De slecht onderbouwde en kaduke standpunten van de N-VA

N-VA is helemaal niet klaar om op Belgisch niveau goed te onderhandelen, laat staan te regeren. De partij schermt met 'confederalisme', maar geeft er geen concrete invulling aan. Partijvoorzitter Bart De Wever geeft dat ook toe: ‘Dat allemaal concreter invullen wordt ons grote ideologische project voor 2013. Wat met Brussel, bijvoorbeeld? Dat is een buitengewoon hachelijke kwestie. Tegen 2014 moeten we daarmee klaar zijn.’ (D.S. 10.03.12). Het discours van de N-VA tot nu is slecht onderbouwd en nogal amateuristisch. Ook over ‘Europa’ zou de N-VA best een duidelijker standpunt formuleren.

In een peiling van vtm, De Morgen, RTL en Le Soir, uitgevoerd door het bureau Ipsos tussen 2 en 7 maart ‘12, blijkt uit de gemelde kiesintenties dat de N-VA verder zou groeien tot 38,4 procent. De partij zou daarmee bijna zo groot worden als CD&V, Open VLD en SP.A samen (39%). Die uitslag lag in de lijn van de door La Libre in februari gepubliceerde peiling, waarbij N-VA aftikte op 37%. In de peiling die De Standaard op 17 maart publiceert, een week na deze van Le Soir, maar rond dezelfde periode afgenomen, tussen 27 februari en 11 maart 2012, komt de N-VA ‘slechts’ op 33,5% en krijgen de drie regeringspartijen samen een fors hogere score (44,6%) dan bij Le soir (39%) en La Libre (38,7%). Op de verschillen tussen die peilingen gaan we hier niet verder in.

De partij blijft in elk geval, volgens de peilingen althans, verder fors groeien in vergelijking met de verkiezingsuitslag van 2010 (toen 28,2%). Alhoewel ze in korte tijd uitgegroeid is tot de grootste Vlaamse en Belgische politieke partij is de N-VA helemaal niet klaar om op Belgisch niveau goed te onderhandelen, laat staan te regeren. Zo schermt de partij bijvoorbeeld met 'confederalisme', maar geeft ze er geen concrete invulling aan. Het zelfde gebeurt met een aantal belangrijke thema’s.

Daarom volgende kritische bedenkingen bij enkele standpunten van de N-VA:

Grondwetsherziening

De N-VA en de Belgische Unie-Union Belge (BUB) stapten begin deze maand naar de Raad van Europa met een klacht over de schending van de grondwet. Volgens beide partijen wil de regerende meerderheid, gesteund door de groenen, oneigenlijk gebruik maken van grondwetsartikel 195. N-VA-Kamerlid Ben Weyts gaf in het Radio 1-programma De Ochtend op maandag 12 maart ’12 wat uitleg: 'De grondwet is de basis van onze rechten en vrijheden en is beveiligd met drie veiligheidsgrendels. Als men die wil gaan versoepelen, tijdelijk en enkel voor het eigen goed, behandelt men de grondwet als een vodje papier. Daar hebben wij problemen mee. Dat is artikel 195 misbruiken als passe partout, enkel ten voordele van de Franstaligen in de Brusselse rand, aan wie men vele toegevingen heeft moeten doen. Dat is zeer non-deontologisch en volgens sommigen zelfs illegaal. Het was anders geweest als men de wijzigingen voor heden en toekomst zou doorvoeren.'

Terwijl Ben Weyts bij de Raad van Europa schande spreekt over de manier waarop de meerderheid omspringt met de Belgische grondwet, zeggen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Siegfried Bracke in De Standaard dat grote hervormingen - zoals die waarop zij hopen - hier vaak tot stand komen zonder of buiten de grondwet. In De Standaard van zaterdag 10 maart ‘12 verscheen een dubbelinterview van Bart De Wever en Siegfried Bracke, afgenomen door Wouter Van Driessche en Bart Brinckman. Verder noemen we dat interview in dit artikel ‘het dubbelinterview’.

Vraag: En de grondwet, in jullie confederale model? Die vergeten we even?
De Wever: 'We hebben ons goed laten voorlichten door een paar constitutionalisten. Recht moet de democratie dienen, niet de democratie blokkeren. De Belgische onafhankelijkheidsstrijd van 1830 spoorde ook niet met de grondwet, toch? Net zo min als het algemeen stemrecht, trouwens. Of het federalisme.'
Bracke: 'De geschiedenis staat bol van de momenten waarop mensen beseften dat een grondwet ook maar een grondwet is….’

