Di Rupo voert de PS-staat in over heel België, met de hulp van Verhofstadt en De Wever

De politieke benoemingen zijn weer helemaal terug, en niemand die de PS en Di Rupo tegenhoudt. Di Rupo herhaalt nu op Belgisch niveau het Waalse PS-cliëntelisme. Met de PS aan het stuur van de Belgische cockpit, riskeert heel België, en dus ook Vlaanderen, meegesleurd te worden in een zelfde spiraal van verarming als Wallonië.

De Waalse PS-staat en het PS-cliëntelisme

Le Soir publiceert op 4 februari ’12 een dossier van vier bladzijden over de politieke benoemingen in Wallonië onder de titel ‘Le PS verrouille la Wallonie’ (De PS vergrendelt Wallonië). Daarbij gaat ze dieper in op de inventaris die de krant op 23 januari ‘12 publiceerde over ‘Galaxie Wallonie’: naast een gewestelijke administratie met 10.000 ambtenaren en kabinetten met 700 tot 800 personen zijn er ook nog eens 150 para-regionale structuren opgezet (intercommunales, organisaties van openbaar nut, vzw’s, naamloze vennootschappen van publiek recht) met 15.000 medewerkers, waarvan de recrutering niet transparant is. In haar dossier op 4 februari gaat Le Soir in op de dominantie van de PS bij benoemingen, waar ze heel ver boven haar electoraal gewicht doorweegt. Bij de jongste regionale verkiezingen behaalde de PS 32,77% van de stemmen, maar in de Waalse administratie bezet de PS 35 van de 65 posten van hogere ambtenaren, of 53,85%. Als men rekening houdt met het gewicht van de functies, komt men op 62,21%. In de administratie van de Franse gemeenschap zijn 33 op de 48 hoge ambtenaren van PS-signatuur, of 68,75%. Rekening houdend met het gewicht van de functies komt men op 70,32% (bron van de cijfers: Gerfa, Groupe d’étude et de réforme de la fonction administrative).

In een interview die dag met Michel Legrand, voorzitter van de Gerfa, gaat deze meer in detail in op de politieke benoemingen in Wallonië. Enkele uittreksels: “Na dertig jaar werking van het Waals gewest hebben de politieke partijen de slechte federale gewoonten versterkt, door alle mechanismen van het nationaal systeem toe te passen, maar daar bovenop nog een hele reeks para-regionale instellingen aan toe te voegen met een massieve recrutering van contractuelen, zonder rekening te houden met objectieve criteria en competentie. Dat is de tweede politiseringsgolf in de jaren ’90. Die contractuelen begint men dan in de jaren 2000 te regulariseren. Na de politisering aan de top, komt dan het massa-cliëntelisme. De gewone burger, zonder politieke steun, is daar het kind van de rekening van. In de Franse gemeenschap is er nog meer op slot voor de burger, want drievierden van de hogere ambtenaren zijn socialisten. En als men naar het onderwijs kijkt: in het gemeentelijk, provinciaal en gemeenschapsonderwijs is de recrutering dominant socialist. Men heeft er de juiste vakbonds- of partijkaart nodig. In de Waalse administratie zijn de directieposten voor 62% bezet door socialisten, 24% door CDH-ers, en MR en Ecolo verdelen onder hen de resterende 14%. In alle para-regionale organisaties ziet men ongeveer dezelfde verdeelsleutel. Daar komen nog de raden van bestuur bij, met zitpenningen. De politiek heeft een systeem opgezet dat aan de democratische controle van het Waals parlement en van de burgers ontsnapt, en bovendien zeer veel geld kost. De PS is wel niet alleen verantwoordelijk voor dit systeem, maar het is wel de PS die er de regels van heeft bepaald en de anderen heeft gedwongen aan de onderhandelingstafel te gaan zitten. Bij een weigering, speelt de PS niet meer mee, en gezien het de dominante partij is, wordt het systeem geblokkeerd. Zolang er geen revolutie komt binnen de PS, zal het systeem blijven bestaan.”

