Pleegt CD&V harakiri?

De kopstukken van CD&V slaan wild in het rond tegen De Wever. Hiermee misachten ze een van de elementaire principes bij communicatie: zet uw concurrent niet in het brandpunt van uw boodschap, maar spreek over uzelf en uw sterke punten. Uithalen naar een concurrent zet hem in het centrum van de belangstelling, en verzwakt de eigen positie. Blijkbaar is men bij CD&V al zozeer in paniek dat ze bij de volgende verkiezingen helemaal als irrelevant van de kaart geveegd zullen worden, dat ze niet meer weten van welk hout pijlen maken. En blijkbaar volgt VLD hen nu in hetzelfde spoor.

Kan u zich inbeelden dat de baas van Delhaize een interview geeft over een, tot zelfs drie bladzijden in de krant, en het bijna uitsluitend over Colruyt heeft? Over hun politiek om altijd onder de prijs van Delhaize te duiken, over hun rekken die goedkoper zijn, hun spaarzame koeling van hun verse producten, in plaatst van zijn eigen positie te verklaren en aan te prijzen. Natuurlijk zal Delhaize zoiets niet doen, een hele bladzijde indirect ter beschikking stellen van Colruyt. Evenmin zal een baas van BMW in een interview het overwegend over Mercedes hebben. Of neem eender welke andere concurrentiesituatie, zoiets is het domste wat men kan doen. Een baas die dat wel zou doen, mag meteen zijn C4 ophalen denk ik.

Niet echter CD&V. De laatste week misachte ze op een onvoorstelbare manier een van de elementaire principes bij communicatie: zet uw concurrent niet in het brandpunt van uw boodschap, maar spreek over uzelf en uw sterke kanten.
Woensdag 11 juli publiceerde De Tijd een interview met Eric Van Rompuy. Titel: ‘De Wever bedreiging voor onze welvaart’. (Te lezen op de website van Van Rompuy )

Zaterdag 14 juli deed hij het nog eens over op een volle bladzijde 31 in Le Soir, met aankondiging en korte uittreksels op de voorpagina. Titel: 'Il faut démasquer De Wever’.

Diezelfde dag kreeg CD&V-voorzitter Wouter Beke niet minder dan drie bladzijden voor een interview in De Standaard, met de titel ‘De Wever deelt alleen muntjes met azijn uit.’ (Integraal alleen voor abonnés. Een deel is wel vrij toegankelijk op hun website, onder de titel 'Beke: 'N-VA heeft haar kiezers al twee keer en panne achtergelaten')

Het was niet alleen in de titel allemaal De Wever wat de klok sloeg. In de drie interviews gaat het bijna uitsluitend over De Wever en de N-VA, en tussendoor ook nog af en toe over hun partij, of beter gezegd, over de goede werking van de huidige meerderheid op het federaal niveau. Beke eindigt zijn interview met de uitspraak: ‘Ik verkies een CD&V-strategie boven een anti-N-VA-strategie. Ik beschouw onze partij als de Volvo van de Wetstraat: degelijk, duurzaam, misschien niet de meest sexy wagen, maar hij brengt je ergens. De N-VA heeft haar kiezers al twee keer ‘en panne’ gelaten. Het is niet mijn ambitie om de tegenstander op de huid te zitten. Maar enige correctheid van hun kant, zou aangenamer zijn.’
Die uitspraak als besluit van een lang interview dat niets anders bevat dan tekenen van een anti-N-VA-strategie, en niet veel anders dan de tegenstander op de huid te zitten. Cd&V is duidelijk de pedalen kwijt. Het interview werd afgenomen door Bart Brinckman en Marjan Justaert. Wellicht heeft Brinckman behoorlijk gestuurd om Beke in de richting van een een anti-N-VA-strategie te krijgen, want bijna alle vragen gaan over de N-VA en De Wever.

De pannes van CD&V

En à propos de kiezers ‘en panne’ laten, dat is wel een CD&V, en geen N-VA specialiteit. Even opfrissen:
CD&V is in 2007 federaal naar de verkiezingen getrokken met de belofte dat ze niet zou toetreden tot een regering indien er in het regeerakkoord geen duidelijke afspraken werden opgenomen over de realisatie van de Vlaamse eisen. Een akkoord over de splitsing van het kies- en gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde was 'een evidente voorwaarde alvorens in een regering te stappen'. Daarna stapte CD&V toch in de federale regering, en leverde niet minder dan drie premiers (Leterme I, Herman Van Rompuy, Leterme II), zonder dat er één letter van de CD&V-belofte werd uitgevoerd. Ze had niet eens tot de overbruggingsregering van Verhofstadt III mogen toetreden als ze haar verkiezingsbelofte wou nakomen. Hiermee verbrak ze een eerste keer haar plechtige verkiezingseed. CD&V brak daarna in anderhalf jaar tijd nog drie keer haar verkiezingseed. Het werd de vierde keer met Leterme II.
(Zie ook het artikel van 25.11.09: ‘Leterme II: CD&V-kiezer een vierde keer bedrogen’)

Bij de federale verkiezingen van 2010 werd CD&V voor dit herhaalde kiezersbedrog afgestraft met het slechtste resultaat ooit uit haar geschiedenis. Daarna hebben ze blijkbaar nog altijd niets geleerd uit de afstraffing van hun kiezersbedrog. In een interview in De Standaard, vrijdag 8 juli '11, zegt Wouter Beke: "Op het politiek bestuur donderdagochtend heb ik gevraagd of er iemand denkt dat we er met de MR en zonder de N-VA wel uitgeraken. Niemand is toen rechtgestaan. Zonder de N-VA zijn we voor het bereiken van een tweederdemeerderheid overgeleverd aan het FDF. Ik denk niet dat die partij ons een oplossing voor BHV zal aanbieden". Hij bleef eerst herhalen dat er nooit sprake van kon zijn te onderhandelen zonder de N-VA. Maar op 21 juli zat hij dan toch aan de onderhandelingstafel, zonder de N-VA. Zogenaamd 'onder zijn voorwaarden', herhaalt hij nog eens in zijn interview in De Standaard van vorig weekend. Maar daar klopt niets van. (Meer hierover in het artikel 'Wouter Beke had (gedeeltelijk) gelijk', 25.07.11 )

Ook VLD doet mee aan inbeuken op de N-VA

In De Morgen van maandag 16 juli ’12 staat een opiniestuk van Patrick Dewael en Marleen Vanderpoorten met de titel: ‘N-VA, het nieuwe platform voor extreem rechts’.

Reactie van lezer Mathieu Bos op de website:
‘Het is armoe trof bij de klassieke tripartite CD&V, SP-A en O-Vld. Vraag aan een ieder die wat van imago building weet heeft en die zal U zeggen dat je niet sterker wordt door op de andere te schieten. Enkel consequent handelen en je sterke punten uitspelen zullen op de lange termijn winstgevend zijn. Waarbij ik niet wil zeggen dat sommige evoluties bij de N-VA me wat verontrusten.’

Hiermee ben ik het nogal eens. Zie ook mijn artikel: 'De slecht onderbouwde en kaduke standpunten van de N-VA', 22.03.12. 'Het discours van de N-VA tot nu is slecht onderbouwd en nogal amateuristisch. Ook over ‘Europa’. Het pleidooi van N-VA voor een 'sterker Europa' vind ik wat triest, want zonder enige kritiek op het volstrekt ondemocratisch karakter van de Europese Unie. N-VA wil zelfs een niet verkozen administratie, de Europese Commissie, de macht geven om een afdwingbaar beleid te voeren, wat de partij dan een 'democratisch kader' durft te noemen.'