Terug naar de klacht van de N-VA rond artikel 195. Weyts: 'Wat we aanklagen, is niet dat men artikel 195 van de grondwet wijzigt. Fout is dat men dat artikel wijzigt, zijn ding doet, en het artikel dan herstelt, zodat niemand anders het nog kan gebruiken. Men doet dit alleen om de Franstalige politici ter wille te zijn. Als je zo handelt, moet je niet verbaasd zijn dat wij, als we ooit de kans krijgen, ook niet zwaar aan de grondwet zullen tillen als het ons goed uitkomt.’ Zo laat Ben Weyts optekenen in De Standaard van dinsdag 12 maart ’12.

Zwak, zeer zwak. Mag men dan wel non-deontologisch omspringen met de grondwet als het de N-VA goed uitkomt? Wat wil de partij? Absoluut een eeuwig respect voor de grondwet? Blijkbaat niet, want ze is zelf zinnens later de grondwet te forceren als ze hiermee haar doel kan bereiken. Dan kan ze beter stil zwijgen als anderen dat voor hun doelstellingen eveneens doen. De N-VA zou hierbij niet moeten klagen over het misbruik van de wijziging van artikel 195, maar zijn kritiek volledig richten op de vele nieuwe Franstalige grendels, waarvoor de grondwet moet mismeesterd worden.

Confederalisme dat er geen is

Uit het dubbelinterview:
Jullie kondigden deze week aan dat jullie in 2014 de kaart van het confederalisme gaan trekken. Wat moeten we ons daar precies bij voorstellen?
De Wever: 'In 1970 begroef Gaston Eyskens la Belgique à papa. Hij maakte er een federale staat van. Wel, na zes staatshervormingen moeten we vaststellen dat dat niet tot meer efficiëntie heeft geleid. Er blijven te veel overheadkosten, het democratisch deficit werd niet gedicht. In plaats van tot elkaar te komen, zijn de gemeenschappen volledig van elkaar vervreemd. We hebben dus een nieuw Eyskensmoment nodig. Een volgende stap - een confederatie. De verschillende entiteiten moeten volledig fiscaal autonoom worden, en een Finanzausgleich afsluiten, dat in alle transparantie de solidariteit regelt. En verder moeten ze afspreken wat ze vanwege de schaalvoordelen beter nog samen doen. Defensie, bijvoorbeeld. Dat zou je op termijn zelfs beter Europees organiseren.'….

In 2010 schermden jullie al met 'confederalisme', maar toen bleef het behoorlijk vaag.
De Wever: 'Dat klopt. Dat allemaal concreter invullen wordt ons grote ideologische project voor 2013. Wat met Brussel, bijvoorbeeld? Dat is een buitengewoon hachelijke kwestie. Tegen 2014 moeten we daarmee klaar zijn. En dan mogen de mensen kiezen. Laten ze Di Rupo en zijn Vlaamse acolieten verder doen tot 2019? Of kiezen ze voor een confederatie? Als het een echt plebisciet wordt, ben ik er vrij zeker van dat die confederatie er komt.'

Uw punt is dat het gemakkelijker is België op te doeken, dan het te redden?
De Wever: 'Ik ga alleszins nooit nog een jaar in een kasteel zitten op zoek naar een staatshervorming.'

Het standpunt van de N-VA over de staatshervorming (op hun website):
'In plaats van eindeloos verder te palaveren is het de hoogste tijd om nu klare afspraken te maken tussen Vlamingen en Franstaligen. Tijd om financieel en institutioneel orde op zaken te stellen. Tijd om sociaal-economische maatregelen te nemen die onze welvaart en welzijn verzekeren. Een grote staatshervorming moet belangrijke homogene bevoegdheidspakketten toekennen aan de deelstaten. Het gaat dan vooral om arbeidsmarktbeleid, gezondheidszorg, kinderbijslagen, mobiliteit (spoor en verkeersveiligheid), justitie, energie, ontwikkelingssamenwerking, enz. Tegelijk moeten de deelstaten ook financieel verantwoordelijk gemaakt worden voor het beleid dat ze voeren. Een doorgedreven responsabilisering en fiscale autonomie voor de deelstaten zijn dan ook essentieel in een nieuwe staatshervorming. Deze Copernicaanse omwenteling moet de zaken in dit land omdraaien en de deelstaten alle bevoegdheden geven die relevant zijn om de grote uitdagingen van onze tijd doeltreffend aan te pakken. Op die manier worden we allemaal beter van een nieuwe confederale structuur.'