Le Soir geeft ook een concreet voorbeeld van de dominatie van de PS: het Forem (de Waalse tegenhanger van de VDAB). Titel: ‘Le Forem, socialiste à jamais’. Het gaat als volgt: ‘Midden-februari 2011, na interne palavers (men probeerde eerst tevergeefs een politieke benoeming te doen), zet de Waalse regering de procedure in gang voor de aanwerving van de administrateur-generaal van Forem via Selor (de federale recruteringsdienst voor de openbare sector). Een procedure die een objectieve aanwerving garandeert (*). Drie kandidaten melden zich, alle drie met een socialistisch etiket. Intrige van de PS? Helemaal niet. De idee lijkt doorgedrongen te zijn dat dergelijke verantwoordelijke openbare functies niet toegenkelijk zijn zonder de politieke steun van de PS. Dus solliciteert men zelfs niet, omdat men ervan overtuigd is toch geen enkele kans te hebben. Op 20 oktober benoemt de regering Marie-Kristine Van Bockestal (die als eerste uit de selectieproeven kwam), de kabinetschef van minister Marcourt (PS).’

Di Rupo voert nu het PS-cliëntelisme in heel België in

In Journaal van 9 februari ’12 wijst Mark Grammens op de geplande massale politieke benoemingen van Di Rupo, nu als eerste minister:

‘Het vraagstuk waarmee de regering-Di Rupo het meeste worstelt, is niet de ekonomische recessie of bijvoorbeeld het in wetteksten omzetten van het vage akkoord over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (dat zal nog wel enige tijd op zich laten wachten), maar de te verrichten partijpolitieke benoemingen aan het hoofd van de Belgische adminis¬tratie en in enkele zaken waar overheids-bestuurders moeten worden geïnstalleerd, zoals aan het hoofd van de genationali¬seerde bank Dexia.
Er zijn al drie informele bijeenkom¬sten geweest van de leden van het kern¬kabinet, waarin de zes regeringspartijen vertegenwoordigd zijn, maar men staat nog nergens….
We zitten weer volop in het wereldje van de Bel¬gische regeringen die zich bezighouden met weinig anders dan partijpolitieke be¬noemingen. De Vlaamse partijen die deze regering gewild hebben, wisten dat van tevoren. De PS hangt aaneen van de partijpolitieke benoemingen, en dat zul¬len haar partners geweten hebben. Met de officiële selektieprocedures van de overheid wordt sinds het aantreden van Di Rupo geen rekening meer gehouden. Als men een zelfstandig kantoor voor tewerkstellingsadvies inschakelt, dan is het om bij voorbaat te zeggen welk poli¬tiek resultaat men wil bereiken, en dan is het vaak nog niet goed omdat de partij¬leiding een welbepaalde persoon op het oog heeft, en niet zomaar een PS'er.’ (Zover Mark Grammens).

En de volgende weken bleef men er niet uitkomen, en dus vroeg Di Rupo aan de zes partijvoorzitters van zijn coalitie op te lijsten welke topjobs en bestuursfuncties zij in 46 overheidsbedrijven en -diensten hebben. Op basis van dit benoemingskadaster zou na de krokusvakantie beslist worden wie welke post krijgt. Di Rupo wil binnenkort op het kernkabinet knopen doorhakken over een hele resem politieke benoemingen. Het gaat om topmanagers, bestuurders en regeringscommissarissen van overheidsbedrijven en -diensten. In een tabel, voorbereid door het kabinet van de eerste minister die De Morgen kon inkijken, worden niet minder dan 46 instellingen opgelijst. Niet alle functies in deze publieke bedrijven en diensten zijn nu vacant. Maar het opstellen van het kadaster is nodig om een "evenwicht" te kunnen vinden tussen de vertegenwoordigers van de verschillende politieke partijen. Daarbij wordt rekening gehouden met drie criteria: het politieke gewicht van elke partij, een balans tussen Vlamingen en Franstaligen en het evenwicht tussen vrouwen en mannen. Aan de meeste functies hangt een - al dan niet royale - vergoeding vast… De partijen moeten onder meer oplijsten wie in de raad van bestuur als bestuurder of regeringscommissaris zetelt. Voor elke vertegenwoordiger moeten ze de datum van het begin en het einde van het mandaat invullen. Alle gegevens moeten na de krokusvakantie binnen zijn op de Wetstraat 16 om het beslissende kernkabinet voor te bereiden. (Gemeld in De Morgen, 18 februari ’12, overgenomen door andere bladen)

