiek Allochtonië’ in Nederland, 22 okt ‘13: “Overigens bestaan er voor werkelijke excessen tegen moslims al zeer bruikbare termen. Bekladding van en brandstichting in moskeeën heet vandalisme of geweld, net als het bekladden en afbranden van kerken en synagogen. Het bedreigen van moslims heet bedreiging, net als het bedreigen van christenen, joden en ongelovigen. Het oproepen tot geweld tegen moslims, joden of hindoes heet oproepen tot geweld. Uitschelden op grond van ras heet racisme, achterstellen op grond van geloof of afkomst heet discriminatie. Bij al deze zaken kan de overheid gewoon optreden zonder aanziens des persoons. Dat lijkt me vruchtbaarder dan de vrijheid van mening inperken in het belang van religieuze groeperingen die geen kritiek dulden.”

Carel Brendel citeert in hetzelfde artikel ook uit een boek van de Amerikaan Lorenzo Vidino (die is: fellow with the International Security Program's Initiative on Religion in International Affairs at the Belfer Center, Kennedy School of Government, Harvard University) met de titel ‘The New Muslim Brotherhood in the West’ (Columbia University Press, 2010): “Islamofobie is tegenwoordig ook een nuttig politiek wapen geworden in het arsenaal van de Moslimbroeders in het Westen. Binnen de moslimgemeenschap overdrijven de Moslimbroeders vaak echte of veronderstelde islamofobische voorvallen om het beeld te versterken van een ‘belegerde gemeenschap’ en zichzelf af te schilderen als de enige verdedigers van die gemeenschap.” Vidino schrijft dat beschuldiging van islamofobie een effectief middel is geworden om critici monddood te maken en politici over te halen om samen te werken met organisaties van de Broederschap. “De beschuldiging wordt niet alleen van stal gehaald bij kritiek op de islam. Elke vorm van kritiek op de Westerse Moslim Broederschap kan rekenen op een beschuldiging van racisme of islamofobie. De Broeders weten per land welke snaar ze moeten bespelen. In de Verenigde Staten worden hun critici beschuldigd van McCarthyisme, in Italië van fascisme, en in de meeste andere landen van een postkoloniale mentaliteit.” (Einde citaat).

Het klaaglied over islamofobie gaat verder na de reeks

Hilmi Kaçar, die momenteel doctoreert in de vakgroep geschiedenis aan de UGent, stelt alweer islamofobie gelijk met racisme, in een opiniestuk in de Standaard van 7 november ’13 onder de titel ‘Altijd weer de schuld van de islam’: “… Wel vraag ik me af hoe het mogelijk is dat er zoveel mensen geconfronteerd worden met racisme en discriminatie, terwijl het merendeel van de Vlamingen zichzelf progressief en antiracistisch noemt. Het antwoord moeten we zoeken in een dieperliggend en minder zichtbaar, maar daarom niet minder schadelijk patroon. Omdat sinds 9/11 het anti-islamisme hoogtij viert in onze samenleving, wil ik daarop focussen. Bijna elke dag berichten de media negatief over de islam en slepen ze de bevolking in hun kielzog mee. Het gaat niet langer om een fobie, maar om een systematische stigmatisering van de islam. Zo noemen de media geweld, terrorisme en onderdrukking van vrouwen in één adem met de islam, alsof er een evidente relatie tussen bestaat. Ondertussen is ook de publieke opinie daarvan overtuigd geraakt. … Sinds de migraties van de jaren zestig zijn de samenlevingen in Europa voor het eerst echt divers geworden, met aanzienlijke moslimminderheden. De politiek en de media hebben de moslims in dit land echter nooit een volwaardige plaats toegekend en spreken nog steeds over hen alsof ze buitenstaanders zijn. Het is de hoogste tijd dat de samenleving zich aanpast aan de diversiteit in haar schoot en de moslims aanvaardt als eigen burgers.”

Dit land heeft de moslims nooit een volwaardige plaats toegekend, zegt dus een moslim, die hier de kans krijgt om te doctoreren… Wanneer houdt het slachtoffer spelen op??? Trouwens, wat doen sommige moslims eraan om geen buitenstaander te zijn: hoeveel imams in ons land spreken, of verstaan zelfs nog maar een klein beetje Nederlands, om slechts één aspect aan te halen?

Tot vandaag heeft De Standaard geen enkel artikel gepubliceerd dat zou verduidelijken dat racisme niets te maken heeft met islamofobie. Een verkeerde opvatting die ze zelf propageerden, en waarvan ze dus helaas moeilijk afstand zullen nemen. Maar ondertussen voeden ze wel de islamisten en HUN fundamentalisme.

Toemaat: groeiend antisemitisme bij moslims in Vlaanderen

Een uittreksel uit het debat naar aanleiding van een actuele vraag van Boudewijn Bouckaert (LDD) tot minister Pascal Smet, over de oorzaken van het groeiende antisemitisme in België en een mogelijk actieplan ter zake, tijdens de plenaire vergadering van het Vlaams parlement, nr. 9 (2013-2014) – 13 november 2013:
Boudewijn Bouckaert (LDD): De Fundamental Rights Agency van de Europese Unie heeft een rapport gepubliceerd over de evolutie van het antisemitisme in Europa. Ze hebben daarbij acht landen in de Europese Unie vergeleken. In die vergelijking komt België er eigenlijk niet echt goed uit. Om een paar cijfers te geven: 77 procent van de joodse respondenten zegt dat ze het antisemitisme als een groeiend probleem zien, 90 procent ziet een toename van het antisemitisme en 1 op 10 ontvangt haatboodschappen en is al onderworpen aan geweld. Dat zijn straffe cijfers.
Annick De Ridder (VLD): Minister, de studie ‘Jong in Antwerpen en Gent’, die we in de commissie uitgebreid hebben besproken, bracht aan het licht dat de helft van de moslimjongeren zich antisemitisch opstelt. 45 procent van de moslimjongeren, ten opzichte van 11 procent van de niet-moslimjongeren, ging akkoord met de stelling ‘Joden willen alles domineren.’ Minister, uit die cijfers blijkt dat wij ons terecht zorgen maken over het toenemende antisemitisme in onze maatschappij.
Matthias Diependaele (N-VA): Uit een studie van professor Elchardus bleek dat op de scholen in Antwerpen, Gent en Brussel het antisemitisme sterk groeide. Het is jammer dat het CGKR daar toen niets meer mee heeft gedaan.
Luckas Van Der Taelen (Groen): Minister, als het over antisemitisme gaat, moeten wij toch wel de puntjes op de i zetten. Ik hou niet van veralgemeningen. De Holocaust en de Jodenvervolging, dat is iets heel specifieks. Het is nu juist een drama dat men soms probeert daar iets algemeens van te maken. Zo las ik vorige week in De Standaard een artikel over discriminatie en racisme in Vlaanderen. Een professor geschiedenis vergeleek daarin de stigmatisering van de allochtone gemeenschap met wat de Joden is overkomen in de jaren 30. Dan denk ik dat er iets fundamenteel fout is. Er zijn bij mijn weten nog altijd geen werk- en uitroeiingskampen in Vlaanderen. Dat zoiets in de krant kan verschijnen zonder dat daar een verontwaardigde reactie op volgt, is een beetje tekenend.