Wat in het dubbelinterview beschreven wordt en in dit partijstandpunt uitgelegd wordt, is niet een confederatie, maar de voltooiing van België tot een volwaardige federale staat, met een zeer grote bevoegdheid van de deelstaten. Het gaat in beide gevallen niet over een zelfstandig Vlaanderen. Dat we ‘op die manier allemaal beter worden van een nieuwe confederale structuur’ is dus niet correct. Niet dat het niet zou kunnen dat we er allemaal beter van worden, maar de beschrijving is niet deze van een confederale structuur.

En wat bedoelt de N-VA met ‘de deelstaten’? Gewesten? Gemeenschappen? Ook dat blijft troebel.

Al bijna vier jaar geleden schreef ik over de ‘Confederale chaos’ (artikel van 16.07.08):
‘Als Vlaamse onderhandelaars spreken over een confederatie, bedoelen ze meer bevoegheden voor de DEELstaten binnen het federaal België. Franstalige politici bedoelen met confederatie heel simpel een vetorecht bij elke federale bevoegdheid. Zoals in een confederatie, maar met behoud van al hun verworven rechten, transferts inbegrepen…. Een confederale staat is een contradictio in terminis. Het is of een (al of niet federale) staat, of een confederatie van onafhankelijke staten. Een confederatie is een associatie van autonome staten die haar oorsprong vindt in een internationaal verdrag, niet in een grondwet. In een confederaal systeem behoudt elke deelnemende staat zijn volle soevereiniteit hetgeen impliceert dat beslissingen bij unanimiteit moeten worden genomen - en elke staat dus een vetorecht heeft… Als Franstalige partijen echter pleiten voor een 'confederaal België', willen ze juist GEEN confederatie van onafhankelijke staten. Ze willen België 'redden' door het zogenaamd 'confederaal' te maken, maar dan wel met behoud van alle geldstromen, en met 1 Vlaamse tegen 2 Franse regio's. Philippe Moureaux verkondigde zijn 'confederaal' project in Le Soir van 18 juni ‘08. Moureaux : « Négocions une nouvelle Belgique ! » « Oser le confédéralisme ». Eerst stelde hij wel duidelijk "dat België ons niet meer interesseert als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft"… Daarmee eisen de Franstaligen bij hun 'confederaal België' meer dan wat ze ooit in het huidige België kregen: op alles, maar dan ook alles, een veto- of blokkeringsmogelijkheid, en bevriezing van de transferts op het huidig niveau…. Gaan de Vlamingen aan tafel zitten om te onderhandelen over de voltooiing van België als federale staat, en de Franstaligen onder het mom van 'confederatie' met de eis om op alles een veto te krijgen? Het taalgebruik in de kranten en bij de politici zou dus best correct zijn, want de gevolgen zijn niet mis.'

Nu blijkt bijna vier jaar later dat van mijn voorspelling nogal wat uitgekomen is: de transferts blijven nog minstens 10 jaar gegarandeerd op het huidig niveau en worden pas daarna over een periode van de volgende 10 jaar stap voor stap verminderd. Het aantal veto's via een bijzondere meerderheid wordt met het Vlinderakkoord fors uitgebreid. Het gaat dus steeds meer in de richting, niet van een juridische, maar van een feitelijke confederatie, met alle baten voor de Franstaligen en alle lasten voor de Vlamingen.

Het minste wat men van een partij die uitgaat van een ‘verdamping’ van België toch mag verwachten is duidelijkheid over haar gebruik van het begrip ‘confederaal’. Bij het N-VA standpunt over Europa is er sprake van dat ‘de N-VA van Vlaanderen een lidstaat in Europa wil maken.’ Dan gaat het dus om echte onafhankelijkheid, al of niet in een confederatie met Wallonië. Maar als het ‘confederalisme’ is zoals in het dubbelinterview of in het partijstandpunt, dan gaat het niet om echt confederalisme, en kan de N-VA hierbij beter het woord confederatie/confederalisme niet gebruiken, en spreken over de voltooiing van België als federale staat, en daarvoor eisen dat artikel 35 van de grondwet uitgevoerd wordt.