Guy Tegenbos hierover in De Standaard: ‘Over het 'taalevenwicht' in de federale topbenoemingen waken ze angstvallig. Dat hebben ze zelf in een wet gezet. En nog strikter waken ze over iets wat niet in een wet staat en zelfs onwettig is: het 'politiek evenwicht' bij de ambtelijke topbenoemingen en meer nog bij de benoemingen in de raden van bestuur van de federale overheidsbedrijven… Die neiging om politieke benoemingen te doen, is een ware verslaving. Ze raken er niet van af. Onder druk van de Vlaamse publieke opinie hierover, is men daarover een aantal jaren wat beschroomd geweest. De Franstalige politieke cultuur had echter geen last van dat soort beschroomdheid. Zij verbazen zich over de Vlaamse schroom. En sinds het aantreden van de regering Di Rupo, domineert die cultuur voluit. Bij de Vlaamse politici die hun verslaving wat onderdrukt hadden, komt de verslaving ook weer volop naar boven… Het probleem waarop de regering Di Rupo nu stuit, is dat er afgelopen jaren, onder druk van de Vlaamse schroom en door het kortstondig initiatief van Bruno Tuybens (SP.A) om 'onafhankelijke bestuurders' te benoemen, mensen benoemd zijn geraakt die geen politieke kleur hebben of waarvan die kleur niet bekend is. Zo kan je niet werken, stelt Elio Di Rupo vast. Hij vraagt dat de partijen oplijsten 'wie van hen' is. Zonder 'kadaster' van de politiek benoemden, raken ze niet uit hun benoemingsruzies.’(DS 20.02.12)

Met de PS aan het stuur van de Belgische cockpit: wordt Vlaanderen even arm als Wallonië?

De politieke benoemingen zijn dus weer helemaal terug, en niemand die de PS en Di Rupo tegenhoudt. Honderden belangrijke functies in tientallen overheidsinstellingen en –bedrijven zullen dus volledig uitgevoerd worden door mensen die gekoppelt worden aan een politieke partij, en hun goed betaalde job dankzij een partij zullen gekregen hebben. Di Rupo herhaalt nu op Belgisch niveau het Waalse SP-cliëntelisme. Met de PS aan het stuur van de Belgische cockpit, riskeert heel België, en dus ook Vlaanderen, meegesleurd te worden in een zelfde spiraal van verarming als Wallonië.

Nog eens Mark Grammens, in Journaal van 12 januari 2012, die refereert naar een studie over de Waalse economie door drie Luikse economie-professoren. Dit keer een uitgebreider citaat:

Drie Luikse ekonomie-professoren onder leiding van Pierre Pestieau, die al langer bekendheid heeft verwor¬ven als analyst van de Waalse werkelijkheid, komen in een recent rapport (Le Soir, 29.12.11) tot de konklusie dat de Walen zelf schuld hebben aan hun lage welvaart, en dat transfers uit Vlaanderen daar geen verbetering kun¬nen in brengen. De professoren deden het werk over dat in 2009 al eens verricht werd door de Conseil Economique et Social de la Région Wallonne (in Regards sur la Wallonië, 70 blz.). Toen werd vastgesteld dat het Waalse gewest het opmerkelijk slechter deed dan 15 andere en vergelijkbare Europese regio's met, zoals Wallonië, een verouderde industriële infrastruktuur…
Vooral het povere onderwijs in Wallonië werd aange¬wezen als schuldige voor de erbarmelijke sociaal-ekonomische toestand in het zuiden des lands, en dat is een onderwerp waar men in Wallonië niet kan over spreken zonder tot vijand van de vakbond en van de staat te worden bestempeld, want het onderwijs in de Franse Gemeenschap is zo goed als volledig in handen van de vakbeweging. In tegenstelling tot Vlaanderen, waar scholen binnen zekere perken vrij zijn in hun personeelskeuze, worden alle benoe¬mingen in het Franstalig onderwijs verricht op voorstel van kommissies waarin de vakbonden de baas spelen. Dat is een erfenis uit de tijd toen Onkelinx minister van Onderwijs in de Franse Gemeenschap was, en het benoemingsrecht feitelijk uit handen gaf om stakingen in het onderwijs af te kopen. Sindsdien is de kwaliteit van het onderwijs in Wallonië gezakt tot het niveau van Griekenland, Roemenië en Bulgarije…. In sommige Waalse streken zijn er genoeg werkaanbiedingen maar te weinig schoolverlaters die aan de verwachtingen beantwoorden.’

