De socialisten willen nog meer belastingen

Kathleen Van Brempt en Saïd El Khadraoui, Europarlementsleden voor SP.a, geven toe dat hun partij kampt met een geloofwaardigheidsprobleem dat niet in één klap op te lossen is. Terzelfdertijd pleiten ze voor een reeks nieuwe belastingen. Dat, plus de fiscale spitstechnologie van enkele kopstukken om belastingen te ontwijken en de voortdurende corruptieschandalen zal hen zeker niet meer stemmen opleveren. Dergelijke praktijken zullen alleen tot een verdere afkalving van de socialisten leiden.

In het maartnummer van Sampol (maandblad Samenleving en Politiek, nr. 3/12), publiceren Kathleen Van Brempt en Saïd El Khadraoui, Europarlementsleden voor SP.a, een artikel onder de titel 'Socialisten aller lidstaten, verenigt u'. Daarin geven ze toe dat hun partij 'kampt met een geloofwaardigheidsprobleem. Dat lossen we niet in één klap op. Het betekent ook dat we in de toekomst het sociaaldemocratisch programma niet enkel efficiënter moeten communiceren, maar ook moediger moeten zijn in de uitvoering ervan.'

Betere communicatie en een moedige uitvoering ervan kan er juist de oorzaak van worden dat in heel Europa de sociaaldemocraten nog meer achteruit zullen boeren. Rechtse partijen wonnen in Portugal de verkiezingen op 5 juni ’11. Spanje rolde de rode loper uit voor de Partido Popular: de conservatieven behaalden op 20 november ‘11 een volstrekte meerderheid in parlement en senaat. En in eigen land boert zelfs de PS achteruit. Waar ze bij de verkiezingen van 2010 nog 37,6% van de Waalse stemmen haalde, zakte ze lager in de peilingen van La Libre tot 35,4% in december '11 en tot 31,9% in februari '12. Ook de SP.a kan geen groei optekenen. Ze behaalden al slechts 15,3% bij de verkiezingen van '09, daalden tot 14,9% in '10 (volgens De Standaard, volgens La Libre haalden ze in 2010 14,6% van de stemmen) om vervolgens in elke peiling nog minder stemintenties te behalen (12,7% volgens La Libre in februari '12, 13,3% volgens Le Soir in maart '12 en 14,5% volgens De Standaard in dezelfde maand).

Betere communicatie en een moedige uitvoering van hun programma kan dus eerder tot een nog groter stemmenverlies leiden. Steeds minder kiezers geloven dat de sociaaldemocraten de Europese landen beter uit de crisis zouden halen dan de conservatieven. Zelfs in landen in een diepe crisis als Spanje en Portugal kan hun programma niet overtuigen. En als de socialisten, zoals beide Europarlementsleden in hun artikel bepleiten, nog een rist nieuwe belastingen willen invoeren, zullen ze hiervoor zeker niet beloond worden.

Een dertigtal jaar geleden bedroeg het overheidsbeslag (de belastingdruk plus RSZ-bijdragen) in België 35% van het BBP. Vandaag bedraagt het overheidsbeslag iets meer dan de helft van het bruto binnenlands product. Het ligt nu op 4 procent meer dan het gemiddelde in de eurozone. Tot voor kort zat België nipt onder de 50 procent. De crisis deed dit stijgen tot 53 procent vandaag. Ondanks deze forse stijging van de overheidsinkomsten met meer dan de helft (+ 18%, of + 51,4% tegenover 35%), daalden echter in die periode bijvoorbeeld de pensioenen in België tot zowat de laagste van West-Europa.

Guy Tegenbos, DS, 15 nov '11: " Enkele Scandinavische landen slagen erin hun bevolking te overtuigen meer dan de helft van hun inkomen af te staan. Hun overheden zijn bij de efficiëntste ter wereld. Hun sociaal systeem herverdeelt erg veel geld, maar wel heel efficiënt en zonder veel fraude; armoede is er bijna niet. Ze hebben een zeer hoge activiteitsgraad. En ze bereiken dit alles zonder de economische dynamiek af te remmen: hun economie is heel innovatief. België heeft geen van die argumenten. Het heeft een zeer grote, maar inefficiënte overheid: het hoogste aantal ambtenaren voor 'algemeen bestuur' ter wereld. Het heeft een even duur sociaal systeem, maar dat mist efficiëntie: de lage uitkeringen ervan zorgen voor vrij veel armoede, en voor een lage activiteitsgraad. Onze economie verliest productiviteit en innovatiekracht. Zo'n land heeft geen legitimiteit om het overheidsbeslag verder te laten opklimmen naar 60 procent en moet eerst zijn middelen efficiënter leren aanwenden."