Want, zoals ik al schreef in 2008, is het een fundamenteel verschil te onderhandelen over een confederatie, een uiteenvallen van België dus in twee of meer staten, of te onderhandelen over de voltooiing van België als federale staat:
‘België is nog geen voltooide federale staat. In tegenstelling tot voltooide federale staten liggen de residuaire bevoegdheden - de bevoegdheden die niet specifiek zijn toegewezen - in België nog steeds op het nationale vlak. Het - niet in werking getreden - artikel 35 van de grondwet voorziet in de mogelijkheid om ze van de gewesten en de gemeenschappen te laten uitgaan. Om België als federale staat te voltooien is het volgens emeritus prof. Walter Van Gerven nodig uitvoering te geven aan artikel 35 van de Grondwet. (Zie het artikel "Walter van Gerven: voltooi de staatshervorming van België tot een federale staat," 18.02.08). Om art. 35 uit te voeren moeten de materies worden aangeduid die federaal blijven; alle overige worden aan het lagere niveau toebedeeld. Dat zou een volgende ronde staatshervorming kunnen worden, liever dan te marchanderen over een corridortje. In een voltooide federale staat heeft elke afgevaardigde in het federale parlement één stem, en kan er geen sprake meer zijn van alarmbelprocedures, blokkeringsmogelijkheden voor een minderheid en al de beschermingsmechanismen waarover de Franstalige minderheid nu beschikt. De bevoegdheden waar de Franstaligen/Walen de volle beslissingsbevoegdheid over willen, moeten dan op basis van art. 35 toegewezen worden aan de deelstaten. Alleen bij een splitsing van België in twee (drie?) onafhankelijke staten doet elk wat hij wil, en heeft elke staat een vetorecht op de zaken die in de confederatie ingebracht zijn.’ (‘Confederale chaos’, artikel van 16.07.08).

Het is al een heel taai been om op te knagen, die invoering van een voltooid federaal België. Zelfs als de N-VA op lange termijn een onafhankelijk Vlaanderen wil (met Brussel), en een confederatie wil vormen met Wallonië, moet ze toch eerst op kortere termijn opkomen voor en werken aan een voltooiing van de federale staat. Het kan wel een stap in de richting van onafhankelijkheid zijn, als dat dan nog een noodzakelijk einddoel is. Dan mag men ook concrete voorstellen verwachten van welke bevoegdheden ze federaal blijft zien en welke bijzondere meerderheden ze wil afschaffen. Liefst zelfs met uitgewerkte wetsvoorstellen, geen algemeen blabla meer over ‘confederatie’, zonder een duidelijk en uitgewerkt standpunt. De Wever gaf indirect toe dat hun programma niet op punt staat, want hij wil dat allemaal concreter invullen in 2013, in een groot ideologisch project. Tegen 2014 moeten ze daarmee klaar zijn. Dat wordt tijd, als men het vergelijkt met alle Franstalige partijen die samen al meer dan tien jaar samenwerken met een kransje professoren.

(Herinnert u zich nog 2010? Tijdens de preformatiegesprekken (ergens in augustus) merkte N-VA-voorzitter Bart De Wever bij een of andere woordenwisseling met Onkelinx schamper op dat ze beter het einde van ons land kon voorbereiden. Daarop antwoordde ze: ‘Maakt u zich geen zorgen, wij zijn dat al aan het voorbereiden.' Le Soir en L'Echo gaven op 7 september 2010 concreter aan wat dit betekent: 'le groupe 4P3U (quatre partis francophones - PS, MR ; CDH, Ecolo - , trois universités - ULB, UCL, ULg), a pour vocation, depuis plusieurs années, de rassembler un maximum de données (financières, en Sécu, emploi, etc.) relatives au monde francophone et de tester divers modèles).