‘Nu dus hebben Pestieau en Co dit werk uit 2009 overgedaan maar het vergelijkingsmateriaal uitgebreid tot de hele Europese Unie, met een speciale referentie naar Vlaanderen... De konklusies zijn nog har¬der dan die van 2009...
De Waal¬se professoren stellen vast dat Vlaanderen de meest performante welvaartstaat van Europa bezit, en Wallonië zowat de minst performante, en ook dat de kloof tussen beide groter wordt. Weer komen, zoals in 2009, de Waalse onderzoekers tot de slotsom dat het onderwijs veel schuld heeft aan de Waalse armoede, en dat daar in de huidige politieke konstellatie geen verbetering in te verwachten valt. Pestieau zegt (in Le Soir, 29.12.11) dat de Walen hun ellende aan zichzelf te wijten hebben: op alle gebieden waar de achterstand groot is en groeit, zijn ze autonoom. Maar de Waalse samenleving is volledig gepolitiseerd, lees: in handen van de socialistische partij en vakbond.’

‘Nu blijkt dat overal waar een socialistische partij een machtspositie inneemt, de korruptie hoogtij viert. Wij maken dat in Vlaanderen mee in Limburg. Recentelijk is in Charleroi het zoveelste schandaal in socialistische ran¬gen uitgebroken. De socialistische schepen van Onderwijs en Speelpleinen, een zekere Latifa Gahouchi, van Alge¬rijnse afkomst en volgens insinuaties in de Waalse pers onafzetbaar omdat zij de stemmen van de tamelijk aan¬zienlijke Algerijnse gemeenschap naar de Parti Socialiste doet vloeien, werd door het parket in staat van beschul¬diging gesteld wegens korruptie, in werkelijkheid wegens maffia-achtige praktijken….
Op Wallonië is van toepassing wat de schrijver Umberto Eco (in Le Monde, 19.3.11) zei over het zuiden van Italië: dat het probleem al sinds eeuwen hetzelfde is, namelijk dat het zuiden van Italië niet in staat is om zichzelf te besturen, en dat dit struktureel nadeel gepaard gaat met een onuit¬roeibare korruptie van de instellingen.’ (Zover Mark Grammens).

De uitgebreidere informatie in Le soir is online te lezen. Een interview met Pestieau: ‘La Wallonie à la traîne, la Flandre en tête’. In dat zelfde nummer ook nog verdere artikels over dit thema: ‘L’Etat providence sombre en Wallonie’, ‘Le fossé se creuse entre le bien-être en Wallonie et en Flandre’, ‘Les Flamands bien mieux lotis que les Wallons’ en ‘Pourquoi la Flandre va-t-elle mieux ?’

Laurette Onkelinx: “ik ben de PS”

De kop boven een uitgebreid interview van Onkelinx in de weekeindeditie van De Standaard (18-19 febr ’12): “Elio is de premier, ik ben de PS." En het interview eindigt met: ‘Ik vertegenwoordig in de regering de PS, met al haar electorale kracht en waarden. Men moet ons respecteren. Ik heb me trouwens al eens laten opmerken in de kern door een compromis af te wijzen dat was voorgesteld door de eerste minister.'
Toen Onkelinx het benoemingsrecht in het Franstalig onderwijs uit handen gaf aan de vakbonden, was ze slechts minister van Onderwijs in de Franse Gemeenschap, maar nu is ze vice-premier en minister van sociale zaken en volksgezondheid in de federale regering. De ravage die ze kan aanrichten is dus veel groter, en treft direct ook alle Vlamingen. In eerdere paragrafen van dit artikel werd al duidelijk welke nefaste gevolgen een PS-dominantie heeft op de welvaart van de regio waar ze al een eeuwigheid de lakens uitdeelt.

Onkelinx lanceerde vrijdag 17 febr. ‘12 in de pers het idee om een ‘minimumtaks' in te voeren voor grote bedrijven. ‘Op een moment dat je van de bevolking grote inspanningen vraagt, valt het niet uit te leggen dat sommige grote bedrijven geen euro belastingen betalen. Ze gebruiken daarvoor perfect legale systemen en mogelijkheden, dat zal ik niet betwisten. Maar ik vind dat niettemin onrechtvaardig en zelfs ethisch niet te verantwoorden. Voor die bedrijven moet er een minimumbelasting komen.'
‘Perfect legale systemen’ zijn volgens haar ethisch niet te verantwoorden, sommige Belgische wetten zijn dus volgens haar immoreel. Alle argumenten zijn goed om meer belastingen te innen, in plaats van de veel te dure en veel te grote administratie af te slanken, tot dus zelfs een dubbele belasting invoeren op de buitenlands reeds belaste winsten van de paar hoofdzetels van internationale bedrijven die we hier nog hebben. Dat zou pas niet te verantwoorden zijn. En dat er nog minder – tot geen - hier hun hoofdzetel zouden behouden interesseert haar blijkbaar niet. De politieke kortzichtigheid van een corrupte graaicultuur.