En dan komen dus Kathleen Van Brempt en Saïd El Khadraoui in hun kort artikel aandraven met weer een rist voorstellen voor bijkomende belastingen:
- een hoger budget voor de Europese Unie, door hogere inkomsten, onder meer van energiebelastingen
- een financiële transactietaks
- EU heffingen op invoer van derde landen die de EU-milieunormen niet naleven.
Ook als die nieuwe belastingen niet rechtsreeks van het loonbriefje van Jan met de pet zouden worden afgetrokken, de rekening zal hij tenslotte toch betalen door hogere consumptieprijzen. En dat heeft die Jan Modaal ondertussen al door, wat de oorzaak is van de dalende aanhang van de sociaaldemocraten, bijna overal in Europa.
Daarnaast pleiten beiden ook nog voor de financiering van investeringen in hernieuwbare energie door Europese projectobligaties, voor een mandaat voor de ECB om overheidsobligaties te kopen ‘wanneer de munt bedreigd wordt’ (wie zal de kosten daarvan dragen?).

Het cynisme van enkele partijbonzen

De geloofwaardigheid van de sociaaldemocraten is niet alleen aangetast door hun drang naar steeds meer belastingen. Ook hun partijbonzen zorgen daar voor, niet alleen in Wallonië, maar ook in Vlaanderen.

Knack, 28 maart '12:
'Enige tijd geleden wist de partijtop niet waar gekeken toen de avonturen van oud-voorzitter Steve Stevaert in het Brusselse nachtleven bekend raakten en de vennootschap en zakelijke rekeningen van Chokri Mahassine, Vlaams Parlementslid en organisator van Pukkelpop, onder de lamp werden gezet.
Ook de familievennootschap van ABVV-leider Rudy De Leeuw, die bovendien de voordelen van de notionele-interestaftrek had genoten, kleurde af op de SP.A. En eerder al was nog eens de aandacht gevestigd op de stevige bonussen die Kamerlid Bruno Tuybens had opgestreken toen hij nog bankierde.
Vicepremier Vande Lanotte heeft getracht zijn zakelijke ambities te combineren met zijn politieke activiteit en heeft zich heel ver gewaagd. Hij is een van de gangmakers van publiek-private samenwerking – wat veelal neerkomt op het overhevelen van de kosten naar de publieke partner en van de lusten naar de privé-investeerders.
De rol van Vande Lanotte in de Oostendse haven en de samenwerking daar met bedrijven die dan weer sponsors zijn van zijn basketbalclub, roepen eveneens vragen op.
Of neem zijn voorzitterschap destijds van Electrawinds, een energiebedrijf dat groene stroom produceert. De productie van groene stroom is slechts mogelijk dankzij zware subsidies van de overheid. Uitgerekend Vande Lanottes partij levert in de Vlaamse regering de minister, Freya Van den Bossche, die de subsidiestroom stuurt. Dat plaatst Vande Lanotte en zijn partij in een erg dubbelzinnige, om niet te zeggen kwestieuze situatie.'
'De kloof tussen de verwachtingen van de slinkende SP.A-achterban en het cynisme van enkele partijbonzen lijkt stilaan onoverbrugbaar,' besluit Rik Van Cauwelaert zijn artikel.

Mark Grammens is nog scherper: 'Nu blijkt dat overal waar een socialistische partij een machtspositie inneemt, de korruptie hoogtij viert. Wij maken dat in Vlaanderen mee in Limburg. Recentelijk is in Charleroi het zoveelste schandaal in socialistische rangen uitgebroken...' (Journaal nr. 619, 12 januari '12).

Als de socialisten blijven beweren dat het sociaal is altijd maar meer belastingen te heffen, in plaats van met minder een efficiëntere overheid te organiseren, zullen ze stilaan richting kiesdrempel blijven dalen. Geen mens neemt dat verhaal van steeds meer belastingen nog ernstig, bij een overheidsbeslag van 53% en gesjoemel van partijbonzen.

N.B. Het is natuurlijk ook triestig dan CD&V en VLD toetreden tot een regering die alweer de belastingen verhoogt. Voor hun postjes draait alweer de belastingsbetaler op. Een schande.