Brussel en de sociale zekerheid

N-VA standpunt over Brussel (op hun website):
‘Brussel is en blijft onze hoofdstad. Als stad kan Brussel echter niet op gelijke voet staan met Vlaanderen en Wallonië. Nu al vertoont het Brussels model alle kenmerken van een waterhoofd. Belangrijk is dat die structuren worden afgeslankt. Minder overheden in Brussel door de fusie van de 19 verschillende gemeenten en OCMW’s leiden tot een daadkrachtiger lokaal en sociaal beleid. In Brussel lijkt iedereen bevoegd maar is niemand verantwoordelijk. De deelstaten moeten daarom samenwerken om de hoofdstad er opnieuw bovenop te helpen, onder meer op het vlak van arbeidsbemiddeling en het optimaal uitspelen van de internationale troeven. Er zijn immers een groot aantal sociaaleconomische materies waarvoor Brussel niet de gepaste schaal heeft. Voor de gemeenschapsbevoegdheden moeten de initiatieven van Vlaanderen en Wallonië in Brussel toegankelijk zijn via de gemeenschapskeuze.’

Uit het dubbelinterview
Maar zullen de 'rijpe' Franstaligen de sociale zekerheid willen splitsen?
Bracke: 'Het confederalisme schaft die toch niet af? En het is een fictie dat je de sociale zekerheid niet mag splitsen vanwege het schaalvoordeel.'

Weer die onduidelijkheid over ‘het confederalisme’. Uiteraard wordt bij de opsplitsing in twee staten de sociale zekerheid gesplitst ('afgeschaft'?), en kan er zo gewenst een verdrag afgesloten worden over bepaalde vormen van ‘solidariteit’. Bracke bedoelt waarschijnlijk een 'splitsing' in het kader van een voltooid federaal België, als hij zegt dat 'het confederalisme die niet afschaft'. Het antwoord is wel totaal onduidelijk, want waarop slaat de 'die', die niet afgeschaft wordt? De sociale zekerheid zelf, de solidariteit? Wat ook onduidelijk blijft: ziet Bracke een overdracht naar de Gemeenschappen, met een specifiek Vlaams en Franstalig regime in Brussel, of een overdracht naar de drie Gewesten?

De Wever zette zelf een grote stap in het ontmantelen van de Vlaamse Gemeenschap, en stelde het omgekeerde voor van het partijstandpunt ‘dat voor de gemeenschapsbevoegdheden de initiatieven van Vlaanderen en Wallonië in Brussel toegankelijk moeten zijn via de gemeenschapskeuze’. In zijn Nota van zondag 17 okt ‘10 stelt hij namelijk voor de kinderbijslag in Brussel over te dragen naar de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC), een spiegelinstelling van het Brussels Gewest, waarin alle 89 Brusselse verkozenen uit het Brussels Gewest zitten in de Raad van de GGC (= een tweede Brussels parlement) en alle Brusselse ministers en staatssecretarissen zitten in de executieve van de GGC (= een tweede Brusselse regering), en ALLEEN zij. Hoe kan een partijvoorzitter van een partij als de N-VA zoiets voorstellen?

De zesde staatshervorming

Uit het dubbelinterview:
De Wever: 'Ik ga alleszins nooit nog een jaar in een kasteel zitten op zoek naar een staatshervorming.'
Waarom deden jullie het in 2010 dan wél? Ook toen schermden jullie al met confederalisme.
Bracke: 'Wellicht pakten we het toen fout aan.'
De Wever: 'We waren er gewoon nog niet klaar voor. Plus: na onze monsteroverwinning hadden we een unieke kans om het toch nog eens op de klassieke manier te proberen. Dacht ik. Maar die zesde staatshervorming leverde uiteindelijk het omgekeerde op van de oorspronkelijke doelstellingen. Minder responsabilisering, meer transfers en een complete chaos voor de bevoegdheidsverdelingen. Niemand geraakt er nog wijs uit. 27 samenwerkingsakkoorden zijn er nodig! 27 keer de plantentuin van Meise!'

De Wever heeft mooi spreken over ’27 keer de plantentuin van Meise’. In zijn Nota van zondag 17 okt ‘10 begeeft HIJ zich op het pad van de aangroei van bijzondere wetten en plantentuinen, want zijn 'ultieme nota' van ‘clarificateur’ eindigt met volgend voorstel:
"Gelet op de grote interactie op velerlei bevoegdheidsdomeinen (mobiliteit, economie, werk…) worden de drie Gewesten uitgenodigd om samenwerkingsakkoorden te sluiten over zoveel mogelijk beleidsdomeinen. Gelet op de pendel van en naar het Brussels gewest en de centrale ligging, wordt in een bijzondere wet ingeschreven dat voor verkeersplannen en wegenwerken die de toegang of uitgang tot Brussel betreffen, er een verplicht voorafgaand overleg dient plaats te hebben tussen de betrokken gewesten."