Aan de index wordt met de PS ook al op geen enkele manier geraakt. Interview in De Standaard (18.02.12): ‘Het staat zwart op wit in het regeerakkoord en ik zal het u hier bevestigen (plechtig): er wordt niet geraakt aan de index. Ze mogen me proberen te chanteren zoveel ze willen, ik zal dat niet toestaan.' Een indexsprong is al even onbespreekbaar. ‘Non, on n'y touchera pas’ zegt Laurette Onkelinx. Ik zal niet toestaan dat de mensen verarmen.' Citaat uit het interview: ‘Een indexsprong, dat zal zonder ons zijn. Dat is stupide, ethisch niet te verantwoorden en slecht voor de groei.’

Een PS-staat volgens Paul Magnette

Bart Brinckman: 'Wat al maanden broeit, komt steeds meer naar buiten. Eerder sublimeerde Magnette de ergernis over het democratische deficit van Europa met zijn retorische vraag: 'Wie is die Olli Rehn?' Begin deze week ging premier Di Rupo nog het verst door heel subtiel en zonder rugdekking van het kernkabinet te suggereren dat hij de Europese Raad van Ministers prefereert boven de Europese Commissie. Voor de leek mag dat laatste als Chinees in de oren klinken, voor de Belgische diplomatie betekent dit een donderslag bij heldere hemel. Traditioneel verkiest België de Commissie als bondgenoot omdat deze instelling de integratie bevordert en bovendien kleinere landen boven hun gewicht laat boksen…. Magnette communiceert een stuk directer: 'Principieel zijn we niet tegen Europa, er moet meer integratie komen. Het communautaire model blijft onze doctrine. Maar op dit moment is Europa te liberaal en te conservatief. Bijgevolg veranderen we het geweer van schouder. De koerswijziging zal vanuit de Raad moeten komen. Daar vertegenwoordigt Di Rupo als premier België. En als straks François Hollande in Frankrijk tot president wordt verkozen, zal de sfeer veranderen.' Di Rupo en Hollande zijn buddy's, ze kennen elkaar al jaren…. Magnette overloopt de jongste verkiezingsoverwinning van zijn partij. 'We wonnen in Brussel en Wallonië. Toch zouden we van Europa een conservatieve politiek moeten voeren. Dat lijkt me echt een democratisch probleem…. Los van de begrotingsdiscipline, noodzakelijk om de euro een solide en geloofwaardige basis te geven, dreigt later dit jaar opnieuw een confrontatie via het Europese Semester, een bundel van sociaal-economische parameters die de diverse lidstaten op straffe van sancties moeten halen. Daarbij gaat het voortdurend over de competitiviteit, en dus de loonvorming. Meteen komt de index in het vizier. 'Dat gaat echt voor grote problemen zorgen', waarschuwt Vande Lanotte. Volgens het regeerakkoord mag er niet aan de index worden geraakt. Het aan de Nationale Bank gevraagde rapport werd ondertussen geleverd, maar Di Rupo waakt als een kloek over haar ei. (DS, za 28.01.12)

Bart Sturtewagen: ‘Dat politici, als het hen uitkomt, de Europese boeman opvoeren om de bevolking te motiveren voor een beleid dat hoe dan ook moet worden gevoerd, dat is nog tot daar aan toe. Het is fair noch moedig, maar als het werkt, zoals tijdens de aanloop naar de invoering van de euro, knijpen we er graag een oogje voor dicht.
Maar sinds de PS aan het federale roer is gekomen, lijkt het verder te gaan. Minister van Overheidsbedrijven Paul Magnette was het meest uitgesproken: 'Wie kent die Olli Rehn eigenlijk?', vroeg hij over de Finse EU-commissaris die op het begrotingsbeleid van de lidstaten toekijkt. Premier Elio Di Rupo steunde hem daarin niet, maar viel hem ook niet echt af. ….
De vraag rijst hoelang CD&V en Open VLD de PS kunnen laten doen alvorens ze deze principekwestie op tafel moeten leggen. Di Rupo test hoever hij te ver kan gaan. Getoeter over het 'te liberale Europa' komt van pas als afleidingsmanoeuvre tegenover de eigen syndicale achterban. Maar het verandert bitter weinig aan de opdracht die voorligt. Met of zonder Europa moet België zijn staatsschuld omlaag krijgen. Daar is geen weg langs.’ (DS 28.01.12)

Ook bij Magnette is het dus van ‘la Belgique nous appartient’, want dat België van ‘Europa’ een conservatieve politiek moet voeren lijkt hem een democratisch probleem, omdat de PS de verkiezingen won in … Brussel en Wallonië. Dat een vlaamse meerderheid wel voor die zogenaamd ‘conservatieve politiek’ gewonnen is, dat is blijkbaar geen democratisch probleem. Waar de PS regeert, regeert de PS, en niemand anders, zoals blijkt bij de massale herinvoering van de politieke benoemingen. Wat zecht Michel Legrand (Gerfa): het is de PS die de regels van de politieke benoemingen heeft bepaald en de anderen heeft gedwongen aan de onderhandelingstafel te gaan zitten. Bij een weigering, speelt de PS niet meer mee, en gezien het de dominante partij is, wordt het systeem geblokkeerd. Zolang er geen revolutie komt binnen de PS, zal het systeem blijven bestaan.

Een sluwe formateur, met de hulp van de koning

De feiten over het ontslag van formateur Di Rupo en het aansluitend akkoord over de begroting, zoals ze ons in november vorig jaar dag per dag gebracht werden door de kranten:

Maandagnamiddag 21 november ’11: PS-voorzitter Elio Di Rupo biedt koning Albert in Ciergnon, het kasteel waar de koning toen herstelde van zijn neusoperatie, zijn ontslag als formateur aan. De vorst houdt vooreerst zijn beslissing in beraad en roept 'elke onderhandelaar' op tot 'bezinning'. De PS vindt dat ze de liberalen al heel sterk is tegemoetgekomen door meer besparingen en minder belastingen voor te stellen; verder dan dat kan ze niet gaan, vindt ze. Maar de liberalen blijven meer besparingen én structurele ingrepen - in de pensioenen en de werkloosheid - vragen, verwijzend naar 'Europa en de financiële markten'. Beide groepen hielden het been stijf, en bleef er Di Rupo niets anders over dan zijn ontslag aan te bieden.

Woensdag 23 november ’11 gaat ontslagnemend formateur Elio Di Rupo in de namiddag terug naar Ciergnon voor een nieuwe audiëntie bij de koning. Onmiddellijk nadat Di Rupo het kasteel heeft verlaten, stuurt het Paleis een communiqué: 'De Koning, nadat hij de zes onderhandelaars heeft ontvangen, heeft de Formateur gevraagd zijn opdracht verder te zetten. Alvorens een antwoord te geven, heeft de Formateur een korte bedenktijd gevraagd om de mogelijkheid na te gaan een akkoord te bereiken dat aanvaardbaar is voor de zes partijen.'

Zaterdag 26 november 2011 kort na de middag wordt bekend gemaakt dat er een akkoord is tussen de zes partijen over de begroting 2012 en ook de jaren erna. Het paleis verspreidt meteen een bericht dat de koning aan Di Rupo de opdracht geeft een regering te vormen.

Een PS-staat, dankzij Verhofstadt

Uit de reeks 'België in blessuretijd', een fragmentaire reconstructie van enkele fases in de regeringsvorming, gepubliceerd van zaterdag 24 dec t/m za 31 dec ’11 in De Standaard en Le Soir, samen door de politieke redacties van De Standaard en Le Soir geschreven, vernemen we dat Verhofstadt een cruciale rol heeft gespeeld rond die dagen van het hangend ontslag van Di Rupo, om de ‘16’ voor hem te openen. De reeks begint in De Standaard met een artikel op de frontpagina, met de titel ‘Verhofstadt hielp Di Rupo in het zadel’. De boventitel van het artikel op blz. 10 is die van een triller: ‘Hoe Guy Verhofstadt in 48 uur het land redde’.

Het land redden? Of eerder de ondergang mee in het zadel helpen?

Een uittreksel:
‘Vooraleer hij naar de koning in Ciergnon rijdt, belt Elio Di Rupo met Guy Verhofstadt, een van de weinige liberalen die hij nog vertrouwt. Liberale bronnen zeggen dat Di Rupo naar Verhofstadt belt, volgens de PS is het omgekeerd. Maar vast staat dat het een van de belangrijkste gesprekken van de formatie wordt...
Verhofstadt belt een paar liberale kopstukken. Wat willen ze absoluut uit de brand slepen? Waar kan Di Rupo landen? Na 45 dagen Byzantijnse discussies is dat voor niemand nog duidelijk. Voor de onderhandelaars - vreemd genoeg - nog het minst van al… Amper 48 uren kost het de oud-premier om klaarheid te scheppen. De tijd dringt, beseft hij. Als Europarlementslid ziet hij dagelijks vanop de eerste rij welke ravage de eurocrisis aanricht. 'Verhofstadt belde me in zijn typische no-nonsensestijl', zegt een liberaal: 'Zeg, dat moet hier een beetje vooruitgaan, hé. Vertel ne keer. Wat moet er gebeuren om dat spel hier op te lossen?' Verhofstadt maakt een lijstje met het minimum minimorum voor Open VLD. Een betere verhouding tussen inkomsten en uitgaven, structurele maatregelen voor de pensioenen. Hij giet het in vier puntjes. De basis voor het akkoord.