Ze pakten het dus zowel fout aan, als dat ze gewoon niet klaar waren om met de stevig voorbereide Franstalige partijen te onderhandelen. In de nota van De Wever is er nergens sprake van artikel 35, van de vastlegging van de bevoegdheden van de federale overheid. Het blijft een bric-a-brac van een overhevelingetje hier, een overhevelingetje daar. Moet dit hele circus van de verschillende federaliseringsstappen met meer dan vijfhonderd parlementsleden, een zestigtal ministers, zeven parlementen en zes regeringen tot gevolg niet weer afgeschaft worden, ‘gelet op de grote interactie op velerlei bevoegdheidsdomeinen (mobiliteit, economie, werk…)’, zelfs volgens De Wever? Terug naar een unitair België, met één regering, waarin er alleen afzonderlijke Vlaamse en Franstalige ministers bevoegd zijn voor onderwijs en cultuur? Zonder bijzondere meerderheden, zonder alarmbellen en tuti quanti; zaken die zelfs voltooide federale landen als Duitsland en Zwitserland helemaal niet kennen.

Het afleidingsmanoeuver Europa

N-VA standpunt over Europa:
‘De N-VA wil van Vlaanderen een lidstaat in Europa maken. Vlaanderen is het meest geschikte microniveau, de Europese Unie het macroniveau. Wij geloven in een Europa der volkeren. Voor de N-VA is de eerbied voor de verscheidenheid van taal en cultuur in Europa van groot belang.’

Hoe wil de N-VA van Vlaanderen een lidstaat in Europa maken? Mag dat iets concreter, met bijvoorbeeld een stappenplan, wat Gerolf Annemans en Steven Utsi voor het Vlaams Belang doen in hun boek ‘De Ordelijke Opdeling van België, Zuurstof voor Vlaanderen’?

Uit het N-VA verkiezingsprogramma 2010
‘1.4 Europa sterker durven maken in de wereld
De N-VA wil aan de Europese Commissie een sterke rol toekennen als vertrekpunt voor een institutioneel en democratisch kader voor een evenwichtig sociaaleconomisch bestuur. De Europese Commissie moet in die zin ook het mandaat krijgen om afdwingbare sociaaleconomische doelstellingen vast te leggen in het kader van de Europese strategie 2020. De EU-doelstellingen 2020 moeten op nationaal niveau vertaald en geïmplementeerd worden, samen met preventieve bewakingsmechanismen ervan op Europees niveau.’

Ik vind het pleidooi van N-VA voor een 'sterker Europa' wat triest, want zonder enige kritiek op het volstrekt ondemocratisch karakter van de Europese Unie. N-VA wil zelfs een administratie, de Europese Commissie, de macht geven om een afdwingbaar beleid te voeren, wat de partij dan een 'democratisch kader' durft te noemen. Dat komt natuurlijk vanuit hun simplistische opstelling dat ze denken gemakkelijker de ‘verdamping’ van België te kunnen verkopen als ‘Europa’ de plaats van België inneemt als bestuursniveau. Een zeer naïeve, utopische opvatting, die in de feiten nooit waar zal worden. Een meer kritische opstelling over Europa, zoals van de Britse premier David Cameron, om nog niet over de Nederlanders te spreken, zou aantonen dat de N-VA rijper is geworden, en de slogans van een kleine drukkingsgroep achter zich gelaten heeft.

Mark Grammens ziet het zo: ‘De Wever zegt (in De Standaard, 10.3.12) dat hij het jaar tussen de gemeenteraads- en nationale verkiezingen, 2013 dus, zal aanwenden om zich niet zijn partij te beraden over het vraagstuk-Brussel en het uitschrijven van een kón-federalistisch programma. Dat is uitstekend, maar zou moe¬ten aangevuld worden met een duidelijker en liefst vrien¬delijker opstelling ten aanzien van het Vlaams Belang, en afstandelijkheid tegenover "Europa". Een beetje gedach¬teloos, wazig pseudo-idealistisch gaat de N-VA de Euro¬pese toer op, de enige nationalistische partij in Europa die dat doet, want alle anderen zijn er zich van bewust dat "Europa", als ooit puntje bij paaltje komt, zich zal opwer¬pen als de grootste en hardnekkigste vijand van de volks-nationalistische doelstelling. De opstelling van N-VA tegenover "Europa" is goed voor een studentenclub. niet voor een partij met Vlaamse grondwetgevende ambitie.’ (Journaal nr. 624, 22 maart ’12).