'Verhofstadt heeft heel concreet de hete hangijzers van zijn partij voor ons opgelijst', zegt een PS-bron. 'De Croo kwam altijd met grote verklaringen aanzetten, maar daar waren wij niets mee. Via Verhofstadt werd bijvoorbeeld voor het eerst duidelijk dat de meerwaardebelasting voor particulieren compleet onbespreekbaar was voor Open VLD. Over al de rest konden we praten, maar daarover niet.' Woensdagmiddag nodigen de liberalen Di Rupo uit op het kabinet van Van Quickenborne om één en ander te bespreken. Ze laten een uitstekende kok een copieus verzoeningsmaal bereiden - hazenrug. Bij een volgende bespreking zijn er lichtere hapjes, Di Rupo heeft schrik voor zijn lijn. Er is ook wijn, maar daarvoor bedankt de formateur. Hij wil het hoofd helder houden. Guy Verhofstadt wordt al die tijd telefonisch op de hoogte gehouden. Woensdagavond is duidelijk: het komt goed. (DS, zaterdag 24 december 2011).

Een PS-staat, ook dankzij De Wever

Reeds bij het begin van de onderhandelingen in 2010 bood Bart De Wever Elio Di Rupo het premierschap aan. (Volgens Mark Grammens ‘een historische dwaasheid’, waarvan hij nooit begrepen heeft wat De Wever daarmee beoogde’). Een onwaarschijnlijke blunder, die er voor zorgde dat Di Rupo als kandidaat-premier de onderhandelingen in zijn richting kon sturen, zelfs als er anderen als ‘Verkenner’ of onder andere namen defileerden. Dat mondde ten slotte uit in het uitstoten van de N-VA uit de onderhandelingen, naar haar eigen zeggen met behulp van Caroline Gennez, en dankzij de taktiek van Di Rupo van langzaam onderhandelen, dagen niet-onderhandelen, de koning inzetten voor zijn taktiek, biechtstoelgesprekken over deelaspecten waarbij niemand behalve Di Rupo nog een overzicht had, enz…, die hij lang genoeg volhield tot iedereen uitgeput was en hij zijn slag thuis kon halen en premier kon worden. De Wever had dat kunnen afblokken, door zelf het premierschap op te eisen, in de Belgische traditie dat de grootste partij de premier levert. Daarnaast moet De Wever ook zeer zwaar aangerekend worden dat hij zelf voorstelde de onderhandelingen in het Frans te voeren.

De PS heeft alle touwtjes in handen

Een opinie van een journalist die zijn professionele tent in de Wetstraat opslaat: ‘Tot overmaat van ramp doen al die toegevingen over de pensioenshervorming de voor 2013 begrote opbrengsten smelten als sneeuw voor de zon. Op geen enkel moment lijkt Van Quickenborne tegenwoordig het door de N-VA geboetseerde beeld te kunnen tegenspreken dat de PS in deze regering niet alleen de premier maar ook alle touwtjes in handen heeft. Voorlopig moet hij het afleggen tegen zijn PS-collega Laurette Onkelinx… De Croo slaagde er niet in om het dispuut over de hervorming van de index tijdens de formatie te beslechten. De PS maakte bovendien een deal met de vakbond. Die kon de ingrepen in de werkloosheid en de pensioenen ternauwernood slikken. Als tegenprestatie moest de regering van de index afblijven. Zeker in Vlaanderen betwist niemand de noodzaak om dat unieke systeem om de lonen gelijke tred te laten houden met de levensduurte enigszins te verhelpen.’ (Bart Brinckman, ‘Senior writer Wetstraat’, DS, 18 febr ’12)

Zoals Grammens schrijft ‘blijkt dat overal waar een socialistische partij een machtspositie inneemt, de korruptie hoogtij viert.’ De schandalen waarin Waalse PS-kopstukken al jaren betrokken zijn houden maar niet op. Enkele voorbeelden van die schandalen, allen in de éne maand november van vorig jaar:
- Philippe Van Cauwenberghe, zoon van de oud-minister-president van het Waals Gewest, ex-schepen en thans gemeenteraadslid in Charleroi, werd eind november ’11 verwezen naar de correctionele rechtbank. Het betreft een zaak van valse facturen van de aannemer Michel Vandezande. Het parket verwijt hen dat Vandezande tegen ‘een vriendenprijsje’ werken uitvoerde in de woning van Van Cauwenberghe in Montignies-sur-Sambre in 2003. Ter compensatie zou Vandezande het verschil tussen een normale pirjs en dat ‘vriendenprijsje’ doorgerekend hebben aan verschillende overheidsbedrijven in de streek.
- Alain Mathot, burgemeester van Seraing en parlementslid werd aangeklaagd voor corruptie. Hij zou smeergeld gekregen hebben bij het toekennen van een overheidspodracht voor de bouw van een afvalverbrandingsoven in Chertal. De klacht komt raar genoeg van de directeur van de Franse firma die de opdracht kreeg. Mathot zegt dat het om al te gekke beschuldigingen betreft, en wil zich burgerlijke partij stellen wegens smaad.
- Huiszoekingen in verband met een klacht tegen Stéphane Moreau, burgemeester van Ans en algemeen directeur van de intercommunale Tecteo (elektriciteits- en gasdistributeur in de provincie Luik en TV-distributeur in Wallonië en Brussel, met het merk VOO). De huiszoekingen gingen door in het gemeentehuis van Ans, bij Tecteo en in de privé woning van Moreau. Deze volgde Michel Daerden op als burgemeester in maart 2011. De klacht startte met een anonieme brief aan het parket van Luik een jaar geleden, die hem betichtte van verduistering.

Is de Waalse mafia aan het bewind via een PS-premier?

Rik Van Cauwelaert in Knack, 25 januari ’12: ‘Een regeerakkoord met de Parti Socialiste betaal je drie keer: bij het sluiten van het akkoord, bij het uitschrijven van de bereikte overeenkomst en bij de uitvoering ervan.’ Het is een vaak aangehaalde bedenking, in een vorig leven gemaakt door Europees voorzitter Herman Van Rompuy toen die nog voor zijn partij CD&V over de vorming van federale regeringen onderhandelde.

Bart Sturtewagen werpt op dat de vraag rijst hoelang CD&V en Open VLD de PS kunnen laten doen, terwijl Di Rupo test hoever hij te ver kan gaan. In de praktijk blijkt hij en zijn twee PS ministers en een PS staatsecretaris, aangevuld met een CDH vicepremier en een CDH staatssecretaris, zeer ver te kunnen gaan. We moeten dus ons hart vasthouden wat de PS ons nog zal opdienen tot aan de volgende verkiezingen. Gelukkig komen ze er al binnen goed twee jaar aan, zodat de PS niet zoals in het Waals Gewest, waar ze al eeuwig dominant is, ook federaal dominant hoeft te blijven. (Bijna) alle Vlaamse partijen zijn daar ondertussen echter wel mee schuldig aan dat de PS alles naar haar hand kan zetten. Een behoorlijk rijtje in enkele maanden: volledige herpolitisering van de top van de administratie (het cliëntelisme voor de hele administratie kan later volgen, zoals uit de ervaring in Wallonië blijkt), geen indexherziening, geen indexsprong, extra geld voor Brussel, ondanks de dwingende noodzaak om te besparen, uitzonderingen op het optrekken van de pensioensleeftijd, langer behoud van het brugpensioen, en de volledige lijst is nog veel langer.

‘Ik zal niet toestaan dat de mensen verarmen,’ zegt Laurette Onkelinx. De PS is juist daarmee grondig bezig.

----------------------------------------------
(*) Met Selor ‘een procedure die een objectieve aanwerving garandeert’.. ???
Onlangs zegde Rik Van Cauwelaert, strategisch directeur van Knack, over de ‘objectieve selectie’ in Terzake (Canvas): “volgens De Gucht heeft men gewoon Selor gepolitiseerd om de gewenste uitslag te bekomen.” In Knack schreef hij: “Selor moet de garantie kunnen bieden dat het in alle objectiviteit kan/mag opereren. De zogenaamde assessments die nu met benoemingen gepaard gaan, zijn al te vaak een middel om kandidaten met de verkeerde partijkaart uit te schakelen.” (website Knack, 19 febr ’12)