Die totaal onkritische houding heeft de N-VA niet alleen tegenover de Europese Unie, maar ook tegenover de Raad van Europa, en in het bijzonder voor zijn Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Waarom stapte ze begin deze maand naar de Raad van Europa met een klacht over de schending van de grondwet, terwijl diezelfde Raad al enkele keren Vlaanderen op de vingers tikte, bijvoorbeeld voor zijn taalpolitiek in de Rand, of de niet-benoeming van 3 burgemeesters?

(Voor een kritisch stuk over het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, een onderdeel van de Raad van Europa, verwijs ik naar een Engels artikel van Alasdair Palmer, Sunday Telegraph's Public Policy Editor, van 28 Jan 2012, met de titel ‘The European Court of Human Rights has neither authority nor legitimacy’ )

De Britse premier David Cameron drong in zijn toespraak voor de Raad van Europa in Straatsburg midden januari ’12 op hervormingen van het EHRM: Londen kan voor sommige uitspraken van het mensenrechtenhof geen begrip opbrengen, zoals het ongeldig verklaren van een eeuwenoude Britse wet die gedetineerden het recht om in landelijke verkiezingen te stemmen ontzegde. Of het verbod om de extremistische moslimprediker Abu Qatada, een Palestijnse Jordaniër, die beschouwd wordt als een leider van Al-Qaeda in Europa uit te wijzen.

Afsluiter

Grondwetsspecialist prof. em. Robert Senelle over 'confederalisme' versus een onafhankelijk Vlaanderen:
"Wij Vlamingen moeten België ombouwen tot een echte federale staat, samengesteld uit deelstaten, zoals dat ook in Zwitserland, Canada, de Verenigde Staten en Duitsland het geval is. De onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen, schept een heleboel internationale problemen die we kunnen missen als de pest, met name met de Europese Unie... Ik vind dat de N-VA een strategische fout maakt. Voortdurend spreken over een onafhankelijk Vlaanderen of over confederalisme heeft geen zin. Ze zouden beter alles inzetten op het definitief omvormen van Vlaanderen tot een deelstaat. Dat zou veel slimmer zijn, want het enige wat haalbaar is, en aanvaardbaar voor Europa." (Knack, 19.05.10. Geciteerd in mijn artikel van 29.05.10 over ‘Confederaal België’ )

Over het gebrek aan doortimmerde standpunten, met de woorden van een welwillende politicoloog Carl Devos (UGent) in een chatsessie op De Standaard website, maandag 19.03.12:
Over het alternatief dat N-VA biedt: 'N-VA zal de komende jaren steeds meer moeten zeggen hoe zij het dan wel zou doen. Dat is geen kwestie van N-VA onsympathiek maken of aanvallen, dat heeft daar niets en niets mee te maken - al zullen sommige politici misschien wel dat doel hebben. Maar niet iedereen die de vraag naar het N-VA-alternatief stelt heeft daarom datzelfde doel.
Maar N-VA daagt het (federale) systeem uit, is heel sterk in het aanduiden van problemen, in het verwoorden van wat fout gaat, vraagt in 2012 al een mandaat in het licht van de grote verandering in 2014: wel, dat klinkt zeer interessant en belangrijk. Daarom is het vanuit democratisch oogpunt cruciaal dat die 'grote veranderaar' zegt hoe en wat hij precies wil veranderen, zodat we weten waarvoor we stemmen als we het traditionele politieke systeem willen inruilen voor iets anders.’

De N-VA heeft dus nog heel wat huiswerk om een gedegen en coherent programma uit te werken. Niet ten onrechte schreef De Standaard een lang artikel met de titel ‘Veel theorie, geen praktijk’ over het ontbreken van een of ander concreet ‘plan B’ bij de N-VA, toen in 2010 de Franstaligen met hun B-plannen dreigden. DS toen: ‘zelfs de N-VA heeft, hoewel ze al sinds haar ontstaan pleit voor onafhankelijkheid, geen grondig voorbereid scenario.’ (DS 11 sept '10). En daar moeten we nog tot 2014 op wachten.